“Ik hou niet van en neptolerantie” Marijke Sluijter in gesprek met Jacques Vriens
Jacques Vriens is begonnen als onderwijzer. Hij was al jong directeur van zijn school en is nu succesvol kinderboekenauteur. In zijn visie op onderwijzen zie je dat ouderwetse degelijkheid en moderne empowerment goed samengaan.
Jacques Vriens te spreken krijgen is niet eenvoudig. Hij is druk, en met zijn 65 jaar absoluut niet van plan te gaan rentenieren. Met zijn ‘Meester Jaap’ boeken is hij een bekend auteur voor veel Nederlandse lezertjes, ‘Tien Torens diep’ kwam uit als tv-serie, vorig jaar had hij succes met zijn boek ‘Groep acht aan de macht’ en in februari komt de verfilming van het ontroerende ‘Achtste groepers huilen niet’ in de bioscoop. Als we uiteindelijk tijd voor elkaar hebben moeten we het doen met het een telefoongesprek. Hij woont in een klein dorp, voorbij Maastricht. Hij is nog vol van de opnamen: “Ik heb zelf een klein rolletje gedaan, ik ben gek op toneelspelen. Als ze roepen: “We willen een film van je boek hebben!” dan roep ik altijd: “Ja is goed, maar ik wil wel een klein rolletje!” “Bij de casting deed ik zelf de hoofdrolspelers. Akkie, het meisje dat overleed aan kanker, dat was voor mij duidelijk Hanna. Ik stond als directeur zelf voor de klas (6,7,8) toen eind groep 7 werd ontdekt dat ze leukemie had. We hebben dat als groep een jaar lang meebeleefd. Het ging heel goed, aanvankelijk. Het was een stevig kind, dat zich er altijd mee bemoeide als er op school iets gebeurde. Ze kon heel goed voetballen, wat wel eens commotie veroorzaakte bij de jongens. We hebben een heel bijzonder jaar gehad met elkaar, 6
educare | januari 2012
ook door hoe ze was. Ik wilde dat de film die lichtheid houdt. Natuurlijk, aan het eind is het heel verdrietig, maar het is heel integer gedaan.” Hoe was het voor jou om die nare periode nog eens te beleven? “Confronterend. Diezelfde oncologieafdeling hebben ze helemaal nagebouwd. Er deden kinderen aan mee die via een oudervereniging van kinderen met kanker waren opgespoord. Die kinderen wilden er zelf graag aan meedoen. Ze vonden het juist goed dat hierover een film werd gemaakt. Toch blijft het een vrolijke film. Er is een hilarisch scene met haar poes, die ze miste. De kinderen hebben die kat naar binnen gesmokkeld. Uiteraard ontsnapt de kat en komt de zuster binnen. De achtervolging is erg grappig. Een groep kinderen heeft proef gekeken, ze hebben smakelijk gelachen om die kat die overal naar binnen rent. Het einde was toch te heftig, vooral voor de kinderen die het boek niet kenden. Door een iets andere montage komt het minder hard binnen. Akkie heeft zich namelijk vreselijk verheugd op het schooltoernooi. Ze kan goed voetballen maar is nu snel moe. Zelfs vanuit ziekenhuis bemoeid ze zich ermee. De eindstrijd wordt gespeeld als ze al overleden is. Haar beste vriendin neemt