BRUZZ actua - editie 1658

Rubrieknaam

#1658

WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE

AFGIFTEKANTOOR ANTWERPEN X P303153

L E V E N

I N

D E

S TA D

|

N I E U W S

|

A C H T E R G R O N D

&

O P I N I E

17 | 04 | 2019

‘Wij zijn een voorbeeld voor de sector’ JAN WALLYN & NATHALIE DE BOELPAEP

© BART DEWAELE

BRUSSELS FOTOAGENTSCHAP PHOTO NEWS

‘Iedere dag sturen we duizenden foto’s de wereld rond’

DE 20KM WORDT 40

‘Elke deelnemer is een verhaal’

Publireportage

Zich écht thuis voelen … dat maakt mensen gelukkig in een woonzorgcentrum Individuele verzorging hoort uiteraard uitstekend te zijn.

Professionele hulp en ondersteuning moet er zijn wanneer een bewoner dat wenst. Alle rust en privacy in de zelf ingerichte eigen kamer … Logisch toch.

Maar wat maakt mensen nu écht gelukkig in een woonzorgcentrum? We vroegen het aan Audrey Nembrini, directeur van de residentie Ten Prins in Anderlecht.

Een warm thuisgevoel

“Dat onze bewoners zich thuis voelen, dat ze genieten van een warme huiselijke sfeer … Dat is het allerbelangrijkste!”

Actief blijven in alle vrijheid

“Heel wat van onze bewoners wensen zich ook actief te blijven inzetten: boodschappen doen voor minder mobiele inwoners, een activiteit of uitstap op touw zetten ... Ze willen nog iets om handen hebben en anderen blij maken.”

Bij de woonzorgcentra van Senior Living Group komt de bewoner op de eerste plaats. Kwaliteit van leven staat er centraal als visie. Men houdt maximaal rekening met wat de bewoner zelf nog wil en zelf nog kan.

Vandaar hun slogan ‘Met hart en ziel’.

Blije gezichten

Een gastvrije sfeer, wat ‘leven in de brouwerij’, een plezante activiteit, een andere bewoner op de koffie vragen, de glimlach van een vertrouwd personeelslid … kleine dingen die een mens goedgezind maken.

“Geluk zit hem ook in het nog waarmaken van dromen … Zo wil onze oudste bewoonster, meer dan 100 jaar oud, graag nog eens de zee zien. Wij zijn dan ook wel trots om haar wens te kunnen helpen waarmaken!”, vertelt Audrey enthousiast.

Woonzorgcentra met specialisatie tijdelijk verblijf, ideaal voor tijdelijke opvang Wat onderstaande woonzorgcentra van Senior Living Group gemeenschappelijk hebben, is dat ze allemaal gespecialiseerd zijn in tijdelijke opvang van senioren. Vaak een ideale oplossing bij revalidatie na een operatie of ziekte, en bij vakantie van de persoon die gewoonlijk voor een ouder zorgt.

Lekker eten

“Elke dag lekker vers eten wordt heel erg geapprecieerd. Het middageten is een belangrijk moment van de dag.

En wanneer de kok op verzoek een favoriet gerecht van vroeger kookt, komen vaak fijne herinneringen naar boven.”

Kom een dag kennismaken met één van onze woonzorgcentra U kan geheel vrijblijvend een dag komen kennismaken in één van onze woonzorgcentra. ’s Middags krijgt u gratis een warme maaltijd aangeboden.

Interesse? Gelieve uw komst minstens 24 uur op voorhand te bevestigen bij het woonzorgcentrum dat u kiest. Dat kan heel eenvoudig door een mail of een telefoontje.

APOLLO Palmboomstraat 29, 1150 Sint-Pieters-Woluwe 02 896 48 81 - info@resapollo.be www.resapollo.be ARCUS Gentsesteenweg 1050, 1082 Sint-Agatha-Berchem 02 896 48 88 - info@arcusbru.be www.arcusbru.be EXCLUSIV J. B. Desmethstraat 50, 1140 Evere 02 896 48 83 - info@resexclusiv.be www.resexclusiv.be TUINEN VAN HERINNERING Lenniksebaan 792, 1070 Anderlecht 02 896 48 99 - info@jardinsdelamemoire.be www.jardinsdelamemoire.be MÉLOPÉE Mélopéestraat 50, 1080 Brussel 02 896 48 84 - info@senioriemelopee.be www.senioriemelopee.be

SLG_ICH_publireportage_BruzzMagazine_h290xb215xmm_V2.indd 1

LES PLÉIADES Plejadenlaan 15-19, 1200 Sint-Lambrechts-Woluwe 02 896 48 80 - info@lespleiades.be www.lespleiades.be TEN PRINS Prins Van Luiklaan 38, 1070 Anderlecht 02 896 48 85 - info@tenprins.be www.tenprins.be AUX DEUX PARCS Duysburghstraat 21, 1090 Jette 02 896 48 86 - info@aux2parcs.be www.aux2parcs.be ROMANA Romeinsesteenweg 743, 1020 Brussel 02 896 48 87- info@romana.be www.romana.be PALOKE Palokestraat 40, 1080 Sint-Jans-Molenbeek 02 896 48 89 - info@respaloke.be www.respaloke.be

TER KAMEREN Terhulpsesteenweg 169, 1170 Watermaal Bosvoorde 02 896 48 96 - info@tklc.be www.tklc.be VAN ZANDE Gentsesteenweg 645, 1080 Sint-Jans-Molenbeek 02 896 48 98 - info@vanzande.be www.vanzande.be SINT IGNACE Limalaan 20, 1020 Brussel 02 474 16 11 info@saintignace.be www.saintignace.be BELLEVUE Koningslaan 157, 1190 Vorst 02 533 01 00 info@resbellevue.be www.resbellevue.be

15/03/19 10:06

Chou de Bruxelles

BRUZZ | VOORAF

Fotograaf Ivan Put trekt wekelijks door de stad voor een portret

SOLAL ( 25 ) , STEENKOOLKAAI "Eigenlijk wou ik mijn haar donkerblauw kleuren. Ik kom uit een moeilijke periode. Nadat ik een jaar gereisd heb van Peru tot IJsland, is mijn moeder gestorven.

Mijn vader is al zeven jaar dood. Ik

kreeg een depressie waar ik nu uit rechtkrabbel. De vriend met wie ik een hoop artistieke projecten, zoals rollenspellen en jongleerspektakels doe, verloor ook net zijn moeder. Ik wil alles begrijpen en

analyseren. Daarom ben ik fysica en astrofysica gaan studeren, maar ik heb het niet volgehouden. Ik ben gepassioneerd door meditatie en de lucide droom. Nu word ik opgeslorpt door de administratie

door de dood van mijn moeder.

Als dat achter de rug is, wil ik weer reizen. Ik ben zot van Brussel, maar vind het een beetje koud.

Misschien verhuis ik ooit naar een eiland in Spanje."

17 APRIL 2019

I

3

Volgende week in BRUZZ magazine en op BRUZZ.be

het rapport van de regering De regering gewikt en gewogen, samen met onze collega’s van Le Soir en De Standaard.

Wie slaagt? Wie niet?

Wie wordt gedelibereerd en wie is er helemaal gebuisd? in samenwerking met:

Alles over de verkiezingen op brusselkiest.be

ŠPhotonews BRUZZ_bruzz_215x290_DEF.indd 1

12/04/2019 15:48

Edito / Inhoud

10 EDITO

Interview Carine Verstraeten, bezielster van de 20 km door Brussel

— KRISTOF PITTEURS

De tol van de verkiezingen

“We kunnen alleen maar hopen dat de politici na de verkiezingen de moed hebben om die stadstol daadwerkelijk in te voeren”

teerd zou kunnen worden in de Brusselse mobiliteit. Nu de kilometerheffing in de koelkast is geplaatst, duikt die stadstol weer op.

Voorstanders rekenen zich rijk.

450 miljoen euro per jaar aan inkomsten. Pendelaars die in hun portefeuille getroffen worden, zullen uiteindelijk toch overwegen om het openbaar vervoer te

gebruiken. En de files zowel in als rond Brussel zullen afnemen en als gevolg daarvan zal onze luchtkwaliteit toenemen.

Iedereen blij en het is niet eens technisch moeilijk. We zullen niet opnieuw slagbomen moeten plaatsen aan de eeuwenoude stadspoorten. De camera’s voor de lage-emissiezone registreren al de nummerplaten van elke auto die Brussel binnenrijdt. Zo moeilijk kan het niet zijn om die gegevens ook te gebruiken om een stadstol te berekenen.

Er zijn evenwel twee problemen met de stadstol. Het is niet duidelijk welke invloed de invoering ervan heeft op de lokale handel en tewerkstelling, en het is en blijft een belasting. Hoe het nieuwe taksen en belastingen op een maand voor de verkiezingen vergaat, werd nog maar eens duidelijk nu de kilometerheffing weer werd opgeborgen.

Maar misschien, heel misschien ligt de stadstol de volgende maanden op de tafel tijdens de regeringsonderhandelingen. En dan kunnen we alleen maar hopen dat de politici daarna ook de moed hebben om die daadwerkelijk in te voeren.

Want dat er iets moet worden gedaan aan het mobiliteitsprobleem in en rond Brussel, daar is iedereen het tenminste over eens.

Spreektijd Jan Wallyn en Nathalie De Boelpaep over Zinnema

BRUZZ | VOORAF

450 miljoen euro per jaar zou een stadstol in Brussel elk jaar kunnen opbrengen. Dat blijkt uit berekeningen in een studie die ondertussen al meer dan vijftien jaar oud is. Geld dat geïnves-

14

22 Ondernemen Vrouwen op blind date

24 Reportage Photo News, Brussels en groot

03

Chou de Bruxelles

05

Edito

06

In beeld

08

De week

18

Onderwijs Negatief advies

20

Enfant Terrible Thomas Lerooy

28

Nick Trachet

29

Beeldspraak

30

Big City De kleinste straat van Brussel 17 APRIL 2019

I

5

6

I

17 APRIL 2019

BRUZZ | DE WEEK

In beeld

Rond de Noordzee

Š BELGA

De Deense eerste minister Lars Lokke Rasmussen steekt zijn hand uit naar premier Charles Michel.

Rasmussen kwam naar Brussel voor een diplomatiek overleg met alle landen die aan de Noordzee grenzen over de mogelijke gevolgen van de brexit.

17 APRIL 2019

I

7

De week

Terugblik op het nieuws

Laadpalen

De Keersmaeker

129

De twintig publieke laadpalen die volgens minister van Mobiliteit Pascal Smet (SP.A) nog voor de paasvakantie zouden worden geplaatst, lopen vertraging op. Er staan nog steeds maar vier publieke laadpalen in Brussel.

Choreografe Anne Teresa De Keersmaeker mag in het Collège de France in Parijs een lezing geven om haar dansconcepten toe te lichten, naar aanleiding van de 350ste verjaardag van de Opéra Nationale de Paris. De gerenommeerde instelling bestaat sinds 1530 en geeft gratis hoger onderwijs voor iedereen.

De Brusselse politie heeft op 30 maart, 5 april en 6 april drie controleacties gehouden waarbij in totaal 14 trouwstoeten gecontroleerd werden. Dat levert niet minder dan 129 processen-verbaal op.

Aan de verschillende trouwstoeten namen 67 voertuigen deel.

GEEN POLITIEKE CONSENSUS OVER REKENINGRIJDEN

BRUZZ | DE WEEK

Betalen om te rijden Vorige zomer raakte de Vlaamse regering het eens over de invoering van een slimme kilometerheffing. Na felle kritiek van de oppositie was de consensus de afgelopen week plots zoek. Wat kan Brussel doen?

— VERA TYLZANOWSKI

H

et was de bedoeling om via een systeem van rekeningrijden filevorming tegen te gaan. Het tarief zou variëren met het tijdstip waarop iemand met de auto rijdt en met de bestemming. Maar de voorbije dagen was de consensus ver te zoeken en nu ligt er, op enkele weken voor de verkiezingen, geen duidelijk plan op tafel om bestuurders te laten betalen voor gebruik van de auto in plaats van voor het bezit ervan.

De heffing zou er komen in plaats van de verkeersbelasting en de belasting op de inverkeerstelling bij de inschrijving van het voertuig, en zou budgetneutraal zijn. Geen belastingverhoging zonder meer dus. In een recente versie van het Mobiliteitsplan Vlaanderen waarover De Tijd berichtte stonden twee mogelijke scenario’s: een belasting van gemiddeld 2 eurocent per gereden kilometer óf een tarief van gemiddeld 5 cent per kilometer

8

I

17 APRIL 2019

Dwww

met een startheffing van 25 cent voor elke gereden autorit. Vanuit oppositiehoek kwam er al snel kritiek. Het Vlaams Belang begon met een protestcampagne met bumperstickers en de PVDA lanceerde een petitie. Binnen de N-VA groeide de vrees dat het rekeningrijden als de ‘Benbelasting’ bekendheid zou verwerven (naar analogie met de veelbesproken ‘Turteltaks’).

Al snel trok de N-VA haar staart in.

Later volgden ook Open VLD en CD&V. Volgens Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA) is er geen draagvlak meer en is de bevolking “bang gemaakt”. ”We gaan dat niet door de strot van de Vlaming rammen,” zei Weyts voor de camera van VTM Nieuws.

BRUSSEL WIL WEL Hoewel de Vlaamse meerderheidspartijen een serieuze bocht hebben gemaakt over de invoering van de slimme kilometerheffing, zijn de

meeste Brusselse afdelingen wel nog voorstander. Zowel de Brusselse Open VLD als de CD&V is voor het idee gewonnen, al hangen ze er wel enkele voorwaarden aan vast. CD&V wil het alleen als het ook in de andere gewesten ingevoerd wordt.

Open VLD wil eerst werk maken van de vergroening van de verkeersfiscaliteit, een hervorming die eigenlijk deze legislatuur al moest worden doorgevoerd.

Ook PS, SP.A, Groen en Ecolo zien het systeem van rekeningrijden wel zitten. Enkel PVDA, MR en Vlaams Belang zijn tegen.

Omdat het erop lijkt dat de slimme kilometerheffing er niet meteen

komt, kan de Brusselse regering nu zelf initiatieven nemen om het fileleed aan te pakken en de luchtkwaliteit te verbeteren. Het meest voor de hand liggende alternatief is een stadstol, waarbij bestuurders een bepaald bedrag betalen om de stad binnen te rijden.

Zo’n tol bestaat al in verschillende Europese steden, zoals Milaan, Stockholm en Londen. Maar ook voor dat idee lijkt een politiek draagvlak zoek. Enkel SP.A en Défi zien er wat in.

ANDERE OPTIES Andere opties zijn autoluwe zones, waar een auto er enkel in komt als je

Brandstichting

MIVB-ongevallen

Picknicken

Jongeren stichten zaterdag rond 20 uur brand in een metrostel. Het station Kruidtuin moet ontruimd worden en het metroverkeer wordt onderbroken tijdens de interventie. Er vallen geen gewonden.

Volgens de eerste bevindingen zouden de jongeren benzine en een aansteker gebruikt hebben.

In 2018 deden zich iets meer dan 4.000 ongelukken met een MIVB-voertuig voor.

