Zytspuure – Läbesspuure

Es chunnt vor, dass me sich fragt weler Spuure Zyt u weler Spuure ds Läbe hingerlaat. Aber das isch en angeri Gschicht.

U itz isch si gstorbe. – Tot! Der Tod isch jedem Mönsch sy Zuekunft. O myni u dyni. O Öji. – Zuekunft vo üs aune! U stärbe tuet jede sy eiget Tod. Chasch nid üebe. Weisch vilech öppis vom Ghöresäge. Bisch vilech derby gsi, we öpper der letscht Aatezug taa het. Stärbe isch Realität. – Der Tod aber blybt es Gheimnis. U das vom Paradies auä e schöni oder vilech für viu Lüt e tröschtlechi Gschicht. Meh chuum. Vilech o es Märli. Vilech hanget d Idee vom Paradies mit Adam u Eva zäme, wo aagäblech us em «Garte Eden» vertribe worde syge. U eso isch d Sehnsucht nach em Paradies zum sehnsüchtige Sehnsuchtsort vo Mönsche worde. Sigs wis wöu: E schöni Gschicht blybt e schöni Gschicht, es Märli blybt es Märli, e Wunschtroum blybt e Wunschtroum u ne Sehnsucht blybt es Sehne u Sueche u wird nid wahrer, o we me fescht dra gloubt. – Fiktion isch Illusion, Idee, Meinig, Vermuetig, Theorie, Hypothese, Ybiudig, u äbe nid Realität. U geng ume d Frag, was «Zyt», was «Liebi», was «Gloube» eigentlech isch. Absolut? Universell? Wahr? Relativ? – Oder je nach däm? Si isch ihri beschti Fründin gsi. E «Seeleverwandti» chönnt me säge.

U drum tuet der Verluscht u Gwüssheit vom «Nie meh» – der ändgüutig Abschid – so weh. Di Tote läbe zwar i üser Erinnerig wyter. U mit jeder Erinnerig zouberet me es Stück Läbe us em gläbte Läbe, auso us der Vergangeheit, i d Gägewart. Aber gsi isch gsi! U verby isch verby! U ds Läbe geit wyter. Es git ja no e Zuekunft. E Zuekunft, wo, we si da isch, scho i d Vergangeheit verbrösmelet, verrünelet, wi Sand ir Sanduhr. Si fragt sech, was vom Läbe, vom Erläbte u vo Erinnerige blybt. Ob aus einisch verlore geit oder ob Läbesspuure irgendwo feschtgschribe u ufbewahrt wärde. – Vilech inere Art «ErinnergisCloud», abrüefbar für die, wo de no a eim däiche. Si möcht wüsse, ob ds Läbe Zuefau isch. Si möcht wüsse, ob Zyt zytlos isch. Si möcht wüsse, ob Liebi zytlos isch. Oder ob Zyt u Liebi e Haubwärtszyt hei. Si möcht wüsse ob gloube meh isch aus vertroue u hoffe. Si möcht wüsse was d Seeu isch. Si fragt sech, ob d Seeu üses Unbewusste, üses Ungerbewusste isch? Ds «Über-Ich»? Es unbestimmts «Es»? Si möcht wüsse, obs d Seeu überhoupt git. Ob d Seeu vilech e unsichtbare u unortbare Teu vom Mönsch, vo Läbewäse isch.

Unsichtbar wi Luft, unsichtbar wi Geischt, unsichtbar wi Gfüeu, unsichtbar wi Gedanke. U si fragt sech, ob d Seeu – wes es se git – ächt einisch verschwindet, sich uflöst wi Träne im Meer. Verschwindet isch vilech ds lätze Wort. Vilech müesst me frage, ob d Seeu einisch im Meer vom Vergässe i d Ewigkeit ygeit … u de vilech einisch usere Wuuche aus Wassertröpfli tropfet, wo sich der Rägeboge drin spieglet …

U Dihr? – Heit Dihr o Frage zum Läbe u zum Tod? Oder heit Dihr Antworte? Verzeuet: