Support Magazine aug. 2010

nr 4 aug 2010

Magazine over leven, wonen en werken met een lichamelijke beperking

Tafeltennis met beperking Hip op drie wielen

Het strand op met een rollator

ikSta

www.doove.nl/lifestand

STAAN heeft medische, psycho-sociale en functionele voordelen, zowel thuis als op het werk.

Voor iedereen die zelf wil STAAN verzorgt Doove Products kosteloze passingen aan huis.

U kunt zich gratis aanmelden via www.doove.nl/lifestand. Voor meer informatie kunt u ook mailen naar lifestand@doove.nl.

DOOVE PRODUCTS

Colofon 9e jaargang nr. 4, augustus 2010 Support Magazine, vakblad over leven, wonen en werken met een lichamelijke beperking Website www.supportmagazine.nl Hoofdredacteur Joeri van der Kloet, tel. 0174 - 389 686, fax 0174 - 315 003, e-mail: joeri.van.der.kloet@lakerveld.nl Eindredactie Ad van Gaalen Redactie Monique Wijnen, Hans Hendriksen, Mirjam Mos Vormgeving Mandy Wagner Fotografie Joeri van der Kloet, Marco Zuijdwijk, Monique Velzeboer, Jacqueline Beckers, Armando Branco, Monique Wijnen Aan dit nummer werkten mee Kees van Breukelen, Anita Bharos, Nita Bharos, Sonja van Proosdij Omslagfoto Joeri van der Kloet Advertenties Sonja Bruin, tel. 0174 - 389 683, fax 0174 - 315 002. e-mail: sonja.bruin@lakerveld.nl Mediaorder Ronald Romijn, tel. 0174 - 389 682, fax 0174-315002, e-mail: ronald.romijn@lakerveld.nl.

Sonja Bruin, tel. 0174 - 389 683, fax 0174 - 315 002, e-mail: sonja.bruin@lakerveld.nl Klantenservice tel. 0174 - 315 000, fax 0174 - 315 001, e-mail: klantenservice@lakerveld.nl Abonnementen Irene Semp, tel. 0174 - 389 693, fax 0174 - 315 002, e-mail: irene.semp@lakerveld.nl Support Magazine verschijnt 6x per jaar. Abonnees ontvangen gratis de jaarlijks verschijnende Support Vakantiegids.

Jaarabonnement: Nederland & België: _ 23,50 Overige landen _ 28,60 Losse nummers: _ 7 inclusief verzendkosten.

Voorgaande nummers en collectieve abonnementen op aanvraag: tel. 0174 - 389 693.

Abonnementen kunnen elk gewenst moment ingaan en worden na een jaar automatisch verlengd. Opzeggen kan tot twee maanden voor het einde van de abonnementsperiode.

Uitgave Support Magazine is een uitgave van Uitgeverij Lakerveld bv, Postbus 160, 2290 AD Wateringen, Turfschipper 53, 2292 JC Wateringen, tel. 0174 - 315 000, fax 0174 - 315 001, e-mail: uitgeverij@lakerveld.nl, website: www.lakerveld.nl Uitgever/directeur Ad van Gaalen, adjunct-directeur Henk Marin Klaassen, hoofd verkoop Richard van der Hak, hoofd abonnementen Irene Semp, hoofd administratie Ed Kok, public relations Pauline Montfoort.

Persoonsgegevens Support Magazine legt gegevens van lezers vast voor de uitvoering van de (abonnements)overeenkomst. Deze gegevens kunnen worden gebruikt om u te informeren over andere producten en diensten. Als u hier geen prijs op stelt dan kunt u dat laten weten bij irene.semp@lakerveld.nl of bellen naar 0174 - 389 693.

Voorwoord South Park Kent u de Amerikaanse tekenfilmserie South Park? Die serie over de basisschoolkinderen Stan, Cartman, Kenny en Kyle? De tekenfilmserie is niet echt bedoeld voor kinderen en heeft zowel in de VS als in Europa tot heel wat consternatie geleid.

In de tekenfilms worden namelijk met de regelmaat van de klok allerlei individuen en complete groeperingen op een tamelijk grove manier belachelijk gemaakt. Van Britney Spears tot Mohammed, iedereen is er de klos en het taalgebruik is daarbij ook niet mis. Je moet er van houden, zeg maar.

U snapt al waar het naartoe gaat: juist, mensen met een beperking. En wat dat betreft is er iets interessants te bespeuren in South Park. Op de school waar de vier hoofdpersonen dagelijks naartoe gaan, zitten twee jongens met een beperking: Jimmy en Timmy. Jimmy is een jongen die met behulp van twee krukken door het leven gaat en enorm last heeft van stotteren. Timmy is een knul met een verstandelijke en lichamelijke beperking. Hij rijdt in een elektrische rolstoel en als je hem hoort, roept hij doorgaans zijn eigen naam. Nu zou je verwachten dat die twee jongens eigenlijk alleen maar als makkelijk doelwit van allerlei grove pesterijen door de makers in de film zijn getekend, maar daar heeft u het mis. Integendeel, in het afgrijselijk intolerante South Park zijn mensen met een beperking wonderwel geïntegreerd en geëmancipeerd. Jimmy is namelijk stand-up comedian en noemt zichzelf handi-capable. Hij bedenkt grappen die af en toe zelfs nationale aandacht krijgen, maar veel belangrijker: hij beleeft dezelfde avonturen als de vier hoofdpersonen. En nog belangrijker: niemand van de kinderen in de klas doet moeilijk over Jimmy z’n handicap.

En dat geldt ook voor Timmy. Hij doet mee in de klas, is lid van dezelfde boyscouts groep en is ook op het basketballveldje te vinden. En ook daar doet niemand moeilijk over.

Timmy en Jimmy bleven uiteraard niet onopgemerkt. Columnist Jeff Shannon van The Seattle Times, zelf vanaf de nek verlamd, noemde de South Parkers met beperking ‘goodwill ambassadors’ en zegt: ‘Timmy appears, at first glance, to uphold the condescending disability stereotypes that are gradually fading from mainstream entertainment. But like everything else in ‘South Park,’ he’s actually challenging preconceptions, toppling taboos and weaving his singularity into the fabric of the show.’* Van de mensen waar je het minste van verwacht, kun je soms het meeste hebben. * vert: ‘Timmy lijkt op het eerste gezicht het neerbuigende stereotype beeld van gehandicapten, die geleidelijk verdwijnt uit mainstream entertainment, te bevestigen. Maar zoals alles in South Park, is hij eigenlijk degene die vooroordelen uitdaagt, taboes omverwerpt en zijn individualiteit verwerkt in de verhaallijn van de tekenfilm.’

ISSN 1569-3228 Copyright © 2010 Uitgeverij Lakerveld bv Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze ook, zonder schriftelijke toestemming vooraf van de uitgever.

Joeri van der Kloet, Hoofdredacteur

Support magazine - augustus 2010

3

Wij zorgen voor lekker gewoon kunnen doen.

De kwaliteit van uw leven. Daar draait het bij ons allemaal om. Die willen we zo optimaal mogelijk laten zijn. Daarom wordt u altijd geadviseerd door ervaren mensen die samen met u de beste oplossing zoeken uit de talloze mogelijkheden.

Met daarbij de zekerheid dat we de meest

www.welzorg.nl

voorkomende hulpmiddelen in huis hebben.

Van eenvoudige krukken tot de technisch meest gevanceerde scootmobiel. Prettig is ook dat we nooit ver weg zijn. Welzorg vestigingen vindt u in het hele land. Dus ook bij u in de buurt zorgen we ervoor dat u weer verder kunt kijken.

Inhoud

nr 4 augustus g 2010

Regie in eigen hand Je hebt een Wajong of andere uitkering, wil graag aan het werk, maar het lijkt maar niet te lukken. Je wordt niet aangenomen of het is moeilijk om je kunnen te combineren met een vaste baan. Een eigen bedrijf biedt dan misschien mogelijkheden.

Pag. 8

Calvados De dames Proosdij en Beckers bezochten het bekendste gedeelte van Normandië: de Calvados. Bekend om z’n eten en drinken, maar, zo blijkt, er zijn ook non-culinaire dingen te beleven.

Pag. 14

8

Alpe d’Huez Rik van der Vossen ging de uitdaging aan: vijftien en een halve kilometer lang en met een ruim elfhonderd meter steil omhoog. En dat op je handbike, zonder enige vorm van trapondersteuning.

Pag. 34

En verder Colofon Voorwoord Het strand op Topkoks bieden zich aan Nieuws Eten met Nita Hip op drie wielen Mens & Auto Haal je recht!

Body & Mind Revalideren in Suriname Column Marian Tafeltennis: beste in haar klasse Honderd rolstoelen Challenged Nieuwe Producten Column Kees Handige lift Toegankelijkheid door smartphone

3 3 6 12 13 17 18 21 22 26 30 37 38 40 42 45 46 47 48

14

34

Advertentie-index B&S revalidatietechniek Bever TMC Coloplast Doove Products Double Performance Dwarslaesie organisatie Fokus Handicare Handy-Brains

44 21 24 2, 41 52 44 11 29 44

Invacare Messe Düsseldorf-Rehacare Permobil Pronk Ergo Rai Auto Aanpassers RTD het Dorp Sunrise Medical Thyssen Krupp Welzorg Support magazine - augustus 2010

51 49 29 44 20 44 33 24 4 5

Strand op met Nu het hartje zomer is doe je niets liever dan lekker afkoelen aan zee.

Tenminste, als je jezelf kunt verplaatsen over het strand. Met je ADL-rolstoel het zand op is doorgaans geen groot succes, maar gelukkig zijn er ook speciale strandrolstoelen.

Sinds kort bestaat er ook een rollator voor op het

TECHNIEK

strand: de Easy Roller.

6

Support magazine - augustus 2010

Kim Verschuren vindt het wel leuk om de gloednieuwe rollator eens aan een praktijktest te onderwerpen. Bij Alexander Beach in Noordwijk is een uitleenpunt van strandrolstoelen en -sinds kort- de strandrollator. Eigenlijk mogen we hem geen strandrollator noemen, want hij kan nog veel meer, vindt Peter van Brakel van Off The Road Wheels: ‘ADL-rolstoelen zijn gemaakt om over verhard terrein jezelf voort te bewegen en dat doen ze doorgaans uitstekend.

Op ruwer en vooral ongelijk terrein heb je er eigenlijk niks aan. Je banden zijn dan te smal en te hard en je zwenkwieltjes doen al helemaal niks.

Hetzelfde geldt voor rollators. Die moet je niet door het bos of over het strand

willen duwen. De enige manier om zo’n rollator geschikt te maken voor lastiger terrein is door grotere banden te monteren en dat is dus ook wat we gedaan hebben.’

En dat kun je wel zeggen: de banden onder de Easy Roller zijn flink breed en van een veel grotere diameter dan onder een gewone rollator. Bovendien zijn er drie wielen in plaats van vier.

Om meerdere redenen. Peter: ‘Drie sporen loopt stabieler dan twee sporen.

Bovendien stuurt het veel makkelijker en een groot deel van de kostprijs wordt bepaald door de banden. Die zijn namelijk hartstikke duur.’

Grappig detail is dat de banden niet specifiek bedoeld zijn voor rolstoelen

de Easy Roller of rollators. NASA, de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie, gebruikt dergelijke banden om apparatuur over heel ruw terrein (bijvoorbeeld een andere planeet) schokvrij te transporteren. Het is maar dat je het weet.

Rul zand Kim begint met frisse moed aan de wandeling over het strand, maar ze geeft al na een paar minuten toe dat het best pittig is. ‘Ik moet echt stevig duwen om de rollator goed van z’n plaats te krijgen’, zegt ze. Vlakbij de vloedlijn is het zand een stuk harder en daar kost het duwen van de Easy Roller dan ook minder moeite. ‘Dat scheelt al een stuk’, zegt ze, enigszins opgelucht.

Peter: ‘Het klopt dat het rulle zand best lastig door te komen is en het zal dan ook van persoon tot persoon verschillen of de rollator geschikt is. Als je nauwelijks kracht hebt, kun je beter een Strandjutter nemen. Als je gebrekkige

stabiliteit hebt, maar wel voldoende kracht, is de Easy Roller fantastisch. Je kunt dan tenminste echt zelfstandig het strand op.’

En mócht je onverhoopt toch moe worden, hoef je je alleen maar om te draaien en op het zitje van de Easy Roller te laten neerzakken. ‘En dat zit goed hoor!’, vindt Kim. Hoewel hij op het strand niet zo snel nodig zal zijn, is de rollator uitgerust met een handrem. ‘En dat is een degelijk ding,’ legt Peter uit, ‘want spullen die worden uitgeleend, krijgen doorgaans een wat ruwere behandeling dan je eigen spullen.’

Peter streeft er naar zoveel mogelijk verschillende uitleenpunten uit te rusten met de Easy Roller, maar of dat lukt hangt af van de welwillendheid van de gemeente. ‘We moeten ze ervan overtuigen dat niet alleen oudere mensen enorm veel baat hebben bij zo’n hulpmiddel, maar dat er ook

mensen zijn met MS, spierziektes en andere beperkingen die normaal niet het strand op kunnen. Lekker over het strand wandelen is ontzettend gezond.

Als je enigszins kracht en functie hebt, kun je met de rollator het zand op.’

Uitleenpunt ‘Ook handig dat ik mijn krukken zo goed kwijt kan’, vindt Kim. ‘En hij ziet er op zich ook nog wel aardig uit. Dat kan een stuk erger.’

Mocht je in de buurt geen uitleenpunt hebben waar de Easy Roller beschikbaar is, kun je hem ook kopen voor de niet misselijke prijs van 1400 euro.

‘Maar dan heb je wel een duurzaam product waar je ontzettend veel plezier van kunt hebben’, meent Peter.

Meer weten?

Kijk op www.offtheroadwheels.nl Je kunt hier ook zien waar de uitleenpunten zijn.

Support magazine - augustus 2010

7

Regie in

eigen hand Je hebt een Wajong of andere uitkering, wil graag aan het werk, maar het lijkt maar niet te lukken. Je wordt niet aangenomen of het is moeilijk om je kúnnen te combineren met een vaste baan. Dan biedt een eigen bedrijf wellicht mogelijkheden.

werk

Robert Braam is zo’n jongere die de regie in eigen hand heeft genomen.

‘Sinds 1 januari 2010 sta ik als zelfstandige ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Ik vind dit best spannend en het is nog een beetje zoeken, maar ik doe nu echt iets wat ik leuk vind.

Hier is wel een heel proces aan vooraf gegaan,’ vertelt Robert enthousiast.

8

Zoeken Als Robert (30) ter wereld komt is hij doof aan zijn linker oor en rechts zeer slechthorend. Al snel komen zijn ouders erachter dat hij ook een nogal kenmerkende stem heeft. Het grootste gedeelte van de basisschool en voortgezet onderwijs brengt Robert door op speciaal onderwijs. Zijn MBOdiploma administratie haalt hij op een reguliere school. Vervolgens volgt hij de opleiding Sociaal Juridisch Dienstverlener, eerst op MBO-niveau en later HBO. ‘Tijdens mijn HBO-studie merkte ik toch wel dat het volgen van colleges moeilijk was en het niveau

Support magazine - augustus 2010

hoog. Hierdoor daalde mijn motivatie. Met hangen en wurgen heb ik mijn propedeuse gehaald en heb toen besloten te stoppen. Ik ging werken in de leukste boekwinkel van Groningen.

Met mijn werkgever had ik afgesproken dat ik zou beginnen met inpakwerk om vervolgens in de winkel te gaan verkopen. Maar de werkgever kwam zijn afspraken niet na. Hij vond de baan toch eigenlijk maar niets voor mij; ik kon beter iets sociaals gaan doen, zo zei hij. Wat moest ik nu? Mijn vader werkt voor de politie en daar kwam een functie vrij die mij op het lijf geschreven was. Ik helemaal blij, maar ook dit was van korte duur; wegens bezuiniging werd mijn functie geschrapt.’

