dsolomos_2016_41_thaumathauma

2016 Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Θαύμα! Θαύμα!

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα 2016

Θαύμα! Θαύμα!

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ! ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ»

Θαύμα! Θαύμα! Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» Κείμενα και εικόνες: οι μαθητές της ΣΤ΄ τάξης 2015-2016 Επιμέλεια εικόνων: Πέτρος Φιλίππου Επιμέλεια κειμένων: Μαρία - Έλσα Μπουκάλα Καλλιτεχνική επιμέλεια: Κώστας Παπαλέξης Σελιδοποίηση - Παραγωγή: www.SpecialPrintings.com © Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός», 2016 Η κατά οποιονδήποτε τρόπο αντιγραφή, φωτοανατύπωση, ολική ή μερική αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση και εν γένει κάθε εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου, επιτρέπεται μόνο με την έγγραφη άδεια του Εκδότη.

Θαύμα! Θαύμα!

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ»

Το ναυάγιο

Πέντε και πέντε το πρωί

Αρχαιολόγοι χωρίς σύνορα

Γιάννης Καζακόπουλος, Δημοσθένης Καραγιάννης, Λήδα Σιδηροπούλου, Αντώνης Φλώκος

Γιώργος Μιχαλογιαννάκης, Μάγια Καρακαντά, Εύα Σιγανού, Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης

Αντώνης Μπαρμπούτης, Παναγιώτης Τόλης, Κωνσταντίνος Κάπρος, Ευδοξία Βασιλογεώργη

11

26

38

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Τα χαμένα κτερίσματα

Στα ίχνη του Κολοσσού

Περιπέτεια στο χρόνο

Κροκοδειλοπεριπέτειες

Σωτήρης Πολίτης, Δέσποινα Κακαβίκου, Κωστής Καλαμπαλίκης

Βασίλης Ξένος, Ευδοκία Πλαγγέτη, Ιουλίτα Γιαρμενίτη - Χαντζάρα, Χρήστος Γράβος

Μαρία - Βλασία Δήμου, Στέλλα Παπαπέτρου, Θανάσης Κωστίκας, Δημήτρης - Ιωάννης Σουρλάς

Άννα - Μαρία Πέτροβιτς Μπίλλη, Ήβα Ραγκούση, Βασίλης Κοντομάτης

51

65

82

106

Το ναυάγιο

Κατά τον τρίτο αιώνα π.Χ. κατασκευάζεται στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το πρώτο οικοδόμημα στον κόσμο με σκοπό να καθοδηγεί τα πλοία που πλέουν προς και από το λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Χτίζεται πάνω σ’ ένα νησάκι, που βρίσκεται μπροστά στην πόλη αυτή και λέγεται Φάρος. Από εκεί παίρνει τ’ όνομά του, όχι μόνο αυτό το οικοδόμημα αλλά και όλα όσα έχουν την ίδια χρήση και βρίσκονται πλέον σε όλο τον κόσμο. Ο τρόπος λειτουργίας του είναι απλός. Κατά τη διάρκεια της νύχτας αντανακλά τη λάμψη μιας μεγάλης φωτιάς ενώ την ημέρα υψώνει στον ουρανό μια μεγάλη στήλη καπνού. Η κατασκευή είναι ψηλή και πολύπλοκη. Τρεις μαρμάρινοι πύργοι

11

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

υψώνονται ο ένας πάνω στον άλλο. Στον πρώτο πύργο, με τις τέσσερις πλευρες, κοιμούνται οι εργάτες και οι στρατιώτες. Ο δεύτερος πύργος με τις οκτώ πλευρές οδηγεί με κεκλιμένο δάπεδο στον τρίτο, που είναι κυκλικός κι από το ύψος αυτό εκπέμπονται τα σήματα προς τα πλοία. Το αεράκι ήταν απαλό, η νύχτα είχε σχεδόν πέσει, τα πουλιά είχαν μπει στις φωλιές τους, μόνο κάτι κουκουβάγιες είχαν μείνει στα κλαδιά των πιο ψηλών δέντρων κι επικοινωνούσαν μεταξύ τους με τη χαρακτηριστική φωνή τους. Στην Έπαυλη Αργώ, το μεγαλύτερο και το πιο ξακουστό πλοίο στο Ισραήλ, ο καπετάν Τζακάν ξερόβηχε κι έκοβε τα στραβά και μακρουλά νύχια του. Το υπόλοιπο πλήρωμα ξεκουραζόταν και περίμενε την επόμενη διαταγή του καπετάνιου. Όταν έσβησε και το τελευταίο φως στο Τελ Αβίβ, ήταν πια μεσάνυχτα. Κατά τις έξι το πρωί δόθηκε εντολή από τον καπετάνιο να σαλπάρει το πλοίο.

12

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ

- Ν’ ανοίξουν τα πανιά! ούρλιαξε με βραχνή φωνή ο καπετάν Τζακάν.

- Μάλιστα, καπετάνιε! ακούστηκε μια σιγανή φωνή από το κατάστρωμα. Το πλοίο ξεκίνησε αργά και σταθερά. Τα ψάρια απομακρύνονταν καθώς πλησίαζε προς το μέρος τους.

- Δείτε το χάρτη κι ενημερώστε με για την πορεία που θ’ ακολουθήσουμε.

- Βλέπω το φάρο της Αλεξάνδρειας καπετάνιε. Ας κατευθυνθούμε προς τα εκεί, είπε ο υποπλοίαρχος ξύνοντας τη μασχάλη του.

- Ωραία! είπε ο καπετάν Τζακάν με χαμηλή φωνή. Ρίξτε τις άγκυρες! Βράδιασε, αύριο το πρωί συνεχίζουμε! Μόλις εμφανίστηκε ο ήλιος, τρία μαύρα σύννεφα τον έκρυψαν μονομιάς. Σφοδρή καταιγίδα κι άγρια κύματα αρχίσαν να χτυπούν το πλοίο σαν βόμβες.

- Μπείτε στις καμπίνες μέχρι να κοπάσει η καταιγίδα, θ’

13

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ

αναλάβω εγώ! είπε ο καπετάν Τζακάν. Ο Τζακάν, σίγουρος για τον εαυτό του, άρπαξε το πηδάλιο! Η καταιγίδα δεν έλεγε να σταματήσει όμως ο Τζακάν συνέχισε να κρατάει το πλοίο σταθερά. Βλέπω το φάρο! μονολόγησε. Ξαφνικά ένας κεραυνός έσχισε τον ουρανό και χτύπησε το πλοίο. Το καράβι έγινε χίλια κομμάτια. Μετά από πέντε λεπτά η καταιγίδα σταμάτησε. Ένας γκρίζος και θλιβερός ήλιος εμφανίστηκε και πάλι στον ουρανό. Στην απέραντη θάλασσα δεν ακουγόταν τίποτα εκτός από τα κύματα που έσκαγαν με ορμή στην ακρογιαλιά. Σε λίγο τα πουλιά ξανάρχισαν το ταξίδι τους και τα κύματα ησύχασαν…

- Καπετάν Τζακάν… δεν υπήρξε απάντηση.

- Καπετάν Τζακάν, ξανακούστηκε η φωνή. Ήταν εκείνη του Κέβιν, ενός από τους άντρες του πληρώματος. Ήταν κουρασμένος και το ρεύμα τον τραβούσε σιγά σιγά προς το βυθό. Ήξερε πως αν ήθελε να επιζήσει έπρεπε να κάνει κάτι και μάλιστα γρήγορα. Μες την ταραχή του κι έτοιμος πια να

15

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

υποδεχτεί το θάνατο, είδε κάτι να επιπλέει. Προσπάθησε να κολυμπήσει ως αυτό αλλά δεν τα κατάφερε. Έπρεπε, όμως να το φτάσει, ήταν η τελευταία του ελπίδα, η σανίδα σωτηρίας του. Αγκομαχώντας, χρησιμοποίησε όση δύναμη του είχε απομείνει κι άρχισε να κολυμπάει, τρέμοντας ταυτόχρονα από το φόβο του και από το τσουχτερό κρύο. Του φαινόταν σαν να είχε διασχίσει όλη τη Μεσόγειο αλλά στην ουσία είχε μόλις καταφέρει να διανύσει δεκαπέντε μέτρα. Είχε φτάσει πια το απόγευμα, ο ήλιος είχε γύρει, κόντευε να νυχτώσει. Ο Κέβιν ένιωθε αδυναμία. Πεινούσε. Πεινούσε πολύ. Χιλιάδες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του. Ήθελε να γυρίσει πίσω στην οικογένεια του, στα παιδιά του και στη γυναίκα του. Ήθελε με μιας να ξεχαστούν όλα και να επιστρέψει στην ήσυχη και βαρετή ζωή του που τώρα όμως τη νοσταλγούσε. Με τις σκέψεις αυτές, ξεχνούσε τον πόνο και την κούρασή του, κολυμπούσε και πλησίαζε όλο και πιο κοντά στη σανίδα. Μια, δυο ακόμα και θα την έφτανε. Ένα κύμα τον χτύπησε δυνατά

16

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ

και τον έσπρωξε προς αυτήν. Τα κατάφερε. Αυτό ήταν ένα βήμα προς τη σωτηρία. Έπρεπε να βγει στη στεριά. Το φεγγάρι είχε φανεί στον ουρανό αλλά όλα γύρω του ήταν μαύρα. Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του ένα μικρό φως. Έμεινε ακίνητος. Οι ίδιες σκέψεις (αλλά τώρα μ’ έναν φόβο πως θα τις χάσει για πάντα) έκαναν επιδρομή στο μπερδεμένο μυαλό του. «Άραγε σε λίγο να ξημερώνει;» σκέφτηκε ο Κέβιν. Τόσες ώρες κολύμπι είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου. Όμως το πυκνό σκοτάδι γύρω του μαρτυρούσε ότι μάλλον έκανε λάθος. Το μικρό κι αχνό φως άρχισε να τρεμοπαίζει. Πάγωσε! Δεν ήξερε αν έπρεπε να γυρίσει το κεφάλι να δει ποιος ήταν ή αν έπρεπε να μείνει ακίνητος. Η περιέργεια όμως νίκησε τη λογική και γύρισε να δει. Αντίκρυ του πάνω σε μια γδαρμένη ψαρόβαρκα στεκόταν ένας αξύριστος γέρος με μια μακριά κάπα κι ένα χαλασμένο φακό στο χέρι. Ο Κέβιν τρομαγμένος έκανε να φύγει γρήγορα κολυμπώντας αλλά κάτι μέσα του τον σταμάτησε.

17

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ

- Ποιος είσαι; ρώτησε με τρεμουλιαστή φωνή ο Κέβιν κοιτάζοντας τα μακριά άσπρα μαλλιά του γέρου. Δεν ήξερε τι να σκεφτεί, το μυαλό του από την πείνα και την κούραση δε δούλευε σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Έμεινε ακίνητος περιμένοντας κάποια απάντηση. Για ένα λεπτό επικράτησε ησυχία. Το μυαλό του Κέβιν ήταν άδειο, περίμενε απλώς ν’ ακούσει μια απάντηση. Ξαφνικά ο αλλόκοτος γέρος τράβηξε τον Κέβιν μες τη βάρκα και του έκλεισε το στόμα με μια ματωμένη γάζα. Ο Κέβιν γούρλωσε τα μάτια του και λιποθύμησε. Όταν συνήλθε γύρισε αργά το βλέμμα του στο χώρο προσπαθώντας να καταλάβει πού βρίσκεται. Ο χώρος ήταν γεμάτος παλιά κασόνια που μύριζαν μούχλα και θάλασσα. Κατάλαβε ότι βρισκόταν στο αμπάρι ενός πλοίου. Διψούσε πολύ. Προσπάθησε να συρθεί αλλά οι αλυσίδες του τον κρατούσαν σχεδόν καρφωμένο στη θέση του. Άνοιξε το στόμα του να φωνάξει αλλά ήταν τόσο ξερό, που ήθελε να ουρλιάξει από τον πόνο… Πρέπει να πέρασαν ώρες και να είχε χάσει πάλι τις αισθήσεις

19

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

του. Όταν όμως, ξανάνοιξε τα μάτια του είδε ότι τώρα ήταν δεμένος πάνω σ’ ένα παλιό κρεβάτι και κάποιος ήταν σκυμμένος από πάνω του και τον παρακολουθούσε. Έδειξε ότι διψάει. Η απάντηση ήταν ένας κουβάς γεμάτος βρόμικο νερό που χύθηκε πάνω του. Παρόλα αυτά, συνήλθε και κατάλαβε πως μπροστά του είχε έναν πειρατή. Ψέλλισε με βραχνή φωνή: - Ο καπετάνιος μου πού είναι; Το πλοίο μου; - Να νοιάζεσαι για το τομάρι σου.

- Τουλάχιστον πες μου πού βρίσκομαι!

