BRUZZ editie 1952 (15-10-2025)

Page 1


San Francisco en Brussel worstelen met publiek drugsgebruik

Met een binnenschip van duizend ton het kanaal opvaren

Begijnhofkerk

Sofie Decleir vertolkt androgyne Alkibiades in de KVS

ONVERMOEIBARE ACTIVIST

De sociale strijd van priester Daniël Alliët

6%BTWMOGELIJK

HANS VEREYCKEN LICHT “DEPOT” TOE

WONEN AAN HET WATER

IN EEN INNOVATIEF

NIEUWBOUWPROJECT

Langs de Brusselse kanaalzone verrijst binnenkort een bijzonder woonproject: Depot. Het project combineert een industriële uitstraling met hedendaags wooncomfort en een unieke ligging aan het water grenzend aan de welbekende Dansaertwijk. Wij spraken met ontwikkelaar Hans Vereycken, Managing Director van HOOME over de start van de werken, de troeven van het project en waarom dit hét moment is om in te stappen.

Meneer Vereycken, kan u het project Depot even schetsen voor onze lezers?

Hans Vereycken: Met plezier. Depot is ons nieuwe woonproject langs de kanaalzone, op de voormalige site van de meubelzaak ‘Depot Design’. We wilden de industriële ziel bewaren en combineren met hedendaagse architectuur en hedendaagse woonkwaliteit. Het resultaat wordt een unieke nieuwbouw met een industriële look, veel licht én een grote gemeenschappelijke binnentuin. De indeling van elk appartement werd zorgvuldig ontworpen om op een slimme en functionele manier een maximale ruimtelijkheid te bekomen.

De werken kunnen nu van start gaan. Wat betekent dat concreet?

Hans Vereycken: Inderdaad, de kaaien rond het project zijn hersteld en de werken kunnen van start gaan. Dat is belangrijk, want zo krijgt de site een kwaliteitsvolle herinrichting en worden de fundamenten gelegd voor een aangename woonomgeving!

U klinkt enthousiast. Zijn er fiscale voordelen voor wie nu instapt?

Hans Vereycken: Absoluut. We zijn erg blij dat de 6% btw-regeling werd bevestigd en dat Depot daar volledig aan voldoet. Voor kopers betekent dit een aanzienlijke besparing die varieert van ± €30.000 tot ± €90.000 in vergelijking met nieuwbouwprojecten die niet in aanmerking komen voor deze regeling.

Hoe loopt de commercialisatie tot nu toe?

Hans Vereycken: We merken meteen veel interesse en enthousiasme, zowel bij bestaande als nieuwe klanten, wat erg fijn is en wat bevestigt dat de mix van locatie, architectuur en schaal hier écht klopt.

Wat onderscheidt Depot van andere projecten in Brussel?

Hans Vereycken: Ten eerste de ligging, pal aan het water en toch vlakbij het centrum. Bewoners staan op enkele meters van de populaire Dansaertwijk. En ten tweede : de aandacht voor het ‘savoir vivre’. Dat uit zich onder andere in de verfijnde gezellige binnentuin, de ruime uitzonderlijke terrassen en een bijzonder architecturaal karakter.’

Is Depot ook interessant voor investeerders?

Hans Vereycken: Zeker. Er is in Brussel een grote vraag naar energiezuinige hedendaagse huurwoningen, en daarbij komt voor project Depot dat de gehele kanaal-zone in volle ontwikkeling is, wat voor de investeerder ongetwijfeld een meerwaarde creëert voor de toekomst. Daarenboven zoeken wij voor onze klanten - indien gewenst - een eerste huurder, zodat investeerders vlot gestart raken.

Tot slot, hoe ziet u de toekomst van de buurt rond Depot?

Hans Vereycken: De kanaalzone is volop in transformatie: levendig, goed bereikbaar, en met steeds meer voorzieningen en aandacht voor de publieke ruimte. Depot zal mee vormgeven aan deze evolutie, met zijn industriële uitstraling en hedendaags wooncomfort en het creëren van een nieuw plein. Ik ben ervan overtuigd dat dit een plek wordt waar we met z’n allen trots op zullen zijn!

Benieuwd naar Depot? Ontdek het volledige aanbod op www.depot.brussels of neem contact op met de makelaars voor meer informatie over de beschikbare appartementen en investeringsmogelijkheden.

Brussel Helpt

ZATERDAG

De Grootste

Spaghettislag ter Wereld

Maak spaghetti met je organisatie, bedrijf of gewoon gezellig thuis, en steun zo Brussel Helpt. De opbrengst gaat integraal naar vzw Groot Eiland.

Groot Eiland zet zich in om mensen sterker te maken op de arbeidsmarkt, via werkervaring en jobcoaching in uiteenlopende sectoren.

Doe mee en schrijf je in via brusselhelpt.be

Formatie De olifant in de kamer

Donderdag en vrijdag heeft het Brussels parlement gereserveerd voor de traditionele State of the Union van de Brusselse regering. Maar die kan, voor het tweede jaar op rij, nog een keer geschrapt worden. Geen beleidsverklaring dus. We zijn er intussen gewoon aan geworden, maar de regering-Vervoort III is bijna een hallucinante vijfhonderd dagen in lopende zaken.

Wel kan er op vrij korte termijn een doorbraak komen in de begrotingsbesprekingen. Zes partijen (MR, PS, Les Engagés, Groen, Open VLD en Vooruit) zitten nu al drie weken samen, zonder noemenswaardige lekken. Dat is op zich een goed teken. Een nieuwe begroting is hoogst urgent. Want de Brusselse financiën zijn een puinhoop, zo is al afdoende aangetoond.

Wel is er de vraag of David Leisterh (MR), die de begrotingsbesprekingen leidt, echt tot een groot akkoord kan komen. Er moet 800 miljoen euro bespaard worden, er moeten nieuwe inkomsten gevonden worden, en hij moet water en vuur verzoenen, want zowel links als rechts zitten aan tafel.

partijen, keurt de begroting goed en dan kan die naar het Brussels parlement om daar met een gewone meerderheid goedgekeurd te worden.

Klaar is Kees? Helemaal niet. De Bijzondere Brusselwet wordt hier overduidelijk met de voeten getreden. Die zegt dat een Brusselse regering een meerderheid moet hebben in beide taalgroepen. Die is er niet aan Nederlandstalige kant. En het is een raadsel hoe die er nog kan komen. Alle pogingen daartoe zijn het afgelopen jaar gestoten op talrijke veto’s. Daardoor kunnen N-VA, CD&V, TFA, PVDA of zelfs Sonja Hoylaerts (ex-Vlaams Belang) geen soelaas bieden.

“De crisis mag geen voorwendsel zijn om de communautaire evenwichten te grabbel te gooien”

Voorlopig werkt Leisterh met nota’s die van een donkerblauwe naar een meer centrumbegroting moeten leiden. Op tafel liggen investeringen in mobiliteit en sociale huisvesting, de dienstencheques, het arbeidsmarktbeleid, ja zelfs een belastingverlaging. Stuk voor stuk dossiers waar links en rechts mijlenver van elkaar staan. Zal Leisterh uiteindelijk de forcing kunnen voeren? Dat zal de komende dagen duidelijk moeten worden.

Maar dé olifant in de kamer blijft: wat dan? Als de zes partijen een akkoord sluiten over de begroting, dan is het in principe aan de regering om die goed te keuren alvorens ermee naar het parlement te kunnen gaan. Maar een regering met volheid van bevoegdheden is er niet.

Daarom gaan de meeste waarnemers ervan uit dat de Franstaligen die regering zullen herschikken: de MR en Les Engagés komen erin, Défi en Ecolo eruit. Die ‘nieuwe regering’, onder leiding van David Leisterh en met de zes

Los van het louter juridische – het zou niet de eerste keer zijn dat Belgische politici bestaande wetten ongegeneerd naar hun hand zetten – rijst er dan zeker een politiek probleem. Want zullen Groen, Open VLD en Vooruit, na weken van onderhandelen over een broodnodige begroting, zich nog verzetten tegen een ‘creatieve oplossing’? Dat wordt een delicate catch 22: het uitblijven van een begroting brengt de toekomst van het Brussels Gewest in gevaar. Een Brusselse regering maken met een minderheid aan Nederlandstalige kant evenzeer. De Nederlandstaligen hebben dan niets meer te zeggen in hun eigen hoofdstad.

Open VLD-onderhandelaar Frédéric De Gucht kondigde aan dat hij niet zal meestappen in dat avontuur. Maar hoe dan wel? Een begroting onderhandelen, en vervolgens geen regering maken om die begroting uit te voeren? Zijn de Nederlandstalige partijen niet in een fuik aan het zwemmen, die de moeizaam bevochten rechten van de Nederlandstaligen in het Brussels Gewest tenietdoet?

Steven Van Garsse

Senior politiek analist

In het edito fileert de redactie de Brusselse actualiteit.

Het zou daarom van een minimum aan kiesheid getuigen, en van respect voor de Nederlandstalige kiezer om hier snel klaarheid in te brengen.

“Eerst de begroting, dan zullen we wel zien.” Het kán een manier zijn om uit deze existentiële crisis te raken. Maar dat mag geen voorwendsel zijn om de communautaire evenwichten in Brussel te grabbel te gooien.

Lees meer Volg de Brusselse regeringsvorming via BRUZZ.be

5 euro for a film, 5 euro for a caféconcert, 8 euro for a performance, free expo’s & conversations. Ka- ching!

See you at

Inhoud

De parking van Drohme –het nieuwe project voor de hippodroom van Bosvoorde – stuit op verzet bij omwonenden.

OPDECOVER

08 Het gesprek PriesterDaniëlAlliët: ‘Naar het nieuwskijkenismijn avondgebed’

ACTUALITEIT

05Vooraan Deolifantindekamer

12Fenomeen van deweek Metro3:Vernietigendrapport van Rekenhofkritischvoor MIVB

13Cartoon DelphineFrantzen

16Opinie ‘Overreguleringindehuursector isdoorgeslagen’

COLOFON

18Drugs KanBrusselleren van San Francisco?

VERHALEN

24Transport Methet binnenschipnaar Brussel:‘Ineenhuisvoelikme opgesloten’

30Stedenbouw Hippodroomproject: waar het woudbotst met destad

ELKEWEEK

14Inbeeld

15In het nieuws

16 Stadsleven Kalevoet

23BotanischBrussel Opruimacties van herfstbladerenstartendoor drogezomervroegerditjaar

28Hang-out Hendrik

34 Column Àl’improviste

35CityJobs JoostMulderislobbyist voor het goededoel

SELECT

37 Actrice SofieDecleir kruiptindehuid van IljaLeonardPfeijffersAlkibiades

41 Kleinonderhoud LouisJanssens

43 Eat &Drink Akko Café

44Inzichten MohamedToukabri

BRUZZ Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65 ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80 Gratis in Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België: 29 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393 van Vlaams Brusselse Media vzw, een abonnement binnen Europa kost 119 euro per jaar, buiten Europa 139 euro per jaar OPLAGE 50.000 exemplaren ADVERTEREN? Angela Mngongo 02-650.10.81 angela.mngongo@brusselmedia.be DISTRIBUTIE Ute Otten, 02-650.10.63, ute.otten@bruzz.be ALGEMENE DIRECTIE Johan Goossens ALGEMEEN HOOFDREDACTEUR Klaus Van Isacker COÖRDINATOR MAGAZINE Maarten Goethals ART DIRECTOR Heleen Rodiers VORMGEVING Ruth Plaizier EINDREDACTIE Karen De Becker, Kurt Snoekx WERKTEN MEE AAN DIT NUMMER Eva Christiaens, Kris Hendrickx, Bettina Hubo, Sophie Soukias, Steven Van Garsse, Tom Zonderman (redacteurs); Michaël Bellon, Jasper Croonen, Emilia De Feyter, Andy Furniere, Amber Janssens, Niels Ruëll, Maria Saldi, Michel Verlinden (medewerkers) VERTALING Frédérique Beuzon, Aurélien Garcia, George Holmer, Laura Jones FOTOGRAFIE & ILLUSTRATIE Bart Dewaele, Kim Duchateau, Delphine Frantzen, Ivan Put, Sophie Soukias, Saskia Vanderstichele, Emiel Viellefont VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Johan Goossens, Flageyplein 18, 1050 Elsene.

BRUZZ is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw wordt gedrukt bij Printing Partners Paal-Beringen en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie

‘Naar het nieuws kijken is mijn avondgebed’

Daniël Alliët, priester van de Begijnhofkerk en onvermoeibare activist

Zijn studies theologie vond hij saai, hij durft al eens luidop te vloeken in de kerk en laat sans-papiers zijn kerk bezetten. De Begijnhofkerk is al veertig jaar de uitvalsbasis voor het onuitputtelijke engagement van priester Daniël Alliët. “Ik probeer geen zieltjes te winnen, maar mensen te helpen.” door Maria Saldi foto’s Ivan Put

In het schip van de Begijnhofkerk staan geen kerkstoelen, wel een meterslange tafel waar priester Daniël met een Afghaans gezin zit te praten. Ze zijn net aangekomen en vervoegen een andere familie die de nacht voordien al in de tenten naast het altaar sliep. Door zijn kerk open te stellen, wil Alliët aan het beleid signaleren dat kinderen niet op straat horen te slapen.

Voor het interview is het nog even wachten tot hij het gezin via de tolk aan de telefoon heeft duidelijk gemaakt dat de mobiele douchewagen eraan komt. En dat niemand foto’s van hen zal nemen. “Als ze in Afghanistan zien dat ze in een christelijke kerk zitten, is ‘t misschien van kopke af,” legt hij later uit. Dat de tachtiger het hart op de

juiste plek heeft, is zeker. Dat hij het op de tong draagt, is nog zekerder.

In 1985 kwam Alliët uit West-Vlaanderen aanwaaien in de hoofdstad. Hij was jarenlang professor theologie geweest op het Grootseminarie in Brugge en daarna werd hij directeur van Caritas West-Vlaanderen. “Ik had dat directeurschap eerst geweigerd, omdat ik dichter bij de mensen wou staan. Ik sloot dan een akkoord met de bisschop: tot mijn veertigste doe ik wat u vraagt, daarna doe ik mijn goesting. Brussel was de perfecte plek om actie te ondernemen: het armoedecijfer ligt een pak hoger dan in Vlaanderen.”

Bulldozer

Als pastoor van de Begijnhofkerk stampte Alliët tientallen projecten uit de grond,

Daniël Alliët: “Tijd om ontmoedigd te zijn, heb ik niet. Net als bij de dynamo op mijn fiets krijg ik meer energie door harder te trappen.”

waaronder sociale werkplekken, ontmoetingscentra voor bejaarden en jeugdhuis Chicago voor kwetsbare jongeren. Maar het is zijn activisme voor vluchtelingen waar Alliët het meest voor bekend staat. Tot vijf keer toe werd zijn kerk bezet door mensen die verblijfspapieren eisten, soms jaren aan een stuk. “Dat was helemaal het plan niet toen ik naar Brussel kwam. Ik wilde me inzetten voor de ‘vierde wereld’, de armen in eigen land. Maar in de jaren 1980 werd migratie plots een punt op de politieke agenda. Door de komst van het Klein Kasteeltje aan het kanaal begon ik mij bezig te houden met sans-papiers. De armen in eigen land, dat zijn ook die mensen.”

De eerste grote bezetting van de Begijnhofkerk was in 1998, na de dood van Semira Adamu. Tijdens haar gedwongen uitzetting hadden rijkswachters haar verstikt met een kussen. Als protestreactie bezetten sans-papiers kerken in Luik, Antwerpen en dus ook Brussel. “De bezetting heeft twee jaar geduurd, tot een kortsluiting een brand uitlokte,” aldus Alliët. “Toen ik in allerijl aankwam, stonden de buurtbewoners naar de kerk te kijken. ‘Daar is de schuldige,’ riep iemand naar mij. Het hele dak moest opnieuw gelegd worden. De burgemeester was razend, en stapte naar kardinaal Danneels. Die zei dat ik nooit toestemming had gevraagd voor de bezetting, wat ook zo was. Wij hadden een goede regeling: ik deed mijn zin, en hij kon zich verstoppen achter het feit dat hij van niets wist.”

Met zijn opvallende aanpak schopte Alliët hier en daar tegen de schenen van politici en geestelijken, maar het kerkelijke gezag liet hem al die jaren zijn gang gaan. In 2014 wilde aartsbisschop Léonard hem verhuizen naar de Sint-Jan-de-Doperkerk in Molenbeek, om plaats te maken voor enkele populaire priesters uit Marseille die meer kerkgangers moesten trekken. Alliët weigerde te vertrekken, zijn armenwerking was nu eenmaal verankerd met de Begijnhofkerk.