In de meerderheid van de gevallen was de MIVB-conducteur niet in fout. Het aantal boetes dat de MIVB voor verkeersovertredingen moet betalen, daalt.

Vanaf zaterdag kunnen de bezoekers van het Josaphatpark in Schaarbeek genieten van een picknick. Het nieuwe Josaphine’s biedt er voortaan picknickmanden mét dekentje aan. De zaak huist in de voormalige snoepkiosk aan de ezelspaddock.

De urine stroomt er letterlijk in beken.

De geurhinder is niet te harden EDDY BRONSELAER , ACV-vakbondsman

BRUZZ | DE WEEK

over de situatie in het Noordstation (in ‘De Standaard’)

Cartoon Kim Kim Duchateau en Wauter Mannaert wisselen elkaar af voor hun kijk op de week

© PHOTONEWS

een toestemming op zak hebt, of mobiliteitscredits. Met zo’n systeem mag elke burger een bepaald aantal kilometers rijden met de auto. Wie eronder zit, kan de credits verkopen.

Wie het maximale aantal overschrijdt, moet bijbetalen.

Al is het nog uitkijken of de slimme kilometerheffing wel definitief dood en begraven is. Na de vorige verkiezingen hebben de federale regeringspartijen N-VA, CD&V, Open VLD en MR – tegen de beloftes in – bijvoorbeeld de pensioenleeftijd toch verhoogd.

Afwachten dus of er na 26 mei misschien toch een draagvlak opduikt.

17 APRIL 2019

I

9

Interview Veertigduizend deelnemers, dat moet je verdienen

‘Je hoofd loslopen, daar gaat het om’ BRUZZ | DE VERHALEN

“De 20 kilometer door Brussel is een verhaal van een team. Van veertigduizend deelnemers ook, met elk hun inzet en gevoel. Samen is dit in veertig jaar tot een onbeschrijfelijke beleving gegroeid.” Het zijn woorden van Carine ridder Verstraeten, al veertig jaar de bezielster van de 20 km.

— JEAN-MARIE BINST, FOTO BART DEWAELE

V

eertigduizend deelnemers zijn veertigduizend verhalen. Dat maakt de 20 km door Brussel zo uniek,“ zegt Carine Verstraeten (60), secretaris-generaal van de vzw Syndicat d’Initiative Bruxelles Promotion, organisator van het sportevent en van heel wat andere Brusselse publiekstrekkers. Na het 21 julifeest en het nieuwjaarsvuurwerk op de Kunstberg is de 20 km door Brussel het grootste event van de vzw. Verstraetens bijdrage met realisaties als het Banket van 1000 Koks (1978), Spel Zonder Grenzen, het Eurovisiesongfestival in 1987 en zelf het wereldkampioenschap petanque, is niet te onderschatten, al gaat het sportgebeuren bij uitstek wel al het langste mee. “De dag na de 20 km beginnen we aan de volgende editie. Elke werf volg ik op de voet en bezoek ik ter plaatse, met de Regie of de aannemers. En zie, telkens wordt alles netjes opgeruimd tegen het weekend van de 20 km.”

10

I

17 APRIL 2019

U was de katalysator van de eerste 20 kilometer in juni 1980, met exact 4.659 deelnemers.

CARINE VERSTRAETEN: Toeval en

geluk hebben de kaarten gelegd. Ik was nog niet lang in dienst toen de vzw het marathonkampioenschap organiseerde. Ik vond dat veel inspanning en werk voor maar 180 atleten. Waarom geen wedstrijd organiseren voor al wie wil? Het waren de jaren voor Autoloze Zondag of Monumentendag. Brussel kon wel wat toeloop van volk gebruiken om in de kijker te staan. Bovendien kon een parcours van 20 km door de stad mensen doen nadenken over anders bewegen en sport beoefenen, in combinatie met een kijkje door de hoofdstad.

Mijn raad van bestuur liet me dromen in de veronderstelling dat ik geen toelating zou krijgen van de gemeente. Wat later zag ik Georges Poels, die hoofdcommissaris van de Brusselse politie was. Hij

antwoordde al lachend: ‘Een Belg is een pantoffelheld, en moet in de stad op het trottoir lopen en voor een rood licht stoppen. Maar soit, je krijgt de toelating.’ Hij dacht overduidelijk dat het event niet zou lukken.

Met mijn toelating bouwde ik een parcours uit, vertrekkend aan het Atomium. Ik stuitte op het probleem dat nabij het Centraal Station geen zone kon worden afgesloten voor lopers, omdat er toen veel over-en-weergeloop van toeristen was tussen het Sabenagebouw (toen aan de Keizerinlaan, red.) en het trein- en metrostation. Het centrum lag lam.

Later kwam er overleg met de Stad Brussel en de MIVB om een mooi circuit uit te werken. Dat bestaat nog altijd. Het ligt zoveel mogelijk op brede straten of zachte ondergrond, zoals Ter Kamerenbos.

We reden het ontwerpcircuit met een politiewagen af om ongeveer aan twintig kilometer uit te komen.

Met inschrijvingsgeld alleen valt dit niet te financieren.

VERSTRAETEN: Naar analogie met de

VIP-concertplaatsen voor bedrijven in De Munt en het Paleis voor Schone Kunsten ben ik naar het sociaal verenigingsveld gestapt om deelname van hun leden te vragen, in ruil voor medewerking en promotie voor hun instelling. U maakt publiciteit voor de 20 km en ik voor uw goed doel, stelde ik. De Franstalige instellingen waren oorspronkelijk sceptisch. Maar Vredeseilanden, Wereldsolidariteit en Artsen Zonder Grenzen vonden het fantastisch en werkten direct mee. Ook TV Brussel (voorganger van BRUZZ, red.) heeft altijd meer gedaan dan Télé Bruxelles en prachtige getuigenissen gefilmd.

Ondanks dat succesverhaal is niets verworven: het blijft een moeilijk project, jaar na jaar. Toch willen we de inschrijving heel democratisch houden, zeker in vergelijking met gelijkaardige

20 KM DOOR BRUSSEL 19 mei 2019 www.20kmdebruxelles.be/nl

Ook Carine Verstraeten: “Als loopgroepen bij mij hun rugnummer komen halen hoor ik de hartelijkste, warme verhalen.”

‘gemiddeld’ als volgt: hij of zij is jong, heeft veel gewerkt en heeft zichzelf wat ‘verloren’. Hij vindt zich wat te dik, koopt schoenen en begint te joggen, alleen of in groep. Hij ervaart dat lopen het hoofd leegmaakt en vindt een persoonlijke uitdaging in de deelname aan een publieksevent, als de 20 km. Mensen zoeken compensatie voor een burn-out of het negativisme in de maatschappij en doen dat in yoga of buitensporten als wandelen, lopen en fietsen, die het hoofd leegmaken, de ‘verademing’ komt terug. Dat is de reden waarom wij in de interessesfeer van een groot publiek vallen.

U zette uw sponsors ertoe aan om zelf personeelsgroepen van lopers te vormen.

loopevents in het buitenland. New York kost 145 dollar, Brussel is de goedkoopste met 25 euro, in mijn ogen betaalbaar voor een gezin.

Is de 20 km geen slachtoffer van het eigen succes geworden, met te veel deelnemers?

VERSTRAETEN: Sinds enkele jaren

CARINE VERSTRAETEN BEZIELSTER 20 KM

Cijfers stellen dat een op de drie eventlopers een slechte looptechniek heeft, niet meteen gezond. Voelt u zich daar verantwoordelijk voor?

142 nationaliteiten onder de lopers.

Alle onze partners-sponsors hebben loopploegen. Total loopt met vijfhonderd deelnemers mee, uit afdelingen in de hele wereld. KBC met 350 lopers, Delhaize met 200, Group S ook 200. Het geeft veel uitstraling aan het event. Maar vooral, het brengt sfeer intern in het bedrijf. De mooiste reportage ooit was op TV Brussel, waar iedereen in zijn eigen taal zijn loopemoties kon ventileren.

Aandoenlijk mooi. En zo is het elk jaar opnieuw.

Ik wil meteen voor nog tien jaar bij tekenen. Als loopgroepen bij mij hun rugnummer komen halen hoor ik de hartelijkste, warme verhalen: vrienden die voor een gehandicapte een huis bouwen, een chauffeur die bekent blij te zijn dat hij en zijn baas meedoen: ‘Ik heb hem net aan een goed restaurant afgezet, dat zal perfect voor mijn betere tijd zijn.’ De contacten onderling zijn grandioos.

Dit jaar doen we er nog een ecologische actie bij. Het aantal scoutsjongeren wordt verdubbeld aan de waterbevoorradingsposten (300.000 flesjes Spa): de ene helft deelt uit, de andere ruimt het leeggoed op. Zo verbetert het event jaar na jaar.

VERSTRAETEN: Het profiel van de

deelnemers is wel enigszins veranderd. Vroeger liepen ze onvoorbereid mee op slecht schoeisel. Uit de statistieken van het tempo kunnen we afleiden dat mensen beter en beter getraind zijn.

Ieder jaar nemen twee procent meer vrouwen deel, een opmerkelijke constante groei. Op dit moment schetsen we de nieuwe deelnemer

20km van Brussel 6 juni 1980 - start aan Atomium, stad lag lam, luchthaven en treinstation daardoor onbereikbaar 1982 - nieuw (huidig) parcours langs Brusselse highlights 1986 - drankbekers

worden flesjes 1990 - 20.000 deelnemers 2000 - Ter Kamerenbos afgesloten wegens noodweer, slechts 18 km 2013 - koning Filip loopt mee in minder dan 2 uur ▲

beginnen we in de voormiddag en in zes golven per vijfduizend lopers, dat lost veel op. Het is geen sardienendoos. Besef wel dat we van een droom komen: 20.000 deelnemers halen. Dankzij de promotionele medewerking van RTBF zijn we tot dat aantal geraakt. Ondertussen liepen veel blikvangers mee, zelfs koning Filip tweemaal (een eerste keer als prins, red.) én zijn zus.

Nadien wilden we wat extra bijdragen aan de sfeer, opdat het een toffe dag met happy gevoel voor de lopers zou zijn.

Op technologisch vlak, zijn we van de magnetische kaart naar de chip op de loopschoen geëvolueerd.

Omdat alles altijd beter georganiseerd is, zou het triestig zijn om inschrijvingen te weigeren. De zes bevoorradingsposten met Spa of veertien posten van het Rode Kruis zijn zeker te veel, maar het staat goed en hoort bij de sfeer van zorgverstrekking en veiligheid. Voor alle loopevents in België willen wij een model blijven. Onze aftermovie spreekt boekdelen.

VERSTRAETEN: Vorig jaar hadden we

BRUZZ | DE VERHALEN

“We reden het ontwerpcircuit met een politiewagen af om ongeveer aan twintig kilometer uit te komen”

17 APRIL 2019

I

11

20 km door Brussel

▲

DEELNEMERS SINDS 1980

Achthonderd kilometer in de benen Geen betere promotie voor de 20 km door Brussel dan de volhouders sinds de eerste editie, al veertig jaar op rij. Vandaag zijn de loyale doordouwers nog met 48: 21 uit het Brussels Gewest, 14 uit Wallonië, 11 uit Vlaanderen, 1 uit Nederland en 1 uit Zwitserland. De voorbije winter stierven drie deelnemers van het eerste uur. Niemand beter dan deze 48 diehards om te getuigen van de sfeer van het evenement.

Organisator Carine Verstraeten ziet het zo: “Elk van die mensen heeft zijn levensverhaal, gelinkt aan dit jaarlijks weerkerend evenement.

Sommige hebben gezondheidsproblemen gekend, maar staan er nog. Anderen hebben de fakkel al gedeeld, met hun kind en kleinkind; drie generaties die samen participeren dus. Die 48 zijn voor ons als organisator de ware ‘ambassadeurs’ van de 20 km.” BRUZZ luisterde naar de motivatie van enkele doorzetters: een bejaarde Marollien, een Vlaamse Molenbekenaar en een juwelier uit Zwitserland.

© PHOTONEWS

Pure folklore

E

ugène Marin Martin (1943) uit de Sistervatstraat, hartje Marollen, liep voor het eerst mee na een weddenschap onder cafévrienden.

“Ik was 35 jaar en onvoorbereid, twee dagen voor die bewuste zondagloop. Tot mijn dertigste had ik wel rotsklimmen beoefend - zoals de rotsen van Freyr in Dinant - en wat speleologie, maar lopen, nooit.

Ik kon me niet voorstellen wat het zou zijn, maar nam de uitdaging aan. Bij de aankomst was ik zo goed als dood. Het heeft vijftien dagen geduurd om van alle pijnen af te raken. Ik kwam als voorlaatste over de eindmeet. De naam van de laatste staat in een herdenkingspublicatie.

Verdorie, had ik het geweten, ik was hem niet gepasseerd in de laatste helling voor het Atomium.”

Sinds die eerste editie is Eugène, die jaren als ‘comprimeur’ van pillen in een farmabedrijf bij de Hoogstraat werkte, verknocht aan wandelen. “Ik wou die eerste, loodzware inspanning te boven komen en sloeg aan het stappen. Eerst tien kilometer, dan twintig en dertig. Tot 100 km in 24 uur deed ik in mijn beste jaren.

Wandelen werd een virus. Tot vorig jaar stapte ik elke week een dag 42 km, nu is dat 30 km in een dag.

Ik neem de trein naar Waterloo, Stavelot en Malmédy of zo, en doe mijn toertje. Terug thuis, ruik ik de stank van de stad. Als ik niet ga wandelen, voel ik me slecht.”

Waarom hij de 20 km door Brussel stapt en niet loopt, willen we weten. “Ik ben astmalijder, sneller gaat niet. Ik stap de 20 km

DEELNEMER SINDS 1980 I

17 APRIL 2019

gemiddeld in drie uur en twintig minuten uit (de maximale aankomsttijd is vier uur, red.). Ik begrijp niet waarom, met uitzondering van de atleten vooraan, mensen zo hard aanzetten in de lange bergaf na de start. Een kilometer na het vertrek, met het magnifieke vergezicht op de massa in de Wetstraat, zie ik het gebeuren: ze haken al af, en staan aan de kant te hijgen. De 20 km is geen sportwedstrijd, het is folklore.

Wie gewonnen heeft, is van geen enkele tel: hij is gewoon de eerste die aankomt. Met lede ogen zie ik bijna iedereen van mijn generatie stoppen met deelname. Terwijl de oudste deelnemer ooit 93 jaar was, ik heb nog wat rek.”

Of hij wat speciaals heeft meegemaakt, in die veertig jaar?

“Vreemde dingen soms, zoals een editie toen het pijpenstelen begon te regenen net toen het kanonschot van de start afging. Een hele tocht pletsende regen en precies toen ik aankwam, stopte het. Of die keer dat we er een spelletje van maakten om precies na drie uur binnen te zijn. Ik was er al na 2 uur en 58 minuten stappen en heb toen twee minuten stilstaand gewacht op het laatste stukje voor de Jubelparkboog. En dat terwijl we toch elke editie onderweg een pintje drinken in Bosvoorde.”

