Watersport Moervaart Magazine Juli

MOERVAART - magazine Driemaandelijks ledenblad van Watersport Moervaart vzw - Wachtebeke – Jaargang 37 – Juli 2019

Watersport Moervaart

Op toervaart!

Afzendadres: Leeweg 4 – 9270 Laarne V.U. Beernaert Jef

P509300 Afgiftekantoor 9270, Laarne

HET BESTUUR Beernaert Jef Van de Velde Abel Daens Marc De Rouck Armand Van Houteghem Charles De Witte Jurgen

TELEFOON Voorzitter Secretaris Medewerker Penningmeester Havenmeester Werkgroep

09 369 93 72 09 344 59 60 0473 291 879 0496 342 479 0477 460 983 0496 581 374

Blz 3 Voorwoord Blz 4 Voor u gelezen of gehoord Blz 7 Het ging vooruit Blz 8 Viva Italia ! (deel 2)

Redactieadres: LEEWEG 4 9270 LAARNE e-mail: watersport.moervaart@proximus.be Blog: watersportmoervaartnieuws.blogspot.com

INHOUD Juli 2019

Blz 14 TV en WIFI aan boord Blz 18 Naar IJsland – deel 2 Blz 22 Even terug naar zout

Werkten mee aan dit blad: Abel Van de Velde Jurgen De Witte – Els Maes Marc Daens Jo Cappaert Armand De Rouck Vera Hoogerwerf Eartha Dereuddre Jef Beernaert

Blz 12 Eens: ’De Winter voorbij!’

Watersport Moervaart vzw of de uitgever zijn niet verantwoordelijk voor onjuiste, onvolledige of ontbrekende vermeldingen.

Blz 25 Motor mariniseren Blz 28 EINDE VAARSEIZOEN

Niets uit dit Watersport Moervaart magazine mag overgenomen worden zonder schriftelijke toestemming van de auteur.

Blz 13:

Waarvoor DANK!

TV & WIFI? Blz 8: Rust aan de Venetiaanse Lagune

Blz 12: Bezoek TRANSFO

Blz 22: Even terug het zilte opzoeken

Blz 18: Op een gletsjermeer in IJsland

2

Summertime!

H

Summertime Summertime Summertime

et is officieel, de zomer stak op 21 juni van wal.

Al meteen bracht die ons een hittegolf met temperaturen die de annalen zullen ingaan. Als dit de maatstaf is van wat komen zal, dan belooft het een kopie te worden van vorige jaren. Spaarzaam omspringen met het beetje water dat we tijdens het voorjaar over ons heen kregen is de boodschap.

De waterwegbeheerder is alvast begonnen met de besparing. Reeds begin juni werd afgekondigd dat mogelijke wachttijden voor de pleziervaart aan de belangrijke sluizen van Evergem en Merelbeke opnieuw de trend zullen zijn. Andere kunstwerken zullen ongetwijfeld volgen. En daar kunnen we best wel begrip voor opbrengen, zolang we maar op onze bestemmingen geraken en niet om de haverklap aan een sluismuur in niemandsland ons plan moeten zien te trekken.

Bij deze waarschuwen we graag dat bij langdurig hoge temperaturen de fauna en flora in het water goed gedijen. Met andere woorden, de kans op blauwalg is reëel. Een plons in het water is heel verfrissend, maar neem achteraf een douche als dat enigszins kan. Pas vooral op met kinderen, die hebben vlug een slokje binnen, raadpleeg bij diarree en huiduitslag een dokter.

Nog belangrijker is de inslag van drinkwater. Gebruik zoveel mogelijk je eigen waterslang, niet deze van de jachthaven waar je komt.

Een darm die constant in de zon hangt kan namelijk een salmonella kweekvijver worden. Uit voorzorg werd deze van de club weggenomen en koel in de waterput gelegd. Die kan, op eigen verantwoordelijkheid, gebruikt worden. Eerst eens doorspoelen is altijd, bij elke tankbeurt (ook bij gebruik van je eigen materiaal) de boodschap.

In de middeleeuwen hadden ze een goed concept om het drinken van verontreinigd water tegen te gaan: BIER! Ook dat is een mogelijkheid natuurlijk, maar pas op, GLAASJE OP! LAAT JE VAREN. Dat glaasje kan je tegenwoordig opnieuw nuttigen op de hoek bij Wim. Proficiat en succes gewenst met de opening van ‘De Lede’.

Op vakantie?

Verwittig Charles aub.

We vallen misschien al eens in herhaling, maar dat is goed bedoeld.

Wie voor langere tijd met zijn boot op vakantie vertrekt meld dit best eens aan onze havenmeester Charles. Deze kan voor u de elektriciteit afzetten zodat er geen misbruik kan gemaakt worden tijdens uw afwezigheid.

Een simpel telefoontje daags voor je terugkomt zal volstaan om de teller terug op te zetten.

Sommigen laten hun wagen staan op de parkeerplaats. Zorg ervoor dat hij op slot is, dat er geen kostbaarheden in ’t zicht liggen en neem de boorddocumenten mee. Klap indien dat kan de spiegels in en parkeer zo dat de wagen zeker geen belemmering vormt voor het verkeer of de landbouwers.

Verandering van spijs doet eten Najaar barbecue

Karina Verheyen °14 maart 1957 + 26 juni 2019

Als een schip achter de horizon verdwijnt is het niet weg, We zien het alleen niet meer…

Zaterdag 12 Oktober!

Naar jaarlijkse gewoonte organiseren we in oktober een gezellig samenzijn.

Let wel, voor het eerst in vele jaren kiezen we voor een nieuwe locatie.

Het feest gaat door in “DE VIER SEIZOENEN” op het Domein Puyenbroeck.

Ook nu verloochenen we onze roots niet en blijft alles zeer democratisch geprijsd.

Veel te vroeg moesten we afscheid nemen van de goedlachse schipperin op de Brisarna.

Karina klaagde nooit, ondanks de ziekte die haar jarenlang, stap voor stap, deed aftakelen.

We wensen havenmeester Charles en hun kinderen veel sterkte toe in deze donkere dagen.

Er is voldoende parkeermogelijkheid vlakbij de feestzaal.

In de loop van september wordt naar de leden van Watersport Moervaart een uitnodiging gestuurd met meer details.

Breng gerust familie en vrienden mee.

We spreken met z’n allen af op 12 oktober!

3

VOOR U

GELEZEN

Gebundeld door Abel Van de Velde

of

GEHOORD! Doorvaart Gent In vorig clubblad werd de doorvaartprocedure van Gent besproken. Intussen werd het tijdsschema reeds licht aangepast.

Bij deze hieronder de recentste bedientijden voor de doortocht Gent.

TIJDIG AANMELDEN VOOR DE DOORVAART IS AANGEWEZEN OP TEL 0477 58 18 04 (MARIFOON???)

Maandag t.e.m. zaterdag

Zon- en feestdagen (van 28/4 tot 30/9)

Sécurité – Sécurité – Sécurité - Alle schepen – Alle schepen!

De BIPT krabbelt even terug Om deze hoofding te verduidelijken moeten we even terug in de tijd. Tot voor kort moesten we ons zendcertificaat voor marifonie om de 5 jaar laten verlengen. Dat verliep soepel, je werd hierover tijdig verwittigd en het was gratis, maar je mocht het niet vergeten of je vergunning verviel.

Niemand zag op den duur nog in waarvoor die rompslomp allemaal goed was.

Vanaf juni 2012 volgde een wijziging in de regel. Voor een laatste keer moesten de certificaten die hun 5de verjaardag vierden verlengd worden. Er werd geen vervaldatum meer op het nieuwe exemplaar vermeld, ze blijven dus voor onbepaalde tijd, of zo je wil, levenslang geldig. Let wel, dit was enkel voor het beperkt certificaat voor radiotelefonist waarmee je een VHF mag bedienen. Andere certificaten bleven bij het oude.

Nu heeft de BIPT deze aanpassing teruggeschroefd. Nieuwe zendcertificaten zijn opnieuw maar 5 jaar meer geldig. Na 5 jaar moet een verlenging aangevraagd worden. Ook nu wordt je hiervan een vijftal weken voor de vervaldag op de hoogte gebracht. Tenzij je niet meer op hetzelfde adres woont, want dan komt de verwittiging niet terecht. Adreswijzigingen dienen trouwens altijd doorgegeven te worden aan de BIPT, al zal dit waarschijnlijk al eens vergeten worden.

Er is echter goed nieuws voor zij die een vergunning zonder vervaldatum hebben, deze blijft geldig. Tenzij je veranderd van adres natuurlijk, dan moet die aangepast worden en val je terug onder de nieuwe (of moeten we zeggen oude) regel.

Blijven wonen waar je woont is de boodschap!

Vergeet ook niet uw zendvergunning aan te passen indien u nieuwe of extra apparatuur hebt aangeschaft.

Dit kan via de website van de BIPT onder de rubriek ‘Machtigingsaanvraag maritieme vergunning’.

Sécurité – sécurité – sécurité - Einde van het bericht!

4

FOXTROT B -143 vanuit Zeebrugge op halve kracht naar de schroothoop

Foto: W. Kruit

Misschien heb je hem ooit zien liggen of ben je er wel op geweest. De afgedankte Russische onderzeeër B-143 van het type Foxtrot.

De blikvanger van Seafront was sinds 1996 in Zeebrugge als museumschip te bezichtigen. Heb je hem bezocht, dan zal je hebben geconstateerd dat het een echte roestbak was, nog net goed genoeg voor de sloop. Aan de andere kant zouden wereldwijd maar 3 exemplaren van dit type als museumschip dienst doen. De meesten werden gesloopt, mogelijks varen er nog enkele onder Cubaanse of Indische vlag ergens op of onder de 7 zeeën rond maar de meesten zijn verdwenen. Er werd wel degelijk overwogen om de schrootbak eventueel te gaan restaureren. De kosten bleken echter te hoog. Wilde men het risico niet lopen dat de onderzeeër ter plaatse op eigen kracht zou onderduiken, dan was het stilaan tijd om hem op te maken voor z’n laatste reis, eentje naar Gent waar alsnog de Van Heyghen sloophamers het onvermijdelijke zullen doen.

Over de FOXTROT duikboten De duikboten in de FOXTROT-klasse zijn gebaseerd op de (te) succesvolle Duitse “U-boote” uit de tweede oorlog en zijn 89,9 meter lang. Ze werden vanaf 1957 tot 1981 gebouwd in het toenmalige Leningrad (nu St-Petersburg). De B-143 is van bouwjaar 1960. Er werden er 50 gebouwd voor de Sovjet-Marine en 12 voor andere landen. Toen de laatste van de band liepen was het model reeds hopeloos verouderd. De aandrijving was diesel-elektrisch. De meeste ruimte aan boord werd in beslag genomen door batterijpakketten. Er verbleven 74 bemanningsleden plus een Sovjetman aan boord. Die moesten het stellen met 3 toiletten.

Douchen kon gemiddeld om de 10 dagen (met water gewonnen uit gerecycleerde waterdamp). Laat ons hopen dat de luchtverfrissers er goed functioneerden. Bemanningen bleven ongeveer 3 maand onafgebroken aan boord.

Er konden 22 torpedo’s meegenomen worden, al was het hoofddoel van de onderzeeërs mondiaal aanwezig zijn en waar mogelijk in ’t geniep foto’s schieten.

Na 1994 werden deze onderzeeërs uit de vaart genomen en vervangen door Transport exceptionnel moderne vaartuigen.

Na zijn actieve dienst deed de oude duiker nog ruim 20 jaar zijn ding als museumschip. Meer dan 1,2 miljoen bezoekers konden er voor even genieten van een claustrofobische ervaring. Intussen is het doek gevallen.

Tijdens het Hemelvaartweekend werd voor het laatst opendeur gehouden.

Intussen is de sigaar weggesleept uit Zeebrugge en ligt ze bij Van Heyghen in de wachtrij voor recyclage.

Wil je nog een glimp opvangen uit de Koude Oorlog- periode, dan moet je vlug-vlug eens langs de oud-ijzerboer rechtover de ringvaart langsvaren, misschien ligt Foxy Foxtrot er nog.

Foto: W. Kruit

5

Foto: Els & Jurgen

Een reus op een vlot Jurgen en Els (Mauru) kwamen het gevaarte puur toevallig tegen op het Kanaal Gent - Terneuzen.

De 85 meter hoge havenkraan is bestemd voor Arcelor Mittal. Op de foto kan je moeilijk inschatten hoe groot het ding echt is, alleen de uitgeschoven stuurcabine van de opduwer geeft enige indicatie. Maar hoe hard de schipper op het knopje bleef drukken, hij kon niet over zijn vracht heen kijken.

De kraan zal ertsen en steenkool lossen uit de zogenaamde supers (Capesize schepen tot 120.000 ton) die afmeren bij de staalfabrikant. De grijper kan 50 ton ineens nemen en rijkt 40 m over het kanaal.

Het beestje werd gebouwd door het Italiaanse Danieli en werd in Spanje samengeflanst. SARENS (wie anders?) stond in voor de manipulatie en leverde het ponton (Caroline, een zeegaand vlot van 122 x 36m) om de topzware vracht van Bilbao naar Gent te brengen. Op zich reeds een huzarenstuk.

