Support Magazine by uitgeverij lakerveld bv

nr 5 okt 2011

Magazine over leven, wonen en werken met een lichamelijke beperking

Mens en auto Bart Bikkel Marente

Lang

zal ze leven

Handicare maakt het verschil!

PUMA 20 PUMA 40 De nieuwe generatie Puma met Sedeo Pro

GEMINO 30 De 100% rollator

TROPHY 20 De compacte comfort scooter

www.handicare.com

Colofon 10e jaargang nr. 5, oktober 2011 Support Magazine, vakblad over leven, wonen en werken met een lichamelijke beperking Website www.supportmagazine.nl Hoofdredacteur Joeri van der Kloet, tel. 070 - 336 46 54, fax 070 - 336 46 40 e-mail: joeri.van.der.kloet@lakerveld.nl Eindredactie Ad van Gaalen Redactie Stefan Buitenhuis, Hans Hendriksen, Monique Wijnen Vormgeving Mandy Wagner Fotografie Stefan Buitenhuis, Frank van den Burg, Joeri van der Kloet, Mathilde DuSol, Pixelwerk & Zo, Monique Velzeboer Aan dit nummer werkten mee Kees van Breukelen, Marian Plak Omslagfoto Frank van den Burg Advertenties Sonja Bruin, tel. 070 - 336 46 73, fax 070 - 336 46 70, e-mail: sonja.bruin@lakerveld.nl Mediaorder Ronald Romijn, tel. 070 - 336 46 72, fax 070 - 336 46 70, e-mail: ronald.romijn@lakerveld.nl Sonja Bruin, tel. 070 - 336 46 73, fax 070 - 336 46 70, e-mail: sonja.bruin@lakerveld.nl Klantenservice tel. 070 - 336 46 00, fax 070 - 336 46 01, e-mail: klantenservice@lakerveld.nl Nieuwe abonnementen Irene Semp, tel. 070 - 336 46 60, fax 070 - 336 46 70, e-mail: irene.semp@lakerveld.nl Support Magazine verschijnt 6x per jaar. Abonnees ontvangen gratis de jaarlijks verschijnende Support Vakantiegids. Jaarabonnement: Nederland & België: _ 24,20, overige landen _ 29,50, losse nummers: _ 7 incl verzendkosten. Collectieve abonnementen op aanvraag: tel. 070 - 336 46 60. Abonnementen kunnen elk moment ingaan en worden na een jaar automatisch verlengd. Opzeggen kan tot twee maanden voor het einde van de abonnementsperiode. Uitgave Support Magazine is een uitgave van Uitgeverij Lakerveld bv, Postbus 160, 2290 AD Wateringen, J.C. van Markenlaan 3, 2285 VL Rijswijk (Zh) tel. 070 - 336 46 00, 070 - 336 46 01, e-mail: uitgeverij@lakerveld.nl, website: www.lakerveld.nl Uitgever/directeur Ad van Gaalen, adjunct-directeur Henk Marin Klaassen, hoofd redactie: Harrie Jabroer, hoofd verkoop en marketing Richard van der Hak, hoofd administratie Ed Kok, abonnementen Irene Semp, public relations Pauline Montfoort. Persoonsgegevens Support Magazine legt gegevens van lezers vast voor de uitvoering van de (abonnements)overeenkomst. Deze gegevens kunnen worden gebruikt om u te informeren over andere producten en diensten. Als u hier geen prijs op stelt dan kunt u dat laten weten bij irene.semp@lakerveld.nl of bellen naar 070 - 36 46 60.

Voorwoord Trouwen In het huwelijksbootje stappen is iets bijzonders. Je belooft je partner vanalles en nog wat en daarna draag je ineens dezelfde achternaam. Tenminste, als je dat wilt, want verplicht is dat niet. Een bruiloft is, zoals men zo vaak zegt, de dag van je leven. En om die reden wil je dat met dierbaren vieren. Het hebben van een beperking zou daar helemaal niets aan moeten veranderen, maar in de praktijk pakt dat toch anders uit. Op het moment dat je dit leest, is collega Monique Wijnen net twee weken getrouwd en achter de schermen hebben we een klein beetje kunnen ervaren dat het hebben van een beperking wel degelijk invloed heeft op het vieren van je bruiloft. Neem nou de jurk: Monique belde, om verrassingen te voorkomen, vooraf naar de bruidswinkel om te vertellen dat ze geen armen heeft, in een rolstoel zit en eigenlijk alles met haar voeten doet. Ondanks de waarschuwing vooraf stond het personeel haar raar aan te gapen en kwamen ze niet met een echte oplossing. Raar, want iedereen weet dat nu juist een trouwjurk maatwerk bij uitstek is. Kan gebeuren, zul je misschien denken, maar leuk is het niet. Juist bij het uitzoeken van een trouwjurk heb je geen zin om geconfronteerd te worden met het onbegrip over je beperking. Maar het is niet alleen die jurk. Het is ook het onbegrip van andere mensen die het kennelijk heel raar vinden dat je, als je geen armen hebt, toch kunt trouwen. ‘Heeft die jongen ook geen armen?’ hoor je dan weleens. Monique vond uiteindelijk een mooie jurk en de mensen die op haar bruiloft komen weten allemaal dat Tinus, haar man, wél armen heeft en op twee benen loopt, en niemand vindt dat gek. Iedereen begrijpt waarschijnlijk ook dat Milo, de hulphond, wél de ringen mag brengen, maar níet geaaid mag worden. Als de trouwmagazines nu af en toe eens een rolstoelgenruiker in hun reportages zouden gebruiken, zou dat de beeldvorming wellicht een tikje kunnen bijstellen. Of misschien had Monique de Libelle moeten uitnodigen op haar huwelijk. Maar ik snap ook wel dat ze daar geen zin in heeft. Monique en Tinus, graag zou ik van deze gelegenheid gebruik maken om jullie het allerbeste te wensen in jullie huwelijk. Geniet van elkaar, van het leven en de mooie dingen die nog zullen komen.

ISSN 1569-3228 Copyright © 2011 Uitgeverij Lakerveld bv Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze ook, zonder schriftelijke toestemming vooraf van de uitgever.

Joeri van der Kloet, Hoofdredacteur

Support magazine - oktober 2011

mens & auto

vind maar eens een cabrio waar

een vastframe rolstoel

Edwin Damen heeft altijd al iets gehad met snelheid in de open lucht. Zo was hij vroeger een fervent motorrijder en heeft hij vijftien jaar lang een speedboot gehad. ‘Ik vind dat gewoon mooi om snel door de buitenlucht Ans van den Broek te gaan,’ vertelt Edwin met fonkevan Bever: lende ogen. Ans: ‘Zo’n sportauto met midEen chronische ziekte maakte het denmotor aanpassen is natuurlijk steeds lastiger om in die boot te wel iets anders dan een gewone varen en op z’n motor te rijden. personenauto, maar gelukkig zijn ‘Op een gegeven moment ben ik onze technici echte fanaten. eens voorzichtig een rolstoel gaan proberen op vakantie, nadat ze me dat bij het revalidatiecentrum hadden aanbevolen. Daarna volgde een rijles in een aangepaste auto en dankzij m’n ervaring op de motor had ik dat heel snel onder de knie. De man van het CBR zei toen nog iets van: “Ik zie jou nog weleens in een cabrio voorbij komen”, maar ik dacht, zal wel, niks voor mij. Zo’n ding is voor vrouwen en oude mensen.’ Toen Edwin zijn motor en boot verkocht, zette hij het geld apart, om er ‘toch misschien een keer

een cabrio van te kopen’. En ja, de zoektocht begon. Edwin: ‘Maar dat was niet makkelijk, want vind maar eens een cabrio waar een vastframe rolstoel in past. Dan vallen ze eigenlijk allemaal af, zeker als je een compacte tweezitter wilt.’ Tot ze een keer tegen een Porsche Boxster aanliepen en de verkoper ze de royale bagageruimtes liet zien. Vanwege de middenmotor constructie heeft de Boxster een flinke ruimte onder de voorklep en een wat kleinere ruimte achter de motor. Na wat flink passen en meten kreeg Edwin het voor elkaar om z’n rolstoel over de twee ruimtes te verdelen en nu kon er een geschikt exemplaar worden gevonden. ‘En dat werd uiteindelijk de eerste auto waar we naar zijn gaan kijken’, lacht Edwin. ‘Ik had van te voren gebeld met Bever of ze het zagen zitten om zo’n auto aan te passen en dat zou wel lukken, dus ik dacht: we doen het. Een paar weken geleden was m’n auto klaar en kon ik hem ophalen. Bever heeft er een handgreep ingebouwd om er makkelijk in en uit te komen en de bediening geschikt gemaakt voor de hand. De pedalen zijn nu niet meer nodig, maar nog wel bruikbaar. Het werkt allemaal prima en het ziet er degelijk en netjes uit. Dat vind ik ook belangrijk.’ Ook al is de zomer niet al te florissant geweest, toch hoopt Edwin dit jaar nog wat kilometers te kunnen maken, zonder dak boven z’n hoofd.

Deze pagina wordt u aangeboden door Bever Autoaanpassingen

www.beverautoaanpassingen.nl

Inhoud

nr 5 oktober 2011

Lang zal ze leven Dit najaar zal de televisiepremiere van de film ‘Lang zal ze leven’ te zien zijn. De film vertelt het verhaal van een pilote die door een ongeluk in een rolstoel terecht komt. Eenmaal in de stoel staat het voor haar vast: ze wil zelfmoord plegen, maar dat wil niet lukken. Pag. 6

Spoorzoeker Lily Veen lag na het oplopen van een partiële dwarslaesie gestrekt op bed, tot haar overbuurvrouw met een winkel in volkskunst en folklore er achter kwam dat Lily tekenen dichttalenten heeft. Ruim vijfentwintig jaar later heeft Lily zes tekenen dichtbundels uitgegeven, schrijft ze columns voor verschillende bladen en zingt ze ook nog eens in een koor. Alles liggend, wel te verstaan. Pag. 12

Bart Bikkel Marente Marente is schoonheidsspecialist, maar heeft reuma. Na een aantal jaren in verschillende salons te hebben gewerkt, kan ze nu dankzij de Bart de Graaff Foundation haar eigen salon starten. Pag. 36

En verder Mens en Auto 4 Inhoud 5 Doktersassistente in rolstoel 10 Onaangepast Jordanië 16 Column Kees 20 Kalender Liliane Fonds 22 Koken in een rolstoel 24 Body & Mind 26 Douchen en rollen in één 30 Body & Mind 26 25 jaar rolstoelvierdaagse 34 Column Marian 40 Fokuswonen 41 Nieuwe Permobil 42 Als een speer naa de top 46 Nieuws 49 Douchen op maat 48

14 Advertentie-index B&S Revalidatieservice

Lagooni 48

Bever TMC

Permobil 29

Coloplast 14

Pronk Ergo

Double Performance

Sunrise Medical

Etac Holland

Thyssen Krupp Monoliften

Fokus 41

Tripod Auto aanpassingen

Handicare 2 Handicare Bathroom Safety

Handy-Brains 44

Bijsluiter:

Invacare 8

Stichting Monique Velzeboer Foundation

Support magazine - oktober 2011

Lang film

zal ze leven

Dit najaar zal de televisiepremiere van de film â&#x20AC;&#x2DC;Lang zal ze levenâ&#x20AC;&#x2122; te zien zijn. De film vertelt het verhaal van een pilote die door een ongeluk in een rolstoel terecht komt. Eenmaal in de stoel staat het voor haar vast: ze wil zelfmoord plegen, maar dat wil niet lukken.

Support magazine - oktober 2011

De film is nog maar net gemonteerd, maar de productiemaatschappij kan wel vast een onofficiële DVD opsturen. Voordat we Sanne Vogel, de hoofdrolspeelster, zullen interviewen, moeten we natuurlijk wel weten waar we het over hebben. Een ‘tragikomedie’ over zelfmoord en en iemand met een beperking. Wat moeten we ons daar nu eigenlijk bij voorstellen? Welnu, dat ‘komische’ aspect is door de makers van de film uiterst selectief en verstandig aangewend. Het is ongetwijfeld helemaal niet moeilijk om een flauwe film te maken over mensen met een handicap, maar dat is ‘Lang zal ze leven’ in het geheel niet geworden. ‘Zelfmoord is een heel zwaar en moeilijk thema’, legt regiseuse Mannin de Wildt uit. ‘Dergelijke onderwerpen kun je vaak maar het beste aanpakken met komedie. Dan kun je het minder zwaar maken, zodat dat het onderwerp dragelijker wordt.’ Zwarte humor dus. Maar eigenlijk heb je dat helemaal niet zo in de gaten als je naar de film zit te kijken. Als je de ene na de andere -zwarte- grap verwacht, zit je ernaast. Het is subtieler en de humor zit hem veel meer in het onuitgesprokene dan in de teksten. Marta, de hoofpersoon, zit buiten te wachten tot haar moeder een taart heeft gekocht in de bakkerij, als een voorbijganger haar boodschappentas even bij haar op schoot parkeert. Om daarna even vluchtig ‘sorry hoor’ te roepen en verder te gaan met haar

telefoongesprek, terwijl haar mooie benen worden nagefloten door een bouwvakker. Marta kan alleen maar verbaasd en nijdig tegelijk toekijken. Berg Het uitgangspunt van de film was in eerste instantie veel minder concreet dan de uitvoering. Mannin: ‘We wilden een film maken waarin we zouden laten zien dat als je niet meer mee kunt doen in de maatschappij, je er ook echt meteen buiten staat. Door de verharding enerzijds en de razendsnelle ontwikkelingen anderzijds, moet je perfect in het plaatje passen om nog mee te kunnen doen, vooral op het gebied van communicatie. Ik maakte op een gegeven moment een tekening van iemand in een rolstoel voor een enorme berg en dat werd eigenlijk de film. Iemand in een rolstoel is - zo denken sommige mensen - een uitvergroting van iemand die letterlijk en figuurlijk niet meer mee kan in de maatschappij. Vervolgens ben ik met Nynke de Jong, een scenarioschrijfster aan het script gaan werken.’ Streepje voor Marta is een perfectionist. Ze heeft net haar vliegbrevet gehaald en is klaar om met grote passagiersvliegtuigen te gaan vliegen, net als haar vader. Mannin: ‘Het feit dat ze zo perfectionistisch is maakt het extra wrang voor haar dat ze in een rolstoel is beland. Ze ziet dan ook geen oplossingen voor de dingen die haar niet meer lukken.

