dsolomos_2014_K_F_posomoumoiazeis

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» 2014 πόσο μου μοιάζεις!

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα 2014

πόσο μου μοιά ζ ε ις !

πόσο μου μοιάζεις! εκπαιδευτήρια «διονύσιος σολωμός»

πόσο μου μοιάζεις! Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» Κείμενα και εικόνες: οι μαθητές της ΣΤ΄ τάξης 2013-2014 Επιμέλεια εικόνων: Πέτρος Φιλίππου Επιμέλεια κειμένων: Μαρία - Έλσα Μπουκάλα Καλλιτεχνική επιμέλεια: Κώστας Παπαλέξης Σελιδοποίηση - Παραγωγή: www.SpecialPrintings.com © Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός», 2014 Η κατά οποιονδήποτε τρόπο αντιγραφή, φωτοανατύπωση, ολική ή μερική αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση και εν γένει κάθε εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου, επιτρέπεται μόνο με την έγγραφη άδεια του Εκδότη.

πόσο μου μοιάζεις!

εκπαιδευτήρια «διονύσιος σολωμός»

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πες μας!................................................................................ 9 Ευάγγελος Δαμασιώτης, Αναστασία Κυριακίδη, Λίνος Μήτσης, Νικηφόρος Πάτσας, Ολυμπία Πλώτα

Στην κοντινότερη ακτή................................................. 21 Άνθεια Κωνσταντέλλου, Χρήστος Μπαρμπούτης, Δημήτρης Οβαλίδης, Ιάσων Οικονομόπουλος, Μαρία Παπαδάκη, Άγγελος Πουλημάς

Η δεύτερη έκδοση........................................................... 35 Γιώργος Ζαμάνης, Γλυκερία Λουκρέζη, Κώστας Μούντανος, Ινώ Παλάσκα, Μήτσος Παπαδόπουλος, Ρωμανός Τζανουδάκης

Ρουά ματ............................................................................ 49 Δέσποινα Κυριακοπούλου, Νίκος Λαμπριανός, Λουκία Μισούρα, Έλλη Μωραΐτη, Φάνης Σαρίδης, Λώρα Τριανταφυλλίδη

Δεν είστε σαν κι εμάς!.................................................. 60 Δημήτρης Βαβουλιώτης, Βαγγέλης Εμμανουήλ, Ηλιάνα Καζακοπούλου, Σταυριάννα Μουρίκη, Παναγιώτης Πουτούκης, Κατερίνα Στεφανοπούλου

Πες μας!

- Ξύπνα Γιούρι μου, οχτώ η ώρα. Δευτέρα σήμερα και είναι η πρώτη μέρα στο καινούργιο σου σχολείο.

- Το ξέρω, είπε κάπως διστακτικά ο Γιούρι. Ετοιμάστηκε, πλύθηκε, ντύθηκε και πήγε περπατώντας στο καινούργιο του σχολείο. Καθώς περπατούσε, παρατηρούσε τη νέα του γειτονιά. Ήταν μια υποβαθμισμένη γειτονιά και φοβόταν, έτσι μικρόσωμος κι ευαίσθητος που ήταν. Το κτήριο του σχολείου ήταν μεγάλο, γκρι και βρόμικο, του προκαλούσε μελαγχολία. Όταν έφτασε, όλοι τον κοιτούσαν σαν εξωγήινο. Ο Γιούρι είχε κοκκινίσει.

- Από πού είσαι; Πού μένεις; Πώς σε λένε; Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή.

- Από την Αλβανία. Όλοι σώπασαν. Ο Γιούρι ένιωσε πολύ άβολα.

- Καλημέρα παιδιά, είπε ο δάσκαλος κοιτώντας περίεργα το Γιούρι. Ποιος είσαι πάλι εσύ; - Με λένε Γιούρι και είμαι από την Αλβανία.

- Μάλιστα… Μέχρι το τέλος του μαθήματος όλοι τον κοίταζαν περίεργα. Στο σχόλασμα ένα παιδί, ο Δημήτρης, του είπε: - Γιατί έχεις τόσο μεγάλα αυτιά; Ο Γιούρι δεν ήθελε να απαντήσει.

- Έτσι κάνετε στην Αλβανία, δεν απαντάτε;

9

Όταν ο Γιούρι πήγε στο σπίτι του εξήγησε στη μητέρα του το πρόβλημα κι η μητέρα του, έτσι καλή κι ευγενική που ήταν, τον παρηγόρησε.

- Μην στενοχωριέσαι, αγάπη μου! Αύριο θα είναι καλύτερα. Την Τρίτη ο Γιούρι δεν είχε κάνει τα μαθήματά του κι ο δάσκαλος του είπε: - Έτσι κάνετε στην Αλβανία; - Συγγνώμη, κύριε, ήμουν λυπημένος. Όλα τα παιδιά γέλασαν. Στο διάλειμμα ο Δημήτρης του είπε: - Είσαι πολύ κλαψιάρης. Ο Γιούρι απάντησε θυμωμένος: - Αυτό που κάνεις ονομάζεται ρατσισμός.

- Μπα, τι μας λες; Ξέρεις τι είναι ρατσισμός; - Ναι, αυτό που κάνεις εσύ, είπε κι έτρεξε στο δάσκαλο.

- Τι έγινε Γιούρι; ρώτησε ο δάσκαλος.

- Μάλωσα με το Δημήτρη.

- Ακόμα δεν ήρθες κι άρχισες τους καβγάδες; - Μα κύριε….

- Δε θέλω να ακούσω τίποτα!

- Μ’…

- ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ! Την Παρασκευή, την ώρα της ζωγραφικής, ο Δημήτρης έριξε μπογιές στην μπλούζα του Γιούρι. Εκείνος έκλαιγε ασταμάτητα. Στο μάθημα δε μίλησε. Στο επόμενο διάλειμμα ενώ έκανε κούνια, άκουσε βήματα να πλησιάζουν. Βιάστηκε να πει: - Δε θέλω άλλους καβγάδες, αρκετους είχα μέχρι τώρα! Σε παρακαλώ φύγε!

- Δεν ήρθα για να μαλώσουμε. Θέλω να σε καλέσω στο

11

σπίτι μου, έχω τα γενέθλιά μου το Σάββατο, κάνω πάρτι.

- Εεε...

- Μην ανησυχείς! Δεν κάλεσα το Δημήτρη!

- Εντάξει. Θα το πω στη μαμά μου και θα σε ενημερώσω αύριο.

- Καλά λοιπόν, τότε θα τα πούμε αύριο. Συνέχισαν το μάθημα και το απόγευμα ο Γιούρι είπε στη μητέρα του ότι τον κάλεσε ένα παιδί στο πάρτι του. Το Σάββατο ξεκίνησε για το πάρτι γεμάτος χαρά! Το σπίτι δεν ήταν κοντά και καθώς δεν είχαν αμάξι κουράστηκε από το περπάτημα. Δεν τον ένοιαζε, όμως, γιατί η πράξη του Γιάννη τον είχε ενθουσιάσει. Επιτέλους θα έκανε καινούργιους φίλους!

- Α, ήρθε ο Γιούρι, είπαν όλοι με μια φωνή.

- Γεια σας παιδιά! Τι κάνετε; - Έλα στο δωμάτιο να σου δείξουμε… Ο Γιούρι μπαίνει. Βλέπει το Δημήτρη. Σκέφτεται ξαφνιασμένος: «Τι δουλειά έχει αυτός εδώ;» Κρατά στα χέρια του μια ρακέτα. Ο Γιούρι καταλαβαίνει τα πάντα. Αρχίζει να τρέχει. Τα παιδιά τον κυνηγούν. Τον πιάνουν. Τον πηγαίνουν πίσω στο δωμάτιο και… Ο Γιούρι γύρισε σπίτι μελανιασμένος σχεδόν παντού. Η μητέρα του ανήσυχη τον ρώτησε: - Τι έπαθες; - Με...

- Τι έπαθες; φώναξε.

- Με... Με χτύπησαν στο πάρτι, απάντησε κλαίγοντας.

- Γιατί; Ποιος; Τι σου έκαναν; Σε χτύπησαν πολύ άσχημα! Αυτό ήταν! Τη Δευτέρα θα πάμε στο δάσκαλο!

- Ο δάσκαλος δε με υποστηρίζει ποτέ!

- Αυτό θα το δούμε αύριο, ε... τη Δευτέρα!

13

Τη Δευτέρα πήγαν στο σχολείο για να κάνουν παράπονα. Ο δάσκαλος έτσι κακός, απότομος και σκληρός που ήταν είπε στο Γιούρι: - Πάλι τσακώθηκες; - Μην το ξαναπείτε αυτό στο γιο μου!

- Δεν κατάλαβα; Έχετε πρόβλημα με το πώς μιλάω στους μαθητές μου; - Όχι, έχω πρόβλημα με το πώς μιλάτε στο γιο μου!

- Τέλος πάντων… Για πες μου, Γιούρι, τι έγινε; - Ο Γιάννης με κάλεσε το Σάββατο στο πάρτι του. Μόλις έφτασα, μου είπε να τον ακολουθήσω στο δωμάτιό του. Μπαίνοντας στο δωμάτιο είδα το Δημήτρη με μια ρακέτα. Κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά κι έτρεξα να φύγω αλλά με πρόλαβαν. Μετά…

- Πλακωθήκατε.

- Κύριε, από την πρώτη στιγμή που ήρθε ο γιος μου στο σχολείο σας, ο Δημήτρης τον ενοχλεί. Το Σάββατο, όμως, η κατάσταση ξεπέρασε τα όρια. Καταλαβαίνετε ότι τον έδειραν; Καταλαβαίνετε τη σοβαρότητα της κατάστασης; - Καλά, κυρία μου, ηρεμήστε λιγάκι. Θα το συζητήσουμε στην τάξη. Λίγο αργότερα ο δάσκαλος μπήκε στην τάξη ρίχνοντας περίεργες ματιές στο Γιούρι.

