wizyt Brytyjskich i Irlandzkich Lwów w Południowej Afryce

1891

Pierwsza oficjalna wyprawa drużyny Wysp Brytyjskich pod egidą Rugby Football Union i pierwsza, w której Lwy rozegrały spotkania międzypaństwowe (był to także debiut ich przeciwników). Goście narzekali na boiska bez trawy i kilkudniowe podróże, ale mimo to wygrali wszystkie 20 spotkań, w tym trzy testy przeciwko reprezentacji Południowej Afryki. Tylko jedna drużyna (Kapsztad) zdobyła punkt przeciwko Brytyjczykom. Lwy przywiozły ze sobą puchar ufundowany przez Donalda Curriego i wręczyły go ekipie, którą uznały za najbardziej wymagającego rywala. Od tego czasu puchar ten – Currie Cup – stanowi trofeum w prowincjonalnych mistrzostwach kraju.

1896

Pierwsza wyprawa drużyny Wysp Brytyjskich z udziałem zawodników irlandzkich. Goście ponownie zdecydowanie przeważali – w pierwszych 20 spotkaniach nie ponieśli porażki (w tym trzy zwycięstwa w testach, jedyny remis był podobno efektem kaca po przyjęciu u premiera), przegrali dopiero w ostatnim meczu – czwartym teście w Kapsztadzie. W nim ekipa Południowej Afryki pierwszy raz wystąpiła w zielonych koszulkach. Podczas wyprawy pojawił się konflikt o dopuszczalność skręcania młyna: Brytyjczycy to uprawiali, ale nie akceptowali tego miejscowi sędziowie (arbitrzy z kraju goszczącego wyprawę stanowili normę przez większość historii Lwów). Gwiazdą drużyny był Tom Crean, który pozostał po wyprawie w Południowej Afryce, a później odznaczył się bohaterstwem podczas wojen burskich.

1903

Pierwsza porażka drużyny Wysp Brytyjskich w serii testów, zupełnie nieoczekiwana. Gospodarze wyciągnęli wnioski z dwóch poprzednich serii i tym razem dwukrotnie zremisowali (w pierwszym teście przegrywali po pierwszej połowie 0:10, ale doprowadzili do remisu 10:10; w drugim było 0:0), a w ostatnim meczu serii, rozgrywanym w nietypowej, deszczowej pogodzie, wygrali 8:0. Znów ubrali wówczas zielone koszulki, które odtąd stały się ich znakiem rozpoznawczym. Także mecze z innymi drużynami nie szły Lwom tak dobrze jak poprzednio – z 19 przegrali siedem i jeden zremisowali.

1924

Pierwsza powojenna wyprawa Wysp Brytyjskich i pierwsza, za którą stały wszystkie cztery brytyjskie federacje. Odnotowała najgorszy bilans w historii Lwów: po 9 zwycięstw i porażek oraz 3 remisy. Obaj kopacze Lwów odpadli w wyniku kontuzji na samym początku wyprawy (jeden na treningu przed pierwszym meczem, drugi podczas tego spotkania) i w ciągu 21 spotkań Lwy tylko ośmiokrotnie trafiły piłką między słupy. Kiepsko wypadły zwłaszcza w testach: trzy porażki (w tym upokarzające 0:17) i jeden remis. W składzie drużyny był m.in. Stanley Harris, mieszkający w Południowej Afryce, a wcześniej reprezentant Anglii w polo i mistrz świata w walcu. Swój nowy kraj reprezentował m.in. w tenisowym Pucharze Davisa i był jego mistrzem w boksie.

1938

Ostatnia wyprawa przed drugą wojną światową i przegrana seria testów z drużyną prowadzoną przez Daniego Cravena, która rok wcześniej odnosiła imponujące sukcesy podczas wyprawy do Nowej Zelandii i Australii. W pierwszym teście znakomite widowisko – gospodarze wygrali 26:12 mimo dokonań takich jak niemal 60-metrowy karny Viviana Jenkinsa. Drugi test wygrała także Południowa Afryka. W trzecim los jednak się odwrócił – po pierwszej połowie prowadzili gospodarze 13:3, ale po zmianie stron, gdy wiatr sprzyjał gościom, ci wyszli na prowadzenie 21:16. W ostatniej akcji gospodarze co prawda zdobyli przyłożenie, ale sędzia unieważnił je z powodu podania do przodu i honor Lwów został uratowany.