Ook nu, zes jaar nadat hij volgens het kerkrecht op pensioen had moeten gaan, valt Alliët niet weg te slaan uit zijn kerk. “Na je 75e kan je alleen nog paus worden, maar dat is net niet gelukt,” grapt hij. Een echte opvolger is er niet, maar sinds 2019 is priester Johnny De Mot verantwoordelijk voor de Begijnhofkerk. Op papier, welteverstaan. “Een bulldozer hou je niet tegen met een wagentje,” aldus De Mot, die ook aan tafel zit wanneer Alliët de Afghaanse vluchtelingen verwelkomt.

Boerderijtje in de Westhoek

Als jongere was Alliët allesbehalve een bulldozer. “Ik wilde wel geëngageerd zijn,

maar ik was schuchter. Ik was een gekwetst kind,” vertelt hij. “Mijn vader stierf toen ik acht maanden was en mijn moeder zwanger was van de volgende. Ze was 33 en stond er alleen voor met een boerderijtje in de Westhoek en negen kinderen. Het was niet makkelijk om met een alleenstaande moeder op te groeien, maar ze heeft me wel de weg getoond. Ze leerde me om niets voor de schijn te doen, en vooral om niet op te geven.”

Alliët was een goede student en werd naar het Grootseminarie in Brugge gestuurd. Daarna zat hij zeven jaar in Leuven voor zijn studies filosofie en theologie. “Ik had het ingangsexamen burgerlijk ingenieur gedaan, ik wou nog iets achter de hand hebben als theologie me toch niet zou liggen. Ik had mijn twijfels over het evangelie, maar voelde dat er misschien wel iets in zat voor mij.”

“Ik vond die studies theologie eerlijk gezegd maar een saaie boel. Ik begon vaak pas om negen uur ’s avonds te studeren voor het examen de volgende dag, de refreintjes van de klassieke theorieën kende ik al lang. En toen kwam Levinas (Franse filosoof, red.) daar. Hij gooide al die morele theorietjes overboord door het over de waardigheid van de mens te hebben. Volgens hem is een godsdienst die niet politiek is, slechts een vlucht. Zij die geleden hebben, hebben recht van spreken. En godverdikke niet die gasten op de troon. Na het examen heb ik hem nog tien keer meer gelezen dan ervoor.”

Wanneer priester Daniël over zijn filosofische invloeden spreekt, weergalmt zijn stem extra luid. Gelukkig is de Begijnhofkerk geen oord van stilte. Tijdens het interview knalt een van de Afghaanse kinderen met een stepje tegen een manshoog paneel met krantenknipsels. “Dat geeft niet, ’t is het teken dat hij zich al thuis voelt,” aldus Alliët, voor hij verdergaat over de Zuid-Amerikaanse bevrijdingstheologie.

Alliëts broer was 51 jaar missionaris in El Salvador, waar Daniël hem ook af en toe bezocht. “Veel van die guerrillaleiders zijn nog student geweest van mijn broer. In

“Als het goed gaat, moet je voortdoen. Als het niet goed gaat, moet je zeker voortdoen”

Zuid-Amerika stonden de bevrijdingspriesters aan de kant van het volk, ze gaven hun leven in de strijd tegen de dictators. Dat heeft mijn ogen geopend. De paus heeft Leonardo Boff (Braziliaanse bevrijdingstheoloog, red.) nog veroordeeld omdat hij zogezegd een communist was. Maar die communist was gewoon een christen die het zuiverste evangelie naleefde. Samen met Levinas heeft de bevrijdingstheologie mij verzoend met het evangelie.”

Ongelukkige jongeren

Hoewel Alliët soms sneller praat dan zijn mond kan bijhouden, is zijn missie glashelder: de stem laten klinken van wie er geen heeft. In The House of Compassion, zoals de Begijnhofkerk sinds 2020 heet, installeren de Afghaanse asielzoekers zich onder het goedkeurende oog van de metershoge reuzin Sabine. Zij werd naar de beeltenis van Sabine Amiyeme gemaakt, een Kameroense kapster die na meer dan vijftien jaar in ons land dreigde te worden uitgezet. Als reuzin van de

waardigheid moet ze de rechten van sans-papiers in de verf zetten. Ook de rest van de kerk staat vol protestkunst en politieke slogans, die Alliët maar al te graag laat zien. “Kijk hier, De onzichtbare hand, een beeldhouwwerk van een Koerdische moslimman. Christelijkreligieuze kunst moet ik niet gaan zoeken, die wordt de laatste honderd jaar niet meer gemaakt. Nog een bewijs dat de kerk slaapt.”

“Er is veel corruptie en machtsmisbruik geweest in de kerk, ja. Maar als je alle fikfak eraf haalt, alle crème fraiche die de boel onsmakelijk maakt, zitten er goede waarden in. Ik kan net hetzelfde zeggen over het boeddhisme of het jodendom, of zelfs het humanisme. Het baart mij geen zorgen dat minder mensen katholiek zijn, degene die nu geloven doen het met oprechte overtuiging. Ik vind het wel jammer dat mensen zich verliezen in het materialisme en geen houvast meer lijken te hebben. Je moet meelopen met de mode, je moet slank zijn, assertief zijn, likes krijgen. Geen wonder dat jongeren ongelukkig zijn.”

Korting bij de kapper

In een zijkapel van de Begijnhofkerk staat de gulden regel – “Behandel de ander zoals je zelf behandeld wil worden” – geschilderd. Niet alleen in de christelijke versie, maar ook in spreuken uit het jodendom, de islam, en nog een rist andere religies. “Dat interreligieuze, ik méén dat godverdikke. Ik zet mijn projecten niet op om zieltjes te winnen, maar om mensen te helpen. Bij hongerstakingen in de kerk was twee derde van de actievoerders moslim, zij zouden bij wijze van spreken voor mij vechten. In Molenbeek krijg ik soms korting bij de slager of de kapper omdat ik de eigenaar heb geholpen papieren te krijgen.”

Sociale actie stopt voor Alliët niet aan de rode kerkpoort van The House of Compassion. Dertig jaar lang zette hij zijn eigen woonst in Molenbeek open voor daklozen, sans-papiers en mensen in armoede. “Ik zat daar goed, op tweehonderd meter van het huis van Salah Abdeslam,” zegt hij lachend.

BIO

• Geboren in Wijtschate in 1944

• Studeerde filosofie en theologie aan de KU Leuven

• Sinds 1985 priester in de Begijnhofkerk in Brussel

Daniël Alliët vangt in de Begijnhofkerk al decennia sans-papiers op. “De armen in eigen land, dat zijn ook die mensen,” zegt hij.

“Toen het huis verkocht werd, ben ik iets verderop gaan wonen, opnieuw in een gebouw met mensen die anders op straat zouden slapen. Eerst dacht ik dat ik te schuchter was voor het gemeenschapsleven. Maar het is pas zo dat je mensen echt leert kennen en tot serieuze gesprekken komt. Ik heb geen vrouw, wat moet ik anders doen? Als het aan mij ligt, blijf ik daar voor de rest van mijn leven wonen. Of

toch tot ik de trap niet meer kan nemen, want er is geen lift. ”

Voorlopig doet hij nog met gemak de trappen, net als zijn dagelijkse fietstochten door Brussel. Zonder helm, want hij heeft “geen vrouw die reclameert”. Is Daniël Alliët, die binnenkort 82 jaar wordt, dan echt onvermoeibaar? Zijn activisme leidt vaker niet dan wel tot structurele veranderingen in het beleid. “Het politieke klimaat wordt er inderdaad niet beter op. Als ik ’s avonds naar het journaal van BRUZZ en VRT kijk – dat is mijn avondgebed – kan ik mij serieus opwinden over uitspraken van sommige politici. Maar tijd om ontmoedigd te zijn, heb ik niet. Net als bij de dynamo op mijn fiets krijg ik meer energie door harder te trappen. Mensen krijgen een burn-out krijg als ze geen zingeving vinden in hun werk. Daar heb ik geen last van. Ik weet waarom ik dit doe: dat mensen menswaardig mogen leven. Mijn motto is: als het goed gaat, moet je voortdoen. Als het niet goed gaat, moet je zeker voortdoen.”

“Ik ben geen naïeve optimist, maar voor de mensheid kan ik niet onverschillig worden. Een kathedraal bouwen duurt honderd jaar, in Brussel misschien nog wat meer door taalkwesties en financiële problemen. Zij die beginnen met bouwen, zullen nooit het resultaat van hun werk zien, maar ze doen het voor de volgende generatie.”

Over de voortzetting van zijn engagement maakt Alliët zich alvast geen zorgen. Hij zette meer dan honderd mensen aan het werk door de projecten die hij door de jaren heen uit de grond stampte. De leiding ervan geeft hij stilaan uit handen. Zo ook The House of Compassion, waar hij al een paar jaar op Geneviève Frère kan rekenen als coördinator en rechterhand. Zij is ervan overtuigd dat Alliëts erfenis zal voortleven in alle mensen die hij met zijn activisme rond zich verzamelde. “We bereiden een tentoonstelling voor ter ere van de 90ste verjaardag van de dalai lama. Als Daniël 90 jaar wordt, doen we hetzelfde voor hem,” aldus Frère.

‘REGARDER LES INFOS, C’EST MA PRIÈRE DU SOIR’

FR/ Il a trouvé ses études de théologie ennuyeuses, jure parfois à voix haute et ouvre son église aux sans-papiers. Depuis quarante ans, l’église du Béguinage est le cœur de l’engagement du prêtre Daniël Alliët. « Le climat politique se détériore. Chaque soir, en regardant BRUZZ et la VRT – ma prière du soir –je m’indigne de certaines déclarations de politiciens. Mais je n’ai pas le temps d’être découragé. »

‘MY EVENING PRAYER IS WATCHING THE NEWS’

EN/ He found his theology studies boring, he swears out loud, and he lets undocumented migrants occupy his church. The Begijnhofkerk/Église du Béguinage has for forty years been the base of Father Daniël Alliët’s commitment. “The political climate isn’t improving. When I watch the news – my evening prayer – I get upset about the things some politicians say. But I don’t have time to be discouraged.”

Metro 3 Rekenhof in vernietigend rapport kritisch voor MIVB

Wanbeheer, duistere aanbestedingen en astronomische kosten. Het Rekenhof laat geen spaander heel van het Metro 3-project. CD&V vraagt de aanstelling van een intendant om schoon schip te maken.

Nadat de grote lijnen al waren uitgelekt, publiceerde het Rekenhof vrijdag zijn doorlichting van het Metro 3-project. Het rapport schetst een ontluisterend beeld van hoe het reusachtige mobiliteitsproject de voorbije tien jaar beheerd werd.

Zowat alles wat fout kon lopen, liep fout. Het Rekenhof heeft grote vragen bij de strategische planning (“onsamenhangende besluitvorming”), de aansturing (“gebrek aan transparantie en voorzichtigheid”), het ontwerp zelf (“steunt niet op grondige voorstudies” en “fouten in aanbestedingsdocumenten”), de wettigheid en de ontsporende kosten.

Bij grote openbare werken komt het wel vaker voor dat de initiële kostenschattingen in de loop van het project verhoogd moeten worden. Maar bij Metro 3 gebeurt dat wel heel fors. In de raming van 2015 werden de kosten voor Metro 3 geschat op 1,3 miljard euro, met een indienststelling in 2024. In de meest recente raming, van eind 2024, loopt de schatting al op tot bijna 4,8 miljard euro, met een indienststelling pas in 2035.

De gedane uitgaven bedragen ruim 400 miljoen euro, wat

betekent dat er nog bijna 4,4 miljard euro aan werken te financieren zijn. Een beperkt deel wordt gedekt door de Europese Investeringsbank, via een lening van 475 miljoen euro. In theorie zou ook het federale vehikel Beliris een deel van de kosten opnemen, maar het Rekenhof stelt tot zijn ontzetting vast dat een deel van de middelen al voor andere MIVB-projecten gebruikt zijn.

“Het Brussels Gewest moet dan nog zo’n 4 miljard euro zien te financieren, terwijl de gewestschuld alsmaar aangroeit,” besluit het controleorgaan.

Chaotische leiding

Het Rekenhof stelt verder vast dat de leiding van het project verspreid is over verscheidene instellingen. “Dat leidde tot coördinatieproblemen en verstoringen, die nog versterkt werden door slecht gedefinieerde rollen en verantwoordelijkheden,” vat de toezichthouder het samen.

“Brussel Mobiliteit heeft weliswaar een aantal fases opgestart, maar treedt niet op als voornaamste bouwheer. Die rol werd immers overgedragen aan de MIVB, die op haar

beurt een deel van het bouwheerschap delegeerde aan Beliris.”

De MIVB krijgt van het Rekenhof een veeg uit de pan. “De MIVB kon geen volledige dossiers voorleggen, wat het lastig maakt om de opdrachten te controleren en op te volgen. Het feit dat het beheer verspreid zit over verschillende diensten van de MIVB leidde eveneens tot grote vertragingen bij het plaatsen van de opdrachten, wat nadelig is voor een efficiënt projectbeheer.”De kans is groot dat het dossier de komende dagen op de politieke agenda zal blijven staan.

Nadat Ecolo en CD&V de dringende bijeenroeping van de commissie Mobiliteit hebben gevraagd, pleit Défi-voorzitter Sophie Rohonyi voor een parlementaire onderzoekscommissie.

Intendant

CD&V-kopstuk Benjamin Dalle vraagt de aanstelling van een intendant. “De audit maakt duidelijk dat de MIVB essentiële informatie voor de audit niet deelde met het Rekenhof, dat er structurele fouten zitten in het projectbeheer en dat de regels voor overheidsopdrachten niet systematisch zijn gevolgd.”

4,8

miljard euro zou het hele Metro 3-project uiteindelijk kosten, terwijl in 2015 de kosten op 1,3 miljard euro werden geschat

“Vandaag is zwart-op-wit bewezen dat de MIVB Metro 3 niet meer onder controle heeft,” vindt Dalle. “De MIVB kan niet doorgaan met de afbraak van het Zuidpaleis of andere onomkeerbare werken. Het vertrouwen is weg. We hebben nood aan een onafhankelijke procesmanager die het geheel onafhankelijk coördineert. Die intendant moet ook een toekomstplan uittekenen voor de verbetering van het openbaar vervoer tussen het noorden en zuiden van de stad, en de vraag oplossen of de metro daar nog een plaats in heeft.”

Ontslagnemend Brussels minister van Mobiliteit Elke Van den Brandt (Groen) neemt in haar officiële reactie op een eerste versie van het rapport de verdediging van de MIVB op zich. Ze noemt de antwoorden van de vervoersmaatschappij op punctuele vragen over overheidsopdrachten “grotendeels geruststellend” en vindt dat de audit “niet duidelijk preciseert waar zich werkelijk manifeste beoordelingsfouten zouden hebben voorgedaan, die de strenge conclusies van het Rekenhof rechtvaardigen”.

In een bijkomende reactie vrijdagavond zegt ze dat “het Rekenhof grondig werk afgeleverd heeft, met duidelijke aanbevelingen over een dossier met een lange en complexe geschiedenis”. Het rapport moet volgens haar de volgende gewestregering helpen om knopen door te hakken.

miljoen euro van de totale kosten worden via een lening gedekt door de Europese Investeringsbank

“Ik zal erop toezien dat de aanbevelingen worden omgezet in concrete acties bij onze administraties en overheidsbedrijven, en dat er een nieuwe kosten-batenanalyse komt. Daarbij moeten we allemaal rekening houden met de budgettaire realiteit waarin Brussel zich bevindt.”

EMMANUEL VANBRUSSEL

© SASKIA VANDERSTICHELE

Verse bloedsporen

In de nacht van 8 oktober vielen vier gewonden bij een schietpartij op de Zuidlaan, de zoveelste in korte tijd in de wijk. Buurtbewoners en handelaars zijn bang, maar niet verrast. “Of het met drugs te maken heeft? Dat weet u zelf toch ook.”

© KEVIN VAN DEN PANHUYZEN

Feesten met Fred again..

Dj en producer Fred again.. speelde vrijdagavond voor 9.000 toeschouwers in de Brusselse Gare Maritime. Hangar organiseerde een lastminuterave voor de fans van de Britse muziekproducer. Op sociale media doken beelden op, ondanks een filmverbod binnen een ‘no phone policy’ in de zaal. En een Brussels nummer kon natuurlijk niet ontbreken. Tijdens zijn set draaide hij Stromae met Formidable

© SAM NEIL

Vol ornaat

Op 9 oktober opende de Konklijke Militaire School een nieuw academiejaar met een grootse militaire openingsceremonie op de Esplanade van het Jubelpark. Onder het toeziend oog van koning Filip marcheerden de leerlingen in perfecte cadans. Tijdens de ceremonie reikte de koning de Degen des Konings uit aan onderluitenant Ward Van Praet, die na drie academiejaren werd verkozen tot meest verdienstelijke leerling-officier.