- Καλημέρα παιδιά!

- Καλημέρα! είπαν με μια φωνή όλα τα παιδιά.

- Πριν ξεκινήσουμε το μάθημα πρέπει να συζητήσουμε κάτι. Πληροφορήθηκα ότι το Σάββατο... Τα παιδιά που βρίσκονταν το Σάββατο στο δωμάτιο κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με ένοχο βλέμμα.

- ...έγινε ένα επεισόδιο στο πάρτι του Γιάννη, συνέχισε ο δάσκαλος. Έμαθα ότι αυτή τη φορά δεν έφταιγε ο Γιούρι.

15

- Μα κύριε… είπε ο Δημήτρης. Δεν ήμουν μόνο εγώ!

- Εγώ δεν ανέφερα ονόματα, Δημήτρη! Επομένως, Γιούρι και Δημήτρη σηκωθείτε και πέστε τι έγινε.

- Να πω πρώτος τι έγινε, κύριε; είπε ο Δημήτρης.

- Σ’ ακούμε!

- Λοιπόν κύριε, το Σάββατο, ο Γιούρι ήρθε στο πάρτι του Γιάννη. Παίξαμε και μετά ο Γιούρι, χωρίς λόγο, άρχισε να μας βρίζει. Τότε ο δάσκαλος απευθύνθηκε στο Γιούρι: - Γιούρι, γιατί μίλησες άσχημα στα παιδιά; - Αυτά που λέει ο Δημήτρης είναι ψέματα! φώναξε θυμωμένος ο Γιούρι.

- Μη μου υψώνεις εμένα τη φωνή σε παρακαλώ! Ηρέμησε και πες μας τι έγινε απ’ τη δική σου πλευρά.

- Ξεκίνησα για το σπίτι του Γιάννη ενθουσιασμένος και γύρισα σπίτι μου μελανιασμένος! Το καταλαβαίνετε αυτό; Ξέρετε ποιος είμαι εγώ; Γιατί ήρθα εδώ; Πώς ήρθα; Καταλαβαίνετε ότι αφήσαμε την πατρίδα μας, το σπίτι μας, τους φίλους, τους συγγενείς μας, το σχολείο, τον πατέρα μου...

- Τον πατέρα σου; - Δεν κατάφερε να περάσει τα σύνορα... απάντησε ο Γιούρι και ξέσπασε σε λυγμούς.

- Καταλαβαίνω, παιδί μου. Όλοι καταλαβαίνουμε. Συγγνώμη που σε παρεξηγήσαμε.

- Μα κύριε... είπε ο Δημήτρης.

- Δημήτρη, ξέρω ότι λες ψέματα! Ο δάσκαλος άρχισε να τους λέει τι σημαίνει ρατσισμός.

- Ο ρατσισμός είναι η εκδήλωση σωματικής, ψυχικής ή λεκτικής βίας σε ανθρώπους διαφορετικού φύλου, θρησκείας και χρώματος και σε διάφορες άλλες περιπτώσεις,

17

καταλάβατε παιδιά; Κατάλαβες, Δημήτρη; - Μάλιστα. Στο διάλειμμα ο Δημήτρης πήγε και ζήτησε συγγνώμη από το Γιούρι και του πρότεινε ν’ αφήσουν τους τσακωμούς και να γίνουν φίλοι.

- Εμ... Γιούρι…

- Άφησε με!

- Εμ… Ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για όλα αυτά που έκανα. Επίσης θέλω - αν θες κι εσύ φυσικά - να γίνουμε φίλοι και να μην τσακωθούμε ποτέ ξανά.

- Δύσκολα θα μπορέσω να σ’ εμπιστευτώ μετά απ’ όλα αυτά που μου έχεις κάνει.

- Συγγνώμη! Θα προσπαθήσω να κερδίσω την εμπιστοσύνη σου. Θα μου δώσεις την ευκαιρία; - Ναι...

Στην κοντινότερη ακτή Με λένε Ντακούα και είμαι δεκατριών χρονών. Ο πατέρας μου πέθανε από όλμο πριν ένα μήνα. Τώρα ζω με τη μητέρα μου και τον καλύτερό μου φίλο τον Τσικάρα ο οποίος έχασε όλη του την οικογένεια την Τρίτη, 8 Μαϊου 1945, όταν η γαλλική αστυνομία άνοιξε πυρ κατά του αλγερινού πλήθους. Ήταν πολύ καλοί άνθρωποι. Από τότε ο Τσικάρα μένει μαζί μας. Σήμερα έχουμε 15 Ιουνίου 1959. Η μητέρα μου ψάχνει να βρει καράβι να φύγουμε από το 1954. Σήμερα επιτέλους βρήκε! Θα φύγουμε σε μία ώρα! Είμαστε τόσο χαρούμενοι! Ήδη αρχίσαμε να πακετάρουμε τα λιγοστά μας πράγματα. Ήρθε, όμως, η ώρα να βρούμε προμήθειες για το ταξίδι… Ήταν πολύ δύσκολο να εφοδιαστούν με τρόφιμα. Στο τέλος κατάφεραν να βρουν προμήθειες για ένα μήνα. Έψαξαν ακόμα και μέσα στα σκουπίδια. Γύρισαν σπίτι για να πάρουν τον Τσικάρα και να φύγουν…

- Τσικάρα, έλα, πρέπει να φύγουμε!

- Έρχομαι.

- Φέρε και τα πράγματά μας!

- Τώρα! Τα φέρνω. Μια ολόκληρη ώρα χρειάστηκαν για να περάσουν ανάμεσα από τις σφαίρες και να φτάσουν τελικά κουρασμένοι στο λιμάνι απ’ όπου θα έπαιρναν το καράβι. Τότε κάποιος φώναξε φοβισμένος με όλη του τη δύναμη: «ΕΝΕΔΡΑ!» και ξαφνικά Γάλλοι στρατιώτες όρμησαν μέσα από τους θάμνους…

21

- Ντακούα και Τσικάρα, γρήγορα στο καράβι!

- Κι εσύ μαμά; - Μην ανησυχείτε για εμέ… Ξαφνικά μπροστά στα μάτια του ο Ντακούα είδε τη μητέρα του να πεθαίνει από μια γαλλική σφαίρα. Τα παιδιά πανικοβλημένα έτρεξαν και πήραν όσο περισσότερα πράγματα μπορούσαν από το σκισμένο σάκο της νεκρής μητέρας και γρήγορα μπήκαν στο πλοίο κι έφυγαν για το άγνωστο, χωρίς να έχουν καταλάβει τι είχε γίνει… Πάνω στο πλοίο υπάρχουν περίπου χίλια άτομα. Κάθε μέρα χάνονται πολλοί από αρρώστιες και πείνα. Εγώ και ο Τσικάρα ευτυχώς είμαστε καλά. Διαρκώς ρωτάμε τον καπετάνιο προς τα πού πηγαίνουμε. Δεν παίρνουμε την απάντηση που θέλουμε, μας λέει μόνο: «Στην κοντινότερη ακτή!». Χθες, ο Τσικάρα τσακώθηκε με τον καπετάνιο. Πήγα να τον ηρεμήσω αλλά εκείνος ήταν τόσο νευριασμένος που μου έδωσε μια σπρωξιά. Εκνευρίστηκα πολύ αλλά προσπάθησα να κρατηθώ. Πήγα σε μία γωνία κι έκατσα να ησυχάσω… Ο Τσικάρα ήρθε και με βρήκε, μου ζήτησε συγγνώμη και μου είπε ότι την επόμενη μέρα το βράδυ θα φτάναμε στην Ισπανία. Να, λοιπόν, που μόλις φτάσαμε στη στεριά. Μας περιμένουν φορτηγά που θα μας πάνε στον προορισμό μας. Ποιος είναι αυτός; Κανείς μας δεν ξέρει!.Ταξιδεύουμε ήδη δεκαέξι ώρες, στριμωγμένοι στην καρότσα των φορτηγών, ξαφνικά μας πετάνε σ’ έναν έρημο δρόμο και φεύγουν μακριά. Πριν φύγουν μας λένε: «Αν ταξιδέψετε βόρεια, σε είκοσι μέρες, θα φτάσετε στην πιο κοντινή πόλη!». Έχει περάσει μία ώρα αφότου μας παράτησαν κι έχουμε μπροστά μας πολύ δρόμο! Θα χρειαστεί να περπατήσουμε ώρες ολόκληρες. Επιτέλους! Πολλά σπίτια! Ρωτάμε τους περαστικούς πού βρισκόμαστε αλλά όλοι μας αποφεύγουν. Τους ενοχλεί το ότι είμαστε από διαφορετική χώρα. Νιώθω πολύ άσχημα που μας συμπεριφέρονται

23

έτσι. Τώρα βρισκόμαστε σ’ ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι όπου θα περάσουμε το βράδυ. Αφήσαμε σε μια γωνιά τις προμήθειες και τα πράγματα μας και σε λίγο θα κοιμηθούμε. Ίσως, στα όνειρά μας, να νιώσουμε όλοι πιο ασφαλείς! Όλο το βράδυ, όμως, ο Ντακούα έβλεπε εφιάλτες με το θάνατο της μητέρας του. Στις δέκα το πρωί, σηκώθηκαν κι ετοιμάστηκαν για να φύγουν. Κάποιοι αναγκάστηκαν να μείνουν πίσω καθώς ήταν άρρωστοι. Περπατούσαν για πολλές ώρες. Ξάφνου άκουσαν ανθρώπους να μιλάνε γαλλικά. Άρχισαν να προχωρούν προς την κοντινότερη πόλη. Καθώς προχωρούσαν, καταλάβαιναν όλο και περισσότερο ότι βρίσκονταν στη Γαλλία. Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν! Ανησυχώ πάρα πολύ. Κάθε μέρα πεθαίνουν ένας με δύο άνθρωποι από πείνα ή από αρρώστιες. Φτάσαμε, όμως, στην πόλη. Ίσως και να σωθήκαμε! Βρίσκονταν στην πόλη Περπινιάν. Όλη μέρα περιπλανιόνταν στους δρόμους και τα βράδια κοιμούνταν σε χαρτόκουτα. Τις νύχτες είχε πολύ κρύο και πολύ αέρα. Το φαγητό τούς είχε τελειώσει. Αναγκάζονταν να ζητιανέψουν για να φάνε, μα κανείς δεν τους έδινε σημασία. Σκόρπισαν στην πόλη κι ο Ντακούα με τον Τσικάρα έμειναν μόνοι. Περιπλανιόμασταν στο δρόμο όταν μια γυναίκα μας πλησίασε μ’ ένα αυτοκίνητο και μας είπε να μπούμε μέσα. Στην αρχή αρνηθήκαμε γιατί φοβηθήκαμε αλλά μετά μπήκαμε… Το αμάξι προχωρούσε μέχρι που έφτασε σε μια έπαυλη.