- Αυτά θα σου τα πει ο δικός μου καπετάνιος. Α ναι, ξέχασα να σου πω πως δεν έχει νόημα να το σκάσεις κολυμπώντας. Θα σε πιάσουμε. Ο πειρατής σηκώθηκε αργά χαχανίζοντας και με βαριά βήματα εξαφανίστηκε πίσω από μια πόρτα. Ο Κέβιν έκανε ακόμα μια προσπάθεια να ελευθερωθεί αλλά μάταια. Απ’ έξω ακούγονταν άγριες φωνές. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε. Τότε

20

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ

μπροστά του εμφανίστηκε μια τρομακτική άγρια φάτσα που στο κεφάλι είχε δεμένο ένα μαντίλι. Το πρόσωπο του ήταν αξύριστο και βρόμικο. Στα χέρια του κρατούσε ένα μεγάλο μαχαίρι στην άκρη του οποίου ξεχώριζε το καπέλο του καπετάν Τζακάν. Ο Κέβιν πάγωσε.

- Είμαι ο καπετάνιος αυτού του πλοίου και αυτό είναι το λάφυρο μου… Μην ανησυχείς ο καπετάνιος σου ζει. Τον έχω ανάγκη ακόμα… Ο Κέβιν κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να δείξει το φόβο του γι’ αυτό και τον κοίταζε αμίλητος. Τουλάχιστον ο καπετάνιος του ήταν ζωντανός. Ο πειρατής καπετάνιος τον πλησίασε απειλητικά χώνοντας στο πρόσωπο του μια αναμμένη δάδα και ρωτώντας τον: - Πες μου, πού ακριβώς βρίσκεται το νησί που πηγαίνετε; Θα ρωτούσα τον καπετάνιο σου αλλά ακόμα είναι αναίσθητος.

- Δεν ξέρω τι εννοείς, του απάντησε ο Κέβιν για να κερδίσει λίγο χρόνο.

21

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ

- Ρωτάω για τα λάφυρα που ξέρατε πού είναι κρυμμένα μετά την τελευταία ναυμαχία. Μη μου κάνεις τον ανήξερο. Θα πας στον πάτο της θάλασσας μαζί με τον καπετάνιο σου, αν ζήσει… Ο Κέβιν δεν αποκρίθηκε κι ευθύς μια κλωτσιά του μούδιασε το κορμί. Χίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό του. Πού είχε μπλέξει; Τι είχαν απογίνει οι υπόλοιποι; Πού θα κατέληγαν όλα αυτά; Όχι δεν έπρεπε να λυγίσει… για τον καπετάνιο του, τους συντρόφους του, για την οικογένειά του! Έκλεισε τα μάτια του και μια σκέψη, μια εικόνα ήρθε για παρηγοριά. Θυμήθηκε το φάρο. Το φως του σαν ναυάγησε δεν ήταν μακριά. Δεν μπορεί η Αλεξάνδρεια να ήταν μακριά. Αν είχαν σωθεί και οι υπόλοιποι μπορεί να κατάφερναν να καταλάβουν αυτό το πλοίο, να νικήσουν τους πειρατές. Μπορεί… Ξάφνου ο πόνος υποχώρησε, ο ήλιος ξέφυγε από τα σύννεφα και δροσιά τον τύλιξε. Η ματιά του έπεσε πάνω στο κοφτερό

23

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ

αντικείμενο που βρισκόταν πάνω στο σαπισμένο από τον καιρό ξύλινο τραπέζι, πιστεύοντας πως αν κατάφερνε να το πιάσει θα σωζόταν… Ο Κέβιν δεν έχασε ούτε ένα δευτερόλεπτο. Σε δέκα λεπτά οι αλυσίδες βρίσκονταν στο πάτωμα κι ο Κέβιν είχε ξαναβρεί την ελευθερία του. Άνοιξε το παράθυρο και βούτηξε στην παγωμένη θάλασσα. Το τσουχτερό κρύο τύλιξε το λυγερό κορμί του και κολυμπώντας βρέθηκε στον ωραίο, μεγαλοπρεπή φάρο της Αλεξάνδρειας. Επιτέλους! Ο Κέβιν μετά απ’ όλα τα βάσανα που τον ταλαιπώρησαν κατά τη διάρκεια αυτού του μεγάλου, κουραστικού αλλά και ταυτόχρονα δύσκολου ταξιδιού τα κατάφερε! Θα γινόταν πολύ πλούσιος. Στο φάρο ήταν κρυμμένα τα σμαράγδια που αναζητούσαν… Όσο για τον καπετάν Τζακάν και τους δύστυχους ναύτες δε μάθαμε τίποτα παραπάνω. Κι οι απορίες σας δε θα λυθούν ποτέ…

25

Πέντε και πέντε το πρωί

- Βαγγέλη, Γιώργο, Ειρήνη! Ελάτε! Αγόρασα ένα καινούργιο φουσκωτό! Ας πάμε μια βόλτα στη θάλασσα! είπε η Άρτεμις.

- Ναι! Ναι! Ναι! απαντούν ενθουσιασμένοι οι άλλοι. Βάζουν το φουσκωτό μες το νερό και μπαίνουν μέσα. Αφήνουν τον όμορφο Μόλυβο της Λέσβου πίσω τους κι ενώ ανησυχούν ότι έχουν φτάσει πλέον πολύ μακριά από την ακτή και υπερβολικά βαθιά, άξαφνα πιάνει μια δυνατή τρικυμία.

- Σκεπαστείτε με τις ζακέτες σας! Έρχεται ένα μεγάλο κύμα! Κουκουλωμένοι όλοι νιώθουν το κύμα να τους παρασέρνει και να τους πετάει σ’ ένα σκληρό, άγνωστο και υγρό έδαφος. Κοιτούν γύρω τους σαστισμένοι. «Τι να γίνεται άραγε, πού

26

ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΤΟ ΠΡΩΙ

φτάσαμε; Πού μας παρέσυρε η τρικυμία;» σκέφτεται η Άρτεμις. Παρατηρούν γύρω τους και βλέπουν ότι βρίσκονται σ’ ένα μέρος με πολλά ερείπια και σκόρπιες πέτρες.

- Παιδιά! Νομίζω ότι βρισκόμαστε στο ναό της Αρτέμιδος! λέει η Ειρήνη, η πιο μεγάλη από όλους.

- Πού είμαστε είπες; ρωτάει ο Γιώργος με απορία.

- Στο ναό της Αρτέμιδος.

- Δηλαδή; Πού ακριβώς είναι τούτο; - Είμαστε στην Έφεσο! Τίποτα δεν ξέρετε πια; - Ξέρουμε απλώς…

- Τέλος πάντων, αφήστε τους τσακωμούς! Ας πάμε να εξερευνήσουμε αυτό το ναό... το ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο, όπως λέει κι η Ειρήνη! προτείνει ο Βαγγέλης, ο πιο θαρραλέος απ’ όλους.

- Καλά… λέει ο Γιώργος, ο φοβιτσιάρης της παρέας.

- Πάω εγώ πρώτη! λέει η Άρτεμις. Κάνει ένα βήμα πάνω στα ερείπια και στις πεσμένες πέτρες.

27

ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΤΟ ΠΡΩΙ

Ακούγεται ένας δυνατός ήχος.

- Άρτεμις! φωνάζει η Ειρήνη με όση πιο πολλή δύναμη μπορεί! Πρόσεχε! Όταν σταματά ο δυνατός θόρυβος ο ναός αρχίζει να ξαναχτίζεται γύρω και πάνω από την Αρτέμιδα. Εκείνη κοιτάζει γύρω της. Από το έδαφος βλέπει να ξεφυτρώνουν κολώνες και γυαλιστεροί τοίχοι. Οι σκόρπιες πέτρες γίνονται πια ένα ωραίο, ενιαίο πάτωμα. Ο ναός παίρνει και πάλι τη μορφή που είχε στα Αρχαία χρόνια. Εντυπωσιακά ανάγλυφα στολίζουν τους τοίχους, κολώνες με χρυσοκέντητα κιονόκρανα στηρίζουν την οροφή, μέχρι και το πολύτιμο άγαλμα της θεάς βρίσκεται και πάλι στο κέντρο του σηκού. Η Άρτεμις έχει χαθεί απ’ τα μάτια των φίλων της.

- Τι συνέβη; Πού είναι η Άρτεμις; Πάμε να τη βρούμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε! λέει ο Βαγγέλης στ’ άλλα παιδιά. Τρέχουν όλοι προς το ναό βιαστικά αναζητώντας με αγωνία τη φίλη τους. Η Άρτεμις παρατηρεί ότι, καθώς μπαίνουν ένας

29

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

ένας, κοιτούν γύρω τους τόσο παραξενεμένοι όσο και η ίδια κι ένα συναίσθημα ανακούφισης την πλημμυρίζει.

- Νομίζαμε πως χάθηκες, πως άνοιξε η γη και σε κατάπιε, λέει ο Γιώργος χαμογελώντας στην Αρτέμιδα. Τα παιδιά δεν μπορούν να πιστέψουν όσα τους συμβαίνουν. Κοιτάζουν γύρω τους και προσπαθούν να καταλάβουν...

- Παιδιά κοιτάξτε! φωνάζει στους υπόλοιπους η Ειρήνη με καρφωμένο το βλέμμα της σε μια γωνία. Οι άλλοι γυρίζουν να δουν τι συμβαίνει και παρατηρούν ότι σ’ εκείνη τη γωνία έχουν αρχίσει να φυτρώνουν διάφοροι θάμνοι και μικρά δεντράκια. Μετά από λίγα λεπτά τη θέση του ναού παίρνει ένα τεράστιο δάσος με ψηλά μεγάλα δέντρα, θάμνους και χλόη στο έδαφος.

- Πάμε να φύγουμε! λέει ο Γιώργος κι αρχίζει να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί.

- Πρόσεχε, Γιώργο! Εκεί είδα πριν μια λακκούβα με λάσπες. Η Ειρήνη προσπαθεί να τον προλάβει, όμως είναι πια πολύ

30

ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΤΟ ΠΡΩΙ

αργά. Ο Γιώργος έχει ήδη πέσει στις λάσπες κι έχει γίνει σαν γουρούνι. Καθαρίζει τα ρούχα του όσο μπορεί αλλά δεν καταφέρνει να βγάλει όλη τη βρομιά από πάνω του.

- Το παρατηρήσατε αυτό; λέει η Άρτεμις.

- Ποιο; ρωτάνε με μια φωνή η Ειρήνη και ο Βαγγέλης. Η Άρτεμις δείχνει διακριτικά το μέτωπο του Γιώργου. Η Ειρήνη και ο Βαγγέλης γυρνούν το βλέμμα τους προς το κεφάλι του. Τα παιδιά καταλαβαίνουν. Πάνω στο μέτωπο του Γιώργου έχει σχηματιστεί ένα σημάδι από λάσπες σαν λεμούριος.

- Ας μην του πούμε τίποτα, δε νομίζω ότι είναι κάτι σοβαρό, ψιθυρίζει ο Βαγγέλης στα δύο κορίτσια.

- Ναι, συμφωνεί η Ειρήνη, ένα απλό σημάδι από λάσπη είναι μόνο. Σιγά το πράγμα! Παρά τα όσα λένε οι φίλοι της, η Άρτεμις διαισθάνεται ότι αυτό το σημάδι δεν είναι ένα απλό σημάδι, αλλά κάτι πιο σημαντικό.

31

ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΤΟ ΠΡΩΙ

Ξαφνικά ακούγεται ένας υπόκωφος ήχος και το κεφάλι ενός γκρίζου λεμούριου με κατακόκκινα μάτια, σαν τη φωτιά, ξεπετάγεται μέσα από την κουφάλα ενός μεγάλου δέντρου. Μετά από λίγο βγαίνουν κι άλλοι… κι άλλοι… κι άλλοι, ώσπου στο τέλος σχηματίζεται ένας πελώριος στρατός από λεμούριους. Αρπάζουν το Γιώργο και τον βάζουν σε μια αιώρα από φύλλα φοίνικα, τον ανεβάζουν με δυσκολία στο ψηλότερο δέντρο του δάσους κι αρχίζουν να τον προσκυνούν σαν να είναι ο μεγαλύτερος και δυνατότερος θεός. Η Άρτεμις νιώθει να την αγγίζουν μικροσκοπικά τριχωτά χεράκια, να τη σηκώνουν και να την κουβαλούν. Γυρίζει και βλέπει τέσσερις λεμούριους να την κρατούν σφιχτά. «Πού με πάνε; Τι θα μου κάνουν;» σκέφτεται κατατρομαγμένη και χωρίς δεύτερη σκέψη αρχίζει να ουρλιάζει με όλη της τη δύναμη: - Βαγγέλη! Ειρήνη! Πού είστε; - Εδώ! Εδώ! φωνάζει η Ειρήνη. Τότε η Άρτεμις κοιτάζει γύρω της ανήσυχη και βλέπει

33

ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΤΟ ΠΡΩΙ

μπροστά της το Βαγγέλη και πίσω της την Ειρήνη να βρίσκονται κι αυτοί στα χέρια των λεμούριων.

