WIJ 4 2025

DECEMBER 2025 € 3,95

KOM

SAMEN IN ACTIE

VOOR

EEN BUIDELSTOEL

Cheyenne ‘Ik deed wat goed voelde tijdens mijn bevalling’ Kinderopvang is meer dan opvang

VAN VROUW NAAR MOEDER

WELKOM IN DE MOEDERTEIT

met de code WIJPROEF GRATIS PROEFDRUK

Winter vol liefde

Neem de tijd om je favoriete kaartje te vinden. Wil je zien hoe het eruitziet?

Ga naar wijgeboortekaartjes.nl en probeer het gratis uit.

IN DIT NUMMER

4 Zwangere Rabia koos haar eigen pad

6 Lorraine heeft acht kinderen

9 Column verloskundige Marlies

10 Mode: zwangerschap

12 Van vrouw naar moeder: welkom in de moederteit

16 Hét baby-event van het jaar

18 Pasgeboren

19 Strong Babies-ambassadeur Nicole over de geboorte van Ola

24 Mode: newborn

27 Column prinses Laurentien

28 Drie generaties: handboogschieter

Gaby Schloesser

33 Mom to Mom

34 Kinderopvang is meer dan opvang

37 SpotOn

38 Aan de borst: jullie mooiste foto’s

40 Mijn verhaal: moeder worden met een angststoornis

42 De geboorte van een vader

44 Mode: boys & girls

46 Mijn bevalling: Cheynne over haar tweede bevalling

50 Column Charlotte

DE IMPACT VAN EEN NIEUW LEVEN

Wat een overweldigende ervaring is moeder worden. Zo’n klein hummeltje dat volledig van jou a ankelijk is. Al die gevoelens die los komen – dat onvoorwaardelijke, maar ook die enorme verantwoordelijkheid. Niet alleen ik liep er jaren geleden tegenaan, maar vele moeders met mij botsen op ‘een onzichtbare muur van verwachtingen’, zoals coach Babe e vertelt in het artikel Welkom in de moederteit De transitie van vrouw naar moeder is vergelijkbaar met de puberteit. En we weten allemaal nog wel hoe ingrijpend die fase in ons leven is geweest.

Ook vaders moeten wennen aan hun nieuwe rol. Jan deelt openhartig in deze WIJ zijn ervaringen over de komst van zijn tweeling. Livvy en Lewis bleven gelukkig veel langer in de buik van hun moeder dan de dochter van Nicole, ambassadeur van Strong Babies. Ola werd met 25 weken al geboren en woog 825 gram, ze paste op één hand. Nicole ervaarde dat buidelen van levensbelang is en dat een comfortabele buidelstoel daarvoor onmisbaar blijkt.

Wist je dat in sommige ziekenhuizen moeders nog op tuinstoelen liggen om te buidelen?

Samen met Strong Babies willen we daar verandering in brengen en we hebben jouw hulp hierbij nodig. Laten we samen in actie komen om geld in te zamelen (zie pagina 19). Help jij mee? Elk bedrag is welkom, dank je wel!

Mariska van der Kogel Hoofdredacteur WIJ

ZWANGER

Na een bewogen leven vol uitdagingen en onzekerheden beleeft Rabia eindelijk haar eigen ‘huisje-boompje-beestje’-geluk. “Het voelt nu echt als mijn tijd: dat ik na alles wat ik heb meegemaakt nu moeder mag worden, is heel speciaal.” Inmiddels is ze 29 weken zwanger en volop bezig met de voorbereidingen voor haar zoontje.

“We waren al een tijd aan het proberen zwanger te raken. Ik had me voorgenomen: als ik op mijn 38e niet zwanger raak, dan laat ik het ook los. Toen, die ochtend in april, ik zal het nooit vergeten: het was 06:10 uur in de ochtend, mijn man sliep nog en ik deed de test. Ik had weinig hoop, maar zag toen twee streepjes verschijnen en ik kon mijn ogen niet geloven. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest.”

Ups & Downs

“Die zwangerschapshormonen doen echt wat met me. Ik geniet van mijn zwangerschap maar er zijn ook veel ups en downs. De ene dag kan ik huilen om niks en op het volgende moment ben ik superblij en kan niemand me iets maken. Mijn spreekwoordelijke ‘emmertje’ is sneller vol nu ik zwanger ben. Alsof een zwangerschap nog niet genoeg is, zijn we ook druk bezig met de verhuizing. Het voelt momenteel een beetje als kamperen in ons eigen huis, met dozen in de woonkamer, half geverfde muren en een nog lege babykamer. We willen de babykamer fris en groen maken, maar de echte inrichting moet nog beginnen. Ik kan niet wachten tot alles klaar is.”

Een nieuw hoofdstuk

“Ik had lang het gevoel dat ik nooit zou trouwen of kinderen zou krijgen. In de Pakistaanse/Surinaamse cultuur is het vanzelfsprekend dat je vóór je 30e getrouwd bent en kinderen hebt. Ben je op je 30e nog niet getrouwd, dan wordt er al snel gezegd dat je ‘overtijd’ bent. Het vinden van de juiste partner was niet makkelijk. Twee keer heb ik een man gehad die niet eerlijk was. In onze cultuur vinden ze dat je als vrouw altijd bij je partner moet blijven, hoe moeilijk je het ook hebt. Scheiden?

Daar rust een taboe op. En dat heb ik van dichtbij meegemaakt. Mijn eigen ouders zijn gescheiden toen ik jong was. Mijn moeder

heeft het zwaar gehad na haar scheiding en heeft alleen drie kinderen grootgebracht. Ondanks de druk van mijn omgeving en de ervaring van mijn ouders, koos ik mijn eigen pad. Zonder vallen en opstaan leer je niks.

Mijn vertrouwen in de liefde had ik eigenlijk verloren, tot ik mijn huidige partner leerde kennen. We hebben een heel sterke en gelijkwaardige band. Hij daagt me uit, houdt mij een spiegel voor en leert mij dat ik ook nee mag zeggen. Hij is tien jaar ouder, weet wat hij wil en steunt me waar nodig. Dit is echt anders dan voorheen.”

Taboes doorbreken

“Nu mijn eigen gezin groeit, weet ik heel goed hoe ik het wil gaan doen. Ik kreeg als kind weinig ruimte. Meisjes horen in de keuken, buitenspelen of uitgaan zat er voor mij niet in. Dit wil ik anders doen. Ik wil taboes doorbreken en open praten binnen mijn gezin. Mijn zoon wil ik meegeven dat je sterk in je schoenen moet staan en dat fouten maken bij het leven hoort. Mocht er ooit iets misgaan, dan ben ik er om te luisteren en te steunen – niet om te oordelen.”

Steun uit mijn omgeving

“Naast de steun van mijn partner ben ik ook dankbaar voor de mensen om me heen. Mijn moeder is heel beschermend en wil altijd weten hoe het met me gaat. En mijn vriendin, die ik leerde kennen via mijn werk, is mijn grote steun. Bij haar kan ik mezelf zijn en dat geeft vertrouwen.Met nog wat laatste dozen te verhuizen, kijk ik vooral uit naar het moment dat ik mijn zoon in mijn armen houd. Ik hoop dat mijn kind gelukkig en vrij mag opgroeien en dat hij altijd weet dat hij op mij kan terugvallen.

Blijf altijd jezelf, verlies jezelf niet – dat zou ik mijn jongere zelf willen zeggen, en dat wil ik mijn kind graag meegeven.”

‘Ondanks de druk van mijn omgeving koos ik mijn eigen pad’

LORRAINE

HEEFT ACHT KINDEREN

‘Bergen

was, maar een overvloed aan liefde’

De wasmachine draait elke dag en in hun auto passen ze allemaal. Als klein meisje droomde Lorraine al van het grote gezin dat ze nu heeft. Ze kreeg haar eerste kind toen ze 19 jaar was en inmiddels is haar jongste, Azarya, elf maanden oud. In totaal hebben Lorraine en haar man acht kinderen.

“Ik zou niet anders willen.” Ze geeft een inkijkje in hun leven.

Het is een heel gezellige boel in huis, vertelt Lorraine (39). Zeker als de acht kids samen zijn. “We zijn heel veel bij elkaar, eigenlijk elke dag. Emilio (19), de oudste, woont dan niet meer thuis, toch is hij zeker zo’n vier dagen bij ons over de vloer.”

Al van kleins af speelde Lorraine alleen maar met poppen. “Dat ik veel kinderen wilde, is echt al heel vroeg begonnen. Als kind wist ik ook al dat ik iets met kinderen wilde gaan doen als beroep”, vertelt ze. En beide dromen kwamen uit, want aan de eettafel staan inmiddels tien stoelen en Lorraine werkt als gastouder. “Ik weet ook niet precies waar het vandaan komt, ik heb zelf maar één zus”, vertelt ze lachend.

Strakke planning

Met zo’n drukke familie is een strakke planning geen luxe, maar noodzaak, vertelt Lorraine. Vanaf dat het gezin ‘s morgens opstaat zijn de rollen verdeeld en is de organisatie strak. “De vier oudsten zijn vrij zelfstandig, zij maken zelf hun ontbijt of lunch. De jongsten blijven thuis

en voor de tweeling maakt mijn man de lunch. De kleding wordt een dag van tevoren gepakt.”

Als de oudste kinderen weer thuiskomen, rolt het gezin langzaam de avondspits in. “Ondanks dat ik de vier kleinsten voor 19.00 uur gedoucht wil hebben, zodat ze op tijd in bed liggen, vind ik het echt belangrijk dat we tijd voor elkaar hebben. Zo mag bijna elke dag één kind iets uitzoeken om met z’n allen te doen. Zoals een spelletje doen of een filmpje kijken. En dat doen we dan ook echt. Zo zorg ik er voor dat elk kind zich gezien voelt.”

In het weekend verdelen haar man en Lorraine vaak de zorg voor de kinderen. “Ik ben bijvoorbeeld met mijn dochters (17 en 5,5) naar de musical Frozen geweest, of we gaan uiteten en mijn man gaat met de jongens iets doen. Dat doen we heel bewust. Zo krijgt iedereen aandacht.”

Vakanties

Lorraine ziet dat de oudsten steeds meer hun eigen gang gaan. Toch blijft Lorraine

het belangrijk vinden dat ze betrokken zijn bij het gezin. “Maar dat gaat eigenlijk vanzelf. Een belangrijk ding in ons gezin zijn de vakanties. We gaan twee keer per jaar op vakantie en dan wil iedereen mee. Zelfs de oudste.”

Lorraine en haar man laten hun kinderen kiezen waar ze naartoe gaan. “Elke vakantie mag één kind kiezen. Iedereen komt aan de beurt.” Het gezin heeft een waslijst aan landen waar ze allemaal al zijn geweest. “Curaçao, Zuid-Afrika, Mauritius, Ijsland, Marokko, Albanië, Turkije, Spanje, Frankrijk, Egypte. Het is wel heel prijzig, maar we sparen er bewust voor. Dat zijn onvergetelijke herinneringen.”

Als het complete gezin op een luchthaven aankomt, ziet Lorraine vaak mensen omkijken. “Je ziet ze denken: hoe zit dat daar? Soms denken ze dat ik de zus van de twee oudsten ben. Ik heb ze natuurlijk op jonge leeftijd gekregen. Grote gezinnen zie je ook niet meer zo vaak als vroeger, dus dat vinden mensen wel bijzonder.”

‘Perfectie

heb ik losgelaten’

Financiën

Vaak wordt Lorraine ook gevraagd naar hoe ze het financieel doen. “Wij werken gewoon allebei. Mijn man werkt parttime thuis en ik ook.” Als Lorraine een kantoor baan had gehad, had ze ook nooit zoveel kinderen gekregen, vertelt ze. “Ik wil ze niet naar een opvang doen, ik hou ervan om ze helemaal zelf te verzorgen.”

“Het helpt natuurlijk dat mijn man sinds

Lorraine’s kinderen

Emilio (19): studeert architectuur en woont niet meer thuis

Rojîn (17): volgt een opleiding patisserie

Binyamîn (15): zit op de middelbare school

Josef (12): zit in de brugklas

Netaïm (5,5) en Naära (5,5): een tweeling en totaal verschillend, in groep 2

Salomé (3): vrolijk, bijdehand en dol op haar broertjes en zusjes

Azarya (11 maanden): loopt al langs de bank en kent iedereen in het gezin

corona ook helemaal thuis werkt. We communiceren heel veel met elkaar. Een groot gezin vraagt een goede organisatie.”

Zo doet Lorraine’s man op vaste dagen boodschappen en neemt hij daarbij altijd de een-na jongste mee. “Op dinsdagochtend en voordat hij moet werken, op vrijdagochtend.” En elke dag doet Lorraine de was. “Het opvouwen en het in de kasten leggen doen de kinderen zelf, zodra ze dat kunnen.”

Tijd voor elkaar

“Ik plan eigenlijk alles. Als ik iets graag wil doen, kijk ik hoe ik het kan plannen. We hebben een groepsapp met alle kinderen en een gezamenlijke agenda op onze telefoon. Zo kijken we per keer wat er haalbaar is.” Door een strakke planning is er ook tijd over om met z’n tweeën te zijn. “De zaterdagavond is echt van mijn man en mij. Dan liggen wij met z’n tweeën in de woonkamer op de bank en alle kids weten dat. We zitten bewust beneden op de bank en niet in onze slaapkamer. Of we gaan eropuit samen en vragen de oudste om op te passen. De jongste nemen we dan gewoon mee.”

Ook aan me-time komt Lorraine wel toe. “Soms sluip ik na het avondeten of als de kleintjes op bed liggen naar boven als ik voel dat ik het nodig heb. Dan bel ik even met mijn zus. Overdag wandel ik ook veel met de kids, dat is heerlijk om te ontspannen.”

Moeder zijn

Toen Lorraine beviel van haar eerste baby was ze 19 jaar. Ze merkt een duidelijk verschil in hoe ze als moeder was bij de eersten dan bij haar jongere kinderen nu. “Ik geef dingen veel sneller uit handen. De tweeling kan bijvoorbeeld dingen zelf en dat laat ik ze dan ook doen, zoals aankleden. Bij mijn eerste kinderen wilde ik alles perfect doen, maar dat kan nu gewoon niet meer. Al check ik nog wel steeds graag of iedereen netjes de deur uitgaat. Dat vind ik belangrijk.” Lorraine heeft de afgelopen jaren vooral geleerd om te genieten. “Met 19 was ik zelf nog een kind. Je voelt wel dat je moeder bent, maar het is toch vooral: zo laat moet ‘ie drinken, een schone luier, spelen en liefde en aandacht geven. Maar als je een kind krijgt met 38, is het toch anders. De kleine dingetjes zijn dan kostbaarder. Je geniet meer. Ik probeer ook echt veel vast te leggen op camera. Soms besef je pas hoe bijzonder een moment is als je het later terugziet op een foto of filmpje.” De allermooiste dingen van moeder zijn van een groot gezin, vindt Lorraine de liefde die er is voor elkaar en dat ze elk kind ziet ontwikkelen en groeien op zijn of haar eigen manier. “De momenten dat ze iets nieuws leren, dat is zo bijzonder”, vertelt ze. “We geven ze alle acht hetzelfde mee, we leren ze hetzelfde, maar toch pakken ze dat alle acht totaal verschillend op. Dat is zo leuk om te zien. We proberen van elke stap te genieten.”

MARLIES

Verloskundige Marlies Keizer-Koers (34) werkt met vier collega’s in haar eigen middelgrote stadspraktijk in Deventer. Ze is getrouwd, moeder van Charlotte (2) en ruim 26 weken zwanger van haar tweede. Marlies schreef diverse boeken, waaronder Alles over zwangerschap, bevalling en kraamtijd.

WWe waren een weekend in Hamburg, zonder onze dochter. Ik was 13 weken zwanger en had het uitje als verrassing voor mijn man geregeld. Alles tot in de puntjes gepland. Want als we dan eens met zijn tweetjes op pad kunnen, wilde ik er ook alles uithalen! Een lichtjestour door de haven bij zonsondergang, slenteren over de boulevard, een fietstochtje met gids. Misschien zelfs nog even shoppen.

Nog voordat we bij ons hotel waren, voelde ik het al. Bij elke stap kreeg ik meer pijn. Krampen in mijn liezen en onderrug, felle steken in mijn schaambot ... Ik probeerde het zoveel mogelijk te negeren (iets wat ik anderen altijd afraad).

In mijn vorige zwangerschap had ik nergens last van. Ik werkte fulltime en was volop in beweging. Bij 41 weken trok ik zelfs nog baantjes in het zwembad! Dit keer voel ik me meer een stijve, oude oma. Traplopen is een hels karwei en aan mijn kind tillen moet ik al helemaal niet denken.

Ik zeg het zo vaak tegen vrouwen in de spreekkamer: neem de signalen serieus, pak je rust, luister naar je lijf. Maar blijkbaar is het advies géven makkelijker dan het zelf op te volgen.

Bekkenpijn is een kwaal waar veel zwangeren last van hebben. Het hoort er zelfs een beetje bij. Toch frustreerde het me enorm dat het me wekenlang zo in zijn greep had. Pijn hebben kost energie, maar het is ook confronterend om niet vrij te kunnen bewegen zoals normaal. Je wereld wordt klein als je tempo zo laag ligt. Ik voelde me niet helemaal mezelf. Natuurlijk ben ik dankbaar voor dit nieuwe kind op komst, maar ik ervaar ineens ook gevoelens die ik niet kende van mezelf. Onmacht, irritatie. Soms zelfs verdriet. “Je moet leren mild te blijven,” zei mijn bekkenfysio.

Bekkenpijn ontstaat doordat hormonen je banden en spieren verweken. Alles om ruimte te maken zodat je baby straks soepel geboren kan worden. Dat geeft ook instabiliteit. En dat betekent soms ook pijn. Rust nemen helpt. En de lat lager leggen. Laat ik dat als bezige bij nou net zo moeilijk vinden …

‘Blijkbaar is het advies géven makkelijker

Het blijft een leerproces en het is ook mooi om te merken dat elke zwangerschap weer iets anders oproept. Hoe enorm balen ik die pijn ook vind, ik probeer maar te denken dat ik me hierdoor beter kan inleven in mijn cliënten. Én dat de bevalling straks hopelijk soepel mag verlopen.

ZWANGERSCHAPSDENIM maat 27 t/m 33 € 49,99

ZWANGERSCHAPSTRUI maat XS t/m XXL € 29,99

Speels en makkelijk te dragen: deze collectie van Prénatal bewijst dat stoer ook vrouwelijk kan zijn. Met denim en een vleugje luipaardprint creëer je moeiteloos een look met karakter.

STOER

Kijk voor meer positiemode op prenatal.nl/kledingvoor-mama/

ZWANGERSCHAPSJURK

HOERA OF HELP?

Welkom in de moederteit

Moeder worden is natuurlijk een prachtige ervaring. Maar wist je dat de overgang van vrouw naar moeder vaak flink wordt onderschat? Het is namelijk één van de grootste veranderingen die je meemaakt. Niet voor niets is er zelfs een naam voor deze periode in je leven: de moederteit – vergelijkbaar met de puberteit. Wat komt er op je af en hoe ga je hiermee om?

“Als ik nu terugkijk op de eerste anderhalf jaar was het voor mij een heftige periode.”

Aan het woord is Yasmin (32), haar zoontje is inmiddels tweeënhalf jaar. “Ik was heel onzeker of ik alles wel goed deed. Ook had ik flink slaaptekort doordat ik erg gespannen was. Sliep mijn baby eindelijk, lag ik weer wakker. Dat slaaptekort had natuurlijk ook effect op mijn stemming. Ik was de hele dag in de weer met m’n kleine en vroeg me af wie ik nog was naast moeder. Daar voelde ik me dan weer schuldig over, vooral omdat iedereen zei dat ik moest genieten. Tijdens mijn verlof werd mijn contract niet verlengd, wat zorgde voor nog meer onzekerheid en het gevoel buiten de maatschappij te staan. Ik moest dus eerst mezelf gaan uitvinden als moeder en weer –lichamelijk en psychisch – tot rust komen. Ik had weinig support van mijn partner. Hij begreep niet waar ik doorheen ging en daarnaast maakt hij lange dagen in zijn nieuwe baan. Kortom: het was intens.”

Een gekookt ei

Yasmins verhaal lijkt op dat van veel moeders, volgens Babette Lockefeer. Ze is eigenaar van Matermorphosis, opgericht om moeders te supporten in deze fase van grote levensveranderingen. “Matrescense – oftewel: de moederteit –is het transformatieve proces van moeder worden, dat invloed heeft op werkelijk alles in je leven”, legt ze uit. “Je lichaam en je brein, je sociale rollen, je relaties, je overtuigingen, je waarden en je voorkeuren. Je hele identiteit ondergaat een enorme verandering vanaf het moment dat je moeder wordt.” Natuurlijk weet je als moeder in spé dat er veel gaat veranderen in je leven. Maar dat het impact heeft op vrijwel álles in je leven, kun je je nauwelijks voorstellen. Babette: “De hele maatschappij is erop gericht dat je snel weer ‘de oude’ bent. Het liefst ziet je omgeving dat je binnen no time weer op je oude gewicht zit en dat je snel weer

op je werk verschijnt alsof er niks is veranderd.” Dat is onmogelijk volgens de coach. “Je bent als een gekookt ei dat je nooit meer kunt ‘ontkoken’. Je gaat nooit meer terug naar je oude zelf.”

‘Ik moest eerst mezelf gaan uitvinden als moeder’

Identiteitsshift

Nooit meer teruggaan naar je oude zelf: dat klinkt best eng. Babette legt uit: “Je gaat met verlof en zodra je baby geboren is, neem je waarschijnlijk de meeste zorgtaken op je. Dat gebeurt vaak onbewust bij moeders. Tegelijkertijd wordt zorgen door de maatschappij als minder van waarde gezien dan werken,

wat natuurlijk heel raar is. Zorgen én werken blijkt in de praktijk best een lastige klus. 38 procent van de moeders die weer aan het werk gaat, valt uit of stopt met werken in het eerste jaar. Dat hoeft niet erg te zijn als het een bewuste keuze is. Maar vaak zijn dit moeders die overweldigd zijn. Het is dus helemaal niet realistisch dat je je leven nog net zo leeft als voorheen.”

En naast werk, heeft het moederschap invloed op nog veel meer zaken.

“Je ondergaat een identiteitsshift op verschillende lagen”, aldus de coach. “Sommige moeders zullen moeten wennen aan een heel nieuw lijf of ondervinden allerlei ongemakken.

Ook heeft moeder worden impact op je psyche. Het wakkert zoveel verschillende gevoelens aan. Je voelt een ongekende liefde voor je kind, al kan dat even duren.

Tegelijkertijd kun je het lastig vinden je vrijheid kwijt te zijn. Waar ben jij nog in dit verhaal? Hoe kom je aan je eigen behoeftes toe? Dit kan ook weer schaamte en schuldgevoel opwekken.”

Relaties veranderen

Ook hoe je je tot je omgeving verhoudt, verandert bij vrijwel iedere nieuwe moeder. “Relaties veranderen. Sommige vriendschappen verdiepen, andere verwateren. De band met je partner komt onder druk te staan. Veel aanstaande moeders weten niet dat ze straks op een onzichtbare muur van verwachtingen botsen. Een moeder ‘moet’ in de huidige maatschappij aan een heleboel verwachtingen voldoen. Denk aan hoe ze ‘hoort’ te bevallen (zonder pijnbestrijding!), hoe ze ‘hoort’ te voeden (borstvoeding is het beste!) en hoe ze werk en privé ‘hoort’ te combineren (niet meer dan drie dagen werken!). Ik zie in mijn praktijk dat het zelfvertrouwen van moeders in het eerste

anderhalf jaar na de geboorte van hun eerste kind flink naar beneden gaat. Dit is dus de realiteit.”

Samen sterk

Die moederteit is een fase waar je nu eenmaal doorheen moet. Daar ontkom je niet aan. Hoe kom je dan zo goed mogelijk door deze transitiefase? Allereerst is kennis en bewustzijn hierover belangrijk. Babette: “Als je niet weet dat je door een identiteitsverandering gaat, kan het onwijs lastig zijn om je eigen mening en gevoel nog te volgen. Je kunt denken dat alleen jij het zwaar vindt, of dat je niet gemaakt bent om moeder te zijn. Maar als je je hier bewust van bent – weet dat het een fase is én het accepteert – kun je op een rustige manier alles voor jezelf uitvinden. Wat wil ik? Wat werkt voor mij? En voor mijn gezin? Dit in plaats van doorrennen om te blijven voldoen aan dat plaatje. Weet dus dat dit gaat gebeuren. Het is een heel normale, universele ervaring.” Ze vervolgt: “Voer van tevoren goede gesprekken met je partner over de verdeling van de zorgtaken. Uit CBS ­ cijfers blijkt dat 50 procent van de stellen zorg en werk gelijkwaardig wil verdelen, maar dat het slechts 9 procent uiteindelijk lukt. Besef daarom dat je voor een uitdaging komt te staan. En het is belangrijk een vangnet te hebben, zodat

je het niet alleen hoeft te doen. Vraag hulp aan je ouders of partner als het je teveel wordt, en zoek contact met andere moeders — je zult merken dat zij jouw gevoelens herkennen en het ook niet allemaal weten.”

Mooie moederteit

Het positieve nieuws? Babette: “Het is mega intens om voor het eerst moeder te worden, maar er zit ook onwijs veel kracht en potentie in de moederteit! Het is een periode om voor jezelf als vrouw helder te krijgen: wat vind ik belangrijk? Wat past bij mij en wat wil ik in mijn leven? Het dwingt je om hierover na te denken, waardoor je betere keuzes maakt. Dat is prachtig.”