“Bij de aankomst was ik zo goed als dood. Het heeft vijftien dagen geduurd om van alle pijnen af te raken” EUGÈNE MARIN MARTIN

12

© EUGÉNE MARTIN

Liever Médoc

BRUZZ | DE VERHALEN

O

ok verzekeringsmakelaar Eddy Vancoppenolle (1957) ging tussen pot en pint in Strombeek-Bever de weddenschap aan voor die eerste 20 km door Brussel. “Samen met twee maten hebben we daags voordien in Café Trudy beslist dat we zouden meelopen, ongetraind. Alle drie hebben we afgezien. Ik ben altijd waterpolospeler gebleven, maar lopen is wat anders, al besefte ik toen dat het voor mijn conditie niet slecht was. Ik zou me wat ‘forceren’ om te lopen. Ik probeer nu een keer per week te lopen, gewoon het groene Molenbeek in, een lus van Scheutbos richting Dilbeek de Ring over. Vanaf april train ik dan tweemaal weeks voor de 20 km.

Solo. Ik denk van de 48 deelnemers van het eerste uur wellicht de enige te zijn die nooit in een wandel- of loopclub heeft gezeten.”

“Mijn beste tijd ooit? Dat is al twintig jaar geleden: 1u24, en ik woog toen honderd kilo (nu weegt hij 92 kilo, voor 1m83, red.).

Maar doorgaans is mijn tijd 1u50 à 1u55. Een keer liep ik licht geblesseerd mee, om die editie toch maar niet te missen. Het vernieuwde systeem van vertrektijden in © EDDY VANCOPPENOLLE blokken voor de 40.000 lopers, vind ik een optimale formule. Sinds zes jaar heb ik de microbe doorgegeven aan mijn dochter Kim, die samen met haar vriend meeloopt. Zo ben ik niet alleen. Bovendien sponsort de Generali, mijn werkgever, de inschrijving. Dat is mooi meegenomen. Voor mij gaat het om de fysieke uitdaging, meer dan om de ambiance. Voor ‘echt dolle sfeer’ doe ik sinds zestien jaar ook mee aan de Marathon des chateaux du Médoc (langs vijftig wijngaarden rond Bordeaux, red.). Op die septemberloop staan 22 posten waar je wijn kan proeven. Ik stop er overal.”

“Ook al woon ik sinds vijftien jaar in Zwitserland, ik zak af naar Brussel” © MARC BADART

MARC BADART DEELNEMER SINDS 1980

Eigen affiche

M

arc Badart (1956) runt een juwelierszaak in Genève, maar hij is opgegroeid in Brussel. “Ik herinner me die eerste keer als was het gisteren. In mijn schooltijd in Saint-Boniface (Elsene) heb ik de smaak van het lopen te pakken gekregen. Ik speelde al hockey op gras en tennis, maar mijn lesgever, Jean-Pierre Favresse, stelde loopploegen samen. Hij enthousiasmeerde ons om op woensdagnamiddag met hem looptrainingen te volgen. Zo heb ik behalve de liefde voor hockey ook die voor lopen verworven. Toen ik las dat naar aanleiding van 150 jaar België van het Heizelplateau naar het Jubelpark werd gelopen, zag ik het wel zitten om mee te doen. Die eerste keer stond ik daar in mijn tenniskleren.

Het was verschrikkelijk zwaar, maar ik schreef me toch maar weer

in het jaar erna. Eerst zou ik vijf keer meelopen, dan werden het tien beurten en toen wou ik twintig edities halen. En kijk nu. Die veertig jaar vloog vanzelf voorbij, met 1u20 als beste tijd. Nu draai ik altijd rond de 1u45-1u50. Elk jaar schrijf ik de volgende loopdatum in mijn agenda, en zonder het goed te beseffen ben ik dan telkens weer van de partij. Ook al woon ik sinds vijftien jaar in Zwitserland, ik zak af naar Brussel. Voor deze veertigste editie heb ik ‘reclame’ gemaakt in de Stade de Genève. Ik heb een weekend georganiseerd: hotel, restaurants, vluchten, all in (zie affiche). Maar liefst 38 sportieve vrienden vergezellen me. De jongste is dertig, de oudste zeventig. Zondagavond na de 20 km dineren we met alle Zwitsers Chez Léon, évidemment mosselenfriet.”

17 APRIL 2019

I

13

Spreektijd

BRUZZ | DE VERHALEN

Jan Wallyn en Nathalie De Boelpaep geven Zinnema en NTGent aan de stad

Jan Wallyn was amper 16 toen hij met negen mensen in een jeugdhuis dansschool On the Roof oprichtte, dat inmiddels 150 leden en 7 leerkrachten telt combineerde zijn activiteiten met de dansschool, een residentie in Zinnema, en een freelancebestaan als make-upartiest in film en mode werd binnengehaald als artistiek coรถrdinator van Zinnema volgde directeur Nathalie De Boelpaep op toen ze in mei 2018 naar NTGent vertrok

nathalie De Boelpaep licentiate Germaanse talen, master sociale en culturele antropologie in 2018 afgestudeerd aan de Vlerick Business School begon in 2001 te werken als productieleider bij Muziektheater Transparant tot 2008 freelancete voor Theater LOD, Flagey, P.A.R.T.S. en Zinnema, waar ze in 2013 directeur werd vertrok vorig jaar naar NTGent om er als zakelijk leider deel uit te maken van de nieuwe ploeg van de Zwitserse regisseur Milo Rau

14

I

17 APRIL 2019

‘Macht herverdelen, dat is de essentie’ Eind deze maand presenteert zich tijdens ‘1000 Pieces Puzzle’ in Zinnema opnieuw een lichting dansers die vergroeid zijn met Brussel, maar klaar zijn om internationaal te scoren met hun nieuwsteedse vormen. Ex-Zinnema-collega’s Jan Wallyn en Nathalie De Boelpaep (nu NTGent) vertellen hoe je dat doet, de stad binnenhalen in cultuurhuizen groot en klein.

L

ang geleden heette Zinnema nog Het Vlaams Huis voor Amateurkunsten. Ondertussen ontwikkelde het fraai gerenoveerde huis in Anderlecht zich tot een Open Talentenhuis, dat er als weinig andere cultuurhuizen in slaagt om de artistieke nieuwlichters in de stad binnen te halen, en dat met Qartier in metrostation Beurs nu ook een klein bijhuis in het centrum bestiert.

Dat is het werk van Brusselaars Nathalie De Boelpaep, die een jaar geleden de overstap maakte naar de zakelijke leiding van het NTGent van de Zwitserse succesregisseur Milo Rau, en van Jan Wallyn, die vijf jaar geleden als 25-jarige artistieke leider door De Boelpaep werd binnengehaald en haar na haar vertrek opvolgde als directeur.

Tijd voor een reünie.

Jullie vormden Zinnema om van een Huis voor amateurkunsten tot een Open Talentenhuis. Hoe functioneert zo’n huis in de praktijk?

“Diversiteit is windowdressing als de ruimte van je organisatie er niet op voorbereid is” JAN WALLYN DIRECTEUR ZINNEMA

Pianofabriek of de battles op wereldniveau.

Welke aanwijzingen hebt u dat die lage drempel bij Zinnema werkt?

WALLYN: In 2016 was het aantal aanvragen al meer dan verdubbeld.

En nu zitten we in april al aan het aantal dat we in heel 2018 kregen. Ons vorig seizoen met I Have A Dream als thema heeft een enorme impact gehad.

Toen hebben we het programma uit handen gegeven aan een nieuw samengesteld collectief van een zes à acht artiesten, waardoor de drempel nog verder verlaagde. Wie geen toegang heeft tot de digitale wereld, kan geen onlineaanvraag indienen. Als je om een uitgebreid cv vraagt, sluit je ook heel wat mensen uit. En veel mensen kunnen het zich niet permitteren om hun tijd door te brengen als onbetaald vrijwilliger.

Daarom moet je werken aan een faciliterende structuur die plaats geeft aan al die mensen. Dat kan je als directie of artistiek team niet alleen. Je moet decentraliseren, en andere mensen die nog beter kunnen zeggen hoe je de stad binnenhaalt je inhoud mee laten bepalen. Dat hebben we met dat collectief gedaan, waardoor we daarna ook ons personeelsbestand en onze raad van bestuur hebben kunnen injecteren met die nieuwe talenten uit de stad.

Ook jullie werking in de artistieke ruimte Qartier in metrostation Beurs geeft extra ruchtbaarheid. ▲

JAN WALLYN: Het is nog altijd onze opdracht om kunstenaars te ondersteunen die ambiëren om professioneel te worden of die in hun vrije tijd bezig willen blijven met kunst. Via onze website kunnen artiesten voortdurend hun projecten indienen, en wij kijken dan of en hoe we hen kunnen ondersteunen. Ons programma is dus volledig productief en bottom-up.

Een voorbeeld van zo’n project is 1000 Pieces Puzzle dat op 27 april voor de vierde keer een toonmoment heeft.

Het was choreograaf en regisseur Cindy

Claes uit Halle die dat bij ons kwam pitchen. Zij had uit Londen heel wat skills, kennis en een netwerk uit het hiphopmilieu meegenomen en heeft daarmee bij ons een programma opgestart voor jonge makers die een opleiding zoeken als hiphopmaker of ondernemer. Zulke geformaliseerde opleidingen bestaan in België niet, omdat de platformen en gesubsidieerde circuits die hedendaagse of klassieke dans wél hebben, hier niet bestaan.

Wie in België hiphop maakt moet bij de socioculturele sector centen vragen, en krijgt het label urban opgeplakt, een vrij racistisch label voor de kunst- en dansvormen die geen witte roots hebben. 1000 Pieces Puzzle is daar een antwoord op. Elk jaar levert het een vijftiental artiesten en specialisten af, de grote meerderheid Brusselaars, die ons land trots maken op de internationale scene, en doorgroeien naar organisaties zoals Brussel Danst van Muntpunt, de

BRUZZ | DE VERHALEN

— MICHAËL BELLON, FOTO’S BART DEWAELE

17 APRIL 2019

I

15

Jan Wallyn en Nathalie De Boelpaep

▲

WALLYN: Qartier heeft veel pers gehad en dat hielp, maar ook daar hebben we gekozen voor decentralisatie. We hadden het programma van Qartier zelf kunnen cureren om vooral bij te dragen aan de goede reputatie van Zinnema, maar we hebben ervoor gekozen om de middelen te besteden aan artiesten die met hun werk en netwerk de stad te laten spreken.

Gaat de verruiming naar een weerspiegeling van de stadsbevolking zo niet ten koste van vertrouwde artiesten en publiek, het Nederlandstalige karakter, of fricties binnenshuis?

BRUZZ | DE VERHALEN

DE BOELPAEP: Zo hebben wij dat niet ervaren. Wij zagen het niet als plaatsruimen voor iets anders, meer als een versterking. De taart wordt nu gewoon in wat meer stukken verdeeld. Wat personeel betreft was er een natuurlijke afvloeiing van mensen die op pensioen gingen en die we konden vervangen door nieuwe mensen.

WALLYN: Toen ik hier kwam, vroeg ik me wel af hoe mensen die bijna dubbel zo oud waren als ik zouden reageren op een artistiek leider van 25 jaar. Maar zij waren even blij met de nieuwe wind als ik met hun ervaring was. En we gaan ook nog altijd voor een Nederlandstalige context in een Brusselse realiteit.

Straks komt er een nieuwe beleidsperiode aan. Welke klemtonen zou u daarin willen leggen?

WALLYN: De participatiebeweging die

we toepassen in ons artistieke beleid, wil ik doortrekken in onze communicatie, ons zakelijk beleid, de horecawerking en het personeelsplan.

Ondertussen zoeken jullie nog een nieuwe zakelijk leider.

WALLYN: Dat mag je zeker vermelden, want dat is blijkbaar toch een knelpuntberoep (lacht).

Maak dan eens wat reclame voor de job van zakelijk leider in de cultuursector. Tijdens uw periode hier volgde u zelfs nog een opleiding aan de Vlerick Business School.

DE BOELPAEP: Ik vind het fijn om op de grens te werken van het zakelijke beleid en het artistieke, creatieve proces dat soms wat chaotisch kan zijn. Het is een uitdaging om een solide omkadering te bieden aan de mensen die de projecten bedenken 16

I

17 APRIL 2019

en uitwerken. In een groot huis als NTGent trouwens nog meer dan hier.

Eigenlijk moet je op lokale schaal knopen doorhakken die ook in het globale maatschappelijke debat leven: welke middelen mobiliseer je voor een kunstenaar, en waaruit moet diens return aan het geheel bestaan? Hoeveel vrijheid laat je de artiest, en wanneer kijk je of er wel genoeg publiek in de zaal zit.

DE BOELPAEP: Dat is inderdaad een dunne lijn, maar we kiezen ervoor om artiesten vertrouwen te geven. Je moet durven, proberen en alles inzetten om een goed project te doen slagen. Daarnaast is het in onze sector ook belangrijk het personeel niet met een onmogelijke werklast op te zadelen. NTGent werkt in vier theaters in Gent. We maken producties die internationaal blind geboekt worden, wat zeer uitzonderlijk is, maar ook weer extra organisatie en werk met zich meebrengt.

Intern maken we een volledige transformatie door, en dan is het aftasten hoe we de hoge ambities met de realiteit kunnen verzoenen.

Zoals ook Jan Wallyn al zei in de pers: als je niet zomaar wat ‘aan diversiteit wil doen’, maar artiesten, programmatoren, curatoren en zo uit alle lagen en gemeenschappen van de bevolking autonomie wil geven, dan moet je ook macht en centen uit handen geven.

DE BOELPAEP: Ik denk dat dat in Zinnema al gaat op een manier die als voorbeeld kan dienen voor de sector. In Brussel staan we daar ook verder dan in een stad als Gent. In NTGent is de gevoeligheid er ook, maar is er nog veel werk. We moeten op die nagel blijven kloppen als we niet in oude gewoontes willen verglijden en een seizoen vol premières van witte mannen willen presenteren. Op de deur van mijn bureau heb ik de cover van de brochure van Demos en Citylab hangen waarop het woord ‘Interculturaliseren’ is doorgestreept en vervangen door ‘Macht herverdelen’.

Dat is voor mij de essentie van wat een instituut als NTGent moet doen, onder andere in het artistieke werk dat we produceren en presenteren.

WALLYN: Dat is een heel goede publicatie die we in ons artistieke team vaak gebruiken. Diversiteit is windowdressing als de ruimte van je organisatie er niet op voorbereid is.

Het is niet genoeg om alle maatschappelijk gemarginaliseerde identiteiten vertegenwoordigd te zien in je personeel en werking indien ze in een voor hen onveilige werkomgeving terechtkomen omdat de bedrijfscultuur haar eigen normativiteit nooit in vraag heeft gesteld of aangepast.

Ik krijg regelmatig vragen van andere cultuurhuizen die nog op zoek zijn naar ‘wat kleur of diversiteit’, maar die werkwijze is schadelijk. Als zij zelf niet kunnen rekruteren komt dat omdat de macht in hun organisatie vaak nog ligt in de handen van dezelfde groep mensen.