Volgens Marta is zelfmoord dan de enige oplossing, maar om allerlei redenen lukt haar dat niet.’ Om beter te begrijpen hoe het is om een beperking te hebben, voert Mannin verschillende gesprekken met mensen die zelf een beperking hebben. ‘In die gesprekken ontdekte ik dat mensen met een beperking soms ook een streepje voor hebben op mensen die niet zo’n beperking hebben. Een mevrouw vertelde me bijvoorbeeld dat ze nu pas echt heeft geleerd om om hulp te kunnen vragen. Klinkt misschien stom, maar toch is dat een belangrijke vaardigheid. Het hebben van een beperking maakt ook innovatief. Als je iets niet meer op de gewone manier kunt doen, zul je soms slim moeten zijn om een andere manier te bedenken.’ Schild Sanne Vogel heeft de film nog niet gezien als we haar spreken. ‘Ik vind dat ook best eng’, geeft ze toe. ‘Ik had een hele moeilijke rol met veel emoties en de film terugzien is dan iets anders wanneer je een karakter speelt dat minder complex is. Ik ben in de film een verbitterd persoon, maar op de een of andere manier moet je er toch voor zorgen dat de kijker sympathie voor je krijgt. De enige manier om dat te doen is heel erg bij jezelf te blijven en zo oprecht mogelijk te spelen.’ Dat klinkt een beetje vaag: hoe doe je dat dan, bij jezelf blijven? ‘Nou, je moet niet bang zijn om lelijk Support magazine - oktober 2011

Alber

M15

o.k.

Accu's conform veiligheidseisen luchtvervoer

Terugrol vertraging

Twee ondersteuningsniveaus

Rijden met de Alber e-motion betekent méér rijden met méér gemak De unieke e-motion aandrijfondersteuning in de wielnaaf bevordert actief bewegen en biedt zelfstandigheid. Kijk voor meer informatie op www.invacare.nl of bel 0318-69 57 57.

en onaardig te zijn. Als je van te voren gaat bedenken wat mensen van je spel zullen vinden, wordt het sowieso niks. Kijk, Marta doet wel onaardig, maar dat is eigenlijk alleen maar een schild, omdat ze niet weet hoe ze met die beperking om moet gaan. Volgens mij is dat ook het verhaal: een meisje dat leert omgaan met haar beperking.’ Maar het oorspronkelijk idee was toch om te laten zien dat het niet meer mee kunnen komen in de maatschappij leidt tot uitsluiting? ‘Dat weet ik niet,’ zegt Sanne, ‘maar idee voor een film ontwikkelt zich in de loop van de tijd. Dat is helemaal niet ongebruikelijk.’ Praktisch Om een meisje met een dwarslaesie geloofwaardig te kunnen spelen, is er flink wat werk verzet. Sanne: ‘Ik heb geoefend in de rolstoel om te wennen aan die manier van voortbewegen. We zijn in een revalidatiecentrum wezen kijken en hebben daar gepraat met verschillende mensen die zelf een dwarslaesie hebben. Ik nam m’n rolstoel mee naar huis om er langer in te kunnen zitten. Ik ben er een dag mee over straat gegaan, om te kijken hoe dat is. Op de set hadden we veel aan de figuranten die zelf ook echt in een

stoel zitten. Zij hadden veel praktische tips voor ons over hoe we bepaalde bewegingen konden maken.’ De rolstoelen voor de film werden geleverd door Invacare. Mannin: ‘Eerst zagen ze het niet zo zitten om rolstoelen te leveren voor een tragikomedie, maar toen ze hoorden dat het geen zielige gehandicaptenfilm zou worden, hebben ze heel serieus die stoelen voor ons op maat gemaakt en ons uitgelegd hoe we er mee om moesten gaan.’ Rollen Sanne heeft geen bekenden in haar kennissenkring die zelf in een rolstoel zitten, maar ze had ook geen specifieke mening over mensen met een beperking. ‘Ik ben van nature nieuwsgierig naar alle soorten mensen en ik kan dus ook niet zeggen dat mijn mening ten opzichte van mensen in een rolstoel is veranderd na de film, want ik had er niet echt een mening over. Wel heb ik gemerkt dat je verschrikkelijk geduldig moet zijn als je in een rolstoel zit en dat ben ik totaal niet.’ Zou Sanne zelf ook kunnen leven in een rolstoel? ‘Mijn werk zou snel ophouden denk ik. Je kunt dan alleen nog maar

iemand in een rolstoel spelen en hoe vaak zijn die rollen er nu? Het thema zelfmoord komt veel aan bod. Mannin: ‘Ik denk dat we met deze film hebben laten zien dat zelfmoord gruwelijk is en dat het eigenlijk geen optie is. We hebben ons behoorlijk in de materie verdiept en ontdekt dat er ook allerlei zelfmoord communities op internet zijn. Je merkt dat zelfmoord daar erg geromantiseerd wordt, geheel onterecht. Ik heb de meest schrijnende verhalen gehoord van mensen waarvan een naaste zelfmoord heeft gepleegd. Je wilt niet weten wat dat met je doet.’ De film duurt slechts vijftig minuten en inhoudelijk komt er aardig wat aan de orde. Toch krijg je als kijker niet het gevoel dat er gepropt is. Integendeel, er zit een prettige rust in de film die er voor zorgt dat je wilt blijven kijken. Houd de TV-gids in de gaten, want ‘Lang zal ze leven’ moet je gezien hebben. Support magazine - oktober 2011

Ambulances en afspraken plannen

Een doktersassistente in een rolstoel? Waarom ook niet? Fleur Krom werkt één dag in de week als assistente op een huisartsenpost en daarnaast heeft ze een baan als planner bij Broeder de Vries, dat mensen na een ongeluk uit het buitenland naar Nederland rijdt.

werk

Een vrolijke stem klinkt door de kantoorruimte. ‘Met Fleur Krom, Broeder de Vries...’ Fleur heeft via een headset een telefoongesprek. Kennelijk moet ze even iets nakijken voor de beller, want ze rijdt met haar elektrische rolstoel naar een hoge kast en doet haar stoel omhoog. Snel pakt ze een ordner uit de kast en rijdt weer naar haar werkplek. Even bladert ze door de ordner en geeft dan de gevraagde informatie door.

Support magazine - oktober 2011

Achter haar computer tikt ze allerlei gegevens in en neemt ondertussen de telefoon weer op. Fleur werkt als planner bij Broeder de Vries, een bedrijf dat zich bezighoudt met het ophalen van mensen die een ongeluk hebben gehad in het buitenland. Ze hebben een aantal ambulances op het parkeerterrein en in de garage staan, maar de chauffeurs en verpleegkundigen werken als oproepkracht. Fleur: ‘Stel dat iemand zijn been breekt tijdens de wintersportvakantie, dan belt de verzekering van die persoon ons en regelen wij het vervoer terug naar huis. Dat kan via een gipsvlucht zijn, zodat wij iemand ophalen van Schiphol en dan thuisbrengen, maar het kan ook gebeuren dat wij een ambulance naar het buitenland sturen om iemand op te halen. Uiteraard zorgen we altijd dat er kundig personeel bij is voor de begeleiding en verzorging.’

regelen

Ze heeft genoeg medische kennis om te weten wat er nodig is bij het vervoer van iemand die een ongeluk heeft gehad, want naast haar werk als planner is ze ook doktersassistente bij de huisartsenpost van Amstelveen. Daar werkt ze momenteel als oproepkracht. Fleur: ‘Ik werkte eerst als receptioniste bij een huisartsenpost in Haarlem en mocht daar op een gegeven moment recepten uitschrijven en andere werkzaamheden voor de doktersassistente doen, mits de doktersassistente erbij aanwezig was. Ik merkte al snel dat ik dat echt heel leuk vond en toen adviseerde een collega me om me in te schrijven voor de opleiding tot doktersassistente.’ Opleiding Toen Fleur het advies had gekregen de opleiding tot doktersassistente te doen, was ze zelf niet direct overtuigd. Fleur: ‘Ik dacht: Dat kan ik toch helemaal niet?’ Maar na de aanhoudende aanmoedigingen van haar collega, besloot ze toch de stoute schoenen aan te trekken. Ze schreef zich in

voor de opleiding doktersassistente op het ROC van Amsterdam. Fleur: ‘In eerste instantie ging ik alleen naar de theorielessen van de opleiding. Met mijn beperking dacht ik dat de praktijk niet mogelijk zou zijn maar op een gegeven moment ben ik toch naar de praktijklessen gegaan en dat ging gewoon goed. Toen heb ik bijna alles in een keer gehaald en kon ik aan de slag als doktersassistente.’ Werk als doktersassistente Fleur: ‘Mijn werk als doktersassistente is vooral op het callcenter van de huisartsenpost. Ik beman daar de eerste lijn, dus mensen bellen naar de huisartsenpost en vertellen wat de problemen zijn. Aan de hand daarvan geef ik advies of maak ik een afspraak met een arts. Het is erg afwisselend werk, want je maakt van alles mee.’ Maar nu werk je vooral als planner, hoe zit dat dan? Fleur: ‘Ik zat eerst bij Medic Solutions, een bedrijf dat ondersteuning aan huisartsen leverde. Toen verhuisde Medic Solutions naar

hetzelfde gebouw als Broeder de Vries en werkte ik daar met hen samen. Toen de stekker eruit ging bij Medic Solutions, kon ik hier aan de slag als planner en kreeg ik een vast contract. Dat vond ik toch wel erg belangrijk en vandaar dat ik nu dit werk doe. En het bevalt me eigenlijk best goed.’ Beperking Fleur heeft Osteogenis Imperfecta, maar dat belemmert haar werkzaamheden niet. Fleur: ‘Ik werk 32 uur in de week, en dat gaat me goed af. Ik kan gewoon overal bij en draai volledig mee in het team. Het enige dat ik wel een beetje jammer vind is dat ik de ambulances niet in kan om de medische spullen te ordenen. Het leuke van dit werk is dat ik veel met verschillende mensen in contact ben. Dat gaat bijna altijd telefonisch, dus soms weten mensen niet dat ik in een rolstoel zit. Dat levert soms wel grappige gesprekken op.’

Support magazine - oktober 2011

cultuur

Spoorzoeker

Support magazine - oktober 2011

Lily Veen lag na het oplopen van een partiële dwarslaesie gestrekt op bed, tot haar overbuurvrouw met een winkel in volkskunst en folklore er achter kwam dat Lily tekenen dichttalenten heeft. Ruim vijfentwintig jaar later heeft Lily zes tekenen dichtbundels uitgegeven, schrijft ze columns voor verschillende bladen en zingt ze ook nog eens in een koor. Alles liggend, wel te verstaan.

Als de deur zoemend opengaat en je de woonkamer binnen bent gelopen, moet je eerst even bijkomen van je verbazing. Niet van het feit dat Lily op haar buik op bed ligt - want dat weet je van te voren - maar wél van de enorme hoeveelheid boeken, foto’s, beeldjes, tekeningen en dieren. In een hoek zit een konijn in een ruime kooi rustig aan een strootje te knabbelen en in het halletje zit een haan in de zwakke zonnestralen op de vloer. Een kamer verder staan er nog een stuk of zes konijnenkooien. ‘Mensen dumpen ze hier in het veldje met boerenkool’, zegt Lily verontwaardigd. ‘Dat doe je toch niet? Wij halen ze eruit en zorgen dan voor ze. Hoeveel hebben we er nu, Pieter?’ Toch wel een stuk of vijfttien, meent Pieter, haar man. En een Golden Retriever die eerst even zenuwachtig in het rond blaft, maar dan met evenveel overtuiging in een diepe slaap zakt. Foto’s aan de muren laten taferelen zien met oude zeilschepen, een hobby van Pieter, maar ook portretjes en andere onderwerpen. Meer in het oog springend zijn de tekeningen, die vrijwel allemaal vergezeld gaan van een gedicht. Er zijn potloodtekeningen en krijttekeningen en ze zijn geen van allen veel groter dan het bekende A4 formaat. Geen wonder als je bedenkt dat alle tekeningen liggend zijn gemaakt. Uiten Toen Lily in 1978 bij een auto-ongeluk betrokken raakte, werd de diagnose ‘dwarslaesie’ niet gesteld. Lily: ‘Ik had pijn en uitvalsverschijnselen, maar ik

bleef lopen met een kruk en zo een beetje aanmodderen. Pas toen ik veel later een rare draai maakte, ging het mis: ik verloor gevoel in een van mijn benen en ik kon niet meer lopen. Ik raakte in coma en heb het maar net aan kunnen navertellen. Daarna had ik pas echt een dwarslaesie. De enige comfortabele houding vanaf dat moment was op m’n buik liggen. Zo kon ik de druk op mijn rug wat verlichten.’ Twee jaar na het ongeluk zei een neuroloog tegen Lily dat ze haar gevoel eens moest gaan uiten. ‘Ik kom uit een familie van artsen’, vertelt ze, ‘en daar zeur je niet. Als iemand vraagt hoe het met je gaat, zeg je dat het wel meevalt, ook al lig je te verrekken van de pijn. Die neuroloog kwam aanzetten met een vel papier en plakkaatverf. Of ik daar mijn gevoelens op wilde uiten.’ Dat eerste vel papier zou misschien weleens het begin van het nieuwe leven van Lily kunnen betekenen. Gelijktijdig met het tekenen ontstond de drang om dingen op te gaan schrijven. ‘Voel de dag en geef haar een ster’, zegt Lily. ‘Waarmee ik bedoel dat je iets probeert te doen met wat de dag je heeft gebracht. Dan kan een detail zijn, een stemming, of wat dan ook. Ik schreef het allemaal op in kleine boekjes.’ Al dichtend en tekenend, begint het te dagen bij Lily. ‘Ik besefte toen ik uit mijn coma kwam, een rare schemertoestand tussen leven en dood, dat gevoel eigenlijk het belangrijkste is. Niet de persoon die er omheen zit, maar wat hij of zij zegt. Volgens mij is communiceren leven en dat is weer

De stilte duurt, en ik verbreek haar niet. Ik wacht tot zij in mijn gedachten spreekt en ik denken zal Ik wacht, tot langzaam een gevoel naar boven drijft, een herinnering. De stilte spreekt mij aan in alle talen, ik ontmoet in haar mijzelf. De stilte duurt, en ik verbreek haar niet. Ik denk, tot wij verbonden zijn, en zij gesproken heeft.

liefde. Voordat je liefde kunt worden, moet je echter eerst afstand kunnen doen van allerlei zaken en dan pas ontstaat er ruimte voor leven.’ Complimenten Als de overbuurvrouw van Lily, mevrouw van Koert, een keer bij haar op bezoek is en toevallig een van Support magazine - oktober 2011

GEMAKKELIJK IN GEBRUIK, VINDT

96%1

SpeediCath Compact Man heeft me het plezier in mijn sporten teruggegeven. Christophe, SpeediCath® Compact Man gebruiker

Als fanatiek sporter vindt Christophe dat SpeediCath Compact Man door zijn discrete design en verpakking helemaal past in zijn actieve leven. Of hij nou aan het kite-surfen, paragliden, skieën, quad-biking of zeilen is, Christophe bevindt zich vaak in afgelegen gebieden – plekken waar hij nooit gedacht had te kunnen komen. Nu maakt SpeediCath Compact Man dit mogelijk: door het gebruiksgemak, discrete design en stevige verpakking kan Christophe nu niet meer zonder. 1)

Resultaten van het SpeediCath Compact Man pre-evaluatie, Nov. 2010 tot Dec. 2010

Bekijk het verhaal van Christophe op www.speedicathcompactman.nl. Naast SpeediCath Compact Man is er natuurlijk ook SpeediCath Compact Vrouw. Meer informatie? Ga naar www.speedicathcompact.nl of bel gratis 0800 022 98 98 Stomazorg Urologie & continentiezorg Wond- en huidzorg Coloplast ontwikkelt producten en diensten die het leven makkelijker maken voor mensen met een fysieke aandoening. W e richten ons op stomazorg, urologie, continentiezorg en wond-en huidzorg. Daarbij werken we nauw samen met mensen die onze pr oducten gebruiken. Dit helpt ons om producten te ontwikkelen en oplossingen te bieden die aansluiten op de persoonlijke behoeftes van onze klanten. Voor meer informatie kunt u contact opnemen met Coloplast, telefoonnummer: 0800 022 98 98.