Immatriculatienummer Volgens de nieuwe regelgeving op de pleziervaart zat de mogelijkheid er in dat ons immatriculatienummer (het B nummer) zou veranderen. Een nieuw nummer betekent opnieuw krassen, schuren, plakken of schilderen, documenten aanpassen in binnen- en buitenland, enz. Uiteraard werd daar op gereageerd door de verschillende watersportfederaties.

GOED NIEUWS Blijkbaar werden de reacties goed ontvangen.

Het is nog niet echt officieel, maar ons basisnummer blijft onveranderd.

Er komen wel enkele extra letters bij het nummer te staan. Die moeten duidelijk maken of het schip geschikt is voor binnenwater, kustwater, zee of oceaanvaarten. En of het over een snelvaartschip of een waterverdringer gaat.

Hoe alles in zijn werk zal gaan, wanneer de nieuwe nummering wordt ingevoerd en hoe we ervan op de hoogte worden gebracht is nog even afwachten tot alles in kannen en kruiken is.

6

WIE VAART… MAAKT KRASSEN! Wie reeds langer rondvaart zal het niet ontkennen. Er gebeurt al eens iets. Redenen in overvloed die onvoorziene situaties teweeg kunnen brengen met kans op een kras, of toch bijna. Bij deze doen we opnieuw een oproep aan iedereen die ons ook zo’n verhaal kan brengen. Namen van personen of boot mogen maar hoeven niet vermeld te worden indien je dat liever hebt. Schrijf je niet graag? Weet dat we het eventueel voor u willen optekenen.

Stuur ons een mailtje: watersport.moervaart@proximus.be. De lezer zal u dankbaar zijn.

Abel ‘PALUJOPE’ Van de Velde ging in op de vraag en vertelt een belevenis van intussen zeer lang geleden.

Een ervaring van Abel en Zulma met de PALUJOPE

Het ging vooruit, het ging vooruit!

En,…………….

Het ging verbazend goed vooruit!

Z

omer ’95, Frankrijk. We zijn, ons Zulma en ikzelf, op terugweg vanuit Zuid Frankrijk, we komen meer bepaald van Agde op het Cnl du Midi. We varen op de Rhône door de Vaucluse stroomopwaarts en naderen sluis n° 12, PK 265, Vallabrègues. De sluis heeft een groot verval van 15,50 m (niet de grootste op de Rhône want sluis n° 9 in Bollène heeft een verval van 23 m). In vergelijking, de grootste in België (Lanaye) heeft een verval van 14 m. Maar er is geen probleem, het weer zit goed en we zijn alleen. We moeten wel eventjes wachten want de sluis staat verkeerd. Zoals het hoort hebben we ons gemeld en netjes respons ontvangen van de sassenier, heel toevallig dezelfde waarmee we hadden kennis gemaakt in de afvaart enkele weken geleden. We hadden namelijk een uur boven in de sluis moeten wachten omdat hij ons niet mocht afschutten gezien men op dat moment, 2 Km verder in Tarascon, met dynamiet rotsen liet springen in de rivier. Van dat oponthoud hadden we toen gebruik gemaakt om de bedieningstoren te bezoeken waar die sluisbediener ons wat uitleg over de sluis en nog wat informatie voor de verdere vaart mee gaf. Zijn ouders waren trouwens ook schippers.

Terwijl we nu onder de sluis afwachten komt er een sleepboot aangevaren met achter zich een drijvende sleep pijpleidingen. Die buizen zwiepen alle kanten uit. Wat ik overweeg, dat denkt de sassenier blijkbaar ook want hij roept via VHF “Palujopp … Palujopp”, want zo spreken ze ongeveer onze naam uit. Zou je niet beter een ‘bassinée’ afwachten? We keren onmiddellijk terug met ‘une force bassinée’. Zo belooft hij ons. Dat lijkt inderdaad ook het veiligst en we zijn met vakantie, al willen we vandaag toch graag Avignon bereiken en dat is nog 25 km verderop. Niet dat we er rondjes gaan dansen ‘sur le pont’, maar er is een haventje voor de pleziervaart en we willen graag de mooie historische stad bezoeken.

We laten het gevaarte dus alleen het sas invaren. Maar de sluis wordt niet onmiddellijk voor ons gekeerd nadat deze er aan de bovenkant is uitgevaren. Er is een Kruiplijncoaster gemeld in afvaart en zoals dat gaat; beroepsvaart gaat voor op pleziervaart, nog iets langer wachten is de boodschap.

Enfin, aan alles komt een eind en uiteindelijk kunnen we binnenvaren. In de sluis zijn drijvende bolders waar we ons kunnen vastmaken, logisch als je 15.5 meter moet stijgen. Met voldoende stootkussens tussen sluismuur en schip belooft dit een rustige versassing te worden.

Door het lange wachten is de tijd echter in ons nadeel gaan spelen, want de tijd vliegt snel, maar als je moet wachten duurt alles lang. Ik ben al lichtjes geagiteerd en kijk even op mijn uurwerk.

De sassenier, blijkbaar éne met haviksogen, ziet dat en hij doet mij teken dat binnen een tiental minuutjes alles achter de rug is.

Ja, dat zal wel!

De sluisdeuren schuiven dicht en de verlaten worden open gezet.

VOLLEDIG OPEN! Met een rotvaart en bijhorende onderstroming wordt de 15 Ton wegende PALUJOPE tegen de sluiswand gedrukt.

Onze lijntjes kreunen onder het geweld maar houden gelukkig stand. Wij kreunen mee.

Onze fenders, nochtans van topkwaliteit, zijn echter niet bestand tegen de brute kracht. Twee kunnen het niet aan en “ontploffen“!

Zoals beloofd zijn we amper 10 minuutjes later boven. We hebben evenwel geen schade opgelopen aan onze PALUJOPE. Zonder één kras… maar met 2 stootkussens minder, varen we de kolk uit.

Door de VHF worden we nageroepen : “ Bon voyage PALUJOPP de l'éclusier de Vallabrègues “.

Hoor ik daar een plezierige noot in zijn stem?

Maar we moeten weer verder op een van onze mooiste reizen ooit, andere avonturen tegemoet!

7

REISVERSLAG DEEL 2

Uit het logboek van Els en Jurgen Tekst & foto’s: Jurgen De Witte & Els Maes

Zomer 2017.

Strand Jesolo

Els, Jurgen, Maurane en Ruge ziin intussen onderweg op de Laguna Veneta met een huurboot, een penichette die voor een week hun thuis is. Na die week dobberen gaan ze nog enkele dagen op hotel om Venetië de eer te bewijzen die de stad verdiend. En misschien ook wel een beetje om uit te rusten, want af en toe krijgen ze af te rekenen met nogal ruwe omstandigheden, onrustige nachten en een veel te dun tussenpaneel van de slaaphut.

Meer (maar niet alles) lees je verderop wel.

Nu gaan we hoppen – eilandhoppen - rond Venetië.

Sant’Erasmo Dag 3, 25 juli: ‘Morgenstond heeft goud in de mond’, aldus de krekels.

Die zijn massaal aanwezig op het eiland ‘Le Vignole’ en ze doen hun werk beter dan de duurste Zwitserse wekker. We hebben verder wel een rustige en deugddoende nacht achter de rug. Het is blijkbaar eb, het water staat ongeveer 85 cm lager dan gisterenavond. Met onze 85 cm diepgang is het krap. De penichette kust bijna de bedding van het kanaal. Gezien er gisterenavond, bij gebrek aan meer, enkel wat aperitiefhapjes en een glaasje Chianti op het menu stonden, proberen we in het enige restaurantje op het eilandje een ontbijt te versieren.

Niks colazione! (ontbijt). Ze proberen ons een middagmaal aan te smeren. Maffia! We houden het bij latté en caffè. De kat des huizes heeft geen probleem met ontbijt. Ze vangt de ene salamander na de ander, alsof het muizen zijn, en speelt ze gretig naar binnen. Zou ze Azraël heten?

Het uitzicht dat we vanop het eiland hebben op Venetië is fenomenaal.

Het water is intussen aan het stijgen, we kunnen onze tocht verder zetten richting Burano, amper 20 km ver, maar we doen de tocht niet in een keer. Er wordt een tussenstop ingelast op Sant’Erasmo, voornamelijk om boodschappen te doen in het kruidenierswinkeltje dat op de vaarkaart aangestipt is.

Eens afgemeerd zijn we aangenaam verrast.

Het is hier zeer mooi liggen vlak bij het kerkplein, we zijn er trouwens niet alleen, anderen kennen blijkbaar ook het plekje. Indien we deze trip nog eens zouden overdoen is dit een perfecte slaapplaats met voldoende restaurants in de buurt. Er zal d’r altijd wel eentje open zijn!

8

Een van de grotere eilanden in de lagune, bij toeristen evenwel niet erg bekend. Wel bij Venetianen die er graag tijdens het weekend naartoe komen om even de hectische drukte van de stad te ontlopen. Het is er zeer rustig en groen. Inwoners leven er vooral van de teelt van asperges en artisjokken. Het is ongeveer een drie kwartier varen met een vaporetto naar Venetië. Heel erg veel is er niet te zien buiten de ongerepte natuur en een fort uit de tijd van Napoleon dat er nog verbazend goed uit ziet.

Vaporetto: De waterbus van Venetië.

In en rond de stad zijn wel 30 lijnen, vergelijkbaar met onze bus- en tramlijnen maar dan op het water. Ze verbinden Venetië met de eilanden, het vliegveld en het vasteland. Je kan een ticket kopen die verschillende dagen geldig blijft en waarmee je onbeperkt kan rondtoeren.

Het kleurenpallet in Burano met de ‘scheve’ kerk Aan de einder zien we Burano al liggen. Naarmate we het eiland naderen springen de vele kleurrijke huisjes en vooral de scheve kerktoren waarvoor dit eiland bekend is, in het oog. Zou de architect uit Pisa komen? (Of uit Lokeren…). De ligplaatsen bevinden zich op de vaargeul tussen de eilanden Burano en Mazzorbo die met een brug verbonden zijn.

Het is net alsof we klein Brugge zijn binnengevaren.

Het eiland is niet alleen bekend om zijn kant, het fijne glaswerk en de bekende Venetiaanse maskers, Burano wordt, net als het Venetië van het Noorden, letterlijk overspoeld door de vele duizenden dagjestoeristen, vooral Japanners, die uitgebraakt worden door de talloze veerboten die het grote Venetië wat proberen te ontlasten.

Gezien het al enige tijd geleden is dat we een warme maaltijd nuttigden hebben we het eerste het beste restaurant met 4 vrije stoeltjes (en een tafel) op het terras, ingepalmd. De spaghetti die we er naar binnen werken is niet om over naar huis te schrijven, de prijs wel! Meteen nog een link met Brugge.

Omdat het zo druk en zweterig is besluiten we om terug te keren naar onze boot en daarna het rustige Mazzorbo te verkennen.

Nog net voor we aan boord komen zien we voor de tweede dag op rij ‘Independence Day’ in TGV-tempo op ons afkomen. Griezelig. Een (belangrijk) deel van de bemanning komt in oproer en weigert in dit stormweer de schuit te betreden. Is dit muiterij? Of een nakende gezinscrisis. De kapitein haalt onder druk bakzeil en beslist om samen met de muiters op het vaste land te blijven tot de weergoden tot inkeer zijn gekomen.

Net als gisteren duurt het allemaal niet lang.

Na het optrekken van de donkere wolken verkennen we alsnog Mazzorbo. Op dat eilandje is het heel rustig en aangenaam vertoeven en er is een restaurant!

De eerste indruk zegt ons dat het er wel gezellig maar zeer duur uitziet. De chef is getooid met een koksmuts à la Piet Huysentruyt...

‘Géne spek voor onzen bek.’

Het Inferno

9

HET KLEURRIJKE BURANO We trekken ons terug aan boord om te overleggen hoe we ergens eens deftig kunnen uit eten gaan na die enkele dagen overleven op junkfood.

Kwestie om een tweede golf van muiterij in de kiem te smoren en scheurbuik te mijden. De stilte en rust zijn intussen over Burano neergedaald. Geen enkele Jap meer te bespeuren, alle straatjes zijn zo goed als verlaten, de restaurants sluiten hun deuren en diegene die wel nog open zijn werken stilaan de laatste klanten naar buiten.

LAP! We zitten weeral zonder boef….Wat nu?

Letterlijk elk huis op het eiland is in een vrolijk kleurtje gestoken, nooit zie je twee huizen met een soortgelijke kleur naast elkaar staan. Burano was eeuwenlang een visserseiland. Naar verluid schilderden zij hun huizen bewust in felle kleuren zodat ze hun eigen huis vanaf de zee makkelijker konden herkennen. Een mythe?

Waarschijnlijk schilderden ze hun huis in de verf die toevallig in reclame stond! Blijkt dat de gemeente, terecht, die traditie in ere wil houden. Wil je gaan verven, dan moet je dit aanvragen. De gemeente geeft vervolgens aan uit welke kleuren je mag kiezen. Hierdoor blijft het eiland zijn vrolijke kleuren behouden.