Passie ‘Via UWV werd me een re-integratietraject aangeboden. Bij het uitvoerend re-integratiebedrijf trof ik een leuke en goede coach. Samen zijn we gaan kijken wat ik kan en wat ik leuk vind met als doel: betaald werk. We maakten een lijstje en uiteindelijk kwamen we op twee beroepen uit. Het ene was bibliothecaris; een baan die ik altijd al leuk vond. Ik had tijdens mijn MBO-studie administratie stage gelopen bij een bibliotheek. Het andere werk wat op mijn lijstje stond was trainingsacteur. Tijdens mijn HBO-opleiding vond ik rollenspellen altijd vreselijk, tenminste als student - ik barstte van de zenuwen -, maar aan de andere kant van de tafel, als acteur, vond ik het geweldig. Ik zat echt op mijn plek en raakte enorm bedreven in het spel; ik kon de student een veilige omgeving bieden en mijn rollen iedere keer weer aanpassen aan de leerdoelen

van de student. Nadat ik stopte met mijn studie, heb ik hier mijn rol, mijn passie gelukkig wel weten te behouden.

Tijdens de toetsmomenten van de studenten bleef ik de acteur. Ik speelde voor toekomstige artsen een patiënt die ontevreden is over de behandeling of de cliënt bij een diëtist die zich stiekem niet aan zijn dieet houdt.’

Ondersteuning ‘Uit de gesprekken met mijn re-integratiecoach werd duidelijk dat dit het werk is wat ik graag wil doen en waar ik goed in ben. Zolang de persoon maar aan mijn goede kant zit voor het gehoor, dan kan ik hem prima verstaan. Dat mijn stem een beetje typisch is, lijkt niemand te storen. En mijn open en enthousiaste houding zijn alleen maar van toegevoegde waarde voor dit beroep. Het advies van mijn coach naar UWV luidde dan ook: “Gezien Robert’s ervaring en interesse zal een baan als zelfstandig trainingsacteur goed bij hem passen. Mijn enige twijfel is de haalbaarheid van het runnen van een eigen bedrijf, gezien het feit dat Robert veel structuur nodig heeft en hij deze nu min of meer zelf moet aanbrengen.” Hier had ze inderdaad een punt’, lacht Robert, ‘een aantal jaar geleden is PDD-NOS bij mij geconstateerd, één van de vele ontwikkelingsstoornissen.

Dit betekent dat ik hulp nodig heb bij het overzien en organiseren van zaken.

Ik was toentertijd al met een maatje van me bezig met het maken voor een soort ondernemersplan en een website.

Toen ik me 1 januari 2010 inschreef bij de Kamer van Koophandel kreeg ik een mentor toegewezen. De KvK kent >>

Support magazine - augustus 2010

9

>>

werk

namelijk een mentorenpool; een ervaren ondernemer helpt een startende ondernemer. Mijn ervaren ondernemer heeft verschillende bedrijven en een liefde voor coachen. Zij helpt mij met het uitzetten van de grote lijnen van mijn bedrijf. Daarnaast word ik inhoudelijk ondersteund door een man die werkt in het ondernemershuis bij ons in de wijk. Deze service wordt vergoed door UWV. Verder heeft UWV mijn theatercursus bekostigd.’

Doel ‘Ik krijg drie jaar de tijd om mijn bedrijf “Braamwerk” op te zetten, althans over drie jaar blikken UWV en ik terug op Braamwerk; hoe zijn de afgelopen drie jaar verlopen? Hoe staat het met de opdrachten? En de inkomsten? Op dit moment krijg ik de meeste opdrachten binnen via verschillende HBO-studies. Ook binnen het bedrijfsleven zijn er vele rollen voor mij weggelegd. Letterlijk en figuurlijk zeg maar. Zo kan ik erg goed in de rol van de overenthousiaste werknemer stappen die met slecht nieuws wordt geconfronteerd,’ zegt Robert met een brede lach. ‘Weer even terug naar serieuze zaken: mijn inkomsten. Deze stuur ik iedere maand door naar UWV. Zolang ik nog geen winst draai of binnen de grens van ‘mogen bijverdienen’ blijf, behoud ik mijn volledige Wajong.

Zodra ik meer ga verdienen, wordt dit verrekend met mijn uitkering. Ik val onder artikel 50. Dit betekent dat ik te allen tijde terug kan vallen op mijn Wajong. Dit is een fijne gedachte, hoewel ik ook vind dat een uitkering de motivatie om zelf actief op zoek te gaan naar een baan sterk kan doen verminderen. Een Wajong is geen vetpot, maar je krijgt wel geld, zonder de druk die werk met zich meebrengt. Ik moet overigens wel oppassen voor die druk en kan ook geen dagen van acht uur maken, maar mijn doel is absoluut om uit die uitkering te komen. Ik wil acteren, ik wil spelen en zoveel werk krijgen dat ik zo nu en dan “nee” moet verkopen.’

Benieuwd naar Robert’s werk, kijk op www.braamwerk.nl 10

Support magazine - augustus 2010

uwv In het kort Erik Voerman, projectmanager bij UWV: ‘We hebben nog niet zo heel veel ervaring als het gaat om klanten die vanuit een uitkering voor zichzelf beginnen. In eerste instantie wordt er door een arbeidsdeskundige, een medewerker van het werkbedrijf of jobcoach gekeken naar passend werk in de vorm van een reguliere baan. Wanneer dit niet werkt, of de klant een duidelijke wens heeft, kan een eigen bedrijf een alternatief zijn. We merken wel dat er nogal wat angst en onwetendheid - bij zowel de klant als een arbeidsdeskundige - heerst als het gaat om het starten van een eigen bedrijf. De klant maakt zich vaak zorgen om de beginperiode, als er bijvoorbeeld nog geen inkomsten zijn.

Mocht dit het geval zijn, dan is er niets aan de hand; komt er nog niets binnen, gebeurt er ook niets met de uitkering. Zodra de klant inkomen haalt uit de werkzaamheden wordt dit verrekend met de uitkering. Ook de arbeidsdeskundigen kampen vaak met onzekerheid, veelal door onwetendheid op dit gebied. Het is zo dat UWV ondernemers in spe kan ondersteunen - mits er een goed en haalbaar plan ligt - met bijvoorbeeld een voorbereidings- of starterskrediet. Een vergoeding voor begeleiding, een vergoeding van voorzieningen op en rond de werkplek - bijvoorbeeld elektrische bureaustoel, spraakherkenning - en een vergoeding voor het vervoer van en naar de werkvloer behoren ook tot de mogelijkheden.

Daarnaast kan UWV de eerste jaren (maximaal vier jaar) een eventuele aanvulling op het inkomen bieden. In onze folder “Kan ik met een uitkering ook voor mezelf beginnen? Van een uitkering naar een eigen bedrijf” lees je meer hierover. Deze is te vinden op onze site www.uwv.nl onder “Particulieren”, in de blauwe balk onder “Brochures op alfabet”.’

Vrijheid en gewoon wonen met een lichamelijke handicap? Fokus maakt het mogelijk!

Vrijheid en gewoon wonen met een lichamelijke handicap? Fokus maakt het mogelijk! U huurt een aangepaste woning van een woningcorporatie. Fokus verleent vervolgens bij u thuis assistentie bij algemene dagelijkse levensverrichtingen (ADL). Dat doen we op afroep en op aanwijzing van u als cliĂŤnt. En dat 24 uur per dag en zeven dagen per week. Zo houdt u zelf de regie over uw eigen leven. Dat maakt Fokus gewoon en bijzonder tegelijk. Al ruim 35 jaar.

Iets voor u?

Fokus is actief in heel Nederland. Er zijn vaak per direct woningen beschikbaar. Kijk op onze site voor het actuele aanbod en alle informatie: www.fokuswonen.nl.

Meer weten? Bel ons Servicepunt nieuwe cliĂŤnten: (050) 521 72 72.

www.fokuswonen.nl

Topkoks

bieden zich aan Gerard Rijkers en Hans Mounier weten wel hoe ze een lekker sateetje moeten maken. Ze doen niets liever dan uitgebreid koken voor groepen. Gek genoeg lijkt het niet zo simpel te zijn om mensen van hun diensten gebruik te laten maken. Gratis diensten,

culinair

welteverstaan.

12

‘Vanmorgen waren we nog bij Eikendonk aan het koken’, vertelt Gerard met z’n gezellige Brabantse accent. ‘Altijd weer hartstikke leuk daar. De mensen die daar komen hebben een flinke fysieke beperking en kijken echt uit naar de kooklessen die we daar houden.

We zitten dan met z’n allen te genieten van het werken met de ingredienten en daarna natuurlijk van het eindresultaat.’

Collega-kok Hans is minstens zo enthousiast, want hij kan zich in de keuken compleet uitleven. ‘Ik heb thuis

Support magazine - augustus 2010

twee boekenkasten vol met kookboeken. Ik verzamel alles en probeer zoveel mogelijk nieuwe dingen uit. We nemen elke week weer een ander thema, of een bepaalde keuken. Vanochtend was het Indonesisch. Echt lekker hoor.’

Beide heren koken met enige regelmaat voor grote groepen vakantiegangers - ook met functiebeperking - op het prachtige Ile d’Oléron voor l’Accolade.

En met veel plezier.

Maar er is tijd voor meer. Gerard: ‘Afgelopen Support beurs waren we

op zoek naar een organisatie waarbij we ons kunnen aanmelden voor vrijwilligerswerk, maar we konden niks vinden. Ik kan me echter goed voorstellen dat er organisaties zijn die zo nu en dan een kok goed kunnen gebruiken. We willen ons dan bij dezen graag aanbieden. We koken graag, ook voor grote groepen, en doen dat geheel belangeloos.’

Gerard is te bereiken op 0416-339871, of per e-mail: girijkers@planet.nl

Nieuws 5D Op 11 september vindt in Amsterdam Festival 5D plaats. Festival 5D is een vrijplaats voor de zintuigen, een culturele beleving voor zicht, tast, reuk, smaak en gehoor. Bezoekers worden op de NDSM-werf in Amsterdam-Noord ondergedompeld in theater, muziek, culinair vermaak en nog veel meer.

Een bijzondere ervaring dus, georganiseerd door NSGK ter gelegenheid van haar 60-jarige bestaan. Het festival is voor jong en oud, en volledig toegankelijk voor mensen met een handicap: het festivalterrein is rolstoeltoegankelijk, er zijn doventolken aanwezig, het veelzijdige programma biedt voor elk wat wils en dieetwensen kunnen van tevoren worden opgegeven.

Festival 5D is zaterdag 11 september van 13.00 tot 23.00 uur op de NDSM-werf in AmsterdamNoord. Het festival is goed bereikbaar per auto en openbaar vervoer. Dagkaarten kosten 12 euro voor volwassenen en 2 euro voor kinderen tot en met 12 jaar en zijn verkrijgbaar via www.festival5D.nl.

Peter Pan Groot succes Twee keer een uitverkochte zaal en een staande ovatie. De kinderen van de musicalclub van Rock & Rolstoel Producties speelden op 11 juli j.l. de musical Peter Pan. Een jaar lang hebben 25 kinderen van het regulier onderwijs en het speciaal onderwijs samengewerkt aan de musical.

Door met elkaar te spelen, dansen en zingen komen de kinderen in aanraking met elkaars beperkingen.

Hierdoor wordt de integratie bevorderd. Tevens wordt door te jezelf te presenteren het gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen versterkt.

Voor het vervaardigen van de kleding werd weer samengewerkt met ROC Rijnijssel.

De musical werd gepresenteerd door stichting Rock & Rolstoel Producties.

Zij verzorgden de videoanimaties en de productie. Deze stichting is een initiatief van Groot Klimmendaal, Siza en de Onderwijsspecialisten. De stichting heeft als doel de integratie te bevorderen tussen personen met en zonder beperking door middel van muziek, theater, video en multimedia. De musical is mede mogelijk gemaakt door het VSB Fonds en het Skanfonds.

Support 2010

Welzorg Supercar challenge

Tevreden bezoekers en tevreden exposanten; deze balans kon Support na vier enerverende beursdagen opmaken. Op de tweejaarlijkse beurs voor consumenten met een functiebeperking en zorgprofessionals waren, ondanks een dalend bezoekersaantal, vooral positieve geluiden te horen.

Exposanten deden goede zaken en waren zeer te spreken over de kwaliteit van het publiek. Bezoekers waardeerden op hun beurt de diversiteit van het beursaanbod. Support werd van 2 tot en met 5 juni gehouden in Jaarbeurs Utrecht.

In totaal bezochten 18.496 bezoekers de beurs.

Project Manager Evert Jan Bos kijkt met een goed gevoel terug op de resultaten. “Het was wel even spannend. Een daling in het bezoekersaantal zie je als beursorganisatie natuurlijk niet graag, maar we hebben gelukkig wel onomstotelijk kunnen vaststellen dat dit niet ten koste is gegaan van de kwaliteit.

Sterker nog, bezoekers als exposanten geven de beurs dit jaar een hoger waarderingscijfer. En uiteindelijk is kwaliteit toch echt waar het om draait.”

Mensen met een beperking krijgen de kans te strijden om een startplaats in de Dutch Supercar Challenge 2011. Hulpmiddelenspecialist Welzorg is een initiatief gestart om mensen met een beperking de kans te geven om mee te rijden in een echt race-seizoen. Welzorg wil samen met andere partijen een raceteam mogelijk maken. Onbevreesde belangstellenden kunnen zich tot eind augustus inschrijven voor deze actie op www.welzorg-auto.nl. Uit alle geïnteresseerden worden willekeurig 50 kandidaten geselecteerd. Deze groep wordt getest op oog- en handcoördinatie, waarna 30 gegadigden overblijven.

Na een heftige strijd om de felbegeerde plek, waarbij de overige kandidaten getest zullen worden op conditie, motivatie, coördinatie en presentatie, zal de winnaar in 2011 gaan vlammen in de Dutch Supercar Challenge. De winnaar zal onder begeleiding van een bekende Nederlandse autocoureur worden klaargestoomd voor het echte werk en een racelicentie behalen. Welzorg onderdeel Auto op Maat is verantwoordelijk voor het aanpassen van de raceauto aan de behoeften van de betreffende winnaar. Problemen met gas geven, remmen en schakelen worden hiermee uit de weg geruimd.

Support magazine - augustus 2010

13

Calvados:

Boomgaarden vol kleurige appels - niet om te eten - voor de

reizen

licht-alcoholische Cider Pommeau, de sterke Calvados, de stadjes Pont l’Évèque, Livarot, Camembert met hun overheerlijke kazen en niet te vergeten de zo geprezen geitenkaas, oesters, eendenpaté, karamels en zandkoekjes. Sonja van Proosdij en Jacqueline Beckers maken een culinaire tour door dit Franse gebied.

14

Support magazine - augustus 2010

streek om van te smullen Calvados, het bekendste deel van Normandië betekent niet alleen smakelijk eten. Sinds 2009 is ook de kust weer volop in de belangstelling.

Met 600 kilometer de langste van alle Franse provincies, van Le Tréport tot de bekende Mont St. Michel bij Bretagne. (Berg wel te benaderen maar zelf niet toegankelijk.)

De opgeleefde belangstelling komt natuurlijk door de herdenking van ‘De Slag om Normandië’ 66 jaar geleden. In bijna alle plaatsen zijn gedenktekens, tanks, monumenten, kerkhoven en musea, die daaraan herinneren. Een rondje kust hoort erbij.

Voordat we rechtstreeks naar onze bestemming Lisieux rijden, maken we op de heenweg even een kleine bocht naar Honfleur met een verleden dat teruggaat tot de elfde eeuw. Een beeldschoon stadje, een favoriet oord voor kunstenaars en zeker schilders. In de buurt van ‘Le Vieux Bassin’, de oude haven, word je overdonderd door de prachtige historische huizen, de zeer aparte klokkentoren uit de vijftiende eeuw, die los staat naast de unieke houten Sainte-Catherine kerk. We zijn er heel vroeg en maken een praatje met de vissers langs de haven die hun netten controleren en boeten. Het is er heel rustig en daarom is het vooral genieten van het zicht en de sfeer.

Een mooi begin op de weg naar onze bestemming: de aangepaste gîte even buiten Lisieux.

Overal waar je blik dwaalt, steken torens de lucht in van de vele indrukwekkende kerken, kathedralen en een basiliek. Het Roomse Leven is hier nog sterk aanwezig. Zeker in Lisieux met de Heilige Teresia. Tochten zijn uitgezet langs het leven van deze bijzondere, al heel jong gestorven, heilige vrouw. (Basiliek Lisieux toegankelijk via achterzijde.)

