Στρατής Παρέλης, Εντολή by stratisparelis

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΕΝΤΟΛΗ

ΑΘΗΝΑ 2023

ΕΝΤΟΛΗ ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ ISBN: 978-618-5609-09-2

Του Νοτιά και της νύχτας… Χαμηλή νύχτα προσαρμοσμένη Στις σκιές του θανάτου. Χιλιάδες άστρα εμβρόντητα κάνουν σινιάλο κάπου απ’ τα ανοικτά. Ό,τι συμβαίνει είναι σαν της κουκουβάγιας την φωνή Που σβήνει. Πίσω απ’ τους ψηλούς ευκάλυπτους το φεγγάρι μελωδεί και υπάρχει. Οι αδεξιότητές μας μας συνέτριψαν. Ευλογημένο το πουλί που σκιρτά μες την κρύα φωλιά του. Αγαπήθηκε μ’ έναν άγγελο, πήγε βαθιά Μες του ονείρου την όψη. Κάποτε ήμουν ο θησαυριστής όλων των σκιρτημάτωνΤώρα υφαίνω μία ιστορία μελαγχολική. Διώχνω την σκόνη του ύπνου και λουστράρω την ψυχή μου. Ανώφελες οι λέξεις μα και αναγκαίες για μια κοντινή απελευθέρωση. Μπουκώνουν το στόμα της αιωνιότητας. Ελπίζω σε έναν μύθο ξεχασμένο. Όλα με ξεπερνούν. Πίσω από τον σπαραγμό μου είναι η χαραυγή. Με ευγένεια εγκαθιδρύονται όλα. Με σώνουν οι περιπλανήσεις μου. Με ξανανιώνουν…

Ευλογία του τρόπου του μηδενικού… Ήχοι από ζόρικο κρύσταλλο απρόσμενοι ήχοι Περπατούν κάτω από κάθε συμπέρασμα αδιαφορούν Για την αλήθεια της νύχτας και σφυγμομετρούν τα αταπείνωτα άστρα Που ζουν σ’ έναν κόσμο δικό τους. Εγώ είμαι η μοναχική απόληξη ενός λεξιλογίουσφετεριστής των ιδεών, θαρραλέος μικρός δραγουμάνος που την φιλοπατρία του εκδηλώνει αφήνοντας να τον λογχίζει μια φιλόκαλη έμπνευση. Ουδέποτε εδείλιασα μικρός Με τις φτερούγες πλέρια ανοιγμένες. Πόσο ευλογήθηκε η μέρα με τον ήλιο της 4

Χειμωνιάτικη με φούρια καλοκαιρινή Έφερε τον παροξυσμό της έως τα ουράνια! Και εδώ Που χάθηκα σε μιαν αγκύλη που χωράει και την νύχτα και το άμορφο Φεγγάρι, κάτι θα ψάχνω Μηρυκάζοντας κι απ’ την αγάπη πιο βαθιά Κι από τον κεραυνό που αλύπητα θα με κατατροπώσει…

Καβάλα σε μιαν ηλιαχτίδα… Σφιγμένη ψυχή- όπως ενός σκαντζόχοιρου οι εκμυστηρεύσεις· Την ξεκλειδώνει ο ουρανός- ο ουρανός είναι ένας μάγος. Μιλά· τα φουρούσια της σιωπής σπάζουν σε χίλια κομμάτια. Η λιακάδα ζεύει τα πάντα στην απόλαυση. Μια χαρά που εδραιώθηκε στο πουθενά σφύζει στην παθιασμένη ατμόσφαιρα. Η μέλισσα βομβεί γύρω από του λουλουδιού το αυτάκι. Τι ιππασία η Ομορφιά πάνω στο έκπαγλο τοπίο! Τι εγωιστικό το ρήμα, η αντωνυμία, η πρόθεση, Η μνήμη, η αναπόληση, η αγάπη! Τι χάος μέσα στην χαρά!

**********************************************

Λάμψε παλίρροια των αισθημάτων μου! Κι ο Βουκεφάλας του αίματος Ας χιμήξει επάνω στην κατάκτηση των φιλιών! Όμορφα παραδίδονται τα κορμιά στη ηδονική ώρα Και σώζονται μες την ολοκάθαρη Στιγμή. Πόσο πόθο σπουδάζω; Και το ωφέλιμο βάρος μου είναι μια λύση που με επιφορτίζει με ερωτικά ραβασάκια…

*******************************

Καμιά σκιά δεν συμβιβάζεται με τον εαυτό της· Στην νύχτα αγαπά τα αστερέωτα άστρα Και πέφτει επάνω στα ντουβάρια σαν βρικόλακας που ψάχνει του αίματος την οσμή. Ο τρόπος της είναι όπως μια λέξη που πολλά σημαίνει Και δίνει το μπαρούτι της στο λεξιλόγιο. Για να ακριβολογώ: Είμαι η σκιά κι ο έρωτας που δύσκολα περπάτησε Έξω από θεατρικές γεωγραφίες και των πόθων τα βαθιά και που πονάνε γρατζουνίσματα…

****************************************

Χάραμα λυπημένο και ουρανός χαϊδεύοντας την χειμερινή σελήνη Ο αέρας τραμπουκίζει τις λεμονιές ξεσπά ένα άρωμα όξινο Σαν η παντιέρα ενός θρησκευτικού πολέμου Το σπίτι είναι ανοιχτό σ’ όλες τις εκδοχές της φαντασίας Πλέει και νέμεται την αγωνιώδη ατμόσφαιρα Που μπάζει. Κάποτε είχαμε βρει ένα ζύγι Μετρούσαμε καλά τις σιωπές Τώρα και που σωπαίνουμε -από μέσα μας- κάποιος φωνάζει Και γύρω μας συμβαίνει μία κωδωνοκρουσία. Α ρε σκοτάδι εγωιστικό που σκόρπισε η νύχτα! Όπου κοιτάξω άγγελοι παραμονεύουνε και με κοιτούν· τι θέλουν; Εγώ δεν έχω τίποτα να δώσω· μόνο ψυχή!

**************************************

Μέσα στα ήσυχα δωμάτια κοιμήθηκε ανήκοντας στους τελευταίους Ονειροπόλους. Έβγαζε τα φτερά του και τα άφηνε σε μια γωνιά. Τότε γινόταν άνθρωπος, είχε βαθύ Μεράκι μέσα του και έβγαζε μια λύρα Κάτω από τα σκεπάσματα και έπαιζε κρατώντας Ένα ρυθμό από την μακρινή πατρίδα του που δεν υπήρχε πια. Στύλωνε αυτί και το φεγγάρι να ακούσει. Τα άστρα και αυτά. 6

Και κάπως έτσι κύλαγε η νύχτα, σβήνοντας Μέσα στο χάραμα μέσα στο ήσυχο ναυάγιο Να μένεις μόνος με την καθαρή ψυχή σου πάνω στην φρυγμένη γης Που την ποδοπατούν μυριάδες ένοχοι και άλλοι τόσοι κολασμένοι..

*****************************************

Το καθετί παραμένει μυστικό και μένει Αφανέρωτο πίσω από τις μέρες που βιοποριζόμαστε διάτρητοι από τα σκάγια της ΑλήθειαςΧειμώνας ντερτιλής κούφιος από τα συμπεράσματα Που νογά όποιος ζητά να μαθαίνειΚαι η πρωτεύουσα μια φυλακή καλοστημένη Απομυζά την ουσία μας είναι σαν ακανθόχοιρος που είναι αθώα αινιγματικός και προστατεύει Τα υπερφίαλα μυαλά του…

*********************************

Ξαφνικά τελειώνουν όλα και δυο πικρά μάτια Είναι τα μάτια σου. Οι συγγένειες των χρωμάτων ορμούν επάνω στα λουλούδια και τα εξουσιάζουν. Ασκούν εξουσία οι σκέψεις μου. Κι ο έρωτας· πού χάθηκε; Τώρα μόνον Μία παράξενη σκιά που είναι άνευ περιεχομένου. Τελειώνει άτσαλα ο Φεβρουάριος. Είναι και τα χρονικά περιθώρια που τελειώνουν. Η Ιστορία γράφεται με γομολάστιχα. Με το μολύβι μου σβήνω τα καθέκαστα. Ζω με προγονική λάμψη και δρέπω δάφνες μπαγιάτικες…

*************************************

Σπεύδω σε όλα με βαρύτητα· Ο Χρόνος δεν υπήρξε σύμμαχος· Έγκλειστος τώρα και αφουγκράζομαι Στον γαλανόν αέρα, σμήνη πουλιών που πετούν προς την ελευθερία. Κι εσύ πανέμορφη κι έξω απ’ τον ύπνο μου Βλαστάρι ερωτικό, σκουντάς τον πόθο Και σε ανταμώνει η σιωπή και η αγάπη Ιέρεια μαινάδα λάμψη πάνω από το φως των οριζόντων!

Ντέρτι γλυκό του ήλιου… Λιακάδα χειμωνιάτικη μελίρρυτη Λούζει με φως όλα τριγύρω μου Παίζουν παιδιά στης γειτονιάς το πάρκο Χαχανητά και όμορφες φωνούλες, ζωηρέςΑποθηκεύω την χαρά και φτάνει ως εσένανε το άρωμά της· Πού είναι ο θεός αλλού από αυτήν την όμορφη παρέα των παιδιών; Είμαι σκιά που περπατά επάνω στα πλακάκια των πεζοδρομίων Σιγοτραγουδώντας…

**********************************

Πώς ράγισα, ταπεινός ταπεινότερος όλων! Και πώς αυτοαναφλέγομαι, μύστης μιας μυστικής εθελοθυσίας! Μίλησα και ακούστηκα μες τα λιβάδια Τα ανοιχτά της οράσεως. Έλα πάρε με πόνε Στρώσε με καταγής Ζεμάτισέ με κάψε με Μου αξίζει όλο των λέξεων το βασανιστήριο… 8

**************************

Όπου φτάνω συλλαβή ελεητική Είμαι αλιεύς χωρίς δίχτυα Στα χέρια μου αποθέτει η Στιγμή το Μέγα Έλεός της Προσμένω πάντα κάτι από την αγάπη. Και οι φρυκτωρίες μου επιτετραμμένες να μεταδώσουν το Καλό Μέσα στον τζαναμπέτικο αέρα Λόγχες που αγαπούνε να κεντούν την ζωή μου από την άλλη της πλευρά… Ω φως αγγελικό πώς με προσβάλλεις και με υποπτεύεσαι, Ξυπνάς μέσα μου την οφειλή μου και γλυκά συνθλίβομαι Απ’ τις μυλόπετρές σου τις δοξασμένες!

*****************************************

Επάνω στον σοβά του απογεύματος η ώχρα ομιλεί με ακοίμητα λόγια· Κοφτερή- σαν από εκμυστήρευση του ίδιου του θεού· Έλα εδώ δούλε του κόσμου έλα εδώ και ομολόγησε την αγάπη σου· Κομπάρσος ενός θεάτρου πια ξεπερασμένου· Ακτήμονας και πεινασμένος Συγκεντρώνεις θεωρίες περί ουρανού κι ενώ Ζεις στο σφοδρότερο όνειρο· Με τόσες ουτοπίες πού θα πας Παρά σε έναν κόσμο αδειανό Κατεστραμμένο…

************************************

Χαράματα φωσφορικά, γυμνά μες την ατμόσφαιρα· Ξυπνούν οι εργάτες και οι μνήμες· Το λουλούδι σαλεύει αργά μες τον αέρα Εγώ εμμένω σε παρομοιώσεις σθεναρές. Η νύχτα απλώνει την μπουγάδα της στο σκοινί των άστρων· Ο χρόνος είναι πυρετός είναι βιβλίο που δεν μελετά κανένας· Με θόρυβο εννοιών οι ώρες κρυσταλλώνουν και αφήνουνε να τις διακορεύει Ο φαλλός της αυγής· 9

Τσαλαπατημένα από την φούρια των ανθρώπων τα προάστια. Έλα να παίξουμε να χαρούμε το σπατάλημα της ελπίδας· Έχουμε αρχαίους φίλους και θα τους μιλάμε Ώσπου να ξημερώσει και να μην ντραπεί κανείς μας να υπάρχει μες το φως…

******************************************

Φωταγωγούνται οι πόλεις ή τα πρόσωπα; Το βαθύ χαράκι το κακό Πάνω στο φουσκωμένο μάγουλο, σημάδι οδύνης. Και το ανεξίτηλο θάρρος κάτι να λες και να εγγράφεται Πάνω στην Αστραπή, τι κάλλος Προσδίδει στην θρησκευτική σου αξία! Θαυμάζω την ωραία σου παιδικότητα Παντού αντηχεί- σαν μια καμπάνα που σε όλους διαμηνύει Ότι ο έρωτας είναι η κορυφαία μας σκηνοθεσία…

************************************

Γλυκειά μουσική και άδολη αγάπη πριν η μέρα σπαταληθεί και καγχάσει ο ήλιος επάνω της. Βλέπω που ετοιμάζεται ο Αμνός για την θυσίαποιός και γιατί θυσιάζεται; Ο μύθος είναι διάσημος σαν μια βροχή επική που τα πάντα ευφραίνει. Μέσα μου είναι αθώα ένοχος ένας πολεμιστής που δεν ξέρει κι ο ίδιος τι -με το αίμα του- υπερασπίζεται. Παράξενη Ιστορία-παράξενη σαν παραλογισμός!

*********************************************

Εντολή στις ταξιαρχίες του κόσμου… Καλά υπάκουσες στα φωνήεντα των αισθήσεων. Οξειδώθηκε ο κόσμος 10

και οι ερασιτέχνες στοχασμοί σου λες λαβώθηκαν πικρά. Μελέτησες την ‘’ανάγκη’’, παραδόθηκες στην ετοιμότηταβγήκες μπροστά και θα σε καταφάει η προσήλωση. Έτσι που πρέπει σ’ έναν εργολάβο της ευαισθησίας δέχτηκες να πολιορκείς πόλεις απόρθητες. Κι οι έννοιες σαν τετριμμένες πια κερκόπορτες θα σε προδώσουν Φρικτά να αφανιστείς. Εδώ οι ταξιαρχίες που θα υπερασπιστούν την Αθωότητα δίνουνε σώματα ανθισμένων ιδεών να μείνει αλώβητος ο κόσμος. Εδώ στις γαλανές επάλξεις του ουρανού είσαι ο βροντερός ταξίαρχος που λιώνει στις ευθυκρισίες. Είσαι εκείνος που ζει με ποιήματα και άρχει…

********************************************

Είναι φωνή και είναι γιορτή είναι η διάσημη φωταγωγία της μέρας· Εικόνες μες τις εικόνες προστιθέμενος μέγας παράδεισος· Ανοξείδωτα φυτά λάμπουν μες τον Νοτιά και τον ήλιο· Κι εσύ Τινάζεις τα κλινοσκεπάσματα και βγαίνεις στο μπαλκόνι σου Να θαμπωθεί η πλάση. Ετούτο είναι ένα τραγούδι καθαρό ύμνος στην ευτυχισμένη κατάληξη Ακούγεται ως πέρα στις άλλες γειτονιές Και μένει άφθαρτο όπως σου τα ρόδα και στο ραγισμένο σου ανθογυάλι….

******************************************************

Στην πνοή του ανέμου φυτρώνουν θρασεμένα τριαντάφυλλαΞυπνούν την άσεμνη εικόνα του Ωραίου· 11

Όμορφη κοπέλα που μετράει στοχασμούς και λέξεις Και κλείνει μέσα της του έρωτα τις επιταγές- όμορφη κοπέλα! Το πρωινό είναι βλάσφημο και κυρτώνει στον ήλιο· Μέσα από την πέτρα μου μιλούν τα μάτια σου· Περιπλανώμενος στον βιοπορισμό μου Επιστρέφω στον κύκλο τον κλειστό της αστραπής Μνήμες και συγκινήσεις για να καταγράψω. Ευγενικά έρχεσαι πίσω από τις πικροδάφνες που εμφυλιονικούνε Είσαι κλαδί από τα κλαδιά τους Πότε με ήλιο πότε με μια συννεφιά Ο κόσμος συνεχίζεται και με παραξενεύει…

*****************************************

Πώς γυμνώνεται ο Χρόνος και πατά επί παντός του επιστητού! Τον καταλαβαίνω που με ραπίζει στέλνοντάς με σε μια νύχτα αξημέρωτη. Με στίχους έζησα και σιτίστηκα. Μπορεί ένα συναξάρι ανέμων να δημιουργήσει μια σπηλιά όπου οι άγιοι κατέφυγαν απέραντα λυπημένοι; Μάλλον όπου καθεύδει ο καθένας φτιάχνεται μια δύσκολη πατρίδα που θα τον διεκδικήσει στους αιώνες. Είναι ένα παράξενο μαρτύριο αυτό- δεχόμαστε να μας φιλοξενήσουν χώρες που δεν χώρεσαν πάνω στην γη- δεχόμαστε να είμαστε οι μελαγχολικοί και αποφασισμένοι που ντρέπονται να ζήσουν με λιγότερο Ουρανό. Έτσι που σας το είπα γίνεται να είναι κατανοητό το κάθε Ψέμα και το κάθε Ποίημα!

*****************************************

Σκεπτικός πίσω από μια άλλη πτυχή του προσώπου Είμαι μια θλίψη που θέλει κατήχηση. Τούτο το καρναβάλι άβολο να μεταγλωττιστεί: Αφήνει υπόνοιες ότι θα σφάλλουμε όλοι· Αρχίζοντας τελειώνει η πλοκή του Κι έτσι όπως θαυμάσια μας προφυλάσσει από την Αλήθεια Ο πάσα ένας όσα ψέματα θελήσει τα δικαιολογεί Φρικτός ρουφιάνος… ***************************************** 12

Ευχή ευχούλα κάτω από τον μέγα πλάτανο Τον εκατονταχρονίτη Αιχμάλωτος μίας σκέψης είμαι Και ενός καημού Η λόγχη του νου μου τρυπά τον ουρανό Προχωρώ και φοβούμαι Φωτογραφίζω την αντίθεση του απογεύματος Η αιωνιότητα καλά κρατεί Και σαν μία επίσκεψη στον οίκο της νύχτας Μένω στο μπαλκονάκι του βραδιού Καρναβαλίζω και μεθώ με το διονυσιακό κρασί Πόσο ωραία με διαλύει η αυταπάτη Μόνος με μια φιλοσοφία καρτερίας Σφυρίζω ένα ρυθμό που μου χαρίζει την αγρύπνια Την ευφραντική…

*************

Το κατορθωτό… Κοιτάζοντας τον σκοτεινό ουρανό καταλήγω στην ομορφότερη πρόσθεση. Ό,τι κερδίζω είναι μια επική γαλήνη. Τα άστρα με αθωώνουν και μου μιλούν Αίμα με αίμα, νιώθω τον παλμό τους. Και οι αγάπες, τελειωμένες από καιρό Φουντώνουν με τους πόθους τους Μέσα σε κάθε αγρύπνια. Σε τέτοιο περιβάλλον μυστικό Γεννιέται σφύζοντας η ανάμνηση. Καθιερώνει την χλιδάτη ουτοπία της Μπερδεύεται με την πεποίθηση όλα να αναγεννούνται Όπως η μουσική τα φέρνει πιο κοντά και η αυγή τα κάνει Να λάμπουν λίγο ακόμα περισσότερο. Κρατώ να τα κοιτώ απεγνωσμένα. Σε μια διάσταση που δεν γνωρίζω υπήρξα. Κωφάλαλος που έχει φωνή να ρίξει γύρω του όλους τους τοίχους της ευαισθησίας… ****************************** 13

Με εκδοχή άλλη ο χρόνος Πραγματώνεται μες την ανάγκη του Σύμπαντος. Ο κάθε Χρόνος ζωντανό φαρμάκι και πικρό. Όμως η λήθη δεν θα παίξει με κανέναν- θα αφανίσει Όλες τις λύσεις στα ερωτήματα που θα τεθούν. Φουρνίζει τα ψωμιά του ο Χάρος Ανθίζει ήσυχα η μυγδαλιά Χορεύει η κοπέλα κάτω από τα άσπρα της ανθάκια Γελά η πλάση ευτυχισμένη. Κι αυτό το συναπάντημα να σε κρατώ Στον νου μου όπως ανεβαίνεις στα βουνά Μ’ ένα μαχαίρι μου ανοίγει όλες τις φλέβες. Πονάω και πεθαίνω. Στο φωτεινό το μεσημέρι γίνεσαι ένα άγαλμα που τρέμει Μέσα στης ιστορίας την κατάληξη…

*************************************

Συντάσσονται επάνω μου γήινα κομμάτια Αυτοκαταστροφής. Κι απειλούμαι Από μιας αντωνυμίας τον εγωισμό. Ανυπόδητος μες το σαθρό κατεστημένο Καρναβαλίζω τις πολλές αγωνίες μου. Τύχη που έχει ο ήλιος σήμερα! Λασπώνει Ο χωματόδρομος, εξαίσιος περίπατος μες την λιακάδα Και όλα μες το στήθος μου πια καταγράφονται Πεισματικά. Αγγίζω τα μάτια σου τα κλειστά μάτια σου, αφήνοντας να με κεντά ο πόνος Και το δρεπάνι του ορίζοντα…

***********************************

Ο ήλιος κερδίζει την Ελλάδα με τα σημαδεμένα ζάρια του. Εμείς εμμένουμε σε συναθροίσεις Ειλικρινής με τσαρλατάνο. Αυτό τα κάνει όλα πιο δύσκολα. 14

Κάτι βρωμάει στο βασίλειο της Αστραπής. Με κάτι ποιήματα ωχρά μπαλώνω την ευαισθησία μου. Ανάγκη που έχει η μνήμη να φρεσκαριστεί! Κι εμείς που την ξεπλένουμε με αυταπάτη Είμαστε οι εντολοδόχοι του μοιραίου δυστυχώς…

******************************************

Καθαρή Δευτέρα 2023 Κάτω από το χαμηλό υπόβαθρο του ουρανού Ζούμε διεκπεραιώνοντας υποθέσεις Παρκάρουμε το όχημα της ευαισθησίας μας Πικραμένοι. Και μυστικό παραμένει το πέρασμα Στην άλλη πλευρά του Ωραίου Λες χλιμιντρά ο χαρταετός Κι ολοένα ψηλώνει Ξύνοντας το ταβάνι του ουρανού. Ανακάλυψέ με στις αντιρρήσεις στην κατάφαση δεν θα με βρεις Έχω σχηματιστεί από θάνατο Κι από κλάσμα της ληγμένης ζωής μου. Ετούτο είναι όργιο των χρωμάτων Έχει φωτιά έχει έμπνευση Έχει ζουλιγμένο φρούτο που εκπυρσοκροτεί Και δίνει τον χυμό του παρανάλωμα. Δευτέρα καθαρή σαν από το ημερολόγιο αποσχισθείσα Κάνει να φαίνονται πιθανά τα Μυστήρια Βάλει ενάντια στις πεποιθήσεις του κόσμου Που μελαγχολεί και σβήνεται το μπόι του για να υπάρχει. Διπλώνει όλες τις τόλμες ο χαρταετός Μπαρουτοκαπνισμένος μάγος Ζει μέσα κι έξω από τα χρώματα Και νοιάζεται μονάχα για τις αθωότητες των παιδιών… 27/2/2023

Πάντα λίγο πριν τα μεσάνυχτα Ανοίγω μια θύρα και δραπετεύω Κυκλοφορώ γυμνός κάτω από τον ουρανό Αλήτης ολοκληρωτικά του συνόλου Των σκέψεων που κατορθώνω· Περιθάλπω τα ορφανά ζωάκια που με ακολουθούνε Και όταν κουραστώ μαντρώνομαι σε κείνα τα χαμόσπιτα που τα περιφρονείτε Εξακολουθώντας να είμαι αλλά και να μην είμαι εγώ Αυτός που πίστεψε στο αδιανόητο όνειρο Πως θα γίνει ο κόσμος ωραίος!

**********************************

Είναι μια πουπουλένια αίσθηση να σε αγγίζει ο ήλιος και η μέρα να είναι μια κλειδαριά ξεκλείδωτη. Μακάριο το φως: σαν χρησμός που σε αποκαλύπτει. Πώς να το πω; Είναι η περιουσία σου που δεν είναι διόλου περιουσία σου· και είσαι πιόνι στα χέρια πάντα του θανάτου: το ξέρεις δα!

********************************************

Όλο το αίμα μια Αντιγραφή από τα Μυστικά της ζωής. Νιώθω να κερδίζει σε βάθος αυτά που ο θάνατος αποκρύπτει. Μπορεί η λύπη των ηρώων, την τελευταία στιγμή, να είναι μια συνειδητοποίηση ότι αυτό που θα τους έβρει δεν είναι δίκαιη ανταπόδοση για την ζωή που χάνουν. Μπορεί όλα που σβήνονται να μην μπορεί ίδια να ξαναγραφτούνε. Αλλά και πώς να μείνεις αμέτοχος στην τρομερή χιονοστιβάδα της πραγματικότητας; Ευλογημένος ο ερχόμενος; Χρόνος ή άκαιρος θάνατος!

*********************************************

Αισθάνομαι γύρω φεγγάρι Και ησυχία αδυσώπητη. Έπαρση της αγρύπνιας- ξόανα φυλάει ο ουρανός. Το αίμα που είδα- το αίμα που είπα: 16

Φρικαλεότητα. Μην περιμένεις να ημερέψουν τα θηρία- τα θηρία θα σου ορμούν Μέχρι να σε κατασπαράξουνε. Ακόνισε τα σπαθιά σου, την θέλησή σου ακόνισε. Ο πόνος είναι ίδιος ο θάνατος- μένουν οι Αποφάσεις οι καυτές. Κι εσύ που θα τα θυσιάσεις όλα για να ανασαίνουνε οι άλλοι….

***********************************************

Της Πύλου χρώμα και φωνή… Σαν μια υποψία αέρινη η ώρα περνά Ασφυκτιώντας πάνω στα ψηλά δώματα του ανέμου. Η λύπη μου είναι ένα κυνηγητό που φέρνει στα πλατύσκαλα των ουρανών Αναστάτωση. Υγρασία πλουραλιστικήΤελειώνει την αρχινισμένη μέθεξη στο γαλανό μυστήριο του θόλου. Κάτω, Ψιλόλιγνοι ευκάλυπτοι λικνίζονται όπως για να γενούν φωτιά Στο κράτος του απογεύματος. Έχω όσα δεν έχω και ευχαριστιέμαι με αυτό. Το σώμα μου ξέρει. Φλυαρεί γύρω από μία ανούσια γεωγραφία. Η πατρίδα είναι αποκρυπτογραφημένη παρένθεση. Με πονά.

***********************************

Μοντέρνος έγινε κι ο θάνατος και ξεκουνά τραγικά αναμνήσεις! Από κείνους που έφυγαν, από κείνους που ποτέ τους δεν ήρθαν. Αυτό το συστολικό Μυστικό, να μην στεριώνει ο Έρωτας κι ενώ εμείς μανιακά τον ζητούμε! Μαδώ την μαργαρίτα· πού πήγες και μου λείπεις εδώ; 17

Μόνο στιχάκια καταφέρνω να σκαρώνω, αφήνοντας κατά μέρος την αγωνία μου…

************************************

Ε ναι, θα αφαιρέσω την πρόσθεση από τα πολλαπλασιασμένα αγαθά μου και θα τα διαιρέσω με εκείνα που επιθυμώ: έτσι θα εξιλεωθώ απέναντι στην πεταλούδα που μου κάνει την Άνοιξη ορατή και προσιτή στην καρδιά μου!

