Εικόνα: Πατήσια
Αγαπητέ Τζον, Μόλις βγω στο μπαλκόνι του δωματίου μου γίνομαι θεατής δύο διαφορετικών εικόνων. Από τη μία αντικρίζω μία μονοκατοικία – ίσως η μοναδική στην περιοχή – που μου δίνει τη δυνατότητα να απολαύσω τον τόσο λαμπερό ήλιο της χώρας μας. Ο ήλιος και το μπλε του ουρανού πλημμυρίζουν την καρδιά μου με χαρά και ελπίδα ότι κάποια στιγμή όλη η πόλη μας θα είναι έτσι, όμορφη χωρίς τα τεράστια γκρίζα κτίρια που την πλαισιώνουν αυτή τη στιγμή. Τώρα, αν κοιτάξεις από την άλλη πλευρά, είναι μία άλλη εντελώς διαφορετική ιστορία. Βλέπεις ανθρώπους μέσα στη δυστυχία, ρακένδυτους να γυρεύουν λίγο ψωμί, για να μπορέσουν να περάσουν τη μέρα τους. Και τότε … σκέφτομαι πόση θλίψη και δυστυχία επικρατεί γύρω μας. Φόβος και αγανάκτηση με κυριεύουν, όταν τα βλέπω. Η σκέψη μου είναι μία: Για ποια πρόοδο και εξέλιξη μιλάμε, όταν υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν για λίγο φαγητό στα σκουπίδια; Τελικά συνειδητοποιώ ότι η πόλη μας είναι πόλη πολλών ταχυτήτων και αυτό μου προκαλεί πόνο. Δυστυχώς η δική μου θέα δεν έχει κανένα κοινό με το πώς βλέπεις εσύ την Αθήνα. Εμένα η τωρινή μορφή της Αθήνας με απογοητεύει κάθε μέρα και πιο πολύ. Ελπίζω μόνο στον ήλιο της. Ίσως αυτός φωτίσει όλους εμάς και γίνουμε πιο … ανθρώπινοι περιορίζοντας όσο είναι δυνατόν τον πόνο και τη δυστυχία που επικρατούν. Φιλικά, Κωνσταντίνος Μπαρλαμάς
22