- Πού μας πάνε; φωνάζει η Ειρήνη τρομαγμένη.

- Μακάρι να ’ξερα! λέει η Άρτεμις με αγωνία. Η Άρτεμις κοιτά μπροστά και τι να δει; Οι λεμούριοι έχουν δέσει με σκοινιά το Βαγγέλη σ’ ένα δέντρο και μαζεύουν ξύλα για ν’ ανάψουν φωτιά στα πόδια του. Ο Βαγγέλης τσιρίζει σπαραχτικά από την τρομάρα του. Ανάβουν τη φωτιά. Έρχεται η σειρά της Αρτέμιδος... «Μακάρι να ήταν μόνο ένας εφιάλτης!» σκέφτεται εκείνη. Τη δένουν κι αυτή σ’ ένα δέντρο. Φέρνουν ξύλα για ν’ ανάψουν φωτιά. Ανάβουν τη φωτιά. Η Άρτεμις νιώθει να πέφτει… να πέφτει… να πέφτει… ώσπου προσγειώνεται σε ένα μαλακό στρώμα, για την ακρίβεια ξυπνάει στο μαλακό, ζεστό της κρεβάτι. Κοιτάει γύρω της, είναι στο δωμάτιό της. Τελικά ήταν όντως ένας εφιάλτης!

35

ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΤΟ ΠΡΩΙ

Το βλέμμα της πέφτει στο κομοδίνο. Πρώτα κοιτά το γαλάζιο με λουλουδάκια ξυπνητήρι της. Η ώρα είναι πέντε και τέταρτο το πρωί. Έπειτα κοιτά το μοβ λαμπατέρ της, πατάει το διακόπτη και το κομοδίνο της λούζεται μ’ ένα απαλό κι ελαφρώς κίτρινο φως. Επεξεργάζεται με το μάτι τα παλιά μισοσκισμένα κόμικς με τον Μίκυ Μάους που είχε παρατήσει πλάι της πριν κοιμηθεί. Από δίπλα, ακουμπισμένη στον τοίχο, βλέπει την αγαπημένη της κούκλα, τη θεά Αρτέμιδα, που είχε αγοράσει από τον αρχαιολογικό χώρο του ναού της Αρτέμιδος στην Έφεσο, η οποία κρατάει στην αγκαλιά της ένα μικροσκοπικό λεμούριο, δώρο της Ειρήνης, της καλύτερής της φίλης.

- Αχ, κουκλίτσα μου… της λέει.

37

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ

Ήταν Ιούλιος του 2001. Ο Samuel, ο Nathan, η Sarah και ο Thomas βρίσκονται στα γραφεία της αρχαιολογικής υπηρεσίας της Washington και σχεδιάζουν προσεκτικά την πορεία της καινούργιας τους έρευνας η οποία έχει ως θέμα την Αρχαία Αίγυπτο. Στα πλαίσια της εργασίας τους έχουν προγραμματίσει να επισκεφτούν τις Πυραμίδες της Γκίζας. Το ταξίδι αυτό είναι δύσκολο κι έχουν πολλή δουλειά προκειμένου να καταφέρουν να το οργανώσουν όσο καλύτερα μπορούν.

- Sarah, φέρε μου τα έγγραφα για την πυραμίδα της Γκίζας και φώναξε τον Thomas σε παρακαλώ, είπε ο Nathan. Μόλις ήρθε ο Thomas στο γραφείο…

38

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ

- Τι με θέλεις, Nathan; είπε ο Thomas.

- Όπως ήδη γνωρίζεις, θα πάμε ταξίδι στην Αίγυπτο για να συλλέξουμε υλικό για την έρευνά μας, του αποκρίθηκε ο Nathan.

- Και λοιπόν; Εμφανίστηκε κάποιο εμπόδιο στο ταξίδι μας; - Ναι, προβλέπονται αμμοθύελλες στην Αίγυπτο την ημέρα της πτήσης και υπάρχει μια πιθανότητα να μην μπορέσουμε να προσγειωθούμε στο αεροδρόμιο αλλά να κάνουμε αναγκαστική προσγείωση. Υπάρχουν δύο επιλογές: Η πρώτη είναι να αναβάλουμε την πτήση μας και η δεύτερη είναι να το ρισκάρουμε. Εσύ τι λες; - Εγώ λέω να το ρισκάρουμε διότι δεν έχουμε και πολύ χρόνο. Όμως για να είμαστε σίγουροι, ας το πούμε στους άλλους και μετά να ζητήσουμε την γνώμη του διευθυντή, είπε ο Thomas.

- Συμφωνώ κι εγώ. Αφού ενημέρωσαν τους άλλους δύο, πήγαν μαζί να ζητήσουν και τη γνώμη του κυρίου Solomon, του υπεύθυνου για το

39

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ

ταξίδι τους και γενικά για την αποστολή τους.

- Κύριε Solomon, συγγνώμη που σας διακόπτουμε αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα με την πτήση μας προς την Αίγυπτο. Την ημέρα που πετάμε ο καιρός θα είναι άσχημος, προβλέπονται ισχυρές αμμοθύελλες και ήρθαμε να ζητήσουμε τη γνώμη σας για το τι πρέπει να κάνουμε. Εμείς, ως ομάδα, λέμε να το ρισκάρουμε και να ταξιδέψουμε, τι λέτε κι εσείς; - Πρέπει να ομολογήσω πως το ρίσκο είναι μεγάλο αλλά είναι καθαρά δική σας απόφαση. Αν πιστεύετε πως μπορείτε να ταξιδέψετε, καλό ταξίδι και πάνω απ’ όλα καλό κουράγιο. Την επόμενη μέρα στο αεροδρόμιο, ξεκούραστοι και χορτάτοι από ύπνο, επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο της αρχαιολογικής εταιρείας και ήταν έτοιμοι για απογείωση.

- Απογειωνόμαστε! Ο έλικας άρχισε να γυρίζει και σε λίγα λεπτά το αεροπλάνο βρισκόταν στον αέρα. Ύστερα από τέσσερις ώρες οι επιβάτες μας, εκεί που πίστευαν πως όλα πήγαιναν μια χαρά, άρχισαν

41

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ

να νιώθουν ελαφρές αναταράξεις που όλο και δυνάμωναν. Σε λίγο το αεροπλάνο άρχισε να τραντάζεται σαν φραπές. Σιγά σιγά ένα πελώριο κύμα σκόνης ερχόταν προς το μέρος τους. Έντρομοι, χωρίς καθαρό μυαλό, βλέποντας αυτό το μεγάλο κύμα σκόνης να έρχεται καταπάνω τους, χωρίς δεύτερη σκέψη, έκαναν αναγκαστική προσγείωση. Δεν υπολόγισαν όμως σωστά την απόσταση και το αεροπλάνο βρέθηκε να βυθίζεται σιγά σιγά στην κινούμενη άμμο της ερήμου.

- Γρήγορα Nathan, Samuel τρέξτε έξω, εγώ πάω να βοηθήσω τον Thomas που χτύπησε το πόδι του, είπε η Sarah.

- Εντάξει αλλά κάνε γρήγορα. Θα σας περιμένουμε σε σταθερό έδαφος, όπου μπορούμε να περιμένουμε χωρίς κίνδυνο, κοντά στο αεροπλάνο. Η Sarah όμως καθυστέρησε διότι ο Thomas είχε χάσει τις αισθήσεις του από τον πόνο που του είχε δημιουργήσει το τραύμα στο πόδι του. Προσπάθησε να τον σύρει μέχρι το σημείο που τους περίμεναν οι άλλοι αλλά δεν πρόλαβε να

43

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ

τον τραβήξει και το σώμα του σιγά σιγά καλύφθηκε από την κινούμενη άμμο! Σοκαρισμένη από αυτό το τρομερό περιστατικό, βγήκε έξω τρέχοντας λαχανιασμένη. Όταν έφτασε στους άλλους, οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή.

- Πού είναι ο Thomas; Τι έγινε, είσαι καλά; - Δυστυχώς έχουμε μια απώλεια, παιδιά. Η κινούμενη άμμος είχε ήδη καλύψει τα πόδια του και δεν είχα τη δύναμη να τον τραβήξω έξω.

- Πράγματι, είναι μια μεγάλη απώλεια που θα μας στοιχίσει πολλά, αλλά πρέπει τουλάχιστον εμείς να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε για την έρευνα μας, τι λέτε κι εσείς; είπε ο Nathan που ήταν ο πιο ψύχραιμος της παρέας.

- Ο Nathan έχει δίκιο, πρέπει να συνεχίσουμε έστω και μ’ αυτή την απώλεια. Πρέπει να το ξεπεράσουμε και να προχωρήσουμε στην έρευνά μας. Νομίζω πως κάπου εδώ γύρω βρίσκεται η πυραμίδα της Γκίζας. Πρέπει επίσης να ειδοποιήσουμε το διευθυντή μας, να τον ενημερώσουμε για το συμβάν καθώς

45

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ

και για το γεγονός ότι δεν έχουμε πια τα εργαλεία για τις ανασκαφές καθώς βυθίστηκαν μαζί με το αεροπλάνο.

- Άρα θα πρέπει να ξεκινήσουμε αύριο. Προς το παρόν θα πρότεινα να πάμε να ξεκουραστούμε, να συνέλθουμε κι από το σοκ που περάσαμε. Ας στήσουμε τις σκηνές μας εδώ γιατί σκοτεινιάζει.

- Εντάξει, θα τα πούμε αύριο το πρωί στις οκτώ και τέταρτο έξω από τις σκηνές.

- Καλή ξεκούραση! Η νύχτα ήταν δύσκολη για τη Sarah. Στο μυαλό της είχε καταγραφεί το σκηνικό από το συμβάν που είχε διαδραματιστεί λίγες ώρες πριν. Η Sarah το σκεφτόταν όλο το βράδυ χωρίς να μπορεί να το ξεπεράσει. Ο μόνος που το ξεπέρασε πολύ εύκολα ήταν ο Nathan ο οποίος ούτε που το σκεφτόταν. Το μυαλό του ήταν στα διαφόρων ειδών ευρήματα που πιθανόν να έβρισκαν την επόμενη μέρα… Το άλλο πρωί, αφού πήραν το πρωινό τους, ξεκίνησαν για

47

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

την πυραμίδα προκειμένου να ξεκινήσουν τις έρευνές τους. Όταν έφτασαν στην είσοδο, κατάλαβαν πως δε θα ήταν εύκολο. Καθώς προχωρούσαν προς τα μέσα και παρατηρούσαν τα σχέδια στους τοίχους, μια ξαφνική κατολίσθηση έκλεισε την κεντρική είσοδο της πυραμίδας.

- Τι κάνουμε τώρα; είπε ο Samuel.

- Δεν ξέρω, απάντησε ατάραχος ο Nathan.

- Θα χρειαστεί να ψάξουμε για ένα άλλο πέρασμα και να αφήσουμε για λίγο τις ανασκαφές. Είναι καλύτερα να μην αφήσουμε τα κοκκαλάκια μας εδώ, πρότεινε η Sarah. Έτσι λοιπόν, οι τρεις συνάδελφοι, με πρώτη την Sarah, αναγκάστηκαν να ψάξουν άλλο πέρασμα, έστω και μια τρυπούλα, ένα μικρό πέρασμα. Ξεκίνησαν να ψάχνουν μήπως και βρουν κάποιο, απ’ όπου θα μπορούσαν να βγουν. Ύστερα από αρκετή ώρα, βρήκαν ένα πέρασμα απ’ όπου θα μπορούσε να χωρέσει η Sarah, αλλά δυστυχώς οι άλλοι δύο δε χωρούσαν να περάσουν.

48

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ

- Τι κάνουμε; Συνεχίζουμε να ψάχνουμε για ένα άλλο πέρασμα ή θέλετε να βγω εγώ και να ειδοποιήσω κάποιον μήπως μπορέσει και μας βοηθήσει; - Ίσως η ιδέα να ψάξουμε για άλλο πέρασμα είναι προτιμότερη και για τους τρεις μας αλλά το να βγεις εσύ είναι συντομότερο. Η Sarah σιγά σιγά βγήκε από την πυραμίδα και πλησίασε τον κόσμο που στεκόταν απ΄ έξω και τους εξήγησε τι είχε συμβεί. Ύστερα από τις απαραίτητες εξηγήσεις δέχτηκαν να την βοηθήσουν να βγάλει έξω τους φίλους της. Εν τω μεταξύ μέσα στην πυραμίδα…

- Λες να τα καταφέρει; - Ίσως, ας μην είμαστε απαισιόδοξοι.

- Ακούς κάτι ή είναι ιδέα μου; Σαν να ακούγεται θόρυβος απ’ έξω. Η Sarah βρισκόταν έξω από την είσοδο της πυραμίδας με μια μπουλντόζα έτοιμη να μετακινήσει τους βράχους. Εν τω μεταξύ,

49

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

μέσα στην πυραμίδα, ο Nathan και ο Samuel περιμένουν τη Sarah με την αγωνία αν θα καταφέρουν να βγουν. Μετά από αρκετές ώρες βλέπουν τα βράχια που είχαν φράξει την είσοδο να σπάνε. Ο Nathan βγήκε τυφλωμένος από την ήλιο. Οι τρεις συνεργάτες πήραν το δρόμο του γυρισμού σοκαρισμένοι από ό,τι είχε συμβεί.