**********************************************

Ξημερώνει με σθένος και ανάταση. Οι σκιές κουβαλούν την σκιά τους. Κάτι αφόρετα παπούτσια θέλουν να γευτούν την βροχή. Από τον ύπνο μου εξέχει μια ελπίδα. Είμαι ένα ναυάγιο της στεριάς. Μ’ ακολουθεί ένας αδέσποτος σκύλος. Ζω μια ωραία παλινόρθωση. Κάτι που καταφέρνω είναι χωρίς σημασία. Έλα Βοριά και παράσυρε όλη ετούτη την μελαγχολία μου μακριά. Βροντούνε γύρω μου τα άρματα της Ποίησης. Χαριτωμένα. Μένω κουφός να μην μιλώ και πίσω απ’ όλα να αυθαδιάζω. Βλάσφημος ως την ρίζα του Κακού. Αλίμονος τρελός ιππότης… Ό,τι προβάρει πάνω μου η ζωή είναι νεόκοπη χορογραφία. Πάντα στις αποφάσεις μπουρδουκλώθηκα. Μπάζει από παντού το έρημο σαρκίο μου Φτώχια και αγανάκτηση…

********************************************

Όσο αυξάνεις την εντύπωση τόσο πιο πέρα από το πέρα εγώ σε παραδέχομαι, Συγκλονισμένος. Εδώ επεμβαίνει το όνειρο· κι εδώ είσαι εσύ- παραμυθένια από το μέρος της αλήθειας το μυθικό… **************************************************

Ανοιξιάτικος ύπνος… Περνώ μέσα από την ταριχευμένη πρόκληση των αριθμών και είμαι Η συντέλειά τους, η γρήγορη εικόνα που ποδηλατεί επάνω στο πλακόστρωτο, ανηφορίζοντας Προς το ζεστό βασίλειο του ήλιου. Το μεσημέρι με γυμνώνει, μένω μόνο καρδιά Και πάθη που κληρονομώ από τις συγκυρίες. Τολμώ κάτι ωραία ύψη που αλλάζουνε τον χαρακτήρα μου και γίνομαι Αψύς που με όλους τα βάζει και τολμάει Αλήθειες που ανάβουνε φωτιές. Όμως Τώρα ήρθε η Άνοιξη! Τα φύλλα Των δέντρων επιστρέφουν στα κλαριά, και η ομόνοια Των εντόμων οδηγεί σε ένα θάμπος την πλάση. Εγώ λιγοστεύω εγώ! Και όπως ένας άνθρωπος γερνά, κάποτε Σκέφτομαι έρχεται η ώρα που πεθαίνω!

**********************************************

Η άτσαλη νύχτα των αποφάσεων… Ξεκάρφωτο άστρο και εκείνος που τρεκλίζει μες την νύχτα Με το ζόρι αφουγκράζεται την φωνή του λύκου Που παραμονεύει στα πετρώδη υψώματα. Το φεγγάρι γελά ανήκοντας σε άλλους κόσμους. Έχουν μαγεία οι ουρανοί, είναι μια όμορφη διάταξη των πλανητών Μέσα τους που τους κάνει ευτυχισμένους. Έχουμε πνιγεί σε ακραία συμπεράσματα Οι άνθρωποι και φοράμε μια αλλήθωρη αλήθεια. Όλο πηγαίνω και πηγαίνω- πουθενά δεν έφτασα Ποτέ μου! Σβήνομαι μέσα σε σκιές και με σκεπάζει η νύχτα Αιωρούμενη μες τον ύπνο μου, όπως μια μάγισσα πάνω σε ένα ραγισμένο Σκουπόξυλο που παντού την πήγε και την πάειΌπως εξαπλωμένη προσευχή… Θέλω να κάτσω δίπλα στον εγωισμό σας Και να σας κουβεντιάσω σαν νωχελικός προφήτης! ************************* 19

Συμβάντο του απογεύματος… Νυσταγμένες βροχές του απογεύματος Ασημίζοντας κάτω από το βλέφαρο της πατρίδας Νοτίζουν μια νόστιμη κατάσταση Μύθου και θρύλου. Πίσω από το τζάμι τις κοιτώ. Πρωταγωνιστώ σε γεγονότα που φθίνουν. Μεταγλωττίζω την αιώρα των πραγμάτων Που δονούνται μέσα μου και ρέπουν προς την Ποίηση και την απώλεια. Προάστια που με φιλοξενούν στην αμάθειά μου, Καταγωγή μου από αγρύπνια και κρύσταλλο, Τραγούδι του κότσυφα που συμπαθώ, Αχθοφορία μου την γη να θέλω να μετακινώ με τις επιθυμίες μου! Μια κατανυκτική σιωπή όταν βραδιάζει Και ο νους μου είναι ένας κανονικός δραπέτης που το μόνο Που θέλησε είναι να σουλουπώσει αυτό το χάος Της ψυχήςΠαντρεύω τα σύννεφα απόψε με την πεταλούδα Και γιορτάζω την ανυποχώρητη στάση μου Να μένω σε μία καλύβα στίχου όπου μπάζει Και μούσκεμα διαλέγω να ονειρευτώ για άλλη μια προτού πεθάνω…

***************************

Προσανατολισμός… Ένα βαθύ χαράκι κόσμου όπου θα αγγίξω χίμαιρες και θα λησμονηθώ ανήκοντας Μετά μόνο στα παραμύθια Δένεται με σύννεφα και αγριότητα, καταπατώντας τα ειπωμένα μου γιατί συμφέρει Μόνο να κλέβεις στο μοιρογνωμόνιο κάτι απ’ τον προσανατολισμό του άλλου να γεμίσεις τα ταμεία σουΕδώ 20

Εγώ πια ξέρω πιο καλά τον εαυτό μου- μάθε κι εσύ Ποιός είσαι πριν να κρίνεις Μάθε να είσαι καλόβουλος και να σκεπάζεσαι μια όμορφη γαλήνη κάτω απ’ την οποία Θα κάνουμε μιαν όμορφη κουβέντα!

************************************

Προσεγγίζω μια γαλανή ευδία που απόμεινε απόναν ουρανό γαληνεμένο· Οι βάρκες κοντέψαν στην στεριά· Ο ήλιος λάμπει ακόμα· Μια όμορφη ημέρα στάθηκε ο οβολός μουΣε όλα της πλουσιοπάροχη. Σε νοιάζομαι σε σκέφτομαι Ο έρωτας με ακούει και με λαφυραγωγεί Όπως μια βόμβα η μελαγχολία μου εκρήγνυται Ποτέ δεν κοιμάμαι βουλιάζω στα μάτια σου Υποταγμένος. Σ’ αυτόν τον κόσμο που ήρθα νιώθω σαν χρυσόμυγα που παίζουνε μαζί της τα παιδιά Βουίζω ζητάω την ελευθερία μου Έχω μια αόρατη κλωστή δεμένη στον λαιμό μου Με πονά. Τώρα γιατί εξομολογούμαι αφού δεν έχει σημασία; Έχω την ευτυχία να έχω το λαμπύρισμα Και από τα φτερά μου ιστορίες γράφονται Ιερές…

*****************************************

Αφήγηση στην σιωπή δένεται το όνειρό μου Και περιφρονεί των πραγμάτων τις απολαβές. Κι η τάξη όλη απαρασάλευτη Κάτω από τον ουρανό της Μεσσηνίας Αυτοθαυμάζεται για να με κάνει να την λέω. Στο γλαφυρό πρωινό με εμφαντική τοκογλυφία ήλιου Ξημέρωσε. Κι ανάμεσα από τα δέντρα σώματα των εργατών 21

Φαίνονται που ραβδίζουν τα κλαδιά. Εικόνα χαμηλή και ιδεώδης! Πάνω στην γη σαν γενετήσιο ρήμα μία ηλιαχτίδα Θωπεύει τα φυτά. Δένω με σύνεση τις σκέψεις μου· νάτες που περπατούνε! Ευωδιαστό, πίσω από τα βάσανα μου, ένα γαϊτανάκι του ουρανού Πλέκει στιχομυθίες που με τσαλακώνουν· Όμορφα και γερνάω κι απελευθερώνομαι!

*************************************

***********************************

Φλυαρεί γύρω από μία ανούσια γεωγραφία. Η πατρίδα είναι αποκρυπτογραφημένη παρένθεση. Με πονά.

*************************************

Η μέρα σαν μια μπαλαρίνα της έμπνευσης στολίζει με μαχαίρια της βροχής τον ορίζοντα.

******************************

Ξαφνικά είμαι στρατευμένος πάντα και πάλι στον ουρανό Ξημερώνει και είναι σε εγρήγορση οι θεωρίες μου Ευκίνητος σε λεξιλόγια σκαρφαλώνω ιλαρά Μυρίζω λουλουδένια αρετή Κι η ηθική μου επικροτεί την αγρύπνια Στοχεύω σταθερά Σέ μπουκωμένα θλίψη διαστήματα Όπου μια λέξη που σημαίνει πιο πολλά απ' όσα ξέρω Διέπρεψε Για να υπάρξω ουραγός σε κείνα που κανείς δεν εξεστόμισε ακόμα...

*************************************

Η μέρα είναι η αυτοκρατορία μου, χωρίζεται Σέ επικά επεισόδια Και με χαρακτηρίζει με θόρυβο και αποστομωτική αίγλη. Κυνηγώ το πέπλο της πασχίζω να της αρέσω Την ώρα που ένας αέρας σεβνταλής Καρπώνεται την χαρά όλη που έχω Θυμούμενος πως τα πάντα λούζω με ελπίδα..

********************************* 23

Σαν ο κυνηγός τα σκοτωμένα πουλιά Κρέμασα στην ζώνη μου τα λαβωμένα φεγγάρια και Πήρα τον ανήφορο Ήρθα κοντά σου μαργαριταρένια μου ανήκοντας Στους ακόλουθους σου Τρέμοντας μέσα στην γαλήνη του βραδιού Και ψάχνοντας ένα φιλί σου απεγνωσμένα..

*********************************

Ο Απρίλιος σαλιώνει τα γραμματόσημα της ευαισθησίας μου Όλες οι επιστολές μου ανεπίδοτες Φορτώνω θλίψη στα φαρδιά βαγόνια της άνοιξης Ηχεί όπως μια μαργαρίτα η φωνή μου Δένομαι σε μια καλημέρα που σας είπα Κυριολεκτώ, έχω κερδίσει όλους τους λαχνούς των λέξεων Περιχαρής!

**************************

Βραδυπορώ. Και ανοίγω τις αγκύλες της νύχτας. Όσα φεγγάρια έδεσα στο άρμα μου Καρπίσανε Και τώρα έχω έναν ατελείωτο ουρανό Πού συγκλονίζει. Ευτυχισμένος με τα λίγα τελικά.

**************************************

Απίστευτη χλόη βουλιάζει στον πυρετό του ήλιου Απίστευτη ζωή Προχωρά δρασκελώντας με τόλμη απελπισία και θάνατο... ******************************* 24

Στο βλέμμα σου απολήγει όλη η αναστάτωση των ωρών που πληγώνουν τις μέρες μου Έχω συντριβεί σε κάτι που δεν ερμηνεύεται Κυκλοφορώ μέσα στην καμπύλη της νύχτας Απεκδυομενος την ηθική λεοντή μου Είμαι ο ίδιος που είμαι φωτιά Πού με χαϊδεύει και με κατακαίει..

************************************

Καθιζάνει με βαθιά υπόκλιση το χώμα και φιλοξενεί Την αγάπη των φυτών. Η φτώχεια του είναι ο πλούτος μας- ποιός περιμαζεύει Την άπεφθη κίνηση της Αστραπής Και την αποθηκεύει στο διάφανο βάζο Της νομοτέλειας; Ζηλεύω και κλέβω Με καθαρή συνείδηση: Την μουσική, τα χρώματα την Στιγμή Το πέρας του Θεού και του Διαβόλου. Γνώριμος όπως τον λογίζω, ο Σκοπός· Και η αγάπη αόριστη και φευγαλέα· Νεότητα ξοδεύω κι ας μην μ’ ένιωσε κανείς· Είμαι παράπονος μέσα σε τόση ησυχία! Είμαι παράπονος στο χείλος των πραγμάτωνΣτην τελική κατάληξη των αριθμών!

*********************************** Το φως στιλβώνει κάθε ήχο του κορμιού. Ρευστοποιείται και αγωνιά να κλείσει όλες τις παρενθέσεις Της αντοχής- είναι Υψηλός αθλητισμός η όμορφη κίνηση. Με φως ανταμώνει κάθε θυσία το έπαθλο. Είναι ένα μαρμάρινο Τίποτα που στενάζει πίσω από τους μυώνες της τριανταφυλλιάς. Υγρή αποκρυστάλλωση της ευωδίας! 25

******************************

Πάω εκεί που με πάει η ορμή μου· αποτραβιέμαι από την πραγματικότητα, Προβάρω επάνω μου θλίψη, Ακούω Ακούω Ακούω, Κι όταν μιλώ απ’ την φωνή μου φεύγουν τα τρεμουλιαστά φωνήεντα Του πάθους…

*********************************

Όταν χάνω τις παρουσίες Αναρωτιέμαι με τις απουσίες τι μπορεί να συνθέσει κανείς… *****************************************

Στα πλήκτρα στερεωμένος ο καημός Όπως βαθυκύμαντη Αλήθεια Εκπεφρασμένη αλλιώτικα. Άδουν γλυκά φεγγάρια και τον ύπνο μου διατρανώνουν Στα κατάστιχα των λουλουδιών. Τον ήχο της μελαγχολίας αποστηθίζω και απ’ την αρχή Μαθαίνω τα τερπνά λεξιλόγια. Όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν. Με την καρδιά μου φτάνω και παντού και σε όλα…

************************************ Αφήνοντας την νύχτα να τελειώσει μέσα στα αεροδρόμια Αεροπλάνα προσγειώνονται στην κάθετη αγρύπνια Κόσμος από έναν κόσμο μακριά Και αόριστος ενός ρήματος κατεψυγμένου Ωραίο πόστο είναι πάντοτε η ελπίδα Αλλά κάτι φορές και που την έχεις δεν σε ωφελεί 26

Άδειασα το φεγγάρι έξω απ’ τα δωμάτια Αναποδογύρισα τις σιωπές βέλαξα μες το σκότος Τώρα καμώνομαι τον αδιάφορο Η λύπη κι η χαρά μου ξεφεύγουν Μονάζω κλείνοντας κι άλλο τα σύνορα Κεντρίζω την νύχτα και δίνει ολοστρόγγυλο ποίημα…

******************************************

Φλογέρα την φλογέρα αναντρανίζω κι όλα είναι ουρανός Την γη ποδοπατούνε τόσα ανθρωπάκιαΠού να μπορέσεις να τα λογαριάσεις; Βρωμούν και ζέχνουν, έχουν σάπιες συνειδήσεις. Μετρώ ξαναμετρώ, όλο μου λείπουνε τα πρόσημα Τα θετικά. Βουλιάζω Μέσα σε βρωμερή πραγματικότητα Κι όλο μου λείπουνε απ’ την τράπουλα οι βαλέδες…

************************************

Τα πουλιά κελαηδούν μέσα στα τρυγημένα αμπέλια Ταυτισμένα με κήπους και θεατρικές παραστάσεις Όπου ο φτωχός βλέπει πάντα την μοίρα του. Ακούγεται ένα γλυκό μεράκι πάνω από των αμπελώνων το γεμάτο σκίρτημα Κι ο ήχος γέρνει κατά το βουνό- ο πλέριος ήχος.

**********************************************

Όπως το σκέφτηκα για να το αποδώσω Είμαι ένας καυγάς όπου νικάω εγώ Κι οι άλλοι φοβούνται και ακολουθούνε Δαγκώνοντας την ψυχή τους για να μην κάνω πίσω εγώ… ********************** 27

Η θάλασσα επιστρέφει τα αγκίστρια μας Και υπερασπίζεται τα άσωτα ψάρια Η μέρα είναι βαθιά Μέσα της κολυμπούν οι πανσέδες των οράσεων Και οι ντελικάτοι στεναγμοί μας…

************************************

Η φτέρη ζωντανεύει την αβρότητα του αέρα Μυρμήγκια άοκνα πηγαινοέρχονται στα γήινα δωμάτια Ο Απρίλιος ζητά τα ρέστα από την υγρασία Κουνά τις ρίζες των φυτών και χλευάζει· Το απόγευμα σαν ζαλισμένο τρέμει πάνω στα δαπανηρά δεντράκια που ολοένα φλυαρούνε Αόρατη είναι η αγριότητα του ανθρώπου Αόρατη και άχρηστη παναθεμά την! Ολόγυρα οι αρετές σκορπάνε σιωπή Σαν νέοι ύμνοι ανεξάντλητοι οι σπίνοι τιτιβίζουν στον αέρα ανοίγω τα παράθυρα ο στόχος είναι η σοφία που χάσαμε όλο το πάμφωτο σύμπαν των λουλουδιών συναρπάζει εμμένω σε αθωότητες εμμένω σε αυτά που για κείνα πεθαίνω…

***************************************

Αναπνέει η ψυχή σαν ένα μεγάλο φύλλο στιλβωμένο Αναπνέει η καρδιά μου στον σωστόν αέρα της αγάπης Η διάφανη μοναξιά που εκπροσωπώ Περιχαρακώνει την ζωή μου περίτρανα Ω όμορφη νύχτα μισοτελειωμένη μες τα όνειρά μου και την ατσάκιστη Εχεμύθεια των αστεριών Λούζομαι κάτω από την σπίθα της γαλήνης Ό,τι αρχίζω το συνεχίζει η θέληση του ανέμου Λαγοκοιμάμαι κάτω από το σκιερό πλατάνι του πόθου…

***************************************

Εργολαβία το φως και την τηρείς με άκρα κατάνυξηΜεγαλοβδομαδιάτικο αντιστάθμισμα όλα να βαίνουνε προς μια ελπίδα· Δονούνται οι ρυθμοί κερδίζουμε όσα φαινότανε πως χάνουμε Ξέχασα μες την αγωνία μου ακόμη και καλά να λογαριάζω…

*************************

Κουμαντάρει η αγρύπνια το ασκητικό αγαθό μου Όπως φελλός που επιπλέει το φεγγάρι σου Ακούω βλέπω Μες το κεφάλι μου χωρούν τόλμες κι ανωτερότητες Διψώ να ερωτεύομαι την μνήμη σου Διψώ…

****************************************

Μάλλον σε όλα τα μοιράσματα κάποιος είναι πάντα ‘’ρηγμένος’’Αλίμονο όμως όταν ο διπλανός σου είναι πάντα ο Ιούδας!

**********************************

Δεν δίνω πια σημασία στις σημασίες μου Και, λες κι αγωνιώ να οργανώσω αλλιώς τα καθέκαστα, Μ’ αντιπαλεύει ο Χρόνος, Μοιράζομαι σε κλήρους μιας σπουδής που καλουπώνει Την λογική κι ένα χαράκι αφήνει επάνω Στα πράγματα· εδώ Που ήσυχα μιλάς κι είναι μια τύχη Που έχω να τα βλέπω όλα να αλλάζουνε Και να χορεύουνε μπροστά μου απλοποιημένα και φαιδρά. Κάτι Μου λέει ότι θα τα βρούμε όλα σκούρα, Σβήνει καθ’ όλα ο παράδεισοςΚι όσα με νου και με καρδιά μια μέρα συγκεντρώσαμε Θα εξαφανιστούνε… 29

*******************************************

Όλα τούτα είναι απλά και διαμορφώνονται Μέσα από λεπτομέρειες, επιμένουν Να κρατούν μια άγνωρη σκηνοθεσία Και να αναρπάζουν την προσοχή μας μέσα σε έναν μήνα γιορταστικό που αφήνει Την υπογραφή του επάνω στις θρησκευτικότητες. Και σαν ιστός αράχνης, πλέκονται ολοένα γύρω Από τα γεγονότα μιας πραγματικότητας Που μπάζει απόφαση και μια μετέωρη μελαγχολία. Απρίλιος του ’23 μυστικό των μυστικών είναι το φως Και οι σκέψεις μας που ευδοκιμούνε, αγγίζοντας Το μέγα διάστημαΌπως μαχαιροβγάλτης ο καιρός Επιχειρεί να μας σκοτώσει Εντεταλμένος να μην είναι κάτι που το στοχαζόμαστε· Αδυνατώ να είμαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι Πιο κουρασμένος και πιο μελαγχολικός από ποτέ Το ποίημα καλουπώνω όπως χάνεται ετούτη η μέρα Πίσω από τις πολυκατοικίες και ματώνει άγρια η νύχτα Επάνω στον καμβά μιας στείρας λογικής…

******************************

Την στιγμή που τα χρώματα δραπετεύουν, ένας φυγάς Άνεμος εδράζεται πάνω στα κεραμίδια της αυταπάτης. Σφύζει από πάθος και καρφώνει στέρεα τις υποψίες μας επάνω στον όμορφο πηλό. Μία κοπέλα στην πλατεία Χορεύει εκστασιασμένη και δυναμική. Ω πόσο Χαριτωμένη κίνηση! Γελά και λείπει απ’ την πραγματικότητα. Φουρφουρίζει η φούστα της από έμπνευση ηλιαχτίδας. Και Από κάτω Το θαυμαστικό της χλιμιντρά Σαν άλογο αφηνιασμένο που ζητάει κάποιος να το ζευγαρώσει! 30

********************************

Ο μετΑναστάσιος ψιθυρισμός! Άσημα δέντρα ψιθυρίζοντας μια επική γαλήνη Ανεβοκατεβαίνουν μες την μέρα όπως Να τα μπατάρουν και να τ’ ανασηκώνουν κύματα Ενός αόρατου πελάγους. Σπρωγμένη απ’ την μουσική μια νότα Καθαρή, αναστάσιμη, ξεκεφαλώνει πάνω απ’ τα φυτά, εκεί Που χαριεντίζεται μια μέλισσα Με το αβρό λουλουδάκι το ευφρόσυνο. Όποιος οσμίστηκε την ‘’αστραπή’’ νιώθει τον πλούτο που επιφυλάσσει το λουλούδι, Βγαίνει σε όλα νικητής, με αγιοκλήματα Στεφανώνεται και με κισσό στιλπνό και δοξασμένο. Η πόλη τον αναρπάζει καθηλώνοντάς τον μέσα Σε τόσα μυστικά Περάσματα, όπως ν’ αναζητά μία διέξοδο Στην αγωνία που έχει. Εδώ που πάνω από όλες τις θρησκείες κείνος Που αμφισβητεί νιώθει Πιο πολύ και βαθιά να πιστεύει Σε μια αόρατη ελπίδα που το φως του στέλνει σαν τον οδηγό Που ανοίγει δρόμους που κανείς δεν τους υποψιάστηκε. Αεράκι τώρα ντύνει τους θάμνους με αίμα. Ξεκινά πίσω απ’ όλα τα φαινόμενα η ‘’παράσταση’’Δεν ρωτώ μιας και απαντήσεις δεν έχω να πάρω· Όλα τα ζύγωσε για να τα πει μία θεατρικότητα· Ουρανός καθαρός και ελαφρύς σαν ο μανδύας Ενός Ιησού που ξεγυμνώθηκε μπροστά στην κόλαση του ανθρώπου! Και στην παράξενα απλοϊκή Εκτεταμένη εκκλησία των θαυμάτων Λούζονται μες τον ήλιο τα θεοτικά κυκλάμινα τονίζοντας Την θεία Στιγμή την λαγαρή και την ωραία εκπεφρασμένη! Αθήνα 18/4/2023

*********************************

Ξημερώνει και εγώ που είμαι πάντα υποψιασμένος Κοιτάζω γύρω την κατάσταση Το παιχνίδι μπορεί να είναι μοιραίο, να βγάλει στον αφρό φρικαλεότητες, Εδώ είναι η τάξη που αντιπαλεύεται την τάξη, ο μακρύς Κατάλογος των ανομημάτων Καθώς από το αίμα του ενός θρέφεται το αφράτο μαγουλάκι του άλλου Και δεν θα φτάσει στο φτωχό σου σπίτι ούτε το ψωμί…

**************************

Προσαρμογή.. Λιγόλογος και φαιδρύνω του μεσημεριού τις όψεις. Πού είναι κούφια η ζωή και που ηχεί αναστολέας όλων ο θάνατος; Παίζει η μακρινή κιθάρα και σεμνύνονται οι ανατολές, σπιθίζουν Και το αιώνιο μυστικό φυλάττουν της αγνότητας. Ξεκινήσαμε και σταματήσαμε μέσα σε ανθισμένους κάμπους κάποτε μέσα στην βροχή Που κάνει λυρικά ρυάκια Στην πατριδογνωσία μας. Αφήνομαι να με τρυπούν βελόνες ύπνου και Της αγρύπνιας μου πιο δέσμιος σέρνω μεγάλες αλυσίδες που εδραιώνουν θάνατο στο μέρος της ντροπής της ανθρωπότητας Λυγίζω μπρος σε άφωνα κεριά που μνήμη συντηρούν του εκλιπόντος που κρατώ ο δόλιος μέσα στην καρδιά μου!

***********************************

Ιεροτελεστία… Αφήνω την βέβαιη πεταλούδα να πετάξει στο ωραίο γαλάζιο Κάλμα Η Άνοιξη πυρπολεί μαργαρίτες Ένα αεράκι ψηλώνει τα ναυαγισμένα νούφαρα Όλα τα ευλογώ Σωπαίνω Χαράκι της μοίρας μες την παλάμη χαράκι ψυχρό, Οι μέρες δένονται με την σιωπή Σαν σ’ ένα κομπολόι απαρέγκλιτα οι χάντρες, Παντού ο θεός παντού κι ας ξεθύμανε, Οι λέξεις μόνο συντηρούν την αγάπη Και μοσχοβολούν σαν δόκιμες φλογάτες παπαρούνες! Ω λυτρωτικό μεράκι του κόσμου Πες για το γλυκό βασανάκι μου! Αφήνω την βέβαιη πεταλούδα να φτερουγίσει Προς ένα μυθικό βασίλειο. Το μεσημέρι κάνει πιο γαλαντόμο τον άνεμο, Ξεθεμελιώνει τα αρχαία παλάτια, Ο Απρίλιος ζαλίζεται πίσω από τις πικροδάφνες, Κερνά ηδονή την νύμφη των κυμάτων, Λούζεται ευμορφία καθώς και στα λεξιλόγια εδράζεται Και στα ωραία κράσπεδα της Ιστορίας δείχνει το μόνο μας γραμμένο… Αθήνα 20/4/2023

************************************

Πάντα είναι ένα ουράνιο τοπίο μέσα μου που με παροτρύνει να μην είμαι εγώΑποκτώ μια φωνή που δεν είναι δικιά μου· εδώ που περισσεύω μέσα στα γεγονότα και που ξεκλειδώνω ένα σεντούκι θησαυρού που δεν μου ανήκει. Τίνος τα αποκτήματα διαχειρίζομαι; Εννοώ πάντα τις λέξεις!...

**********************************

Φεύγουν όλα Αποστηθίζω μιαν ακάματη σιωπή Η νοσταλγία μου έχει εσπερινό θάνατο Όλα κοιμούνται γύρω μου Ήσυχα. Οδηγώ μια θλίψη στον τόπο της Ενταφιάζονται λευκά τριαντάφυλλα που κρατούν την γαλήνη Παράμερα· μοιάζουν ακραία θυσία Τα φυλλώματα που φλυαρούν με σθένος εκκλησιαστικό. Μετά, χαμόγελα πίσω από τις εβδομάδες Και οι οσμές από κηδείες που μελαγχολίες ξεσκίσανε και Ξεσήκωσαν τον Χάρο από του γλεντιού τραπέζια Μισομεθυσμένο. Όμως Κάτω από τα κυπαρίσσια οι ηλιαχτίδες νέμονται μια φωτεινή κατάσταση Τρεμοπαίζουν με την φλόγα τους τα άσημα καντήλια Βηματίζω μες τα δρομάκια του κοιμητηρίου Ακυρώνω τα επικυρωμένα φωνήεντα της αντίφασης Χάνομαι μες σε κείνα που δεν μπόρεσα να σώσω..

***********************************

Μεταγγίζω την πλατύφυλλη ηδονή και έξω Από τον μυστικό κήπο μου κάπου Κάθεται η ηλιόλουστη μέρα Λίκνο σωματικού θεάματος. Οκνός τριγύρω ο αέρας Μηρυκάζει τα καταπράσινα φύλλα Του αινίγματος. Και Αυτό που είναι δοσμένο από την μοίρα Λάβετε φάγετε τίποτα δεν είναι η σάρκα Άλλο από αποταμιευμένη ηδονή. Νιώθω βαθύ σκοτάδι να πολιορκεί το φως Και, πέρα, μακριά, Ένα τραγούδι που στα ρείθρα κελαρύζει Με μύριες νότες και μυθεύματα…

********************************

Μπελαλίδικο σχήμα έχει η Άνοιξη, Ραγισμένο ίσως, φλύαρο πάνω στους λεκέδες Των σπλάχνων, έξω από κάθε σχήμα μαργαρίτας Και έρωτα. Και οι υποψίες μας ότι με μπαρούτι γέμισαν οι λέξεις Αήττητες στο κάτω στερέωμα Απηχούν την αυτοκρατορία μιας λιακάδας Που σφύζει από όλα κι όμως πεθαίνει. Νατο που δεν γνωρίζουμε και τίποτα σπουδαίο Ανήκουμε στους αυτήκοες μάρτυρες που ομολογούν Συμμετοχή στην κάθετη αγρύπνιαΌπως να πλάθει μια μυθολογία την ιστορία μας.

