dsolomos_2017_41_eisvathos

εις... βάθος

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα 2017 Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός»

2017

εις... βάθος

εις... βάθος Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» Κείμενα και εικόνες: οι μαθητές της ΣΤ΄ τάξης 2016-17 Επιμέλεια εικόνων: Πέτρος Φιλίππου Επιμέλεια κειμένων: Μαρία - Έλσα Μπουκάλα Καλλιτεχνική επιμέλεια: Κώστας Παπαλέξης Σελιδοποίηση - Παραγωγή: www.SpecialPrintings.com © Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός», 2017 Η κατά οποιονδήποτε τρόπο αντιγραφή, φωτοανατύπωση, ολική ή μερική αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση και εν γένει κάθε εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου, επιτρέπεται μόνο με την έγγραφη άδεια του Εκδότη.

εις... βάθος

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ»

11

21

31

Εγκαταλείψτε το πλοίο

Η κόκκινη νταλίκα

Ο αόρατος τοίχος

Ελένη Αθανασοπούλου Χρήστος Σίρτης Οδυσσέας Χουντάλας Μελίνα Κλητοράκη Θέμης Λαγγουρέτος

Ήλια Ζανάκη Νίκη Τσελεπίδη Φρίντα Μήτσιου Θεόφιλος Διονυσόπουλος Μάρκος Μανταλόβας

Άγγελος Αναστασίου Παναγιώτης Χασιώτης Αμαλία Μωραΐτου Ησίοδος Βασιλάκης Παπαδάτος Φραντζέσκα Μελίτα

63

75

89

Χάρτινο ναυάγιο

Μοιάζει με όνειρο

Η ζωή συνεχίζεται

Φαίδρα Σωτηροπούλου Ιωάννα Παυλοπούλου Ναταλία Κλητοράκη Αριστείδης Σταμπόλης Γιώργος Τσούτης

Μελίνα Ιωάννου Βαγγέλης Άννινος Ελπίδα Μπαλούρδου Μελίνα Ξανθοπούλου Γιώργος Δρακόπουλος

Νεφέλη Χρηστακέα Εύα Γεωργιάδη Καλυψώ Νικολακοπούλου Γιασμίν Σαμολαδά Έλενα Αρώνη

53

Το πνεύμα του «Σάντα Μαρίνα»

Ο γερο Δούναβης

Στέργιος Θεοδώρου Βάσια Κεφαλλωνίτη Αλέξανδρος Αθανασίου Αλέξανδρος Πετρομανιάτης Κατερίνα Καμίνη

Ανδρέας Παπασπηλιόπουλος Μελάνθη Χαλκίδη Μανώλης Μιχαλογιαννάκης Θωμάς Καραμηνάς

101

115

Καλωσορίσατε στην Ελευθερώτρια

Ένα παιδί και μία μαϊμού

Άραν Ίκμπαλ Κωστάκης Εύα Λουκρέζη Σπύρος Σοφιανόπουλος Σοφία Γεωργίτση Άγγελος Καίσαρης

Φραντζέσκα Βασιλογεώργη Δημήτρης Καρυάμης Έκτορας Διονυσόπουλος Βασιλική Γεωργακοπούλου Γεωργίου Οδυσσέας Καραγιάννης

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

41

Εγκαταλείψτε το πλοίο!

Ή

ταν πρωί, 12 Ιανουαρίου 1942, το πλοίο «Ελπίδα» αναχωρούσε απ’ το λιμάνι του Πειραιά. Ο Λεωνίδας κι ο Πέτρος ήταν πολύ αναστατωμένοι. Πρώτη φορά τους είχαν αναθέσει μια τόσο σημαντική αποστολή. Η αποστολή ήταν να απενεργοποιήσουν μια ατομική βόμβα που ήταν τοποθετημένη στο Ζίριε της Κροατίας. Στο λιμάνι επικρατούσε αναστάτωση. Οι γυναίκες αποχαιρετούσαν τους άντρες τους και τα παιδιά τους πατεράδες τους. Στο πλοίο θα έμπαιναν εννιακόσιοι άντρες. Στις 12:00 το πλοίο αναχώρησε. Ο μόνος που δε φοβόταν ήταν ο καπετάν Γιώργος. Είχε ζήσει τρομερές περιπέτειες και δε φοβόταν τίποτα. Ο καπετάν Γιώργος έβαλε μπρος τη μηχανή και το πλοίο άρχισε το ταξίδι του. Βράδιασε κι όλοι οι στρατιώτες έπρεπε να μαζευτούν στο κατάστρωμα για να τους ανακοινωθεί ποιος θα κοιμηθεί σε ποια καμπίνα. Οι καμπίνες ήταν λίγες κι έτσι ο Πέτρος και ο Λεωνίδας αναγκάστηκαν να κοιμηθούν σε μία καμπίνα με άλλους δύο στρατιώτες. Οι άλλοι δύο στρατιώτες κοιμήθηκαν αμέσως κι έτσι δεν άρ-

...επικρατούσε αναστάτωση...

...αναγκάστηκαν να κοιμηθούν σε μία καμπίνα με άλλους δύο στρατιώτες...

11

γησε η ώρα που ο Λεωνίδας με τον Πέτρο έμειναν μόνοι τους.

— Άρχισε κι αυτή η αποστολή, είπε ο Λεωνίδας.

— Ναι… φαίνεται η πιο δύσκολη απ’ όλες.

— Μπορεί να είναι η πιο δύσκολη αλλά είναι και η πιο σημαντική.

— Δίκιο έχεις αλλά θα τα καταφέρουμε; — Θα προσπαθήσουμε… πρέπει όμως να κοιμηθούμε για να ξυπνήσουμε νωρίς. «Καληνύχτα», είπαν και οι δύο και κοιμήθηκαν. Το επόμενο πρωί όλοι ξυπνήσαν από μια ευχάριστη μυρωδιά που ερχόταν από την κουζίνα. Ντύθηκαν αμέσως κι έτρεξαν στην τραπεζαρία για να δουν τι είχε ετοιμάσει ο μάγειρας Χαράλαμπος. Το πρωινό ήταν μια φέτα ψωμί, ένα πορτοκάλι καθώς και λίγοι ξηροί καρποί για τον καθένα. Δυστυχώς για τους στρατιώτες η ευχάριστη μυρωδιά ήταν το πρωινό… του καπετάνιου! Καθώς ετοίμαζαν τα όπλα τους, τα μεγάφωνα ανακοίνωσαν ότι είχαν σχεδόν φτάσει στον προορισμό τους. Ξαφνικά άκουσαν ένα θόρυβο. Είδαν τον Καπετάν Γιώργο σωριασμένο στο πάτωμα. Το πλοίο ήταν εκτός ελέγχου.

— Τι θα κάνουμε τώρα; είπε ο Πέτρος.

— Το πλοίο κατευθύνεται προς τα βράχια! Μια φωνή ακούστηκε από την κουζίνα, ήταν ο μάγειρας.

— Βοήθεια, βοήθεια! Δεχόμαστε επίθεση! φώναξε τρομαγμένος.

— Ξέρει κανένας να οδηγεί πλοίο; — Εγκαταλείψτε το πλοίο, είναι καταδικασμέ-

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...έπρεπε να κάνουν γρήγορα... από στιγμή σε στιγμή θα έφταναν οι κροατικές ενισχύσεις...

13

νο! Πηδήξτε στη θάλασσα! Πρέπει να πάμε να πολεμήσουμε!

— Βάλτε τα σωσίβια σας, το νησί είναι κοντά… Κολυμπήστε όλοι προς τα εκεί! Περίπου τετρακόσιοι κατάφεραν να εκκενώσουν το πλοίο, οι υπόλοιποι πνίγηκαν. Ανάμεσα στους τετρακόσιους ήταν ο Λεωνίδας και ο Πέτρος. Όταν έφτασαν στο νησί, οι Κροάτες τους επιτέθηκαν. Η μάχη έγινε σώμα με σώμα. Στη μάχη μόνο διακόσιοι Έλληνες κατάφεραν να επιβιώσουν... Από τους Κροάτες μόνο τριάντα τέσσερις κατάφεραν να φύγουν κυνηγημένοι. Μόλις τελείωσε η μάχη, ξεκουράστηκαν και φρόντισαν τα τραύματά τους. Την επόμενη μέρα ξεκίνησαν την αποστολή τους: την απενεργοποίηση της βόμβας! Όλοι είχαν αποδεχτεί το Λεωνίδα, τον πιο γενναίο, ως αρχηγό. Έπρεπε να κάνουν γρήγορα! Από στιγμή σε στιγμή θα έφταναν οι κροατικές ενισχύσεις!

— Δεν πρέπει να χάνουμε χρόνο! Πρέπει να βιαστούμε, τους ανακοίνωσε ο Λεωνίδας. Οι πενήντα τραυματισμένοι θα μείνουν εδώ για να αναρρώσουν, οι άλλοι εκατό θα κατασκευάσουν δύο ξύλινες βάρκες κι εγώ, με τους πενήντα δυνατότερους θα απενεργοποιήσουμε τη βόμβα, που βρίσκεται κοντά στο ηφαίστειο.

— Καλό σχέδιο! Θα έρθω μαζί σας! φώναξε ο Πέτρος.

— Καλύτερα να μην έρθεις είσαι λίγο τραυματισμένος, μείνε εδώ να βοηθήσεις στις κατασκευές. Είναι εξίσου σημαντικό.

— Δίκιο έχεις, σύμφωνοι! Έτσι, άρχισε η κάθε ομάδα τη δουλειά της. Ο

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...είδαν τον Καπετάν Γιώργο σωριασμένο στο πάτωμα...

15

Λεωνίδας, με τους πενήντα επίλεκτους ξεκίνησαν για το ηφαίστειο. Η απενεργοποίηση της βόμβας ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Η διαδικασία δεν ήταν τόσο δύσκολη όσο νόμιζαν, απλώς έπρεπε να κόψουν δύο καλώδια και να γράψουν έναν κωδικό. Όταν τα κατάφεραν, έτρεξαν να ανακοινώσουν τα ευχάριστα νέα στους συμπατριώτες τους. Φτάνοντας, όμως, είδαν τις Κροατικές ενισχύσεις να καταφτάνουν. Έπρεπε να μεταφέρουν τις βάρκες στην άλλη μεριά του νησιού έτσι ώστε να φύγουν ανενόχλητοι. Οι τραυματισμένοι δε θα τα κατάφερναν... Δώδεκα από αυτούς έπεισαν τους στρατιώτες που ήταν μαζί τους να τους βάλουν μέσα στη βάρκα καθώς τη μετέφεραν. Η βάρκα, ξαφνικά, από το βάρος έσπασε στη μέση, έτσι ήταν αναγκασμένοι να σταματήσουν και να πολεμήσουν για μια ακόμη φορά τους στρατιώτες από την Κροατία που τους είχαν προλάβει. Η μάχη διήρκεσε τρεις ώρες. Ο Λεωνίδας δεν οπισθοχωρούσε, όμως οι στρατιώτες του ήταν φοβισμένοι. Εκείνος τους έδινε θάρρος να πολεμήσουν για την πατρίδα τους!

— Ελάτε αδέρφια, μη φοβάστε! Φτάσαμε μέχρι εδώ, δεν μπορούμε να τα παρατήσουμε!

— Δίκιο έχεις, ας ξεχυθούμε στη μάχη λοιπόν! Η μάχη αυτή προκάλεσε απώλειες σαράντα στρατιωτών, που ήταν μεγάλο μειονέκτημα για τον ελληνικό στρατό διότι ήταν από την αρχή πολύ λιγότεροι. Αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Είχαν τώρα μία μόνο βάρκα, την οποία κουβάλησαν προς μια σπηλιά και κρύφτηκαν.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

17

— Ουφ, γλιτώσαμε! είπε ο Λεωνίδας. Πρέπει όμως να προσέχουμε. Τώρα που είναι μια μόνο η βάρκα θα είναι πιο πιθανό να βουλιάξουμε...

— Ας μετρηθούμε! Υπάρχει κίνδυνος να μη χωράμε όλοι στη βάρκα. Χωράει περίπου εκατό άτομα… είπε σιγανά ο Πέτρος. Νύχτωσε… Οι Κροάτες, που τους έψαχναν, είχαν σταματήσει την αναζήτηση προσωρινά. Ήταν η τέλεια στιγμή για να το σκάσουν. Έτσι, χωρίς να χρονοτριβούν, κουβάλησαν τη βάρκα στην ακτή. Αφού μετρήθηκαν, ήταν εκατόν είκοσι, κατάλαβαν πως οριακά θα άντεχε η βάρκα. Έπρεπε να εγκαταλείψουν το νησί όσο πιο γρήγορα μπορούσαν γιατί αργά ή γρήγορα οι Κροάτες θα πλησίαζαν.

— Γρήγορα παιδιά! φώναξε ο Λεωνίδας.

— Δεν έχουμε πολύ χρόνο!

— Τρέξτε, έρχονται οι Κροάτες!

— Μπείτε στη βάρκα κι αρχίστε να κάνετε κουπί! Όλοι μπήκαν στη βάρκα κι άρχισαν να κάνουν κουπί μέχρι που ξαφνικά φάνηκαν δύο κροατικά σκάφη. Στην ελληνική βάρκα επικράτησε πανικός και αναστάτωση. Ο Λεωνίδας ήταν υποχρεωμένος να τους δώσει θάρρος για μια ακόμη φορά. Το ταξίδι ήταν δύσκολο. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, έπιασε μια μπόρα που προκάλεσε τρικυμία και η βάρκα δυσκολευόταν να προχωρήσει. Η βάρκα είχε πάρει μέσα νερά, έτσι σιγά σιγά θα βυθιζόταν. Κάτι έπρεπε να κάνουν.

— Το νερό ανεβαίνει! Η βάρκα σύντομα θα βυθιστεί, φώναξε ο Πέτρος.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...κατάλαβαν πως οριακά θα άντεχε η βάρκα...

19

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

— Κάτι πρέπει να κάνουμε για να την αδειάσουμε από το νερό!

— Έχω μια ιδέα! Θα χρησιμοποιήσουμε τις μπλούζες μας για να στραγγίσουμε το νερό! είπε ένας στρατιώτης.

— Έξυπνη ιδέα! Μπορεί να δουλέψει αυτό! Ενώ ήταν απορροφημένοι απ’ όλα αυτά, ξημέρωσε και η κακοκαιρία σταμάτησε. Όλοι ήταν ανακουφισμένοι. Μετά από λίγες μέρες, ο Λεωνίδας τους ανακοίνωσε ότι πολύ σύντομα θα έφταναν στο λιμάνι του Πειραιά όπου τους περίμεναν οι γυναίκες και τα παιδιά τους. Οι περισσότεροι ήταν λυπημένοι για τις απώλειες του Καπετάν Γιώργου, του Μάγειρα Χαράλαμπου και όλων των υπόλοιπων στρατιωτών, ήταν όμως και χαρούμενοι που είχαν καταφέρει να επιζήσουν.

— Τα καταφέραμε Πέτρο, είπε ο Λεωνίδας.

— Έχεις δίκιο αλλά είχαμε σοβαρές απώλειες… Έτσι ο Λεωνίδας και ο Πέτρος γύρισαν στην πατρίδα τους, μεγάλωσαν, έκαναν οικογένεια, τα παιδιά τους έκαναν εγγόνια κι αυτή η ιστορία από τότε μεταφέρεται από γενιά σε γενιά.

20

Η κόκκινη νταλίκα

Τ

έσσερα παιδιά, ο Τζον, ο Ρόμπερτ, η Ελίζαμπεθ και η Κάρμεν κάθονται στο σπίτι τους και περιμένουν να γυρίσει ο πατέρας τους, ο πλοίαρχος Ρίτσαρντ, που έχει κάτι να τους ανακοινώσει. Σε λίγη ώρα, επιτέλους, ο μπαμπάς τους επιστρέφει.

— Τι ήθελες να μας πεις; ρωτάει ο Τζον.

— Πρέπει να πάω επαγγελματικό ταξίδι στην Κύπρο. Ήθελα να σας ρωτήσω αν θέλετε να έρθετε μαζί μου.

— Και βέβαια θέλουμε, απαντάνε όλοι μαζί.

— Ωραία, ετοιμαστείτε! Φεύγουμε σε μία ώρα. Τα παιδιά ετοιμάζουν τα πράγματά τους και φεύγουν όλοι μαζί. Είναι όλα πολύ χαρούμενα αλλά αναρωτιούνται τι δουλειά έχει να κάνει ο πατέρας τους. Έχουν ανέβει στο πλοίο, το οποίο ονομάζεται Ζηνοβία και φεύγει σε δύο λεπτά. Κάνει πολλή ζέστη και τα παιδιά ψάχνουν να βρουν κάτι να κάνουν. Το βρίσκουν! Ρωτάνε τον μπαμπά τους: — Μπορούμε να εξερευνήσουμε το πλοίο; — Ναι, αλλά απαγορεύεται να πάτε στο χώρο όπου είναι οι νταλίκες. Είναι επικίνδυνο,

Ι

...απαγορεύεται να πάτε στο χώρο όπου είναι οι νταλίκες...

