augustus mei 2022 2022
65
ik ben geen tegelzetter, maar... Rem
us Au
en
ss
In deze kwartaalcolumn graaft Remus Aussen, de hoofdredacteur van BOVATINfo, wat in het vak van de tegelzetter. Hebt u een onderwerp waar hij eens in mag graven? Mail het naar redactie@bovatin.nl! Ook als u op deze column wilt reageren, natuurlijk.
,h
oo
f dr
eda
c t e u r b ova t i n
‘Handjes’, deel II Eén editie terug schreef ik over hoe belachelijk het is dat in politiek en pers zo veel geschreven wordt over de ‘handjes’. U weet wel, mensen die niet zo goed konden leren en dus maar in de bouw of infra moesten gaan werken. ‘Want daar kan je prima zonder je hersens te gebruiken aan het werk!’ Zoals u weet, heb ik als communicatieman ook bij de overheid gewerkt. Eerst als sociaal werker bij een bureau huisvesting, toen voorlichter, toen als communicatieadviseur, vervolgens als senior, daarna als hoofd communicatie en tot slot als hoofd concernbeleid en onderzoek. De gedachte: als voorlichter schrijf je nog zelf, maar hoe ‘hoger’ je komt, hoe minder je zelf doet. Sterker: als ik weer eens over salarisschalen moest onderhandelen, moest ik oppassen dat ik alleen de woorden ‘initiëren, coördineren en aansturen’ gebruikte, en alles wat leek op uitvoering ofwel ‘handjes’ diende vermeden te worden. Mijn meest verantwoordelijke baan: die eerste, als sociaal werker. Ik was nog aan het afstuderen, maar ja, geen werk voor een iemand die Nederlands/communicatie had gestudeerd… want er was geen behoefte aan leraren. Maar: ik besliste en adviseerde wel over wie er, na huisbezoek en vaak lastig gesprek, beargumenteerd met voorrang een goedkope huurwoning toegewezen ging krijgen. Als voorlichter schreef ik persberichten, het personeelsblad en de gemeentepagina. Als communicatieadviseur maakte ik campagnes, schreef ik ‘strategische’ toespraken, enzovoorts. Als senior huurde ik vaak in. Als hoofd stuurde ik een team van een man of 12 aan, en adviseerde ik het gemeentebestuur. En als hoofd concernbeleid ontwikkelde ik verbindingen tussen beleidsterreinen, toekomstvisies, onderzoekprogramma’s en stuurde ik een groep – ik moet zeggen – bijzonder goede beleidsmakers en onderzoekers aan.
Die eerste, meest verantwoordelijke, baan was ingeschaald in schaal 6. Uitvoering, een soort ‘handjes’, want ik kwam op straat, vond de P&O-afdeling. Dat liep in de andere functies door via de schalen 7, 10, 12 naar 14. Dus, hoe minder ik op straat kwam, hoe meer ik verdiende. Maar ja… voor de toekomstvisies (schaal 14) moest ik weten wat er aan de hand was in de stad. Kwam ik bij de wijkconciërges terecht. Schaal 4. Zéér cruciale functies, want iedereen verwees me naar hen. Schaal 4. Want, handjes. Het loongebouw is overal opgebouwd van ‘uitvoering’ via ‘tactiek’ naar ‘strategisch’. Veel werk wordt momenteel uitgevoerd door mensen die alleen kunnen uitvoeren wat ze gezegd wordt. Neem nou bar- en restaurantpersoneel: velen geen idee van koken of serveren, hygiëne, niks. Of van klantcontacten. En er is een ‘bovenlaag’ van zeer gestudeerde mensen die alles weet van wetten, strategie, politiek, missie en beleid, maar niet het flauwste idee van hoe dat uitgevoerd zou kunnen worden. En daar zit het gat van de vakman: een echte vakman (in welk vak ook) begrijpt ‘de bedoeling’ en weet die om te zetten in iets concreets. Hij begrijpt beleid, en kan dat omzetten in uitvoering. De ‘tactici’: die ontbreken momenteel. Ik zou zelfs pleiten voor meer tactici op zowel het hoogste- als op uitvoeringsniveau. Je kunt geen goede strategisch adviseur/beleidsmaker zijn als je de uitvoering niet in de vingers hebt. En een uitvoerder die geen idee heeft waarom hij iets doet, maakt dodelijke fouten. En waar vind je die tactici? Op het HBO en MBO. En laten we asjeblieft ophouden over de ‘handjes’…
