Pascal Baetens

Nude photography, the most vulnerable representation of human beings

Pascal Baetens is een klinkende naam in de wereld van de naaktfotografie. Op een bijzonder fragiele manier brengt hij de mens in zijn meest pure vorm in beeld. “Mijn sessies zijn ontmoetingen, en je kunt niet dichter bij iemand komen dan bij iemand die naakt is”, aldus Pascal Baetens.

U studeerde rechten in Leuven, en vanuit de juridische wereld die aanvankelijk voor u bestemd leek, sloeg u toch de artistieke weg in. Hoe is dat precies verlopen?

"Ik kwam uit een traditioneel gezin waar de boodschap duidelijk was: “je mag doen wat je wil, maar we zouden het appreciëren als je rechten studeert”. Zo gezegd, zo gedaan, ook al was mijn motivatie soms ver zoek. Ik mocht gelukkig van mijn ouders – eens ik mijn diploma op zak had – zeker nog een andere richting uitgaan. Ik koos politieke en sociale wetenschappen, met een uitgesproken voorkeur voor internationaal beleid. Ik maakte toen ook de keuze om in te stappen in het Erasmus-traject en enkele maanden in Athene te studeren. Vlakbij mijn verblijfplaats was een fotografieschool. Ik ging er avondles volgen en dat was bijna een ware openbaring voor mij. Het was een plek waar je je creatief kon uiten. We werden er aangespoord om in contact te staan met onze inspiratie, onze emoties, onze verbeelding. Het was volledig nieuw voor mij dat je daar überhaupt mócht mee bezig zijn.

Pascal Baetens is a resounding name in the world of nude photography. In a particularly vulnerable way, he portrays human beings in their purest form. "My sessions are meetings, and you cannot get any closer to someone than to someone who is naked", says Pascal Baetens.

You studied law in Leuven, and from the legal world that initially seemed to be your destiny, you turned to art. How did that work out exactly?

"I came from a traditional family where the message was clear: "you can do whatever you want, but we would appreciate it if you studied law". So that's what I did, even though my motivation was sometimes quite low. Fortunately, my parents allowed me - once I had graduated - to pursue another direction. I opted for political and social sciences, with a strong preference for international politics. Then I decided to follow the Erasmus programme and to study for a few months in Athens. Close to where I resided, I discovered a photography school. I went there for evening classes, which turned out to be a real revelation for me. It was a place where you could express yourself in a creative way. We were encouraged to be in touch with our inspiration, our emotions, our imagination. The fact that you were allowed to do that at all was completely new to me.