21

προσέξτε! Ειδικά η κόκκινη νταλίκα…

— Ποιες νταλίκες; Ποια κόκκινη νταλίκα; — Το πλοίο έχει φορτίο 108 νταλίκες που μεταφέρονται στην Κύπρο.

— Ωραία…

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

Τα παιδιά βρίσκονται μπροστά σε μία πόρτα που γράφει με μεγάλα κόκκινα γράμματα: ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ

— Λέτε να μπούμε; ρωτάει ο Ρόμπερτ.

— Εγώ λέω να μπούμε, λέει ο Τζον.

— Κι εγώ, λέει η Κάρμεν.

— Εσύ Ελίζαμπεθ, τι λες; — Συμφωνώ κι εγώ. Τα παιδιά μπαίνουν στο δωμάτιο κι αρχίζουν να ψάχνουν. Μετά από πολλή ώρα ο Τζον βρίσκει μέσα σ’ ένα συρτάρι ένα μαύρο κλειδωμένο κουτί. Ανακαλύπτουν ότι κάτω από το κουτί υπάρχει το κλειδί. Ανοίγουν το κουτί και βρίσκουν δύο πιστόλια!

— Τι είναι αυτό; ρωτάνε όλοι μαζί.

— Δύο πιστόλια, απαντάει ο Τζον. Αλλά το ερώτημα είναι γιατί είναι δύο πιστόλια εδώ; — Να πάμε να ρωτήσουμε τον μπαμπά; — Όχι! Κανονικά δεν πρέπει να πειράζουμε πράγματα στο πλοίο.

— Εντάξει. Ας τα ξεχάσουμε κι ας συνεχίσουμε την εξερεύνηση.

— Τι άλλο περίεργο να έχει άραγε το πλοίο; Τελικά η περιέργεια οδηγεί τα παιδιά στο γκαράζ με τις νταλίκες. Εκεί, ο Τζον ρωτάει: — Γιατί λέτε να ανέφερε ο μπαμπάς την κόκκινη νταλίκα;

...ανοίγουν το κουτί και βρίσκουν δύο πιστόλια...

23

— Λέτε να έχει κι αυτή κάτι παράξενο μέσα; Συνεχίζουν να προχωράνε. Κάποια στιγμή ακούν βήματα. Πηγαίνουν να δουν τι είναι. Ένας άνθρωπος εμφανίζεται, πλησιάζει και τους ρωτάει αυστηρά: — Τι κάνετε εδώ παιδιά; — Κοιτάζουμε τις νταλίκες.

— Εσείς δεν είστε τα παιδιά του πλοιάρχου; Εντάξει τότε αλλά μην πλησιάσετε την κόκκινη νταλίκα…

— Μας το έχει ήδη πει ο μπαμπάς μας... Ο άνθρωπος φεύγει και τα παιδιά συνεχίζουν τη βόλτα τους. Το πλοίο έχει φτάσει πια στον κόλπο της Λάρνακας, στην Κύπρο. Ενώ προχωρούν στο γκαράζ, ξαφνικά, βλέπουν την περίφημη κόκκινη νταλίκα και ο Τζον λέει: — Παιδιά, ποιος θέλει να μπει στην νταλίκα μαζί μου; Τα κορίτσια απαντάνε αμέσως όχι αλλά ο Ρόμπερτ αποφασίζει να μπει μαζί με τον Τζον στην νταλίκα.

— Είναι ανάγκη να μπείτε στην κόκκινη νταλίκα; Μπείτε σε καμία άλλη! λένε τα κορίτσια.

— Εντάξει. Ας μπούμε σ’ αυτήν εκεί. Μπαίνουν σε μια νταλίκα και κατά λάθος λύνουν το χειρόφρενο. Η νταλίκα φεύγει προς τα πίσω και συγκρούεται με τις άλλες.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

Τα δύο αγόρια προλαβαίνουν να πεταχτούν έξω πριν η νταλίκα πάρει φωτιά. Η φωτιά εξαπλώνεται σε όλο το πλοίο.

— Παιδιά τρέξτε, δε θα προλάβουμε να βγούμε! ...και το πλοίο έχει αρχίσει να βουλιάζει...

25

— Μα ο μπαμπάς και οι υπόλοιποι, τι θα απογίνουν; — Δεν προλαβαίνουμε να τους σώσουμε. Πρέπει να φύγουμε, θα τα καταφέρουν μόνοι τους… Η φωτιά έχει εξαπλωθεί πολύ και το πλοίο έχει αρχίσει να βουλιάζει. Τα παιδιά μπαίνουν σε μια βάρκα και κατευθύνονται προς την Κύπρο για να ζητήσουν βοήθεια. Στην Κύπρο ψάχνουν να βρουν το αστυνομικό τμήμα όμως είναι δύσκολο γιατί δεν γνωρίζουν καλά την περιοχή. Συναντούν έναν περαστικό και τον ρωτάνε: — Μήπως ξέρετε πού είναι το αστυνομικό τμήμα; — Ναι. Πηγαίνετε όλο ευθεία και θα το βρείτε.

— Εντάξει, ευχαριστούμε.

— Παρακαλώ. Τρέχουν στο αστυνομικό τμήμα και ζητάνε βοήθεια μα όταν φτάνουν μαζί με τους διασώστες στην ακτή, βλέπουν πως είναι πια αργά. Το πλοίο έχει ήδη βυθιστεί. Δεν βλέπουν κανένα σημείο ζωής.

— Δεν υπάρχει κανένας. Χάθηκαν.

— Θα έπρεπε να τους είχαμε ειδοποιήσει…

— Εμείς φταίμε γι’ αυτό που έγινε. Μετά από χρόνια όλα μαζί τα παιδιά επιστρέφουν στον τόπο του ναυαγίου κι αποφασίζουν να κάνουν κατάδυση για να δουν τι έχει απομείνει από το ναυάγιο.

— Τι λέτε να έχει γίνει; ρωτάει ο Τζον.

— Δεν ξέρω. Ανυπομονώ, όμως, να δω.

— Θα το ανακαλύψουμε τώρα.

— Ωραία, ας ξεκινήσουμε, λέει η Κάρμεν. ...ανοίγουν το κουτί και βρίσκουν δύο πιστόλια...

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

ΙΙ

27

Βουτάνε. Το πλοίο έχει παραμείνει ίδιο. Ξεχωρίζουν την κόκκινη νταλίκα. Έχει ακόμα το έντονο χρώμα της. Με το που την είδαν ένιωσαν έναν κόμπο στο στομάχι. Θυμήθηκαν τον πατέρα τους. Ο Ρόμπερτ τους κάνει νόημα να μπουν μέσα στην νταλίκα. Ανοίγουν την πόρτα και το μόνο που βλέπουν είναι φύκια και ψάρια. Ψάχνουν λίγο καλύτερα και ανάμεσα στα φύκια βρίσκουν ένα παλιό, σκουριασμένο μεγάλο κουτί. Προσπαθούν να το ανοίξουν αλλά δεν τα καταφέρνουν γιατί είναι κλειδωμένο και αποφασίζουν να το βγάλουν στην επιφάνεια. Όταν το βγάζουν έξω, χτυπάνε την κλειδαριά με μία πέτρα κι επειδή το κουτί ήταν πολύ καιρό στο νερό καταφέρνουν εύκολα να σπάσουν την κλειδαριά. Ανοίγουν το κουτί και βλέπουν μία τσάντα. Μέσα σ’ αυτή βρίσκουν πολλά χρήματα και δύο όπλα. Έχουν μείνει με ανοιχτό το στόμα! Ψάχνουν περισσότερο και σε μία τσέπη της τσάντας βρίσκουν μία πλαστή ταυτότητα. Στη φωτογραφία βλέπουν με πολύ διαφορετική εμφάνιση τον…

— Μα αυτός είναι ο…

— Μπαμπάς! Καταλαβαίνουν ότι ο πατέρας τους ήταν… λαθρέμπορος αλλά αποφασίζουν να το κρατήσουν για τον εαυτό τους! Ούτως ή άλλως είχε χαθεί στο ναυάγιο. Όσο για το πλοίο «Ζηνοβία» έμεινε εκεί, στον κόλπο της Λάρνακας να περιμένει για πάντα…

...βουτάνε... το πλοίο έχει παραμείνει ίδιο...

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...όλα μαζί τα παιδιά επιστρέφουν στον τόπο του ναυαγίου...

29

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

30

Ο αόρατος τοίχος

Β

οήθεια! Βοήθεια!» φώναζε ο Νέστορας ενώ έβλεπε το πλοίο με το οποίο ταξίδευε να βυθίζεται. Έβλεπε τους διασώστες να απομακρύνονται και φώναζε ελπίζοντας ότι θα τον ακούσουν. Λίγα μέτρα πιο δίπλα ο Γιάννης, ο αδερφός του Νέστορα, είχε μπει σε μία βάρκα μαζί με άλλους ναυαγούς κι έψαχνε να βρει τον αδερφό του. Ρωτούσε μήπως τον είδαν οι διασώστες. Φοβόταν πως είχε πάθει κάτι… Πράγματι ο Νέστορας είχε παρασυρθεί σ’ ένα νησί κι έβλεπε με απελπισία από μακριά τις σωστικές λέμβους να πλέουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο Γιάννης, που έφτασε με τους άλλους στο απέναντι νησί, σκεφτόταν τον αδελφό του, ήθελε να πάει να τον βρει. Δεν μπορούσε να τον αφήσει μόνο του… Κι αν πάθαινε κάτι; Έτσι το βράδυ, πήρε μια βάρκα κι ένα κουπί και μπήκε στη θάλασσα. Όταν έφτασε στο απέναντι νησί, ενώ περπατούσε ψάχνοντας τον αδερφό του, είδε μπροστά του έναν άνθρωπο. Μάλλον ήταν ντόπιος. Φορούσε περίεργα ρούχα κι έμοιαζε ν’ ανήκει σε κάποια φυλή του νησιού.

«

...πήρε μια βάρκα κι ένα κουπί και μπήκε στη θάλασσα...

31

Ο άνθρωπος φοβήθηκε, χτύπησε το Γιάννη στο κεφάλι κι εκείνος έπεσε στο χώμα αναίσθητος. Όταν ξύπνησε, ήταν δεμένος σ’ ένα δέντρο. Δίπλα του βρίσκονταν κάποιοι φρουροί της φυλής. Είδε και τον αδερφό του. Πιο πέρα υπήρχαν κάποιοι άλλοι ναυαγοί μέσα σε ξύλινα κλουβιά. Τα δύο αδέρφια ήταν τόσο σοκαρισμένα που πιστεύαν ότι έβλεπαν όνειρο. Ένας άνθρωπος της φυλής ήρθε κοντά στ’ αδέρφια, είδε ότι μιλούσαν μια σπάνια γλώσσα και πήγε στο δάσκαλο του, το μάγο του χωριού ο οποίος μιλούσε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Ο μάγος πλησίασε μαζί με τον αρχηγό του χωριού και τους είπε στη γλώσσα τους ότι τους κρατούσαν αιχμάλωτους επειδή ο αρχηγός είχε χάσει το αρκουδάκι του, το χρυσό αρκουδάκι του… Ο αρχηγός είπε κάτι στη γλώσσα του και ο μάγος μετέφρασε ότι τους είχαν ρίξει μια κατάρα και ότι αν δεν έβρισκαν το χρυσό του αρκουδάκι δε θα έφευγαν ποτέ από το νησί. Τους έδωσαν λίγο νερό και τους άφησαν ελεύθερους. Ξεκίνησαν να περπατάνε. Πλησίασαν την ακτή γιατί ήθελαν να δουν αν η κατάρα ήταν αληθινή. Ο Γιάννης δοκίμασε να πατήσει στο νερό αλλά ένιωσε έναν αόρατο τοίχο να τον σταματάει. Αφού η προσπάθειά τους να φύγουν απέτυχε, συνέχισαν να περπατάνε. Κατευθύνθηκαν προς τα βουνά στο κέντρο του νησιού. Καθώς προχωρούσαν, είδαν μία σπηλιά. Πλησίασαν και είδαν έναν άνθρωπο απ’ έξω. Στην αρχή φοβήθηκαν μέχρι που τους μίλησε Ελληνικά. Άρχισε να τους λέει την ιστορία του για το

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...ο αρχηγός είπε κάτι στη γλώσσα του και ο μάγος μετέφρασε...

33

πώς ήρθε στο νησί. Είχε φτάσει εδώ κι αυτός ναυαγός, είχε δραπετεύσει από τη φυλή και βρήκε καταφύγιο μέσα σ’ αυτή τη σπηλιά. Τ’ όνομά του ήταν Ισίδωρος. Ο Γιάννης και ο Νέστορας του πρότειναν να ψάξει για το αρκουδάκι μαζί τους. Αυτός αρνήθηκε επειδή, αν ο αρχηγός τον ανακάλυπτε, δε θα κατάφερνε να φύγει απ’ το νησί ποτέ. Τα δύο αδέρφια τον αποχαιρέτησαν και συνέχισαν το δρόμο τους. Κατευθύνονταν πια προς ένα χωριό το οποίο ο ναυαγός τους είχε πει ότι ήταν φιλικό. Εκεί θα μπορούσαν να βρουν προμήθειες και να ζητήσουν βοήθεια για να λύσουν την κατάρα. Δε θ’ άντεχαν να μείνουν σ’ αυτό το νησί για όλη τους τη ζωή! Έφτασαν στο χωριό. Ήξεραν πλέον ότι κάθε χωριό είχε κι ένα μάγο και ότι οι μάγοι μιλούσαν όλες τις γλώσσες. Ήξεραν ποιον ν’ αναζητήσουν. Οι μάγοι έμεναν συνήθως δίπλα από την καλύβα του αρχηγού, στο κέντρο του χωριού. Γνωρίζοντας ότι το χωριό ήταν φιλικό, πλησίασαν τους φρουρούς στην είσοδο. Οι δύο φρουροί προσπάθησαν να τους μιλήσουν αλλά όταν συνειδητοποίησαν πως ήταν ξένοι, ο ένας απ’ αυτούς έτρεξε στο μάγο και ο άλλος τους άφησε να περάσουν. Ο μάγος, όταν τον ρώτησαν τι ξέρει για το αρκουδάκι, απάντησε ότι υπήρχαν φήμες πως κάποιος ναυαγός το είχε βρει αλλά δεν το παρέδωσε ποτέ. Ο άνθρωπος αυτός έλεγαν πως ζούσε σε μια σπηλιά. Ο μόνος τρόπος να το αποκτήσουν θα ήταν να βρουν πού ζει αυτός ο οποίος το έκλεψε και να του το πάρουν.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...είχε φτάσει εδώ κι αυτός ναυαγός...

35

Ο Γιάννης πρότεινε να γυρίσουν πίσω στη σπηλιά του Ισίδωρου γιατί η ιστορία του μάγου του θύμιζε αυτόν. Ο δρόμος για να γυρίσουν πίσω στη σπηλιά ήταν πολύς και είχαν λίγο νερό ακόμα, οπότε ζήτησαν να περάσουν τη νύχτα στο χωριό. Ο αρχηγός τούς παραχώρησε μία καλύβα και κοιμήθηκαν εκεί. Το πρωί ζήτησαν νερό και ξεκίνησαν πάλι τη διαδρομή τους προς τη σπηλιά. Όταν έφτασαν, ο Ισίδωρος έλειπε. Μπήκαν μέσα και προχωρώντας βρέθηκαν σ’ ένα χώρο που έμοιαζε με δωμάτιο σε μεγάλη πόλη, ξύλινα πατώματα, βρύση και στην άκρη ένα κανονικό κρεβάτι. Έμειναν άφωνοι. «Όχι κι άσχημα για σπηλιά!» είπε ο Νέστορας. Σε μια γωνιά, δυο σανίδες εξείχαν λίγο. Πήγαν και προσπάθησαν να τις τραβήξουν. Οι σανίδες μετακινήθηκαν κι αποκάλυψαν στα δύο αδέρφια μία ξύλινη σκάλα. Αποφάσισαν να κατέβουν κάτω μήπως βρουν το χρυσό αρκουδάκι. Κατέβηκαν και μπροστά τους είδαν ένα διάδρομο που στο τέλος είχε μια μεγάλη πόρτα. Πλησίασαν την πόρτα όταν ξαφνικά άκουσαν έναν ήχο κι ένα βέλος πέρασε ξυστά από το πρόσωπο του Νέστορα. Είχε πατήσει μία πλάκα που έκανε το βέλος να πεταχτεί. Είχαν τρομάξει αλλά αποφάσισαν να συνεχίσουν κι άνοιξαν την πόρτα. Μπήκαν σ’ ένα δωμάτιο το οποίο ήταν αρκετά σκοτεινό. Στο ταβάνι κρεμόταν ένας πολυέλαιος που ήταν σβηστός. Στη μέση υπήρχε ένα σεντούκι. Πήγαν να τ’ ανοίξουν νομίζοντας ότι το χρυσό αρκουδάκι του αρχηγού ήταν μέσα. Άκουσαν βήματα πίσω απ’ την πόρτα. Ευτυχώς ...και αποκάλυψαν στα δύο αδέρφια μία ξύλινη σκάλα...