En zo heeft Yasmin het gelukkig ook ervaren. “Ik heb inmiddels mijn weg gevonden. Mijn partner en ik hebben het best zwaar gehad met alle veranderingen, maar door veel te praten zijn we er sterker uitgekomen. We waren eigenlijk slecht voorbereid op het ouderschap. We hebben onszelf en elkaar beter leren kennen, en weten nu waar onze zwakte en kracht ligt. Hierdoor kunnen we beter met ingewikkelde situaties omgaan en als team samenwerken. Mochten wij nog een kleintje krijgen, zouden we nu hele andere keuzes maken. Dat geeft rust.”

‘Veel aanstaande moeders weten niet dat ze straks op een onzichtbare

Een knusse winter met nijntje

Maak de winter extra gezellig met nijntje! Lees samen een boek voor het slapengaan, geef nijntje een warme knuffel of laat jezelf betoveren door de glinstering van de nijntje sneeuwbol. Hier vind je de mooiste wintercadeaus speciaal voor jou en je kleintje.

nijntjes grote dierenboek

Maak kennis met een heleboel dieren uit de wereld van nijntje. Een lekker groot kartonboek met voelelementen, flapjes én een spiegeltje. Verkrijgbaar in de boekhandel.

warme voetjes

Kleine voetjes blijven heerlijk warm in deze zachte nijntje babysokjes van gekamd katoen. Met vrolijke kleuren, een veilige antislipzool en verpakt in een prachtige cadeaubox. Het perfecte kraamcadeau om te geven én krijgen. dewinkelvannijntje.nl

verzilverde blikvanger

Een sneeuwbol en muziekdoosje in één!

Schud de bol voor een subtiele glinstering of draai aan de onderkant om de melodie van ‘nijntje, lief klein konijntje’ te horen. zilverstad.nl

design iconen

Een blikvanger voor elke kinderkamer! De nijntje zitzak van Fatboy is ideaal om op te lezen, spelen en relaxen. Handig: hij is licht van gewicht, supersterk en makkelijk schoon te maken. Ontdek de volledige Fatboy x nijntje collectie – van zitzakken en poefs tot vloerkleden en tassen – op fatboy.com.

winterknuffel

Brr, het wordt koud buiten. Nijntje heeft haar sjaal al omgeslagen. Met een knuffel van jouw kleintje warmt ze snel weer op. Ook verkrijgbaar als sleutelhanger. bontontoys.com

NEGENMAANDENBEURS 2026

Hét baby-event van het jaar

Verwacht je een kleintje of ben je net ouder geworden? Dan mag je de Negenmaandenbeurs 2026 niet missen! Van woensdag 18 t/m zaterdag 21 februari ben je dagelijks welkom van 10.00 tot 17.00 uur in RAI Amsterdam. En voor wie extra tijd wil om alles te ontdekken: op 19 en 20 februari zijn er koopavonden tot 21.30 uur.

WAAROM DE NEGENMAANDENBEURS 2026

DÉ PLEK IS VOOR JOU

1

1. Shop till you drop

Met meer dan 350 merken vind je alles voor jezelf, je baby en je gezin. Van kinderwagens tot babykleding, van verzorgingsproducten tot speelgoed, je shopt alles onder één dak.

2

2. Ontdek en laat je inspireren

De Negenmaandenbeurs bestaat 40 jaar en pakt uit met een extra hal vol inspiratie en beleving. Ontdek de nieuwste trends, producten en tips voor jouw zwangerschap en ouderschap, en leer van experts tijdens masterclasses en workshops.

3

3. Een leuke dag uit voor iedereen

De Negenmaandenbeurs is een complete beleving. Of je nu komt om te shoppen, inspiratie op te doen of gewoon te genieten van de sfeer, er is voor ieder wat wils. Voor de kleintjes is er de Mini Club, met een peuterpodium en vrolijke speelpleinen.

Mis het niet!

De Negenmaandenbeurs 2026 is hét baby-event van het jaar. Dé plek om te shoppen, inspiratie op te doen en samen een leuke dag te beleven. Tickets zijn verkrijgbaar vanaf € 10.

PRAKTISCHE INFORMATIE

WAAR: RAI Amsterdam

WANNEER: Woensdag 18 februari t/m zaterdag 21 februari 2026

OPENINGSTIJDEN:

• Woensdag 18 februari: 10.00 - 17.00

• Donderdag 19 februari: 10.00 - 21.30

• Vrijdag 20 februari: 10.00 - 21.30

• Zaterdag 21 februari: 09.00 - 17.00

Kersvers

van Oudheusden 13-11-25

Saar van Ingen 05-09-2025

Mare Koelma 24-10-2025

Lieke Seip 29-08-2025

June, Ellis en Maé Michiels 11-07-2025

van de Kam 07-10-2025

03-11-2025

Levy Hensen 25-10-2025

Yindra Melin Batens 06-10-2025

Gratis mutsje voor jouw baby?

Is jouw kleintje geboren? Laat het ons binnen 6 weken na de geboorte weten op wij.nl/gratismutsje. Je krijgt dan totdat je kind een jaar is het magazine WIJ thuis gestuurd en een gratis mutsje met de naam van je kind.

Jace Cole Bruinsma

Lauren

Vince

Zoe

‘Elke nieuwe week van Ola vierden we met slingers’

Over Nicole Huisman, ambassadeur Strong Babies

Nicole Huisman is content creator. In 2024 beviel ze onverwacht met 25 weken van haar dochter Ola. Ze werd door deze ervaring ambassadeur van Strong Babies, de stichting die geld inzamelt voor onderzoek naar vroeggeboorte en betere zorg voor te vroeg geboren baby’s. Je kunt Nicole volgen op Instagram @nicole_ huisman, meer informatie over Strong Babies vind je op strongbabies.nl.

Nicoles (37) dochter Ola werd geboren met 25 weken. Nicole en partner Friso gingen een intensief jaar tegemoet, waarbij buidelen een belangrijke manier was om dochter Ola goed te laten groeien. “Het voelde alsof alle problemen er even niet meer waren. Alsof ze nog in mijn buik zat.”

Wat een rustige zwangerschap leek, eindigde in een race tegen de klok. Nicole beviel al met 25 weken. Nicole: “Ik heb het fertiliteitstraject doorlopen met veel teleurstellingen en tegenslagen. Ik was zo blij toen ik zwanger was. Tegelijkertijd voelde ik me kwetsbaar. Daarom deed ik rustig aan en zorgde ik zo goed mogelijk voor mezelf. Op een gegeven moment kreeg ik buikpijn die steeds erger werd en moest ik naar het ziekenhuis.” De uren erna beleefde Nicole deels alert, deels in een blur. “Er gebeurde heel veel in heel korte tijd. Ik kreeg onder andere weeënremmers om Ola zo lang mogelijk in mijn buik te houden. Na een dag begonnen de weeën weer en wist ik: dit gaat gebeuren. Vanaf dat moment viel er een soort rust over me heen: ik ga dit nu gewoon doen. Het lieve, kundige team heeft me opgevangen en mij erdoorheen geloodst, samen met Friso.”

Tussen hoop en vrees

Ola woog 825 gram bij haar geboorte, ze paste op één hand. In de kamer naast die van Nicole stond een team klaar om Ola meteen op te vangen. “Ik had geen flauw idee wat neonatologie was, maar we waren terechtgekomen op de allerbeste plek mogelijk: de NICU (neonatale intensive care) in het AMC. Het is modern en de medewerkers zijn engelen, zo kundig, lief, empathisch en tegelijkertijd duidelijk. De periode in het ziekenhuis ging met vallen en opstaan”, vertelt Nicole. “Elke dag minder dat een baby prematuur is, is een godsgeschenk. Er waren verschillende momenten dat we heen en weer werden geslingerd tussen vrees en hoop door diverse complicaties. Er was geen enkele garantie. Elke week dat Ola een week ouder was, hingen mijn partner Friso en ik slingers op.”

‘Toen ik hoorde dat sommige moeders op tuinstoelen lagen te buidelen, brak mijn hart’

De kracht van buidelen

De voordelen van buidelen

Buidelen is huid-op-huidcontact tussen ouder en baby. De baby ligt in een luier op de blote borst van vader of moeder, toegedekt met dekens om warm te blijven. Volgens Nicole én talloze wetenschappelijke onderzoeken helpt buidelen bij hechting, hersenontwikkeling, groei en stressreductie. Het zorgt voor rust bij de baby, reguleert zijn lichaamstemperatuur, beschermt de baby tegen infecties, heeft een positief effect op de groei en ontwikkeling, kalmeert de ademhaling en heeft een rustgevende werking.

Zodra het kon, begon Nicole in het ziekenhuis met buidelen. “In het AMC hebben ze zogenaamde couplet carekamers. Tussen de couveusekamer waar Ola lag en mijn kraamkamer zat een glazen schuifwand. Ze konden mij met het hele bed naast de couveuse rijden. Met hulp van de verpleegkundige en Friso (of mij, als ze bij Friso werd gelegd) werd Ola opgetild, alle infusen en kabels gingen mee, en werd ze op mijn borst gelegd en bedekt met dekens. Dat was een magisch gevoel. Alsof alle problemen er even niet meer waren. Alsof ze nog in mijn buik zat. Terwijl zij op me lag en ik mijn handen op haar minilijfje kon leggen, voelde ze als een onderdeel van mij. Hoe het hoorde te zijn.”

Nicole leerde al snel hoe belangrijk buidelen is. “Om via buidelen aan de hechting te werken is heel fijn en volgens

artsen van levensbelang. Het doet ook ongelooflijk veel voor allerlei vormen van (cognitieve) ontwikkeling.” In een later stadium werd Nicole zelfs een soort ’werkbank’ tijdens het buidelen. Nicole: “Ik lag dan plat op mijn rug, op de buidelstoel met Ola op me. Deze speciale buidelstoelen zijn multi-inzetbaar en handig. Zo kon de verpleegkundige haar luier verschonen of bloed prikken, terwijl Friso of ik Ola kon troosten en ze onze warmte voelde. Wij waren daardoor betrokken bij de zorg, heel fijn.”

Lief en zacht voor jezelf

Toen Nicole en Ola na zes maanden eindelijk samen thuis waren, besloot Nicole ambassadeur te worden van Strong Babies, het goede doel dat zich sterk maakt voor premature baby’s en geld inzamelt voor die belangrijke buidelstoelen. Nicole: “Ik wist al snel:

ik wil heel graag iets doen. Ik merkte hoe groot mijn engagement was als ik iets deelde op Instagram. Volgers vonden herkenning en steun, kregen meer besef van prematuriteit. Het voelde fijn om bewustwording te kunnen creëren. Ik werd benaderd door Strong Babies en toen ik hoorde dat in sommige ziekenhuizen moeders op tuinstoelen lagen om te buidelen, brak mijn hart. Comfort is zo belangrijk, zeker na een bevalling. Ik ben dankbaar dat ik niet alleen fantastische zorg heb gehad, maar me ook hard kan maken voor betere zorg voor andere premature baby’s.” Het was een periode met diepe dalen en hoge pieken. Wat wil Nicole zeggen tegen moeders die net als zij struggelen?

Nicole: “Probeer lief en zacht voor jezelf te zijn, ook al voelt het donker en lijkt het alsof je geen tijd voor jezelf hebt. Voor jezelf zorgen is óók voor je kleintje zorgen.

Probeer in moeilijke situaties vast te houden aan hoop en optimisme. Accepteer dat het leven niet maakbaar is en probeer te zien hoe je het in jouw situatie er het beste van kunt maken. Ik denk dat die houding ervoor heeft gezorgd dat wij letterlijk en figuurlijk zes maanden ziekenhuis hebben overleefd.”

Grote en kleine dromen

Inmiddels is Ola een jaar oud, ze vierde 14 november haar eerste verjaardag. “Een ongelooflijke mijlpaal”, zegt Nicole trots. “Er is een heel team van experts om haar heen dat haar bijna dagelijks in de gaten

houdt: een vaste kinderarts, diëtist, neuroloog, logopedist, babyfysiotherapeut, consultatiebureau, oogarts, revalidatieprogramma. Het is een baan om afspraken in te plannen en af te gaan, en ons te verhouden tot de spanningen die dat meebrengt. Zolang het goed gaat, neemt de kans toe dat het goed blijft gaan, maar die garantie hebben we niet. Dat maakt dat het nog altijd een spannende tijd is. We genieten heel erg van alles wat ze is en doet. We zijn begonnen met opvang, met de gewone problemen zoals voor het eerst een zieke baby thuis, de spanning van haar wegbrengen en het opbouwen van werk.”

Nicole merkt dat ze daarin nog een beetje zoekende is. “Ik probeer een relaxte moeder te zijn, ondanks alles wat er gebeurd is. Ik ben nog altijd bang dat er iets misgaat, er zit veel onderhuids.” Tegelijkertijd durft ze ook weer te dromen van een mooie toekomst. “Als we nu met z’n drieën op stap gaan, voelt dat bijzonder. Dan voelen we ons echt een gezin. Mijn eerste echte vakantie is een stip aan de horizon. De wereld in trekken als gezin, letterlijk en figuurlijk, daar kijk ik heel erg naar uit. En om Ola te zien ontwikkelen tot het pittige, grappige mensje dat ze nu al is. Tegelijkertijd leven we van dag tot dag. Ik heb elke dag duizend dingen die ik wil doen, waarvan misschien maar een half ding lukt. Dan denk ik: ik heb van deze dag het beste gemaakt. Op naar morgen. Op naar de grote én kleine dromen.”