50

ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΚΤΕΡΙΣΜΑΤΑ

Ήταν Ιούλιος του 250 μ.Χ. και ο Ηρακλής, η Αφροδίτη και ο Περικλής ετοιμάζονταν για το ταξίδι τους στην Αλικαρνασσό. Το πρωί της αναχώρησης η Αφροδίτη, αφού έβαλε τα πράγματά της βιαστικά στη βαλίτσα, είπε: - Είστε έτοιμοι; Έχουμε αργήσει, θα χάσουμε το πλοίο!

- Τώρα ερχόμαστε! είπαν συγχρονισμένα. Έτσι ξεκίνησαν, μπήκαν στο καράβι κι έφθασαν στην Αλικαρνασσό. Δεν είχαν προλάβει καλά καλά να πατήσουν το πόδι τους στη στέρια και...

- Έπιασε καταιγίδα! Τι θα κάνουμε τώρα; Δεν υπάρχει χωριό, ούτε σπίτια κοντά! είπε ο Ηρακλής.

51

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

- Παιδιά, ας τρέξουμε ως εκείνη τη σπηλιά! ξεφώνισε ο Περικλής.

- Πάμε! Φαίνεται να είναι το μόνο μέρος εδώ τριγύρω όπου μπορούμε να προφυλαχτούμε από τη θύελλα! είπε ο Ηρακλής. Ο Περικλής με τον Ηρακλή χάρηκαν πολύ όταν εντόπισαν τη σπηλιά κι ακόμα περισσότερο όταν μπήκαν μέσα στα στεγνά, η Αφροδίτη, όμως, δεν ενθουσιάστηκε κι άρχισε τα παράπονα: - Δηλαδή εγώ θα κοιμηθώ... κάτω; - Έχουμε άλλη επιλογή; φώναξε ο Ηρακλής με θυμό.

- Όχι! Έχεις δίκιο, ας κοιμηθούμε, λοιπόν, για να περάσει η ώρα… είπε απεγνωσμένα η Αφροδίτη.

- Ναι, ας κοιμηθούμε αναπαυτικά σ’ αυτό το υπέροχο πέτρινο στρώμα! ειρωνεύτηκε ο Ηρακλής. Αφού κοιμήθηκαν για τέσσερις ώρες, άκουσαν ότι η βροχή είχε σταματήσει κι έκαναν μια απόπειρα να βγουν.

- Από εκεί είναι η έξοδος! Ελάτε! ξεφώνισε γεμάτη χαρά η Αφροδίτη.

52

ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΚΤΕΡΙΣΜΑΤΑ

Η αισιοδοξία των παιδιών χάθηκε όταν άκουσαν τον Ηρακλή να λέει: - Κλειστήκαμε μέσα! Προφανώς η σφοδρή καταιγίδα προκάλεσε κατολίσθηση!

- Θα μείνουμε μέσα για πάντα δηλαδή; είπε ο Περικλής.

- Μάλλον, δεν έχουμε άλλη επιλογή! αναστέναξε η Αφροδίτη. Τα παιδιά ήταν εντελώς απελπισμένα.

- Κι αυτό δεν είναι το μόνο μας πρόβλημα! είπε η Αφροδίτη.

- Τι, έχουμε κι άλλο πρόβλημα; Μπορεί να γίνει ακόμα πιο χάλια αυτή η μέρα; είπε απορώντας ο Περικλής.

- Ίσως! Μήπως πρέπει να σου θυμίσω ότι δεν έχουμε φαγητό και νερό; τον ειρωνεύτηκε η Αφροδίτη.

- Ναι, έχεις δίκιο Αφροδίτη! αναφώνησε ο Περικλής. Μετά από μία μέρα μέσα στη σπηλιά…

- Παιδιά πεινάω! Δε γίνεται απλώς να περιμένουμε να γίνει ένα θαύμα και ξαφνικά να βγούμε από τη σπηλιά και να εμφανιστούμε φρέσκοι και ωραίοι στην Αλικαρνασσό! φώναξε ο

53

ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΚΤΕΡΙΣΜΑΤΑ

Ηρακλής. Τότε ήταν που είχε μια ξαφνική ιδέα που μάλλον θα βόλευε να του είχε έρθει νωρίτερα. Φώναξε στους άλλους: - Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να χωριστούμε για να βρούμε τροφή κι έξοδο!

- Εγώ λέω ότι δε χρειάζεται να κάνουμε απολύτως τίποτα! Κάποια στιγμή θα μας βρουν και θα μας βγάλουν από εδώ! Δίκιο δεν έχω; είπε ο Περικλής με παράξενο ύφος.

- Εγώ προτιμώ να κάνω κάτι και να μην αφήσω τη ζωή μου στην τύχη, εσύ, αν θέλεις, κάτσε εδώ! απάντησε ενοχλημένος ο Ηρακλής.

- Εγώ συμφωνώ με τον Ηρακλή! πρόσθεσε η Αφροδίτη. Ας κάνουμε κάτι!

- Κάντε ό,τι θέλετε, εγώ λέω να μείνουμε εδώ! επέμεινε ο Περικλής. Μετά από δώδεκα ώρες…

- Ελάτε παιδιά, νομίζω πως βρήκα ένα πέρασμα που δεν

55

ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΚΤΕΡΙΣΜΑΤΑ

μπορεί, θα πρέπει τελικά να οδηγεί έξω από τη σπηλιά! φώναξε χαρούμενα ο Ηρακλής.

- Ωραία, τι περιμένουμε; Πάμε! είπε μ’ ενθουσιασμό η Αφροδίτη.

- Καλά… μουρμούρισε ο Περικλής, ας πάμε. Πέρασαν όλοι από το στενό πέρασμα και περπάτησαν πολλή ώρα μέσα στο σκοτεινό και υγρό σπήλαιο που όμως οδηγούσε…

- Παιδιά, πού είμαστε; ρώτησε ο Ηρακλής.

- Δεν το πιστεύω! Μα... στο… είμαστε στο Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού! δήλωσε ενθουσιασμένη η Αφροδίτη. Ωχ! Τι θα κάνω τώρα; Από στιγμή σε στιγμή θα με καταλάβουν! σκέφτηκε ο Περικλής.

- Περικλή, γιατί έχεις τέτοια μούτρα; Τι σκέφτεσαι; αναρωτήθηκε η Αφροδίτη.

- Τίποτα, τίποτα! απάντησε ο Περικλής.

- Ελάτε παιδιά, άκουσα έναν περίεργο θόρυβο κάπου μέσα

57

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

στο κτήριο! Είπε παραξενεμένος ο Ηρακλής. Προχώρησαν προς το σημείο όπου ακούστηκε ο θόρυβος, προχωρώντας όλο και πιο βαθιά μέσα στο πολύπλοκο κτήριο.

- Δεν το πιστεύω! Ο τάφος του Μαυσώλου! Και είναι ανοιχτός! αναφώνησε η Αφροδίτη.

- Σίγουρα μπήκε κάποιος κλέφτης για να κλέψει τα κτερίσματα του άρχοντα Μαυσώλου! παρατήρησε ο Ηρακλής.

- Παιδιά, φοβάμαι! Καλύτερα να γυρίσουμε πίσω στη σπηλιά. Εκεί ήταν καλύτερα… πρόσθεσε ο Περικλής.

- Δε με νοιάζει, εσύ κάνε ό,τι θες, εγώ, όμως, θέλω να πιάσω αυτόν τον κλέφτη! Δεν φεύγω από εδώ αν δεν πιάσω τον κλέφτη! τόνισε ο Ηρακλής που ένιωθε το αστυνομικό του δαιμόνιο να φουντώνει. Ο Περικλής ξαφνικά θύμωσε υπερβολικά και είπε: - Κι εγώ, λοιπόν, φεύγω! Δε με νοιάζει τι θα πείτε!

- Πού πας; Εδώ είναι καλύτερα από τη σπηλιά! Μπορεί να μην μπορούμε να βγούμε αλλά υπάρχει μία αίθουσα

58

ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΚΤΕΡΙΣΜΑΤΑ

γεμάτη φαγητά, προσφορές προς το Μαύσωλο μάλλον. Δεν καταλαβαίνω τι σου συμβαίνει και τώρα τελευταία, Περικλή, φέρεσαι τόσο περίεργα... παρατήρησε η Αφροδίτη. Ο Περικλής, ακούγοντας αυτά τα λόγια, άρχισε ξαφνικά να τρέχει ισχυριζόμενος πως έχει μια «επείγουσα δουλειά». Όταν γύρισε, η Αφροδίτη και ο Ηρακλής άρχισαν να του κάνουν ερωτήσεις.

- Τι επείγουσα δουλειά μπορεί να είχες εδώ που βρισκόμαστε; αναρωτήθηκε έντονα ο Ηρακλής.

- Μια καλημέρα δε θα έβλαπτε, Ηρακλή! Πάντα τόσο ευγενικός ήσουν! ειρωνεύτηκε ο Περικλής.

- Γιατί εσύ που έφυγες τρέχοντας; Πόσο σημαντική ήταν δηλαδή αυτή η δουλειά; κορόιδεψε η Αφροδίτη.

- Δεν ήταν τόσο σημαντική, απλώς ήμουν πολύ βιαστικός! Θα συνεχίσετε την ανάκριση ή θα μ’ αφήσετε να πάω να ξεκουραστώ; είπε ενοχλημένος ο Περικλής.

- Καλά, δεν έγινε και τίποτα φοβερό… από ενδιαφέρον

59

ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΚΤΕΡΙΣΜΑΤΑ

ρωτήσαμε, μην το παίρνεις τόσο κατάκαρδα! αναφώνησε ο Ηρακλής με ύφος που ήταν ακόμα πολύ καχύποπτο.

- Έχει δίκιο ο Ηρακλής! Με πολλά νεύρα γύρισες από τη... «δουλειά» σου! συμφώνησε η Αφροδίτη. Τότε ο Περικλής εκνευρισμένος πήγε να ξεκουραστεί.

- Ηρακλή, τώρα που κοιμάται ο Περικλής, πάμε να εξερευνήσουμε το μαυσωλείο! ψιθύρισε η Αφροδίτη. Κατά τη διάρκεια της εξερεύνησής τους είδαν ξαφνικά μπροστά τους τον Περικλή.

- Περικλή, εσύ δεν κοιμόσουν; αναρωτήθηκε ο Ηρακλής.

- Όχι, δεν κατάφερα να κοιμηθώ, υποφέρω από αϋπνίες! ομολόγησε ο Περικλής κι έφυγε πάλι γρήγορα, πολύ αγχωμένος! Μετά από δύο μέρες μέσα στο Μαυσωλείο.

- Έχω μια ιδέα, Ηρακλή, έλα, πάμε να εξερευνήσουμε και το υπόλοιπο κτήριο! πρότεινε η Αφροδίτη. Αφού η Αφροδίτη και ο Ηρακλής έκαναν έρευνα στο

61

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

Μαυσωλείο χωρίς να καταφέρουν να βρουν ούτε τα ίχνη του κλέφτη, ούτε την έξοδο, απογοητευμένοι γύρισαν πίσω στο δωμάτιο όπου κοιμούνταν. Το βράδυ η Αφροδίτη εξαφανίστηκε χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν. Τρεις μέρες αργότερα, γύρισε κοντά τους.

- Εμένα μου έκανες ένα σωρό ερωτήσεις όταν έλειψα, για πες μας, λοιπόν τώρα, εσύ, τρεις ολόκληρες μέρες που έλειπες πού ήσουν; ρώτησε νευριασμένα ο Περικλής.

- Προσπαθούσα να βρω τη λύση τον χαμένων κτερισμάτων! τόνισε η Αφροδίτη.

- Βρήκες τίποτα; ρώτησε ο Ηρακλής.

- Όχι! είπε η Αφροδίτη. Κανείς δεν είχε διάθεση για κουβέντα κι άρχισαν να περιπλανιούνται μέσα στο κτήριο. Ξαφνικά, άκουσαν δυνατές φωνές.

- Βοήθεια, σας παρακαλώ, βοήθεια! Πιάστηκα σε μια παγίδα! Αφροδίτη! Ηρακλή! Ελάτε γρήγορα! φώναξε ο Περικλής.

62

ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΚΤΕΡΙΣΜΑΤΑ

- Γρήγορα, πάμε να βοηθήσουμε τον Περικλή! είπε ο Ηρακλής στην Αφροδίτη, όταν τη συνάντησε. Μόλις ο Ηρακλής και η Αφροδίτη έφτασαν κοντά στον Περικλή, τον βρήκαν να κρέμεται από το ταβάνι δεμένος μ’ ένα σχοινί από τη μέση. Τα κτερίσματα έπεφταν από τις τσέπες του... Ο Ηρακλής κόβει το σκοινί με τον ταξιδιωτικό σουγιά του και τον κατεβάζει! Αυτός και η Αφροδίτη τον κοίταξαν έκπληκτοι.