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...απάντησε ότι υπήρχαν φήμες πως κάποιος ναυαγός το είχε βρει...

37

υπήρχε μία ντουλάπα. Την άνοιξαν και μπήκαν μέσα. Ενώ τα δύο αδέρφια ήταν μέσα στην ντουλάπα, ο Ισίδωρος με κάποιον άλλον μπήκε στο δωμάτιο. Ο Γιάννης ψιθύρισε στο Νέστορα ότι αυτή έμοιαζε με τη φωνή του αρχηγού και όντως, αυτός ήταν. Ώστε ο αρχηγός μιλούσε Ελληνικά! Τα δύο αδέρφια άκουσαν για λίγο τη συζήτηση και κατάλαβαν ότι ο αρχηγός δεν είχε χάσει ποτέ το χρυσό αρκουδάκι, απλώς είχε πει στον Ισίδωρο να το κρατήσει ώστε οι ναυαγοί να μη φεύγουν ποτέ απ’ το νησί. Ο Νέστορας και ο Γιάννης έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να λύσουν την κατάρα και να φύγουν απ’ αυτόν τον τόπο. Ενώ προσπαθούσαν να βρουν ένα σχέδιο, ο Νέστορας σκόνταψε κι άθελά του έσπρωξε ένα μοχλό. Ο πολυέλαιος έπεσε με δύναμη πάνω στον αρχηγό και τον Ισίδωρο. Έμειναν αναίσθητοι στο πάτωμα. Ο Νέστορας και ο Γιάννης έτρεξαν στο σεντούκι όπου υπήρχε το χρυσό αρκουδάκι. Πήγαν να το σηκώσουν αλλά ενεργοποιήθηκε μια παγίδα. Η σπηλιά άρχισε να καταρρέει. Ο Γιάννης και ο Νέστορας πανικοβλήθηκαν κι έτρεξαν προς την έξοδο. Με το που βγήκαν, η σπηλιά καταστράφηκε, ο αρχηγός και ο Ισίδωρος ήταν μέσα! Τα δύο αδέρφια πήγαν προς το φιλικό χωριό για να ζητήσουν βοήθεια. Όταν έφτασαν, διηγήθηκαν στο μάγο του χωριού όσα είχαν συμβεί και ο μάγος τους είπε πως θα πήγαινε να ειδοποιήσει τον αρχηγό του. Ο αρχηγός του φιλικού χωριού τούς είπε ότι θα μπορούσαν να πάρουν ένα από τα καράβια

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

39

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

40

του και να πάνε όπου θέλουν! Τα παιδιά πέρασαν και πάλι το βράδυ τους σε μια καλύβα του χωριού και την άλλη μέρα ξύπνησαν νωρίς το πρωί και ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής. Ο αόρατος τοίχος είχε πέσει! Ο Γιάννης έγινε φωτογράφος και ο Νέστορας συγγραφέας. Έγραψε πολλά και γνωστά βιβλία. Το πρώτο του βιβλίο ήταν η ιστορία του ναυαγίου...

Το πνεύμα του «Σάντα Μαρίνα» Όλα άρχισαν το 1647 μ’ ένα αιγυπτιακό πλοίο που μετέφερε χρυσά αντικείμενα, τους θησαυρούς της Αιγύπτου, στο Οντάριο του Καναδά. Όταν έφτασαν κοντά στη στεριά, είδαν το ξακουστό πειρατικό πλοίο «Σάντα Μαρίνα». Έγινε επίθεση από τους πειρατές και το πλήρωμα του αιγυπτιακού πλοίου πάλεψε μέχρι θανάτου. Κάποιοι πνίγονταν στη θάλασσα ενώ άλλους τους εξόντωναν οι πειρατές. Πέντε φίλοι, η Αφροξυλάνθη, ο Ιμπραήμ, η Λόλα, ο Δαμιανός και ο Αναξίμανδρος, έπεσαν στη θάλασσα και μπόρεσαν να γλιτώσουν από τις θανατηφόρες καραμπίνες των πειρατών. Κατάφεραν να βγουν στη στεριά κι από ’κει αντίκρισαν για μια τελευταία φορά το πλοίο τους που χανόταν στα κύματα. Ενώ αποχαιρετούσαν το πλοίο τους, είδαν το μούτσο του καραβιού τους πάνω στο πειρατικό πλοίο. Εκείνη την ώρα προσπαθούσε να φορέσει μια πειρατική φορεσιά! Είδαν να τον πλησιάζει ένας πειρατής ο οποίος δεν τον αναγνώρισε κι έπειτα τους έχασαν από τα μάτια τους. Σε λίγο, το πλοίο τινάχτηκε στον αέρα! Ο μούτσος κατέβηκε με τον πειρατή στο αμπάρι για να γλεντήσουν. Μετά από λίγη ώρα,

Ι

41

έφυγε από το δείπνο και κατευθύνθηκε προς την καμπίνα των πυρομαχικών. Την ώρα που εμφανίστηκε ένας πειρατής στην καμπίνα, ο μούτσος είχε ήδη ανάψει το φιτίλι και… Οι πέντε φίλοι από την άλλη μεριά νόμιζαν ότι ο μούτσος τους πρόδωσε και δεν ήξεραν από τι εξερράγη το πλοίο. Παραξενεύτηκαν, δεν είχαν όμως χρόνο να το σκεφτούν, έπρεπε να επιβιώσουν! Όσο προχωρούσαν, η ζούγκλα γινόταν όλο και πιο πυκνή. Μόλις νύχτωσε, ζώα παραμόνευαν στο σκοτάδι. Όταν ξημέρωσε, οι πέντε φίλοι έφτιαξαν μια σχεδία και ξεκίνησαν για τ’ ανοιχτά. Έφτασαν και κατασκήνωσαν σε μια παγωμένη περιοχή όπου το κρύο και η παγωνιά τους δημιουργούσαν κρυοπαγήματα και ίσα που κατάφερναν να επιβιώσουν. Μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, οι πέντε φίλοι άκουσαν ένα θόρυβο και σηκώθηκαν αμέσως. Είδαν μια σκιά ν’ απομακρύνεται μέσα στο σκοτάδι κι άρχισαν να τρέχουν μέχρι που χάθηκε απ’ τα μάτια τους. Όταν ξύπνησαν, την άλλη μέρα το πρωί, ήταν τόσο φοβισμένοι που με τον παραμικρό θόρυβο τινάζονταν στον αέρα. Εκείνη τη νύχτα κανείς δεν κοιμήθηκε. Όλοι κάθονταν με τα μάτια ανοιχτά στο σκοτάδι μέχρι που κάποια στιγμή άκουσαν τον ίδιο ήχο και τινάχτηκαν στον αέρα. Έπιασαν αμέσως τη σκιά που δεν ήταν παρά ένα μικρό κι αβοήθητο παιδί! Το παιδί άρχισε να κλαίει και να φωνάζει. Μετά από λίγα λεπτά, εμφανίστηκε κι άλλη μια σκιά κι έπειτα άλλη μία μέχρι που μαζεύτηκαν γύρω στους είκοσι στρατιώτες της φυλής Ναγκατέζ. Πήραν θέση μάχης και τους αιχμαλώτισαν όλους. Τους οδήγησαν

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...εκείνη τη νύχτα κανείς δεν κοιμήθηκε...

43

σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό όπου η βλάστηση κυριαρχούσε. Τους έδεσαν πάνω σε ένα τοτέμ κι άρχισαν να χορεύουν γύρω από αυτό. Τη νύχτα ένας μεγαλόσωμος άντρας παρουσιάστηκε μπροστά τους. Μιλούσαν την ίδια γλώσσα! Ο μεγαλόσωμος άντρας τούς είπε ότι για να τους δεχτούν στο χωριό έπρεπε να παλέψουν με τον πρώτο πολεμιστή του χωριού και να τον νικήσουν. Οι πέντε φίλοι αποφάσισαν να παλέψουν όλοι μαζί. Δεν τους είχε διευκρινίσει ότι έπρεπε να παλέψουν ένας ένας! Μετά από λίγη ώρα, οι πέντε φίλοι ετοιμάστηκαν για τη μάχη. Στη μάχη άρχισαν να κάνουν ελιγμούς και περιστροφές γύρω από τον αντίπαλο ώσπου ο αντίπαλος έπεσε ζαλισμένος στο χώμα. Οι πέντε φίλοι γιόρτασαν τη νίκη τους και μετά από λίγες μέρες έφυγαν με τη βάρκα που τους έδωσαν οι Ναγκατέζ. Έφτασαν στη Γροιλανδία όπου το κρύο και η παγωνιά κυριαρχούσαν. Μετά από εκεί πήγαν στην Ισλανδία και μετά πέρασαν στην Αγγλία. Από την Αγγλία διέσχισαν όλη τη διαδρομή μέχρι που έφτασαν στον πορθμό του Γιβραλτάρ. Μετά πέρασαν στη Σαρδηνία, από εκεί στη Σικελία και τέλος μετά από μεγάλο ταξίδι έφτασαν στην Ελλάδα. Μετά από χρόνια βρέθηκε το ναυάγιο του αιγυπτιακού πλοίου μέσα στη θάλασσα και δίπλα του τα σπασμένα κομμάτια του πειρατικού. Οι πέντε φίλοι, μεγάλοι σε ηλικία πια, μόλις άκουσαν για το πλοίο, μίσος για το μούτσο κυρίευσε την καρδιά τους. Αποφάσισαν να πάνε μια ...το παιδί άρχισε να κλαίει και να φωνάζει...

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...μετά από λίγα λεπτά, εμφανίστηκε κι άλλη μια σκιά κι έπειτα άλλη μία μέχρι που μαζεύτηκαν γύρω στους είκοσι στρατιώτες της φυλής Ναγκατέζ...

ΙΙ

45

βόλτα στο Οντάριο του Καναδά ώστε να μπορέσουν να δουν για άλλη μια φορά το κατεστραμμένο πειρατικό πλοίο μαζί με το δικό τους. Φτάνοντας, πήγαν στην παραλία κι αντικρίζοντας το μέρος όπου είχαν ναυαγήσει, θυμήθηκαν το μούτσο που τους είχε προδόσει. Πήραν από το πιο κοντινό μαγαζί στολές κατάδυσης και βούτηξαν στο νερό. Κάτω από την επιφάνεια του νερού το πλοίο τους φάνταζε διαφορετικό. Συνάντησαν διάφορους δύτες—ερευνητές οι οποίοι δεν τους άφηναν να πλησιάσουν πολύ στο ναυάγιο. Έτσι λοιπόν, την ίδια νύχτα, επέστρεψαν με αδιάβροχους φακούς και μπουκάλες οξυγόνου. Όταν μπήκαν στο νερό, τα κομμάτια του πειρατικού πλοίου δε φαίνονταν πουθενά, υπήρχε μόνο το αιγυπτιακό ναυάγιο. Ανησύχησαν και πήγαν γρήγορα στην αστυνομία που τους είπε ότι είχαν παραισθήσεις. Γύρισαν πίσω απογοητευμένοι που δεν τους είχαν πιστέψει. Την άλλη μέρα το πρωί οι δύτες—ερευνητές άρχισαν να ξαναψάχνουν μα ούτε αυτοί βρήκαν τίποτα. Αργότερα, εντόπισαν τα κομμάτια του πειρατικού πλοίου, ανέπαφα, 1,7 μίλια νοτιοανατολικά. Οι δύτες έμειναν όλο το βράδυ να κοιτάζουν το βυθισμένο πλοίο. Περίπου στις 3:15 το πρωί το πλοίο άρχισε να κινείται και οι δύτες τρόμαξαν κι έφυγαν μακριά. Το ναυάγιο ξαναβρέθηκε μα τώρα διάφορες πατημασιές υπήρχαν πάνω στο φαγωμένο σκαρί του. Κυκλοφόρησαν πολλές φήμες, όπως ότι εξωγήινοι το μετακινούσαν και άλλα. Οι πέντε φίλοι, κι αυτοί τρομαγμένοι από αυτό που είχε γίνει, μα και τολμηροί, βουτούσαν τις επόμενες

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...έπρεπε να παλέψουν με τον πρώτο πολεμιστή του χωριού...

47

μέρες στη θάλασσα κι ακολουθούσαν το πλοίο. Ποτέ δεν ήταν στη θέση του μα πάντα φαινόταν λίγα μέτρα πιο μακριά. Μια μέρα, πλησίασαν και μπήκαν μέσα στο βυθισμένο πλοίο. Μετά από λίγη ώρα, το πλοίο άρχισε να κινείται! Κρατήθηκαν από τα ξύλα και σιγά σιγά άρχισαν να πηγαίνουν προς τη γέφυρα. Μια μορφή αχνοφαινόταν στο βάθος! Την αναγνώρισαν αμέσως, ήταν ο μούτσος του καραβιού! Καθόταν αμέριμνος κι οδηγούσε το πλοίο! Οι πέντε φίλοι κρατήθηκαν γερά κι ακολούθησαν το πλοίο. Μετά από λίγη ώρα, ο αέρας στις μπουκάλες άρχισε να τελειώνει. Αναγκάστηκαν να βγουν στην επιφάνεια της θάλασσας και κολύμπησαν προς την παραλία. Αποφάσισαν και συμφώνησαν μεταξύ τους ότι το πλοίο είχε μια κατάρα και ότι έπρεπε να τη λύσουν. Δεν ήξεραν τι να κάνουν μα μέσα τους φούντωνε η ελπίδα. Έτσι λοιπόν κι έγινε. Ένα ξημέρωμα, αφού πήραν τον κατάλληλο εξοπλισμό, ετοιμάστηκαν για κατάδυση. Εντόπισαν το πλοίο και πρόλαβαν να μπουν μέσα πριν αυτό αρχίσει να κινείται. Αυτή τη φορά όμως, το πλοίο πήγαινε πιο γρήγορα, λες κι ήθελε να τους πάει σ’ ένα μέρος απόμακρο όπου θα ήταν μόνο αυτοί και ο μούτσος. Έφτασαν σ’ ένα μέρος όπου στο βυθό της θάλασσας βρίσκονταν πολλά χρυσά αντικείμενα. «Ο θησαυρός του πλοίου μας!» σκέφτηκαν οι πέντε φίλοι. Τότε, το πνεύμα του μούτσου εμφανίστηκε ξανά, αυτή τη φορά έξω από το πλοίο κι αυτή τη φορά μιλούσε κιόλας!

— Νομίζω ότι σας χρωστάω κάποιες εξηγή...οι δύτες έμειναν να κοιτάζουν το βυθισμένο πλοίο...

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

49

σεις, είπε με τη βραχνή του φωνή ο μούτσος. Πρέπει να σας πω κάτι πολύ σοβαρό μα πρώτα, ας βγούμε στην επιφάνεια… Βγήκαν στη στεριά και μίλησε πρώτα ο μούτσος.

— Πρέπει να σας μιλήσω για εκείνο το βράδυ που ανατινάχτηκε το πλοίο των πειρατών! Όταν μας επιτέθηκαν οι πειρατές, εγώ, όπως ξέρετε, έτρεξα και πήδηξα πάνω στο πειρατικό πλοίο.

— Το ξέρουμε, απάντησαν με μια φωνή και οι πέντε.

— Πρέπει να σας πω ότι… δε συνεργάστηκα με τους πειρατές και ποτέ δε σας πρόδωσα.

— Ε, τότε με ποιους είσαι; — Αυτό σκοπεύω να σας πω! Όταν έγινε η επίθεση εγώ, όπως ξέρετε, πάλεψα στο πλευρό της ομάδας σας. Μετά από λίγο όμως η μάχη είχε καθοριστεί. Έτσι λοιπόν πήδηξα πάνω στο πειρατικό πλοίο ώστε να προσπαθήσω να πάρω εκδίκηση.

— Κι εμείς γιατί να σε πιστέψουμε; ρώτησε η Αφροξυλάνθη, η πιο μικρή από την ομάδα.

— Όσοι χάθηκαν από το πλοίο μας με πίστεψαν και πια γελάμε και διασκεδάζουμε μαζί! είπε ο μούτσος με θυμωμένη φωνή.

— Όσοι χάθηκαν; Τι εννοείς; Και πού είναι τώρα; Γιατί δεν είναι μαζί σου; ρώτησε με περιέργεια ο Ιμπραήμ.

— Οι άλλοι βρίσκονται στον Κάτω κόσμο.

