dsolomos_2013_K_F_GiaFantasou

για φαντάσου!

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα 2013 Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός»

2013

ΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΟΥ!

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ÇΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣÈ

για φαντάσου! Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» Κείμενα και εικόνες: οι μαθητές της ΣΤ΄ τάξης 2012-2013 Επιμέλεια εικόνων: Πέτρος Φιλίππου Επιμέλεια κειμένων: Μαρία - Έλσα Μπουκάλα Καλλιτεχνική επιμέλεια: Κώστας Παπαλέξης Σελιδοποίηση - Παραγωγή: www.SpecialPrintings.com © Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός», 2013 Η κατά οποιονδήποτε τρόπο αντιγραφή, φωτοανατύπωση, ολική ή μερική αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση και εν γένει κάθε εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου, επιτρέπεται μόνο με την έγγραφη άδεια του Εκδότη.

ΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΟΥ!

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ÇΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣÈ

περιεχόμενα Οι χρυσοί καρποί ....................................................................................................................................................................................................... 9 Νίκος Βυτόγιαννης, Γιώργος Γουβιανάκης, Σταυριάνα Δεληπέτρου, Βασιλική Κυριακοπούλου, Φωτεινή Τζώγα

Το μυστικό του παππού .................................................................................................................................................................................... 29 Μαρία Ζερβουλάκου, Απόστολος Χουλιάρας, Χρυσάνθη Δημητριάδη, Ορέστης Νικολαΐδης

Ημέρες επιβίωσης .................................................................................................................................................................................................. 47 Μαρίνα Μουζάκη, Μυρσίνη Τζομπανάκη, Αλέξανδρος Καραπάνος, Ζωή Τσίντσι, Αντιγόνη Γεωργίτση

Ένα κλικ καταστρέφει μια ζωή . ..................................................................................................................................................................65 Αγγελική Δεληθανάση, Ναταλία Μπόβαλη, Αλίκη Τίγκα, Ηλίας Μαστοράκης, Λάμπρος Πολίτης

Τα κάναμε… σαλάτα ........................................................................................................................................................................................... 89 Μανώλης Σιγανός, Φίλιππος Λιούκας, Ηλίας Ρογκάκος, Κλειώ Σουλίου, Αιριέτα Σαλωνίκη

Οι χρυσοί καρποί 1922. Μικρασιατική καταστροφή. Οι ειδήσεις εξαπλώθηκαν σιγά σιγά σε όλο τον κόσμο. Για καιρό, έφταναν χιλιάδες πρόσφυγες στο λιμάνι του Πειραιά, όλοι με μια απόγνωση στο πρόσωπό τους. Είχαν αφήσει πίσω τους την πατρίδα τους, τα σπίτια τους, τους συγγενείς τους και τις περιουσίες τους. Μανάδες στους δρόμους θρηνούσαν τα παιδιά τους που σκότωσαν οι βάρβαροι Τούρκοι χωρίς να λυπούνται και να νοιάζονται για τίποτα. Μέσα στις χιλιάδες των προσφύγων, μια οικογένεια, η οικογένεια Χατζόγλου αναζητούσε ένα σπίτι για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της. Ο πατέρας, ο Μάρκος Χατζόγλου,

ανακάλυψε ένα ακατοίκητο αρχοντικό με θέα στο λιμάνι του Πειραιά.

Aποφάσισαν να μείνουν εκεί. Το σπίτι άρεσε στην Καλυψώ, τη γυναίκα του Μάρκου. Ήταν πέτρινο, με πανέμορφες ανάγλυφες παραστάσεις στο ταβάνι και στους τοίχους. Είχε ένα μεγάλο τζάκι στο σαλόνι που ζέσταινε όλα τα δωμάτια, μια μεγάλη ροτόντα στην τραπεζαρία κι έναν μεγάλο κήπο. Μόνο τα μαραμένα φυτά πρόδιδαν ότι το σπίτι ήταν εγκαταλελειμμένο. Ο Μάρκος, που απ’ τη φύση του ήταν μερακλής άνθρωπος, αμέσως έπεσε με ζήλο στη δουλειά. Και, πράγματι, σε μια μόνο βδομάδα, ο κήπος είχε γίνει αγνώριστος! Η οικογένεια ήταν ευτυχισμένη σ’

9

ανακάλυψε ένα ακατοίκητο αρχοντικό με θέα στο λιμάνι του Πειραιά…

εκείνο το σπίτι. Η κόρη του Μάρκου και της Καλυψώς, η Ειρήνη, περνούσε τα πρωινά της στον κήπο παίζοντας με την κούκλα της. Έκανε κούνια και πότιζε τα φυτά. Αγαπούσε πολύ εκείνον τον κήπο. Το χειμώνα η οικογένεια καθόταν μπροστά στο τζάκι και συζητούσε πίνοντας φασκόμηλο. Κύλησαν οι μέρες και πέρασαν οι μήνες γεμάτοι χαρά κι ανεμελιά. Ήρθε η Άνοιξη μαζί και τα πρώτα γενέθλια της Ειρήνης στο καινούργιο τους σπίτι. Έκλεινε τα έξι της χρόνια. Ο Μάρκος και η Καλυψώ κάλεσαν όλους τους συμμαθητές της κόρης τους για να γιορτάσουν μαζί της και να παίξουν στον κήπο. Η Καλυψώ είχε αναλάβει τις

ετοιμασίες για τη γιορτή κι εκείνη τη μέρα ήταν πολύ απασχολημένη. Σιγά σιγά άρχισαν να φτάνουν οι καλεσμένοι. Τ’αγόρια έτρεξαν αμέσως να παίξουν μπάλα στον κήπο. Κάποια στιγμή, μια δυνατή μπαλιά έστειλε, σπάζοντας το μικρό παράθυρο που έμοιαζε φυτεμένο στο χώμα, τη μπάλα στο κελάρι. Ο Μάρκος έτρεξε να την πιάσει επειδή τα παιδιά φοβούνταν να κατέβουν στο υπόγειο. Την ώρα που κατέβαινε την παλιά, στενή ξύλινη σκάλα, ένα σκαλοπάτι έσπασε, ο Μάρκος παραπάτησε, έπεσε πάνω στον τοίχο που άνοιξε αποκαλύπτοντας μια μυστική ξύλινη πορτούλα. Γεμάτος περιέργεια έπιασε

11

και, πράγματι, σε μια μόνο βδομάδα, ο κήπος είχε γίνει αγνώριστος…

και γύρισε το σκουριασμένο πόμολο. Η πόρτα έτριξε κι ο Μάρκος ένιωσε ν’ανατριχιάζει. Άρχισε να προχωράει σ’ ένα σκοτεινό διάδρομο που μύριζε κλεισούρα κι έπειτα βρέθηκε σ’ ένα χώρο γεμάτο με αχνά αποτυπώματα μικρών χεριών. Στη μέση του δωματίου υπήρχε ένας φωτεινός σπόρος. Ένιωσε την ανάγκη να τον φυτέψει παρακούοντας τη λογική του που του έλεγε πως δεν έπρεπε να έχει πολλές ελπίδες καθώς το δωμάτιο δε φωτιζόταν από πουθενά. Θυμήθηκε τη μπάλα, τη βρήκε και βγήκε να τη δώσει στα παιδιά. Κάθε μέρα κατέβαινε στο κελάρι, κρυφά απ’ όλους τους άλλους για να

ποτίσει και να φροντίσει το μικρό φυτό. Ήταν δικό του και, κατά κάποιον τρόπο, ήταν το μυστικό του. Ήξερε ότι μόνο με τη δική του φροντίδα κι αγάπη το μικρό φυτό θα μπορούσε ν’ανθίσει. Για πολλά χρόνια κατέβαινε γι’αυτό το λόγο στο κελάρι. Η Ειρήνη μεγάλωσε, παντρεύτηκε έναν όμορφο νεαρό δικηγόρο, τον Αχιλλέα κι απέκτησαν μαζί δυο παιδιά, τη Φωτεινή και το Μάνο. Ήταν και τα δυο σκανταλιάρικα. Είχαν, βλέπετε, κληρονομήσει τον ατίθασο χαρακτήρα του πατέρα τους αλλά και το μαγειρικό ταλέντο της γιαγιάς τους! Έπαιζαν στον κήπο όλη τη μέρα. Τα πρώτα χρόνια της ζωής τους κύλησαν ευτυχισμένα.

13

έκανε κούνια και πότιζε τα φυτά…

Είναι 6 Αυγούστου του 1939. Η οικογένεια έχει πάει στο θέατρο να δει μία παιδική παράσταση. Τα παιδιά είναι πολύ χαρούμενα. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για την υπόλοιπη οικογένεια. Κακές ειδήσεις έχουν φτάσει στην Αθήνα εδώ και καιρό. Όλοι μιλούν για έναν νέο μεγάλο πόλεμο. Στην Ευρώπη επικρατεί αναβρασμός. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι κι ένα σπίρτο μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα. Παρ’ όλα αυτά η οικογένεια Χατζόγλου δεν έχει χάσει ακόμα την αισιοδοξία της. Πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να ξεσπάσει πόλεμος στην Ελλάδα. Είναι, όμως, όλοι τους πολύ επιφυλακτικοί.

Το επόμενο πρωί η οικογένεια παίρνει το πρωινό της στον κήπο. Ο παππούς, όπως συνήθως, λέει ιστορίες στα εγγόνια του με δράκους, πριγκίπισσες, γενναίους ιππότες, μάγους και τρομακτικά φαντάσματα. Τα παιδιά διασκεδάζουν πολύ και η Ειρήνη ψευτομαλώνει τον πατέρα της, ότι τάχα τα τρομοκρατεί. Η Καλυψώ είναι στην κουζίνα και φτιάχνει τα αγαπημένα κουλουράκια της οικογένειας. Τα παιδιά παίζουν τώρα στην άλλη πλευρά του κήπου. Έτσι περίεργα όπως είναι και τα δυο τους αποφασίζουν να κατέβουν να δουν τι υπάρχει στο κελάρι επειδή μια μέρα είδαν τον παππού τους να πηγαίνει εκεί. Εκείνη τη μέρα τους φάνηκε πως ο

15

αυτή είναι η αφορμή για την έναρξη ενός νέου πολέμου…

παππούς ήταν πολύ επιφυλακτικός σαν να μην ήθελε να τον δει κανένας, λες και είχε ένα μυστικό που δεν έπρεπε να το μάθει κανείς. Αυτό τους είχε κινήσει την περιέργεια. Μπαίνουν λοιπόν στο κελάρι αλλά δεν βλέπουν τίποτα παράξενο. Μόνο τσάπες και φτυάρια. Ξαφνικά ο Μάνος πατάει κατά λάθος μια τσάπα, η οποία γυρίζει του ’ρχεται στο κεφάλι. Γλιστρά, αρχίζει να κουτρουβαλάει στη σκάλα, πέφτει στον τοίχο κι εκείνος διαλύεται, λες και είναι φτιαγμένος από άμμο. Ένα καρούμπαλο σεβαστών διαστάσεων φυτρώνει στο μέτωπο του Μάνου ο οποίος βουρκωμένος και λίγο πριν αρχίσει να κλαίει, κοιτάζει κατά

τον κατεστραμμένο τοίχο και βλέπει την - σε όλους μας πια γνωστή – πόρτα που οδηγεί στην αίθουσα με το δέντρο του Μάρκου. Πιασμένα χέρι χέρι, τα παιδιά διασχίζουν το διάδρομο που αποκαλύπτει η μυστηριώδης πόρτα. Φτάνουν στο πελώριο δέντρο, το οποίο μοιάζει να τους κοιτάζει περήφανα από ψηλά. Είναι πανέμορφο! Ο κορμός του είναι πολύ λεπτός αλλά οι καρποί του είναι ολόχρυσοι! Τα παιδιά θέλουν να τους κόψουν και να τους πάρουν μαζί τους. Δεν μπορούν να τους φτάσουν κι έτσι κόβουν το δέντρο χωρίς να σκεφτούν τι πάνε να κάνουν. Αν θυμάστε, ο Μάρκος θεωρούσε ότι το δέντρο αυτό ήταν ένα θαύμα. Όντως

17

ο κορμός του είναι πολύ λεπτός αλλά οι καρποί του είναι ολόχρυσοι…

ήταν. Αλλά τα παιδιά δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τη μαγεία του. Το έκοψαν και γι’ αυτό θα τιμωρηθούν. Η ψυχή του δέντρου, πληγωμένη καθώς ήταν, ήθελε να τους εκδικηθεί για το κακό που έκαναν. Η στιγμή της εκδίκησης θα έφτανε… Ένα μήνα περίπου από αυτό το συμβάν, την 1η Σεπτεμβρίου του 1939, η Γερμανία, με δικτάτορα τον Αδόλφο Χίτλερ, ζητά από την Πολωνία ελεύθερη δίοδο στη Βαλτική. Η Πολωνία αρνείται. Αυτή είναι η αφορμή για την έναρξη ενός νέου πολέμου. Τα χειρότερα, όμως, δεν έχουν φτάσει ακόμα στην Ελλάδα. Οι ειδήσεις γι’ αυτόν τον Πόλεμο που αναστάτωσε τόσο πολύ τον κόσμο,

εξαπλώθηκαν αστραπιαία και στον ελλαδικό χώρο. Η οικογένεια Χατζόγλου ανησυχούσε πολύ, είχαν ήδη ζήσει μια μεγάλη καταστροφή και ο θάνατος του παππού ήταν ακόμα πολύ πρόσφατος. Αποθήκευσαν τρόφιμα στο κελάρι και προετοιμάστηκαν όσο καλύτερα μπορούσαν για να μπορέσουν ν’ αντέξουν τις αντίξοες συνθήκες που θα επέφερε ο πόλεμος στην Ελλάδα. Είναι 19 Μαρτίου του 1940, βράδυ. Τα παιδιά έχουν ανήσυχο ύπνο. Η Φωτεινή νομίζει πως ακούει παιδικές φωνές. Αλλά δεν θέλει να μοιραστεί το φόβο της με τον αδελφό της. Το ίδιο συμβαίνει και στο Μάνο. Ακούει ουρλιαχτά παιδιών και νιώθει ένα ψύχος να τον

19

κόβοντας το δέντρο έστειλαν τις ψυχές πίσω στους τοίχους…

διαπερνά. Κάτι περίεργο γίνεται στο δωμάτιο, μοιάζει σαν τα δυο αδέλφια να μην είναι μόνα τους εκεί μέσα. Σαν μια τρίτη ύπαρξη να έχει εισβάλει και να ζητά κάτι από τα δυο αυτά παιδιά. Η Φωτεινή δεν μπορεί να κρατηθεί άλλο. Τρέχει στο κρεβάτι του Μάνου και τον ρωτά: - Μάνο, ακούς κάτι; Ο Μάνος, εγωιστής καθώς ήταν, θέλει να κρατήσει τα συναισθήματά του για τον εαυτό του.