25

Οι δύο φίλοι έμειναν έκπληκτοι. Η γυναίκα κατέβηκε, άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και τους έβγαλε έξω. Προχώρησαν κι οι τρεις και μπήκαν στο σπίτι. Το σπίτι είναι τεράστιο, έχει πάνω από είκοσι δωμάτια. Δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου κάτι τέτοιο. Η γυναίκα μάς συστήθηκε και μας οδήγησε στην τραπεζαρία για να φάμε ένα πλούσιο γεύμα. Τ’ όνομά της είναι Ελοντί Λαβαντέζ… Το γεύμα τους ήταν εκπληκτικό! Έπειτα η Ελοντί τους οδήγησε στα δωμάτιά τους και τους είπε να βάλουν τα πράγματα τους στην ντουλάπα. Οι δύο φίλοι ήταν πολύ κουρασμένοι κι έπεσαν για ύπνο. Το πρωί ο Ντακούα ξύπνησε, βρήκε μόνο τις καθαρίστριες στο σπίτι κι ένα κολλημένο σημείωμα στο ψυγείο όπου ήταν γραμμένο : « Έχω βγει για κάτι δουλειές. Το πρωινό σας είναι στη τραπεζαρία. Ο άντρας μου θα γυρίσει την επόμενη εβδομάδα από επαγγελματικό ταξίδι». Η Ελοντί είναι πολύ καλή και μας φέρεται εξαιρετικά καλά. Το πρωινό ήταν υπέροχο! Οι καθαρίστριες μπαινοβγαίνουν μέσα στο σπίτι και στα δωμάτια. Ο Τσικάρα κοιμάται ακόμα… Όταν ξύπνησε κι ο Τσικάρα, η Ελοντί βρισκόταν στην πόρτα και μιλούσε με κάποιον. Μόλις άνοιξε η πόρτα, είδαν έναν κύριο που φαινόταν μορφωμένος. Μπήκε μέσα και η Ελοντί τους σύστησε το σύζυγό της, το Φρανσουά Ντιπόν. Στην αρχή φοβήθηκαν, μετά το δείπνο, όμως, που τον γνώρισαν καλύτερα, τους φάνηκε πολύ καλός άνθρωπος.

27

Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας, και περνάμε υπέροχα! Είμαστε πολύ τυχεροί που μας βοήθησαν τόσο καλοί άνθρωποι. Αλλά η Ελοντί λείπει όλη μέρα κι αυτό με ανησυχεί… Η Ελοντί δεν είχε γυρίσει ακόμη. Ο Φρανσουά, όμως, γύρισε. Μπήκε στο σπίτι και βρήκε μόνα τα δυο παιδιά. Τους ρώτησε αν είχαν δει τη γυναίκα του αλλά αυτοί δεν είχαν ιδέα πού βρισκόταν εκείνη. Τότε ο Φρανσουά κοίταξε έξω από το παράθυρο και την είδε να μπαίνει από την πόρτα. Η Ελοντί μπήκε στο σπίτι και προχώρησε προς το μέρος του. Ο Φρανσουά τη ρώτησε πού ήταν αλλά δεν πήρε απάντηση. Η Ελοντί αδιαφόρησε και πήγε στο δωμάτιο της. Ο Φρανσουά την ακολούθησε εξοργισμένος… Ήμουν στο δωμάτιό μου με τον Τσικάρα όταν ακούσαμε φωνές από το διπλανό δωμάτιο. Ανησύχησα πολύ για την Ελοντί. Βγήκα από το δωμάτιο με τον Τσικάρα και πήγαμε δίπλα. Είδαμε τον Φρανσουά να βρίζει και να χτυπάει την Ελοντί. Ο Τσικάρα όρμησε και μπήκε στη μέση. Ξαφνικά ο Φρανσουά έβγαλε ένα όπλο και τον πυροβόλησε. Η Ελοντί άρχισε να κλαίει, όρμησε στο Φρανσουά. Εκείνος με μία κίνηση την έριξε απ’ τις σκάλες. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Οι δύο καλύτεροι φίλοι μου... Άρχισα να τρέχω προς την πόρτα. Άνοιξα και τι να δω… Είδε τέσσερις άντρες που δεν τους είχε ξαναδεί. Του έβαλαν μια σακούλα στο κεφάλι. Ο Φρανσουά έδωσε εντολή να τον πάνε στη βάση τους. Όταν έφτασαν, του έβγαλαν τη σακούλα και τον έδεσαν σε μια καρέκλα.

- Πολ, Κλοντ, Σεμπαστιάν, Κλεμάν, φύγετε!

- Λοιπόν, Ντακούα, και τώρα οι δυο μας! Τι δουλειά είχες εσύ στο σπίτι μου; - Η Ελοντί μας «μάζεψε» επειδή μας λυπήθηκε.

29

- Λες ψέματα, η Ελοντί δε θα έβαζε ποτέ δυο μαύρους, εχθρούς της χώρας, στο σπίτι μας!

- Η Ελοντί δεν είναι σκουλήκι σαν εσένα!

- Βούλωσέ το, μαύρε!

- Αφού το ξέρεις, γιατί δεν το παραδέχεσαι; - Σου είπα να το βουλώσεις! Ο Φρανσουά του έδωσε μια σφαλιάρα κι άρχισε να τον βρίζει. Στο τέλος έφυγε και τον άφησε δεμένο στην καρέκλα. Τότε, ο Ντακούα είδε ένα μαχαίρι στο πάτωμα και προσπάθησε να το πάρει. Εκείνη την ώρα μπήκε ο Κλοντ μέσα και πήρε το μαχαίρι που είχε πέσει από τη τσέπη του νωρίτερα πριν καν ο Ντακούα προσπαθήσει να το πιάσει. Ο Κλοντ ξαναβγήκε από το δωμάτιο. Ο Ντακούα παρατήρησε στο πάτωμα μια σπασμένη σανίδα με την οποία θα μπορούσε να κόψει το σκοινί που ήταν δεμένος. Προσπάθησε να πάει προς τα εκεί. Μόλις έφτασε κοντά της, έπεσε προσπαθώντας να την φτάσει και τον πήρε ο ύπνος στο πάτωμα από την ταλαιπωρία. Το πρωί τον ξύπνησε ο Φρανσουά κι έπειτα ήρθαν και οι άλλοι τέσσερις.

- Σεμπαστιάν, βάλε τη σακούλα στο φίλο μας και βάλ’ τον στο «δωμάτιο»! Τα υπόλοιπα τα ξέρετε...

- Εντάξει αφεντικό!

- Τώρα εγώ πρέπει να φύγω. Ο Ντακούα υπέφερε μέσα στο «δωμάτιο». Όταν τον έβγαλαν από εκεί τον έδεσαν στην καρέκλα.

- Αυτό θα παθαίνεις κάθε πρωί αν δεν ομολογήσεις την αλήθεια.

- Μα... σας λέω την αλήθεια, αφήστε με να φύγω! Ο Σεμπαστιάν πρόσεξε τότε ότι κάτι εξείχε από την τσέπη του Ντακούα.

- Τι είναι αυτό;

31

- Ποιο; - Αυτό που εξέχει από τη τσέπη σου.

- Να μη σε νοιάζει! Ο Σεμπαστιάν όρμησε και το πήρε μέσα από τη τσέπη του.

- Α... ώστε έτσι ε; Κρατάς ημερολόγιο; Για να δούμε τι γράφει. Το έδωσε στο αφεντικό του κι έτσι ο Φρανσουά έμαθε τα πάντα για τον Ντακούα. Ήξερε όλες τις λεπτομέρειες της ζωής του και μαζί μ’ αυτές ήξερε και τις αδυναμίες του. Κάθε μέρα δυσκόλευε όλο και περισσότερο τη ζωή του Ντακούα. Μια μέρα, ο Πολ μπήκε μέσα κι έκανε μια συζήτηση με τον Ντακούα.

- Μην ανησυχείς, ήρθα να σε βοηθήσω, δεν είμαι σαν αυτούς.

- Δεν σε πιστεύω, σίγουρα είναι άλλο ένα κόλπο!

- Όχι, δεν είναι. Πίστεψέ με.

- Τότε, γιατί είσαι σ’ αυτήν την ομάδα; Εκείνη τη στιγμή ο Πολ έβγαλε ένα μαχαίρι, ο Ντακούα τρόμαξε πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσει αλλά εκείνος τον ελευθέρωσε κόβοντας τα σκοινιά.

- Αφού σου το είπα, δεν είμαι σαν αυτούς! Τώρα φύγε, πριν το καταλάβει ο Φρανσουά.

- Εντάξει, φεύγω, αλλά θα χρειαστώ το μαχαίρι και το όπλο σου. Αν είσαι καλός άνθρωπος, όπως λες, θα μου το δώσεις.

- Σύμφωνοι, γρήγορα, όμως, πριν με καταλάβουν. Α, και κάτι ακόμα, βρήκα το ημερολόγιο σου!