— Κι εσύ γιατί δε βρίσκεσαι μαζί τους; ρώτησε η Λόλα.

— Κανένας νεκρός δεν μπορεί ν’ αναπαυτεί

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

51

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

52

στον Κάτω κόσμο αν έχει αφήσει υποθέσεις στη μέση κι εγώ σας χρωστούσα μια εξήγηση!

— Δε σε πιστεύουμε! είπε ο Αναξίμανδρος απότομα.

— Σας το ξαναλέω, εγώ ποτέ δεν πήγα με το μέρος των πειρατών, εγώ ήμουν πάντα με το μέρος σας. Πήγα στο πλοίο των πειρατών για να πάρω εκδίκηση και θέλω να με πιστέψετε! Άλλωστε γι’ αυτό μετακινώ ό,τι απέμεινε από το ναυάγιο, ήθελα να σας οδηγήσω στο θησαυρό του πλοίου μας. Ο θησαυρός σας ανήκει. Πρέπει να με πιστέψετε, έχουμε λίγο χρόνο μέχρι να φτάσουν οι δύτες— ερευνητές, πρέπει να βιαστούμε!

— Εγώ τον πιστεύω, ακούστηκε η φωνή του Δαμιανού.

— Όλοι τον πιστεύουμε ή τουλάχιστον έτσι νομίζω, απάντησε ο Ιμπραήμ.

— Ναι! απάντησαν και οι υπόλοιποι με χαρά.

— Ευχαριστώ πολύ! Και τώρα αντίο σας… είπε ο μούτσος και το πνεύμα του εξαφανίστηκε.

— Αντίο… είπαν μαζί οι πέντε φίλοι. Ο κακομοίρης ο μούτσος αναπαύτηκε εν ειρήνη στον Κάτω κόσμο και οι πέντε φίλοι χάρη στο θησαυρό έζησαν τη ζωή που ήθελαν πάντα! Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Ο γερο-Δούναβης

Π

έρα μακριά σ’ ένα πανέμορφο λιμάνι στον ξακουστό Καναδά, γινόταν μία έρευνα για το ναυάγιο του καραβιού «Λόλιποπ». Ήταν ένα ναυάγιο που δεν είχε βρεθεί μέχρι τότε. Ο αρχηγός της έρευνας, δηλαδή ο Γέρο—Δούναβης, ήταν ο μόνος που επέζησε από αυτό το ναυάγιο και είχε μιλήσει σε μια ομάδα ερευνητών για να τον βοηθήσουν να το βρει. Η ομάδα αυτή ήταν οι μόνοι άνθρωποι που είχαν πιστέψει πως υπήρχε το συγκεκριμένο πλοίο. Έτσι, ξεκίνησαν από αυτό το λιμάνι να ψάχνουν το ναυάγιο. Ευτυχώς, ο παππούς Δούναβης, είχε έναν εγγονό που του άρεσε πολύ να παίζει κρυφτό και τον έλεγαν Αχελώο. Εκείνη τη μέρα ο Αχελώος έπαιζε κρυφτό με τους φίλους του στην παραλία Τοφίνο. Καθώς έτρεχε να κρυφτεί, έπεσε σε μια τρύπα κι άρχισε να φωνάζει κλαίγοντας.

— Βοήθεια! Παππού, βοήθεια! Μέσα στην τρύπα είδε πολύ παράξενα πράγματα. Τελικά, κατάφερε να βρει μόνος του έναν τρόπο και να βγει. Πήγε αμέσως να φωνάξει τον παππού του γιατί αυτά τα παράξενα πράγματα τον τρόμαξαν πολύ. Ο παππούς μόλις κοί-

...στον ξακουστό Καναδά...

53

ταξε μέσα στην τρύπα και είδε τι βρισκόταν μέσα, κατάλαβε πως ήταν ένα ναυάγιο. Μα όχι οποιοδήποτε ναυάγιο.

— Κάπου το θυμάμαι αυτό το μικρό σπασμένο πλοιαράκι. Κάτι μου θυμίζει. Δεν μπορεί! Είναι το Λόλιποπ! Πάω να το πω στους υπόλοιπους!

— Περίμενε! Έλα να δεις κάτι μέσα! Μοιάζει με αυτά τα κολιέ που φτιάχνεις. Μόνο που... Έλα να δεις! είπε ο Αχελώος και μπήκε στην τρύπα. Ο Δούναβης πείστηκε από τον Αχελώο και μπήκε μέσα. Μπαίνοντας είδε αυτό που του έλεγε ο Αχελώος και τα θυμήθηκε όλα, τα πάντα, όσα είχε ζήσει μέσα σ’ αυτό το πλοίο. Άρχισε να τα διηγείται όλα στον εγγονό του, το τι πέρασε και το πώς επέζησε. Αυτό που είδε ήταν το κολιέ που είχε φτιάξει στη Σάρα, τη γυναίκα του και γιαγιά του Αχελώου, από κοχύλια και πούπουλα κότας. Ήταν ένα πανέμορφο κολιέ. Η διαφορά του με τα υπόλοιπα που έφτιαχνε ο παππούς Δούναβης ήταν πως είχε πούπουλα κότας. Τ’ άλλα ούτε είχαν πούπουλα κότας ούτε ήταν τόσο ωραία.

— Θέλεις να σου πω την ιστορία του; ρώτησε ο παππούς.

— Ναι, ναι! Του κολιέ; — Όχι, του ναυαγίου. Η ιστορία ξεκινάει όταν… φύγαμε με το πλοίο «Λόλιποπ», εγώ και η γιαγιά σου, από ένα μικρό λιμανάκι του Καναδά έχοντας ως προορισμό την Αγγλία. Από την αρχή φαινόταν ότι δε θα πήγαινε καλά αυτό το ταξίδι επειδή ήταν μικρό το πλοίο κι εκείνες τις μέρες είχε κακοκαιρία. Όμως, μόλις βγήκα-

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...πείστηκε από τον Αχελώο και μπήκε μέσα...

55

με στον ωκεανό φάνηκε πως τίποτα δε θα μας εμπόδιζε στο ταξίδι μας. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και δεν υπήρχε ούτε ένα σημάδι κακοκαιρίας. Στο εσωτερικό του πλοίου υπήρχαν τρεις καμπίνες, μια μικρή κουζίνα κι ένα γιγάντιο σαλόνι. Επίσης, είχε εξελιγμένο wi— fi που έπιανε σήμα ακόμα και στη μέση του ωκεανού.

— Είχατε wi— fi τότε; ρώτησε ο Αχελώος.

— Μα και βέβαια είχαμε wi— fi τότε, αγόρι μου! Άσε με να συνεχίσω την ιστορία τώρα.

— Συγγνώμη παππού, συνέχισε.

— Λοιπόν, πού είχαμε μείνει; Α, ναι! Στη μέση του ταξιδιού, ο καπετάνιος παρατήρησε στο ραντάρ ότι κινούταν κάτι πάνω απ’ το πλοίο. Παραξενεύτηκε! Έπειτα, έμαθε από τις ειδήσεις ότι μια φάλαινα που είχε τραυματιστεί και την είχαν βοηθήσει να γίνει καλά, εκείνη τη μέρα θα την ελευθέρωναν ξανά στον Ατλαντικό Ωκεανό στις συντεταγμένες όπου βρισκόταν το πλοίο μας. Ο καπετάνιος κατάλαβε αμέσως πως ήταν η φάλαινα αυτό που έδειχναν τα ραντάρ, φούλαρε τα γκάζια, πάτησε το νίτρο και άντε γεια! Παρόλο που ο καπετάνιος επιτάχυνε, η φάλαινα έπεσε μπροστά από το πλοίο και δημιουργήθηκε τσουνάμι. Εγώ πήγα τρέχοντας στο κατάστρωμα, πήδηξα και πιάστηκα από τα πτερύγια της φάλαινας. Τότε θυμήθηκα τη γιαγιά σου αλλά ήταν ήδη αργά. Δεν το συγχώρεσα ποτέ στον εαυτό μου αυτό που έκανα στη γιαγιά σου, Αχελώε.

— Δε φταις εσύ, παππού. Αν πήγαινες μαζί της δε θα είχα ούτε εσένα εδώ μαζί μου.

— Η φάλαινα με λυπήθηκε και μ’ άφησε ν’ ανέ...ούτε είχαν πούπουλα κότας ούτε ήταν τόσο ωραία...

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

57

βω πάνω της. Με πήγε στη στεριά. Εκεί, από την κούραση, ανακατεύτηκε το στομάχι της και… να σου ένας χάρτης! Ο χάρτης αυτός έδινε κάποιες συντεταγμένες. Τις συντεταγμένες ενός θησαυρού; Ο παππούς τελείωσε την ιστορία κι έδωσε στον Αχελώο το χάρτη και μερικά ζαχαρωτά από αυτά που του άρεσαν. Έπειτα, έβγαλε μια δυνατή στριγκλιά κι ήρθε η φάλαινα.

— Πήγαινε μαζί της, εκείνη θα σου δείξει το δρόμο για το θησαυρό. Τη λένε Σάρα, από το όνομα της γιαγιάς σου, αγόρι μου! είπε στον Αχελώο. Ο εγγονός ανεβαίνει στη ράχη της φάλαινας και φεύγει. Το ταξίδι τους ήταν πολύ ωραίο. Ιδιαίτερα το βράδυ που όλος ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια. Το πρωί είχαν ήδη φτάσει στο νησί του θησαυρού. Ο Αχελώος έφαγε λίγα ζαχαρωτά κι άρχισε να ψάχνει το θησαυρό. Τον βρήκε! Αποφάσισε να πάει στο διπλανό νησάκι και να κατασκηνώσει εκεί επειδή το νησί του θησαυρού είχε κουνούπια και πολλές μύγες. Στο διπλανό νησί, καθώς περπατούσε, είδε ένα μάτι, μετά, λίγο πιο κάτω είδε ένα στόμα! Τρόμαξε! Σκέφτηκε να πάει πιο πέρα και είδε πάλι ένα μάτι! Έπειτα, πήγε να φάει ένα ψητό ζαχαρωτό με πολλή ζάχαρη άχνη αλλά ξαφνικά έγινε μια τρομοκρατική επίθεση καρχαριών που του έκλεψαν τα περισσότερα ζαχαρωτά με τη ζάχαρη άχνη. Ο Αχελώος είχε φοβηθεί πάρα πολύ και ήθελε να μάθει την υπόλοιπη ιστορία του ναυαγίου μήπως είχε κάποια σχέση. Δεν ήξερε, όμως, πώς να επιστρέψει επειδή η Σάρα

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

59

είχε φύγει. Φώναζε και ξαναφώναζε αλλά η Σάρα δε γυρνούσε. Αντί να εμφανιστεί η Σάρα, κουνήθηκε το νησί. Ο Αχελώος παραξενεύτηκε και τρόμαξε ταυτόχρονα! Τελικά κατάλαβε πως δε βρισκόταν σε νησί αλλά στην πλάτη μιας άλλης φάλαινας! Από τον τρόμο του τού έπεσαν τα υπόλοιπα ζαχαρωτά μέσα σε μια τρύπα. Η φάλαινα θύμωσε πολύ γιατί είχε αλλεργία στη ζάχαρη. Φτερνίστηκε. Από το φτέρνισμα γύρισε ανάποδα κι έριξε τον Αχελώο. Βλέποντάς τον να πέφτει, τον λυπήθηκε και τον έσωσε πιάνοντάς τον με το πτερύγιό της. Από το πτερύγιο τον τσούλησε στην πλάτη της βγάζοντας μπουρμπουλήθρες και τότε ο Αχελώος αποφάσισε να την ονομάσει Μπουρμπουληθρούλα. Τ’ όνομα άρεσε πολύ στη φάλαινα κι έτσι συμφώνησε να τον πάει στο σπίτι του.

— Παππού! Παππού, δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε!

— Τι έγινε αγόρι μου; — Πολλά και διάφορα, άκου! Μόλις έφτασα στο νησί… μπλα μπλα μπλα…

— Ουάου! Βρήκες το θησαυρό! Γίναμε πλούσιοι! Ώστε θες να σου πω και την υπόλοιπη ιστορία; — Ναι!

— Μα τη συνέχεια της ιστορίας την ανακάλυψες εσύ! Το πλοίο με το τσουνάμι παρασύρθηκε πίσω στον Καναδά και βρέθηκε μετά από τόσα χρόνια, χάρη σ’ εσένα. Είσαι ιδιοφυΐα!

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...αποφάσισε όμως, να πάει στο διπλανό νησάκι και να κατασκηνώσει εκεί επειδή το νησί του θησαυρού είχε κουνούπια και πολλές μύγες...

61

Χάρτινο ναυάγιο

Ο

καπετάνιος δίνει δυνατά εντολές στο πλήρωμα.

— Σ’ αυτό το νησί βρίσκεται ο θησαυρός σύμφωνα με την ιστορία της θρυλικής πειρατίνας! Συνεχίστε το σκάψιμο, θα γίνουμε πλούσιοι!

— Μα αρχηγέ, έχουμε σκάψει όλο το νησί κι έχουμε βρει τα πάντα… όχι όμως το θησαυρό.

— Μη λες βλακείες και σκάβε. Μετά από λίγο ένα φτυάρι χτυπάει πάνω σε κάτι σκληρό.

— Το βρήκαμε! Είναι ένα μικρό μπαούλο.

— Σπάστε την κλειδαριά, διατάζει ο καπετάνιος.

— Μόλις το έκανα, μόνο που εδώ μέσα βρίσκεται ένα βιβλίο γεμάτο άμμο…

— Δεν μπορεί, πού είναι ο πραγματικός θησαυρός; Κάντε στην άκρη! Τι είναι αυτό; Ένα άχρηστο βιβλίο! Πετάξτε το δε μας χρειάζεται!

— Καπετάνιε, λέει κάτι, μήπως να του δώσουμε άλλη μια ευκαιρία; Ο καπετάνιος παίρνει το βιβλίο στα χέρια του και ξεσκονίζει την άμμο, το ξεφυλλίζει και μένει να το κοιτάζει αμίλητος.

...οι περισσότεροι άνθρωποι μετά την απόρριψη στενοχωριούνται...

63

— Δεν το πιστεύω… Είναι το ημερολόγιο της Μαίρης Μπλακ! Βρήκαμε το ημερολόγιο της θρυλικής πειρατίνας! Ο καπετάνιος ανεβαίνει στο πλοίο, παραζαλισμένος από τα ξαφνικά γυρίσματα της τύχης. Κάθεται και ξεκινάει το διάβασμα… Ημέρα πρώτη Παρασκευή 3 Απριλίου 1738 Οι περισσότεροι άνθρωποι μετά την απόρριψη στενοχωριούνται όμως κάποιος που είναι γεννημένος πειρατής νιώθει θυμό και θέληση για εκδίκηση. Έτσι κι εγώ, η Μαίρη Μπλακ, έχοντας βιώσει την απόρριψη από τον ίδιο μου τον πατέρα, τον Μπλακ Τζακ, και το πλήρωμά του, σαλπάρω με την εκδίκηση κρυμμένη κάτω από την ανδρική μου περούκα. Για να καταλάβετε, αυτή τη στιγμή γράφω το ημερολόγιό μου στο αμπάρι του πλοίου του πατέρα μου, το Μαύρο Μαργαριτάρι, ντυμένη άντρας! Έχω μπαρκάρει ως μούτσος στο καράβι με το όνομα Τομ Μάρτιν. Θα τους δείξω ότι αξίζω παρόλο που είμαι γυναίκα. Μόλις αναγνωρίσουν την αξία μου, θα πάρω την εκδίκησή μου! Ο πατέρας μου ψάχνει έναν πολύ μεγάλο θησαυρό τον οποίο σκοπεύω να κλέψω. Αν οτιδήποτε πάει στραβά έχω ένα αντίγραφο του χάρτη. Κοιμάμαι σε μια αιώρα στην καμπίνα με το μπαρούτι μαζί με άλλους τέσσερις ναύ...το ξεφυλλίζει και μένει να το κοιτάζει...

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...ξεσκονίζει την άμμο, το ξεφυλλίζει και μένει να το κοιτάζει αμίλητος...