1955

Pierwsza wyprawa Lwów, na którą drużyna poleciała zamiast płynąć. Lwy nieźle sprawdzały się w spotkaniach rozgrzewkowych, a pierwszy test, rozgrywany przy ponad 100-tysięcznej widowni, przeszedł do historii rugby. Lwy przegrywały w nim 3:11, ale potem wyszły na prowadzenie 23:11. Kończyły mecz w czternastkę po kontuzji Rega Higginsa i gospodarze odrabiali straty. W ostatniej akcji meczu zdobyli przyłożenie i przegrywali tylko 22:23 – jednak Jack van der Schyff spudłował z podwyższenia. Drugi test wygrała zdecydowanie ekipa Springboks, trzeci padł łupem Lwów, w czwartym ponownie wygrała Południowa Afryka. Remis w serii był sukcesem Brytyjczyków, biorąc pod uwagę fakt, że ich rywale byli uznawani za najlepszych na świecie.

1962

Pierwsza wyprawa z fatalnych lat 60., podczas których Lwy zdołały wygrać w testach wyłącznie z Australią. Taktycznie przyjezdni skupili się na silnym, ale też niezwykle statycznym, młynie. Gospodarze dysponowali wówczas niezwykle mocną reprezentacją – rok wcześniej na Wyspach Brytyjskich poniosła tylko jedną porażkę. Lwy nie wygrały ani jednego testu, choć trzy pierwsze były zaciętymi widowiskami. Pierwszy skończył się remisem 3:3, a dwa kolejne niewysokimi porażkami 0:3 (w ostatniej akcji Lwy zdobyły przyłożenie, jednak nieuznane w kontrowersyjnych okolicznościach) i 3:8 (tu zdecydowało przyłożenie Springboks w ostatnich minutach gry po błędzie Lwów). W ostatnim teście Południowa Afryka wygrała zdecydowanie 34:14.

1910

Ostatnia wyprawa przed pierwszą wojną światową. W składzie Lwów znalazło się aż siedmiu graczy z Newport, a gwiazdą był Cherry Pillman, którego technika zainspirowała gospodarzy do wypracowania sposobu gry młynem stosowanego przez następne kilkadziesiąt lat. Pillman, gracz młyna, okazał się zresztą podczas wyprawy świetnym kopaczem. Brytyjczycy wygrali 13 z 24 spotkań, ale przegrali w serii testów. W pierwszym ulegli 10:14, w drugim po świetniej drugiej połowie Pillmana (zagrał jako łącznik ataku) wygrali 8:3, a w decydującym przegrali 5:21 – grając jednak przez niemal cały mecz w czternastkę po kontuzji obrońcy na początku spotkania.

1968

Wyprawa, w której powtórzyły się problemy i wynik poprzedniej: w testach jeden remis i trzy porażki. Na dodatek w tych czterech testach Lwy zdobyły zaledwie jedno przyłożenie. Miały za to świetni bilans spotkań z prowincjami: 15 zwycięstw i tylko jedna przegrana (z Transwalem), przyćmione trochę przez skandal w meczu z Wschodnim Transwalem (jeden z Lwów odesłany z boiska został obrzucony z widowni i nawet uderzony przez widza, co wywołało bójkę na stadionie). Pierwszy test zasłużenie wygrany przez gospodarzy 20:25 (podczas tego meczu dokonano pierwszej zmiany na boisku w historii międzynarodowego rugby, po złamaniu obojczyka przez Barry’ego Johna). Drugi remisowy 6:6 po niezwykle stronniczym sędziowaniu. Dwa ostatnie znowu wygrali Springboks.