Coloplast BV Postbus 1111 3800 BC Amersfoort

www.coloplast.nl

Stuur deze bon in een envelop zonder postzegel naar Coloplast® Care, antwoordnummer 40, 3800 VB Amersfoort

Ik wil graag SpeediCath Compact: Naam ®

o Man o Vrouw o Vrouw Plus (2 cm langer)

(Maximaal 1 antwoord aankruisen)

Voorletter(s)

Dhr/Mevr*

Adres Postcode

Woonplaats

Telefoon Aandoening: o Dwarslaesie

Geboortedatum

E-mail

o Spina bifida o Prostaatklachten o Anders

Ik gebruik nu producten van het merk

Charrièremaat

Aanbod geldig t/m dec 2012, * Doorhalen wat niet van toepassing is

Ik blijf graag op de hoogte en wil daarom gratis Coloplast® Care Nieuws Continentie ontvangen. Met het invullen van deze coupon geef ik Coloplast toestemming mijn gegevens te verwerken conform de W et bescherming Persoonsgegevens. Coloplast kan uw gegevens gebruiken om te informeren naar uw ervaringen en om u informatie over producten en services toe te sturen. Uw gegevens worden vertrouwelijk behandeld en niet verstrekt aan derden. U kunt te allen tijde bezwaar maken tegen de verwerking van uw gegevens door contact op te nemen met Coloplast SM2011 Care, via nlcare@coloplast.com of bel 0800 022 98 98.

Lily’s tekeningen ziet liggen, gaat het ineens allemaal een heel andere kant op. ‘Ze had een winkel in volkskunst en folklore en ze zag mijn tekening liggen en zei: “Die wil ik in mijn tentoonstelling hebben!” Ik gaf haar een stuk of wat tekeningen met gedichten en aan het einde van de week van die tentoonstelling was alles verkocht.‘ De tentoonstelling leverde haar vele reacties op. ‘Ik kreeg brieven, telefoontjes, bedankjes, allemaal reacties van mensen die blij waren met mijn werk. Iemand zei me dat mijn tekeningen haar een sprankje hoop lieten zien. Tja, mooiere complimenten kun je niet krijgen denk ik.’ Na de tentoonstelling krijgt Lily bezoek van een journalist van de Haagse Courant en het artikel leidt tot meer tentoonstellingen. ‘En toen moest er een boek komen’, vertelt Lily. ‘Alle uitgevers vonden het echter te duur en zagen er daarom niets in. De mensen om me heen wilden toch dat er boek zou verschijnen en legden geld bij elkaar om in eigen beheer mijn eerste werk te kunnen uitgeven. Dat boekje, getiteld “spoorzoeker”, kwam uit in een oplage van 2000 stuks en was binnen een jaar uitverkocht. Daarna kwam er een tweede druk, ook weer in eigen beheer, want uitgeverijen vonden het nog steeds te duur.’ Speedy De partiële dwarslaesie is niet de enige beperking van Lily. Ze ziet namelijk ook geen diepte en dat is als tekenaar, op z’n zachtst gezegd, niet erg handig. ‘Mijn moeder zei me altijd of een tekening klaar was. En als ze dat had gezegd, wist ik dat het goed was. Na het uitkomen van mijn eerste boekje werd mijn moeder ziek en haar ziekteproces was voor mij reden om met mijn tweede boekje te beginnen.’ Na het eerste boekje verscheen er eerst een verhaal in Libelle over Lily’s tekeningen en gedichten, wat weer leidde tot tentoonstellingen. ‘Zelfs in het buitenland’, vertelt Lily. ‘Het

enige jammere was dat ik er niet bij kon zijn. Ik kwam de deur nooit uit namelijk. Ik kreeg achteraf het gastenboek te zien om te kijken wat mensen hadden gezegd over mijn werk. Pas toen ik Pieter leerde kennen en naar Putten verhuisde, veranderde dat.’ Pieter was een van de vele bezoekers op een tentoonstelling. Hij was bijzonder gecharmeerd van één specifieke tekening, maar helaas, juist die tekening was niet te koop. Pieter hield echter vol, zocht contact met Lily en raakte met haar aan de praat. ‘En nu zijn we al heel lang samen’, lacht Lily. ‘Toen Pieter me naar Putten haalde, veranderde er ook iets wezenlijks. Een ambtenaar kwam langs en vroeg of ik niet eens het huis uit zou willen. Of dat dan kon, vroeg ik. Niet veel later mocht ik een aangepaste elektrische scooter met een ligbed er op proberen die voor iemand anders gemaakt was. Ik scheurde er zo op weg en nu heb ik ook zo’n ding. Ik doe nu weer boodschappen en kan hier in het dorp er overal mee komen. En met de auto en die Speedy - zo noem ik hem - kan ik nu ook op tentoonstellingen komen.’ Op die tentoonstellingen is ze nogal eens een opvallende verschijning. Mensen weten niet dat Lily een dwarslaesie heeft en op bed ligt. ‘Ik wil ook niet dat ze dat van tevoren weten, want dan gaan mensen anders naar mijn werk én naar mij kijken. Ik wil niet dat ze een boekje kopen, omdat ze me zielig vinden. Ik ben namelijk helemaal niet zielig, ook al wordt dat nogal eens van je gedacht als je anders bent dan anderen. Onzin is dat! Iedereen heeft talenten en die moet je gebruiken. In je schulp kruipen en niks doen is te makkelijk. Je moet er wat van zien te maken. Een tekening bijvoorbeeld. En als het niks is geworden, kun je het altijd nog weggooien.’

om boekje drie te kunnen financieren. ‘Op een gegeven moment was er een uitgever die interesse had, maar die zag niks in mijn idee om een bundel op te dragen aan mijn overleden moeder. Rouw zou volgens hem niet verkopen. Toen deed ik het toch gewoon weer zelf. Ik zag het ook niet zitten om de boekjes vijfentwintig euro te laten kosten. Nu zijn ze zeven euro. Ik hoef er niks aan te verdienen.’ Nu haar moeder er niet meer is, moet ze zelf inschatten of een tekening klaar is. ‘Ik voel het tegenwoordig’, zegt Lily. ‘Zien doe ik nog steeds niet erg goed.’ Ondanks het succes van de boekjes ligt het werk even stil. ‘De konijnen hebben hun aandacht nodig en ik ben op zoek naar iets nieuws. Ik weet nog niet wat, maar dat komt vanzelf wel.’ Wil je Lily benaderen? Stuur haar dan een email: LVeen@chello.nl

Rouw Ook na het tweede boekje bleven er nieuwe bundels verschijnen. En iedere keer weer in eigen beheer. De opbrengst van boekje twee werd gebruikt Support magazine - oktober 2011

JordaniĂŤ

onaangepast Tijdens een avondje bomen en dromen over vakanties ontstond het idee om een reis te maken naar een bestemming die niet zo snel gekozen wordt door mensen met een beperking: JordaniĂŤ. Sahara Travel organiseert backpack reizen voor mensen met een lichamelijk

vakantie

beperking naar onder andere deze bestemming.

Foto: Pixelwerk & Zo.

Support magazine - oktober 2011

vermaak Met een reisgezelschap van in totaal 9 personen reizen we af naar zonnig Amman om van daaruit een 12-daagse rondreis door het land te maken. Na de nodige grondige controles bij de douane krijgen we onze visa. We willen nu het liefst zo snel mogelijk naar ons hotel. De afgesproken bus is wel berekend op het aantal personen, maar is totaal niet aangepast. ‘Ik had bijna rechtsomkeert gemaakt,’ zegt Petra. De man die ons op de luchthaven door de procedures had geloodst, brengt ons heel lief met zijn eigen auto naar het hotel. De eerste hindernis is met behulp van de vriendelijke Jordaanse mentaliteit opgelost en velen zullen volgen... We komen aan in het enorme Meridien Hotel met grote kamers en heerlijke bedden. Helaas blijkt de badkamerdeur te smal voor de rolstoel. ‘Gelukkig bood de bureaustoel uitkomst’, zegt Marja. ‘Ik heb de stoel

met Petra erop over de marmeren vloer de badkamer in gesleept.’ ‘Nu kon ik in ieder geval bij het toilet, maar douchen bleek een probleem: zonder tillift kan ik het bad niet in... Uiteindelijk heb ik buiten het bad gedoucht en hebben we met een stapel handdoeken een waterkering gecreëerd.’ Na een kort nachtje verschijnt iedereen met kleine oogjes aan het ontbijt. Onze eerste kennismaking met lokale gerechten. Het is overduidelijk dat hier aan iedere maaltijd veel aandacht wordt besteed. De rondreis kan beginnen Aangezien de vriendelijke man – en zijn auto – van de vorige avond is vertrokken, zitten we weer of beter gezegd nog steeds met een bus die niet is aangepast, maar waar we wel de hele reis mee moeten maken. ‘Hier ervaarden we wederom dat Jordaniërs geen problemen zien, maar denken in oplossingen. Een aantal sterke behulpzame mannen, waaronder Yazeed de chauf-

Even voorstellen Petra (29) heeft een spieraandoening, waardoor ze in het dagelijks leven gebruik maakt van een elektrische rolstoel. Marja (34) gezond van lichaam en geest, alhoewel dit laatste regelmatig door vrienden wordt betwist. Beiden houden van reizen en denken graag in termen van uitdagingen en mogelijkheden in plaats van beperkingen.

Support magazine - oktober 2011

feur, tilde me op de bijrijderstoel in de auto. En met behulp van de zwaartekracht hielp Marja me weer uit de bus de rolstoel in’, vertelt Petra. ‘Verre van ideaal, maar wel avontuurlijk.’

vakantie

Op deze manier gaan we het land tussen Amman en Aqaba ontdekken. Onderweg bezoeken we het dorp Kerak met een eeuwenoude vesting. Daarna staat de Dode Zee op de planning om lekker te dobberen. Je raadt het al... om bij het strand en de zee te komen, moeten we steile trappen af. Petra: ‘Een leger aan lokale stoere mannen en andere badgasten hielpen mij en de anderen met rolstoel en al de trappen af, waardoor de meesten van de groep gewichtloos in de Dode zee konden dobberen. Helaas raakte ik tijdens de afdaling geblesseerd aan mijn enkel. Ik heb onder een parasol genoten van Marja, die in zee pogingen deed het zout uit haar ogen te wrijven.’ Met ontspannen spieren rijden we met de bus een prachtige

Support magazine - oktober 2011

route langs de zee – waar we ondertussen genieten van een fantastische zonsondergang – richting het hotel in Kerak. Dit knusse, maar niet aangepaste hotel ligt naast de vesting. De hoteleigenaar haalt werkelijk alles uit de kast om ons van dienst te kunnen zijn: de eetzaal bevind zich eigenlijk onder de grond. Geen punt, alle tafels en stoelen worden naar boven gehaald en eten doen we gewoon in de lobby. Ook hier is douchen, vanwege de douchebak met hoge rand, weer lastig, maar het putje naast de bak en een tuinstoel bieden uitkomst. Douchen in de rolstoel is overigens ook een prima optie, door de warmte in Jordanië is je stoel in no time droog. Tentenkamp Nu breekt het spannendste deel van de reis aan: ons verblijf in een tentenkamp. Het eerste kamp bevindt zich in de stad Petra. Bij aankomst wordt het meteen duidelijk: dit is wel heel primitief kamperen zo middenin de

woestijn. Iedere tent is voorzien van een betonnen vloer, waardoor het in de tent prima rollen is. Petra en Marja delen een tent voorzien van twee gewone bedden. Hierdoor is het binnen wel krap met de rolstoel. ‘Geen probleem’, legt Marja uit, ‘ik heb mijn bed gewoon naar buiten gesleept en nadat Peet in bed lag, heb ik mijn matras weer binnen gelegd. We leren zelf ook prima improviseren.’ Het kamp heeft een centraal gebouw met toiletten en douches, maar wat als je eerst een zandbak door moet om daar te komen? ‘Dan zijn er twee opties’, lachen de dames, ‘of je laat je door de beheerder en de chauffeur door het zand trekken of je schermt – op een beter bereikbare plaats – met een paar handdoeken een stukje kamp af, zodat je in dit gecreëerde hutje op een plastic kruk, met daarin een gat gezaagd met daaronder een emmer, je behoeften kunt doen. Een chemisch toiletje is overigens wel een aanrader.’ Ook douchen is weer een probleem,

maar je in of voor de tent afspoelen met emmers water blijkt een goed alternatief, eigenlijk veel prettiger dan zo’n klein koud straatje dat uit de douches komt. Het is wel even wennen zo helemaal in verlaten gebied, maar al snel passen wij ons prima aan en geven we ons over aan de stilte en vooral de rust. Bijkomen Na de eerste tentenkamp-ervaring kunnen we even bijkomen in Hotel Beit Zaman, ook in Petra. De eeuwenoude stenen woningen zijn verbouwd tot appartementen. Ieder heeft zijn eigen appartement met tuin en alles is van steen, dus uitstekend begaanbaar. We kijken onze ogen uit: een enorme kamer met twijfelaar bedden. Alles is gelijkvloers en de badkamer is bruikbaar! Petra: ‘Eigenlijk waren we te moe om naar het – uitstekend begaanbare – buffet te gaan. Geen probleem, een gevuld bord met allerlei lekkers werd naar onze kamer

gebracht, waarna het ook weer netjes werd opgehaald. De volgende ochtend kregen we ontbijt op bed en even later stond er ineens een mooi vaasje met voor elk een rode roos erin op tafel. We voelden ons enorm welkom.’

en kreeg uiteindelijk toestemming om samen met mij in de bus een deel van deze adembenemende stad met haar prachtige bouwwerken te bezichtigen.’ Marja lijkt nog steeds verbaasd: ‘Zag ik opeens Peet voorbij komen.’

Petra Uitgerust kunnen we naar de verborgen stad Petra, een van de zeven wereldwonderen. Je moet er alleen wel een flinke wandeling voor afleggen. De weg door de kloof naar de stad is hobbelig en niet goed begaanbaar voor rolstoelen. Er is daarom de mogelijkheid om per ezel en wagen door de kloof te rijden. Omdat de zitbalans van Petra onvoldoende is voor een dergelijke rit kan zij helaas niet de volledig uit roze-rode rotsen gehakte stad in, of toch wel... ‘De stad Petra is eigenlijk verboden terrein voor gemotoriseerd verkeer’, vertelt Petra, ‘maar Yazeed – onze chauffeur en redder in nood – bewoog hemel en aarde, nam zelfs contact op met de burgemeester

Tweede tentenkamp Door naar het tweede tentenkamp met dezelfde praktische tenten als in het kamp in Petra. Marja: ‘De toiletten en douches waren wel makkelijker begaanbaar, al moest de rolstoel ook hier door het zand getrokken worden. De beheerder van het kamp haalde de deur uit een van de toiletten, waardoor Petra met wat kunst- en vliegwerk gewoon naar het toilet kon. Douchen was in de rolstoel mogelijk.’ Vanuit het kamp maken we – onder begeleiding van gids Isa die de omVervolg op P 21.