- Όχι, δεν ακούω τίποτα.

- Μήπως αισθάνεσαι τίποτα; - Ναι, τύψεις γιατί άφησα το θερμοσίφωνα ανοιχτό!

- Τίποτ’ άλλο;

20

κάθε μέρα κατέβαινε στο κελάρι, κρυφά απ’ όλους τους άλλους για να ποτίσει και να φροντίσει το μικρό φυτό…

- Ναι, μετανιώνω επίσης που ξεβούλωσα την τουαλέτα με το κλαρίνο σου!

-Τιιιιι; Η Φωτεινή καταλαβαίνει πως ο αδελφός της φοβάται όσο κι εκείνη. Πηγαίνει κοντά του και του λέει: - Ξέρω πως φοβάσαι όσο κι εγώ.

- Όχι, εγώ δε φοβάμαι τίποτα. ΤΙ-ΠΟΤΑ!!!

- Καλά, ό,τι πεις! Η Φωτεινή επιστρέφει στο κρεβάτι της. Οι φωνές δυναμώνουν όλο και πιο πολύ. Είναι σαν ν’ ακούγονται μέσα από τη γη. Παιδικές φωνές, εγκλωβισμένες κάπου κοντά τους, ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια. Αυτή η βραδιά θα μείνει αξέχαστη στα δυο αδέλφια.

21

ήταν φυτεμένο πια κοντά σ’ αυτόν που το αγάπησε περισσότερο…

Κάθε πρωί τα δυο παιδιά έκαναν σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Τα βράδια, όμως, οι φωνές τους στοίχειωναν και γίνονταν κάθε φορά και πιο δυνατές. Ώσπου ένα βράδυ, τα ουρλιαχτά έγιναν τόσο δυνατά που τα δυο αδέλφια δεν άντεξαν άλλο και βγήκαν έξω να δουν τι γίνεται. Στην αρχή δεν είδαν τίποτα αλλά όταν κοίταξαν καλύτερα μέσα στο πυκνό σκοτάδι αντίκρισαν μια αέρινη ύπαρξη που τους δημιούργησε μια ανατριχίλα κι άρχισαν να τρέμουν. Κρύος ιδρώτας άρχισε να κυλά στα τρομαγμένα πρόσωπά τους. Ένιωσαν το έδαφος να σείεται. Δεν ένιωθαν τα πόδια τους και ξαφνικά κατάλαβαν ότι οι φωνές που άκουγαν τα βράδια

έρχονταν πραγματικά απ’ το έδαφος. Δεν είχαν συνειδητοποιήσει, όμως, ότι ακριβώς από κάτω τους βρισκόταν το δωμάτιο όπου κάποτε υπήρχε το δέντρο του παππού τους. Δεν άντεχαν άλλο. Ο τρόμος τους είχε ζώσει κι έτρεξαν πίσω στο δωμάτιό τους. Ας γυρίσουμε τώρα στον παππού των παιδιών, το Μάρκο, ο οποίος όταν κατέβηκε στο κελάρι, το απόγευμα της ίδιας μέρας που τα παιδιά έκοψαν το δέντρο του, άνοιξε την πορτούλα και δεν είδε τη χρυσή λάμψη που τον υποδεχόταν κάθε φορά. Έπειτα αντίκρισε τον κομμένο κορμό του δέντρου. Άρχισε να κλαίει σαν μικρό παιδί που πέφτει απ’ την κούνια.

23

Ήξερε ότι κάτι κακό θα συνέβαινε στην οικογένειά του πολύ σύντομα. Ο Μάρκος δεν άντεξε. Ήταν μεγάλος άνθρωπος και η θλίψη και τα κλάματα τον αποδυνάμωσαν τόσο που σε λίγα λεπτά έπεσε νεκρός. Πέθανε πλάι στο δέντρο του. Η Καλυψώ ανησύχησε. Έψαξε παντού. Ανέβηκε στην ταράτσα, κατέβηκε στο κελάρι κι εκεί είδε μια πόρτα ανοιχτή. Μπήκε μέσα. Ήταν πολύ περίεργη. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ αυτή την πόρτα. Ο Μάρκος την είχε αφήσει ανοιχτή πηγαίνοντας προς το δέντρο του. Η Καλυψώ μπήκε στο δωμάτιο και είδε τον άντρα της νεκρό στο έδαφος. Άρχισε να σπαράζει, να κλαίει με λυγμούς και κανείς δεν

24

μπορούσε να την παρηγορήσει. Όλη η οικογένεια θρηνούσε για το χαμό του Μάρκου. Η Καλυψώ ζήτησε να τον θάψουν στον κήπο, όπως κι έγινε. Ήθελε τον άντρα της κοντά της να της κρατάει συντροφιά όπως όταν ζούσε. Σήμερα, 28 Οκτωβρίου του 1940, ο Ιωάννης Μεταξάς λέει το μεγάλο «ΟΧΙ» στους Ιταλούς. Οι Ιταλοί κηρύσσουν πόλεμο στην Ελλάδα. Όλοι οι άντρες άνω των 18 ορίζονται στρατιώτες από το κράτος. Ανάμεσά τους κι ο πατέρας της Φωτεινής και του Μάνου, ο Αχιλλέας. Αναγκάζεται να πάει στο μέτωπο της Μακεδονίας. Η υπόλοιπη οικογένεια μένει πίσω λυπημένη. Ξέρουν, όμως, ότι έτσι πρέπει να γίνει.

Η Φωτεινή και ο Μάνος συνέχιζαν ν’ ακούνε φωνές τις νύχτες. Μια νύχτα τα παιδιά αποφάσισαν να κατέβουν στο κελάρι να δουν μήπως από εκεί προέρχονται οι φωνές. Όσο πλησίαζαν, οι φωνές δυνάμωναν. Άνοιξαν τη μυστική πόρτα, πέρασαν το διάδρομο και βρέθηκαν στο δωμάτιο όπου άλλοτε υψωνόταν το μαγικό δέντρο. Τα ουρλιαχτά ακούγονταν τόσο δυνατά που τα παιδιά νόμιζαν ότι τα τύμπανά τους θα σπάσουν. Παρόλ’ αυτά κατάφεραν να διακρίνουν από πού ακούγονταν οι φωνές. Από τους τοίχους! Είχαν πολλή φαντασία γιατί η Φωτεινή είπε αμέσως: - Μάνο, ξέρεις ποιος φωνάζει; - Όχι, εσύ ξέρεις;

- Ναι! Είναι παιδιά εγκλωβισμένα σ’ αυτούς τους τοίχους και ζητούν τη βοήθειά μας. Πρέπει να τα ελευθερώσουμε! Η Φωτεινή είχε δίκιο. Παιδιά είχαν εγκλωβιστεί στους τοίχους του μυστικού δωματίου κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ψυχές τους φώναζαν «Βοήθεια!» για χρόνια μέσα απ’ τους τοίχους χωρίς κανείς να τις ακούει. Όταν ο Μάρκος φύτεψε το δέντρο, δεν ήξερε ότι ο κάθε χρυσός καρπός έκρυβε την ψυχή ενός από τα παιδιάθύματα του πολέμου. Στο δέντρο οι ψυχές ήταν απελευθερωμένες. Ο Μάνος και η Φωτεινή, όμως, κόβοντας το δέντρο έστειλαν τις ψυχές πίσω στους

25

ο θάνατος του παππού ήταν ακόμα πολύ πρόσφατος…

τοίχους. Η εκδίκηση του δέντρου ήταν οι φωνές των παιδιών που είχαν και πάλι εγλωβιστεί. Τις άκουγαν μόνο όσοι τους βασάνιζαν οι τύψεις. Τα παιδιά έτρεξαν στο δωμάτιό τους. Είχαν φυλάξει τους καρπούς στο κομοδίνο τους. Άνοιξαν το συρτάρι. Οι καρποί είχαν χάσει τη λάμψη τους. Οι ψυχές δεν ήταν πια εκεί. Τους πήραν και τους φύτεψαν δίπλα στον τάφο του παππού τους. Σε λίγους μήνες το δέντρο μεγάλωσε κι απέκτησε χρυσούς καρπούς. Ήταν φυτεμένο πια κοντά σ’ αυτόν που το αγάπησε περισσότερο. Μετά από αυτό το συμβάν, η ψυχή του δέντρου συγχώρησε τη Φωτεινή και το Μάνο. Οι τύψεις δεν τους βασάνιζαν

πια. Οι ψυχές των εγκλωβισμένων παιδιών έλαμπαν κάτω από τον ήλιο. Ο πόλεμος τελείωσε, ο Αχιλλέας επέστρεψε στην οικογένειά του και η οικογένεια έζησε ευτυχισμένη. Όσο για μένα, νομίζω ότι πρέπει να σας αποκαλύψω την ταυτότητά μου. Είμαι το σπίτι. Ναι, κι όμως, είμαι το σπίτι δίπλα στο λιμάνι του Πειραιά. Το παλιό, εγκαταλελειμμένο αρχοντικό που ο Μάρκος με μεράκι και υπομονή μετέτρεψε σε ένα υπέροχο σπίτι κι όπου μέχρι και σήμερα κατοικεί η οικογένεια Χατζόγλου. … Κι έζησαν αυτοί καλά κι εγώ… πολύ καλύτερα!

Το μυστικό του παππού Ήταν ένα μεσημέρι του Αυγούστου δεκαπέντε χρόνια πριν, το 1998 στο λιμάνι του Αγίου Νικολάου, στην Κρήτη. Οι ήρωες της ιστορίας μας κατέβηκαν από το πλοίο που ερχόταν από τη Θεσσαλονίκη. Η Ειρήνη με τη Νίκη κατέβηκαν μαζί, ενώ ο Γιάννης πήγε να φέρει τις βαλίτσες. Σκέφτονταν να πάνε μια βόλτα στο νησί αλλά ήταν πολύ κουρασμένοι. Τελικά πήγαν κατευθείαν στο ξενοδοχείο να κοιμηθούν ώστε την επόμενη μέρα να είναι ξεκούραστοι. Το άλλο πρωί ξύπνησαν αργά, έχασαν το πρωινό του ξενοδοχείου κι έπρεπε να πάνε να φάνε κάπου αλλού. Πήγαν σ’ ένα πολύ ωραίο μαγαζί που είχε εξαιρετικό πρωινό. Όση ώρα ήταν σ’

εκείνο το μαγαζί προσπαθούσαν να βρουν πού είναι το κάστρο της πόλης. Εκεί υπήρχε κάτι που έπρεπε να πάρουν… Ήταν πολύ δύσκολο να βρουν το δρόμο για το κάστρο. Χωρίς να το πολυσκεφτούν ρώτησαν ένα νεαρό που καθόταν σ’ ένα διπλανό τραπέζι: - Προς τα πού πάει για το κάστρο της πόλης; Είναι μακριά; - Είναι περίπου δώδεκα χιλιόμετρα από ’δω. Έχετε αυτοκίνητο; - Όχι, θα πάρουμε ταξί. Όμως… ποιος ξέρει πόσα θα πληρώσουμε! Δεν είναι και κοντά!

- Εγώ είμαι από ’δω και τον ξέρω το δρόμο. Θα ήταν ευχαρίστησή μου να σας πάω.

29

- Εεε… να μην σας βάζουμε σε κόπο, είπε η Ειρήνη.

- Καθόλου κόπος! Έτσι κι αλλιώς δεν είχα τι άλλο να κάνω σήμερα.

- Συγγνώμη, δε συστηθήκαμε, εγώ είμαι η Ειρήνη και από ’δω τ’ αδέρφια μου: η Νίκη και ο Γιάννης.

- Εγώ είμαι ο Κώστας, είπε ο νεαρός.

- Χαίρω πολύ, είπε η Νίκη χαρούμενη. Σε λίγο ο Κώστας ρώτησε σε πόση ώρα θέλουν να φύγουν για το κάστρο. Η Νίκη απάντησε λίγο αμήχανα: - Ό,τι ώρα θέλετε εσείς! Ο Κώστας της απάντησε δήθεν θυμωμένα ότι είναι στην ίδια ηλικία και να μην να του μιλάει στον πληθυντικό.

30

Όταν έφτασαν στο κάστρο, η Ειρήνη εξήγησε στον Κώστα για ποιο λόγο είχαν πάει στην Κρήτη και τι έψαχναν μέσα στο κάστρο.

- Πριν δύο εβδομάδες, ήμαστε στη Θεσσαλονίκη, στο πατρικό μας, και σκάβαμε τον κήπο γιατί μετακόμισε εκεί ο Γιάννης. Έτσι λοιπόν όπως σκάβαμε, βρήκαμε ένα πιθάρι, μάλλον του προπάππου μας, που μέσα είχε ένα σημείωμα κι ένα χάρτη. Το σημείωμα έγραφε: «Ο θησαυρός βρίσκεται στο κάστρο του Αγίου Νικολάου». Ο χάρτης είναι του κάστρου. Γι’ αυτό έχουμε έρθει λοιπόν. Εσύ θα κάτσεις μαζί μας ή θα φύγεις Κώστα; - Θα κάτσω. Εξάλλου είμαι το

μεταφορικό σας μέσο, το ξέχασες; - Σωστό κι αυτό! Δεν μπορούμε να φύγουμε χωρίς εσένα.

- Λοιπόν, εγώ με την Ειρήνη θα πάμε αριστερά κι εσείς δεξιά, πρότεινε η Νίκη.

- Ναι, καλή η ιδέα να χωριστούμε. Έτσι θα βρούμε πιο γρήγορα αυτό που ψάχνουμε, είπε ο Γιάννης. Ενώ η ομάδα των κοριτσιών προχωρούσε, η Ειρήνη φώναξε: - Το Χ στο χάρτη είναι αριστερά, στρίψε! Αυτό που αντίκρισαν τα κορίτσια μόλις έστριψαν τις ξάφνιασε πολύ!

- Δεν το πιστεύω! Υπάρχει ένας βωμός εκεί! Πάμε να δούμε!

Άρχισαν να παρατηρούν το βωμό.

- Κοίτα! Πάνω σ’ αυτή την πέτρα υπάρχει ένα Χ ολόιδιο μ’ αυτό του χάρτη, είπε με ενθουσιασμό η Ειρήνη.