65

τες. Κάθε βράδυ πίνουν το κρυμμένο ρούμι και μεθάνε. Με κοιτάνε περίεργα γιατί προσπαθώ να μην πίνω μήπως και αποκαλυφθώ. Φοβάμαι ότι θ’ αρχίσουν να υποψιάζονται κάτι… Ίσως πρέπει να πίνω πού και πού. Σήμερα ο άνεμος είναι δυτικός και τα πανιά είναι όρτσα. Θα περάσουμε δίπλα από ένα νησί με ηφαίστειο και ύστερα θ’ αγκυροβολήσουμε στη θάλασσα των Φαλαινών. Ημέρα δεύτερη Σάββατο 4 Απριλίου Σήμερα ξεκινήσαμε από τη θάλασσα των Φαλαινών για το Βόρειο νησί Καϊμάν. Σύμφωνα με το χάρτη, πρέπει να πάμε βόρεια και ο καπετάνιος—πατέρας μου λέει πως ο άνεμος μας ευνοεί. Τώρα κανονικά θα έπρεπε να καθαρίζω τα κανόνια αλλά προτίμησα να γράψω στο ημερολόγιό μου. Όταν μεσημέριασε, ήμαστε αρκετά κοντά στο νησί. Βλέπαμε μια μεγάλη παραλία όπου ήταν αραγμένα δύο άλλα πειρατικά πλοία. Ακολούθησε συμπλοκή και καταφέραμε να πάρουμε στην κατοχή μας ένα από τα καράβια αυτά. Έγινα ήρωας στα μάτια του πληρώματος και του καπετάνιου. Έχω κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και από τη στιγμή αυτή μπορώ να υλοποιήσω το δεύτερο μέρος του σχεδίου μου. Έχω ξεκινήσει να μαζεύω τα υλικά για να βουλιάξω το πλοίο. Τα λάφυρα που πρόσφατα αποκτήσαμε έπαιξαν πολύ σημαντι-

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...ο ναύτης που ήταν πάνω έπεσε, στο καράβι έγιναν πολλές καταστροφές...

67

κό ρόλο γιατί είχε πολλά καινούργια σπαθιά και εργαλεία εκτός από τα χρυσαφικά και τα μαργαριτάρια. Κατεβήκαμε στο νησί και ξεκινήσαμε να περπατάμε ψάχνοντας τα σωστά σημάδια, δύο φοίνικες που ανάμεσά τους να έχουν ένα βράχο. Περπατούσαμε τρεις ώρες χωρίς να βρούμε τίποτα. Αποφασίσαμε να φύγουμε για να ψάξουμε τα γύρω νησιά.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

Ημέρα τρίτη Κυριακή 5 Απριλίου Σήμερα ξεκινήσαμε την εξερεύνηση στα υπόλοιπα νησιά. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είδαμε ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο στον ουρανό. Κανείς δεν έδωσε σημασία γιατί ο αέρας ήταν αντίθετος κι έμοιαζε να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μετά από μια ώρα όμως ο αέρας άλλαξε, το σύννεφο ερχόταν καταπάνω μας αλλά ήταν πολύ αργά πια για να γυρίσουμε στο νησί… Η καταιγίδα ήταν μεγάλη και προσπαθούσαμε να βγούμε από αυτή. Ξαφνικά μία αστραπή χτύπησε το κατάρτι. Ο ναύτης που ήταν πάνω έπεσε, στο καράβι έγιναν πολλές καταστροφές και το κατάρτι άνοιξε μια τρύπα στο αμπάρι. Το καράβι άρχισε να μπάζει νερά και όλοι προσπαθούσαμε να κλείσουμε τις τρύπες με ό,τι είχαμε εύκαιρο. Αργότερα, όταν η καταιγίδα είχε πια περάσει, αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω στο Βόρειο νησί Καϊμάν, εκεί, ίσως να φρόντιζαν καλύτερα τον τραυματισμένο ναύτη.

69

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

70

Το σχέδιό μου σιγά σιγά ολοκληρώνεται. Έχω κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και πιστεύουν πως αξίζω ως ναύτης. Ο καπετάνιος μάλιστα είπε πως, αν βρούμε το θησαυρό, θα με προβιβάσει σε μεγαλύτερη θέση. Επιτέλους έχουν καταλάβει τις δυνατότητές μου! Κοιτάω το χάρτη ξανά και ξανά. Τα βήματα μας είναι σωστά, δεν καταλαβαίνω τι έχει πάει στραβά. Περπατώντας και πάλι στο νησί, ξαφνικά μου πέφτει ο χάρτης και γυρίζει ανάποδα. Κοιτώντας τον γυρισμένο έτσι, ανάποδα… κατάλαβα! Αυτή ήταν η σωστή του πλευρά! Έτρεξα και το είπα στο πλήρωμα κι αποφασίσαμε ότι θα ξεκινήσουμε αύριο το ξημέρωμα για το Νότιο Καϊμάν… δηλαδή το Βόρειο Καϊμάν... Τι μπέρδεμα! Το βράδυ έγινε γλέντι. Όταν μεθύσανε αρκετά, πήγα κάτω να ετοιμάσω τα πράγματά μου. Σκοπεύω να το σκάσω με το θησαυρό μόλις τον βρούμε. Τους υπόλοιπους θα τους ξεφορτωθώ βουλιάζοντας το πλοίο λίγο έξω από το νησί. Έφτιαξα τα μπαούλα με τα πράγματά μου και τα έκρυψα στη βάρκα με την οποία θα δραπετεύσω. Τώρα πια όλοι κοιμούνται μετά από το μεθύσι. Είμαι έτοιμη για αύριο. Θα φτάσουμε στο νησί κατά το βράδυ κι έτσι θα είναι πιο εύκολο να πραγματοποιήσω το σχέδιό μου.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

71

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

72

Η σελίδα της επόμενης ημέρας έχει βραχεί και καταστραφεί. Διακρίνεται μόνο η ημερομηνία. Δεν φαίνονται πια οι συντεταγμένες και ο καπετάνιος δεν μπορεί να καταλάβει ποια ήταν η ακριβής θέση του πλοίου της Μαίρης. Κατά τ’ άλλα το ημερολόγιο είναι σε πολύ καλή κατάσταση και συνεχίζει το διάβασμα χωρίς να δώσει τη σημασία που πρέπει στην κατεστραμμένη σελίδα. Το διάβασμα τον έχει συνεπάρει.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

Ημέρα τέταρτη Δευτέρα 6 Απριλίου Αυτές είναι οι τελευταίες μου στιγμές σ’ αυτό το καράβι. Έχω ανοίξει την τρύπα και το καράβι σιγά σιγά βουλιάζει. Η τρύπα είναι μικρή αλλά δε με νοιάζει γιατί είναι όλοι μεθυσμένοι, πάλι. Γιορτάζουν την ανακάλυψη του θησαυρού. Τους έχω κλειδώσει μέσα στο αμπάρι. Μόνο τον πατέρα μου δεν έχω βρει, κάπου θα κοιμάται μεθυσμένος κι αυτός ίσως. Αφήνω το ημερολόγιο στη βάρκα με τ’ άλλα μου πράγματα και πάω να πάρω το θησαυρό! Θέλω να πάω να ζήσω μακριά, σ’ ένα νησί που να μην αράζουν πειρατικά πλοία. Ρίχνω τη βάρκα στη θάλασσα και την αφήνω χωρίς άγκυρα γιατί έχει άπνοια. Έτσι κι αλλιώς σε δύο λεπτά θα έχω φύγει! Οι επόμενες σελίδες είναι λευκές. Ο καπετάνιος επανέρχεται απότομα στην πραγματικότητα κι αναρωτιέται τι να έγινε η ξακουστή αυτή πειρατίνα και γιατί το ημερολόγιο δε συνεχίζει 73

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...μόνο τον πατέρα μου δεν έχω βρει, κάπου θα κοιμάται μεθυσμένος κι αυτός ίσως...

74

άλλο από το σημείο που η βάρκα πέφτει στη θάλασσα χωρίς άγκυρα. Η αλήθεια είναι πως η συνέχεια ήταν καταστροφική και για το πλήρωμα αλλά και για την ίδια τη Μαίρη Μπλακ. Ενώ είναι έτοιμη ν’ αρπάξει το θησαυρό, ξαφνικά η πόρτα ανοίγει κι ορμάει μέσα ο πατέρας της. Τραβάει την περούκα και το μουστάκι της κι έξαλλος από θυμό τη σπρώχνει πίσω. Της εξηγεί πώς την κατάλαβε. Αρχίζει μια λογομαχία, κανείς δεν καταλαβαίνει πως το πλοίο ακυβέρνητο και σχεδόν βουλιαγμένο πλέει προς τους υφάλους κοντά στο νησί… Ο πατέρας κλειδώνει την πόρτα για να μη δραπετεύσει η κόρη του μην ξέροντας τι τους περίμενε. Η Μαίρη προσπαθεί να δραπετεύσει αλλά μάταια. Το πλοίο πέφτει πάνω στους υφάλους και κανείς δεν προλαβαίνει να σωθεί. Ο καπετάνιος κοιτάζει το ημερολόγιο όταν ξαφνικά θυμάται το χάρτη που είχε αναφέρει η Μαίρη. Γυρνάει τις σελίδες και στο τέλος του ημερολογίου τον βρίσκει. Χωρίς όμως τη σελίδα που λείπει είναι άχρηστος γιατί ο θησαυρός δε βρίσκεται πια στο νησί, βούλιαξε μαζί με το πλοίο. Πού ακριβώς να ήταν αγκυροβολημένο το πλοίο; Ο καπετάνιος αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο να βρει το θησαυρό ώσπου χάθηκε κι ο ίδιος κάπου στην Καραϊβική και κανείς δεν έμαθε ποτέ τι απέγινε κι αν βρήκε το θησαυρό…

Μοιάζει με όνειρο

Μ

—

παμπά, μπαμπά έπιασα το μεγαλύτερο ψάρι που έχεις δει στη ζωή σου!

— Μπράβο, Άλεξ μου! Η Ελίζα πού εί-

ναι; — Δεν ξέρω και δε με νοιάζει.

— Μπαμπά, μπαμπά, ο Άλεξ έκλεψε το ψάρι που έπιασα!

— Αγάπες μου, δεν πειράζει, μην τσακώνεστε, ούτως ή άλλως μόνοι μας είμαστε στο νησί οπότε όλοι θα φάμε από το ψάρι.

— Μπαμπά, Άλεξ, πάμε να παίξουμε κρυφτό!

— Τώρα, ερχόμαστε!

— Ελίζα, θα τα φυλάω εγώ. Πηγαίνετε να κρυφτείτε εσύ και ο Άλεξ!

— Άλεξ, Άλεξ, πάμε να κρυφτούμε πάνω στο δέντρο. Πρόσεχε τις καρύδες και τις… μαϊμούδες!

— Πέντε, δέκα, δεκαπέντε… φτου και βγαίνω! Κάπως έτσι περνούν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες… στο ερημικό νησί. Ένα πρωί, καθώς τα παιδιά έτρωγαν, ρώτησαν τον μπαμπά τους: — Μπαμπά, πότε έχασες τη μαμά; — Λοιπόν παιδιά, μία μέρα που πηγαίναμε με τη μαμά βόλτα με μια βάρκα άρχισε να φυσά-

...πάρτε τα μαϊμουδάκια σας...

Ι

...πάρτε τα μαϊμουδάκια σας, τον Μπούμπι και την Λούλα κι έρχομαι να σας πω ένα παραμύθι...

75

ει πολύ, πολύ δυνατά και η βάρκα αναποδογύρισε… η μαμά δυστυχώς δεν ήξερε να κολυμπάει και η θάλασσα την κράτησε για πάντα στην αγκαλιά της!

— Δηλαδή δε θα ξαναγυρίσει ποτέ; — Όχι, αγάπες μου, δυστυχώς δε θα γυρίσει ξανά. Ποτέ…

— Μπαμπά, μη στενοχωριέσαι, μια χαρά δεν περνάμε οι τρεις μας; — Ναι, μια χαρά περνάμε… Ελάτε! Ώρα για ύπνο! Πηγαίνετε στα κρεβάτια σας, τώρα! Πάρτε τα μαϊμουδάκια σας, τον Μπούμπι και τη Λούλα κι έρχομαι να σας πω ένα παραμύθι! Ποιο παραμύθι θέλετε να σας πω; — Mπαμπά, εγώ θέλω να μας πεις την Πεντάμορφη και το τέρας.

— Όχι, αυτό είναι για κορίτσια.

— Παιδιά, μη μαλώνετε, θα σας πω την ιστορία του Μόγλι!

— Ωραία! Με την πρώτη πρόταση που είπε, τα παιδιά έβλεπαν ήδη το τέταρτο όνειρο… Το επόμενο πρωί άρχισε μία μέρα γεμάτη εκπλήξεις για τα παιδιά.

— Καλημέρα, μπαμπά!

— Καλημέρα, παιδιά! Καθώς έτρωγαν πρωινό, παρατήρησαν κάτι ασυνήθιστο: ένα καράβι είχε αράξει στον διπλανό κόλπο! Πόσο καιρό είχε ν’ αράξει καράβι στο νησί!

— Μπαμπά, τι είναι αυτό το μεγάλο πράγμα; — Ναι, μπαμπά τι είναι αυτό και τι κάνει εδώ;

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

ΙΙ

77

Τα παιδιά ήταν γεμάτα απορία και ο μπαμπάς αποφάσισε να πάει να μιλήσει με τους ανθρώπους του καραβιού.

— Καλημέρα σας, πώς και απ’ τα μέρη μας; — Καλημέρα και σ’ εσάς! Πηγαίνοντας προς την Αμερική εμφανίστηκαν βλάβες και αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε εδώ. Ταξιδεύουμε εδώ και δύο εβδομάδες, μεταφέρουμε τρόφιμα και τα πηγαίνουμε στη Νέα Υόρκη.

— Ενδιαφέρον! Μήπως θα μπορούσατε να πάρετε μαζί σας τα δύο μου παιδιά και να τα πάτε στην πόλη; — Βεβαίως! Με μεγάλη μας χαρά!

— Παιδιά, αυτοί οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ καλοί, ταξιδεύουν μ’ ένα καράβι και πάνε στην πόλη τρόφιμα.

— Ωραία και τι μας το λες εμάς; — Λοιπόν παιδιά, μπορεί να σας φανεί λίγο περίεργο μα θα ήταν καλύτερα για σας αν σας έπαιρναν μαζί τους.

— Τι; Γιατί; — Λοιπόν, ήρθε η ώρα να σας πω μια αληθινή ιστορία…

— Τι εννοείς, μπαμπά; — Ήσαστε μικρά, ήταν το πρώτο σας ταξίδι με πλοίο. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, μία τορπίλη χτύπησε το πλοίο κι εκείνο βυθίστηκε. Εσείς, είχατε την τύχη με το μέρος σας, δεν πνιγήκατε, σωθήκατε!

— Εσύ κι η μαμά; Πού ήσαστε; — Ήμαστε εδώ.

— Εδώ; Ταξιδεύαμε μόνοι; Τι εννοείς, μπαμπά;

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

ΙΙΙ

...παρατήρησαν κάτι ασυνήθιστο: ένα καράβι είχε αράξει στο διπλανό κόλπο...

79

— Εννοώ… Να, η θάλασσα σας έφερε σ’ εμένα.

— Η θάλασσα μας έφερε; — Ναι, η αλήθεια είναι πως εγώ απλώς σας μεγάλωσα. Στο πλοίο ήσαστε με τους γονείς σας, τους πραγματικούς σας γονείς. Εγώ σας έσωσα, σας βρήκα στην παραλία φορώντας μόνο τα βραχιολάκια με τα ονόματά σας, αυτά που φοράτε και τώρα. Εγώ απλώς σας μεγάλωσα. Έτσι βρεθήκαμε να ζούμε εμείς οι τρεις μόνοι σ’ αυτό το ερημικό νησί!

— Τι λες, μπαμπά; Αυτή η ιστορία είναι τρελή. Εσύ είσαι ο μπαμπάς μας.

— Δυστυχώς όχι. Γι’ αυτό πιστεύω ότι το πλοίο αυτό ίσως να είναι η μοναδική σας ευκαιρία ν’ αναζητήσετε τους πραγματικούς σας γονείς. Ίσως να σώθηκαν κι αυτοί, ίσως όχι, πρέπει να το μάθετε! Πηγαίνετε μαζί τους!

— Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μας, μπαμπά; Θα μας λείψεις!

— Παιδιά κι εμένα θα μου λείψετε πάρα πολύ αλλά δεν μπορώ ν’ αφήσω αυτόν τον τόπο, εδώ σας μεγάλωσα κι εδώ έχω ζήσει τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου!

— Να ξέρεις πως θα γυρίσουμε να σε βρούμε…

— Πάρτε τα μαϊμουδάκια σας και πηγαίνετε γρήγορα στο καράβι. Θα μου υποσχεθείτε μόνο πως δε θα μαλώνετε.

— Σου το υποσχόμαστε!

— Να προσέχετε… καλό ταξίδι! Κάπως έτσι ο Άλεξ και η Ελίζα πήραν το δρόμο για τη Νέα Υόρκη…

...μία τορπίλη χτύπησε το πλοίο κι εκείνο βυθίστηκε...