Backpack gevoel Nee, naar Jordanië ga je niet wanneer je houdt van luxe en comfort. En nee, in Jordanië moet je het niet te nauw nemen met de Jordaanse definitie van toegankelijk: ‘zo moest ik op een houten bureaustoel de badkamer van een ‘aangepast’ hotel worden in gesleept, omdat mijn rolstoel niet door de deur paste.’ Ja, naar Jordanië ga je wanneer je bereid bent alles gewoon even los te laten en te improviseren. En ja, naar Jordanië ga je wanneer je lef hebt en je je overgeeft aan alles wat de bestemming je te bieden heeft.

Support magazine - oktober 2011

Column kkees van bbreukelen k l Aanbestedingen

Drs. Kees van Breukelen, Rolstoel-ergonoom. Doet sinds 1980 praktijkgericht onderzoek op het gebied van rolstoelen en handbikes. Kees is technisch directeur van een (sport) rolstoel en handbike speciaalzaak.

Support magazine - oktober 2011

Over een onderwerp als ‘aanbestedingen’ zou ik niet moeten schrijven want ik heb er geen verstand van. Maar ik heb er wél een gevoel bij… Laatst was ik in de werkplaats van een rolstoeldealer om de jonge monteur die een titanium rolstoel had gelast, een compliment te maken. Niet dat ik verstand heb van lassen, maar ik weet wel dat het lassen van titanium een zeer gespecialiseerd werkje is wat slechts weinigen beheersen. ‘Ik weet je te vinden de volgende keer’, zei ik bij het afscheid. ‘Áls er een volgende keer komt’, was zijn antwoord. En toen kwam een heel ander onderwerp te sprake; aanbestedingen. De dealer waar hij werkzaam is moet 70% van zijn personeel op straat zetten omdat belangrijke aanbestedingen verloren waren. Een ander rolstoelbedrijf wordt nu, per 1 januari 2012, de nieuwe contractpartner van de diverse gemeentes in die regio. De betreffende monteur/lasser had, logisch, reeds gesolliciteerd bij die andere rolstoeldealer en zou daar aan de slag mogen voor een veel minder salaris. Want ja, die dealer had dan wel het contract binnengesleept, maar je snapt ook waarom: omdat ze veel goedkoper hadden aangeboden. En aangezien het uit de lengte of uit de breedte moet komen, is het eerste waar je als rolstoeldealer op kunt besparen, de personeelskosten. De betreffende monteur was niet op het voor hem ongunstige aanbod ingegaan en had vervolgens contact opgenomen met zijn eerste baas, de baas waar hij werkzaam was vóór dat hij in de rolstoelbranche terecht kwam. En bij die baas kan hij aan de slag voor het salaris wat hij wenst. Logisch want er is een sterke behoefte aan hoog gekwalificeerd technisch personeel. Gelukkig voor hem en dat gun ik hem. Maar wat is het gevolg van zoiets voor de rolstoelbranche? Er vindt een ‘skill-drain’ plaats van goed personeel: dat gaat in een andere branche aan de slag. En wie is daarmee gediend? Niemand! Het (rolstoel)wiel gaat weer opnieuw uitgevonden worden. De nieuwe monteurs zullen weer drie keer bij de cliënt thuis langs moeten komen (betaald door de gemeente!) voordat één keer het goede geleverd is of het probleem opgelost. De ervaring en de kennis is immers weggesaneerd. Ook de producten worden van steeds mindere kwaliteit, want geprobeerd wordt de winstmarge op niveau te houden terwijl de kostprijs moet dalen. Gevolg is, zo vertelde de ervaren chef werkplaats mij, dat steeds meer producten echt niet meer 5 jaar meegaan en dus tussentijds vervangen moeten worden. Goedkoop, duurkoop! Gemeentes kiezen de nieuwe contractpartner/rolstoeldealer op louter economische gronden: het moet goedkoper. De WMO-ambtenaar die mij volgende week gaat bellen om te vertellen dat zijn keuze voor een andere dealer niet op economische gronden is gebaseerd maar op het aantal klachten van rolstoelgebruikers tijdens de periode van de huidige dealer, komt bedrogen uit. Een andere rolstoeldealer gaat het namelijk echt niet beter doen. Ik geloof niet in een slechtere of betere dealer. Allemaal proberen ze hun boterham te verdienen en daarbij goed werk te leveren. Dát is de intentie en niet anders. Maar hoe doe je dat (en kun je dat wel) wanneer je zult moeten werken met nieuw, onervaren en/of lager gekwalificeerd personeel en met producten waarvan de kwaliteit achteruit holt? Aanbestedingen gaan over geld, niet over de behoeften van de rolstoelgebruiker of over kwaliteit van werken. Aanbestedingen? Ik heb er niets mee!

geving als geen ander kent – een rit door de omgeving. We komen kuddes geiten met hun hoeders tegen en proeven hoe geitenmelk smaakt. We belanden tussen kuddes kamelen en genieten van ongelofelijk mooie uitzichten in de bergen. Voor de lunch wordt een mooi plekje gezocht. ‘Hoe heerlijk simpel kan het zijn’, Petra vertelt enthousiast verder. ‘De meegenomen matrassen werden naast de auto gelegd en er werd een zeil gespannen, zodat we in de schaduw konden zitten. Op de achterklep van de pick up werden broodjes gesmeerd en thee zetten was zo

gedaan op een zelf gemaakt vuurtje. Wat was dit genieten zeg!’ Zonsondergang De woestijn staat bekend om de meest spectaculaire zonsondergangen, dus wij – gehuld in kleden inclusief hoofddoek om niet levend te verbranden – in de 4 wheel drive. Petra: ‘Dit was al het gehobbel meer dan waard: het zand veranderde in allerlei kleuren – van geel tot diep rood – en we zagen bizarre tot de verbeelding sprekende rotsformaties.’ Bij een zandduin nemen we allemaal de tijd om in het zand te liggen, om ons te verbazen over de omgeving die per minuut

verandert en te genieten van de stilte en de rust. In Nederland weten we eigenlijk niet wat nacht en aardedonker is, er brandt altijd wel ergens licht. In de woestijn ervaren we, zodra de aggregaten uitgaan, dat het naast echt donker ook nog eens echt stil is. Nee, dan wil je niet naar bed, dan wil je stil op je rug liggen en staren naar de sterren: wachten tot ze vallen en de Melkweg voorbij zien trekken. Petra en Marja concluderen: ‘Dit is absoluut geen luxe en makkelijke reis geweest, maar we hebben de tijd van ons leven gehad!’ Meer informatie? www.saharatravel.nl

Support magazine - oktober 2011

Kalender 2012

VLAG

Shiny

Support magazine - oktober 2011

Happy Faces De afgelopen acht jaar reisde Monique Velzeboer af naar ontwikkelingslanden om daar kinderen met een beperking te fotograferen voor de Liliane Fonds kalender. Dit jaar gooide haar zwangerschap roet in het eten. Samen met Erma Rotteveel en Wieke Biesheuvel creëerde ze toch weer een bijzonder mooie kalender. Misschien wel de mooiste tot nu toe, in ieder geval de vrolijkste.

‘Normaal gesproken reizen we in januari af naar een bepaald land om de portretten te schieten, maar dat ging dit jaar niet lukken’, vertelt Monique. Op de achtergrond maakt Yara allerlei grappige geluidjes. ‘Toen was ik namelijk zwanger van onze prachtige dochter, die inmiddels alweer een half jaar is. De vraag was natuurlijk wel: wat nu? Erma kwam met het lumineuze idee om nog eens naar de foto’s van de afgelopen acht jaar te kijken. Ik heb enorm veel beelden gemaakt, die we lang niet allemaal hebben gebruikt, maar die wel heel mooi zijn. We wilden graag een blije kalender maken vandaar ook het thema: Shiny Happy Faces. Het was erg leuk om al die foto’s terug te kijken, al die herinneringen kwamen weer boven. Uiteindelijk hebben we uit een selectie van dertig foto’s, er voor iedere maand één uitgekozen. Wieke heeft de mediators – de lokale contact personen – gemaild om te vragen hoe het nu met de kinderen gaat. Met de meeste kinderen gaat het van

redelijk tot goed. Toen we de kinderen een aantal jaar geleden ontmoetten, zaten ze midden in een revalidatieproces. Kinderen die bijvoorbeeld aan een klompvoetje waren geopereerd, staan nu letterlijk en figuurlijk weer midden in het leven. Wieke beschrijft bij iedere foto hoe het toen en nu met het kind gaat.’ Is er een portret dat er voor jou uitspringt? ‘Eigenlijk niet, iedere ontmoeting op zich was zo bijzonder, ontroerend, mooi, intens en soms schokkend. Het is leuk om met de kinderen – die vaak minder aandacht krijgen – bezig te zijn. Tegelijkertijd zie je de veelal stralende gezichten van de trotse ouders’. Het is even stil. ‘Nu ik er zo over nadenk heeft Jude uit Ghana, het jongentje van maart, in 2008 wel heel veel indruk op mij gemaakt. Hij is zwaar spastisch, kan daardoor moeilijk op zichzelf zitten en zijn hoofd omhoog houden. Hij zat daar achter de trommel en moest heel erg lachen om een grapje. Net op dat mo-

ment – want je weet van tevoren nooit hoe het loopt – maakte ik dé foto. Hij staat er met zo’n geweldige lach op en zijn ogen stralen. En als ik aan lachen denk, komen de ondeugende gezichten van Nasrdin en Eyasu als herinnering bij me op. Ik ontmoette hen vorig jaar in Ethiopië. Ze trokken veel met elkaar op in het revalidatiecentrum en haalden allerlei kattenkwaad uit. Zo verwisselden ze bijvoorbeeld de nummerplaten van de geparkeerde auto’s. Hun foto is enorm grappig geworden en zorgt ervoor dat ik de maand november met een brede lach door kom. Ik geniet echt van die stralende ondeugende koppies. Dat is waar wij het voor doen!’

De netto-opbrengst van de Kalender 2012 Wereldkinderen is bestemd voor het Liliane Fonds. Kijk voor meer informatie op www.moniquevelzeboerfoundation.nl en www. lilianefonds.nl.

Support magazine - oktober 2011

WMO-ambtenaren krijgen aan hun balie te maken met vragen over allerlei hulpmiddelen en aanpassingen. Net als dat rolstoelleveranciers informatie verstrekken over hun producten, organiseert Pronk-Ergo voor de ambtenaren een clinic in aanpassingen in huis. Koken in een rolstoel dus.

wonen

Koken in een rols

Support magazine - oktober 2011

De geur van eten komt je al tegemoet als je de showroom van Pronk-Ergo in Zoetermeer binnenstapt. In groepjes van twee of drie zijn verschillende mensen bezig te kokkerellen. Zittend, wel te verstaan, in een rolstoel. Je ziet meteen dat de ‘rolstoelers’ niet elke dag in een rolstoel zitten, want het gaat allemaal nog wat onwennig. ‘Het is verleidelijk om even te gaan staan, want je kunt niet overal even gemakkelijk bij’, zegt een van de deelnemers, een WMOambtenaar die al acht jaar in het vak zit. Is het nu echt een openbaring, zo’n kooksessie in een rolstoel? ‘Nou’, lacht de ambtenaar, ‘dat niet, maar je komt toch wel dingen tegen, waar je normaal niet bij nadenkt. Deze kastjes hierboven bijvoorbeeld zijn nog best lastig te openen, vind ik. Daar moet je toch echt even mee oefenen, voor je het onder de knie hebt. Of deze oven vind ik lastig afleesbaar vanaf deze hoogte. Ik moet er echt even m’n bril voor opzetten.’

stoel Transfer Toch gaat het de een makkelijker af dan de ander. Een jongere WMO-ambtenaar kan overal vrij gemakkelijk bij: ‘Ik vind deze keuken eigenlijk wel heel slim ontworpen’, zegt ze. ‘Je merkt goed dat je met zo’n aangepaste keuken heel veel dingen meer kunt dan je in een gewone keuken zou kunnen.’ En zal deze ervaring haar beslissingen als ambtenaar in de toekomst beïnvloeden? ‘Nee’, zegt ze resoluut. ‘Als mensen echt zo’n keuken nodig hebben, krijgen ze die. Het is alleen prettig dat ik zelf ervaren heb hoe het is om een potje te koken vanuit een rolstoel. Het is goed om dat eens te voelen.’ Een ochtendje koken, betekent dus ook minstens één toiletbezoek, maar is daar netjes een transfer gemaakt? ‘Ja hoor’, lacht de deelneemster, ‘ik ben niet gaan staan. Anders ervaar je alsnog niet hoe het echt is om in een rolstoel te zitten.’

Eng Niet alleen het koken en toiletbezoek wordt aan den lijve ondervonden. Ook verschillende soorten liften passeren de revue. Alle deelnemers worden in een plafondlift gezet en kunnen ervaren hoe het is om van het bed getild te worden, door de kamer de zoeven en bij de badkamer overgezet te worden op de andere rail. ‘Best even eng’, geeft een van de deelnemers toe. ‘Je moet de ADL-hulp wel helemaal vertrouwen, anders breekt het zweet je aan alle kanten uit. Ik kan me goed voorstellen dat het even duurt voordat je daar aan gewend bent.’ Smokkelen De workshops bij Pronk-Ergo worden zo’n zes keer per jaar per vestiging georganiseerd. ‘Dit jaar waren er zoveel aanmeldingen dat we nog een paar extra workshops hebben ingepland’, vertelt office manager Inge Maidman. ‘Mensen

willen graag zelf ervaren hoe het is om vanuit een rolstoel je alledaagse handelingen te verrichten. Ze kunnen hier kennismaken met de producten waar ze het dagelijks over hebben en aan den lijve ondervinden hoe ze werken. Natuurlijk ook niet onbelangrijk is het commerciële aspect van de workshops. We hopen dat WMO-ambtenaren aan ons denken als ze een aanpassing gaan vergoeden voor iemand die aan het loket komt.’ Hoe vergaat het de deelnemers nu volgens Inge? ‘Je merkt wel dat sommige mensen toch een beetje proberen te smokkelen. Zolang alles goed gaat is de rolstoel geen probleem, maar als ze iets laten vallen, kruipen ze er toch stiekem weleens uit. En wat er op de WC precies gebeurt, weet ik natuurlijk ook niet...’ Werk je ook op een WMO-loket en wil je meedoen? Stuur dan een mailtje naar info@pronkergo.nl Support magazine - oktober 2011

mind

In Body & Mind laten de geportretteerden zichzelf zien. Tijdens een fotoshoot met fotografe Monique Velzeboer vertellen ze over hun leven, hun drijfveren en hun lichaam. Deze keer: Zajnabe Baouch en ĂŠĂŠn van haar beste vriendinnen Nedia Amdouni. Al meer dan 10 jaar delen zij lief en leed, maar dat was in het begin wel anders...