- Ευχαριστώ! Μετά από μία μέρα ο Ντακούα έφτασε σ’ ένα κατεστραμμένο σπιτάκι. Επιτέλους, πήρα πίσω το ημερολόγιο μου, όμως ανησυχώ για τον Πολ,

32

αν ο Φρανσουά τον κατάλαβε; Ελπίζω να τα καταφέρει. Μετά από δυο μήνες ο Ντακούα πληροφορήθηκε πως η ρατσιστική ομάδα του Φρανσουά μαζί με τον Πολ καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. Ο Ντακούα, στα χρόνια που ακολούθησαν, εργάστηκε κι έβγαλε πολλά χρήματα με τα οποία έζησε μια καλύτερη ζωή. Πολύ αργότερα, αποφάσισε να γυρίσει στην πατρίδα του. Μόλις πάτησε στα εδάφη της Αλγερίας, πήγε να δει το παλιό του σπίτι...

Η δεύτερη έκδοση Μια ηλιόλουστη μέρα, πέρασα μπροστά από το παλιό μου πανεπιστήμιο και θυμήθηκα το πρώτο βιβλίο που είχα γράψει. Ήταν τα χρόνια που ήμουν φοιτητής. Ο καθηγητής μου μού έλεγε πως ήμουν πολύ καλός στη συγγραφή, παρ’ ότι είχα πιο σκούρο δέρμα απ’ τους άλλους. Γεννήθηκα στην Ελλάδα, λίγα χρόνια αφού οι γονείς μου έφυγαν διωγμένοι από τη χώρα τους, την Αίγυπτο. Ο πατέρας μου πέθανε ένα χρόνο μετά τη γέννησή μου με αποτέλεσμα η μητέρα μου να βρει δουλειά σ’ ένα σπίτι ως καθαρίστρια. Αργότερα, όμως, αρρώστησε σοβαρά κι εγώ για να τη βοηθήσω αποφάσισα ν’ ακούσω τον καθηγητή μου και να αφοσιωθώ στ’ όνειρό μου, τη συγγραφή. Έτσι κι έγινε. Επειδή δεν είχα χρήματα για να αγοράσω υπολογιστή, αναγκαζόμουν, αφού τελείωνε η μέρα μου στο πανεπιστήμιο, να κάθομαι παραπάνω ώρες στη βιβλιοθήκη για να γράψω. Δυστυχώς ο διευθυντής του πανεπιστημίου με θεωρούσε κατώτερο και δεν με άφηνε να χρησιμοποιώ τους υπολογιστές. Όταν με το καλό τελείωσα το βιβλίο και το είδαν οι συμφοιτητές μου, ενθουσιάστηκαν και μου είπαν να απευθυνθώ σ’ έναν εκδοτικό οίκο. Ο εκδοτικός οίκος «Ασπρόπυργος», έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για εμένα και το βιβλίο μου. Επίσης μου είπαν πως θα μοιραστούμε τα κέρδη από τις πωλήσεις.

35

Ενθουσιάστηκα και σκέφτηκα πως αν τηρήσουν τη συμφωνία, θα μπορούσα να βοηθήσω τη μητέρα μου να γίνει σίγουρα και γρήγορα καλά. Μετά από περίπου ένα μήνα πήγα να γνωρίσω από κοντά τον ιδιοκτήτη του εκδοτικού οίκου. Όταν μπήκα μέσα και τον συνάντησα, μου έκανε περίεργη εντύπωση. Ήταν κοντός, εύσωμος και κάπνιζε ένα πούρο. Επίσης μια έντονη μυρωδιά βότκας κατέκλυζε το δωμάτιο. Κάθισα σε μια καρέκλα και μου είπε: - Διάβασα το βιβλίο σου και μου έκανε πολύ καλή εντύπωση.

- Ευχαριστώ, αυτό που λέτε σημαίνει πολλά για μένα. Αλλά θα τηρήσετε τη συμφωνία σας; ρώτησα με δισταγμό.

- Βέβαια, όπως είπαμε, αλλά να εκδοθεί πρώτα, απάντησε.

- Πότε θα εκδοθεί; - Έλα την Τετάρτη για περισσότερες λεπτομέρειες. Καθώς έβγαινα από τον εκδοτικό οίκο, είδα την Ακρόπολη πιο όμορφη από ποτέ! Ήμουν πολύ χαρούμενος που το όνειρο μου πραγματοποιήθηκε. Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και η Τετάρτη έφτασε. Όταν πήγα στο γραφείο του κυρίου Τζαβάρα, μιλούσε στο τηλέφωνο με κάποιον αλλά μόλις μπήκα, το έκλεισε σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Εκείνη τη στιγμή άρχισαν να μπαίνουν κακές ιδέες στο μυαλό μου. Άρχισα να πιστεύω ότι ο κύριος Τζαβάρας ήταν απατεώνας αλλά πήρα το ρίσκο για χάρη της μητέρας μου, που όλο και χειροτέρευε. Την επόμενη μέρα πέρασα μπροστά από το βιβλιοπωλείο του κυρίου Γιάννη Παπατζόγλου. Εκεί με περίμενε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη, είδα το βιβλίο μου με τ’ όνομα του εκδότη αντί για το δικό μου. Ήταν ακόμα και στη βιτρίνα! Μπήκα μέσα και ρώτησα τον κύριο Γιάννη πότε

37

έφτασε το βιβλίο στο βιβλιοπωλείο. Μου απάντησε: - Ήρθε σήμερα τα ξημερώματα. Γιατί ρωτάς; - Έτσι… γιατί θέλω να το αγοράσω.

- Θα σου το χαρίσω αν πιάσεις δουλειά εδώ, στο βιβλιοπωλείο μου.

- Ευχαρίστως, αλλά θέλω μια μικρή προκαταβολή. Επίσης, θέλω να σας εμπιστευτώ ένα μυστικό.

- Θα μου το πεις αργότερα γιατί τώρα έχω πολλή δουλειά. Ξεκινάς από αύριο το πρωί!

- Αντίο σας! Αφού βγήκα από το βιβλιοπωλείο του κυρίου Γιάννη κατευθύνθηκα προς το σπίτι μου για να δω πώς ήταν η μητέρα μου. Μόλις μπήκα σπίτι, είδα πως η κατάστασή της είχε χειροτερεύσει ακόμα περισσότερο. Στενοχωρήθηκα και γι’ αυτό της υποσχέθηκα ότι θα έβγαζα χρήματα σύντομα. Εκείνη μου χαμογέλασε και μου είπε: - Μπράβο αγόρι μου, είμαι πολύ περήφανη για σένα.

- Σ’ ευχαριστώ και θα προσπαθήσω να σου πάρω τα φάρμακα. Την επόμενη μέρα το πρωί πήγα στο βιβλιοπωλείο και βρήκα τον κύριο Γιάννη να με περιμένει έξω στο πεζοδρόμιο για να πιάσουμε δουλειά. Η πρώτη μέρα ήταν δύσκολη γιατί ο κύριος Γιάννης είχε δουλειές εκτός του βιβλιοπωλείου και συχνά μ’ άφηνε μόνο να εξυπηρετώ τους πελάτες. Ο πρώτος πελάτης, για κάποιο περίεργο λόγο, δε φάνηκε να με συμπαθεί κι έφυγε βιαστικά, μουρμουρίζοντας: «Κοίτα ποιους εμπιστεύονται αυτές τις μέρες!» Όταν επέστρεψε ο κύριος Γιάννης του μίλησα για το συμβάν με τον πελάτη που παραφέρθηκε. Του εξήγησα πως μ’ ενόχλησε πολύ, πως στενοχωρήθηκα και πως αν οι πελάτες δεν μπορούν να μ’ εμπιστευτούν λόγω της καταγωγής μου και του χρώματος

39

του δέρματός μου θα μειωνόταν η πελατεία και τα κέρδη του βιβλιοπωλείου. Υποσχέθηκα να προσπαθήσω περισσότερο και να γίνω πιο εξυπηρετικός. Ο κύριος Γιάννης μου εξήγησε ότι δεν τον ενδιέφεραν οι αγενείς και ρατσιστές πελάτες ούτε τ’ αρνητικά σχόλιά τους. Με τον ευγενικό του τρόπο και τη συμπεριφορά του τ’ αφεντικό μου κέρδισε την εμπιστοσύνη μου κι αποφάσισα να του εμπιστευτώ το μεγάλο μου μυστικό.

- Κύριε Γιάννη, έχω να σας πω κάτι.

- Τι, παιδί μου; - Είμαι σίγουρος ότι δε θα με πιστέψετε.

- Γιατί; Πες μου!

- Ε, να... πώς να σας το πω; Το βιβλίο που έχετε στη βιτρίνα ανήκει σε εμένα.

- Τι είναι αυτά που λες, παιδί μου; - Λέω την αλήθεια, πιστέψτε με!

- Έχεις αποδείξεις; - Ναι, έχω το πρωτότυπο. Μπορώ να πάω στο σπίτι μου και να σας το φέρω αμέσως.

- Τρέξε λοιπόν! Θα σε περιμένω. Κάνε γρήγορα! Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και βρήκα το χειρόγραφό μου μέσα σε μία στοίβα από διάφορες σημειώσεις και τσαλακωμένα χαρτιά. Το πήγα στον κύριο Γιάννη και του το έδειξα. Εκείνος το πήρε απ’ τα χέρια μου και το σύγκρινε με το βιβλίο, ήταν ολόιδια! Εκείνη τη στιγμή βεβαιώθηκε πως έλεγα την αλήθεια.

- Έχεις δίκιο, είναι όντως δικό σου!

- Ευχαριστώ που με πιστέψατε, σημαίνει πολλά για μένα. Απ’ ό,τι καταλάβατε ο κύριος Τζαβάρας με κορόιδεψε.

- Γιατί δεν κινήθηκες δικαστικώς; - Επειδή έχω πολύ λίγα χρήματα για να προσλάβω δικηγόρο και να πάω στα δικαστήρια.

41

- Μπορώ να σου δανείσω εγώ μερικά χρήματα.

- Ευχαριστώ, το εκτιμώ πάρα πολύ. Αλλά τα χρήματα δεν επαρκούσαν για να πληρώσω το δικηγόρο με αποτέλεσμα ν’ αρχίσω την αναζήτηση για μια δεύτερη δουλειά. Την επόμενη μέρα συνάντησα ένα συμπατριώτη μου που δούλευε στα φανάρια και του ζήτησα να μου γνωρίσει το αφεντικό του. Εκείνος μου είπε ότι θα μπορούσα να τον γνωρίσω πολύ σύντομα αλλά μου φάνηκε πολύ στενοχωρημένος και τελικά αναγκάστηκε να μου αποκαλύψει ότι το αφεντικό του τον κακομεταχειριζόταν. Κατάλαβα ότι αυτή η δουλειά δεν ήταν για μένα. Έτσι λοιπόν ζήτησα και πάλι από τον κύριο Γιάννη να με βοηθήσει προτείνοντάς μου μια δεύτερη δουλειά. Μου είπε να επισκεφτώ το βενζινάδικο του αδερφού του. Εκείνος στην αρχή φαινόταν πολύ καλός, αλλά μετά από καιρό έδειξε μια αντιπάθεια προς εμένα και το φίλο μου Ραφίκ, ο οποίος είχε πιάσει δουλειά στο βενζινάδικο μαζί μου. Τελικά δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σαν τον κύριο Γιάννη! Μετά από πολύ κόπο και ιδρώτα κατάφερα να μαζέψω αρκετά χρήματα για να βρω έναν αξιόλογο δικηγόρο και να κινηθώ δικαστικώς. Τώρα, όμως, που το πρόβλημα δεν ήταν πια τα λεφτά προέκυψε ένα νέο θέμα. Είχα διαφορετικό χρώμα και δεν έμπαιναν στον κόπο να με δεχτούν καν στα δικηγορικά τους γραφεία. Κάθε μέρα πήγαινα σε πολλά και διαφορετικά γραφεία αλλά δεν γινόταν τίποτα. Έπειτα άρχισα να ρωτάω τους γονείς των συμφοιτητών μου αν μπορούσαν να μου συστήσουν κάποιον καλό κι αξιόπιστο δικηγόρο να με βοηθήσει να διεκδικήσω τα πνευματικά μου δικαιώματα. Ένας από τους γονείς των φίλων μου μού σύστησε το δικηγορικό γραφείο του Γιώργου Παπαδόπουλου και μου

43

έδωσε τη διεύθυνση και το σταθερό τηλέφωνό του. Έκλεισα ένα ραντεβού για την Τρίτη το απόγευμα. Μόλις πήγα στο γραφείο ζήτησα τον κύριο Παπαδόπουλο αλλά η γραμματέας του μου είπε ότι έλειπε, ότι είχε φύγει εσπευσμένα σε επαγγελματικό ταξίδι στην Ιταλία και ότι θα επέστρεφε την επόμενη εβδομάδα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα μια μεγάλη απογοήτευση γιατί περίμενα υπομονετικά τόσο καιρό για να διεκδικήσω το δίκιο μου. Η εβδομάδα πέρασε γρήγορα και συνάντησα επιτέλους τον κύριο Παπαδόπουλο. Εκείνος με πίστεψε και μου υποσχέθηκε ότι θα έκανε ό,τι μπορούσε για να κερδίσω τη δίκη. Επίσης του είπα όλες τις λεπτομέρειες: - Άρα ο κύριος Τζαβάρας σε εξαπάτησε.

- Όπως τα λέτε, κύριε Παπαδόπουλε.

- Θα κάνω ό,τι μπορώ.

- Σας ευχαριστώ πολύ. Να ξέρετε πως μπορώ να σας πληρώσω.

- Μην ανησυχείτε γι’ αυτό, θα συναντηθούμε ξανά.

- Βεβαίως! Μπορούμε να συναντηθούμε όποτε θέλετε. Έφυγα πολύ χαρούμενος από το γραφείο του κι έτρεξα να πω τα νέα στη μητέρα μου, αλλά όταν έφτασα στο σπίτι μου η μητέρα μου δεν ήταν εκεί. Έτρεξα αναστατωμένος έξω και πήγα να ρωτήσω τη γειτόνισσά μας μήπως ήξερε πού πήγε η μητέρα μου: - Γεια σας κυρία Δήμητρα.

- Γεια σου Καρίμ, τι κάνεις; - Καλά εσείς; Μήπως ξέρετε πού είναι η μητέρα μου; - Δεν ξέρω. Αλλά τώρα που το λες νομίζω ότι περίπου μία ώρα πριν πέρασε ένα ασθενοφόρο και σταμάτησε μπροστά από το σπίτι σας. Δεν ξέρω αν έχει σχέση. Ίσως να ξέρει κάτι η κυρία Ευδοκία.

44

Έμαθα τελικά πως η μητέρα μου ήταν στον Ερυθρό Σταυρό. Πήρα το λεωφορείο και πήγα. Είχα πολλή αγωνία για το αν ήταν καλά αλλά όταν τη συνάντησα ήταν πια εκτός κινδύνου. Τη ρώτησα: - Μητέρα, τι σου συνέβη; - Τίποτα, παιδί μου, είχα μια κρίση. Αλλά ευτυχώς ήταν η κυρία Ευδοκία μαζί μου και κάλεσε το ασθενοφόρο για μένα.

- Πάλι καλά που δεν έπαθες τίποτα πιο σοβαρό.

- Θα με κρατήσουν άλλες δύο μέρες να μου κάνουν εξετάσεις και μετά θα γυρίσω στο σπίτι.

- Χαίρομαι τόσο που είσαι καλά! Έφυγα αργά από το νοσοκομείο και πήγα στο σπίτι. Όλα ήταν ήσυχα και κοιμήθηκα αμέσως. Το πρωί συναντήθηκα με το δικηγόρο μου και μου είπε πως βρήκε κάποιες χρήσιμες πληροφορίες: - Άκου Καρίμ, βρήκα κάτι που μπορεί να μας φανεί χρήσιμο.

- Τι; - Ο κύριος Τζαβάρας έχει εμπλακεί ξανά σε παρόμοια υπόθεση.

- Θα μπορούσα να συναντήσω τον άνθρωπο που κορόιδεψε; - Φυσικά. Πήγαμε στο σπίτι του κυρίου Πολυμενίδη που ήταν σε άσχημη κατάσταση γιατί η γυναίκα του είχε πεθάνει λίγες μέρες πριν. Του μίλησα για το θέμα μου και το ύφος του άλλαξε απότομα. Μου είπε: - Η υπόθεση σου είναι ακριβώς σαν τη δική μου.

- Μόνο που εσύ δεν κατάφερες να δικαιωθείς, είπε ο κύριος Παπαδόπουλος.

- Αλλά μαζί μπορούμε να κερδίσουμε τη δική μου υπόθεση!

45

Έτσι, όλοι μαζί αρχίσαμε να ψάχνουμε ενοχοποιητικά στοιχεία για τον κύριο Τζαβάρα. Πρώτα ο κύριος Πολυμενίδης βρήκε πως είχε καταχωρήσει το βιβλίο μου στα βιβλιοπωλεία με διαφορετικά στοιχεία στο καθένα. Ενώ εγώ βρήκα κάτι ακόμα πιο σημαντικό: ότι σε κάθε βιβλίο, στο τέλος, είχε ξεχαστεί γραμμένη η αφιέρωση «Στην αγαπημένη μου μητέρα Γκουνάντα». Αυτό το στοιχείο ήταν αρκετό για να μπορέσουμε να πάμε στο δικαστήριο. Εκτός αν τη μητέρα του κυρίου Τζαβάρα την έλεγαν Γκουνάντα! Η δίκη θα γινόταν την ερχόμενη Τρίτη. Οι μέρες πέρασαν γρήγορα κι η μέρα έφτασε. Όταν πήγαμε στο δικαστήριο είδαμε τη θέση του κυρίου Τζαβάρα κενή. Ήρθε με δέκα λεπτά καθυστέρηση. Επιτέλους η δίκη ξεκίνησε.

- Να προσέλθει ο κατηγορούμενος! Ο κύριος Τζαβάρας ανέβηκε στο βήμα.

- Αρνούμαι κάθε κατηγορία! φώναξε.

- Ησυχία στο δικαστήριο!

- Και όμως υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία εναντίον σας!

- Σαν τι; - Κοιτάξτε! Ο κύριος Παπαδόπουλος του έδειξε το χειρόγραφό μου. Ήταν ολόιδιο με το τυπωμένο βιβλίο!

- Και πώς ξέρουμε ότι δεν είναι μια αντιγραφή; ρώτησε ο δικαστής.

- Κοιτάξτε στο τέλος του βιβλίου. Θα δείτε την αφιέρωση στη μητέρα μου, είπα. Δεν την πρόσεξε φαίνεται ο κύριος Τζαβάρας.

- Ναι, εδώ υπάρχει όντως μια αφιέρωση στη μητέρα του. Ωραία, τώρα ας γίνουν οι αγορεύσεις των δικηγόρων. Πρώτος αγόρευσε ο κύριος Παπαδόπουλος. Άρχισε να μιλάει χωρίς να παραλείπει κανένα στοιχείο απ’ αυτά που είχαμε συγκεντρώσει. Αφού τελείωσε την αγόρευσή του ο

47

κύριος Παπαδόπουλος ευχαρίστησε ευγενικά το δικαστή και τους μάρτυρες για την προσοχή τους. Ήρθε η σειρά του δικηγόρου της υπεράσπισης να μιλήσει. Η αγόρευση ήταν μικρή, χωρίς πολλές αναφορές σε στοιχεία. Φαινόταν καθαρά ότι ο δικηγόρος του κυρίου Τζαβάρα δεν είχε ασχοληθεί πολύ με την υπόθεση γιατί μάλλον νόμιζε πως δε θα χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια για να τον εμπιστευτεί ο δικαστής. Ήταν σίγουρος ότι θα ήταν εύκολο να κερδίσει τη δίκη ο πλούσιος κύριος Τζαβάρας. Εγώ δεν ήμουν παρά ένας μετανάστης. Η απόφαση του δικαστηρίου άργησε να βγει. Μόλις βγήκε η ευνοϊκή για μένα απόφαση χάρηκα πάρα πολύ για τη δικαίωση της σκληρής δουλειάς και του μόχθου μου. Το καλύτερο απ’ όλα ήταν ότι μετά από τόσο πολύ καιρό θα μπορούσα επιτέλους να πληρώσω τα φάρμακα που χρειαζόταν η μητέρα μου για να γίνει καλά. Τελικά ο Δημήτρης Τζαβάρας αναγκάστηκε να πληρώσει ένα υπέρογκο ποσό για επανειλημμένη παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων. Ο εκδοτικός του οίκος έκλεισε και το βιβλίο κυκλοφόρησε μετά από λίγο καιρό από έναν νέο εκδοτικό οίκο με τ’ όνομα του αληθινού συγγραφέα, το δικό μου! Είχε μεγάλη επιτυχία! Η μητέρα μου είναι πια καλά, χωρίς προβλήματα στην υγεία της. Όσο γι’ αυτή την εμπειρία, με στιγμάτισε και με οδήγησε στο να γράψω το δεύτερο βιβλίο μου, αυτό που μόλις διαβάσατε!

Ρουά ματ - Πού ήσουν όλον αυτό τον καιρό, Νάντια; - Ήμουν... Θα σου τα πω όλα από την αρχή! Ο πόλεμος στην Αλγερία είχε αρχίσει. Οι στρατιωτικοί επιθυμούσαν να πάρουν την εξουσία με το έτσι θέλω. Ο κόσμος είχε αρχίσει ν’ αγανακτεί. Έκανε καθημερινά διαδηλώσεις. Ο στρατός δεν μπορούσε να τις καταπνίξει κι αναγκάστηκε να βομβαρδίσει το Αλγέρι όπου βρίσκονταν οι περισσότεροι διαδηλωτές. Ακόμα θυμάμαι τις σειρήνες των ασθενοφόρων που μετέφεραν τους χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες οι οποίοι κείτονταν στη γη. Θυμάμαι το τσούρμο των ανθρώπων που έτρεχαν πανικόβλητοι και τους στρατιωτικούς που χωρίς έλεος χτυπούσαν τον κόσμο. Κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης συνέλαβαν κι εμένα. Προσπαθούσα να θυμηθώ τον αριθμό για να τηλεφωνήσω σπίτι, αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Τότε είδα σ’ έναν τοίχο γραμμένους αριθμούς που μου θύμισαν το νούμερο. Πήρα το θάρρος να ζητήσω από το φύλακα μια τελευταία χάρη: - Μπορώ να πάρω ένα τηλέφωνο; του είπα.

- Όχι! μου είπε εκείνος.

- Σας παρακαλώ, κάντε το μου ως τελευταία επιθυμία.

- Εκεί είναι. Μου έδειξε ένα σκουριασμένο και παλιό

49

τηλέφωνο στο βάθος του διαδρόμου.

- Ευχαριστώ πολύ κύριε! Προχώρησα προς το τηλέφωνο. Σχημάτισα τον αριθμό. Άρχισε να χτυπάει.

- Μαμά, πού είσαι; - Στο σπίτι, παιδί μου, γιατί; - Είμαι στη φυλακή, με πιάσανε, θα μ’ εκτελέσουν, της είπα, χωρίς να το πολυσκεφτώ.

- Παίρνω αμέσως τον μπαμπά κι ερχόμαστε!

- Κάντε γρήγορα!

- Κουράγιο, παιδί μου! Έκλεισα το τηλέφωνο μ’ ένα σφίξιμο στην καρδιά. Ευτυχώς το σπίτι ήταν κοντά κι έφτασαν γρήγορα. Ήταν ακριβώς η στιγμή που θα μ’ έπαιρναν για το εκτελεστικό απόσπασμα. Η αγωνία μ’ είχε κυριεύσει. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Η μητέρα κι ο πατέρας μιλούσαν πολλή ώρα με το διευθυντή της φυλακής. Όταν τελείωσαν, είδα τη λύπη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Τους ζήτησα να μου εξηγήσουν τι είχε γίνει. Εκείνοι στην αρχή δίστασαν αλλά δεν μπορούσαν να μου το κρατήσουν κρυφό. Προσπάθησαν να μη με ταράξουν, ήταν όμως αδύνατο. Όταν το άκουσα, άρχισα να χτυπιέμαι και να ουρλιάζω. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Θα θυσιάζονταν εκείνοι στη θέση μου. Πριν πεθάνουν μου είπαν ότι ο μικρός μου αδελφός κι εγώ θα μέναμε με το θείο Άνταμ και τη θεία Γιασμίν στην Αγγλία όπου είχαν μεταναστεύσει και ζούσαν εδώ και χρόνια. Στην αρχή μου άρεσε η ιδέα, μέχρι που κατάλαβα τι σόι άνθρωποι ήταν. Ήμουν μαζί τους στο λιμάνι κι ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε μακριά από τον πόλεμο, όταν ξαφνικά ο θείος Άνταμ ήρθε και μου είπε

51

πως δεν μπορούσα να τους ακολουθήσω με τη δικαιολογία πως δεν υπήρχαν άλλα εισιτήρια. Ούτε καν πρόλαβα να μιλήσω, απλώς τους κοιτούσα να φεύγουν κι έκλαιγα από τις βόμβες που έπεφταν σαν βροχή. Μου φάνηκε πως η ζωή μου καταστράφηκε, κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Δεν είχε νόημα να ζω. Γύρισα πίσω στο σπίτι αλλά δεν άντεχα τη μοναξιά, ήμουν μικρή για να μείνω μόνη. Μετά από μέρες συνήθισα. Αποφάσισα να βρω μια δουλειά για να επιβιώσω. Κανένας, όμως, δε με ήθελε στο μαγαζί του επειδή ήμουν κορίτσι. Τα κορίτσια στην πατρίδα μου μένουν στο σπίτι. Στην αρχή πήγα σ’ ένα βιβλιοπωλείο απ’ όπου μ’ έδιωξαν γιατί εκεί υπήρχαν χιλιάδες βιβλία κι ένα κορίτσι δεν πρέπει να μορφώνεται, λένε στη χώρα μου! Προσπάθησα να βρω δουλειά κι άλλες φορές αλλά τίποτα. Ήμουν τόσο απογοητευμένη! Μια μέρα που πήγαινα στο συσσίτιο ένιωσα ένα δυνατό σκούντηγμα στην πλάτη μου. Όταν γύρισα, ήταν πια αργά, με είχαν ήδη πιάσει. Τρόμαξα τόσο πολύ που λιποθύμησα. Όταν ξύπνησα, είδα χιλιάδες μαύρους σαν κι εμένα να περιμένουν στο λιμάνι του Αλγερίου το πλοίο που κάπου θα μας πήγαινε. Βρήκα μια μικρή παρέα με την οποία τελικά πέρασα όλο το υπόλοιπο ταξίδι. Μου εξήγησαν τι γινόταν και πού μας πήγαιναν. Όταν συνειδητοποίησα πως βγήκαμε στον Ατλαντικό Ωκεανό έτρεξα να δω τα βαθιά νερά του. Ήταν στ’ αλήθεια μαγευτικά και το βαθύ τους μπλε μου θύμισε τα παλιά μας χρόνια στο Αλγέρι, τις βουτιές που κάναμε στο λιμάνι. Το ταξίδι ήταν πολύωρο κι αρχίσαμε να λέμε ο καθένας τη δική του ξεχωριστή ιστορία. Κατάλαβα πως δεν ήμουν η μόνη που είχε περάσει τόσο δύσκολα αλλά η δική μου ιστορία

53

ήταν η πιο συγκινητική απ’ όλες. Δεν άντεχα άλλο, άρχισα να κλαίω μαζί με όλους άλλους. Το καράβι ήταν ένα σαπιοκάραβο της συμφοράς. Μέσα είχε κάτι αρχαίους καναπέδες ξεφτισμένους απ’ τα χρόνια. Δεν είχε κρεβάτια παρά μόνο παλιά υφάσματα απλωμένα στο πάτωμα. Δεν τρώγαμε σχεδόν τίποτα παρά μόνο ξερά παξιμάδια βουτηγμένα στα βρομόνερα του καραβιού. Οι συνθήκες ήταν απαίσιες κι οι άνθρωποι ήταν βρόμικοι από το χώμα και τη σκόνη. Οι ναύτες μάς φέρονταν σιχαμερά, χωρίς να μας σέβονται καθόλου. Ήμουν μαζί με τα παιδιά που γνώρισα και μιλούσαμε όταν ένας από την παρέα θυμήθηκε πως είχε φέρει μια τράπουλα από το Αλγέρι και την έβγαλε για να παίξουμε πόκερ. Στην αρχή δεν έπαιζε κανένας μαζί μας αλλά όταν άρχισε να γίνεται συναρπαστικό μαζεύτηκαν όλοι γύρω μας κι όταν τελείωνε η μία παρτίδα έπαιζαν κι άλλοι. Από τότε αρχίσαμε να κάνουμε και λίγη πλάκα όλοι μαζί. Μια μέρα μάλιστα είδα ένα πανέμορφο αγόρι. Δεν άντεξα και πήγα να το γνωρίσω. Κάποια στιγμή το καράβι έφτασε στον προορισμό του και όλοι τρέξαμε να δούμε πού είμαστε. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας! Το πλοίο είχε αράξει σ’ ένα τεράστιο λιμάνι με πλούσιους ανθρώπους που περίμεναν ν’ αγοράσουν τους πιο δυνατούς δούλους. Εμείς δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι γινόταν, μέχρι που ο καπετάνιος μάς εξήγησε πως εδώ ήταν το λιμάνι του Λίβερπουλ και πως θα πουλιόμασταν δούλοι. Εμένα δε μ’ έπαιρνε κανένας γιατί ήμουν κορίτσι κι έτσι μαζί με τ’ άλλα κορίτσια φύγαμε από το λιμάνι. Βρήκα μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη εργοστασίου κι αποφάσισα πως ήταν ένα καλό καταφύγιο για να κοιμάμαι τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Μια μέρα ένα κορίτσι ήρθε

