ik eigenlijk best wel verlegen was. Graffiti reikte een spel aan, waarbij je tegelijk heel erg kon opvallen en naam maken, en dan niet als persoon, maar met je alter ego. Heel erg Clark Kent. En daarnaast voelde het elke keer opnieuw tekenen en ontwerpen van je letters op een of andere manier als een soort verlengde van het spelen met lego: vaste elementen, steeds dezelfde bouwsteentjes, die je in ontelbare variaties in elkaar kon steken. Dat spelen met lego is nooit verdwenen, en die ambitie natuurlijk ook niet. (Lacht) In die zin is graffiti hier tegelijk aanwezig en afwezig. Ik toon ook foto’s, en enkele daarvan maakte ik in de jaren 1980 op het Leidseplein in Amsterdam van jongetjes die naar een tram rennen om hem vol te schrijven. Los van die specifieke vormentaal, die hier minder aanwezig is, gaat het precies daarom: het gevoel niet te willen opgroeien, te willen blijven spelen.”
“Het is als spelen met lego: steeds dezelfde bouwsteentjes, die je in ontelbare variaties in elkaar kan steken” Op de benedenverdieping krijgt die vrijheidsdrang, die polsslag van het eigen ritme, paradoxaal vorm in een bunker, gevuld met een flipperkast, tekeningen en schetsen, een verzameling Transformers en pantserrobots, en enkele sculpturen, waaronder een beeld uit Papoea-NieuwGuinea en eentje dat Boris Tellegens dochter vervaardigde van een cd-rekje dat ze vond op straat. “Beschouw het als een bunker tegen de buitenwereld. Af en toe voel ik die behoefte om me af te schermen, om de wereld weg te blokken. Zo hoopvol is die niet.”
Op de tweede verdieping rust een net iets te grote vriendelijke reus – compleet met gedachtetreintje – met de benen door het raam. “Daar komt het spirituele in terug. Veel mensen zien er robots in, maar ik zie ze meer als een soort afgodsbeelden. Ze zweven wat tussen Japanse robots, manga, Transformers, lego, speelgoed en Minecraft, en architectuur, bunkers en hoogbouw. Een totem, of een mascotte... misschien is het dat. Iets met een ziel.” Een ziel, ergens tussen orde en chaos, minutieuze aandacht en intuïtie, en innerlijke zoektocht en uitwendige sporen. Met de drie dimensies als medium. “Ik heb heel lang de illusie van 3D geschilderd en op een bepaald moment hebben die ontwerpen een tastbare vorm gekregen. Dat was een opeenvolging van kleine stapjes, die daarna grote stappen werden. Een heel evolutionair traject voor mijn gevoel. Het is elke keer proberen iets heel simpels te vinden en dan kijken of je dat weer een beetje kan oprekken en voortduwen. Proberen je gezichtsveld zo klein mogelijk te maken en dan zien of je je daartussen kan wrikken.” Op zoek naar toevalligheden. “Het is zo belangrijk om als je aan het werk bent, goed op te letten of er iets gebeurt wat je niet verwacht, zodat je het kan oppikken. Ik vind het veel belangrijker om op zoek te gaan naar, of attent te blijven voor die toevalligheden dan met een vastomlijnd plan te werk te gaan. Het is het benutten van mogelijkheden. In mijn schetsboekjes staat elke bladzijde voor een bepaalde richting. De kunst is het gevoel, de belofte van zo een schets vast te houden, de openheid van dat onaffe in een veel gerichtere vorm op te roepen. Of dat nu via de mascottes of totems is, waar het echt gaat over een zekere ruimtelijkheid die je een bepaalde spanning, een associatie met iets verhevens kan meegeven, dan wel via papier, textuur of collages, waar je voortdurend laveert tussen het grillige en het rechte: het is altijd dieper graven, doen en dan kijken wat er gebeurt.”
Boris Tellegen aka DELTA: A Friendly Takeover
3/2 > 28/5, MIMA, www.mimamuseum.eu
FR | Ne tentez pas de mettre Boris Tellegen (alias DELTA) dans une case. Après trente années passées sur la route,
ce défenseur de la liberté ayant fait ses débuts dans le graffiti s’arrête à Bruxelles pour s’approprier le MIMA. EN | If you try to pigeonhole him, Boris Tellegen (aka DELTA) will just rip, snip, and cut his way out. After 30 years
on the road, this freedom fighter with roots in graffiti is coming to Brussels for a friendly takeover of the MIMA.
16 b ruzz