- Περίμενε, έρχομαι.

- Μήπως πρέπει να πιέσουμε αυτήν την πέ… Ωχ!

- Τι έγινε; ρώτησε η Νίκη.

- Κουνήθηκε η πέτρα κι εμφανίστηκε ένα κουτί.

- Τι να’χει μέσα; - Δεν ξέρω και δεν μπορώ να το ανοίξω. Είναι κλειδωμένομ είπε νευριασμένη η Ειρήνη.

- Μήπως βλέπεις κάπου το κλειδί; - Όχι. Άρχισαν να ψάχνουν με μανία.

31

οι ήρωες της ιστορίας μας κατέβηκαν από το πλοίο που ερχόταν από τη Θεσσαλονίκη…

Σήκωναν όποια πέτρα έβρισκαν μπροστά τους μέχρι που… στην άκρη του βωμού είδαν μία πέτρα σημαδεμένη με το ίδιο Χ. Έτρεξαν προς τα κει. Ήταν μια μεγάλη βαριά πέτρα. Ήταν δύσκολο να τη σηκώσουν. Έσπρωχναν με όλη τους τη δύναμη και με μια δυνατή σπρωξιά… Πήρε λίγα λεπτά για να βρουν το κλειδί που ήταν ανακατεμένο με τα χώματα. Μόλις το είδαν, το άρπαξαν κι άνοιξαν το κουτί. Μέσα δε βρήκαν το θησαυρό που περίμεναν αλλά…

- Είναι ένας ακόμα χάρτης! είπαν με μια φωνή τα κορίτσια. Τότε τηλεφώνησαν στο Γιάννη. Τον ενημέρωσαν για τα νέα και του είπαν να έρθει στο βωμό μαζί με τον

Κώστα. Μετά από ώρες μελέτης κάτω από τον ήλιο κατάλαβαν πως ο χάρτης απεικόνιζε οδηγίες από το κάστρο μέχρι ένα σπίτι που φαινόταν να βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα. Έφυγαν και πήραν το δρόμο για το μυστηριώδες σπίτι. Μετά από δέκα λεπτά βρίσκονταν στην αυλή του. Στα κάγκελα ήταν δεμένος ο αριθμός 9. Στο χάρτη ήταν επίσης σημειωμένος ο αριθμός 9 πάνω στο σχέδιο του σπιτιού. Ο κήπος του ήταν πολύ όμορφος και γεμάτος άνθη και το εξωτερικό του προσεγμένο.

- Τι όμορφο σπίτι! Να μπορούσα να σχεδιάσω κι εγώ ένα σαν κι αυτό στην πόλη, είπε η Νίκη που ήταν η αρχιτεκτόνισσα της παρέας.

33

κρατούσε ένα μεγάλο μπαούλο και απ’ ό,τι μας φάνηκε προσπαθούσε να φύγει…

- Είναι δυνατόν να κατοικείται το σπίτι του χάρτη; απόρησε ο Γιάννης. Χτύπησαν την πόρτα. Κανείς δεν απάντησε κι έτσι ξαναχτύπησαν. Τη δεύτερη φορά ακούστηκε ένας ήχος.

- Παιδιά, άκουσα έναν ήχο από μέσα. Τον ακούσατε κι εσείς; είπε η Ειρήνη.

- Τον άκουσα κι εγώ αυτό τον ήχο! απάντησε ο Κώστας. Λέτε να είναι κάποιος μέσα; - Λες; - Αν ήταν κάποιος μέσα, δε θα μας άνοιγε; - Ξαναχτυπάω για τελευταία φορά και φεύγουμε.

- Πάω να κοιτάξω τριγύρω, είπε ο Γιάννης.

- Κι εγώ λέω να πάω με το Γιάννη, αποφάσισε η Νίκη. Σε 10 λεπτά εμφανίστηκε η Νίκη λαχανιασμένη.

- Γιατί έτρεχες, καλέ; ρώτησε περίεργη η Ειρήνη.

- Δεν θα πιστέψετε τι είδαμε! Έτσι όπως κατεβαίναμε προς την πίσω μεριά του σπιτιού ακούσαμε έναν ήχο. Πήγαμε λίγο πιο κοντά και τι να δούμε; Ήταν ένας σχετικά ηλικιωμένος άντρας γύρω στα εβδομήντα, κρατούσε ένα μεγάλο μπαούλο και απ’ ό,τι μας φάνηκε προσπαθούσε να φύγει, να κρυφτεί. Καταφέραμε να τον σταματήσουμε. Τώρα ο Γιάννης μιλάει μαζί του και προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται.

35

Μου είπε να σας φωνάξω και να του μιλήσουμε όλοι μαζί.

- Τι καθόμαστε λοιπόν; Πάμε! Τα παιδιά έτρεξαν πίσω από το σπίτι άλλα δε βρήκαν κανέναν. Σε λίγο, όμως, εμφανίστηκε ο ηλικιωμένος άντρας και τους είπε πως ο φίλος τους βρισκόταν στο σαλόνι. Μπήκαν μέσα στο σπίτι. Έμοιαζε αρκετά μεγάλο και παλιό. Το εσωτερικό του δεν ήταν τόσο περιποιημένο όσο το εξωτερικό. Ο Γιάννης καθόταν στο σαλόνι και περίμενε τους άλλους. Ο άντρας πήγε στην κουζίνα να φτιάξει καφέδες για όλους. Η ώρα περνούσε και ο άντρας δεν εμφανιζόταν. Αυτό έκανε τα παιδιά να καταλάβουν ότι

36

κάτι συνέβαινε γιατί δεν ακουγόταν τίποτα από την κουζίνα και η εξώπορτα ήταν ανοιχτή. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν ήταν ότι το έσκασε αφού και πιο πριν είχε προσπαθήσει να φύγει μ’ εκείνο το μπαούλο. Ο Γιάννης, η Νίκη, ο Κώστας και η Ειρήνη άρχισαν να ψάχνουν το σπίτι μήπως βρισκόταν ακόμα εκεί μέσα. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον βρήκαν πουθενά αλλά όλο αυτό το ψάξιμο τους ωφέλησε. Μέσα στην κρεβατοκάμαρα του άγνωστου άντρα υπήρχε εκείνο το μπαούλο το οποίο κανείς από τους τέσσερίς τους δε γνώριζε τι είχε μέσα. Ήθελαν πολύ να το ανοίξουν αλλά όσο κι αν έψαξαν δε βρήκαν το κλειδί πουθενά μέσα στο

σπίτι. Μαζεύτηκαν και πάλι όλοι στην κρεβατοκάμαρα όπου βρισκόταν το μπαούλο. Πήγαν να το σηκώσουν για να το πάρουν μαζί τους στο ξενοδοχείο και βρήκαν από κάτω ένα σημείωμα. Ήταν ένα παλιό, κιτρινισμένο και μισοσκισμένο χαρτί, διπλωμένο στη μέση. Επάνω ήταν γραμμένη με μελάνι πένας η φράση: «Το κλειδί είναι στην αποθήκη» και από κάτω υπήρχε ως υπογραφή ένα Γ. Τα γράμματα ήταν καλλιγραφικά. Η Νίκη σκέφτηκε ότι το Γ θα μπορούσε να προέρχεται από το Γιώργος και Γιώργο λέγανε τον προπάππο τους.

- Μα πώς είναι δυνατόν να το έγραψε αυτό ο παππούς; Αυτό σίγουρα

το έγραψε αυτός ο ύποπτος άντρας!

- Πιστεύεις στα φαντάσματα; ρώτησε γελώντας ο Κώστας τη Νίκη.

- Όχι. Γιατί; - Όταν λες ότι το Γ είναι το αρχικό του παππού σας… Τότε ίσως αυτός από εκεί πάνω να θέλει να σας στείλει ένα μήνυμα… Κάνοντας τη φωνή του πιο τρομακτική, ο Κώστας συνέχισε λέγοντας: - …κι αφού ο ίδιος δεν μπορεί να κατέβει στη γη, στέλνει κάποιον άλλο στη θέση του. Αυτός δεν είναι παρά ένα φάντασμα… Μουαχαχαχα χαχα!

- Σταμάτα να λες ανοησίες! Δεν είναι ώρα για να κοροϊδεύεις!

37

του εξήγησε για ποιο λόγο είχαν πάει στην Κρήτη και τι έψαχναν μέσα στο κάστρο…

- Ναι, ναι δεν είναι ώρα να μιλάμε για φαντάσματα! συμφώνησε απότομα ο Γιάννης προσπαθώντας να τους επαναφέρει στην πραγματικότητα. Πρέπει να πάμε στην αποθήκη και να βρούμε το κλειδί! Τα παιδιά κατέβηκαν στο υπόγειο. Τους πήρε λίγη ώρα για να βρουν το κλειδί της αποθήκης. Βρισκόταν σε μια εσοχή πάνω από την πόρτα.. Μόλις μπήκαν μέσα αντίκρισαν ένα αχούρι. Μια ντουλάπα ήταν πεταμένη στο πάτωμα, δυο στρώματα ήταν ακουμπισμένα πάνω στον τοίχο και θα μπορούσε ίσως κανείς να μετρήσει καμιά διακοσαριά παιδικά παιχνίδια πεταμένα εκεί μέσα. Βάλθηκαν να ψάχνουν μέσα σ’αυτή την ακαταστασία το μικρό κλειδάκι του μπαούλου. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να

βρεθεί και γι’ αυτό άρχισαν να τακτοποιούν το δωμάτιο μήπως και το βρουν πιο εύκολα. Το πόσα πράγματα βρήκαν εκεί μέσα δεν μπορείτε να το φανταστείτε! Κουρέλια, κατεστραμμένα βιβλία, ένα σκουριασμένο ποδήλατο και πέντε παλιά άλμπουμ με φωτογραφίες.

- Μου αρέσουν οι παλιές φωτογραφίες. Άλλωστε δουλεύω ως φωτογράφος στην τοπική εφημερίδα, είπε ο Κώστας κι άνοιξε ένα από τα πολλά άλμπουμ.

- Αλήθεια; Δεν το ξέραμε. Δεν έχουμε προλάβει να γνωριστούμε καλά καλάμ απάντησε η Ειρήνη και κάθισε δίπλα του. Εγώ σπουδάζω νομικά.

- Εγώ είμαι πυροσβέστης! είπε ο Γιάννης και κάθισε κι αυτός κοντά τους.

39

- Φωτιά! Φωτιά! Καιγόμαστε! φώναξε η Νίκη κοροϊδευτικά. Γέλασαν όλοι εκτός από το Γιάννη. Η Ειρήνη τον σκούντησε ελαφρά και του είπε: - Έλα, μην κάνεις έτσι, πλάκα σου κάνει.

- Τι έγινε; απόρησε ο Γιάννης που δεν είχε καταλάβει τίποτα γιατί κοιτούσε επίμονα μια φωτογραφία.

- Τι κοιτάς εκεί; ρώτησε η Νίκη σκύβοντας πάνω από το άλμπουμ με τις φωτογραφίες. Χλώμιασε. Λέγατε κάτι για φαντάσματα; Για ρίξτε μια ματιά εδώ! Έσκυψαν όλοι να κοιτάξουν. Έχασαν τα λόγια τους. Σε μια από τις

40

φωτογραφίες είδαν τον προπάππο τους, μεσήλικα, αγκαλιά με τον… μυστηριώδη άντρα. Πίσω τους φαινόταν αχνά η περιποιημένη πρόσοψη του σπιτιού.

- Το σπίτι είναι… ολόιδιο! φώναξε η Νίκη.

- Το… το… το ίδιο και… ο άντρας! πρόσθεσε η Ειρήνη. Ο Γιάννης τράβηξε προσεκτικά έξω από το άλμπουμ τη φωτογραφία. Κοίταξαν από πίσω και διάβασαν: «ΚΡΗΤΗ, ΕΝ ΕΤΕΙ 1901, ΓΙΩΡΓΟΣ – ΑΓΓΕΛΟΣ».

- Άγγελος; Λέτε… ο Κώστας να είχε δίκιο; είπε ταραγμένη η Νίκη. Γύρισαν στο ξενοδοχείο με τα άλμπουμ στα χέρια, σαστισμένοι

με την ανακάλυψη που έκαναν και κουρασμένοι. Αποφάσισαν να επιστρέψουν στο σπίτι την επόμενη μέρα. Πέρασαν το βράδυ ξεφυλλίζοντας τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες. Όλες ήταν φωτογραφίες του Άγγελου και του προπάππου τους και όλες ήταν τραβηγμένες στο σπίτι. Σε κάθε άλμπουμ η ηλικία του παππού Γιώργου ήταν διαφορετική. Ο Άγγελος, όμως και το σπίτι παρέμεναν ίδια κι απαράλλακτα! Ο παππούς σε όλες τις φωτογραφίες φαινόταν πολύ ευτυχισμένος. Η πρώτη φωτογραφία κάθε άλμπουμ έγραφε από πίσω την ίδια φράση με την πρώτη φωτογραφία που βρήκαν. Το μόνο που άλλαζε ήταν

το έτος… 1901, 1909, 1911, 1918, 1921…

- Λέτε να σημαίνουν κάτι αυτές οι χρονολογίες; ρώτησε η Ειρήνη.

- Τι θες να πεις; απόρησε ο Γιάννης.

- Λέω, μήπως είναι… ένας κώδικας, μία λέξη…

- Ναι! φώναξε η Νίκη. Αυτό είναι! Μάλλον αντιστοιχούν σε γράμματα…

- Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω, είπε ο Γιάννης. Σε ποιο γράμμα μπορεί ν’αντιστοιχεί το 1901; - Φαίνεται πως αλλάζουν μόνο οι δυο τελευταίοι αριθμοί, ίσως αυτοί είναι… παρατήρησε ο Κώστας.

- Άρα, το πρώτο γράμμα θα είναι το Α, πρόσθεσε η Νίκη.

- Ποιο είναι το ένατο; Το… Ι.

41

42

Χτύπησαν την πόρτα. Κανείς δεν απάντησε κι έτσι ξαναχτύπησαν…

- Τότε το ενδέκατο είναι το… Λ!

- Έχουμε και τον αριθμό δεκαοχτώ, δηλαδή το Σ.

- Το εικοστό πρώτο είναι το Φ!

- Φέρτε γρήγορα ένα χαρτί κι ένα μολύβι! είπε μ’ ενθουσιασμό η Ειρήνη.

- Α…Ι…Λ…Σ…Φ! έγραψε ο Κώστας.