Support magazine - oktober 2011

Body Zajnabe (29) is de jongste van een twee-eiige tweeling. ‘Mijn zus en ik werden met 6 maanden geboren. Eerst kwam mijn zus ter wereld, maar ik kwam maar niet. Pas anderhalf uur later werd ik geboren. De artsen zeiden meteen tegen mijn ouders dat er iets mis met me was, ze wisten alleen niet precies wat. Ik zou waarschijnlijk niet kunnen lopen en praten. Qua lopen hadden ze gelijk, maar praten, kan ik als de beste’, lacht Zajnabe. ‘Door zuurstofgebrek ben ik spastisch aan alle vier de ledematen. Het feit dat ik in een rolstoel zit, vind ik niet zo erg, maar continu pijn hebben is geen pretje. Maar dit weerhoudt me niet om te genieten van het leven en alles eruit te halen wat erin zit. “Kan niet, bestaat niet en een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd”, zeg ik altijd.’

Mind Naast de revalidatie en haar werkzaamheden op activiteiten centrum de Gading, is ze actief in haar gemeente, Voorschoten. Daarnaast is ze het gezicht van MEE Nederland, waarvoor ze regelmatig op pad is. ‘Ik vind het allemaal geweldig om te doen. Lol maken en contacten leggen is mijn ding. Ik heb een hekel aan onrecht en mensen die in hokjes denken. Je moet denken in mogelijkheden en mensen nemen zoals ze zijn met of zonder handicap. Iedereen heeft kwaliteiten. Door kritisch te zijn en met mensen in gesprek te gaan, probeer ik ze hiervan bewust te maken. Al vanaf mijn geboorte heb ik een sterke wil.’ Nedia (27) kijkt Zajnabe aan en begint te lachen.‘Ja, dat kun je wel zeggen. In het begin konden we elkaar niet luchten of zien. Voor het voortgezet onderwijs (eind jaren ’90) zaten we allebei op het Zeehospitium in Katwijk. Ik zat in de praktijk klas en Zajnabe in de theorie. Het was eigenlijk of beter gezegd hooguit “Hoi” en “Doei”.’ ‘Meer was het niet. Totdat we met elkaar op schoolkamp naar Oostenrijk gingen. Vanwege de klassenassistent – die ik nodig had om me te helpen – zat ik in de bus bij Nedia en haar groep.’ ‘Omdat ik net uit het gips was – heb daarin gezeten met mijn bovenlijf en linker arm – en best wat pijn had, vroeg de assistent of ik niet liever achterin wilde zitten. Daar was meer ruimte en zou het rustiger zijn… Toen Zajnabe – die in haar rolstoel achterin zat – me aan zag komen, ging ze helemaal uit haar dak: “Wat doe je hier. Ik

wil helemaal niet dat je hier komt zitten.” Ik schrok me rot.’ ‘Klopt’, zegt Zajnabe met een verbeten lip, ‘maar ik had veel pijn in mijn lijf. Tot overmaat van ramp zaten we ook iedere activiteit bij elkaar.’ ‘Ik kan me nog goed herinneren, dat we met de paardenslee vast zaten en dat Zajnabe de hele tijd ging zingen. Super irritant was dat. Ik kon haar wel schieten.’ ‘Eenmaal in de skihut, onder het genot van een apfelstrudel, raakten we met elkaar in gesprek en begonnen we elkaar zelfs aardig te vinden. Sindsdien zijn we onafscheidelijk. We weten alles van elkaar en voelen elkaar vlekkeloos aan. We delen lief en leed.’ Het wordt even stil. ‘Mijn ouders zijn afgelopen februari allebei in Tunesië omgekomen door koolmonoxidevergiftiging, echt vreselijk’. Nedia zucht en vertelt verder. ‘Zajnabe steunt mij enorm. Ze begrijpt me ook goed mede doordat we hetzelfde geloof hebben. Ze heeft aan een half woord genoeg.’ De meiden kijken elkaar aan. ‘We praten veel met elkaar als we op de Gading zijn en aan de telefoon. Daarnaast vinden we het heerlijk om samen te shoppen’, zegt Zajnabe. ‘Qua kleding ben ik een echte Tommy fan, ik houd van kleur. Drukke printjes vinden we allebei maar niets’. De dames halen een mooi oud roze shirt uit het rek. ‘Deze past bij jou Nedia.’ ‘Ja, dit is echt een mooi shirt. Ik ben gek van het merk Only: mooie shirts, strakke broeken en het is nu weer de tijd voor heerlijke breisels.’ Tijdens de lunch wordt alweer gesproken over een volgend uitje. Nedia: ‘We willen graag samen zo’n beauty- en verwendag doen.’ Zajnabe knikt instemmend. ‘Gewoon lekker niets doen, samen tutten en uren lang kletsen.’ Tekst: Monique Wijnen Fotografie: Monique Velzeboer M.m.v. Handicare

Ook in Body & Mind? Stuur dan een brief of e-mail met je foto, naam, adres en telefoonnummer naar Support Body & Mind, postbus 160, 2290 AD Wateringen of naar joeri.van.der.kloet@lakerveld.nl. Deze rubriek is tot stand gekomen i.s.m. Handicare (voorheen movingpeople.net). Alle geportretteerden staan midden in het leven. Dat is precies wat Handicare met haar producten beoogt: maximale vrijheid en onafhankelijkheid. En omdat elk mens uniek is, gaat Handicare bij de ontwikkeling van haar mobiliteitsproducten uit van persoonlijke mogelijkheden en wensen. www.handicare.com

Support magazine - oktober 2011

Maximun Maximale Maniabilité Höchste Massima

MANEUVERABILITY SUPERIOR PERFORMANCE

MANOEVREERBAARHEID VOORTREFFELIJKE PRESTATIES

MAXIMALE PERFORMANCE SUPÉRIEURE

MANÖVRIERFÄHIGKEIT HERVORRAGENDE LEISTUNG 20110635_PERM_M400_ADV_185x132.indd 1

www.permobil.nl 27-09-11 13:27

“Ik ga mijn eigen gang met slimme producten die in mijn badkamer passen”

Veiligheidsproducten die de inrichting en sfeer in uw badkamer MANOVRABILITA respecteren. Dat zijn de LinidoSolutions van Handicare PRESTAZIONI SUPERIORI Bathroom Safety! De inrichting en sfeer van een badkamer zijn heel persoonlijk. Het gebruik van hulpmiddelen kan als een inbreuk worden ervaren. Maar dat is niet nodig! LinidoSolutions omvatten een lijn van hulpmiddelen en bijpassende accessoires. Deze zijn leverbaar in diverse kleuren en afwerkingen. Zo blijft de eenheid in uw badkamer behouden. Met de kantelspiegelgarnituur kunt u de spiegel in elke gewenste positie kantelen. Hij is afgestemd op andere accessoires zoals bijvoorbeeld het veilige handdoekrek. Ook de andere veiligheidsproducten, zoals de opklapbare douchezitting, zijn in eenzelfde lijn uitgevoerd. LinidoSolutions bieden een breed scala aan hulpmiddelen bij de dagelijkse verzorging, afgestemd op uw behoeften. Ons uiteindelijke streven? Uw dagelijkse leven makkelijker maken! Wat kunnen we voor u betekenen? Handicare Bathroom Safety is de nieuwe naam van Linido B.V.

Handicare Bathroom Safety B.V. • Postbus 70, 2640 AB Pijnacker • T 015 369 54 40 • info.ls@handicare.com • www.handicare.com

techniek

Op vakantie gaan met een douche- en toiletstoel is niet altijd even makkelijk, of soms zelfs niet mogelijk. Dick Snel, iemand die voor zijn werk nogal eens naar het buitenland moet, informeerde bij TNS Revalidatieservice of ze niet een gecombineerde ADL-stoel en douchestoel konden maken. Dat kon en inmiddels gaat Dick weer met een lach op zâ&#x20AC;&#x2122;n gezicht naar het vliegveld.

Support magazine - oktober 2011

Douchen en rollen in één stoel De tijd dat douche- en toiletstoelen loodzware, roestende en nauwelijks wendbare rolstoelen moesten zijn, is gelukkig aan het verdwijnen. Mede dankzij de enorm goede designs van Lagooni kun je tegenwoordig ook een lichte en wendbare stoel kopen, net als de ADL-stoelen, die vroeger net zo ellendig waren als sommige douchestoelen nu nog steeds zijn. Toch zijn er situaties waarin zelfs die moderne douchestoelen niet voldoen, bijvoorbeeld als je op reis wilt en geen bagage kunt inchecken. Of wanneer je veel gebruik moet maken van openbaar vervoer en hooguit één koffertje mee kunt nemen. En daar liep Dick Snel tegenaan. ‘Ik heb altijd veel moeten reizen voor mijn werk. Ik heb voor verschillende banken gewerkt en was daarom veel op pad. Toen ik een dwarslaesie opliep na een val in een trappenhuis - ik kreeg een black-out en ben achterover geslagen - leek dat onderdeel van mijn werk even verleden tijd te zijn. Toen ik een keer naar een conferentie wilde gaan in Londen en er niemand met mee mee kon om me te helpen, boekte ik daar ter plekke een hulp die me uit bed kon helpen. Op zich te doen, maar handig is het niet. Je wilt namelijk helemaal zelfstandig zijn. Toen ik vorig jaar op de Support Beurs in

Utrecht was, kwam ik bij de stand van TNS Revalidatieservice en ontmoette ik daar Mario. Hij vroeg me of hij me ergens mee kon helpen en toen antwoordde ik dat ik iets zocht wat hij niet had, waarop Mario heel laconiek antwoordde dat hij dat wel interessant vond. Ik vroeg hem waarom er geen ADL-stoelen bestonden die met een paar simpele handelingen zouden kunnen worden omgebouwd tot douche- en toiletrolstoelen. Ik legde uit wat ik wilde en Mario zag het wel zitten en begon met een ontwerp.’ Uitslapen Het idee is natuurlijk leuk, maar een ADL-stoel verschilt op nogal wat punten van een douche-stoel. Dick: ‘Allereerst heb je natuurlijk een deel van het frame onder je zitting dat je belemmert om met je hand bij je billen te komen. De stangen van het frame zitten dus in de weg. Een volgend punt is dat met het douchen je stoel nat wordt, terwijl je in je ADL-stoel droog wilt kunnen zitten. Het grootste verschil is uiteraard de zitting. Bij een ADL-stoel zit je op een kussen, terwijl je in een doucestoel op een soort bril zit. Maar ook de rugleuning wordt nat bij het douchen, terwijl die leuning niet hoeft te verschillen van die in een ADL-stoel.’

De oplossing is ogenschijnlijk simpel: een ADL-hybride. De stoel die Dick sinds een aantal maanden gebruikt, ziet er op het eerste oog uit als een gewone ADL-stoel. Tot je wat beter gaat kijken. Onder het rolstoelkussen ligt een plankje dat afsteunt op het frame, maar aan de voorkant is het frame onderbroken. Met een simpele beweging tilt Dick het kussen en het plankje uit de stoel en pak een brilzitting die ook afsteunt op het frame. Uit een laatje komt een waterdichte hoes die over de rugleuning heen gaat en klaar is Kees. Of toch niet helemaal? Onderbroken frame

Support magazine - oktober 2011

Aangepaste rijopleidingen

Meer traplift

o.a. met het unieke Space Drive systeem

bij ThyssenKrupp Encasa Meer zekerheid, nu maar liefst 10 jaar garantie* Meer snelheid, mogelijk al binnen 2 weken geplaatst Meer ruimte op de trap, plaatsing aan smalle zijde Meer ervaring, trapliftfabrikant sinds 1952 Bel gratis 0800-5003

Vanaf heden is onze nieuwe naam ThyssenKrupp Encasa

Vraag hier meer informatie aan Naam Adres Postcode en Woonplaats Telefoon E-mail

m/v

SUPP1011

Ook meer traplift? Bel 0800-5003 of ga naar www.tkencasa.nl

B&S biedt een compleet pakket aan diensten en producten op het gebied van mobiliteit bij lichamelijke beperkingen. Van wandelstok tot complete auto-aanpassing, u vindt er alles over op onze nieuwe website:

onbeperkt in beweging.nl

Vul deze bon in en stuur hem in een envelop zonder postzegel aan ThyssenKrupp Encasa BV, Antwoordnummer 170, 2920 VB Krimpen a/d IJssel.

telefoon: 0031 (0)229 285010 - e-mail: info@onbeperktinbeweging.nl

*) Alleen in combinatie met een serviceovereenkomst. Kijk voor de voorwaarden op www.tkencasa.nl/garantie

Rijopl_90x132.indd 1

09-12-2008 14:11:44

Drie decennia gecombineerde ervaring Etac is een Zweeds bedrijf met meer dan 35 jaar ervaring en

kennis op het gebied van mobiliteit en gezondheidszorg in huis. We ontwikkelen een groot aantal producten en brengen ze wereldwijd op de markt, door dochterondernemingen die ons eigendom zijn of door zorgvuldig geselecteerde distributiepartners. In de loop der jaren heeft ons werk groot verschil gemaakt voor degenen die onze producten nodig hebben.

Fluorietweg 16a 1812RR Alkmaar, Nederland Tel. +31 72 547 04 39

Fax +31 72 540 13 05 info.holland@etac.com www.etac-holland.com

Dick: ‘Ik heb nog een extra band waarmee ik mijn linkerbeen aan het frame vastzet, want dat been heeft de neiging naar binnen te zakken en dat is lastig. Daarnaast heb ik ook nog een hoesje dat ik om de transferplank doe als ik uit de douchestoel op m’n bed ga zitten. Met een nat achterwerk schuift het niet zo makkelijk over dat ding.’ Dick kon in eerste instantie moeilijk wennen aan de nieuwe stoel: ‘Ik was er onhandig mee, bijvoorbeeld om goed in te schatten waar ik m’n toiletemmer moest neerzetten. De stoel is niet hoog genoeg om over een toiletpot te rijden, dus je zult er zelf een toiletemmer of iets anders onder moeten zetten. Als ik op reis ga, neem ik zo’n campingteiltje mee: lekker klein en licht. Na het eerst een tijdje zelf te hebben geprobeerd, ben ik er vervolgens mee naar Heliomare gegaan. Ik ben daar gerevalideerd en heb goede ervaringen met de mensen die er werken. Ze hebben me in een aantal dagen vertrouwd gemaakt met de stoel en nu werkt het goed. Sterker nog, nu ik er goed mee overweg kan, gebruik ik hem in de weekenden thuis als douche- en toiletstoel. Ik kan er namelijk zelfstandig in en uit komen, terwijl dat met mijn gewone douchestoel niet lukt. Mijn vrouw kan dan ook eens lekker uitslapen.’

Gat in de markt Dat de nieuwe hybride ADL-stoel het in de badkamer goed doet, moge duidelijk zijn, maar hoe doet hij het als ADL-stoel? Dick: ‘Vergeleken met mijn Wolturnus ADL-stoel een stuk minder, maar om hem als reisrolstoel een paar dagen te gebruiken is echt geen enkel probleem. Hij is wat groter en zwaarder dan een goede ADL-stoel, maar nog steeds heel goed bruikbaar in het dagelijks leven. Ik denk alleen niet dat dit het definitieve ontwerp zal zijn. Ik vind het zo raar dat niemand er ooit op is gekomen om zo’n stoel te bouwen, want het is toch ideaal voor onderweg? Als zo’n model doorontwikkeld wordt en op ADL-punten verbeteringen zal krijgen, lijkt het me een gat in de markt.’ Handwerk Maar vindt de ontwikkelaar van de stoel, Mario van Bezouw dat ook? ‘Nou,’ zegt hij, ‘het is een mooi idee voor mensen die veel reizen, maar de vraag is uiteraard hoeveel dat er zijn. Volgens mij niet zo heel veel.’