© PHOTONEWS

In het nieuws

13/10 | David Hubert vervangt Sébastien Pocognoli. Donderdag kondigde Sébastien Pocognoli aan dat hij landskampioen Union verlaat voor een voetbalavontuur in de Ligue 1 bij AS Monaco. Enkele dagen later kwam het nieuws dat ex-Anderlecht-trainer

David Hubert Pocognoli opvolgt. Hubert maakt de overstap van Oud-Heverlee Leuven.

12/10 | MR-gemeenteraadslid dient een klacht in na bedreiging. De voorbije maanden ontving Melissa Amirkhizy (MR), gemeenteraadslid in Ganshoren, meerdere vormen van intimidatie via anonieme oproepen. Toen ze vorige week fysiek bedreigd werd, besliste ze een klacht in te dienen bij de politie. “Ik kreeg bijvoorbeeld te horen dat ik als vrouw niet te laat op straat mocht lopen.” Wie de telefoontjes pleegt, is niet duidelijk.

12/10 | Onderzoeksrechters al maanden zonder vaste lijn. Minstens drie onderzoeksrechters werken al maanden zonder vaste telefoonlijn in het Portalis-gebouw, tegenover het Justitiepaleis. Het probleem zou liggen bij elektriciteitskabels die aangevreten zijn door de ratten, en werd in augustus al vastgesteld. De collega’s communiceren nu via e-mail en gsm’s, wat niet ideaal is gezien het grote aantal telefoontjes dat onderzoeksrechters voeren (met politie, justitiehuizen en advocaten).

10/10 | Bijna 1.800 gezinnen in totale onzekerheid over Renolution-premie. Omdat het geld op is, kan het Brussels Gewest de renovatiepremies voor werken in 2024 niet uitbetalen. Dat is voor 1.789 gezinnen een flinke streep door de rekening. Voor werken in 2025 is er geen aanvraag mogelijk. Het is zeer de vraag of de volgende Brusselse regering daar nog in budgetten voor zal voorzien, gezien zelfs de premies voor 2024 niet uitbetaald raken.

10/10 | Burgemeester van Vorst verbiedt concert wegens risico op ordeverstoring. De burgemeester van Vorst, Charles Spapens (PS), besliste vrijdag om het concert van de Amerikaanse metalband Disturbed op 15 oktober in Vorst Nationaal te verbieden.Uit een risicoanalyse van de politie blijkt dat de komst van zanger David Draiman, een uitgesproken aanhanger van het Israëlische leger, tot spanningen zou kunnen leiden.

8/10 | Restaurant Aux Armes de Bruxelles zoekt overnemer. Tijdens de covidcrisis kreeg de bekende zaak in de Beenhouwersstraat het hard te verduren. Het leidde tot een schuldenberg die Aux Armes de Bruxelles ook de jaren nadien niet meer van zich af kon schudden. Tegenvallende cijfers in 2025 leidden tot de beslissing om een overnemer te zoeken. In het restaurant werken ongeveer veertig mensen.

Opinie

‘Overregulering

in de huursector is doorgeslagen’

Tot maart volgend jaar staat er een stop op uitzettingsvonnissen. Een ramp voor pandeigenaars met slechte huurders, vindt de Brusselse advocaat Jo Vanbelle.

Mr. Jo Vanbelle

• Advocaat sinds 1995

• Plaatsvervangend vrederechter in Brussel sinds 2006

Vorige week liet het Grondwettelijk Hof de kans liggen om het Brusselse ‘wintermoratorium’ te vernietigen, een perfect voorbeeld van overregulering die de huurmarkt stilaan kapotmaakt en haar doel volledig voorbijschiet. Samen met een zwak presterend en slecht georganiseerd lokaal overheidsapparaat, levert dat schrijnende toestanden op waarbij in Brussel uitzettingsvonnissen tot pakweg ergens volgend jaar in maart, niet meer zullen worden uitgevoerd. Uiteraard moeten er regels bestaan die economisch zwakkeren beschermen tegen misbruik, ook in de huurrelatie. Helaas wordt er al te vaak van uitgegaan dat die sterkere partij steevast de verhuurder is, alleen maar omdat hij eigenaar van een gebouw is. Hoe hij dat is geworden – misschien gewoon een erfenis – of wat hij of zij daarvoor heeft moeten riskeren of investeren –spaargeld en een lening met

Het station van UkkelKalevoet in mijn jeugdjaren. Op een pilaar op het perron stond geschreven (graffiti avant la lettre): “God zag ons zwoegen, God zag ons zweten. Toen

vroeg hij naar ons loon. Hij draaide zich om en weende bitter.”

Ik ben zo vaak in het station gestopt, onderweg van Sint-Genesius-Rode – via het gehucht

“Te veel regels veroorzaken leegstand en geven sommige wijken een desolate aanblik”

Holleken, waar de trein altijd een beetje scheef hing – naar Brussel dat ik me de tekst nog altijd herinner. Het was een mooi station, niet toevallig wedijverden de stationschef van Kalevoet en die van het naburige Ukkel-Stalle om de trofee van mooist bebloemde station.

borgstelling – wordt daarbij al eens vergeten.

De meeste verhuurders zijn geen miljonairs en beschikken niet over eindeloze reserves: ze hebben hun huurinkomsten nodig om hun pand af te betalen en te onderhouden. De wet legt de onroerende voorheffing en tal van andere kosten en uitgaven bovendien verplicht ten laste van de verhuurder. Kortom, de klassieke verhuurder is iemand die met gezond verstand een

Onlangs nam ik nog eens de trein op mijn oude traject. Het lieflijke stationnetje van UkkelKalevoet is gesloten, de bloemen verdwenen, de leuze weggevaagd. God zou zich bij het zien van deze schandvlek vast nog een laatste keer omdraaien en bitter wenen. De Ukkelse dichter Jan van

Nijlen voorspelde het al: Het nutteloos station van Calevoet

Ligt klein en somber in de winterdag

In Stadsleven vertellen redacteurs en lezers in maximaal 1000 tekens een verrassende anekdote over Brussel. Insturen kan via redactie@bruzz.be

“De meeste verhuurders zijn geen miljonairs en beschikken niet over eindeloze reserves,” zegt advocaat Jo Vanbelle.

geschikt en onderhouden pand te huur stelt voor een marktconforme prijs en die van zijn huurder verwacht dat hij dat respecteert. En zo zal het in de meeste huurrelaties ook probleemloos gaan.

Verplichte regels

Uiteraard bestaan er uitzonderingen, zowel bij verhuurders als huurders. Tegen die praktijken moet vanzelfsprekend, ook door de wetgever, worden opgetreden. Die heeft de huurwetgeving

daarom grotendeels dwingend gemaakt: partijen mogen er niet van afwijken. Zulke verplichte regels zijn prima om een zekere uniformiteit te garanderen (bijvoorbeeld inzake duur en opzeg) en om kwaliteitsvol wonen te ondersteunen. Maar op een bepaald moment moet de wetgever gewoon stoppen.

Waarom zou de wetgever bijvoorbeeld maximale huurprijzen moeten opleggen – en waarom dan ook geen

minimale? – in plaats van gewoon vraag en aanbod te laten spelen? Waar is het misgegaan met de zogenaamde ‘minimale’ kwaliteitsvereisten van woningen die door hun complexiteit in de praktijk nauwelijks nog haalbaar zijn?

Hetzelfde geldt voor het zogenoemde ‘wintermoratorium’ waarbij, krachtens de wet, geen gedwongen uitdrijvingen mogen plaatsvinden tijdens bepaalde periodes. Waarom liet men dat niet gewoon verder in handen van de vrederechters, die op de eerste lijn het best geplaatst zijn om de modaliteiten van een uithuiszetting te bepalen, afhankelijk van de specifieke omstandigheden van elke zaak?

De rechter kon altijd al perfect beslissen dat een uitzetting niet kan dan vanaf een bepaalde datum of niet in een bepaalde periode. Door hiervan nu een regel te maken en die aan iedereen op te leggen, bereikt men net het omgekeerde: men helpt de profiteur te kwader trouw die al maandenlang niet betaalt en goed weet dat hij vanaf nu tot in maart volgend jaar niet zal kunnen worden uitgezet en dus rustig blijft zitten zonder nog iets te betalen … Wat heeft dat nog te maken met het beschermen van de zwakkere?

De overregulering heeft echter ook macro-economische effecten die stilaan zeer zichtbaar worden. Veel eigenaars

verlaten de residentiële huurmarkt wegens te complex en te inefficiënt. Panden blijven dan leegstaan en geven soms hele wijken een desolate aanblik.

Huisjesmelkers

Aangezien de gewesten ook stedenbouwkundig zullen bepalen welke bestemming een gebouw mag hebben, zonder dat men dat zomaar kan of mag veranderen, blijven die eigenaars dan vaak achter met een pand dat voor hen nutteloos is, maar bovendien slecht verkoopbaar. Wie koopt zulke panden dan nog? Het antwoord is even evident als schrijnend: speculatieve investeerders en huisjesmelkers. Allebei zullen ze kunnen kopen voor een prijs die lager is dan wat het pand eigenlijk zou moeten opbrengen. De huurprijzen zullen bovendien stijgen, want het huuraanbod zal immers dalen. Resultaat van dit soort van ondoordachte en kwaliteitsarme wetgevende tsunami: absolute chaos voor iedereen die het goed bedoelt, en een oneindig eldorado voor alle anderen. Tijd voor ernstige reflectie en actie.

Reageren of zelf een opiniestuk insturen? Mail naar redactie@bruzz.be

Mensen uit Brussel vergeleken de toewijzingscriteria voor sociale woningen, en zagen dat Ninove het soepelst was.
tijd is met ons voorbij”

Burgemeester van Ninove GUY D’HAESELEER wil minder “vreemdelingen en Franstaligen” in zijn stad ‘t Pallieterke, 9 oktober 2025

© BELGA

San Francisco droomt van voetpaden zonder drugs

Zijn gebruikersruimtes wel de toekomst? In de VS keren verschillende steden, ook met democratische leiders, zich steeds meer af van risicobeperkende initiatieven voor drugsgebruikers. Hope beats addiction, klinkt het tegenwoordig in San Francisco. Ook in Brussel staat een tweede gebruikersruimte even on hold.

Tekst en foto’s Eva Christiaens

Opvangcentra helpen niemand zolang je er drugs mag gebruiken. Overdag komen die mensen gewoon buiten, ze raken aan de praat met de buren en zo raken weer nieuwe mensen verslaafd.” Bill Maher is bestuurslid en medeoprichter van de organisatie Drug-Free Sidewalks in San Francisco. Die non-profitvereniging pleit voor wat haar naam al zegt: voetpaden zonder drugs. Ze bestaat pas sinds afgelopen voorjaar en surft mee op een nieuwe wind in de Verenigde Staten, die zich afkeert van risicobeperkende maatregelen voor drugsgebruikers. Risicobeperking, of harm reduction in het Engels, gaat van propere naalden verdelen voor gebruikers tot medische testkits toelaten op festivals. Het principe ontstond precies in San Francisco in de jaren tachtig,

waar de aidsepidemie toen hevig had gewoed. Als mensen dan toch drugs gebruiken, zo was de redenering, laat het hen dan veilig doen.

Die aanpak kennen we vandaag ook in België. In de Ribaucourtwijk van Molenbeek zou binnenkort een tweede gebruikersruimte opduiken, LinkUp, na Gate in het stadscentrum. Drugsgebruikers kunnen daar propere naalden of crackpijpjes verkrijgen en hun drugs ter plaatse consumeren in aanwezigheid van medische hulp. Er worden voor alle duidelijkheid geen drugs verkocht. Alleen is de vergunning voor die nieuwe gebruikersruimte vorige maand tijdelijk geschorst door de Raad van State, na een klacht van een buurtbewoner én een negatief advies van de gemeente. Het Molenbeekse bestuur vreest dat de leefbaarheid van de Ribaucourtwijk onder LinkUp zal lijden.

Schrijnende beelden

Die voorzichtigheid lijkt in elk geval aan een opmars bezig, toch in de Verenigde Staten. Daar was onze redactie aanwezig om een handelsmissie van ons land en Brussel te verslaan. Gebruikersruimtes of safe user spaces zijn in San Francisco en de rest van de VS niet toegelaten. Wel zijn er heel wat Housing First-programma’s waar verslaafde gebruikers opvang krijgen zonder afkickverplichting. Drugs worden er met andere woorden gedoogd. Hulporganisaties verdelen in de stad dan weer steriele crackpijpjes, aluminiumfolie of neussprays die een overdosis kunnen omkeren.

“Maar harm reduction heeft nooit de schade van al die drugs voor de stad en haar bewoners mee in rekening genomen,” vinden activisten als Bill Maher nu. “Bovendien werkt het niet voor synthetische drugs als fentanyl.” Net die veroorzaken de meest schrijnende beelden in het straatbeeld op dit moment. Fentanyl is een sterke pijnstiller, veel krachtiger dan morfine, die vermengd met xylazine ‘tranq’ wordt genoemd, de zogenoemde zombiedrug. In de wijk Tenderloin van San Francisco zie je grote groepen gebruikers samengepakt, soms in rolstoelen of volledig voorovergebogen. Geregeld zit iemand in een winkelkar, af en toe hebben ze gapende wonden, omdat tranq de doorbloeding verstoort en wonden moeilijker genezen. De neussprays die wel werken tegen heroïne of morfine, doen dat niet tegen tranq of pure fentanyl.

“Wij zijn niet tegen harm reduction. Naloxon (de vernoemde neusspray, red.) kan levens redden. En in de jaren tachtig waren gratis bedelingen van propere naalden bijzonder effectief tegen de verspreiding van

hiv,” benadrukt voorzitster Lanier Coles van Drug-Free Sidewalks. “Alleen gaat volksgezondheid voor ons over meer dan de gebruikers. We moeten de rest van de gemeenschap ook gezond houden. Is het voor de kinderen van Tenderloin echt gezond om deze beelden dagelijks te zien?” “En hoe kunnen dakloze stadsbewoners zonder verslavingsgeschiedenis ooit gezond blijven in opvangcentra waar drugs toegelaten zijn?” zegt Maher. “Wij pleiten voor honderd procent drugsvrije opvang. Zo help je mensen tenminste van hun verslaving af.”

Bill Maher spreekt uit ervaring, benadrukt hij. “Ik ben zelf verslaafd geweest. Je kan veranderen, maar je moet het zelf doen en je moet daar de nodige druk toe voelen,” vindt hij. Maher is nu bijna tachtig jaar. Hij raakte als veertienjarige verslaafd aan heroïne en andere middelen. Nog steeds zie je zijn mondhoeken spastisch krullen. Na tientallen veroordelingen voor deals en diefstal werd Maher uiteindelijk door een rechter uit Boston naar een rehabilitatiecentrum in San Francisco gestuurd. Dat was in de jaren zeventig. In de jaren nadien werd hij zelf hulpverlener, rechtenstudent en later stadsbestuurder.

Zijn verhaal vertoont gelijkenissen met dat van Matt Dorsey, een belangrijk politiek boegbeeld en adviseur voor Drug-Free Sidewalks. Dorsey was jarenlang verslaafd aan alcohol, crystal meth, GHB en ecstasy terwijl hij werkte als politiek adviseur in de stad San Francisco. Hij vertelde eerder aan The New York Times hoe moeilijk hij het vond om af te kicken zolang dealers buiten aan de opvangkliniek ongestoord konden blijven staan. Dorsey is nu vijf jaar clean en sinds 2022 stadsbestuurder. Hij raakte verkozen met de slogan ‘Hope beats addiction’. Dorsey pleit als bestuurder voor meer politie aan opvangcentra, een screening van wie sociale uitkeringen ontvangt en vermoedelijk drugs gebruikt, en een deportatie van buitenlandse drugsdealers.

Woningcrisis

De aanpak van Drug-Free Sidewalks is ook in de VS omstreden. In hun eigen wijk Tenderloin krijgen Maher en Coles dan wel bijval van bewoners, die al een rechtszaak aanspanden tegen het stadsbestuur van San Francisco. Hun vraag om alleen nog recovery housing te openen – als was een woning meteen een coldturkeybad voor drugsverslaafden – kreeg vorige week nog een veto van de Democratische gouverneur van Californië, Gavin Newsom. Burgemeester Daniel Lurie van San Francisco, hoewel ook een democraat, had eerder dit jaar een

vijftigtal van dat soort recovery units geopend. Diezelfde Lurie voerde in april een verbod door op het verdelen van naalden, rietjes en crackpijpjes in het straatbeeld. Hulporganisaties mogen dat alleen nog in hun eigen privéruimtes doen, weg van de stoep. Ook daartegen loopt nog een rechtszaak, aangespannen door enkele moeders en hotels uit Tenderloin die het liever strenger zien.