We besluiten om het restaurant op te zoeken dat we op Mazzorbo gezien hebben, bij “alias Piet”. Het maakt al lang niet meer uit wat het de schipper gaat kosten!

Het restaurant dat luistert naar de naam ”Ai Cacciatori” blijkt inderdaad nog open te zijn en we worden er zeer gastvrij ontvangen. YES! Tegelijk met onze intrede arriveren er enkele Riva’s, Marinello’s en Maestrale’s aan de kaaimuur bij het restaurant. De Italiaanse mannen (echte Don Giovanni’s), in maatpak, met dure handmade schoenen maar zonder kousen, die met enige zwier uit hun schoonheden stappen zullen zonder twijfel reeds vele vrouwenharten, en allicht hier en daar eentje van een man, een tikje sneller hebben doen slaan. Hun hoogglans mahonie Runabout Boats beroeren eerder de rikketik van menig watersportfanaat (en timmerman).

In deze “Made in Italy” design speedboten herken je zonder meer het onevenaarbare vakmanschap en de genen waar bij voorbeeld ook Ferrari, Ducati (en Monica Bellucci) mee gezegend zijn. Evenzeer bijna ongenaakbaar voor Jan Modaal!

Het restaurant is ook TOP! En tegen onze verwachtingen in zeer betaalbaar. We genieten in een heel mooi interieur van een menu naar keuze, zeebaars of steak met een flesje Italiaans druivensap, als toetje een overheerlijke panna cotta. We sluiten af met cappuccino’s en een limoncello. Voor 4 personen betalen we 132€… we hebben al met slechtere kaarten gespeeld!

Rond 23:00u doven onze kaarsjes uit.

Slaapwel

zzzzz

Dag 4: 26 juli Toch slecht geslapen, maar niet door die iets te late capuccino’s van gisterenavond. Het kanaal waarop we afgemeerd liggen is als het ware een scheidingslijn tussen de beide eilanden. Het blijkt de vaarroute te zijn van de plaatselijke visserij die met hun tuffers beginnen uitvaren rond 04:00u. Die wat plomp uitziende barcassen hebben meer in hun mars dan je zou vermoeden. Time is money, en ze blijven waarschijnlijk ook liever iets langer bij ‘La Mamma’ liggen. Bijgevolg is van 6 km/u, zoals bij ons op de Moervaart, geen sprake!

Ontbijten doen we op het terrasje bij de lokale bakker met uitzicht op de aanlegplaats voor het veerpont. Het toerisme komt er stilaan op dreef.

ALARM! De Japanse armada is terug in aantocht… Wegwezen hier!

Om 10:30u zijn we aan het varen, nu richting Jesolo, een mooi tochtje van ongeveer 30 km. We doorkruisen het Laguna Falconera, een nationaal natuurpark dat enkel bevaarbaar is bij vloed, op voorwaarde dat je tussen de bebakening blijft. Eventjes opletten dus. Het natuurpark telt enorm veel soorten watervogels met bijhorende fauna en flora. Een lust voor Ornithologen-ogen.

10

Voor we Jesolo aanvaren moeten we door de sluis van Cavalino. Dat is geen sluis zoals we die gewoon zijn. Deze heeft geen kaaimuren waar je tegen kan afmeren. Met hek en/of boegschroef moeten we ter plekke blijven drijven in de kolk… de bootshaak en een stel goeie matrozen komen hier van pas!

Eens in Jesolo kan je overnachten in de haven net voor je de Adriatische zee opgaat. Op de rechteroever zijn de vaste ligplaatsen, grotendeels van de plaatselijke bevolking, op de linkeroever heb je ook deels vaste ligplaatsen en de passantenhaven. Hier leggen ze de huurboten bij elkaar, je vraagt je af waarom dat zou zijn?!? Er is een zeer vriendelijke en behulpzame ontvangst. De plaatselijke ‘Charles’ (havenmeester) staat er ons al op te wachten. Het sanitair is op amper 50m, en véeel belangrijker, het strandcafé op 100m, vlakbij de zee. We betalen 30 €/nacht, all in… alleen het bier niet… SUPER! Van varen krijg je dorst, enfin, wij toch! We houden ons vochtpeil op niveau met enkele ‘mezzo litro di bira’ in de strandbar. Er wordt gezwommen, gesnorkeld en we genieten enorm van een kleine siësta. Maar er wordt ook een heel klein beetje gewerkt. De watertank wordt gevuld met vers water, hoofdzakelijk om te douchen.

De haven ligt op het uiteinde van Jesolo. Jesolo is 10 km puur vermaak (winkels, bars, restaurants, karaoke, enz … een beetje Blankenberge, of beter nog, Benidorm).

Tegen de avond gaan we op verkenning door de zeer lange winkelstraat. Maar helaas pindakaas, we halen zelfs het einde niet.

“Myricae”, een zo goed als nieuw eethuis met een moderne uitstraling, trekt als een magneet. Opnieuw eten we heel lekker en niet duur. Een geluk dat weegschalen niet als standaard equipment op een huurboot aanwezig zijn.

Op het uur der spoken houden we het voor bekeken.

Tot morgen,

zzzzz

Dag 5: 27 juli De plaatselijke visserij komt hier nog vroeger op gang. Rond 02:30u sjezen ze reeds voorbij.

Nu niet enkele kleine bootjes maar ook schepen voor het grotere werk op zee. In het vervolg moeten we aan de dienstdoende ‘Charles’ (die hier allicht ‘Carlo’ zal heten), een ligplaats met meer rust en vooral minder deining vragen. Wat moeten ze op de kant niet van ons denken!!!

Het belooft weer een mooie dag te worden. Reeds vroeg straalt een goudgele zon aan een staalblauwe hemel. Het wordt genieten van een voormiddagje strand, zon en zee.

Wegens werkzaamheden aan een kunstwerk kunnen we onze uitgestippelde route over de kanalen en lagunes niet volgen. We zijn verplicht om met onze schuit 10 km over de kustwateren af te leggen. Een straf? Welnee, stiekem hoop je wel zoiets, al gaat het hartje wel iets vlugger slaan en neem je best enkele voorzorgen. Om zeker niet in de problemen te komen wordt de waterfilter van de motorkoeling nog eens ontdaan van het zeegras dat we opgeveegd hebben tijdens onze tocht door het natuurpark. Je weet maar nooit dat er opnieuw een warmteonweer opduikt net als je op zee zou zitten.

In de namiddag om 17:00u wagen we de oversteek van Lido Di Jesolo naar Cortellazzo. De Adriatische zee ligt benepen tussen Italië en de Balkan, zeg maar het vroegere Joegoslavië.

Venetië ligt op de kop, het ondiepste deel van de zee. Bij ongunstige wind kan het er spoken. Maar vandaag niet, de zee is vlak en er waait een lichte zuidoostenwind. We varen minimum 500 m tot 2 km uit de kust, de oversteek verloopt prima, onze enige metgezellen zijn een massa enorm grote kwallen.

De ligplaatsen in Cortellazzo zien er niet zo gezellig uit, daarom besluiten we door te varen tot Torre di Fine, de sluis van Canal di Revedoli staat open en we kunnen doorvaren tot aan de draaibrug van “Torre Di Fine”.

Een 200 m voor deze brug aan BB zijn er houten meerpalen voorzien met een bruin geschilderde kop waar je gratis kan overnachten, dichter bij de brug is het niet aan te raden omwille van de beperkte manoeuvreer mogelijkheden.

Torre Di Fine is een klein dorpje met 1 hoofdstraat en enkele kleine zijstraatjes en“Da Luigi”, de enige lokale eettent.

Veel verder komen we vandaag niet meer.

In volgend clubblad ontdekken we verder de geheimen van de Venitiaanse lagune.

Tot dan

Els, Jurgen, Maurane en Ruge

11

C

entimeter na centimeter zien we ze verdwijnen in de diepe sluiskolk. De jachten worden miniatuurspeelgoed. De trossen bedienende vrienden horen ons nog nauwelijks, onze groet vergaat in het kolkende water van de sluis en het gegrom van motoren. Met uitbundig armengezwaai en (eerder voor de vrouwelijke bemanningsleden bedoelde) kushandjes, wensen we Balou, Flâneur en Mauru een veilige vaart huiswaarts. Met de traagheid der dingen gaan de sluisdeuren open.

Wij staan boven op het sluishoofd van Bossuit. Zij wenden de steven afwaarts de Bovenschelde richting Oudenaarde.

Drie dagen hebben we samen doorgebracht. Wij hebben nog vakantie. Zij moeten maandag echter terug paraat staan om onze economie te ondersteunen en vooral om er voor te zorgen dat mijn pensioen volgende maand nog betaalbaar is. Waarvoor dank!

TOERVAREN

Eens:

De Winter Voorbij!

Tekst: Jo Cappaert

We zijn inmiddels 13 juni en zitten nu tussen de Watersport Moervaart Hemel-toer-vaart en de VPF Toervaart reünie naar Roubaix in.

Maar het begon allemaal reeds weken terug, eens

'De Winter Voorbij'.

Nadat we opening vaarseizoen naar Eeklo aan ons hebben moeten laten voorbij gaan wegens familiale verplichtingen (een jaarlijks weekendje op stap met broers en zussen, trouwens ook altijd leuk), keken we vol verwachting uit naar deze Hemel-toer-vaart.

En het mag gezegd worden, het was genieten, we waanden ons dichter bij de Hemel dan verhoopt.

Onze boot, de YESTER, werd eind maart uit zijn winterslaap gehaald. Er werd gepoetst, het peil van de oliën werd nodig nagekeken en de mazoettank werd voorzien van een portie fossiele brandstof tijdens de jaarlijkse WM-tankbeurt. Een paar korte proefvaarten in de daaropvolgende weekends bewees dat ons bootje klaar was voor iets langere uitstappen. Dertig mei kwam nu wel heel dicht bij, de dagen ervoor werd proviand (Westmalle Trippel) en kledij aan boord gebracht. Woensdag 29 mei worden we door één der dochters definitief afgezet in de Meersstraat te Wachtebeke bij steiger 24, met een zoen goede reis gewenst en we zijn klaar om morgenvroeg af te varen.

Met vijf jachten vertrekken we stipt om 8u30 uit onze thuishaven. Tegen dat we aan het hoge huis (of d’ijzeren brug), aanmeren is onze armada aangegroeid tot acht scheepjes en twee campers. In Langerbrugge pikt Flâneur aan, op de Leie vervoegd Linas III ons en juist voor aanvang van het aperitief komt Anna Fredericke aangevaren. Je moet het maar kunnen plannen, hé Luc? Wat we in Deinze centrum niet konden (steiger gereserveerd), doen we nu in Bachte Maria Leerne bij MYCG. We liggen afgemeerd op een idyllisch plekje, rustig in de natuur, badend in de zon met plaats voor een uitgebreide steigeraperitief en bijhorende BBQ. Ons bestuur heeft woord gehouden...zoals beloofd, de steigeraperitief is er, een BBQ en veel ZON is de surplus. Alvast, voor zij die de ingrediënten bijeen haalden en voor de braaimeester, (we hebben die avond niet veel met elkaar gesproken, des te meer van uw kunde geproefd- en genoten), een hartelijke dank, de BBQ was perfect (en niet duur).

Na een idyllische dag doorheen de kronkelende Oude Leie, een drink, een BBQ en vooral de babbel tussen gelijkgestemden zijn alle ingrediënten aanwezig om zalig te slapen. ‘Morgen gaat het vroeg dag zijn’ hoor ik nog zeggen, we moeten een uur inlopen.

Slaap zacht!

Om acht uur stipt maken we los en varen verder richting Zwevegem.

Een rustige Leie volgend naderen we aan een gezapig tempo, met zo'n 2000 toeren op de teller, Kortrijk. Het mijmerend turen over de oevers en het geluid van kabbelend water worden abrupt onderbroken door een ingetogen marifoonbericht van Daniel ‘JIDE’ over een ietwat onverwachte, lugubere passant. We wijden er liever niet verder over uit maar je wordt er toch effen stil van. Van marifoon wordt, op vraag van de hulpdiensten, overgeschakeld op telefoon zodat met de nodige sereniteit de burgerlijke plicht kan vervuld worden.

In Kortrijk komen we al onmiddellijk bij de drie opeenvolgende idyllische historische sluisjes op het kanaal Kortrijk-Bossuit. We delen ons op om per twee jachtjes de hindernissen te nemen. Reeds enige tijd voor we aan deze toertocht begonnen werden de sluismannen verwittigd van onze komst. Extra personeel was ter onzer beschikking.

Wat een behulpzame en vriendelijke sasseniers, bedankt mannen!

12

De passage verliep perfect en zeer vlot. Na de drie bejaarde sasjes komen we met zijn allen in de grote sluis van Zwevegem. Effe paniek, zo’n grote hebben wij nog niet gehad. De sluis heeft gelukkig drijvende bolders en ons gezelschap legt uit hoe het werkt. We bereiken rond 17 uur Zwevegem, er is plaats genoeg maar het wordt toch nog improviseren en elkaar helpen om mooi afgemeerd te liggen.