Samen in actie

Wist je dat er jaarlijks 11.000 baby’s te vroeg worden geboren in ons land? Elke dag overlijden er twee van deze kwetsbare baby’s. We weten dat buidelen van levensbelang is. Daarom vragen we jullie hulp bij het inzamelen van geld voor een buidelstoel. Help jij mee? Elk bedrag is welkom!

BIJZONDER AANDENKEN

Leg jouw zwangerschapsbuik voor altijd vast in een uniek en persoonlijk 3D beeldje. Of laat een bijzonder placenta kunstwerk maken. Een aandenken voor altijd aan deze bijzondere periode. Ook leuk als babyshowercadeau! Gebruik bij boeking de code #WIJSCAN25-4 en ontvang de digitale scan t.w.v. € 40 gratis (geldig t/m 28-02-2026). printjewonder.nl

EINDELIJK LANGER SLAPEN

De Little Lunar ® 2-in-1 inbakerslaapzak van wolkenzacht bamboe met ingebouwde inbakerband en stille klittenband helpt je baby beter slapen – zodat jij ook kunt uitrusten. 15% korting met code WIJ15 (geldig t/m 31-03-2026). little-lunar.com

STRIJD IN DE SUPERMARKT?

NIET MET DEZE TIPS

Samen boodschappen doen met je kind kan een hele uitdaging zijn, met al die vrolijk verpakte kinderkoekjes, knijpfruit en ander eten dat ‘speciaal voor kinderen’ is. Maar zijn al die kinderproducten wel écht nodig? Ontdek je hoe je gezonde keuzes maakt voor je kind – zónder strijd in de supermarkt.

Val niet voor voedingsclaims

Op een boel kinderproducten in de supermarkt vind je tegenwoordig voedingsclaims. Denk aan termen zoals ‘Met toegevoegd vitamine D’ en ‘Rijk aan calcium’. Fabrikanten spelen slim in op de behoefte van ouders om het zo goed mogelijk te doen voor hun kind. Een product met een voedingsclaim is niet automatisch gezond. Het kan nog steeds veel calorieën, suiker of vet bevatten. Daarnaast krijgen kinderen belangrijke voedingstoffen genoeg binnen met gezond eten.

Veel van die tussendoortjes voor kinderen zijn dus niet zo onschuldig als ze eruitzien. Je kind heeft ze niet nodig om goed te groeien of zich fit te voelen. Sterker nog: als een kind al vol zit van dit soort calorieën, blijft er minder ruimte over voor groente, fruit, volkoren producten en andere gezonde keuzes die nodig zijn voor de groei en ontwikkeling.

Inspiratie voor gezonde tussendoortjes

Wat zijn dan wel geschikte tussendoortjes voor je kind? Met groente en fruit zit je altijd goed. Gooi er dus lekker veel van in je winkelmandje, het liefste uit het seizoen. Die zijn vaak het lekkerst, beter voor het milieu én vriendelijker voor je portemonnee. Koop eens een soort die je nog niet kent of laat je kind zelf kiezen uit alle mooie kleuren en vormen. Wie weet wordt er een nieuwe favoriet ontdekt!

Ook een volkoren cracker met margarine en 100% pindakaas is geschikt. Vind jouw kind het nog moeilijk om (bepaalde) gezonde tussendoortjes te eten? Bekijk dan stap voor stap wat wél lukt. Is je kind bijvoorbeeld dol op knijpfruit, maar gaat een appel er nog niet in? Probeer dan eens geprakt fruit. Als je kind graag een wit bolletje eet, geef dan een keer een bruine bol. Uiteindelijk kun je kijken of je kunt overstappen naar een

‘Soms

moet je kind wel 10 keer proeven voordat die aan een smaak

is gewend’

volkoren bolletje. Geef niet te snel op als het niet lukt. Het kan wat tijd kosten voor je kind om aan een nieuwe smaak te wennen, soms zal die wel 10 keer moeten proeven.

Let op portiegroottes

Voor jonge kinderen is een volwassenenportie vaak veel te veel. Kinderkoekjes komen vaak in een grote verpakking, met meerdere koekjes per zakje. Ook porties taart en cake zijn vaak te groot. Een handige vuistregel: geef je kind ongeveer een kwart van wat jij zelf zou nemen. Snijd een klein stukje taart af en serveer het op een mooi apart bordje. Of geef een paar hapjes met een vork of lepel, vaak is dat al genoeg. Van sommige producten zijn in de supermarkt ook kleinere varianten te koop, bijvoorbeeld ministroopwafels.

Maak een boodschappenlijstje

Een supermarkt is voor jou als volwassene al vol verleidingen, maar voor je kind nog veel meer. Reclame gericht op kinderen helpt daar ook niet bij. Hoe voorkom je een driftbui bij het boodschappen doen?

Het ligt misschien voor de hand, maar met een boodschappenlijst winkel je minder impulsief. Betrek je kind bij het maken van het lijstje, en wees duidelijk: we kopen alleen wat erop staat.

Je kunt je kind bijvoorbeeld twee opties geven, zoals banaan of mandarijn als tussendoortje. Je kunt ook vragen: ‘Welke groente wil jij vanavond?’. Zo geef je een gevoel van keuze zonder in de supermarkt toe te geven aan ongezonde verleidingen. Een afspraak voor een specifieke dag in de week kan ook helpen: op woensdag kiezen we samen een toetje voor die avond. En wil je kind een keer per se dat ene koekje met die superheld erop? Zet ook dat van tevoren op je lijstje en houd je er vervolgens aan.

‘Kies ik gezond?’

Twijfel je over een product? Wil je bijvoorbeeld letten op suiker, vet of zout? Zoek dan het product op in de app Kies Ik Gezond? van het Voedingscentrum. Zo weet je zeker of het in de Schijf van Vijf valt.

Zelfs met een boodschappenlijstje kan er weleens een driftbui ontstaan. Dat is vervelend, maar vaak ook gewoon een fase die bij de leeftijd hoort. Probeer vooral het gevoel van je kind te erkennen, zonder direct toe te geven. Zo leert je kind dat zijn emoties er mogen zijn, maar dat tranen of boosheid niet automatisch betekenen dat hij krijgt wat hij wil.

Geef het goede voorbeeld

Kinderen doen hun ouders na, dat geldt voor alle leeftijden. Als jij gezonde keuzes maakt, zal je kind dat ook eerder doen. Wees je bewust van jouw voorbeeldrol en bedenk welke gewoontes je belangrijk vindt om je kind aan te leren. Laat dat gedrag vervolgens zelf zien. Dan is dit voor je kind normaal en ontstaat er automatisch minder ruimte voor discussie. Kies ook voor jezelf gezonde producten uit wanneer je samen met je kind boodschappen doet.

Meer tips voor een gezonde eetopvoeding

Wat je in de supermarkt kiest, zet de toon voor gezonde gewoonten thuis. Daar begint het echte aanleren van gezonde gewoonten. Bijvoorbeeld door je kind veel te laten proeven. Wees daarbij geduldig. Gezond leren eten is eigenlijk net als fietsen. Het kost tijd en gaat niet één keer goed. Geef dus niet op, maar blijf je kind verschillende soorten smaken aanbieden. Om proeven te stimuleren, kun je je kind ook laten helpen bij het koken. Dat is leuk én leerzaam.

Tot slot: een thuis met vooral gezond eten en drinken maakt het je kind makkelijker om gezonde gewoonten aan te leren. Zet bijvoorbeeld een kleurrijke fruitschaal op tafel – zo nodig je uit om te pakken. De omgeving waarin we leven heeft namelijk veel invloed op ons gedrag. Met een gezonde basis thuis wordt je kind minder vaak verleid tot ongezonde keuzes en juist gestimuleerd om gezond te eten. Dat geldt natuurlijk ook voor jezelf. Zo groeit je kind op met het idee dat gezond eten heel gewoon is.

Wil je meer weten over gezond eten voor je kind? Ga dan naar voedingscentrum.nl/dreumesenpeuter

LIEF

Zachte stoffen, warme tinten en een vleugje natuur: met deze collectie van Prénatal voelt je kleintje zich lekker comfortabel.

2.

SStel je eens voor: je baby ligt op je borst, nog maar een paar weken oud. Jij zegt zachtjes: “Hé kleintje”, en ineens zie je twee oogjes die jouw stem lijken te herkennen. Dát moment – dat kleine wonder van herkenning – is het begin van taal. Niet met woorden, maar met aandacht.

We denken vaak dat taal begint als kinderen hun eerste woordjes zeggen. Maar eigenlijk start het al veel eerder. Zelfs in de buik luisteren baby’s mee. In het vruchtwater klinkt je stem een beetje als muziek onder water – wat doffer, maar vol ritme en emotie. Je kind hoort al of je vrolijk bent, of misschien boos, of juist rustig praat. En ja, ze herkennen na de geboorte meteen jouw stem. Zo natuurlijk, en zo gek eigenlijk dat we dat niet weten.

Taal is dus niet iets wat kinderen pas op school leren, het is iets wat groeit vanaf het eerste moment dat ze er zijn. Hun brein is in die eerste 1.000 dagen een soort superspons: het legt miljoenen verbindingen aan. Elke keer dat jij praat, zingt of reageert op een geluidje, bouw je aan dat netwerk, het taalsysteem. En het mooie? Je hoeft er niets bijzonders voor te doen. Jij bént al de beste taalleraar die je kind zich kan wensen.

In het Baby & Child Research Center in Nijmegen onderzoeken wetenschappers hoe baby’s dat doen – woorden leren uit wat voor ons volwassenen gewoon één lange brij van klanken lijkt. Baby’s zijn ware patroonzoekers. Ze ontdekken vanzelf waar een woord begint en eindigt, gewoon door te luisteren naar herhaling, intonatie en ritme. Ze doen eigenlijk wat computers tegenwoordig ook proberen – maar dan slimmer, intuïtiever, en met oneindig meer gevoel.

Toch is er één groot verschil: baby’s leren niet van schermen of apparaten. Ze leren van mensen. Van jouw blik, jouw stem, jouw reactie. Want taal is geen download, het is een dialoog. Als jij even op je telefoon kijkt terwijl je kind iets probeert te ‘zeggen’, mist het brein precies dat leermoment. Geen ramp, maar wél een gemiste kans op verbinding.

Daarom: praat met je baby. Ook al ‘zegt’ hij nog niets terug. Als je zegt: “Kijk, een vogel!” en hij kraait van plezier, is dat zijn manier van terugpraten. Jullie zijn samen een gesprek aan het voeren – zonder dat er één volledig woord wordt uitgesproken. En of je dat nu doet in het Nederlands, Fries, Turks, Arabisch of je streektaal – praat in de taal van je hart. Dat is de taal waarin jij je veilig voelt, en dat gevoel geef je automatisch door. Een stevige basis in de moedertaal helpt je kind later juist om andere talen beter te leren.

Dus volgende keer als je dat kleine koppie ziet draaien bij het horen van je stem, weet dan: er gebeurt van alles in dat hoofdje. Woorden, klanken, verbindingen – het groeit allemaal, dankzij jou. Taal begint niet met letters of school. Taal begint met liefde, met luisteren, en met jouw stem.

Prinses Laurentien van Oranje zet zich intensief in voor Taalschatten, dat als doel heeft alle kinderen in Nederland op het juiste taalniveau aan de basisschool te laten beginnen. Daarbij is taalverwerving in de eerste 1.000 dagen van een kind van cruciaal belang. Ze is getrouwd met prins Constantijn, de jongste broer van koning Willem-Alexander, en samen hebben ze drie kinderen: Eloise, ClausCasimir en Leonore.

‘ Praat in de taal van je hart, of dat nu in het Nederlands, Fries, Turks, Arabisch of je streektaal is’

HANDBOOGSCHUTTER GABY SCHLOESSER

‘Ik ben eerst moeder en dan topsporter’

De Mexicaanse handboogschutter Gaby werd dit jaar moeder van Luna. Samen met schoonmoeder Vera praat ze over liefde op afstand, ambities die verschuiven en hoe drie generaties elkaar sterker maken. “De afgelopen maanden lag mijn focus op Luna. Ze is mijn poppetje.”

Gaby Schloesser (31) is een Mexicaanse handboogschutter. Ze kwam in 2016 uit voor Mexico op de Olympische Spelen. Voor de liefde verhuisde ze naar Nederland. Ze won als Nederlandse zilver op het WK (2019), goud op het EK (2022) en samen met Steve Wijler zilver in het mixed team op de Spelen in 2020. In 2025 werd ze moeder van dochter Luna. Partner Mike is ook topsporter in het boogschieten.

Schoonmoeder Vera (58) is getrouwd met Bas. Samen hebben ze één kind: Mike. Ze wonen in Limburg, dicht bij Gaby en Mike.

