Mijn kind vertelt mij Soms zie je het belangrijkste over het hoofd
Als er iets aan de hand is met je kind ben je tot ‘alles’ bereid om het te helpen. We richten onze focus daarbij doorgaans op het kind. Dat lijkt logisch toch? Maar is dat ook zo?
Ja
Nee
Er is iets aan de hand met mijn kind waar ik me zorgen over maak, het raakt me. Mijn kind laat ongewenst of ineens veranderd gedrag zien: boosheid, angsten, huilen, niet te bereiken, speelt moeizaam (met andere kinderen). Mijn kind zit niet lekker in zijn vel: het eet of slaapt
slecht, wordt niet zindelijk, is moe of juist erg druk en ongeconcentreerd.
Mijn kind heeft weerkerende of medisch onverklaarbare klachten. Tot nu toe heb ik mijn inspanningen om de situatie te verbeteren gericht op mijn kind. Ik heb zelf het nodige geprobeerd in de omgang met mijn kind. Ik heb hulp gezocht bij bijvoorbeeld de school, de
huisarts, een kindercoach of mijn kind psychisch laten onderzoeken om een diagnose te laten stellen. De inspanningen rondom mijn kind hebben een
beperkt resultaat, ik heb het gevoel dat er meer
Stel je een jongetje voor dat de gezinsgesprekken alsmaar onderbreekt. Moeder vertelt geërgerd: “Gisteren gebeurde het nog, vraagt ie ineens: ‘Mam, weet je nog die man in die auto die toen wegreed?’ Hij bleek het over een voorval van jaren geleden te hebben. Er is ergernis in het gezin over dit gedrag en de ouders proberen hun zoon hierin te corrigeren. Ze focussen op het kind, dat lijkt logisch. Hij betuigt spijt maar een volgende keer gebeurt het gewoon weer. Hoe anders kan het gaan als we het kind helpen via de ouder(s). In dit geval brengt moeder het verhaal in en werken we met haar. Dat lijkt vergezocht. Maar laten we toch even kijken. Het verhaal dat zij over haar zoon vertelt, wordt ‘vertaald’ waardoor het haar levensverhaal is, ineens gaat het over haar. Over het meisje dat ze ooit was, dat heel dringend een verhaal wil vertellen, het moet vóór alle andere verhalen gaan. Het meisje lijkt iets te willen vertellen over een man in een auto die toen wegreed… Moeder trekt wit weg en zegt: “Ik was 6, mijn vader ging naar de TBC-kliniek en is daar overleden. Het enige beeld dat ik van hem heb is een man in een auto die wegreed.” Het was de grootste onderbreking in haar leven geweest, al had ze bij de gevolgen daarvan voor haar nooit echt stilgestaan. Dankzij haar zoon komt het binnen. Ze huilt en voelt hoe anders haar leven zou zijn geweest… en hoe anders ze het nu wil! De focus ligt nu bij de moeder, haar zoon voelt dat zij zijn boodschap heeft begrepen en stopt met het onderbreken van de gesprekken.
mogelijk is. Ergens heb ik het idee dat datgene waar mijn kind
mee worstelt te maken zou kunnen hebben met mij of met mijn partner al weet ik niet hoe of wat.
Heb je meerdere vragen met ja beantwoord? Lees dan het boek Het Fluisterkind van Janita Venema. Bezoek een kindertolk voor consult of oudercursus. Of ga naar www.presentchild.com voor meer informatie. 40
educare | februari 2015
Appel laat toestand boom zien Als we ouders en kinderen vergelijken met een appelboom met appels dan snappen we wat er gebeurt. De appel kan niet anders dan laten zien hoe het met de boom gesteld is. Natuurlijk ga je niet de appel behandelen, die geeft gewoon door wat er in de boom gebeurt. De boom heeft hulp nodig: mest, licht, water. En als we de boom helpen dan helpen we tegelijkertijd ook de appel! Twee mensen geholpen in één klap en een structurele, langdurige verbetering.