Als hier na I Have a Dream zoveel nieuwe krachten zijn kunnen instromen, was dat ook omdat de grond er vruchtbaar voor was gemaakt. Het is belangrijk om die good practices verder te verspreiden.

Wat maakte dat u de stap naar NTGent wilde doen?

DE BOELPAEP: Om te beginnen zat bij Zinnema ondertussen alles goed. Ik had hier zes jaar gewerkt, en de geslaagde verbouwing en heropening

begin 2018 waren toch een soort sluitstuk geweest. Op alle vlakken stond Zinnema op de kaart. Met Jan en de solide ploeg was alles in goede handen en hadden we nieuwe publieken aangeboord. Anderzijds werd ik aangetrokken door Milo Rau, wiens werk ik al een tijd volgde.

Wat is de kracht van Milo Rau als theatermaker?

DE BOELPAEP: Hij durft pertinente kwesties bloot te leggen en er vragen over te stellen. Vooral over politiek geweld. Op dit moment toert La Reprise over moord op de jonge Luikse homo Ihsane Jarfi over de hele wereld. Voor Orestes in Mosul dat nu in première gaat (op 17 april, daarna op tournee tot december, red.) is de ploeg twee weken naar Irak gegaan, en ik ben er zeker van dat het resultaat ons weer van de sokken zal blazen en zal dwingen om na te denken. Ook de keuze om het seizoen te openen met Het Lam Gods, waar Gentenaars uit alle lagen in meespeelden was even ontroerend als veelzeggend. Milo is journalist van opleiding en heeft een

1000PIECES PUZZLE SHOWCASE

heel nieuwe realistische, documentaire stijl ontwikkeld, die aankaart wat er in wereld gebeurt en die die wereld ook wil veranderen.

De media-controverses rond zijn stukken zijn vaak overtrokken, maar door kinderen het verhaal van Dutroux te laten vertellen, of IS-strijders te zoeken om de kruisvaarders van ‘Het Lam Gods’ te laten spelen, raak je wel gevoelige snaren.

DE BOELPAEP: Milo ziet zichzelf niet als een controversiële maker. Dat de scène met de vrijende Adam en Eva in Het Lam Gods de media zou halen, heeft ons bijvoorbeeld totaal verrast.

Maar dat er publieke debatten voortvloeien uit het werk calculeren we wel in, en we bereiden onze medewerkers daar ook steeds beter op voor. Zo hebben de mensen van het ticketbureau destijds in de controverse rond de IS-strijders de volle lading gekregen omdat zij als eerste de telefoon opnemen.

Maar ook de amateuracteurs met wie Milo in bijna elke productie werkt, willen we goed begeleiden,

“Het is een uitdaging om een solide omkadering te bieden aan de mensen die de projecten bedenken en uitwerken” NATHALIE DE BOELPAEP ZAKELIJK DIRECTEUR NTGENT

Nathalie De Boelpaep en haar opvolger Jan Wallyn: “Je moet durven, proberen en alles inzetten om een goed project te doen slagen.”

omdat zij ook afhankelijk zijn van hun persoonlijke agenda en niet altijd gewapend zijn tegen publiek of pers. Dat is een hele andere manier van werken dan met een klassiek repertoiregezelschap dat bestaande teksten speelt. Ook die minder evidente manier van produceren, veroorzaakt die extra werkdruk waar we het eerder over hadden.

het statuut van Vlaamse kunstinstelling te krijgen. Zo kunnen ze rekenen op een stabiele financiële slagkracht, buiten het subsidiesysteem van het Kunstendecreet met zijn vijfjaarlijkse evaluatie om. Bonte vreest een betonnering van middelen voor de groten, terwijl de precariteit en weerkerende onzekerheid voor de kleinere instellingen gereserveerd blijven.

Gebruiken jullie in Zinnema de term amateurkunstenaar eigenlijk nog?

DE BOELPAEP: NTGent werkt met grote internationale projecten, heeft een belangrijke link met de stad Gent, een omvattende infrastructuur met erfgoedwaarde, en een personeelsbestand van tachtig mensen.

Dat is een compleet andere situatie dan die van de minder grote organisaties in het Kunstendecreet, maar we weten evengoed pas een paar maanden op voorhand hoe de subsidies er zullen uitzien. Daardoor liggen we soms lang stil en kunnen dan moeilijk een langetermijnvisie bepalen. Ik denk dat wij voldoen aan de criteria waar ook de bestaande Vlaamse Kunstinstellingen (zoals AB, deSingel, het Antwerp Symphony Orchestra, red.) aan voldoen, en waartoe ook artistieke uitmuntendheid en het ondersteunen van jonge kunstenaars behoren.

Tom heeft gelijk dat iedereen natuurlijk wel zo’n grotere stabiliteit zou willen, maar ik denk echt dat de stadstheaters in hun zog ook steun kunnen verlenen aan de kleinere organisaties en kunstenaars. Zo is er al een doorstroming van Zinnema naar KVS bijvoorbeeld.

Krijgen we dan te veel Kunstinstellingen? Laten we blij zijn dat Vlaanderen zo rijk is dat we een potentieel hebben van vijftien Kunstinstellingen die ook internationaal op de kaart staan. Want ook dat is een van de criteria - een internationale deskundige jury zal onze werking vergelijken met gelijkaardige instellingen in het buitenland, en niet langer met kleinere organisaties in Vlaanderen. Op onze lauweren rusten zal er dus niet bij zijn. Het zal ons net ambitieuzer en scherper maken. Die internationale dimensie die ons cultureel landschap zoveel bijbrengt is ook een van de zaken die me aantrok in het project van NTGent. Laat ons als sector eerder samen strijden om het budget voor cultuur te laten stijgen. Want 1,18 procent van de Vlaamse begroting in 2018 is belachelijk. Met een paar procentpunten meer zouden we nog veel meer kunnen doen.

WALLYN: We gebruiken meer ’vrijetijdskunstenaars’. Al willen we ook het woord ‘amateur’ niet wegmoffelen. Je kan twee dingen doen: ofwel werk je enorm hard om dat woord ‘amateur’ weer te valoriseren, ofwel vraag je je af in welke zin het woord met zijn huidige bijbetekenissen nog relevant is, en of het dan de moeite loont zelf nog aan die categorie vast te houden.

Door niet-professionele kunstenaars aan het woord te laten, onthult zowel Zinnema als Milo Rau dat het ook een machtsinstrument kan zijn om bepaalde categorieën kunstenaars weg te zetten als ‘amateur’ en zo de eigen positie te vrijwaren.

DE BOELPAEP: Bij Zinnema hoorde ik weleens van andere organisaties dat wij ‘het toch gemakkelijk hadden met die diversiteit, omdat wij geen artistieke kwaliteit moesten afleveren’. Ik kan me er boos om maken dat het blijkbaar een handvol mensen is dat wil dicteren wat die kwaliteit is en tegen dat idee moeten we blijven strijden.

WALLYN: Een plat racistische variant van dat soort uitspraken is: ‘Wij kunnen niet dekoloniseren, want wij moeten gaan voor kwaliteit.’ Mensen indelen in hokjes is inderdaad een handige vorm om macht toe te wijzen.

Maar het is ook belangrijk te zeggen dat activisten die opkomen voor gelijkheid kleur, gender, seksuele oriëntatie dat al een eeuwigheid verkondigen, en dat iemand als Milo Rau meer resonantie krijgt omdat de boodschap uit de mond van een witte man komt. Het is belangrijk je bewust te zijn van dat privilege, en niet te pretenderen dat je alles zelf hebt uitgevonden.

Over privileges gesproken. Tom Bonte van de Beursschouwburg reageerde onlangs afwijzend op de recente vraag van NTGent en de andere stadstheaters KVS en Toneelhuis om

17 APRIL 2019

BRUZZ | DE VERHALEN

Zinnema, 27 april, 19.00, www.zinnema.be

I

17

Onderwijs Nederlandstalig scholencomplex op Gallaitsite op losse schroeven Aan de Gallaitstraat zou in september 2019 een nieuw Nederlandstalig scholencomplex verrijzen. © POLO ARCHITECTS

‘Project is te kolossaal’ BRUZZ | DE VERHALEN

Op 1 september zou Schaarbeek 1.140 extra Nederlandstalige schoolplaatsen tellen, met dank aan een nieuw scholencomplex op de Gallaitsite. Maar de gemeente Schaarbeek geeft een negatief advies. Het project zou te veel geluidsoverlast en mobiliteitsproblemen veroorzaken. Binnenkort beslist het Gewest over de bouwvergunning. — STEFANIE NIJS

18

Z

o’n anderhalf jaar geleden maakte de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC) de nieuwe plannen van POLO Architects en ontwikkelaar THV Odebrecht-Vanhout Projects bekend. Aan de Gallaitstraat in Schaarbeek zou in september 2019 een nieuw Nederlandstalig scholencomplex verrijzen, met een basisschool, een hoognodige secundaire school en een tienerschool, samen goed voor 1.140 plaatsen. Scholengemeenschappen vzw Sint-Goedele en vzw Heilige Familie zullen de nieuwe scholen inrichten. Daarnaast komt er plaats voor de Schaarbeekse chiro, kunstencollectief Transfo Collect en jeugdwerking Ratatouille.

Maar de schoolbouw loopt vertraging op. Verschillende buurtbewoners uitten al snel hun bezorgdheid over geluidsoverlast in het dichtbebouwde woonblok, en in mei 2018 volgde de gemeente Schaarbeek met een negatief advies voor het scholencomplex.

“Het project is te kolossaal voor zo’n dichtbebouwde woonwijk,” zegt Benjamin Willems, kabinetschef van schepen voor Stedenbouw Frédéric Nimal (Défi). “De plannen tonen een

I

17 APRIL 2019

speelplaats boven op de gebouwen, op dakhoogte. Maar er zijn totaal geen maatregelen genomen om de geluidsoverlast van de omwonenden te beperken.” De hoge schoolgebouwen zouden bovendien zonlicht wegnemen in de omliggende tuinen, stelt de overlegcommissie in haar advies.

SCHUIFELZONE Ook qua mobiliteit zou het scholencomplex problemen kunnen veroorzaken. In de veronderstelling dat een kwart van de 1.140 leerlingen met de wagen komt, zou dat tijdens de spits voor een ‘schuifelzone’ kunnen zorgen in de Gallaitstraat. Dat zou trams 32, 55 en 92 kunnen hinderen, en leiden tot luchtverontreiniging en lawaai.

Daarenboven is er met 53 parkeerplaatsen op de site onvoldoende parkeerruimte voor het schoolpersoneel, meent de overlegcommissie, wat parkeeroverlast in de nabijgelegen Vanderlindenstraat zou veroorzaken. En dan is er nog het gebrek aan informatie: “Een cruciale fout werd gemaakt door niemand in te lichten op geen enkel niveau en tijdstip.”

TIENERSCHOOL NAAR BRUSSEL Een negatief advies dus van de gemeente Schaarbeek, maar over de bouwvergunning moet het Brussels Gewest beslissen. Wellicht gebeurt dat in de komende weken. Maar zelfs al krijgt het project toch een bouwvergunning, de kans dat de school er in september 2019 al staat

“Zo’n project zou de dynamiek van de Liedtsbuurt ten goede komen” FRÉDÉRIC SIEVE BUURTBEWONER

is zo goed als onbestaande.

De geplande tienerschool van Schaarbeek kondigt daarom een tijdelijke vestiging aan op de Nieuwlandsite in Brussel-Stad, met slechts 40 plaatsen in plaats van de beoogde 240. Net zoals de onlangs geopende tienerschool Scheut in Anderlecht, zitten kinderen van het vijfde leerjaar tot en met het tweede middelbaar samen. De studiekeuze stellen ze uit tot na het tweede middelbaar.

“Erg jammer dat zo’n interessant pedagogisch project uitgesteld is,” zegt Frédéric Sieve, buurtbewoner en vader van twee kinderen. “Toegegeven, de druk van zo’n scholencomplex op een woonwijk is groot. Maar ik denk dat educatieve en culturele projecten de dynamiek van de Liedtsbuurt ten goede zouden komen.”

PISTACHE Het is overigens niet de eerste keer dat een Nederlandstalig schoolproject op verzet stuit in Schaarbeek.

Eerder dit jaar tekenden buurtbewoners ook verzet aan tegen de uitbreiding van Vrije Basisschool Pistache, bekend van haar tweetalig onderwijs. De gemeente Schaarbeek heeft daarna negatief advies ingediend. “Te ambitieus voor deze locatie,” was ook daar het oordeel.

BRUZZ probeerde de architecten en VGC-collegelid Guy Vanhengel te bereiken over de kwestie, maar de bevoegde personen waren maandag niet tijdig bereikbaar voor een reactie op het advies.

t s a e eb

lezersbrieven@bruzz.be Met verbijstering heb ik kennisgenomen van de wekelijkse bijdrage Beeldspraak van Michaël Bellon, verschenen in BRUZZ op 10 april 2019. Toen ik in de tweede kolom van het stuk de zin aantrof ‘Zo is […] geweten dat Churchill kleine kinderen at’, vroeg ik mij af of dit bedoeld was als een smaakloze, verlate 1 aprilgrap. De slechte smaak van het verdere verzinsel gaat echter alle perken te buiten wanneer de auteur van het artikel verkondigt dat ‘Die praktijk om kinderen van bevriende naties op te eten […] lang onderbelicht en onbesproken [bleef].

Tot in 1972 bij Oxford University Press de biografie Bulldog or Butcher? What you should know about Sir Winston verscheen. Auteur Alexander B.P. Johnson reserveerde de meest duistere bladzijden daarin voor het hoofdstuk Promoting Paedophagy. Churchill’s Childconsumption in Postwar Europe, […].’ Nog wat verder Churchill verduidelijkt Bellon doodernstig dat Churchill in het bijzonder ‘tot braadworsten en schnitzels verwerkte kinderen’ lustte.

Nobody’s perfect en dat was Churchill ook niet. Hij was reactionair en imperialist. In 1911, als Home Secretary (minister van Binnenlandse Zaken) gaf hij het Britse leger het bevel om de staking van mijnwerkers in Wales hardhandig te onderdrukken. Vier jaar later, tijdens de Eerste Wereldoorlog, was hij in zijn hoedanigheid van First Lord of the Admiralty verantwoordelijk voor de smadelijke nederlaag door Britse troepen geleden in Gallipoli, Turkije.

Het negeren door de Britten in 194445 van de immense bijdrage van de Griekse weerstand in de strijd tegen het nazisme en de repressie van de Kinderen waren de sigaar

1945, Churchill in Brussel. © PHOTONEWS

Je bent pas echt Brits premier geweest als je na de chaos van je regeerperiode langs de achterdeur wordt geloosd. Sir Winston Leonard Spencer Churchill was dus echt een Brits premier.

Nostalgische mensen krijgen het nochtans warm als opa Winnie nog eens ter sprake komt. Een kleurrijke figuur die de Nobelprijs voor Literatuur won, en de oorlog niet verloor. Een verstandig en welbespraakt man wiens vele aforismen nog altijd standhouden.

