dsolomos_2009_mimoupeis

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωµός»

Μη μου πεις! Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός»

μη μου πεις! Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» Κείμενα και εικόνες: οι μαθητές της ΣΤ΄ Τάξης 2008-2009 Επιμέλεια κειμένων: Μαρία - Έλσα Μπουκάλα Καλλιτεχνική επιμέλεια: Κώστας Παπαλέξης Στοιχειοθεσία - Σελιδοποίηση - Παραγωγή: www.SpecialPrintings.com

© Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός», 2009 Απαγορεύεται η κατά οποιονδήποτε τρόπο αντιγραφή, φωτοανατύπωση, ολική ή μερική αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση και εν γένει κάθε εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη.

μη μου πεις!

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός»

Στα παιδιά με τα όνειρα που τα έσβησαν άλλοι...

περιεχόμενα Ο επιμένων νικά.......................................................................................... 11 Δημητρίου Οδυσσέας, Κατσικογιάννης Χάρης, Κούλογλου Μαρία - Ειρήνη, Κρέμου Ιζαμπώ, Νικηφοράκη Ίρις

Ένα ημερολόγιο γεμάτο ελπίδα.............................................................. 42 Γεωργάκη Βασιλιάνα, Δημητρακόπουλος Πέτρος, Παπαπέτρου - Ποριώτη Δήμητρα, Σπηλιώτη Ειρήνη, Τρίκης Χρήστος, Φίλου Άννα

Η όμορφη πόλη........................................................................................... 50 Κετικίδου Πέπη, Κλαδούχου Ευγενία, Λίτσος Λουκάς, Σιμόπουλος Νικόλας, Στρούθου Ελεάνα, Φουλάνη Δανάη, Χριστοπούλου Μινέλενα

Οι άλλοι... κι εγώ....................................................................................... 63 Καζάντζας Γιώργος, Καραγκούνη Άρτεμις, Κοντού Ελένη, Μαρκομιχελάκης Μιχαήλ, Παπάζογλου Νεφέλη, Παπαϊωάννου Στέλλα

Κρυφή ταυτότητα...................................................................................... 81 Ασλανίδη Δάφνη, Βόβλας Δημήτρης, Καρανικόλα Αριάνα, Λιβανός Διονύσης, Μπάμπαλη Άννα

ο επιμένων νικά

Τζο

- Έλα ρε Τζο μου, πού είσαι; - Μόλις έμαθα ότι… θα κάνουν συναυλία οι Under the Sea. - Αυτό θα πει αδέρφια!

- Πόσο κάνει το εισιτήριο; - Δε με νοιάζει όσο και να κάνει! Εγώ θα πάω σίγουρα!

- Ναι καλά, αυτά έλεγες και την πρώτη φορά και τελικά δεν πήγες.

- Μια χαρά θα πήγαινα αν δεν έχανα την πτήση...

- Δε σου φταίει και κανείς. Αφού είσαι τόσο χαζός για να χάσεις την πτήση Ιρλανδία-Αγγλία...

- Άντε ρε, ακόμα δεν έχεις βγει από το αυγό, θα βγάλεις και γλώσσα...

– Καλά, άντε γεια...

- Θα τα πούμε... γεια... Έκλεισα το τηλέφωνο μ’ ένα χαμόγελο στο στόμα. Έπιασα την τσάντα μου, την άνοιξα και έβαλα μέσα το κινητό μου, το χαρτάκι που είχα σημειώσει από πού

Ήταν Κυριακή και δεν είχα τίποτα να κάνω, ήμουν στο Παρίσι εδώ κι ένα μήνα μ’ ένα πρόγραμμα ανταλλαγής. Καθόμουν στον καναπέ μου κι έκανα ζάπινγκ στην τηλεόραση. Περνούσαν από μπροστά μου εκατομμύρια εικόνες, αλλά πρόσεξα μόνο μία. Ήταν από μία κουτσομπολίστικη εκπομπή, έδειχνε τους τραγουδιστές, τα συγκροτήματα και το πού θα κάνουν συναυλίες. Τον Απρίλιο στο Άμστερνταμ θα γινόταν η συναυλία του αγαπημένου μου συγκροτήματος των Under the Sea. Πετάχτηκα από τον καναπέ, άρπαξα ένα χαρτί κι ένα μολύβι, κόλλησα στην οθόνη της τηλεόρασης κι άρχισα να σημειώνω τα μέρη απ’ όπου μπορούσα να πάρω τα εισιτήρια. Ξαφνικά χτυπάει το κινητό μου.