- Δεν καταλαβαίνω, είπε ο Γιάννης, μήπως να πάμε να φάμε πρωινό; Τον κοίταξαν όλοι απορημένοι.

- Καλά, εσένα μόνο το φαγητό σ’ενδιαφέρει; του φώναξαν όλοι με μια φωνή.

- Ε… μα ΑΙΛΣΦ… δε σημαίνει κάτι! απάντησε εκείνος.

- Ίσως να είναι ανάποδα… ΦΣΛΙΑ… πάλι τίποτα!

- Πώς πώς… ΦΑΣΟΛΙΑ!

- Ξέχνα το φαγητό επιτέλους! του φώναξαν και πάλι όλοι μαζί.

- Εμένα το ΦΣΛΙΑ κάτι μου θυμίζει. Ποια είναι η χρονολογία που αντιστοιχεί στο Σ; ρώτησε η Ειρήνη.

- Το 1918, της απάντησε ο Κώστας.

- Τότε μπορεί και να είναι οκτώ κι ένα… εννιά, δηλαδή πάλι το Ι. Άρα ΦΙΛΙΑ!

- Πάμε γρήγορα στο σπίτι! Ίσως έτσι να ανοίγει το μπαούλο!

- Και με το πρωινό μας, τι θα γίνει; είπε ο Γιάννης ενώ οι άλλοι τον τραβούσαν να φύγουν. Βρήκαν την πόρτα ανοιχτή. Μία σκια εμφανίστηκε στη μεριά της κουζίνας κι

43

…είναι στην ίδια ηλικία και να μην του μιλάει στον πληθυντικό…

ένας θόρυβος ακούστηκε. Μπήκαν από την μπροστινή πόρτα.

- Είμαι σίγουρος ότι εκεί μέσα θα είναι αυτός ο παλιόγερος και θα προσπαθεί να κρατήσει το θησαυρό για τον εαυτό του, είπε ο Γιάννης.

- Μάλλον δεν έχεις καταλάβει τίποτα! Δε μου φάνηκε κακός άνθρωπος ή μάλλον… δε μου φάνηκε… άνθρωπος! είπε ο Κώστας. Ανέβηκαν γρήγορα στην κρεβατοκάμαρα. Το μπαούλο βρισκόταν στην αρχική του θέση ενώ εκείνοι το είχαν αφήσει αναποδογυρισμένο όταν βρήκαν από κάτω το γράμμα.

Πλησίασαν και… το μπαούλο ήταν ξεκλείδωτο! Σήκωσαν το καπάκι…

- Μα…! είπαν όλοι μαζί.

- Σας το είπα πως έπρεπε να μείνουμε στο ξενοδοχείο να φάμε πρωινό! Αυτός ο κλέφτης τα πήρε μαζί του όλα! είπε ο Γιάννης. Κανείς δεν είχε όρεξη να του απαντήσει. Το θησαυρό τον είχαν ήδη βρει. Ήταν η λέξη που βρήκαν μέσα από τις φωτογραφίες και το ευτυχισμένο χαμόγελο του προπάππου τους. Ο παππούς τους άφησε ένα μεγάλο θησαυρό… ΦΙΛΙΑ!

Ημέρες επιβίωσης «Παρακαλώ προσδεθείτε. Η πτήση ξεκινάει σε πέντε λεπτά», είπε η αεροσυνοδός. Η πτήση Καναδάς-Φίτζι αναχωρούσε… Μέσα στ’ αεροπλάνο βρίσκονταν οι τρεις πρωταγωνιστές μας. Η Ζωή Πάρκερ, μια όμορφη και νέα κοπέλα, ο Τζόναθαν Γουάτσον, ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας και ο Άλεξ Σμιθ, υπάλληλος σ’ ένα κατάστημα.

- Θα θέλατε λίγο καφέ; ρώτησε η αεροσυνοδός.

- Τι είπατε; απάντησε η Ζωή βγάζοντας τ’ ακουστικά από τ’ αυτιά της.

- Σας ρώτησα αν θέλετε λίγο καφέ.

- Ναι, ευχαριστώ.

Η κοπέλα σέρβιρε ένα φλιτζάνι καφέ χύνοντας λίγο από το περιεχόμενο στη φούστα της Ζωής.

- Αμάν! Προσέξτε λίγο!

- Αχ, με συγχωρείτε! είπε η αεροσυνοδός δίνοντάς στη Ζωή μια χαρτοπετσέτα. Έπειτα προχώρησε στο επόμενο κάθισμα.

- Τι αγενής! σκέφτηκε η Ζωή. Το ταξίδι συνεχίστηκε ήρεμα. Ώσπου κάποια στιγμή ακούστηκε ένας παράξενος θόρυβος και το αεροπλάνο άρχισε να τραντάζεται επικίνδυνα. «Παρακαλούμε μην πανικοβάλλεστε. Καθίστε όλοι στις θέσεις σας και προσδεθείτε! Βρισκόμαστε πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Υπάρχει μια μικρή

47

βλάβη στη μηχανή. Οι αεροσυνοδοί θα σας δείξουν πώς να προστατευτείτε σε περίπτωση αναγκαστικής προσγείωσης». Φωνές και ουρλιαχτά ακουστήκαν και οι επιβάτες ένιωσαν το αεροπλάνο να... πέφτει! Όντως το αεροπλάνο έπεφτε! Συγκρούστηκε με το έδαφος. Ένα έδαφος που δεν το είχε ξαναντικρίσει ποτέ άνθρωπος. Οι μόνοι επιζήσαντες ήταν η Ζωή, ο Άλεξ και ο Τζόναθαν. Έτσι αρχίζει η ιστορία μας.

Άρχισε να βραδιάζει. Η Ζωή, ο Τζόναθαν και ο Άλεξ κάθονταν στη

48

φωτιά και έτρωγαν τα λίγα τρόφιμα που τους είχαν απομείνει. Μιλούσαν για τη ζωή τους. Κάποια στιγμή άρχισαν να κυλούν δάκρυα από τα μάτια του Άλεξ.

- Πώς καταντήσαμε έτσι; είπε.

- Εσύ γιατί πήγαινες ταξίδι; ρώτησε η Ζωή.

- Πριν από ένα μήνα η γυναίκα μου πήγε στο μαιευτήριο. Θα γεννούσε το παιδί μας. Στη γέννα όμως πέθανε… είπε ο Άλεξ. Αποφάσισα να κάνω αυτό το ταξίδι για να ξεχάσω τον πόνο μου!

- Εγώ ταξίδευα για επαγγελματικούς λόγους. Δεν μπορώ να πω περισσότερα... είπε ο Τζόναθαν.

- Εγώ σπουδάζω στον Καναδά και πήγαινα να συναντήσω την οικογένειά

μου για διακοπές. είπε στο τέλος η Ζωή. Ας αφήσουμε, όμως, τις κουβέντες κι ας βρούμε κάπου να κοιμηθούμε! Κι έτσι άρχισαν να περιφέρονται στο νησί ψάχνοντας μέρη να κοιμηθούν. Μάζεψαν πεσμένα φύλλα και κλαδιά και τα έστρωσαν κάτω. Μετά από λίγο ξάπλωσαν όλοι, έκλεισαν τα μάτια τους και τους πήρε ο ύπνος προσπαθώντας να ξεχάσουν ό,τι είχε συμβεί… Οι πρώτες ακτίνες του ηλίου φώτισαν το πρόσωπο του Άλεξ και αυτό τον έκανε να ξυπνήσει. Αποφάσισε να μην ξυπνήσει τους άλλους και να εξερευνήσει μόνος το νησί. Βρήκε ένα ρυάκι και ήπιε νερό. Ύστερα προσπάθησε μ’ ένα καλάμι που

βρήκε κάτω να ψαρέψει χωρίς όμως αποτέλεσμα. Απογοητευμένος, γύρισε στο μέρος που είχε αφήσει τους άλλους δύο. Είχαν ξυπνήσει.

- Καλημέρα! Πού είχες πάει; είπε η Ζωή.

- Είχα πάει να πιάσω ψάρια αλλά δεν έπιασα τίποτα.

- Δεν πειράζει θα βρούμε κάτι άλλο, ούτως ή άλλως μας έχουν μείνει μερικά τρόφιμα από το αεροπλάνο. Άρχισαν να τρώνε τα λίγα τρόφιμα που είχαν βρει στα συντρίμμια του αεροπλάνου. Μερικά φρούτα και ξηροί καρποί τους έκαναν να χορτάσουν για λίγο. Η τρομερή ζέστη τους ανάγκασε να μετακινηθούν σ’ ένα πιο δροσερό

49

η κοπέλα σέρβιρε ένα φλιτζάνι καφέ χύνοντας λίγο από το περιεχόμενο στη φούστα της Ζωής…

μέρος του νησιού, μια σπηλιά. Πήραν τα λίγα υπάρχοντά τους και ξεκίνησαν. Η σπηλιά ήταν σκοτεινή κι ανατριχιαστική. Πότε πότε ακούγονταν διάφοροι παράξενοι ήχοι. Όμως ήταν αρκετά δροσερή κι αποφάσισαν να μείνουν.

- Δεν είναι και το πιο ασφαλές μέρος αλλά είναι αρκετά δροσερά. είπε η Ζωή αφήνοντας κάτω τα πράγματα της.

- Εντάξει, μπορούμε να μείνουμε για λίγο αλλά το βράδυ... είπε ο Τζόναθαν.

- Με τέτοια ζέστη δεν μπορούμε να βγούμε έξω, θα σκάσ… Φίδιιιι!

- Φίδι; Πού είναι; φώναξε η Ζωή.

- Πρόσεξε! Είναι στα πόδια σου! ούρλιαξε ο Άλεξ.

- Αααα! φώναξε η Ζωή. Το φίδι της επιτέθηκε κι εκείνη λιποθύμησε. Ο Άλεξ έριξε μια πέτρα στο κεφάλι του φιδιού, πήρε στους ώμους του τη Ζωή και βγήκε έξω από τη σπηλιά με τον Τζόναθαν να τον ακολουθεί. Την ακούμπησαν στο έδαφος και χωρίς να χάσουν χρόνο ο Τζόναθαν ρούφηξε το δηλητήριο και το έφτυσε.

- Τώρα τι κάνουμε; είπε ο Άλεξ γεμάτος αγωνία.

- Περίμενε! απάντησε ο Τζόναθαν και με βιαστικές κινήσεις έκοψε ένα μεγάλο κομμάτι από το βρεγμένο πουκάμισό του και της έδεσε το πόδι. Πέρασαν δύο ώρες μέχρι να συνέλθει κάπως η Ζωή. Η κατάστασή της

51

ήταν κρίσιμη. Μπορεί ο Τζόναθαν να ρούφηξε το δηλητήριο αλλά εκείνη ζαλιζόταν ακόμα. Όταν άνοιξε τα μάτια της δεν κατάλαβε αμέσως πού βρισκόταν. Μπροστά της στεκόταν ο Άλεξ και ο Τζόναθαν περιμένοντας με αγωνία να ξυπνήσει.

- Διψάω… είπε σιγά η Ζωή.

- Πήγαινε γρήγορα να βρεις νερό! Τρέχα! είπε ο Τζόναθαν στον Άλεξ που έφυγε τρέχοντας. Για κακή του τύχη, όμως, δεν μπόρεσε να ξαναβρεί το δρόμο για το ρυάκι κι αναγκάστηκε να ψάξει πιο βαθιά στο νησί, εκεί όπου δεν είχαν πάει ποτέ άνθρωποι… Η κατάσταση της Ζωής όλο και χειροτέρευε. Ζαλιζόταν. Ο Άλεξ ήταν

52

η μόνη της ελπίδα. Αν δεν έφτανε εγκαίρως, η Ζωή ίσως να μην ξανάνοιγε τα μάτια της ποτέ…

Χαμένος στο νησί ο Άλεξ προσπαθούσε να βρει νερό. Πρέπει να είχε περάσει τουλάχιστον μισή ώρα από τότε που είχε αρχίσει να ψάχνει… Είχε φτάσει πολύ βαθιά στο νησί μα το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να σωθεί η καινούργια του φίλη. Δεν ήξερε πού βρισκόταν αλλά είχε ένα προαίσθημα πως κάπου εκεί κοντά υπήρχε νερό. Ψάχνοντας, βρήκε μια πηγή στο κέντρο του νησιού. Ξεδίψασε και γέμισε το παγούρι, που του είχε

δώσει ο Τζόναθαν, με δροσερό νερό. Συνειδητοποίησε, όμως, πως δεν είχε αφήσει χνάρια για να γυρίσει πίσω. Ήταν χαμένος… Η Ζωή είχε πέσει σε λήθαργο. Σ’ αυτή την κατάσταση που βρισκόταν το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να βλέπει όνειρα. Ονειρευόταν την παιδική της ηλικία: έπαιζε ξέγνοιαστη στους δρόμους χωρίς να την απασχολεί τίποτα, χωρίς να ξέρει τι την περίμενε… Κάθε μέρα πήγαινε στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς κι έπαιρνε πάντα το ίδιο, ένα μικρό γλυκάκι με σοκολάτα. Ήταν η αγαπημένη πελάτισσα του κύριου Μάικλ και πάντα ήξερε όταν την έβλεπε τι θα της έδινε… Κάθε μέρα πήγαινε

στην πλατεία με τα υπόλοιπα παιδιά και παίζανε κρυφτό… Ο Τζόναθαν, μόνος, δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Ο Άλεξ έλειπε πολλή ώρα και η Ζωή κινδύνευε… Πήρε μερικά τρόφιμα που τα είχαν για μεγάλη ανάγκη, αυτό ήταν μεγάλη ανάγκη, και τα ετοίμασε για τη στιγμή που θα ξυπνούσε η Ζωή κι εκείνος δεν ήταν κοντά της. Ήλπιζε τουλάχιστον πως θα ξυπνούσε. Ο Άλεξ στο μεταξύ απείχε πολλά χιλιόμετρα από τους άλλους δύο. Δεν ήξερε τι να κάνει. Τότε παρατήρησε ένα πολύ ψηλό δέντρο. «Αν σκαρφαλώσω, θα μπορέσω τουλάχιστον να δω πού είμαι!» σκέφτηκε. Σκαρφάλωσε όσο