- Περικλή, εσύ έκλεψες τα κτερίσματα; Γι’ αυτό ήθελες απ’ την αρχή να φύγεις από ’δω μέσα; είπε ο Ηρακλής απορώντας. Έβαλες και τη ζωή σου ακόμα πάνω από αυτά! Αναρωτιέμαι πότε πρόλαβες να τα κλέψεις! Ο Περικλής χτύπησε τον Ηρακλή κι άρχισε να τρέχει.

- Πιασ’ τον! Γρήγορα! Πριν ξεφύγει με τα κτερίσματα του άρχοντα Μαυσώλου! φώναξε αγχωμένη η Αφροδίτη.

- Προσπαθώ! Δεν είναι και τόσο εύκολο με τέτοιο σκοτάδι! Δεν βλέπω σχεδόν τίποτα! είπε τρομαγμένος ο Ηρακλής!

63

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

Κατά τη διάρκεια του κυνηγητού ο Περικλής κατάφερε να βρει την έξοδο από το κτήριο. Βγήκαν όλοι και συνέχισαν να τρέχουν έξω, πάνω στα βράχια. Καθώς έτρεχαν, ο Ηρακλής και η Αφροδίτη έπεσαν σ’ ένα φαράγγι και σκοτώθηκαν! Τώρα ποιος ξέρει πού είναι ο Περικλής και τα κτερίσματα του Άρχοντα Μαυσώλου;

64

Ο ΚΟΛΟΣΣΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

Σήμερα ο Κολοσσός θα επισκεφτεί τη Λουκία και την Έλενα, τις δυο του ανιψιές. Δεν τις βλέπει πολύ συχνά γιατί μένουν στην Αθήνα και τώρα που έχουν έρθει στη Ρόδο για τις καλοκαιρινές τους διακοπές είναι ευκαιρία να περάσει λίγο χρόνο μαζί τους. Όταν φτάνει σπίτι τους τις βρίσκει να παίζουν σκοινάκι.

- Γεια σας, κορίτσια!

- Γεια σου, θείε!

- Θέλετε αύριο να πάμε στη θάλασσα; - Ναι, πήραμε και καινούργια μαγιό!

- Ωραία, θα περάσω αύριο στη μία να σας πάρω. Γεια!

65

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

- Γεια!

- Λουκία, τι είναι αυτό που έπεσε από την τσάντα του θείου; - Νομίζω ότι είναι ένας χάρτης! Κοίτα! Δείχνει τον Κολοσσό της Ρόδου!

- Τι θα έλεγες ν’ ακολουθήσουμε το θείο για να μάθουμε τι ψάχνει; - Εντάξει, πάμε το βράδυ στο σπίτι του για να διαπιστώσουμε τι συμβαίνει. Έτσι λοιπόν τα κορίτσια πηγαίνουν στο σπίτι του θείου τους. Στέκονται στην πίσω πλευρά και περιμένουν. Ξαφνικά τον βλέπουν να βγαίνει απ’ το σπίτι φορώντας μια παράξενη στολή εξερευνητή. Η περιέργειά τους μεγαλώνει. Αποφασίζουν να του μιλήσουν.

- Θείε, γιατί είσαι ντυμένος έτσι; - Κορίτσια; Πώς βρεθήκατε εσείς εδώ; - Σε ακολουθήσαμε επειδή σου έπεσε στο σπίτι μας ένας χάρτης...

66

Ο ΚΟΛΟΣΣΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

- Αγαπημένες μου ανιψιές, ήρθε μάλλον η ώρα να σας αποκαλύψω το μυστικό μου. Είμαι εξερευνητής, μυστικός εξερευνητής και αναζητώ τον Κολοσσό της Ρόδου!

- Αλήθεια; Καλά έκανες και μας αποκάλυψες το μυστικό σου, θείε, εμείς θα σε βοηθήσουμε να τον βρεις! Όμως αύριο θα πάμε για μπάνιο, σωστά; λέει η Λουκία.

- Φυσικά και θα πάμε! Άντε τώρα, πηγαίνετε σπίτι σας να κοιμηθείτε. Καληνύχτα!

- Εντάξει. Καληνύχτα! Το επόμενο πρωί, ο θείος Κολοσσός, τρώει στα γρήγορα πρωινό και πηγαίνει στο σπίτι των κοριτσιών φορώντας το μαγιό του.

- Καλημέρα κορίτσια, είστε έτοιμες να πάμε για μπάνιο; - Ναι, μισό λεπτό, να πάρουμε τις τσάντες μας!

- Να πάρετε και τις μάσκες σας! Θα εξερευνήσουμε το βυθό!

- Τέλεια! Φανταστική ιδέα! Ερχόμαστε! Κάνει πολλή ζέστη και ο ήλιος καίει. Μόλις φτάνουν στη

67

Ο ΚΟΛΟΣΣΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

θάλασσα, τρέχουν και οι τρεις να βουτήξουν αμέσως. Όμως ξαφνικά η Έλενα βάζει τις φωνές.

- Ωχ! Κάπου σκόνταψα!

- Μη λες βλακείες! Πώς σκόνταψες, αφού είσαι πολύ βαθιά.

- Αλήθεια, Λουκία! Σκόνταψα κάπου! Έλα κι εσύ να δεις.

- Ωχ, αλήθεια! Κάτι υπάρχει εδώ! Ένα τεράστιο χάλκινο δάχτυλο ποδιού!

- Σκέφτεστε αυτό που σκέφτομαι; - Νομίζω ότι είναι…

- Νομίζω ότι νομίζεις αυτό που νομίζω...

- Κι εγώ νομίζω ότι έχετε δίκιο κορίτσια!

- Είναι το δάχτυλο του Κολοσσού της Ρόδου! φωνάζουν μαζί, θείος κι ανιψιές.

- Όμως πρέπει να βρούμε και τον υπόλοιπο Κολοσσό! Θα με βοηθήσετε; - Φυσικά και θα σε βοηθήσουμε, θείε! είπαν με ενθουσιασμό τα κορίτσια.

69

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

«ΜΠΑΜ!»

- Θείε, θείε, είσαι καλά; - Τι συνέβη; - Καθώς κολυμπούσαμε γύρω από το δάχτυλο του Κολοσσού της Ρόδου και συζητούσαμε, βγήκαν ξαφνικά από το νερό, από το πουθενά, κάποιοι άντρες και σε χτύπησαν δυνατά στο κεφάλι μ’ ένα κομμάτι βρεγμένο ξύλο. Καταλαβαίνεις... Ώσπου να σε τραβήξουμε έξω από το νερό και να βεβαιωθούμε ότι είσαι καλά, οι άντρες μπήκαν σ’ένα μεγάλο φορτηγο με γερανό. Στο γερανό έδεσαν το δάχτυλο του Κολοσσού της Ρόδου και το τράβηξαν τόσο γρηγορα στη στεριά που εμείς δεν προλάβαμε να κουνήσουμε ούτε το μικρό μας δαχτυλάκι. Έπειτα έγιναν καπνός. Πήραν το δάχτυλο κι έφυγαν, θείε. Μα, ποιοι ήταν αυτοί οι άντρες; - Οι ανταγωνιστές μου, οι αδερφοί Ντεβίλ! Ψάχνουν κι αυτοί τον Κολοσσό της Ρόδου!

- Γιατί;

70

Ο ΚΟΛΟΣΣΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

- Για να πάρουν τα λεφτά και τη δόξα που θα κερδίσει όποιος τον βρει ολόκληρο.

- Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να βρουν όλα τα κομμάτια! Και τώρα που εσύ έχεις χτυπήσει δεν ξέρω πως θα τα καταφέρουμε μόνες μας!

- Είμαι καλά! Το μόνο που έπαθα ήταν μια ελαφριά διάσειση! Πάμε! Πρέπει να πάμε στο αρχηγείο τους. Εκεί θα έχουν αφήσει το κομμάτι που βρήκαμε, λέει ο Κολοσσός.

- Εντάξει αλλά πρέπει να προσέχουμε μη μας δουν! απαντά η Λουκία.

- Ελάτε, κορίτσια! Πρέπει να βιαστούμε! Χρόνια τώρα παρακολουθώ τους αδερφούς Ντεβίλ, ξέρω πολύ καλά πού είναι το αρχηγείο τους κι ας νομίζουν πως μου ξεφεύγουν πάντα! Ο θείος δείχνει το δρόμο και οι τρεις τους φτάνουν στο αρχηγείο.

- Η πόρτα είναι κλειδωμένη! Πώς θα μπούμε; ρωτά η Έλενα.

71

Ο ΚΟΛΟΣΣΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

- Κοιτάξτε! Εκείνο το παράθυρο είναι ανοιχτό! ψιθυρίζει η Λουκία.

- Εγώ, δυστυχώς, δεν μπορώ να μπω, δε χωράω και ζαλίζομαι ακόμα από το χτύπημα...

- Μη φοβάσαι, θείε! Θ’ανεβούμε εμείς. Εκεί υπάρχει μια σκάλα. Πάμε να την πάρουμε!

- Ανεβείτε και θα βρω τρόπο να μπω κι εγώ. Τα κορίτσια ανεβαίνουν στη σκάλα και μπαίνουν από το ανοιχτό παράθυρο. Στη συνέχεια καταφέρνουν ν’ ανοίξουν από μέσα την πόρτα για να μπει ο θείος.

- Θείε, εδώ το μέρος είναι γεμάτο από κομμάτια του Κολοσσού!

- Όπως το φαντάστηκα! Κορίτσια, βοηθήστε με να τα βγάλουμε έξω.

- Μα αυτό είναι κλοπή!

- Όχι, δεν είναι! Κλοπή ήταν αυτό που έκαναν οι αδερφοί Ντεβίλ. Εκείνοι μου έκλεβαν τα κομμάτια που έβρισκα. Έχουν

73

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

κλέψει όλα όσα έχω βρει.

- Αν είναι έτσι, τότε πρέπει να πάρουμε πίσω τα κομμάτια μας! Ας τα βάλουμε σ’ αυτό το φορτηγό! Είμαι σίγουρη ότι είδα τα κλειδιά πάνω σ’ εκείνο το τραπεζάκι! λέει αποφασιστικά η Έλενα.

- Ας τελειώνουμε, λοιπόν! φωνάζει η Λουκία.

- Ωχ! Κάτι ακούω! Νομίζω ότι έρχονται! λέει χαμηλόφωνα στα κορίτσια ο θείος.

- Θείε, βάλε μπρος το φορτηγό γρήγορα!

- Πάμε! Ο Κολοσσός οδηγεί όσο πιο γρήγορα μπορεί. Στις στροφές τα κορίτσια προσπαθούν να κρατήσουν τα κομμάτια του Κολοσσού σταθερά στην καρότσα για να μη σπάσουν. Φτάνουν επιτέλους στο εργαστήριο κι αφού σιγουρεύονται πως κανείς δεν τους έχει ακολουθήσει αδειάζουν το φορτηγό. Ο Κολοσσός φεύγει για να το παρκάρει κάπου πολύ μακριά ώστε να μην εντοπίσουν εξαιτίας του φορτηγού το εργαστήριό

74

Ο ΚΟΛΟΣΣΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

του οι αδερφοί Ντεβίλ. Όταν επιστρέφει βρίσκει τα κορίτσια ν’ ασχολούνται με τα κομμάτια του αγάλματος.

- Θείε προσπαθήσαμε να τον συναρμολογήσουμε με τη Λουκία αλλά λείπει ένα μεγάλο κομμάτι! λέει η Έλενα μόλις τον βλέπει.

- Μα φυσικά, αφού ποτέ δε βρέθηκε το στεφάνι του! Νομίζατε ότι οι αδερφοί Ντεβίλ θα κρατούσαν μυστική την ανακάλυψή του και δε θα αποκάλυπταν ότι είχαν βρει τον Κολοσσό αν τον είχαν βρει ολόκληρο; Αυτό το στεφάνι πρέπει να το βρούμε! Πρέπει να τους προλάβουμε!

- Μα πώς θα το βρούμε, θείε, όταν δεν έχουμε κανένα στοιχείο για το πού βρίσκεται; - Νομίζετε! Κορίτσια ετοιμαστείτε! Θα πάμε στη Ρώμη να βρούμε τον αδερφό μου!

- Θείε, έχεις αδερφό; - Ναι, έχω έναν ετεροθαλή αδερφό που μένει στην Ιταλία, τον Μπερτίνο και μια ετεροθαλή αδερφή, την Ντελφίν που μένει στη

75

Ο ΚΟΛΟΣΣΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

Γαλλία. Εμείς, όμως, θα πάμε στη Ρώμη να βρούμε τον αδερφό μου γιατί εκείνος ξέρει πού βρίσκεται το τελευταίο κομμάτι του Κολοσσού της Ρόδου.