De kentering in het van oudsher liberale San Francisco is opvallend. De voorbije jaren hadden vooral rust belt-staten als West Virginia en Nebraska de verdeling van zulke propere naalden verboden. Nu doen ook democratische bastions als Philadelphia en San Francisco dat. “Ik ben ook een democraat, hoor,” zegt Bill Maher, vroeger zelf gemeenteraadslid in San Francisco. “Ik besef goed dat president Donald Trump mijn boodschap in veel scherpere taal kan overnemen. Ik zie alleen dat we drugsverslaafden vandaag behandelen als blinde straatkatten die we wat melk geven. Het blijven mensen, die we moeten helpen,” vindt hij. “Housing First mag nooit Housing Only zijn. Het is alsof we tijdens de covidcrisis zo bezorgd waren voor besmettingen, dat we alle dakloze mensen zonder meer aan gratis opvang hebben geholpen.”

Daar noemt hij meteen het grootste probleem aan de basis van de drugscrisis: de enorme dakloosheid in San Francisco. Door torenhoge huizenprijzen verblijven daar minstens achtduizend mensen zonder dak, maar met alle sofaslapers en opvangtehuizen erbij lopen de officiële schattingen op tot boven de dertigduizend.

“Sinds de covidjaren zijn de meeste kantoren en winkelcentra hier leeg. Dat heeft zich nog altijd niet helemaal hersteld,” vertelt Brussels handelsattaché Eric Gabrys van hub.brussels, die er permanent woont. Niet toevallig zie je buiten Tenderloin vooral in de financiële zakenwijk SoMa – South of Market Street – erg veel daklozen. De voorbije tien jaar verdubbelde San Francisco zijn aantal permanente hulpbedden voor die groep tot ruim 16.000.

“Maar het aantal doden door overdosissen in die hulpcentra neemt helemaal niet af,” benadrukt Lanier Coles van Drug-Free Sidewalks. Voor dit jaar staat de teller al op 412 drugsdoden in de officiële daklozencentra, goed voor meer dan 700 tegen het einde van het jaar. In die centra zouden volgens hun tellingen zelfs meer mensen sterven na een overdosis dan in private woningen of op straat. “De huidige aanpak werkt dus niet. Je moet drugs vaker gaan verbieden,” vindt Coles. Ze vergelijkt het met een rookverbod.

“We behandelen drugsverslaafden als blinde straatkatten die we wat melk geven”
Bill Maher
Bestuurslid

en medeoprichter van Drug-Free Sidewalks

“Vroeger was dat ondenkbaar in publieke voorzieningen of op straat, nu vinden wij het evident.”

Molenbeek

Kan zoiets ooit in Brussel werken, waar de klok net méér Housing First en risicobeperking luidt? Aftredend minister-president Rudi Vervoort (PS), die zelf in San Francisco was naar aanleiding van de Belgische handelsmissie, vindt de aanpak voor synthetische drugs enigszins anders dan die bij ons. “De beelden uit San Francisco zijn angstaanjagend. Wij moeten ons nu niet in de handen wrijven dat wij nog geen fentanylcrisis in Brussel hebben, maar net hun reactie in de gaten houden,” zegt Vervoort. “De repressie van burgemeester Lurie is volgens mij een deel van die reactie, maar niet noodzakelijk van de oplossing.” Vervoort kon tijdens de missie zelfs even dineren naast Daniel Lurie en had het met hem over drugs, maar dat korte gesprek verliep “redelijk afgelijnd”.

“Het verschil met Brussel is dat wij met grote, internationale drugsnetwerken zitten,” vindt Vervoort. “Die moet je op alle niveaus en blijvend intimideren. Onze Brusselse

politiekorpsen doen dat al: ze zijn oprecht bij de beste van ons land.” Een nieuw voorstel van defensieminister Theo Francken (N-VA) om gemengde teams in te zetten in Brussel, met militairen en bovendien zwaardere wapens, krijgt zelfs zijn steun.

Intussen staat de opening van gebruikersruimte LinkUp in Molenbeek wel op pauze. Niet alleen de gemeente was daar beducht voor overlast, ook één buurtbewoner uit een aanpalend gebouw diende een klacht in. De bezorgdheid voor drugs in het straatbeeld leeft dus wel degelijk in Brussel, zij het minder uitgesproken dan bij DrugFree Sidewalks in San Francisco. Het moet gezegd dat in Molenbeek een tweede groep buurtbewoners net opkomt vóór LinkUp. Zij hopen nog altijd dat de gebruikersruimte voor de jaarwisseling kan openen. “Belangrijk is dat de Raad van State zich niet heeft uitgesproken over het project zelf of de maatschappelijke noodzaak ervan,” zo reageerde initiatiefnemer Iriscare al schriftelijk na de beslissing.

De organisatoren achter de gebruikersruimtes Gate en LinkUp wilden nog niet reageren, maar benadrukken dat de context in Brussel totaal anders is dan de Amerikaanse fentanylcrisis. In Brussel wordt voor alle duidelijkheid geen fentanyl verkocht op straat. Ook het gebruik ervan is voorlopig marginaal.

Hebben ze in San Francisco wel geluisterd naar criminologische of gezondheidsexperts, die huisvesting en risicobeperking aanraden boven verplichte ontwenningsprogramma’s? “Natuurlijk, maar ook de mening van psychiaters en kinderartsen telt mee,” vindt Lanier Coles. Dat hun aanpak enigszins als missionarissenwerk klinkt, wimpelen ze af. Maher: “Het is natuurlijk niet de bedoeling dat we alle drugsvrije opvangplaatsen in één wijk samenbrengen, of dat we de mensen de stad uitduwen. Nee, zet die woningen ook in Pacific Heights (een van de rijkste wijken van San Francisco, red.).”

AceMo • Alabaster DePlume • AMMAR 808

• Charlotte Adigéry (DJ-set) • DJ Marcelle

• DJ MELL G B2B DJ STINGRAY 313 • ECHT! • Étienne de Crécy • FJAAK • ganavya • Helena Lauwaert • HUNEE • james K ‘Live’• Jane Fitz • JASSS • John Talabot • KiNK • Leftfield

• Loukeman • Loverman • Octo Octa • Or:la

• Oscar Mulero • Princess Nokia • Roni Size

Alfred Anders · AliA · Amaliah B2B NIKS · Architectural · Asian Sal · Azo · Ben Kamal · Blck

Mamba · Bredren · Camille Keller ‘live’ · Cheb

Runner · Chinnamasta · Cio D’Or · Cortex Ensemble ft. Camille Camille, STACE, Nuna · Cyvira B2B O’SIMMIE · Demdike Stare ‘Hybrid Set’

· DJ City · DTM Funk · Elisethere · Elli Acula · Eris

· Erykah · Fais Le Beau · gaiko · GiGi FM · Gunni · gyrofield · iced lattina · IMAN· Immy · Jah Piet

Sound · Josh Caffé · Juba · Kingstep Soundsystem · KŌMA ft. Divine · l3rus · Leef · Liyo B2B Otis

· Lola Haro · mad miran · Magma Boyz · Mama Matrix B2B Hans Arsen ‘Hybrid Set’ · Mandana · Merve B2B Sara Dziri · Miss Angel · Munix

· Natalie Robinson · Nikita B2B Violently Happy · NMSS B2B Vera Moro B2B Ricky Corazón · Nono Gigsta · ojoo · OK Williams B2B Mobilegirl

· OTON · Poppy · Priori · Promis3 · Rattlesnakke

· redstarstill · Rrita Jashari & Rosa · Selmz · She The DJ B2B UNOS · Softy · Sonhan · Souleiman

· Sixsixsixties · SVS · The Untouchables · Togo B2B RUF B2B DJ Takeaway · VTT B2B Kathleen C · Walrus · Zaatar

• Saoirse • Shy FX • TOCCORORO • u.r.trax • Zenker Brothers A-Z www.Listenfestival.be

IS TECHNIEK IETS VOOR JOU?

Dan ben jij iets voor ons!

JOBDAYS 5, 6 & 7 november

Herfstbladeren Opruimacties starten door droge zomer vroeger dit jaar

Deze week begint een speciaal team van Net Brussel om de bladeren van bomen op te ruimen op straten en trottoirs. Maar door de zomer en hittestress moesten de gewone kuisploegen al begin september aan de slag.

door

Begin deze week startte een negenkoppig team van Net Brussel met de jaarlijkse opruiming van herfstbladeren op gewestwegen. Die beslaan ongeveer een vijfde van het Brusselse grondgebied. Volgens de planning waren de Tervurenlaan en de Vorstlaan als eerste aan de beurt.

wegen die ieder jaar vol met bladeren liggen,” zegt Adel Lassouli, woordvoerder van Net Brussel. “Ook met het stuk van de Lambermontlaan langs het Josaphatpark in Schaarbeek hebben we elk jaar onze handen vol.”

trambeddingen van de MIVB prioritair. Een bladertapijt kan tramrails te glad maken, waardoor de trams minder grip hebben en er langer over doen om te remmen.

houdt een aparte ploeg zich enkel met die taak bezig, waarbij gewoonlijk meer dan vierduizend kubieke meter bladeren wordt geruimd in twee maanden tijd. Voor die enorme klus huurt Net Brussel een tractor die tussen de 30 en 50 kubieke meter dorre bladeren kan samenpersen, nadat ze met bladblazers op een rij zijn geschikt.

gen al anderhalve maand lang in de weer om bladeren op te ruimen,” zegt Lassouli. “Door de droge zomer kregen veel bomen droogtestress en verloren ze al in september ongewoon veel bladeren.” Bomen laten bij lange periodes van droogte bladeren los als bescherming tegen uitdroging, en dus sterfte – want bomen verliezen vocht door verdamping via de ‘huidmondjes’ van bladeren.

maar ook rioolputten verstoppen

De Scheldedam, het binnenschip van Willy en Myriam, vaart het Vergotedok binnen, met de Upsite-toren in zicht.
‘In

een huis voel ik me opgesloten’

Met het binnenschip naar Brussel

Op zijn 73ste brengt Willy Coupé nog een groot deel van het jaar op het water door. Net nu er een nationale campagne rond de binnenvaart start, voer BRUZZ met hem richting Brussel, naar een haven die de bouwcrisis en de afwezigheid van een regering aan den lijve ondervindt. “De onzekerheid weegt.”

door Kris Hendrickx foto’s Bart Dewaele

Hier, een bordje met stuten.” De boot is maar net vertrokken in Zemst of schippersvrouw Myriam klimt al naar de stuurhut met boterhammen met kaas. De brede glimlach gaat gepaard met een aanmaning: “Ze zijn niet om naar te kijken, hé. Je moet ze opeten!” De gelegenheidsbemanning in de hut gehoorzaamt gedwee.

Die bemanning bestaat vandaag uit schipper Willy Coupé, de auteur van dit stuk en Mark Goossenaerts, chief commercial officer van rederij Shipit, de eigenaar van het schip. Helemaal vooraan is de Filipijnse matroos Rowell in de weer, in de buurt van het hutje dat hij voor zes maanden zijn thuis noemt.

De Scheldedam is een tachtig meter lang binnenschip dat een lading straatstenen vervoert van de Gentse havenzone naar de vestiging van Shipit aan het Vergotedok, vlak naast de betoncentrale. “1.000 ton, dat zijn 40 vrachtwagens die we van de weg halen,” weet Goossenaerts. “Wist u dat er dagelijks 16.000 vrachtwagens en 26.000 bestelwagens Brussel binnenrijden, vaak leeg dan nog? Dat aantal kan flink naar beneden als we het kanaal wat meer zouden gebruiken. Neem nu Bpost, dat al langs het kanaal ligt.”

Dat milieu- en filevoordeel is maar een van de speerpunten van een nieuwe campagne rond de Belgische binnenvaart, die deze week start. Ook de nood aan meer binnenschippers staat er centraal.

Het is een kwestie waar Coupé over kan meespreken. Als vierde generatie in een geslacht van binnenschippers heeft hij het varen in zijn bloed. “Pensioen? Er zijn te weinig schippers, dus spring ik geregeld in, dit jaar toch al een honderdtal dagen. Ik doe het graag: die verandering van landschap, van weer en van licht, ik zou het niet willen missen. In een huis voel ik me opgesloten.”

Laatste van een schippersgeslacht

Het is een drang die in de familie zit. Coupé vertelt hoe zijn ouders ooit stopten met varen en zich in Zeebrugge vestigden. “Mijn vader integreerde zich snel, hij was zelfs al voorzitter van de lokale voetbalclub, maar mijn moeder kwijnde weg. ‘Ik doe mijn deur open en ik zie hetzelfde als gisteren, eergisteren en de dag ervoor,’ klaagde ze. Ze heeft mijn vader toen voor het blok gezet: opnieuw gaan varen of scheiden. Het is varen geworden.” Het kan ook omgekeerd lopen. “Mijn jongste zoon zag het varen wel zitten, maar zijn vrouw niet. Schippers van vandaag willen een sociaal leven, dat is

moeilijk als je de hele tijd rondvaart. Het vraagt ook veel; dagen van 14 uur varen bijvoorbeeld. Dan mag je nog 5.000 euro bruto verdienen, het blijft lang.” Willy wordt zo de laatste van een schippersgeslacht.

Tijdens de zondagse vaart is het kalm op het water. De enige gebruikers van het kanaal zijn vandaag de hengelaars, die geregeld opduiken langs de oever. “Toen ik in de Elzas passagiersboten bestuurde, gooiden die hun lijnen soms tot aan de overkant van de vaargeul,” herinnert Coupé zich. “Ik moest er dan wel dwars doorheen. Neen, als schipper ben je geen ‘Fisherman’s Friend’ (monkellachje).”

Als ancien kent Coupé het waterwereldje als zijn broekzak. Geregeld vertelt hij wat schepen aan de kade vervoeren of wijst hij naar een naam op een schip: “Daar, de Alderweireld, dat is de boot van Danny, de neef van Toby.” Bij het binnenvaren van Brussel moet hij dan weer glimlachen als hij de tankers van Somtrans ziet liggen. “Van de welstellende familie Somers. De eigenaar heeft vijf dochters. Onder schipperszonen was de uitdaging om een van hen aan de haak te slaan, dan was je ‘binnen’.”

Dat Coupé straatstenen vervoert, is geen toeval. Bouwmaterialen – inclusief grondverplaatsingen – maken ruim de helft uit van alle ‘eigen trafiek’, van en naar de haven. Ze komen daarmee ruim voor brandstoffen, metaal en landbouwproducten en voeding. De voorbije jaren nam het totaal van die eigen trafiek licht af. “Sinds covid ligt de bouwsector in Brussel wat stil,” vertelt Gert Van der Eeken, directeurgeneraal van de Haven aan de telefoon. “Door telewerk zijn er niet enkel minder kantoren nodig, mensen kunnen ook makkelijker buiten Brussel gaan wonen.”

Oudijzerbedrijven

De Scheldedam vaart ook langs de site van Lukoil in Neder-Over-Heembeek, met zijn kenmerkende grote opslagsilo’s voor olieproducten. De dalende trend blijkt even goed

Willy Coupé is op zijn 73ste nog niet uitgekeken op het water: “Er zijn te weinig schippers, dus spring ik geregeld in.”

voor brandstoffen te gelden. “We voelen de impact van elektrische auto’s,” merkt Cliff Pizarro, data-analist bij de Haven. “Bedrijven die zich in de haven vestigen, moeten zich verbinden om een minimumaandeel van goederen via het water te vervoeren. Voor het eerst hebben we dit jaar een brandstofspeler die dicht bij een boete staat omdat hij dat doel dreigt te missen.”

Als één soort havensite tot de verbeelding spreekt zijn het toch wel de oudijzerbedrijven, waarvan er verschillende langs het traject liggen. Bergen verwrongen staal herinneren aan een vorig leven als wasmachine, waterleiding of motorblok. Grijpers als in een lunapark zwieren hele autowrakken door de lucht. Zelfs afgedankte trams steken hier al eens hun neus uit de staalberg. Maar ook hier wordt steen en been geklaagd. Behalve een zwakke vraag naar staal, spelen ook nieuwe regels de sector parten, weet Pizarro. “De betalingen kunnen voortaan alleen nog elektronisch, terwijl de oudijzersector bij uitstek een branche is waar cash king is.”