53

υπάρχει μια μικρή βλάβη στη μηχανή…

πιο γρήγορα μπορούσε. Όταν έφτασε στην κορυφή του δέντρου παρατήρησε πως ψιχάλιζε. «Περίεργο! Πριν λίγο είχε αφόρητη ζέστη», συλλογίστηκε. Καθώς προσπαθούσε να καταλάβει πού ακριβώς βρισκόταν γλίστρησε κι έπεσε. Έχασε τις αισθήσεις του. Η Ζωή, με τις δροσερές σταγόνες της βροχής να βρέχουν το πρόσωπό της, ένιωσε καλύτερα. Ο Τζόναθαν χάρηκε ιδιαίτερα. Η φίλη του είχε ξυπνήσει, μπορούσε πλέον να φάει, όχι πολλά πράγματα βέβαια και του μιλούσε. Η μοναξιά που ένιωθε τις προηγούμενες ώρες δε λεγόταν. Ανησυχούσε όμως για τον Άλεξ. Έλειπε από το πρωί και είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Το καλό ήταν

πως η Ζωή δεν κινδύνευε πια από την έλλειψη νερού. Πήγε να μαζέψει ξύλα για το βράδυ κι άφησε τη Ζωή παρόλους τους φόβους του. Η κοπέλα μπορούσε πια να σηκωθεί αλλά δεν ήταν τελείως καλά. Φοβόταν να μείνει μόνη της αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Όταν ο Τζόναθαν γύρισε, η Ζωή του είπε: - Πού πήγε ο Άλεξ; - Τον είχα στείλει να σου φέρει νερό αλλά εξαφανίστηκε, της απάντησε σκεφτικός. Η Ζωή ακούμπησε το κεφάλι της στα φύλλα και προσπάθησε να κοιμηθεί. Στον ύπνο της είδε τον Άλεξ να επιστρέφει με βοήθεια και όλα να γίνονται όπως πριν…

55

όταν έφτασε στην κορυφή του δέντρου παρατήρησε πως ψιχάλιζε…

Μόλις ξύπνησε ο Άλεξ ανακάλυψε πως μάλλον είχε πάθει κάτι σοβαρό γιατί δεν μπορούσε να κουνηθεί. Φώναζε για βοήθεια αλλά κανείς δεν τον άκουγε. Μετά από λίγα λεπτά παραιτήθηκε. Δεν ήξερε αν θα άντεχε, χωρίς φαγητό, νερό, συντροφιά… Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κοιμηθεί. Η πλάτη του πόναγε φριχτά. Έκλεισε τα μάτια του… τον πήρε ο ύπνος. Ένας ύπνος γεμάτος πόνο κι εφιάλτες.

Το επόμενο πρωί, όταν ξύπνησε η Ζωή, δίψαγε. Σκέφτηκε πού θα μπορούσε να βρει νερό. Θυμήθηκε ότι ο Τζόναθαν είχε μαζέψει νερό από τη βροχή κι έψαξε

την τσάντα του. Αυτός δεν είχε ξυπνήσει ακόμη. Αυτό που βρήκε στην τσάντα του τη σόκαρε. Υπήρχαν τέσσερα-πέντε μικρά μπουκαλάκια που είχαν ετικέτες με ονόματα φαρμάκων. Αυτό που τη σόκαρε όμως δεν ήταν τα φάρμακα που βρήκε, αλλά ότι υπήρχε ένα μπουκάλι με μια σκόνη που θα μπορούσε να τη γιατρέψει από το δηλητήριο του φιδιού. Το γεγονός ότι ο Τζόναθαν της είχε κρύψει κάτι τόσο σημαντικό τη στενοχώρησε. Νόμιζε πως είχαν γίνει φίλοι. Όταν ο Τζόναθαν ξύπνησε, η Ζωή τον περίμενε καθισμένη σ ’ένα μικρό βράχο. Του είπε: - Είδα τι έχεις στην τσάντα σου… Γιατί

57

μου το έκρυψες; Γιατί δεν ήθελες να γίνω καλά; - Δεν είναι αυτό που νομίζεις… Δεν θα σου έκαναν καλό…

- Τι εννοείς δεν θα μου έκαναν καλό; Γιατί να μου κάνουν κακό; Το μπουκάλι έλεγε ότι θεραπεύει κάθε δηλητηρίαση! Εκείνη τη στιγμή δυο δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια του Τζόναθαν.

- Δεν μπορώ να σου πω τι συμβαίνει αλλά υποσχέσου μου ότι δεν θα τα αγγίξεις ποτέ!

- Πες μου! Τι κακό μπορεί να κάνουν αυτά τα φάρμακα; - Δεν είναι φάρμακα! Είναι ναρκωτικά! Ευχαριστήθηκες; είπε ο Τζόναθαν.

58

- Γιατί δε μας το είπες απ’την αρχή; Γιατί τα έχεις μαζί σου; - Είναι το μυστικό που σας ανέφερα εκείνο το βράδυ. Τα εμπορεύομαι μόνο, δεν τα καταναλώνω.

- Τι να πω… Ας κάνουμε ότι δεν είδα τίποτε… Σύμφωνοι; - Σύμφωνοι! Πρέπει να ψάξουμε τον Άλεξ! Τον έχουμε ξεχάσει τελείως! Λείπει από χθες το πρωί! είπε ο Τζόναθαν.

- Πάμε! Είχαν περάσει πολλές ώρες από τότε που ο Άλεξ έπεσε. Πεινούσε πολύ και δεν μπορούσε ακόμα να κουνηθεί. Αν δεν έρχονταν οι άλλοι δυο σύντομα μπορεί να… Ένας παράξενος ήχος διέκοψε τις σκέψεις του. Ήταν ένα

γεράκι που πετούσε από πάνω του. «Ωχ, αυτό μου έλειπε», σκέφτηκε. Η Ζωή και ο Τζόναθαν είχαν προχωρήσει αρκετά μέσα στο νησί αλλά δεν έβρισκαν πουθενά τον Άλεξ. Πρέπει να είχε μεσημεριάσει. Κάθισαν για λίγο κάτω από ένα δέντρο να ξεκουραστούν. Ύστερα συνέχισαν την πορεία τους. Προχωρώντας είδαν λίγα μέτρα μακριά, κάτω από ένα ψηλό δέντρο κάτι σαν ένα σωρό από ρούχα.

- Όχι, όχι δεν μπορεί! Δεν μπορεί! Άλεξ! ούρλιαξε η Ζωή.

- Ζωή, ηρέμησε, θα ελέγξω τον σφυγμό του. Έτρεξαν κοντά κι ο Τζόναθαν έπιασε το χέρι του Άλεξ. Δεν υπήρχε σφυγμός.

- Ζωή, λυπάμαι. Με δάκρυα στα μάτια τον σήκωσαν και τον πήγαν πίσω στα πράγματά τους.

- Και τώρα…; είπε η Ζωή όταν έφτασαν.

- Πάμε να βρούμε ένα σκιερό μέρος να τον θάψουμε.

- Στη σπηλιά. είπε με τρεμάμενη φωνή η Ζωή. Δεν το πιστεύω πως αν δε με είχε δαγκώσει αυτο το φίδι ο Άλεξ θα ήταν εδώ. Η Ζωή δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει αλλά όχι πως κι ο Τζόναθαν δεν έκλαιγε. Τα δάκρυα κυλούσαν αργά στα μάγουλά του, έκλαιγε, έκλαιγε χωρίς να λέει τίποτα. Το βράδυ κάθισαν κοντά στη φωτιά που είχαν ανάψει

59

…μην πανικοβάλλεστε… καθίστε όλοι στις θέσεις σας και προσδεθείτε…

χωρίς να μιλούν. Δεν ήξεραν τι να πουν. Κοιμήθηκαν και οι δυο νωρίς.

Την επόμενη μέρα το πρωί ένα δυνατό βουητό ξύπνησε τον Τζόναθαν και τη Ζωή. Πετάχτηκαν όρθιοι.

- Το ακούς αυτό; ρώτησε η Ζωή.

- Πώς να μην το ακούω; Κάνει πάρα πολύ θόρυβο! απάντησε ο Τζόναθαν. Σηκώθηκαν και πήγαν να κοιτάξουν από πού ερχόταν αυτό το βουητό. Γύρω στα εκατό μέτρα μακριά αντίκρισαν κάτι που τους έκανε να μείνουν άναυδοι.

- Ε...Ελικόπτερο! Προσγειώθηκε! Σωθήκαμε! Επιτέλους! Πανηγύριζε η Ζωή.

Έτρεξαν αμέσως κι άρχισαν να χτυπάνε τα τζάμια του ελικόπτερου για να τους ανοίξουν.

- Πώς μας βρήκατε; Θα γυρίσουμε πίσω! φώναξε ο Τζόναθαν.

- Εντοπίσαμε το σημείο στο οποίο έπεσε το αεροπλάνο. Φανταστήκαμε πως θα υπήρχαν επιζώντες οπότε εδώ είμαστε! Πάρτε ό,τι έχετε κι ελάτε μαζί μας. Ο Τζόναθαν και η Ζωή ανέβηκαν στο ελικόπτερο με τα πράγματά τους και μετά από λίγο αναχώρησαν. Ένιωθαν, όμως, ότι κάτι τους έλειπε. Στενοχωριούνταν πολύ που έπρεπε να αφήσουν τον Άλεξ πίσω τους. Είχαν περάσει μια μεγάλη περιπέτεια μαζί και

61

τώρα είχαν μείνει μόνο οι δυο τους. Το ταξίδι ήταν κουραστικό, καμία σχέση μ’ αυτό που είχαν κάνει τότε, με το αεροπλάνο. Πεινούσαν, δεν είχαν φάει από τότε που ο Άλεξ είχε…

- Μήπως θα μπορούσατε να μας δώσετε λίγο φαγητό; Έχουμε να φάμε πολλές ώρες και… είπε η Ζωή.

- Δεν χρειάζεται ν’ απολογείσαι, κορίτσι μου. Ορίστε! είπε ο διασώστης, δίνοντάς τους από ένα σάντουιτς και λίγο καφέ. Όπως πήγε να της δώσει το ποτήρι, χύθηκε λίγος καφές επάνω της.

- Χίλια συγγνώμη! είπε δίνοντάς της μία χαρτοπετσέτα.

- Δεν πειράζει, δεν πειράζει, είπε η Ζωή παίρνοντας τη χαρτοπετσέτα,

62

και θυμήθηκε το περιστατικό με την αεροσυνοδό… Πέρασε τόσες περιπέτειες από τότε… Διέκοψε τη σκέψη της. Δεν ήθελε να θυμηθεί… Σε λίγες ώρες θα βρισκόταν πάλι με την οικογένειά της. Μόνο αυτό είχε σημασία. Ο Τζόναθαν ήταν στενοχωρημένος. Δεν ήθελε να γυρίσει στην καθημερινότητά του. Ειδικά από τότε που γνώρισε εκείνη την κοπέλα... Του είχε κινήσει το ενδιαφέρον. Δεν ήθελε να τη χάσει έτσι απότομα. Χαιρόταν που δεν πέθανε στο νησί, χωρίς να το ξέρει κανείς… Αργότερα ο ευγενικός κύριος ξύπνησε τη Ζωή και της είπε:

- Φτάσαμε! Εκείνη τινάχτηκε απ’ το κάθισμά της κι έτρεξε έξω. Οι γονείς της την υποδέχτηκαν με δάκρυα στα μάτια, αγκαλιές και φιλιά. Την έβαλαν στο αυτοκίνητο κι ετοιμάζονταν να φύγουν. Η Ζωή τους είπε: - Μισό λεπτό να χαιρετήσω τον φίλο μου κι έρχομαι! Ντρεπόταν να τον κοιτάξει. Ντρεπόταν που την είχε δει να κλαίει. Αυτός ξεκίνησε την κουβέντα: - Λοιπόν αυτό ήταν… είπε.

- Ναι!

- Αντίο… Πέρασα πολύ ωραία…Όσο ωραία γίνεται δηλαδή όταν κινδυνεύεις να πεθάνεις, είπε δειλά ο Τζόναθαν.

- Κι εγώ… Αν δεν ήσουν εσύ κι ο Άλεξ δε θα ήμουν εδώ… Σ’ ευχαριστώ… είπε η Ζωή. Πρέπει να φύγω τώρα… Αντίο! Γύρισε προς το μέρος του αυτοκινήτου των γονιών της. Ο Τζόναθαν έμεινε να την κοιτάζει. Ήταν τόσο όμορφη… όμως δε θα της έλεγε ποτέ τα συναισθήματά του… Μπήκε στο αυτοκίνητό του κι έφυγε…

Ενα κλικ καταστρέφει μια ζωή - Έλα ρε μαμά! Άσε με να κάνω προφίλ στο facebook!

- Σταμάτα να γκρινιάζεις! Είσαι πολύ μικρή για να έχεις facebook και το ξέρεις.

- Δε μπορείς να με καταλάβεις! Ποτέ δεν μπορούσες!

- Κλείσε τον υπολογιστή. Θα σου διηγηθώ μια ιστορία που έζησα η ίδια.

- Θα μου πεις την ιστορία υπό έναν όρο. Μόλις τελειώσεις θα μ’ αφήσεις να κάνω facebook!

- Εντάξει, αλλά είμαι σίγουρη πως στο τέλος της ιστορίας θα έχεις αλλάξει γνώμη.

- Άντε, θ’ αρχίσεις επιτέλους την ιστορία;

- Όταν ήμουν κι εγώ 16 χρονών, το 2006 νομίζω, ο πατέρας μου μού είχε υποσχεθεί πως θα με άφηνε να φτιάξω λογαριασμό στο facebook. Όμως, επειδή την πρώτη μέρα του σχολείου μετά τις διακοπές του Πάσχα πήρα αποβολή, δεν κράτησε την υπόσχεσή του.

1 - Ηλέκτρα, δεν το περίμενα ποτέ αυτό από ’σένα. Να πάρεις αποβολή την πρώτη μέρα μετά τις διακοπές; - Μα μπαμπά, δεν έφταιγα εγώ!

- Δε με νοιάζει ποιος έφταιγε, με νοιάζει ότι πήρες αποβολή. Τώρα φεύγω για τη δουλειά και μη διανοηθείς

65

Σας παρακαλώ μην της κάνετε κακό! Σταύρο, πες κάτι!

ν’ αγγίξεις τον υπολογιστή. Α, κι όταν γυρίσω δε θέλω ν’ακούσω κουβέντα για facebook κι αηδίες! Όμως εγώ δεν τον άκουσα και την ίδια μέρα έφτιαξα το προφίλ μου στο facebook κρυφά. Την επόμενη μέρα το πρωί στο σχολείο μίλησα με τη φίλη μου την Κατερίνα.

- Κατερίνα, έχω πια προφίλ στο facebook και σου έκανα αίτημα φιλίας!