Dus de stoel wordt niet in productie genomen? ‘Wij maken stoelen, al is het maar eentje. We leveren altijd handwerk en we hoeven dus niet honderd stoelen te verkopen voordat we iets gaan bouwen’, zegt Mario. Toch vindt de Brabantse rolstoelbouwer dat het nog mooier kan dan wat hij nu gemaakt heeft. ‘Als je er nu een ergozit in zet, de stoel lichter maakt en er tapering in toepast, krijg je een stoel die betere ADLeigenschappen heeft. Qua douchen heeft deze stoel alles wat hij nodig heeft: roestbestendige lagers, bevestigingsmaterialen van roestvrij staal en gebruik van Teflon op kritieke plekken. Die stoel gaat niet roesten dus.’ Met de toenemende interesse in goede douche- en toiletstoelen is TNS zich ook aan het beramen om zich sterker op die markt te richten. Mario: ‘Op de komende beurs zullen we waarschijnlijk met een gecombineerde ADL- en douchestoel staan.’ Meer informatie: www.tnsrijen.nl

Support magazine - oktober 2011

25 jaar

sport

Rolstoelvierdaagse

Support magazine - oktober 2011

Wat ooit begon als een reactie op het weren van rolstoelende wandelaars in Nijmegen, is inmiddels uitgegroeid tot een begrip: de Rolstoelvierdaagse. In de laatste week van juli is het inmiddels vaste prik voor de sportieve rolstoelgebruikers: Delden wordt de thuisbasis van een steeds groter wordende groep actievelingen. Dit jaar was het een bijzonder jaar, want de Rolstoelvierdaagse vierde z’n 25ste verjaardag. Marjan ter Keurs is lid van de organisatie en vertelt: ‘De Rolstoelvierdaagse ontstond nadat er bij de Nijmeegse vierdaagse rolstoelers werden geweerd. Drie jaar geleden begon men in Nijmegen weer met het toelaten van rolstoe-

len, maar inmiddels is de Rolstoelvierdaagse een begrip geworden. Bij ons val je niet uit de toon, is het tempo gelijkmatiger en zijn de voorzieningen en het parcours goed aangepast.’ Dit jaar deden maar liefst 194 mensen mee aan de Rolstoelvierdaagse en slechts twee deelnemers vielen uit. ‘Een record wat betreft het aantal deelnemers en de ontzettend lage uitval is een schitterende prestatie’, vindt Marjan. Nieuw dit jaar was een speciaal Kidsparcours. Marjan: ‘Kinderen deden al werl sporadisch mee met de kortste af-

stand, maar nu hebben we een speciaal parcours voor ze gemaakt van negen kilometer. Er waren nog wat weinig inschrijvingen, maar dat zal de komende jaren ongetwijfeld toenemen.’ Vanwege het 25-jarig jubileum werden door de verschillende sponsoren fraaie prijzen verloot. Invacare en Welzorg gaven een handbike weg, Double Performace een Freewheel en Life & Mobility gaven een reis weg. Zet vast in de agenda: volgend jaar, laatste week van juli: 26ste editie van de Rolstoelvierdaagse. Support magazine - oktober 2011

Bart Bikkel Marente

Marente is schoonheidsspecialist, maar heeft reuma. Na een aantal jaren in verschillende salons te hebben gewerkt, kan ze nu dankzij de Bart de Graaff Foundation haar eigen salon starten.

werk

Het is nog maar een paar weken geleden dat Irene Moors het lint doorknipte van de gloednieuwe schoonheidssalon in Woerden. De restanten van het lint hangen nog aan de zijkant van de balie. ‘Zoiets bewaar ik natuurlijk’, zegt Marente van Vliet met een stralende lach. Ze is nog maar 22 jaar, maar nu al zelfstandig ondernemer en heeft al heel wat achter de rug. ‘Toen ik drie was werd ontdekt dat ik Juvenile Chronische Artritis (JCA), oftewel jeugdreuma, had. Dat betekent dat je gewrichten met enige regelmaat ontstoken zijn. Soms op bepaalde plekken, maar bij mij eigenlijk in heel mijn lijf. Bij een groot deel van de

Support magazine - oktober 2011

kinderen met jeugdreuma verdwijnt de aandoening in de puberteit, maar bij mij werd het helaas alleen maar erger. Op de middelbare school was het op een gegeven moment zo erg dat ik niet meer kon lopen en in een rolstoel thuis zat. Vreselijk vond ik dat.’ In HAVO-4 houdt Marente er mee op: ze gaat van school. Niet vanwege de reuma, maar omdat ze weet wat ze wil: schoonheidsspecialist worden. ‘Ik was altijd al gek op make-up, potjes, zalfjes, je kent het wel. Mijn broer had nogal last van acné en ging daarvoor naar een schoonheidsspecialist. Ik vond het prachtig om te zien hoe hij dan weer terugkwam, met een zichtbaar

schonere huid. Voor mij was het dus al een tijdje duidelijk dat ik de MBOopleiding schoonheidsverzorging zou gaan doen en een HAVO-diploma was daar niet voor nodig.’ Badge Ook al staat het voor Marente als een paar boven water dat ze schoonheidsverzorging zal gaan doen, de toelatinscommissie van de opleiding denkt er anders over. Marente: ‘Ik moest een examen doen en dat stelde helemaal niks voor, maar toch hoorde ik maar niet of ik was toegelaten. Mijn zus is er toen achteraan gegaan en toen bleek dat ze >>

Support magazine - oktober 2011

werk

het niet zagen zitten om iemand met reuma toe te laten. Ze hadden het over slagingspercentages en vonden het teveel gedoe. Er was zelfs een docent die voorstelde dat ik met een badge “reuma” zou rondlopen, zodat mensen meteen zouden weten wat er aan de hand was. Een badge... je houdt het niet voor mogelijk toch?’ Marente gaat als een speer door de opleiding heen, haalt achten en negens, maar pas bij haar diploma-uitreiking hoort ze het eerste positieve geluid van haar docenten. ‘Toen dacht ik: “stik er maar lekker in”. Ze zouden me nu moeten zien zitten in mijn salon...’

Support magazine - oktober 2011

Ontharen Maar zover is ze nog niet, want eerst begint Marente te werken in een schoonheidssalon in Woerden, waar ze vlot carrière maakt. Als de eigenaresse met zwangerschapsverlof gaat, wordt ze bedrijfsleider en dat bevalt haar uitstekend. ‘Naast de behandelingen ben je dan ook bezig met wat boekhouding, marketing en dat vond ik erg interessant.’ Daarna volgt een salon in Den Haag, maar dat bevalt een stuk minder goed. Ze moet op verschillende plekken in Nederland gaan ontharen en daarvoor moet ze een enorm groot en zwaar apparaat meenemen. Marente: ‘Ik sjouwde dat ding de auto in en uit, trappen op en af en dat ging natuurlijk helemaal niet met mijn reuma. Toen het echt niet meer ging en ik vertelde dat ik teveel last had van reuma, reageerde mijn werkgever erg negatief. Ze snapte het niet, dacht dat ik me aanstelde en had in het geheel

geen begrip. Ik kwam in de ziektewet en toen begon mijn gezondheid echt te kwakkelen.’ Bikkel De knieën van Marente zijn niet al te best, maar op een gegeven moment zijn ze zo zwak dat er geopereerd moet worden. ‘Het was geen makkelijke tijd,’ verzucht Marente, ‘maar ik begon steeds meer te beseffen dat in loondienst werken voor mij geen optie meer was met al dat onbegrip. Ik wilde een eigen salon opzetten.’ De banken vinden dat echter een slecht idee en niemand ziet het zitten haar een lening te verstrekken. Als Marente dan hoort dat de Bart Foundation ieder jaar een ‘bikkel’ kiest die geholpen wordt met het opzetten van een eigen onderneming, schrijft ze zich meteen in. Rekening Tot haar grote verbazing wint ze de wedstrijd en ze is helemaal met stomheid geslagen als ze hoort dat aan het winnen van de prijs ook een geldbedrag van 30.000 euro is verbonden. Maar toch levert het winnen van de verkiezing haar gemengde gevoelens op. Marente: ‘Ik kwam op tv bij “Je zal het maar hebben” met mijn verhaal over reuma, terwijl ik dat verhaal eigenlijk altijd heb ontkend. Ik vertelde het wel werkgevers en mensen die me goed kenden, maar verder niet aan andere mensen. Aan de andere kant merkte ik ook dat het rust gaf om het juist wél te vertellen. Als ik nu weet dat mensen weten dat ik reuma heb, hoef ik niks uit te leggen. Toen ik de verkiezing won

en overal in de kranten stond met mijn verhaal, merkte ik , vooral lokaal, dat mensen rekening met me begonnen te houden.’ hydradermabrasie Het gebouw waarin Marente’s salon ‘Puuur’ is gevestigd is op geen enkele manier een goede afspiegeling van de salon zelf. Want als je het grauwe gebouw bent binnengekomen, is de fraaie en lichte ruimte van Marente een verademing. Een mooie vloer, ruwhouten balie, heerlijke stoelen en mooi, zacht daglicht maken dat je al ontspant voor Marente een hand heeft uitgestoken. ‘We hebben de ruimte flink onder handen moeten nemen’, geeft ze toe. ‘Maar als je in een stoel ligt en een paar lelijke TL-bakken in kijkt, kan ik dat geen prettige ervaring noemen’, legt ze uit. De vloer, het plafond en de muren werden aangepakt en voorzien van zachte kleuren. En dan is er natuurlijk nog de inrichting: de stoelen, tafel, decoratie, maar vooral de praktische inrichting: een elektrisch verstelbare stoel, kastjes en planken voor de crèmes en natuurlijk de cosmetica zelf. Marente werkt met twee verschillende merken: Cenzaa en Dr. Schrammek. ‘Die zijn redelijk betaalbaar, maar wel goed’, vindt Marente. ‘Je moet niet met potjes van honderden euro’s komen aanzetten. Daar is hier geen markt voor.’ Een van de grootste investeringen is het apparaat waarmee ze hydradermabrasie-behandelingen geeft: 7000 euro. ‘Een hele hoop geld,’ geeft ze toe, ‘maar je kunt daar de huid wel effectief mee verbeteren en je verdient zoiets terug.’

Toegankelijk Marente richt zich vooral op huidverbetering in het gelaat. ‘Dat is voor mij goed te doen met m’n reuma. Als mensen een lichaamsbehandeling willen, huur ik daarvoor iemand anders in. Zo kan ik toch een totaalpakket aanbieden. De gelaatsbehandelingen kan ik zittend doen en dat scheelt erg veel voor mij. Ik maak daarbij gebruik van een zadelkruk, daar zit ik een stuk beter op.’ Ondanks dat ze nog maar net open is, heeft Marente al een aardige klantenkring weten op te bouwen. ‘Zo’n 35 mensen hebben meteen al vervolgafspraken geboekt en dat gaat dus goed’, zegt ze. ‘Ondanks dat ik parttime open ben, want ik kan niet acht uur op een dag werken. Het beste gaat het als ik elke dag een uur of vijf kan werken. Dat krijg ik wel het ritme, maar niet de klachten.’ Met klanten die uit medelijden komen, maakt Marente meteen korte metten: ‘Dan heb ik liever dat ze niet komen. En dat geldt ook voor vrienden en familie die bij me komen omdat ze het anders zielig vinden. Doordat ik best veel aandacht heb gekregen in de media, loop je toch een beetje het risico dat mensen naar me toe komen omdat ik reuma heb. Oudere mensen vinden dat trouwens ook een reden om wel te komen, want die hebben vaak artrose en weten dus precies waar ik het over heb.’ Salon ‘Puuur’ is goed toegankelijk. Een oprijbaan en een lift zorgen er voor dat rolstoelgebruikers gemakkelijk binnen komen. Meer info: www.salonpuuur.nl Denk er om: met drie ‘u’s.

column marian plak l k Apple mania Marian Plak is lerares Nederlands en moeder van drie kinderen. De jongste, Floris, heeft een zeldzame spierziekte. Desondanks leidt het gezin een zo normaal mogelijk leven. Marian schrijft over alledaagse en soms wat minder alledaagse onderwerpen daaruit.

Floris is totaal in de ban geraakt van Apple. Vorig jaar kocht hij van zijn gespaarde zakgeld en verjaardagsgeld een i-pad en nu heeft hij zijn zinnen gezet op een Apple Mac Book Pro. Het zegt mijn man en mij niets, maar Floris weet precies waar hij over praat. Uren kan hij uitweiden over de speciale muis, die we eigenlijk geen muis mogen noemen maar magic touch met een Laser tracking mechanisme. Kortom het heeft er in elk geval voor gezorgd dat wij ons onontwikkeld voelen en hopeloos ouderwets. ‘Je spaart er maar voor’, riep ik dus ook een beetje star. Floris trok een zuur mondje en zei dat hij dan wel vijf jaar moest sparen. Ik rekende hem voor dat als hij een groot deel van zijn zakgeld opzij zou leggen en het geld wat hij elke maand van oma kreeg helemaal niet uit zou geven, hij al best aardig op weg was. Je verjaardagsgeld en rapportengeld erbij, riep mijn man vanachter zijn bureau. ‘Je zussen moeten ook sparen als ze iets kostbaars willen kopen.’ ‘Die werken’, sputterde Floris tegen. Tja, zij hebben bijbaantjes, daar had hij een punt. ‘Jij kunt ook helpen’, opperde ik, ‘je kan kleine klusjes in huis doen, de was opvouwen, de badkamerkastjes opruimen en zo zijn er best wel wat lichte karweitjes te bedenken die jij in jouw tempo kan doen.’ Floris vond het een prima idee en rekende meteen uit met hoeveel geld hij wanneer hij zijn gekoesterde wens in vervulling kon laten gaan. Hij zette de wekker vroeg, douchte zich en ging op zijn manier aan de slag. Vanuit mijn keuken verdween er veel richting container, want aan overbodige rommel had hij een hekel. Drie half gevulde doosjes hagelslag werden leeg geschut in één bewaarblikje en al het zoete broodbeleg werd op een presenteerblad in mijn kast gezet. Het vleeswarenbakje werd weer in ere hersteld en pronkte in de koelkast. De badkamerkast werd leeg gehaald en schoongemaakt. Daarna zette hij alles weer keurig terug. Aangezien we een druk gezinsleven hebben, zorg ik altijd voor voldoende voorraad wat de toiletartikelen betreft. Misgrijpen naar een deodorantje is natuurlijk’ not done’. ’s Avonds toen mijn man uit bad stapte en een fles scheerschuim terugzette in de opgeruimde kast, klonk er een ijselijke gil. ‘Terug zetten met het etiketje naar voren’, klonk het streng achter hem. Gedwee draaide mijn man z’n spuitbus schuim met het etiket naar voren. Floris hield ons nauwlettend in de gaten. ‘Wat ik met moeite opgeruimd heb, mogen jullie niet zomaar rommelig terugzetten’, was zijn motto. ‘Vertel mij wat’, verzuchtte ik. Hier was ik al ruim twintig jaar mee bezig. De badhanddoeken lagen keurig opgevouwen en gesorteerd op kleur in de kast. ‘Is er iemand in huis die netter kan vouwen dan ik?’, vroeg hij me. ‘Ik doe het zittend op mijn eigen kamer.’ De opruimwoede ging wel ver, maar de verleiding van de Apple was het hem waard. Na vijf weken vroeg hij me of hij zijn ‘salaris’ kon krijgen. ‘Ik maak het aan je over’, zei ik. ‘Hoeveel?’, was zijn vraag. ‘Dat zie je wel, dat is een verrassing. In een royale bui maakte ik een flink bedrag aan hem over. Eigenlijk veel meer dan verdiend, maar zijn gedrevenheid vertederde me. Een kind dat hard werkt om iets te bereiken, deed me goed. Na lang zeuren verklapte ik het overgemaakte bedrag. Hij keek me verbaasd aan. ‘Je houdt me voor de gek’, zei hij. ‘Nee, echt’, zei ik vol trots. Hoofdschuddend liep hij weg. ‘Ik weet zeker dat je een grapje maakt’, hoorde ik hem zeggen, ‘het is natuurlijk veel meer!’ Beteuterd keek ik in de spiegel en vroeg me stilzwijgend af of ik echt oud aan het worden was...’ Vragen? Mail Marian op marian.plak@planet.nl