“Ik mag dan 5.000 euro bruto verdienen, ik vaar dagen van 14 uur’”

Trafiekcijfers die onder druk staan, het is niet de enige uitdaging waar de haven mee kampt. Dat is te merken ter hoogte van de Monnoyerkaai, waar een rij boeien de Scheldedam gebiedt om afstand te houden van de oever. De kaaimuren begeven het, in die mate dat de rijweg erboven onbruikbaar is geworden. Het prijskaartje voor de herstelling? Vijf à zes miljoen euro. Oorspronkelijk

waren de boeien aangeschaft voor de testfase van het openluchtzwembad langs de Akenkaai, maar dat zwembad lijkt vandaag verder af dan ooit.

Afbrokkelende kades

De Monnoyerkaai – en de Henegouwenkaai in het centrum – zijn maar de topjes van de ijsberg. “Eigenlijk moeten we 28 kilometer kaaien aan een grondig onderzoek onderwerpen,” zegt directeur-generaal Van der Eeken. “De kaaien zijn ruim honderd jaar oud en de plannen blijken niet altijd juist. Aan de Henegouwenkaai merkten we dat er twee keer zoveel heipalen op het plan stonden als er in werkelijkheid zijn. Maar zo’n uitgebreid onderzoek alleen al kost tien miljoen euro. En dan ben je nog niet begonnen aan de werken.”

Afbrokkelende kades vormen één belangrijke reden waarom de Haven reikhalzend uitkijkt naar een nieuwe Brusselse regering. “De onzekerheid knaagt aan onze ontwikkeling,” merkt Van der Eeken. “Onze beheersovereenkomst loopt dit jaar af, maar we weten niet waar we naartoe gaan. Dat heeft heel reële gevolgen. Zo stonden we dit jaar nog heel dicht bij een overeenkomst met een groot leasingbedrijf, dat zich hier wou vestigen en auto’s uit Zeebrugge over het water vervoeren, maar uiteindelijk vonden ze het te riskant zonder duidelijkheid over steun of vergunningen.”

Heeft Brussel wel de financiële schouders voor de uitdagingen van de Haven? “Op dit moment niet,” geeft de directeur-generaal toe, die in een vorig leven op het kabinet van minister van Financiën Guy Vanhengel (Open VLD) werkte. “Misschien moeten we meer kijken naar de privésector om bij te springen.”

Lichtpuntjes? Die zijn er ook. Zo wil de Haven haar containertrafiek de volgende jaren verdrievoudigen, een ambitie waar de gloednieuwe – maar nog ongebruikte – spooraanbinding met de Haven bij moet helpen. Ook urban mining – het hergebruik van waardevolle stedelijke grondstoffen – wint volgens de Haven aan belang.

De Scheldedam vaart het Vergotedok binnen, de reis zit er bijna op. De Upsitetoren verrijst, met daarachter een hele batterij nieuwe appartementsblokken. Dreigt

de opmars van woonprojecten langs het kanaal de havenactiviteiten niet te bedreigen? “Een aantal jaar geleden misschien wel,” geeft Van der Eeken aan. “Maar nu de demografische boom in Brussel voorbij is en de bouwsector in crisis verkeert, is die tegenstelling er amper nog.”

Het is een argument dat bij stadsvereniging Inter-Environnement Bruxelles (IEB) op gefrons wordt onthaald. “Die immocrisis blijft niet duren,” merkt Claire Scohier op. “De haven zou haar eigen belangen wat forser mogen verdedigen, zeker voor de zone rond Biestebroek. Op de plek waar je een duurzame stadshaven zou kunnen aanleggen, blijven maar woonprojecten ontstaan.”

Langzaam maneuvreert Coupé de Scheldedam richting kade. Als een volleerd lassogooier werpt matroos Rowell de trossen vervolgens over de kadepalen. Zodra het schip stilligt, kan BRUZZ ook de boegbewoner even spreken. De veertigjarige Filipijn vertelt dat hij al jaren matroos is, maar nog niet zo lang op binnenschepen. “Zeeschepen zijn saai en maken je soms ziek. Hier zie ik tenminste mensen, gebouwen en bergen.” Zijn werkperiode in België duurt deze keer zes maanden, daarna trekt hij voor enkele maanden naar huis, naar zijn vijfjarige zoontje en een land waar hij ooit boer wil worden. “Ik doe dit maximaal tot mijn vijftigste, daarna start ik een kippen- of varkenskwekerij. Maar daar heb ik geld voor nodig.”

Het moment van afscheid is gekomen. Willy en Myriam kijken alvast uit naar een stapje in de wereld. “We gaan iets drinken in de Zennebar van Brasserie de la Senne en vervolgens ergens op restaurant in Molenbeek,” glundert de schipper. “Morgen slapen we in Terneuzen op een ander schip en de volgende nacht weer in Brussel. Hoelang ik nog wil doorgaan? Volgende week stop ik met die lange opeenvolgende vaarperiodes, dat wordt wat veel. Maar hier en daar eens een dagje invallen? Dat blijf ik doen.”

‘DANS UNE MAISON, JE ME SENS ENFERMÉ’

FR/ À 73 ans, Willy Coupé passe encore de longs mois sur l’eau. BRUZZ l’a accompagné jusqu’à Bruxelles, où il décharge dans un port durement touché par la crise du bâtiment et l’absence de gouvernement. « La retraite ? Il manque de bateliers, alors je rends souvent service — déjà une centaine de jours cette année. Et puis, je préfère ça : dans une maison, je me sens enfermé. »

‘I FEEL TRAPPED INDOORS’

EN/ He may be 73 but Willy Coupé still spends most of his time on the water. BRUZZ sailed with him on the barge Scheldedam to Brussels, to a port that is living through the crisis in construction and the absence of a government. “Retirement? There are not enough skippers, so I regularly jump in. This year I’ve already done about 100 days. I enjoy it, I feel trapped indoors.”

BIO

Naam: Hendrik

Leeftijd: 17

Studeert: Wetenschappen-wiskunde

Woont samen met: ouders

– geen broers of zussen

The

hang-out

‘Ons eerste concert was in jeugdhuis Jette’

Elke week toont een straffe ket zijn of haar favoriete plek in Brussel. Deze keer is dat Hendrik (17) uit Jette. BRUZZ ontmoet hem aan jeugdhuis De Branding, vlak bij het station van Jette, waar hij werkt aan zijn droom. “Ik wil vooral kunnen leven van muziek.”

Vertel eens, je speelt gitaar?

Gitaar is mijn grootste passie. Ik speel al acht jaar klassiek en zes jaar elektrisch. Ik begon in het eerste leerjaar bij de Jetse Academie in een soort pre-klasje. Eigenlijk wilde ik meteen elektrisch spelen, maar daar was toen geen plaats voor. Vanaf het eerste middelbaar kon ik eindelijk aan de slag met elektrische gitaar. Intussen volg ik zo’n zeven muzieklessen per week: klassieke gitaar, samenspel, bigband, privélessen en een metalcombo.

Speel je in een band?

Ik speel in Indecisive met twee vriendinnen en een drummer, die ook zingt.

De voorbije zomer gaf je je eerste concert in jeugdhuis De Branding. Hoe was dat?

Het was heel leuk en ook speciaal. Ik had weinig stress, omdat ik goed voorbereid was en vooral liedjes speelde die ik zelf graag beluister. Ik vond het leuk dat mensen echt kwamen kijken naar mij, ik ben het niet gewoon om in de spotlights te staan. Voor het optreden waren we met vier: twee gitaristen, een bassist en een drummer. We speelden vooral bekende rockcovers, zodat de mensen mee konden zingen, maar ook een paar eigen nummers.

Wat zijn jullie plannen nog?

Dit jaar was het moeilijk om af te spreken door school en andere hobby’s. Daar werken we aan, want we willen vaker optreden, liefst in kleinere, gezellige settings. Dat voelt persoonlijker en geeft meer verbondenheid met het publiek dan grote zalen.

Waarom is deze plek nog belangrijk voor jou?

We mochten er in augustus gratis repeteren en hun materiaal gebruiken. Dat vind ik bijzonder: ze bieden kansen aan jonge mensen.

Naar welk genre luister je het liefst?

Ik beluister heel veel muziek, maar vooral rock, blues en metal. Zelf speel ik vooral rock. Ik hou van veel distortion en luide gitaren. Mijn buurman iets minder.

Wat wil je graag bereiken?

Ik wil vooral kunnen leven van muziek. Niet per se beroemd worden, maar genoeg verdienen om muziek te kunnen blijven maken.

Heb je een plan B?

Niet echt. Als muzikant is het moeilijk om rond te komen zonder iets ernaast. Daarom denk ik eraan om een lerarenopleiding te volgen, zodat ik muziekleerkracht zou kunnen worden. Het is niet erg om daar hard voor te moeten werken. Zolang ik genoeg tijd heb om muziek te maken, maakt het me niet zoveel uit wat ik daarnaast doe. Ik heb het er graag voor over.

Is Brussel een goede stad voor muzikanten?

Ja, je krijgt veel kansen en je ontmoet veel mensen die je vooruit kunnen helpen. Vooral die gratis repetitieruimtes en studio’s zijn uitzonderlijk. Bovendien heb ik via mijn leerkrachten op de Jetse Academie ook veel connecties gelegd. Ze proberen je te helpen om iets te bereiken.

Wat vind je van Jette?

Ik ben er geboren en getogen. Het is rustig en groen, en je kunt veel Nederlands spreken, wat ik handig vind, want ik ben niet zo goed in Frans.

Wil jij ook je favoriete plek tonen?

Stuur een mailtje naar ket@bruzz.be en een journalist neemt contact met je op. Meer Brussels nieuws op ketjesmaat vind je op BRUZZKet.be

Favoriete band

The Beatles. Hun verhaal inspireert me: ze begonnen ook heel klein. Paul McCartney is mijn grote voorbeeld; ik heb hem zelfs live gezien in Londen. Hij beheerst zoveel instrumenten en stijlen.

Toekomst

Het liefst zou ik naar PXL in Hasselt gaan. Ik ken drum- en gitaarleerkrachten die er hebben gezeten en die spreken er altijd positief over. Op de opendeurdag sprak het mij onmiddellijk aan. Ze laten wel maar vijf studenten per instrument per jaar toe, het wordt spannend.

Bijzonder item

Een op maat gemaakte leren riem die ik in 2019 in een lokale lederwinkel in New York kocht, met een adelaar op de gesp. Ik ben opgegroeid met tekenfilms van de jaren 1990. Het Marvel-personage Wolverine draagt ook een gesp. Die wilde ik hebben. Ik draag hem sindsdien elke dag.

Waar het woud botst met de stad

Hippodroomproject blijft stuiten op verzet

Zicht op de grote tribune en het café-restaurant Le Pesage. “Wij proberen alle gebouwen zoveel mogelijk te verhuren, voor events op korte termijn, of voor lange termijn,” zegt DrohmeCEO Olivier Poulaert.

In Ukkel, aan de rand van het Zoniënwoud, verzetten natuurverenigingen en omwonenden zich al jaren tegen de plannen van de nv Drohme om de oude hippodroom van Bosvoorde om te vormen tot een hip recreatiepark. In september werd de bouwvergunning voor de zoveelste keer geannuleerd, maar het Gewest leverde zopas alweer een nieuwe af.

In het zachte herfstzonnetje is het aangenaam toeven op de grote, bijna lege tribune van de renbaan. Op de piste geen rennende raspaarden meer, wel een stoet aan wandelaars, joggers, fietsers, hondenuitlaters en golfers die met hun karretje op weg zijn naar het golfterrein in het midden van de ring.

Daar oefenen enkele spelers hun slag, terwijl twee robotmaaiers en een sproeiwagentje hun best doen om het golfgras strak en frisgroen te houden. Op de achtergrond vervolledigen de machtige oude beuken van het Zoniënwoud het panorama.

Een vredige, idyllische plek, zo lijkt het op deze doordeweekse middag, maar achter de schermen woedt rond deze site al jaren een bitse juridische strijd tussen exploitant Drohme, die met allerlei activiteiten leven in de brouwerij wil brengen, en enkele natuurverenigingen en buurtbewoners die dit Natura 2000-terrein het liefst zouden teruggeven aan het woud.

Voorlopig staat Drohme op winst: amper elf dagen nadat de Raad van State de bouwvergunning had vernietigd, reikte het Gewest eind september een nieuwe uit. “Hier is ie,” zegt Olivier Poulaert, CEO van Drohme Invest, terwijl hij in zijn kantoor achter de golfshop een dikke stapel papier op tafel legt. “Ik denk dat het intussen onze vierde bouwvergunning is. Telkens hebben we de plannen bijgesteld.”

Fotoshoot van influencers

Poulaert neemt BRUZZ mee naar buiten voor een kleine rondleiding langs de magnifiek gerestaureerde gebouwen van de hippodroom: de grote tribune, waar ondertussen twee influencers bezig zijn met een fotoshoot, de wedloketten, de stallen. “Alles kan afgehuurd worden, voor korte of lange tijd,” legt hij uit. Zo zijn de ruimtes aan de achterkant van de grote tribune verhuurd aan een rockschool, een bloemiste, een cyclocrossvereniging en een groot keramiek-

atelier. Dat laatste verhuist binnenkort naar de stallen.

De wandeling gaat langs het café-restaurant Le Pesage, vroeger het weeglokaal waar de jockeys met zadel en al gewogen werden. De zaak heeft na Woodpecker weer een nieuwe uitbater, dezelfde als die van het golfclubhuis, maar is nog zoekende naar het juiste concept en daarom niet altijd open. Ook Le Pesage kan afgehuurd worden, voor feestjes tot 150 man, zegt Poulaert. “Voor grotere bijeenkomsten, tot 500 personen, mogen we een tent zetten.”

Zo stond de afgelopen weken de blauwgele tent van D’Or et de Sang op het terrein, een paardencircus voor jong en oud. ”We richten ons op drie groepen,” legt Poulaert uit. “Families, buitensporters en bedrijven die teambuildings willen organiseren.”

Al honderdvijftig jaar is deze plek in het Zoniënwoud een site voor vrije tijd en entertainment. In 1878 werd de renbaan van Bosvoorde (die grotendeels op grondgebied Ukkel ligt) aangelegd op een terrein van 32 hectare in de zoom van het woud. Het initiatief ging uit van koning Leopold II. Die was geregeld te zien in de koninklijke loge, terwijl de bourgeoisie op de tribunes zat en het gewone volk de paardenrennen van op het grasveld in het midden van de piste volgde.

De hippodroom werd uitgebaat door de Koninklijke Vereniging ter Veredeling van Paardenrassen en de Ontwikkeling van Wedrennen en kende zijn gouden jaren tussen de twee wereldoorlogen. Daarna kalfde de populariteit af, mede door de concurrentie van andere loterijen en weddenschappen.

Omdat het aantal paardenkoersen fors verminderde, zocht de vereniging onderhuurders. In 1987 ging de Brussels Golf Club open, een terrein met negen holes. Voorts kwamen er regelmatig circussen langs en nam ook nachtclub Mezzanine haar intrek in de beschermde, maar ondertussen flink verloederde gebouwen.

In 1995 deed de Koninklijke Vereniging de boeken dicht. Voor het Brussels Gewest, dat de hippodroom had overgeërfd van de federale overheid, begon een lange zoektocht naar investeerders voor de renovatie van dit erfgoedpareltje.

Begin jaren 2000 zette toenmalig minister-president Charles Picqué (PS) zijn schouders onder het dossier. Hij kon niet meer aanzien dat de hippodroom aftakelde, terwijl het zuiden van de stad volgens hem een recreatieplek voor gezinnen nodig had.

Krakers en vandalen

Aanvankelijk werd gezocht naar een privéspeler die de hele site zou restaureren en uitbaten, maar de gebouwen waren na de doortocht van krakers, vandalen en taggers in zo’n erbarmelijke staat dat niemand zich aan het project waagde.

Het Gewest besloot daarop zelf de restauratie van de gebouwen te financieren. De renbaan werd in 2012 in erfpacht gegeven aan de Maatschappij voor Stedelijke Inrichting (MSI) die de hippodroom moest ontwikkelen en de historische gebouwen moest restaureren, wat ondertussen grotendeels gebeurd is.

Voor de uitbating werd een projectoproep gelanceerd. De VO Group, een communicatiebureau gespecialiseerd in evenementen, haalde het met haar plan voor een Drohme Melting Park, een ‘next generation’ recreatiepark rond sport, natuur, cultuur, ontspanning en educatie met een 35-meter hoge uitkijktoren als kers op de taart. De vervolgens opgerichte nv Drohme Invest kreeg een concessie voor vijftien jaar, intussen verlengd met vijf jaar.