Boogschutter Gaby verhuisde voor de liefde – partner Mike is ook professioneel handboogschutter – van Mexico naar Zuid-Limburg. Afgelopen jaar werd ze moeder van meisje Luna. Tussen internationale wedstrijden, jetlags en trainingsblokken voedt Gaby Luna op, waarbij schoonmoeder Vera haar zoveel mogelijk probeert bij te staan. Dolblij is Vera met de komst van Luna. “Ze is mijn eerste kleinkind. Supermooi vind ik dat. Ik had niet verwacht dat het zó bijzonder zou zijn. Als Gaby, Mike en Vera in het land zijn, zie ik Luna twee, drie keer per week. Dan wil ik vooral met haar knuffelen. Oppassen doen we thuis bij Luna, en als er wedstrijden zijn help ik waar ik kan. Ik geniet daar enorm van.”

Van topsporter naar moeder

Niet alleen Vera geniet daarvan, ook Gaby is ontzettend blij dat ze moeder is en vindt dat haar leven met de komst van Luna flink is veranderd.

Gaby: “Ik voel me nu vaker moeder dan topsporter. Niet omdat ik het moeilijk vind die twee rollen te combineren, maar ik wil gewoon niets missen van Luna. We waren de afgelopen tijd veel in het buitenland voor wedstrijden. Ik had nog niet zo veel getraind. Mike zei: ‘Doe een wedstrijd mee, dat is de beste voorbereiding.’ Maar ik voelde me er toch nog niet klaar voor en ik wil eerst weer genoeg trainen voor ik aan wedstrijden ga meedoen. De afgelopen maanden lag mijn focus vooral op Luna.”

Van topsporter naar moeder, ziet Vera dat Gaby veranderd is? Vera: “Zeker. Ze is nóg zorgzamer geworden. De sport is op een lager pitje komen te staan. Logisch, Luna komt bij Gaby op nummer één.”

‘ Ouders worden is elke dag leren en geduldig blijven als je moe bent’

Ver weg, dichtbij

Gaby verhuisde voor haar partner Mike van Mexico naar Nederland. “In het begin vond ik het moeilijk. Mike en ik zijn bijna tien jaar samen, het wennen aan Nederland is wel echt een proces geweest. In Mexico vond ik het boogschieten vooral leuk, in Nederland heb ik me ontwikkeld tot een professionele boogschieter. Ik was 21 toen ik voor het eerst op de Spelen voor Mexico schoot. Daarna ben ik het boogschieten serieus gaan nemen, en die ontwikkeling vond plaats in Nederland.”

Vooral contact met anderen maken was in het begin moeilijk.

Gaby: “De taal was lastig, Vera en ik konden niet eens met elkaar praten. Vera leerde wat Engels, ik Nederlands. We begrepen elkaar steeds beter. Het helpt enorm dat zij weet wat topsport van ons vergt. Mijn ouders weten dat op afstand; Vera en Mikes familie zien het van dichtbij en hebben ons in het begin ontze end geholpen. Ze weten wat nodig is om te supporten.”

Dat haar familie ver weg woont, vindt Gaby soms moeilijk. “Mike en ik reizen veel, hebben niet superveel vrienden hier en zijn vaak met z’n tweeën. Mijn moeder en familie in Mexico waren hier na de geboorte van Luna. Dat was zó fijn. FaceTime is toch anders. Soms wil ik gewoon mijn moeder hier hebben.”

Gelukkig woont schoonmoeder Vera op vijf minuten afstand en woont ook andere schoonfamilie dichtbij. Vera: “Iedereen woont op een paar dorpen afstand van elkaar. Dat is fijn en praktisch.”

Natuurlijk bevallen

Toen Gaby zwanger was, ging ze gewoon door. Gaby: “Tijdens de zwangerschap voelde ik me heel goed. Ik spor e door tot 38 weken. Ook schieten ging prima. Je zag mijn buik wel, maar ik kon nog heel veel. Lopen was op het laatst lastig, dat wel,” lacht ze. “Mike vroeg soms: ‘Misschien moet je even stoppen?’ Maar zo ben ik niet. Ik wilde sterk blijven voor straks.”

Voor Vera was dat soms moeilijk om te zien dat schoondochter Gaby nog zoveel wilde. Vera: “Ik was soms ongerust. Vooral op het eind. Gaby bleef maar doorgaan. Dat had ik veel respect voor, maar ik zei ook: ‘Doe eens een stapje terug.’ Dat kon ze natuurlijk niet”, glimlacht ze. De bevalling ging Gaby goed af. Al had ze spijt dat ze van tevoren had gezegd dat ze natuurlijk wilde bevallen. Gaby: “Ik beviel in het ziekenhuis, zonder ruggenprik. Ik begon in bad. Tijdens de weeën dacht ik meerdere keren: kunnen we iets tegen de pijn doen? Maar ik had vooraf heel duidelijk gezegd dat ik niets wilde. Dus hielden we vast aan dat plan. Achteraf dacht ik: was dit het? Heel dubbel. Ik vond het moeilijk én goed.”

Iets betekenen

Na de bevalling moest Mike weg voor een wedstrijd. Dat was een pi ige periode. Gaby: “We hebben een hondje. In die eerste dagen probeerde ik het allemaal zelf te doen: herstellen, zorgen voor ons hondje én Luna. Na een paar dagen belde ik Vera: ‘Kun je de hond komen halen? Ik red het niet meer.’ Ik was gezond, mijn moeder was bij me, maar het werd mij toch even allemaal te veel.” Vera: “Ik pakte hun hondje onder mijn armen en ging. Voor de bevalling had ik gezegd:

Slab € 24,99 (5 stuks – Jollein)

nijntje stoffen auto (€ 7,95 – Rubo Toys)

nijntjes grote dierenboek (€ 18,95 – Mercis Publishing)

Nijntje is jarig

Nijntje is al drie generaties geliefd bij jong en oud! In 2025 vieren we dat Dick Bruna haar 70 jaar geleden bedacht. Tijdens een vakantie in Egmond aan Zee vertelde Dick Bruna elke avond voor het slapengaan een verhaaltje aan zijn oudste zoon. In de hoofdrol speelde een wit konijn, dat in de tuin van het vakantiehuisje rondliep. Dit konijn werd de inspiratie voor nijntje.

‘Als ik iets kan doen, bel of app. We zijn er.’ Het was fijn dat ik ook echt wat kon betekenen.”

Born to be a dad

Het leven verliep vervolgens op rolletjes. Gaby: “Luna sliep vanaf het begin al goed en meestal de hele nacht door. We konden zelfs naar China reizen met haar zonder al te veel problemen. Onze banen zijn lichamelijk. Rust is belangrijk en het is geweldig dat Luna al zo snel goed doorsliep.” Daarnaast heeft Gaby veel hulp van Mike, die een geboren vader is. Gaby: “Hij is zo natuurlijk in zijn rol als vader. Born to be a dad. De zwangerschap en Luna hebben ons nog dichter bij elkaar gebracht. Je ziet kanten van elkaar die je nooit eerder zag.” Vera beaamt dat. “Ik zag hoe makkelijk Mike de vaderrol oppakte. Prachtig om te zien.”

Mooiste droom

Hoe het verder gaat, weten ze nog niet. Gaby: “We zoeken nog. Het gevoel dat Luna niet bij mij of bij papa is, vind ik moeilijk. Als ze niet bij mij is, wil ik dat ze bij Mike is, en andersom. Ze is mijn poppetje.” Vera: “Dat ze samen zo goed plannen, daarvoor heb ik veel respect. Het huishouden, wedstrijden, reizen en zelfs met Luna naar China … Zo knap.” Gaby is vooral trots op haar gezin. Gaby: “Ik ben trots op ons. Ouders worden is elke dag leren en geduldig blijven als je moe bent. We doen het samen, ik vind dat we het goed doen.” De grootste droom van Gaby is om met hun drietjes de Spelen te bezoeken. “Mike heeft kans op 2028. Het zou geweldig zijn als we daar met Luna aanwezig kunnen zijn. Als we met z’n drieën op stap gaan, voelt het zó bijzonder; dan zijn we echt een gezin. Dat is misschien wel de mooiste droom die uitkomt.”

BEWEGEN MET NIJNTJE

OUDERS ZIJN ZEER TEVREDEN

Nijntje wil de verbinding leggen tussen generaties en bewegen. Daarom in elke WIJ een interview met een bekende sporter en haar/zijn moeder of vader. Wist je dat nijntje in samenwerking met KNGU een nijntje beweegdiploma heeft? Dit speciaal ontwikkelde beweegprogramma voor kinderen van 2 t/m 5 jaar leert peuters en kleuters spelenderwijs de basisvormen van bewegen. Als beloning krijgen ze het nijntje beweegdiploma. Ouders waarderen zowel de kwaliteit van het programma als de variatie in het les- en beweegaanbod met het cijfer 8! dutchgymnastics.nl/beweegdiploma

©Mercisbv

‘Het leek een gewone verkoudheid …’

Al weken sukkelde Dean (5 maanden) met een hardnekkige verkoudheid. Op een ochtend in maart verslechterde zijn toestand plotseling. Hij reageerde nauwelijks meer en de koorts was torenhoog. Voor Samantha en haar man was meteen duidelijk dat er iets ernstigs aan de hand was.

SAMANTHA “Toen we aankwamen bij de huisartsenpost bleken Deans zuurstofwaarden – zelfs na vernevelen en extra controles – nog steeds veel te laag. De arts aarzelde geen moment en belde direct het ziekenhuis. Ook de ambulance werd opgeroepen.”

Complete paniek

“Alles ging zo snel, het voelde als een film waarin je zelf speelt maar geen controle hebt. In het ziekenhuis kreeg Dean zuurstof en leek hij op te knappen. Maar op de derde dag raakte hij benauwd en in paniek. Ik kon alleen maar hopen dat alles goed zou komen.

Toen de bloedtesten slecht uitvielen, werd hij overgebracht naar het Sophia Kinderziekenhuis. Tien dagen lang verbleef hij in het ziekenhuis, vijf daarvan op de IC, aan de beademing, onder narcose, omringd door slangen en monitoren. Te naar om te zien, maar eindelijk rustig.”

RS-virus

“Dean knapte op, maar hij raakte bij elke verkoudheid weer benauwd. We stonden geruime tijd onder controle bij de kinderlongarts. Het is uitzonderlijk dat een kind met het RS ­virus op de IC belandt, en daarom werd hij nauwlettend gevolgd.

Sindsdien hebben we onze tijd anders ingericht. We namen betaald ouderschap op en zijn vijf weken met ons gezin op vakantie gegaan. Een herinnering voor het leven. Ook werk ik minder om meer thuis te zijn. Elke knuffel, elk moment samen voelt kostbaar. Dean is nu twee: vrolijk, bijdehand, maar nog steeds gevoelig voor verkoudheid. We beseffen elke dag dat het heel anders had kunnen aflopen.”

RS-virusprik: bescherming voor je baby

Vanaf september dit jaar kunnen baby’s een gratis prik krijgen die beschermt tegen het RS-virus, dat vooral in herfst en winter voorkomt. Baby’s geboren vanaf oktober t/m maart krijgen de prik binnen 14 dagen na de geboorte. Baby’s geboren vanaf april t/m september krijgen de prik in september of oktober. De prik bevat kant-en-klare antistoffen die direct werken en ongeveer zes maanden bescherming bieden. Zo verklein je de kans dat je baby in het ziekenhuis belandt. De RS-virusprik heeft nauwelijks bijwerkingen en wordt éénmalig gegeven via het consultatiebureau. In andere landen daalden ziekenhuisopnames door het RS-virus met 80%.

SCHEREN?

IK GING VOOR

TEAM KAAL,

MAAR HET

WERD EEN

HALF

OMGEZAAGD

BOS

Elina

Slaaptekort? Went wel, hoort erbij 45%

Ik kan zo genieten van de knuffels, de lachjes en het samen zijn

MOEDER ZIJN IS HET MOOISTE WAT ER

MAAR HET IS SOMS OOK ZWAAR

Froukje

Sinds ik mama ben, lach ik iedere dag

Ineke

Respect voor moeders die in het openbaar voeden. Voor mij was dat echt een drempel

Yasmin

Het lijkt soms of je er niet helemaal ‘bijhoort’ als je niet gewoon bent bevallen

Robin

Laura Ik vond de tweede makkelijker

Gaby

Thuis in bad bevallen: het bad was heerlijk, maar wat was het heet!

Zo bijzonder om een kopie van mezelf in mijn dochter te zien

Andrea

De onvoorwaardelijke liefde die je krijgt uit soms de kleinste dingen

Ilona

Angelique

KINDEROPVANG IS MEER DAN OPVANG

Kinderopvang biedt kinderen een plek om te leren en zich te ontwikkelen, en geeft ouders ruimte om te werken én op adem te komen. Met het nieuwe stelsel – waarbij opvang voor werkende ouders bijna gratis wordt – verdwijnt de stress over toeslagen en terugbetalingen. In dit gesprek vertellen Jurgen Nobel, demissionair staatssecretaris van Sociale Zaken, en Karen Strengers, voorzitter van de Branchevereniging Maatschappelijke Kinderopvang, waarom kinderopvang van grote waarde is voor kinderen, ouders én onze samenleving.