Zowaar, je zou er dorst van krijgen.

Er werd voorzien om in de plaatselijke horeca (een luxe frietkot) frietjes met iets naar keuze te verorberen. De volledige keet wordt door onze 22 koppige bemanning bezet, ook hier verloopt de levering bijzonder vlot.

Na deze simpele maar smakelijke maaltijd hebben we weer geluk.

De zon schijnt zo uitdagend dat een steigeraperitief, in dit geval steigerdessert of pousse-cafe, zich opdringt. Zalig. Het is heerlijk buiten. De apero blijft duren tot de sterren komen. Gelukkig weet Etienne ‘LINAS’ de lichtschakelaar zitten! Voor we slapen gaan wordt afgesproken om morgen om 9u45 verzamelen te blazen voor een gegidst bezoek aan Transfo. Dat wordt uitslapen.

Met een iets te zwaar hoofd en na een licht ontbijt gaan we Transfo Zwevegem, een elektriciteitscentrale ANNO 1913, verkennen.

De niet zo technisch onderlegde gids geeft ons wel een mooi toekomstbeeld van de site en toont wat er nu al verwezenlijkt is.

Ja, het is echt wel de moeite waard om te zien hoe de oude afgedankte centrale een nieuw leven wordt ingeblazen. Voor het technische gedeelte, over hoe zo'n centrale vroeger werkte, hadden we gelukkig een Jules in de groep met beroepservaring in de sector. Hij geeft ons een deskundige uitleg. Gerda daarentegen toont ons hoe de oude art deco douches (die nog in een verbluffende staat verkeren) moesten gebruikt worden. Sommigen vonden dat blijkbaar nog interessanter dan een vooroorlogse stoomturbine!

Onze tijd dienen we scherp in de gaten te houden gezien we nog door de sluis moeten. Toch willen we nog de duiktank bezoeken.

In een oude mazout opslagtank heeft men, na saneren en reiniging, een duiktank geplaatst voor het aanleren en beoefenen van de duiksport. Knap gedaan. Na de gedreven uitleg van de barman/gids wordt er nog iets fris genuttigd in de kantine (inbegrepen in de toegangsprijs, dus het MOEST wel). We begeven ons vervolgens snel naar onze jachtjes om de laatste etappe aan te vatten richting Bossuit waar we rond 14u arriveren. Onze afscheidnemende clubgenoten verdwijnen in de sluis. Ze hebben dan nog een tweetal uur voor de boeg tot in Oudenaarde van waaruit ze op zondag verder varen richting thuishaven. Wij blijven boven liggen.

Het is zaterdag 1 juni rond 15u. De ZON schijnt. Het is niet moeilijk voor de overgeblevenen om te bepalen hoe we de rest van de dag gaan invullen, we gaan, u raadt het nooit... BBQ-en. Na het verdelen van de 6A uit de enige elektriciteitskast, goed voor de frigo's van de vijf jachten, wordt er een lijst opgemaakt van wat er nog moet gehaald worden aan ingrediënten. Wie anders dan het mobi-team, versterkt door enkele van de vrouwen, zorgt voor de bevoorrading. Bakkers van dienst zijn vandaag Daniel en Sonja ‘JIDE’, terwijl Gerda ‘LINAS’ een excellent tomatensausje klaarstoomt. En zo eindigt ook deze dag weer mooi met eten, drinken en een flinke babbel.

Wat moet een mens meer hebben.

Zondag wordt een uitslaap dag, met in de namiddag een fietstochtje richting "de geitenboer". Zo, ja... zo speciaal, dat het moeilijk met woorden te omschrijven valt. Waar de tijd bleef stille staan komt er dichtst bij. Het geeft je toch stof om over na te denken.

Dit is nu wel echt einde Hemel-toer-vaart. Jef en Eartha zijn in gedachten al bezig met Roubaix. We hebben vier dagen om daar te geraken maar er is een stremming en volgens de geruchten ziet het er niet goed uit. Maar dat lezen we dan wel in kanaal 77.

13

HET TV & WIFI-DOSSIER Tekst: Jef Beernaert

TV kijken aan boord We hadden het er vroeger al over, tv kijken ergens te velde op een boot is niet vanzelfsprekend. Zeker niet als je de programma’s wil volgen die je thuis gewoonlijk bekijkt. Al kennen we FC de kampioenen intussen van buiten, toch kunnen we niet ontkennen dat de beeldbuis voor velen een zo goed als onmisbaar meubelstuk is. En daar is niets mis mee.

Het digitale landschap verandert zeer vlug en zeker nu het gratis DVBT kijken (met het kleine antennetje) is weggevallen, lijkt het ons toch de moeite waard om af en toe eens op het item terug te komen.

Want, zeg nu zelf, ergens onderweg, afgemeerd op een lekker rustig plekje. 's Morgens er op uit met de fiets, 's middags slenteren door een leuk stadje en 's avonds op je eigen bootje samen genieten van bv. ‘Vive le Velo’: Hoe fijn is dat?

Welke mobiele ontvangstmogelijkheden zijn er? 

-

Satellietontvangst, of anders gezegd, met een schotelantenne.

DVB T2 Antenne (via TV Vlaanderen).

Via internet.

We behandelen ze stuk voor stuk 1. SATELLIET-TV TV kijken via satelliet aan boord van een boot is op zich heel eenvoudig, althans theoretisch. In de praktijk is het echter een heel gedoe. Eerst en vooral mogen er absoluut geen obstakels staan tussen de satellietschotel op de boot en de satelliet die ergens in het zuiden aan de hemel hangt te bengelen. Een misplaatste boom, te hoge kademuur of zelfs ergens een hoge schouw die juist in de weg staat is reeds voldoende om het signaal te missen, dit onafhankelijk van de kostprijs en kwaliteit van de schotelantenne. Ook de zich zelf richtende dure systemen kunnen niet door takken heen kijken.

Heb je geen automatische zelf richtende schotel, dan heb je nog bijkomende problemen. 

Je moet eerst en vooral het geval manueel uitgericht krijgen op een immer bewegende boot. Zie je een man bovenop het dek een paringsdansje uitvoeren, wees er zeker van, ze hebben satelliet TV aan boord. Hij tracht satelliet en ontvanger te doen copuleren. Eens die twee uiteindelijk elkaar gevonden hebben, meestal nadat de coureurs juist over de meet zijn, en je komt benedendeks, dan is de hellingsgraad van het bootje net een graadje te veel veranderd en komt er een spontaan ‘NO OR BAD SIGNAL’ op de buis. Om horendol te worden.

14

Zit je dan ’s avonds eindelijk in je luie zetel te genieten van een thriller, komt er, toevallig 2 minuutjes voor de ontknoping, een boot met wat gang voorbij, is er een windvlaagje of een fikse regenbui, veel kans dat je beeld vastloopt. Heb je weer de clou van het verhaal gemist en je kan opnieuw, nu in boxershort en met een glaasje wijn achter de kiezen, het dak op om de schotel een preuteleutehaar te verdraaien tot de pixels weer tot leven springen.

Uit ervaring kan ik meedelen dat de uitzendingen van de Vlaamse zenders via TV Vlaanderen sinds de digitalisering enkele jaren geleden een grote schotel eisen. Waar voorheen een soepbord van 40 cm volstond is tegenwoordig een paella pan – familie formaat - met een diameter van 80 cm het absolute minimum. Voordeel is dat je er bijna mee kan zeilen als de wind goed zit. Maar zeg nu zelf, het is geen zicht.

Het abonnementsgeld voor satellietontvangst via TV Vlaanderen bedraagt (basisprijs) 14.5 €/maand. Er is nu ook een vakantie aansluiting mogelijk aan 29.95 € per maand. Hierbij komen nog activeringskosten, dit alles is te bekijken op de website van TV Vlaanderen.

Het voordeel is uiteraard wel dat je over heel Europa kan kijken naar uw favoriete programma’s.

Met de satelliet kan je, indien je niet wenst te betalen, gratis kijken naar duizenden zenders. Van Al Jazeera tot卫星电视. Er zit 1 gratis Nederlandstalige zender bij, een samenwerking tussen de VRT en de Nederlandse omroep, namelijk BVN. Daarop zijn het journaal en enkele programma’s, hoofdzakelijk Nederlandse, te bekijken. Maar deze zender is intussen verhuisd van Astra 1 naar Hotbird 13B. Een normaal mens kan het allemaal niet meer volgen.

Wie lang genoeg de zender zoekt, die zal ooit vinden!

Ik denk dat intussen reeds vele schotels op de bodem van de kanalen te vinden zijn.

2.

DVBT2 antenne

Analoog TV kijken met een antenne werd reeds een 10tal jaren geleden afgevoerd. Ter vervanging kwam het digitale DVB T signaal met een perfecte beeldkwaliteit, zonder sneeuw, de kajuit binnengewaaid.

Oudere TV toestellen waren daar niet op voorbereid, maar dat kon opgelost worden mits de aanschaf van een digitenne met bijhorende transponder. Er kon gratis gekeken worden naar enkele zenders. In Vlaanderen was dat één, Canvas en Ketnet. In Nederland en Frankrijk ook de plaatselijke nationale zenders. Maar heel ver over de landsgrenzen heen was ontvangst van de eigen kanalen niet mogelijk. Op de meeste plaatsen was de ontvangst probleemloos, het regendansje hoefde niet, ook al zat er beweging in de boot.

Maar zoals dat gaat, de vooruitgang! Te duur en te weinig kijkers werd gezegd. De Vrt haalde op 1 december 2018 het DVBT signaal definitief uit de ether, ondanks protest van de gebruikers.

In Nederland kan wel nog gratis gekeken worden. De zuinige Nederlanders zijn blijkbaar nog zo krenterig niet. KPN doet, in tegenstelling tot de Vrt, wel de investering om het signaal over te zetten naar DVB T2. Je kan dus in Nederland gratis blijven kijken, mits je beschikt over de juiste decoder. Dus is het best mogelijk dat hier toch nog een beperkte investering nodig is. Nederland heeft zijn aanpassingen in stappen uitgevoerd, in principe zou sinds april 2019 het volledige Nederlandse net overgeschakeld zijn op DVB T2.

Vlaanderen zendt ook het DVB T2 signaal uit, ’t is te zeggen, TV Vlaanderen, dus is het niet gratis.

Er wordt een pakket aangeboden waarin alle populaire Vlaamse zenders zitten verpakt. Je kan ze enkel ontvangen mits je de juiste TV Vlaanderen decoder met smartcard hebt. Het abonnement kost 9.95 € /maand. Smartcard, kaartlezer en antenne kosten ongeveer 155 €.

De ontvangst is perfect indien je de juiste antenne hebt. Maar hou er rekening mee dat je enkel binnen de grenzen van Vlaanderen en Brussel het signaal kan oppikken. Dus niet in Wallonië, Frankrijk of Nederland.

3.

TVkijkenviainternet (livestreamen)

Een heel ander verhaal, modern en hip. Maar met addertjes onder het gras.

Naar uw favoriete tv programma’s kijken, wereldwijd, via een internetverbinding, is tegenwoordig geen probleem meer.

Zolang je beschikt over een voldoende sterk internetsignaal natuurlijk.

En hier wringt het schoentje voor een eerste keer.

Verder wordt al eens beweerd, althans door de VRT, dat er nog steeds gratis kan gekeken worden naar de uitzendingen via VRT NU, andere zenders zijn gratis te volgen op STIEVIE FREE of een van de vele andere TV Portalen. Maar gratis is hier niet echt gratis. De programma’s zijn vrij te bekijken, rechtstreeks of in veel gevallen zelfs op een tijdstip naar wens, maar je hebt wel de internetkosten.

En hier wringt het tweede schoentje.

Thuis heb je in de meeste gevallen voldoende giga’tjes beschikbaar om zo goed als onbeperkt uw ding te doen, op reis moet je het draadloos stellen, meestal met veel minder gigabytes op je simkaartje.

Als je niet goed oplet zit je binnen de kortste keren buiten de limiet en vanaf dat moment kosten de bytes heel veel geld.

Daar komen we straks op terug. Eerst moeten we ergens onderweg een internet signaal vinden.

Internet aan boord Er zijn in hoofdzaak 4 manieren om een internetsignaal op te vangen: 1. Met een kabel zoals thuis, hetzij een glasvezellijn (Telenet), of op de telefoonlijn (Proximus).

2. Via een satellietverbinding. (TV Vlaanderen) 3. Draadloos internet op bestaande vrije netwerken, het zogenaamde Free WiFi. 4. Met een eigen draadloos netwerk.

1. Kabelverbinding (als thuis) Zonder meer nog steeds het meest accurate systeem om internet te ontvangen. Onderweg zal je allicht geen havens aanlopen waar ze een vaste verbinding kunnen aanbieden. Meer aandacht moeten we hier niet aan besteden.