De nv nam midden 2014 het beheer van de golfclub en het clubhuis over, ging op zoek naar een horeca-exploitant voor Le Pesage en

begon allerlei events te organiseren. Ze bereikte ook een akkoord met La Terrasse O2, dat sinds 2003 elke zomer een gigantische guinguette met palmbomen, loungezetels, chique restaurant en een minizwembadje neerzette op het terrein. De tropische afterworkparty’s en hippe dansfeestjes, rijk aan bubbels en cocktails, kregen daarmee een vervolg.

“Vleermuizen, vogels en andere fauna kunnen zich niet verdedigen, daarom doen wij het”

Karin Stevens

Bestuurslid Brussel Natuur en Vrienden van het Zoniënwoud

Al snel kwam er hevige kritiek van de buurtbewoners, maar ook van verenigingen als de Vrienden van het Zoniënwoud, Natagora, Brussel Natuur en van de Ukkelse wijkcomités. De vele evenementen waren schadelijk voor de biodiversiteit en verhoogden de verkeersdrukte in de wijk, zo klonk het.

Drohme kreeg desondanks een milieuvergunning, met behoorlijk strenge voorwaarden, en vervolgens een stedenbouwkundige vergunning waartegen de tegenstanders meteen in beroep gingen bij de Raad van State. Het was de start van een juridische procedureslag – vergunningen werden aangevraagd, verkregen en telkens weer aangevochten – die tot op vandaag voortduurt.

Belangrijke inzet van de strijd werd de grote – onofficiële – parking naast de hippodroom, waarvoor Drohme formele toestemming vroeg. Sinds jaren staan op dat terrein auto’s gestald, maar de omwonenden en verenigingen achterhaalden dat het op het Gewestelijke Bestemmingsplan (GBP) ingekleurd is als bos en dat het zich bovendien boven een waterwinningsgebied bevindt.

In 2020 nam de nieuwe Brusselse regering het vastgelopen dossier in handen. Leefmilieu Brussel kreeg een grote rol in het beheer en de site werd uitgeroepen tot tweede ‘Brusselse Toegangspoort’ tot het Zoniënwoud, oftewel een sas tussen de stad en het woud.

Leefmilieu Brussel zou instaan voor de natuursensibilisering en moest het geplande woudhuis beheren. Het maakte van de piste een lineair park en legde een ontspanningsweide met speelruimte aan binnen de ring.

Hiervoor moest Drohme een stuk van zijn golfterrein afstaan, waardoor het golfparcours iets ingekort werd. Het bedrijf zag zich genoodzaakt zijn project ook anderszins te downsizen: geen schaatsbaan, zoals

gewild, geen tweede restaurant bij het boswachtershuis.

Met haar bemoeienis hoopte de Brusselse overheid de tegenstanders te vermurwen en het project weer op de rails te krijgen, maar de rust keerde niet terug. Want de regering besloot – ter ondersteuning van Drohme Park – het GBP deels te wijzigen en het stuk boszone van de parking te veranderen in een zone voor collectieve uitrusting. Voor de buurt en de verenigingen een nieuwe reden om naar de Raad van State te trekken.

Simpel café

Op dit moment heeft Drohme weliswaar een bouw- en milieuvergunning, maar er loopt een annulatieberoep zowel tegen de milieuvergunning als tegen de aanpassing van het GBP. “En tegen de nieuwe stedenbouwkundige vergunning gaan we wellicht ook in beroep,” zegt Karin Stevens, die in het bestuur zit van zowel Brussel Natuur, de Vrienden van het Zoniënwoud als de Ukkels vereniging van wijkcomités. “Het gaat wel degelijk om een Natura 2000-gebied, een site die aangeduid is als ‘Toegangspoort’ naar het woud. Een simpel café en wat educatieve

Drohme moest een stuk van zijn golfterrein afstaan. “Maar naast het golfterrein verschijnt binnenkort een minigolf, iets heel vernieuwends, met landart,” zegt Olivier Poulaert, CEO van Drohme.

mogen ze ook een tent voor vijfhonderd man neerzetten.”

Voor de parking is ze onverbiddelijk. “Dat is ontoelaatbaar, zo duw je het bos verder weg. Het is ook niet nodig. De hippodroom is perfect bereikbaar met het openbaar vervoer.”

Maar voor Drohme-CEO Olivier Poulaert is het parkeerterrein een vereiste om het project te kunnen realiseren.” Hij betreurt dat het Drohme Park door de aanslepende procedures veel vertraging heeft opgelopen. “We zitten in de helft van onze concessie en van onze intussen aangepaste plannen is maar 60 procent uitgevoerd,” zegt hij.

Hij wil er nu volop voor gaan. Deze herfst moet er naast het golfterrein een minigolf verschijnen, “iets heel vernieuwends, met landart”. Voorts wil hij verder investeren in de binneninrichting van de gebouwen en de grote ruimte onder de tribune exploiteren die vrijkomt door het vertrek van het keramiekatelier. “We hebben meer activiteiten nodig zodat er meer volk naar de site komt.”

In een volgende fase hoopt hij te kunnen investeren in een boomtoppenparcours en de uitkijktoren. “Dat moet met een aparte vergunning.”

Dat zijn opponenten zich zullen blijven verzetten, daar twijfelt hij niet aan. “Het zijn dogmatische mensen met maar één doel: Drohme stoppen. Ze willen dat er weer bomen geplant worden, net als 150 jaar geleden. Maar dat is niet het project dat het Gewest voor ogen heeft.”

activiteiten zijn op hun plaats, net zoals de nieuwe ontspanningsweide en de eenvoudige speeltuin met boomstammen. Die zijn geweldig. Maar alle evenementen, incentives en teambuildings horen hier niet thuis. Ze zijn niet goed voor het bos.”

Stevens geeft een voorbeeld. “In de zomer overtreedt La Terrasse O2 regelmatig de geluidsnormen. Omwonenden kunnen hun ramen niet openen door het lawaai. Het spreekt voor zich dat dat ook impact heeft op de fauna in het bos. En nu

“Bomen planten op de plek waar nu die parking is, zou inderdaad een goed idee zijn,” reageert Stevens. “Die strook was ooit een weide, je moet de natuur herstellen.” En ja, de verenigingen geven de strijd niet op. “Vleermuizen, vogels en andere fauna stemmen niet, ze kunnen zich niet verdedigen. Daarom doen wij het, wij vertegenwoordigen de biodiversiteit, waarmee het overigens slecht gesteld is,” zegt ze. “Wij procederen dus niet als hobby. Eerlijk, de tijd die erin kruipt zou ik liever in het bos doorbrengen.”

L’HIPPODROME TOUJOURS EN CONFLIT DE PERMIS

FR/ À Uccle, riverains et associations s’opposent depuis des années au projet de Drohme de transformer l’hippodrome en parc de loisirs. Malgré l’annulation répétée des permis, la Région continue d’en délivrer. Le CEO Olivier Poulaert qualifie les opposants de dogmatiques « qui veulent replanter des arbres comme il y a 150 ans ». « Nous défendons la biodiversité », répond Karin Stevens, des Amis de la Forêt de Soignes.

THE HIPPODROME: SCENE OF A BATTLE OVER PLANNING

EN/ In Ukkel/Uccle, associations and residents have for years been opposing Drohme’s plans to transform the old hippodrome into a recreation park. In September, the planning permission was cancelled for the umpteenth time, but the Region issued a new one. Drohme CEO Olivier Poulaert finds the opponents dogmatics who want to turn the clock back 150 years. “We defend biodiversity,” they reply.

Amber Janssens is een Brusselse actrice. In haar tweewekelijkse column voor BRUZZ reflecteert ze over wat een bijna-dertiger allemaal hoort te weten om niet door de mand te vallen.

À l’improviste

Le moment suprême est arrivé. Kort nadat deze woorden in zijwaartse bijtrekpas dansen over je scherm, door je brievenbus of tussen je vingernagels, word ik voor het eerst wakker als nieuwbakken dertigjarige. Waarschijnlijk met een combinatie van maagzuur en existentiële crisis. Maar hoogstwaarschijnlijk ook met een vrachtlading aan schone souvenirs, want ik ga op die begrafenis van mijn bestaan als twintiger alleszins ook dansen (niet in bijtrekpas) tot het licht wordt. Of tot mijn geriatrische heupen het begeven, we zullen wel zien.

Het idee rond deze reeks schrijfsels kwam voort uit een soort nervositeit voor dat getal. Of eerder voor waar dat getal voor staat, namelijk een volwassene bien cuit. Je weet wel: zo één die altijd weet waar het noorden ligt, kruiden uit de winkel instant verpot, weet dat je spinazie niet mag opwarmen in de microgolf (of was dat een fabel?), alle politieke partijen kan samenvatten in Excel, weet dat een ei dat zinkt nog goed is maar één dat drijft over tijd (geen fabel) en zich nooit vergist tussen Simonis en Elisabeth. De voorbije weken heb ik daarom al wel wat gaten in mijn kennis en kunde proberen te dichten, maar leren verjaren is nog een vak apart.

Elk jaar schipper ik rond mijn verjaardag tussen euforie en vluchtplannen. Inclusief een eetlepel jaloezie over iedereen die jarig is in de zomer en zich wat het organisatorische comité betreft nergens echt zorgen over moet maken (behalve over het versluizen van ijsblokken). Deze editie komt er ook nog een diepgewortelde angst bij voor die schreeuwerige dertigersballonnen omhuld in gouden folie en tristesse, alsook de hashtags #dirtythirty en #thirtyandflirty. Toch kan ik dapper verkondigen dat ik wat de avond zelf betreft goed geëquipeerd ben (tip: ‘nee’ zeggen tegen materiële kado’s, ‘misschien’ tegen ambitieuze plannen de dag erna en ‘ja’ tegen George Michael op de playlist). Maar op wat na die verjaardag volgt?

“Balance is made to be challenged,” dixit flexibele Hugo in mijn laatste yogales. Aangezien ik sterrenkundig de wereld ben ingezwierd als Weegschaal, deed mij dat grijnzen (vlak voor ik officieel tegen de yogamat van mijn buurman werd gezwierd). Maar het deed mij vooral nadenken over die balans die we allemaal proberen vinden. Zwetend in downward facing dog, en vooral in het zoeken naar de goeie richting. Terwijl de wereld ondertussen even hard in de fik staat als een verjaardagskaars. Te midden van een freelancebestaan en relatiebreuk is die zoektocht ook in mijn geval soms wankel. Maar dan denk ik aan Hugo. Of aan mijn moeder die elke avond op één been gaat staan als ze haar tanden poetst, om evenwicht te trainen. En aan geitenpaden. Je weet wel: die steile en clandestiene kronkelwegen die plots toch opduiken, naast de officiële routes. Al weet je dus niet instant en altijd waar het noorden ligt, à l’improviste vind je soms ook de weg.

‘Ik lobby nog altijd, maar nu voor de goodguys’

Ooit verdedigde hij de belangen van de financiële sector, vandaag is Joost Mulder aan de slag als lobbyist voor het goede doel. “Eigenlijk ben ik een soort makelaar van informatie.”

door Kris Hendrickx foto Ivan Put City jobs

“Ik herinner het me nog precies. Een van onze klanten, een investeringsfonds, was gekant tegen de regulering van hun nogal agressieve methodes. Op een bepaald moment vlogen we met een privévliegtuig naar Warschau, voor een onderhoud met de minister van Financiën daar. De dame van dat investeringsfonds zei tegen die minister: ‘Als u deze speculatieve techniek niet meer toelaat, zullen we helaas onze investeringen in Polen terugtrekken. Met name in dat grote shoppingcentrum in dat stadje, is dat trouwens niet uw thuisstad? Hoeveel mensen werken daar ook weer, Joost, waren dat er geen 1.500?’”

Of dat gesprek doorslaggevend was, weet Joost niet zeker. “Het Poolse standpunt is vervolgens wel gekanteld is de richting die we wilden.”

Voor de Nederlander uit Groningen was het gesprek

wel een persoonlijk kantelpunt, na drie jaar als financieel lobbyist. “Het was een van die momenten waarop ik besefte dat ik alleen nog voor de goodguys wilde werken: mensenrechten, milieu, financiële regulering …” Tegenwoordig doet Joost dat met zijn eigen consultancy Better Europe, maar in het verleden was hij een van de oprichters van Finance Watch, dat de financiële sector meer in het gareel wil krijgen.

Een plein vol invloed Afspraak met Joost Mulder in het Holland House aan het Luxemburgplein, waar net een evenement met Europees Parlementslid Bruno Tobback (Vooruit) plaatsvond. “Dat soort events worden vaak alleen georganiseerd om een beleidsmaker of ambtenaar te beïnvloeden,” weet hij. “De privésector nodigt zo’n ambtenaar uit op

Joost Mulder is lobbyist: “Dossierkennis en een goed netwerk zijn cruciaal voor mijn job. En altijd stand-by zijn.”

een podium, naast wie er dan twee lobbyisten zitten en misschien nog iemand van een ngo. Wat de zaal van zo’n evenement denkt, is van geen tel, het gaat erom de beslissingen van die podiumgast te sturen.”

Datzelfde Luxemburgplein is een ijkpunt in het leven van Joost. Hij leerde er de moeder van zijn kinderen kennen, na een werkdag. Op en rond het plein ontmoet hij allerlei spelers, die hem cruciale informatie kunnen bezorgen in een dossier. “Als lobbyist ben je een soort informatiemakelaar. Doordat je met heel verschillende betrokkenen spreekt, weet je veel beter wat er speelt in een dossier dan werknemers van de instellingen, die dat veel minder doen. Daardoor zie je veel sneller in welke richting zo’n dossier evolueert en kun je compromissen voorstellen waar je je eigen stempel op drukt.”

“Evenementen zijn vooral boeiend om nadien met mensen te praten over hoe dossiers opschieten”
Joost Mulder

Hoe de week van een lobbyist eruitziet? “Deze week is er eentje met veel evenementen. Voor mij zijn die vooral boeiend om dan nadien, tijdens de informele momenten, met mensen te praten over hoe dossiers opschieten.”

In kostuum op pad

“Dit is een week waarin ik in kostuum op pad ben, maar net zo goed zit ik een hele week in jeans op kantoor. Dan heb ik bijvoorbeeld meer virtuele meetings – dat zijn er sinds covid veel meer – of werken we

aan amendementen of position papers, standpunten zeg maar.”

Wat maakt iemand tot een goede lobbyist? “Dossierkennis, kennis van het hele beslissingsproces én een goed netwerk,” geeft Joost aan. “Dat netwerk uitbouwen vraagt wat tijd, maar het is niet aartsmoeilijk. Heel veel mensen in de Europese bubbel komen aan zonder zo’n netwerk en zoeken aansluiting bij elkaar. Ook mijn vrienden zijn vooral mensen uit dat wereldje.”

Het fijnst aan zijn job vindt Joost de afwisseling. “Iemand

die bij de Commissie werkt, is al snel vijf jaar bezig met één thema, terwijl ik net word ingeschakeld als een dossier spannend wordt.”

Dat een lobbyist altijd moet stand-by zijn, is dan weer een nadeel. “Gisteren kwam er een dringende e-mail om 18.30 uur, waardoor ik plots avondwerk had. In de financiële sector was dat erger. Zo had ik ooit met vrienden afgesproken op restaurant, toen er om 19 uur een superdringende opdracht binnenkwam. Ik gaf mijn bestelling door, maar ben nooit aan tafel geraakt. Die factuur van 400 euro heb ik wél als onkosten ingegeven. In die sector is zo’n bedrag niets. Mijn uurloon was toen 250 euro, vandaag zal zo’n financieel lobbyist snel 400 euro per uur verdienen.”

In City jobs toont BRUZZ de mens achter typische en minder typische stadsjobs

Fubuki

Vul de cijfers 1 tot en met 9 in het rooster in, zodat het resultaat van de sommen klopt met de cijfers rechts en onderaan de kolommen. Elk getal mag maar één keer voorkomen. Het niveau van de puzzel kan variëren per editie.

Rekenpuzzel

Vul de witte vakjes met positieve gehele getallen zodat elke rij een kloppende som vormt met het doelgetal rechts of onder. Reken van links naar rechts en van boven naar beneden, zonder voorrang van × of ÷ (bij delen moet de uitkomst altijd een geheel getal vormen).

Verborgen Brussel

De hoofdstad kent veel verborgen plekjes, onverwachte panorama-uitzichten, en onbekende maar daarom niet minder intrigerende panden en kantjes, ver weg van Manneken Pis, de Grote Markt en het Atomium. Zoals deze kapel. Waar is deze foto getrokken? Zelf een foto van een onverwacht stukje Brussel insturen? Mailen naar redactie@bruzz.be

Woordzoeker

Zoek alle verborgen woorden in het raster van de speciale woordzoeker van BRUZZ.