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

83

Μετά από μία εβδομάδα έφτασαν στην πόλη. Όλα τους φαίνονταν τόσο διαφορετικά. Πανύψηλα κτήρια, πολλά μαγαζιά και κυρίως πολύς κόσμος! Μα το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να βρουν τους πραγματικούς τους γονείς. Έψαξαν παντού, ρώτησαν κόσμο μέχρι και στο αστυνομικό τμήμα πήγαν για να ζητήσουν βοήθεια. H αστυνομία έκανε τ’ αδύνατα δυνατά μα δυστυχώς δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να βρουν τους γονείς των παιδιών… Τα παιδιά ήταν τόσο απογοητευμένα που πίστεψαν πως δε θα έβλεπαν τους αληθινούς τους γονείς ποτέ ξανά! Μα πιο πολύ απ’ όλους τους έλειπε ο άνθρωπος που τόσα χρόνια τα μεγάλωνε. Μετά από λίγες μέρες, μία σκέψη καρφώθηκε στο μυαλό τους. Τα παιδιά ήθελαν να επισκεφθούν το ναυάγιο που τους είχε στοιχειώσει το μυαλό. Αποφάσισαν, την επόμενη κιόλας μέρα, να πάρουν εξοπλισμό καταδύσεων, οδηγό και να πάνε στο ναυάγιο. Όταν έφτασαν τα συναισθήματα τους ήταν ανάμεικτα! Τη στιγμή που βρίσκονταν στο βυθό της θάλασσας κι έβλεπαν τους χώρους του πλοίου που δεν είχαν καταστραφεί, ένιωσαν να περνά η ζωή τους μπροστά από τα μάτια τους. Τους έρχονταν σκηνές και στιγμιότυπα από τα παλιά χρόνια! Ήρθε ακόμα και η εικόνα των γονιών τους στη σκέψη τους, κάπως θολή αλλά για πρώτη φορά, τους θυμήθηκαν. Όταν ο οδηγός τους έκανε νόημα ν’ ανέβουν, κάτι απρόσμενο συνέβη. Καθώς έφταναν στην επιφάνεια, είδαν μέσα από το νερό τη θολή εικόνα δύο προσώπων. Τους φάνηκαν πολύ γνωστά. Τα παιδιά τέντωσαν τα χέρια

IV

85

τους για να τα τραβήξουν έξω. Μόλις βρέθηκαν και οι τέσσερις στη βάρκα κοιτάχτηκαν επίμονα αμίλητοι. Τα παιδιά είχαν παγώσει! Αλλά και τα πρόσωπα απέναντί τους είχαν την ίδια έκφραση. Εκείνη τη στιγμή ο άντρας και η γυναίκα είπαν με μια φωνή: — Ελίζα, Άλεξ δεν το πιστεύουμε ότι σας βρήκαμε μετά από τόσο καιρό! Μοιάζει με όνειρο. Είμαστε οι γονείς σας…

— Μα πώς είστε σίγουροι; Πώς μας αναγνωρίσατε; — Από τα βραχιολάκια που φοράτε στο χέρι σας. Επιτέλους σας βρήκαμε!

— Μαμά, μπαμπά!

— Μα πώς επιβιώσατε; Ήσαστε τόσο μικρά…

— Θα σας τα εξηγήσουμε όλα στο δρόμο για το σπίτι, ετοιμαστείτε για ένα μακρινό ταξίδι.

— Μα το σπίτι μας είναι κοντά…

— Μπαμπά, μαμά, ήρθε η ώρα να γνωρίσετε το δικό μας σπίτι… Κάποιος μας περιμένει εκεί.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

87

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...ύστερα από λίγο ένιωσα τα βλέφαρά μου να κλείνουν, άφησα το βιβλίο μου στο κομοδίνο, κοίταξα το διπλανό άδειο κρεβάτι και νόμισα ότι άκουσα τον Κάμερον να με καληνυχτίζει σαν τότε...

88

Η ζωή συνεχίζεται!

Ε

πόμενος! είπε ο ελεγκτής εισιτηρίων στην — είσοδο του πλοίου.

— Γεια σας, ορίστε το εισιτήριό μου.

— Πολύ αγχωμένη φαίνεστε κυρία… Μόργκαν.

— Έχω δυσάρεστες αναμνήσεις όσον αφορά στα ταξίδια με πλοία.

— Μην ανησυχείτε! Το πλοίο μας είναι ασφαλέστατο και το προσωπικό μας άριστα εκπαιδευμένο για κάθε είδους κατάσταση.

— Ευχαριστώ πολύ. Σίγουρα θα ξανασυναντηθούμε μέσα στο καράβι. «Του—τούουου» ακούστηκε ο προειδοποιητικός ήχος για την αναχώρηση. Ξαφνικά, δυσάρεστες αναμνήσεις άρχισαν να με κατακλύζουν, αναμνήσεις από το τρομερό ναυάγιο του «Βρετανικού», στις 21 Νοεμβρίου του 1916. Θυμήθηκα τη χαρά που ένιωσα τότε όταν άκουσα τον ήχο αυτό σ’ εκείνο το πλοίο. Εκείνη τη μέρα ταξίδευα, με τον αρραβωνιαστικό μου, τον Κάμερον, στη Λήμνο μόνο που ποτέ δε φτάσαμε εκεί! «Παρακαλούνται όλοι οι επιβάτες να συγκεντρωθούν στο χώρο του καταστρώματος για να δοθούν οι οδηγίες ασφαλείας σε περίπτωση κιν89

δύνου», ακούστηκε η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα του πλοίου. Μόλις τελείωσε η διαδικασία, μπορέσαμε πια να πάμε στις καμπίνες μας. Μπήκα στην καμπίνα μου, ξάπλωσα στο κρεβάτι κι άρχισα να διαβάζω. Ύστερα από λίγο ένιωσα τα βλέφαρά μου να κλείνουν, άφησα το βιβλίο μου στο κομοδίνο, κοίταξα το διπλανό άδειο κρεβάτι και νόμισα ότι άκουσα τον Κάμερον να με καληνυχτίζει σαν τότε! Είχα κλείσει τα μάτια μου όταν ξαφνικά άκουσα κάποιον να χτυπά διστακτικά την πόρτα. Απόρησα ποιος να είναι τέτοια ώρα. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου κι άνοιξα την πόρτα. Εκεί στεκόταν ένας ψηλόλιγνος κύριος, στην ηλικία μου περίπου. «Μήπως θα μπορούσατε να μου δώσετε μία πετσέτα; Εφόσον σας περισσεύει φυσικά!», ρώτησε. «Ασφαλώς! Μια στιγμή να σας τη φέρω… Ορίστε η πετσέτα που ζητήσατε.» «Ευχαριστώ πολύ», είπε κι έφυγε. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και από την κούραση κοιμήθηκα αμέσως. Ονειρεύτηκα ότι έμπαινα στο «Βρετανικό» όλο χαρά για το ταξίδι μου στη Λήμνο. Πηγαίναμε εκεί για να γνωρίσω τους γονείς του Κάμερον, που έμεναν μόνιμα στο νησί και για να περάσουμε τις καλοκαιρινές διακοπές μαζί τους. Στ’ όνειρό μου άκουσα τον ήχο της σειρήνας του συναγερμού. Ξύπνησα αναστατωμένη από αυτό τον εφιάλτη. Η ώρα ήταν πέντε τα ξημερώματα. Προσπάθησα να ξανακοιμηθώ αλλά ήταν αδύνατο, οι σκέψεις μου με βασάνιζαν. Είχαν στοιχειώσει το

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

91

μυαλό μου. Έχοντας πάντα στην τσάντα μου ένα σημειωματάριο αποφάσισα να καταγράψω όλες τις αναμνήσεις που με ταλαιπωρούσαν. Άρχισα να γράφω… «Ήταν ξημερώματα της 11ης Νοεμβρίου όταν επιβιβαστήκαμε ο Κάμερον κι εγώ στο πλοίο του «Βρετανικού» με το οποίο θα ταξιδεύαμε από το λιμάνι του Λίβερπουλ στη Λήμνο. Όταν μπήκαμε στο πλοίο, ήμαστε πολύ χαρούμενοι για το μεγάλο μας ταξίδι. To πλοίο, ένα θεόρατο δημιούργημα, προκαλούσε δέος με την πρώτη ματιά! Το εσωτερικό του ήταν πολυτελέστατο, μεγάλα σαλόνια στόλιζαν κάθε γωνιά του. Η τραπεζαρία είχε εκπληκτική θέα στη θάλασσα. Μόλις μπήκαμε στην καμπίνα, εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από την τάξη και την καθαριότητα που επικρατούσε. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας και κατεβήκαμε στον πρώτο όροφο του πλοίου για να φάμε το πρωινό μας. Ένας τεράστιος μπουφές απλωνόταν κατά μήκος της αίθουσας. Μια ευχάριστη μυρωδιά αναδυόταν στο χώρο από τα φαγητά. Επιλέξαμε ένα τραπέζι δίπλα στη τζαμαρία, καθίσαμε, κι αμέσως ένας σερβιτόρος παρουσιάστηκε μπροστά μας. Έστρωσε το τραπέζι στο οποίο καθόμαστε και μας σέρβιρε καφέ. Τότε, σηκωθήκαμε για να επιλέξουμε το πρωινό μας από τον πολυτελέστατο μπουφέ. Μόλις τελειώσαμε το γεύμα μας, αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε το πλοίο. Περπατούσαμε συζητώντας, βρεθήκαμε στο χώρο της πισίνας κι αποφασίσαμε ν’ ανέβουμε στον επάνω όροφο με τον ανελκυστήρα που ...άκουσα τον ήχο της σειρήνας του συναγερμού...

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

93

ήταν μεγάλος και στο εσωτερικό του ήταν τοποθετημένος ένας καναπές! Το χαλί, που τον στόλιζε, είχε σχεδιασμένο ένα ασυνήθιστο κυανό μοτίβο. Φτάνοντας στο δεύτερο πάτωμα, αποφασίσαμε να κάτσουμε στο μεγαλοπρεπές σαλόνι. Εκεί απολαύσαμε ένα αυθεντικό γιαπωνέζικο τσάι. Έπειτα επιστρέψαμε στην καμπίνα και φορέσαμε τα μαγιό μας για να κολυμπήσουμε στην πισίνα. Με το που φτάσαμε στην πισίνα, λόγω της ζέστης που επικρατούσε, βουτήξαμε κατευθείαν. Το νερό ήταν τόσο αναζωογονητικό ώστε το απολαύσουμε για πολλή ώρα. Τις υπόλοιπες δέκα μέρες τις περάσαμε εκμεταλλευόμενοι τις έξοχες παροχές του πλοίου.» Απρόσμενα μου χτύπησαν την πόρτα και με ενημέρωσαν πως ο μπουφές του πρωινού ήταν έτοιμος. Έτσι αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα και πήγα στην τραπεζαρία. Σερβιρίστηκα και κάθισα στο πιο φωτεινό τραπέζι. Παρατηρούσα το πλοίο όταν το βλέμμα μου έπεσε πάνω σ’ έναν άντρα. Ο άντρας αυτός έμοιαζε υπερβολικά με τον Κάμερον, τον Κάμερον που έχασα στο ναυάγιο. Έπρεπε να του μιλήσω, να τον ρωτήσω αν ήταν πραγματικά αυτός. Κάθισε στο διπλανό τραπέζι. Ξαφνικά, το δαχτυλίδι των αρραβώνων μας γλίστρησε από το δάχτυλό μου κι έπεσε στη μοκέτα. Εκείνος έσκυψε να το πιάσει. Το παρατήρησε για αρκετή ώρα κι αναπάντεχα το πρόσωπό του έλαμψε.

— Ρόζα! Πόσο καιρό έχω να σε δω... είπε συγκινημένος.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

95

— Κάμερον! είπα και η φωνή μου πνίγηκε στους λυγμούς. Αγκαλιαστήκαμε κι αποφασίσαμε να κάτσουμε μαζί για το πρωινό.

— Δεν το πιστεύω ότι είμαστε ξανά μαζί. Νόμιζα πως σ’ έχασα για πάντα! είπα.

— Γύρισα όλο τον κόσμο για να σε βρω! είπε εκείνος.

— Είσαι το ίδιο ευγενικός και γλυκός, όπως σε θυμάμαι.

— Ορίστε το δαχτυλίδι σου, είπε και στάθηκε στο ένα γόνατο, το φοράς ακόμα; — Ναι! είπα και δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά μου.

— Έχουν περάσει τόσα χρόνια! άλλαξε θέμα ο Κάμερον.

— Έχω τόσα πράγματα να σου πω από τότε! είπα κι έπεσα στην αγκαλιά του.

— Θέλω να συζητήσουμε για το ναυάγιο, πού χάθηκες; Θέλω να μάθω επιτέλους την αλήθεια, Ρόζα!

— Κι εγώ το ίδιο! Φαντάσου πως για ν’ αφήσω πίσω μου όλες αυτές τις αναμνήσεις, άρχισα να γράφω ένα βιβλίο.

— Θες να μου το διαβάσεις; Ίσως μπορώ να σε βοηθήσω να το συνεχίσεις, προσφέρθηκε αυτός.

— Το έχω μαζί μου, του είπα κι άρχισα να του το διαβάζω. «…Τις υπόλοιπες δέκα μέρες τις περάσαμε εκμεταλλευόμενοι τις έξοχες παροχές του πλοίου.»

— Πολύ ωραίο! είπε. Μήπως θυμάσαι μετά τι έγινε;

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...ξαφνικά, το δαχτυλίδι των αρραβώνων μας γλίστρησε από το δάχτυλό μου κι έπεσε στη μοκέτα...

97

— Ναι… οι αναμνήσεις μου όμως είναι αποσπασματικές.

— Θυμάμαι καθαρά τις τελευταίες στιγμές, είπε.

— Ας αρχίσουμε το γράψιμο… «…Την ενδέκατη όμως μέρα όλα άλλαξαν. Τα χαράματα της 21ης Νοεμβρίου ακούστηκε η σειρήνα του συναγερμού. Επικράτησε μεγάλη αναστάτωση στο κατάστρωμα. Όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι, παιδιά φώναζαν ενώ άντρες και γυναίκες ρωτούσαν το προσωπικό τι γινόταν. Το πλοίο ταλαντευόταν. Ο Κάμερον πληροφορήθηκε αμέσως τι συνέβαινε. Το πλοίο κλυδωνίστηκε από μια ισχυρή έκρηξη στο μηχανοστάσιο ενώ έπλεε σε φουρτουνιασμένη θάλασσα! Οι βάρκες διάσωσης δεν κατέβηκαν. Οι επιβάτες μέσα στην αγωνία τους πηδούσαν στη θάλασσα από τα παράθυρα και τις μισάνοιχτες πόρτες. Ο Κάμερον κι εγώ, μαζί με τον αναστατωμένο όχλο, πηδήξαμε στη θάλασσα από το κατάστρωμα. Απομακρυνθήκαμε όσο μπορούσαμε. Γύρισα το κεφάλι μου να δω για τελευταία φορά το «Βρετανικό» όμως το μόνο που μπορούσα να διακρίνω ήταν το πλοίο να κόβεται στη μέση. Το μισό βυθιζόταν πλακώνοντας εκατοντάδες ανθρώπους. Ενώ κάποτε γοητευόμουν από το θεόρατο πλοίο του «Βρετανικού» τώρα το μόνο που ένιωθα ήταν απελπισία! Κοίταξα δίπλα μου, εκεί που πριν από λίγο βρισκόταν ο Κάμερον. Δεν ήταν πια εκεί. Άρχισα να φωνάζω, να καλώ το όνομά του αλλά καμία απάντηση. Νόμιζα πως είχε χαθεί για πάντα. Κολυμπώντας για κάποιες ώρες έφτασα ως την Κέα.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

99

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...τώρα το μόνο που ένιωθα ήταν απελπισία...

100

Όταν βγήκα στη στεριά ξαναφώναξα τον Κάμερον αλλά τίποτα. Άρχισα να κλαίω. Ήρθε στο νου μου η συγκινητική ανακοίνωση του πλοιάρχου, Τσαρλς Μπάλετ, πριν βυθιστεί το πλοίο και ξαναβρήκα το κουράγιο μου. Θα τη θυμάμαι για πάντα: Μπορεί σήμερα να χαθούν ζωές, όμως για τους επιζώντες η ζωή συνεχίζεται, μην τα παρατήσετε ποτέ. Σας ζητώ μέσα από την καρδιά μου συγγνώμη που δεν κατόρθωσα να σας αποβιβάσω στη στεριά. Όμως τώρα δε θα εγκαταλείψω το μέρος που αγάπησα περισσότερο απ’ όλα και στο οποίο ένιωθα ζεστασιά κάθε φορά που το κατεύθυνα. Θα μείνω για πάντα εδώ. Σας εύχομαι καλή τύχη…»

— Εμείς οι δυο ήμαστε τυχεροί τελικά. Έτσι δεν είναι, Κάμερον;

Καλωσορίσατε στην «Ελευθερώτρια»!