2. Satelliet internet

HET ANTENNE AANBOD VAN TV VLAANDEREN

Dit lijkt momenteel geen waardige optie gezien je ook hier een schotel nodig hebt die gericht moet zijn op een satelliet. We weten dat het kan, maar een zelf richtende schotel voor internetverbinding kost minstens enkele duizenden euro’s. Op lange zeereizen allicht de enige optie, op rivieren en kanalen onpraktisch en veel te duur.

15

3. Gratis WIFI Op sommige plaatsen kan je gratis op het net, hetzij via een gemeentelijk netwerk (bv Wireless België), op het signaal van de haven, een winkel of op een vrij netwerk. Vroeger had je Belgacomfon, een gratis hotspot voor Proximus klanten, maar die is afgeschaft.

Telenet heeft voor zijn klanten wel een gratis mobiele hotspot, dit in binnen- en buitenland, te activeren met een app of met je TELENET login passwoord. Maar ook dat loopt niet steeds van een leien dak.

Het beschikbare signaal valt soms weg of is te traag.

De WIFI signalen die in havens worden uitgezonden zijn vaak te zwak om er een simpel bericht mee te kunnen ontvangen of versturen.

Laat staan dat je ermee kan tv kijken. Maar een wifi signaal kan versterkt worden, al is dat niet zo eenvoudig als soms wordt voorgewend. Met regelmaat wordt een verkeerde keuze gemaakt bij het aankopen van een wifi antenne met weer een teleurstelling als gevolg.

Op wat moet je letten bij aankoop van een wifi-antenne Waar hebben we het nog gehoord? Het is niet de lengte die belangrijk is.

Een goede antenne moet op de juiste frequentie werken. Het WIFI signaal wordt uitgezonden op 5 GHz of op 2,4 GHz. Koop een antenne met voldoende winst (versterking). Dit wordt aangegeven in dBi. Bijvoorbeeld: een antenne 5 GHz met 9 dBi versterking zou een goede keuze kunnen zijn.

Je hebt rondstralende antennes (omni directioneel) en richtantennes (directioneel).

Nadeel van een richtantenne is dat je de zender moet richten op de hotspot terwijl je vaak niet eens weet waar die zich bevind. Je kan het vragen aan de havenmeester, al is het niet altijd zo dat die daarvan op de hoogte is.

Let wel, het uitrichten steekt hier niet zo nauw als bij een schotelantenne (afhankelijk van de stralingshoek).

Je hebt richtantennes met een horizontaal of een verticaal zendpatroon. Het is goed om weten welk type je hebt gekocht. Een slechte ontvangst kan een uitstekende worden mits de antenne 90° te draaien.

Dit hangt af van de stand van de zendantenne. Bij een rondstraler moet die steeds rechtop staan.

Is een richtantenne beter, toch zullen we veel rondstralers zien in de pleziervaart. Die moeten niet gericht worden en een goede antenne zal een bevredigend resultaat geven.

Plaats de antenne zo hoog mogelijk in de mast, rechtop, zodat er zo weinig mogelijk hindernissen het signaal kunnen storen.

Gebruik de gepaste coax kabel en waterdichte koppelstukken om antenne met laptop of binnenhotspot te verbinden.

Let er bij aankoop op dat de antenne IP 65 is of hoger (weersbestendig). Een buitenantenne met direct ingegoten kabel (zonder koppelingen) is de beste optie. Regen en wind zijn op termijn de grootste oorzaak van een slecht werkende antenne.

BELANGRIJK! Een VHF antenne kan niet als WIFI antenne gebruikt worden, die werkt op een andere frequentie (van 156 tot 163 MHz). Dit kan ernstige schade aan de zender in uw laptop veroorzaken.

Een klein antennetje, ingeplugd op je laptop binnen in de kajuit, zal zelden werken. Je stalen kajuit is een kooi van Faraday vol storingen en je zit veel te laag om een goed signaal op te pikken.

Er zijn honderden soorten antennes op de markt. Een vooraanstaand merk is het Amerikaanse UBIQUITI. Ze worden voor professionele toepassingen gebruikt en zijn zeer betaalbaar.

Aansluiten WIFI antenne Rondstralende antenne

Richtantenne

De richtantennes zijn accurater en geven minder storing omdat al het uitgestraalde vermogen in de richting van de hotspot in de haven wordt gestuurd.

Met een rondstraalantenne wordt het vermogen verdeeld over 360° en pik je ook alle storingen van de omgeving op.

16

Er bestaan van die kleine antennetjes die met een stick op de usb poort worden aangesloten.

Hierop je buitenantenne aansluiten werkt niet. De stick, in werkelijkheid een netwerkkaartje, is hiervoor te licht.

Je hebt aangepast materiaal nodig voor een goede werking.

Wees op je hoede voor oplopende rekeningen.

Het rechtstreeks inpluggen van de antenne in je laptop heeft als nadeel enerzijds dat je constant met die kabel in de weer bent en ten tweede dat enkel de ingeplugde laptop kan genieten van de antenne.

Indien je in de boot een eigen router installeert zijn die problemen van de baan. Je plaatst die ergens in een verloren hoekje, liefst een beetje centraal om storing van het metalen casco te mijden, sluit er de antennekabel op aan en nadat de antenne gelinkt is (soms gebeurt dit automatisch, soms heb je een installatieschijfje nodig) kan je met meerdere apparaten, zowel laptop, smartphone en tablet, draadloos ontvangen en verzenden.

Voor een simpele uitleg volgen we onderstaande schets.

Hotspot (haven) WIFI Antenne WIFI Adapter

Nadat de Europese Commissie de roamingkosten heeft afgeschaft kan je binnen Europa goedkoop internetten binnen je bundel. Maar daar zit een maximum aan. En extra MB's buiten je bundel brengen extra kosten met zich mee. Vooral bij het streamen van films of het kijken van videoclips gaat het snel met de gigabytes.

Een speelfilm bekijken van anderhalf uur verbruikt al vlug 1,2 Gb. Valt dit buiten uw maandelijks tegoed, dan betaal je al gemiddeld 0.1 € per Mb, voor deze speelfilm betekent dit 0.1 x 1200 = 120 €.

Een dure film!

Check dus vóór je op vakantie gaat even je abonnement en de tarieven van je provider om verrassingen te voorkomen.

Opgelet: in Zwitserland, Andorra, Isle of Man, Jersey, Guernsey en alle andere niet-EU-landen betaal je dus wel nog voor roaming.

TV via Internet Router Je vangt het signaal op met de buiten antenne (richtantenne of rondstralende antenne). Dat signaal wordt met een WIFI adapter met ingebouwde netwerkkaart vertaald in een bruikbare input voor de laptop of smartphone. De wifi adapter zit ofwel op de antenne vast of kan binnen in de boot opgesteld staan. De WIFI adapter wordt ingeplugd op een router die dienst doet als repeater (verkrijgbaar op 12V). De router stuurt het signaal binnen in de boot waarmee je kan ontvangen en zenden.

De kwaliteit en snelheid van het internet hangt in hoofdzaak af van het hotspot signaal. Je kan het versterken, maar niet versnellen.

4. Een eigen draadloze verbinding opzetten Al wie een iPhone of Smartphone in gebruik heeft beschikt reeds over een eigen netwerk.

In dat mobieltje zit je simkaart waarmee je op het net kan surfen. Een smartphone kan via instellingen als hotspot opgezet worden om met andere toestellen op het net te gaan, maar pas op dat je buren uw signaal niet kunnen misbruiken.

Hou je wachtwoord veilig binnenshuis.

Of je kan met een stick waarin een simkaartje zit aan de slag. Hoelang je dit kan doen hangt af van het internetabonnement waarvoor je gekozen hebt.

Uw eigen hotspot versterken kan met de antenne zoals beschreven in vorig punt.

Nu we met een van de beschreven opties een internetsignaal hebben aan boord kan dit overgebracht worden op het TV scherm. Dit kan middels een HDMI verbinding tussen laptop en TV, of draadloos via een Chromecast. Dat is een ontvangertje (zie foto) die op de HDMI fiche van de tv ingeplugd wordt en draadloos het signaal van je tablet, pc of smartphone oppikt en op het grote scherm brengt zonder kwaliteitsverlies of haperingen. Zo’n Chromecast heb je reeds vanaf ongeveer 40 €.

Tv kijken gebruikt heel wat geheugen. Reken op ongeveer 700 megabytes per uur.

Heb je een maandelijks krediet van 3 Giga, dan zijn die op amper 4 uur opgesoupeerd.

Maar misschien is er een oplossing voor het hoge verbruik bij het livestraemen. Sommige providers in Vlaanderen bieden abonnementen aan met een onbeperkt gebruik van een APP waarmee je tv kan kijken. Bij Telenet is dat YELLOW TV. Indien je deze app activeert, dan kan je in principe, afhankelijk van je abonnement, onbeperkt gratis TV kijken via deze APP. Bij Proximus is deze app niet gratis beschikbaar.

Kontroleer uw abonnement of vraag het aan uw provider voor je aan de slag gaat zodat je geen verrassende factuur ontvangt na uw vakantie.

HEB JE ANDERE OPLOSSINGEN GEVONDEN? DEEL ZE MET ONS EN ZO OOK MET DE PLEZIERVAARTWERELD! 17

De IJslandvaart, tot WO2 Black frost, mouwfreters & ’t vort snot Tekst : Jef Beernaert

Simultaan met de reiservaringen van Vera en Marnix op hun cruise naar IJsland, proberen we het leven en de corvee aan boord van een IJslandvaarder te schetsen. Een groter verschil in levensstijl is bijna niet denkbaar. Toch zijn er raakpunten. De zee blijft namelijk de zee, soms poeslief, soms een tijger. Al bij al is een cruiseschip ook maar een notendop op die oneindig lijkende levende watermassa.

Vooral in Oost-IJsland heerst vaak een scherpe noordoostenwind met vliegende stormen en zeer zware golven. Het wachten op beter weer kon lang duren. En als er geen wind stond, dobberde men dagenlang op zee, wat tijd- en geldverlies betekende.

REISVERHAAL DEEL 2

D

ag 4 : Donderdag 5 juli 2018, een onstuimige dag op zee.

Bewolkt en fris. We hebben de Noordzee ingeruild voor de Atlantische Oceaan en zijn nu in rechte lijn op weg naar IJsland. Het is geen dag om te onthouden. Al tijdens het ontbijt is de zee wild met 8 à 9 Beaufort op de windsnelheidsmeter! Rond 10u mildert die enigszins naar ruim 6 maar nog voor de middag wakkert hij weer aan. De patrijspoorten worden gesloten en we mogen niet meer aan dek! Pilletjes tegen zeeziekte worden massaal ingenomen als waren het smarties, papieren zakjes hangen overal klaar! Het resultaat: een bijna lege eetzaal ’s middags, velen slaan de maaltijd over. De avondshow met Bruno Brel, jawel, hij moest nonkel Jacques zeggen, wordt uitgesteld naar 7 juli.

We krijgen de raad om onze kajuit op te zoeken… Een wijze raad!

Ikke een beetje zzzeezzziek…

Intussen passeren we opnieuw een tijdszone, 24u wordt nog maar eens 23u.

Maar daar trek ik mij niks van aan. Het wordt een lange, zware nacht!

Tekst & foto’s Vera Hoogerwijs

Op Cruise naar IJsland van 2 t/m 16 juli 2018.

Magistraal zicht Boven op Vatnajökull (gletsjer)

Stormweer en ijsschotsen maakten van de reizen levensgevaarlijke expedities. Bij zeer zwaar weer moest men gewoon binnen blijven en zat iedereen vol angst benedendeks. De een of de ander raakte al eens over zijn toeren. Soms werd er ook wel eens gevochten aan boord, maar dit probeerde men dan in der minne te regelen. Wat boven hen gebeurde konden ze enkel horen of vermoeden, uit de kajuit aan dek komen was levensgevaarlijk. Maakte men water, dan moest men pompen, dag en nacht … of verzuipen!

Een storm hield soms tot 3 dagen aan.

18

Alhoewel, zo lang is die nacht nu ook weer niet!

Vrijdag 6 juli, op een onchristelijk uur, om half vijf in de ochtend, zitten we reeds te ontbijten. We liggen voor DJÚPIVOGUR afgemeerd, een klein kustdorpje in het oosten van IJsland. Binnen een uur, ongeveer stipt tegen 5.30u gaan we met de sloep aan wal. We hebben ingeschreven voor een 12uur durende excursie “Vatnajökull en jökulsárlón ”. Wat dat ook betekenen mag. Het is in elk geval met een bus, en we trekken de bergen in, en we zijn goed ingeduffeld.

Na een flinke mooie panoramische rit naderen we de 3de grootste gletsjer ter wereld. Eenmaal we de mooie kustweg hebben verlaten gaat het via een steile, kronkelende grintweg omhoog naar het Skalafellsjökull en Vatnajökull ijsveld. De beklimming is voor de chauffeur moeilijk en voor ons spannend, we houden ons aan de zitleuningen vast! Goeie kwaliteit. Een spectaculaire rit!

Ter plekke boven wordt ons een dik skipak en helm aangereikt en we krijgen per koppel een sneeuwscooter toegewezen. Wie voorop zit? Dat moeten we zelf uitvechten. We gaan op verkenning op de grootste ijsbaan van Europa.

