Waarom was u daar, precies op dat moment? Dat zijn twee vragen. Waarom was u daar, op die brug? Beter eerst met de andere vraag beginnen. (zucht) Goed. Waarom dat moment, die dag? Eigenlijk had het net zo goed 23 jaar eerder kunnen geweest zijn, alleen… Alleen…? Toen kon het niet, nog niet. Beter gezegd , ik wilde het al 23 jaar maar dacht niet dat het er ooit van zou komen. Omwille van de grote P, begrijpt u? De grote P? Van pijn, van Patrick. Pijn die zo’n pijn doet dat je niet me er wil, niet meer kan. Begrijpt u? Niet helemaal. Wie is Patrick? Patrick was mijn zoon. Lang geleden. Daarna was alles anders. Onmogelijk, onhoudbaar. Maar je moet door hè. Tenminste, dat zeggen ze, terwijl ik me altijd afvraag waarom dat zo nodig moét. Ik kon niet door, wist niet hoe. Alles was zinloos, alles deed pijn. Ik dacht dat ik de uitweg wist, tot… Zelfmoord? Hm. … totdat ik besefte dat ik daarmee nog meer pijn zou veroorzaken. Mijn vrouw, mijn moeder, mijn broer. Ze zouden allemaal de grote P moe ten lijden, omwille van mij. Dat kon ik niet op mijn geweten hebben. Dus ik bleef alleen achter met míjn pijn… Ga verder. Tot ik de kleine p ontdekte. De kleine pijn. De kleine pijn? Er zijn verschillende manieren, maar ik gebruikte meestal mesjes, of siga retten. Het werkte, in zekere zin. De grote P werd overstemd door de kleine p? Zoiets. Ik kon er in ieder geval door verder gaan met leven. Bezoekers krijgt hij hier niet. Dat is begrijpelijk, wie zou hem ook bezoeken? Zelf vindt hij het beter zo. Niemand die zich verplicht moet voelen eens in de zoveel tijd hierheen te komen met bloemen, druiven, boeken of wat dan ook, om hem te vermaken met luchtige anekdotes of grappen. Roland is tevreden dat hij een ander dit soort marteling bespaart. Hij draagt het lijden liever alleen. Overigens zit hij hier goed, komt niks te kort, heeft niemand nodig. Wat hij nodig heeft draagt hij dicht bij zich, de herinnering, de gedenktekens. S, P en p. Ze zijn hem dierbaar geworden. Roland is blij dat het nu slechts letters zijn.
48