- Αχ τέλεια! Σήμερα θα μπω να μιλήσουμε! Πώς και σε άφησε ο μπαμπάς σου; - Για την ακρίβεια… δε με άφησε, το έκανα μόνη μου!

- Πας καλά; Αν το καταλάβει θα θυμώσει πάρα πολύ και το ξέρεις!

- Μην ανησυχείς, δε θα το πάρει χαμπάρι! Εκείνος δεν ξέρει καν τι είναι το facebook. Ξέρει μόνο να λέει πως είναι τάχα επικίνδυνο!

- Καλά, εσύ ξέρεις! Λοιπόν, θα μιλήσουμε το απόγευμα στο facebook; - Ναι, το απόγευμα. Στις πέντε, είναι καλά; - Ναι, μια χαρά! Όταν γύρισα στο σπίτι μου απ’το φροντιστήριο, άνοιξα αμέσως τον υπολογιστή.

- Γεια Κατερίνα!

- Γεια, πώς πάει; - Μια χαρά. Εσύ; - Κι εγώ καλά είμαι. Sorry πρέπει να βγω, τα λέμε αύριο.

67

…συνειδητοποίησα πως ένα κομμάτι γυαλί είχε καρφωθεί στην κοιλιά μου…

- Ok… bye bye! Την επόμενη μέρα το πρωί στο σχολείο: - Ρε Κατερίνα, γιατί βγήκες τόσο γρήγορα από το facebook χθες; - Μα, δεν μπήκα καν!

- Αφού μιλήσαμε, πλάκα μου κάνεις; - Μ’εμένα; Μα, εμείς δεν είχαμε ίντερνετ στο σπίτι χθες...

- Και τότε εγώ με ποιον μίλησα χθες; είπα τρομαγμένη.

- Μα, εγώ δεν έκανα καν αποδοχή στο αίτημά σου. Σου λέω πως δεν είχαμε ίντερνετ! Μήπως μπέρδεψες τα προφίλ; - Ίσως...

- Ωχ, το κουδούνι! Να μιλήσουμε στο facebook το απόγευμα; Θα πάω στον

οδοντίατρο. Αλλά μάλλον θα προλάβω να μπω.

- Καλά, εντάξει! είπα διστακτικά.

2 Το απόγευμα τελικά μιλήσαμε και δώσαμε ραντεβού στο café της γειτονιάς. Εκεί, δε θα μπορέσεις να πιστέψεις τι έγινε! Περίμενα ανυπόμονα την Κατερίνα. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε και ήρθε στο τραπέζι μου ο Σταύρος ένας άλλος συμμαθητής μας που δεν ήταν κι από τα καλύτερα παιδιά!

- Σταύρο, τι κάνεις εδώ; - Θα σου εξηγήσω αργότερα. Τώρα έλα λίγο μαζί μου. Πάμε στο σοκάκι

69

…την επόμενη μέρα το πρωί στο σχολείο…

παραδίπλα. Θέλω να σου δείξω κάτι.

- Συγγνώμη αλλά περιμένω τη φίλη μου, την Κατερίνα.

- Ούτε δέκα λεπτά δε θα κάνουμε!

- Καλά, καλά! Αλλά μόνο δέκα λεπτά. Όταν φτάσαμε στο σοκάκι, είδα να με πλησιάζουν τρεις γυμνασμένοι άντρες. Ξαφνικά ο Σταύρος με χτυπά με ένα βαρύ αντικείμενο στο κεφάλι. Έχασα τις αισθήσεις μου. Όταν ξύπνησα ήμουν δεμένη με ένα σχοινί και το στόμα μου ήταν σφραγισμένο με χαρτοταινία.

- Πού θα την πάμε, αφεντικό; - Ρε Σταύρο, είπαμε πως θα την πάμε στο υπόγειο.

- Και η φίλη της πότε θα έρθει να της κάνει παρέα;

- Σε μια δυο μέρες, μέσα θα την έχουμε κι αυτή!

- Μαζί θα τις βάλουμε; - Ναι, έτσι κι αλλιώς είναι πολύ αδύναμες για να δραπετεύσουν. Μετά από λίγα λεπτά ο ένας απ’ τους απαγωγείς (ο πιο γεροδεμένος) με πήρε σηκωτή, με κατέβασε από τις ετοιμόρροπες σκάλες, άνοιξε μια ξύλινη πόρτα και με έδεσε σε μια καρέκλα στο υπόγειο. Εγώ όλη αυτή την ώρα χτυπιόμουν σαν τρελή και προσπαθούσα να ουρλιάξω. Όσο μπορούσα φυσικά, γιατί με τη χαρτοταινία στο στόμα είναι δύσκολο έως αδύνατο ν’ακουστείς. Μετά από λίγη ώρα ήρθαν και οι άλλοι συνεργοί. Ο Σταύρος ήρθε προς το

71

Γεια σας, θα μπορούσα να δω το Σταύρο Νικολόπουλο;

μέρος μου και τράβηξε την χαρτοταινία από το στόμα μου. Εγώ τότε άρχισα να ουρλιάζω και να τους παρακαλώ να με βγάλουν από εκεί μέσα.

- Σας παρακαλώ, αφήστε με να φύγω! Σας παρακαλώ! Θα κάνω ό,τι θέλετε! Θα σας δώσω όλα μου τα λεφτά θα σας αγοράσω καινούργια όπλα… θα κάνω ό,τι θέλετε! Μόνο αφήστε με να φύγω και μην κάνετε κακό στην οικογένεια μου και στους φίλους μου! Σας παρακαλώ!

- Κοίτα, κοριτσάκι μου, πώς έχουν τα πράγματα. Εσύ θα πεις δυο λογάκια στο τηλέφωνο που θα σου δώσει ο φίλος μας, ο Σταύρος. Θα σου πούμε εμείς τι θα πεις. Έπειτα εσένα δε θα σε χρειαστούμε άλλο και θα γυρίσεις

στο σπιτάκι σου. Αν όμως δεν τα καταφέρουμε αυτή που θα την πληρώσει θα είσαι εσύ!

- Με ποιον θα μιλήσω στο τηλέφωνο; ρώτησα φοβισμένη.

- Με τη φιλεναδίτσα σου! Αυτή χρειαζόμαστε κι όχι εσένα. Εσύ είσαι... το δόλωμα!

- Εννοείται την Κατερίνα; Σας παρακαλώ μην της κάνετε κακό! Σταύρο, πες κάτι!

- Ο Σταύρος δε θα τολμήσει να βγάλει άχνα γιατί έχει δώσει όρκο και δεν μπορεί να φέρει αντίρρηση. Αν φέρει, θα τον εξαφανίσω! Και μάλιστα μπροστά στα μάτια σου! Τότε ο ένας από τους άντρες έβγαλε

73

…με τη χαρτοταινία στο στόμα είναι δύσκολο έως αδύνατο ν’ακουστείς…

από την τσάντα του ένα μαχαίρι κι ένα κινητό. Έπειτα, ακουμπώντας το μαχαίρι στο λαιμό μου μού είπε: - Τώρα, καλό μου κοριτσάκι, εσύ θα μιλήσεις στο τηλέφωνο σαν να μη συμβαίνει τίποτα και θα πεις στη φίλη σου να σε συναντήσει στην πλατεία. Γιατί αν δεν το κάνεις, θα αναγκαστώ να μπήξω το κοφτερό μου μαχαίρι στο λαιμό σου. Η επιλογή είναι δική σου αν και δε νομίζω να θέλεις ν’ αρνηθείς! Τα δάκρυά μου έτρεχαν βροχή και τα χέρια μου έτρεμαν χωρίς τη θέλησή μου. Προσπάθησα να φανώ γενναία αλλά μου ήταν αδύνατο. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο Σταύρος το έκανε αυτό. Τι ήθελε; Κάποια στιγμή ο άντρας

που κρατούσε το μαχαίρι έβαλε μπροστά μου το κινητό σε ανοιχτή ακρόαση. Δεν είχα άλλη επιλογή, θα έπρεπε να πω όσα μου επέβαλλαν.

- Πώς σε είπαμε; - Ηλέκτρα.

- Ωραία, Ηλέκτρα. Μόλις πατήσω το κουμπί, το καλό που σου θέλω να κάνεις όπως συνεννοηθήκαμε. Αλλιώς, το μαχαίρι που είναι μπροστά σου θα... το ’πιασες; - Γεια σου Κατερίνα, περνάω τέλεια! Είμαι στο σπίτι της Στεφανίας. Συνάντησέ με στην πλατεία σε δυο ώρες. Γεια! Θα τα πούμε! Ο αρχηγός έκλεισε το τηλέφωνο πριν προλάβει η Κατερίνα ν’ απαντήσει.

75

- Μπράβο! Μια χαρά τα είπες! Σταύρο, σε δυο ώρες να πας στην πλατεία και να περιμένεις την Κατερίνα. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις!

- Μάλιστα, αφεντικό!

- Πήγαινε τώρα να βάλεις βενζίνη στο βανάκι και γύρνα να πάρεις κι εμάς για να φύγουμε.

- Έγινε, αφεντικό!

3 Δυόμισι ώρες αργότερα εμφανίστηκαν και πάλι οι άντρες. Ο ένας απ’ αυτούς είχε την Κατερίνα στα χέρια του. Μόνο που αυτή δεν ούρλιαζε. Είχε λιποθυμήσει.

- Τι της κάνατε; Είναι ζωντανή;

76

Κατερίνα, μίλησέ μου! Σε παρακαλώ!

- Κλείσε το στόμα σου, κορίτσι μου. Ζωντανή είναι η φίλη σου, απλώς έχει λιποθυμήσει. Σταύρο, ρίξ’ της έναν κουβά με νερό να ξυπνήσει και μετά δέσ’ την στην καρέκλα.

- Μόλις βγω από εδώ μέσα θα σας πάω όλους στη φυλακή! φώναξα.

- Ε! Σαν πολύ αέρα δεν πήρες εσύ; Αν ξαναμιλήσεις, θα σε χτυπήσω μ’ αυτό το ξύλο στο κεφάλι. Κι επειδή ξέρω πως αν σ’ αφήσω να φύγεις θα πας στην αστυνομία, θα μείνεις μαζί με την άλλη εδώ μέσα μέχρι να πεθάνετε. Κι εσύ, βρε Σταύρο, άντε, ρίξε επιτέλους αυτό τον κουβά το νερό στο κεφάλι της Κατερίνας να συνέλθει

να ξεμπερδεύουμε. Έχουμε κι άλλες δουλειές να κάνουμε! Ο Σταύρος έριξε το νερό που είχε μέσα ο κουβάς πάνω στην Κατερίνα. Εκείνη ξύπνησε κι άρχισε να ουρλιάζει.

- Βοήθεια! Πού με έχετε κλείσει; Αφήστε με να φύγω! Σας παρακαλώ! Ηλέκτρα, τι κάνεις εσύ εδώ; Εσύ δεν ήσουν στη Στεφανία; Ή μήπως ήσουν ήδη εδώ φυλακισμένη; - Κατερίνα, αχ, ευτυχώς είσαι καλά! Όχι, δεν ήμουν στη Στεφανία, με απήγαγαν και μ’ έχουν κλεισμένη όλη τη μέρα και μ’ έβαλαν να σου ζητήσω να συναντηθούμε για να σε απαγάγουν! Αυτοί οι παλιάνθρωποι θέλουν να πάρουν τα λεφτά του πατέρα σου,

γι’αυτό θέλουν να σε κρατήσουν εδώ!

- Λοιπόν, Σταύρο, δέσ’ την εδώ κι έλα να τηλεφωνήσουμε στον πατέρα της. Α! Και μην ξεχάσεις να ενεργοποιήσεις την απόκρυψη, είπε ο αρχηγός.

- Καλημέρα! Ποιος είναι; ακούστηκε η φωνή του πατέρα της Κατερίνας.

- Αν θέλεις πίσω την κόρη σου, δώσε μου δύο εκατομμύρια ευρώ εντός δύο ημερών, χωρίς πολλά πολλά. Κατάλαβες; Ξεκινάμε από σήμερα. Συναντησέ μας στην πλατεία σε πέντε ώρες και πέντε λεπτά!

- Συγγνώμη, μου κάνετε πλάκα; - Κι όμως, δε σου κάνω καμία πλάκα, γέρο!

- Σας παρακαλώ πάρα πολύ, μην

77

…ο ένας απ’ τους απαγωγείς (ο πιο γεροδεμένος) με πήρε σηκωτή…

κάνετε τέτοιες πλάκες! Ανησυχώ!

- Κάνε αυτό που σου είπα γιατί αλλιώς η κόρη σου θα ’χει άσχημα ξεμπερδέματα. Μόλις ο αρχηγός έκλεισε το τηλέφωνο, η Κατερίνα άρχισε να ουρλιάζει.

- Μην κάνετε κακό στον πατέρα μου, σας παρακαλώ! Κάντε σε εμένα ό,τι θέλετε μόνο αφήστε τον πατέρα μου ήσυχο.

- Παιδιά, θα την πάρουμε μαζί μας την Κατερίνα τώρα που θα πάμε στην πλατεία γιατί αλλιώς δε θα μας δώσει τα λεφτά ο γέρος. Οπότε, Σταύρο, λύσ’ την και κλείδωσέ την την στο βανάκι. Τη φίλη της την Ηλέκτρα θα την αφήσουμε

εδώ. Δεν την χρειαζόμαστε τώρα. Εγώ, όλη αυτή την ώρα δεν είχα βγάλει κουβέντα αφού με όλα αυτά που γίνονταν είχα μείνει άφωνη. Το μόνο που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να πάω σπίτι μου και να αγκαλιάσω τους γονείς μου. Ο αρχηγός έφυγε μαζί με τους άλλους και την Κατερίνα. Για καλή μου τύχη είχαν ξεχάσει κάποια ξύλα κάτω από το τραπέζι. Αποφάσισα να τα χρησιμοποιήσω και να προσπαθήσω να φύγω από αυτό το εφιαλτικό κι απαίσιο μέρος. Άρχισα να σέρνομαι προς τα ξύλα. Κατάφερα ν’αρπάξω ένα και να το πετάξω στο παράθυρο. Το παράθυρο έσπασε και τα γυαλιά σκορπίστηκαν γύρω μου.