APARTE STIJL Als je zo langs landweggetjes en achteraf-paden rijdt, valt op hoeveel prachtige boerderijen en gevels in dit gebied te vinden zijn. Allemaal opgetrokken in de bouwstijl die zo typisch is voor de Calvados.

Door Pays d’Auge is een ‘Route du Fromage’ uitgestippeld, die weinig met kaasboerderijen heeft te maken, maar des te meer een inzicht geeft van een aaneenschakeling van grote huizen - manoirs -, oude schuren en stallen in decoratieve vakwerkstijl.

Getekend door grillige boomstammetjes en planken zijn ze de trots van de streek. Ze leveren mooie plaatjes op.

PROOST Over ‘rode wangen’- appeltjes gesproken. Zoals gezegd worden deze verwerkt in Cider, mild of brut. Hoe dat tot stand komt is goed waar te nemen op de diverse boerderijen.

Gewoon de bordjes volgen ‘Route du Cidre’ en binnenstappen-zonderkloppen. (Sommige boerderijen zijn goed toegankelijk, even informeren.)

Meestal wordt op deze plekken tevens de sterk alcoholische >>

Meer informatie La Cour St.Thomas Brigitte Besnehard, Chemain de la Loie 14100 Saint Désir (pres Lisieux) tel. 0033 231628746/ 0033 684160864 e-mail: contact@la-cour-saint-thomas.com www.la-cour-saint-thomas.com Informatie over toegankelijkheid in de Calvados: Le Calvados Accessible APF. e-mail: dd.14@apf.asso.fr Informatie Calvados: www.calvados-tourisme.com

Support magazine - augustus 2010

15

>>

reizen

Calvados gedistilleerd, in prachtige koperen ketels en pannen. Hoe ouder de Calvados hoe smakelijker (wel 46%!). Alles home-made.

Natuurlijk zijn er fabrieks-distilleerderijen, maar alles van de boer: dat proef je. Dan levert de streek ook de Pommeau. Een vriendelijk, tamelijk zoet aperitief (10%), gemaakt van de appelpulp van de Cider en de Calvados.

16

HOME-MADE Als je zomaar kriskras door het gebied trekt, kan het gebeuren dat je plotseling terecht komt op een streekmarktje. Vooral in de weekends in de zomer, wil de bevolking graag laten zien wat ze te bieden heeft. De klederdracht wordt dan uit de kast gehaald en achter de kraampjes prijzen kleurrijke enthousiaste dorpsbewoners hun typische koekjes, kaas en wijn aan. Natuurlijk mag er eerst geproefd worden, voor de koop wordt gesloten. Muzikanten, dansgroepjes en andere attracties fleuren de markt op. (Toegang meestal geen probleem.)

HET TAPIJT Wie in de buurt van Bayeux is, mag de kans niet voorbij laten gaan om de ‘Tapisserie’ - het beroemde

Support magazine - augustus 2010

wandkleed uit de elfde eeuw te gaan bewonderen. Het is zeventig meter lang en vijftig centimeter hoog en vertelt het verhaal van Willem de Veroveraar, hertog van Normandië. Het gigantische doek is eeuwen geleden gemaakt, wat je aan de helderheid van kleuren en duidelijke voorstellingen niet kunt zien. Een schitterend kunstwerk, dat altijd veel bewonderaars trekt. (Goed toegankelijk.)

Bayeux is trouwens helemaal vol met herinneringen aan een glorieus verleden. In het centrum steekt de majestueuze kathedraal ‘Notre-Dame’ trots boven alles uit. Een fraai voorbeeld van Normandische gotiek, met de torens aan de voorgevel en de crypte als overblijfselen van de oorspronkelijk Romaanse kerk. (Niet toegankelijk.)

In het eerste weekeinde van juli speelt zich het verleden van Bayeux af rond de kathedraal. Ridders, jonkvrouwen, meiden, knechten, voetvolk en paarden, veel banieren en luit-fluit- en harpmuziek. Voila; een spetterend Middeleeuws festijn. Het centrum zelf is een wirwar van nauwe straatjes met vele winkels en terrassen, en straalt een gezellige sfeer uit.

(Niet toegangkelijk voor de auto, wel voor de rolstoel, soms wat gehobbel over ‘kinderkopjes’.)

DE GÎTE RURAL Onze standplaats in het groen, net buiten Lisieux, is het comfortabele en goed aangepaste vakantiehuisje, een uitgebouwde vroegere schapenkooi, 50 meter vanaf het grote huis ‘La Cour St. Thomas’ van onze gastvrouw Brigitte Besnehard. Het ligt middenin een enorm grasveld, afmeting twee voetbalvelden, omzoomd door appelbomen en ander groen. Er lopen drie ponies, zweven twaalf witte duiven en er graast een schaap dat je nieuwsgierig vlak voor het raam aankijkt als we ’s morgens de gordijnen opendoen en de zon binnenlaten.

Brigitte is een kleine, eigenzinnige en energieke Française, die het leven op haar eigen manier aanpakt en er originele ideeën op na houdt. Een bijzonder goede gastvrouw. Elke gast wordt eenmaal per week uitgenodigd om ‘in het grote huis’ te komen ontbijten. Niet de gebruikelijke koffie + croissants + jam. Nee, wel appelchips, appelcompote, taarten met brandnetel en prei en jams van fruit uit eigen tuin, toast met eetbare bloemblaadjes van de vele bloemen rondom het huis en heerlijk knapperig brood. Koffie en thee natuurlijk wel. Alles is home-made.

Tekst: Sonja van Proosdij Foto’s: Jacqueline Beckers

Column eten t mett nita it Cocktail Als je naar Suriname gaat, moet je eigenlijk zo af en toe een cocktail drinken.

Op je ligbedje naast het zwembad kun je vaak kiezen uit een enorme lijst exotische drankjes. Daarnaast moet je natuurlijk even het lokale bier proeven: Parbobier. Het lijkt op Amstel, maar is net wat zachter. Als je voor de frisdrank gaat moet je Fernandez zeker even proberen. Fernandez is verkrijgbaar in de meest giftig uitziende kleuren en erg gezond zal het ook niet zijn.

Nita houdt het graag bij non-alcoholische drankjes en maakt speciaal voor de warme zomeravonden een lekkere en gezonde cocktail voor je klaar.

Voor de Surinaamse Nita Bharos is koken, samen eten en gastvrijheid minstens zo belangrijk als een dak boven je hoofd. Acht jaar geleden liep ze door een hersenbloeding een halfzijdige verlamming op. Ondanks haar fysieke beperking vind je haar elke dag weer in de keuken.

Nita: ‘Het is een lekker simpel recept. Je vult een kan met water en neemt een galiameloen. Een andere gele meloen kan ook hoor. Als hij maar lekker zoet en rijp is. Die snijd ik vervolgens doormidden en dan fixeer ik een helft van die meloen op m’n spijkerplank. Een spijkerplank is echt een geweldige uitvinding voor als je handen wat minder goed functioneren. Het doorsnijden van de meloen doe ik trouwens ook op de spijkerplank.’

‘Schraap met een lepel de pitjes van de meloen en zorg ervoor dat je alles eruit haalt. Neem vervolgens een ijslepel en schraap het vruchtvlees van de meloen af. Probeer het zo oppervlakkig mogelijk te doen, zodat er geen dikke stukken vruchtvlees afkomen. Het vruchtvlees doe je vervolgens bij het water. Als je ongeveer een halve liter drank wilt maken, is een halve meloen genoeg. Wil je meer, schraap je beide helften van de meloen netjes schoon. Als het vruchtvlees op de meloen een andere kleur krijgt, moet je trouwens stoppen, want dan wordt het bitter.’

‘Roer het water met het meloenschraapsel goed door elkaar en giet er vervolgens een blikje kokosmelk bij. Ook dat weer goed roeren. Als je het lekker vindt kun je dan nog een blikje vruchtjes toevoegen, maar dat hoeft natuurlijk niet per se. Als alles klaar is zet je de hele kan in de koelkast en dan even wachten tot het drankje goed koud is. In de tussentijd kun je eventueel van de meloenschil een leuk figuurtje snijden en dat op een satéprikker steken voor in je cocktail.’

‘Eenmaal goed koud schenk je de drank in een longdrinkglas en doe je er een lepel bij voor het vruchtvlees. Lekker en gezond!’

Support magazine - augustus 2010

17

Hip op

drie wielen Zoals je inmiddels gewend bent, is er elke Supportbeurs weer de uitreiking van de Innovatieprijs. De winnaar van de publieksprijs is dit jaar de uitvinder van de RollerBag: een bagagekarretje waarmee je

mobiliteit

een standaard fiets in een keer omtovert tot een driewieler.

18

Support magazine - augustus 2010

Flip Ziedses des Plantes, de uitvinder van de RollerBag, kwam op het idee van de RollerBag toen z’n eigen oma hem vertelde dat ze eigenlijk nog wel kon fietsen, maar niet meer zo goed durfde. ‘En dan zou ze dus eigenlijk met openbaar vervoer, of met de tram op pad gaan’, vertelt Flip. ‘Dat is zonde als je nog prima kunt bewegen.’

‘Je kunt dan ook een driewieler aanschaffen om te kunnen blijven fietsen, maar dat kost je een hoop geld en niet iedereen kan zo’n driewieler zomaar even opbergen. Bovendien hebben die driewielers als snel een nogal hulpmiddelachtige uitstraling. Niet funky dus.’

De industrieel ontwerper uit Amsterdam begon te schetsen en te rekenen en na enige tijd groeide er een idee.

Flip: ‘Ik bedacht een soort bagagekarretje op twee wielen dat je aan een gewone fiets zou kunnen bevestigen en waarmee je dan die fiets tot driewieler zou omvormen.’

Prijzen Het idee van Flip wordt steeds concreter en in 1997 doet hij met zijn 3D-animatie mee aan de KITTZ-innovatieprijs (de voorloper van de Vilans Innovatieprijs). Flip: ‘Ik won toen met die animatie een prijs. Je moet je voor-

stellen dat in 1997 een 3D-animatie nog behoorlijk futuristisch was.’ Maar het gaat verder: in 2004 wint Flip de Design for All- award en wordt hij genomineerd voor de Zorg-Voor-EenGoed-Idee-Prijs en in 2008 wint hij de Vredestein Safety award.

‘Uit het prijzengeld dat ik verdiende met die awards en door financiële steun van het innovatiefonds zorgverzekeraars kon ik een ontwikkelbudget vrijmaken. Met een industrieel ontwerpbureau zette ik de animatie en papieren modellen om in een prototype en met dat prototype won ik dus de publieksprijs van de Vilans Innovatieprijs.’

Inmiddels zijn er vijf prototypes gebouwd en is het een kwestie van tijd voor de RollerBag, want zo heet het karretje inmiddels, in productie gaat.

Uitstraling Voor wie is de RollerBag eigenlijk bedoeld? Flip: ‘Je zult zien dat het karretje in eerste instantie voor oudere mensen de uitkomst zal zijn wanneer ze wat onzeker worden over het fietsen op twee wielen. Met de RollerBag kun je veel gemakkelijker op- en afstappen en is omvallen vrijwel onmogelijk. Het mooie van het product is natuurlijk dat het geen uitraling van een hulpmiddel

heeft. Het is gewoon een hip bagagekarretje voor op je fiets. Bovendien kost de RollerBag een fractie van wat een driewieler kost. Reken op een bedrag van 300 tot 600 euro’, vertelt Flip.

Dat de RollerBag een hip karretje is, zal het product echter ook interessant maken voor jongere gebruikers.

Mensen met MS, of met spierziektes die niet meer voldoende kracht of evenwichtsgevoel hebben om op twee wielen te fietsen, kunnen met een aangekoppelde RollerBag ineens wél weer fietsen. Je hoeft namelijk niet meer zoveel snelheid te maken om overeind te blijven en je komt de fiets heel makkelijk op en af.

Universeel De RollerBag past met behulp van een speciale bijgeleverde beugel op elke fiets. Je kunt hem met wat handigheid zelf monteren, maar de rijwielhandelaar kan het natuurlijk ook voor je doen. De wielen raken altijd de grond en zijn daarom voorzien van hun eigen veringsysteem. In de tassen kun je ongeveer evenveel spullen kwijt als in een flinke fietstassenset.

Meer info? www.innovatieprijs2010.nl, www.fzdp.com, www.vilans.nl

Support magazine - augustus 2010

19

Het A.A.N. Keurmerk voor veiligheid en zekerheid bij aangepaste mobiliteit A.A.N. leden zijn dÊ specialisten in het aanpassen van auto’s, bussen en bestelwagens voor mensen met een lichamelijke beperking!

Met het keurmerk Auto Aanpassers Nederland bent u verzekerd van:

1

een kosteloos advies op maat

2

een begeleiding van het hele traject van rijbewijs tot aangepast voertuig i.s.m. het CBR

3

autoaanpassingen die voldoen aan alle wetten en eisen van het RDW

4

een landelijk netwerk omdat we nauw met elkaar samenwerken

5

adviseurs die beschikken over uitgebreide kennis van ergonomie

6

jarenlange ervaring en dus uitgebreide kennis van voertuigaanpassingen

7

rolstoeltoegankelijkheid van onze bedrijven

8

een onafhankelijke bemiddeling bij eventuele geschillen

9

2 jaar garantie op al onze aanpassingen

10

keurmerk

bovendien zijn de Auto Aanpassers Nederland lid van de RAI Vereniging

www.autoaanpassers.nl

mens & auto

‘Die motor maakt hem

lekker stil op de snelweg’ Frans de Gruijter is de trotse bezitter van een Volkswagen Crafter. ‘Ik houd toch wel van doorrijden en met die vijfcilinder van de Crafter gaat dat Ans van den Broek prima. Ik heb hem zo fraai mogelijk van Bever: laten afwerken aan de buitenkant ‘Frans liet zijn eerste auto ook met een meegespoten grille en al bij ons aanpassen. Toch leuk mooie lichtmetalen velgen. En die om te zien dat iemand dan zo motor maakt hem ook nog eens lektevreden is dat hij weer bij je ker stil op de snelweg. Nee, prima terugkomt.’ auto hoor!’

De Crafter is niet de eerste aangepaste auto van Frans. Hiervoor reed hij in een Ford Transit. ‘Ook een prima wagen, maar niet zo fijn als m’n Crafter’, meent Frans.

Frans belandde in 1998 in een rolstoel nadat hij een partiële dwarslaesie opliep tijdens een operatie. ‘Ik had als kind een beenmergontsteking gehad en daar kwam ik nooit helemaal vanaf. Helaas verliep de operatie niet als gepland.’

Ondanks z’n beperking heeft Frans het goed voor elkaar: hij is docent pedagogiek aan de Pabo, woont heerlijk in het oosten van het land en is een uitgesproken positieve man.

‘En om dat leven te kunnen leiden heb ik die auto echt heel hard nodig. Ik rijd er mee naar m’n werk en ik kan overal komen waar ik wil. Mijn studenten gaan op stage en daar wil ik graag even komen kijken. Zonder auto kun je dat wel vergeten.’

Frans maakt gebruik van een elektrische rolstoel en daar is zijn auto volledig op aangepast. De Crafter is voorzien van een lift waarmee Frans heel eenvoudig de auto in komt.

Daar zet hij z’n stoel vast en maakt hij de transfer naar de bestuurdersstoel. Over een rail schuift hij vervolgens naar het stuur. ‘Je moet dus niet op een heuveltje staan met de neus omhoog, want dan kom je niet bij je stuur’, grapt Frans.

Eenmaal aan het stuur gebruikt Frans z’n handen om gas te geven en te remmen. ‘Daar was ik al heel snel aan gewend’, zegt hij. ‘De instructeur bij Bever had al snel in de gaten dat ik maar weinig lessen nodig had. Overigens, over de service van Bever ben ik zeer goed te spreken. Ze namen de tijd voor me en gaven me het gevoel dat ik er als klant echt toe doe.’