Maar hoewel de Britten hun oorlogsheld in 2002 tot grootste Brit aller tijden verkozen, verkozen ze hem in juli 1945 niet eens als hun premier toen ze daar in de eerste vrije verkiezingen na de oorlog de kans toe kregen. Ze stemden voor Labour, dat twijfelde aan de sociale reflexen van de bulldog, omdat een politicus die het landsbelang verdedigt tegen een externe vijand,

Griekse verzetsleden die zij voerden was niets minder dan beschamend, zelfs in het licht van de nakende Koude Oorlog, en de oorzaak gedurende de volgende jaren van veelvuldig onrecht. Dat neemt niet weg dat Winston Churchill – en hij alléén! - op 10 mei 1940 rechtstond en de Britse natie overtuigde om de strijd tegen het alom zegevierende Duitsland voort te zetten. Wij allen zijn hem verschuldigd dat wij bevrijd werden van de bruine pest. Ik vind dan ook het fake news hem betreffende revolterend.

Jean-Jacques Amy, Elsene

Churchill (2)

Het verhaal over de kinderetende Churchill verbaasde me zeer, temeer omdat ik in een eerdere carrière werkte op het gebied van kindermishandeling en nooit iets las over paedophagy. Bij een zoektocht in wetenschappelijke databases was hier NIETS over te vinden, ook niet de auteur van dat boek, noch het boek. Alleen dat Alexander B.P. Johnson “toevallig” de naam is van Boris Johnson. Urban Myth of aprilgrap?

Theo Compernolle, Etterbeek Beeldspraak

Elke week voorziet Michaël Bellon een oude persfoto van een nieuw onderschrift

zich vaak beperkt tot het eigenbelang zodra die vijand is verslagen.

Vandaag situeren de kwalificaties aan het adres van Churchill zich ergens op een continuüm dat reikt van schavuit tot schoft.

Politiek stond hij aan het hoofd van een imperium, en was hij dus per definitie een imperialist.

Persoonlijk permitteerde hij zich ook heel wat extravaganties. Zo is bijvoorbeeld geweten dat Churchill graag kleine kinderen at. Dat die goeddeels verdwenen traditie van de Angelsaksische aristocratie door hem nieuw leven werd ingeblazen, had niet alleen te maken met zijn zelfgenoegzaamheid, maar ook met het aanbod. In de schaarste na de Eerste Wereldoorlog had Churchill nog een van zijn eigen kinderen soldaat moeten maken, maar zodra de kansen in de Tweede Wereldoorlog ten goede keerden, werd hij op zijn wenken bediend.

De verliezende partijen hadden sowieso weinig keuze, maar ook de dankbare geallieerden offerden hem al eens graag een peuter. In de jaren na de oorlog, toen duidelijk werd dat de babyboom op termijn voor een demografische ramp zou zorgen, lieten dankbare patriotten hem zelfs kiezen uit hun kroost. Bij zijn bezoek aan Brussel in november 1945 nam Bollegijs de kleine geschenken met open auto in ontvangst.

Die praktijk om kinderen van bevriende naties op te eten bleef lang onderbelicht en onbesproken.

Tot in 1972 bij Oxford University Press de biografie Bulldog or Butcher? What you should know about Sir Winston verscheen.

Auteur Alexander B.P. Johnson reserveerde de meest duistere bladzijden daarin voor het hoofdstuk Promoting Paedophagy.

Churchill’s Childconsumption in Postwar Europe, dat leidde tot parlementaire vragen en diplomatieke spanningen. Met name in Duitsland klaagden nabestaanden aan dat Churchill iets te gretig had aangestuurd op wiedergutmachung in de vorm van tot braadworsten en schnitzels verwerkte kinderen.

Omdat bewijzen van ongeoorloofde druk ontbraken, kwam het nooit tot schadeclaims. Wel zijn er zijn historici die menen dat de kwestie hielp om de Britten een jaar later in de Europese Economische Gemeenschap te dwingen.

Het verorberen van kinderen kostte Churchill overigens bloed, hard werk, tranen en zweet. Maar de man had een enorm gestel en de omvang van zijn buik was legendarisch. Volgens Johnson sprak hij over zijn kleermaker in het meervoud, omdat het voor een man alleen onmogelijk zou zijn geweest zijn maten correct op te meten. In de periodes dat hij geen mandaat bekleedde, lag de staatsman grote delen van de dag naakt in bed te verteren middels dutjes, digestiefjes en zijn onvermijdelijke sigaren. 250.000 zou Churchill er in zijn leven hebben gerookt. Hoeveel kinderen de sigaar waren is niet bekend.

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Churchill (1)

— MICHAËL BELLON

Antwoord van de auteur Het spijt mij dat u het stukje over Churchill in de reeks Beeldspraak niet kon smaken. De titel van die reeks is niet willekeurig gekozen. Het beeld van de foto levert inspiratie voor een verhaal dat meestal niet helemaal ernstig bedoeld is. De Brusselse dame die op de foto bij dit stuk haar kind aan Churchill aanreikt, doet dat inderdaad niet om het door hem te laten opeten, en ook de aangehaalde ‘literatuur’ is fictief. Mocht hierover toch verwarring ontstaan zijn bij lezers, dan wil ik mij ook daarvoor verontschuldigen. Michaël Bellon De hele reeks nalezen? » BRUZZ.be/beeldspraak

10 A P R I L 2 0 1 9

I 29

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bruzz.be. Schrijven kan naar BRUZZ-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bruzz.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, - manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

17 APRIL 2019

I 19

ck a b is

th

Strong Student

FUN RUN 30.04.19 12u-21u ROGIERPLEIN

Strongstudentfunrun.com

Enfant Terrible Bijzondere mensen in een bijzondere stad

In Brussel gebeurt veel achter de schermen Thomas Lerooy, beeldend kunstenaar

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Ik heb altijd een zwak gehad voor oude meesters. De schilderkunst blijft voor mij de goddelijkste discipline.

Ik ben vijftien jaar geleden begonnen als beeldhouwer. Daarna heb ik me ook op tekenen gestort. Ik merkte dat ik mijn inkttekeningen steeds meer inkleurde met aquarel en dat ik diepte wilde toevoegen. Ik was mijn werk aan het overschilderen. Uit die zoektocht is mijn nieuwe project gegroeid. Zes maanden lang heb ik met olieverf op doek geschilderd. Een wedloop tegen de tijd, maar ik heb nooit gepanikeerd. Ik ben een kunstenaar die zijn intuïtie volgt en hard werkt om iets te bereiken.

Een gordijn nodigt je uit om te kijken wat erachter schuilgaat. Het staat voor intimiteit en creëert voyeurisme. Maar niets is wat het lijkt. Ik gebruik symbolen zoals vogels, peren en kaarsen en plaats ze in een nieuwe, verwrongen relatie. Ik vertel een gelaagd verhaal vol contrasten en ondermijn het tegelijk. Misschien zegt een omgeplooid hoekje nog het meest? Er zit in elk geval relativerende humor en een surrealistische inslag in mijn werk. Magritte was ook al dol op gordijnen.

Ik ben begonnen met de dood, maar ik wil eindigen met het leven. Al ben ik bekend om mijn bronzen sculpturen van engeltjes met doodshoofden, ik blijf niet op dezelfde nagel kloppen. Herhaling kan prachtig zijn, maar het is ook een sluipend gevaar. Ik ben geen bakker die altijd dezelfde broodjes moet bakken. Ik wil iets exclusiefs maken en denk lang na over opbouw en techniek. Ik creëer telkens weer problemen die ik zelf oplos. Zo schrijf ik aan een boek, hoofdstuk na hoofdstuk. Ik heb het geluk dat ik intussen bestaansrecht verworven heb als kunstenaar en met mijn galerist Rodolphe Janssen een vast

klankbord heb. Natuurlijk droom ik ervan om in de grootste cultuurtempels van de wereld te hangen.

Ik ben de bewaker van mijn werk. Ik blijf daarom het liefst dicht bij mijn atelier. De voetgangerszone in het centrum? Ik herinner me niet dat ik er al geweest ben. Het is alsof ik thuis een baby heb die eten nodig heeft. Ik leef op mijn eigen ritme en ik geef alles voor mijn werk. Dat is niet compatibel met een gezinsleven. Ik heb best veel bevriende kunstenaars en een druk sociaal leven, maar ik ben tegelijk een eenzaat, die weigert te passen in een beweging.

Brussel is een nieuwe thuishaven voor kunstenaars. De vastgoedprijzen zijn hier nog betaalbaar in vergelijking met Parijs en Londen. De stad is ook goed bereikbaar voor internationale bezoekers en heeft een zekere grandeur door haar geschiedenis en architectuur. Kunstenaars vinden hier elkaar om ideeën uit te wisselen of samen te werken. De stad en het land zouden trotser moeten zijn op die artistieke scene en dat uitspelen als een paradepaardje.

Een ander voordeel van de stad: je kunt je volledig onderdompelen in het rijke culturele aanbod, maar je kunt je ook in de anonimiteit verschuilen. In Brussel gebeurt sowieso veel achter de schermen. Je moet zelf op ontdekking gaan om verborgen schatten te vinden.

Ik ga graag lekker eten in een restaurant of brasserie of wandel rond. De bovenstad voelt voor mij aan als vakantie, omdat Frans er de voertaal is. Een nadeel?

Het lijkt alsof in Brussel niets werkt, alsof niets behoorlijk geregeld is, alsof beslissingen uitblijven.

Het verkeer staat stil, de luchtkwaliteit is een ramp.

Maar misschien is het net die dualiteit in Brussel die me inspireert.”

Thomas Lerooy (37)

— TOM VAN BOGAERT

is beeldhouwer en tekenaar. Hij exposeerde al in het Kasteel van Gaasbeek, Museum Dhondt Dhaenens in Deurle en Petit Palais in Parijs. In ‘Behind the curtain’, zijn nieuwe tentoonstelling in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten (23/4 tot 18/8/2019), toont hij voor het eerst ook schilderijen. Hij is geboren in Roeselare, en woont en werkt in Elsene.

20

I

17 APRIL 2019

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D © SASKIA VANDERSTICHELE

17 APRIL 2019

I

21

Ondernemen Vzw Markant biedt mentortraject aan

Onderneemsters gaan op blind date B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Het vrouwelijke ondernemersnetwerk Markant wil dat Brusselse onderneemsters van elkaar leren. Daarom loopt er sinds drie jaar een project waarin een vrouw met ondernemerservaring gekoppeld wordt aan een starter. Dat levert verrassende combinaties op.

Frieda Vanonckelen leidt een bedrijf dat met hoogtechnologische meetapparatuur water- en gaslekken in gebouwen opspoort. Ze begeleidt Sandra Coumans, oprichtster van een cultureel adviesbureau. “Het is voor ons allebei een leerschool.” — TOM VAN BOGAERT,

22

FOTO SASKIA VANDERSTICHELE

D

aphne Hidalgo y Martinez klinkt opgetogen aan de telefoon. De projectmedewerkster van de vzw Markant vertelt trots dat al ongeveer tachtig vrouwen meedoen aan het tweetalige mentorproject, dat de steun geniet van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. De mentees zijn in de meerderheid. Sommige mentors begeleiden meerdere vrouwen. Het matchen gebeurt niet door te swipen. Markant voert aftastende gesprekken met de deelneemsters, laat de beide partijen een selectie maken uit de beschikbare profielen en na de match is het aan de onderneemsters om af te spreken op een eerste ‘date’. Als het klikt, zien ze elkaar minstens zes keer per jaar. De mentors krijgen eerst een opleiding. Voor alle onderneemsters zijn er geregeld netwerkmomenten.

“Vrouwen hebben de behoefte om onderling ervaringen uit te wisselen. Ze kunnen vrijuit met elkaar praten en er zijn vaak meer raakvlakken dan met mannen.

Enkele thema’s die aan bod komen, zijn de prijsbepaling van een product of dienst, hoe personeel

I

17 APRIL 2019

aanwerven en taken delegeren aan externen. Vrouwen zitten vaak ook met de moeilijke combinatie van werk en gezinsleven,” vertelt Hidalgo.

KLANKBORD In Brasserie 28 bij Centraal Station begroeten Frieda Vanonckelen en Sandra Coumans elkaar hartelijk.

Ze spreken sinds januari af en zijn genereus met complimenten.

Nochtans zat Vanonckelen niet in de eerste selectie van Coumans: “Ik had een top drie opgesteld en erbij gezegd dat ik openstond voor andere suggesties. Ik vraag me nu af hoe ik over Frieda heen heb kunnen kijken.” Haar mentor herinnert zich dat ze heel nieuwsgierig was naar wie ze voorgeschoteld zou krijgen. Geen vanzelfsprekende match, dacht ze. “Ik ben een vrouw van de harde cijfers. Het bedrijfsleven en de culturele sector liggen ver uit elkaar.”

Ook al komen ze uit een andere branche, ze vinden elkaar in gemeenschappelijke interesses en benaderingen. De in NederlandsLimburg geboren kunsthistorica helpt culturele organisaties op

conceptueel en strategisch vlak om transnationale samenwerkingen op te zetten en uit te voeren. Ze is op zoek naar de juiste focus en definiëring van haar onderneming en wil organisch groeien. Een klankbord en een ware luxe, noemt ze haar tafelgenote. “Het is heel fijn om een één-op-ééngesprek te kunnen hebben vanuit de praktijk.

Frieda luistert, denkt mee en geeft tips en advies.” Vanonckelen, die twee kmo’s leidt, beaamt. “Ik begeleid Sandra in haar traject. Ik stel vragen en laat ballonnetjes op.

Zij beslist uiteindelijk zelf.”

HET PLEZIER VAN HET WITTE BLAD

“Volgens mij ondernemen vrouwen meer vanuit hun buikgevoel en hun waarden” FRIEDA VANONCKELEN ONDERNEEMSTER

Coumans heeft na enkele ontmoetingen haar aanbod beter kunnen bepalen en vertalen naar haar partners. Maar ook Vanonckelen kreeg er energie door en stak er veel van op. “De kunstenwereld was voor mij een black box. Ik dacht dat er weinig ondernemerschap aan te pas kwam. Nu weet ik dat het ook een markt is met veel spelers en noden en dat het er hard aan toe kan gaan, zeker als de budgetten krimpen. Instellingen hebben steeds minder financiële ruimte voor hun werking. Artiesten hebben het vaak moeilijk om rond te komen, terwijl cultuur een grote intrinsieke waarde heeft voor de samenleving.”

Bij beide vrouwen kriebelde het om te ondernemen. De ene verliet de veilige Europese administratie, de andere de gouden kooi van de bankenwereld. Vanonckelen: “Het is het plezier om met een wit blad te beginnen en een steen in de rivier te verleggen. Je hebt de vrijheid om je eigen keuzes te

maken. Natuurlijk moet je ook bereid zijn om risico’s te nemen. Je draagt ook een grote verantwoordelijkheid als je personeel hebt. Maar ik doe het met hart en ziel. Het mag van mij nog lang blijven duren.”

ROLMODEL GEZOCHT

Frieda Vanonckelen

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Zou een blind date met een mannelijke ondernemer evenveel kans op succes hebben? Coumans geeft een genuanceerd antwoord.