79

…ο Σταύρος είναι υπό κράτηση φυσικά…

Πήρα ένα κομμάτι γυαλί κι άρχισα να κόβω το σκοινί που με είχαν δεμένη. Λύθηκα. Κλότσησα την ξύλινη πόρτα κι ευτυχώς κατάφερα να τη σπάσω. Άρχισα ν’ανεβαίνω με όση δύναμη μου είχε απομείνει τις ετοιμόρροπες σκάλες του υπογείου. Πετάχτηκα στο δρόμο τρέχοντας, κι ήμουν τόσο ευτυχισμένη που ήμουν και πάλι ελεύθερη να κάνω ό,τι θέλω, που δεν ένιωσα αμέσως τον αφόρητο πόνο στην κοιλιά μου. Κοίταξα την μπλούζα μου και τι να δω: Ήταν γεμάτη αίματα. Τότε συνειδητοποίησα πως ένα κομμάτι γυαλί είχε καρφωθεί στην κοιλιά μου. Αισθάνθηκα τα πόδια μου να λύνονται και τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν, και βρέθηκα

σωριασμένη στο δρόμο. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ήταν μια κυρία να με ρωτάει αν είμαι καλά.

4 Όταν ξύπνησα βρισκόμουν σ’ ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Δίπλα μου βρίσκονταν οι γονείς μου.

- Μαμά, μπαμπά! Πώς βρέθηκα εδώ; Πού είναι η Κατερίνα; - Ηλέκτρα μου, ευτυχώς που είσαι καλά, είπε η μαμά μου.

- Δε θέλω να σε ανησυχήσω αλλά η Κατερίνα είναι ακόμα στα χέρια αυτών των παλιανθρώπων, είπε ο μπαμπάς μου.

- Τι; Μα πώς γίνεται αυτό; Υποτίθεται

81

…άσε με να κάνω προφίλ στο facebook…

πως ο πατέρας της θα τους έδινε τα λεφτά και θα την άφηναν ελεύθερη.

- Ο πατέρας της τους έδωσε τα λεφτά που του ζήτησαν. Εκείνοι, όμως, και τα λεφτά πήραν και κατάφεραν να το σκάσουν μαζί με την Κατερίνα. Η αστυνομία έπιασε μόνο το συμμαθητή σου που ήταν μπλεγμένος στην όλη ιστορία. Οι άλλοι κατάφεραν να ξεφύγουν από τους αστυνομικούς. Ο ένας απ’αυτούς που ξέφυγαν κρατούσε την Κατερίνα στα χέρια του. Δεν μπόρεσαν να βρουν το κακόμοιρο το κορίτσι! Η αστυνομία ψάχνει αλλά προς το παρόν δεν έχει βρει τίποτα.

- Οι γονείς της πώς είναι; - Φοβούνται για την κόρη τους,

και γι’ αυτό έχουν βάλει ανθρώπους μέρα νύχτα να την ψάχνουν παντού.

- Και ο Σταύρος; - Το παιδί που έπιασαν εννοείς; - Ναι.

- Είναι υπό κράτηση φυσικά!

- Μπορώ να πάω να τον δω αύριο που θα βγω απ’το νοσοκομείο; - Ναι, μπορείς να πας. Αλλά θα το αντέξεις ψυχολογικά; - Ναι, μπαμπά θα το αντέξω. Πρέπει να μάθω γιατί έκανε αυτό το κακό σ’εμένα, στην Κατερίνα αλλά κυρίως στον ίδιο του τον εαυτό.

- Όπως νομίζεις. Θα σε πάω εγώ καθώς πηγαίνω στη δουλειά μου. Εντάξει;

83

…ξαφνικά ο Σταύρος με χτυπά με ένα βαρύ αντικείμενο στο κεφάλι…

- Ναι, μπαμπά.

- Άντε, ξεκουράσου τώρα. Είπε η μαμά τρυφερά.

5 Την επόμενη μέρα πήγα να επισκεφτώ το Σταύρο.

- Γεια σας, θα μπορούσα να δω το Σταύρο Νικολόπουλο; - Φυσικά! Ακολουθήστε με! Μόλις έφτασα στο κελί του Σταύρου έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Είχε αλλάξει. Μέσα σε δύο μέρες είχε γίνει άλλος άνθρωπος.

- Ηλέκτρα! Τι κάνεις εσύ εδώ; - Θέλω να μάθω πού έχετε κρύψει την Κατερίνα!

- Δεν έχω ιδέα. Οι άλλοι δε μου είπαν πού θα έκρυβαν την Κατερίνα.

- Ρε Σταύρο, γιατί έμπλεξες μ’ αυτούς τους ανθρώπους; - Κοίτα, όπως ξέρεις, η οικογένειά μου δεν έχει πολλά χρήματα. Εγώ κάτι έπρεπε να κάνω για να τους βοηθήσω. Συνάντησα αυτούς τους άντρες σ’ ένα σοκάκι κι αφού συζητήσαμε μου έκαναν την «πρόταση» να συμμετάσχω σε μια απαγωγή. Αποφάσισα να συνεργαστώ μαζί τους. Μου είπαν πως θα μοιραζόμασταν τα λεφτά.

- Όλα αυτά για τα λεφτά; Έφυγα. Δεν μπορούσα να ακούσω άλλο. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από

85

…ο ένας απ’ αυτούς είχε την Κατερίνα στα χέρια του…

τη στεναχώρια και το μόνο που ήθελα ήταν να βρω την Κατερίνα και να γίνουν όλα όπως ήταν πριν. Έχασα την καλύτερη μου φίλη μόνο και μόνο για να κερδίσουν κάποιοι χρήματα! Δεν ξαναμπήκα ποτέ στο facebook. Πάντα είχα στο μυαλό μου αυτή την ιστορία. Γι’ αυτό δε σε αφήνω να φτιάξεις προφίλ.

- Όμως, μαμά, τι έγινε με την Κατερίνα;

- Δεν τη βρήκαμε ποτέ.

- Καλά μαμά, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω λογαριασμό στο facebook έπειτα απ’ όσα μου είπες.

- Λυδία μου, δεν το είπα για να σε τρομάξω. Αργότερα θα μπορέσεις να κάνεις προφίλ στο facebook γιατί θα είσαι ικανή να το χειρίζεσαι καλύτερα απ’ ό,τι τώρα. Να προσέχεις, όμως!

- Εντάξει μαμά…

Τα κάναμε… σαλάτα - Παππού! Πες μου μια ιστορία, είπε ο Διονύσης.

- Καλά. Θα σου πω μια ιστορία για ένα φίλο μου μπασκετμπολίστα που τον λέγανε Μάρκο Σπανάκη.

- Ήταν καλός στο μπάσκετ; Σε ποια ομάδα έπαιζε; - Για την ακρίβεια δεν ήταν αρχικά παρά ένας άνεργος που έπαιξε για λίγο στη Ρέθυμνο AEGEAN… 1 Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μπασκετμπολίστας που τον έλεγαν Μάρκο Σπανάκη. Ας πάρουμε την ιστορία του από την αρχή… Τον γνώρισα όταν ακόμη πηγαίναμε

νήπιο. Από νωρίς φάνηκε ο χαρακτήρας του και ποιο θα ήταν το μέλλον του. Ήταν πολύ ψηλός, τόσο ψηλός που μας ξεπερνούσε ακόμα κι όταν είχαμε το χέρι σηκωμένο! Δεν του άρεσαν καθόλου τα μαθήματα. Μόνο το μπάσκετ. Μεγαλώνοντας γινόταν όλο και καλύτερος στο μπάσκετ ενώ στα μαθήματα όλο και… χειρότερος. Να φανταστείς, μια μέρα στο δημοτικό ο δάσκαλος της πρώτης τάξης μάς μοίρασε ένα χαρτί με ασκήσεις. Ο Μάρκος το τσαλάκωσε αμέσως, το έκανε μπαλάκι και σούταρε προς… το σκουπιδοντενεκέ! «Τρίποντο!» φώναξε χαρούμενος. Πέρασε την υπόλοιπη μέρα έξω από την τάξη

89

μαζί με κάποιους από εμάς που τον μιμηθήκαμε. Μεγαλώσαμε και χαθήκαμε. Μάθαινα, όμως, τα νέα του, όλοι τα μάθαιναν! Αγαπούσε το τροχόσπιτό του, τα δυο του παιδιά, το Μήτσο και τον Τάκη, που ήταν δίδυμοι, και το σκύλο του, τον Λέι-απ. Μια μέρα, καθώς έπαιζε μπάσκετ εναντίον των Μήτσο-Τάκη και Λέι-απ, μ’ένα δυνατό κάρφωμα, προσγειώθηκε μαζί με την μπασκέτα που τον χτύπησε στο κεφάλι. Συνήλθε με τον Λέι-απ να του γλείφει το μάγουλο.

- Ησυχία, είμαι ο πρωθυπουργός και πρέπει να με σέβεστε! είπε στους Μήτσο-Τάκη.

90

Εννοείται πως τον έστειλαν αμέσως σε ψυχίατρο.

- Καλημέρα σας! λέει ο ψυχίατρος.

- Κακή, ψυχρή κι ανάποδη! του απαντάει ο Μάρκος.

- Τι είπατε; Ποιος είναι ο λόγος της επίσκεψής σας; - Τίποτα! Καλημέρα σας! Είμαι ο πρωθυπουργός, εγώ πρέπει να ρωτάω κι εσείς ν’απαντάτε! Καταλάβατε; - Δυστυχώς! Κύριε Πρωθυπουργέ, περάστε μέσα παρακαλώ!

- Τι είπατε; - Τίποτα, τίποτα… Εμένα με λένε Πάνο Σπαράγγη.

- Τον κακό σου τον καιρό! Ζαρζαβατικό!

- Μα, κύριε Σπανάκη, σας παρακαλώ… είπε ο ψυχίατρος.

- Προτιμώ το «κύριε Πρωθυπουργέ»!

- Περάστε μέσα, κύριε πρωθυπουργέ, ξαπλώστε κι έρχομαι αμέσως.

- Θα με εξετάσετε; - Φυσικά! Πριν γίνετε πρωθυπουργός, ποιο ήταν το επάγγελμά σας; - Κάποτε ήμουν μπασκετμπολίστας.

- Σε ποια ομάδα παίζατε; - Στη Ρέθυμνο AEGEAN. - Μάλιστα. Πληρωνόσαστε καλά; - Αρκετά…μόνο με μοβ χαρτονομίσματα.

- Μένατε σε βίλα; - Κάποτε…

2 Αυτή ήταν η πρώτη επίσκεψη στον ψυχίατρο Πάνο Σπαράγγη. Τα αποτελέσματα ήταν ανησυχητικά. Ο Μάρκος, όμως, ο «πρωθυπουργός» μας, είχε κι άλλα ν’ αντιμετωπίσει. Γύρισε στο τροχόσπιτό του και το βρήκε άνω κάτω: - Τι έγινε; ρωτάει ανήσυχος.

- Προσπαθήσαμε να κάνουμε καρφάκια με το ζελέ σου στο σκύλο αλλά προτιμήσαμε τη μοïκάνα, λέει ο Μήτσος.

- Γιατί; Τα καρφάκια είναι καλύτερα!

- … και μας έφυγε η μπάλα του μπάσκετ.

- Ποια μπάλα του μπάσκετ;

91

92

…τον έδεσε και τον έβαλε μέσα στο αμάξι του…

Αυτή που είχα βάλει την υπογραφή μου; - Ναι.

- Συγχαρητήρια! Είστε ήδη νεκροί! Θα φωνάξω την αστυνομία! Θα σας πάω στα δικαστήρια! Θα… Θα…

- Σιγά, ρε μπαμπά! Το πολύ πολύ πάρε μια άλλη μπάλα και βάλε πάνω την υπογραφή σου. Είναι απλό! Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο Τάκης.

- Α! Μπαμπά! Γύρισες; - Μη μιλάς έτσι στον Πρωθυπουργό της χώρας!

- Να πάρει! Έπαθε ξανά κρίση τρέλας, λέει ο Τάκης.

- Πώς πήγε το ραντεβού; ρώτησε ο Μήτσος.

- Μια χαρά! Αν και δε μου φάνηκε και πολύ στα καλά του ο γιατρός.

- Δεν είναι κι ο μόνος! Εκείνη την ώρα χτύπησε το τηλέφωνο, το σήκωσε ο Τάκης.

- Παρακαλώ; ρίπε.

- Γεια σας! Οικία Σπανάκη; Εδώ Σπαράγγης, Πάνος Σπαράγγης.

- Όχι ακριβώς οικία, αλλά ναι, εδώ είναι και ο Σπανακοπατέρας.

- Μπορώ να περάσω από το σπίτι να τον εξετάσω; - Μάλιστα. Ελάτε ό,τι ώρα θέλετε αλλά όχι στις 3. Τρώει το μεσημεριανό του.

- Θα ’μαι εκεί στις τέσσερις και μισή. Τρεις ώρες αργότερα…

93

- Γεια, ήρθα να εξετάσω τον πελάτη μου, είπε ο ψυχίατρος.

- Περάστε μέσα, εμείς θα είμαστε στον κήπο και θα παίζουμε μπάλα, είπε ο Μήτσος.

- Πολύ ωραία! Ο ψυχίατρος μπήκε στο τροχόσπιτο. Ο Μάρκος κοιμόταν. Τον έδεσε και τον έβαλε μέσα στο αμάξι του. Ο Λέι-απ, ο σκύλος, βγήκε απ’ το σπιτάκι του κι άρχισε να γαβγίζει και ν’ ακολουθεί το αμάξι. Λίγα μέτρα παρακάτω τα παράτησε και γύρισε σπίτι κουρασμένος. Ευτυχώς δεν είχε χαλάσει η μοϊκάνα του. Πολύ καλό ζελέ! Ο Μάρκος ξύπνησε και είπε: - Μα πού βρίσκομαι;

94

- Κάπου μακριά, είπε ο ψυχίατρος.

- Πού με πηγαίνεις; φώναξε ταραγμένος ο Μάρκος.

- Ακόμα πιο μακριά, είπε ο ψυχίατρος.

- Γιατί με πήρες μακριά από τα παιδιά μου; - Για να σε πάω σ’ ένα σπίτι αντάξιο της θέσης σου, κύριε πρωθυπουργέ!

- Γιατί με απήγαγες; - Αν έχεις την καλοσύνη, σταμάτα να μιλάς. Κρατάω όπλο.

- Βρε τον μπαγάσα…

- Σταμάτα να μιλάς! Σου υπόσχομαι πως θα σε πάω κάπου που θα σου αρέσει πολύ. Πίστεψέ με.

- Πισίνα έχει;

- Κι αυτόνομη θέρμανση…

- Το διαμέρισμα...

- Ποιο διαμέρισμα; Μονοκατοικία είναι! είπε για πρώτη φορά αλήθεια σ’ αυτό το διάλογο ο ψυχίατρος.

