2
h
a
n
d
d
r
u
k
Vzw De Bolster ondersteunt 350 cliënten. Om dit te realiseren kunnen we rekenen op de dagelijkse enthousiaste en deskundige inzet van meer dan 400 medewerkers en vrijwilligers. In het contact met deze mensen ervaren we telkenmale hoe boeiend en gevarieerd mensen zijn. We vinden het dan ook een meerwaarde om dit via de Indruk met u te delen. In deze rubriek zoomen we in op een medewerker, cliënt, vrijwilliger, …
Maak kennis met
Chantal Copine
’s Middags zag ik Chantal regelmatig zitten op een stoeltje, zorgvuldig opgemaakt en goed geluimd wachtend op het busje dat haar naar het arbeidscentrum zou brengen. Ze ging er tekenen en schilderen bij Jan in zijn atelier vertelde ze mij. Ja, we maakten regelmatig een praatje. Sinds maart zag ik Chantal niet meer, corona weet je wel, en ik kreeg te horen dat ze niet langer in Beerlegem woonde, maar naar Gavere verhuisd was, naar ons woonhuis op de Middelwijk.
Benieuwd naar haar verhaal trok ik naar Gavere, na eerst gecheckt te hebben of ik wel mocht. Ja dit mocht, maar ik moest me aan de regels houden van elke bezoeker. Mij aanmelden, temperatuur opmeten, handen ontsmetten, document tekenen dat ik niet met corona in contact geweest was en geen symptomen had, … Na deze procedure werd ik toegelaten in de tuin voor mijn gesprek met Chantal. Met de paraplu bij de hand, want de lucht zag vervaarlijk grauw… Chantal: “Sinds 1 april woon ik in Gavere (“aprilgrapje”, zegt ze guitig). Ik ben wel een week in quarantaine gemoeten voor ik in de living mocht.” Je zat dus de eerste week de hele tijd op je kamer? Chantal: “Ja, maar dat hadden ze mij vooraf gezegd. Anders moest ik wachten en ik wilde zo graag verhuizen. Ik vond het niet erg om op mijn kamer te zitten omdat ik dat gewend ben. De begeleiders brachten mijn eten en verzorgden mij goed. Ik mocht wel af en toe naar buiten om een sigaretje te roken.” Wat deed je dan zoal op je kamer? Chantal: “Mijn kamer poetsen, maar dat mag ik maar 1x per week meer doen. Ik zou alle dagen poetsen, ik ben zeer proper, maar mijn begeleiders ondersteunen mij hierin. Daardoor heb ik meer tijd om andere dingen te doen, zoals kaartjes maken. Maar liefst van al kijk ik TV, naar politieseries. Dit ontspant mij zeer. Ik zoek altijd wie de schuldige is. Mijn moeder zegt dat ik zelf een beetje een detective ben.”