“Veel hangt af van het karakter en de instelling van de coach. Maar het voordeel van een vrouw is dat je haar sneller in vertrouwen neemt, en ze functioneert meer als rolmodel. Vrouwen zijn over het algemeen communicatiever en spreken wellicht gemakkelijker over twijfels en mislukkingen. Het gaat trouwens niet alleen over gender voor mij, maar over diversiteit op alle vlakken. Als ik met de directeur van een cultuurhuis ga spreken, is dat in 90 procent van de gevallen een witte man van middelbare leeftijd of ouder.”

Vanonckelen knikt. Ze had als onderneemster zelf geen rolmodel.

Wat ze als vrouwelijke kenmerken ziet? “Het is moeilijk wetenschappelijk hard te maken, maar volgens mij ondernemen vrouwen meer vanuit hun buikgevoel en hun waarden. Ze kijken met meer nuance naar de dingen en zijn down to earth. Ze zijn ook meer gericht op samenwerking. Maar ik voeg eraan toe dat ook heel wat mannen die eigenschappen hebben. Het is zeker ook een generatiekwestie. Mannelijke werknemers hechten nu ook meer belang aan gezin en vrije tijd dan vroeger.”

Vanonckelen woont niet in Brussel, maar heeft er wel lang gewerkt en heeft er veel klanten. Ze komt graag naar de hoofdstad om haar dochter te bezoeken. Voor Coumans is het de ideale uitvalsbasis dankzij de kwalitatief hoogstaande culturele scene, het diverse karakter, de goede internationale bereikbaarheid en de hoge levenskwaliteit. “Brussel geeft zich niet meteen prijs en blijft je verrassen. Alleen spijtig van de vele auto’s.”

studeerde voor handelsingenieur en volgde MBA-opleiding was lange tijd actief bij BBL/ING België, waar ze veranderprojecten leidde als senior manager is sinds 2013 bedrijfsleidster bij Infrasonor (lekdetectie) en zusterbedrijf Ecowatt (verwarming, sanitair, ventilatie) woont in Zemst www.infrasonor.be, www.ecowatt.be

Sandra Coumans studeerde kunstgeschiedenis en filosofie in Amsterdam en Berlijn doet sinds 2005 projectmanagement in de internationale cultuursector en werkte onder meer voor een start-upfestival in Berlijn, de Europese Commissie, BOZAR en MAD Brussels richtte in 2017 het adviesbureau Culture le Hic op woont in Sint-Gillis http://culturelehic.eu Sandra Coumans (links) en Frieda Vanonckelen: een blind date met een goede afloop.

Meer info: http://www. sterkeonderneemsters.be

17 APRIL 2019

I

23

Interview Brussels fotoagentschap Photo News veertig jaar

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

‘Van het WK voetbal in zijn we heel rijk gewor

Op de servers van Photo News staan elf miljoen beelden. Per jaar verschijnen er daarvan 170.000 in print en 200.000 digitaal. Samen met stichter Michel De Vinck bladeren we door het album van het jarige Brusselse fotoagentschap op zoek naar de hoogtepunten.

— MICHAËL BELLON, FOTO’S IVAN PUT

Michel De Vinck (links) in het archief van Photo News: “In die eerste jaren gingen we zelf met die afdrukken naar de redacties.”

24

I

17 APRIL 2019

D

Als ik zeg dat Photo News jullie levenswerk is, dan is dat nauwelijks overdreven.

MICHEL DE VINCK: Het is mijn eerste

Is er nog wat over van de romantiek van die dagen?

DE VINCK: Ik spreek de hoofdredacteurs nog wel, maar nu gaat het toch vaker via de financieel directeur, die zich vroeger over niet veel meer ontfermde dan over de aankoop van de stylo’s en het papier. Wij hebben nog de tijd meegemaakt dat Sus Verleyen (legendarisch hoofdredacteur en directeur van Knack van begin jaren zeventig tot halverwege de jaren negentig, red.) en Johan Anthierens (journalist van onder meer Knack die begin jaren tachtig zijn eigen blad De Zwijger begon, red.) zich fysiek over onze foto’s bogen en aanwezen welke de goede waren. Ik herinner me een diner waarop de aanwezige politieke tenoren uiensoep te eten kregen.

Normaal let je er als fotograaf op dat je geen foto’s neemt van slurpende politici, maar Paul Versele had juist gefocust op hun worsteling met de slierten gesmolten kaas en dat was net wat Anthierens wilde. Resultaat: fotopagina in De Zwijger.

Door de nauwe banden konden we op maat werken. Toen Karel Anthierens (hoofdredacteur van onder meer Humo en Brussel Deze Week, red.) bij het blad Panorama zat, had hij in de Duitse pers eens panoramische foto’s van 360 graden gezien. Hij wilde die ook, dus huurden we een kraan en zochten een manier om de camera te laten roteren en de eerste panoramische foto’s van de grootste bezienswaardigheden te maken. Die charme van de redactievloer is verloren gegaan.

Anderzijds: als je vroeger in het IPC kwam waar de krantenmakers samen een glas dronken, werd het er soms zo gezellig dat je je afvroeg hoe

17 APRIL 2019

▲

en enige werk. Yves (Smets, zie kaderstuk over het archief, red.) kwam erbij in 1973, ik werk hier sinds 1976. Bert Vandoorne is inmiddels overleden, maar was een illustere figuur in de fotografie. Niet zozeer omdat hij zo’n goede fotograaf zou zijn geweest, maar wel om zijn commerciële feeling. Hij nam initiatief, ging naar klanten en onderhandelde. Ik ben voor hem beginnen te werken toen ik twintig was. In het toenmalige Brusselse perscentrum IPC (van 1974 tot 1994 gevestigd aan de Karel de Grotelaan, red.) was er een bar waar ik heel ‘actief’ was, en op een dag vertelde een secretaresse daar dat Vandoorne iemand zocht om foto’s te verkopen.

Dat interesseerde me eigenlijk niet, maar hij stelde maar twee vragen. Of ik tweetalig was en hoeveel ik wilde verdienen. Ik vroeg het minimum en ik was aangenomen.

In die eerste jaren gingen we zelf met die afdrukken naar de redacties.

De fotograaf ontwikkelde zijn films nog zelf in het labo en ik stond klaar om er zo snel mogelijk mee naar het centrum te rijden om ze te verspreiden. Tegen de deadline die vroeger rond zeven uur ’s avonds lag, gingen

we naar de Jacqmainlaan, waar de meeste kranten gevestigd waren.

Omdat de kranten exclusiviteit wilden, hadden we één reeks foto’s voor de Franstalige pers en één reeks voor de Nederlandstalige. Daarmee ging je het rijtje af. De krant die een foto kocht, hield die bij en je factureerde. Later lieten we bij elke krant volledige reeksen, waaruit ze kozen en betaalden wat ze gebruikten. Exclusiviteit was er dan alleen nog voor uitzonderlijke beelden. Dan boden de hoofdredacteurs tegen elkaar op en zo gingen de prijzen omhoog.

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Mexico den’

e naam van het fotoagentschap Photo News klinkt zo internationaal als nodig, maar het succesvolle bedrijf, gevestigd in een aantrekkelijk art-decopand recht tegenover de ambassades van Libanon en Oezbekistan op de Franklin Rooseveltlaan aan het Ter Kamerenbos, is zo Brussels als wat.

Al veertig jaar vertrekken van hieruit dagelijks duizenden foto’s naar gedrukte en digitale media in België en het buitenland.

Stichter Ben Vandoorne was er in de jaren zestig mee begonnen in de kelder van zijn woning in de General Wahislaan in Schaarbeek. De verhuizing van wat toen nog Photo News Service heette, volgde toen het succes te groot werd en de kelder te klein. Gedelegeerd bestuurder Michel De Vinck was er al bij, en ook op pensioengerechtigde leeftijd laat zijn levenswerk en dat van zijn kompanen hem niet los.

I

25

Photo News veertig jaar

▲

die kranten er telkens weer lagen de volgende dag.

Hoe maakte Photo News de stap naar de eenentwintigste eeuw?

DE VINCK: Eind jaren zeventig hield

BRUZZ | DE VERHALEN

Vandoorne zich steeds meer bezig met de oprichting van auteursrechtenvereniging Sofam, en werden wij het wat beu om al het werk te doen. Vandoorne voelde aan dat we zouden weggaan en riep ons samen om een deal te maken. Een jaar lang hebben we elke zondagochtend onderhandeld in een hotel aan het Zuidstation omdat zijn vrouw niet mocht weten dat hij de zaak zou verkopen. Uiteindelijk hebben we met vier jonge musketiers het agentschap overgekocht waar we zelf werkten: de fotografen Yves Smets en Paul Versele, en Jan Van Hulst en ik die het administratieve en commerciële werk deden. We hebben ons daarvoor in de schulden gestoken, maar we waren jong, actief en we hadden een visie.

Naarmate het zakencijfer steeg, bleven we investeren. De stappen van zwart-wit naar kleur, naar kleurdia, kleurnegatief en uiteindelijk digitale fotografie zijn mijlpalen die we in korte tijd hebben moeten overbruggen. Vandaag hebben we dertien fotografen in dienst.

Dagelijks komen hier ook duizenden foto’s uit het buitenland binnen, die we selecteren, bewerken en verder verspreiden. We leggen ons ook meer en meer toe op video. Met COO’s Tim Paesmans en William Van Hecke, die respectievelijk de sport en de actualiteit opvolgen, staat de nieuwe generatie er.

Het vak vraagt creativiteit, ondernemingszin en journalistieke feeling.

Wat zijn de gloriemomenten uit veertig jaar Photo News?

DE VINCK: 1986 was historisch voor

ons agentschap door het WK voetbal in Mexico. Bij het Heizeldrama in 1985 contacteerde ik twee onafhankelijke freelancers die ik al een tijdje volgde om te vragen of zij hun foto’s door ons wilden laten verspreiden.

Daar hebben wij en ook zij veel geld aan verdiend. Zo groeide het idee om naast de actualiteit ook een sportstructuur op te zetten. De Rode Duivels gingen naar Mexico, maar er zou maar één Belgische fotograaf meegaan, van Het Laatste Nieuws.

Dus heb ik een commercieel plan gemaakt met een contract waarmee 26

I

17 APRIL 2019

de kranten per ronde een forfait betaalden, dat steeg naarmate het toernooi vorderde. De instapprijs was laag, maar daarna klom het behoorlijk. Iedereen zei me dat ik niets van voetbal kende, omdat België nooit zo ver zou raken, maar ik liet iedereen tekenen voor het geheel en daar zijn we heel rijk van geworden. Zo zijn die twee fotografen vast in dienst gekomen, waardoor we nu nog altijd leider zijn in het sportsegment.

Nog gedenkwaardige gebeurtenissen?

DE VINCK: De zesling van Blanken-

berge, de treinramp in Buizingen, de gijzeling in Tilff … Toen de Herald of Free Enterprise zonk, waren we de eerste om de ramp te overvliegen en hebben we ook beelden van de duikers kunnen overkopen. Tijdens het bezoek van de paus aan België werkten we de klok rond, ook omdat we onze foto’s in het buitenland

Photo News ontstond in 1979 uit Photo News Service, dat in de jaren zestig was begonnen met de verkoop van persfoto’s aan Belgische tijdschriften heeft samenwerkingsovereenkomsten met zowat alle media in België, en verkoopt ook in het buitenland concurrent van de fotodiensten van het persagentschap Belga, andere in Brussel gevestigde Belgische agentschappen als Reporters en Isopix, en internationale reuzen als Reuters en AFP heeft met Getty Images een verspreidingsovereenkomst onderscheidt zich nationaal door het uitgebreide sportsegment, gestoffeerd door bevoorrechte partnerschappen met onder meer de Belgische voetbalbond, RSC Anderlecht of de atletiekfamilie Borlée

moesten krijgen. Dat was nog de tijd dat je een passagier aanklampte in het Zuidstation en hem de foto’s gaf die hij voor honderd frank in Parijs moest afgeven aan wie hem stond op te wachten met een bordje van Photo News. Vandaag kan een fotograaf achter de goal zijn foto met een druk op de knop naar de andere kant van de wereld sturen.

Zijn er bepaalde individuele foto’s die bijblijven?

DE VINCK: De eerste foto van Filip

en Mathilde samen is van hieruit vertrokken. Niemand wist dat Filip een relatie had, maar op een dag pakte Het Belang van Limburg uit met het verhaal dat er een romance scheen te zijn van Filip met een onbekende dame. Bij dat artikel stond geen foto, maar op een dag kreeg ik een telefoon van iemand die het artikel had gelezen en zei dat hij een foto had van die twee op Cuba. Of die mij interesseerde. Ik

“Bij het overlijden van Boudewijn hebben we miljoenen Belgische frank verdiend in vier uur tijd” “In de bar van het Perscentrum werd het soms zo gezellig dat je je afvroeg hoe die kranten er telkens weer lagen de volgende dag” MICHEL DE VINCK PHOTO NEWS

het Paleis de relatie vroeger dan gepland heeft bevestigd.

Een groot moment was ook het overlijden van Koning Boudewijn.

Dat kwam onverwacht, maar onze fotograaf Paul Versele, die meestal met de koning op verre reizen ging, had al eens gezegd dat Boudewijn een gezondheidsprobleem leek te hebben. Toen dacht ik: wat als die man op een vrijdagavond sterft en we dan het hele archief moeten doorploegen, en de selectie afdrukken voor alle kranten?

Daarom hebben we meteen alle significante historische momenten en mooie portretten opgezocht en afgedrukt. Dertien reeksen van 212 foto’s - ik vergeet het nooit.

Twee kubieke meter in de hoek van het agentschap. Het was Guido Van Liefferinge van Dag Allemaal die me als eerste belde dat de koning dood was. We konden alles onmiddellijk verspreiden, terwijl onze concurrenten nog duplicaten moeten maken. Daar hebben we miljoenen Belgische frank verdiend in vier uur tijd.

Zijn er ook foto’s die u niet maakt of vrijgeeft?

DE VINCK: Dat gebeurt. Er is ooit

eens voor gelobbyd dat ik op een avond een fotograaf zou sturen naar een Italiaans restaurant waar prins

Laurent in gezelschap zat, maar dat heb ik niet gedaan.

Soms komt het werk met tipgevers misschien in de buurt van paparazzifotografie?

DE VINCK: Ja, al bestaat die in België

nauwelijks. We zijn daar zeer braaf in. En Photo News is ook gewoon lid van de Raad voor Journalistiek, want dat is wat we bedrijven. Een beroepsfotograaf is een journalist.

Die strijd om de erkenning van het beroep is er een die onder andere Ben Vandoorne gevoerd heeft.

De door sommigen voorspelde devaluatie van de persfotografie door de digitale revolutie en de sociale media, lijkt er voorlopig niet te komen.

DE VINCK: Nee, dat vind ik niet. Een

goede persfoto moet wel een gepubliceerde én betaalde foto zijn.

Dat is de drijfveer om verder te kunnen investeren. Maar je zal altijd het verschil blijven zien tussen professionele en amateurfotografie.

Zelfs een beroepsfotograaf die met een iPhone fotografeert, wat soms al gebeurt, zal nog altijd een betere foto maken dan een schrijvende journalist of een amateur. En er is een jonge generatie die er echt voor gaat. Niet alleen in onze stal, maar ook bij de freelancers.

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

zei ja, maar hij legde meteen weer in, waarschijnlijk om nog andere kandidaat-kopers te zoeken.

Uiteindelijk belde hij terug om te vragen hoeveel ik dacht dat de foto waard was. Ik zei 100.000 Belgische frank waarop hij weer inlegde. Toen hij de derde keer belde, wilde ik alleen nog serieus onderhandelen en vooral de foto zien. Voor hij hier aankwam, had ik bij alle hoofdredacties al gepolst wat zij zouden bieden, mocht ik zo’n foto hebben.

Iedereen bleek geïnteresseerd.

We hebben uiteindelijk 200.000 Belgische frank betaald voor die foto (5.000 euro red.). Ik heb de verkoper nog naar de bank vergezeld met de cheque. De kranten kregen tot 16 uur om een bod te doen. Vooral mijn vriend Paul Daenen van Het Laatste Nieuws is als een wilde tekeergegaan en had de foto de volgende dag op de voorpagina. Waarna

Het Photo News-archief: België in beelden In de vergaderzaal van Photo News staat een wandkast die tot het plafond gevuld is met oude kartonnen doosjes.

Daarin zitten naar schatting 50.000 glasplaatjes met de negatieven van archieffoto’s die teruggaan tot het begin van de twintigste eeuw. En dat is slechts een deel van het rijke archief van Photo News, dat is verrijkt door de overnames van de portefeuilles van andere agentschappen, fotografen en archieven. “De geschiedenis van België,” aldus Michel De Vinck, die de doosjes uit de kelders haalde. Yves Smets, Photo News-fotograaf sinds 1973, begon aan de taak

om de bruikbare negatieven uit dat archief in te scannen en digitaal te labelen, aan de hand van de vergeelde fichebakken en eigen opzoekingswerk.

Smets heeft nog maar tweehonderd doosjes te gaan: “Een boeiend werk, al valt het identificeren van de beelden niet altijd mee. Er staan soms namen in potlood op het glas geschreven, maar die moet je dan nog verifiëren en vaak ontbreken de data.

Soms ben je een uurtje bezig om een beetje te achterhalen wat er op de foto staat. Minister Segers op Expo 58? Een snaarinstrumentenwinkel op het einde van de Schuddeveldgang? Zelfs met het internet kom je er

Voor de rubriek Beeldspraak put BRUZZ uit het archief van Photo News.

niet altijd.”

Maar het archief, waaruit BRUZZ put voor de rubriek Beeldspraak, is uiteraard belangrijk voor Photo News. Michel De Vinck: “Als straks de Tour naar België komt, dan hebben de media weer oude foto’s van Eddy Merckx nodig.

Daarom hebben we vanaf het begin in de digitalisering geïnvesteerd om het archief open te stellen naar de media. Niet naar het grote publiek, want we kunnen moeilijk in concurrentie treden met onze eigen klanten. Maar ik ga wel in gesprek met Caroline Pauwels van de VUB om te kijken wat het archief kan betekenen voor de wetenschap of het onderwijs.”

17 APRIL 2019

I

27

Nick Trachet

Brussel en de wereld culinair ontdekt

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Paaslam winter valt die zo vroeg en de dag is zo kort dat ze geen tijd hebben om genoeg te eten, dus valt de eierproductie stil. Vergeet niet dat de kip van oorsprong een bosvogel uit de tropen is, en aan de evenaar zijn er geen lange nachten.

Wanneer de lente komt, is er weer licht genoeg en gaan ze weer vrolijk leggen. De eerste eieren waren er

B

ijna Pasen. Deze culinaire hoogdag komt snel dichtbij, maar ziet u veel animo rond paasmenu’s, tafelversieringen, cadeautjes?

Neen, de hele hype die rond het kerstfeest wordt opgezet, is voor Pasen afwezig. Ooit was dat anders. Pasen, niet Kerstmis, is het centrale feest van het christendom!

Mijn grootvader was kleermaker en in de aanloop naar Pasen had hij het altijd druk. De boeren uit de verre omgeving kwamen naar de stad om een nieuw kostuum inclusief ‘klak’ te laten maken: maat nemen, tweemaal passen en tegen de hoogdag was de hele familie weer ‘op zijn paasbest’. Het paaskostuum van vorig jaar werd dagelijkse kledij, het nieuwe enkel voor zon- en feestdagen.

Wat eet men met Pasen? Niet zo verwonderlijk: eieren en lamsvlees.

Waarom die eieren? Dat is nog iets van de oude rurale samenleving. Kippen hebben geen nachtzicht. Daarom gaan ze op stok zo snel de avond valt. In de

maar traditioneel kweekte men ze zo dat ze in de late winter werden geboren, zodat moeder schaap snel vers gras heeft voor haar melk. Het paaslam is daarom een jong lam, zoals de koning er jaarlijks één krijgt aangeboden door de handelaars rond het slachthuis van Anderlecht.

En toen zag ik deze lamskop in de slagerij liggen. Ik weet het, jullie hebben van mij nog maar pas varkensoren gekregen, maar deze kon ik toch echt niet laten liggen, zo net voor Pasen. De aanwezige,

“Lamskop is ongeveer de ‘nationale plat’ van de Faeröereilanden, echte vikingkost”

dus ongeveer voor Pasen.

Het lam op tafel heeft een meer symbolische oorsprong. De joden lezen in hun wetten dat ze voor Pasen een lam moeten slachten. Zij herdenken daarmee de uittocht van Mozes uit Egypte. In het christendom staat het lam voor het offer van de onschuldige ter verlossing van de medemens. Lammeren kan men het hele jaar door fokken,

meestal Marokkaanse klanten in de winkel begonnen te lachen toen ik om zo’n schapenkop vroeg. Hij kostte vijf euro. Later bleek hij 2,5 kilogram te wegen.

Lamskop is ongeveer de ‘nationale plat’ van de Faeröereilanden, echte vikingkost! Ik weet dat zij daar de kop eenvoudigweg koken met knolgroenten zoals wortelen en knolraap of rutabaga.

Maar ook de Italianen zijn er niet vies van. Als je capozelli di agnelli op de menukaart ziet staan, dan krijg je doorgaans een halve kop op je bord. Maar als het Italiaans klinkt, is het plots al een stuk hipper, niet? Laat de kop overlangs in twee zagen door de slager, wrijf de helften thuis in met een gul mengsel van olie, citroensap, geperste look, oregano, wat zout en véél gemalen zwarte peper. Laat enkele uren marineren.

Leg dan de halve koppen in een geoliede braadschotel en steek ze in de oven bij 170 °C gedurende 90 minuten, nu en dan omdraaien en bedruipen met de jus. Op het laatste de grill nog aanzetten en de oogkant van de kop bruin roosteren. Een halve kop per persoon, geef er daarnaast wat sla bij.

Maar ik dacht een soort geperste kop van schaap te maken.

Ik legde de schedel in een grote pot en zette hem net onder water. Daar gingen dan nog wortel en veel ajuin bij, look, peper en zout, laurier en een tak selder. Heel traditioneel.

Honderdvijftig minuten laten rimpelen in de bouillon, regelmatig afschuimend. Op het einde haalde ik de kop eruit en liet afkoelen. Het vlees kwam makkelijk van de beenderen. Alleen om bij de hersenen te raken moest ik wat moeite doen. Maar de bouillon wou niet opstijven. Lamskoppen bevatten blijkbaar heel weinig gelatine? Dan heb ik het vlees maar laten sudderen met bonen en tomaat. Rustiek en lekker en véél.

Zo’n kop is goedkoop eten voor twee keer. En de ogen? Die heb ik nergens meer teruggevonden.

Smakelijk.

De hele reeks nalezen? » BRUZZ.be/trachet

VACATURE

Lerian (www.lerian.be) is een dynamische talenschool met kantoren in Antwerpen, Brussel, Gent en Luik. Al meer dan 20 jaar biedt Lerian een waaier van kwaliteitsvolle taaldiensten aan bedrijven aan.

Voor de regio Brussel werft Lerian dynamische, gemotiveerde en creatieve freelance taaltrainers Nederlands aan

TAAK het geven van privé, duo- en/of groepsopleidingen (drie tot zes cursisten) aan volwassenen in professionele context.

De opleidingen zijn functioneel en interactief met focus op communicatie.

AANBOD - Een freelance contract met degelijke vergoeding, een job vol uitdagingen in een multiculturele omgeving - Een doorgedreven opleiding door onze pedagogen, didactische onder-

steuning met inhouse ontwikkelde syllabi - Een zeer goed geoliede organisatie.

Samen met de planner stel je zelf je uurrooster samen in functie van je beschikbaarheden

Geïnteresseerd?

Mail je cv naar conny. awouters@lerian.be.

We ontmoeten je graag voor een gesprek!

Tot binnenkort.

Beeldspraak

Bedelen of bedelen?

Paasei

1938. Verdeling van paaseieren van Au Bon Marché in het Park van Brussel. © PHOTONEWS

Een bedeling van paaseieren in het Warandepark.

Blijkbaar een traditie, want het archief van Photo News toont verschillende foto’s van dit evenement over meerdere jaren heen.

Schattig zijn vooral de foto’s van de jongens en meisjes met vilten petten, wollen mutsen en loden jassen - Bruegeliaanse figuurtjes eigenlijk nog die poseren met een verkreukeld wit papieren zakje in hun hand, waar dan vermoedelijk hun paasei in zit. Hopelijk een van chocolade, en niet zo’n stom hardgekookt en beschilderd kippenei.

Kinderen waren toen hoe dan ook nogal rap content.

Deze foto met een overzicht over het hele park toont echter het bredere plaatje, en zet aan tot een aantal mijmeringen over soberheid en overvloed, paternalisme en ontvoogding. De weg die de arme kindertjes moeten afleggen voor dat ene ei is wel heel erg lang, en dat concept beantwoordt niet meer helemaal aan het hedendaagse idee van een paaseierenraap.

Vandaag geniet het grut van een vrije uitloop en een spannende zoektocht naar dozijnen eieren, die bovendien door klokken en paashaas zijn verstopt, en niet door wat caritatieve volwassenen zijn voorge-

sorteerd. Terecht, want Pasen is een feest van overvloed en gretigheid na een lange periode van zuinigheid en vasten. Niet het moment om al meteen opnieuw te worden gerantsoeneerd. Dat bij een eigentijdse, ongereguleerde paaseierenraap de snelsten en sterksten het gros van de nesten leegroven, en zo al snel tien keer meer eieren in het mandje hebben dan de kleuter die blijft dagdromen bij dat ene eitje in de forsythia, is niets dat met wat herverdeling achteraf niet kan worden opgelost. De gezonde en democratische 1-kind1-ei-politiek weegt niet op tegen de vrijheid blijheid

van zo’n run op banken, hagen en struiken.

Wel stelt zich de vraag of de klepel van de klokken niet te veel is doorgeslagen.

Zij die ooit nog echt gevast hebben zoals de kinderen op de foto, weten dat veertig dagen zelfbeheersing een heilzaam effect kan hebben op de huishouding van het gelukshormoon dat het spel van verlangen en vervulling, onthouding en overgave reguleert. Daar hadden de vlug gevulde kinderhanden uit de jaren dertig dus een streepje voor op de kleine chocoladeverslaafden van nu, die al erg hun best moeten doen om zich twee weken voor Pasen nog geen indigestie te eten.

Maar als de zelfbeheersing niet van jezelf komt, is het iemand anders die je beheerst. Deze lange rij veel te brave kindjes loopt na veertig dagen onderwerping nog altijd in het gareel van de groten. En je kan het hen in dit geval moeilijk kwalijk nemen, want kijk de volwassenen zelf maar eens graaien als er iets gratis wordt weggegeven. Dat geeft ook hún ego een boost. En als de hostess durft te vertellen dat de gratis staaltjes helaas al zijn uitgeput, zijn ze diep verontwaardigd, ontgoocheld en persoonlijk geraakt. Waar zaken gratis worden weggegeven speelt dus altijd macht en onderlinge afhankelijkheid.

Laten we de kinderen bedélen of de kinderen bédelen? De klemtoon is snel verlegd.

Uiteraard heeft de jonge generatie ook baat bij wat paternalisme van ouderen die hen leren om geduldig te wachten in de rij, toch gun ik hen bij wijze van Paaswens een stormloop op alles waar ze recht op hebben.

BRUZZ | RUBRIEK

Elke week voorziet Michaël Bellon een oude persfoto van een nieuw onderschrift

— MICHAËL BELLON

De hele reeks nalezen? » BRUZZ.be/beeldspraak 17 APRIL 2019

I 29

COLOFON

Big City

BRUZZ

Stel zelf je vraag en stem op BRUZZ.be

Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65 ABONNEMENTEN

Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80, Gratis in Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Rest van België: 25 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393 van Vlaams Brusselse Media vzw Buiten België: 30 euro per jaar.

OPLAGE : 62.609 exemplaren.

ADVERTEREN?

Marthe Paklons, 02-650 10 61 sales@bruzz.be DISTRIBUTIE

Ute Otten, 02-650.10.63, ute.otten@bruzz.be ALGEMENE DIRECTIE

Jo Mariens

Het kleinste straatje van Brussel: de Ezelsstraat. © STEVEN GRUMIAU

HOOFDREDACTIE

Kristof Pitteurs (algemeen hoofdredacteur), Kim Verthé, Steven Van Garsse NIEUWSMANAGEMENT

Bram Van Renterghem, Sara De Sloover, Mathias Declercq CULTUUR & UIT

Gerd Hendrickx REDACTIE

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Jean-Marie Binst, Filip De Rycke, Tim Gatzios, Kris Hendrickx, Bettina Hubo, Stefanie Nijs, Jasmijn Post, Kurt Snoekx, Sophie Soukias, Vera Tylzanowski, Roan Van Eyck, Laurent Vermeersch, Danny Vileyn, Tom Zonderman MEDEWERKERS

Nicolas Alsteen, Gilles Bechet, Michaël Bellon, Jasper Croonen, Céline Emmerechts, Patrick Jordens, Tom Peeters, Véronique Rubens, Niels Ruëll, Tim Schoonjans, Nick Trachet, Tom Van Bogaert, Michel Verlinden

Wat is het kleinste straatje van Brussel? ED UIT NEDERLAND

I

n Brussel krioelt het van de kleine straatjes, gangen en steegjes. Cijfermateriaal over het kluwen is er niet, dus mochten architecten, stedenbouwkundigen en Brusselse gidsen hun zegje doen. Het leverde een stortvloed aan straatnamen op, die we vervolgens eigenhandig hebben nagemeten. De conclusie: het kleinste straatje in Brussel is de Ezelsstraat.

Het amper vijftig meter korte straatje dicht bij de Naamsepoort verbindt de Naamsestraat met de Kernstraat. De graffitikunst die er de muren siert, was een initiatief van ex-schepen van Cultuur Karine Lalieux (PS) en geeft de straat een echte big-citylook. De Ezelsstraat haalde het met een – niet zo grote straatlengte voorsprong van de Duivenstraat en de Zesjonkmansstraat aan de Zavel. Een ongelukkig knikje in beide straten deed hen de das om.