55

στην αποθήκη. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση επειδή είχε λευκό δέρμα. Μου θύμισε το μικρό μου αδερφό! Πού να βρισκόταν άραγε; Κάπου ασφαλής με τους θείους μου ελπίζω. Κανείς τους δεν επικοινώνησε μαζί μου από τότε που με άφησαν πίσω. Εκείνη τη μέρα το λευκό κορίτσι έμεινε μαζί μου. Της ζήτησα να μου πει την ιστορία της αλλά εκείνη αρνήθηκε. Το βράδυ πήρα το θάρρος να την ξαναρωτήσω. Άρχισε να μου διηγείται. Στην αρχή μπερδεύτηκα λίγο αλλά όταν μου συνέχισε την ιστορία της κατάλαβα. Δεν έχει σημασία το χρώμα του δέρματος όταν βρίσκεσαι μακριά απ’ την πατρίδα σου! Την επόμενη μέρα μού είπε πως θα πήγαινε να ψωνίσει από την αγορά αλλά δεν ξαναγύρισε ποτέ. Αποφάσισα να πάω να τη βρω, έψαξα παντού αλλά τίποτα, είχε εξαφανιστεί. Έμπαινα μέσα σε όλα τα μαγαζιά, όταν σ’ ένα ραφείο με σταμάτησε ο ιδιοκτήτης λέγοντάς μου πως έχει μεγάλη ανάγκη από εργατικά χέρια γιατί με το άνοιγμα των εργοστασίων, όλοι οι υπάλληλοί του έφυγαν για να πάνε να δουλέψουν σε αυτά. Δέχτηκα αμέσως την πρόταση. Το βράδυ γύρισα στην αποθήκη πανευτυχής. Δεν μπορούσε, όμως, να με πάρει ο ύπνος με τίποτα, σκεφτόμουν συνεχώς το Αλγέρι και τα χρόνια το οποία πέρασα εκεί ευτυχισμένη. Την πρώτη μέρα μου στη δουλειά με καλωσόρισε μια ωραία βρισιά επειδή είχα αργήσει πέντε ολόκληρα λεπτά. Ο ράφτης μού φερόταν απαίσια επειδή πίστευε πως δεν μπορούν τα κορίτσια να έχουν την ίδια αντιμετώπιση με τους άντρες. Κι εγώ που νόμιζα ότι αυτό γινόταν μόνο στην πατρίδα! Την άλλη μέρα μού είπε πως έπρεπε να πάω μια παραγγελία στο πιο πλούσιο σπίτι της πόλης. Μου έδωσε καινούργια ρούχα για να αλλάξω και να φαίνομαι πιο

57

κομψή. Εγώ πήρα περήφανη την παραγγελία καθώς και το δρόμο προς το πλούσιο σπίτι. Όταν έφτασα, οι φύλακες της πόρτας μου είπαν να φύγω αλλά εγώ τους εξήγησα ότι ήθελα να παραδώσω ένα φόρεμα στην κυρία του σπιτιού. Μπαίνοντας μέσα θαμπώθηκα από τα διαμάντια και το χρυσό που έλαμπαν από μακριά. Το σπίτι είχε τεράστιους καναπέδες, σαλόνια και μεγάλες κρεβατοκάμαρες. Σ’ έναν από τους διαδρόμους συνάντησα μια καμαριέρα. Εκείνη μου έδειξε μια μεγάλη πόρτα και μου είπε ότι μέσα με περίμεναν ο κύριος και η κυρία. Ανοίγοντας την πόρτα αντίκρισα έκπληκτη το θείο Άνταμ και τη θεία Γιασμίν καθισμένους σ’ έναν καναπέ να περιμένουν την παραγγελία. Πάγωσα. Πέταξα το φόρεμα κι άρχισα να τρέχω προς την έξοδο. Στην έξοδο του κήπου συνάντησα εσένα. Δε με αναγνώρισες. Ήσουν τόσο μικρός όταν σε είδα για τελευταία φορά καθώς έφευγες από τ’ Αλγέρι με το θείο Άνταμ και τη θεία Γιασμίν. Εγώ, όμως, σε αναγνώρισα. Με ρώτησες πού ήμουν και να που σου απάντησα. Με πατέρα σκουρόχρωμο και μητέρα λευκή, τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, να ’μαστε κι εμείς με διαφορετικό χρώμα δέρματος, με διαφορετική θρησκεία και διαφορετικό πολιτισμό. Κι όμως, είμαστε αδέρφια.

- Γιατί, όμως, Νάντια, οι θείοι πήραν μαζί τους μόνο εμένα;

Δεν είστε σαν κι εμάς! Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ

Η Μαίρη είναι έτοιμη. Ανυπομονεί για την πρώτη μέρα στο σχολείο. Μπαίνει στο αμάξι του πατέρα της. Φτάνουν στο σχολείο. Μόλις μπαίνει στην τάξη της, βλέπει ένα καινούργιο κορίτσι να κάθεται μόνο του. Φαινόταν διαφορετικής εθνικότητας, φόραγε μαντίλι στο κεφάλι και το δέρμα της είχε διαφορετικό χρώμα. Την πλησιάζει κι εκείνη την κοιτά.

- Πώς σε λένε; - Με λένε Ιφέτ.

- Ωραίο όνομα, εγώ είμαι η Μαίρη. Από ποια χώρα είσαι; - Είμαι από την Τουρκία.

- Θες να κάτσουμε μαζί; - Ναι! Αρχίζει το μάθημα. Η Μαίρη ξαφνιάζεται καθώς η Ιφέτ απαντά σωστά σε όλες τις ερωτήσεις της δασκάλας. Είναι πολύ καλή μαθήτρια! Στο διάλειμμα, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Ιφέτ κάθεται μόνη της σιωπηλή ενώ κάποια παιδιά την κοροϊδεύουν φανερά. Η Μαίρη νιώθει άσχημα που δεν μπορεί να τη βοηθήσει και της προτείνει να πάνε μία βόλτα μετά το σχόλασμα. Ενώ περπατούν συζητούν για την πρώτη τους μέρα στο σχολείο. Η Ιφέτ δε μιλά καθόλου για τα παιδιά που την ενοχλούσαν αλλά και η Μαίρη αποφεύγει αυτό το θέμα για να μην τη φέρει σε δύσκολη θέση.

60

Το μεσημέρι, κατά τη διάρκεια του φαγητού, η Μαίρη μιλά στους γονείς της για τη μέρα της.

- Πώς ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο; - Τέλεια! Έκανα μια καινούργια φίλη, την Ιφέτ!

- Ιφέτ; Από ποια χώρα είναι; - Από την Τουρκία και μάλιστα από τη Σμύρνη.

- Ξέρεις, Μαίρη, πολλά παιδιά έρχονται από την Τουρκία για να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Συνήθως, βέβαια, προτιμούν να πηγαίνουν σε άλλες χώρες όπως η Γαλλία ή η Γερμανία γιατί είναι πιο ανεπτυγμένα κράτη με περισσότερα χρήματα.

- Τα συζητήσαμε όλα αυτά, μου μίλησε για την παλιά της γειτονιά. Έχει τόσο ενδιαφέρον! Θα ήθελα πολύ να τη γνωρίσω καλύτερα. Μπορώ να πάω αύριο για μια επίσκεψη σπίτι της; - Μπορείς να τη ρωτήσεις στο σχολείο το πρωί κι αν σου πει ναι, βεβαίως και να πας!

- Υπέροχα! Την επόμενη μέρα, στο σχολείο, τα κορίτσια συναντιούνται και κάθονται μαζί.

- Γεια σου Ιφέτ!

- Γεια σου Μαίρη!

- Θέλεις να βρεθούμε μετά το σχολείο; - Πολύ θα το ’θελα αλλά έχω μια δουλειά.

- Κρίμα, ίσως αύριο… Την επόμενη μέρα, καθώς η Μαίρη πηγαίνει στο σχολείο, περνώντας από ένα πάρκο βλέπει την Ιφέτ και κάποια παιδιά να την πλησιάζουν. Πηγαίνει κοντά για να δει τι συμβαίνει. Τα παιδιά χτυπούν τη φίλη της! Τρέχει να τη βοηθήσει! Είναι πεσμένη κάτω. Έχει παντού γρατζουνιές και χώματα. Της σκόρπισαν τα πράγματα. Η Μαίρη τη βοηθά να σηκωθεί και

61

να μαζέψει τα πράγματά της. Είναι γεμάτη απορίες…

- Ποιοι είναι αυτοί; - Δεν τους ξέρω. Μ’ ενοχλούν εδώ και καιρό.

- Γιατί δεν το λες στους γονείς σου; - Δεν είχα σκοπό να σου μιλήσω ακόμα για τους γονείς μου. Σκοτώθηκαν σε τροχαίο. Έτσι, ήρθα στη Θεσσαλονίκη και μένω με τη γιαγιά μου που είναι ανάπηρη. Γι’ αυτό χθες σου είπα πως είχα μια δουλειά. Ντρεπόμουν να έρθεις σπίτι μου. Αλλά τώρα που ξέρεις το μυστικό μου μπορείς να έρθεις όποτε θέλεις!

- Λυπάμαι. Δεν το ήξερα.

- Δεν μπορούσες να το ξέρεις. Τελικά το απόγευμα θα έρθεις σπίτι μου; -Μετά χαράς! Το απόγευμα, όταν φτάνει η Μαίρη στο σπίτι της Ιφέτ, αποφασίζει να της διηγηθεί και τη δική της ιστορία.

- Πριν δύο χρόνια, στην πρώτη γυμνασίου, τα παιδιά με κορόιδευαν επειδή ήμουν καλή μαθήτρια. Προσπαθούσαν ν’ αντιγράψουν από εμένα, μ’ εκμεταλλεύονταν, με φώναζαν σπασίκλα… Κάποιο παιδί από την τρίτη λυκείου μ’ εκβίαζε. Μου ζητούσε να του δίνω χρήματα και μ’ απειλούσε πως αν το έλεγα σε κάποιον θα με χτυπούσε πολύ άσχημα. Στην αρχή δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Κάποια στιγμή, όμως, δεν μπορούσα να του δώσω άλλα χρήματα κι άρχισε να με χτυπάει. Αναγκάστηκα να ενημερώσω τους γονείς και τους δασκάλους μου. Οι γονείς μου, σοκαρισμένοι, τον πήγαν στην αστυνομία κι έγινε δίκη. Το αγόρι καταδικάστηκε σε δυο χρόνια φυλάκισης για κακοποίηση ανηλίκου, κλοπή και βίαιη συμπεριφορά. Μετά από τη δίκη αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε γιατί ο πατέρας μου απολύθηκε κι άλλαξε δουλειά.

63

- Λυπάμαι!

- Δεν πειράζει. Πέρασαν αυτά…

- Ας μαγειρέψουμε κάτι να φάμε!

- Ναι, έχω αρχίσει να πεινάω. Μαγειρεύουν μαζί σουτζουκάκια σμυρναίικα. Τρώνε με όρεξη κι αποφασίζουν να πάνε μια βόλτα. Καθώς περπατούν περνούν από την παραλία και το Λευκό Πύργο. Αργότερα γυρίζουν σπίτι για να ξεκουραστούν. Η Μαίρη τηλεφωνεί στη μητέρα της και την παρακαλεί να κοιμηθεί η Ιφέτ στο σπίτι τους. Η μητέρα δέχεται με ευχαρίστηση! Το βράδυ, αποφασίζουν να διηγηθούν τρομακτικές ιστορίες. Ξεκινά η Μαίρη. Διηγείται μια ιστορία για ένα φόνο. Στη μέση της ιστορίας, η Ιφέτ λέει στη Μαίρη να σταματήσει, σηκώνεται και βγαίνει από το σπίτι τρέχοντας… Η Μαίρη πασχίζει να τη φτάσει. Η Ιφέτ συνεχίζει να τρέχει. Κάποια στιγμή, σταματάει κλαίγοντας. Η Μαίρη πλησιάζοντας κοντά της τη ρωτά τι έπαθε.

- Τι συμβαίνει; - Τίποτα…

- Έλα, πες μου…

- Εντάξει… Θυμήθηκα κάτι…

- Τι; - Συνήθως δε θέλω να μιλάω για αυτό, αλλά θα σου πω… Πριν ένα χρόνο, όταν ήμουν στην Τουρκία, έγινα άθελά μου μάρτυρας σε μια δολοφονία… Από τότε, όποτε ακούω κάτι που μου θυμίζει αυτό το γεγονός, φρικάρω… Ήταν πολύ τρομακτικό… Πέρασαν μήνες μέχρι να το ξεπεράσω. Είχα πάει βόλτα στο πάρκο, όταν ξαφνικά άκουσα ένα θόρυβο. Πήγα να δω τι συμβαίνει και είδα έναν τύπο, με μαύρα ρούχα, να κάνει ύποπτες κινήσεις. Δεν πλησίασα πολύ γιατί φοβόμουν. Έπειτα από λίγα λεπτά τον άκουσα να μιλά στο

65

κινητό. Το μόνο που κατάφερα ν’ ακούσω ήταν « Έρχεται;». Αμέσως μετά, φάνηκε από μακριά μια νεαρή μελαμψή κοπέλα. Ξαφνικά, ο μυστηριώδης νεαρός, τράβηξε ένα όπλο και τη σκότωσε. Μετά, έβγαλε ένα σημείωμα από την τσέπη του και το άφησε πάνω στη νεκρή κοπέλα. Έπειτα από αρκετή ώρα, πλησίασα κοντά της και διάβασα το σημείωμα. Έγραφε με κεφαλαία γράμματα: «ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ»... ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

- Μαίρη, πέτα μου την μπάλα!

- Πιάσε! Παίζουμε ρακέτες; - Ναι! Λατρεύω το καλοκαίρι!

- Κι εγώ. Η Μαίρη κι η Ιφέτ είναι σε μια παραλία στη Χαλκιδική. Πολλοί αλλοδαποί βρίσκονται γύρω τους αλλά αυτές ξέρουν ότι ο ρατσισμός είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο! Τα περισσότερα παιδιά στην παραλία είναι μεγαλύτερα. Ξεχωρίζει ένα αγόρι στην ηλικία τους. Είναι πολύ σκουρόχρωμο και με πολύ έντονα χαρακτηριστικά. Αυτή τη μέρα έχει πολύ κύμα κι οι περισσότεροι δεν μπαίνουν στη θάλασσα. Το αγόρι φαίνεται να ξέρει καλό κολύμπι είναι, όμως, μικρόσωμο κι αδύνατο. Η Ιφέτ και η Μαίρη τον παρακολουθούν ώρα μέχρι που τον βλέπουν να μπαίνει στη θάλασσα. Το αγόρι πνίγεται! Φωνάζουν βοήθεια. Κανείς δεν τρέχει να βοηθήσει. Τους ενοχλεί το σκουρόχρωμο δέρμα του! Ο ναυαγοσώστης δε φαίνεται πουθενά. Η Μαίρη και η Ιφέτ κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν. Ρίχνουν ένα σωσίβιο που βρίσκουν μέσα σε μια βάρκα στην παραλία. Τον βοηθούν να βγει στη στεριά. Το πρόσωπό του θυμίζει κάποιον στη Μαίρη.

67

- Κάπου σε ξέρω, του λέει.

- Κι εσύ κάτι μου θυμίζεις, απαντά το αγόρι.

- Σε θυμάμαι! Εσύ είσαι που μ’ έσωσες όταν γλίστρησα κι έπεσα στο ποτάμι. Θυμάσαι; Στην Αλεξανδρούπολη.

- Είσαι η Μαίρη! Πώς να σε ξεχάσω; - Κι εσύ είσαι ο Γιουσούφ. Η Μαίρη συστήνει το Γιουσούφ στην Ιφέτ, γνωρίζονται και πηγαίνουν για σουβλάκια. Η Μαίρη και η Ιφέτ του λένε πως η δασκάλα τούς έχει βάλει μια εργασία για το ρατσισμό. Του ζητούν να τις βοηθήσει. Στο τέλος της σχολικής χρονιάς παρουσιάζουν όλοι μαζί την εργασία τους. Οι συμμαθητές τους στην αρχή ειρωνεύονται και τους αποδοκιμάζουν επηρεασμένοι από τη μικρή ομάδα που είχε επιτεθεί πριν από μήνες στην Ιφέτ. Στο κλείσιμο, όμως, της παρουσίασης αρκετά παιδιά συγκινημένα σηκώνονται όρθια κι αρχίζουν να χειροκροτούν. Σιγά σιγά σηκώνονται όλοι. Η μικρή ομάδα συνεχίζει να κάθεται αμήχανα. Ξαφνικά πετάγονται, φωνάζουν τα ρατσιστικά συνθήματα: «Φύγετε από τη χώρα μας!», «Δεν είστε σαν κι εμάς!» κι επικρατεί σιγή. «Φύγετε από το σχολείο μας!», «Εσείς δεν είστε σαν κι εμάς!», ήρθε η απάντηση με μια φωνή!

140

3

9

3

140

3

20 5

215

3 6,5

3 215

5

20

5

20

215 3,5 20

2010 με λιγα λογια

20

3,5

240 3,5 20

5

215

3 6,5

3 215

2009

20

20

3

σχήμα λόγου

με λιγα λογια

όγω...ς λ ποίηση

λόγω... ποίησης

σχήμα λόγου Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» - Αθήνα 2012

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» - Αθήνα 2012

3

215 3,5 20

20

20

9

3

140

3

20

«Διονύσιος Σολωμός»

3

κοσμο... γωνίες

…και µεις καλύτερα

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «∆ιονύσιος Σολωµός» – Αθήνα 2006

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός»

«∆ιονύσιος Σολωµός» – 2006

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» – Αθήνα 2009

Μια φορά…

και µια ιστορία

Μια φορά… και µια ιστορία

101 ∂ÍÒÊÏÏÔ 4/6/2006 01:58 Page 1

μη μου πεις!

140

Εκπαιδευτήρια ∆ΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

ΤΟΒΙΒΛΙΟΠΟΣΟΜΟΥΜΟΙΑ ΖΕΙΣ!ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΣΕ1000 ΑΝΤΙΤΥΠΑΤΟΝΙΟΥΝΙΟΤΟΥ2 014ΑΠΟΤΑΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣΣΟΛΩΜΟΣΤΗΝ ΤΟΙΧΕΙΟΘΕΣΙΑΚΑΙΣΕΛΙΔΟΠ ΟΙΗΣΗΤΗΝΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΕ ΠΙΜΕΛΕΙΑΚΑΙΤΗΝΟΡΓΑΝΩ ΣΗΚΑΙΕΚΤΕΛΕΣΗΤΗΣΠΑΡΑΓ ΩΓΗΣΕΙΧΑΝΟΙΕΙΔΙΚΕΣΕΚΤΥ ΠΩΣΕΙΣΚΩΣΤΑΣΠΑΠΑΛΕΞΗΣ

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» 2014 πόσο μου μοιάζεις!

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα 2014

πόσο μου μοιά ζ ε ις !