Zeeziekte kwam ook bij doorleefde vissers voor. Er zijn getuigenissen van vissers die gedurende heel hun loopbaan, tijdens elke reis, enkele dagen zeeziek waren. Meestal verbeterde dat tijdens het werken.

Vele vissers werden trouwens landziek eens ze terug vaste grond onder de voeten voelden.

Niet alleen de regelmatige stormen waren risico van het vak. In de winter was het er bitterkoud. De kans op bevroren ledematen was reëel. Vissers waren bevreesd voor de ‘black frost’. Dat was een dikke mist die onmiddellijk aanvroor. De masten en het tuig koekten aan en werden zeer zwaar. Soms zo zwaar dat de houten schepen kraakten, zware averij opliepen en konden vergaan. Als iemand in het koude water terecht kwam werd een levenslijn uitgeworpen. De onderkoeling kwam zeer snel, meestal kwam alle hulp te laat.

Het gebeurde al eens dat er mannen ziek of gewond raakten. Hier spreken we niet over een verkoudheid of een gekloofde vinger. Ziek zijn was trouwens geen reden om niet te moeten werken. De onhygiënische

In het spoor van de gids sjezen we moeiteloos op de 9 km brede en vele kilometers lange gletsjer tot de eerste halte in “niemandsland”. We krijgen wat geschiedenisles over het ontstaan van de gletsjer mee en een vingerwijzing gezien het mensdom één van de hoofdredenen is dat ze in een De gletsjer bevindt zich in het zuidoosten versneld tempo afsmelten. van het land. Vatnajökull heeft een Hadden we die scooters niet oppervlakte van ongeveer 8100 km² en beter ingeruild voor een span bedekt hierdoor 8% van de oppervlakte van IJsland. De ijskap is op plaatsen tot 1000 husky’s om onze ecologische meter dik. Ruim de helft van de gletsjer voetafdruk iets kleiner te maken? maakt deel uit van het nationaal park Of beter nog: sneeuwschoenen, je Skaftafel. weet wel, van die De vulkaan Hvannadalshnúkur, met z’n 2109 batmintonrackets onder je zolen, m het hoogste punt van IJsland, ligt aan de of vergroten die juist de zuidrand van Vatnajökull. Naast deze voetafdruk!!! vulkaan bevinden zich onder de gletsjer We beleven in elk geval een enkele van de meest actieve vulkanen van onvergetelijke ervaring en IJsland. Sinds augustus 2014 werden een hebben veel geluk: vandaag serie aardbevingen geregistreerd. Een grote schijnt het zonnetje, uitbarsting en instorting van de krater gisteren kon de excursie worden gevreesd. niet doorgaan door mist!

levensomstandigheden en eenzijdige voeding eisten op termijn hun tol. Vóór den anderen oorlog (WO1) waren een medicijnkastje of verbanddoos maar zelden aanwezig op een vissersschip. Een extra glaasje Eau de Vie moest het meestal oplossen. Ontstekingen en mouwfreters waren schering en inslag.

Mouwfreters waren ontstekingen bovenaan de pols tussen handschoen en mouw door het contact met het zoute water. Reders hadden maar weinig op met de dure medische middelen. Indien je als visser gekwetst raakte zorgde je maar dat je een redelijk propere lap stof vond om de wond in te binden met een stuk ‘zoetekoek’. Als je vingers aan elkaar kleefden door het ‘vort snot’ (etterende vingers), dan plaste je maar op je hand, dan weekten ze weer los.

Diepe snijwonden, opgedaan tijdens het gutten, werden zonder omhaal door een collega, en zonder verdoving, dichtgenaaid.

Na de lunch in een plaatselijk restaurant wordt de tocht per bus verder gezet naar Jökulsárlón, een groot gletsjermeer dat nog niet zo lang bestaat maar door het smeltwater vlug groeit. Daar aangekomen nemen we plaats in een 15 persoons amfibievoertuig dat onmiddellijk het ijsmeer inrijdt. Indrukwekkende, meters hoge ijsformaties met grijsblauw en zwarte schakeringen trekken aan ons voorbij. Adembenemend mooi! Er vaart constant een zodiac van de reddingsbrigade rond onze amfibie. Mocht er iemand in het water sukkelen is die binnen de 2 minuten onderkoeld! Reddingsvesten dragen is verplicht.

We mogen een stukske ijs als souvenir meenemen! Voor in de aperitief?

19

Op het Jökulsárlón ijsmeer met de amfibie

Toch liep het soms echt mis en moest iemand dringend professionele verzorging krijgen. Als je veel geluk had was er een Frans marineschip in de buurt. Tijdens de campagne was die altijd wel ergens. Met seinvlaggen werd kenbaar gemaakt dat hulp gewenst was. De visser in kwestie werd vervolgens overgebracht in een sloep om behandeld te worden door een chirurgijn.

Soms kon geen hulp meer baten of kwam hulp te laat.

Als een bemanningslid stierf werd hij, in de mate dat het mogelijk was, begraven op een begraafplaats voor vissers in IJsland. Kon dit niet, dan kreeg hij een zeemansgraf.

De overledene werd in een zeildoek gewikkeld die werd dichtgenaaid, met een gewijde kaars in zijn broekzak. Het voeteinde werd verzwaard. De kapitein droeg een dienst op in aanwezigheid van de complete bemanning. Op bevel werd de plank waarop de dode lag opgebaard schuin gehouden.

De visser gleed, met de voeten voorop, in het water en zonk dank zij de verzwaring, staand naar de diepte, zoals het een zeeman waardig is.

Zonder de verzwaring zou hij waarschijnlijk eerst nog een tijd blijven ronddobberen, dat was niet bevorderlijk voor de stemming aan boord.

Ongeveer 1 op de 10 vissers kwam nooit meer terug.

Verbijsterend!

20

We krijgen wat later nog de gelegenheid op het strand aan de Atlantische Oceaan om ook daar over het pikzwarte lavastrand naar de in zee drijvende ijsschotsen te wandelen.

IJskoude wind waait ons om de oren maar we voelen het amper want we zijn goed voorzien tegen de kou met onze dikke frak, muts, sjaal en wanten. In België 30°C, hier amper 8°C met een strakke ijswind. Brrrrr.

Om 18u15 stappen we weer te Djupivogur in de sloep die ons veilig terug aan boord brengt. We zijn 12 u van het schip weggeweest maar hebben iedere minuut ten volle beleefd en intens genoten! Een warme douche later zien we tijdens het diner warempel 3 dolfijnen dichtbij het schip spelen. Een mooie afsluiter van een unieke dag! De avondshow slaan we over, het was een lange dag en morgen willen we er in alle vroegte bij zijn. Vanaf 6u kunnen we bultruggen, dwergvinnen en witsnuitdolfijnen te zien krijgen. Al zijn we niet gewoon om op klaarlichte dag in ons nest te kruipen… om te slapen. De zon gaat hier pas onder na middernacht om anderhalf uur later reeds opnieuw op te duiken. Het wordt niet eens echt donker -Raar hé?!

Zaterdag 7 juli 2018. Rond 6u passeren we onbewust de poolcirkel met coördinaten 66° 33,8’ noorderbreedte en 15°17,0’ westerlengte. Op het verandadek pas goed en wel aan ons eerste croissantje bezig duikt er al een gezinnetje dolfijnen op, spelend in de golven die het schip maakt. Wat verder van het schip weg merken we de welbekende staart van een bultrug op. Wij weeral content. Tot zowat 10u is iedereen waakzaam en spieden we het zeeoppervlak af.

Nu en dan worden we beloond. Er worden wel 1000 foto’s genomen in de hoop dat er toch eentje bijzit waar een glimp van een walvis op staat. Tevergeefs! Die dertigtonners zijn rapper dan de sluiter van ons fototoestel!

We maken ons op voor een volgende excursie: “Juwelen van het Noorden”. Als het schip vastmaakt aan de kade in Husavik mogen we onmiddellijk van boord.

Na een uurtje bus wordt ons een wandelingetje aangeboden naar de grootse waterval in IJsland, de “Goðafoss” of Godenwaterval. We zien die al van verre door de wolk van waterdamp die erboven hangt. Het water van de Skjálfandafljót rivier stort over een breedte van 30 meter 12 meter naar beneden. De Goðafoss wordt door rotsen in een paar stukken verdeeld. We klimmen en klauteren over rotspartijen tot beneden bij de snel stromende rivier waar het water neerplenst.

De Godenwaterval ‘Goðafoss’

Een kort busritje brengt ons bij het geometrisch veld “Námaskarð”. In de bus ruiken we een sterke zwavelgeur! We vallen van de ene verbazing in de andere, nooit geweten dat zoiets bestaat! Het domein is bezaaid met stoompluimen en kokende modderpoelen. Zoals het hier ruikt moet het ook stinken in de hel.

We hebben ogen te kort om het landschap met de fantastische De thermische activiteiten op die kleurschakeringen en ontelbare geometrische velden ontstaan door het magma dat niet door de aardkorst heen stoompluimen in ons op te nemen! dringt maar er vlak onder ligt. Deze We mogen over de immense vlakte gloeiende abri verwarmd de aarde en heen lopen, doch langs afgebakende verhit het grondwater. Door de hoge paden want de pluimen zijn wel tot druk stijgen stoom en vrijgekomen 200°C heet, we komen er best niet al magmagassen naar boven. Hierdoor te dichtbij! ontstaan de solfataren, fumerolen en Wonderbaarlijk EN imposant. geisers.

Zijn we soms efkens in de hel of op Solfataren zijn sterk zwavelhoudende een vreemde planeet beland?! dampen. Een fumarole is een opening in Dit konden we ons niet voorstellen. de aardkorst in vulkanisch actieve gebieden. Uit deze opening komen de hete gassen, dampen en stoom vrij en worden geisers.

De typische kledij van een IJslandvaarder bestond uit een warme muts gemaakt uit robbenvel die hij vrijwel nooit afzette. Bij hun uitrusting hoorde een oliehoed en lederen laarzen.

Stevige handschoenen waren onmisbaar. Ze moesten er de lijnen waarmee de kabeljauw werd gevangen mee binnen halen.

Er werd gevist met een zware kollijn van wel 75 meter lang naar kabeljauw en heilbot. De kollijn was vervaardigd uit fijn gehekelde hennep (kol) die sneed als grof schuurpapier. Het zoute water dat telkens tussen de handschoen en de mouw terecht kwam, was de oorzaak van voornoemde mouwfreters.

Vanop een uitkijkpost overschouwen we het gebied dat bezaaid is met reuzengrote gestolde lavabulten. Ik mag er niet In ‘De HEL’ aan denken dat één van die talrijke vulkanen nu een boerke zou laten.

Diep onder de indruk verlaten we dit helse gebied. We ruilen het in voor het Myvatnmeer, letterlijk vertaald het muggenmeer. Het meer wordt voornamelijk gevoed met warm water dat vanuit de omliggende lavavelden het meer in stroomt. Een goede basis voor muggenlarven. Op de weinige windstille dagen zouden hier miljoenen muggen dansen boven het wateroppervlak. Vele larven en veel vis in het schone water Klein Marnixken in ‘Games of Thrones’ betekent ook een grote diversiteit aan vogels... en vogelspotters, gewapend met loodzware camera’s. Willen ze allemaal de grootste hebben? Voor die kleine vogelkes?

Nog een kleine stop verder bereiken we het natuurreservaat Dimmuborgir (duistere burchten) waar gestold lavagesteente vreemde vormen heeft aangenomen. Met een gids wandelen we door het desolate landschap. Er bloeien tal van tere bloempjes en we ontwaren vele soorten mos. Scènes van de ‘Games of Thrones’ en ‘The Lord of the Rings’ werden hier opgenomen. Bang om te verdwalen blijven we in de buurt van de gids.

Rond 18u komen we moe terug bij het schip dat braaf aan de kade is blijven wachten. Na het diner volgt het uitgestelde optreden van Bruno Brel die een ode brengt aan zijn 40 jaar geleden overleden oom.

Intussen stomen we stilaan richting Reykjavik en een volgend clubblad. Tot dan

21

NA ‘van Zout naar Zoet’ Terug ‘naar Zout’ Tekst & foto’s: Marc Daens

A

l zo’n dikke 25 jaar zit ik met vrienden voor een paar dagen op zee. Voor mij eindigde dit jaarlijkse avontuur toen onze Reinier Nooms opnieuw vaarklaar was. Vanaf dan zou het gedaan zijn om afhankelijk van de wind rond te dweilen op de zee. Gedaan met het zoeken naar een streepje land aan de einder of te staren naar de horizon om het gevoel dat mijn maag achter op mijn tong ligt, te onderdrukken. Neen! Voortaan zou ik me houden aan de beperkte breedte tussen twee oevers en genieten van het lichte geschommel, veroorzaakt door collega’s zoetwatermatrozen.

Enfin, dat dacht ik toch.

Tot er een mailtje van een van die zeilmaten binnen kwam. Hij liet me weten dat er een boot was gehuurd in St. Malo en dat alleen mensen met een beperkte geest zich nooit bedenken.