*******************************************

Αυτός ο ουρανός πλωτός στην επικράτειά τουΜέρα μεγάλη, διαφάνεια των αοράτων· κάπου χωρώ κι εγώ Και κάπου χάνομαι γυρεύοντας ελπίδα· βγήκα απ’ το φαρδύ όνειρο Και εδραίωσα πίστην αληθή· ποιός στερεώνει επάνω μου Έρωτα που δεν τον αντέχω;

************************************

Το Ποίημα… Μια φωτεινή εντύπωση καθώς η μέρα προχωράει δασύτριχη μες τα αλσύλλια και τον ορθωμένο τρούλο των πεύκων. Αναζητώ αυταπάτες που με ανδρώσανε στύβοντας την οξύτητα στο αίμα μου και την ηθική εγκαρτέρηση.

Ένας ήχος χρυσός που γυρεύει να στέψει τα άστρα με μυστικά της προσευχής και ένας ήχος από κρουστάλλινη νύξη τελεσφορεί μπροστά μου αφήνοντας να δονείται το σύμπαν των λέξεων το καθαρό επιμύθιο. Μετεωρίζεται το καθετί που με εξουσιάζει! Ετούτο το τοπίο που θαυμάζω βαίνει καλώς εμπρός από τα μάτια μου Το προσλαμβάνω κλείνοντας κι ανοίγοντας τα σύνορα του νου μου Ως την φωνή του στίχου περπατώ και νιώθω τον γκρεμό τον δίπλα μου Φαράγγι δύσβατο και αιχμηρό το Ποίημα!

**************************************

Για να συμπεραίνεις λουλούδια θα πρέπει να είναι η σκέψη σου κήποςΞεκλείδωσα βλέμματα και μου προέκυψε νίκη Ανάλαφρα κινήθηκαν οι εικασίες μου Η Αττική συνηγόρησε σε αινίγματα Ρίζωσα μέσα της αφομοιώθηκα Με τα ερωτικά μου όλα αναλυμένα Σε δάκρυα και λυπημένες αγάπεςΑνάμεσα σε στιγμές που φεύγουν εύθραυστες και αποκαθηλώνουν Την επιθυμία, μια ρίζα Γεγονότος που αυτοαναιρείται στέφεται Ρίγος και βαθαίνει μέσα στον αέρα, τελικά Όπως από παλίρροια τα πάντα σβήνονται πάνω στην άμμο της θαλάσσης…

*************************************

Αναγνώθω πικρές σελίδες αναστατώνεται η μιλιά μου Πλάσμα ανάλαφρο που περπατάς Μέσα μου, ορχηστρώνοντας τις διηγήσεις Που θα φτάσω; Είσαι από σπουδαίο όνειρο η εκβολή στο δέλτα του πόθου Λιώνω στα αυστηρά σου μεθοδεύματα, πεθαίνω Και ανασταίνομαι μέσα σε εύρος θανάτου… 36

*********************************

Δέσμιος με αφανή δεσμά που τα στιλβώνεις για να με κρατούνε. Η Αθήνα μια ώριμη πόλη απονιάς. Όλο το μέλι φυλακίστηκε σε ένα άνθος που μιλά όπως αγιόκλημα Στο σκοτεινό σοκάκι της αγρύπνιας. Οι σκιές μιλούνε: Γάργαρες όπως μια εγγαστρίμυθη νύχτα· Δωσίλογες πάνω απ’ όλα. Σέρνουν το φονικό σαράκι τους ως το ξημέρωμα. Βγαίνοντας από το Μεγαλοβδόμαδο και κομπορρήμονας Που να με βράσεις δίχως άλλο. Σιγανοτραγουδώντας σμίγω τα σεμνά με τα άσεμνα και αυτομολώ Μ’ ένα θρησκευτικό ντελίριο ξεπερασμένο…

********************************************

Αξημέρωτα, ένας κελαηδισμός σκίζει τον αέρα· Η ψυχή ζει με πολλές αποχρώσεις, σαν να γειώνει την αγρύπνια μας στον ουρανό· Και ο πόθος της Σκαμπανεβάζει στα βαθιά και στα ρηχά Όπως ενός φρεσκοβαμμένου πλοίου η ματαιοδοξία…

****************************

Τόση μανία στον προσδιορισμό σου Χρόνε που το απόγευμα επιχειρεί να σε αποφεύγει.

Ανοίγω αγκύλες για να με πιστέψω ο ίδιος που υπήρξα. Με τολμηρά φτερά μετεωρίστηκα μες το φασαριόζικο κονάκι της ψυχής. Δέθηκαν πιο σφιχτά οι κοσμοθεωρίες μου. ( Για μια επανάσταση δεν ζήσαμε όλοι;) Σε μια χαρά θα κοιμηθώ απόψε. Σε μια ευθύβολη τοξοβολία ποντάρω. Σε μια λαχανιασμένη Ουτοπία!

**********************************

Καλόγνωμο πρωινό εκπεφρασμένο με μελαγχολία και πόνοΑνοίγεται επάνω στα ροδοπέταλα, όπως για να μας πει λογάκια ο ουρανός. Και η νύχτα που υποχώρησε, άσεμνη και ωραία, χορεύοντας Μες τις σκιές της πάνω στα υγρά πλακάκια Των πεζοδρομίων, νύχτα χιλιόδοξη. Όλοι θα βρούνε κάπου να στεριώσουν· και που αμφισβητείς Δεν έχει νόημα, νόημα έχει να μην κλάψεις Επάνω στα χαρούμενα τριαντάφυλλα Τα λυτρωτικά. Εδώ μοίρασε τα χαρτιά σου και πες ότι θα σε διαμελίσει η αυγή Σηκώνοντας τα κοφτερά μαχαίρια της επάνω Στο κουρασμένο κορμί σου- τούτην την ώρα την άσπλαχνη που σε σπρώχνουν Όλα σε μια παράξενη κατάντια…

*********************************

Δωρεά ανέμου πάνω στα κραταιά φυλλώματα Των δέντρων που το χάραμα λιβανίζουνε Την ευτυχία. Και η νύχτα που υποχωρεί κάνοντας τα τελευταία Τσαλιμάκια της κάτω απ’ το αιώνιο φεγγάρι. 38

Μια ευκίνητη άποψη ζωής κανονιοβολεί την τραγουδιστή ώρα που ξυπνάει Ο κότσυφας και ερωτεύεται την πλάση. Τετάρτη μαγική προ των πυλών!

*******************************

Η ζωή μια ένδοξη επιτυχία Κι αν σκληραίνει, μέσα της έχει ψίχα γλυκιά!

******************************

Με αγαπημένες αμφισβητήσεις η ζωή πάει και έρχεται ανήκοντας ξακουστά στον καθένα. Και αφήνει ένα ιαμβικό θάμπος στην γαστέρα της λαϊκής λαλιάς και του ουρανού. Πολύ αλήτεψα: μες τις ασύμμετρες παρομοιώσεις, τα καθαρά υπονοούμενα Των επιφωνημάτων, την έκπαγλη σιωπή Του ποιήματος πριν γεννηθεί και με υφαρπάξει. Να εδώ, που αφήνομαι να παρασυρθώ από μια λυσσαλέα ευφωνική κατάληξη Που μπουκώνει με γλυκασμό την πνιγμένη φωνή μου…

********************************************

Ο αλαφροΐσκιωτος αφουγκράζεται ουρανόΉσυχη επίπεδη Μακεδονία Η Θεσσαλονίκη κοιμάται αλλά όμως αγρυπνά Καπνίζοντας πίσω από το όνειρο του ΑλεξάνδρουΝοτισμένος περίγυρος και μπουκωμένη με θλίψη η ψυχήΚαθεύδω αλλά είμαι ελατήριο που την ακινησία χλευάζει, Ομηρίζεις το ξέρω και ούτε σε αναγνώθω σωστά ποτέ μουΈμαθα να κρατώ την αναπνοή μου λες και είμαι συνεχώς σε ένα επικό μακροβούτι, Ανήκω, πουθενά δεν ανήκω· Μεταστοιχειώνονται όλα και μου αφήνουν μια υπόσχεση ότι θα τα χαρώ Παρόντας και απόντας από το μεγάλοι πανηγύρι της Αντίφασης… 39

*******************************

Θεσσαλονίκη 4/5/2023 Μ’ ένα παράξενο μπαρούτι γέμισαν τα σύννεφα κι ο ουρανός Αναποδογυρισμένο φορτίο και μια ήσυχη τραμπάλα στ’ ανοιχτά του Θερμαϊκού Που φέρνει πλοία με βαριά κοντέινερς Στο στόμα μέσα που ανοίγει το λιμάνι. Η νύχτα πέρασε καλά. Τώρα που κλείνουν τα μπαράκια η μουσική είναι μια μάγισσα που περιφέρεται στην παραλία Με σκοτεινό τσεμπέρι και τα βουλιαγμένα μάτια Της. Οι ώρες οπισθοδρομούνΚαι τα πλοκάμια τους ίσα που φτάνουν την πραγματικότητα· μπορεί Να γράφεται ανάποδα τούτο το παραμύθι· πάντως επιθυμίες Υπάρχουν για μια επικράτηση επί σαρωτικών συνόρων Κατά πως θέλουν οι ισχυροί. Νόμιμη Κατά το δοκούν, η κάθε σκέψη μου Και πλάθει πάντα αιχμηρό το ποίημα· μ’ ένα Φορτίο καρδιάς στα γεγονότα ακουμπώ και πάω Να μπω μες το κορμί της πόλης το σαρανταπληγιασμένο Άγουρος λέοντας που ζεύει πια την θέλησή του στον Σκοπό Και αγαπά κάπως αλλιώτικά τούτη την όμορφη Θεσσαλονίκη!

*************************************

Το σώμα φλυαρεί Σαν ένα οπλοπολυβόλο αφηνιασμένο! Σε τι χρόνους εκπυρσοκροτούν οι κάνες Και σημαδεύουν την επιθυμία μου; Υπάρχω- σαν όπως στην σιγή αυλός. Υπάρχω! Χαιρόμενος την μουσική και την αγρύπνια…

************************************

Αγκαθωτή πραγματικότηταΤσούζει η κάθε λέξη που προφέρωΟι ισχυροί απλώνουνε μια φρικαλέα προπαγάνδα· Όσο το σκέφτομαι τόσο με πνίγει ο ορίζονταςΌλα υπάρχει πρόγραμμα να αποκλεισθούνε· Ποιός θα ενωθεί με άλλον για να ανατρέψει τον βραχνά; Είναι η πτώση μου είναι η συντριβή μου· Κυοφορώ ουτοπίες που γδέρνουνε Τάσσομαι στις γραμμές μιας αυταπάτης…

*************************************

Η νέα μέρα… Α η μέρα! Παραδομένη στα χέρια μου για να την καθοδηγήσω Αφήνοντας το βάρος της να λιγοστεύει Λικνίζεται μέσα στα χέρια μου σαν μπαλαρίνα που αλαφροπατά Πάνω στου μηδενός το θυσιαστήριο… Και οι υποσχέσεις της συγκεντρωμένες σαν άνθη Στην θέλησή μου, σαν ένα μπουκέτο άσπρα τριαντάφυλλα Σωρεύουν δύναμη να μου προσδώσουν. Α η μέρα, επική και πασίδοξη, τεθλασμένη Και με απλωμένο φως Επάνω της, σαν μια κορμοστασιά κορυφαίας χορεύτριας! Σωπαίνω. Σκέφτομαι τσαλιμάκια που τα πόδια της κάνουν επάνω Στο λείο δάπεδο, και φαίνεται Ότι αυτό που είναι είναι μια αιώνια ελπίδα!

***************************************

Γαλάζια μέρα, ευτυχισμένη Ήλιος αμάντρωτος, καθυποτάσσει την φαρδιά πεδιάδα Κυριαρχία ζωντανή 41

Πρόσπτωση ηλιαχτίδων να αλώσουνε το χάος Πουλιά πετάνε τιτιβίζοντας Οι λέξεις μου ένας στρατός οργανωμένος Νικά ο αέρας, μυσταγωγικός Των αοράτων η κατάληξη νόημα εξ’ αδιαιρέτου με την ευκρασία Νερά κυλούνε μέσα στην ανείπωτη ησυχία Και όπως κελαρύζουν νέμονται την πιο σεμνή χαρά του κόσμουΦως σε μια τολμηρή διάταξη Τα πράγματα ανεβάζει στην ξερολιθιά που είναι φράχτης Στα υπερυψωμένα ερμοχώραφα του άνω κάμπου· Ό,τι αναλύεται σε έννοια καθυποτάσσει την αγάπη που κρατώ πίσω απ’ όλα μοναχά για σένα…

*************************************

Στην κίνηση για την κίνηση όλα υπονομεύουν μια σοφία Που άπτεται της Ομορφιάς. Τα ρήματα στομώνονται, σαν μαχαίρια Που έκοψαν τον καθαρό ουρανό πριν να καταστραφούν. Χαμογελάει το σώμα και το πρόσωπο, λάμπει η ανάγκη Να φωταγωγηθούν τα σύμπαντα των εκδηλώσεων. Η μέρα σκοντάφτει επάνω στου παραμυθιού την Αλήθεια…

******************************************

Μπορεί η ύλη να μην χωρά την λαμπρότητά σου Και να υποκλίνεται σε αυτό που συνέτρεξε για να γεννηθείςΑκούσια απουσιάζεις και παρίστασαι μες τον ολόγυμνο καθρέφτη του αισθήματος Αγγίζοντας το ύψος το τρανό που φέρνει μουσική και Ξιφομαχεί με το αεράκι το ολέθρια ξιπασμένο. Ωραία που τσακίζεται ο περίγυρος! Σαν ένα μυγδαλάκι εορταστικό που αφήνει Γλυκασμό στον ουρανίσκο!

*****************************

Άμφισσα…. Πλουταίνει ο αέρας σφρετεριζόμενος την τύχη των βουνών. Τι Γκιώνα και τι Παρνασσός ο κάθετος ψιθυρισμός σου; Στον ελαιώνα μεγιστοποιείται η ορμή σου Καθώς τρυπάς την γη σου με της ρίζας γεωτρύπανα Καθαγιασμένα. Κι όσο ψηλώνει κάστρο σε αρχοντιά τόσο κι εδράζεσαι στους πρόποδες της φαντασίας· Σάλωνα των καιρών που την αρχαία σου ονομασία αναζητάς και πράττεις Κάτι που σώμα ορατό δεν έχει κι εκκολάπτεται στων χρόνων την διάνοιξη Οπή να βρει κάθε συμπέρασμα να λάμπει… Σχήμα που έχει η μορφή σου στης Φωκίδας το ανερμάτιστο βέβηλο άνθοςΣε μέμφονται οι ευσεβείς κι ο μέγας στρατηγός βαθιά θα θέλει να σε καταστρέψει Που αμφισβήτησες περιουσίες των Δελφών…. 13/5/2023

************************************

Ορχομενός… Λεπτομέρειες θανάτου έχει η ζωή αλλά σάμπως Και τα κατανόησα όλα ποτέ μου; Βρισκόμενος Κάτω από το μάτι του ήλιου, στην φαρδιά πεδιάδα Των αποκαλύψεων, εκεί Που οι Χάριτες ευδοκίμησαν- σαν άνθη Περιώνυμα, που συνθέτουν Ποιητική κατάληξη, ενώ Τριγύρω όλα ήσυχα μαραίνονται κι απουσιάζουν. Ζεύξη της Ιστορίας και του ατάραχου ΟρχομενούΣτην αιχμή της ψυχής και του δόρατος, καλά Κρατούν οι δοξασίες, ο Χρόνος Είναι ένας λέοντας καθόλου γερασμένος. Διαβαίνω εκεί που όλα διάβηκαν για να χαθούν. 43

Εμμένω σε όσα μένω και μου είναι πάντα αφιλόξενα. Λυγίζω κάτω απ’ την γραφή και την ανάγκη. Σε λίγα δίνομαι και τα πολλά αποφεύγω. Τα εύκολα πάντα πολύ με δυσκόλεψανΚωφεύω· για να αντέχω ο φουκαράς, συνειδητά κωφεύω! Τώρα που απομακρύνομαι από την καθαρή αυταπάτη Γίνομαι ένας Βουκεφάλας του αίματοςΑτίθασα χλιμιντρώ και έτοιμος είμαι να δράμω Επάνω στην με αυταρέσκεια οφθαλμαπάτη μου Ότι τα πάντα συντυχαίνω που χαθήκανε και με εξουσιάζουν! 14/5/2023

****************************************

Όλοι οι δρόμοι είναι μια κάθετη συλλαβή που οριζοντιοποιείται· Κι αυτό που χωράει στην προσευχή μας είναι μια λύπη που πληγώνει τα πέλματα: Όπως μιας μπαλαρίνας ο μόχθος κι ο κόπος…

***************************************

Ιέρεια του φωτός… Όλα είναι μια εκδοχή του Ωραίου κι εσύ Στροβιλίζεσαι μες την αυταπάτη, νικώντας Τα άσεμνα δευτερόλεπτα που το κορμί γέρνει Στον τσαλακωμένο χρόνο της υποταγής. Εδώθε από την τόλμη να ομολογούμε την κούραση της θέλησης και την αφετηρία του ψυχικού μας χειμώνα. Πάλι όμως ο αποφασισμένος σηκώνεται και περπατά Στον παράδρομο μιας αστραπής, βαφτίζοντας Τα λόγια του με αίμα. 44

Και σαν η ιέρεια που περιμένει στον περίβολο Του ναού τον ευσεβή πιστό να σκύψει μέσα στην κρυφή προσευχή του Έτσι για τον χορό σου όλες συντάσσονται οι χορδές Της λύραςΓια να μπορείς να αλαφροπατάς στα άφταστα ουράνια!

**************************************

Κάτω από τον αφρό των κυμάτων η θάλασσα ψιθυρίζει φωνήεντα απόφασηςΟ Χρόνος κοιμάται· Ένα παιδί πετάει βότσαλα στην παραλία, Ό,τι χτίζει η σιωπή το χαλά η φασαρία, Το μεσημέρι είναι γαλανή απόληξη της μοναξιάς μου, Έχω ένα κουρασμένο μεράκι που με κάνει καλόγερο, Ή μιλώ ή σωπαίνωΑντιρρησίας σε όλα! Από την γραφή μου τα ορυχεία της γλώσσας σκαλίζουνε βέβηλα πετρώματα· Εικόνες πλάθω που υπερβαίνουνε την φαντασία, Ο ουρανός αντικατοπτρίζει την μελαγχολική μου καρδιάΛέγω και όσα λέγω σβήνονται στο κύμα…

********************************************

Ανυπόστατο το βράδυ και τρύπιο ανέκαθεν· Συμβάλλει το φεγγάρι στην αναπόληση· Ένα ζευγάρι φιλιέται κάτω από τον ορθωμένο ευκάλυπτο· Όλο το σκοτάδι σε μια ακραία περιδίνηση…

********************************************

Τι περιγελώ; Τριγύρω μου η κόλαση ανθίζει. Σπάω το σχήμα της. Η ηθική μου δαγκώνει…

******************************

Ξεχνώ. Κόπτομαι για μια φιλοσοφία που ακονίζει Επάνω μου μαχαίρια της ελευθερίας. Και το στάχυ του κάμπου λικνίζεται μέσα στον πρωινό ήλιο ανήκοντας Και στην θρησκεία μου ούτε…

*************************************

Ντροπαλή βροχούλα. Νανουρίζει τις σκιές της νύχτας. Μένω άγαλμα κάτω από τον ουρανό. Όλα είναι δίλημμα. Τα άστρα έχουν ρίζα στην ψυχή μου. Κάθε σταλαγματιά είναι μουσική που προέκυψε Απ’ την συνάντηση ενός αθώου με τον θάνατο…

*******************************************

Φτώχεια των αριθμών και δυστυχία ενός ολόκληρου συνόλου. Περιφρονώ και την ανάγκη μου, είμαι απόκρημνος βράχος. Ο θόρυβός μου είναι η ψυχή μου που εκμεταλλεύεται την πίστη της. Λερώνω την μοναξιά μου με φωταγωγίες που τσακίζουν τις κοσμοθεωρίες που αλήτεψαν. Γράφω ιερόδουλα μυσταγωγώντας πίσω απ’ την πραγματικότητα που σφάζει. Μπήγω τα νύχια μου στην συνεπαρμένη σάρκα του έρωτα… Εγώ: ο εαυτός του τιποτένιου βίου!

****************************************

Αόριστος θάνατος πίσω από την μακροημέρευση του πόνου. Ακολουθώ την αγρύπνια μου. Τσαλαπατώ την κακία αποποιούμαι το ζοφερό μελάνι της. Τρυφηλό λεξιλόγιο, λύπες που σπέρνεις!

Στο απομεσήμερο τραυλό φεγγάρι ημερινό τσουλά τον αραμπά του πάνω στο επικό γαλάζιο. Διατηρώ τις αποστάσεις μου. Προσαυξάνω τους στίχους που παρέλαβα από μια μαινάδα έμπνευση ναρκαλιευτική..

****************************

Εισπράκτορας… Τι τίμημα έχει η ψυχή και τι σε όλα εμβάλλει Που αναιρούν τον μελαγχολικό σκοπό της; Ήδη πριν γεννηθεί είναι ατέρμονας ο Λόγος! Κι εδώ που τον σπουδάζεις ευαγγελίζεται μέσα σου το δροσερό μαρτύριο. Ένα αντίτιμο έχει ο θάνατος και η ζωή άλλο ένα. Θα το πληρώσεις το ιδρωμένο πρωινό τριαντάφυλλο. Κόβεται το εισιτήριό σου στην αιωνιότητα που θα σε αποβάλει…

**************************

Έτσι παραπαίουμε μες την φασαρία των όχλων, διαψεύδοντας Την καθαρή επιτυχία της Δημιουργίας- εμείς Αλλού στοχεύσαμε· τώρα κερνιόμαστε το πικρό ποτήρι της αντιπάθειας Κι ο ένας για τον άλλον κοντεύουμε να γίνουμε λύκοι…

*****************************

Αέρινη η αστραπή σου και λάμπει Μες τον αέρα της έμπνευσηςΧαιρετάς άοκνα πλήθη· Η ‘’σημασία’’ σου είναι σημασία φωτιάς…

************************************* 47

Αποστάσεις κρατά ο Χρόνος απ’ τις ευαισθησίες μας. Κυκλοφορώ στον παράδρομο των καταστάσεων. Όπου βαδίζω η μουσική εντέλλεται να κυριαρχήσει. Ακολουθώ. Επί φωτός διακρίνομαι, στο απαιτητικό πλατύσκαλο μιας ηθικής Μαργαρίτας. Πού είναι το βάναυσο λεμόνι που αποστειρώνει την πραγματικότητα; Ποιός το στύβει καλοπροαίρετα; Διαβάζω την μέρα. Μια αραιή συννεφιά βάζει μπουγάδα τα μπερδουκλωμένα γεγονότα. Κι εγώ, Περιμένοντας τον καθαγιασμό των προθέσεών μου· Εκεί που ακουμπάς τον πόλο της φωτιάς και οι ζωές μας ενώνονταιΜε φούρια!

*********************************

Ευγενικό φως, λούζει τα αγέραστα ρόδα· Ο Χρόνος μετασχηματίζει τις μυρσίνες· Δικαιούμαι μια χαρά που φωτίζει τα μάτια μου· Δικαιούμαι να δικαιούμαι…

********************************

Τούτο μου εστί το σώμα το κουρασμένο και ταλαιπωρημένο πολύ. Τούτη μου εστί η θέληση να ζήσω Ακούω προσεκτικά: φωνήεντα θάλλουν και μετά μαραίνονται τόσο Που δεν χωρούν μες τις γεωγραφίες μου· Το μολύβι μου γράφει: Αέρινες σιωπές βαυκαλίζουν με μυσταγωγία το παν· Η μέρα ήρθε Ο ήλιος λάμπει Η θάλασσα ομιλεί μια γλώσσα δικιά της, που σκαμπανεβάζει τα γλαφυρά κύματα μες την ορμή της αιωνιότητας…

**************************** 48

Ειλικρινές το σκοτάδι, ανήκει σε μια σαγηνευτική μυσταγωγία. Εκμυστηρεύομαι λάθη που έπραξα σε μια καθοδηγητική κουκουβάγια. Ό,τι που απέκτησα, λεηλατήθηκε. Πώς ξεφυτρώνουνε από παντού οι τυμβωρύχοι; Εξάλλου και εκείνα που είναι λέξεις και τα λαφυραγωγώ Αφήνουνε μία σκουριά του πόνου Και γίνονται μια φάρσα μιας ζωής που δεν αντέχω…

******************************

Φρέσκο αεράκι πρωινό σαν δυναμίτης παράκαιρος Ανυψώνει τα δέντρα ως την έκπληξη ιερουργεί Μες το αξημέρωτο λάμπος Κάτω από τον ουρανό μια λεπτομέρεια Θεού συναρπάζει Η ευθεία σωστά καμπυλώνεται Και συναντά την ψυχή στο ακριβό βασίλειό της!

******************************

Ξανά ο χτύπος της καρδιάς, κι αυτό το μαγικό παιχνίδι πουλιά να κυνηγούνε μία πεταλούδα όπως να είναι η Ποίηση, όπως να είναι η ζωή. Το βράδυ μάζευα τα απομεινάρια μου τα άστρα φούντωναν μες τον αέρα μία βροχούλα όλα τα ζωντάνεψε, τα σπίτια φωταγωγήθηκαν μετά και έγιναν ναοί του πόθου. Έλειπες όπως λείπεις πάντα λείπουμε και οι δυο, κανείς δεν μας συναντά στο έρημο προάστιο, εκεί που κάποτε γυρίζαμε κι ερωτευμένοι φιλιόμασταν πίσω από κάθε τοιχαλάκι που μας έδινε το ύψος του για να καθίσουμε μέσα στην νύχτα, έξω 49

από την κάθε συλλαβή του κόσμου που θα σπέρνει μια μελαγχολία…

***************************************

Μια καληνύχτα εσωστρέφειας αποπνέει εγωισμό οχυρώνεται ο ευαίσθητος πίσω από όμορφα λόγια Όπου ανατέλλει η Ποίηση γίνεται ένας κήπος αποφάσεων τα λουλούδια τον πλαισιώνουν σαν με εγκράτεια εκεί που οι εντεταλμένοι να κυριαρχήσουν στρέφονται στον εαυτό τους Και σιγανοαυτοκτονούν…

************************************

Καταγραφή ενός ψέματος που γίνεται σκληρή αλήθεια… Κάτι εισβάλλει μέσα στην πραγματικότητα και την αναστατώνει. Πίσω από όλες τις σκιές είναι ένας επικός διάλογος που ξετυλίγεται πριν την αγρύπνια. Οι νύχτες μετράνε αγανάκτηση. Εμείς που ζήσαμε τον κουρασμένο εαυτό μας απομακρυνόμαστε από μια ευχαρίστηση που φθίνει. Διαβάζεται η ψυχή μας και ανάποδα. Απ’ τα γραμμένα μας καταλαβαίνει κάποιος ότι αυτομολήσαμε στην πιο βαθιά μοναξιά μας την αφιλότιμη. Πιστέψαμε σε άλλον Θεό. Οι εποχές περνάνε βιαστικά και ούτε που καταλαβαίνουμε το λάθος Να ζούμε την ζωή σαν ζουλιγμένο φρούτο Που δεν θα καταναλωθεί. Μπορεί σε τούτο το ξημέρωμα Παρασκευής να δραπετεύσουμε για μία άγνωστη σε όλους πλάνη. Μπορεί να μας συνδράμει με χαμόγελο ο ουρανός. Βλέπεις και που υπήρξαμε μια ουτοπία είναι Στολισμένη με άκανθες μύθου και θρύλου… 26/5/2023 50

*********************************

Ερωτικό όπως παλιά…

Άλλοθι για τον άνεμο η μέρα· Και κάτω από τον ουρανό λαμπυρίζει σαν φέγγος επουράνιο η ψυχή σου· Η σιωπή σου είναι μια διδασκαλία μαγική· Συμβαίνει για να αιτιολογούνται τα θαύματα. Ό,τι συμβαίνει είναι τέχνασμα αιωνιότητας· Σπουδαία απουσιάζεις αλλά ζεις στην καρδιά μου· Εμφανίσου πίσω από τις ορτανσίες του δειλινού Και αγκάλιασέ με, απλά και μόνο αγκάλιασέ με! Όταν πέφτει η νύχτα είναι ερωτικό το φεγγάρι και δεν ερμηνεύεται· Έλα να με παρηγορήσεις που κρατά όλα τα μυστικά μην ξεθυμάνουν· Απλούστερος κι από μια ανάσα είμαι πια· Καρφώνω στο χώμα την ανάμνησή σου μήπως και ξαναφυτρώσει. Στα άστρα ποντάρω μήπως και ζαλίσουνε τις ακραίες σκιές που με πολεμάνε· Την σπουδαιότητά σου την ξέρω γιατί όλες οι λέξεις που μιλώ μου την επιβάλλουνε· Λατρεύω να σε κοιτώ με την φαντασία στον νου μου· Ανθίζεις σαν ένα ξαφνικό λουλούδι πεινασμένο!