Support magazine - oktober 2011

ADVERTORIAL

Veel steun voor Fokuswonen GRONINGEN – Plannen van het kabinet om het Fokuswonen vanaf januari 2012 vanuit de AWBZ te financieren, roepen veel weerstand op. PvdA-Kamerlid Agnes Wolbert heeft meteen na het bekend worden van de plannen eind juni een debat aangevraagd. Dit Algemeen Overleg van de Vaste Kamercommissie zal 14 september plaatsvinden. SP-Kamerlid Renske Leijten heeft de zogenoemde ‘voorhangbrief’ van de staatssecretaris bovendien ‘gestuit’, zodat de plannen nog niet mogen worden uitgevoerd. De steun voor het Fokuswonen bleek onder andere uit de maar liefst 34.000 handtekeningen die via een petitie werden verzameld. Deze handtekeningen werden eind juni aan de Vaste Kamercommissie van VWS aangeboden door een afvaardiging van de Cliëntenraad van Fokus. De toekomst van het Fokuswonen wordt bedreigd door plannen van het kabinet om de speciale subsidieregeling op te heffen en het Fokuswonen vanaf 1 januari 2012 uit de AWBZ te financieren. Zonder speciale regelingen past het Fokuswonen niet in de AWBZ en vervalt de 24-uurs beschikbaarheid van hulp op afroep. Een groot deel van de cliënten zal dan moeten verhuizen naar een verpleeg- of verzorgingshuis. In de maanden mei en juni zijn maar liefst 34.000 handtekeningen binnengehaald om de politiek ervan te overtuigen dat

het Fokuswonen in deze vorm behouden moet blijven. De handtekeningen werden verzameld door middel van speciale actiekaarten en een online petitie. Daarnaast stuurden cliënten hun persoonlijke verhaal massaal naar leden van de Tweede Kamer en naar de staatssecretaris. Deze verhalen maakten grote indruk. In aanloop naar het overleg in de Kamer op 14 september zullen nog een aantal andere acties worden georganiseerd. Via www.fokuswonen.nl/steunen is dat te volgen. Fokus maakt al ruim dertig jaar gewoon wonen voor mensen met een zware lichamelijke handicap mogelijk. Een Fokusproject bestaat uit 12 tot 20 volledig aangepaste huurwoningen, verspreid in een woonwijk en in de buurt van een hulppost van Fokus. Vanuit die post kan hulp worden opgeroepen voor algemene dagelijkse levensverrichtingen (ADL). Het bijzondere van Fokus is dat de assistentie 24 uur per dag, zeven dagen per week, beschikbaar is en op afroep en aanwijzing van de cliënt wordt verleend. Zo kunnen cliënten in alle vrijheid zelf bepalen hoe zij willen wonen, leven en werken. De cliënt heeft hierdoor dus de regie over zijn eigen leven.

Meer informatie? Wilt u meer weten over Fokus en de AWBZ? Kijk dan op www.fokuswonen.nl/steunen. Wilt u in het algemeen meer over Fokus weten, kijk dan op www. fokuswonen.nl of bel met ons Servicepunt via (050) 521 72 72.

Support magazine - oktober 2011

Midwheel

techniek

alleskunner

Support magazine - oktober 2011

Nederland is tot nu toe geen land voor midwheel aangedreven rolstoelen. De exemplaren met achterwielaandrijving genieten, vanwege het gebruik van de Nederlandse rolstoeler, de voorkeur. Met de Permobil M400 hebben we er echter een interessante midwheeler bij.

Heel simpel gezegd zijn elektrische rolstoelen met voorwielaandrijving vooral handig voor gebruik binnenshuis vanwege het eenvoudige sturen. Als je onder een tafel wilt rollen, is zo’n type aandrijving veruit het gemakkelijkst. Buiten is de achterwielaandrijver echter weer favoriet, vanwege z’n goede rij-eigenschappen, ook op hogere snelheden. Omdat in Nederland de elektrische rolstoel ook buitenshuis wordt gebruikt, is de laatste veelal favoriet. Een midwheeler zou het ideale compromis kunnen zijn tussen beide typen aandrijvingen, maar bij een midwheeler zit de berijder boven op de aangedreven wielen en dat geeft nogal eens behoorlijk wat trillingen in de stoel. Innovatief en veilig Maar van dat laatste heeft de Permobil M400 geen last. Patrick Jager is directeur van Permobil Benelux en hij legt uit: ‘We hebben een nieuw type ophanging ontwikkeld waardoor die trillingen van de aandrijving niet meer voelbaar zijn voor de bestuurder. Sterker nog, door de combinatie van het chassis, de elektronica en de Corpus 3G zitting is de stoel veel comfortabeler geworden dan je zou verwachten van zo’n type.’ Dankzij de midwheel aandrijving geniet de M400 van de prettige eigenschappen van zowel de voorwiel-

aangedreven rolstoel als de achterwielaangedreven variant. Patrick: ‘Hij is binnenshuis dus flexibel en wendbaar, maar buitenshuis kun je er heel goed grotere afstanden mee afleggen. Ook op grote snelheid - twaalf kilometer per uur is de maximum haalbare snelheid - rijdt de stoel erg stabiel en comfortabel. Ik durf wel te beweren dat dit de midwheeler met de beste rij-eigenschappen en het hoogste comfort is, die je op dit moment kunt krijgen.’ ‘De M400 is voorzien van moderne technieken om de stoel stabiel, comfortabel en veilig te kunnen laten rijden’, vervolgt Patrick. ‘Het is inmiddels wel bekend dat alle stoelen van Permobil een crash-test ondergaan in Zweden bij Volvo. Maar dat is nog niet alles: stoelen worden van veiligheidstechnologie voorzien om te voorkomen dat de stoel terugslipt op een helling, of omkiept als je een heuvel oprijdt. Ik heb het zelf ook eens geprobeerd op een helling waarvan je bijna niet meer van zou durven aflopen, maar die stoel geeft geen kik. Veiligheid is gewoon heel erg belangrijk.’ Er wordt echter niet alleen geïnnoveerd op techniek. ‘We willen ook dat de stoel betaalbaar blijft’, legt Patrick uit. ‘Dat moet ook wel als je nog wilt kunnen meedoen in de markt.

Budgetten gaan omlaag en materialen moeten langer meegaan. De M400 is daarom heel eenvoudig te servicen, is van duurzame materialen gemaakt - standaard zijn bijvoorbeeld anti-lek banden - en is heel goed herverstrekbaar, vooral dankzij de Corpus 3G zitting, waar heel makkelijk verstellingen op kunnen worden toegepast.’ Minder moe Wil Zwanenberg uit Kerkdriel kreeg de gelegenheid om de stoel een week lang uit te proberen en dat pakte ze heel serieus aan: ‘Ik heb hem heel intensief gebruikt, zowel in de stad, als op veel lastiger terrein in het bos, maar natuurlijk ook binnen. De besturing was erg direct en daar moest ik wel even aan wennen. Vooral buiten is dat goed merkbaar. Ook het

roadshow Om potentiële klanten kennis te laten maken met de nieuwe stoel, pakt Permobil groot uit. Patrick: ‘We gaan met een roadshow door heel Nederland. Dat betekent dat we op verschillende plekken met de M400 zullen komen en dat geïnteresseerden zelf kunnen ervaren hoe de stoel zit en rijdt. Ik weet namelijk zeker dat als je het eenmaal ervaren hebt, je ook zo’n stoel wilt.

Support magazine - oktober 2011

ZOETERMEER - HALFWEG - EINDHOVEN - HOOGEVEEN - SITTARD - BRUGGE (BE)

Aangepast sanitair Pronk ergo levert en installeert producten voor mensen met een functiebeperking met als doel: langer zelfstandig thuis kunnen functioneren. Mensen met functiebeperkingen aan armen en / of schouders kunnen problemen ondervinden bij het zichzelf reinigen na de toiletgang. Dit geldt vaak ook voor mensen met een chronische ontsteking in schaam- en anusstreek, darmaandoeningen en vrouwen in de kraamtijd. Met de douche-/föhncombinaties van Pronk ergo behoort dat tot het verleden.

GAAT VERHUIZEN PER 1 NOVEMBER

Dit product reinigt en verzorgt de gebruiker na ieder toiletbezoek met warm water, waarna (automatisch) de droogfunctie in werking wordt gesteld (föhn). Dit betekent meer privacy, een grotere zelfstandigheid en een verbeterde hygiëne voor de gebruiker en een verlichting van de taken voor de verzorging.

NIEUWE ADRES

Deze douche-/föhninstallatie kan met een afstandsbediening uitgevoerd worden en is op bijna elke toiletpot te monteren.

Collseweg 10 • 5674 TR Nuenen T 040 283 64 42 • E info@tripodbv.nl www.tripodbv.nl

Onze gespecialiseerde adviseurs vertellen u graag vrijblijvend alles over de mogelijkheden. Showroom bezoek alleen op afspraak.

Lees meer over Tripod en de verhuizing op onze website of in de volgende editie van Support Magazine

telefoon 079-361 13 40 www.pronkergo.nl

Volg ons op:

Zelfstandiger in beweging!

(TripodMobility)

2011_supportmagazine_ed05.indd 1

6-9-2011 10:33:02

Meer informatie specifiek voor dwarslaesie? Lees behalve Support Magazine ook De Ketting. Kijk op: www.dwarslaesie.nl of vraag een proefnummer: Dwarslaesie Organisatie Nederland Postbus 6124 9702 HC Groningen 0900-2021229 info@dwarslaesie.nl Dwarslaesie Organisatie Nederland is de Nederlandse organisatie van mensen met een dwarslaesie. Binnen deze organisatie helpen mensen met een dwarslaesie elkaar bij alle voorkomende problemen.

Informatie over hulpmiddelen vrij toegankelijk op het

Bedoeld voor gebruikers en

zorgverleners.

internet

* Productinformatie * Wie doet wat * Wet- en regelgeving * Classificaties * Nieuws * Jurisprudentie en naslagwerken (abonnees)

www.handy-wijzer.nl

www.handy-wijzer.be

(Tripod Autoaanpassingen)

kussen is bijzonder prettig: niet te hard en niet te zacht. Aan het einde van de dag was ik minder moe dan ik normaal was. Het open afrijden van de stoepen gaat merkbaar makkelijker en dat is handig als ik de hond uitlaat. Eigenlijk voldeed de stoel precies aan mijn verwachtingen en ik vond het dan ook jammer dat ik hem weer moest afstaan.’ Uiterlijk Ook Annelien Hartman uit Genemuiden mocht de stoel een week lang uitproberen: ‘Ik merk dat ik binnen veel meer flexibiliteit heb door z’n korte draaicirkel en directe besturing. Maar ook buiten heb je voordelen van die directe besturing en met de goede vering kun je inderdaad over verschillende typen ondergrond rijden. Ook het uiterlijk bevalt me wel en dat is voor mij natuurlijk ook best belangrijk. Over de zitting kan ik helaas niet zoveel zeggen. In mijn eigen rolstoel zit een op maat gemaakte zitting, want een standaard variant is voor mij niet geschikt. Ik denk dat met een andere, in dit geval op maat gemaakte zitting, de stoel voor mij nog beter zou rijden. Als ik weer in aanmerking kom voor een nieuwe stoel, zal ik de M400 zeker overwegen.’

technische details Chassislengte: 920 mm Chassisbreedte: 610 mm Zithoogte: 450 mm Elektrische stoellift: 200 mm Gewicht incl accu’s: 177 kg Max gebruikersgewicht: 136 kg Zitbreedtes: 420-470-520-570 mm Zitdieptes: 370-570 mm (instelbaar in trappen van 25 mm) Hoogte rugsteunen: 470-545-670 mm Hellingshoek: 9 graden omhoog en omlaag Accuvermogen: 2 x 60Ah/ 2 x 37Ah Actieradius: 25-35 km Max. snelheid: 10-12 km/h Draaistraal: 510 mm Motoren: 2 x 250 Watt Beensteunverstelling: tot 170 graden Kantelverstelling: tot 50 graden Rugverstelling: tot 175 graden Vering wielaandrijving: Ja Elektronica (standaard): R-Net 120 A Optionele rijbesturing: Ja, met R-Net

Support magazine - oktober 2011

Als een naar de top Ronald Hertog is een speerwerper met talent. Waar je er normaal zo’n negen jaar over doet om de techniek goed aan te leren, is Ronald in de helft van de tijd al een heel eind op weg om het wereldrecord te verbeteren. De spelen van Londen komen dan ook al erg dichtbij.

sport

Als Ronald in 2003 bij een auto-ongeluk betrokken raakt, verliest hij zijn rechter onderbeen. Met een prothese kan hij, na een periode van revalidatie, weer redelijk lopen, maar voor Ronald is dat lopen niet goed genoeg. ‘Ik wilde wat gaan doen, sporten, actief bezig zijn. Toen ik hoorde dat toenmalig bondscoach Frank Dik een loopclinic gaf, schreef ik me in.’ Zowel Ronald als Frank zijn enthousiast en na afloop vraagt Frank of Ronald misschien interesse heeft om zich in te schrijven bij een atletiekvereniging. De ervaren coach meent een talent te hebben gezien en, naar later blijkt, heeft hij daarin gelijk.