We zitten aan een grote houten tafel in een lichte werkkamer. De sfeer is ontspannen en de staatssecretaris heeft geen moeite met direct een persoonlijke vraag. Hoe is het met jouw nachtrust? Jurgen grijnst: “Ik heb eigenlijk geen last van de tropenjaren. Onze zoon is bijna vier en onze dochter wordt één. Mijn vriendin werkt vier dagen en ik fulltime. De nachtvoeding van de jongste doet zij, dus ik slaap redelijk. We hebben opa’s en oma’s die twee dagen oppassen en twee dagen gaan onze kinderen naar de opvang. Zonder dat vangnet zouden we het niet redden.”

Karen knikt. “Je ziet het overal. Ouders willen het beste voor hun kinderen, én ze willen zelf ook meedoen in de samenleving. Kinderopvang maakt dat mogelijk.” Jurgen vult aan dat werkgevers hierin steeds meer meedenken. “Mijn vriendin werkt veel vanuit huis. De scheidslijn tussen werk en privé is in die zin minder scherp.”

Karen merkt voorzichtig op dat ouders onterecht denken dat thuiswerken met jonge kinderen erbij werkt, bijvoorbeeld om zo opvang uit te sparen. “Een peuter naast je laptop is geen duurzame oplossing. Kinderen hebben aandacht nodig, uitdaging, andere kinderen. Kinderopvang helpt kinderen

veerkrachtig te worden. Dat kun je als ouder niet allemaal alleen.”

De staatssecretaris vult aan: “We mogen van ouders verwachten dat ze betrokken zijn. Opvoeden begint thuis. Maar we moeten het niet idealiseren: je hoeft het niet alleen te doen.”

Waarom is kinderopvang zo’n belangrijk politiek en maatschappelijk onderwerp?

De regering is al lang bezig met een nieuw systeem, ook toen het vorige kabinet er was. Een eenvoudig systeem waarin kinderopvang voor werkende ouders bijna gratis wordt en de vergoeding rechtstreeks naar de opvang gaat, niet meer via ouders. Een stelsel waarin het bovendien voor ouders loont om meer uren te gaan werken. Dat is volgens de staatssecretaris een enorme stap vooruit. “Ouders hoeven niet meer op te geven hoeveel ze werken en wat ze gaan verdienen. Bij veranderingen hoeven ze niets terug te betalen. Ouders krijgen dus straks geen brieven meer met ‘U moet terugbetalen’. Dat geeft rust. Kinderopvang moet werkende ouders helpen, niet angst voor een schuld opleveren.”

De aanpassingen zijn mede ingegeven door het toeslagenschandaal. Jurgen: “Het huidige toeslagensysteem is nog steeds te ingewikkeld.

Ouders moeten soms duizenden euro’s terugbetalen als er iets verandert in hun werksituatie en ze dit vergeten door te geven. Dat veroorzaakt stress, schulden en onzekerheid. Dat wil niemand meer. Dus er moet sowieso iets veranderen.”

Karen ziet dezelfde noodzaak voor ouders, maar benadrukt dat ontwikkelingen in de kinderopvang niet alleen over geld moeten gaan. “Kinderopvang is geen luxe. Het gaat over de ontwikkeling van kinderen. Kinderen leren samen spelen, ruzies oplossen, taal. Niet alle ouders hebben een ruim netwerk. Kinderen hebben andere kinderen nodig.” Ze leunt naar voren. “Onze samenleving verandert. Ouders werken, mantelzorgen, studeren. Kinderen spelen niet meer vanzelf op straat of in de buurt. De kinderopvang is een plek waar ze wél samen kunnen ontdekken en andere kinderen ontmoeten.”

Zou kinderopvang ook vergoed moeten worden voor ouders die (nog) niet werken?

Dit is een punt waar beiden een duidelijke mening over hebben, maar vanuit een andere insteek. De staatssecretaris: “Met het nieuwe systeem richten we ons op werkende ouders. We hebben simpelweg niet genoeg capaciteit in de kinderopvang om het

‘Het is een plek waar ze samen kunnen ontdekken en andere kinderen ontmoeten’

‘We willen voorkomen dat ouders ooit nog in de problemen komen’

meteen voor iedereen gratis te maken. Als ouders die niet werken een plek krijgen, maar werkende ouders niet, werkt dat averechts op de arbeidsparticipatie.”

Karen is blij met de veranderingen in het nieuwe stelsel, maar kijkt ook verder vooruit. “Uiteindelijk zouden álle kinderen toegang moeten hebben tot kinderopvang. Kinderen met minder kansen profiteren juist het meest van een rijke ontwikkelomgeving. Dat is geen luxe, dat is maatschappelijke winst.” Ze verwijst naar andere Europese landen waar kinderen eerder beginnen in een voorschoolse omgeving. “Nederland scoort goed op cognitieve ontwikkeling, maar taalvaardigheid en zelfvertrouwen kunnen beter. Als alle kinderen naar de opvang gaan, krijgen we daar grote winst.”

Is dat nou juist niet het

grootste probleem: personeel

Kinderopvang kampt nu al met personeelstekorten. Hoe moet dat straks, als meer kinderen er vaker gebruik van gaan maken omdat het stukken goedkoper wordt voor werkende ouders?

De staatssecretaris trapt af. “Om meer mensen aan te trekken, moeten we creatief denken: groepshulpen kunnen naast pedagogisch professionals ingezet worden, zij-instromers kunnen versneld aan de slag, omdat zij vanuit een ander beroep de opleiding kunnen doen, terwijl ze werken. Daarnaast maken we de kinderopvang de komende jaren in stappen goedkoper voor werkende ouders. Zo hebben kinderopvangorganisaties en gastouderbureaus meer tijd om zich voor te bereiden op een groei van het aantal kinderen.”

Karen knikt en voegt toe dat diversiteit in het team belangrijk is.

“Eén pedagogische professional zorgt ervoor dat zeven tot elf ouders kunnen werken. We hebben teams nodig met verschillende achtergronden en leeftijden. Niet alleen jonge medewerkers met weinig ervaring die goedkoper en snel inzetbaar zijn. Dat is beter voor kinderen én voor de kwaliteit. En we kunnen bepaalde werkzaamheden door andere professionals laten uitvoeren.”

Hoe maken ouders zelf de beste keuze voor de juiste plek voor hun kind?

Naast de betaalbaarheid gaat het er voor veel ouders uiteindelijk om een fijne plek te vinden voor hun kind. Karen: “Ouders moeten kunnen kiezen op basis van kwaliteit. Niet op basis van prijs of beschikbaarheid. En daarin mogen ze soms best beter geïnformeerd worden.” Jurgen: “Het is een afweging aan de keukentafel. Wat voelt goed? Kunnen we deze plek vertrouwen?” Hij glimlacht. “Toen wij een opvang zochten, gingen mijn vriendin en ik vooral op ons gevoel af. We kozen voor een fijne plek. Terug in de auto zeiden we nog tegen elkaar: dit voelt goed.”  Beiden benadrukken dat kinderopvang draait om één ding: het kind centraal zetten. Karen: “Kinderopvang is geen plek waar je je kind achterlaat. Het is een plek waar je je kind naartoe brengt om zich te ontwikkelen.” Jurgen sluit af: “En het mooie is dat ook werkende ouders zelf hierdoor kunnen groeien. In die zin sluit kinderopvang heel mooi aan bij mijn andere portefeuille als staatssecretaris: integratie en participatie. Onlangs ontmoette ik een alleenstaande moeder die na twee jaar depressief thuis te hebben gezeten, recent in de kinderopvang was gaan werken. Haar kind had daar ook een plek gekregen. Ik vond het heel erg mooi om te zien hoe veel waarde werk nu aan haar leven geeft.”

ALLES WAT JE WILT WETEN OVER HET NIEUWE STELSEL KINDEROPVANG PER 2029

• De kinderopvang wordt bijna gratis. De vergoeding is voor alle werkende ouders even hoog: 96% van de maximum uurprijs.

• Dit draagt bij aan de bestaanszekerheid en koopkracht van gezinnen. En zorgt ervoor dat meer werken direct loont.

• De vergoeding gaat rechtstreeks naar de kinderopvangorganisatie of het gastouderbureau. Ouders zitten daar niet meer tussen.

• Vooraf is er een toets die bepaalt of ouders in aanmerking komen voor bijna gratis kinderopvang.

• Het nieuwe stelsel biedt werkende ouders zo meer eenvoud en zekerheid. Ouders krijgen niet meer te maken met terugvorderingen.

WIE IS DE MOL?

Mae (14 cm), happy-horse.eu € 11,99

Bijna als mama

Om de overgang van borst naar fles makkelijker te maken lijkt de Mammafeel fles van Difrax LOVI zoveel mogelijk op de borst. Vorm en zachte materialen voelen vertrouwd voor je baby. Fijn als je borst en fles wilt combineren. difrax.com vanaf € 13,99

Het wordt donker, daar is de maan. Tijd om naar bed te gaan.

Gebruik het kartonboek ‘Welterusten kleintje in jullie bedritueel: sluit de dag af met lieve rijm en illustraties. Zo gaat je eigen kleintje lekker slapen. little dutch € 14,95

Ja, het kan echt!

Je maakt nachtvoedingen makkelijker met het Latchlight voedingslampje. Handsfree, geeft subtiel licht en is oplaadbaar via USB. jep-kids.com € 27,99

Duurzame den

Geen naalden en niet omver te trekken: het Tiny-Trees kerstboom-wandkleed met echte LED-lichtjes! Hang er eigen kerstballen in of kies de versie met vintageballen erop gedrukt. In drie formaten en vier dessins, tiny-trees.nl vanaf € 70

CHARLOTTE

LOTTE

MARIEKE

MANDY

MELISSA

DIANA

MANDY

OLIVIA

JANNEKE

AAN DE BORST

Je baby borstvoeding geven is meer dan alleen voeden. Het is nabijheid, rust, liefde, warmte. Onze volgers op Insta deelden foto’s van dit dierbare moment. Stuk voor stuk laten ze zien hoe bijzonder borstvoeding is.

Moeder worden met een angststoornis

‘Mijn hoofd zei steeds: ik kan dit niet!’

Zwangerschap wordt vaak omringd door roze wolken. Maar wat als er, naast blijdschap, ook iets anders meesluipt? Iets wat je hart sneller doet kloppen. Niet van liefde, maar van paniek. Maya leeft al jaren met een angststoornis. “Toen ik zwanger raakte, werd mijn grootste wens én mijn grootste angst werkelijkheid.”

Als je Maya (41) zou tegenkomen in het park met haar dochter, zie je een zorgzame moeder: rustig, oplettend, betrokken. Maar achter dat kalme uiterlijk staat ze constant aan. “Ik sta altijd op scherp. Eigenlijk al mijn hele leven, maar sinds ik moeder ben, is het heftiger geworden.”

Tijdens haar studententijd kreeg Maya de diagnose gegeneraliseerde angststoornis: een constante onderstroom van zorgen, doemscenario’s en lichamelijke spanning. “Ik functioneerde ogenschijnlijk prima,” vertelt ze, “maar elke verandering triggerde iets in mij.” Een simpel college kon voelen als een berg. “Wat als ik een black-out krijg? Wat als ik de verkeerde richting kies en alles voor niets is geweest?”

Later, in haar eerste baan, merkte ze hoe perfectionisme haar overnam. Ze las haar mails eindeloos terug, piekerde over feedback, voelde zich na een dag vergaderen uitgeput. “Weekendplannen met vrienden zegde ik vaak af. Niet omdat ik niet wilde, maar omdat het idee me al overprikkelde. Ik voelde me te gevoelig voor een leven dat anderen moeiteloos leken te leiden. Maar ik hield me groot.”

Uit balans

Op haar 28e besloten Maya en haar vriend dat ze graag een kind wilden. Het leek de logische volgende stap, maar in haar hoofd sloeg direct de paniek toe. “Zwanger zijn is eigenlijk één grote verandering in álles. En precies dat is wat mij vaak uit balans brengt.”

Zwanger worden bleek ook fysiek niet eenvoudig. De jaren van wachten voedden haar angsten. “Elke maand zonder resultaat voelde als falen. Ik begon te denken dat het aan mij lag, of erger: dat ik het misschien niet verdiende.” Vriendinnen om haar heen werden moeder, terwijl Maya worstelde met schuldgevoel, jaloezie en zelftwijfel. “Ik was niet onverdeeld blij voor hen.

En daar schaamde ik me dan weer voor.”

In therapie leerde ze om haar gedachten niet als waarheid te zien. “Mijn psycholoog zei ooit: je bént niet je gedachten, je hébt gedachten. Dat zinnetje heeft me zo vaak gered. Wat in periode hielp, was schrijven. Ik hield een dagboek bij waarin ik zonder filter alles eruit gooide.”

Ook voor haar vriend was het zoeken. “Hij wist soms niet of hij me moest troosten of juist ruimte moest geven. We hebben geleerd beter te praten. Soms zei hij gewoon: ‘Ik weet niet wat ik moet doen, maar ik ben er.’ Alleen dat al was goud waard.”

