greet kastermans (Amsterdam, 1940)
‘Ik heb meer geduld gekregen om echt te kijken’ Greet Kastermans woont bijna een halve eeuw in de Van Woustraat. Ze heeft de Pijp zien veranderen van een eenvoudige volksbuurt tot een gewilde wijk waar studenten en 178 nationaliteiten leven in de brouwerij brengen. Maar toch: zo leuk als vroeger wordt het nooit meer. De mensen zijn meer op zichzelf en er is een hoop verborgen eenzaamheid, weet Greet. “Als ik dan zo’n arme ziel op een bankie voor zich uit zie zitten staren, begin ik vaak een praatje, en dan zie je ze opfleuren. Het is gewoon de tijd; in heel Europa leven de mensen meer langs elkaar heen. Ik probeer altijd oog te hebben voor de buren. Als je vriendelijk gedag zegt, krijg je meestal wel respons.” “Ook de bevolkingssamenstelling is veranderd, maar ik vind dat multiculti wel leuk. Het hoort bij Amsterdam, dus je moet het accepteren. En over het algemeen zijn het best aardige mensen. De buurman zegt me altijd keurig gedag en ik ken ook veel andere buitenlanders die gezelliger zijn dan de mensen die hier vandaan komen.” “Het is ook veel drukker geworden dan vroe-
10 KijkInDePijp_sep15.indd 10
ger. Er is altijd reuring. Zodra ik op straat ben, vind ik het heerlijk, maar als ik dan weer terugkom en de trap oploop, weet ik niet hoe gauw ik naar boven moet. Het lawaai blijft hangen in het trapportaal en dat irriteert me dan.” “Maar verder is het echt mijn buurtje, ook al ben ik hier niet opgegroeid. Ik ben geboren in het Annapaviljoen van het OLVG, bij de nonnen, als derde van zes kinderen. Tot mijn vijftiende heb ik in Amstelveen gewoond. Mijn ouders hadden daar een groentezaak. We hadden zo weinig ruimte dat we in de kelder moesten slapen.” “Ik ging naar de mulo en werkte later op kantoor, ik wist alles van ponsmachines. In 1968 kwamen we in de Van Wou. We namen de
kroeg van mijn schoonouders over en maakten er een eetcafé van, eetcafé Pax. Bruin? Wat heet bruin. Dónkerbruin. Adrie, mijn man, stond in de keuken, ik achter de bar. En we hadden een meisje, Rietje, dat hielp met slaatjes maken en serveerde. Echt een team. Adrie spuugde er niet in, maar hij mocht van mij pas drinken als de keuken gesloten was.” “In 2001 hebben we de tent verkocht, en vlak daarna hoorde Adrie dat-ie kanker had. Twee jaar later overleed hij. Dus dat was een dubbele klap: m’n man dood en geen klanten meer. Een enorme leegte ineens. Maar tot op de dag van vandaag kom ik ouwe klanten tegen. Vandaag nog, op de markt, iemand die me van dertig jaar geleden kende en allemaal anekdotes wist op te halen.”
kijk in de pijp 16-10-15 09:53
