w dziale muzycznym Teleexpressu. Co więcej, gadające głowy w jednym z programów TVP Kulutra przeprowadziły ożywioną dyskusję na temat „The King Is Dead”, bo „płyta (wygląda na to) świetnie sprzedaje się w Stanach”. Szczerze nie polecam odcinka z „recenzją” tego albumu – stopień dyletanctwa uczestników debaty przekracza tam jakąkolwiek istniejącą skalę. Piszę o tym dlatego, że sukces w postaci zawrotnej (jak na bądź co bądź niszowy zespół) liczby sprzedanych kopii wydaje się ukazywać Dekabrystów (pozostańmy przy tym nazewnictwie) jako kompletnie nieznaną grupę, która wyskoczyła z oregońskiego lasu i szturmem zdobyła laury przemysłu
muzycznego za Wielką Wodą. Przyjemność wylania jadu na uczestników wspomnianego telewizyjnego show po części wynika z faktu, że samozwańczo i niezbyt skromnie, ale chyba zasłużenie, mogę mienić się sprawcą zaistnienia w świadomości polskiego słuchacza dokonań The Decemberists. Do stu Panów! Colin Meloy nie przetwarza country, nie jest jakimś tam nędznym kopistą, wystarczy chwila skupienia i w nawet mocniej odnoszących się do twórczości innych artystów albumach, praktycznie od razu słychać unikalny styl grupy. To właśnie oryginalność i konsekwentny rozwój umiejętności kompozytorskich wydają się być głównymi przyczynami niespodziewanego
sukcesu komercyjnego The Decemberists w ostatnich tygodniach. Ewolucja brzmienia jest słyszalna od debiutanckiej EP-ki „5 songs” aż do „The King Is Dead”. Należy jednak zauważyć, że obszary muzyczne,po których poruszają się Dekabryści można podzielić na dwa główne nurty. Odniesienia do angielskiego folku i początków hard rocka znajdziemy na epickich „The Tain” i „The Hazards Of Love” będących w istocie ścieżkami dźwiękowymi do opowiadanych historii. Obydwa wydawnictwa śmiało można nazwać spektaklami, w których członkowie zespołu wcielają się w aktorów odgrywających rolę w przedstawieniach. Te pozycje w dysko-
Ewolucja brzmienia jest słyszalna od debiutanckiej EP-ki „5 songs” aż do „The King Is Dead”. 28 Electric Nights