Paniek

Op haar 34e was Maya dan eindelijk zwanger. “De eerste weken waren een mix van euforie en paniek. Ik wilde dit zó graag, maar mijn hoofd dacht iets anders. Dat zag alleen maar risico’s, veranderingen en verlies van controle. Met paniekaanvallen als gevolg.”

Die aanvallen kwamen op willekeurige momenten. In de supermarkt, tijdens het tandenpoetsen, ’s nachts. “Mijn hart sloeg op hol, ik kreeg geen lucht, mijn handen trilden. Soms dacht ik: als dit negen maanden zo doorgaat, trek ik het niet.”

Ze zocht direct contact met haar psycholoog.

“Ik huilde aan de telefoon, omdat ik bang was voor mezelf. Wat als ík straks instort? Terwijl ik er juist moet zijn voor mijn kind.”

En Maya maakte een bevalplan. Niet over muziek of kaarslicht, maar over mentale houvast.

“Ik schreef op: ‘Als ik in paniek raak, help me dan gronden. Kijk me aan. Zeg wat er gebeurt. Laat me kiezen.’ Dat gaf mij grip.” Ook haar verloskundige nam het serieus. “Zij behandelde me niet als iemand die overdrijft. Ze zei:

‘Jouw mentale gezondheid is net zo belangrijk als je bloeddruk of ijzerwaarden.’ Dat voelde als erkenning.”

Twee versies

Maya beviel met 39 weken. Fysiek verliep het soepel, mentaal was het zwaar. “Het voelde alsof ik daar lag met twee versies van mezelf: de moeder die dit aankon, en de angstige versie die alleen maar dacht: wat als ik het niet red?” Haar partner en verloskundige bleven rustig. “Zij hielden de toon zacht. Daardoor durfde ik de controle langzaam los te laten. En voor het eerst voelde ik: ik doe ertoe.”

Toen haar dochter Lou werd geboren, voelde Maya niet meteen die overweldigende liefde. “Ik voelde vooral opluchting. Ze is er. Het is voorbij.” De eerste weken waren vooral overleven. “Ik sliep slecht. Niet alleen door Lou, maar ook omdat ik haar bleef checken. Ademt ze nog? Gaat het wel goed?” Ze installeerde slaap-apps, hield alles bij. “Controle was mijn overlevingsstrategie.” Toch deed Maya ook iets nieuws: hulp vragen. Ze deelde haar zorgen met de kraamverzorgende, haar moeder, vriendinnen. “Ik leerde zinnen zeggen als: ‘Mijn hoofd zit vol. Kun je even bij haar blijven?’ Dat was nieuw voor me.”

Leren vertrouwen

Toen Lou een maand of vier was, richtte Maya een mama-groep op in de buurt. “Ik had behoefte aan herkenning en contact.” Tijdens een bijeenkomst raakte ze in gesprek met een andere moeder, die openhartig vertelde over haar eigen angstklachten na de geboorte. “We herkenden zóveel in elkaar: die drang naar controle, het eindeloos vergelijken op Instagram, die torenhoge lat.” Het was een verademing. Op een dag zei die moeder iets dat Maya is bijgebleven: ‘Je hoeft het niet perfect te doen. Alleen veilig en met liefde.’ “Die woorden nestelden zich in mijn hoofd.”

Maya begon routines te ontwikkelen: ochtendwandelingen, haalbare to-do-lijstjes. En vooral: de lat lager leggen. “Niet: alles moet af én een blije baby. Maar: we zijn aangekleed. Dat is al iets.”

Soms betrapt ze zichzelf nog steeds op het ‘moeten’. “Dan hoor ik het weer in mijn hoofd: je moet ook nog … Maar ik probeer dan te denken: wat is nú genoeg?”

Kwetsbaar én krachtig

Inmiddels gaat Lou naar school. Maya’s hoofd blijft gevoelig voor rampscenario’s, maar ze gaat er anders mee om. “Ik zie je, angst. Maar ik bepaal.”

Op Lou’s eerste schooldag stond Maya met tranen in haar ogen. Niet door het afscheid, maar door haar gedachten: wat als ze geen aansluiting vindt?

Wat als ze wordt buitengesloten? “Ik schreef een briefje voor mezelf dat ik af en toe bekeek: ze kan dit en jij ook!”

Toch gelooft Maya dat haar angststoornis haar óók iets heeft gebracht. “Ik ben alert, maar ook empathisch. Als Lou iets spannend vindt, voel ik dat aan. En ik laat haar emoties er gewoon zijn. Omdat ik weet hoe het voelt als ze worden weggeduwd.”

Niet raar, maar dapper

Op de vraag of het moederschap zonder angststoornis anders was geweest, zegt ze: “Misschien had ik meer losgelaten. Minder getwijfeld. Maar het heeft me ook gevormd. Ik ben bewuster, opener en dichter bij mezelf.”

Als Maya nu een ouder tegenkomt die worstelt, zegt ze: “Je bent niet alleen. Je bent niet raar, juist dapper.” Ze pleit dan ook voor standaardvragen naar mentale gezondheid in de zwangerschap. “Want áls je iets deelt, is dat vaak al een halve stap richting verlichting.” Haar boodschap aan andere moeders: “Je hoeft niet eerst alles op orde te hebben voor je moeder mag zijn. Je mag bang zijn én liefdevol opvoeden. Dat gaat echt samen.”

‘Je hoeft het niet perfect te doen. Alleen veilig en met liefde’

Expert aan het woord

Psychosociaal therapeut Heleen Kruitbosch heeft zich door de jaren heen verdiept in angst. Ze benadrukt het belang van mildheid en compassie voor jezelf. “Angst hoef je niet weg te duwen, maar te leren begrijpen. Het vertelt vaak wat je belangrijk vindt, zoals je kind. Herken patronen, erken je gevoelens en leer omgaan met lichamelijke signalen zoals een hoge hartslag. Vermijden lijkt te helpen, maar maakt het op termijn moeilijker. Kies bewust hoe je met spanning omgaat en deel je gevoelens met anderen. Wees open naar je kind – dat geeft houvast. Angst is geen zwakte, maar een normale emotie, zeker in het moederschap. Je mag leren leven mét angst, in plaats van ertegen te vechten.”

De geboorte van een vader

Na hun geboorte met 36+3 weken moest tweeling

Livvy en Lewis nog enige tijd in het ziekenhuis blijven. Dat gaf vader Jan alle gelegenheid om te wennen aan zijn nieuwe rol. Hoe hij dat heeft ervaren, schreef hij voor ons op.

Het begon met dat telefoontje: “Kom maar naar het ziekenhuis, schat. Ze willen beginnen.” Van tevoren had ik dit moment wel duizend keer afgespeeld in mijn hoofd. Waar ben ik op dat moment? Ben ik op mijn werk? Kan ik dan wel weg zonder dat iedereen je succes wenst (want daar heb je dan toch helemaal geen zin in)? Of loop ik over straat en ren ik schreeuwend naar de auto dat ik vader word? Zo romantisch was het allemaal niet. Ik zat in een overleg met drie anderen. Ik heb het hen verteld en ben vertrokken zonder iets te zeggen. Geen tijd voor overbodig gekeuvel of aanmoediging.

Het inleiden van de bevalling van onze tweeling is begonnen en heeft tijd nodig. Geen idee hoe lang dat gaat duren, ik heb het nog nooit meegemaakt. Ik sliep een nachtje op een oncomfortabele stoel die als bed kon worden uitgeklapt. Ik wist toen niet dat ik daar in totaal nóg tien nachten op zou moeten slapen.

Vanaf het moment dat Anke zwanger was, heeft ze bij ieder gesprek aangegeven dat ze a.s.a.p. een ruggenprik wil. Maar ze is iemand die pas haar grenzen aangeeft als ze daar eigenlijk al overheen is gegaan en helaas betekende dat ze te laat was. Wat was het verschrikkelijk om haar zoveel pijn te moeten zien lijden, wetende dat ik er niets, maar dan ook helemaal niets aan kon doen. Ik stond erbij, praatte tegen haar, maar het kwam niet binnen.

Ze was is er niet, ze was in een ander universum. Het universum van intense pijn, overlevingsdrang en oerkracht.

En dan was daar ineens onze dochter. Ik wist dat in Anke’s buik al bijna negen maanden twee mensjes zaten te chillen. Maar als die eerste er dan uitkomt, is het niet te bevatten dat het al die tijd daarbinnen heeft gebivakkeerd. Tot het allerlaatste moment was ‘de finale der benoeming’ nog niet beslecht en ging het nog tussen twee namen. Liggend op haar moeders buik viel de beslissing: ze gaat als Livvy door het leven.

We hebben niet lang van dit moment kunnen genieten, want onze zoon klopte op de deur. Ik kreeg Livvy in mijn handen gedrukt, mijn shirt moest uit en ik werd in een stoel gezet met mijn dochter tegen mijn naakte bovenlijf en twee warme dekens over ons heen. Ons eigen coconnetje. Een minuscuul handje met minuscule vingertjes probeerde zich vast te grijpen aan mij en maakte krasjes op mijn borst met haar piepkleine nageltjes. Ze klauwde zichzelf letterlijk in deze wereld en in mijn hart. Anke ging alweer door met persen, duwen, strijden en afzien. Ze slaakte kreten uit die door merg en been gingen en die ik nooit zal vergeten. Mijn respect voor haar heeft infinite levels bereikt.

Lewis kwam om de hoek kijken en heeft de donkere, geborgen en veilige wereld van de baarmoeder ingeruild voor de buitenkant ervan. Dan denk je dat je klaar bent, maar dan is er ook nog de placenta. Dat vergeten mensen nog weleens te vertellen. En met een tweeling is de placenta twee keer zo groot, grofweg de omvang van onze pasgeboren dochter.

Toen Anke hoorde dat ze wellicht alsnog een keizersnede zou krijgen om de placenta te verwijderen, verzamelde ze ieder laatste stukje

oerkracht dat haar lijf nog bezat. Met de laatste ultieme poging verscheen daar een immens groot stuk rosbief.

In totaal bleven we tien dagen in het ziekenhuis. Ik begon zelfs te wennen aan die gekke ligstoel. In het begin was het vooral fijn dat ik met een druk op de knop altijd een verpleegkundige binnen handbereik had, dat de fles werd voorbereid en ik niet hoefde schoon te maken. Maar op gegeven moment wilde ik ook gewoon graag naar huis. Je wilt die twee toch laten zien waar ze zullen gaan opgroeien en met zijn vieren gaan genieten. Want wat is het toch fijn om even een half uurtje te hebben wanneer er niet te pas en te onpas mensen binnen kwamen – zelfs als het “Niet Storen” bordje aan de klink hing. Mensen die iedere keer weer exact hetzelfde wilden weten. Je zou toch verwachten dat het antwoord op de vragen van verpleegkundige A wordt genoteerd, zodat verpleegkundige B deze ook paraat heeft.

We hebben wel extra veel tijd gekregen om van die twee kleine engeltjes te genieten, juist omdat we niet een heel huishouden hoefden te runnen. Maar het werd nu toch echt tijd om dat thuis te doen. Het leuke aan zo’n ontslag was dat alle verpleegkundigen één voor één nog even langskwamen om een praatje te maken. Hetzelfde praatje, over en weer, keer op keer. En dat stopte niet bij het personeel, want toen ik met twee Maxi Cosi’s door de grote hal naar buiten liep, vonden mensen het leuk ons even aan te houden en te vertellen dat zij ook iemand kennen met een tweeling. Wildvreemden zijn dat hè. En die zagen niet in dat we na tien dagen ziekenhuis maar al te graag lekker naar huis wilden. Ook niet toen ik hun daar voorzichtig op wees. Gewoon lekker doorgaan. #Voorjekijkenendoorlopen.

En toen liep ik naar buiten … met twee van die kleine ukkeltjes. Ze zijn écht van ons. We mogen ze écht mee naar huis nemen. Unreal. Met 20 km/uur stiefelden we naar huis en keken continue achterom of ze nog in leven waren. Dat is vanaf nu ons leven: zorgen dat die twee overleven, ze verzorgen, leren, opvoeden, er voor ze zijn, steun bieden. En dat vinden we helemaal prima, want we zijn thuis!

1. BOY BROEK zijzakken maat 74 t/m122 € 22,99 SWEATER maat 56 t/m 122 vanaf € 14,99 GIRL SWEATER maat 56 t/m 122 €16,99 BROEK maat 56 t/m 122 € 13,99 SOKJES 2 pack maat t/m 26/28 € 6,99 2. BROEK maat 74 t/m 122 € 22,99 SWEATER maat 56 t/m 122 € 10,99 3. BROEK maat 74 t/m 122 € 22,99 SWEATER maat 74 t/m 122 € 17,99 BLOUSE maat 74 t/m 122 € 23,99 4. TOP BLOUSE maat 56 t/m 122 vanaf €15,99 DENIM BROEK maat 56 t/m 122 vanaf € 21,99

Deze collectie van Prénatal zit vol kleur en energie. Natuurlijke tinten met zachte én stevige stoffen zorgen voor een frisse look – stoer en casual tegelijk.