Deze pagina wordt u aangeboden door Bever Autoaanpassingen

www.beverautoaanpassingen.nl Support magazine - augustus 2010

21

Haal je re Het zal je maar gebeuren: je solliciteert naar een functie, na een goed gesprek laat je in een casus zien dat je prima geschikt bent, de toekomstige werkgever geeft mondeling aan dat je de baan krijgt en een aantal dagen later krijg je te horen dat je toch niet bent aangenomen. Reden: via via heeft de werkgever vernomen dat je een

MAATSCHAPPIJ

handicap hebt.

22

Dit overkwam Corry Bouma in 2007. ‘Ik kom uit het onderwijs,’ vertelt Corry. ‘Toen ik trouwde met mijn man, ben ik minder gaan werken. Ik wilde er graag zijn voor zijn twee kinderen. Een paar jaar later kregen we samen nog twee kinderen. Tijdens beide zwangerschappen kreeg ik last van bekkeninstabiliteit. In de loop van de jaren kreeg ik daar allerlei andere ‘ondefinieerbare’ aandoeningen bij, als artrose en hypermobiliteit. Ik werd afgekeurd, maar ben helemaal niet het type om hele dagen thuis te zitten.

Ik wilde graag weer aan de slag.

Contact met mensen en voor groepen staan, vind ik geweldig. Toen ik in ons gemeentelijke krantje de vacature las voor buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand,

Support magazine - augustus 2010

hadden mijn man en ik meteen zoiets van: “Ja, dit is echt iets voor mij”. Ik heb een brief geschreven en mocht op gesprek komen. Dit gesprek verliep positief en ik werd uitgenodigd voor een assessment.

Ik mocht de burgemeester en het hoofd van de afdeling personeel en organisatie zogenaamd in de echt verbinden. Heel spannend allemaal, maar het ging goed. Het was op een donderdag en de volgende dag werd ik opgebeld met de mededeling dat ik was aangenomen. De officiële papieren zou ik de week erop ontvangen. Ze wilden me alvast voor het weekend laten weten dat alles goed was gegaan. Ik helemaal blij natuurlijk.’ naar voorgevoel ‘Na het weekend bracht ik onze zoon naar school. Een van de moeders kwam naar me toe en zei: “Wat hoor ik: word jij de nieuwe BABS? Kun je dat wel?” Ik schrok een beetje van haar opmerking, maar gaf haar gewoon antwoord.

Toen ik de volgende dag haar man - werkzaam bij de gemeente - bij school tegen kwam, kreeg ik een naar voorgevoel. In plaats van mij even op te zoeken om een praatje te maken, deed hij juist een paar stappen opzij. Die hele week had ik nog geen papieren van de gemeente ontvangen en begon me ongerust te maken. Ik zocht contact en werd geconfronteerd met een stugge ambtenaar. De gemeente had via via te horen gekregen dat ik een beperking heb. Verontwaardigd en verbaasd probeerde ik uit te leggen dat ik mijn beperking helemaal niet relevant vond om te noemen. Deze

baan was - gezien mijn ‘handicap’ juist uitermate geschikt voor me; de datum waarop een echtpaar trouwt ligt vaak ver van tevoren vast. Hierdoor kan ik de dag voor de bruiloft en de dag zelf goed inplannen. Heb ik ’s middags een bruiloft, moet ik ’s ochtends niet de boodschappen voor de hele week doen of de avond ervoor doorzakken. Het is aan mij dit goed te organiseren. Verder ben ik eigenlijk nooit ziek. Mijn situatie zou dus geen enkele invloed hebben op mijn werk. Na dit gesprek kreeg ik een brief met daarin de mededeling dat de gemeente niet verder met me wilde; ik had ze niet kunnen overtuigen van het feit dat mijn handicap niet van invloed zou zijn op mijn functioneren. Er was geen speld tussen te krijgen. Wat moest ik nu? Het voelde zo oneerlijk, ik was zo boos en zo verdrietig.

Ik voelde me afgewezen op iets waar ik niets aan kon doen; ik ben Corry met de juiste kwaliteiten - dat hadden ze immers zelf gezegd - en ben niet mijn handicap. Ik was aan de zijlijn gezet en kreeg geen ruimte om daar iets aan te doen, echt vreselijk. Ook in het dorp voelde ik me niet op mijn gemak; ik wist immers dat er flink over me gesproken werd. Dit was natuurlijk ook erg voor mijn man en kinderen. Ik heb de CG-raad opgebeld.

Zij adviseerden mij de media erbij te halen. Maar dit wilde ik niet, ik wilde mijn recht halen. Ik heb een brief naar de CGB geschreven en een melding gemaakt bij het discriminatie meldpunt Tûmba. De CGB was van mening dat - voordat zij met een oordeel zou komen - er eerst gekeken moest worden naar

cht! mediation. Er kwam een mediator en gelukkig kreeg ik iemand van Tûmba toegewezen, die mij ondersteunde. De gesprekken die plaats vonden tussen de gemeente en mij met de mediator en Tûmbamedewerker leverden niets op. De gemeente bleef maar volhouden dat ik mijn beperking had moeten melden. Naast het verzoek tot een oordeel bij de Commissie Gelijke Behandeling, werd de situatie tevens voorgelegd aan de Commissie Klachtenbehandeling Aanstellingskeuringen. Maar die procedures duren zo lang... en al die tijd leef je in onzekerheid. De spanning die dit met zich mee bracht was ondragelijk. Het had een enorme impact op mij en mijn gezin. Soms dacht ik: “Ik geef het op”. Op dit soort momenten kon ik altijd op de steun van mijn man rekenen. Hij zorgde ervoor dat ik weer verder kon.’ in het gelijk gesteld ‘In februari 2009 kwam de CKA met haar oordeel dat inhield dat ik enkel en alleen melding van mijn handicap had moeten maken, wanneer dit direct van invloed zou zijn op mijn werkzaamheden. Omdat dit niet het geval was, werd ik in het gelijk gesteld. Natuurlijk was het fijn om na al die tijd gelijk te krijgen, maar het had ons heel wat slapeloze nachten bezorgd. Ik kreeg een brief van de gemeente met de vraag of ik de vacature alsnog wilde invullen. Hier ben ik op ingegaan, maar wel met gemengde gevoelens.

In augustus ben ik beëdigd en inmiddels heb ik - met veel plezier - een aantal huwelijken mogen voltrekken. >>

Support magazine - augustus 2010

23

Wél Wél dwars dwars niet lazy?

Wél niet dwars lazy? niet lazy?

SpinalNet.nl is dé website voor en door SpinalNet.nl is dé website voor en door mensen met een dwarslaesie. Je vindt hier mensen met een dwarslaesie. Je vindt hier SpinalNet.nl is over dé website voor en door allerlei allerlei informatie informatie over bij bijvoorbeeld voorbeeld aanpasaanpasmensen met een dwarslaesie.

Je vindt hier singen singen in in je je woning, woning, vakantie, vakantie, werk werk en en studie, studie, allerlei informatie over bij voorbeeld aanpaskortom kortom alles alles wat wat je je tegenkomt tegenkomt in in het het dagelij dagelijks ks singen in jeeen woning, vakantie, werk en studie, leven met dwarslaesie. leven met een dwarslaesie. kortom alles wat je tegenkomt in het dagelijks Vragen? mail: info@spinalnet.nl leven metmail: eeninfo@spinalnet.nl dwarslaesie.

Vragen?

Vragen? mail: info@spinalnet.nl

Lees nu op SpinalNetExtra: Hoe toegankelij Lees nu opk zij zijnn Nederlandse Nederlandse SpinalNetExtra:

‘Ik ‘Ik vind vind SpinalNet SpinalNet een een prima prima initiatief initiatief waarmee waarmee mensen mensen met met een een dwarslaesie dwarslaesie ‘Ik vind SpinalNet een prima initiatief ervaringen ervaringen en en ervaringsdeskundigheid ervaringsdeskundigheid waarmeedelen. mensen met een dwarslaesie kunnen De positieve kunnen delen. De positieve toon toon is is ervaringen enkervaringsdeskundigheid heel belangrij bij de opbouw heel belangrijk bij de opbouw van van kunnen delen. De positieve toon is je je nieuwe nieuwe leven.’ leven.’ heel belangrijk bij de opbouw van je nieuwe leven.’

attracties?

Hoeattracties? toegankelijk zijn Nederlandse attracties?

SpinalNet 1-2 RM magazineG_v2.indd 1 SpinalNet 1-2 RM magazineG_v2.indd 1

09-03-10 16:46 09-03-10 16:46

SpinalNet 1-2 RM magazineG_v2.indd 1

09-03-10 16:46

De veilige traplift!

leuning blijft zitten

zeer smalle trappen

verticale stop

meerdere etages

Naam:.......................................................................................

Adres:.......................................................................................

PC + Plaats:.................................................................................

Telefoon:.......................................................................................

rechte trappen - trappen met bochten - wenteltrappen 10_support-magazine_editie4.indd 1

Stuur de bon in een ongefrankeerde envelop naar: ThyssenKrupp Monoliften BV - Antwoordnummer 170 - 2920 VB Krimpen ad IJssel

10supportmagazine4

Graag ontvang ik informatie over uw veilige trapliften

ThyssenKrupp

Voor meer informatie bel gratis 0800-5003 of ga naar www.tkmonoliften.nl

15-7-2010 8:21:59

>> Het blijft ongelofelijk en frustrerend dat ik hier ruim twee jaar vol onzekerheid en onbegrip op heb moeten wachten. Afgelopen januari kwam de CGB met haar oordeel: “Gemeente maakt verboden onderscheid door vrouw vanwege bekkeninstabiliteit af te wijzen voor het ambt van buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand”. Wederom werd ik in het gelijk gesteld, wederom kreeg de gemeente te horen dat ze onjuist gehandeld hadden.’

‘Ondanks de prijs die ik voor mijn recht heb moeten betalen, ben ik blij dat ik heb volgehouden. Zonder de steun van mijn gezin en de Tûmba-medewerker was het niet gelukt. De relatie tussen mij en de werkgever is in de afgelopen jaren ernstig verstoord geraakt. Het vertrouwen moet nu beetje bij beetje groeien. Ik heb mijn baan gekregen, maar mis persoonlijke erkenning.

Een bosje bloemen was bijvoorbeeld wel op zijn plaats geweest.’

Reactie van de gemeente is een procedure in gang gezet. Via een mediator zijn we gelukkig wel altijd met elkaar in gesprek gebleven.

Dit is overigens wat ik zeer waardeer aan mevrouw Bouma. Nam niet weg dat het niet melden van de beperking voor ons een probleem bleef. We wilden weten hoe dit nu precies zat. Daarom wilden we deze procedure helemaal doorlopen. In februari 2009 kwam de CKA met haar oordeel “Een werknemer heeft alleen een meldingsplicht wanneer de beperking direct van invloed is op het functioneren”.’ (Zwart wit gezegd: wanneer een blinde man solliciteert naar een baan als vrachtwagenchauffeur.) ‘We dachten al die tijd echt dat we in ons recht stonden, maar nee.

Mevrouw Bouma had in dit geval geen meldingsplicht. Er is toen wederom een gesprek geweest. Hierin hebben we aangegeven dat mevrouw Bouma wat ons betreft alsnog haar functie als BABS zou kunnen bekleden. Gelukkig heeft ze hiervoor gekozen en is ze in september 2009 beëdigd.’

Eind goed al goed, zou je zeggen, maar is bovenstaande niet een heel klinisch verhaal? Hoe denkt u dat deze periode van ruim twee jaar onzekerheid voor mevrouw is geweest?

‘We waren het formeel niet met elkaar eens, maar ik had wel begrip

voor haar als persoon. Ik moet toegeven dat we de situatie niet handig hebben aangepakt. Toen we hoorden over mevrouw Bouma’s beperking hadden we meteen - hoe moeilijk ook, aangezien je als werkgever niet naar iemand zijn beperking mag vragen - met elkaar in gesprek moeten gaan. We hadden niet gelijk moeten oordelen, maar hadden beter naar haar moeten luisteren. Binnen onze gemeente hadden we ook geen enkele ervaring op dit gebied.

Ik moet zeggen dat de situatie van mevrouw Bouma, de gesprekken die we gevoerd hebben, het oordeel van de CKA en die van de CGB begin dit jaar ons wel aan het denken hebben gezet. We kijken nu bewuster naar hoe de gemeente een goede werkgever kan zijn voor werknemers met een beperking; een handicap mag geen extra handicap zijn bij het vinden van een baan.’

Voel je je - op het gebied van arbeid, onderwijs of wonen - door je handicap niet geaccepteerd of zelfs gediscrimineerd, kijk dan op www. discriminatie.nl of bel de Discriminatie meld- en advieslijn 0900 2 354 354 (10 ct p/m) om te kijken wat je eraan kunt doen.

Kijk voor meer informatie op www.aanstellingskeuringen.nl en www.cgb.nl.

Support magazine - augustus 2010

MAATSCHAPPIJ

Johannes Kramer, gemeentesecretaris: ‘Voor het voltrekken van een huwelijk moet je over de juiste kwaliteiten beschikken. Mevrouw Bouma solliciteerde in juni 2007 naar deze functie en na een geslaagd assessment - het voltrekken van een zogenaamd huwelijk tussen de burgemeester en hoofd personeelszaken - hebben we haar telefonisch laten weten dat zij een van onze BABS’en zou worden. Kort daarna vernamen we via via - we zijn een kleine gemeente - dat mevrouw een chronische aandoening heeft in de vorm van bekkeninstabiliteit. Wanneer zij een huwelijk moet voltrekken, moet ze daar diezelfde dag en de dag ervoor rekening mee houden. Zou ze wel fysiek in staat zijn deze functie te vervullen? Lopen wij als gemeente en de mensen die de dag van hun leven hebben hierbij een risico?

Allemaal vragen die bij ons rezen.

Waarom heeft ze haar beperking niet gewoon genoemd tijdens haar sollicitatiegesprek? Ze heeft toch een meldingsplicht? Ons vertrouwen was geschaad en we wilden niet met mevrouw Bouma verder. Niet vanwege de kwaal, maar vanwege het achterhouden van belangrijke informatie: haar handicap. Dat zij het daar niet bij heeft laten zitten, kan ik begrijpen.

Ze heeft contact gezocht met het discriminatie meldpunt Tûmba en er

25

mind Body

In Body & Mind laten de

‘Ik had in toenemende mate last van uitvalsverschijnselen aan mijn benen’, vertelt Jolanda (36), ‘maar we hadden geen idee hoe dit kwam.’ Op haar zestiende krijgt Jolanda te horen dat ze een spierziekte heeft. ‘Mijn moeder is verpleegkundige en ik was net begonnen aan de opleiding tot verpleegkundige. Het gekke was dat we allebei geen seconde aan een spierziekte hebben gedacht. Het is niet bekend welke spierziekte ik heb, wel weten we - en heb ik door de jaren heen ervaren dat het een ziekte is met een progressief verloop. Inmiddels kan ik niet meer lopen, maak ik in huis gebruik van een trippelstoel en buitenshuis van een scootmobiel en elektrische rolstoel.’ Ook haar arm- en handfunctie zijn de afgelopen jaren verminderd. Daarnaast zijn sommige spieren in het gezicht aangedaan. Maar dit alles heeft Jolanda niet in de weg gestaan haar droom te verwezenlijken: moeder worden!

geportretteerden zichzelf

Mind ‘Als jong meisje riep ik altijd al dat ik ooit moeder wilde worden. Toen ik zevenentwintig was, ontmoette ik Arno (35). Ik had al weleens een vriendje gehad, maar met Arno wist ik meteen: dit is het. Zelf ben ik best impulsief, extravert en zeer positief. Arno is heel rustig, bedachtzaam en kon - toen ik hem ontmoette - soms in een dipje zitten. Door onze eigenschappen te mixen, ontdekten we dat we heel goed bij elkaar pasten. We zijn getrouwd en voor mij was het duidelijk; ik wilde graag een kindje. Arno twijfelde in eerste instantie. Mijn progressieve aandoening speelde hierbij natuurlijk ook een rol; als ‘gezonde’ partner moest hij er voor de volle honderd procent achter staan. Gelukkig had ook hij na een jaar de behoefte om een gezin te vormen. We zijn een traject ingegaan van onderzoek naar onder andere de erfelijkheid. Aangezien niet bekend is welke spierziekte ik heb, was er ook weinig te zeggen over de erfelijkheid. We vertrouwden op de natuur en op ons geloof. Ik bleek al snel zwanger te zijn.