1974

Największy sukces Lwów w historii, na dodatek odniesiony po triumfie w Nowej Zelandii – seria, która pozwoliła Brytyjczykom uznać się za najlepszych rugbystów świata. Na czele drużyny stanął jadący z Lwami już po raz piąty Willie John McBride. Drużynę porównywano z Czyngis-chanem, nie tylko z powodu zwycięstw, ale i destrukcji sianej na boisku. Dość wspomnieć ukuty wówczas sygnał „99”, który zwoływał wszystkich zawodników do bójki. Bilans był najlepszy w historii: 21 wygranych kolejno spotkań (w tym trzy przekonujące zwycięstwa w testach, bez straty ani jednego przyłożenia) i na koniec remis 13:13 w ostatnim teście – choć do dziś wielkie kontrowersje budzi nieuznanie przyłożenia dla Lwów autorstwa Fergusa Flattery’ego z ostatniej minuty meczu.

1980

Pierwsza wyprawa, w której rozegrano mniej spotkań niż 20, zorganizowana mimo rosnących sprzeciwów wobec kontaktów z reżimem prowadzącym politykę apartheidu. Pierwszym angielskim kapitanem Lions od półwiecza został Bill Beaumont. Wyprawa była naznaczona ogromną liczbą kontuzji wśród Lwów (z kraju musiało dojechać aż ośmiu zmienników). Drużyna wygrała wszystkie 14 meczów z prowincjami, jednak serię testów Springboks wygrali 3–1. Lwy przegrały pierwsze trzy testy, choć po zażartej walce do końca. Wygrały jedynie ostatni, czwarty test, dzięki dwóm przyłożeniom zdobytym w końcówce meczu.

17 Lat Przerwy

W latach 50. w Południowej Afryce wprowadzono apartheid. Od tego czasu rósł społeczny sprzeciw na świecie przeciw kontaktom sportowym z tym krajem. Rugby było sportem narodowym jego białej ludności i dostrzegano, że izolacja RPA w tym zakresie może być istotnym środkiem presji na władze. Brytyjscy włodarze rugby długo problemu nie widzieli (a Lwy były dopingowane na stadionach przez czarną publiczność), ale w 1986 wreszcie odwołano wyjazd do tego kraju. Lwy wróciły do Południowej Afryki dopiero po zniesieniu apartheidu, a Nelson Mandela używał rugby do likwidacji barier w społeczeństwie.

1997

Pierwsza wyprawa po zniesieniu apartheidu i pierwsza w epoce profesjonalizmu – członkowie drużyny dostali na głowę po ok. 15 tys. funtów. Spodziewano się, że Lwy ulegną mistrzom świata, tymczasem wygrały 11 z 13 rozegranych spotkań, a w serii testów zwyciężyły 2–1. W pierwszym wygrali 25:16, a w drugim, jednym z najsłynniejszych w historii Lwów, 18:15 (gospodarze dominowali na boisku, ale zawodzili z kopów – aż sześć pudeł; mecz został rozstrzygnięty przez drop goala Jeremy’ego Guscotta w samej końcówce). W ostatnim meczu górą byli wreszcie gospodarze, którzy wygrali 35:16.

2009

Wyprawa bez większych nadziei – Lwy poprzednio poległy w Nowej Zelandii, a Południowa Afryka znów była mistrzem świata. Brytyjczycy zanotowali świetny start, wygrywając kolejne sześć meczów z prowincjami. Jednak dwa pierwsze testy wygrali gospodarze: 26:21, a potem 28:25 dzięki ostatniemu kopowi meczu, wykonanemu przez Morné Steyna z własnej połowy boiska. Po tym meczu dwóch graczy Springboks ukarano za brutalne zagrania, w związku z czym do trzeciego gospodarze przystąpili w białych opaskach na znak protestu. To starcie Lwy wygrały 28:9, jednak w całej serii uległy ostatecznie 1–2. Była to wyprawa smutnych, na wpół pustych trybun, bo ceny biletów były zbyt wygórowane dla lokalnych kibiców.