Daarop ontspon zich volgend gesprek met mijn mezelf.

“Ik krijg hier een mailtje of ik alsnog niet meezeil. Ze hebben een boot gehuurd in Saint-Malo” “En, ga je mee?”

“Ik heb vorig jaar gezegd dat het zeilen voor mij voorbij is.”

“Tja, waarom heb je dat gezegd? Je zit toch heel erg graag op ’t water?”

“Ja, natuurlijk.”

“En toch niet alleen op kanalen en rivieren, wel” “Euh neen,” “En je zeilt toch heel graag?”

“Ja, heel erg graag.”

“En je komt toch goed overeen met die mannen? “ “Jawel, maar dat wil daarom nog niet zeggen dat ik er een week moet mee samenleven, toch?”

“Neen, maar is dat dan een reden om niet met hen op een boot te zitten?”

“Uiteraard niet” “Wel?” “Ja maar, die mannen daar hebben me helemaal niet nodig?”

“Als het is gelijk hier thuis, dan hebben ze jou daar in St. Malo inderdaad niet nodig. Maar iemand heeft het jou gevraagd.”

“Ja, dat is zo.”

“Jongen toch, hoe is dat nu mogelijk? Stop met zwansen en schrijf dat je alsnog mee wilt.”

“Dat gaat zo maar niet.”

“Ze gaan jou echt niet weigeren. Ze kennen jou al lang genoeg om te weten wat voor vlees ze in de kuip hebben.”

“Net daarom. En ook, nu kunnen ze comfortabel in de auto zitten en met mij er bij is het dringen.”

“Hey, er moet hier ook nog gewerkt worden. Ja?” “Ik zal het braaf vragen.”

“Doet dat en stop nu eens echt met neuten. Ik heb al veel zeveraars gezien, maar nog nooit een van jouw kaliber.”

“Ik ook niet. Dat is dan toch 1 ding waar ik echt goed in ben.”

“Pfffffffff.”

22

Dus op vrijdag 10 mei pers ik mezelf in een reeds goedgevulde auto voor een, voor het overige probleemloze, rit van 650 km.

Eens in de haven van St. Malo en na de nodige formaliteiten te hebben geregeld, gaan we aan boord van een Ovni 345. Een aluminium zeilboot met ophaalbare kiel en roer zodat je er mee kunt “droogvallen”.

Onze compagnon de route, de OVNI 345

Zo’n tien jaar geleden hadden we dezelfde boot gehuurd en toen zijn we een strand opgevaren om daar te overnachten. Dat was een zodanig leuke ervaring dat we hadden afgesproken (en daar zal het ook bij blijven) om dit nog eens te doen.

Helaas zijn we op een slecht moment aangekomen, namelijk bij laag tij. Als je weet dat het getijdeverschil hier ongeveer 9 meter is bij dood tij (en 11 meter bij spring, maar door een drempel zakt het water niet zo diep) dan weet je ook dat het aan boord brengen van onze bagage, eten en drinken langs de schuine ramp geen eenvoudig werkje is. Om het helemaal af te maken is het nog aan het miezeren ook.

Dag 1 Na een nacht waarbij het water met bakken uit de hemel viel schijnt ‘s morgens de zon. Volgens de weerberichten (die je als zeiler fanatiek bekijkt, checkt en becommentarieert) blijft het zo de volgende dagen. Gelukkig komt deze voorspelling ook uit. Qua wind geven ze voor vandaag vijf à zes Beaufort, met pieken tot zeven, zodat we beslissen om uit te varen met twee reven in het zeil (voor niet-zeilers: reven betekent dat je het zeiloppervlak verkleint zodat het grootzeil minder wind vangt).

Wanneer iedereen klaar is om wind en zee te trotseren, moeten we wachten om de haven te kunnen verlaten. Zoals meerdere havens in de regio is de jachthaven (er is hier ook nog een commerciële) voorzien van een drempel. Die zorgt er voor dat bij springtij voldoende water in de haven blijft staan om de boten drijvend te houden. Pas als er 2.30 meter water boven de drempel staat kunnen we buitengaats. In theorie zouden we buiten kunnen bij 60 cm water, maar de verhuurders hebben ons verwittigd dat met een opgehaalde kiel de boot totaal onbestuurbaar is. Met de wind die er nu staat laten we de theorie voor wat ze is en oefenen geduld (de waterstand boven de drempel wordt op een digitaal bord weergegeven).

St Malo; 2.4 m boven de drempel

Na eerst tussen de vele rotsen gelaveerd te hebben zetten we de zeilen richting Jersey.

Gedurende de dag vermindert de wind zodat we de reven er weer uit halen en we met een rotvaart (5 knopen of 9 km/h ) het 42 (zee)mijl verder gelegen Jersey naderen.

Net als de jachthaven van St. Malo heeft deze van St. Helier ook een drempel. Aangezien we minstens twee uur moeten wachten voor we over de drempel kunnen, besluiten we buiten aan het wachtponton te overnachten.

Plannen van de tocht.

Vele handen – 1 kaart Bovendien moeten we dan ‘s anderendaags niet weer wachten om uit te varen.

Na een door Dirk bereide copieuze maaltijd (vol au vent met mousseline puree en verse worteltjes) en het plannen van de tocht voor de volgende dag, kruipen we rond 11.00 uur in onze slaapzak.

Dag 2 We zijn niet als enige boot buiten de haven gebleven en liggen middenin een rij van zes dik. Met enige moeite krijgen we de buren (die ik onder de morgen heb horen thuis komen) aan de gang en om 8.00 uur zijn we terug aan het varen. Door de overal in het rond liggende rotsen moet je ook hier nauwgezet de boeien volgen voor je op het ruime water zit.

Eens op koers hebben we een 3 Bf sterke, achterlijke wind (dat wil niet zeggen dat die wind een verstandelijke beperking heeft, maar wel dat hij van vanachteren komt) zodat we beslissen om de spinakker boven te halen.

Niet alle zeilmaten zijn even enthousiast met die beslissing. Dat komt omdat we in het verleden al dikwijls geprobeerd hebben om die grote lap naar boven te hijsen en zelden gebeurde dat, om het zacht uit te drukken, op een elegante manier. Deze keer loopt het echter anders. Het zeil wordt zonder problemen gehesen en eens in de top vult het zich mooi bol. Je voelt het direct trekken aan de boot waardoor de snelheid toch zeker met 1 knoop toeneemt.

De bedoeling is om Île-De-Bréhat (prachtig eiland is dit) te ronden en dan de Thieux op te varen naar Lézardrieux. Afstand ruim 47 mijl.

Zoals dikwijls bij valavond verdappert de wind zodat den dezen met een meer dan stevige bries moet aanmeren. Altijd spannend.

Het eten komt deze keer van Jan: bijzonder lekker gehaktbrood klaar gemaakt in en met rode paprika.

Na een spelletje chapeau liggen we ook nu rond 11.00 uur ingepakt.

Dag 3 Na het nuttigen van verse croissants en een meer dan lekker pain artisanal (nu, het moest lekker zijn, ’t was verdorie een wandeling van meer dan 5 km om er aan te geraken) gooien we los. Dit keer nemen we de geul tussen Île-De-Bréhat en het vasteland. We hebben de wind op kop zodat we moeten opkruisen.

23

Prachtig eilandje met vuurtoren voor Saint-Quay-Potrieux

Doordat de geul niet breed is en bovendien bezaaid ligt met rotsen, pontons, bootjes en nog wat meer, is de vraag “klaar om te wenden?” dan ook niet uit de lucht. Gelukkig hebben we de stroming mee want zonder dat hadden we de motor moeten bijzetten.

Eens uit de geul varen we langs de prachtige Bretoense kust naar Saint-Quay-Portrieux (foto boven). Dat is maar 20 mijl ver (netto, dus zonder al dat laveren). Tijd zat om daar een mooie wandeling te maken en, aimabel als we zijn, de plaatselijke horeca te ondersteunen.

Niet voor het eten, want daar zorgt Koen voor: Overheerlijke chili con carne met een knapperige salade van witte kool met in citroenwater gezwollen rozijntjes en afgewerkt met een lekker yoghurtsausje.

Ons afvragend of de bonen morgen voor extra wind zullen zorgen en na een spelletje chapeau kruipen we in onze kooi.

Er is een aangename wind (3 tot 4 Bf) en we kunnen toch niet voor 14.00 uur over de drempel varen.

Als onze tijd er op zit varen we het laatste stuk nog op motor. Daarbij volgen we nauwgezet het “alignement” (lichtenlijn in schoon Nederlands). Een alignement zijn twee op een afstand en op verschillende hoogte geplaatste lampen. Wanneer je er voor zorgt dat de twee lichten op 1 lijn liggen, dan vaar je op een veilige manier tussen rotsen door.

Alsof de duivel er mee speelt verdappert ook hier de wind zodat, onder het toeziend oog van de bootverhuurder, het in de box varen bijzonder leuk om doen is. Een plezier dat we met zijn allen Paul bijzonder graag gunnen.

Dag 4 Gelukkig zijn we allen goed uitgeslapen want opnieuw, net als overal in de omgeving, liggen er rotsen - hoog tijd dat ze daar eens wat aan doen.

We varen naar Saint-Cast-le-Guildo. In theorie maar 34 mijl ver en dus te bezeilen in een uur of zeven.

Rotsen en de deels kopse wind zorgen er voor dat we er wat langer over doen. Niet dat we dat erg vinden. Tenslotte huren we een boot om op het water te zitten.

Aangezien we onszelf niet willen vergiftigen, nemen we slechts eten mee voor drie dagen en moeten we dus op zoek naar een restaurantje. Opvallend hoe je in Frankrijk lekker kunt eten voor relatief weinig geld. €30.00 voor 6 oesters, een visschotel, wijn, een ruim van wodka voorziene ‘coupe colonel’ en koffie.

Morgen is onze laatste dag en St. Malo ligt maar 10 mijl ver zodat we wat later dan gewoonlijk ons hoofd ter ruste leggen.

Nadat de bagage met gezucht en gevloek in de auto zit (het water staat wel niet zo laag als bij aankomst, maar het is toch nog steeds een mooie klim om aan wal te komen) gaan we op zoek naar een restaurant.

Die zijn er bij bosjes, maar om 16.00 uur is er geen een open, zelfs een eenvoudige snack is er niet te krijgen.

Hongerig, opeengepakt maar in uitstekend humeur rijden we naar Lokeren.

Dag 5 St. Malo mag dan maar 10 mijl ver zijn, stroming en wind zorgen er voor dat we na 4 uur zeilen nog steeds even ver van de thuishaven liggen. Maar we genieten!

Rotsen en Vuurtorens in overvloed

24

Waarom? Ik weet het echt niet! Ik heb kou gehad, heb over de reling gehangen (zo zeeziek was ik nooit eerder), mijn rug en billen deden pijn van het lange ongemakkelijke zitten en buiten het deel aan de Bretoense kust was er niets anders te zien dan water, ZOUT WATER. Maar toch heb ik zo genoten dat ik onmiddellijk heb toegezegd om volgend jaar opnieuw, gesteund door de wind en mijn maten, de horizon op te zoeken.

Tenzij jullie het vervelend vinden wil ik daar, in de stille hoop dat er iemand daardoor ook eventjes van zoet naar zout zou gaan, graag opnieuw verslag van geven.

Les Copains!

TECHNIEK Waar we vorige keer in hoofdzaak beschreven hoe we het koelwatersysteem van een standaard motor aanpasten om naar voldoening motor en smeerolie te koelen in die immer warme machinekamer van een motorboot, willen we het nu even hebben over de elektrische kant. Niet onbelangrijk, want we willen met z’n allen steeds meer luxe aan boord. Elektriciteit is daarmee onlosmakelijk verbonden. Hierbij moet worden opgemerkt dat we hier een conventionele installatie bespreken. Oerdegelijk maar zonder tierlantijntjes. Er bestaan andere moderne systemen, tegenwoordig doorspekt met veel elektronische toestanden.

Die willen wij uitgesproken niet aan boord omdat we daar zelf niet aan kunnen werken mocht het onderweg nodig zijn. En zoals we allemaal weten kan dat op een bootje wel al eens voor- of tegenvallen.

Motor Mariniseren - 3 Elektrische Aanpassingen Tekst & foto’s: Jef Beernaert

12 of 24 Volt Een vraag die vooral bij een nieuwbouw boot steeds moet gesteld worden. Kiezen we voor een 12V elektrisch systeem of gaan we op 24V werken? In ons geval is dit een eenvoudige oefening, de nieuwe motor die we hebben gekocht start op 24V, is voorzien van een 24V alternator en onze leefbatterij die in de boot zit is ook 24V. Bij onze oude motor was dat net zo. Dit belooft een kort artikel te worden!

Of toch niet. We hebben ook 12V nodig, al was het maar voor de randapparatuur aan boord zoals de VHF – en 230V voor allerhande, vooral zaken om het leven aan boord nog aangenamer te maken dan het reeds is.