>>

26

Support magazine - augustus 2010

zien. Tijdens een fotoshoot met fotografe Monique Velzeboer vertellen ze over hun leven, hun drijfveren en hun lichaam.

Deze keer: Jolanda Rodenburg, haar man Arno en hun kinderen Jasper en Annelynn.

Support magazine - augustus 2010

27

>> De eerste zes maanden verliepen goed, ik voelde me heerlijk. De laatste maanden waren zwaar. Ook de bevalling was loodzwaar, ik heb er veertig uur over gedaan.

Maar het was het dubbel en dwars waard. Jasper (5) verrijkte ons leven. Gezien mijn energiebeperking was ik gestopt met werken. Hierdoor had ik alle tijd voor onze zoon. Toentertijd kon ik nog wel enigszins lopen en kon ik Jasper optillen, maar ik kon niet alles zelf. In het revalidatiecentrum had ik van tevoren geoefend met verschonen. Het lukte wel bij de pop, maar niet bij onze baby. Dit was best confronterend. Ik probeerde te kijken naar wat ik wel kon en voor de dingen die niet lukte, bedachten we een oplossing. Zo was Arno één dag in de week thuis, mijn moeder was er een dag en voor de overige dagen hadden we een netwerk van familie en vrienden opgezet. Zij woonden allemaal op vijf minuten afstand. Als ik een van hen nodig had, kon ik bellen. Ik betaalde hen vanuit een PGB. Dit werkte eigenlijk prima. Met tweeënhalf jaar was Jasper zindelijk en kon ik hem voor het grootste gedeelte zelf helpen. Ik begeleidde hem al pratende de dag door. Consequent zijn was hierbij van essentieel belang. Zo heeft hij een keer in een winkel een peuterscène geschopt. Hij wilde per se iets hebben, toen hij dit niet kreeg lag hij krijsend op de

‘Ik heb veertig uur over

de bevalling gedaan’ grond. Ik dacht: als ik hem zijn zin geef, is hij nu stil, maar ben ik uiteindelijk verder van huis. Ik heb hem vriendelijk gevraagd iets opzij te gaan, zodat ik er langs kon en weer verder kon gaan met boodschappen doen. “Ik ga weer even verder, ik zie je zo”, zei ik. Een paar tellen later kwam hij achter me aan gelopen en was het over. Zo’n situatie heeft zich nooit meer voorgedaan. Je merkt dat omstanders zich geen houding weten te geven en ‘goed bedoeld’ willen helpen. Het is de kunst om ze vriendelijk te verzoeken dit niet te doen. Voor mij is het van belang de regie in eigen hand hebben en te houden.’

Zo te zien lukt dit Jolanda prima. Op een heel rustige manier organiseert en regelt ze haar huishouden. ‘We wilden graag een tweede. Toen Jasper vier was, raakte ik zwanger van Annelynn (1). De eerste maanden verliepen wederom super. Bij de laatste drie maanden had ik het

gevoel dagelijks de Mount Everest te moeten beklimmen; ik had een dikke buik, lage bloeddruk, dikke voeten en het was een bloedhete zomer. We hadden ons al helemaal voorbereid op een zware bevalling. Veel mensen in onze omgeving leefden erg met ons mee en hebben voor ons gebeden. Het was ongelofelijk. Annelynn was er met drie kwartier, echt een cadeautje. Ze maakte ons gezin compleet. Ondertussen waren we verhuisd en was ik fysiek achteruit gegaan. Ik had dit maal intensievere ondersteuning nodig bij de verzorging van Annelynn. In Ouders van nu las ik een verhaal over een stel dat een au-pair in huis had. “Dit is ook iets voor ons”, zei ik tegen Arno. We hebben familie in Canada en hebben daar, in Alberta, een advertentie in de schoolkrant laten zetten. Jacolene (18) kwam begin september 2009 voor een jaar bij ons wonen,’ vertelt Jolanda terwijl ze vraagt of Jacolene Annelynn’s luier wil verschonen. ‘We zijn heel blij met Jacolene als au pair. Als ik haar niet zou hebben, zou ik met wisselende hulpen mijn dagelijkse dingen moeten doen. Zij is mijn handen en staat me in alles bij. Als het gaat om de verzorging van Annelynn blijf ik er wel altijd zelf bij, dat vind ik belangrijk. Ik wil er echt voor mijn kinderen zijn. Laatst mocht Jasper proefzwemmen en de ouders waren hierbij ook uitgenodigd. Aangezien er geen lift is, kon ik niet het water in. Arno gelukkig wel en ik stond Jasper vanaf de kant juichend aan te moedigen. Zo hebben we als ouders een heel natuurlijk evenwicht gevonden. Het is fijn om de opvoeding samen te doen. Onze kinderen zijn het mooiste wat ons is overkomen.’

Tekst: Monique Wijnen Fotografie: Monique Velzeboer M.m.v. Handicare

Ook in Body & Mind?

Stuur dan een brief of e-mail met je foto, naam, adres en telefoonnummer naar Support Body & Mind, postbus 160, 2290 AD Wateringen of naar joeri.van.der.kloet@lakerveld.nl.

Deze rubriek is tot stand gekomen i.s.m. Handicare (voorheen movingpeople.net). Alle geportretteerden staan midden in het leven.

Dat is precies wat Handicare met haar producten beoogt: maximale vrijheid en onafhankelijkheid.

En omdat elk mens uniek is, gaat Handicare bij de ontwikkeling van haar mobiliteitsproducten uit van persoonlijke mogelijkheden en wensen. www.handicare.com

28

Support magazine - augustus 2010

EXIGO

www.handicare.com

BUITEN GEBEURT HET! MAAK KENNIS MET ONZE NIEUWSTE PRODUCTEN OP

www.permobil.com

Onze nieuwste, krachtige off the road-rolstoel, de X850, ziet er niet alleen stoer uit, maar is bovendien geconstrueerd voor degene die hoge prestaties verwacht. Heeft u een stevige rolstoel nodig in de stad of in de natuur? Wellicht woont u een eind van de dichtsbijzijnde winkel vandaan, gaat u met de rolstoel naar het werk of wilt u met vrienden mee met een fietstocht. Dan moet u een rolstoel hebben die dit aankan en waarop u kunt vertrouwen.

Permobil Benelux BV Beitel 11 6466 GZ Kerkrade Tel 045-564 54 80 Fax 045-564 54 81 info@permobil.nl www.permobil.com

gezondheid

Revalideren

30

Hoewel Suriname tot 1975 een kolonie was van Nederland, is het verschil tussen revalidatiemogelijkheden in beide landen enorm te noemen. Met een dwarslaesie ben je er zo gezegd ‘flink de klos’. Toch wordt er hard gewerkt om dat te veranderen. Zowel in de stad, als op het platteland.

Support magazine - augustus 2010

in Suriname Als je naar Suriname vliegt, ben je als blanke Nederlander doorgaans in de minderheid.

De vlucht naar Paramaribo bestaat voornamelijk uit Surinamers van allerlei generaties. Om meteen even een hardnekkig misverstand uit de weg te helpen: ‘de Surinamer’ bestaat eigenlijk niet. De bevolking bestaat uit Creolen (negers), Hindoestanen (voornamelijk uit India) en Javanen. Daarnaast vind je diep in de binnenlanden nog een handjevol Indianen, de oorspronkelijke bewoners van het land. Blanken, ook wel bakra’s genoemd, completeren het multiculturele land.

Eenmaal geland op het vliegveld van Paramaribo, Pengel Airport genaamd, stap je een dampende broeikas in.

Het is ruim dertig graden en de vochtigheidsgraad is behoorlijk hoog.

Uitstappen gaat middels een trap, of met een lift voor rolstoelgebruikers.

Binnen een minuut parelt het zweet op je voorhoofd en al snel hebben de muggen je gevonden. Al meppend naar de zoemende snertbeestjes kom je de ontvangstruimte in. Daar wordt eerst je visum gecontroleerd en een paar gewichtige figuren stempelen je paspoort vol. Dan kun je je koffer gaan zoeken.

Contrast Buiten komt pas de echte shock.

Als je een blanke bent, dringen zich allerlei figuren aan je op: busje, taxi, geld. Onwillekeurig omklem je de tas met belangrijke zaken, want echt pluis lijkt het hier niet te zijn. Vanuit de bonkende en zwierende taxi zie je palmbomen en huizen links en rechts aan je voorbij gaan. Sommige huizen zouden niet misstaan in een villawijk in Florida, maar veel meer huizen lijken rechtstreeks uit het armste Afrika afkomstig te zijn. En het gekke is; alles staat door elkaar heen. Pas in het

centrum van Paramaribo verdwijnen de krotten en verandert de sfeer dramatisch. Vrijwel alle Nederlanders verblijven in een van de goede hotels in de stad om de doodeenvoudige reden dat de meesten van ons niet houden van kakkerlakken, kikkers, slangen en andere nare beestjes. Bovendien is een airco hier geen overbodige luxe bij dergelijke temperaturen.

Rode deur Het is tijd om het revalidatiecentrum in Paramaribo te bezoeken. Na een telefoontje blijkt revalidatie-arts Marvin van Lierop zich vereerd te voelen dat we zijn centrum willen komen bekijken. Voor de ingang zitten twee dames op een stoeltje gezellig samen te babbelen. Op de vraag waar we dokter van Lierop kunnen vinden zegt een van de dames: ‘Ach meneer, kijkt u maar binnen hoor. Hij zit ergens achter een rode deur.’

Het vergt wat moeite om van Lierop te vinden, want er zijn een stuk of tien rode deuren en niemand schijnt te weten of en waar hij is. Maar na een paar minuten hebben we dan toch de goede deur te pakken en van Lierop biedt ons breed lachend een stoel aan. Hij voelt zich vereerd dat we de moeite nemen om bij hem langs te komen en hij heeft zeker even tijd. Vanochtend heeft hij spreekuur gehad en nu moet hij nog wat papieren zaken wegwerken.

Van Lierop: ‘De revalidatie die we hier kennen, kun je niet vergelijken met Nederland. Zoals je zelf hebt kunnen zien is Suriname absoluut niet rolstoeltoegankelijk. Stoepen kennen we hier niet en drempels en trapjes vind je hier overal. Om te kunnen overleven in dit land moet je kunnen lopen. Op z’n minst een klein beetje.’

Wat voor aandoeningen komt van Lierop het meeste tegen? ‘Dat is de

CVA, ofwel de hersenbloeding. Door de etnische samenstelling van onze bevolking hebben we veel te maken met te hoge bloeddruk en CVA’s zijn daar vaak het gevolg van. Die CVA’s resulteren meestal in halfzijdige verlammingen en afhankelijk van de ernst van het CVA houden mensen veel of juist weinig functie in armen en benen over.’

‘Naast het CVA komen er wat spierziektes voor, onder andere Duchenne’, vervolgt van Lierop zijn verhaal. ‘Kinderen met cerebrale parese zien we ook regelmatig en tenslotte hebben we een paar dwarslaesies. Ondanks de vele verkeersongelukken zien we die gelukkig erg weinig. Degene die echter een serieuze dwarslaesie oploopt, overleeft het vaak niet. In eerste instantie kom je op de intensive care terecht, maar in de meeste gevallen overlijden de patienten daarna aan de gevolgen van decubitus.

Het klinkt misschien erg hard, maar met een hoge laesie heb je hier ook echt geen ‘quality of life’. Zie het maar als natuurlijke selectie dat de meesten het niet overleven.’

Naast de behandelkamer van van Lierop bevindt zich een behandelkamer voor tandheelkunde. Van Lierop: ‘Hier krijgen revalidanten de noodzakelijke zorg voor hun gebit bij de dagbehandeling. Daarnaast komen hier de kinderen van de nabij gelegen Mytylschool en Tyltylschool. We hebben hier geen residentiële patiënten.

Iedereen gaat aan het einde van de dag weer naar huis, of naar het ziekenhuis.

We beginnen het revalidatieproces zo snel mogelijk om zoveel mogelijk functie te kunnen redden. Een deel van de patiënten komt al in een vroeg stadium uit het ziekenhuis naar ons centrum.’ >>

Support magazine - augustus 2010

31

gezondheid

>>

32

Een paar kamers verder vinden we de afdeling ergotherapie en bij volle bezetting zijn drie therapeuten aan het werk. De therapie bestaat uit het opnieuw aanleren van ADL-vaardigheden: aankleden, koken, schrijven, enzovoorts. De keuken is duidelijk gemaakt voor mensen met een halfzijdige verlamming: in de kastjes zien we vooral spijkerplanken en anti-slipmatjes. Een hoog-laag functie is er niet.

Weer een deur verder is de intrumentenmakerij gevestigd. Op de tafels staan een stuk of tien kunstvoeten te wachten op nieuwe eigenaren. ‘Vanwege de hoge incidentie van diabetes hebben we hier vrij veel te maken met amputaties’, legt van Lierop uit. ‘Met een goede prothese kun je die mensen weer mobiel maken. Je moet wel bedenken dat ook dat heel anders gaat dan in Nederland. Daar krijg je eerst een soort proefprothese en na een jaar de echte prothese. Hier hebben we geen geld voor dat soort dingen en moet het in een keer goed zijn. De stomp moet dus stabiel zijn en dat kan soms wel een jaar duren.’

Support magazine - augustus 2010

Een van de prothesemakers zit zelf in een rolstoel. ‘Een bewuste keuze,’ zegt van Lierop, ‘want we willen mensen graag weer aan het werk krijgen.

Arbeidsreintegratie staat alleen nog volledig in de kinderschoenen.’

Op zoek Op de afdeling fysiotherapie werken acht therapeuten en kan er flink getraind worden. Naast een aantal behandeltafels zijn er wat loopbanden en andere trainingsapparaten om stevig te kunnen oefenen. Een apart zaaltje is gereserveerd voor kinderfysiotherapie. Daar ziet alles er wat fleuriger en gezelliger uit.

Er is ook een behandelkamer voor logopedie, maar helaas is er geen logopedist beschikbaar. ‘Daar zijn we naar op zoek’, zegt van Lierop. ‘Geen overbodige luxe met al die CVA’s, want als je links je bloeding krijgt, wordt het taalcentrum vaak aangetast.’

Mager Veel hulpmiddelen zijn afkomstig uit Nederland. Het zijn materialen die bij

ons niet meer worden gebruikt omdat er modernere voor in de plaats komen.

Enerzijds is van Lierop blij met alle hulp, maar anderzijds wil hij zoveel mogelijk alleen doen. ‘We roeien met de riemen die we hebben en dat is goed. Als je goede spullen krijgt, kun je daarna niet meer terug naar oude spullen, zodra ze versleten zijn. Ik wil dan ook liever structurele hulp, zodat we hier iets kunnen opbouwen.

Eenmalige acties zijn goed bedoeld, maar niet altijd de oplossing voor de lange termijn. Wij Surinamers zijn daar inmiddels ook wel aan gewend.

Als je een been verliest krijg je alleen een prothese als je het kunt betalen, want het zorgverzekeringsstelsel is behoorlijk mager. Alleen met een goede baan kom je in aanmerking voor een verzekering die dat soort hulpmiddelen vergoeden. Je bent hier op jezelf aangewezen.’

De redactie wil Waldi graag bedanken voor zijn onmisbare hulp bij de totstandkoming van dit artikel.

SuperiOr CliNiCal SeatiNg

Jay J3 ruggen

Jay Fluid Pad (Fabrieks Fluid - FF)

Jay J3 Air (Single of Dual)

JAY - Een gouden formule in Zitten en Positioneren Op zoek naar meer Comfort en Stabiliteit in uw rolstoel?

Neem dan een kijkje in ons Jay assortiment en vind de steun in uw rug of een oplossing voor uw zitprobleem met bijvoorbeeld onze nieuwe Jay J3 zit- en rugsystemen.

www.SunriseMedical.nl

De berg op met De Alp D’huez is voor elke wielrenner een flinke uitdaging. De route de berg op telt ‘slechts’ vijftien en een halve kilometer, maar daarbij moeten wel ruim elfhonderd hoogtemeters worden overwonnen.

Rik van der Vossen ging op z’n handbike de berg op. Voor het goede doel, want samen met vele andere wielrenners -en enkele handbikers- haalden de sportievelingen ruim 10 miljoen euro op voor de bestrijding van kanker. Rik hield een dagboek bij.

Jurgen’s wekker wekt ons tot leven. Ik heb onrustig geslapen… de hele route heb ik talloze malen beleefd vóórdat ik wakker werd. Het ontbijt bestaat uit cruesli, melk, koffie en kwark. Nog snel even de laatste zaken controleren die ik de vorige avond heb klaargelegd en we kunnen gaan.

sport

De weg naar beneden in de bus is ook onrustig. Wielrenners die vroeg gestart zijn schieten ons links en rechts voorbij en als ik naar beneden kijk besef ik dat ik daar straks diep in het dal aan de klim zal gaan beginnen. En dat dal is erg diep… Mijn innerlijke rust is heel erg ver te zoeken en de adrenaline giert door mijn lijf.

34

Op camping “Piscine” staat ons materiaal veilig achter slot en grendel.

Nog even de laatste dingetjes doen, zonnebril op, plassen… en proberen de zenuwen onder controle te krijgen.

Dat laatste lukt trouwens erg slecht.

‘We gaan!’, hoor ik ergens. René dirigeert ons op een veilig moment de weg op. Op een nabij gelegen parkeerplaats draaien Charles en ik wat opwarmrondjes. Ondertussen kijk ik de berg op en mijn maag draait zich om. Jurgen is al gelijk gestart, dus die heeft al een kwartiertje voorsprong.

Support magazine - augustus 2010

Ik dender over de start en mijn tijd begint te lopen. ‘Als je de eerste vijf bochten door bent, is de rest een makkie’ galmt het na in mijn hoofd. Voor de eerste bocht schiet mijn hartslag naar de 180. Te kort opgewarmd. Daar was ik al bang voor. ‘Oké, even het tempo omlaag’ zegt mijn steun en toeverlaat Richard. En daar luister ik braaf naar.

Even direct na bocht nr. 21 – de bochten worden afgeteld- pauzeer ik even en maak van de gelegenheid gebruik om mijn thermoshirt uit te trekken. Het is een stuk warmer dan ik verwacht had.

Bij bocht 20 lassen we weer even een korte pauze in om te rusten.

Charles en ik gaan lekker met elkaar op. Het ene stuk gaat hij voorop, het volgende stuk ik. Tijdens de eerste (kilo) meters word ik enorm aangemoedigd door voorbijrijdende wielrenners: ‘Rik, je kan het’, ‘Respect!’, ‘Lekker bezig Rik’, en nog veel meer. Bij de eerste twee keer vond ik het op z’n minst vreemd dat ze wisten dat ik Rik heet, maar bij nader inzien komt dat doordat mijn naambordje achterop m’n bike was bevestigd.

Bij bocht 16 wordt er door supporters een klein feestje gevierd, compleet met muziek en joelende mensen. Op het moment dat ik voorbij kom wordt het gejoel luider. Het is blijkbaar toch bijzonder wat wij doen… Met een grote grijns trap ik door en even later komt de beloofde ‘rustig aan periode’. Het lijkt

zelfs of de weg iets omlaag gaat! Ik maak hier ook dankbaar gebruik van en in plaats van te versnellen blijf ik een lekker laag tempo draaien om uitgerust aan de volgende klim te kunnen beginnen.

Op de steile stukken gaat het niet harder dan 4 km/u en anders draai ik zo’n 6 per uur. In de bochten stoppen we even en zorg ik dat mijn hartslag weer terug naar 125 komt. Met een zekere regelmaat neem ik een slok van mijn, al dan niet voor Franse begrippen legale, energiedrankje. In bocht 14 komt de Heliomare-bus ons luid claxonnerend tegemoet. Breed lachend zwaai ik, nonchalant draaiend met één hand. Op zijn tijd is het best leuk om je een beetje uit te sloven, toch?

In bocht 12 is een klein, geïmproviseerd verzorgingspostje, waar Gertia en Marlies wat eten en drinken hebben.

Ik moet iets eten van Richard (‘Want anders heb je er straks niks meer aan’) Braaf, maar met tegenzin hap ik een banaantje weg. Na een paar minuten koel ik aardig af en ga ik weer. Richard komt me vijf minuten later achterna: ‘Ik ben er weer!’. Iedere bocht pauzeren we kort om niet teveel af te koelen, maar lang genoeg om uit te rusten. Ik merk zoetjesaan dat ik steeds ietsje sneller wil stoppen omdat er toch wat verzuring ontstaat in mijn schouders.

‘Als we zo doorgaan, zijn we vóór de

de handbike

lunch boven’, hoor ik Richard achter me roepen. ‘Dat zullen we nog wel eens zien’, zeg ik terug, wetende dat het laatste stuk erg venijnig is.

In bocht 10 besef ik dat ik Charles kwijt ben. Richard geeft te kennen dat hij achter me zit en later hoor ik dat hij behoorlijk verzuurd was en gemasseerd moest worden.

De tijd ben ik vergeten, het zweet gutst van me af. In bocht 7 heeft de organisatie

een verzorgingspost opgezet en Richard gooit een koude plens water uit een zojuist aangegeven fles over mijn hoofd.

Dat had ik nodig zeg! Een paar meter verderop is een toiletgebouwtje waar ik naartoe hinkel voor een sanitaire stop.

Dat lucht op zeg…

Vanaf nu wordt het écht afzien. De laatste 3 kilometer is meer dan 10% stijging.

Even na bocht 3 lassen we een korte pauze in. Inmiddels ben ik gek genoeg nog steeds niet moe, maar mijn spieren laten het gewoon steeds sneller >>

Support magazine - augustus 2010

35

Wie is wie?

Jurgen: Jurgen Boon, mededeelnemer. In 2006 door een mountainbike ongeluk een dwarsleasie opgelopen (T5).

René: René Dirksen, begeleider.

Al geruime tijd werkzaam als fysiotherapeut bij Heliomare. Zijn rol was onder andere het besturen van de bus waarmee we naar beneden moesten. Ook heeft hij het nodige massagewerk voor zijn rekening genomen en heeft hij van tijd tot tijd updates over de gang van zaken gestuurd naar Heliomare.

>>

sport

afweten: pure verzuring. De hartslag hoef ik niet meer op te letten want die krijg ik niet meer boven de 160. Nee, mijn conditie is dus wél prima in orde!

36

Voordat we de bebouwing van Alpe d’Huez inrijden, ben ik alweer 2 keer gestopt. Als ik voorbij de eerste terrassen rij, die gevuld zijn met Hollanders, hoor ik het gejuich en de aanmoedigingen en vergeet ik even de pijn in mijn schouders en armen. Nog even het tunneltje door en het laatste steile stukje omhoog.

Het laatste stuk voltrekt zich in een roes… ‘Ik ga nu alles geven wat ik nog heb’, denk ik bij mezelf. Ik begin vaart te maken en schakel zelfs door. Ineens, op het hoogste punt van de route, staan onze begeleiders van Team Heliomare.

Ik zie camera’s en kan een grijns niet meer onderdrukken. Verderop, even lager, lonkt de finishboog. Op dit hoogste punt van de route schakel ik naar het allerhoogste verzet en met alle kracht die ik heb, beuk ik de trappers rond. Overal klinkt gejuich! Ik moet zelfs uitkijken dat ik bij de laatste slinger voor de finish goed meehang om niet om te slaan. Ik haal vlak voor de finish nog wat wielrenners in en zie en hoor achter de hekken mijn vriendin, vriend, zus, vader met stiefmoeder en moeder staan juichen.

Support magazine - augustus 2010

Finish! Ik kan het bijna niet geloven maar ik ben er. Richard en ik feliciteren elkaar. ‘Zonder jou was het niet gelukt, buddy!’ Richard wuift het compliment weg… ‘Je hebt het echt zelf gedaan hoor!’

Momenten later arriveren mijn supporters en komt de champagne. Er gebeurt even teveel om te onthouden… Zoenen, felicitaties, complimenten. Interviewers, fotografen… De wereld lijkt wel even om mij te draaien…

‘Jurgen staat te wachten, hij wil weten of je nog een tweede keer wilt’.

‘Nee, echt niet! Dat gaat me niet meer lukken hoor!’

Na alle commotie gaan we naar het punt waar de rest van Team Heliomare staat om de rest van de groep te onthalen.

Stuk voor stuk juichen we voor iedereen die langs komt naar binnen, zonder uitzondering. Onze teambikkel Jurgen komt als laatste binnen, nadat hij voor een tweede maal de beklimming heeft gemaakt.

Dit was echt een hoogtepunt in mijn leven. Nooit had ik durven dromen dat ik een berg op kon fietsen, laat staan dat ik het met de hand zou kunnen. Ik heb afgezien en ben 23 keer doodgegaan onderweg. Maar ik klaag niet, want het kan áltijd erger…

Volgend jaar weer? Ja.Maar dan vaker…

Charles: Charles Blonk, mededeelnemer. Heeft in mei 2009 een ongeluk gehad met een “parapente”, bij Chamonix.

Brak/verbrijzelde daarbij beide benen. Een parapente is een parachute waarmee je van een berg afvliegt.

Richard: Richard Fickert, begeleider en specifiek mijn “buddy” tijdens de beklimming. Werkzaam bij Heliomare in R&D en in het inspanningslab. De taak van de buddy is coachen, gesprekspartner, “pakezel” voor eten, drinken en kleding. En uiteraard eventuele hulp bij van alles en nog wat.

Gertia: Gertia Holtriger, verpleegkundige in Heliomare. Zij zorgde mede voor het wel en wee van de deelnemers die iets meer hulp nodig hadden. Tijdens de beklimming zat ze met Marlies halverwege de berg met eten, drinken, medische middelen etc.

Marlies: Vriendin van Richard.

Fysiotherapeut. Tijdens de beklimming zat ze met Gertia halverwege de berg met eten, drinken, medische middelen etc.

Personen die in Rik’s verhaal al beschreven zijn, worden in bovenstaand lijstje niet vermeld.

column marian plak l k Instinct of inzicht?

Marian Plak is lerares Nederlands en moeder van drie kinderen. De jongste, Floris, heeft een zeldzame spierziekte. Desondanks leidt het gezin een zo normaal mogelijk leven. Marian schrijft over alledaagse en soms wat minder alledaagse onderwerpen daaruit.

Floris weet niet beter of hij heeft een ‘beperking’, zoals dat zo keurig heet. Vanaf je geboorte leven met een handicap is ongetwijfeld anders dan op latere leeftijd gehandicapt worden. Ik merkte al vroeg dat hij z’n tekortkomingen compenseerde en heb me altijd afgevraagd of dit instinctief gedrag of inzicht in eigen tekortkoming is.

Als kind had hij een keer ruzie met een vriendje. Het vriendje dreigde dat hij Floris en een ander buurjongetje in de sloot zou gooien. De sloot was ondiep.

Wij hadden Floris verteld dat je ook in een ondiepe sloot kan verdrinken als je omvalt en niet meer overeind kan komen.

Zelf was het vriendje bang voor water. Nadat het andere buurjongetje met een zwaai in de sloot belandde merkte Floris dat hij veel minder sterk was dan zijn vriendje. Snel liep hij vervolgens naar het water, stapte er voorzichtig in en ging wijdbeens midden in de sloot staan, zodat het vriendje hem in ieder geval niet om kon duwen. Al snel werd ik gealarmeerd door buurkinderen en kon ik mijn slimme held uit de sloot helpen. Het andere buurjongetje was gelukkig in staat geweest om zelf uit de sloot te krabbelen en was al onderweg naar zijn moeder. Ik prees Floris om zijn goed doordachte oplossing, maar keek het vriendje, die met zijn armen over elkaar op het droge stond, heel boos aan.

Vorige week lag onze dwergteckel in het water. Picolien was een moment aan onze aandacht ontsnapt en zodoende waren we haar dus kwijt. Floris ging zoeken en hoorde ineens een klagelijk gepiep. Voorbij fietsende mensen wezen Floris op onze angstige hond die met een koppie vol kroost aan de steile slootkant krabbelde, maar er niet uit kon komen. De mensen fietsten rustig door.

Floris twijfelde, moest hij zelf langs de steile waterkant proberen de hond te redden met het risico dat hij in de sloot zou rollen en om zou vallen. Het kleine hondje jankte zielig. Als hij weg zou lopen, kon Picolien verdrinken.

Hij keek nog eens goed en schatte zijn kansen in. Toen spurtte hij het huis in, riep zijn zus Margriet, die onder de douche vandaan in haar badjas de dwergteckel in één handbeweging uit de sloot viste. Samen met Nettie, onze hulp, deden Floris en Margriet het geschrokken diertje in bad met heel veel hondenshampoo. Gelukkig hield Picolien niets over aan deze duik. ’s Avonds vroeg ik me af of Floris instinctief handelde, zoals het zwakste dier in een kudde altijd in het midden gaat staan tussen zijn sterke soortgenoten als gevaar dreigt. We raakten hierover samen aan de praat. Ja, hij voelde heel goed aan wat de risico’s voor hem waren en daardoor ook weer voor de hond.

Hij had op dat moment een keuze moeten maken en maakte de beste keuze, iemand halen die in staat is om de reddingsactie succesvol te laten verlopen.

Het duurde hooguit één minuut voordat Margriet ons teckeltje op het droge had. Toch voelde Floris zich die dag de grote held, hij had tenslotte Picolientje ontdekt en de reddingsactie gedelegeerd. Wij gaven hem gelijk en complimenteerden hem om zijn inzichtelijk instinct.

Vragen? Mail Marian op marian.plak@planet.nl

Support magazine - augustus 2010

37

Kelly van Zon is de beste tafeltennister in haar klasse. In Beijing haalde ze een bronzen medaille, maar in Londen hoopt ze straks goud te halen. Het leuke van tafeltennis is echter dat eigenlijk bijna iedereen er aan mee kan doen.

De beste in haar klasse

sport

‘Zelfs als je het batje niet kunt vasthouden’, zegt Kelly. Het ‘tennisracket’ van de tafeltennissers is een subtiel gevormd plankje, beplakt met een schuimachtig materiaal en afgewerkt met een stroeve, rubberen bekleding.

‘Je hebt recreatieve batjes en kei-dure dingen’, zegt ze met haar Brabantse acccent. ‘Maar je kunt best beginnen met zo’n simpel batje hoor.’

38

klassen Het beginnen met tafeltennis was voor Kelly niet bepaald een eenvoudig iets. ‘Ik heb echt vrijwel alle sporten zo ongeveer geprobeerd, maar de goede sport zat er gewoon niet bij. Toen ik negen was, probeerde ik een keer een potje tafeltennis en dat was dus wat ik zocht. Genoeg

Support magazine - augustus 2010

actie, maar met mijn beperking toch ook goed te doen.’

Kelly heeft een beenlengteverschil van twaalf centimeter en daardoor loopt ze erg moeilijk. In het dagelijks leven gebruikt ze meestal krukken om haar gewrichten wat te ontlasten. ‘Ik heb heel lang zonder gelopen, maar dan slijt alles toch veel harder dan je wilt’, zegt ze.

Door haar functiebeperking is ze ingedeeld in klasse zeven van tafeltennis met een functiebeperking. Maar wat betekent dat eigenlijk?

Kelly: ‘Nou, er zijn tien verschillende klassen binnen het tafeltennis met een functiebeperking. Van één tot en met vijf zijn de zittende spelers en van zes tot en met tien zijn staande spelers. Binnen die twee hoofdgroepen bepaalt wat je nog

wel kunt in welke klasse je terechtkomt.

Spelers in klasse één hebben bijvoorbeeld een hoge dwarslaesie en nauwelijks handfunctie. Ik zit in klasse zeven omdat ik wel kan staan, mijn ene been erg slecht functioneert, maar ik wel weer een prima handfunctie heb.’

Het grote aantal klassen zorgt ervoor dat er een eerlijke competitie kan plaatsvinden, maar heeft als grote beperking dat er eigenlijk te weinig deelnemers per klasse zijn om een nationale competitie te kunnen spelen. ‘Zelf speel ik mee in de reguliere competitie en alleen bij internationale wedstrijden speel ik dus in mijn eigen klasse’, legt Kelly uit.

‘Om je een idee te geven: er zitten maar vier vrouwelijke spelers in de nationale selectie.’

Extra rubber Het spel zelf is vrijwel hetzelfde als het reguliere tafeltennis. Het balletje wordt over het netje geslagen, stuitert één maal op de kant van de tegenstander en moet dan weer worden teruggeslagen. Gebeurt dat niet, dan verdient de tegenstander één punt. Degene die het eerst elf punten heeft behaald, heeft de ‘game’ gewonnen, mits hij of zij twee punten voor staat op de tegenstander.

Er wordt best of five gespeeld, dat betekent dat de speler die het eerst drie games wint, de wedstrijd heeft gewonnen.

Aanpassingen zijn er eigenlijk niet.

Spelers in de eerste klasse gebruiken vaak hulpmiddelen om toch het batje enigszins te kunnen vasthouden. Kelly

heeft een aangepaste schoen, waar zo’n twee centimeter extra rubber onder zit.

‘Als je er meer onder doet, beperk je je in de bewegingsvrijheid’, legt ze uit.

Opofferen Het is hard werken om de beste te kunnen zijn. Kelly traint vier maal in de week en speelt daarnaast in het seizoen twee dagen per week competitie. ‘Dat betekent dat ik best vaak wat moet opofferen,’ zegt ze, ‘en dat is niet altijd even leuk. Het lastigste van het spelen op dit niveau is een balans te vinden tussen de sport en de rest van je leven. Ik zou dit ook niet altijd willen blijven doen en in de toekomst hoop ik ergens als podotherapeut aan de slag te kunnen.’

Clubje Hoewel er specifieke tafeltennisverenigingen zijn voor mensen met een beperking, kan het volgens Kelly best de moeite lonen om te kijken of je bij een reguliere vereniging mee kunt doen.

‘Afhankelijk van je beperking en talent win je daar dan misschien niet van de beste, maar voor de integratie lijkt het me een stuk beter. Je moet niet altijd maar meteen bij een clubje met beperking gaan zitten. Eerst even kijken of het op de gewone manier kan en pas daarna, als het nodig is, aanpassen.’

Meer weten? www.nttb.nl

Support magazine - augustus 2010

39

Honderd rolstoelen

‘Niet weer een magazine over een bekende Nederlander’, moeten heel wat mensen verzucht hebben bij het uitkomen van het magazine van Foppe de Haan. De Foppe is echter leuker dan alle BN’ers bij

vrije tijd

elkaar. En ook een stuk sympathieker.

40

Voor wie hem nog niet kent: Foppe de Haan is een bekende en gerespecteerde voetbaltrainer die bij sc Heerenveen een enorme impuls aan de carrière van de Friese club wist te geven. Daarnaast sleepte hij jong Oranje in 2006 mee naar het EK en haalde daar voor het eerst in de Nederlandse geschiedenis de beker. Sinds november vorig jaar is hij trainer bij Ajax Cape Town in ZuidAfrika.

Hij is echter niet alleen trainer, maar ook een sociaal mens. Als hij in Heerenveen wordt benaderd door twee jongens met de ziekte van Duchenne met het verzoek een deel van de aanschaf van twee sportrolstoelen te sponsoren, gaat hij daar meteen mee aan de slag.

Tot zijn eigen grote verbazing kletst hij de benodigde euro’s gemakkelijk bij elkaar en kan hij de jongens al snel het goede nieuws overbrengen. Als daarna de lokale rotary met het idee komt een fonds op te richten om voortaan dergelijke projecten gestroomlijnder te laten verlopen, doet hij meteen mee.

Het Foppe Fonds is een feit.

Meije Gildemacher is voorzitter van het Foppe Fonds en hij licht desgevraagd toe: ‘We zetten ons in voor jongeren met minder kansen en het belangrijkste middel daarbij is sport en spel.’

Support magazine - augustus 2010

Er wordt projectmatig gewerkt, want zo kunnen concrete problemen van begin tot eind worden opgelost.

Interessant is dat de aanvrager van een project ook best een particulier kan zijn. ‘Je ziet vaak dat goede doelen alleen werken met stichtingen en bedrijven, maar dat willen we niet. Een project moet laagdrempelig zijn,’ vindt Meije.

Na de oprichting van het fonds zijn de ontwikkelingen positief: steeds meer partijen blijken bereid te zijn geld in het fonds te steken en het aantal gerealiseerde projecten stijgt gestaag. Meije: ‘We hebben echt vanalles gedaan: van een zeiltocht met kinderen tot plaatsen van doelpaaltjes bij een zorgboerderij.’

Onlangs werd het 100-rolstoelen project afgesloten, met succes. Meije: ‘We kregen heel wat aanvragen binnen van sportrolstoelen en op een gegeven moment dachten we: laten we het eens heel anders aanpakken. Bij het 100-rolstoelenproject konden kinderen een elektrische sportrolstoel aanvragen, maar dan moesten ze er ook zelf iets voor doen. Door sponsorlopen te organiseren, vis te verkopen en allerlei karweitjes te doen, konden ze geld bij elkaar verzamelen. Donateurs werden

verwezen naar een website waar ze een specifiek onderdeel van de rolstoel konden kopen. Het leuke van deze benadering is dat de kinderen met veel meer trots en zelfrespect hun rolstoel in ontvangst konden nemen. Ze hadden er zelf namelijk voor gewerkt!’

Met het naderen van het vijfjarig jubileum van het Foppe Fonds moest er iets extra’s gebeuren. ‘Een glossy!’ riep een aantal mensen. Maar Foppe vond het niks. ‘Geen persoonsverheerlijking voor mij,’ zei hij. ‘Nergens voor nodig.’

Toen Sander Suk van Suk Media aandrong, uitlegde dat het magazine juist níet over Foppe zou gaan, en er ook nog eens geld mee binnengehaald zou worden, was Foppe om. Het resultaat: geen glossy, maar een matty, niet zozeer over Foppe, maar over mensen voor wie het Foppe Fonds bedoeld is.

Of mensen die er iets interessants over te zeggen hebben. Of het gelukt is?

Oordeelt u zelf maar: Foppe ligt nog wel even in de winkels.

DOOVEHEALTHYLIVING

GEZOND zijn begint niet in de praktijk van de dokter. Ons welzijn begint met keuzes die we dagelijks maken. Doove Healthy Living is een compleet gezondheidswarenhuis van 3000 m 2 .

We bieden u producten die uw leven veraangenamen, die uw vrijheid en zelfstandigheid vergroten en producten die preventief werken voor uw gezondheid.

Kijk ook op onze webshop www.doovehealthyliving.nl voor producten en informatie op het gebied van gezondheid en mobiliteit.

industrie terrein KOu We HOeK 4

2741 PX Waddin Xveen (12 KM van rOtterda M)

0182 624 999

MAATSCHAPPIJ 42

Support magazine - augustus 2010

Fotograaf Armando Branco

Challenged Beeldvorming is de sleutel tot een succesvolle integratie van mensen met een beperking. D’Article voerde in opdracht van Gemeente Den Haag het project ‘Challenged’ uit, waarbij modeontwerpers, fotografen en modellen met en zonder beperking met elkaar samenwerken.

Mode lijkt in eerste instantie niet het medium om mensen met en zonder beperking met elkaar in contact te laten komen. Je kunt er geen diepzinnige gesprekken over voeren en je kunt je überhaupt afvragen wat mode te maken heeft met een functiebeperking.

Volgens Roy Wesenhagen van d’Article moet je dat heel anders zien: ‘We kregen de opdracht een project te realiseren waarbij we enerzijds mensen met en zonder beperking met elkaar in contact brengen en anderzijds iets grensverleggends doen. Je zult in een modeblad nooit een model tegenkomen dat in een rolstoel zit. Heel raar eigenlijk, want er zijn zat mensen die in een rolstoel zitten. Om nu te laten zien dat je fashion, handicap en werk heel goed kunt combineren, hebben we dit project opgezet. Zodat mensen dus kunnen zien dat een model in een rolstoel prima kan, dat ontwerpers aan den lijve ondervinden dat hun ontwerpen ook prima passen op een lichaam met een beperking en dat fotografen worden gedwongen na te denken over hoe ze tegen lichamelijke perfectie aan kijken.’

Model Roos Prommenschenckel, u allen bekend, was een van de modellen voor Challenged. ‘Ik wist natuurlijk al wel dat het niet uitmaakt voor de foto’s of je een beperking hebt. Vaak moet

een fotograaf z’n best doen om de beperking in beeld te krijgen, tenzij je lichaamsdelen mist. In het begin was het werken een beetje onwennig, maar al heel snel verliep het allemaal heel soepel. De ontwerpsters Dorrith en Marloes hadden geen enkele moeite om hun kledingstukken fraai om mijn lijf te krijgen en Armando, de fotograaf, vond het prima gaan. De resultaten zien er goed uit en hebben de nodige publiciteit gekregen. Daar draait zo’n project uiteindelijk om.’

Fotograaf Fotograaf Armando had al de nodige ervaring met mensen met een beperking: ‘Ik heb wat projecten gedaan toen ik net aan de slag ging en ik vond het destijds best confronterend om te werken met mensen die een beperking hebben. Het komt dan ineens heel dichtbij. Met Roos werkte het heel goed. Ze moet veel meer rust nemen dan de modellen waar ik normaal mee werk, maar het resultaat is prima. Ik zou zeggen dat mijn angst voor een handicap is omgeslagen in respect en interesse. De maatschappij, en vooral de branche waarin ik werk, is zo vreselijk ingesteld op die lichamelijk perfectie. Die wordt eigenlijk verheven tot norm, terwijl dat zonde is. Wij krijgen daardoor een verkeerd beeld van mensen.’

Ontwerpers Voor accessoire-ontwerper Marloes de Roode is Challenged een waardevolle ervaring gebleken: ‘Ik had toch wel een ander beeld van mensen met een beperking. Gek, want het slaat eigenlijk nergens op. Het werken met Roos was ontzettend leuk en verschilde niet van het werken met iemand die geen beperking heeft.’

Ook voor mode-ontwerpster Dorrith de Roode was het project een succes: ‘Ik heb mijn ontwerp helemaal niet aangepast. Dat was ook een voorwaarde. Roos paste goed in mijn ontwerp en zag er waanzinnig uit. Ik heb er wel wat dingen van geleerd. Als je in een rolstoel zit, is een katoenen jas bijvoorbeeld niet zo’n succes. Katoen kreukt snel en dat is niet mooi. Ik zou daarom voor een ontwerp met deels synthetische vezels kiezen.’

Support magazine - augustus 2010

43

Space Drive

B&S biedt een compleet pakket aan diensten en producten op het gebied van mobiliteit bij lichamelijke beperkingen. Van wandelstok tot complete auto-aanpassing, u vindt er alles over op onze nieuwe website:

Pronk ergo biedt een ruim assortiment aangepaste (maatwerk) keukens voor mensen, die bij het gebruik van een keuken tegen fysieke gebruiksproblemen aanlopen of meer gebruiksgemak wensen.

Budget-Line keuken - functionele keukenserie ontwikkeld in samenspraak met gemeenten. Uitermate geschikt voor WMO-toepassing en staat garant voor duurzaamheid en kwaliteit.

Comfort-Line keuken - stel met ĂŠĂŠn druk op de knop de gewenste werkhoogte in. Deze keuken ontlast uw rug en biedt extra comfort.

Luxe keuken - aangepaste keuken in stijl en comfort. Stel uw droomkeuken samen uit een ruim keuzeassortiment apparatuur en accessoires.

telefoon 079-361 13 40

onbeperkt in beweging.nl telefoon: 0031 (0)229 285010 - e-mail: info@onbeperktinbeweging.nl

Space Drive_90x132.indd 1

Aangepaste keukens ZOETERMEER - HALFWEG - EINDHOVEN - HOOGEVEEN - SITTARD - BRUGGE (BE)

Het unieke joystick besturingssysteem

www.pronkergo.nl Zelfstandiger in beweging!

10_supportmagazine_ed04.indd 1 09-12-2008 14:16:45

13-7-2010 9:29:43

Meer informatie specifiek voor dwarslaesie?

Lees behalve Support Magazine ook De Ketting.

Kijk op: www.dwarslaesie.nl of vraag een proefnummer: Dwarslaesie Organisatie Nederland Postbus 6124 9702 HC Groningen 0900-2021229 Dwarslaesie Organisatie Nederland is de Nederlandse organisatie van mensen met een dwarslaesie. Binnen deze organisatie helpen mensen met een dwarslaesie elkaar bij alle voorkomende problemen.

Informatie over hulpmiddelen vrij toegankelijk op het

Bedoeld voor gebruikers en

zorgverleners.

internet

* Productinformatie * Wie doet wat * Wet- en regelgeving * Classificaties * Nieuws * Jurisprudentie en naslagwerken (abonnees)

www.handy-wijzer.nl

www.handy-wijzer.be

Nieuwe producten

Design Award voor Sunrise Medical ‘Met zijn buitengewone en innovatieve design, is het de Quickie Helium® van Sunrise Medical gelukt om de jury van één van de meest prestigieuze internationele design competities te imponeren. In de “red dot award: product design 2010” werd de Quickie Helium® door de jury, bestaande uit top-klasse experts, bekroond met het ‘red dot’ kwaliteitslabel vanwege zijn hoogstaande kwaliteit van het ontwerp’, aldus Sunrise Medical.

FDX Invacare heeft een nieuwe zeer wendbare voorwiel aangedreven binnen/ buiten rolstoel gelanceerd, genaamd FDX. Deze voorwiel aangedreven elektrische rolstoel maakt gebruik van de G-trac technologie. Waar de traditionele rolstoelen bij een bol wegdek het laagste punt opzoeken, zorgt de G-trac technologie ervoor dat de stoel een vaste koerslijn aanhoudt zonder dat de gebruiker hiervoor hoeft bij te sturen.

De unieke elektronica van de G-trac zorgt er voor dat er ook Meer handige met een hoge snelheid gemakkeproducten vindt u op lijk en veilig kan worden gereden.

Door deze toepassing is www.handy-wijzer.nl de FDX uniek in zijn soort.

Oproep fotowedstrijd Vakantiegids

Lagooni Junior De Lagooni Junior is, net als de volwassen versie, een uiterst praktische douche- en toiletstoel. In tegenstelling tot conventionele stoelen is de Lagooni licht van gewicht, duurzaam, wendbaar en ziet hij er niet zo klinisch uit. Je kunt hem dus ook gemakkelijk meenemen op reis.

Het goede nieuws is dat de Junior op het hetzelfde frame is ontworpen als de volwassen versie. Is je kind uit de Junior gegroeid, hoef je dus alleen de zitting en de rugleuning te vervangen door een grotere.

Meer info: www.lagooni.com

In het late najaar wordt traditiegetrouw de vakantiegids weer uitgegeven. Het is nog geheim waar we dit jaar naar toe zullen gaan, maar één ding is zeker: ook de fotowedstrijd doet weer mee. Stuur dus voor 1 oktober je mooiste vakantiefoto op in lage resolutie. Voorwaarde is dat de fotograaf zelf een functiebeperking heeft, maar dit hoeft niet zichtbaar te worden gemaakt in de foto. De drie beste inzenders worden geplaatst in de vakantiegids. Je dient dus wel een hoge resolutie foto op je computer te hebben.

Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd.

Support magazine - augustus 2010

45

Column kkees van bbreukelen k l Jan bedankt!

Drs. Kees van Breukelen, Rolstoel-ergonoom.

Doet sinds 1980 praktijkgericht onderzoek op het gebied van rolstoelen en handbikes.

Kees is technisch directeur van een (sport) rolstoel en handbike speciaalzaak.

46

Support magazine - augustus 2010

Sommige mensen mag je, nee, moét je, eens belichten.

Een man van 70, die me op de Support-beurs vertelt dat hij nu zijn rolstoelbedrijf heeft verkocht. Die man, die ken ik al zo’n 30 jaar. Begin jaren tachtig, na Philips en het bouwen van windmolens, strijkt hij neer in Nieuw-Buinen, hoog in het noorden waar hij zeer innovatieve wheelers (race-rolstoelen) gaat bouwen. Geen kopieergedrag onder het mom van innovatie maar een wezenlijk nieuw product vergeleken bij de bestaande race-rolstoelen in die tijd. Een goed product kenmerkt zich door simplisme. Voor een wheeler is dat een simpel Tvormig frame. In de uiteinden van de korte T steek je, in camber, de achterwielen. Aan de voorzijde van de lange poot van de T bouw je het voorvorkhuis met het, toendertijd, dubbele voorwiel. En op de kruising van de T plaats je dan het zitje. Het concept van de moderne race-rolstoel was geboren. In Nederland. In Nieuw-Buinen! Anno 2010 is dit T-frame nog steeds de basis van de huidige race-rolstoel.