***********************************

Συγυρίζω τις σκέψεις μου, μετρώ τον ουρανό· Η πρωινή δροσιά με σώνει· Αφήνω πίσω μου την κάθε συνδιαλλαγή, αφήνω πίσω μου ίχνος Τερπνό· Πέρα απ’ την αντίφαση τώρα πορεύομαι, μελετώ την ζωή σαν ένα παιχνίδι Που συμμετέχω αφήνοντας στα πάθη να παρασυρθώ Και την ακόρεστη μνήμη..

******************************

Πολύ αποφασισμένος ο ήλιος θα φύγει μες το απόγευμα. Η ατμόσφαιρα γύρω μου είναι θόρυβος μόνος. Μετρώ το ποίημα με κλίμακα φωτιάς. Ίσως το πάθος όλα τα συνέταξε. Οσφραίνομαι το χάος που με περιβάλει. Μπορεί να είμαι ο αθώος έκπτωτος που κουβαλά επάνω του μοίρα και πόνο. Πόσο με συντρέχεις αναγνώστη που ζεις μέσα από μένα την απύθμενή σου κατάληξη! Κι εγώ, πόσο σου μοιάζω! Αυτό που είναι στίχος είναι σαν μαχαίρι δίκοπο που απειλεί την άπεφθη Στιγμή μου. Εξαφανίζομαι και εμφανίζομαι στον ηθικό κήπο της πίστης και της ιλαρότητας…

***************************************

Τι πρόλογος το χάραμα, τι εισβολή! Νιώθω τα έντομα να μου μιλούν εκστασιασμένα. Λαλεί πουλί η μουσική φροντίζει την ψυχή μας. Ξημερώνει. Έχω δεθεί στο άρμα της αγρύπνιας. Κάπου μυσταγωγώ και κάπου αυτοαναφλέγομαι!

******************************************

Συμπερίληψη… ( σε μέρη δύο..) 1. Ενώνεται η Ιδέα με τον νου μου· Αυτό το σχήμα σαν μια παραγινωμένη κατάληξη· Και το ‘’συμβάν’’ μία πραγματικότητα γεμάτη από λογικές που με πολιορκούν· Έζησα τις πραγματικότητες με την φούρια που μου αναλογεί· Αναλώθηκα Έτσι· Κοίτα που η αθωότητα πάντα ακριβά θα πληρώνεται… 52

2. Η ζορισμένη ζωή κάποτε σπάζει τις λέξεις και τις αποφλοιώνει. Όσο το ψάχνω τόσο οι ψυχολογίες χαλάνε. Εκρήξεις πίσω από τον καθρέφτη του μυαλού. Το είδωλο που εκστομίζει το βαρύγδουπο κάτοπτρο είναι ειλικρινές επαναστατικό φάντασμα. Κι όμως είναι η αλήθεια!

********************************

Γεγονός προϊστορικής ανάγνωσης.. Φαιδροί ήχοι που κοιμούνται κάτω από τα φυλλώματα των δέντρωνΉχοι των πουλιών, ήχοι της μέρας, γλαυκοί ήχοι σαν από Κυριακή γιορτινή, Αφήνονται να ξεσαλώσουν στις παρυφές του ποιήματος έξω από κάθε τυπωμένη ορθογραφία Και νοστιμεύονται ένα αυτί να μπορεί να καταλαβαίνει Από ευαγγελία και ηδύ άκουσμα! Εδώ το μεσημεράκι πίνει μια γουλιά ροσόλι και υπερασπίζεται Τον αρραβώνα της γης με τον ουρανό, εδώ Όταν σωπαίνω είναι όλα πια που τα λέω, αφήνοντας Τον εαυτό μου να ασωτεύει μες την μυθολογία την πολλά λαβωμένη!

**********************************

Μικρός εσώτατος απολογισμός… Ματαιόδοξο αφηνιασμένο μου άλογο… Αλλάζω προσανατολισμό και περιφέρομαι στις μακρινές επαρχίες της φαντασίας μου. Δεν αποστήθισα ποτέ το χρυσάφι του ήλιου, ήταν για μένα πάντα εκεί, αυτούσιο, καθαρό, ενώνοντας όλες τις αξίες στην εκπεφρασμένη λαμπερή όψη του. Έφτασα εδώ 53

μέσα από τα λάθη και τις αταξίες μου. Αν θα τιμωρηθώ, θα κάτσω έξω απ’ το παγκάκι του ναού και θα χαρώ αυτήν την ησυχία την πολύτιμη που με ναυάγησε στον ουρανό που γαλανίζει και με συμπληρώνει σ’ αυτά που δεν αξιώθηκα ποτέ να συγκεντρώσω…

**************************************

Λουλούδι αδίδαχτο, μέσα στα χέρια μου, απέριττο αίνιγμα της αυγής Ομιλείς την αγάπη και σαν ηχείο της ηθικής μου ακούγεσαι Που δεν μπορώ ποτέ επακριβώς να περιγράψω…

************************************

Ψυχολογικό ανάλογο… Ακούω μπουκωμένες σάλπιγγες με θλίψη του δειλινού· Η νύχτα είναι ένα ρίγος συνθηματικό· Έλα κρόταλο του φεγγαριού και στεφάνωσε το όνειρό μου, δώσε μου ρυθμό, Παράξενη ανάσταση οι σκέψεις μου, μάλλον θρησκεύω δίχως να ξέρω που με καταλήγουν οι αόρατες περιουσίες. Και όπως ανατέλλει η χαρά, πάνω στα κάστρα της αυγής, και τα τριζόνια κρύβονται μέσα στα σκότη μια αλαζονική φωνή μου αναγγέλλει περιπέτειες και μοναξιά ερημίτη. Όλος ο ύπνος μου περήφανα μηδενικός· Μπορεί οι αγωνίες να με έτρωγαν· Αναδύομαι από ένα χορικό που ρέπει προς μία δίνη που γκρεμίζει τον αφράτο πόθο 54

των λουλουδιών. Ιδανικά ο πόνος θα με σβήσει επάνω στον τραχύ βράχο των αναμνήσεων: Όπως ένα τσιγάρο που τελείωσε αντάμα με μια σκέψη και θα στείλει τον νου που πόναγε και τα πικραμένα χείλη στον βαθύ καημό… 28/5/2023

***************************************

Λατρευτικά πουλιά τιτιβίζουν χαρούμενα στο πέρας της εσπέρας Η χλόη ψηλώνει χαϊδεύοντας τον ουρανό Σε ένα καλυβάκι μένω Που το τοποθετούν οι άνεμοι ψηλότερα από την φαντασία Με τις αισθήσεις πού πήγα που είναι αναγνωσμένος παράδεισος; Βαστώντας καλά τα πορφυρά μυστικά μου· Όλα μία ανάγνωση και από το να βλέπω μέσα μου απορρέει Δικαίωμα λευκής συνείδησης και βελουδένιας…

********************************

Κοντραμπάντο της εικόνας… Θα μιλήσει η πέτρα όμως στο χρώμα μόνο εσύ που χορεύεις χωράς πασίδοξη. Και στον μαρασμό των Ιδεών αιμόφυρτες θα σκύψουν οι δημοκρατίες. Όπως θα νιώσω ένα τέλος δίχως τέλος και φανατικές λεπτομέρειες. Εσύ όμως σκέψου την αισιόδοξη όψη του κόσμου μας και παράσυρέ με Σ’ ένα φευγιό που θα το καταγράψει μόνον η ανάμνηση!

*******************************

Μαζεύεται η δύναμη της θλίψης πάνω στο στρογγυλό απόγευμα. Οπισθοδρομώ- όπως χειρίζομαι τα γεγονότα δάκνουν οδυνηρά οι πραγματικότητες. Υφίσταμαι μεταμορφώσεις που δεν έχουν συγγένειες με το αίμα μου- το αίμα μου πονά και γεννά μια αρχέγονη θλίψη…

************************************

Ποδηλατάδα στην βροχή… Πιο πολλές πεταλιές και η βροχούλα Μαγιάτικη, σαν ύμνος του ουρανού, που δροσίζει Και την ψυχή μου ακόμα. Φεύγω αλλά ξανάρχομαι Ολοκληρώνοντας τον αστείο μου άθλο, Η μέρα αναποφάσιστη Σκυθρωπάζει και ξανασυζητά για λιακάδα, Πιο κυκλοθυμική από ποτέ. Και ο ποδηλατόδρομος Μούσκεμα από τις ψιχάλες Μου λέει ‘’πάμε’’- δεν τα παρατώ, Αφήνω να με κάνει η κάθε σταγόνα Ακόλουθό της, μύστη στο ξεδίψασμα, Όλα τα είπα όπως πάντα θα τα λέω, Ειλικρινά και αληθινά.. 30/5/2023

****************************************

Καταγραφή… Το απόγευμα ερείπιο σαθρό· 56

Και οι θόρυβοι μέσα του μεγαλώνουν και μεγαλώνουν· Η βροχή μετατρέπει σε πλάνη της όρασης τα καμώματα· Ό,τι μαρτυρά το τοπίο είναι μια συλλαβή που κάνει του ποιήματος την όψη πιο αγριεμένη. Ήρεμα θα διαβάσω αυτήν την δύση που φλυάρησε κοντά μου· Η άνοιξη πολλαπλά αντιστέκεται· Είναι ο χειμώνας ένα εμμονικό μας μαρτύριο· Αρρώστια που ξανά επιμένει. Να πω για την εμβέλεια της νύχτας Να πω για το φουριόζικο φεγγάρι Και περιφραστικά να πω για του αστεριού το φως που στέλνει ατελεύτητα ωραίες εικασίες Ότι από μια πλάση άγνωστη ερχόμαστε και τώρα Απολαμβάνουμε του μηδενός κάθε αρχή και χάρη…

******************************

Το έπος του Μαΐου… Στις μαργαρίτες μου Χρωστάω ένα τραγούδι ψυχικό Και αυτά που δεν είπα αλλά είπα Πάντα θα με στοιχειώνουνΕύμορφος ο κήπος και βαθύς Σαν ανάλλαχτο τριαντάφυλλο Λυγίζει μ’ άρωμα μες τον αγέρα Διευθύνει μια μουσική της ευφράδειας. Α Μάιε ξεπνοισμένε εντολές βαριές που πραγμάτωσες! Λίγο ακόμη και θα αγγίξω απρόσμενα τον ουρανό! Λίγο ακόμη να σωπάσω και θα διαβώ αλώβητος το μαρτύριο· Με λέξεις πάνω μου στερεώνεται ο αιώνας… 31/5/2023

**********************************

Βροχούλα κάθετη και οριζόντια… Όλα τα επηρμένα φωνήεντα κρύβονται πίσω από το μένος των υδρατμών Και τα μπουμπουνητά προ της βροχής. Ο αέρας νοτισμένος καθαγιάζει την θλίψη μου Στέλνοντας τα τσουχτερά ιόντα του Να με συναπαντήσουν. Μάιε βούλιαξες πια, κανείς σοβαρά δεν σε παίρνειΕίσαι μια τελειωμένη κατάσταση που άδραξα κι εγώ την ευκαιρία Να σε κοιτάξω αλλιώς γράφοντας αναποδιασμένα ποιήματα. Άλλαξε κι η λογοτεχνία βλέπεις, απεκδύθηκε Από τον σοβαροφανή εαυτό της. Τώρα στις ταραγμένες νύχτες ξενυχτά και στα ιστορησμένα με φαντασία δωμάτια όπου Η καθεμιά ψυχή μπαλώνει τα σκισμένα ρούχα της. Παράξενα που ζει η Ποίηση μέσα μας ξορκίζοντας Την μελαγχολικό εαυτό μας! 31/5/2023

*********************************

Με βοηθά ένα λουλούδι - κρατώ ψηλά τα ιδανικά μου! Όταν λήγουν τα όνειρα και ένας ψίθυρος ύπνου σβήνει την πραγματικότητα στο μεγαλείο της· Η λύπη με έχει εξουθενώσει, στηλιτεύει μέσα μου η μέρα τα ανομήματα της νύχτας, πασχίζω για παράδεισο· Μπορεί οι θρησκείες μου να σβήνονται κάτω από το κέλυφος μιας αστραπής, Μπορεί ο κάθε θεός να κουράστηκε, Όλα τα σύμπαντα σκορπούν μια αυταπάτη..

***************************

Της προσκυνήσεως μόνον… Όλα κάτω από μια εντολή ενός τιποτένιου αγύρτη Χρόνου 58

που ούτε και ποτέ του μας συνέδραμε Λήγουν οι έννοιές μου και σαν παραζαλισμένα έντομα Ζουζουνίζουν μέσα σε μια ομίχλη αποστομωτική Ένα φως τρεμίζει πάνω από τα μανουάλια των λουλουδιών Ψέλνοντας πάνε οι αμνοί να σταλίσουν στα μαντριά των λιβαδιών Ο αέρας συμπυκνώνεται σε μια φτενή λίγη ανάμνηση Σώσον θεατή μου τον λαό σου σώσον Ότι πολλά ακούσθηκαν μα λίγα έφτασαν να είναι γεγονότα Ετούτη είναι η συνθήκη του πιο λυπημένου Ποιητή Αυτός προσέγγισε την πιο βαθιά μελέτη του θανάτου Φυλλοροεί η καρδιά του, σαν να απέρχεται Από αόρατο θυσιαστήριο, αγνά θρησκεύει Και ζει πιο ταπεινά απ’ ότι έζησε κανείς… 1/6/2023

*************************************

Το Μυστικό… Ντελικάτο αεράκι χλιμιντρά επάνω στην ασυδοσία της ατμόσφαιρας. Έχω ακούσει τα εσώψυχά του. Ανατέλλω μέσα από του εγωισμού μου το απόλυτο. Ετούτο που είναι στο χάραμα ντουφεκιά Διώχνει το ξαφνικό πουλί μες το γαλάζιο τρομαγμένο. Και πάνω Στα άμφια της μαργαρίτας να η Άνοιξη 59

Που εγγράφει προφητείες ξακουστές. Πόσο θυμώνει ο ιερέας ήλιος Να δει το μαύρο σύννεφο! Και η βροχούλα Η περαστική που ήρθε Κάτι ξεπλένει σε ψυχή, κάτι Διδάσκει τον ‘’ψαγμένο’’ αναγνώστη. Νάτο που εδώ που όλο γυρίζω Είναι ένα Μυστικό καλά κρυμμένο…

***********************************

Υφέρπον μανιφέστο το μετά την παρακμή… Η οκνή λιακάδα η φιλαρμονική και πιο κρουστή αποναν χρόνο εγκάθετο… Τίποτα τριγύρω μου εξόν από ιδέες παρωχημένες· Ξαφνιάζουν μην έχοντας προσανατολισμό και σκοπό· Ατμίζουν στρέφοντας την Στιγμή κατά το μηδέν· Εκκολάπτονται χάρες που ήτανε να σωθούν μες τα χρόνια. Και η αιωνιότητα Σαν ένα παπούτσι αφόρετο Γυαλίζει σαν λουστρίνι ματαιόδοξο Και χλευάζει τα εντός μας περιεχόμενα Ξέροντας ότι ποτέ δεν θα ευοδωθούν… Γυμνός και άτσαλος και ο ΙούνιοςΣτηρίζει τα πάθη τα ημέτερα· Μια τάξη ανατρέπεται μια θεωρία που δεν πείθει Απλωμένη στην οικουμενική της διάσταση Μετεωρίζεται και ερεθίζει τους διστακτικούς: Τούτο το μανιφέστο το περίεργο που διαβλέπω Φορτώνει με επανάσταση τα βλέμματα που άκαιρα το μελετούνε· Μακάρι των λαών η σύνεση να τους παρακινήσει στο καλό· Μακάρι οι ουτοπίες να μας φέρουν προ τετελεσμένου ονείρου! Αθήνα 2/6/2023 *************************************************** 60

Το ύφος μιας γραμμής που έζησε ακραία τεθλασμένα· το λεξιλόγιο που έννοιες στερέωσε και ουρανούς· μεγάλη σοβαρότητα να σφίγγεις την καρδιά σου και να περιμένεις να σου επιστρέψει φως· αλλά, άκαιρο είναι πάντα να ελπίζεις σε μια νοσταλγία να αναστήσει τα χαμένα σου όνειρα· ετελεύτησαν οι ακάλυπτες σου επιταγές· το είδα έτσι κι έτσι σου το είπα…

**************************************

Εωθινό και πλήρες κόπου… Παρίσταμαι λοιπόν στα συμβαίνοντα της Άνοιξης Στο αυγινό καθρέφτη του ουρανού Μαλώνω με σκιές και με τον εαυτό μου δεν κοιμάμαι. Πάρειμι το λοιπόν, παράξενος Αιγοπόδαρος, που τρέχει πάνω στα βουνά Και σεκλεντίζεται δίχως καμιά θρησκεία. Και έλα να τα πούμε που στα ρηχά βουλιάξαμε σαν μες την λίμνη νούφαρα, πώς να πιστέψω Ότι μας τσάκωσε αδιάβαστους η εποχή Όλος ο βίος μας συνέτριψε.. Λυπάμαι πάνω απ’ όλα και πολύ πονάω… 3/6/2023

*************************************

Ιούνης με φτιασιδωμένο πρόσωπο και αγάπες Από κείνες που δεν θα κρατούσαν Έτσι κι αλλιώς. Πραγματικότητες των ασήμαντων συλλογισμών, λέξεις 61

Ταριχευμένες, που ανατρέπουνε τα λεξιλόγια, αρχαιότροπος Υποψιασμόςόλα μεταγλωττίζονται τα τριανταφυλλένια Ποιήματα που φέρνουν μοίρα πάνω στα συρματοπλέγματα του κήπου, πλάι Στην θάλασσα που δέεται για μια ημέρα Γαλάζια. Ανοίγω ραδιόφωνο: Ανασαίνω κλειστόν αέρα του λόγου· Τα χρώματα επαναστατούνε· Σκύβω εντός μου να δω με κατάπληξη: Ταραγμένα τα σχήματα και τα φωνήεντα· Σαν για να απαλειφθούν…

***************************************

Χλωρές επιθυμίες ακύμαντες επάνω στην πλατφόρμα της γης Με βυθίζουν σε μια διάθεση να αλλάξω Την ρότα μουΚαι η Κυριακή, σαν μία ιέρεια που απέφυγε να μαρτυρήσει των μυστηρίων τις επιταγές Μπροστά μου στέκεται Και σβήνει κάθε πόνο…

*************************************

Για να σπουδάσω τους σπουδαίους πόντους της χαράς Πρωί που ξύπνησα! Ακούω το πουλί που φλύαρα μιλάει! Με ορμήνευσε η αθωότητα· Κρατώ τον ήχο που κελάρυσε μες την ατμόσφαιρα, κρατώ το Αόρατο· Παίζω με μία ηλιαχτίδα και είμαι σαν ο βασιλιάς που στέκεται στα πάνω δώματα και από το μπαλκόνι του όλα νομίζει πως τα ορίζει! 62

*******************************

Πεθαίνει η πεταλούδα από το ράμφος του αθώου πουλιού Και πια Δεν υπάρχει η αθωότητα!

************************************

Πριόνι… Άφησα πίσω μου αυτό το πρωτόγονο βιολί και βρήκα Άλλες, εκλεπτυσμένες συμπάθειες. Άλλαξε σαν απρόσμενα ο βίος. Στερέωσα το πλην στο συν και αυτοαναιρέθηκα Ανοίγοντας θύρες στον καθαρό ουρανό. Α πρωινό βόλι που με βρήκες κατάστηθα! Σαλεύω στον πληθυντικό κάθε ευαισθησίας! Σαλεύω λευκά!

************************************

Νύχτα, σκλαβιά ωραία και ωραία ελευθερία… Δασκαλεμένη εναντίωση νύχτα με νύχτα να ποδηγετώ την χάρη Των αστεριών, να κρέμεται Αργό φεγγάρι αναπαμένο Πάνω στις λύπες του ουρανού, νωρίς Που πλάγιασα απόψε με ήσυχο τον νου μου, κι ενώ Όλα τα τετραγώνισα τα στρογγύλεψα μάζεψα το τσαλακωμένο εμβαδόν τους Και μέσα μου τα ταξινόμησα για να μπορέσω Να πάω παραπέρα· έσωσα τα πολύτιμα Και βρήκα τον κορμό που επάνω του το ποίημα στερεώνεται και φτιάχνει Κλώνους και κλώνους μέσα στην αιωνιότητα. Αλλάζει η ζωή σαν κι η ανάσα Πολλά που σκέφτομαι και νιώθω ξαφνικά Να γίνομαι σαν δίκοπος να κάνω 63

Τον εαυτό μου να εμπιστεύεται τον εαυτό μου σαν εδώ Που μελετώ δύσκολα λόγια Και θέλω πάντα κι άλλη Κι άλλη ανάλυση· να τώρα Που το φεγγάρι ξεκλειδώνει την κρεβατοκάμαρα κι εισβάλει Στο πιο ωραίο μου όνειρο, συνεπαρμένος Που νιώθω να με σκλάβωσε η μουσική ώρες πριν απ’ το χάραμα ολίγες, γέρνοντας Κατά την ωραία νίκη Να με κυριαρχεί η σκέψη απόψε κι η σωστή απόφαση!

************************************

Γράφοντας με καθολικό σβηστήρα… Ετούτη η εκπόρθηση καθολικό μαρτύριο Ζεύει το σώμα μου σε υποταγή ενώνονται οι δυνάμεις της πύρινης νύχτας Να μ’ εξουθενώσουν να βρεθώ ανάσκελα να βλέπω ουρανό Και συντριβή των άστρων. Πολλά κι ωραία κατασκεύασα αέρινα λόγια. Πολλά ξύλινα κάστρα που μια μέρα όλα άπαρτα θα χαλαστούνε. Αλλά σώζω την ύστατη στιγμή ένα μικρότατο φωνήεν ένα ροκανίδι Που φέρνει στην αιωνιότητα το στίγμα μου. Στριμώχνω τις σιωπές μου μες τον αυγινό αέρα Που διαλαλεί ένα πουλί την μέγιστη χαρά του Και ζω μες σε δοξολογίες απλωμένες Στο σύμπαντο που κατευθείαν χρωματίζεται Και δέχεται να νιώθω ότι απουσιάζω… Ωσεί παρών λοιπόν πάντα στα χαρακώματα και πάντα στις επάλξεις Σφίγγω την ζώνη σφίγγω την καρδιά μου Και ζω με όση μου απόμεινε ψυχή Εκείνο που για μένα έρχεται και πάλι Σαφώς παρέρχεται… 7/6/2023 *********************************************** 64

Κομψό σχόλιο για το αποτέλεσμα μιας νύχτας… Δολοφονικό σκοτάδι, υπερούσιο Ντύνει με εγωισμούς την κάθε σκιά Ο αέρας έχει δόντια που αναμασούν την προκατάληψη Ο αέρας απολυμαίνει την φαντασία ολοσχερώς Ο,τιδήποτε φέρει την πραγματικότητα κοντά Τώρα σφαδάζει τελειωμένο Ζω τον αόριστο ενεστώτα μιας καθεστηκυίας έμπνευσης Όσοι θα με παραδεχτούν θα μ’ εξοντώσουν Στον νου μου τα γεννητούρια μιας λέξης που υπέπεσε Στην αντίληψή μου κατακαίοντάς την… Αθήνα 10/6/2023

***********************************

Μηρυκάζει η νύχτα τις καθαρές αυταπάτες μας Ένα θρησκευτικό φεγγάρι μαρτυρά την πάλαι ποτέ δολοφονική του κατάληξη Ποιόν Άβελ και ποιόν Κάιν στόλισε ο πρωτόγονος εαυτός του με μαρτύρια; Τα σπίτια γύρω μου συνοφρυώνονται και αυθαδιούν Κάτω από έναν δικτάτορα ουρανό..

**********************************

Κόσμος ο ενεστώτας… Υποτιθέμενος κόσμος ζει μέσα στην τσαλακωμένη ύλη του θρέφεται από φιλοδοξίες και ματαιόδοξο όνειρο Καταγράφω την πλάνη του είναι πιασμένος σε ένα δόκανο φθαρμένων αξιών Σκουριάζει. Αυτός ο φαντασμαγορικός περίγυρος που απλουστεύεται ολοένα, μέσα από το βλέμμα μου, και τον μετρά ένας θεοδόλιχος ντούρος που αφήνει μια γωνία οπτική να βλέπω τον θάνατο 65

σαν μια αξία επική τελεσίδικη. Θριαμβεύω Ζω με λέξεις και άνεμο Είμαι λευκός και επίμονος Σαν ένα αερόστατο που πάνω από την γη πετά και καταγράφει την υπεροψία του…

***************************************

Συμβόλαια που λήγουν δίκαια… Λύνοντας την πλοκή του το απόγευμα καταστρέφεται πάνω στις πλάκες των πεζοδρομίων. Ο Χρόνος απάγει τον ερωτισμό. Είμαι φτωχός που τρίζει από αισθήματα συμπάθειας. Όλα αλλιώς τα διαβάζω: Σαν να με καρατομεί μία μελαγχολία οικουμενική. Οι στίχοι μου διασκεδάζουνε τοις εντυπώσεις· Εντυπώνονται πάνω στο σώμα μιας αγρύπνιας. Και όταν λήγω τα συμβόλαιά μου με πολιορκεί Αυτό το δειλινό το ακατανίκητα θλιμμένο… 11/6/2023

**************************************

Ημερολογιακό… Αφλογιστία ο ήλιος Και ο Ιούνιος άσφαιρος και δραματικός. Κάτι απεκδύεται η οικουμένη και κάτι Ασόβαρες ιστορίες διανθίζουν την πραγματικότητα των ημερών.

Αυτός που αγαπά τα λουλούδια σφυγμομετρεί τον επουράνιο παλμό της έμπνευσης Αφήνοντας κατά μέρος την ωδική υπόσταση της φαντασίας του. Συλλέγει μνήμες ομορφιάς και τις τοποθετεί κάτω Από το γυάλινο σκέπασμα του ουρανού. Εκεί οι πάνθηρες των αισθήσεων παραμονεύουνε να υφαρπάξουν σφρίγος από μια διδασκαλία που τρανεύει. Το αεράκι κλέβει την παράσταση- κι ένας συννεφιασμένος θόλος Μαντρίζει τα αιγοπρόβατα του ουρανού και τα σταλίζει Κάτω απ’ τα μπουμπουνητά μίας παράστασης Φόβου και μελαγχολικού παραμυθιού… Αθήνα 12/6/2023

**********************************************

Φθινόπωρο ή λαβωμένο καλοκαίρι; Ό,τι αρθρώνει η μέλισσα είναι σε εντολή Λουλουδιού του ιδίου. Και οι όμορφες αγιότητες που προκύπτουν από μια αθωότητα που έρχεται Από την παιδική μας ηλικία Καημός! Η γύρη μου είναι μια προσευχή που γονιμοποιεί τις ευκρασίες των σωμάτων· Στέκομαι στο πιο ονομαστό πλατύσκαλο του φεγγαριού Και ανταρτεύω!

***************************************************

Δίχως το Απόλυτό μου ίσως ήμουν ένα Τίποτα μεγεθυμένο. Άθροισα καλώς τα φωνήεντα και σκεπάστηκα κάτω από ρηξικέλευθες λέξεις. Τώρα φυσάει ένα αεράκι απολυμαντικό. Ξεπλένει όλες τις μελαγχολίες μου. Επιμένει. Κάπου είναι το άνθος που προσβλέπω. Ιδεατό βαθυκύμαντο τριαντάφυλλο.