“Het kleinste straatje” is natuurlijk een relatief begrip. Voor de doorgewinterde Brusseleir die na het lezen van dit stuk uit zijn sloffen schiet om her en der straatjes na te

30

I

17 APRIL 2019

meten, lichten we graag de volgende nuances toe. We hebben gekozen voor een straat die een naam draagt en publiek toegankelijk is. Veel kleine straatjes in Brussel zijn de afgelopen jaren geprivatiseerd, of dragen geen naam omdat ze te klein zijn. Verder maken we een onderscheid tussen straten en gangen: volgens de Van Dale is een gang een gesloten, meestal overdekte weg. Ook die tellen we niet mee.

Zo zou twee jaar geleden de Korte Hallenstraat met zijn 40 meter lengte het nog gehaald hebben van de Ezelsstraat, maar de Korte Hallenstraat is op dit moment niet toegankelijk: de Stad Brussel legt er de fundering voor het nieuwe Administratief Centrum, dat er in 2021 zou moeten staan in plaats van Parking 58. Over twee jaar zal de straat weer toegankelijk zijn, dan wel als passage door het gebouw, wat er – volgens de Van Dale – een gang van maakt en geen straat. De straat evolueert als het ware tot een gang, en doet dus zo niet meer mee aan de strijd.

De Ezelsstraat dus, oorspronkelijk een doodlopende steeg met alleen

toegang tot de Naamsestraat. In de 19e eeuw werd de steeg verlengd en geopend naar de Kernstraat. Maar waarom? “Het is veel giswerk, maar het zou iets te maken kunnen hebben met de mannengevangenis en de kazerne die er in de jaren 1820 gebouwd werden op de hoek van de Kernstraat,” zegt Tine Debosscher van Brukselbinnenstebuiten. “De verlenging van de Ezelsstraat zou het makkelijker gemaakt hebben voor de militairen om op de Naamsestraat te raken.”

Wie nu zit te popelen om via de Ezelsstraat naar de kazerne te slenteren zal op zijn honger moeten blijven zitten. Een groot deel van de kazerne werd in 1976 verkocht en is nu omgevormd tot het Restaurant Club Albert.

“In de 20ste eeuw was Ezelsstraat vooral een woonstraat,” vertelt Philippe Lescrenier tot slot, eigenaar van de home store Lescrenier, die uitzicht heeft op het straatje. “Maar ook de Belgische maffia was er actief.

Nu heeft het kleine straatje ook een restaurant, Le Petit Palais, waar je lekker kunt gaan eten.”

— STEVEN GRUMIAU

VOLGENDE WEEK Waarom is de tunnel onder het Jubelpark in het midden van het park niet overdekt?

EINDREDACTIE

Karen De Becker, Kurt Snoekx, Sophie Soukias, Tom Zonderman VORMGEVING

Heleen Rodiers (art director), Ruth Plaizier KALENDER UIT

Sam De Ryck VERTALING

Johan Arblaster, Martin McGarry, Laura Jones FOTOGRAFIE & ILLUSTRATIE

Bart Dewaele, Kim, Wauter Mannaert, Noémie Marsily, Steve Michiels, Ivan Put, Saskia Vanderstichele, Wide Vercnocke, Info voor kalender sturen naar/ Envoyez vos infos à publier dans le calendrier à/Send event details to VISITBRUSSELS Koningsstraat 2 Rue Royale 1000 Brussels/Bruxelles 02-549.50.95, info@agenda.brussels VERANTWOORDELIJKE UITGEVER

Kristof Pitteurs Flageyplein 18, 1050 Elsene.

Bruzz is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw, wordt gedrukt op de persen van Eco Print Center (De Persgroep) en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

6

Meld nieuws

Hebt u nieuws uit Brussel, dan kunt u ons dat melden via het WhatsApp-nummer 0489-988.988 Persberichten kunnen via nieuws@bruzz.be

nmbs

Breng je graag mensen samen?

DB374216D7

Word treinbestuurder in Brussel en deel onze passie voor de reiziger. nmbs.be/jobs

teamleider technische ploeg gebouwen

Steven Van Genechten

One team, one family, one mission

Accountmanager Nationale Regie

#EenJobMetPassie

C1-C3 - contractueel - onbepaalde duur Heb je affiniteit met de technische aspecten van gebouwenbeheer en kan je daarbij kort op de bal spelen? Is het coachen van medewerkers jouw tweede natuur? Hou je daarnaast van het administratief plannen van werkopdrachten? Dan ben JIJ diegene die wij zoeken!

Functie Je bent de spilfiguur van het team dat het technische beheer doet van de gebouwen van gemeente en OCMW Zemst. Je coördineert, delegeert en zorgt dat de planning gevolgd kan worden. Je bent aanspreekpunt voor externe firma's en kan kleine projecten met ondersteuning van een expert zelfstandig uitwerken. Je werkt op basis van een vaste planning die je mee bewaakt en op punt stelt. Je bepaalt en bewaakt de budgetten van jouw team. Je werkt voornamelijk op kantoor maar komt ook regelmatig op het werkterrein om jouw team te ondersteunen. Je luistert goed naar wat er leeft op de werkvloer en doet hier iets mee. Je werkt onder leiding van de teamcoördinator Werken in Eigen Beheer.

Ontdek je carrièrekansen op

mijntoekomstbijroularta.be

Profiel Organiseren zit in je bloed, gezond verstand is je handelsmerk en je bent administratief sterk. Je vindt steeds de kortste weg naar een oplossing. Affiniteit met en sterke interesse in technische aspecten van gebouwenbeheer zijn een must. Je vermogen om te coachen, enthousiasmeren en waarderen maken jou tot een goede people manager. Het volledige officepakket kent voor jou geen geheimen. Je hebt minstens een diploma secundair onderwijs.

Met relevante ervaring heb je een stapje voor.

DB521967F8

Aanbod Een voltijdse tewerkstelling, maaltijdcheques (€8), fietsvergoeding voor wie naar het werk fietst, 100% tussenkomst in het openbaar vervoer, hospitalisatieverzekering, 2de pensioenpijler, glijdende uren, leasefiets.

Romantische

Rijn- & Moezelcruise

Interesse? Solliciteer dan uiterlijk dinsdag 30 april via onderstaande link: https://www.jobsolutions.be/register/3720

DB594257D9

Keulen - Koblenz Bernkastel - Cochem

Uw

personeelsadvertentie

hier?

contacteer ons snel op rrs@roularta.be of 051 26 67 89 DB486277C8

(score: 9/10!)

inbegrepen autocar, DBV begeleiding, zeer lekkere volpension infodag te St-Truiden dinsdag 21 mei om 15u gratis toegang, wel even online reserveren, aub

eenmalige afreis

woensdag 9 oktober 2019

Reisfamilie Carlier

6 fijne dagen vanaf:

¤599

www.deblauwevogel.be

Luikersteenweg 62 • St-Truiden • T 011 70 55 00

DB593706D9

DB374215D7

Klim vzw, een initiatief van CM Sint-Michielsbond, ondersteunt personen met een beperking.

Wij voorzien bezigheidsactiviteiten, dag- en nachtopvang en verzorging van volwassen personen met een matig, ernstig tot diep verstandelijke beperking.

De gemeente Zaventem is op zoek naar een:

Deskundige ruimtelijke ordening

Wij zoeken voor spoedige indiensttreding

Functie Als deskundige ben jij de spil tussen de klant zijn wensen en hetgeen wettelijk toegelaten wordt. Jij begeleidt een project van idee tot toelating, waarbij je de burger of het bedrijf wijsmaakt in de procedure, de kwaliteit en de uitvoering van hun projecten.

centrumcoördinator (voltijds)

voor huis De Klink in Diegem (38 u./week)

Profiel - Je hebt minstens een bachelordiploma - Je hebt kennis, ervaring of een grote affiniteit met stedenbouw en architectuur.

- Je kan vlot met de computer overweg

leefgroepbegeleiders (deeltijds) voor huis De Klink in Diegem (28 u./week)

Aanbod - Een voltijdse tewerkstelling in contractueel verband - Weddeschaal B1-B3 - Tal van extralegale voordelen

Wij bieden • een boeiende job in een aangename omgeving; • spoedige indiensttreding; • barema’s en arbeidsvoorwaarden conform de cao’s binnen de sector.

Interesse?

Neem een kijkje op www.zaventem.be/jobs voor meer informatie over deze vacature.

Meer info vind je op klim-vzw.be.

Bezorg ons ten laatste op 1 mei 2019 jouw cv en motivatie via vacature@zaventem.be

DB593247D9

Schrijf of mail naar Aurelie Van den Brande Klim vzw - Kattebroekstraat 199, 1700 Dilbeek aurelie.vandenbrande@klim-vzw.be

DB592399D9

Deeltijdse poetshulp en medewerker Toezicht

Kok woonzorgcentrum Releghem C1-C3 - contract onbepaalde duur - voltijds Je vindt het verzorgen van lekkere, gezonde en gevarieerde maaltijden voor meer dan 200 senioren in Zemst een uitdaging? Je houdt van de bedrijvigheid in een grootkeuken en vindt kort bij huis werken belangrijk? Dan ben je aan het juiste adres bij gemeente en OCMW Zemst!

Heb je zin in een nieuwe uitdaging dichtbij huis? Heb je oog voor netheid en orde? Werk je graag met kinderen? Ben je flexibel ingesteld? Dan ben jij diegene die we zoeken!

Functie Als kok in de keuken van woonzorgcentrum Releghem ben je verantwoordelijk voor het hygiënisch bereiden van de maaltijden en het verzorgen van een vlotte maaltijddistributie. Je zorgt voor een goede taakverdeling van de keukenmedewerkers, beheert de voorraad en neemt enkele administratieve taken voor jouw rekening. Werken volgens vaste procedures en de voorschriften rond hygiëne, veiligheid en afvalverwijdering conform de HACCP wetgeving is een evidentie. Je maakt deel uit van het team Keuken en rapporteert aan en werkt onder leiding van de teamcoördinator Hoteldiensten.

Functie Als medewerker van ons poetsteam zorg je mee voor de netheid en de hygiëne in onze gemeentescholen. Je staat o.a. in voor het poetsen van de klaslokalen en het sanitair. Als toezichtster vang je de leerlingen op voor en na de lessen en tijdens de middagpauze, je houdt toezicht op de kinderen en begeleidt ze. Je verzorgt ook de contacten met de ouders, die je steeds op een vriendelijke en open manier te woord staat.

Profiel Je bent een vriendelijke en dynamische teamspeler. Je bent eerlijk en betrouwbaar. Doordat de werkuren zowel tijdens als na de schooluren vallen is flexibiliteit een groot pluspunt ! Ervaring in de schoonmaak of ervaring met kinderen is mooi meegenomen maar geen vereiste.

Profiel Je kan zelfstandig werken, beschikt over verantwoordelijkheidszin en bent een echte teamplayer. Organisatorisch en creatief talent is een absolute meerwaarde. Je communiceert vlot met collega's en bewoners en bent discreet voor, tijdens en na het werk. Een goede kennis van HACCP normen is een must net als een basiskennis ICT (online bestelplatform). Je hebt een diploma van het secundair onderwijs in de richting kok of grootkeuken(kok/manager) of je werkt bij gemeente en OCMW Zemst en komt in aanmerking voor bevordering. Met relevante ervaring heb je een stapje voor.

Aanbod verschillende deeltijdse contracten voor onbepaalde duur van gemiddeld 19u per week in de Gemeentelijke Basisschool De Regenboog Elewijt of de Gemeentelijk Basisschool De Waterleest in Eppegem. Verschillende combinaties van poets- en toezichtsuren zijn mogelijk.

We verwachten eveneens een flexibele inzetbaarheid naar andere Gemeentelijke voorzieningen.

Aanbod Een voltijdse of 4/5e tewerkstelling, maaltijdcheques (€8), fietsvergoeding voor wie naar het werk fietst, 100% tussenkomst in het openbaar vervoer, hospitalisatieverzekering, 2de pensioenpijler, gunstige verlofregeling, mogelijkheid tot het meenemen van alle relevante jaren anciënniteit uit de privésector of als zelfstandige en leuke collega's die je graag zullen ontvangen.

We bieden maaltijdcheques van € 8 per volledige dag, fietsvergoeding van € 0,24 per km, 100% terugbetaling openbaar vervoer, aantrekkelijk aantal vakantiedagen en hospitalisatie-verzekering, mogelijkheid om een (elektrische) fiets te leasen.

Interesse? Solliciteer uiterlijk dinsdag 23 april 2019 via:

Interesse? Solliciteren kan tot uiterlijk dinsdag 30 april 2019 via volgende link (datum . e sollicitatie of poststempel telt): https://www.jobsolutions.be/register/3631 e-sollicitatie

DB592628D9

DB592432D9

https://www.jobsolutions.be/register/3696

DESKUNDIGE IT

(m/v)

voltijdse prestaties (38/38) B1-B3-niveau – statutair verband vergelijkende procedure met aanleg werfreserve

JOUW TALENTEN

INZETTEN IN JOUW STREEK? Voorwaarden

Dicht bij de stad en toch volledig anders dan andere gemeenten in de Rand, dat is Grimbergen. Met haar 28 beschermde monumenten en iets meer dan 37.000 inwoners is Grimbergen een bruisende en energieke gemeente waar het aangenaam wonen is.

Dankzij de gebundelde krachten van het OCMW en de gemeentediensten werken onze medewerkers aan jouw welzijn en aan een correcte administratie binnen jouw gemeente.

Ons aanbod

Sportdienst • groep Zwembad • in contractueel dienstverband mogelijkheid tot onmiddellijke invulling van 5 voltijds equivalent • arbeidsovereenkomst onbepaalde tijd • voltijds bruto maandsalaris: min. € 1.891,81 - max. € 2.944,40

MOMENTEEL ZOEKEN WIJ:

Solliciteren

REDDER (D1-D3)

INTERESSE? Meer info via www.grimbergen.be/vacatures_2.html of selectie@grimbergen.be.

22 april 2019

DB593063D9

Solliciteer uiterlijk dinsdag 30 april 2019 door bezorging van de gevraagde documenten: • per brief: aan het college van burgemeester en schepenen, Prinsenstraat 3, 1850 Grimbergen • per mail: gemeentebestuur@grimbergen.be • door afgifte aan het onthaal van het gemeentehuis.

DB594330D9

DB374216D7 DB593695D9

› Brand Manager 'Le Vif' › Account Assistant › Java-Ontwikkelaar

mijntoekomstbijroularta.be

BIJ SYNERGIE KAN JE ELKE DAG JEZELF ZIJN! Sales talent of administratieve duizendpoot? Gezonde portie mensenkennis en erg klantgericht? Of je nu aan de slag gaat als uitzendconsulent, payroll consultant of kantoorverantwoordelijke, een job bij Synergie is de perfecte start van een bloeiende carrière! In ruil voor jouw inzet en talenten, bieden wij jou een erg afwisselende job in een jong, bruisend en groeiend bedrijf vol inspirerende collega’s waar je de kans krijgt om te leren en te groeien.

DB592832D9

Ontdek snel al onze vacatures op www.werkenbijsynergie.be our job is your job SYNERGIE DB592944D9