Support magazine - oktober 2011

‘Ik begon te trainen bij een atletiekvereniging in Rotterdam’, vertelt Ronald, ‘en deed daar voornamelijk de sprintonderdelen. Nadat ik daar een tijdje mee bezig was, kreeg ik last van mijn stomp. Ik had wondjes en veel last van pijn. Achteraf bekeken is dat niet erg raar, want een stomp heeft echt een bepaalde tijd nodig om rustig te worden. Ik wist toen ook al dat ik de werpnummers - zo noem je speerwerpen, kogelstoten en diskuswerpen - ook erg leuk vond, want al in het begin van mijn lidmaatschap van de atletiekvereniging kreeg ik een speer in mijn handen gedrukt.’

Olympische gevoel Ronald gaat door met de werpnummers en nog in hetzelfde jaar gooit hij zijn speer op een open Nederlands Kampioenschap in Lelystad een indrukwekkende 28,15 meter weg. Dat bleek meteen een Nederlands record te zijn. ‘Vanaf dat moment ging het snel. Ik legde me toe op de werpnummers en trainde keihard. Ik deed mee aan de Wereld Jongeren Kampioenschappen en haalde in mijn klasse twee gouden en een zilveren medaille binnen. Vooral het speerwerpen was mijn sterkste kant en in het jaar dat erop volgde, verbeterde ik mijn prestatie met de speer van 39,70 meter naar 46,81 meter.’ Op de paralympics van Bejing gooit Ronald, ondanks een bijzonder pijnlijke blessure, maar liefst 51,69 meter ver. Helaas niet goed genoeg voor een podiumplaats. Hij eindigt op de vierde plek. ‘Toch was het een machtige ervaring om mee te doen aan de Spelen’, vindt Ronald. ‘Mensen hebben het weleens over het Olympische gevoel en dat je dat heel moeilijk kunt omschrijven. Toen ik bij de openingsceremonie dat stadion kwam binnenlopen, begreep ik ineens wat mensen daarmee bedoelen.’ Ontspannen Volgens Ronald is speerwerpen een van de lastigste sporten om aan te leren: ‘Het duurt gemiddeld een jaar

speer of negen voordat je de techniek onder controle hebt. Je moet je voorstellen dat je lichaam bij het werpen een soort boog moet vormen en dat de speer daarbij de pijl is. Een goede worp is alleen mogelijk als je de passen bij de aanloop exact goed maakt en je diep genoeg kunt ontspannen om die boog zo effectief mogelijk te maken. Bij kogelstoten kun je nog heel wat compenseren met kracht, maar bij speerwerpen lukt dat absoluut niet.’ Het speerwerpen geschiedt, net als alle andere Paralympische sporten, in verschillende klasses. Die zijn grofweg onderverdeeld in de visuele beperkingen - klasse 10-, de verstandelijke beperkingen - klasse 20 -, de spastische beperkingen - klasse 30 -, de amputees - klasse 40 - en de rolstoelgebruikers - klasse 50 -. Op de grote - internationale - wedstrijden wordt in de eigen klasse onderling gestreden, maar bij kleinere toernooien neem je het ook op tegen spelers uit een andere klasse. ‘Middels een compensatie-systeem wordt het dan toch een min of meer gelijke strijd’, legt Ronald uit.

maar gek genoeg wordt er maar anderhalve dag in de week daadwerkelijk met de speer gegooid. ‘Dat doen we bewust zo omdat het speerwerpen zo belastend is. Alle training die ik doe ondersteunt eigenlijk het speerwerpen. Mijn coach zegt dat het speerwerpen het toetje van de training is.’ En ondertussen is er weer een nieuwe discipline bijgekomen. Ronald: ‘Ik deed een keertje mee met verspringen en dat leverde me meteen een tweede plaats op in de wereldranglijst. Dat klinkt een beetje maf, maar als je het kunstje van rennen en afzetten met een prothese beheerst - en dat moet je, wil je een speer goed kunnen werpen - is dat verspringen ineens een stuk makkelijker dan je denkt.’ Ondanks zijn talent voor het springen, blijft Ronald focussen op het speerwerpen. ‘Ik vind dat simpelweg veel leuker en in die discipline wil ik de beste worden. Ik ga zeker door met verspringen en waarschijnlijk kwalificeer ik me er ook nog voor zometeen in Londen, maar het moet leuk blijven. Speerwerpen krijgt de meeste aandacht. In Londen wil ik zometeen 60 meter kunnen gooien!

60 meter Een typische trainingsweek van Ronald ziet er op het eerste oog verontrustend druk uit. Elke dag, behalve zaterdag, wordt er keihard getraind,

Meer info: www.ronald-hertog.nl

Foto: Mathilde DuSol.

Support magazine - oktober 2011

ADVERTORIAL

Mooi, functioneel en ook nog betaalbaar! Na de ontwikkeling van de diverse modellen instelbare Lagooni douchetoiletrolstoelen ontstond ook de vraag naar een eenvoudigere variant. Hierbij mochten echter geen concessies gedaan worden aan het comfort, de kwaliteit en het uiterlijk. Ook het prijsniveau moest passend blijven bij hetgeen het product biedt. Geen eenvoudige opgave, maar het resultaat mag er zijn: de Lagooni lite...

De Lagooni lite is een comfortabele aluminium douchetoiletrolstoel voor volwassenen met een zitbreedte van 45 cm. De lite heeft uitneembare en wegdraaibare armen beensteunen met voetenplaten. De tweedelige kunststof voetenplaten zijn in hoogte verstelbaar en opklapbaar. De Lagooni lite wordt uitgevoerd als zelfrijder met grote achterwielen en als duwmodel met vier kleine zwenkwielen. De Lagooni lite past over een standaard toilet, maar ook over een 46 cm hoog toilet, desgewenst kan deze ook met een toiletondersteek of toiletemmer gebruikt worden.

De draaicirkel van de Lagooni lite is klein en kan daarom gemakkelijk in kleinere badkamers, toiletruimtes en slaapkamers gebruikt worden. De Lagooni lite rijdt als een ADL-stoel en is licht en wendbaar. Er is daarom maar weinig kracht nodig om de stoel zelfstandig voort te bewegen.

De Lagooni lite zelfrijder heeft vijfspaaks aluminium achterwielen met solide rubberen banden en solide kunststof voorwielen. Het duwmodel heeft vier kunststof zwenkwielen, waarvan de achterste twee met rem.

De zitting van de Lagooni lite is vervaardigd van polyether in combinatie met platilon. De uitsparing van het kussen zit standaard aan de voorzijde. Tegen geringe meerkosten kan een zitting ook volledig op maat gemaakt worden.

De Lagooni lite biedt een aantal mogelijkheden voor aanpassingen of uitbreidingen op individuele situaties. Denk hierbij aan een op maat gemaakte zitting, beklede voetenplaten, op maat gemaakte armsteunen of armleggers, insteekrails voor toiletondersteek of-emmer, anti-tipsysteem, gepolsterde rugleuning of een opvulstuk voor de zitting.

De rugleuning van de Lagooni lite is 45 cm hoog en bekleed met zwart zeil. Aan de rugleuning zitten twee duwhandvatten.

Voor meer specificaties en informatie over passingen, vergoedingen en prijzen kunt u terecht op www.lagooni.com of belt u 0174-281551.

Nieuws Ingezonden brief

Nieuw financieringsinstrument

Beste redactie, In Support nr.4 aug 2011 zag ik als nieuws op pagina 41 een bericht staan voor incontinentiemateriaal. Hierin werd benoemd dat incontinentiemateriaal steeds minder vergoed wordt door de ziektekostenverzekeringen en dat de gebruikers van dit verbandmateriaal dit daarom vaker zelf aanschaffen. Hierbij biedt dan de rolstoelwinkel.nl zijn producten aan. Onderstaand stukje laat zien dat incontinentiemateriaal wel degelijk vergoed wordt. Hier is echter wel een machtiging voor nodig.

Triodos Bank en NSGK voor het gehandicapte kind hebben een nieuw financieringsinstrument geïntroduceerd om organisaties te helpen die zich inzetten voor kinderen en jongeren met een handicap. Voortaan kunnen deze organisaties een bankfinanciering afsluiten bij Triodos Bank om hun project voor kinderen met een handicap te realiseren. NSGK stelt zich garant voor een deel van deze leningen. Het Borgstellingsfonds levert dus een extra geldstroom op voor zorgondernemers. Daarnaast wordt de armslag van NSGK, het goede doel voor kinderen en jongeren met een handicap in Nederland, er aanmerkelijk groter door. Voor het borgstellingsfonds heeft NSGK een reservering gemaakt van concreet 500.000 euro die zorgt voor een veelvoud aan financieringen door Triodos Bank (2 miljoen euro), waardoor naar verwachting veel meer projecten gerealiseerd kunnen worden voor kinderen en jongeren met een handicap op het gebied van wonen, leren, werken en vrije tijd. Ook wordt ondernemerschap in de zorg door deze financieringsvorm gestimuleerd. Het principe van het borgstellingsfonds heeft zich al bewezen in de culturele sector door middel van het Borgstellingsfonds Broedplaatsen van Triodos. Het is een simpel principe dat ook door andere goede doelen en stichtingen (in de zorg) en door andere banken omarmd kan worden.

Conform de regeling zorgverzekering (paragraaf 1.4 artikel 2.15) kan er aanspraak bestaan op incontinentiemateriaal: • Bij faeces incontinentie die langer duurt dan 2 weken • Bij incontinentie voor urine die langer duurt dan 2 maanden. Voor veel mensen met incontinentieklachten is het een hele drempel om hulp te vragen voor dit probleem. Soms blijkt dat naast incontinentiemateriaal er door nieuwe inzichten toch nog wel behandelmogelijkheden zijn. Mocht dit niet het geval zijn dan is het altijd raadzaam om zich door een deskundige te laten adviseren over voor u gepast materiaal. Met vriendelijke groeten, Margo Kauwenberg Continentieverpleegkundige

Doubles Masters Invacare sponsort al 17 jaar lang het rolstoeltennis en de komende 2 jaar is zij naamsponsor van het ITF Doubles Masters. De 2011 editie van dit toernooi vindt plaats van 2 tot en met 6 november in het Frans Otten Stadion in Amsterdam. Het Invacare Doubles Masters is één van de meest prestigieuze rolstoeltennis evenementen van het ITF, welke voor het eerst gehouden werd in 2000. Op dit toernooi zullen de beste 8 heren dubbels, de beste 4 dames dubbels en de beste 4 quad dubbels het tegen elkaar opnemen om het publiek spannende wedstrijden op topniveau voor te schotelen. Invacare zal voor de vierde achtereenvolgende keer het succesvolle internationale symposium voorzitten. Dit jaar draait het om het thema “real life challenges”. Invacare verheugt zich erop een platform te bieden aan experts uit zowel de sportals de zakenwereld alsmede de maatschappij om zo een ieders ervaringen te delen. Het symposium vindt plaats op donderdagmiddag 3 november van 15.00 - 17.30 uur in het Frans Otten Stadion.

John Boom Kort voor het uitkomen van Support Magazine 4, met daarin het verhaal van John Boom, kregen we te horen dat John zichzelf van het leven had beroofd. Uit zijn afscheidsbrief en andere informatie die later boven tafel kwam, werd duidelijk dat John al lange tijd bezig was met het plannen van zijn dood. Het niet meer mee kunnen komen op het niveau waarop hij altijd gewend was om te leven, was voor hem vanaf dag één na zijn bloeding al niet te verkroppen. De toon van Support Magazine is positief. Klagen over je beperking en focussen op wat er allemaal niet meer kan, gebeurt in andere media al genoeg. Wij proberen te kijken naar datgene wat er nog wél kan, maar de realiteit is soms anders. Niet iedereen kan, of wil leven met een beperking. Ook daar moet je de mens krediet voor geven. John sluit zijn brief af met de woorden ‘Neem het mij niet kwalijk. Ik heb mijn leven lang de regie in eigen hand gehad. Ook nu zeg ik: I did it my way.

Support magazine - oktober 2011

technische snufjes | de nieuwste hulpmiddelen | psychologie nr 4

nr 5

NR 2

nr 3

AUG 2011

okt 2011

NR 1

APR 2011

juni 2011

2011

FEB 2011

vakantiegids MAGAzine over leven, wonen en werken Met een lichAMelijke beperkinG

Magazine over leven, wonen en werken Met een lichaMelijke beperking

MAGAZINE OVER LEVEN, WONEN EN WERKEN MET EEN LICHAMELIJKE BEPERKING

Magazine over leven, wonen en werken Met een lichaMelijke beperking

MAGAZINE OVER LEVEN, WONEN EN WERKEN MET EEN LICHAMELIJKE BEPERKING

Oranje mag naar Londen

2 in 1 handrolstoel met joystick

Pak op maat

De seksuoloog heel gewoon

Ledenreis Barcelona

Op reis naar Rome

Je Zal Het Maar Hebben

Smartsteer meer dan sturen

Goed voorbereid

op reis

Ankeiler ankeilerrr Ankeiler ankeilerrr

Varen

Ankeilerrrr

over de Kaag

ankeilersss

Racing Kenny

naar Londen

Monique

fietst weer

Abseilen

van de Euromast

Special

Nederland

Altijd iets te beleven

met Support Magazine

JA, ik neem een

abonnement!

Ik ontvang zes edities van Support Magazine plús de jaarlijks verschijnende Support Vakantiegids. Ik kies voor: een jaarabonnement met welkomstkorting: ik betaal het eerste jaar € 21,50 in plaats van € 24,20. een jaarabonnement met als welkomstgeschenk het boek Rolstoelkunde van Kees van Breukelen ter waarde van € 12,50. Ik betaal € 24,20.

vul nu de bon in voor een abonnement Naam Adres Postcode en plaats Telefoon E-mail Handtekening

Ja, u mag mij bellen voor informatie indien nodig.

Stuur de bon in een envelop zonder postzegel naar: Support Magazine Antwoordnummer 20014 2290 VG Wateringen

Abonneren kan ook via: www.supportmagazine.nl e-mail: irene.semp@lakerveld.nl telefoon: 070-336 46 00

Prijzen geldig voor 2011. Jaarabonnementen worden na een jaar automatisch verlengd. Opzeggen kan tot twee maanden voor het einde van de abonnementsperiode.

high performance vouwframe technologie

Beelden zeggen meer dan woorden, kijk op:

www.quickiewheelchairs.eu/xenon

FreeWheel rijhulp

Geen berg te hoog Dit handige voorzetwiel klem je in een paar seconden aan de voetensteun van je rolstoel, zonder gereedschap. Bij de eerste aanzet liften je voorwielen en… wég ben je.

Kenmerken FreeWheel • Lichtgewicht (minder dan 2,5 kg) • Duurzaam aluminium • Klemt secure aan vrijwel elke rolstoel met vaste voetensteun • In minder dan 5 seconden aan- of af te koppelen • Geen constructiedelen aan je rolstoel. • Wendbaarheid blijft behouden. Wandelen, joggen, de natuur in of gewoon boodschappen doen wordt zoveel makkelijker met de FreeWheel.

Double Performance: rolstoel & handbike expertisecentrum Double Performance B.V. Antwerpseweg 13/1 2803 PB Gouda, Nederland

tel: + 31(0)182 - 573 833 email: reacties@doubleperformance.nl website: www.doubleperformance.nl

Met de FreeWheel kun je je makkelijk verplaatsen over moeilijk begaanbare terreinen zoals gras, heide, bos en sneeuw. Ook stoepranden en goten zijn makkelijker te nemen.