Chästeilet

Es chunnt vor, dass eine meh aus gytig isch. Aber das isch en angeri Gschicht.

Me cha äbe nid geng, was me am liebschte wett! – Si sy vo Merlige här düre buntbletterig Waud ungerwägs i ds idyllische Justistau. Dert isch hütt Chästeilet. Nach autem Bruuch wärde am Ändi vom Aupsummer d Mutschli us der Miuch vo de gsümmerete Chüe unger de Pure verteut. U mänge verchouft e Teu vom chüschtige Bärgchäs grad wyter. – Wo si am Spycherbärg aachöme, empfaat se ds Echo vomene urchige Jutz, wo wäuewys zwüsche de stotzige Feuswänd vom Sigriswilergrat un em Güggigrat hin u här pängglet wird, u ds ganze Tau füut. Es het viu Lüt, wo bim Chäsfescht wei derby sy: Senne im sametige Chüejermutz mit ygwobene Eduwyss uf de Bouelehemmli, mit Enziane u Auperose uf em Huet, Lüt us der Stadt, u Feriegescht us em Usland, wo sech dä Spektaku nid wei la entgaa. – «Lue», seit är zu ihre, «dise isch o da, dä wo geng so fründlech tuet – ömu wes ne nüüt choschtet!» U itz het dä grad ds letschte haube Chäsli ersteigeret. Bevor der fründlech Maa sy Chäs im Rucksack cha verstoue, oder enger verstecke, trappet äine zueche u seit: «I hätt mitüüri o gärn chli Chäs gsteigeret, aber schynbar isch bereits usverchoufft. – Schad! Cheibe schad!» U de luegt er dä mit em letschte ergatterete Chäs, wo dise grad ir Fyschteri vom Rucksack laat la verschwinde, mit ämmitalerchäslochgrosse Ouge aa. U itz isch es däm mit em Chäs doch nümm so rächt wou. «I würd dir ja gärn e Bitz vo mym Chäsli gä. Aber i ha kes Mässer!» probiert dise sys Hab u Guet z rette. «Kes Problem!» seit äine, reckt i Hosesack, u scho spieglet sech di goudegi

Herbscht-Bärgsunne uf der blitzblanke Klinge vomene MilitärSackhegu. «Das Problem wär glöst!» schmunzlet dä ohni Chäs u ziet derzue d Muulegge obsi. «He nu», seit dä mit em Chäs, nimmt ihm der Hegu us der Hand u schnäflet es schnifeligs Schnäfeli – angersch cha me däm Versuecherli nid säge – ab, u seit: «Lue, da hesch!» «Vergäuts Gott!» spiut äine das Spiili mit, bedanket sech überschwänglech bim schlitzohrige Gyzgnäpper, u seit mit füreddrückte Fröideträne i de wässerig-blaue Ouge, är wärdi ihm das nie, ganz sicher nie vergässe! U derzue putz er ganz langsam di scharfi Klinge vom Sackhegu, won är em angere – däm Gyzgnäpper-Möff – am liebschte i Ranze oder wenigschtens vo hinger i Rucksack würd … Är isch ihm nachegschliche … u hets gmacht! – Ömu im Troum.

Was däichet Dihr vo so mene gytige Gyzgnäpper? Verzeuet: