Geflitst

Koken met huis 6

Op tv slaat men ons met de kookprogramma’s om de oren. Jeroen Meus, Piet Huyzentruyt, Sergio Herman, ze passeren regelmatig de revue. Maar zij zijn niet de enigen die de kookkunst onder de knie hebben! Ook in huis 6 kunnen we er wat van. Iedere vrijdagvoormiddag worden de potten en de pannen bovengehaald, onder leiding van Lieve Soens die ons telkens weet te verrassen met lekkere receptjes. Vorige week stond er courgettesoep op het menu. Iedere cliënt had zijn eigen taakje, van groenten wassen tot het mixen van de soep, van proeven of er genoeg kruiden in waren tot het helpen uitdrinken. Voor elk wat wils! Graag willen wij dit receptje met jullie delen!

Nodig: „ 2 courgettes „ 1 liter water „ 2 uien „ 2 teentjes knoflook „ 200 ml sojaroom „ 2 blokjes groentebouillon „ 1 theelepel gedroogde tijm „ een scheutje olijfolie „ peper en zout

Bereiding: „ Snij de ui en de knoflook fijn. „ Was de courgettes en snij ze in kleine blokjes. „ Doe een scheutje olijfolie in de pan en bak de ui en de knoflook goudbruin. „ Voeg de courgettes samen met het water en de bouillonblokjes toe. Breng aan de kook en kook 20 minuten. „ Mix de soep met de staafmixer glad. „ Voeg de tijm, peper, zout en de room toe.

Smakelijk! Een heerlijk soepje, ideaal bij guur weer!

Het kookteam van huis 6 vestiging Kluisbergen

illustratie Jonas Walraevens

Halloween 3-daagse Bubbel huis 9/10 Zwalm

DAG 1 Woensdag 28 oktober was de eerste dag van de Halloween 3-daagse in de bubbel van H9/H10. Er stonden enkele Halloween games op het programma met de nadruk op beweging en plezier.

De cliënten gingen in onze wandelgangen op zoek naar kegels volgens kleur. Daar ontdekten ze een griezelstok onder die een bepaald aantal punten waard was. Er werden ook nog een aantal griezel ballonnen doorprikt. De activiteit werd afgesloten met de prijsuitreiking van onze zelf gemaakte medailles. DAG 2 Donderdag 29 oktober was de tweede dag van onze ‘Halloween 3-daagse’. De verkleedkledij werd van onder de spinnenwebben gehaald en de tafels werden aangekleed. Op de menu (en dat mag je letterlijk nemen) stond er heel wat lekkers. Zo was er spookjes-chips, mummies, bloedcocktail op basis van afgehakte handjes, ... Valerie en haar mama hadden reeds thuis het hoofdgerecht bereid (waarvoor dank): een heerlijke ‘zombieschotel’. De sfeer was griezelig, maar smakelijk en liefdevol. In de namiddag was er het ‘Reuzeganzenbordspel’ in Halloween thema. Muziekvragen, doe opdrachten, foto’s raden, Halloweenbingo, ... werden allemaal tot een goed einde gebracht.

Daarna genoten onze bewoners nog van een welverdiende koffie. Op naar morgen! DAG 3 Vrijdag 30 oktober; de laatste dag van onze ‘Halloween 3-daagse’. In het griezelkasteel van huis 9/10 in Zwalm werd er vandaag gekookt door chef-kok van dienst Koning Filip (Frederik voor de vrienden). Op de menu stond er heksenbrouwsel (butternutsoep). Samen met de cliënten en enkele van zijn slavinnen werden er nog spinnen aan toegevoegd om het geheel af te maken. In de namiddag werden er gezonde pompoen-havermout wafels gebakken. Samen met de koffie werden deze enorm gesmaakt. Een mooiere afsluiter van onze ‘Halloween 3-daagse’ konden wij ons niet wensen.

Frederik De Clercq Dagbesteding De Boskant vestiging Zwalm

Een bloedbad in huis 5

Het is vrijdagavond, de klok toont 18u10 aan… het is hier muisstil… je hoort de geluiden van buiten binnendringen… vogels fluiten, trompetten… De schommelstoel wipt zachtjes… de tafels zijn leeg en de stoelen staan uit elkaar… Het voelt hier vreemd aan… een specifieke geur verspreidt zich in de leefgroep… Wat is er hier in godsnaam aan de hand…

De deur van het terras staat op een kier… ik ga heel stilletjes kijken wat er daar gebeurt… 2 cliënten zitten met de rug naar mij toe. Heel zachtjes ga ik verder om te kijken of alles goed gaat… AAAAAaaaahhh… ik verschiet me dood… het hangt vol bblll…. Ik geraak niet uit mijn woorden… Wat is er hier gebeurd… V. kijkt me aan, vol bloed aan haar mond… ook

N. kijkt me bedroefd aan…. Ochnee… wat nu…. Ik zie nog een schaduw achter mij, ik kijk door het raam en daar zit D.

ook vol met bloed aan zijn mond…

Ik hou me even vast, ik verschiet zo erg dat ik mezelf even in evenwicht moet houden… Er komt van alles in me op… zijn ze een vampier tegengekomen… of was het een spook… “Dat kan niet” zeg ik tegen mezelf… Halloween is pas eind deze

maand. Er moet een verklaring zijn… Wie aan huis 4 denkt, kan zich een groep creatievelingen voorstellen die zich dagelijks bezighouden met allerlei handwerk. Gedurende de coronaperiode is dit een favoriete activiteit geworden van huis 4. Iedere cliënt heeft wel iets waar hij of zij individueel mee bezig is. Kruisjessteek, pomponnen maken en smirna zijn dan ook geen onbekende termen. Naast handwerk maken, knutselen we ook regelmatig. Zowel in de atelierwerking als in de groep doen de cliënten dit graag. We maIk spreek me moed in, ik heb geen keus… ik moet verder zoeken… de keuken is de enige plaats waar ik nog niet gekeken heb. Met een klein hartje, zweet aan mijn hoofd ga ik heel stiekem kijken of ik in de verte iets zie. Geen beweging… oef… het stelt me even gerust… De eerste stap richting keuken… ik hoor de deur kraken. Ik stop even en wacht af… zou er toch iemand zijn… Na een poos waag ik het opnieuw… door het venster zie ik niets en ga ik heel langzaam richting de deur. Die spijtig genoeg op een kiertje staat… ik adem heel even in… en uit… Doe de deur open…. WRAAAAAA roep ik luid…. Niemand te zien… alleen … dit….. een hotdog. Ik lach me dood….

Creatief met knutselgerief

Huis 5 vestiging Kluisbergen

ken knutselwerkjes in thema’s: lente, sint, Valentijn, wenskaarten, herfst, … die we daarna ophangen om de leefgroep aan te kleden. Ook worden er wel eens werkjes overhandigd aan familieleden en kennissen.

Onlangs mochten de cliënten bloemen schilderen in hun favoriete kleuren. De ene persoon deed dit zorgvuldig met een penseel, de andere stempelde er op los met een spons.

De begeleiding zorgt er voor dat iedereen kan meedoen tijdens een knutselactiviteit. Wie goed kan knippen, zorgde er voor dat de bloemen uitgeknipt werden en samen plakten we de bloemen op gekleurd papier om een mooi boeket te vormen. De cliënten zijn altijd erg trots op wat ze maken en tonen dit graag aan iedereen die hun pad kruist!

Huis 4 vestiging Kluisbergen

De Bolster bolt naar Benoni

Samen fietsen naar het werk! Vzw De Bolster wil graag meer collega’s op de fiets zetten. Nu we vanuit ons kot massaal de fiets (her)ontdekken, willen we daar een goede gewoonte van maken voor onze dagelijkse verplaatsingen (zeker in het kader van woon- en werkverkeer). We nemen deel aan een projectoproep ‘Go with the vélo’ vanuit Mobiel 21, Cera en KBC. Hiervoor organiseren we het project ‘De Bolster bolt naar Benoni’.

Vzw De Bolster wil hun medewerkers op de fiets krijgen om samen een fictieve fietstocht te maken vanuit Oudenaarde helemaal naar Benoni (Zuid-Afrika) én terug; een heuse fietstocht van 30.000 kilometer. Gedurende de periode tussen 1 juli 2020 en 30 oktober 2020 houden we de gereden fietskilometers van medewerkers (woon-werkverkeer) en cliënten (die naar hun werk fietsen) wekelijks bij. Wekelijks wordt een virtuele stop gehouden in de plaats waar we ons bevinden (rekening houdend met de gereden fietskilometers) om te proberen aan te komen in de stad Benoni te Zuid Afrika.

In de vorige editie van Indruk schreven we reeds over de eerste 9 stops op onze fietstocht naar Benoni (Zuid-Afrika). In de tussentijd fietsten de moedige renners van vzw De Bolster verder om het einddoel te bereiken. Lees hieronder het vervolg van het fietsavontuur:

Stop 10: Namunyak (Kenia): 13681 kilometer

Terwijl de thuisbasis zich klaarmaakte om een nieuw schooljaar te starten en er campagne gevoerd werd om de schoolgaande jeugd op de fiets te krijgen, trapten wij met een nooit gezien peloton richting Benoni. Niet minder dan 31 medewerkers besloten de wagen voor één of meerdere dagen thuis te laten en in groep de kilometers richting Zuid-Afrika met de benenwagen te peddelen. In totaal beten we ons doorheen 1429 kilometers zand en woestijn in Ethiopië en bijna gekookt reden we de grens met Kenia over. We stoempten nog even op de pedalen, want we wilden per sé Namunyak Wildlife Conservation Trust bereiken.

Daar aangekomen vergaten we op slag of onze kroost zijn boterhammekes wel opat, zijn mondmasker ververst had, het juiste kaftpapier gekocht had, zijn geodriehoek nog steeds drie hoeken had, de meester met ‘meneer’ aansprak en nog veel van dergelijke futiliteiten. We vergaapten ons eenvoudigweg aan de luxe van onze lodge en maakten bij een frisse duik kennis met de Afrikaanse dikhuiden. Tijdens het weekend gingen we mee op safari, op zoek naar The Big Five. Alhoewel … misschien toch niet van té dichtbij. Maandagochtend deden we alweer onze fietsen van het slot, maar niet zonder eerst nog aan een souvenirtje te hebben gedacht. Een halskettinkje misstaat nooit, nietwaar? En zo reden we weer richting het zuiden. Zo gaat het goed. Zo gaat het beter. Alweer anderhalve meter.

Stop 11: Mtwara (Tanzania): 15315 kilometer

1633,6 kilometers. 33 renners. Zo ploegden wij voort richting Benoni. Het moet gezegd worden, wij bereiken het doel van deze fietstocht steeds meer en meer. Niet omdat wij ons eindpunt naderen, maar omdat het aantal fietsers in onze caravaan nog nooit zo groot geweest is. Wij vertrokken met 21 coureurs en ondertussen sloten 12 moedigen zich bij ons aan.

Het kan dan ook geen toeval zijn dat we deze week neerstreken in Mtwara, Tanzania. We bezochten er de lokale markt en kochten er bij de plaatselijke Makondebevolking een beeldje uit houtsnijwerk: een levensboom of Ujamaa. Ujamaa betekent ‘we are one family’. En laat dat nu net ook de bezieling van onze fietstocht zijn: we moedigen elkaar aan, we slepen elkaar voort, we helpen elkaar vooruit, we heffen een lied aan om de moed erin te houden, … Kortom: we gaan samen over de streep, of we gaan niet.

Na het shoppen op de markt wilden we nog even langs het strand. Maar we hadden ondertussen gehoord van een rare ziekte, COVID-19 genaamd, die nogal besmettelijk is. Daarom leek het ons geen goed idee om ons hier op onze handdoek neer te vleien. Maar geen nood, de nodige luxe in een hotel kostte ons slechts 15 euro. Zelfs met ons loon van De Bolster konden we dat betalen. Meer zelfs, er kon nog een stevige maaltijd af.

Stop 12: Mutare (Zimbabwe): 17069 kilometer De Ronde van Frankrijk zit erop, maar het peloton van De Bolster blijft maar gaan. Onder het motto “Eat, sleep, bike, repeat” pedaleren zij verder richting Benoni, dat nu wel heel dichtbij komt. Vanuit Mtwara (Tanzania) vertrok het peloton dat deze week bestond uit 31 renners voor een tocht van 1754 km. De vermoeidheid neemt echter wel toe: helse wegen, vele hoogtemeters, snikheet, soms eindeloos, bijtend in het stof, … Gelukkig konden wij onze ‘koerspulle’ vullen met wat sportdrank die wij kregen van De Bolster. Moeilijke wegen leiden echter vaak tot prachtige bestemmingen. En dat mochten wij zelf ervaren.

We doorkruisten het ‘Nyanga National Park’ waar we weliswaar over een smalle hangbrug moesten rijden. Sommige renners bleven stilstaan te midden van de brug om te genieten van het prachtige zicht over de watervallen van Nyanga. Veel tijd werd hen echter niet gegund, want de renners met hoogtevrees wilden er zo snel mogelijk over heen rijden. Samen uit, samen thuis dus rijden we verder waarna we halt houden in ‘Mutare’. Deze prachtige stad is gelegen in het oosten van Zimbabwe tegen de grens met Mozambique. De naam is afgeleid van ‘utari’, wat gesmolten erts betekent. Deze naam is te danken aan het goud dat vroeger in de buurt van Mutare werd gevonden. Een gouden medaille is hetgeen onze renners nu reeds verdienen. Weken lang al geven zij het beste van zichzelf, dus dit mag al eens beloond worden. Het mocht dus wel iets meer zijn. Hierdoor besloten wij om te overnachten in het Leopard Rock Hotel. Eerst even verfrissen in het water, een partijtje golf, … en daarna de stad in. Op de planning stond een bezoek aan het plaatselijke museum, maar daar geraakten wij niet meer. We hadden plots zo een grote honger en nood aan suikers. Gelukkig kwamen we al snel ‘Tony’s place’ tegen. Deze zaak staat bekend om hun lekkere taart en koffie. En ja hoor… heerlijk smullen, 1 stuk, 2 stukken ….pff precies wat teveel van het goede. Nog eens gaan dansen zit er niet meer in.

Volgepropt, maar moe en voldaan kruipen wij in ons kingsize bed. Klaar om er morgen (met die extra suikers) weer in te vliegen richting onze volgende tussenstop. En die zou wel eens Benoni kunnen zijn (nog 1591 km)!

Stop 13: Benoni (Zuid-Afrika): 19492 kilometer

Met de eindbestemming in zicht hadden we er extra veel zin in. We reden terug richting de kust, omdat we persé langs Tofo Beach wilden passeren. Tofo Beach of ‘het Blankenberge van Mozambique’. Een paar cocktails later trokken we verder richting onze eindbestemming: Benoni. Daar aangekomen wilden we voor deze laatste rit graag het record van week 5

verbreken en dus reden we met z’n allen nog een paar toertjes rond de plaatselijke kerktoren, zodat we konden afkloppen op 1877,5 kilometer voor afgelopen week.

Proficiat aan iedereen die meedeed om het woon-werkverkeer groener en gezonder te maken. Met z’n allen reden we 19.492,35 kilometer. Een knappe prestatie! Oh, en nog dit: blijf fietsen! #GoWithTheVélo

Maakten deel uit van het Bolsterpeleton: Jo D, Veerle A, DS, Kathleen R, Karoline W, Leen L, Ilse B, Leen DDW, Michiel C, Frank F, Steven VL, Joke N, Ria G, Bart R, Veronique D, Lieven DB, Carla D, Hilde V, Els P, Jelena C, Trees C, Gerda S, Lynn G, Geert B, Lien V, Stefan DK, Anne-Marie V, Katrien C, An VD, Isabel S, Katrien M, Inge VDB, Leonie V, Bert G, Geert DW, Frederik DC, Ann D, Hilde V, Tom V, Evelyn P, Fien DV, Carine N, Mia F, Elise V, Lies M, Annelies K, Wendy VL, Kathy D, Miek DS, Tiny R, Griet D, Kenneth DR, Brigitte VDB, Ellen A, Vera VDB, Thymiane V, Sarah C, Wout Y, Gisela D, Famke B, Celien C, Kristien VC, Karen M, Lieve V, Hilde M, Marleen VH, Kathy A, Isabel C, Inge D.

c u r s i e f j e

Dagboekfragmenten

Coronatijden, een mens alleen in zijn eigen bubbel. Ik vertel aan mezelf en luister, mijn eigen gesprekken in stiltegebied. Mijn vlucht uit coronawerkelijkheid, het alleen-zijn wordt draaglijker als je verder droomt over onbereikbare verlangens. “Ik stop met dit alles en herbegin mijn leven”, spreekt de dromer in mij me toe. Vanachter mijn mondmasker kijk ik naar de quarantainewereld en kruip nog dieper weg in mezelf. Zak verder weg in mijn winterslaap. Geheime kamers zitten overal verborgen in mijn hoofd, bestoft en doorleeft, weggestoken tot ik ze op een zeldzame keer nog eens binnenstap. Kamers vol met bijna vergeten herinneringen van heel lang geleden, flarden weetjes, stukjes van mijn leven. Er zijn kamers die ik nooit meer opendoe omdat de herinneringen die er insteken te pijnlijk zijn en mij een onrustig gevoel zullen geven. Ik weet het niet meer, ik wil weg van dit alles, de tijd stopt niet, op zoek naar een stukje levensvreugde, een gemis. Ik krabbel mijn hoofd leeg in nietszeggende dagboekfragmenten, zwarte letterdruppels, kattenbelletjes op blaadjes papier. Al acht maanden in coronatijd beginnen door te wegen.

Zomer gleed geleidelijk ongezien naar herfst. We wachten op wat komen zou, voorzichtig hopen op betere tijden. Alleen de wind vergezelde mij. Mijn enige lotgenoot, mijn troost om de dagen die kwamen door te komen. Onhoorbaar strelen, mijn haren verward, mijn wangen verkleurd. Elke keer dat de twijfel kwam een reden om te vluchten in mijn innerlijkheid. Twijfelen over de reden van mijn bestaan, over mijn dagelijkse bezigheden die niets inhielden wat er zich in mijn dromen afspeelden. Verwarde gedachten en saaie werkelijkheid. Alleen de wind begreep mij en speelde verder met mijn, nu al, spaarzame haren. Vergrijsd. Ik ben op de dool mijn vriend. Op zoek, nog steeds op zoek, naar mezelf. Het verleden blijft me achtervolgen, laat me niet meer los. De toekomst maakt me bang. Omdat je niet weet wat komen zal, wat onzeker. Hoe ouder ik word, hoe meer ik dat voel. Als de duisternis begint te vallen wil ik binnen zijn. In een veilige cocon. En terug naar buiten kijken doorheen het vensterraam naar al die flikkerende lichtjes, rode en gele streeptrekkende auto’s. Altijd maar weer hetzelfde ritueel. Ik blijf in het donker zitten en vanuit mijn hoogte beweegt de wereld verder. Mijn wereld is stilgestaan.

Stefan Van maelsaeke

Met pensioen

Dag Marleen,

Tijd voor een nieuw begin.

Een hart voor de zorgsector, nooit met tegenzin.

Duizendmaal dank voor je jarenlange loyaliteit.

Een toppertje minder op dienst, dit tot ons dikke spijt.

Collega’s en bewoners, missen doen we je elke dag.

Herinneringen in overvloed, met een traan en met een lach.

Liefste Marleen, hopelijk tot snel.

Van huis Gavere, tot ziens want dit is geen vaarwel.

Dag Carine,

Jou hier zien gaan dat stemt ons triestig Je dienst zit er nu voorgoed op.

Carine, jij gaat nu op pensioen, Je krijgt van iedereen een handzoen!

Nu mag je gaan dromen van alles wat nog zal komen, Kijk maar uit - het wordt wonderschoon Geniet ervan - jouw verdiende loon.

En iedereen die kent jouw lach hier, Iedereen kent jouw strijdlustigheid. Jouw goed hart voor de cliënt Ze gaan jou missen, Niemand die dat ontkent!

Bekijk het ook anders Tijd om te reizen Je familie zal blij zijn. Een nieuw leven dat begint!

Proficiat , Het ga je goed Warme (corona)groet!

(lyrics @ Bert van Renne)