Streep de begrippen één voor één weg, dit kan in alle richtingen: horizontaal, verticaal, diagonaal, en van links naar rechts en andersom.

▢ Nobelprijswinnaar

▢ China

▢ Spion

▢ Verhuurder

▢ Lobby

▢ Filosoof

▢ Paard

▢ Hippodroom

▢ Pastoor

▢ Begijnhof

▢ Boot

▢ Drugsverslaafde

Oplossingen

De puzzels in dit magazine zijn intern ontwikkeld of gegenereerd met gebruik van toegestane tools en artificiële intelligentie. Elke gelijkenis met bestaande puzzels is toevallig.

NEDFAALSREVSGURDW UOTHIPPODROOMREKU OVBNHVWGCZPVMPNWC CFDESCVZMGOAESDKT

WIN TICKETS

Stuur het trefwoord, samen met je adres en telefoonnummer, naar win@bruzz.be

De meeting

5X2 TICKETS, KVS BOX, 29/10

Julie Cafmeyer puurt kunst uit machtsmisbruik. Mail: ‘Meeting’

La petite dernière 5X2 TICKETS, vanaf 22/10 in de zalen Hafsia Herzi won de Queer Palm in Cannes. Mail: ‘Petite’

Márquez + Maiga

5X2 TICKETS, Flagey, 17/10

Double bill met Rocío Márquez en Momi Maiga. Mail: ‘Maiga’

Uw gids door de culturele agenda 17 > 23/10

‘Met het volk op je hand is het makkelijker om een tiran te zijn’
Zuidpool-bewerking van Ilja Leonard Pfeijffers bestseller Alkibiades speelt in KVS

Met Alkibiades waagt Zuidpool zich aan een theaterbewerking van Ilja Leonard Pfeijffers vuistdikke historische, maar ook vandaag luid echoënde bestseller. Sofie Decleir vertolkt de politicus en legeraanvoerder die de eerste Atheense democratie meesleurde in zijn val.

door Michaël Bellon

Schrijver en classicus Ilja Leonard Pfeijffer voegde in 2023 een nieuwe triomf toe aan zijn reeks succesboeken, waartoe ook al La Superba en Grand Hotel Europa behoorden. In zijn homerische roman Alkibiades beschrijft hij de opkomst en ondergang van de gelijknamige Atheense politicus en legeraanvoerder, die in 411 voor Christus de eerste Atheense democratie meesleurde in zijn val. Niet toevallig vertoont dat epos nogal wat gelijkenissen met de toestand waarin vele democratieën 2.500 jaar later verkeren. Pfeijffer schetst een biotoop waarin ‘waarheid’ en ‘feit’ abstracte begrippen worden, die een beetje charismatische populist niet echt nodig heeft om de massa te bespelen.

In de theaterbewerking die Zuidpool in de KVS brengt, spreekt de androgyne Alkibiades door de mond van Sofie Decleir. De actrice, die recent nog te zien was in [meeuw] van Olympique Dramatique, Toneelhuis en Theater Arsenaal, en bekend is van tal van films en series als Wil, De twaalf en De dag, treedt al jaren aan bij Zuidpool, waarvoor Ilja Leonard Pfeijffer in 2020 al de theatertekst De aanzegster schreef. Daardoor stond Zuidpool in poleposition voor de bewerking van de bekroonde bestseller, beaamt Decleir. “Het vertrouwen van Pfeijffer in Koen (van Kaam, die met Jorgen Cassier de artistieke kern van Zuidpool vormt, red.) was voldoende groot om hem carte blanche te geven als bewerker en regisseur. En die vrijheid was ook nodig. Om een boek van bijna 800 bladzijden te bewerken, moet je ingrijpen en keuzes maken.”

Vrouwelijk perspectief

Het voordeel van zo’n vuistdikke roman is dat het publiek wel beseft dat een theaterbewerking niet een-op-een zal zijn. Toch gaat er wellicht wat druk en verantwoordelijkheid mee gepaard. “Het stuk zal ongetwijfeld voer zijn voor gesprekken en stof tot nadenken bieden,” vertelt Decleir. “Maar bij de uitgeverij waren ze alvast enthousiast. Voor een gedetailleerd neergeschreven zeeslag tussen Sparta en Athene hebben we op de scène uiteraard geen plaats of tijd, maar je krijgt wel het

hele verhaal van Alkibiades mee. En hij is natuurlijk een kapstok om het ook over de politiek van vandaag te hebben. Ik ben allang met deze tekst bezig, maar die weerklank treft mij nog elke dag.”

Moeten we moeite doen om niet de hele tijd aan pakweg Trump te denken? “Van mij mag je dat doen. De reden voor deze bewerking is toch dat het een universeel verhaal is. Alkibiades gaat over hoe wij mensen, ondanks onze soms zeer nobele politieke streefdoelen, soms ook maar voortpeddelen en zo het schip de verkeerde richting uit doen varen. Het gaat over hoe ijdelheid, ego’s en ambitie goede bedoelingen vertroebelen. En natuurlijk over de vluchtigheid van de

democratie, die als complex systeem natuurlijk niet feilloos is, hoe graag we dat ook zouden willen. Als je het volk op je hand hebt, is het makkelijker om een tiran te zijn dan om met verschillende partijen om te gaan. Daardoor beginnen er, zeker bij mannelijke politici, soms bedenkelijke mechanismen te spelen. Dat ik daar als vrouw mijn licht op kan laten schijnen, vind ik wel boeiend.”

Pfeijffer voegde aan de fictieve autobiografie die Alkibiades is, inderdaad ook al een vrouwelijk perspectief toe. “Een groot deel van de voorstelling kijk en luister je naar mij als Alkibiades,” zegt Decleir, “maar je krijgt ook zijn twee echtgenotes te horen: de eerste maande hem aan om wat meer ‘vrouw’ te zijn, en zijn tweede, de voormalige slavin Timandra, werpt toch een heel andere kijk op zijn leven en nalatenschap.” Daarnaast sluipt ook het perspectief van een nieuwe generatie, die kijkt naar de chaos die de oudere generatie creëert, binnen. Die rol is weggelegd voor actrice Mona Lahousse, die in 2024 afstudeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen.

“Dat Alkibiades ‘de mooiste man van Attica’ was, zal het publiek erbij moeten verzinnen”

Vorm is alles

Doet Zuidpool ook iets met de taligheid van dit boek, dat een lofrede maar misschien ook een waarschuwing aan het adres van de welsprekendheid is? “Uiteraard is er nog veel Pfeijffer overgebleven,” benadrukt Decleir. “Die ongelofelijke eloquentie met zinnen als standbeelden bepaalt mee onze vorm. Al heb ik daar in het begin wel wat op gesakkerd. (Lacht) Ik ben de tekst al in april beginnen te memoriseren, en dat was geen dag te vroeg. Een populistisch leider kent het belang van vormelijkheden om de massa te verleiden. Dat Alkibiades ‘de mooiste man van Attica’ was, zal ons publiek erbij moeten verzinnen. (Lacht) Maar hij kon ook met zijn taal mensen betoveren en doen geloven in zijn verhaal.”

Veel bedenkelijke politieke leiders lijken er ook zelf in te geloven. Zozeer dat je bijna moet besluiten dat hun kwaadaardigheid inderdaad met goede bedoelingen begon. Decleir: “Die ambiguïteit is heel erg voelbaar. Bij sommige politici voel je inderdaad dat ze vanuit een soort idealisme in de politiek gaan. Dat ze het doen, omdat ze vinden dat ze het moeten doen. Alkibiades was ook zo iemand. Maar op

een gegeven moment gaat hij over tot massamoord – ook omdat hij denkt dat dat op dat moment het beste is voor de democratie. En om achteraf te kunnen optreden als redder. Want vaak gaat het om expansie. ‘De enige garantie voor het behoud van het imperium is het uitbreiden ervan,’ is een belangrijke zin in het stuk. ‘Alleen door meer te ambiëren, kunnen we behouden wat we hebben.’ Maar die expansiedrang gaat ten koste van anderen, en dus vaak gepaard met grote misdaden.”

De verschillende gedaanten van Alkibiades, die als Athener zelfs met de vijandige Spartanen en Perzen aanpapte, spelen ook een rol in de enscenering. “Dat Alkibiades een man van vele gezichten was, konden we niet laten liggen en zal je te zien krijgen,” vertelt Decleir. “Op een gegeven moment heeft een vermomming zelfs zijn leven gered. Wie was Alkibiades echt? Je kan het stuk ook lezen als de reconstructie die hij in zijn hoofd van zichzelf maakt.”

Zuidpool speelt Alkibiades op 17 en 18/10 in de KVS BOL, kvs.be

Sofie Decleir: ”Bij sommige politici voel je dat ze vanuit een soort idealisme in de politiek gaan. Alkibiades was ook zo iemand. Maar op een gegeven moment gaat hij wel over tot massamoord.”

ZUIDPOOL ADAPTE ‘ALKIBIADES’ D’ILJA LEONARD PFEIJFFER

FR/ Avec Alkibiades, la compagnie Zuidpool s’attaque à l’adaptation théâtrale du best-seller historique et puissamment contemporain d’Ilja Leonard Pfeijffer. L’actrice Sofie Decleir y incarne le politicien et stratège militaire qui, en 411 avant J.-C., précipita la chute de la première démocratie athénienne. « Quant à la réputation d’Alcibiade comme l’homme le plus beau de l’Attique, le public devra l’imaginer. »

ZUIDPOOL PUTS ON ILJA LEONARD PFEIJFFER’S NOVEL ‘ALKIBIADES’

EN/ With Alkibiades, Zuidpool ventures into a stage adaptation of Ilja Leonard Pfeijffer’s weighty historical bestseller, which still resonates strongly today. Actress Sofie Decleir plays the politician and military commander who, in 411 BC, dragged the first Athenian democracy down with him. “The audience will have to imagine for themselves that Alcibiades was ‘the most beautiful man in Attica’.”

Select

Expo Pop & Jazz Klassiek

Getrouwheidspremie

Het Belgian National Orchestra schotelt een portie hoogromantiek voor en rekent daarvoor op twee getrouwen. Het pad van maestro Michael Schønwandt met het orkest kronkelt terug tot 1990, intussen is de Deen in Brussel geassocieerd dirigent. Ook violist Sergey Khachatryan kwam de voorbije jaren al veelvuldig in Bozar. Toch deelden de twee pas vorig jaar voor het eerst het podium. Dat er nu al een vervolg komt, is veelzeggend.

BELGIAN NATIONAL ORCHESTRA, SCHØNWANDT & KHACHATRYAN 17/10, Bozar, bozar.be

We want Morton

Pas nog bij Brussels Philharmonic, nu alweer in Le Baixu. Is de Amerikaanse componist

Morton Feldman aan een revival bezig of is dit al een voorsmaakje voor zijn honderdste verjaardag volgend jaar? Feit is dat Feldmans baanbrekende muziek nog steeds een podium verdient. Zeker wanneer de specialist van twintigste-eeuws klassiek Stéphane Ginsburgh achter het klavier plaatsneemt voor de hoekige compositie Piano (1977).

STÉPHANE GINSBURGH & MORTON FELDMAN 18/10, Le Baixu, lebaixu.be

Muzikale sagen

Dat dirigent Timur Zangiev wel weg weet met toverachtige verhalen, bewees hij in 2023 met de herneming van Het sprookje van tsaar Saltan. Bij zijn terugkeer naar Brussel staat er weer een muzikale sage op het programma: Een nacht op de Kale Berg van Moessorgski. Al komen de aangrijpendste verhalen vaak uit de werkelijkheid, zoals de Vijfde symfonie, die Sjostakovitsj schreef om weer in de gratie van het stalinistische regime te komen. (JC)

LA MONNAIE SYMPHONY ORCHESTRA & ZANGIEV 19/10, Bozar, bozar.be

Giganten

Na een grondige renovatie heropende vorige maand Werkplaats Walter. Boven de 1.200 vierkante meter aan ateliers worden op zolder nog steeds de krenten uit de jazz- en improscene geserveerd. Wat een fijn toeval dat de tournee waar altsaxofonist Tim Berne tien jaar werk aan had, meteen op de affiche kan. Capatosta is zijn project met gitarist Gregg Belisle-Chi en drummer Tom Rainey, nog zo’n gigant uit de New Yorkse avant-jazz

CAPATOSTA 22/10, Werkplaats Walter, werkplaatswalter.be

Stoemp met Kalf

We begrijpen waarom deze in Gent aangespoelde Amsterdammer de Nekka-Wedstrijd won, werd opgepikt door het label van Meskerem Mees en Ão, én als een nieuwe Ramses Shaffy in de markt wordt gezet. Zijn bedaarde, door zachte gitaar begeleide voordracht overstijgt het Nederlandstalige hitparadegejoel en -gerijm. Met fraaie luisterstem, die ook parlando goed zit, doseert hij op zijn 22e licht poëtische chansons over het leven en de liefde met net genoeg branie.

FRANS KALF 22/10, Archipel, stoemplive.be

Ontroerende kamerfolk

Als diplomatendochter was Alice George Perez een globetrotter. Tegenwoordig resideert de Française in Brussel. Over haar geraffineerde, deels in een kerk in de Franse Ardennen opgenomen debuutalbum A song with the title of lunch bells deed ze zes jaar. Ontroerende kamerfolk, die ze inkleurt met strijkers, synths en ochtendlijke veldopnames van vogels en kabbelende beekjes. (TP)

ALICE GEORGE PEREZ 17/10, Un Peu, unpeu.info; 18/10, Museum Kunst & Geschiedenis, artandhistory.museum; 23/10, Botanique, botanique.be

Design in dessins

Met Design and comics: living in a box haalt het Design Museum een reizende tentoonstelling van het Duitse Vitra Design Museum naar Brussel. De hoofdstad van de negende kunst is een vanzelfsprekende halte: Living in a box stelt namelijk scherp op de band tussen designobjecten en strips. In Brussel wordt een extra zwierige klemtoon gelegd op de dynamische atoomstijl en het werk van opperstripgod André Franquin.

DESIGN AND COMICS: LIVING IN A BOX 18/10 > 1/3, Design Museum Brussels, designmuseum.brussels

Museaal nachtlawaai

Voor de achttiende keer al gooien de Brusselse musea hun deuren open voor nachtraven met een neus voor de kunsten. In 33 culturele hotspots als Autoworld, Bozar, het Stripmuseum en het Instituut voor Natuurwetenschappen kan je voor de prijs van één ticket tot 1 uur ’s nachts terecht voor expo’s en honderd bijzondere activiteiten. C12 en de Botanique zorgen voor een vlotte overgang van nacht naar ochtendgloren.

MUSEUM NIGHT FEVER 18/10, verschillende locaties, museumnightfever.be

Zwarte levens in beeld

Met Black Lens Archive richtten studenten Charis Way-Way en Shelsia Da Costa een participatief kunstproject op, waarin jonge zwarte makers hun dagelijkse leven documenteren en zo bijdragen aan genuanceerde beeldvorming. Frames of us is de eerste expo die daaruit voortvloeit en biedt via analoge fotografie een inkijk in de intieme, universeel echoënde verhalen van Juliette Kuffour, Yaya Michiko, David Bayo en Ange Kayumba. (KS) FRAMES OF US 16 > 30/10, Zsenne Art Lab, Instagram: blacklens.archive

Capatosta
Belgian National Orchestra, Schønwandt & Khachatryan
Design and comics: living in a box
Klein onderhoud

Louis Janssens

‘Zeker als queer stel je je de vraag of vrienden ook familie kunnen zijn’

Gelauwerd theatermaker Louis Janssens (1995) maakte met Willem de Wolf de voorstelling Analoog, over de leerlingmentorrelatie die ze hadden op de theaterschool, en haalde er het TheaterFestival mee. Nadien kon het TheaterFestival ook niet om Desire heen, waarin Janssens zich liet omringen door een hechte vriendengroep. Nu nodigt hij voor Family vier acteurs van verschillende generaties uit op de scène. Peter Seynaeve, Maureen Teeuwen, Mourad Baaiz en Francis Geeraert vertellen over hun banden met biologische én ‘gekozen’ familie.

Louis Janssens: “Ik wou een voorstelling maken waarin vijf queers van verschillende generaties een soort tijdelijke familie vormen, en ook vertellen over hun eigen familie. We zijn allemaal een kind van iemand en we hebben allemaal een huis waar we vandaan komen. Maar de ene heeft kinderen, en de andere blijft kinderloos. De ene vertelt over hoe iemand geboren wordt, de andere over wie hij mist. Ik vertel over hoe mijn moeder mij mee op restaurant nam toen ik mij outte, Maureen over hoe haar moeder toen dagenlang niet tegen haar praatte.”

De verschillende leeftijden zijn van belang, omdat het vroeger soms anders was dan vandaag. Janssens: “Ik ben heel blij dat Peter en Maureen meedoen, omdat de manier waarop zij met bepaalde dingen in hun leven zijn omgegaan natuurlijk inspirerend en verrijkend is. Het feit dat we allemaal queers zijn zorgt dan weer voor herkenning: Maureen, die 67 is, herkent veel in het verhaal van Francis, die 22 is. Maar tegelijk overstijgen universele thema’s als de moederband, afwezige vaders, eenzaamheid, geluk en dromen natuurlijk elke leeftijd, en ook het queer perspectief. De voorstelling begint met onze vijf heel verschillende portretten, maar daarna groeien we steeds dichter naar elkaar, merken we dat we voor elkaar iets kunnen betekenen en ontstaat er een soort ‘gekozen’ familie. Als toeschouwer word je daar deelachtig aan. De voorstelling bestaat alleen uit tekst, waardoor je je alles moet inbeelden. Zo kiemt er een vorm van gemeenschappelijkheid en word je ook deel van de familie.”

De term ‘zelfgekozen familie’ valt in de voorstelling evenwel niet. “Biologische familie heeft invloed op je leven, of je dat nu wilt of niet. Zeker als queer stel je je de vraag of vrienden, kunstenaars of schrijvers ook een soort familie kunnen zijn bij wie je thuiskomt. Wie gaat je bijvoorbeeld begraven als je geen kinderen hebt? Maar de stukken die ik maak zijn nooit expliciet politiek. Dat er mensen op de scène staan die vanuit hun kwetsbaarheid en zachtheid luisteren, begrip tonen, dingen met elkaar delen en zorgen voor elkaar, is al heel politiek in deze tijden.” MICHAËL BELLON

In Family smeedt Louis Janssens familiebanden met vier andere acteurs van verschillende generaties, op 22/10 in CC Strombeek, kaaitheater.be en op 27/4 in Theater 1150, kunstencultuur.woluwe1150.be

(LE / THE) PAIN

Jean-Daniel Broussé

Podium

Lesbische krijgers

Nog meer lichamelijkheid. Het feministische en mythologische epos Les guérillères (1971) van schrijfster en filosofe Monique Wittig, grondlegger van het moderne feminisme in Frankrijk, beschrijft de gewelddadige overgang van de heteropatriarchale cultuur naar een nieuwe orde waarin lesbische relaties centraal staan. Omdat volgens Wittig elke politieke revolutie begint met taal, gebruikt deze choreografie lichaamstaal.

CHLOE CHIGNELL & AMINA SZECSÖDY: SHADOW TEXT 17 & 18/10, Beursschouwburg, beursschouwburg.be

Baas over eigen lichaam?

Het is met ons lichaam dat we in de wereld staan en ons tot anderen verhouden. In de hoop dat dat op eigen voorwaarden kan. Theatermaker Anne-Laure Vandeputte verkent het spanningsveld tussen het eigendomsrecht van de performer over haar lichaam(sbeeld) en hoe het door anderen wordt bekeken en benaderd. Een stevige monoloog, opgezweept door de percussie van Andrew Van Ostade.

ANNE-LAURE VANDEPUTTE: MY BODY AS A COMMODITY 22 > 24/10, KVS BOX, kvs.be

Twee keer Neto

Danser en choreograaf Calixto Neto is deze week twee keer te bewonderen. In Bozar staat hij met een voorstelling rond de iconische Braziliaanse feijoada: een slavengerecht dat symbool is geworden van verzet en overleven. In La Raffinerie waagt Neto zich dan weer aan een hommage aan Julius Eastman, de herontdekte homoseksuele, zwarte componist en performer uit New York. (MB)

CALIXTO NETO: BRUITS MARRONS 17 & 18/10, La Raffinerie/Charleroi Danse, kaaitheater.be & FEIJOADA 20 & 21/10, Bozar, bozar.be

Film

Belgische topcinema

De 4-jarige Adam ligt in het ziekenhuis met ernstige ondervoedingsverschijnselen. Van de rechter mag zijn moeder niet bij hem blijven, maar de hoofdverpleegkundige beseft dat zij van levensbelang is om Adam aan het eten te krijgen. Het wordt een intense, bewogen nacht. Met een tweede beklijvende, urgente, immersieve film bevestigt de Brusselse Laura Wandel al het goeds dat over haar is gezegd en geschreven na haar debuutfilm Un monde L’INTÉRÊT D’ADAM BE, dir.: Laura Wandel, act.: Anamaria Vartolomei, Léa Drucker, Charlotte De Bruyne

Godard-bewonderaar

Over de invloed van de nouvelle vague op de filmgeschiedenis en over de experimentele films van Jean-Luc Godard kan je doctoraten schrijven. Richard Linklater bedacht iets leukers. De Texaanse regisseur van Boyhood en de Before-trilogie is een bewonderaar van Godard. In een geestige film reconstrueert hij hoe de cinefiele speelvogel Jean-Paul Belmondo en Jean Seberg samen kreeg voor À bout de souffle

NOUVELLE VAGUE US, dir.: Richard Linklater, act.: Guillaume Marbeck, Zoey Deutch, Aubry Dullin

Meer dan één Eno

Brian Eno schreef muziekgeschiedenis met de baanbrekende glamrockband Roxy Music, als ambientpionier en als producer van onder meer David Bowie, Talking Heads en U2. Gary Hustwit eert de visionair niet met een standbeeld of een documentaire, maar met een bijzondere film. Generatieve software zorgt ervoor dat elke vertoning van Eno anders is. Telkens worden andere fragmenten uit uren archiefmateriaal gecombineerd. (NR) ENO Screening: 16/10, Bozar, bozar.be

Chloe Chignell & Amina Szecsödy: Shadow text
L’intérêt d’Adam

Met haar verfijnde aanpak en kwalitatieve aanbod tilt specialty coffee-zaak Akko Café het genre in Brussel naar een ongekend niveau.

Achter Akko Café gaat een jonge vrouw van 25 schuil: Jane Rébillé. Na een master in de internationale politiek aan de KU Leuven en een passage bij sterrenrestaurant Kamo besloot ze zich te heroriënteren en opende ze een zaak die aansluit bij haar Japanse roots en haar passie voor gastvrijheid. Akko is een familieproject waarin ieders talent samenkomt: zus Rebecca is verantwoordelijk voor het adembenemende decor, vader waakt over de zakelijke kant en moeder zorgt voor de Japanse inspiratie.

De ruimte, waar vroeger chocolaterie Irsi zat, onderging een ware metamorfose: langs een groot raam met cirkelmotief – een

knipoog naar het logo van het café en naar de voornaam van moeder Akiko – stroomt het licht naar binnen. Het houtwerk verwijst naar de traditionele Japanse architectuur, terwijl de met tatami’s beklede zitplaatsen het oog voor detail onderstrepen.

Ook in het kopje proef je die eigenheid. Rébillé kiest voor een exclusieve samenwerking met Otara Kava, een atelier dat verfijnde koffies levert (3,30 euro voor een espresso). Daarnaast is er een selectie theesoorten die rechtstreeks uit Japan worden geïmporteerd: matcha, hojicha of de zeldzamere bowcha yuzu (6,50 euro).

Wat het eten betreft, serveert Akko een dagschotel in teishoku-stijl (18 euro): de Japanse maaltijd die een hoofdgerecht combineert met piekfijne bijgerechten. Die middag ging het om rijst, aardappelsalade, spinazie met witte sesam, seizoenspickles,

een zachtgekookt eitje met sojasmaak en een gelaagde misosoep (supplement van 3 euro). Het oordeel? Een verrukking. Onigiri – rijstballetjes omwikkeld met nori – maken het aanbod compleet: met zalm, tonijn-mayo of gegrilde miso met shiso (3,70 euro), een primeur in Brussel. Het dessert, een glutenvrije hojicha-chiffoncake (5 euro), heeft een luchtige, haast mousseachtige textuur en het subtiele aroma van gebrande thee. Daarnaast vind je hier ook koffiekoeken (3,50 euro voor een croissant), die oordeelkundig worden ingekocht bij Grain.

Hoewel het bij de opening meteen erg druk was, blijft alles perfect onder controle. Je voelt dat dit adres nu al stevig in zijn schoenen staat, met een uitgesproken en aantrekkelijke persoonlijkheid.

TEKST: MICHEL VERLINDEN FOTO: SASKIA VANDERSTICHELE

Eat & Drink
Baljuwstraat 15, Brussel, Instagram: akkocafebxl
Akko Café ••••

Inzichten

Wat weet danser en choreograaf Mohamed Toukabri van het leven?

‘Jarenlang headspins doen leidt tot haarverlies’

Welke levenswijsheid kreeg je mee van je ouders?

Ze hebben me geleerd om te vergeven maar nooit te vergeten. Als we vergeten, lopen we het risico dezelfde fout opnieuw te maken.

Waarop trakteer je jezelf af en toe?

Koffie voor mijn geest: een dagelijks ritueel dat me in balans brengt. En massages voor mijn goddelijke lichaam, dat zorg en vriendelijkheid verdient, vooral na lange periodes van dansen en touren.

Wat was het beste nieuws van de afgelopen weken?

Na zeventien jaar in Brussel was ik dolblij om hier eindelijk mijn jongere zus te mogen verwelkomen, nadat haar visum herhaaldelijk geweigerd werd.

Wat geef je graag cadeau?

Boeken, accessoires of mooie kledingstukken. Iets waarmee je een persoonlijke band kan hebben.

Wat is kunst?

Kunst is een gemoedstoestand en een manier van zijn en kijken. Een spiegel voor onze samenlevingen, die onze gedeelde ervaringen, waarden en worstelingen weergeeft.

Welke fout maak je keer op keer tijdens het creatieve proces?

Ik merk dat ik soms niet naar mijn intuïtie luister, vooral wanneer ik een bepaalde beslissing moet nemen. In plaats daarvan geef ik dingen, ideeën of mensen dan nog wat tijd en een kans, wat niet altijd goed uitdraait. Welk citaat gebruik je graag?

“Thuis is niet waar je geboren bent, thuis is waar al je pogingen om te ontsnappen ophouden,” van de Egyptische schrijver en Nobelprijswinnaar Naguib Mahfouz. Welk nutteloos weetje wil je delen?

Na jarenlang headspins te hebben geoefend, verliezen wij b-boys (mannelijke breakdancers, red.) onze balans én onze haren.

• Mohamed Toukabri begon op zijn 12e te breakdancen in Tunesië. Hij stond er bekend als de beste headspinner van Tunis

• In 2002 sloot hij zich aan bij het Sybel Ballet Theatre, in 2008 begon hij aan P.A.R.T.S.

• Na samenwerkingen met Sidi Larbi Cherkaoui, Needcompany, Rosas, Aïcha M’Barek en Hafiz Dhaou presenteerde hij in 2019 zijn eerste eigen solo: The upside down man

• Voor The power (of) the fragile nodigde hij zijn moeder Mimouna Latifa Khamessi uit op de scène

Waar kijk je naar uit?

Om hier mijn nieuwste solowerk op te voeren, dat deze zomer in première ging op het Festival d’Avignon.

Welke wet zou je onmiddellijk afschaffen?

Wetten die internationale wapenhandel mogelijk maken zonder verantwoordingsplicht. Vooral aan regeringen die betrokken zijn bij oorlog, bezetting en mensenrechtenschendingen, zoals in Palestina, Congo, Oekraïne of Jemen.

Welke wet zou je onmiddellijk invoeren?

Wetten om grenzen open te stellen, zodat mensen overal zonder beperkingen verhalen, culturen en creativiteit kunnen delen. Grenzen mogen het menselijke potentieel niet beperken en geen families scheiden. Iedereen heeft het recht om naar veiligheid, kansen en een beter leven te zoeken.

Welke kooktruc moeten we kennen?

Komijn, komijn, komijn! Als je ooit niet weet welke kruiden je moet gebruiken, voeg dan komijn toe. Werkt altijd. Heerlijk.

Bestaat er een god?

God of de Godin bestaat voor mij als energie. Ik zie het goddelijke in mensen, dieren, de natuur en de schoonheid van vriendelijke gebaren. Goddelijkheid is aanwezig in elke daad van liefde en creatie.

Beschrijf Brussel in drie woorden. Verrassend. Charmant. Multicultureel. Wie verdient het echt om heilig te worden verklaard?

Mijn moeder. Zij is mijn godin, de sterkste, moedigste en meest liefdevolle aanwezigheid in mijn leven.

MICHAËL BELLON

Mohamed Toukabri danst zijn solo Every-bodyknows-what-tomorrow-brings-and-we-allknow-what-happened-yesterday op 23 en 24/10 in de Beursschouwburg, beursschouwburg.be

Ik werk graag bij De Lijn omdat ik ...

‘.... veel verantwoordelijkheid krijg, op het einde van de dag voldoening voel, bijleer van collega’s op de stelplaats, dicht bij huis kan werken.’

Chauffeur Reda, 23 jaar

stelplaats Dilbeek

Als ik een paar weken vakantie heb, mis ik het rijden.

Reda wist al vroeg dat hij chauffeur wilde worden. ‘Ik nam vier keer per week de bus naar de hondenschool. Onderweg raakte ik vaak aan de praat met de chauffeurs. Het leek me geweldig om zo’n groot voertuig te besturen en tegelijk mensen veilig naar hun bestemming te brengen.’

Na zijn middelbare school solliciteerde hij bij De Lijn. ‘Het was mijn eerste sollicitatie – en meteen raak! Sinds september 2022 werk ik in stelplaats Dilbeek, op amper drie minuten van mijn deur.’

Elke dag anders

Na een opleiding van twee maanden mocht Reda de baan op. ‘De eerste keer achter het stuur was echt bijzonder. Je zit hoog, hebt een prachtig zicht en elke shift is anders. Je ontmoet nieuwe reizigers, rijdt op andere trajecten en speelt in op onverwachte situaties.’

Ook de flexibiliteit spreekt hem aan. ‘Soms begin ik vroeg, soms laat. Heb ik een lange middagpauze, dan ga ik even sporten.’ En de sfeer? ‘Ik ben de jongste van de stelplaats, maar iedereen heeft me goed ontvangen. Voor of na een shift maken we tijd voor een babbel. Dat schept een band.’

Dankbaarheid onderweg

‘Je bent continu bezig: veilig rijden, mensen begroeten, reizigers helpen. En je krijgt er veel dankbaarheid voor terug. Sommige vaste reizigers brengen zelfs snoepjes of chocolade mee. Dat doet enorm veel.’

Toekomstperspectief

Reda droomt ervan om lijncontroleur te worden. ‘Dat is een rol met meer verantwoordelijkheid en nog meer afwisseling. Dankzij de werkzekerheid en doorgroeimogelijkheden bij De Lijn is dat een realistische ambitie.’

Helemaal overtuigd om chauffeur te worden?

Top! Bekijk onze vacatures op delijn.be/chauffeur én solliciteer.

Hier is het te doen

In de regio Brussel Rand tellen we acht stelplaatsen.

Waar denk jij dat je je thuis zal voelen?

Hoor Reda met passie vertellen over zijn job. Scan de QR-code

demens denkt

ZONDAGEN VAN DE FILOSOFIE

ORGANISATIE: huisvandeMens i.s.m. Mensen & Wetenschap, Oud udentenbond VUB en Humani isch Verbond BHG.

Het huisvandeMens Brussel organiseert op zondag een filosofisch seminarie met brunch.

Café Ka a Visverkopers raat 21 1000 Brussel

Zondag 19/10, 23/11 > 2025 van 11u tot 13u

Zondag 22/02, 22/03, 26/04, 31/05 > 2026 van 11u tot 13u

Voor de brunch dient u zich in te schrijven via jan.vandenbrande@ demens.nu

www.deMens.nu

NIEUWBOUWAPPARTEMENTEN TE KOOP IN EVERE

Studio’s en appartementen met 1, 2, 3 slaapkamers met terras te koop. Vanaf €274.000. Interessant als investering of eigen bewoning.

BEZOEK HET MODELAPPARTEMENT

OKTOBER

Elke woensdag tussen 11u-15u

NOVEMBER

Elke woensdag tussen 11u-15u.

MAAK UW

Vergroot je kansen op een job met een beroep dat rekruteert. actiris.brussels/BeroepenDieRekruteren

Turn static files into dynamic content formats.

Create a flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.