-12
uraad aa staa imot. Loket maatte av. Han kika nedi. Der laag kvitormen og skein paa botnen, og upp-paa vatnet flaut ein fin, feit klump. Den aat han upp og la so loket yver. Daa mori ikkje kom, gjekk han ut i fjoset. I dØri stansa han og sa: «Mor ! den kyri fær ein brandlut kalv!>> «No hev du vore i gryta, og teke feitet av kvitormen, » sa ho. Etter den dagen var Torj Uf. vis. Ein dag kom ei fantekjerring til Lia. Ho raaka Torjus og bad um mat. Men han lika kje fantane, og difor fekk ho nei paa neven. Han ymta au um, at det var ei skam aa fara tiggande um fraa mann til mann. Dei skul de arbeida for maten som anna folk, sa han. Daa blei kjerringi sinna og sa: «Naar ikkje eg kann faa mat av deg, skal du faa mat av meg, >> og dermed strauk ho sin veg. Torjus stod i glaset og saag etter henne, og undrast paa kva ho meinte med desse ordi. Kanskje ho kunde ha gjort eitkvart vondt med buskapen. Best aa gaa ut og sjaa. Jau, der laag den beste kyri hans daud i baasen. Men daa blei han sinna og batt ho paa flugande flekken, endaa ho daa var langt burte. Og der ute laut ho pent staa til Torjus kom og lØyste henne. Men daa laut ho au lova at ho aldri skulde gjera han noko vondt meir. Kari med steinen var fraa same bygdi. Som doktor var ho dyr, og reint eit umenne som det stod mykje age av. Torjus var ho rasande sinna paa av di folk heldt seg mest til han. Ein gong for ho upp um Lia og skul de gj era han eit fantestykke. Straks ho kom laag alle lambi hans daude. Torjus skyna grunnen og gav ho att. I same stundi fekk ho slik hovudverk at det myrkna for augo, og ho vann kje koma av krakken. Og hadde ho ikkje i same stundi bede um orsaking, vilde ho visst aldri ha sluppe fraa det med livet. Ein vinter var han i selskap med fl eire bygdefolk til Mandal. Dei naadde kje fram fyrr kvelden, og difor laut dei faa seg hus med same. Dei andre pila inn alt som laust var paa lassi; men Torjus leda ingen ting.. Dei sa det so med han, men han sa berre at det maatte staa alt saman. Utpaa