En wat heb ik genoten van zijn wheeler: hij bouwde een aanhangkarretje voor me áchter de wheeler. Ik ging er mee, met de trein, naar Lyon en reed er in drie weken weer mee terug naar Nederland. Ik bond een ‘spin’ aan het dubbele voorwiel naar achter toe en kon dan veilig 76 km per uur halen in de afdalingen in de Ardennen: kicken!

Of ik sliep bij hem in de werkplaats om ’s morgens om 5 uur aan de start te staan van de 100 (km) van Winschoten.

Samen bedachten we hoe we het ding nog sneller konden maken en hij maakte het. Jarenlang reden we met zijn wheeler de Bloemenmarathon, een fantastische wheeler-week door heel Nederland. Prachtige herinneringen!

Maar van wheelers alleen kun je niet leven. Na een paar moeilijke jaren kwam hij sterk terug door hetzelfde concept model te laten staan voor... kínderrolstoelen! Een veel grotere markt dan de sterk teruglopende race-rolstoelmarkt en dus wél een garantie voor bestaansrecht. En toen kwam de innovatie pas écht op gang. Uiterst moderne 3-wheelers, gevolgd door 4-wheelers, ook met de voor kinderen noodzakelijke lange wielbasis. Zithoogte verstellingen, kantelverstellingen, effectieve zitondersteuningen, spasme-opvang, verzin het maar: het kwam allemaal bij hem vandaan.

Honderden, nee, waarschijnlijk duizenden kinderen hebben voor hun mobiliteit gebruik gemaakt (en doen dit nog steeds) van zijn mobiliteitsproducten. Wat later gewoon werd, zwaar gehandicapte kinderen zich toch zelfstandig kunnen laten verplaatsen, vond bij hem zijn oorsprong. Met kleine Sylvia, mytylschoolleerling, in zijn stoel op de cover van een magazine, want zó moest het!

Veldink was de pionier die de weg aangaf. Veelvuldig werden zijn ideeën gekopieerd, zoals dat helaas gaat, maar nooit geëvenaard.

Jan, je hebt een ongelooflijke positieve bijdrage geleverd aan de mobiliteit van rolstoelgebruikers, met name de jeugdigen onder hen. Als ik nu bij Benno thuis kom, oud-mytylschoolleerling, dan staat jouw wheeler nog steeds, al 20 jaar lang, in zijn huiskamer. Van goede herinneringen doe je immers liever geen afstand...

Jan, ik ben je daar, en velen met mij, dankbaar voor!

Handige

lift

Als je in een personenauto wilt rijden, maar je rolstoel niet zelf in de auto kunt krijgen, is een kofferbaklift de uitkomst. De Jonathan van B&S Auto-aanpassingen is een mooi voorbeeld daarvan.

Rompbalans Het resultaat van de ontwikkelingen is de Jonathan: een liftje waarmee de rolstoelgebruiker vanuit de bestuurdersstoel de rolstoel kan aanhaken en de stoel vervolgens over een tweetal geleidegootjes de auto in wordt getrokken. Eenmaal in de auto wordt de stoel gefixeerd en kan er veilig gereden worden.

Hans: ‘Kort na die bewuste klant kregen we Nelly op bezoek die eigenlijk hetzelfde wilde als die eerste klant. Sinds die tijd hebben we de Jonathan echt in productie genomen. Het systeem is geschikt voor mensen die een transfer kunnen maken en ook nog voldoende rompbalans hebben om een stukje voorover te buigen om de stoel aan te haken.

De rolstoel mag niet te breed zijn en de auto moet uiteraard voldoende ruimte hebben, dus geen achterbank.’

Boetes?

Voor Nelly is de Jonathan ideaal: ‘Ik hoef niets uit elkaar te halen, geen wielen van de stoel te klikken, of wat dan ook. Het enige nadeel is misschien dat ik meer

ruimte aan de zijkant nodig heb, omdat mijn stoel er naast moet kunnen staan.

Op parkeerplaatsen zet ik hem dan ook meestal dubbel neer. Of ik al boetes heb gekregen daarvoor? Ja, maar die vorder ik mooi weer terug!’

Achterkant Op de Supportbeurs was er veel interesse voor de Jonathan. Hans: ‘Het ziet er erg fraai uit en het werkt allemaal soepel en vlot. Ik heb nu ook een klant die de lift aan de achterkant van de auto wil laten monteren. Die klant kan namelijk met een beetje steun van de auto een klein stukje lopen. Ook daar is de lift prima geschikt voor.’

mobiliteit

Neem nou Nelly van Diepen: ze heeft een leuke baan bij een bedrijf in de schuldsanering, woont in het ruimtelijke West-Friesland en rijdt in een aangepaste Kangoo. Omdat ze spastisch is, zit ze in een rolstoel, maar ze wilde het liefst in een zo gewoon mogelijke auto rijden: ‘Deze auto rijdt prima, is nog heel goed in te parkeren en voldoet eigenlijk aan alle eisen. Ik kan alleen niet m’n rolstoel zelfstandig in de auto krijgen zonder kofferbaklift, dus dat moest worden meegenomen in de aanpassingen.’

Hans Boots is adviseur bij B&S Autoaanpassingen en hij vertelt: ‘Een paar jaar geleden kregen we een klant die z’n stoel via de zijkant van de auto naar binnen wilde tillen met een liftje. We zijn toen samen met die klant gaan kijken naar de mogelijkheden en eigenlijk konden we met de bestaande opties in liften niet echt vooruit. Toen zijn we zelf aan het ontwikkelen gegaan. Overigens ontwikkelen we hier in huis wel vaker nieuwe producten, dus alle expertise is aanwezig.’

Stoel op de goede plek zetten, aanhaken, en met de afstandsbediening de lift in werking stellen.

Support magazine - augustus 2010

47

Toegankelijk

door smartpho

Veel mensen in een rolstoel kennen het wel: je gaat ergens een dagje naartoe en plant je vantevoren helemaal suf. Want met de bus of trein ben je er nog niet. Je wilt weten welk café of restaurant toegankelijk is

speciale ‘mini-variant’ voor de kleinere schermpjes van de smartphones en bovendien zijn er allerlei programmaatjes, ‘apps’ genaamd, waarmee je nog meer uit je smartphone kunt halen. Zo is er voor de iPhone een app waarmee je gratis kunt sms’en met mede-iPhone gebruikers. Of je kunt een app van TomTom downloaden, zodat je ook kunt navigeren met je smartphone. Heel handig dus allemaal.

en ook de weg ernaar toe moet barriere-vrij zijn. Dat moet toch anders kunnen?

techniek

En dan hebben we het nog niet eens over onverwachte situaties: als de parkeergarage dicht, de weg opgebroken, het toegankelijke restaurant ineens gesloten is.

Bovendien maakt het plannen een uitje wat minder spontaan dan je zou willen. Als het aan IBM ligt - ja, dat enorme bedrijf van de computers - gaat dat veranderen. Met de smartphone.

48

Handig Nu is dat laatste niks nieuws. Apple verkoopt tegenwoordig meer iPhones dan computers en vrijwel elk zichzelf respecterend telefoonmerk heeft zo’n smartphone in de collectie. In feite is zo’n smartphone een uitgebreide telefoon waarmee je kunt internetten, fotograferen, filmen en - gelukkig - ook nog bellen. Veel websites hebben een

Support magazine - augustus 2010

Pilot Nu zou je, als je slim bent, met hulp van je mobiele internet en de navigatie-tool zelf kunnen uitzoeken waar je dat toegankelijke restaurant kunt vinden, maar dat is een hoop werk. Rijdend in je auto door een restaurant-recensie-site bladeren is geen optie. Maar als het aan IBM ligt, hoeft dat straks ook niet meer. Saskia van Es van IBM legt uit waarom. ‘We hebben een tool ontwikkeld waarmee mensen met een beperking door de stad kunnen navigeren, waarin alle informatie rondom toegankelijkheid is verwerkt. Stel dat je net in Amsterdam bent aangekomen en zin hebt in een bakje koffie. Je pakt dan je smartphone, zet de Accessible City Tag (ACT) aan en geeft aan waarnaar je op zoek bent.

Eerst geef je in het ‘impairment filter’ aan wat je beperking is. Zit je in een rolstoel, of ben je doof? Vervolgens zie je in een straal van bijvoorbeeld tweehonderd meter alle toegankelijke cafes staan. Je klikt er een aan en je navigeert er naartoe. Dan naar het museum? Kan ook! In ACT zie je waar je de toegankelijke musea kunt vinden en je navigeert er zo naartoe.’

Klinkt ideaal, maar hoe weet dat ACT-programma nu dat cafe x toegankelijk is?

‘De basis van het systeem wordt gevormd

door verzamelde data’, legt Saskia uit. ‘Dat betekent dus dat iemand gaat uitzoeken of cafe x echt toegankelijk is en voor wie precies.’

Maar dat is toch een bijna onnoemlijke hoeveelheid werk? ‘Dat is het ook’, lacht Saskia ‘en daarom zal het nog wel even duren voordat ACT in Amsterdam of een andere Nederlandse stad bruikbaar is.’

‘We hebben een pilot gedraaid in Nettuno waarbij we in samenwerking met de gemeente de stad op het gebied van toegankelijkheid in kaart hebben gebracht’, vervolgt Saskia. ‘Je hebt dan een basis waarmee gebruikers aan de slag kunnen, maar dat is nog maar het begin. De verdere uitwerking van het systeem is in handen van de gebruiker. De gemeente was met een handjevol mensen twee maanden bezig om die data in kaart te brengen.’

Bierkratjes Op de website iens.nl kun je als gebruiker aangeven of je de amuses van restaurant y erg lekker, of toch wat matig vond. Zo werkt het met ACT ook. Heeft cafe x volgens de tool een toegankelijk toilet, maar staat het hokje vol met lege bierkratjes, kun je zelf een recensie achterlaten. De volgende bezoeker die cafe x aantikt op de smartphone ziet jouw recensie staan en weet dan dat de kans erin zit, dat er bierkratjes op het toilet staan. De ondernemer van cafe x wil graag z’n klanten houden en zorgt er dus voor dat hij geen negatieve recensies krijgt. Simpel, maar best handig dus.

Sociale netwerken Heeft dit systeem nu de toekomst? Saskia: ‘In Venetie is ACT enorm succesvol gebleken. Gebruikers vinden niet alleen

www.rehacare.de

heid veel gemakkelijker hun weg, maar ook het sociale aspect is belangrijk. Niet alleen omdat je door ACT makkelijker onder de mensen komt, maar ook omdat je via de tool mensen leert kennen en ergens kunt afspreken. Dat zie je ook terug in andere sociale netwerken als Hyves, of Facebook.’

Maar wat is er nodig om Amsterdam in ACT te krijgen?

‘We hebben medewerking nodig van de gemeente’, zegt Saskia, ‘en dan begint het grote werk pas.

Eind 2010 willen we tien steden op de wereld in het systeem hebben staan. Daarvan moet er wat ons betreft eigenlijk wel eentje in Nederland liggen.’

Of je als gebruiker moet betalen voor het systeem hangt af van de gemeente. Sommige gemeentes zullen het uit hun marketingpotje betalen, maar anderen berekenen de kosten door op de eindgebruiker.

Creatief Waarom komt IBM eigenlijk met dit idee? Saskia lacht: ‘Bij IBM zijn we innovatief en creatief. Mensen met een beperking zijn vaak veel creatiever, omdat ze wel moeten. We hebben binnen IBM dan ook aardig wat mensen met allerlei beperking, en dus juist ook talenten, aan het werk. In dat licht kun je ACT ook zien: creatief zijn met mogelijkheden.’

21e internationale vakbeurs en congres

Düsseldorf, Duitsland 6 – 9 okt. 2010

25.07.2010 RehaCare International 90 x 267 4c Niederlande Support Magazin / issue 4 from 21.08.2010

ne

Revalidatie Preventie Integratie Zorg

REHACARE is voor een ieder die geïnformeerd wil worden over de thema’s revalidatie, preventie, integratie, zorg en de oude dag…

…want deze thema’s betreffen ons allen!

Fairwise bv Verlengde Tolweg 2a 2517 JV Den Haag Tel. 070-3501100 Fax 070-3584061 info@fairwise.nl www.fairwise.nl

Support magazine - augustus 2010

49

Het is zomer, tijd om naar buiten te gaan. Lees elders in deze editie een reportage over de Easy Roller, een rollator om op onverhard terrein te gebruiken. Heerlijk naar het strand, het bos, de hei. Misschien iets wat u altijd al wilde, maar waar u toe nu toe geen mogelijkheden voor zag.

Als lezer van Support Magazine bent u altijd geïnformeerd over de nieuwste snufjes, over onverwachte kansen. Zorg dat u die informatie niet mist!

Altijd iets te beleven

met Support Magazine

JA, ik neem een

abonnement!

Ik ontvang zes edities van Support Magazine plús de jaarlijks verschijnende Support Vakantiegids.

Ik kies voor: een jaarabonnement met welkomstkorting: ik betaal het eerste jaar € 20,50 in plaats van € 23,50. een jaarabonnement met als welkomstgeschenk het boek Rolstoelkunde van Kees van Breukelen ter waarde van € 12,50. Ik betaal € 23,50.

vul nu de bon in voor een abonnement Naam Adres Postcode en plaats Telefoon E-mail Handtekening

Ja, u mag mij bellen voor informatie indien nodig.

Stuur de bon in een envelop zonder postzegel naar: Support Magazine Antwoordnummer 20014 2290 VG Wateringen

Abonneren kan ook via: www.supportmagazine.nl e-mail: irene.semp@lakerveld.nl telefoon: 0174-31 50 00

Jaarabonnementen worden na een jaar automatisch verlengd. Opzeggen kan tot twee maanden voor het einde van de abonnementsperiode.

QUIX速

Aankoppelbare elektrische hulpmotor voor rolstoelen.

Quix past op bijna iedere vouwbare handbewogen rolstoel, dus u kunt uw eigen vertrouwde rolstoel blijven gebruiken. Dankzij het innovatieve en gebruiksvriendelijke bevestigingsmechanisme is Quix in een paar seconden te bevestigen en door het compacte ontwerp zeer gemakkelijk mee te nemen.

Dat wordt moeiteloos en vlot rijden met uw eigen rolstoel.

Kijk voor meer informatie op www.invacare.nl of bel 0318-695757

Ergonomisch Zit Systeem (EZS) Observatie:

2

Analyse:

Vlakke zit, sacraal of kyfotisch

3

Planning oplossing:

ES Ergo Seat

LES Lumbal Ergo Seat

Zitpositionering mensen met een dwarslaesie vaak inadequaat.

Huidige zitpositie.

Wig zit, kyfotisch of gecomprimeerd

Toepassen van Ergonomisch Zit Systeem.

TES Tilted Ergo Seat

IS=Ischial Support LS=Lumbale Support IS1&IS2=Support SS=Sacrale Support in 2 richtingen

4

Uitvoering oplossing:

5

Evaluatie:

✘ zonder ES

+ ILSA

+ ITB

+ OTB

ILSA=Integral Lateral Support Adjustable

ITB=Inward Tapered Backrest

OTB=Outward Tapered Backrest

In de periode 1998-2010 zijn er ruim 2500 mensen met een dwarslaesie (inclusief cervicale laesie), met goed resultaat gaan zitten in een rolstoel van Double Performance met een individueel aangemeten Ergonomisch Zit Systeem.

Praktijkvoorbeelden rolstoelen met Ergonomisch Zit Systeem.

✘

✔ met ES

Asymmetrie of scoliose

zonder ILSA

✔ met ILSA

Double Performance: rolstoel & handbike expertisecentrum Double Performance B.V. Antwerpseweg 13/1 2803 PB Gouda, Nederland

tel: + 31(0)182 - 573 833 email: reacties@doubleperformance.nl website: www.doubleperformance.nl

© Double Performance

1