-Πω πω, τέλεια! Δεν έχουμε πάει ποτέ στη Ρώμη! είπε με ενθουσιασμό η Λουκία.

- Ούτε κι εγώ! Θέλω πολύ να δω όλα τα αξιοθέατα της πόλης και πιο πολύ απ’ όλα τη Φοντάνα ντι Τρέβι!

- Ωραία, κορίτσια. Πηγαίνετε να πακετάρετε όσο εγώ θα βγάζω τα εισιτήρια!

- Εντάξει, θείε! Ετοιμάζονται και οι τρεις όσο πιο γρήγορα μπορούν και φτάνουν στο αεροδρόμιο έχοντας πολλά στο μυαλό τους.

- Αχ, θείε ξέχασα να πάρω το βραχιόλι με τ’ αστεράκια που πάει με το βραδινό μπλε μου φόρεμα!

- Λουκία, σοβαρέψου κι άσε τις βλακείες! Σε λίγο μπαίνουμε στο αεροπλάνο!

- Καλά…

77

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

- Θείε, ξέρεις εκείνους τους κυρίους που φοράνε καπαρντίνα; Μου φαίνονται γνωστοί.

- Έλενα, μη λες ανοησίες! Ελάτε, κορίτσια, πρέπει να επιβιβαστούμε. Μέσα στο αεροπλάνο μιλούν μ’ ενθουσιασμό για τη Ρώμη έχοντας σχεδόν ξεχάσει το κομμάτι του αγάλματος που τους οδήγησε στο ταξίδι. Κάθε τόσο ο θείος υπενθυμίζει στις ανιψιές του, και στον εαυτό του, ποια είναι η αποστολή τους. Το αεροπλάνο προσγειώνεται.

- Επιτέλους, φτάσαμε! Τώρα πρέπει να πάμε στο σπίτι του αδερφού μου και να πάρουμε το κομμάτι!

- Εντάξει! λένε τα κορίτσια χωρίς πολύ μεγάλη προθυμία. Ο Κολοσσός δείχνει ένα κομμάτι χαρτί στον οδηγό ενός ταξί και πολύ γρήγορα φτάνουν έξω από την πόρτα του Μπερτίνο.

- Γεια σου, αδερφέ! Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω! Να σου συστήσω τις ανιψιές μου, την Έλενα και τη Λουκία!

- Και τι ζητάς;

78

Ο ΚΟΛΟΣΣΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

- Το τελευταίο κομμάτι του Κολοσσού.

- Δεν το έχω πια αλλά όλοι λένε ότι είναι σ’ ένα «μεγάλο μέρος»! Έχω ψάξει σ’ όλα τα «μεγάλα σημεία» της Ρώμης εκτός από το Κολοσσαίο. Θα πήγαινα σήμερα αλλά χτύπησα το πόδι μου. Μπορείτε να πάτε εσείς; - Και το ρωτάς; Φυσικά! Ελάτε κορίτσια, πάμε.

- Ερχόμαστε αμέσως! Τα κορίτσια δεν πίστευαν την τύχη τους! Είχαν ακούσει τόσο πολλά για το Κολοσσαίο της Ρώμης.

- Τι όμορφο που είναι!

- Ναι, είναι κολοσσιαίο! Αλλά μια που μιλάμε για κολοσσιαία πράγματα άντε να βρούμε το στεφάνι και να τελειώνουμε! Περπατούν πάνω κάτω στο Κολοσσαίο ψάχνοντας το κομμάτι. Η ώρα περνάει.

- Ουφ! Κουράστηκα όλη την ώρα όρθια! Ας κάτσω λιγάκι! λέει η Λουκία.

- Καλά αλλά μόνο για λίγο, γιατί πρέπει να ψάξουμε!

79

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

- Εντάξει, θείε, λίγο θα κάαααααααααααα...τσω!

- Λουκία, πού πήγες; Σου είπα πρέπει να ψάξουμε!

- Εδώ κάτω! ΒΟΗΘΕΙΑ!

- Περίμενε! Ερχόμαστε να σε βοηθήσουμε! Κατεβαίνουν στην τρύπα όπου έχει πέσει η Λουκία μ’ ένα σχοινί. Η Έλενα τη βοηθάει να σηκωθεί ενώ ο Κολοσσός βρίσκει την ευκαιρία να ψάξει κι εκεί μέσα για το στεφάνι.

- Κορίτσια, νομίζω ότι βρήκα το στεφάνι! Ελάτε να δείτε!

- Αυτό είναι, ναι, αλλά πώς θα το ανεβάσουμε επάνω; - Εδώ υπάρχει μια ακόμα καταπακτή. Ο Μπερτίνο μού είχε μιλήσει γι’ αυτή. Από εδώ ξεκινούν υπόγειοι δρόμοι που οδηγούν σε όλα τα παλιά κτήρια της πόλης. Έχω ένα χάρτη μ’αυτές τις διαδρομές. Πρέπει να βρούμε το δρόμο που θα μας οδηγήσει στο σπίτι του αδερφού μου.

- Πάμε γρήγορα να φύγουμε από εδώ!

80

Ο ΚΟΛΟΣΣΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

Στο σπίτι του Κολοσσού στη Ρόδο - Τελικά η ιδέα του θείου να έρθουμε με ελικόπτερο για να φέρουμε και το στεφάνι στη Ρόδο ήταν πολύ καλή.

- Ναι, όντως!

- Πω πω! Οι διακοπές τελείωσαν! Ξαναρχίζει το σχολείο! Ο Κολοσσός και τα κορίτσια δίνουν ολόκληρο πλέον το άγαλμα του Κολοσσού της Ρόδου στο μουσείο του νησιού. Δίνουν επίσης ένα μέρος των χρημάτων για φιλανθρωπικό σκοπό! Όσο για τους αδερφούς Ντεβίλ ψάχνουν ακόμα τα χαμένα κομμάτια του Κολοσσού της Ρόδου.

81

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Τον Ιούνιο του 1943, αναθέτουν μια δουλειά σ’ έναν αρχαιολόγο, τον Ανδρέα, να εξιχνιάσει την υπόθεση του χαμένου αγάλματος του Δία στην Ολυμπία. Εκείνος, γνωρίζοντας τη δυσκολία της αποστολής που του αναθέτουν, ζητά βοήθεια από μια φίλη του, πράκτορα του FBI, τη Σοφία. Την παίρνει τηλέφωνο.

- Γεια σου, Σοφία!

- Ποιος είναι; - Ο Ανδρέας.

- Α! Γεια σου, Ανδρέα!

- Θέλω να συναντηθούμε.

82

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

- Για ποιο λόγο; Έχω πολλή δουλειά, λέγε γρήγορα. Πού; - Ε… στο αεροδρόμιο, έχω κλείσει εισιτήρια στο όνομα Ανδρέας Σμιθ.

- Μάλιστα. Και, πού σκοπεύουμε να πάμε; - Στην Ελλάδα.

- Με δουλεύεις; Εκεί έχουν πόλεμο κι εμείς θα πάμε στο στόμα του λύκου; Γιατί να πάμε εκεί; - Δεν μπορώ να σου τα πω από το τηλέφωνο. Πιθανόν οι γραμμές να παρακολουθούνται. Ραντεβού σε δυο ώρες στο αεροδρόμιο. Αντίο. Η Σοφία φτάνει στην ώρα της στο αεροδρόμιο, στέκεται απ’ έξω και περιμένει ενώ ένα απαλό αεράκι κάνει ν’ ανεμίζουν τα κόκκινα μαλλιά της. Σε πέντε λεπτά καταφτάνει κι ο Αντρέας.

- Σοφία, αυτό που ήθελα να σου πω στο τηλέφωνο ήταν ότι μου ανέθεσαν μία δουλειά στην Ελλάδα.

- Ε, αυτό το κατάλαβα! Δεν είμαι χαζή! Ποια είναι αυτή η δουλειά; Τι με θέλεις εμένα μαζί σου;

83

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

- Πρέπει να μάθουμε τι ακριβώς έγινε με το άγαλμα του Δία στην Ολυμπία.

- Α, δεν πας καλά μου φαίνεται! Αφού έχει καταστραφεί! Ακόμα κι εγώ, που δεν είμαι αρχαιολόγος, ξέρω πως το άγαλμα αυτό δεν υπάρχει πια.

- Εγώ, όμως, έχω έναν άσσο στο μανίκι μου.

- Έναν άσσο; Ποιος είναι αυτός ο άσσος, κύριε; - Dinglberd…, ψιθυρίζει ο Αντρέας και πάει να βρει τη θέση του στο αεροπλάνο. Όταν φτάνουν στην Ελλάδα, η Σοφία κι ο Ανδρέας ανηφορίζουν στο Λυκαβηττό και φτάνουν στο κατώφλι ενός σπιτιού. Χτυπούν την πόρτα.

- Εμπρός, ποιος είναι; - Εμείς είμαστε, ο Αντρέας και η Σοφία.

- Α, παιδιά ξέρετε πόσο χρειάζομαι λίγη παρέα! Η ζωή εδώ στο Κολωνάκι είναι πολύ δύσκολη, ειδικά μ’ αυτούς τους βρομογερμ…., τέλος πάντων, περάστε μέσα καλά μου παιδιά,

85

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

λέει ο γερο-Dinglberd και στρίβει το μαύρο του μουστακάκι.

- Αυτός ο γερο-περίεργος ποτέ δεν πρόκειται να μας βοηθήσει, ψιθυρίζει η Σοφία στο αυτί του Ανδρέα.

- Ποτέ μη λες ποτέ, απαντάει ο Ανδρέας καθώς έμπαιναν μέσα.

- Ήρθε και το τσάι…, ανακοινώνει με τη βαριά φωνή του ο Dinglberd.

- Ωωω… Ευχαριστούμε! Αλλά τι έχετε βάλει μέσα στο τσάι; ρωτά η Σοφία μόλις πίνει μια γουλιά και βλέπει κάτι μαύρα πράγματα να επιπλέουν μέσα στο τσάι της.

- Έχω βάλει μέντα, αιθέρια έλαια μπρόκολου για το άρωμα κι απόσταγμα μανδραγόρα. Έχω προσθέσει επίσης σπόρια χαρουπιού για τη γεύση και λίγο υπνωτικό για τη χαλάρωση. Σας αρέσει δεσποινίς; Πρώτα αηδιάζουν κι έπειτα πέφτουν λιπόθυμοι κι οι δυο. Ενώ είναι αναίσθητοι, ο Dinglberd τους δένει σε κάτι σπασμένες καρέκλες στο υπόγειο. Συνέρχεται πρώτα ο Ανδρέας

86

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

και μετά η Σοφία.

- Ποιος είσαι; - Ο δόκτωρ Dinglberd! Θα χαρεί πολύ ο Χίτλερ… Πολύ… Η πιο ικανή πράκτορας των Ηνωμένων Πολιτειών και ο πιο γνωστός αρχαιολόγος της εποχής μας έχουν πέσει στην παγίδα μου σαν τα ποντίκια. Από ’δω και στο εξής θα με φωνάζετε συνταγματάρχη Dinglberd και θα δουλεύετε για μένα και το Χίτλερ. Τόσα χρόνια δημιουργώ διάφορες μηχανές για το στρατό του Φύρερ, οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στην αρχαιολογία αλλά ποτέ κανείς δεν κατάφερε να τις χρησιμοποιήσει σωστά. Εσείς είστε οι κατάλληλοι άνθρωποι και το αστείο είναι ότι δε χρειάστηκε να προσπαθήσω καν για να σας βρω, ήρθατε μόνοι σας και πέσατε στα χέρια μου! Προσοχή, όμως, αν δεν κάνετε σωστά τη δουλειά σας, θα σας αποκεφαλίσω όπως έκανα και με τους προηγούμενους…

- Ντροπή σου! Κι εγώ που νόμιζα ότι ήσουν ένας

87

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

πραγματικός επιστήμονας κι ήρθα να σου ζητήσω το ρολόι που φοράς στο χέρι σου -τη χρονομηχανή- για να βρω πληροφορίες για το άγαλμα του Δία στην Ολυμπία, τον διακόπτει ο Ανδρέας.

- Σταμάτα, ρε Ανδρέα… Παραλίγο να μας ομολογήσει όλα τα εγκλήματα που έχει κάνει! λέει η Σοφία. Δίνει ένα σάλτο, λύνεται, κλοτσά τον Dinglberd, ο Dinglberd της δίνει μια γροθιά στο μάγουλο, η Σοφία φτύνει αίμα, και ο Dinglberd δέχεται ένα πισώπλατο χτύπημα από τον Ανδρέα και πέφτει λιπόθυμος.

- Καλά, εγώ είμαι εκπαιδευμένη από το FBI, εσύ, πώς κατάφερες να λυθείς; Πάμε να φύγουμε! Αν συνέλθει και μας βρει εδώ, την έχουμε βαμμένη! λέει η Σοφία ξαναφτύνοντας αίμα.

