Heiligeschyn

Es chunnt vor, dass me froh isch, wes nid isch, wis chönnt syy. Aber das isch en angeri Gschicht.

We me guet würd luege, würd me über ihrem Chopf e Heiligeschyn gseh lüüchte – natürlech nid richtig – aber we me guet würd luege, gsäch me ne. Si würd sogar amene Rägewurm über d Strass häufe. E Jumbojet sicher lande, we der Pilot öppe grad vergässe hätt wie. Si würds im Summer la schneie, we öpper uf em Totebett no einisch Winter wett erläbe. Si würd e Muus i ne Tiger verzoubere, dass d Chatz, wo vor em Muuseloch guenet u gluschtet u geiferet, Hüenerhut überchäm u im Schnuus dervo schnuusseti. Oder si würd amene Margritli, wo so ne Glünggi wägem Oraku: «Si het mi gärn, si het mi nid gärn … gärn, nid gärn … gärn, nid gärn!» di uschuudige, wysse Blüeteblettli uszupft het, die ume um ds gäube Chöpfli mit Stoubgfäss u Stämpu tischele. Si würd dunkli, pächschwarzi Gwitterwuuche häu aamale, u us aune böse Gedanke vo böse Lüt Liebesgschichte schrybe. Si miech aus. Si würd aune häufe. Aus Leid us der Wäut schaffe. Aber si cha nid. Si ligt ygchlemmt ungerem Outoschassi. Vo wythär ghört si Stimme, wo ufgregt umebrüele, ghört es Martinshorn, gseht blaus Liecht, wo närvös im Kreis drääit. Ihre isch es sturm u chötzerig-schlächt. Aus isch wyt wägg, verschleieret, verschwumme, verschwindet, löst sech im wysse Näbu vor Ungwüssheit uuf. Fäde vo däm, wo isch gsi u vo däm, wo isch u vo däm, wo wird, verschlinge, verschlüüfe u verschloufe sech zumene Chnüppu. D Vergangeheit u Zuekunft verlyyre sech ir Gägewart.

Irgendwie gspürt si, dass aus, wo isch gsi – o das mit däm Maa, wo sii mit ihm im Paradies hätt wöue en Öpfuboum pflanze – u das, wo isch, dass aus Vorussetzig isch für das, wo chunnt, u das, wo wird. Ihrer Gedanke renne gäge d Wand vo däm, wo me nid cha säge. Si het füürheiss u yschchaut, schwitzt, isch bachnass. Aus isch chrüzwys u z tromsig, verwobe, verchnüpplet, u verschmiuzt zum Itz. Zum Itz-grad u hie. Si ligt gfange i wysse Lyntüecher imene Bett. Aus tuet weh. Beidi Bei sy ygmuuret i wyssem Gips. Vo dervorenne ke Reed. Im Chopf helikoptere Schmärze …, rotiere, trääie, wirble u würble aus dürenang. Träne rünele über d Backe uf ds Chüssi, u si weis grad nid, ob si über sich, über ds Läbe oder über ds Leid u d Ungrächtigkeit uf der Wäut grännet. Am gschydschte tuet si di verhüülete Ouge grad ume zue. «Was gsi isch, isch gsi, was chunnt, chunnt», isch ihre letscht Gedanke, bevor … si us däm sturme Aubtroum erwachet. Erwachet mit der Gwüssheit, dass jede Troum öppis bedütet. Mit der Gwüssheit, dass se öpper oder öppis het wöue us em Wäg ruume. «Aber wär oder was u warum?» Het si gwärweiset. – Obwou bi däm Spuuk e undurchsichtige, doppubödige Zug vo Ironie, vo zwöidütigem Doppusinn mitgmischt het, het si sech Zyt glaa, het Wörter u Gedanke hin u här ddräit, u druf gwartet, dass si e Sinn ergä. «Wär?» het si sech geng u geng ume gfragt. «Wär?» … «Was?» … «Wie?» … «Warum?» … Oder isch si uf em Houzwäg, sii, die, wo gnue vom Läbe gha, aber zweni Schlaftablette gschlückt het? – I Gedanke het si ihri verletzti Seeu i ne weiche, wuuche-

wysse, sydefyne – mit glänzige Siuberfäde dürwobne, goudige Paillette u bunt-schimmerige Perle bestickte – Stoff glyyret, u das het ere guet taa! U ds blaudämmerige Morgeliecht, wo si dryluegt, isch häu u warm, aber es isch nid ds paradiesischhimmlische Liecht! … Si isch nid tot!

Heit Dihr o scho einisch «gnue vom Läbe» gha? Heit Dihr o scho einisch so sturms Züüg tröimt? Verzeuet: