157 Struinend door vochtig mos en fonkelende stenen wil ik reiken naar het allerhoogste. De toekomst is me beloofd. Ik heb het volste vertrouwen. Zoek naar vertalingen die deze wereld laat horen, het lijkt in nergens op wat het eigenlijk is. Mijn hand wil reiken achter het gordijn, in volle overtuiging met tastbaar bewijs komen, onverbloemd en onomwonden. Verblind, door onzichtbare magie die mijn ogen doet sprankelen en stralen. Laten we het een oude belofte noemen. Antwoorden blijven komen in vragen die er gesteld worden. Telkens opnieuw als ik mijn voeten neerzet. Elke uiting is er één van een diepere aard. De zucht, het onbeduidende woord, het op de tast zoekend naar de losse bladeren in het donkere woud. Elk zijn eigen verhaal. Het labyrinth in de geest dat doorleefd is, lijkt hier niet te kunnen aarden in deze vochtige grond. In de verte klinkt het zoete getsjirp van een vogel, opgaand in de elementen van deze wereld. Vuur, brandt hoog en verlicht mijn zicht opdat de lucht zich niet verder verdicht en open breekt achter deze ondergaande zon, bleef ik in mezelf herhalen. Mijn benen strekken zich en ik ga wandelen, gericht op de horizon. Illusies doorbreken mijn strakke blik, ogen die zich hier en daar te neder slaan in striemende regen en wind. Het deert in deze wandel steeds minder. Het licht wordt helderder. Uiterlijk gehavend, innerlijk in een ander licht. Alles wijst op mijn eigen beleving. De sleutel die hierin ligt, kies ik zelf. Ik schrik wakker toen ik een auto voorbij hoor razen. Waarom toch die haast, in mijn achterhoofd.
Staat diegene wel stil om te zoeken naar de vertalingen die er overal zijn, waar je ook maar keek? Wind suist langs me heen. Terwijl ik naar huis loop, laat het vochtige gras zijn antwoorden eveneens ontsnappen. Ik ademde in- en uit..zonder twijfel, opgaand in de elementen terwijl het zoete getsjirp naklinkt in mijn oren. | Bert Waber
VLUCHTEN in een hoek gedrukt vertelt jouw lichaam over boosheid maar jouw ogen spreken angst je bent het vechten moe dus vlucht je in jezelf wanneer de pijn van vroeger ook nu weer verse wonden geeft je laat warme handen los voordat ze je laten vallen en dompelt woorden in humor zodat ze aan kracht verliezen niemand zal je tranen zien die zich als smeltwater door jouw doolhof banen je kunt het verleden maar beter een stap voor zijn | Linda Eisses