Parabellum & «Päng!» – «Päng!» – – – «Päng!»

Es chunnt vor, dass eine, wo syr Frou gärn Angscht macht, zum Gschpass sich säuber Angscht macht. Aber das isch en angeri Gschicht.

Es wär nid passiert, we si der Polizei d Wahrheit gseit hätt. Wo die gfragt hei, öb si oder ihre Maa e Waffe heig. Auso e Waffe ohni Waffeschyn i ihrem Bsitz syg. Är isch nid daheim gsi, u si het ddäicht, we sis sägi, wärd är verruckt. U si wüss ja, wi dä chönn tue. Nei, i ihrem Hushaut gäbs ke Waffe. U der Maa heig ds Gwehr nach der Usmuschterig im Züghuus abggä. «Nüüt säge, däicht si, isch no lang nid gloge!» Wo si em Maa vom Bsuech vor Polizei brichtet, rüeft dä uus, brüelet wi ne Waud vou Affe. Es syg unerhört, dass sech der Staat i privati familiäri Aaglägeheite mischi. Ob die de nüüt angersch z tüe heige, aus unbeschouteni Bürger z bespitzle. Di grossgchotzete Ornigshüeter söue doch afe bi sich ufruume! Är heig de öppe gnue vo däm Überwachigsstaat. – Zum Dervolouffe syg das! Wen ihm ds Läbe verleidi, verlöi är sich de nid uf «Exit», das syg für Feiglinge. Är machi de churze Prozäss u erschiessi sich de – «Päng!»… u fertig. Är reicht sy Parabellum us em Nachttischschublädli, hocket a Chuchitisch, wo scho für ds Znacht ddeckt isch, u hantiert mit der Pischtole. U wiu är syr Frou gärn chli Angscht macht, setzt er zum Gschpass d Mündig vom Louf a d Schläfe, verdrääit d Ouge u möögget: «Päng!» – «Päng!» – – – «Päng!» U bim letschte «Päng!» löst sech e Schuss.

Was säget Dihr zu somene Maa? Verzeuet:

Die Gschicht isch us mym Mundartbuech «U plötzlech passierts»