******************************************************* 67

Η φτέρη της μοναξιάς… Λικνίζεται η φτέρη μέσα στην πήλινη γλάστρα της· Ολόγυρα ένα καθηλωμένο παραμύθι Μας συναρπάζει· Είμαστε από φωτιά, από ντελίριο του ουρανού και πόνο· Το έμαθα τώρα που κορφολογώ ιδέες ζουμερές και ζω μυσταγωγώντας μέσα στον καημό μου· Λησμονώ να υπάρχωανθίζει όμορφα η μοναξιά και το κατέχω· Λεηλατώ τον θάνατο…

************************************

Ναυάγιο ante portas… Από όλα τούτο είναι διάφανο: να πεθαίνεις μέσα σε τσουχτερό ενεστώτα και αγκυροβολημένο Ιούνιο. Ποιές θάλασσες αρμενίζει ο θάνατος και σφίγγει ολοένα τον κλοιό; Αποσαφηνίζω το πέλαγος. Πόσο κοστίζει μια ζωή που τέλειωσε η αναπνοή της; Πρόσφυγας είσαι- μην ξεχνάς- η ζωή σε αναγκάζει να ζεις μέσα σε ανιστόρητους θανάτους. Κάτι πατρίδες σβήνονται με αποφασισμένη γομολάστιχα. Μηδενική πατρίδα. Ασθενική πατρίδα. Πεθαμένη πατρίδα. Κάτι ζωές φεύγουν από κοντά μας για να σήπεται ο άρρωστος ‘’Πολιτισμός’’ …

******************************

Για όλα τα μέτρα που γκρέμισα ζητάω μια επαλήθευση ότι το έκανα καλά και σωστά. Είναι η υπερβολή μου να συναγωνίζομαι εμένα και να με νικώ. Έχει έναν πόνο μεγάλο η προσωπική μας Αλήθεια. Φωτογραφίζομαι κάτω από το άγαλμα της εφηβείας μου! 68

*************************************

Έρωτας συντελεσμένος μες τα πάθη… Ουρανομήκης η μελαγχολία μου, τρυπά τα άοκνα σύννεφα Ο αέρας παίζει με την σκέψη του ήλιου Κλαράκια της ελιάς μαστίζουν κάθε υπερσυντέλικη πνοή Φωτογραφίζει αισιοδοξία η κάθε ηλιαχτίδα. Θα πάω όπου πας, έχω σκλαβωθεί απ’ τα μάτια σου Είσαι ωραία και εξουσιάζεις Τι πόθο πλέκεις μέσα μου κορίτσι της φωτιάς! Ο έρωτας είναι μία απόχη από την οποία φεύγεις και εξαφανίζεσαι!

******************************************

Επιθυμία… Τούτο το πρωινό σαν απροειδοποίητο αεράκι Εισέβαλε από παντού και ανοικτά Άφησε τα κλεισμένα σύνορά μας. Το σύννεφο που έσκυψε μες την γαλήνη Ήπιε από το καθαρό γαλάζιο του ουρανού. Όπως και να το δεις ενθουσιαστήκαμε! Το νιώθουμε, το υποψιαζόμαστε κιόλας: Μπαρούτι μυρίζει ο κόσμος και βοά. Φτερούγες πια επιθυμώ, να φύγω· Ύπτιος στην μεγάλη οριζόντια θάλασσα. Με μελαγχόλησε η όραση και με πονάει η καρδιά μου· Σαν τα πουλιά θέλω να δω, από ψηλά, το χάος που έζησα…

****************************

Ιερογλυφικός ουρανός.. Διάφανος είναι ο αέρας και στικτό Το τοιχαλάκι των ανέμων· έρχεται το απόγευμα Και το μεγάλο πλαίσιο των ουρανών Ανοίγει για να χωρέσουν οι μυθικοί Πρίγκιπες των άλλων εποχών. Εκεί από την αρχαιότητα Αποσαφηνισμένο είναι πως θα αγωνίζεται ο άνθρωποςΜες το μυαλό μου τριβελίζει μία σκέψη και μια κάθαρση· Καλώς διατυπωμένο και όχι λιγόλογο Μες την ιερογλυφική καταγραφή Στο φως του ήλιου και στον μέγα τοίχο του Βορά Όλο το φιλοσοφημένο σύμπαν των θεώνΚαι να που οι θεοί πια δεν υπάρχουνΌμως μια αίσθηση φωτιάς που ακόμα καίει κάτω από κάθε σύμβολο Πληρώνει όλο το νόημα των εκπλήξεων· Διαλεκτό το φωνήεν που ομιλεί σιωπώντας· Μένω με την σπουδή που δεν με βγάζει πουθενά Με την καταγραφή που χλιμιντρά εντός μου σκίζοντας το ιλαρό σεντόνι των θαυμάτων. Ανήκει σε όλους ο γενναίος ουρανός. Πλανόδιος ο νους μου που κομίζει μια πραμάτεια μύθου και θρύλου… 17/6/2023

****************************************

Λαχανιασμένη συντριβή… Τι κατοικεί την αναπνοή μου και λαχανιάζω έξω από γλαφυρά εδάφια της φαντασίας; Άλλαξα με τον ρου των χρόνων. Τούτη η δύσκολη Ανάγνωση να ψηλαφώ τον λίθο και να διοικώ την συνταγματαρχία της ωραίας μαργαρίτας πολύ με δυσκόλεψε. Το ποίημα να το κατορθώσεις θέλει να επενεργείς και στην πνοή και στην ψυχή σου ακόμα! Με συμπαθούν οι άνεμοι 70

μα ζω σε περιβάλλοντα που ευδοκιμούν οι ψευδαισθήσεις. Έτσι που θάλλουνε λουλούδια ωδικάΕίμαι πιστός στις απιστίες!

*****************************************

Με όμορφη στοργή και σίγουρο χάσιμο απεμπολώ τα αποκτήματά μου. Να: ο ρομαντισμός να φέρνεις στο προσκήνιο ρήματα ξεχασμένα, σαν που έτσι γεννιέται μία ποίηση ξεχωριστή προσωπικής ουτοπίας… Ψάχνω. Σαλεύει ένας καπνός που θησαυρίζει από την χαλασμένη πυξίδα μου, Στην καθαρή διάθεση μιας λέξης ριζώνει η εντύπωση των γεγονότων όταν αυτά τα ίδια ξεπερνούν τον εαυτό τους και φωνάζουν Οικουμενικά…

***************************

Ευσύνοπτο διάβημα… Πληθυντικά φυλλώματα όταν έρχεται το απόγευμα και στολίζονται οι λέξεις με ενθουσιασμό! Και οι παραξενιές μου συνωμοτούν με το υπερπέραν 71

και παραγράφονται μιας και ποτέ κανείς δεν με καταλαβαίνει… Σ΄όλα μία αντίφαση κραυγαλέα μαστίζει τις σιωπές πριν καν γεννηθούνε Σ΄όλα ένας καημός μαστιγωμένης ελπίδας αντηχεί… Αναγνώθω την ανάμνηση μιας πραγματικότητας που συστρατεύει εικασίες για να γίνουν ο στρατός ενός ξεφτισμένου Πουθενάανερμάτιστος πάω να ζητήσω για όλα εξηγήσεις!

***********************************

Εντοπισμός… Δεν καταλήγω πουθενά· διάφανες είναι οι λέξεις και ενάρετες· η φύση μιλεί και διαβάζω εντάσεις και μύθο που ξεθυμαίνει οιστρηλατώντας.. Αυτό που αγαπάω τοκίζεται επί των υδάτων την στιχομυθία· ζω στην απλούστερη πλευρά των αισθημάτων· ζω κάτω από την υποταγή στον ακάματο έρωτα· ζω….

*****************************

Απόσπασμα αιωνιότητας… Υπάρχει ένας κόκκινος πόθος επάνω στα αποσπασμένα σπίτια του βουνού. Και ένας μαντρότοιχος που αποκρύβει την αλήθεια. Ο ήλιος αντιστέκεται σε κάθε άποψη κρυψίνοιας. Όλα τον συμπαραστέκονται. Είναι ένα ποίημα που υφέρπει στην γη με τα αφρισμένα ζαρζαβατικά της. Είναι μία αυλή που είναι καθαρό μποστάνι αισιόδοξο. Είναι το νυν που δεν περιφρονεί το αεί και που το στεφανώνει Με μαγικές παλινωδίες πριν καλά καλά το μεσημέρι φτάσει.. Η αιωνιότητα πάντα έξω από την πόρτα μας… 19/6/2023

**************************************

Ζώντας με μοναξιά και επιφωνήματα… Πίσω από τις άσημες σκιές ένας αντίλαλος Από ψυχές που πια δεν υπάρχουν Αναρριχάται στην πλευρά των βουνών Που κι οι θεοί αγαπούσαν. Ο κόπος κι ο δρόμος- ένα και το αυτό. Και μια σιγουριά που καταρρακώνεται και σβήνει Τις προθέσεις των μοναχικών που μελετούνε Να βγουν από την νύχτα αλώβητοι, ιδρωμένοι Απ’ την προσπάθεια να μείνουν ηθικοί και ωραίοι Μέσα σε έναν κόσμο που ανομεί… Συναντώ τις θρησκείες, τις ασπάζομαι Ξέροντας ότι ψεύδονται, ότι μοιράζουνε τον ουρανό Σαν ένα γλύκισμα που το μαχαίρι τους το κόβει για να πάρουνε όλοι. Και τι να σεβαστείς από φανατισμούς που πίσω από τις μάζες γελάνε; Ακούω τους θορύβους των πόλεων, τις αντεγκλήσεις των πολλών και οχυρώνομαι Στο μανιασμένο ‘’μυστικό’’ μου-

Αφιερώνω το άσεμνο τομάρι μου στην θεία χάρη των θαυμαστικών Επιφωνημάτων… 21/6/2023

*****************************************

Απίστευτο… Αδιάβαστο πάντα παραμένει το φως που λούζει την συντροφιά των δέντρων. Κατανοώ πως με μυστικότητες οργανώνεται η κάθε περιώνυμη θέα. Συστρατεύονται μνήμες αιώνων για να μας συγκινήσει κάθε θρησκεία του μύθου. Τούτο που ανακάλυψα πίσω από όλα, είναι ένα μεθυσμένο ηχείο που παραμορφώνει κάθε ήχο της πραγματικότητας. Περπατώ σε έναν παράδρομο ελπίδας. Να το ένδοξο Τίποτα, η μηδενική αρχή ενός τοκογλυφικού συνόλου. Κι η Ποίηση; Ένα σοβαρό επεισόδιο αντιφάσεων και κατάφασης που μυρίζει μούχλα και τριαντάφυλλο… Θεός φυλάξει!....

********************************

Μελαγχολικός ζωγράφος… Από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο ξεπηδούν χρώματα μιας απρόσμενης ζωγραφικής Καταθέτω λάμψη από αιώνιο ήλιο Στην παλέτα τους Ο ουρανός λειτουργεί σαν σύμμαχος ντελικάτος Εδωνά η αυταπάτη πλανάται και σκηνοθετεί Είδωλα μαριονέτες που γεμίζουν μελαγχολία την σκηνή Τι είναι τούτο το θέατρο που με κάνει να είμαι αυτός που δεν είμαι; Ζητώ εξηγήσεις από το αόρατο σχέδιο των πραγμάτων 74

Να το ωραίο συμπέρασμα: ο Χρόνος Σμίγει με τον Χώρο και τάχαμου καμώνονται μία ομοθυμίαΜόνο ο φωτεινός ζωγράφος την καταλαβαίνει· Εγώ ακολουθώ τολμηρά έωλα βήματα· Ίσως είμαι μια μέλισσα που έμαθε μοναχά να συλλέγει· Πάνω μου η αιωνιότητα ανακαλύπτει τον βραχνά της και Μετασχηματίζεται· με τον χρωστήρα μιας μελαγχολίας σ’ ένα σκοτεινό πάω Δωμάτιο όπου του λείπουν τα παράθυρα και το κουτσομπολιό της γειτονιάς πληθαίνει Για έναν ζωγράφο που η μοίρα του είναι πληθυντικά και άτοπα Μελαγχολική…

*****************************************

Τακτοποιώ μια ψευδαίσθηση… Μαθαίνω μια σκέψη που ολοσχερώς με κυκλώνει κι ασφυκτιώ. Και τι να μάθεις από τον βραχνά; Σβήνει το πνεύμα κλυδωνίζεται στα ασύνορα βάθη μιας λύπης. Σκάβω τα γεγονότα για να καλλιεργηθούνε και διανθίζοντάς τα κάπου ανακαλύπτω ορυχεία στρεβλά. Πώς τελικά θα παραπλανηθούμε, πώς Θα ζήσουμε χωρίς την σκέψη μας, πώς; θα μείνω στα δυνητικά συμπεράσματά μου αφήνοντας κατά μέρος την τύφλα μου… Επί του πρακτέου: ας με δαγκώσει φίδι ιοβόλο κι ας ψάξω να βρω τον αντιοφικό μου ορό…

*******************************

Είναι φως και το αδυσώπητο αεράκι της ψυχής· Είναι ήλιος αντιγραμμένος από το μεγάλο μπλοκ του ουρανού· Είναι αταξινόμητο υλικό της ζωής μας· 75

Νομίζω διαδηλώνω για μία κατάσταση που, ηθελημένα μου, με ξεπερνά· Δίχως αιτία βαυκαλίζω και του εαυτού μου την υπόσταση…

********************************************

Με τραχύτητα γαντζωμένος πάνω σε πράξεις και λέξεις… Διχάζονται οι χρόνοι της παρουσίας και διαβάζω Μια μάταιη ελπίδα που πεθαίνει Πνέοντας τα λοίσθια πάνω στο μέταλλο της αγωνίας. Όπως θρησκεύω λευκά, μου γίνονται οι επιθυμίες κατακόκκινες. Με μια θυσία στο μυαλό μου που ανατρέπει τις Ιδέες και στηλώνει Κοσμοθεωρίες νεόκοπες, απλώνοντας μιαν όμορη αλληλεγγύη πέρα από τα τσαλακωμένα σύνορα πυρπολημένων γύρω μας εθνών. Και προτιμώ να ανθίζω μάταιος στους μάταιους Χρόνους που ο κόσμος δοκιμάζεται ν’ αντέξει Ηρωικά σκαρφαλωμένος πάνω στην ολόφλογη Ψυχή βραχονησίδα του… 28/6/2023

********************************************

Ραγισμένος ολότελα… Για να κατευθύνεις το μένος, πρέπει να σβήσεις την ψυχή σου ολότελα, Να εγγραφείς στα κατάστιχα των απόντων- εδώ Δεν ξέρω αν εδράζεται σοφία: πάντως με έκρηξη πάντα θα δικαιώνεσαι, Προσκυνώ την γραφή, την ειλικρινή Ουτοπία, Τι φωτίζεται μέσα μου που είναι πρόδηλο μιας καλοσύνης; Όμως ραγίζομαι, 76

εύθρυπτος και δαιδαλώδης Σαν ένας μύθος που ποτέ δεν συντελέστηκε, Αυτουργώ σε μια παρέλαση που θα μπερδέψουνε τον θύτη με το θύμα, Αστειεύεται συνεχώς με μας η ζωήΚαι προτιμά να μας λερώνει επιστάμενα…

**********************************************

Το ‘’άλλοθι’’… Φτιάχνεις το ‘’άλλοθι’’ από ληγμένες Αλήθειες, στοχεύεις εκεί που ποτέ σου δεν νίκησες. Το βλέπω: προσπαθείς να αρέσεις και στον εαυτό σου· μια ουτοπία στοιχειοθετείτε από ψήγματα χαράς και μελαγχολίας που φτήνυνε· σκέφτομαι άνθη και τα όμορφα λουλούδια μοσχοβολούν σαν όνειρο επιθυμίας μέσα μου. Ανεξάντλητη η αιωνιότητα! Την βαδίζω σαν μαγεμένος οπαδός ενός κόσμου που βολιδοσκοπεί την ‘’απόφαση’’…

********************************************

Λιακάδα άμεμπτη ζωσμένη φυσεκλίκια της φωτιάς, Θερμοκρασία πόθου, Ένας κήπος που διαχειρίζεται το μεσημέρι, Αιτία το φως για την έμπνευση, αιτία το σμίξιμο, όπως το καθετί καθάριο ανατέλλει. Προτιμώ τόλμη στα σεμνά βήματά μου, Αγαπώ την όψη την τρομερή, αγαπώ την Αλήθεια, Το μολύβι μου γράφει την ενεστωτική λαλιά πριν γίνει Μουσική, απέναντι στον καθαρό ουρανό που βακχεύει! 77

***************************************

Στην άλλη άκρη του καιρού, η ζωή είναι σπουδαιότερη, χλευάζει τα όνειρα και κρατεί μια φωνή εκλεπτυσμένου ρόδου που επιστρέφεται στον μυσταγωγικό κτήτορα τον Ποιητή! Αγγίζω τον πόνο και απαλείφεται· Πάνω από τα πράγματα είμαι -σαν να αναιρώ την υπόστασή τους και γαλάζιο να καθίσταται το κραταιό μεσημέρι μου!

***************************************

Στο απλωμένο μεσημέρι ύπνος απαλός και καθάριος. Τον αποκρυπτογραφούν ήσυχα γεγονότα και στην λιακάδα βαθαίνει καθετί μέσα στον Χρόνο που σπέρνει αξίες στην καρδιά μου. Καθολική αισιοδοξία επιταχύνει την σιωπή, είναι η θέληση ζωηρή, χρησμοδοτούνε τα πουλιά κι η κάψα του καλοκαιριού γκρεμίζει τείχη της μελαγχολίας προβάλλοντας το νυν μιας θαλερής αιωνιότητας…

****************************************

Δικαιούμαι το φως Και επικροτώ τις εξαλλοσύνες των ανέμων. Αναρριχάται η Ποίηση Σαν ένας αλπινιστής περιώνυμος. Την τιμώ! Ανήκοντας στους ακόλουθους των ρόδων!

***************************************

Ομολογία σε τόνο χαμηλό ή εξωτερίκευση μιας έσω Αλήθειας… Συνομιλία με τα νερά, μου πέμπονται φωνήεντα και σε σύμφωνα σκληρά καταλήγω- δακρύβρεχτος. Εδώ που συνεργάζομαι με τις αγρύπνιες και μου τα κουκουλώνει όλα ένας μπουχός από εσωτερική εκμυστήρευση, ένας μπουχός να μην αναγνωρίζω πια ούτ’ εμένα. Μόλις τα οικουμενικά μας παραμύθια σταματήσουνε να οργανώνονται πάνω στις πλάτες των λαών, μία απεγνωσμένη λέξη θα επιφορτιστεί με όλη την ιστορία που διαμελίζει τις πατρίδες μας αλύπητα. Αν σωπαίνω είναι γιατί το ξέρω θα ακουστώ στα πέρα πλάτη… Αν σωπαίνω είναι γιατί το ξέρω: επαναστατεί η σιωπή!... Θα βρεθώ να κατέχω κορυφαίο κλειδί που ανοίγει όλες τις επάλξεις και θα έχω επάνω μου συμπεριλάβει την μοναξιά και την ωραία περίσκεψη… 30/6/2023

*******************************************

Ξημέρωσε. Ένας συρτός καημός στερέωσε όλη την γη στα ‘’ίσα’’ της. Τίποτα δεν σιγά από τις σπίθες της ζωής, της σκέψης. Κλωνάρι από ευκάλυπτο λυγά και παίζει ρήματα μες τον αέρα. Η ζέστα καμπυλώνεται για να εδραιωθεί Σαν ένα φίδι κουλουριασμένο που γνωρίζει την δύναμή του. Ανοίγω παράθυρο. Δειλό το φως εισβάλει. Ιούλιος προ των πυλών. Νοικοκυρεύω μια κατάσταση που αγαπά την αταξία. Αφήνω καλοκαίρι να μιλά με λόγια ρόδινα Και που, προσεκτικά, φερέγγυος, τα επαναλαμβάνω…

***************************

Λίγο πιο κάτω από την στάθμη των νερών, φλύαρο Πλατάνι εδραιώνει τις ρίζες του, αμφίσημο Μες την λιακάδα, απλώνει τον ίσκιο του Πάνω στης γης το τρεμούλιασμα· Και ξαφνικά Οι ηρωικές ηλιαχτίδες σταλμένες Απόναν αδιόρατο κόσμο αντρώνουν την παρουσία την πλατύφυλλη, γινάμενες Και σημασία του ίσκιου και σημασία του νερού που ψηλώνει Μέσα από τον κορμό του εγωισμού μας Της φύσης σύνορο κι ασύνορο μηδαμινό στερέωμα που σφύζει Από ζωή και διάρκεια…

**************************************

Ανάσκελη πραγματικότητα… Σώμα γυμνό παιχνίδι κάτω από τον ήλιο Σώμα επάνω στην καμπή των γεγονότων και στον ριγηλό αναβρασμό της θάλασσας Σώμα που το επιβουλεύονται οι πόθοι του κλειστού νερού Το τρώνε οι αταξίες των σπασμένων οριζόντων Ξαπλώνεις στην αιθρία των αποκαλύψεων Σφύζεις από ερωτικά φωνήεντα Θυμώνεις μέσα στην γυαλάδα που σε αναγνώθει Αφήνεις κάθε άσεμνη πνοή στην μπάντα Μιλάς- σιγομιλάς στο απλωμένο καλοκαίρι Την ώρα που οι βροντές του νου σουρρεαλίζουνε Κι εσύ καμώνεσαι το θείο- σώμα της ερήμωσης Χωρούνε στην γαστέρα σου οι ουρανοί οι αγέρωχοι… Ποιός χρόνος δασκαλεύει την επιδερμίδα σου Και γράφει πάνω σου τα τατουάζ της έκπληξης; Στρώνεις τα δευτερόλεπτα σε μύθο ξαφνικό και ολέθριο Κουτρουβαλιάζεις τις οδύνες Όλες οι τόλμες, όπως να τις δεις, εκτροχιάζονται Αφήνεις ψήγματα χαράς να σε μεταμορφώσουν Την ώρα που ωραία ντεραπάρεις μέσα στα πλουμίδια της ανατολής Και θέτεις όλον τον έρωτα κάτω από μιαν άσεμνη κυριαρχία. Θα σε μάθω, πού θα πάει, θα σε μάθω Την ώρα που μονάχος μου τα δολερά ζουλούδια θα υφίσταμαι Θα σε μιλώ μεταγλωττίζοντας την λεβεντιά σου Είσαι ειρμός, μια αυτοκρατορία που την δένει η σιωπή Μια συνοχή φιλιών και θαλερής οξύτητας που όλα γύρω της τα κόβει· Είσαι πριν απ’ την προσευχή του όρθρου, είσαι συμπαντικό φωνήεντο που εκβάλει μνήμες παραδείσου στην φαρδιά κοιλάδα της γαστέρας σουΤο δυνατό ετούτο παραμύθι που το αγνοούμε και το ξέρουμε όμως και όλοι… Αθήνα 2/7/2023

***************************************

Αποστηθίζω γιασεμί και σου το απαγγέλω συνεσταλμένος και ερωτευμένος τόσο! Η μέρα ήρθε. Τα πουλιά την ανήγγειλαν. Τώρα με ευφράδεια ήλιου θα πρέπει να με πεις, να σε πω: αφήνοντας να μας νικά ένα λουλούδι διχασμένο!

****************************************

Απώτατο μεγάλο μεσημέρι ριζώνει μέσα στην λιακάδα σαν πανσές εξουσιαστικός! Το ποδηγετούν αέρηδες εμμονικοί, που κουνούν την ρίζα και κουνάνε το φύλλωμα. Ο ουρανός θαυμάζει: Άνθη των αιθέρων εκδηλώνουν την χάρη τους ασυνήθιστα…

*****************************************

Ερώτων ελιξίριο… Αθροίζω μοίρες και κατατροπώνω ζοφερόν Αχέροντα Με αίσθηση αγρύπνιας, κειτάμενος ανάμεσα στα δροσερά βουνά Και είναι μέγας και πλατύφυλλος ο πόθος μου Για σένα!

Όπου ερωτικά λογάριασα ο δόλιος κατιτίς Άνθισα σβήνοντας ολόκληρες τις αμαρτίες μου Κάπου εκεί που τα κατάφερα να σε φιλήσω Απέραντα ο ίδιος αποφασισμένος. Αυτή είναι που ευδοκιμεί των μεγάλων μου παθών η ασωτίαΕίμαι εδώ που λείπω, είμαι κοντά σου αφήνοντας Τον εαυτό μου να πλανιέται δυστυχή!...

********************************************

Αυτογνωσία… Πίσω από όλες τις στιχομυθίες υπάρχει μια άρνηση Φως εμφυτεύουν τα δρώμενα και των γεγονότων η αιχμή καλά και άπονα μας σφάζειΔιχάζονται οι επηρμένες μας προθέσεις, διάγοντας την ακατόρθωτη τόλμη μας ξαναγινόμαστε οι αφελείς που μεθούν με τσακισμένα άσκοπα λόγια. Μελετώ τα λουλούδια, φυτρώνουν πριν απ’ την άνθιση και σεληνιάζονται στον χαρμόσυνο κήπο της Ανάστασης· Χωρίς ανταμοιβή, είμαι ο δραγουμάνος της κατάστασης, μελετώ τις συγκυρίες που θα ολοκληρωθούνε πίσω απ’ τον γειτονικό θάνατο, μέσα στον θρασύ συστρεφόμενο αιώνα της έμπνευσης, την ώρα που νομιμοποιεί τα ‘’δύσκολα’’ ο Ποιητής και σωπαίνει. Έρχομαι από τολμηρές φαντασίες και ανταποκρίνομαι στην ειδή των πραγμάτων την αιώνια. Αναζητώ, για όλα, τις ακατόρθωτες απλουστεύσεις. Εγώ ο μαρτυρικός ήρωας των όλωνΟ τρομερός βραχμάνος της Αλήθειας… 5/7/2023 83

***********************************

Μια επανάσταση έξω από μέτρα… Εκεί που ζουν οι αναμνήσεις Είναι μια χώρα από καθαρό νερό Και ύψιστο ηθικό τριαντάφυλλο. Εγώ καμώνομαι τον καμπόσο Τάχαμου ότι δεν έχω διδαχτεί ανωτερότητες Κοιτάζω κατευθείαν μες τον ουρανό Και βλέπω άγγελο με την ρομφαία Τον καταγράφω με το διαισθητικό μολύβι μου Και μου μιλά με νεύματα και πόνο. Έτσι λοιπόν εκφράζονται οι ουρανοί… Κι ένα κορίτσι που αγαπούσα και που σμίξαμε Έξω από του κόσμου τις μικρότητες Έτσι και μόνον έτσι… Τι να σου εξηγώ λοιπόν; Έχουνε όλα ειπωθεί και δεν θα ήθελα να υπερβάλω Αλλά φωτιά μες την καρδιά έχουνε οι αθώα ερωτευμένοι Εκείνοι που αναμασούν μια γνώση των ρομαντικών αγγέλων και που παίζουνε Ζάρια την τρυφερή καρδιά τους που μέσα στην ανθρωπότητα αμφέβαλε Για όλα τα πικρόχολα κατεστημένα… Αθήνα 6/7/2023

**********************************

Έντομα που τρεμίζουν μες το απόγευμα Και ξεδοντιάζουν την νύχτα. Εκείνη γίνεται μια τυφλή μάγισσα που παίζει με τ’ άστρα. Απαλός είναι ο αέρας. Μαγνητίζει την ώρα και σκύβει υποταγμένος στην αιωνιότητα. 84

Το φεγγάρι ανυπότακτο φλυαρεί με το ασήμι του στον ουρανό Και εκβάλει στο Δέλτα του καθεστωτικού Γαλαξία…

***********************************************

Ανάγνωση στο παράθυρο δίπλα… Στο σπίτι με τα μεγάλα παράθυρα Και είσαι μια γαζέλα που διαβάζει Αβρή και λεπτεπίλεπτη, όπως ένα ανέγγιχτο φωνήεν Που δεσπόζει ιερατικό μες το οικουμενικό λεξιλόγιο. Εδώ λοιπόν είσαι, στην αιχμή μιας αστραπής ορθώνοντας τις βλεφαρίδες σου μες την μπλεγμένη Ιστορία, αφήνεσαι σε μιαν ονειροπόληση απ’ όπου ξεφεύγουν πουλιά και μες το γαλανό πετάνε ανήκοντας στους πόθους μας και στον καθένα. Εδώ λοιπόν είσαι, τεθλασμένη μέσα στον επικίνδυνο Χρόνο, Βελάζεις αλλά δεν σε ακούει κανείςΕξάλλου ποιός καταλαβαίνει πια από αγρύπνια; Από συνεσταλμένο σύννεφο που μάχεται να στριφογυρίσει Την ατασθαλία του μέσα στον ουρανό, ποιός;Ζούμε με απόλυτα κριτήρια Ομορφιάς. Όμως ο κόσμος πεθαίνει κάθετα και οριζόντια Φυλακίζοντας αφ’ εαυτού την θέληση και την καρδιά του! 7/7/2023

******************************************************

Ερωτική φουρκέτα… Μιλάς μέσα από ουδέτερα πράγματα, και η φωνή σου 85

είναι ένας μαγνήτης που συγκεντρώνει ήχους πουλιών και μια πελώρια οχλαγωγία. Κοιμάσαι κάτω από την σκέπη του φεγγαριού. Εκεί σε βρίσκω, ντροπαλή και με συντεταγμένη άγρια θάλασσα μέσα σου, αδάμαστο νερό όπως το μεσημέρι όμορφα χαϊδεύει τα μαλλιά σου. Τίποτα δεν πέρασε λάθος- εμείς νομίσαμε ότι διαβάζεται κι αλλιώς η Αλήθεια, νομίσαμε ότι εκπληρώνονται όλες οι επιθυμίες πίσω από τον χρόνο της φωτιάς, δεν αρκεστήκαμε στο αμίλητο φως που πέρασε μες τις καρδιές μας και τις συνεπήρε. Τώρα η κάθε μέρα κρατά τα μυστικά σου σε ένα κοχύλι που ηχεί από μέσα του το όνειρο κι η θάλασσα· Έρχεσαι, φεύγεις, τρυπάς το κέλυφος της νύχτας και σταλάζεις τα πιο ακριβά δηλητήρια στο σώμα του ερωτικού μας καημού ποτέ για να μην τίποτα ανέκφραστο σώσει…

**************************************

Άδολη γέννηση… Μπορεί να κοιμήθηκα, χαράματα πια, στο δροσερό πλατύσκαλο του ουρανού. Όλα τα γεγονότα υποψιασμένος τα συνάντησα. Άνοιξε σαν γαρίφαλο ο πόνος. Ήπια νερό της λησμονιάς- αυτό ήπια. Γέλασε μέσα μου λίγο η μελαγχολία. Άκουσα: ο διαμαντένιος κότσυφας κέντησε την ολόδροση Στιγμή. Ξεγέννησα το φως και το Ποίημα…

*******************************************

Κοίτα προσθέσεις κι αφαιρέσεις στο διηνεκές… Δεν απαντώνται όλα τα ερωτήματά μου. Ο ήλιος με χτυπάει στην καρδιά. Η Αττική ζώνει με την πνοή της την λατρεία μου. 86

Βυθίζομαι Βυθίζομαι για να χαθώ σε ανθηρή απώλεια…

**************************************

Παράξενο μοίρασμα, περπατά με βήματα αόριστα ο Χρόνος, Στηρίζονται τα πάντα στα πεπραγμένα μας, Μεγαλώνουμε και μεγαλώνουμε και είμαστε ακόμα αρχάριοι Αρχάριοι σε όλα: στον έρωτα Στην γραφή, στην ανάγνωση, στην σκηνοθεσία, Είμαστε αδέξιοι και ερασιτέχνες: Σαν αφύσικα να ενηλικιωθήκαμε μέσα σε μία ηλικία που δεν μας ταιριάζει…

****************************************

Οι θρησκείες έχουν εγωισμο ποτέ δεν συμφιλιώνονταιΚάθε λουλούδι είναι καθαρό ευαγγέλιο· Όπως και να το πω, είμαι ο προηγούμενος του επόμενου που θα σκεφτεί με άλλον τρόπο μιαν Αγάπη· Εγκαταλείποντας τον φανατισμό και εκείνον που υπόσχεται φρούδα…

***********************************

Στιγμιότυπο μιας Στιγμής… Σκοντάφτει ο ρεαλισμός πάνω σε βάνδαλη πραγματικότηταΕφόδια έχω μια επαναστατική παπαρούνα Και ένα ρόδο πορφυρό που αντιστέκεται. Πού πάει η ροή; Προς ποιά κατεύθυνση Που δεν κατευθύνεται; Τσουγκρίζουν οι Αντιφάσεις μας. Όσο τις πλησιάζουμε ζούμε με διαξιφισμούς που αγρίεψαν. 87

Δεν ζω στην εύκρατη ζώνη του Ποιήματος. Ζω στον κυκλώνα των απίστευτων θαυμάτων. Κι όλο ‘’το ψάχνω’’ κι όλο Ασφυκτιώ και ζαλίζομαι… Αθήνα 10/7/2023

*************************************

Καταγραφή… Στο κοντέρ μηδενίζεται η ταχύτητα· Ανάμεσα στις σκοτεινές προκαταλήψεις Ένα ρόδο ορθώνεται σμίγοντας με τον επικό λίγο αέρα. Το πρωινό συνταράζει τις χίμαιρες. Ζούμε με ουτοπίες ξεκάθαρες. Γύρω μας μπουρδουκλώνονται οι άτολμες σκέψεις. Εμείς ζητάμε μια φωτιά που να περιέχει ίχνη θεότητας. Εμείς αναζητούμε πατρίδα Αλήθειας…

***********************************

Ιδρωμένο λεξιλόγιο και τοκογλυφικός Χρόνος· Ανήκουστο: είμαστε λυπημένοι αλλά εορτάζουμε την καθαρή συντριβή· Πιέζομαι σε μια πρέσα κατάθλιψης· Θα μου αφαιρεθούν όλες οι δυνατότητες· Το οξυγόνο πλημμυρίζει τα ποιήματα· Στρέφω τις υψηλές δυνάμεις έξω από την αγρύπνια μου· Αντιτίθεμαι σε φλύαρα όνειρα· Ωραία που λαλεί ο κότσυφας κάθε πρωί! Παρακολουθώ μία ασήμαντη στιχομυθία Του φωτός με το άνθος!

****************************** 88

Θα λήξω σαν μια φράση που με περιέγραψε, θα λήξω. Μυστικά έχω πάντοτε χίλια. Τι ωραία που ανέπνεα μέσα στα έντοκα ποιήματα! Εγώ ο χρεοφειλέτης του Αγνώστου, τι ωραία που χρώσταγα στην Ομορφιά! Τι να σημαίνουν οι φιλοσοφίες μας; Απαρτίζονται από βέλη που καίνε. Α ρε γένος ανθρώπινο περί πολλά που τυρβάζειςΌλες τσαλακωμένες οι Αλήθειες σου!

************************************

Ο έρωτάς μας ιδωμένος τελεσίδικα αλλιώς… Φαρδιά πλατιά ξαπλώθηκε μπροστά μου η πεδιάδα· Μαχαίρωσε τα λίγα σύννεφα ο ουρανός· Κελάηδησαν οι ώρες και οι σπίνοι κι οι αγρύπνιες μου· Μέσα μου αναδιπλώθηκα και λίγος βρέθηκα… Ο Χρόνος σπέρνει μία βέβηλη κυριαρχία· Στην προκυμαία των άστρων, από ψίθυρο σε ψίθυρο, γεννιέται ο μύθος των πραγμάτων, Ουδείς που να κρατά την μνήμη σου φυλακισμένη, ουδείςΌλα καμώνονται πως είναι αθώα αλλά δεν βελάζει, βρυχάται περισσότερο ο ουρανός… Εδώ σε συλλογάμαι, στην αντίπαλή πλευρά των πραγμάτων· Η ύλη τρώει τα λυσσακά της να φανερωθεί Μέσα στα πάθη σου, ανίκητη και ρημαγμένη· Μαστίζονται από αισθήματα τα χελιδόνια Και πετούνε ολόγυρα, σαν για να αποτρέψουν την φρικώδη τιμωρία μου. Μένω εδώ που δεν σου έχω υποχρέωση. Κινώ τα νήματα της ιστορίας, Βουλιάζω όμως στα πελάγη των ερώτων μαςΕνώ μια θάλασσα πραϋντική με συνεπαίρνει και ωραία με τελειώνει… 15/7/2023 89

***************************

Αποκαθήλωση της καλοκαιρινής περίστασης… Απ’ όλην την αγνότητα των προθέσεων κρατώ ένα όμορφο ρόδο Που ομιλεί ελληνικά και με συναρπάζει. Η μέρα είναι βέβηλη ζεστή. Όλα τα γύρω μου των παθών υπερβάλλοντα. Κι ο Χρόνος Σαν ένα παιχνίδι από τα πριν και πάντα χαμένο. Οριοθετώ τις δυνάμεις μου. Ένα αεράκι ελάχιστο μπουκώνει το μεσημέρι με φλυαρίες. Ναρκοθετώ ένα λεξιλόγιο ντεραπαρισμένο. Στον καθαρευουσιάνικο σκηνοθέτη του πρέπει τόλμη ποιητική. Αλλά και στην δημοτική ωραία πέφτουνε τα τείχη. Αφήνω να φανούν οι μαχητές. Λέξεις των λέξεων και ω για πάντα λέξεις. Στέλνω νοήματα να φέρουν πίσω την Αλήθεια. Το καλοκαίρι ζει μες τις φλέβες μου. Όσο λουφάζω τόσο απουσιάζω. Ποντάρω όλα μου τα υπάρχοντα στην ιδεολογία των αετών. Βλέπω παντού μια περηφάνεια… 16/7/2023

************************************

Αντέχω να κινούμαι πάνω σε ευθεία κρίση Εγώ ο αδασκάλευτος καλόγερος Αντέχω. Πλησιάζω στην τελική αγρύπνιαΉ σε ένα θάνατο που με πολιορκεί· ποιος είσαι Εσύ που με διαβάζεις; Είμαι λυπημένος· Συμβαίνω για να συμβαίνουνε τα γεγονότα· χρεώνομαι λέξεις και πολιορκώ Την ημέρα μου. Συνομιλούσα κάποτε με τα πουλιά· Εντολοδόχος μιας οδύνης Σκάβω στα ορυχεία του ουρανού· μέσα του Βρίσκω στιλπνά πετρώματα Της μοναξιάς και των συναντήσεων…. 90

**************************************

Τηρώντας τις αντιρρήσεις μου πορεύτηκα· ειλικρινής Και μόνος. Σιτίστηκα πικραλίδες και τσάγαλο πικρό της λύπης. Πού ξεφεύγω και η εναντίωση με ξεπερνά; Είμαι μόνος Κατάμονος στο αφρόντιστο σύμπανΑγαπώ τυχαιότητες…

***********************************

Καταγραφή σε μίας λύπης τα κατάστιχα… Με ακήρυχτη νοημοσύνη ο κόσμος σκεπάζεται Τούτον τον ασφαλέστατο μανδύα που τον κάνει αυτοκρατορικό Δέσποτα που μεταμορφώνει με τα ψεύδη τις οδύνες. Με τα πάθη μου μεταγλωττίζω την μυθολογία σε Ιστορία ξιπασμένη. Κόβομαι από λάμες λέξεων και είμαι ο Στρατής Που βύθισε το χέρι του μέσα στην γκαστρωμένη Γαστέρα του ουρανού. Θα πεις: Με τόση φαντασία πού θα πας Καημένε μου; Τηρούνται οι νόμοι της αγρύπνιας και καλώς Κι εγώ φανατικά τους εφαρμόζω. Ζω με καινούρια σύνεση και με μια θέληση παλιά. Η νύχτα ικανοποιεί κάθε καημό μου. Οδηγώ σκέψεις στην αυτοπυρπόληση. Τούτο κι αν είναι σφάλμα! Και ο έρωτας; Πού να εγκαταλείψω τα απομεινάρια του Ένα φιλί κι ένα κορίτσι κάτω απ’ το μέγα άστρο; Νοσώ με βουρδουλιές του πόθου να με σκίζουνε. Θεόρατες είναι οι σχεδίες των χρωμάτων. Πλέω με την πυξίδα μου ναυαγισμένη στον Νοτιά. Τι ζωγραφίζω που με κάνει απειλητικό στον μέλλοντα; Αφού κι ο ενεστώτας μου ναυαγισμένος είναι…

*******************************************

Ζυγώνοντας την εντολή και ζυγώνοντας την παρήχηση… Στα σύμφωνα ξεψυχά η Ιδέα, Ο ήλιος ζεύει όλους στο υνί του Πασίδοξος. Ακούγεται η Τετάρτη που εισβάλει με χαχανητά στην θάλασσα· λουόμενοι σφυρίζουν στήνοντας χαρές και πανηγύρια· ο αέρας τρέπει όλες τις μελαγχολίες σε φυγή· η κοσμοθεωρία μου είναι σε ύπνωση οικουμενική· ζω όπως ζει κανείς και κάποτε αθόρυβα πεθαίνει. Εδώ η ξιπασιά να είμαστε οι παραδείσιοι πρόσφυγες. Νοσούμε μέσα στην αλήθεια και μακριά από τους εαυτούς μας· νοσούμε ζωηρά. Ούτε λύπη τώρα ούτε και δάκρυα. Αυτό που ήταν να κάνουμε το κάναμε. Στα βάθη του λεξιλογίου ο ήλιος καμακώνει τον κάβουρα της παρομοίωσης· ζω όπως έζησα και ακατανίκητα πεθαίνω…

**********************************

Ψίθυρος μιας λυπημένης αγάπης… Τούτο το ανοικτό τοπίο σμίγει με την θάλασσα· Μαντρί και ξέφραγη κοιτίδα των ανέμων· Ο ήλιος έρχεται επίσκεψη κάθε πρωί, Το μεσημέρι με την κάμα του βαθιά το πληγώνει, Γυαλίζουνε οι πέτρες του στο άπειρο, Το καθετί καλημερίζει την αψάδα. Κάθομαι και εγώ κάτω από το δέντρο της προσήλωσης: Κάθομαι και με το μυαλό μου ταξιδεύω, τόσα και άλλα τόσα συλλογιέμαι· Κι ενώ το ξέρω ο έρωτας πια με προσπέρασε Εγώ εμμένω να σε μελετώ με τα φιλιά που σπαταλήθηκαν Κι έχουνε για πατρίδα τους την λύπη μόνο τώρα…

********************************************

Συντριβή μίας κατακραυγής κι ενός αγγέλου… Όλες οι αγρύπνιες μου πόλεμος κι εσύ η πιο σπουδαία επωδός. Μπαλώνω ένα ‘’σύννεφο με παντελόνια’’ κανείς δεν συμπαθεί Έναν εκπεσόντα συνάδελφο Παρά τω θεό….. κανείς. Αλλά ποιος νοιάζεται Κιόλας; Παρατηρώ Τάξεις αγγέλων και που σβήνουν λίγο λίγο την στιχομυθία μου. Κοίτα που ναυαγώ εκεί που δεν περίμενα, εκτελώ Συμβόλαια αγρύπνιας. Τώρα Κάπου είσαι εσύ, λαφυραγωγείς Τις δικές μου τοις πόλεις, αντιστέκεσαι Στην έννομη φθορά, ενώ ο χρόνος που σε ήξερα τελείωσε και πάμε Σ’ ένα μονόπρακτο όπου η λύπη γράφει νέα τραγωδία Θεραπευτική. Όπως δραπέτευσες από τους ουρανούς άντε να δω τι μόνη σου θα κατορθώσεις· τόλμη Έχουν πολλή τα ηθικά φορτία σου· ζορίστηκε Που σ’ έχασε ο ουρανός· βλέπεις με τις μηδαμινότητες ελάχιστα στην πράξη καταφέρνεις· κι εγώ Που καταγράφω ιστορίες άκαιρου θανάτου Για την θωριά σου εντελώς και συγκλονίζομαι Και περπατώ πάνω στα βήματα που μου έδειξαν τα αλλοπρόσαλλα φτερά σου! Αθήνα 22/7/2023

*******************************************

Μερικές φορές οι λέξεις μου ξεπερνούν την ψυχή μου, είμαι αιχμηρός και είμαι στομωμένος- σαν ένα μαχαίρι που δεν κόβει πια τίποτα· κι ο έρωτας, πότε θα ῤθει; Πώς θα μιλήσουν οι μέρες; Οι νύχτες στέλνουν τις νυχτερίδες τους για να με ταξιδέψουν στην γαλαρία των ψευδαισθήσεων με τα γρήγορα λυσσασμένα φτερά τους…

*******************************************

Του θέρους τα κοντέρ και η Δευτέρα η ριζική… Σμίγουν μέσα στην χούφτα μου ο ύπνος και το καθαρό νερό, Η νύχτα φανερώνει πούθε έρχομαι, Περπατώ δρόμους και δρόμους Πολίτης ενός άμορφου χάους, Οι ώρες πάνω μου σκηνοθετήσανε την ειμαρμένη, Τέλειωσε όλο το έγκλημα ο Οιδίποδας, Παράξενη Δευτέρα, γέμισε τον κόσμο ευωδιές, επαναστάτησε, Και γύρισε την Ιστορία στο υποταγμένο μας κουράγιο. Γράφω αν πεις πηγαίνοντας για ξημερώματα, Κοιτάω τις ώρες σε ένα παλιό ρολόι Μήτε αεράκι έχει μήτε και απόφαση· Όλα μετριόνται ασύλληπτα αλλιώς. Με τα μολύβια μου αφιερώνω σκέψεις στην βραχνάδα Του Χρόνου που μαζί μου τώρα περπατά Στα αβυσσαλέα ορυχεία της ανάγκης. Πιο ευανάγνωστο απόψε το να ξέρω πως πεθαίνω Τυμβωρυχώντας πάνω στην περίσταση, γυρεύοντας να ξεγελάσω τον αρχαίο φρουρό Να κλέψω το χρυσόμαλλο Δέρας, γυρεύοντας μιαν αρετή που ξεθυμαίνει Πίσω από τον δράκο μίας τίμιας μυθολογίας… 24/7/2023

*********************************************

Τι λυσσασμένο φως που έχει ο εαυτός μου! Τον παρατηρώ αντιστέκεται στις πραγματικότητες και στα γεγονότα. Μοιάζει λες και τα έχει αποφασίσει όλα σθεναρά: 94

μιλά ή σωπαίνει· ζει την ‘’αντίφαση’’ στο μεγαλείο της- είναι ο μεταφυσικός κρουνός που όλα τα δυναμιτίζει και τα κάνει να φαίνονται ασύλληπτα ιδεατά!

************************************

Η ψυχή μου έχει το σχήμα σου, Οι πόθοι μου ενημερώνουν τα όνειρα, σε θέλω στεγνός και μαραμένος σαν ένα λουλούδι που ασφυκτιά μέσα στην άνυδρη ατμόσφαιρα, Δυσκολεύομαι πια να υπάρχω δίχως εσένα…

*******************************

Σαν συγκοινωνούντα δοχεία, οι ώρες μεταφυτεύουν το πάθος τους ενώ εγώ ιδιωτεύω κινούμενος κατά Νοτιά, άγουρος από σκέψεις, φλύαρος ωστόσο, τελεσίδικα μόνος, κρατώ την υπεροψία μου παγιδευμένη κάτω από το δέρμα τούτο που κοκκινίζει στον ήλιο του καλοκαιριού και θυμίζει ενός κάβουρα την έξαψη που ζητά να προφυλαχτεί κάτω από τον βράχο, στα πόδια της θαλάσσης, φέρνοντας το κοφτερό κορμί του στο χείλος μιας απόφασης, 95

να λείψει απ’ τον κόσμο κάπως τάχαμου γενναία…

*****************************

Σφυγμομέτρηση του παρόντος πόνου… Αψηφώντας τις διευθύνσεις και τις κατευθύνσειςΤούτο που περιφρόνησα με επισκέπτεται ταράζοντας τον νου μου· Με αισθήσεις πυρωμένες κινώ τα νήματα όποιας συμπάθειας· Και είναι εκβολή ζωής στον περίγυρο ενός κατοχυρωμένου θανάτου· Όπως το ζω το δράμα μου πολύ βαθύτερα με περιέχει! Εξουσιάζοντας την ανάμνηση βούλομαι αστραπή και με κατασκεπάζει ουρανός σκοτεινότερος· Μετά ησυχάζω· Η εξουσία μου είναι δυο λέξεις που οργανώνουνε την κλίμακα μιας αρετής· Κι ο ύπνος μεταμέλεια, υπεκφυγή στο πλαίσιο αφιλοκέρδειας: Με τα ψιλά που κροταλίζουνε στις τσέπες μου μια θέση ονείρου θα αγοράσω Στις κερκίδες ενός απραγματοποίητου ουρανού!... Αθήνα 29/7/2023

*******************************

Κυρτή ελευθερία… Γιατί θα σβήσει ο Ιούλιος κρατερές λάμψεις Θα τον καρφώσουν στο ξύλο Κι ένα πουλί αγουροξυπνημένο θα του κελαηδάει Τα δέοντα Εκεί εσύ θα ασωτέψεις κλείνοντας κι άλλο την μαραμένη καρδιά σου εγώ θα σου μιλώ ανήκοντας στις προφητείες που λανθάνουνε Κι αυτός που ήρθε για να φύγει θα χορτάσει σκότος 96

Ποτέ του δεν με τίμησε ποτέ μου και εγώ δεν τον τιμώ Θάφτηκε κάτω από κάθε ματαιοδοξία Εν πάση περιπτώσει: ούτε ακούγεται και τίποτα που να εξέχει απ’ την αυγή Γλαφυρός άνεμος σπεύδει να σμίξει τα κλωνάρια πάνω στην προσήλωση Όλα τα χρόνια ένα έργο καταδεκτικότητας με πάθος θεμελιώνω Πριν έρθει αυτό το άγιο φως της μέρας έχω γίνει μια κατάληξη αγγέλου που σπουδάζει αξιοσύνες Είμαι χωρίς εφόδια και Χωρίς σκοπό. Ε ρε πώς ξημερώνει θέλοντας βαρύγδουπη ομοιοκαταληξία! Στον ύπνο πολύ με τυράννησες δαίμονα Μα, από μέσα μου, ξεσπαθώνει ωραία καρδιά Και με υπερασπίζεται, θέλει γυμνό από πάθη να με σωφρονίσει. Ακολουθώ λοιπόν την σιωπή και την κατάνυξη Στερέωσα όνειρα πάνω στις πλάκες της γραφής Ο ήλιος τρυπάει με φως την ζωή μου Κωφεύω στα στενάχωρα λογάκια του θανάτου Ελευθερώνομαι Κυρτός… Αθήνα 30/7/2023

**********************************

Σηκώνει ένας ποιητής την γη στους ώμους του ή από νωρίς Εκείνος ο ίδιος την στιγμή που γεννηθεί Τον έταξε ο θεός αυτόματα την ίδια να πεθαίνει;;;

********************************************

Για να κυριαρχώ στον ουρανό σου Άφησα τον νου μου να ασωτεύει, κέρδισα Όλους τους κλήρους του ουρανού. 97

Με έναν πόθο τώρα σε υπερασπίζομαιΓια να μην είσαι λυπημένη Για να σε λέει όμορφη η φωτιά· Όπως και να σε πω ιέρεια είσαι· Κάνεις χαρούμενη την μέρα αυτήν που κατοικώ!

******************************************

Το Ποίημα… Τούτο μου εστί το ποίημα το αδιαίρετο μες τους αιθέρες; Μένει γυμνό, θηλυκό και αρσενικό, μένει συνεσταλμένο Και τολμηρό ταυτόχρονα Τσακίζοντας τις παρομοιώσεις, αποφέροντας Κέρδη καρδιάς, μηρυκάζει τους αιώνες Και ζαλισμένο μέσα στην φρενιτώδικη ηλιοθεραπεία Αναβαθμίζει το καλοκαίρι σβήνοντας το φοβερό τσιγάρο του στα πλατύσκαλα του ουρανού. Εδώ πιο κραταιό από ένα κοχύλι αντεστραμμένο Το φοβερό Μυστικό των αιώνων Αποκαλύπτεται Παίζοντας την παράξενη μπλόφα του Μέσα στα γήπεδα των αμφισβητήσεωνΓια να ‘χει μια οσμή από αθανασία το Ποίημα! 1/8/2023

**************************************

Εκπυρσοκροτείς μέσα μου κι αυτό είναι το μέγα ενδιαίτημα… Τονίζω το ότι εκούσια απουσιάζεις. 98

Μα είσαι παρούσα, επεκτατική, γέννημα ενός αθόρυβου παραδείσου, Κινείς κατά τον πιο απρόβλεπτο όλεθρο, αφήνοντας Πίσω σου και θεό και ανθρώπους…

*****************************************

Σανίδωμα του ουρανού και κάπου μακριά κάποιος ανοίγει τα παντζούρια, ο ήλιος εισβάλει. Είναι επικός ο θεός και μηδενίζει τις απαισιοδοξίες. Φλέγομαι από κατάνυξη ενώ δεν είμαι ένθεος-ή μήπως είμαι; Πάντως με κατατρώει ο Αύγουστος· ράβει στα μέτρα μου κουστούμια της χαράς. Εγώ ο τρομερός παλιάτσος μοιάζω -με τι μοιάζω;- μεγεθύνομαι σαν ένας σαλίγκαρος που κουβαλάει το σπίτι του στην αρετή ενός βίου που πολύ του χαρίστηκε!

****************************************************

Έκρυψα τις σκέψεις μου μες την αγρύπνια, έκρυψα τον ουρανό· Η νύχτα καλό εφαλτήριο για να υπάρχω εξουδετερωμένος Από μελαγχολία και θλίψη· Και στον καιρό που περνά αφήνοντας να κατακαίγονται οι ιδέες μου Ποντάρω στίχο που ενώνει όλες τις σιωπές σε μια κατακερματισμένη ομιλία· Όλα καλά! Πιο φωτεινά απ’ ότι τα ‘χα υπολογίσει…

**********************************************

Τελετουργικό… Μηδαμινότητες σακατεμένων πραγμάτων 99

Και μήτε ντροπή χρίει τα βέλη των ουρανών Ο αέρας χρησμοδοτεί για το άπειρο Οξειδώνει την τροπή των εγωπαθών εαυτών μας Έρχεται μια αιθέρια νηφαλιότητα Και καλουπώνει την μυσταγωγία των θαυμάτων Θρησκεία δεν έχω πια, είμαι ρακένδυτος Και απειθώ τόσο που η συνείδησή μου ορίζει Αρέσκομαι σε κρουστές πεταλούδες Που συνουσιάζονται μες την ατμόσφαιρα την τεθλασμένη Κι ο Ακάθιστος Ύμνος μου Ένα κρυφό φεγγάρι που δεν αμαυρώνει την νύχτα Μόνο την στεφανώνει με μια άλω παραδείσου… Αθήνα 6/8/2023

******************************************

Μηδένα μην δοξάζεις προ του τέλους… Με τα μάτια να ραγίζουν από πόθο σκίζονται οι ουρανοί να μπουν στην νέα περιπέτεια. Το φως εισέρχεται στις πολεμίστρες. Άγουρο, πρωτοξύπνητο, δαιδαλώδεςΚαι φτιάχνει έδρα πάνω στην αυθαιρεσία των πραγμάτων. Εγώ διαβάζω την ύλη εγώ. Αφήνομαι στην όμορφη σιωπή και στο στρογγυλό παιχνίδι της γης. Είμαι ο λίγος. Παντού μια νίκη επί παντός επιστητού. Ο θάνατος σε κάνει να ελπίζεις για δικαιοσύνη. Όμως μόνο μια άκαιρη υπάρχει νομοτέλεια που είσαι εσύ πριν από όλα και εξαφανίζεσαι πίσω από όλα. Μηδένα προ της όποιας αναλήψεως μακάριζε!

100

************************************

Ω κονδυλογραμμένη μου, ωραία που σχεδιάζεις τον πόθο Ωραία που τρυγάς την σιωπή, ωραία που εναντιώνεσαι στην αυταπάτη, Έλα στον δρόμο μου, οι ώρες λείπουν, σκύβω μέσα στην μοναξιά μου, Βαθιά βαθιά είναι η θάλασσα, προσπαθώ να σε δω μες την αστραπή, Μια πεταλούδα είσαι που κινείται ανέγνοια, φωσφορίζοντας Μες την αιωνιότητα!

************************************

Ακούω τον περίγυρο… Πολλές μοναξιές αθροισμένες. Η νύχτα ξεθύμανε Σαν ένα γλάρος που του φεύγει το στερέωμα. Οι ακρίδες του πρωινού Σαλταπηδούν μέσα στων ζαρζαβατικών την έξαψη· Μιλώ και πεθαίνω· Το καλοκαίρι με λαβώνει θανάσιμα.. είμαι μια φρυκτωρία που θα μεταδώσει χάος· φουριόζικο μήνυμα σπέρνουν οι άνεμοι· αντίθετος στον Χρόνο ο αιώνας σκυθρωπάζει και δένει με μελαγχολία την μορφή τουόπως σε έναν μύθο η Ιστορία γίνεται άφθονο ‘’νόημα’’, μπλεγμένο από μιαν ζοφερή ηλακάτη… Αθήνα 10/8/2023

******************************

Με μυστικό φτερούγισμα και με προσήλωση στην αυταπάτη… Δένεται κόμπους η στιχομυθία μου 101

Και με εκθέτει δέσμιο στα πεπραγμένα· Ένοχος προ και μετά των λαθών μου, ένοχος Πάντα Σκυφτός και με περπατησιά βαριά και κουρασμένη Παραμιλώ, έχω κι εκείνα που με διασύρουν τα φωνήεντα στους πάντες καταμαρτυρώντας την αλλόκοτη θωριά μουτα πάντα τα λογάριασα και, λάθος λάθος παντού προέκυψε· πού έσφαλα ουρανέ και δεν πραΰνεις με μιαν ιαματική βροχούλα να με λυτρώσει απ’ τον μέγα μου κατήφορο; Συννέφιασε όπως μεσημεριάζει. Αυτά τα δέντρα πιο καλά απ’ όλους με δασκάλεψαν. Μετρώ ξαναμετρώ- όλος απουσιάζω. Είμαι προσηλωμένος σε εκείνα που δεν λέγονται. Και η ζωή Μια εύθρυπτη πεταλουδίτσα! Άγιοι Ανάργυροι 11/8/2023

****************************************

Αυτογνωσία… Μάλλον ποντάρω περισσότερα Στην όραση! Κι από αυτό κινούμενος, όπως και να το δεις, Αιώνια σφάλλω. Γιατί πώς να τα δεις εκείνα που δεν βλέπονται; Ο ουρανός, Ας πούμε, έχει μύριες προεκτάσεις: τίποτα ορατό από τα μεταφυσικά τερτίπια της ψυχής. Ή μήπως και αυτή δεν υπάρχει; Σκηνοθετώ τις ερωτήσεις μου με μαεστρία. Είμαι ο γαντζωμένος στην αντίφαση Προφήτης. ( Σιγά τα λάχανα!) Αυτά που λέω εξανεμίζονται Και πέμπει ο ήλιος το αιώνιο φως του, 102

Συντριπτικό, επάνω τους, σαν καταιγίδα, Για να με αμφισβητήσει ολότελα! Στην κάθε νίκη μια στροφή Ποιήματος που ξεθυμαίνει!.... Αθήνα 12/8/2023

***************************************

Γυμνότητα αφανισμού και άσεμνη κυριαρχία Των ισχυρών. Πόσο αίμα αποστήθισα για να σε γνωρίσω ελευθερία! Πόσο αίμα για να ξεδιψάσει η αιώνια Δικαιοσύνη! Μπορεί να μην υπήρξε ουδεμία συναναστροφή μου, μπορεί Να μονάζω μετρώντας τα στιλπνά κοχύλια, την ώρα Που ένα Χρόνος συμπονετικός με καταφέρνει Να μην μιλάω μα να απολογηθώ!

*************************************

Πριχού του φωτεινού δεκαπενταύγουστου την όμορφη συνομωσία… Σχεδόν μια παθητική φωνή της πλάσης Κι ήλιος ο μέγας, ανίκητος- βελτιώνει την όψη των φυτών. Μια μουσική διαχέεται στην κάμπο, όλα είναι καλώς ανυπάκουα Και χλιμιντρούν μέσα στον θαλερόν αέρα. Μια μέλισσα βασιλεύει ανήκοντας στους προύχοντες· Ένα τζιτζίκι αμερόληπτο εξουσιάζειΚι όμως δεν θα υπάρξει η κυριαρχία: Αυτή είναι ανθρώπινη και κάτω από το φως δεν εφαρμόζεται, Αυτή είναι η ματαιοδοξία μας η λεηλατημένη. Πάει ν’ ανθίσει η πικροδάφνη- πώς την αγαπώ! Ούτε μιλά ούτε σωπαίνει· Όλα όπως τα αναγνώθεις σε ξαφνιάζουνε Και περπατούν πλάι σε μία αοράτου κτήσεως 103

Υπεραξία Θεοτόκο…. Αθήνα 14/8/2023

**********************************

Όπως θρησκεύω… Άοκνο το Συμπέρασμα των ουρανών- κι όλο θρησκεία· Βλέπεις με κόπο Ιδεών χτίζεται κάθε προσευχή- και ποιός επάνω του την Χάρι συγκεντρώνει Να τον φοβούνται οι δαίμονες και να τον προστατεύουν οι αγγέλοι; Ποιός; Ετούτος που με παροτρύνει να τον λέω με φωτιά Και πυρ που ευδοκιμεί μες τις χαράδρες των μεγάλων οραμάτων! Μα τι μιλώ; Άλλο δεν θέλει η ψυχή μου από γλιτωμό Και θαλερά ωραία τριαντάφυλλα! Τον έρωτά μου συγκεντρώνω Μέσα σε μία νύχτα που όλα υποβάλλονται σε μια γαλήνη κι ένα πένθος Που την ουσία κάθε πόνου ξεπερνά! Αθάνατη Αθηνά- μεστή δακρυρροούσα τοκισμένη Παναγία! Αθήνα 15/8/2023

*************************************

Τούτο το σώμα έως άυλο να γίνει Φέρει επάνω του μία προέκταση των εντολών Που συχνά δεν υπάκουσα. Υπήρξα Σκοτεινό βότσαλο της παρακμής, Στιλπνός μα ξέπνοος τόσο, Αγάπησα τις βαθιές θάλασσες Αφήνοντας να με παρασέρνουν οι τσεκουράτοι αέρηδες Ώσπου να έρθω σε μία μακαριότητα όπου Και ένας στίχος να μου αρκεί Ανάμεσα σε φθορά και αφθαρσία να είμαι κι όμως Να μην πεθαίνω…. 104

***********************************

Διαπίστωση… Τα λουλούδια ζουν μια λαχανιασμένη κατάληξη την στιγμή που το μεσημέρι κορυφώνεται, σαν μια αγκύλη που τα όσα περιέχει δεν περιγράφονται. Και μία διάτορη φωνή σαν συνουσία ασυγκράτητη γεμίζει την ατμόσφαιρα με κύμβαλα των ουρανών. Σωπαίνω. Τι νόημα έχει να πεις όταν τα πάντα είναι ειπωμένα; Κερδίζω μόνο το νόημα των λέξεων πριν εξαερωθούν και υπάρξει βήμα κενόν και σαν σημειωτόν κενό ψυχής που μας την έδωσαν, δεν την διαλέξαμε! Αθήνα 15/8/2023

*******************************************

Κάπου αυτός ο χορός του πάθους και εσύ που σβήνεσαι μες την αιωνιότητα. Θα μου καταλογίσουνε λάθη και- το φρικτότερο-, ότι πολύ σ’ αγαπάω! ( Ποιος νοιάζεται για κακοήθειες;) Εγώ κωφεύω σε όλα και έχω μονάχα αισθήσεις που χαϊδεύουνε την ώριμη σάρκα σου την ηδονισμένη! Και μελωδώ όπως εκείνος που υμνολογεί μία Μαντόνα και η πλημμυρίδα της φωνής κρατά τα μάτια του κλεισμένα όσο να βλέπει μόνο εντός του: πληθώρα πόθου και ασύφταστα οράματα! 16/8/2023 *********************************************

105

Η ξαφνική μπαλαρίνα μου η μυθική… Όλη σε γεννάει η μουσική ο ταχύς διασκελισμός Φωνήεν ν’ αναστατώνει την γλώσσα, ίπτασαι Πάνω από τις στέγες των εννοιών. Και σε βλέπω Όσο το μπορώ, να αναστατώνεις την αντήχηση Κάθε ελπίδας. Τώρα που είσαι γήινη και όμως μυθική, Λέαινα, ξίφος της ζωής επί του θανάτου, τώρα Εσύ ορίζεις τις διδασκαλίες μου, εσύ Με κάνεις ήρωα του ανέλπιστου, και ομιλείς Μια γλώσσα ευφράδειας χελιδονιών…

**********************************

Πώς ο Χρόνος συνδιαλέγεται με όλους μας αψηφώντας Θνητότητα και έλεος! Και, τώρα που το σκέφτομαι, απέλπιδο διάγουμε βίο Και στενό. Εκεί που αρχινώ να μονάζω μία κραιπάλη με τραβά απ’ το μανίκι Για καινούριες συμφορές. Ακονίζω τις στομωμένες αισθήσεις μου Σαν λεπίδες που πια δεν κόβουν, κι ούτε Το θέλησα να το κάνουν ετούτο Τώρα κι εγώ…

************************************

Το Μέγα Ποίημα…. Να χαλάω τα πινέλα μου και να τα πετάω Ζωγραφίζοντας ερασιτεχνικά την Ομορφιά Να μεθώ από ψυχή και πάθος Να είμαι ο πόθος σου όλος Να στέκομαι για να μαθαίνω τα ‘’απλά’’ Να οσμίζομαι επανάσταση της ‘’ουσίας’’ 106

Μηδενίζοντας για να καταστραφούνε τα κοντέρ μου· Πουθενά δεν σε προδίδω, είμαι αιχμηρός Και αποφασιστικός, σαν σπασμένο γυαλί, κόβω Όλους τους δεσμούς, εγώ που μιλώ Μια γλώσσα ρόδινη, παλαιική, και φουμάρω Άσεμνα σαν για να βλασφημώ έξω από τον οίκο μιας θρησκείας Σφυγμομετρώ και φεύγω απ’ την κατάσταση, έχω την έγνοια Να μην χαθεί ούτε γραμμή από το Μέγα Ποίημα! Αθήνα 20/8/2023

****************************************

Μου παραγγέλνει η θάλασσα, ένας αέρας Και γλάροι που πετούν για να ταξιδέψουν Οι επιθυμίες μου. Δεν ξεδιψώ. Είναι το μεγάθυμο καλοκαίρι Που συγυρίζει αυτή την αόρατη κάμαρα Όπου λουφάζω για να γράψω την μυθολογία μου Των παθών…

***************************************

Προσέγγιση τω άλλω τρόπω… Καμιά φορά ζω ανάποδα, από τα γηρατειά προς την νεότητα, επιμένω Σε υπερβολές, και νομίζω Κρατώ καλά την ‘’γραμμή’’, κανονίζω Καλά τα καθούμενα, πάντως όπου κανοναρχώ μετά ένας ήλιος εισβάλει Και μου ρημάζει την απαρασάλευτη Τάξη που νόμιζα. Τούτο είναι το φευγαλέο νόημα του Τίποτα, η καθαρότατη Προσέγγιση της ερημιάς, και όπως το αποστηθίζω Σπάζει στα δύο το μολύβι μου Γράφω με σώας τας φρένας 107

Και με λίγο λιγότερο κουράγιο απ’ ότι έχει Μια πεταλούδα να πετά μες την λιακάδα κι έναν κόσμο μακάριο…

*******************************

Τρίζει το στερέωμα, ένας ήχος βαθύς ορμηνεύει μελαγχολία και θάνατο· Ποιος καθοδηγεί τις οντότητες, πώς αλήθεια πεθαίνουν; Μέσα μου θριαμβεύουν οι μελαγχολίες Γεύομαι ένα πικρανάλατο φαΐ -πρέπει να μείνω ατάραχος μέσα στο ψέμα, Όλον με αποδεκατίζει η τσαλακωμένη νοσταλγία ενός πράου δειλινού…

***********************************

Απρόσμενη μέλισσα, βαθιά!... Φουρφούριζε ένας αέρας σαν Από ζωντανή ανάμνηση· σκάλιζα Στον μικρό μου κήπο· ένας αιώνας Από καθιερωμένα τριαντάφυλλα, ένας αιώνας Από σπλαχνική ομορφιά.. Χτυπάει το σκαλιστήρι μου το χώμα· Ουδέτερη η αγρύπνια μου Και θετική· με ίχνη πάνω της από θεό που εκλείπει· Πότιζα την αφράτη γη και Την μνήμη· μια μέλισσα ήρθε και κάθισε πάνω στο άλικο Ρόδο· ‘’ Είναι η ψυχή της’’, είπα‘’είναι η ψυχή της!’’… και έφερα την απαλάμη μου στο κούτελο Σκούπισα τον ιδρώτα· ‘’είναι η ψυχή της’’: Το φωτεινό ζωύφιο του ουρανού! ‘’είναι η ψυχή της’’ ‘’θεέ μου, είναι η ψυχή της!’’ Κάπου εκεί, κοντά και μακριά, στον καθαρό Ύμνο του μεσημεριού· ‘’είναι η ψυχή της’’ 108

Μου παραστέκεται την ώρα που θαυμάζω Την Ομορφιά μέσα στην μοναξιά, την λύπη μέσα στην ελπίδα! Είναι η ψυχή της! 22/8/2023 Αθήνα..

******************************

Την μέθοδο θέλω… Λίγο λίγο, ολοένα ακριβαίνει το φως και αφήνει μια λάμψη να το καταμαρτυρεί που γίνεται Εντολή, μοιραία εντολή του αξημέρωτου πάθους. Ξεφουσκώνει η ελπίδα, όπως αερόστατο που θα συντριβεί. Κι εναλλάσσονται λόγια και σιωπές μες το ακύμαντο μιας κάλμας του πελάγου. Εκεί που εξόκειλε η γαλήνη, στην άμορφη προβλήτα των συλλογισμών μια συρραφή από επεισόδια της φθοράς τοκίζουν την μελαγχολία μου φουρτουνιασμένη. Την μέθοδο θέλω, που εξακριβώνει το Τίποτα και κωλυσιεργεί τις αποφάσεις των θαρραλέων πράξεων. Την μέθοδο θέλω… 25/8/2023

******************************

Είναι η ζωή είναι η όμορφη πυγολαμπίδα του Τίποτα· Ζούμε στο φως μιας Αστραπής συνθέτουμε Πάθη και συνήθειες των παθών· 109

Πάμε προς τον έρωτα νικητές νικημένοι από τις αποφάσεις μας· Όλο το σίγουρο μαρτύριο που μας καθυποτάσσει Κάνει τον έσω κόσμο μας να ξεθυμαίνει…

*******************************

Μικρό ανάγωγο ανάθεμα για τον μαλάκα των φρικτών μας ημερών… Κι ο Χρόνος να λιώνει κι ο καημός Και η πορτοκαλί διάρκεια της άσχημης πραγματικότητας Κι εσύ που θεωρητικολογείς μαλάκα μου και τελειωμό δεν έχει Μιλώ μιλώ κι όλο με ζοχαδιάζεις και σε αναθεματίζω Κοίτα που όλα αλλάζουν γύρω σου καημένε μου Όλα αλλάζουν και να πάρεις το χαμπάρι πρέπει Γεμίσανε σκουλήκια οι κοσμοθεωρίες σου Σήπεσαι βρε αλήτη μου που ποδοπάτησες το σύμπαν κάτω απ’το συμφέρον σου Αχ κατεργάρη μου βρώμικη ράτσα που είσαι Κάνω εμετό πάνω στο άθλιο κρανίο σου!

***********************************

Ατομική υπόθεση η μελαγχολία και- πώς να το πω;ολοκληρωτικά σε σφίγγει. Χαλούν οι διαθέσεις κάποτε στυφίζει κι ο πόνος. Έλα από τους δρόμους που δεν ξέρω, έλα και συγύρισε αυτό το ρημαγμένο σπίτι μου· Έλα από το Μυστικό που φυλάω, έλα Και δώσε νόημα στην μέρα που θα ξημερώσει. Μόνο το φως πιστεύω Και το ρήμα το ποιητικό, το επουράνιο!

*********************** 110

Για λίγο έλεος… Νύχτα με το μπαρούτι της διασκορπισμένο Πάνω στα άστρα. Νύχτα εκμαυλιστική Που ανασαίνεις τις πνοές των πόθων. Όσα αστέρια μέσα σου τρεμίζουν Είναι τα άοκνα πλοιάρια της αυγής. Όπως προσεύχομαι σε προσεγγίζω Μαδώντας ψίχουλο το ψίχουλο τα αινιγματικά φεγγάρια σου. Εδώ που στέκομαι μες την γαλήνη των συλλογισμών μου Ξεπλένοντας την πίκρα του κοσμάκη και τον πόνο του!

**********************************

Τοπίο να ζεις… Το φως ενστερνίζεται την διδαχή Μηρυκάζει την έμπνευση, αγγίζει Την σαφήνεια των χρωμάτων. Ντύνω την φυλακή μου με αίμα· Την νύχτα έζησα μ’ όσα πολύ με τσακίσανε· Ξέφυγα από στενομυαλιά και αγχόνεςΖω σ΄ένα μέρος του παραδείσου παράμερο. Τόσες εκκρεμότητες η ζωή που κανείς δεν αντέχειΑθώος είμαι και με κλονίζει ο εκτυφλωτικός πυρετόςΔιαστέλλομαι από αγανάκτηση και ανέλπιδη μοίραΕδώ Στον μικρό κόσμο των πραγμάτων και των ολοφυρόμενων ιδεών… Αθήνα 28/8/2023

************************************

Τεκμήριο μιας λύπης και μίας χαράς!... Μεθούν οι αυτοκρατορικές μας μέρες και 111

Ζουν κάτω από τον δοξασμένο ουρανό. Ατόφιες στιβαρές σκηνοθεσίεςΚαι ‘’παίζουμε’’ μέσα σε βεβαιότητες θανάτου. Εδώ ο κλώνος της μελαγχολίας υπεισέρχεται Στην αναμαλλιασμένη μας πραγματικότητα· Όπως το ζει καθένας μας το αγχωμένο του φωνήεν κι όπως Καθένας το πεθαίνει. Πήγα μακρύ περίπατο με την τοκογλυφία Της φαντασίας μου. Όταν ξημέρωσε απ’ ότι υπολόγιζα Ήμουν αλλού. Κρύφτηκα από τον μηδενισμό μου. Ένας ιβίσκος πρόβαλε πίσω από τα πεύκα που χαμογελούσαν να σωθεί Μέσα μου Ωραίος ο κόσμος κι η περίπτωσή του! 29/8/2023

***************************************

Παράξενα γκρεμίζεις την σιωπή των ουρανών Με νηφαλιότητα. Ακούγεται η ηθική των νεφών Και η λιανή βροχούλα που θυμώνει Τα κενοτάφια. Βαθύς μακάριος ύπνος Πάνω στα κατωσέντονα της ευκρασίας. Αγγίζεις το ‘’απώτατο’’ βάλεις Του πόθου μου ενάντια. Σουρουπώνω· Αφήνοντας τα ρέστα μου να τα κερδίσει το σκοτάδι σουΑπεγνωσμένα…

*********************************

112

Θανούντος του Αυγούστου…. Αποτέλεσμα έχει το χάος ποιητικό Και όμορφα ξεπηδούν από τις σελίδες του Κορίτσια τρυφερά, σαν παθιασμένες ιέρειες Που μεταδίδουν αβρότητες και τον πόθο τους. Σε λίγο ξημερώνει. Αντιρρήσεις για τα γεγονότα έχουν οι μάγισσες Κοιμόνται κάτω από τα δέντρα και κωφεύουν στα ανθρώπινα Σιχτιρίζουν το status των ευαγγελισμών. Και έτσι Μελετώντας τις πραγματικότητες των ημερών Βρίσκω να ομορφαίνει η ανάμνηση Ενός μύθου και μιας πολύχρωμης μυθοπλασίας Που στηρίζει το κέφι μου. Βλέπεις καλό είναι να ζεις και λίγο τολμηρά Να υπερβαίνεις και την λογική με ευστροφία Να νιώθεις όμορφο που είναι να αμφισβητείς Ετούτο το αρχαίο παραμύθι που σε περιέχει. Με τούτα και μ’ εκείνα λοιπόν Ξημέρωσε. Αφήνω μία καλημέρα Να σιγοκαίει κάτω από το κραταιό φεγγάρι Να μην ποντάρει ο Αύγουστος Στο δίκιο μας. Αφήνω να κερδίσει η ζωή όπως την ξέρουμε: Αφηρημένη, δίκαιη και αποφασισμένη! Αθήνα 30/8/2023

*****************************

Ύφος του φοβισμένου δούλου… Κρεμούμε άρματα στους τοίχους του ναού· Κρεμούμε σκέψειςΟ νους μου επισκέπτεται αόρατο σύμπαν· Πόσο μεταφυσική η λύπη μας! Τα πάντα ρει, λοιπόν, καλά τα έλεγε ο Ηράκλειτος· Σκίζω την καταγεγραμμένη Ιστορία· έχω τον χαρακτήρα μου: Μπελαλίδικο! 113

*********************************

Τονισμένο στην παραλήγουσα χλωμό κρύο φεγγάρι… Πού να χωθώ που να έχει επιτυχία η προσμονή; Και ο άνεμος Πού θα υψώσει στα ψηλά κατάρτια Την δύναμή του; Σώπασα και μελέτησα τον καθαρόαιμο Βοριά. Συλλάβισα. Μίκρυνε με οικονομία η εβδομάδα. Το λεξιλόγιο απίστησε. Συζητούσαμε αφήνοντας να περνά ο καιρός. Όλα με τόση αναισθησία. Πριν να υπάρξει ο Έρωτας η ζωή ήταν μια μαγκωμένη θύρα Που έτριζε αφήνοντας κάθε παρείσακτο να μπει Να βεβηλώσει. Μετά Φιλί φιλί υπήρξε μία λύτρωση από αυτές που Δεν περιγράφονται. Αγγίξαμε ωραία την προσδοκία! Και έτσι όπως έδειχνε τις τολμηρές πληγές του ο Αύγουστος Ένα φεγγάρι κρέμονταν πάνω απ’ τις ταράτσες Και ψιθύριζε. Ήταν ο πόνος βλέπεις πάντοτε και ο καημός. Ήταν ο μύθος και ο θρύλος Και η αγάπη ήταν που ξεψύχησε. Μείναμε Με τα διαβάσματά μας και τις προσευχές Με τις αλλόκοτες στιχομυθίες που αφήσανε Μια γεύση πόθου. Μετά Έφυγες κι εσύ. Γαντζώθηκαν τα λίγα σύννεφα στον ουρανό Κι εμείς μιλήσαμε απελπισμένα. Πού να χωθώ που να χωράει η λύπη μου; Συγκεντρώνω τα βλέμματα συγκεντρώνω την όμορφη γαλήνη Του βραδιού- και αυτοαναφλέγομαι. Είμαι το υποκείμενο του θανάτου, Η ζοφερή περίπτωση μιας παρακμής· ενώ Θαλερά τριαντάφυλλα ψάλλουν τα ωσαννά των αγγέλων Έξω από καθετί που θα μπορούσε να ήταν παράδεισος! Αθήνα 31/8/2023

************************************** 114

Σωσμός… Συγκεντρώνω ύψη και ας τα κοιτώ από την χαμηλότητά μουΨηλά πορεύομαι. Αφήνοντας κατά μέρος την ψευδή κυριαρχία Των ισχυρών- ξέρω πως και η ύλη λαλεί κούφια και άτιμα Παντού και πάντα. Ζυγίζω και η πλάστιγγά μου αγαπά τα ταπεινά Φωνήεντα που γαλουχήσαν τις σιωπές μου Κάτω από ένα δέντρο διάβασα τον ουρανό Στην πιο ακραία μελαγχολία μου με σώσαν άστρα Και ένα σπίτι μες το τσίνορο της νύχτας Όπου ξαγρύπνησα για να ξορκίσω το Κακό…

****************************************

Σύζευξη στον ρυθμό μιας άλλης εποχήςΑναγνώθω μια αυστηρή κατάληξη· Δεν περισσεύει τίποτα από το παρελθόν: Πάνω του καλουπώνουμε μια ζόρικη πραγματικότηταΌλα μας ξεπερνούν Όλα τα ξεπερνάμε!

***************************

Πραγματικότητα σε μαρασμό… Μπράβο στην μοίρα- επικρατεί παθιασμένα. Κι εμείς, όπως στεγνώνουμε από αίμα Μια λύπη ακολουθούμε, ευανάγνωστη. Λοιπόν: Σκέφτομαι τι παιχνίδια θα σκαρώσει κάθε μέρα Ο απαιτητικός μας βίος, συντρέχοντας Μιαν αγωνία που την νύχτα κορυφώνεται Και μες τα όνειρα λαλεί… Δαγκώνω το μολύβι μου, σαν μαθητής Και στρίβω στην γωνία πριν ο Χρόνος με τυλίξει ο άτιμος· 115

Έχω μεθύσει από το δυνατό λικέρ Της πραγματικότητας· είμαι λευκός Ή διάφανος, αγκιστρωμένος στη σωστή πλευρά των γεγονότων, εκεί Που η υπομονή καλά εργάζεται Και μεθοδεύει ουτοπίες για να συντηρεί Αυτό το κουρασμένο πια σαρκίο που ζητά Μία ελευθερία σκέτη, σαν μια μπέρτα άμορφη, γλυκά να το τυλίξει… Άγιοι Ανάργυροι 6/9/2023

***********************************

Για να εξασφαλίζει χίμαιρες και ουτοπίες Εδημιουργήθηκε ο ουρανός- άοκνος μάγος Πάνω από κάθε φωτεινή ή σκοτεινή θρησκευτικότητα. Βάλλω εναντίον και Της δικής μου αυταπάτης. Όμως… Κι όπως θρησκεύει ένα λουλούδι, δηλαδή με ευωδιά Έτσι τεκμηριώνω την Ιδέα που δεν φτάνω. Μεγεθύνομαι, συρρικνώνομαι· αγγίζω την μελαγχολία μου γι’ αυτά που συμβαίνουν· Ένα λυπημένο είμαι λουλούδι που λησμόνησε Να μοσχοβολά…

***************************

Ο τάφος του Έκτορα… Νομίζω θάλασσα και νομίζω επική στοργή Που ντύνει και τον θάνατο με ευτυχία· σβήνουν τα γεγονότα Καμπυλώνονται οι στροφές Η μουσική εξασθενεί και κρούει Μια ησυχία παρείσακτη, απόκοσμη, που μπορεί να μην θέλουμε, Κατεβαίνει Χαμηλά ο ουρανός Και επαίρεται. 116

Κι ο ήρωας που ήταν να χαθεί Στων μυστηρίων πιάνεται την ζοφερή απόχη. Τώρα Ανάμεσα στα αυτοφρόντιστα Δέντρα του πεύκου, αναπαύεται Σβήνοντας τις αγάπες και τις δύσκολες πληγές του. Κι ο Χρόνος ούτε τον λυπάται. Αφήνει ίχνος ζωντανό στον οικουμενικό Ορίζοντα της Ιστορίας και του μύθου. Όρθιες καρφωμένες φωτιές ολόγυρα Σπουδάζουνε την ματαιότητα όλων των ταχυτήτων. Όλα μια περιδίνηση στο καύκαλο της γης. Όλα ανάψαν για να σβήσουν… Και είναι η λύπη σίγουρο ζεστό σεντόνι Σεντόνι άυλο σεντόνι νεκροσέντονο… Άγιοι Ανάργυροι 7/9/2023

**********************************

Α αιωνιότητα με την αγκαθωτή σου εμβέλεια! Ο Χρόνος συναρπάζει τα λουλούδια, Πουλιά πετούν σαν οι ψυχές μας μες το αύριοΑπό πού ήρθαμε; Και πού θα πάμε; Χορεύοντας βαρύ ζεϊμπέκικο η μέρα σκάβει στα βαθιά των Μυστικών μας, Α νου μου, αλογάκι μου, ατίθασο αλογάκι μου! Απέρχομαι από τις οδύνες, ζω την πιο δική μου ελευθερία, Νικώ την ατολμία και τον θάνατο!

**********************************

Πελαγοδρομούν οι ευθύνες μας φιμωμένοι πάμε Προς την σιωπή. Ποιό θάρρος χάθηκε πίσω απ’ τις κερκίδες; Ρούφουλας που σου πήρε την ζωή, πλημμύρα ολέθρου. Στην ατολμία στερεώθηκε ο τσαρλατάνος. Γύρω μας. 117

Έσπειρε υποσχέσεις κούφιου λόγου. Και την δημοκρατία βουλιάξαμε και του πολιτισμού την αξία. Ζούμε με παραγγέλματαΤι να σου κάνει που σου λέω και σου λέω; Κάνεις την αλχημεία προτροπή θα βουλιάξεις. Αφόρισε ό,τι σε μαράζωσε. Βγες από τις θανάσιμες παγίδες. Θα ξημερώσει…Κοίτα!