- Όχι! Δε θα φύγουμε παρά μόνο αφού πάρω αυτό για το οποίο κάναμε τόσα χιλιόμετρα, ξεφωνίζει ο Ανδρέας και παίρνει το περίτεχνο ρολόι του Dinglberd.

- Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τι ιδιαίτερο έχει αυτό το ρολόι!

89

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

Δεν ξέρω τι έχεις μέσα στο κεφάλι σου! λέει νευριασμένα η Σοφία.

- Χρυσή μου, αυτό δεν είναι ένα απλό ρολόι, αυτό είναι μια χρονομηχανή και θα σε παρακαλούσα να μιλάς καλύτερα, απαντά μ’ έναν ασυνήθιστο τόνο στη φωνή ο Ανδρέας.

- Καλά, καλά! Πάρε το ρολόι σου και πάμε να φύγουμε πριν ξυπνήσει!

- Πάμε, πάμε. Φεύγουν από το σπίτι του Dinglberd και πάνε στην Εθνική Βιβλιοθήκη για ν’ ανακαλύψουν πώς δουλεύει το ρολόι του Dinglberd…

- Γεια σας, δεσποινίς, συνοδεύεστε από κάποιον; Γιατί εάν δε συνοδεύεστε από τον άνδρα σας, απαγορεύεται η είσοδος, αυτή είναι μια φρέσκια εντολή του αξιότιμου κυρίου Ριχάινε ρε Μπίτε, αξιωματικού του Χίτλερ, λέει η υπεύθυνη της βιβλιοθήκης.

- Ναι… ε, Ανδρέα! Από ’δω! λέει η Σοφία στον Ανδρέα, που την ψάχνει.

90

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

- Ε, γεια σας, χαιρετά ο Ανδρέας.

- Γεια σας, ε… συνοδεύετε τη δεσποινίδα; ρωτά η βιβλιοθηκάριος.

- Ναι, ε… έχουμε ε… παντρευτεί, λέει ο Ανδρέας. Η Σοφία τον κοιτάζει μ’ ένα δολοφονικό βλέμμα που τονίζει τα μπλε της μάτια.

- Ε… να περάσουμε τώρα; ρωτά ο Ανδρέας.

- Ναι, βεβαίως, ναι, ασφαλώς, περάστε… Περάστε!

- Ήταν ανάγκη να το πεις αυτό; Ε; λέει η Σοφία καθώς ξεφυλλίζει ένα βιβλίο για τη ζωή και το έργο του Φειδία.

- Σουτ! Θέλεις να μας ακούσουν και να μας διώξουν; Κι άσε κάτω αυτό το βιβλίο, δεν το χρειαζόμαστε! λέει ο Ανδρέας και δείχνει τον τόμο που κρατά στα χέρια της η Σοφία. Ξέρω ακριβώς πού και πότε πρέπει να πάμε… Στο 466 π.Χ. λίγο πριν την ανοικοδόμηση του ναού και την κατασκευή του αγάλματος, στη συνέχεια στην εποχή που το έργο έχει πια ολοκληρωθεί κι έπειτα στο 40 μ.Χ. για να βεβαιωθούμε ότι θα

91

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

καταφέρουν οι Έλληνες να σώσουν το άγαλμα από το Ρωμαίο αυτοκράτορα Καλιγούλα και να το κρατήσουν στην Ολυμπία. Α! Θα είναι δύο θαυμάσια ταξίδια! Στο τέλος της πρότασής του ο Ανδρέας αρχίζει να χοροπηδάει σαν παιδί. Έλα! Πάμε! Την πιάνει ξάφνου απ’ το χέρι και πατάει το κουμπί της χρονομηχανής… Το βιβλίο της βιβλιοθήκης, που κρατά η Σοφία, πέφτει από τα χέρια της. Τα ξανθά μαλλιά του Ανδρέα μπερδεύονται μέσα στη δίνη, καθώς ταξιδεύουν σε μακρινές εποχές…

- Πού… βρισκόμαστε; λέει η Σοφία.

- Ηρεμία και ησυχία παιδιά! Βρίσκεστε στο 466 π.Χ. και στο σπίτι μου, δεν είναι υπέροχο; λέει κάποιος και δείχνει τη χρονομηχανή. Πού το βρήκατε αυτό; Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον εργαλείο!

- Είμαστε από το μέλλον και θέλουμε βοήθεια, ικετεύει η Σοφία.

93

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

- Μισό λεπτό, λέει ο άγνωστος άνθρωπος καθώς χτυπά η πόρτα. Η Σοφία μόλις ανακαλύπτει ότι φορά περίεργα ρούχα, σαν τα ριχτάρια του καναπέ της, τρομοκρατείται. Τη συνεφέρνει από τον πανικό η φωνή του άλλου άγνωστου άντρα που μιλούσε με το δικό τους άγνωστο άντρα στην πόρτα.

- Γεια σας και πάλι, κύριε Φειδία! Ήρθα να σας ζητήσω να το ξανασκεφτείτε... Σας παρακαλώ… Πρέπει να το σκεφτείτε... σας προσφέρουμε τόσο χρυσό και όλα τα υλικά πληρωμένα: μάρμαρα, ελεφαντόδοντο, χρυσό, σκεφτείτε το γιατί…

- Καλά, καλά… σας ευχαριστώ, κύριε Πολύδωρε… θα σας απαντήσω σύντομα. Και τώρα… αντίο! είπε ο Φειδίας και τον έσπρωξε έξω από την πόρτα.

- Κύριε Φειδία..., είπε ξεψυχισμένα η Σοφία.

- Έλεγα, λοιπόν, κορίτσι μου, ότι αυτό το ρολόι που έχει ο άντρας σου είναι καταπληκτικό! λέει ο Φειδίας μ’ ενθουσιασμό. Πρόκειται για μία χρονομηχανή, έτσι δεν είναι; Μην ανησυχείς!

95

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

Δε σας έβαλα εγώ αυτά τα ρούχα και μην τα κοιτάς απορημένα! Αυτή είναι η μόδα φέτος! συνεχίζει.

- Κύριε Φειδία, πάρτε τη δουλειά! Σας παρακαλώ! Πρέπει να κάνετε ένα ναό μεγαλόπρεπο και το άγαλμα του Δία στο εσωτερικό του! Πάρτε τη δουλειά! μπαίνει στη συζήτηση κι ο Ανδρέας.

- Μμμμ! Αφού έρχεστε από το μέλλον… κάτι μου λέει ότι πρέπει να σας ακούσω! Και τώρα, ελάτε, ώρα για φαγητό! Αφού τρώνε το υπέροχο αρχαιοελληνικό γεύμα τους, ο Ανδρέας και η Σοφία σηκώνονται και λένε: - Πρέπει να φύγουμε, κύριε Φειδία... ευχαριστούμε πολύ, το φαγητό ήταν πεντανόστιμο!

- Έλα, πάμε στην εποχή που ολοκληρώθηκε ο ναός! λέει η Σοφία, αγγίζουν ξανά τη χρονομηχανή και...

- Φτάσαμε! λέει η Σοφία.

- Φειδία! Φειδία! Εδώ! φωνάζει ο Ανδρέας.

96

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

- Γεια σας παιδιά, καιρό είχα να σας δω! λέει ο Φειδίας.

- Έχω μια φωτογραφικη μηχανή, μια κάμερα… Θέλω να πω, ένα μαγικό πραγματάκι που παγώνει την εικόνα και την εκτυπώνει στη στιγμή! Ελάτε να βγάλουμε μία φωτογραφία μπροστά στο άγαλμα όλοι μαζί! λέει με κελαρυστή φωνή η Σοφία.

- Τσι-κλιιιικ! κάνει η κάμερα κι αμέσως βγαίνει η φωτογραφία από το μπροστινό μέρος.

- Σου τη χαρίζουμε, ω, Φειδία, για να έχεις ένα ενθύμιο από μας, από το μέλλον! Και τώρα πρέπει να φύγουμε! Αντίο! λέει πάλι η Σοφία.

- Σοφία, τη χρειαζόμαστε τη φωτογραφία! Παρτ’ τη πίσω και πάμε γρήγορα! λέει ο Ανδρέας και πατάει τη χρονομηχανή στο 40 μ.Χ.!

- Πού βρισκόμαστε; λέει η Σοφία.

- Μα, Σοφία, είμαστε στο 40 μ.Χ., τώρα αυτοκράτορας είναι

97

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας Γερμανικός, ο γνωστός Καλιγούλας, της Δυναστείας των Ιουλίων - Κλαυδίων, γιος του Γερμανικού, του ανιψιού και υιοθετημένου γιου του αυτοκράτορα Τιβέριου, που ήταν ένας πολύ επιτυχημένος στρατηγός κι ένα από τα πιο αγαπητά δημόσια πρόσωπα της Ρώμης… και…

- Καλά, καλά... σταμάτα ν’ αγορεύεις και… Ωωωωω! Τώρα το παρατήρησα... Ωωω… είναι καταπληκτικό το άγαλμα του Δία! Το άγαλμα του Δία, όπως το φανταζόμουν! Έχει ύψος 13 μέτρα και το κεφάλι του φτάνει στην οροφή του ναού! Και τόσοι πολύτιμοι λίθοι… Ωωω! Είναι… Μια στιγμή να βγάλω μια φωτογραφία!

- Σοφία! Κρύψου! Έρχονται οι Ρωμαίοι στρατιώτες! Γρήγορα! Πίσω από το άγαλμα! της κόβει τη φόρα ο Ανδρέας. Στέκονται πίσω από το άγαλμα του Δία, και κάποια στιγμή, η Σοφία παραπατάει και -ουπς- πέφτει πάνω στον Ανδρέα.

- Ε, συγγνώμη! του λέει καθώς τα μάγουλά της κοκκινίζουν και τα γαλάζια μάτια της λάμπουν για μια στιγμή.

99

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

- Σσσς! της λέει ο Ανδρέας δήθεν αδιάφορα.

- Πάρτε το! ακούγεται η φωνή ενός στρατιώτη.

- Αντρέα, επαναλάμβανε φωναχτά ό,τι σου λέω! λέει η Σοφία. Λοιπόν: Ποιος τολμάει να εισβάλει έτσι απρόσκλητος στο ναό μου; Να φύγετε αμέσως! Να φύγετε! ψιθυρίζει η Σοφία, κι έπειτα επαναλαμβάνει δυνατά τα ίδια λόγια ο Ανδρέας. Οι στρατιώτες φοβούνται, αρχίζουν να ουρλιάζουν τρομαγμένοι και να λένε: - Τρανέ, Δία, συγχώρεσέ μας, κι έπειτα να φεύγουν γρήγορα.

- Τώρα που έφυγαν, πάμε να βρούμε το Φειδία και να του πούμε να μας δώσει τη φωτογραφία, γιατί αλλιώς στην εποχή μας δε θα μας πιστεύει κανείς! Πάμε πίσω στο… 430 π.Χ. να τον βρούμε! λέει η Σοφία.

- Μα καλά δε σου είπα πριν να πάρεις τη φωτογραφία; ρωτά ο Ανδρέας.

- Ε, να δεν πρόλαβα... απαντά η Σοφία χαμηλώνοντας το βλέμμα.

101

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

- Πάρε, λοιπόν, μια φωτογραφία τώρα πριν πατήσεις το κουμπ... Χτυπούν και ξαναχτυπούν την πόρτα του γλύπτη αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

- Δεν το πιστεύω ότι είχαμε τόσες ευκαιρίες ν’ αποκτήσουμε μια φωτογραφία του αγάλματος κι εμείς δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να πάρουμε στα χέρια μας καμία. Έλα! Πάμε να ρωτήσουμε εδώ δίπλα για να μάθουμε πού είναι ο Φειδίας, γιατί στο σπίτι του σίγουρα δεν είναι! είπε ο Αντρέας.

- Γεια σας! Μήπως γνωρίζετε πού βρίσκεται ο γλύπτης Φειδίας; ρωτά η Σοφία με ανυπομονησία.

- Γεια σας, καλά μου παιδιά, λέει η γυναίκα που άνοιξε την πόρτα. Ψάχνετε τον καλό μας γλύπτη; Τον πήραν κατηγορώντας τον ότι έκλεψε χρυσάφι κι ελεφαντόδοντο. Εγώ δε συμφωνώ. Είναι στη φυλακή. Ξέρω έναν δρόμο που οδηγεί γρήγορα εκεί… Ακούστε με προσεχτικά…

103

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

Ακολουθούν τις οδηγίες της γυναίκας περπατώντας όσο πιο γρήγορα μπορούν. Ξέρουν πως πρέπει να σώσουν το Φειδία. Ευτυχώς η διαδρομή είναι σύντομη και πολύ γρήγορα βλέπουν μπροστά τους τη φυλακή.

- Φειδία; Πού είσαι; φωνάζει η Σοφία.

- Εδώ! Μη φωνάζετε! απαντά ο Φειδίας με σιγανή η φωνή.

- Είσαι καλά; Τι έχεις; ρωτά η Σοφία.