- Μονοκατοικία; Ελπίζω να έχει και τζακούζι.

- Ναι, ναι και βράζει! Φτάσαμε!

- Μα καλά, πού είναι τα χρυσαφένια κάγκελα; - Να τα! είπε ο ψυχίατρος. Ξύλινα και σαπισμένα από τη βροχή. Εκεί κάτω είναι γκρεμός. Φρόντισε να πέσεις! Α, επίσης υπάρχει κι ένα λυκόσκυλο. Θα σε προσέχει σε περίπτωση που προσπαθήσεις να το σκάσεις.

- Άχου το!

- Πλάκα κάνω. Χάλκινο είναι. Σιγά μη βάζαμε εμείς σκύλο να σε προσέχει.

- Ποιοι «εμείς»; - ΠΕΓ, Πανελλήνια Ένωση Γκάγκστερ.

- Είσαι ελεεινός, αισχρός κι άπλυτος για να συμπεριφέρεσαι έτσι.

- Δεν είμαι άπιστος. Πιστεύω στο θεό και στην αδυναμία του κόσμου.

- Είσαι και κουφός! Για ποιο λόγο μ’ έφερες σ’ αυτή την κόλαση; - Για να ρωτάς! Ο Μάρκος κατάλαβε πως δεν είχε καμία ελπίδα να σωθεί από τον τρελό ψυχίατρο. Προσπάθησε να το σκάσει αλλά ο εκείνος τον έπιασε και τον κλείδωσε στο εγκαταλελειμμένο σπίτι. Είχε πια νυχτώσει και το δωμάτιο ήταν

95

…γύρισε στο τροχόσπιτό του και το βρήκε άνω κάτω…

σκοτεινό και κρύο. Υπήρχαν παντού αράχνες. Ένιωσε ανασφάλεια και φόβο!

3 Η πρώτη νύχτα πέρασε πολύ δύσκολα. Σίγουρα βρισκόταν σ’ ένα σπίτι χιλιόμετρα μακριά από την πόλη. Ο Μάρκος δεν ήξερε πώς θα μπορούσε να ζήσει χωρίς συντροφιά. Μέρα με τη μέρα τρελαινόταν όλο και περισσότερο. Ώσπου μια μέρα αποφάσισε να βρει το δρόμο της επιστροφής μόνος του. Ήταν μια μέρα βροχερή. Ο δρόμος ήταν πολύ τραχύς. Καθώς προχωρούσε γλίστρησε και χτύπησε σε μια πέτρα το κεφάλι του. Η πέτρα άνοιξε στα δυο αλλά αυτό το χτύπημα ανέτρεψε τα πάντα στη ζωή

του Μάρκου. Συνήλθε με τον Λέι-απ να του γλείφει το μάγουλο.

- Λέι-απ; Μα πώς βρέθηκες εσύ εδώ; Τώρα όλα ξεκαθάρισαν! Θυμήθηκε τις ομιλίες του στο βήμα της Βουλής. Το τροχόσπιτο που είχαν στήσει τα παιδιά του στον κήπο της βίλας του και τ’αστεία που του έκαναν σχετικά με την πρωθυπουργία. Πάντα τον πείραζαν πολύ! Εκείνη τη στιγμή, είδε έναν περαστικό.

- Μπορείς να με πάρεις από εδώ; είπε ο Μάρκος. Ο περαστικός σάστισε.

- Κύριε πρωθυπουργέ! Ή μάλλον κύριε… πρώην πρωθυπουργέ!

- Πρώην; Τι εννοείς πρώην;

97

Ο κύριος του έδειξε την εφημερίδα. Ο Μάρκος την άρπαξε και τη διάβασε. Πάνω πάνω έγραφε με μεγάλα κεφαλαία γράμματα: «ΝΕΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΟΡΚΙΣΤΗΚΕ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΠΑΡΑΓΓΗΣ» Με το άκουσμα του ονόματος αυτού ο Μάρκος κατάλαβε τι ήταν αυτό που ήθελε να πετύχει ο ψυχίατρος, να του κλέψει την «περιουσία». Ορκίστηκε στον εαυτό του να πάρει πίσω την πρωθυπουργία και τη ζωή του! Ωστόσο αυτός ο τίτλος της εφημερίδας έδειχνε πως ο ψυχίατρος είχε αποκτήσει πολλή δύναμη. Τότε ο Μάρκος γύρισε και ρώτησε τον κύριο: - Μπορείτε να μας πάτε στην Αθήνα;

98

- Είναι λίγο δύσκολο! Βρισκόμαστε στη Θράκη.

- Πω πω!

- Η Αθήνα είναι πολύ μακριά από εδώ. 1,2,3,4,5,6,7,8 ωρίτσες το πολύ! Δεν πειράζει, έτσι; - Εμένα όχι. Εσάς που οδηγείτε ίσως σας πειράξει.

- Κανένα πρόβλημα, κύριε πρώην πρωθυπουργέ!

- Εντάξει. Πάμε! Αυτό το «πρώην» σας παρακαλώ να το παραλείψετε! Μπήκε στο αυτοκίνητο του περαστικού και ο Λέι-απ κάθισε δίπλα του. Στο δρόμο ο Μάρκος διηγήθηκε στον άγνωστο την ιστορία της ζωής του, του μίλησε για το ποιος ήταν, για το παλιό

επάγγελμά του, για τα παιδιά του και τη γυναίκα του που τον είχε χωρίσει. Του είπε για τον ψυχίατρο που τον παγίδευσε για να του πάρει την περιουσία και του εξήγησε πώς μετά από πολλές ανατροπές, έγινε πρωθυπουργός ο Παναγιώτης Σπαράγγης, ο εγκληματίας! Τέλος, του είπε για τον Λέι-απ, τον ηρωικό του σκύλο.

4 Μετά από ένα πολύωρο ταξίδι επιτέλους έφτασαν στη βίλα του Μάρκου: - Παιδιά! φώναξε ο Μάρκος. Καμία απάντηση.

- ΠΑΙΔΙΑ!

- Εδώ είμαστε.

- Πού είστε; - Εδώ στο τροχόσπιτο, κοιμόμαστε στη γιαγιά κι ερχόμαστε σπίτι μόνο για να διαβάσουμε. Πώς και μας θυμήθηκες; Στενοχωρηθήκαμε πολύ. Όμως, γιατί γύρισες; Λέι-απ, ανησυχήσαμε πολύ για σένα. Ευτυχώς είσαι καλά!

- Πάλι καλά που ήρθα, αχάριστα πλάσματα. Τώρα πάω στη Βουλή για να ξεσκεπάσω αυτόν τον γκάγκστερ.

- Καλά… Πήγαινε! Ο Μάρκος καταφτάνει στη Βουλή: - ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ! Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΣΑΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΨΙΛΟ ΓΑΖΙ!

- Ε, καλά, δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος! Αλλά εσείς ποιος

99

…άρχισε να γαβγίζει και ν’ ακολουθεί το αμάξι…

είστε και τι θέλετε; Τι σας έφταιξε ο πρωθυπουργός; είπε ο Πρόεδρος της Βουλής.

- Είμαι ο Μάρκος Σπανάκης κι απαιτώ να μου συμπεριφέρεστε με τον απαιτούμενο σεβασμό.

- Ασφάλεια! Μαζέψτε αυτόν τον ηλίθιο που νομίζει ότι είναι ο πρώην πρωθυπουργός και μπορεί να μπαίνει στη Βουλή όποτε θέλει! Εδώ συνεδριάζουμε κύριε! Μ’ εσάς θ’ ασχοληθούμε; είπε ο Παναγιώτης Σπαράγγης.

- Σας παρακαλώ ακούστε με! Είμαι πολύ ταλαιπωρημένος εξαιτίας σας, κύριε πρωθυπουργε!

- Αφήστε τον, είπε ο Παναγιώτης

Σπαράγγης. Θα σπάσουμε πλάκα.

- Δε θα σπάσετε καθόλου πλάκα, αγαπητέ μου, αντιθέτως, ο κόσμος θα μάθει την αλήθεια.

- Ποια αλήθεια; - Ξέρετε καλύτερα από εμένα.

- Δε σας καταλαβαίνω, αγαπητέ μου.

- Κι όμως ξέρετε.

- Τι ξέρω; - Για την απαγωγή μου.

- Ποια απαγωγή; - Για την ΠΕΓ.

- Ποια ΠΕΓ; - Για την ΠΕΓ! Μαζί με όλους αυτούς αποφασίσατε να με απαγάγετε.

- Ποια απαγωγή, κύριέ μου; Εγώ δε σας ξέρω καν.

101

- Κι όμως με ξέρετε πάρα πολύ καλά. Με θυμάστε! Το ξέρω ότι είστε ένας απατεώνας. Με απαγάγατε και με αφήσατε σ’ ένα έρημο σπίτι. Έπειτα γίνατε πρωθυπουργός δωροδοκώντας πολλούς ψηφοφόρους. Δεν κατάλαβα πώς αυτοί οι άνθρωποι αποφάσισαν να σας ψηφίσουν. Ειλικρινά, πρέπει να είναι κάποιος πολύ κορόιδο για να σας ψηφίσει. Ξέρω πως είστε ένας γκάγκστερ κι αυτή τη στιγμή δεν έπρεπε να είστε εδώ και μάλιστα με το αξίωμα του πρωθυπουργού.

- Είναι αλήθεια αυτά που λέει ο κύριος; ρώτησε θορυβημένος ένας βουλευτής.

- Ό… ό… όχι, είπε φοβισμένος ο

102

πρωθυπουργός. Εννοείται πως όχι! Μα καλά… πιστεύετε αυτόν τον τυχάρπαστο ή εμένα; - Έχω κι αποδείξεις. Σ’ αυτό το πιστόλι, θα βρείτε τα δακτυλικά αποτυπώματά του. Εγώ το κρατάω με ειδικά γάντια έτσι ώστε να μην υπάρχουν δικά μου δακτυλικά αποτυπώματα.

- Καλά. Θα το ελέγχξουμε. Εν τω μεταξύ, εσείς, οι αστυνόμοι, προσέχετε αυτούς τους δυο ανθρώπους!

5 Στον έλεγχο οι ειδικοί κατάλαβαν πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τα δακτυλικά αποτυπώματα και προσπάθησαν,

δωροδοκημένοι καθώς ήταν, να πουν ψέματα στους βουλευτές και το λαό. Αλλά δεν τα κατάφεραν. Διαπίστωσαν πως στο εργαστήριο είχαν τοποθετηθεί κάμερες. Κατάλαβαν πως δεν υπήρχε περίπτωση να κοροϊδέψουν κανέναν. Στο τέλος, είπαν την αλήθεια. Ο Παναγιώτης Σπαράγγης κρίθηκε προφυλακιστέος. Όταν έφτασε η μέρα της δίκης: - Κατηγορούμενε, ποιος είσαι εσύ; είπε ο δικαστής.

- Γάιδαρος όπως κι εσύ.

- ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΕ! Πώς ονομάζεσαι; - Παναγιώτης Σπαράγγης.

- Και πότε γεννήθηκες; - Χίλια εννιακόσια κάτι.

- ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΕ! ΠΟΤΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ; - To 1965.

- Και πού γεννήθηκες; - Στο σπίτι μου.

- Και πού είναι το σπίτι σου; - Στο χωριό μου.

- Μάλιστα. Και ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΟΥ; - Κοντά στη θάλασσα.

- ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΕ! ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΟΥ; - Στην Αττική.

- Κατηγορούμενε, επειδή δε συνεννοούμαστε, σε καταδικάζω σε ισόβια κάθειρξη. Μετά τη δίκη, ο Παναγιώτης

103

…καθώς έπαιζε μπάσκετ εναντίον των Μήτσο-Τάκη και Λέι-απ…

Σπαράγγης οδηγήθηκε στη φυλακή, απ’όπου βγήκε το 2045, στα 80 του. Εν τω μεταξύ, ένα χρόνο μετά, στις εφημερίδες στο πρωτοσέλιδο αναφέρεται το εξής ως πρώτη είδηση: Ο ΜΑΡΚΟΣ ΣΠΑΝΑΚΗΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΙΑ.

- Ευχαριστώ πολύ παππού, πολύ ωραία η ιστορία σου, είπε ο Διονύσης ζαλισμένος.

- Δεν κάνει τίποτα. Τώρα είσαι έτοιμος να κοιμηθείς!

3

140

3

9

3

140

3

20

3

3

20

20

20

215

3 6,5

9

3

140

2009

κοσµο... γωνίες 3

20

«Διονύσιος Σολωµός»

3 215

20

3,5

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωµός»

5

wʋʂʊ ʆʊʥ ʋʂʌʠʔʆʒʂ

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «∆ιονύσιος Σολωµός» – Αθήνα 2006

«∆ιονύσιος Σολωµός» – 2006

3

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωµός» – Αθήνα 2009 3 6,5

3 140

µε λιγα λογια

20

Μια φορά…

και µια ιστορία

Μια φορά… και µια ιστορία

215

20

20

3

20

µη µου πεις!

2010

5

3

20

20

5

µε λιγα λογια

240

λόγω... ποίησης

101 ƋÍÒÊÏÏÔ 4/6/2006 01:58 Page 1 3,5

σχήμα λόγου

όγω...ς λ ποίηση

20

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» - Αθήνα 2012

240

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» - Αθήνα 2012

3 215

215 3,5 20

5

215 3,5 20

σχήμα λόγου

20

Εκπαιδευτήρια ∆ΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

ΤΟΒΙΒΛΙΟΓΙΑΦΑΝΤΑΣΟΥ!ΚΥΚ ΛΟΦΟΡΗΣΕΣΕ1000ΑΝΤΙΤΥΠΑ ΤΟΝΙΟΥΝΙΟΤΟΥ2013ΑΠΟΤΑΕ ΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑΔΙΟΝΥΣΙΟΣΣΟ ΛΩΜΟΣΤΗΝΤΟΙΧΕΙΟΘΕΣΙΑΚΑ ΙΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗΤΗΝΚΑΛΛΙΤΕ ΧΝΙΚΗΕΠΙΜΕΛΕΙΑΚΑΙΤΗΝΟΡ ΓΑΝΩΣΗΚΑΙΕΚΤΕΛΕΣΗΤΗΣΠΑ ΡΑΓΩΓΗΣΕΙΧΑΝΟΙΕΙΔΙΚΕΣΕΚΤ ΥΠΩΣΕΙΣΚΩΣΤΑΣΠΑΠΑΛΕΞΗΣ

για φαντάσου!

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα 2013 Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός»

2013