***************************

Η νύχτα η μεταφυσική εξαερώνει τους συλλογισμούς μου. Οργώνω ύφος για να σας μιλώ. Κάποτε άγγιζα τα σπλάχνα του ουρανού ευκολότεραΤώρα με εμποδίζουν οι αγχόνες. Μην μετανιώνεις- θα καούμε σε κάθε φωτιά Πριν μάθουμε σωστά να αγαπάμε. Μην μετανιώνεις- πλησιάζουμε την αφετηρία των θαυμάτων· Φτάνει Να προσεγγίσουμε, με την συνείδηση, την καθαρή μας ηθική…

*********************************

Τι ωραία που φυσάει! Σβήνει όλες τις σκέψεις μου Ακυρώνει όλες τις επιθυμίες ΧρησμοδοτείΝατην η tabula rasa Η ευρύχωρη πλευρά του Τίποτα Η επαναξιολόγηση του χαμού…

********************************* 118

Μετά το μεσάνυχτο, όλα φαντάζουν προσιτά: Μεταλαμβάνουν άσεμνο αέρα Και σφίγγονται στον εαυτό τους, όπως έντερο εκείνου που φοβήθηκε, στην φουσκωμένη του γαστέρα, πριν την σκίσει ο σουγιάς. Αφουγκράζομαι. Μια πάλη μέσα στα δέντρα και τα όμορφα φυλλώματα. Δεν έχει χρώματα, όλα τα συγκεντρώνει η νύχτα Στις χούφτες της. Απουσίες από εκείνες που είναι λίγο προ του θανάτου. Απουσίες εγκάθετες Και κορδωμένες σκιές. Πού ο θεός και πού η κατήφεια μου; Κλείνομαι στον εαυτό μου και τα άστρα πασπαλίζουν το κρανίο μου. Λογικά δεν υπάρχω…

**********************************

Σχεδόν επιτύμβιο… Ετούτο το μηδενισμένο κοντέρ του Έρωτα βουλές που έχει να με ξανατρέξειΑνάθεμα που πονώ και που με σφάζεις, Λες κι είμαι μεθυσμένος σε ανάταση Λες και σφυροκοπούμαι από λύπη που δεν λέγεται, Ξεπέρασα τις εκμυστηρεύσεις και τον λόγο που επιμένω να ηχώ διάφαναΒρέθηκα με αντιφάσεις σωρό και να με σπρώχνουν σε κατήφορο οι στίχοιΔαίμονες παίζουνε κρυφτό μες το κρανίο μου, Όσο αγαπώ σαλεύω, Έχω διάρκεια εμφαντικού πόνου, Η νύχτα επιμένει να παραδοθώΠώς θα αντέξω τόση Αλήθεια; 10/9/2023

********************************** 119

Η μέρα μπουκώνει την ατμόσφαιρα με σκέψεις. Άγουρος ήλιος σκαρώνει το νομισματοκοπείο του Σεπτέμβρη. Στηρίζω όλους τους μύθους σου. Σχεδόν είμαι ορατός απ’ την κοιλάδα των δακρύων. Ισόγειος και υπόγειος στην αξιολόγηση της ουτοπίας. Επιμένω σε μια τάξη πραγμάτων που γονιμοποιεί την έμπνευση των ‘’φευγάτων’’. Ας ζήσουν οι Ομορφιές μου έξω από κείνα που θα αποτελέσουν γομολάστιχα στον επικίνδυνο κόσμο μας…

*********************************

Παράξενος ποδηλάτης… Πού πάω; Μια σκιά είμαι αόριστου κόσμου. Με πλάθουν οι επικινδυνότητες. Γυαλιστερό πρόσωπο που υπεκφεύγει πίσω από τις τζαμαρίες των εγωισμών. Μια υπόθεση είμαι μελαγχολική. Στο ξίφος των εμμονών μου επάνω κάθεται η μύγα της λύπης. Κόβεται ο ειρμός των ειπωμένων. Κωφάλαλος και μπουκωμένος ουτοπία. Κι έξω από τις ιστορίες απεμπόλησης του παραδείσου( Ή μήπως και αυτός δεν υπάρχει;) Ζητώ κυριαρχίες ερωτικές. ( Όμως πού είσαι; ) Άγιοι Ανάργυροι 11/9/2023

******************************** Σε σκέφτομαι Και πλάθεσαι όπως μια πεταλούδα που την έπλασε η ζωή Που την αιχμαλώτισαν τα φιλιά μου Που έζησε μόνο για μένα. 120

***********************

Ώσπου να αφανιστούμε ένα τυχαίο αεράκι θα μας συντηρεί, θα φυσάει μέσα στα μυαλά μας, θα ζωογονεί τις σκέψεις μας Μετά Θα είμαστε σκόνη, ένα ξεκάρφωτο πεπρωμένο, που έλαμψε και χάθηκε μέσα στην τιποτένια που άφησε ανάμνηση. Έτσι γράφεται η ιστορία ενός ανθρώπου, έτσι παύει η διάρκεια να είναι διάρκεια. Κι ούτε μιλιά πια για μας. Μόνο ένα κρύο ‘’αντίο’’ που σβήνεται κι αυτό σιγά σιγά πίσω από τις κουρτίνες του ορίζοντα. Τι να σε μνημονεύσουν όταν φύγεις; Δεν θα είσαι εκεί να δεις Το ηλιοβασίλεμα, ή την ωραία αυγή, την ώρα που ξυπνάει το πουλί και κελαηδάει Για σένα Για τον μόνο του ακροατή Αυτός ο λιλιπούτιος τραγουδιστής Της πίκρας της χαράς και του καημού σου!

******************************************

Ζώντας κάτω από την πένα του γαλάζιου ουρανού Χοροί επάνω στα πλακάκια Νύφες που ομορφαίνουν για να ανταμώσουνε τους νέους γαμπρούς Γλέντια μέχρι πρωίας, γλέντια χαρωπά Εκεί που είμαι ακτήμων και ευγενικός και μεθυσμένος Στο ωραίο πανηγύρι των αισθήσεων Και αντικρούω την αυθάδεια του κόσμου Εγώ ο τολμηρός προγάστορας κάτω του θόλου Εστόρεσα την δύναμη της κακεντρέχειας Έγραψα και απήγγειλα το ποίημα!

*****************************

Ανασαίνω όπως η μοίρα μου η πεντακάθαρη Η καθεστηκυία…. 121

************************************

Τίποτα το Τίποτά μας- Σαν να ποδηλατούμε στην αντίπερα όχθη Της λογικής. Κλειστά τα ερμάρια· Κρατούν φυλαγμένες τις σκέψεις που γράψαμε. Κανείς δεν ξέρει ότι κλάψαμε Δίπλα στο πορτατίφ, όταν η νύχτα δεν μας παρηγόρησε Ούτε συνέδραμε λιγάκι τα μυαλά μας. Πεθάναμε ακοίμητοι φρουροί της λύπης…

**************************************

Η κοίτη ενός ψέματος κι ενός ονείρου… Αφηγούμαι θερμά γαρίφαλα και κήπους που ομιλούνΕσύ δεν είσαι πουθενά που δεν είναι σκοτούρα· Είσαι γεύση, είσαι επίγραμμα, είσαι φως, είσαι καρφιτσωμένη στην ανάμνηση στιχομυθία· Μπορεί να σε πλησιάζω με παρρησία πόθου όμως εσύ Στρέφεις τα λόγια προς μια άγνωστη στιγμή που κάνει να ανησυχώ ακόμα παραπάνω· Ερωτικά σμίγουν σώματα αλλά οι νύχτες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και σαν κάποιος είναι ο έρωτας που βλασφημά αλλά και μακρινό δίκιο έχει Στα απώτατα τετράδια των θρησκειών και μιας ακήρυκτης ακόμα κοσμοθεωρίας Μπορεί το πάθος να ζητάει τα ρέστα από όλους που δεν ομολόγησαν Μπορεί να ζει ο καθένας μας με άτρωτη αυταπάτη Στο αίμα του καημού πολλοί ναυάγησαν Όπου ο κόσμος ονειρεύτηκε εκεί και φύτρωσαν αιώνια λόγια Απόψε που με κάνει κραταιό στα πάθη μου το άσεμνο φεγγάρι Ποντάρω όλες τις ευαισθησίες μου στο πλάσμα που είσαι Ίσως να πλάθω το αίνιγμα που δεν θα λύσει από δω και μπρος κανένας Όλες οι φυλακές θα με σκλαβώσουν κι όλες θα με θεωρούν δραπέτη τους122

Κίβδηλος είναι ο καιρός του χωρισμού μας.

************************************

Χέρι της άφραστης κατάληξης… Χέρι εντεταλμένο να αγαπά Το πρωί Χαϊδεύει τις μυρσίνες Αγγίζει τα θαλερά τριαντάφυλλα Μονολογεί πίσω από τον φράχτη της αγρύπνιαςΚι ύστερα Πράττει τα θαυμαστά Με ξέρει και το ξέρω Κρατάμε σημειώσεις από τα διδάγματα των ουρανών Χέρι όχι μεταφυσικό, χέρι Αντιφατικό, χέρι διάφανο ή γαλάζιο Χέρι κατακόκκινο, χέρι Ευλογημένο, που διδάσκει Σύνεση των ψυχών, ανοίγει Την καθαρή αγκύλη του κόσμου, χέρι Που εκπυρσοκροτεί, μέσα Στο μηδενικό που κρατούμε και Φοβερίζουμε τους αριθμούς!

************************************

Όμορφη μέρα γυμνό επιφώνημα των επιφωνημάτων. Ο ουρανός ρέει γαλάζιος και Σαν τριήρη πάει στον Χρόνο του Πουθενά. Σεμνή σιωπή και ηλιαχτίδα. Μια πεταλούδα αγαπά να την αγαπώ. Μια άυλη κόρη!

*************************

123

Φουντωμένη αξία της μέρας κρυμμένη πίσω από τις πικροδάφνες. Ήλιος που κάνει την ‘’ουσία’’ πιο μεστή. Αποτύπωμα φωτιάς όταν ξεπέζεψε ο Αύγουστος. Απροσμέτρητη χαρά απροσμέτρητος πόνος. Και η ζωή Μια εύθρυπτη πεταλουδίτσα!

*******************************

Στολίδι ανθισμένο λιακάδα ηχηρή Στο αίμα μου βοά του ονόματός σου η λαχτάρα Ο έρωτας είναι το επίσημο ρούχο μου, τραμπαλίζομαι Πάνω στου μεσημεριού τις αντένες, νοήματα Αποθέτει η σκέψη μου στους κρυφούς κήπους σου Λυγίζω κάτω από την καθαρότητα των ματιών σου Αυτός ο εγώ, εγώ ο εκείνος…

*****************************

Με παρρησία και με ποιήματα… Ραγίζει αυτό που το σκουντά η υποψία Ραγίζει η ζωή ραγίζει η συνείδηση Ετούτο το σκηνικό μας περιέχει και μας απορρίπτει Όλα τα σκέφτηκα με αυταπάρνηση Όλα είναι αιμάτινη συγκομιδή του πόνου Αυτό που είναι η ζωή αυτό και είναι ρήμα της συντριβής Τι καταφύγιο που είναι τα ποιήματα, τι καταφύγιο! Ούτε ερωτήσεις αποκρύπτουν ούτε τον εγωισμό μας Τρέχουν αθώα όπως το νερό στο αυλάκι Κάποτε γίνονται χείμαρρος Παρασέρνουν ψυχές και των ερώτων μας τις μαρτυρίες Πως σέρνεται η κατάληξη μέσα στην περιπέτεια! Τι ουραγός που είναι η θέλησή μας! Όσο κι αν μηδενίζω τα κοντέρ τόσο με ξετρελαίνουν οι ταχύτητες Σκοντάφτω όμως στα μικρά- και τα μεγάλα με εξαφανίζουν Τόλμες επεξεργάζομαι και σιωπές 124

: όπως να κλείνομαι στον εαυτό μου και να με κατατροπώνουν οι λεπίδες του θανάτου Α βασανάκι της ολονυχτίας πόσο με σκουντάς να πληγωθώ Μαζεύω λίγο θάρρος να παραδοθώ εθελούσια στο ψέμα του ονείρου Τρεκλίζω μεθυσμένος από αυταπάτη πάνω στα λερά Πεζοδρόμια ενός τιποτένιου κόσμου… Άγιοι Ανάργυροι 17/9/2023

********************************

Όλα τα συνταγμένα να αποσυντάσσονται και ύστερα να σβήνει κάθε πάθος, μέσα τους, και πόνος να μένει και να αναστατώνει τον ξέπνοο ενεστώτα μας. Ναι, έτσι ναι. Κι η γη να στροβιλίζεται περί άξονα, τρελή και άψογα δεδηλωμένη. Αληθώς ομιλώ Μόνο στον έρωτα στοχεύω Επάνω μου δεν πιάνει η σκουριά Με μια λαχτάρα πάω στα βαθιά Σφίγγει η πένσα της προσήλωσης το αποδέχομαι Δεν είναι και λογιών λογιών η ευτυχία Μπορεί να ψάχνω ψύλλους στα άχυρα Όμως με τούτο και μ’ εκείνο μου ανήκει η μουσική Σαν μια ευφράδεια που και το ποίημα νομιμοποιεί και την ανάγκη Μου· Κοίτα που όσο απομακρύνομαι από τα αποκτηθέντα Τόσο η ύλη δεν μου είναι αρεστή· εισβάλλω ένθεος και μανιώδης Στο υαλοπωλείο μιας λεβεντιάς…

*******************************

125

Άοκνη επιθυμία… Τέτοιο σκοτάδι και τέτοιος ο άνεμος Και τέτοια η νύχτα που ανοίγει τα μυστικά συρτάρια της Μία φωνή από το υπερπέραν, ένας φθόγγος βαθύς Κι όπου σκοπεύει το μυαλό εκεί ιδρύεται απέραντη χιονοστιβάδα. Ανάγεται η λύπη μου στο κραταιό φεγγάρι Λύνομαι σαν εξίσωση κρυμμένων των αγνώστων Ο χ του πόνου με ποδοπατεί και με αλώνει Ο χ…. Κι όπως ο στίχος με λυτρώνει, εγώ Που υπήρξα ευκολοσύντριφτος και ομιχλώδης Μια ηλιαχτίδα θέλω να με κάμψει ολόκληρο Στο νυν και στο αόριστο ετούτης της παράξενης ζωής μου…

********************************************

Απότομα η κραυγή γίνεται τσαλακωμένο λουλούδι της αυγής. Ο λόγος είναι ένα μπουκωμένο μπουρί που δεν αφήνει τον καπνό του να μιλήσει. Ευνουχισμένος άχρηστος λόγος. Σκέπτομαι σαν δομή που τίποτα δεν θα στηρίξει. Μήπως και η λογοτεχνία μια άτολμη ιδέα δεν είναι Που ασφυκτιά πίσω από ευάλωτες κοσμοθεωρίες; Σκοπεύω λέξεις ωστόσοΛέξεις φωτεινές ή ζοφερές που εξηγούν τις αγρύπνιες μου· Και είμαι ειλικρινής τόσο που δεν φαντάζεται κανένας….

**********************************

Σαν ένα άγριο ζώο που το φοβήθηκα Σκοτώνω την θύμησή σου, σκοτώνω τον χρόνο μου Πίσω από τις σκιές μιας ατέλειωτης νύχτας. 126

Δεν είμαι εκεί όμως, ούτε εσύ είσαι εκεί- ταξιδεύουμε Προς μια παράξενη μέρα που δεν θα ξημερώσει ποτέ της. Ωστόσο, ακούμε τα πουλιά που κελαηδούν, ο ήλιος σπέρνει κατάνυξη, των λουλουδιών οι ανάσες Μυρώνουν το σύμπαν- την ώρα Που εμείς δασκαλεύουμε την αιωνιότητα να μας συντρίψει Με έρωτα!

*****************************************

Στον αγγελοκρουσμένο μου αναγνώστη… Ένας μπελαλής ήλιος που ηλεκτρίζει κάθε διάρκεια Μια φασκιωμένη παπαρούνα που οριοθετεί το μέσα μου χάος Μια ανάδυση στον καθαρό ύμνο του πελάγουΑπό όλους τους θανάτους ανασταίνομαι…. Γυρίζω τις σελίδες, αινιγματικός ήταν ο καλοκαιρινός περίγυρος Οι γηραλέοι μήνες προσέκρουσαν στην αρχαϊκή δίψα μου Όλοι οι ορίζοντες οι γύρω μου, νωποί…. Κανοναρχώ μια τάξη πραγμάτων απραγματοποίητων Κατάγομαι από μια μακρινή συγκυρία Όπου αυτά που σμίγουνε γεννούν την οικουμένη Στο δράμα πρωταγωνιστώ και στην άρρητη τραγωδία Ανούσιος Ολοκληρωτικά ανούσιος Δυστυχισμένος…. Όπως με αποκρυπτογραφείς, προσπάθησε να λύσεις τους σπουδαίους γρίφους Της ψυχής… ( Και ίσως και ψυχή να μην υπάρχει!....) Άγιοι Ανάργυροι 20/9/2023 ****************************************** 127

Η μικρή με τα μπαλόνια.. Πιο βαθύ από το απλό δεν είναι τίποτα, τίποτα Δεν γυαλίζει τόσο όσο μια ζωή που πολεμιέται, ξημερώνει Μέσα στα λιβάδια των οράσεων, ένα ορφανό Κορίτσι πιάνει τα χρωματιστά μπαλόνια του και τρέχει Εκεί που είναι ρημαγμένο το προάστιο, σφίγγει Και σήμερα την τρυφερή καρδιά του Και ελπίζει να πουλήσει έναν πάμφθηνο αέρα Ακριβά- όσο να ζήσει εξασφαλίζοντας μιαν δίκαιη ανάσα. Τι σου είναι ο μηδενικός Χρόνος της λύπης, τι; Αυτό το πλάσμα τώρα της μελαγχολίας μου κοιτάζει Ολόγυρα και όλα εχθρικά τα βλέπει. Κλωσάει φίδια ο πολιτισμός. Κάποτε μένει με ένα μπαλόνι κατακόκκινο που μες τα χέρια της σπιθίζει Σαν τσακμακόπετρα που βάζει φως στο άπειρο· Είναι η καρδιά της που αντιστέκεται, που όλο ψηλώνει Και σμίγει την μητέρα της που βλέπει από ψηλά· Είναι η ελπίδα ότι δεν χαθήκαν όλα· Είναι το ποίημα που την σκέπασε γλυκάΝα κοιμηθεί μέσα στο αύριο που την περιμένει…

*****************************************

Όσο μοιράζω κλήρους τόσο η άπιστη Τύχη με αποφεύγει. Κυνηγώ χίμαιρες να συνθέσω έναν ζαρωμένο διάφανο ουρανό. Ποιά θεότητα προσβάλει τον ύπνο μου και με κατακρημνίζει Στο ύψος ενός τρεμάμενου ονείρου; Στο ύφος ενός άγνωστου χαμαιλέοντα αλλάζω χρώματα εφαρμόζω επάνω μου την παρακμή. Τι έχω άλλο από μια αναζήτηση που σκορπά αντιφάσεις Και διαλεκτικά φλερτάρει με ανησυχίες; Νατο που ό,τι πω είναι μια μπερδεψιά που υποβάλει Τις πραγματικότητες σε φυγή…

128

************************************

Οι σιωπές μας και τα κοιτάγματα μέσα στα μάτια, συνιστούν ερωτικό αποτέλεσμα καρποφόρο. Λιώνω που αφήνεις να ναυαγώ μες σε τέτοια κατάσταση. Κι αυτή η μοίρα τυχερός να σε έχω ερωτευτεί μια αντανάκλαση είναι του πόθου μου μέσα στο άπειρο. Ας απομείνω λυτρωμένος μέσα στο στήθος του Χρόνου. Έτσι κι αλλιώς ανασαίνω το χνότο σου μέσα στον θρίαμβό του επί των πραγμάτων…

****************************************

Είσαι ένα απατηλό πυροτέχνημα που δεν το φτάνω Με τον νου. Μια ταχύτητα που ασύλληπτη με πάει Στου παραμυθιού τα γενόμενα, στης φαντασίας τον θόλο. Και τούτο το βασανάκι μου με κάνει να ξαποσταίνω κοντά σου Παραδίνοντας τα όπλα μου, αλαφροΐσκιωτος και δαιδαλώδης Όπως ο Χρόνος που κοιτά τις προσπάθειες και Το ακμαίο πολυσχιδές φιλότιμό σου…

*******************************

Φλέγον ζήτημα να σβήνεις την ματαιοδοξία σουΒέβαια και αβέβαια, όπως σε διδάσκει τρόπους η σύνεση των σκέψεων· Φλέγον το βράδυ Διάπυρο Ατελεύτητο· Ανήκει σε μια χωρία πραγμάτων που δεν καταγράφονται ούτε στην σθεναρή πραγματικότητα· Δαιμονίζεσαι κάτω από το κρύο φεγγάριΧαρούμενος και λυπημένος, σαν ένα κυνηγός που σε όλα αστόχησε… 129

************************************

Υπολογίζω και υπολογίζω· Και στο υποδεκάμετρο η κάθε Αλήθεια φτάνει Παρηκμασμένη· πού έσφαλα; Τόσες αγρύπνιες, τόσες Επαναστάσεις να γκρεμίσω φυλακές! Όταν ξημέρωσε Ίδιος ήταν ο κόσμος- μην σου πω Και χειρότερος!- κι εγώ, κάθε που το μπορώ, υπολογίζω Κάτι ν’ αλλάξει για καλύτερο, κάτι που διαφεύγει Από τον νου του νομοθέτη και που τριβελίζει Τα μυαλά των ακούραστων ποιητών…

***********************************

Έρωτας ο ζωοποιός και ο μόνος… Μια υπόκωφη ζέστα όπως να ανεβαίνω τα ασύμμετρα σκαλοπάτια Του Σεπτεμβρίου και πίπτει επί πάσης της θαλάσσης ο νους μου σαν Που έχασα το μέτρο και πολύ σε νοστάλγησα. Πριν γίνει το βράδυ αφόρητο και μεγαλόσχημο περπατήσει Μέσα στα άστρα. Οι Μούσες ζεμάτισαν τις συνειδήσεις με ροσόλι και πόθο. Τέτοια η ξαφνική συντέλεια, τέτοιος ο πόνος της αγάπης και πουθενά αλήθεια δεν φτάνουμε Σάτυρος ο θεός σάτυρος ο έρωτας σάτυρος ο πόνος μας. Και να ενώνονται σαν ρεύματα ακραίως φιλοσοφικά τα ευώνυμα και τα δεξιά των δεξιότερων- να ενώνονται. Κι εγώ όλα και πάντα να τα αμφισβητώ. Να είμαι ο εισπράκτορας μίας οδύνης. Και μια λειψή σελήνη να καρφώνει τα ειπωμένα μου σαν το καμάκι στου χταποδιού την κουκούλα, Να είμαι μ’ ένα ποίημα σκοτεινό, φωνηεντόληκτο, που αφήνει φαεινότερο να εμφανιστεί της νόησης το κολασμένο καντηλάκι….

**************************************

130

Κοσμική τρυφερότητα… Άγουρες οι επαναστάσεις Και, όταν ωριμάζουν, σπέρνουν παντού την ζόρικη λάβα τουςΑυτός είναι οικουμενικός οργασμός Σπέρματα ιδεών παντού χυμένα, άτσαλες κοσμοθεωρίες, εφαρμόζοντας νέα σταθμά, μπελαλίδικος νέος αιώνας· Με το φιλότιμο σκίζονται οι ιδέες σε κομμάτια Καθένας μας θα πάρει αντίδωρο Ξύπνησε μέσα σε καινούρια αίγλη η βιομηχανία Θρησκείες ήρθαν και θρησκείες φύγανε Όλα, τα πριν ωραία, ρημαχτήκαν. Θέλω να μου θυμίζεις προσευχές που δεν μπόρεσα, ήλιο Που εισβάλει στο φυτό και το απογειώνει. Όλες οι σφυγμομετρήσεις έδειξαν κατάνυξηΌμως εγώ Θρησκεύω οριζόντια, διάφανα, δεν έχω Εντολές απωθημένες να υπακούσω. Και αν χορέψουν γύρω μου μιαν ώρα οι μαινάδες της γραφής Εμένα με αποστομώνουν τα αιώνια ρόδα Ηχούν και στον ύπνο μου Στέλνοντας το άρωμα να με συναντήσει Στον βοριά στον νοτιά Στον κήπο του ποιήματος, στην πιο δική μου ουτοπία. Κόβει το δίκοπο μαχαίρι του αποφασισμένου, Συνοψίζοντας θέληση φτάνουμε στα ωραία λιμάνια των αποφάσεων, Είμαστε καιροσκόποι, είμαστε σατανικοί, κολασμένοι, κάτω από τον οφθαλμοφανή Θάνατο που βαραίνει την φιλοσοφία μας. Σε παραδέχομαι Μαρία, ξυπνάς όλη την κατηφόρα και σε συνεπαίρνει Η τάξη ενός ήσυχου μυαλού· Ξυπνάς στο κέρδος, υπολογίζεις καλά τις συνέπειες, δίνεις το λίγο για να πάρεις το πολύ, καλά τοκίζεις Την φιλία, το αίσθημα, την λέξη· την ώρα που εγώ ελπίζω Σε νέες ανακαλύψεις που πολύ κοστίζουνε Σε ψυχή, σε ανάσα, σε έρωτα. Ααααα ψυχική ουδετερότητα!, - έχω 131

εγκαταλείψει εμένα σε εμένα Και έτσι δεν θα πάω πουθενά, έχει Οριστεί εκ των προτέρων ο αφανισμός μου Χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς Ματαιοδοξίες, χωρίς έλεος Για ένα ταπεινό γραφιά που λιβανίζει Την εδική του συντέλειακαι αύριο θα τον βρουν να τιμωρείται Μέσα στο εναγώνιο φθινόπωρο Πολύξερος και όμως αδαής Αφιερωμένος Σε κείνο που και άρρητο αν παραμένει είναι Η συντριβή κάθε συνείδησης που του ανήκει, αφού δεν του ανήκει τίποτα παρά μονάχα Η λύπη ή το γέλιο για τα πράγματα που θα χαθούν Μέσα από την αγκαλιά του… Άγιοι Ανάργυροι 25/9/2023

************************************

Ουτοπικά προσκολλημένος… Όπως αποσκιρτούν από το στήθος μου χελιδόνια των πόθων, ακούγομαι που ομιλώ μέσα σε έναν κήπο ανέγγιχτο. Ξαφνικά όπως Η αγιότητα περνά έξω απ’ τον νου μου και Πλημμυρίζει την δυσανάγνωστη ελπίδαΈρχομαι από μέρες καθαρής σιωπής, Μυρίζω γύρη των κυττάρων, Ιδέες πολιορκητικές έρχονται στο κεφάλι μουΚαι πού Θεός; 132

Όπως αποσκιρτώ απ’ την ομάδα των πολλών Γράφω την άσωτη ψυχή μου Βραχμάνος Της περιρρέουσας ερημιάς Ο φυγάς ο λαβωμένος ο μόνος…

*******************************

Προσωπική περιπέτεια… Όλος ο δύστοκος Σεπτέμβριος συνοψίζει την λύπη του σε ένα αγέρωχο φυτό. Χειμάζει θέρος μέσα του αλλά όπου μπαλώνεται η ευαισθησία τότες ευαισθησία πια ίδια δεν είναι. Νου εθυσίασα στις γλαφυρές μέρες του εγγύς φθινοπώρου. Περίβλημα έχει η αστραπή που με βιας με άγγιξε και απότοκος ξαφνικά ανελήφθην… Όλα σαν να ενθουσιάζω τις εσπέρεςΚαι να μεταλλάσσομαι σε κείνο που ποτέ δεν ήμουνα. Μυριάδες μυριάδων έντομα δοκησίσοφα με τσιμπούν υποφέρω Κάποτε με ακρίδες και με μέλι έφτιαξα μία Γραφή αιώνια που βοά… 28/9/2023 Άγιοι Ανάργυροι.. 133

***************************

Ούτε και οι θεοί πια θα μας λυπηθούν, ούτε Και των βουνών η τραχύτητα. Σπέρνει μια σκλαβιά απόψε το φεγγάρι Και λυγίζει πάνω μου, σαν σπαθί κοφτερό, ο ουρανός.

*******************************

Το θυμάμαι: Ήμουν ερωτευμένος τότε και γύριζα κοντά στο άνθος σου· Το θυμάμαι Ζουζούνιζα όλη μέρα μες τον ήλιο και μεθούσα απ’ την ύπαρξή σου Το θυμάμαι Ήσουν μέσα μου Λιανή ψυχή και ευτυχισμένη Σμίγαμε σαν δυο βλέφαρα του ουρανού!

134

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ ΕΝΤΟΛΗ ISBN: 978-618-5609-09-2

135

136