Π

άντα έβλεπα εφιάλτες, αλλά εκείνη τη μέρα είδα κάτι παράξενο: ένα τσίρκο όπου υπήρχαν πολλά άγρια ζώα. Ανάμεσά τους ήταν και φίδια. Ξαφνικά, αυτά κατευθύνθηκαν προς εμένα. Φοβήθηκα. Ξύπνησα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Ήξερα ότι τα φίδια σήμαιναν πως κάτι θα πάει στραβά μα δεν μπορούσα να φανταστώ τι με περίμενε. Το πρωί ετοιμάστηκα για το μεγάλο ταξίδι στη Νότια Αφρική. Καθώς πήγαινα στο λιμάνι του Λίβερπουλ, είδα πολλούς διάσημους ανθρώπους, στρατιωτικούς και πολιτικούς, να κατευθύνονται προς το ίδιο κρουαζιερόπλοιο μ’ εμένα. «Όλοι οι άνθρωποι που διοικούν τη χώρα θα είναι μέσα σ’ αυτό!» σκέφτηκα. Το ταξίδι θα διαρκούσε δύο εβδομάδες. Εγώ θα δούλευα ως λοστρόμος.

— Μαμά, μαμά! φώναξε ένα παιδάκι δίπλα μου. Κοίτα αυτό το γιγάντιο πλοίο! Μ’ αυτό θα πάμε ταξίδι; — Ναι, παιδί μου, μ’ αυτό, απάντησε η μαμά του. Πάμε, όμως, γρήγορα, να μη το χάσουμε. Κοίταξα το πλοίο. Στ’ αλήθεια ήταν μεγάλο, όμως ήταν και όμορφο, αστραφτερό και κα-

...καλωσορίσατε στην Ελευθερώτρια, σας ευχόμαστε ένα όμορφο ταξίδι...

101

θαρό, σαν να ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευε. Το κοίταζα αδιάκοπα, μέχρι που άκουσα τ’ όνομά μου.

— Τζον! Γιατί χαζεύεις; Σαλπάρουμε! είπε τ’ αφεντικό μου. Τελείωνε! Έλα να σηκώσεις την άγκυρα. Μισώ αυτή τη δουλειά. Δε μ’ αρέσει να κάνω αγγαρείες όλη την ημέρα. Ανέβηκα στο πλοίο. Ήταν ακόμα πιο όμορφο από μέσα. Μια γαλήνια, όμορφη πισίνα λαμπύριζε κάτω από το ζεστό καλοκαιρινό ήλιο. Μια μπλε πινακίδα έγραφε με άσπρα γράμματα: «Καλωσορίσατε στην Ελευθερώτρια, σας ευχόμαστε ένα όμορφο ταξίδι». Ντουζίνες ανθρώπων κάθονταν πάνω σε ξαπλώστρες, απολαμβάνοντας τη λιακάδα.

— Ξύπνα, ξύπνα, Τζον! Τι έπαθες σήμερα; Σήκωσε την άγκυρα επιτέλους! Έχουμε ήδη αργήσει! Το αφεντικό μου άρχισε να με μαλώνει πάλι. Το πλοίο με είχε μαγέψει τόσο που ξέχασα πως βρισκόμουν εκεί για δουλειά. Περπάτησα ως την άγκυρα και τη σήκωσα. Είχα συνηθίσει αυτή τη δουλειά και μου φάνηκε εύκολο. Μετά από δύο μέρες, καθώς έκανα αγγαρείες, διαπίστωσα ένα πρόβλημα στη μηχανή. Κατευθείαν έτρεξα να ειδοποιήσω τον Καπετάνιο. Μπήκα μέσα στην καμπίνα του τρομαγμένος αλλά εκείνος δεν ανησύχησε.

— Καπετάν Τζορτζ! Καπετάν Τζορτζ! του είπα. Εντόπισα μία βλάβη στη μηχανή του πλοίου!

— Έλα τώρα, Τζον, μου απάντησε. Σιγά μην υπάρχει βλάβη στην «Ελευθερώτρια».

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...ήξερα ότι τα φίδια σήμαιναν πως κάτι θα πάει στραβά μα δε μπορούσα να φανταστώ τι με περίμενε...

103

— Έλα να το δεις με τα ίδια σου τα μάτια!

— Δεν έρχομαι. Δε σε πιστεύω. Έφυγα. Είχα εκνευριστεί πολύ με τον Καπετάνιο. Δεν ήθελα να τον ξαναδώ ποτέ. Δύο μέρες προσπαθούσα να επιδιορθώσω τη βλάβη αλλά δεν τα κατάφερα. Την τρίτη τα παράτησα. Μόλις βγήκα από την πόρτα που ένωνε το διάδρομο με τη μηχανή, πετάχτηκε το αφεντικό μου μπροστά μου. Κατατρόμαξα.

— Πού ήσουν, Τζον; Πες μου, πού ήσουν; Όλο το πλοίο ανησύχησε πως έπεσες στην θάλασσα! είπε.

— Στη μηχανή βρισκόμουν. Έχω εντοπίσει μια βλάβη και προσπαθώ να την επιδιορθώσω. Έλα να σου δείξω… του είπα.

— Α! Αυτό δεν είναι τίποτα! Έτσι ήταν πάντα. Απάντησε. Έφυγε. Είχα θυμώσει και μ’ αυτόν τώρα. Πρόσεξα όμως έναν τόνο ανησυχίας στη φωνή του. Βγήκα στο κατάστρωμα να πάρω αέρα. Είχε νυχτώσει. Κάθισα σε μια ξαπλώστρα. Κοίταξα τον κατάμαυρο ουρανό και μου φάνηκε σαν να μου μιλούσαν τα λιγοστά αστέρια.

— Αύριο μπαίνουμε στη βάρκα και φεύγουμε! άκουσα να μου λένε. Την έκανες τη δουλειά σου, ε; — Ποια βάρκα; Ναι, απάντησα εγώ, την έκανα τη δουλειά μου.

— Ποιος μίλησε; άκουσα να λέει το αφεντικό μου. Τζορτζ, έλα, πάμε να φύγουμε! Κάποιος κρυφακούει! Δεν άκουσα τίποτε άλλο γιατί με πήρε ο ύπνος στην ξαπλώστρα. Στον ύπνο μου είδα να ...το αφεντικό μου άρχισε να με μαλώνει πάλι...

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...έπρεπε οπωσδήποτε να σπάσω τις πόρτες του πλοίου για να σώσω όσους μπορούσα...

105

πέφτω από τις σκάλες. Το περίεργο ήταν πως πονούσα! Αυτό το μυστήριο λύθηκε μόλις ξύπνησα. Είχα πέσει από την ξαπλώστρα, είχα κυλήσει μέχρι τη σκάλα και «μετρώντας» αρκετά σκαλοπάτια, είχα βρεθεί στην είσοδο για τη μηχανή του πλοίου. Τελικά, δεν ήταν περίεργο που πονούσα! Την ώρα που προσπαθούσα να καταλάβω τι έγινε, άκουσα έναν περίεργο ήχο μέσα από το χώρο της μηχανής. Μπήκα μέσα. Το δωμάτιο είχε γεμίσει καπνό από μια φωτιά που γρήγορα απλωνόταν. Πανικοβλήθηκα. Έτρεξα να ειδοποιήσω το αφεντικό μου αλλά δεν τον βρήκα. Ούτε και ο Καπετάνιος ήταν στην καμπίνα του. Βγήκα στο κατάστρωμα. Δεν πίστευα στα μάτια μου! Η φωτιά είχε εξαπλωθεί τόσο γρήγορα που είχε ήδη φτάσει ως τις ξαπλώστρες. Φοβήθηκα μήπως καούν οι βάρκες, κοίταξα προς τα εκεί αλλά… οι βάρκες έλειπαν! Πήγα γρήγορα στις καμπίνες για να ειδοποιήσω. Δυστυχώς ήταν όλες κλειδωμένες. Γιατί όμως δε χτυπούσαν οι σειρήνες; Έπρεπε οπωσδήποτε να σπάσω τις πόρτες του πλοίου για να σώσω όσους μπορούσα. Όμως, τη στιγμή που το επιχείρησα, μια δυνατή έκρηξη με τίναξε στον αέρα. Μόλις ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου, κατάλαβα πως βρισκόμουν στη στεριά. Ένα δελφίνι μου είχε σώσει τη ζωή. Κολυμπούσε στα ρηχά και περίμενε να δει αν ζούσα. Όταν σηκώθηκα, κολύμπησα ως το δελφίνι, το χάιδεψα, το ευχαρίστησα κι εκείνο έφυγε χαρούμενο που είχα επιζήσει.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...ετοίμασα μια φρουτοσαλάτα για το βραδινό μου, έφαγα κι έπεσα να κοιμηθώ πάνω σε κάτι φύλλα...

107

Κοίταξα τριγύρω μου. Φαινόταν σαν να είχα φτάσει σ’ ένα ερημονήσι. Δε μ’ άρεσε η ιδέα να είμαι μόνος. Μπροστά μου ορθωνόταν ένας μεγάλος λόφος που σκεπαζόταν από καταπράσινα θαμνώδη φυτά. Υπήρχαν αρκετά φυσικά μονοπάτια αλλά για να βρω πού κατέληγαν έπρεπε ν’ ανέβω στο λόφο. Μ’ έτρωγε η περιέργεια να δω πού οδηγούσαν όμως πεινούσα κι έπρεπε να φτιάξω μία καλύβα για να κοιμηθώ διότι είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει. Αποφάσισα πως προτεραιότητα είχε το φαγητό, για να έχω ενέργεια. Έψαξα για κανένα φοίνικα μα όταν βρήκα, δεν είχε καμιά καρύδα. Τελικά αναγκάστηκα ν’ ανέβω πάνω στο λόφο επειδή δε φαινόταν να υπάρχει άλλο δέντρο στην παραλία όπου βρισκόμουν. Άρχισα ν’ ανεβαίνω και τότε συνειδητοποίησα πόσο χρειαζόταν να περπατήσω. Ευτυχώς, στα μέσα της διαδρομής βρήκα έναν φοίνικα γεμάτο με καρύδες. Πολλές από αυτές ήταν πεσμένες. Ήταν ένα φανταστικό μέρος για να κατασκηνώσει κανείς. Υπήρχε ένα λιβάδι με θάμνους γύρω γύρω. Τελικά ήμουν μόνος μου πάνω στο νησί. Ένιωθα μοναχικά. Άρχισα να μαζεύω ξύλα για να φτιάξω την καλύβα. Μόλις την τελείωσα άρχισα να μαζεύω διάφορα φρούτα. Είχε πια νυχτώσει. Ετοίμασα μια φρουτοσαλάτα για το βραδινό μου, έφαγα κι έπεσα να κοιμηθώ πάνω σε κάτι φύλλα. Πετάχτηκα απ’ το φτωχικό μου κρεβάτι. Ο λαμπερός ήλιος με τύφλωνε. Μάλλον είχα κοιμηθεί αρκετές ώρες, παραπάνω από ένα δωδεκάωρο. Στην αρχή νόμιζα πως βρισκόμουν ακό-

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...μόλις ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου, κατάλαβα πως βρισκόμουν στη στεριά...

109

μα στο πλοίο και πως έπρεπε να συνεχίσω να κάνω αγγαρείες αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα πως ήμουν πάνω σ’ ένα νησί. Θυμήθηκα τι είχε γίνει την περασμένη μέρα, έβαλα στην τσέπη μου λίγα φρούτα κι έτρεξα να δω τι υπήρχε στην κορυφή του λόφου. Έτρεχα, έτρεχα, μέχρι που κουράστηκα. Κάθισα κι έφαγα μια καρύδα. Έπειτα συνέχισα το δρόμο μου. Είχε περάσει περίπου ένα μισάωρο απ’ την ώρα που ξύπνησα όταν έφτασα στην κορυφή του λόφου και μπροστά μου ορθωνόταν ένα μεγάλο επιβλητικό ηφαίστειο. Ήταν μαύρο και η σκιά του κάλυπτε μεγάλο μέρος του νησιού. Βρήκα μια λίμνη και γέμισα το παγούρι μου. Η γεύση του νερού της δε μ’ άρεσε αλλά έπρεπε να το πιω για να ζήσω. Άρχισα να πηγαίνω προς το ηφαίστειο. Ήταν κουραστικό αλλά ήθελα τόσο πολύ να μάθω τι υπήρχε εκεί πάνω που θα μπορούσα να σκαρφαλώνω ώρες στις πλαγιές του. Ευτυχώς, μου πήρε μόνο μία ώρα. Από την κορυφή του μπορούσα να δω όλα τα μέρη του νησιού. Ξεχάστηκα εκεί όλη την ημέρα μέχρι που νύχτωσε και με πήρε ο ύπνος. Την επόμενη μέρα, άρχισα να κατεβαίνω. Μου πήρε δύο ώρες να φτάσω ως τη σκηνή που είχα στήσει. Κάθισα να ξεκουραστώ. Ήμουν τόσο κουρασμένος από την κατάβαση που με πήρε ο ύπνος. Ήταν ήδη απόγευμα όταν με ξύπνησε ένας δυνατός θόρυβος. Κοίταξα έξω. Πάνω από το ναυάγιο, πετούσε ένα ελικόπτερο και δίπλα του δυο καΐκια. Άρπαξα δυο φρούτα κι ένα παγούρι κι έτρεξα κατά την κορυφή του ηφαιστεί-

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...ένα δελφίνι μου είχε σώσει τη ζωή...

111

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

112

ου. Από εκεί σίγουρα θα με έβλεπαν αλλά έπρεπε να φτάσω εγκαίρως για να μην έχουν φύγει. Όταν έφτασα, το ελικόπτερο κι ένα από τα δύο καΐκια είχαν φύγει αλλά ένα βρισκόταν ακόμα εκεί. Τώρα έμενε να κάνω ένα δυνατό ήχο για να κοιτάξουν προς το μέρος μου. Βρήκα μία μεγάλη πέτρα και την έσπρωξα. Άρχισε να κυλάει κι έκανε έναν τόσο δυνατό θόρυβο που θα μπορούσε να τον ακούσει κάποιος σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων. Τότε ο άνθρωπος από το καΐκι γύρισε και με είδε να τρέχω προς την παραλία. Όταν πέρασα από τη σκηνή μου, είδα πως την είχε λιώσει η πέτρα που είχα ρίξει. Έφτασα στην παραλία. Το καΐκι ήταν εκεί και με περίμενε. Πήδηξα μέσα.

— Καλημέρα, μου μίλησε ο μόνος άνθρωπος πάνω στο καΐκι, ο καπετάνιος. Πώς σε λένε; — Τζον, του απάντησα και κοίταξα τριγύρω μου. Το καΐκι ήταν σχετικά μικρό.

— Πώς έφτασες σ’ αυτό το νησί; — Το πλοίο μου, η «Ελευθερώτρια», βούλιαξε κι εμένα με τράβηξε ένα δελφίνι ως τη στεριά. Εδώ έμεινα για λίγες μέρες μέχρι που σας είδα. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε, νομίζω.

— Ένα μόνο δεν ξέρουμε, γιατί βούλιαξε το πλοίο σας. Βλέπετε ήταν ολοκαίνουργιο και σε άριστη κατάσταση όταν έφυγε από την Αγγλία. Διψάτε; — Φυσικά! Έπινα μόνο νερό από μια λίμνη που είχε απαίσια γεύση. Δέκα μέρες αργότερα, λίγο πριν φτάσω με άλλο πλοίο στην Αγγλία, ενώ μισοκοιμόμουν σε μία ξαπλώστρα, θυμήθηκα εκείνη τη νύχτα, πριν ...μέχρι που νύχτωσε και με πήρε ο ύπνος...

βουλιάξουμε, που νόμιζα πως μου μιλούσαν τ’ αστέρια, τότε που άκουσα το αφεντικό μου να λέει: «Αύριο μπαίνουμε στη βάρκα και φεύγουμε! Την έκανες τη δουλειά σου, ε;» και μετά: «Ποιος μίλησε; Τζορτζ, έλα, πάμε να φύγουμε! Κάποιος κρυφακούει!». Ξαφνικά, όλες αυτές οι σκέψεις ενώθηκαν σε μία, μήπως, το αφεντικό μου και ο Καπετάν Τζορτζ κατέστρεψαν το πλοίο; Πρώτα ο Καπετάν Τζορτζ και μετά το αφεντικό μου, δεν ήθελαν να πιστέψουν πως υπήρχε βλάβη και τη μέρα που βούλιαζε το πλοίο, είχαν γίνει άφαντοι και αυτοί και οι βάρκες. Ίσως να βρήκα την απάντηση στο μυστήριο πώς βούλιαξε η «Ελευθερώτρια»! Την επόμενη μέρα πήγα στην αστυνομία όπου τους εξήγησα τους συλλογισμούς μου. Μου έκαναν ένα σωρό ερωτήσεις. Απάντησα σε όλες. Όμως ήθελα να κάνω κι εγώ μία τελευταία ερώτηση: — Εσείς, ποιοι πιστεύετε πως είναι οι ένοχοι; Γιατί το έκαναν; — Μάλλον δεν έχεις παρακολουθήσει όλες τις εξελίξεις. Είναι καλύτερα να μη ρωτάς. Σου λέω μόνο πως σ’ αυτό το ναυάγιο χάθηκαν πολλοί άνθρωποι με εξουσία, πολιτικοί, στρατιωτικοί… Φεύγοντας από το αστυνομικό τμήμα, αγόρασα κι άνοιξα μία εφημερίδα. Δεν πίστευα στα μάτια μου! Το αφεντικό μου κι ο Καπετάν Τζορτζ χαμογελούσαν μπροστά από το νούμερο δέκα της Ντάουνινγκ στριτ! Το μυστήριο είχε λυθεί. Ήξερα ότι τα φίδια στ’ όνειρό μου σήμαιναν πως κάτι θα πάει στραβά μα δεν μπορούσα να φανταστώ τη συνέχεια…

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...η γεύση του νερού της δε μ’ άρεσε αλλά έπρεπε να το πιω για να ζήσω...