- Ναι, είμαι καλά, λέει με ξέπνοη φωνή πάλι ο Φειδίας, κοιτάζω τη φωτογραφία που βγάλαμε μαζί και παίρνω κουράγιο, την έχω κρατήσει και θέλω να με θάψουν μ’ αυτή… Αντίο παιδιά μου λέει και κλείνει τα μάτια για πάντα.

- Αντίο, λέει η Σοφία.

- Αντίο, λέει ο Ανδρέας.

- Υποθέτω ότι πρέπει να φύγουμε, λέει ο Ανδρέας. Με τη βοήθεια της χρονομηχανής γυρίζουν πίσω στο 1943 και στο αεροδρόμιο.

- Θα έρθεις μαζί μου στην Αμερική ή θα μείνεις στην Αθήνα;

104

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

ρωτά η Σοφία με αγωνία.

- Αφού δεν καταφέραμε να φέρουμε μαζί μας μια φωτογραφία, δυστυχώς, πρέπει να μείνω εδώ για να ερευνήσω κάποια πράγματα ακόμα. Μόνο όταν ολοκληρωθεί η έρευνα θα επιστρέψω στην Αμερική, λέει στενοχωρημένος ο Ανδρέας.

- Εγώ φταίω γι’ αυτό, μη στενοχωριέσαι, όμως. Είχαμε μια ωραία περιπέτεια κι αυτό μετράει. Πρόσεχε! Εδώ υπάρχει πόλεμος. Δεν είναι όπως στην Αμερική… Είναι επικίνδυνα, λέει η Σοφία και του δίνει ένα ζεστό φιλί.

- Κι εσύ να προσέχεις, Σοφία. Αντίο!

- Αντίο, Αντρέα!

105

ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ

600 π.Χ. Από μικρός ο Τίτος είχε για φίλο ένα κροκοδειλάκι, το Βαρούχα. Ήταν ο μόνος που άκουγε τα όνειρα του Τίτου και τις περιπέτειες που ήθελε να ζήσει. Μια μέρα ο Βαρούχας αποφάσισε να βοηθήσει το φίλο του να πραγματοποιήσει τουλάχιστον μία από τις ονειρικές περιπέτειές του. Αποφάσισε, λοιπόν, να κάνει το τελευταίο πράγμα που περίμεναν οι άνθρωποι να κάνει ένας κροκόδειλος… έφτιαξε την εταιρεία Crocodilinio, η οποία με κάθε αγορά σανδαλιών σου έδινε δώρο έναν σοκολατένιο κροκόδειλο. Τελικά η εταιρεία έγινε γνωστή στον τότε γνωστό κόσμο κι αν υπήρχε στην εποχή

106

ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ

μας το site της θα ήταν το www.varuhas.com. Ο Βαρούχας, με τα χρήματα που έβγαλε, αγόρασε μια λιμουζίνα, πήρε το φίλο του και πήγαν στη Βαβυλώνα, ένα μέρος που πάντα ήθελε να επισκεφτεί ο Τίτος γιατί είχε ακούσει για τους μυθικούς κήπους της. Λεγόταν, όμως, ότι ο βασιλιάς ήταν ένας πάρα πολύ ιδιόρρυθμος άνθρωπος που διασκέδαζε βάζοντας δοκιμασίες στους επισκέπτες της πόλης του. Ο Τίτος, βέβαια, αυτό δεν το ήξερε. Μόλις έφτασαν στη Βαβυλώνα ο Τίτος πήγε μόνος του να συναντήσει το βασιλιά για να πάρει την άδειά του να επισκεφτεί το βασιλικό κήπο. Όταν μπήκε στην αίθουσα του θρόνου, ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας μάλωνε με τη βασίλισσα που ήθελε κάτι σανδάλια Crocodilinio. Έτσι, ο Τίτος δεν είχε την πιο θερμή υποδοχή! Ο βασιλιάς τον κοίταξε και είπε: «Έχω πολύ καιρό να βάλω σε δοκιμασία επισκέπτη…». Ο Τίτος απάντησε: «Μα τι εννοείτε, Μεγαλειότατε;». Τότε ο βασιλιάς πρόσταξε τους φρουρούς να πετάξουν τον Τίτο σ’ ένα

107

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

μπουντρούμι του παλατιού. Μόλις συνήλθε ο Τίτος τα τελευταία λόγια του βασιλιά ήχησαν ξανά στο μυαλό του. Ξαφνικά, ο βασιλιάς μπήκε μέσα και του είπε: «Αν θέλεις να ζήσεις, θα μπεις αύριο στον κήπο μου με τα λιοντάρια και θα πρέπει να βρεις το χρυσό περιδέραιο της γυναίκας μου, που κανείς δεν το έχει βρει ως τώρα.» Ο Τίτος έσκυψε το κεφάλι και δεν απάντησε… Ήρθε η μέρα που ο βασιλιάς θα έριχνε τον Τίτο στα λιοντάρια του κήπου του. Οι φρουροί τον πέταξαν μέσα στα φυτά κι έφυγαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Ο Τίτος σήκωσε το κεφάλι του από τα φυτά κι άκουσε ένα τρομερό μουγκρητό. Αν και ήταν τρομοκρατημένος, ο κήπος που φτιάχτηκε για να ευχαριστηθεί η γυναίκα του βασιλιά, η Άμυτις, του φάνηκε πολύ όμορφος. Λουλούδια και δέντρα παντού παρουσίαζαν ένα υπέροχο θέαμα. Μόλις είχε αρχίσει να χαίρεται τον όμορφο κήπο, ξαφνικά, είδε όλα τα λιοντάρια μαζί να τον πλησιάζουν απειλητικά...

108

ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ

Τότε ο Τίτος άρχισε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε χωρίς να κοιτάει πίσω του! Έτρεχε, έτρεχε κι έτρεχε χωρίς σταματημό ώσπου έπαψε ν’ ακούει τα λιοντάρια. Κάθισε σ’ ένα βράχο να ξεκουραστεί κι αναστέναξε δυνατά. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε η φωνή του Βαρούχα: - Ρε Τίτο! Με ξύπνησες!

- Μα νόμιζα ότι ήσουν βράχος! Τέλος πάντων! Με κυνηγάνε κάτι λιοντάρια και θέλω τη βοήθεια σου! Έχουμε φέρει το σακίδιό μου που έχει τα πάντα μέσα; - Δε νομίζω… Το μόνο που φέραμε μαζί μας είναι…

- Τι είναι; - Ποιο; - Αυτό που φέραμε μαζί μας!

- Φέραμε μαζί μας τίποτα; Αλήθεια, τρώγεται; - Όχι! Εσύ ξέρεις! Εσύ μου είπες!

- Τι; - Τέλος πάντων! Δε συνεννοούμαστε!

109

ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ

Μετά από αρκετή προσπάθεια για να καταλάβει ο Βαρούχας τον Τίτο και ο Τίτος το Βαρούχα…

- Άντε! Τρέξε γιατί τα λιοντάρια θα μας βρουν!

- Θέλω τουαλέτα! είπε ο Βαρούχας. Μετά από λίγη ώρα, αφού έγινε ό,τι έγινε, ο Τίτος συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να βρει το περιδέραιο. Έψαχναν μέσα στους θάμνους για ώρες χωρίς αποτέλεσμα. Η νύχτα έφτασε κι αποφάσισαν να κοιμηθούν και να συνεχίσουν το πρωί το ψάξιμο. Ανέβηκαν σ’ ένα δέντρο και όταν ο Βαρούχας σχεδόν είχε αποκοιμηθεί αναφώνησε: «Θυμήθηκα τι έφερα μαζί! Είναι… (ροχαλητό)». Ο Τίτος αποφάσισε πως ήταν καλύτερα να κοιμηθεί. Το πρωί: - Τίτο, τι να σου φτιάξω για πρωινό; - (ροχαλητό) - Τίτο; - Ναι;

111

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

- Κοιμάσαι; - Μόλις με ξύπνησες!

- Καλά. Τι θέλεις για πρωινό; Έχουμε ένα περιδέραιο και σοκολάτα.

- Τιιιιι; Βαρούχα τρελάθηκες; - Δεν ξέρω, μπορεί.

- Τέλος πάντων, δώσε μου το περιδέραιο.

- Ποιο περιδέραιο; - Αυτό που μου είπες να φάω!

- Πεινάς; Ακούστηκε ένας βρυχηθμός. Κατέβηκαν από το δέντρο κι άρχισαν να τρέχουν. Ξαφνικά ο Τίτος σκόνταψε σε μια πέτρα και καθώς ήταν στο έδαφος είδε στο λαιμό του Βαρούχα το περιδέραιο. Πήδηξε πάνω στην πλάτη του Βαρούχα και το πήρε. Ο Βαρούχας σταμάτησε κι έριξε ένα βλοσυρό βλέμμα στον Τίτο. Ο Τίτος εκτινάχθηκε από την απότομη κίνηση του Βαρούχα και με μεγάλη ταχύτητα προσγειώθηκε έξω από τον κήπο, πάνω στο βασιλιά

112

ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ

Ναβουχοδονόσορα με το περιδέραιο στο χέρι. Ο βασιλιάς τρόμαξε και πετάχτηκε πάνω ρίχνοντας τον Τίτο κάτω.

- Βασιλιά, σου έφερα το περιδέραιο.

- Μα πώς τα κατάφερες; - Μεγάλη ιστορία.

- Μα τόσα χρόνια κανένας δεν τα κατάφερε!

- Λοιπόν, τώρα που βρήκα αυτό που ήθελες, πρέπει κι εσύ να τηρήσεις την υπόσχεσή σου! Σιωπή επικράτησε στη βασιλική αίθουσα… Ο βασιλιάς έσκυψε το κεφάλι και είπε: «Νομίζεις ότι με νίκησες; Αυτό δεν είναι το αληθινό περιδέραιο!». Τότε κάτι λαμπύρισε κάτω από το θρόνο και τράβηξε την προσοχή του Τίτου. Έβαλε το χέρι του εκεί και όταν το έβγαλε είδε πως κρατούσε ένα γυαλιστερό περιδέραιο, ίδιο με αυτό που είχε βρει! Ο βασιλιάς έβγαλε μια φωνή κι έπεσε ξερός. Τότε ο Τίτος πλησίασε ανήσυχος το Ναβουχοδονόσορα κι άρχισε να του κάνει αέρα για να ξυπνήσει. Όταν η γυναίκα του βασιλιά

113

ΘΑΥΜΑ! ΘΑΥΜΑ!

μπήκε μέσα στην αίθουσα και είδε το περιδέραιο στο χέρι του Τίτου άρχισε να τσιρίζει. Ο Τίτος πέταξε κάτω το περιδέραιο και βγήκε έξω όπου τον περίμενε ο Βαρούχας με τη λιμουζίνα του. Μπήκαν και οι δύο μέσα όσο πιο γρήγορα μπορούσαν και πάτησαν γκάζι στο τέρμα! Δύο εβδομάδες μετά ο Βαρούχας και ο Τίτος παίζουν χαρτιά στο σπίτι τους.

- Βαρούχα, είδα ένα περίεργο όνειρο. Υποτίθεται ότι ψάχναμε ένα περιδέραιο σ’ έναν κήπο.

-Μα τι βλακείες λες, ρε Τίτο! Εκείνη τη στιγμή πρόσεξαν ότι δίπλα στην τράπουλα ήταν ένα περιδέραιο.

- Βαρούχα, από πότε το έχουμε αυτό; - Βγήκα!

114

ΤΟΒΙΒΛΙΟΘΑΥΜΑ!ΘΑΥΜΑ!ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗ ΘΗΚΕΜΕΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑΣΤΟΙΧΕΙΑHELLENI CΤΗΣCANNIBALΤΥΠΩΘΗΚΕΣΕΧΑΡΤVELVE T170ΓΡΑΜΜΑΡΙΩΝΣΤΟΗΛΙΟΤΥΠΟΑΕΒΕΕΚ ΑΙΒΙΒΛΙΟΔΕΤΗΘΗΚΕΣΤΗΝΒΙΒΛΙΟΔΕΤΙΚΗΑ ΤΤΙΚΗΣΙΜΑΝΤΗΣ&ΥΙΟΙΕΕΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΣ Ε1000ΑΝΤΙΤΥΠΑΤΟΝΙΟΥΝΙΟΤΟΥ2016ΑΠΟ ΤΑΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑΔΙΟΝΥΣΙΟΣΣΟΛΩΜΟΣΤ ΗΝΤΟΙΧΕΙΟΘΕΣΙΑΚΑΙΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗΤΗΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΕΠΙΜΕΛΕΙΑΚΑΙΤΗΝΟΡΓΑΝ ΩΣΗΚΑΙΕΚΤΕΛΕΣΗΤΗΣΠΑΡΑΓΩΓΗΣΕΙΧΑΝΟ ΙΕΙΔΙΚΕΣΕΚΤΥΠΩΣΕΙΣΚΩΣΤΑΣΠΑΠΑΛΕΞΗΣ

2016 Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Θαύμα! Θαύμα!

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα 2016

Θαύμα! Θαύμα!