Het verschil tussen 12V en 24V De twee systemen hebben voor- en nadelen. Het grootste voordeel van 24V is dat er minder stroomverlies op de kabels zit en de stroomval bij het opstarten van een toestel verwaarloosbaar is. Zelfs indien een grote afstand moet overbrugd worden met lange leidingen volstaat een dunnere draaddoorsnede. Er loopt namelijk de helft minder stroom door dan bij 12V. Bij een 12V installatie kan het aanzetten van een grote verbruiker een kortstondige storing geven op andere toestellen. In een auto zal bijvoorbeeld de radio uitgaan als de motor gestart wordt.

De kans op warmlopende bedrading bij 24V is veel kleiner, voor eenzelfde dikte van elektrische bedrading kan een verbruiker geplaatst worden met een dubbele wattage.

Maar er zijn wel twee batterijen nodig die in serie geplaatst worden om 24 volt in op te slaan.

Het voordeel van 12V is dan weer het veel grotere aanbod aan toestellen wat de prijs ervan gevoelig doet dalen. In veel gevallen kan zelfs materiaal uit de autosector gebruikt worden. Zowat alle zendapparatuur werkt op 12V. Dus kunnen we niet zonder.

Veel jachtwerven kiezen gemakshalve nog steeds voor 12V installaties. Wij zitten dus met 24V. Op zich prima, maar we hebben onbetwist ook 12V nodig. Op z’n minst voor marifoon, dieptemeter, led verlichting enz.

Die 12V kunnen we op twee manieren opwekken.

1. Met een spanningsomvormer.

Die spanningsomvormer is een transformator die uit 24V DC (gelijkstroom) 12V DC genereert. De grootste fout die bij veel 24 Volt systemen voorkomt is dat men 12 V haalt uit 1 van de 2 batterijen.

Het 24 V systeem zal de 2 batterijen in serie bijladen waardoor er 1 batterij nooit volledig opgeladen raakt. Op termijn dodelijk voor de batterij.

Een transfo haalt de stroom gelijktijdig uit de 2 accu’s. Ze zijn in verschillende vermogens te koop maar hebben een nadeel.

Ze hebben constant een sluimerverbruik en een relatief groot verlies die in warmte verloren gaat. Vandaar dat er steeds koelribben of een ventilator op die dingen zit.

Heb je een transfo van 10A gekocht en je hebt 12A verbruik, dan loopt die heet met kans dat hij zal doorbranden.

Het is anderzijds wel de simpelste manier om 12 Volt te genereren en je hebt geen extra accu nodig. De leefbatterij wordt wel extra belast.

2. Met een 12V alternator.

De tweede mogelijkheid is een iets omslachtiger oplossing. Je monteert een extra 12 Volt alternator op de motor die volledig onafhankelijk van het 24V systeem een 12V batterij kan opladen.

25

Wij kiezen voor deze optie, en dit om verschillende redenen.

Bij defect van het 24V circuit kan je, mits enige improvisatie, terugvallen op het 12V systeem om je uit de nood te helpen.

Je kan bijna onbeperkt nieuwe 12V verbruikers rechtstreeks koppelen , denk maar aan bv. TV, radio, marifoon, ruitenwisser… zonder de leefbatterij extra te belasten.

Heel diep gaan we hier niet op in, maar met een simpel schema geven we de schakeling mee zoals ze universeel wordt toegepast.

Schematische voorstelling aansluiting alternator

Plaatsen van de extra alternator Op onze nieuwe motor zit standaard een 24V alternator met een laadstroom van 70 A, aangedreven door een V-riem die ook de waterpomp doet draaien. Een extra alternator op dezelfde riem doen draaien zou die te veel belasten, daarom monteren we een extra riemschijf op de krukas die rechtstreeks de 12V alternator doet draaien. We maken een bevestigingstuk met spanner om de riem op te spannen. Een v-riem moet opgespannen worden tot die nog wat kan ingedrukt worden (zie schets).

B+ Toerenteller

W

D+

Alternator

waterpomp

Controlelamp dashboard

laadstroom

Alternator

5 à 10 mm

-

+

10 kg

Relais Startmotor

BATTERIJ krukas Riemspanner

De spankracht dient regelmatig eens gecontroleerd te worden, vooral nadat een nieuwe riem enkele uren heeft gewerkt.

Elektrische aansluiting Soms wordt, vooral in Nederlandse watersportbladen, over een dynamo gesproken. Maar dat is niet correct.

Een dynamo, zoals die heel vroeger, wel 50 jaar geleden, gemonteerd werden in auto’s, werkt met permanente magneten en levert gelijkstroom zodra die begint te draaien (zoals op een fiets). Een generator of alternator levert wisselstroom welke inwendig omgezet wordt naar gelijkstroom, maar werkt met een elektromagneet. Die magneet moet met een elektrische puls opgestart worden voor de alternator elektriciteit kan opwekken. En dat moeten we in ons circuit voorzien, zowel voor de 24V als voor de extra 12V altenator. Eenvoudig gezegd, als je de contactsleutel omdraait start de motor. De alternator begint te draaien maar levert geen elektriciteit, (het rode lampje in het motorpaneel licht op). Pas nadat de motor enkele seconden draait gaat het lichtje uit, op dat moment begint de alternator te werken.

26

Om de 12V generator op te starten passen we hetzelfde systeem toe, alleen wordt nu de contactsleutel vervangen door een elektrische relais die aantrekt zodra de 24V wordt opgewekt.

OPMERKING Een motor wordt bijna steeds op rubberen trillingsdempers geplaatst. Die isoleren de motor van de romp en dus ook van de negatieve pool van de accu. Het is belangrijk dat de motor negatief gepoold wordt, hetzij door met een voldoende dikke massadraad te verbinden met de negatieve pool op de batterij, ofwel naar de scheepsromp indien deze negatief gepoold is. Doe je dit niet, dan zal de batterij nooit opladen.

Verschillende baterijgroepen zoals start- en woonbatterij, en deze voor de boegschroef, worden van elkaar gescheiden door een diodebrug of door relais. Daarmee kan de ene groep nooit de andere beïnvloedden of leegtrekken. Hou er rekening mee dat een diodebrug een spanningsval van 1V veroorzaakt zodat de batterij nooit vol geladen wordt. Hier gaan we nu niet verder op in, we behandelen dit later nog eens in de rubriek ‘TECHNIEK’.

Toerenteller en urenteller Zoals in het schema is te zien wordt de W aansluiting van de alternator verbonden met de toerenteller. Dit betekent niet dat de toerenteller hierdoor onmiddellijk het exacte motortoerental zal aanduiden. Dit hangt namelijk af van de overbrengverhouding tussen motor en alternator.

Afhankelijk van merk en type is achterin de toerenteller een regelsysteem waarmee de juiste weergave wordt ingesteld.

Soms is dit met een regelvijsje, soms met heel kleine wipschakelaartjes die in een bepaalde volgorde moeten geschakeld worden. Bij de elektronische toestellen is dit met een drukschakelaar zoals op een digitaal uurwerk.

Rechtstreeks op de krukas kan met een mechanische toerenteller (zie foto) het juiste toerental gemeten worden. Terwijl de motor nog onveranderd draait wordt vervolgens de toerenteller afgesteld op het juiste toerental.

In sommige toerentellers zit een elektronische urenteller geïntegreerd. Heel vaak werken die allesbehalve goed in een relatief vochtige omgeving.

Daarom opteren we in ons geval voor een mechanische teller die netjes in het dashboard wordt geïntegreerd. De aansluiting is vrij eenvoudig. Er moeten geen draden naar de motor getrokken worden. De pluspool wordt eenvoudig op de contactsleutel gelegd waarop ook het laadstroomlampje is aangesloten (D+) en de massadraad op de min. Op die manier werkt die enkel als de motor effectief draait en niet als enkel het contact opstaat.

Oliedruk- en temperatuursensor Heel belangrijk, zoniet het allerbelangrijkste, zijn de temperatuur- en oliedrukcontrole ’s. Dit kan met een analoge meter of met een geluidssignaal geactiveerd worden. Beter is ze beiden te installeren. Het ontbreken van het geluidssignaal ligt trouwens aan de basis van het debacle waardoor onze oude motor is vastgelopen. Met een geluidssignaal zouden we allicht tijdig hebben ingegrepen.

Uiteraard kan het allemaal veel moderner met een digitaal beeldscherm van bv. Raymarine, zoals die in de meeste nieuwe motorjachten worden gebruikt. Maar die flashy dingen zijn zeer duur, niet zo overzichtelijk als analoge meters en je moet naar school geweest zijn om ze aan te sluiten en te kunnen bedienen. Niet voor mij dus!

Zowel oliedruk- als temperatuursensoren heb je in 2 vormen, met 1 aansluiting of met 2. Wij hebben die nodig met 2 omdat de ene wordt gebruikt voor het geluidssignaal, het tweede voor de druk- of temperatuurmeter.

Bij aankoop is het belangrijk om een type te kiezen met de passende schroefdraad. De oliedruksensor wordt gemonteerd in de drukleiding van de motor, de temperatuursensor bovenin het motorblok in het koelwaterkanaal. De gaten daarvoor zijn standaard voorzien in de motor. Aansluiten is ook hier simpel, je moet alleen het juiste contact nemen voor respectievelijk het geluidssignaal (WK) en de analoge meter (G).

Drukmeter

- G +

Geluidssignaal 12V 12V

Sensor G WK

Onder het motto ‘wat er niet is kan niet stuk gaan’ voorzien we verder geen extra elektrische componenten op de motor, ook al kan je hierin zo ver gaan als je wil. Enkele voorbeelden van extra controleopties zouden kunnen zijn: Brandstoffilter raakt verstopt Olietemperatuur motor en keerkoppeling Olieniveau Brandstofverbruik Temperatuur uitlaat, enz

Verbindingen maken Elektrisch gezien dienen verder geen aanpassingen meer te gebeuren. Uiteraard is het van belang dat er soepele draad gebruikt wordt die voldoende dik en lang is. Een kabel die net iets langer is dan strikt nodig zal minder vlug loskomen. De dikte is van belang om te beletten dat de bedrading heet wordt en de isolatie gaat smelten. Te dun gekozen bedrading is de grootste oorzaak van kortsluiting met brand aan boord tot gevolg.

Lusterklemmen (suikertjes) zijn uit den boze. Beter is om waar nodig te solderen en daarna te isoleren met een krimpkous of te werken met degelijke kabelschoentjes.

Na montage beschermen we alle draden door ze in een kunststof spiraalband te wikkelen en de bundel vast te zetten op de motor. Op die manier bescherm je enerzijds de kabels tegen wrijvingsschade en is de kans veel kleiner dat koppelingen loskomen op een immer vibrerende motor. En het staat daarbij nog netjes ook.

Wat de elektriciteit betreft laten we het daarbij, volgt nu nog de montage en aansluiting van de keerkoppeling op de motor. We zijn er dus bijna, maar nog niet helemaal!

Dat zal voor volgende keer zijn.

27

Zaterdag 14 en Zondag 15 September

Naar Portus Ganda Watersport Moervaart Toervaart Zaterdag afvaart in Wachtebeke om 8 uur.

Aankomst in Portus Ganda is voorzien rond 11 uur.

We nuttigen er een gezamenlijk glaasje op de vriendschap.

In de namiddag is iedereen vrij. Tijdens het OdeGand weekend barst Gent van de activiteiten. ’s Avonds spreken we om 18u30 af om gezamenlijk democratisch te gaan tafelen (vrijblijvend).

Onder voorbehoud: In ’t Augustijntje (Sint -Margrietstraat bij ’t Patershol).

De avond wordt traditiegetrouw afgesloten met OdeGand-vuurwerk.

-

Zondag -

Zondagvoormiddag is vrij in te vullen.

Er loopt momenteel een aanvraag om met onze groep het pas gerestaureerde Gildenhuis van de Vrije Schippers aan de Graslei te bezoeken. Bij het ter perse gaan was hierop nog geen bevestiging.

In de namiddag om 15 uur varen we terug naar Wachtebeke.

Vaar je mee, graag inschrijven tegen 6 september aub zodat restaurant en haven kunnen gereserveerd worden.

Watersport.moervaart@proximus.be tel 09 3699372 gsm 0478 349 291

Sluiten vaarseizoen VPF

27, 28 en 29 september

2019

Het tweejaarlijkse evenement gaat door in en rond het Bonapartedok in Antwerpen.

VPF deelnemers zijn met de boot welkom bij SODEPA Watersport in het Kempische Dok. Vooraf inschrijven is noodzakelijk. Meer info is te vinden in Kanaal 77 of op de VPF Website.

Vanuit Wachtebeke kan gezamenlijk gevaren worden.

Naar Antwerpen varen doen we via de Benedenschelde (via Merelbeke). De terugvaart kan besproken worden.

Een mogelijk vaarschema: donderdagvoormiddag in Wachtebeke vertrekken en met de stroom mee varen tot Dendermonde. Vrijdagmorgen bij het krieken van de dag hebben we opnieuw de stroom mee tot Antwerpen.

Vaar je met ons mee vanuit Wachtebeke, neem dan tijdig met ons contact op: watersport.moervaart@proximus.be tel 09 3699372 gsm 0478 349291