113

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

114

Ένα παιδί και μία μαϊμού Όλα ξεκίνησαν σ’ ένα πλοίο με προορισμό το Μεξικό. Το πλοίο αυτό μετέφερε τα ζώα μιας πλούσιας οικογένειας με δύο γιους, το Γιάννη και τον Αντώνη. Όλα κυλούσαν όμορφα και ήρεμα. Ένα βράδυ, αφού η οικογένεια είχε δειπνήσει, έπεσαν όλοι για ύπνο εκτός από το Γιάννη. Επειδή δεν μπορούσε να τον πάρει ο ύπνος, καθόταν στο κατάστρωμα και κοίταζε τη θάλασσα. Τότε παρατήρησε κάτι περίεργο. Τα κύματα είχαν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο μεγάλα! Το πλοίο έμοιαζε να έχει πάρει κλίση. Ο Γιάννης αναστατώθηκε. Άρχισε να φωνάζει!

— Βοήθεια! Βοήθεια! Μαμά!

— Γιάννη, τι έπαθες; — Μαμά, το πλοίο βουλιάζει! Μπαμπά, σήκω!

— Αντώνη, ξύπνα, το πλοίο βουλιάζει! φώναξε η μαμά αναστατωμένη. Ενώ μάζευαν τα πράγματά τους, μέσα στην ταραχή, ένα δυνατό κύμα χτυπάει το πλοίο και νερά μπαίνουν ορμητικά στην καμπίνα τους.

— Μαμάαααα!

— Γιάννηηηηηηη!

...πάλευε ακόμη να μείνει στην επιφάνεια...

I

115

116

IΙ

Έπειτα από κάποιες ώρες…

— Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να επιβιώσω! Στα μέσα του ωκεανού ο Γιάννης πάλευε ακόμη να μείνει στην επιφάνεια! Ξαφνικά ακούστηκε ένας περίεργος ήχος! Ήταν ένα δελφίνι! Έπιασε το Γιάννη κι άρχισε να κολυμπάει!

— Ευχαριστώ! Ευχαριστώ, δελφινάκι μου! Χωρίς εσένα θα είχα πνιγεί! Ύστερα από δέκα λεπτά, ο Γιάννης βρέθηκε σ’ ένα ερημικό νησί. Το δελφίνι τον άφησε κοντά στη στεριά κι έφυγε. Ο Γιάννης καθόταν και παρατηρούσε το δελφίνι ν’ απομακρύνεται σιγά σιγά από το νησί!

IΙΙ

— Αχ, μακάρι να είχα λίγη παρέα!

— Ε, τι λες; Είμαι κι εγώ εδώ!

— Μα, ποιος μίλησε; — Εγώ!

— Πού; — Εδώ πάνω.

— Πού; — Στο δέντρο από πάνω σου!

— Δε σε βλέπω, ποιος είσαι; Κατέβα κάτω!

— Εντάξει!

— Τόση ώρα μιλάω με μια μαϊμού; Δεν γίνεται, όχι, έχω παραισθήσεις!

— Γιατί; Πού είναι το περίεργο; — Γιατί είσαι μια μαϊμού και… μιλάς! Και σου μιλάω κι εγώ! Ο Γιάννης λιποθύμησε. Ύστερα από λίγη ώρα άρχισε να συνέρχεται μα ακόμα τα έβλεπε όλα θολά! Η μαϊμού τού έφερε καρύδες και νερό! Ο Γιάννης ένιωσε καλύτερα!

— Άνθρωπε, είσαι καλά; Δε με θυμάσαι; Ήμαστε στο ίδιο πλοίο!

— Ναι, τώρα σε θυμάμαι αλλά δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να… μιλήσουμε! Αλήθεια, πώς σε λένε; — Δεν έχω όνομα αλλά πάντα ήθελα ένα!

— Θέλεις να σου βγάλω εγώ ένα όνομα; — Ναι! Πολύ!

— Το «Κόκος» σου αρέσει; — Ναι, μου αρέσει πάρα πολύ! Είναι το καλύτερο όνομα που έχω ακούσει ποτέ!

— Ευχαριστώ πολύ!

— Εσένα, πώς σε λένε; — Εμένα με λένε Γιάννη! Κάπως έτσι άρχισε η ωραία φιλία ανάμεσα στο Γιάννη, ένα παιδί δεκατεσσάρων ετών και μια μαϊμού, τον Κόκο! Όλα κυλούσαν όμορφα στο νησί μέχρι που μια μέρα, χωρίς να το περιμένουν, συνειδητοποίησαν πως το φαγητό λιγόστευε! Όλα στο νησί άρχισαν να δυσκολεύουν. Το φαγητό θα τους έφτανε το πολύ για μία βδομάδα!

— Κόκο, τι θα κάνουμε; — Δεν ξέρω Γιάννη, πάντως εγώ δε νιώθω καλά, δε θ’ αντέξω για πολύ ακόμα!

— Μην ανησυχείς, Κόκο, κάτι θα σκεφτώ, δε θα σ’ αφήσω έτσι!

— Κάνε γρήγορα όμως γιατί δε θ’ αντέξω για πολύ! Ο Γιάννης είχε αρχίσει ν’ απελπίζεται μέχρι που μια μέρα...

— Έχω μια ιδέα! είπε.

— Τι; ρώτησε ο Κόκος.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...ο Γιάννης καθόταν και παρατηρούσε το δελφίνι να απομακρύνεται σιγά σιγά από το νησί...

117

— Θα ψάξω όλο το νησί προκειμένου να βρω τρόπο για να στείλω ένα γράμμα με το οποίο θα ζητάμε βοήθεια!

— Εντάξει!

— Θέλεις να με βοηθήσεις; — Φυσικά!

— Ωραία! Πήγαινε εσύ από εκεί, Κόκο και θα πάω εγώ απ’ την άλλη.

— Πού θα συναντηθούμε; — Σ’ αυτό το σημείο που είμαστε τώρα! Οι δύο φίλοι άρχισαν να ψάχνουν και τελικά ο Γιάννης βρήκε ένα μπουκάλι. Σ’ αυτό θα μπορούσαν να βάλουν το γράμμα που θα έγραφαν.

— Μπουκάλι βρέθηκε! Να ’ναι καλά ο μεθυσμένος καπετάνιος που το πέταξε! Μελάνι, βρέθηκε! Ευτυχώς που πιάσαμε χθες σουπιές! Φύλλο μεγάλο, βρέθηκε! Με τι θα γράψουμε όμως; — Μ’ αυτό εδώ! φώναξε ο Κόκος και κατέβηκε από ένα δέντρο κρατώντας ένα φτερό τρυποκάρυδου. Ο Γιάννης με τον Κόκο άρχισαν να γράφουν το γράμμα: Άγνωστη νήσος, 3/8/2010 Βοήθεια! Βοήθεια! Σας παρακαλούμε βοήθεια! Βρισκόμαστε σ’ ένα ερημικό νησί κοντά στο Μεξικό! Είμαστε ένα παιδί δεκατεσσάρων ετών και μια μαϊμού! Βρισκόμουν με την οικογένεια μου σ’ ένα καράβι που μετέφερε ζώα στο Μεξικό. Λίγο πριν φτάσουμε, μας έπιασε τρικυμία, το πλοίο άρχισε να μπάζει νερά και σιγά σιγά άρχισε να βουλιάζει! Η οικογένειά μου χάθηκε, το ίδιο και όλα τα

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

...όλα κυλούσαν όμορφα στο νησί μέχρι που μια μέρα, χωρίς να το περιμένουν, συνειδητοποίησαν πως το φαγητό λιγόστευε...

119

ζώα που ήταν στο πλοίο εκτός από τη μαϊμού που βρίσκεται μαζί μου στο νησί. Το φαγητό σιγά σιγά τελειώνει και δεν έχουμε τι να φάμε! Φέρτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε βοήθεια! Η μαϊμού αρρωσταίνει και δε θ’ αντέξει για πολύ ακόμα! Βοήθεια! Γιάννης και μαϊμού

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

Ο Γιάννης, όταν πέταξε το μπουκάλι στη θάλασσα, ήταν πολύ χαρούμενος. Είχε την ελπίδα ότι μπορεί να βρει κάποιος το γράμμα και να σωθούν. Ο Γιάννης είχε δεθεί πραγματικά με τη μαϊμού και ήταν πολύ στενοχωρημένος που ήταν άρρωστη. Κάθε φορά που έβλεπε τα μπαμπού στο δάσος, του ερχόταν η ιδέα να φτιάξει ένα καλάμι ψαρέματος. Μετά από τρεις μέρες το φαγητό είχε σχεδόν τελειώσει, οπότε ο Γιάννης αποφάσισε να φτιάξει το καλάμι.

— Κόκο, έχω μια ιδέα!

— Τι ιδέα σου ήρθε πάλι; — Θα φτιάξω ένα καλάμι ψαρέματος από μπαμπού.

— Τέλεια! Θα σε βοηθήσω. Μετά από πέντε λεπτά το καλάμι ήταν έτοιμο.

— Ας δοκιμάσουμε να ψαρέψουμε! πρότεινε ο Κόκος.

— Μα δεν μπορούμε, έχει πολλά και μεγάλα κύματα, είπε ο Γιάννης.

— Δίκιο έχεις, άσε, θα δοκιμάσουμε άλλη μέρα.

...τι θα κάνουμε, Γιάννη;

121

Τις επόμενες μέρες έβρεχε συνέχεια και είχε φουρτούνα. Τη μέρα που η θάλασσα είχε ηρεμήσει και ο Γιάννης πήγε να ψαρέψει, είδε κάτι από μακριά κι αμέσως φώναξε τον Κόκο.

— Κόκο, έλα γρήγορα!

— Γιατί, τι έγινε; — Έλα γρήγορα!

— Έρχομαι.

— Κοίτα, ένα καράβι στο βάθος. Έρχεται προς τα ’δω!

— Πλησιάζει!

— Ε, εσείς εκεί! Μπείτε στη βάρκα και θα σας τραβήξουμε! άκουσαν οι δύο φίλοι μια φωνή να έρχεται από το καράβι!

— Ζήτω! Μας είδαν! Θα φύγουμε από το νησί επιτέλους! Κόκο, σωθήκαμε! Μπες γρήγορα στη βάρκα που μας έστειλαν.

— Καλωσήρθατε στο πλοίο μας! Θα σας πάμε στη Γουατεμάλα!

— Σας ευχαριστούμε πολύ!

— Δουλειά μας είναι! Είμαστε διασώστες, σας ψάχνουμε καιρό! Βρέθηκε ένα γράμμα με το οποίο ένα αγόρι και μια μαϊμού ζητούσαν βοήθεια. Το γράμμα να ευχαριστείτε, όχι εμάς!

IV

Έπειτα από τέσσερις ημέρες φτάσανε στη Γουατεμάλα. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού οι γιατροί του πλοίου φρόντιζαν τον Κόκο και πριν ακόμα μπουν στο λιμάνι, ήταν καλά! Το πλοίο έδεσε και οι δύο φίλοι κατέβηκαν χαρούμενοι. Τελικά κατάφεραν να επιβιώσουν! Πού θα πήγαιναν όμως; — Τι θα κάνουμε, Γιάννη;

V

...παρόλο που είχε περάσει καιρός και είχε αλλάξει...

123

— Μην ανησυχείς! Ο Καπετάνιος του πλοίου μου είπε πως θα φροντίσει για μας. Έπειτα από λίγο ο Καπετάνιος τους ανακοίνωσε το πού θα κατοικούσε ο καθένας. Στην αρχή δεν τους άρεσε καθόλου! Τον Κόκο θα τον έστελναν σε ζωολογικό κήπο. Το Γιάννη θα τον υιοθετούσε μια οικογένεια! Το ξανασκέφτηκαν όμως και συνειδητοποίησαν πως δεν ήταν κακή ιδέα!

— Δεν πειράζει, Κόκο, θα έρχομαι να σε βλέπω συχνά!

— Εσύ; Τι θα κάνεις; ρώτησε ο Κόκος.

— Μην ανησυχείς για μένα, θα είμαι καλά! Ήταν δύσκολο και για τους δύο να χωρίσουν μα έπρεπε. Είπαν το τελευταίο τους αντίο και ο καθένας έφυγε για το δικό του προορισμό! Ο Γιάννης περνούσε πολύ ωραία στην καινούργια του οικογένεια αλλά και ο Κόκος δεν περνούσε άσχημα! Έκανε καινούργιους φίλους, μαϊμούδες! Έπειτα από ένα χρόνο ο Γιάννης πήγε να δει τον Κόκο! Μόλις ο Κόκος είδε το Γιάννη να έρχεται χάρηκε πολύ! Τον αναγνώρισε αμέσως παρόλο που είχε περάσει καιρός και είχε αλλάξει! Μετά από αυτήν τη συνάντηση δεν ξαναειδωθήκανε ποτέ αλλά είχαν κρατήσει και οι δύο αυτήν την εικόνα, της τελευταίας τους συνάντησης…

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ» ΕΙΣ... ΒΑΘΟΣ

125

2015

όγω...ς λ ποίηση

3,5 215

3 6,5

3 215

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» 2014

9

3

140

3

20

κοσμο... γωνίες

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός»

…και µεις καλύτερα

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «∆ιονύσιος Σολωµός» – Αθήνα 2006

«∆ιονύσιος Σολωµός» – 2006

101 ∂ÍÒÊÏÏÔ 4/6/2006 01:58 Page 1

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» – Αθήνα 2009

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα 2014

πόσο μου μοιά ζ ε ις !

Μια φορά…

και µια ιστορία

Μια φορά… και µια ιστορία

μη μου πεις!

«Διονύσιος Σολωμός»

3

20

20 5

πόσο μου μοιάζεις!

20

3 140

5

με λιγα λογια

20 3

20

με λιγα λογια

σχήμα λόγου

20

20

5

240

λόγω... ποίησης

3 215

215 3,5 20

3 6,5

2010

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» 215

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα 2015

σχήμα λόγου Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» - Αθήνα 2012

240

20

5

3

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» - Αθήνα 2012

3

20

215 3,5 20

20 3

140

σπίτι μου, σπιτάκι μου!

3

2009

9

20

3

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα 2016

3

140

3,5

3

σπίτι μου σπιτάκι μου

20

20

Θαύμα! Θαύμα!

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός»

2016

Θαύμα! Θαύμα!

Εκπαιδευτήρια ∆ΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

ΤΟΒΙΒΛΙΟΕΙΣΒΑΘΟΣΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΜΕΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑΣΤΟΙΧΕΙΑHELLENICΤΗΣ CANNIBALΤΥΠΩΘΗΚΕΣΕΧΑΡΤVELVET170 ΓΡΑΜΜΑΡΙΩΝΣΤΟΗΛΙΟΤΥΠΟΑΕΒΕΕΚΑΙΒΙ ΒΛΙΟΔΕΤΗΘΗΚΕΣΤΗΝΒΙΒΛΙΟΔΕΤΙΚΗΑΤΤΙ ΚΗΣΙΜΑΝΤΗΣ&ΥΙΟΙΕΕΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΣΕ5 00ΑΝΤΙΤΥΠΑΤΟΝΙΟΥΝΙΟΤΟΥ2017ΑΠΟΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑΔΙΟΝΥΣΙΟΣΣΟΛΩΜΟΣΤΗ ΝΤΟΙΧΕΙΟΘΕΣΙΑΚΑΙΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗΤΗΝΚ ΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΕΠΙΜΕΛΕΙΑΚΑΙΤΗΝΟΡΓΑΝΩ ΣΗΚΑΙΕΚΤΕΛΕΣΗΤΗΣΠΑΡΑΓΩΓΗΣΕΙΧΑΝΟ ΙΕΙΔΙΚΕΣΕΚΤΥΠΩΣΕΙΣΚΩΣΤΑΣΠΑΠΑΛΕΞΗΣ

εις... βάθος

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα 2017 Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός»

2017