SPEELS

‘Ik deed wat goed voelde’

Na een heftige eerste bevalling die eindigde in een spoedkeizersnede, hoopte Cheyenne van de Spreng (31) bij de tweede op een betere ervaring. Dat geluk had ze: deze keer beviel ze op een natuurlijke manier en beleefde ze een droom van een gouden uur.

WAT VOORAFGING

“Na de geboorte van onze zoon Luan wilden Dylan en ik heel graag een tweede kind, maar we wisten dat dat niet makkelijk zou worden. Voor Luan hadden we al bijna twee jaar in een fertiliteits traject gezeten. Een jaar na de geboorte van Luan zijn we opnieuw een vruchtbaarheidstraject ingegaan. Artsen konden vijf maanden lang geen eisprong bij me ontdekken. In de zomer besloten we – op advies van de gynaecoloog – even te pauzeren. Na de zomerstop zouden we verder gaan met een intensiever traject. Maar je raadt het misschien al: zo ver kwam het niet. In die zomerstop bleek ik zwanger.”

BLOEDVERLIES

“Toen de zwangerschapstest twee streepjes aangaf, kon ik het haast niet geloven. Ik heb gehuild van geluk. In week 8 had ik ineens veel bloedverlies. Bij Luan was dat ook al gebeurd, toen bleek het te komen door een hematoom, een soort bloeduitstorting in de baarmoeder. Volgens het ziekenhuis was de kans érg klein dat dat nog een keer zou gebeuren, maar het was toch weer het geval. Deze keer voelde ik: dit komt goed. Het was al een wonder dat ik zwanger was geraakt, en dat was heus niet voor niets gebeurd. Ook dit kind blijft, wist ik. En ja hoor: bij 16 weken was het hematoom weer verdwenen, precies zoals bij Luan was gebeurd.”

ZWANGER ZIJN

“Ik vond het beide keren heerlijk om zwanger te zijn. De misselijkheid in het begin deed daar niets aan af. Ik genoot zo van al die bewegingen in mijn buik. Ik praatte vaak tegen Levíne, zei goedemorgen en welterusten, en sprak de hoop uit dat ze in elk geval tot week 37 mocht blijven zitten. Ik was er elke dag dankbaar voor dat we kinderen kunnen en mogen krijgen, en dat ben ik eigenlijk nog steeds.”

IN HET ZIEKENHUIS

“De bevalling van Luan was uitgelopen op een spoedkeizersnede, omdat hij klem kwam te zitten en niet verder kon komen dan 9 centimeter ontsluiting. Deze keer hoopte ik op een natuurlijke manier te bevallen en gelukkig kon dat. Ik moest wel in het ziekenhuis bevallen, maar dat vond ik ook fijn: als er dan iets misgaat, ben je al op de juiste plek.”

HOE HET BEGON

“Op een maandag in week 38 kreeg ik wat krampen in mijn buik. De krampen zetten niet door, maar kwamen wel steeds terug. Ook de volgende dag, toen ik een controle had in het ziekenhuis. Ik bleek een centimeter ontsluiting te hebben. Terug thuis merkte ik dat de krampen wat intenser werden. Toen ik ook wat bloed verloor, heb ik het ziekenhuis gebeld. Een paar uur later kon ik langskomen.

‘Ik durfde mijn lichaam te volgen en verschillende houdingen aan te nemen’

Voor de zekerheid seinde ik geboortefotograaf Mirjam in, al voelde het niet alsof de bevalling echt was begonnen. Maar toen Mirjam rond 22.00 uur mijn kamer binnenkwam, zag ze gelijk dat het wel degelijk serieus was.”

DE BEVALLING

“Bij de bevalling van Luan zat ik veel meer in mijn hoofd, nu durfde ik mijn lichaam te volgen en verschillende houdingen aan te nemen. Ik deed gewoon wat goed voelde en liet het meer over me heen komen. Ik wist inmiddels: je kunt wel een mooi geboorteplan hebben, maar het komt toch zoals het komt. Ik weet nog dat Mirjam zei: als je het gevoel hebt dat je moet persen, moet je het zeggen. Een paar weeën later voelde ik dat, en toen braken ook gelijk mijn vliezen. De verloskundige bevestigde dat ik 10 centimeter ontsluiting had en zei dat ik mocht persen.”

HET MOMENT SUPRÊME

“Het persen vond ik erg pittig. Ik was bang dat Levíne net als Luan klem zou komen te zitten. De verloskundige merkte dat en probeerde me gerust te stellen. Ze stelde voor om met haar hand mee te bewegen in de baarmoedermond, en dat maakte echt een verschil. Later bleek dat Levíne was gaan draaien en een sterrenkijker was geworden. Ook zij kwam daardoor klem te zitten – net als Luan. Daarom had ze die hand nodig. Ik ben blij dat de verloskundige het op deze manier heeft aangepakt. De pijn op het moment dat het hoofdje stond, ben ik nog niet helemaal vergeten: ik voelde gewoon dat ik flink aan het uitscheuren was.

Toen ze er eenmaal uit was, kon ik Levíne zelf aanpakken en op mijn borst leggen, precies zoals ik had gehoopt. Dat gouden uur – dat bij Luan zo anders was verlopen – kon ik nu optimaal beleven, ze hebben ons bijna twee uur heerlijk laten knuffelen. Ik heb er intens van genoten. Wel moest ik uitgebreid gehecht worden, maar dat is goed gedaan.”

KRAAMTIJD

“In het begin was Levíne erg onrustig; ze huilde veel. Omdat ze wat klem had gezeten, bleek een nekwerveltje niet helemaal goed te zitten. Een osteopaat en een kinderfysiotherapeut hebben ons daarbij geholpen, maar het heeft best even geduurd voor het beter ging. Alleen bij mij kon ze haar rust vinden. Ik heb haar 2,5 maand hele dagen lang gedragen in een draagzak. Zelfs als ik ging plassen, ging zij mee. Het was erg intensief, maar tegelijkertijd voelde het goed dat ik haar die geborgenheid kon bieden. Met Levíne gaat het nu gelukkig heel goed. Ze is heel vrolijk en alert, maakt veel contact. Ik ben nog steeds haar favoriete persoon, maar dat vind ik natuurlijk niet erg.”

HET MOEDERSCHAP

“Ik heb zoveel liefde te geven aan die kleintjes. Nu Levíne 5 maanden is, heb ik nog steeds geen nacht vijf uur achter elkaar mogen slapen. Maar ik krijg zoveel energie van haar en haar broer dat ik toch iedere ochtend fris en fruitig weer opsta. Over een jaartje heeft ze me ’s nachts niet meer nodig, dus ik geniet. Natuurlijk zijn er wel mindere momenten, maar die vallen in het niet bij al het moois. Het moederschap geeft me zo veel voldoening; iedere dag voelt als een cadeau.”

Mijn zwangerschap

“Het was ondanks de spanning over het vele bloedverlies weer een cadeautje. Ik vind zwanger zijn heerlijk, als het een jaar zou duren zou ik er nog voor tekenen.”

Mijn bevalling

“Precies zoals ik het hoopte na de spoedkeizersnede bij onze eerste: natuurlijk en zonder pijnstilling.”

Mijn kind

Levíne, 49 cm, 3000 gram.

N COLUMN

CHARLOTTE

Charlotte Jansen (31) is journalist en docent in het mbo. Ze woont in Zwolle met haar vriend en dochter (3), en ze is bevallen van de tweede.

Niet in een bevalbad met kaarsjes om me heen, maar op de operatietafel met fel witte lampen op mijn buik gericht: daar vond mijn ultieme droombevalling plaats. Ja, het kan: ik ben het levende bewijs. Mijn dochter kwam ter wereld met een keizersnede en ik zou het niet anders hebben gewild. Het was in één woord perfect.

Drie jaar geleden beviel ik van onze dochter Rosa en het was een regelrechte ramp: zwangerschapsvergiftiging, inleiding, een niet-werkende ruggenprik, persen, een knip, vacuümpomp en uiteindelijk een spoedkeizersnede. Wat lag ik er af toen Rosa er eindelijk was. En mijn vriend trouwens ook, die de marteling van zo’n 24 uur aan had moeten zien. De roze wolk dreef ons huis voorbij.

Toen ik van onze tweede een positieve test had gedaan en enorm blij was, dacht ik ook vrijwel meteen: hoe zal ik gaan bevallen? Een belletje met de gynaecoloog maakte die keuze een stuk makkelijker. Ik had volgens hem 50 procent kans dat het vaginaal ging lukken. 50 procent!? Dat klonk voor mij als: “De parachute werkt misschien, geniet van de sprong!” Het werd dus een geplande keizersnede.

Een paar dagen voor de geplande datum ging ik nog even voor controle naar de verloskundige. Mijn bloeddruk was te hoog, en na wat tests kreeg ik thuis het telefoontje: opnieuw zwangerschapsvergiftiging. Ik probeerde nog te onderhandelen – “Kan het niet morgen, ik sta te koken?” – maar nee, ik moest meteen naar het ziekenhuis. Met medicatie werd alles gestabiliseerd, tot de arts de volgende dag zei: “Ben je nuchter? Dan doen we de keizersnede vandaag.” Ik brak spontaan in het zweet – sauna, sportschool en sollicitatiegesprek tegelijk.

Een paar uur later rolde mijn bed de wereld van steriele geuren en piepende monitoren binnen. Een team van blauwe pakken gaf ons een warm welkom. Na een paar minuten te hebben geluisterd naar hun koffietafel-gesprekjes, hoorde ik ineens iets dat ons gezin compleet zou maken: “Het zeil mag naar beneden, ze komt er nu uit.” En daar was ze. Recht voor onze ogen tilde de gynaecoloog Sofie uit mijn buik. Ze keek ons recht door het scherm aan en ineens was alles precies zoals het zou moeten zijn. Een operatiekamer, blauwe pakken, mondkapjes en toch voelde het als de mooiste bevalling die ik me ooit had kunnen wensen. Ik als meesterpiekeraar, vrij bang voor lichamelijk ongemak en controleverlies, ben bevallen zonder pijn op een (bijna) geplande dag. Volgende week gaan we nog wel naar de osteopaat. Kijken of het voor Sofie ook zo’n droombevalling was.

COLOFON

Hoofdredactie Mariska van der Kogel

Art direction & vormgeving Gabriëlle de Vries

Directeur/uitgever Marcel Bakker

Aan dit nummer werkten mee

Karin Broeren | Irene van Engen

Lisette Gerbrands | Francien Griffioen

Franke van Hoeven | Charlotte Jansen

Marlies Keizer-Koers | Anouk De Kleermaecker

Marja van de Nes | Laurentien van Oranje

Pure Life Geboortefotografie | Renate Tromp

Roxanne Vis | Remko de Waal

Drukwerk

Senefelder Misset Doetinchem B.V.

Advertenties

Laura Beemsterboer | Nicôle Eggenhuizen contact@wij.nl

• ISSN: 2589-0964

• Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd zonder voorafgaande toestemming van de uitgever. Druk- en zetfouten voorbehouden.

Cadeaupakket WIJ

WIJ verschijnt 4x per jaar via controlled circulation aan zwangere vrouwen en moeders met een kind tot één jaar. Als je je hebt aangemeld voor de blije doos ontvang je tijdens je zwangerschap en totdat je kind één jaar oud is 4x per jaar het magazine WIJ. Heb je vragen? Stuur dan een e-mail naar consumentenservice@wij.nl. Veranderingen in je woon- of gezinssituatie kun je wijzigen op Mijn.WIJ.nl.

Redactie WIJ Special Media bv Lageweg 17a 1695 GL Blokker Graag ontvangen wij reacties op redactionele artikelen: redactie@wij.nl.

Het magazine WIJ is een uitgave van WIJ Special Media bv. Persoonsgegevens worden vastgelegd voor de toezending van het magazine WIJ. Je kunt je gegevens beheren op Mijn.WIJ.nl. Zie verder het privacystatement op WIJ.nl.

Op de cover Azarya Fotografie

Anouk De Kleermaecker

Stream jezelf klaar voor het ouderschap

Volg onze online cursussen over zwangerschap, bevalling en ouderschap, waar en wanneer het jou uitkomt.

17 10.000+ 8 cursussen blije cursisten beoordeling

Nu van €249,95 voor €139,95

Veel aanvullende verzekeringen vergoeden (een deel van) een zwangerschapscursus. Dit betekent dat jij onze cursussen (bijna) gratis kan volgen.

Bekijk ons aanbod

Jouw voordelige zorgverzekering voor 2026

Heb jij al naar je zorgverzekering gekeken? Bij UnitedConsumers stel je zelf een pakket samen dat volledig aansluit bij de behoeften van jou en je gezin. Voordelige én goede zorg vinden wij belangrijk. Daarom ben je bij ons al verzekerd vanaf € 147,40 per maand.

Jouw voordelen

(9,1)

Gebaseerd op 1.588 reviews

Stel jouw pakket samen

Scan de QR-code of ga naar unitedconsumers.com/wij

20% korting op aanvullende verzekeringen

Bespaar jaarlijks gemiddeld € 280,00

Gratis tandongevallenverzekering bij aanvullend

Altijd vrije keuze om jouw huisarts te kiezen