- Εμπρός; 11

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

να πάρω τα εισιτήρια κι άδειασα όλα τα λεφτά από τον κουμπαρά μου. Άνοιξα την πόρτα κι άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες της πολυκατοικίας μου με φόρα. Άπλωσα το χέρι μου για να με δει ένα ταξί. Πολλά ταξί πέρασαν από μπροστά μου, αλλά δε μου έδωσαν καμία σημασία. Μέχρι που ένα ταξί σταμάτησε τόσο δίπλα μου που παραλίγο να με πατήσει! Ευτυχώς έκανα πίσω. Μπήκα μέσα και του έδειξα το χαρτάκι που είχα στην τσάντα μου. Κούνησε το κεφάλι του σαν να συμφωνούσε και ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε προς τα

εκεί. Μετά από λίγο κατάλαβα ότι πηγαίναμε προς ένα εμπορικό κέντρο. Σταματήσαμε και του έδωσα όσα χρήματα έγραφε το ταξίμετρο. Βγήκα κι άρχισα να περπατάω προς την είσοδο του εμπορικού κέντρου. Είδα έναν πίνακα που έλεγε τα μαγαζιά και σε ποιον όροφο είναι. Ανεβοκατέβαζα το κεφάλι μου ψάχνοντας το κατάστημα που πουλάει εισιτήρια. Όταν πια το βρήκα κατευθύνθηκα προς το ασανσέρ. Πάτησα το κουμπί και περίμενα ένα-δυο λεπτάκια ώσπου να έρθει. Στριμώχθηκα κι εγώ ανάμεσα στους ανθρώ12

Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΝΙΚΑ

πους που ήταν στο ασανσέρ. Πάτησα με δυσκολία το κουμπί του τρίτου ορόφου όπου ήταν το κατάστημα που έψαχνα. Οι πόρτες έκλεισαν και το ασανσέρ άρχισε να ανεβαίνει. Την ησυχία έσπασε ένα μωράκι που γελούσε κι έδειχνε έναν κύριο με μεγάλη μύτη. Εγώ έβαλα το χέρι μου μπροστά στο στόμα μου για να μη γελάσω. Αυτή η ευχάριστη και γελαστή ατμόσφαιρα διακόπηκε από ένα δυνατό <<ντλινγκ>> που σήμαινε ότι είχαμε φτάσει στο προορισμό μας. Οι πόρτες άνοιξαν και αντίκρισα υπερβολικά πολύ κόσμο. Βγήκα με αργά βήματα απ’ το ασανσέρ και κοίταξα προς τα επάνω. Το ταβάνι ήταν τόσο ψηλό που ίσα ίσα το έβλεπα. Είδα μία ψηλή κυρία η οποία φορούσε ένα σακάκι, το έβρισκα πολύ σοβαρό κι έτσι κατάλαβα ότι είναι εργαζόμενη στο εμπορικό κέντρο. Κατευθύνθηκα προς εκείνη, με κοίταξε και μου χαμογέλασε.

- Γεια σας! μου είπε με ένα μηχανικό χαμόγελο. Ήμουν σίγουρος ότι απ’ το πρωί είχε χαμογελάσει με τον ίδιο τρόπο εκατό φορές.

- Ψάχνω για το Ticket Planet.

- Λοιπόν, θα προχωρήσετε όλο ίσια και θα στρίψετε δεξιά σε ένα διάδρομο όπου υπάρχει μια φωτεινή επιγραφή που λέει: Μουσική. Εκεί θα το βρείτε, είπε σαν μαγνητόφωνο. Αν χρειαστείτε

τίποτε άλλο θα βρίσκομαι εδώ. Ελπίζω όχι...σκέφτηκα, κι άρχισα να περπατάω προς τα εκεί που μου είχε πει η κυρία με το σοβαρό κουστούμι. Μέσα σε όλο αυτόν τον κόσμο άρχισα να ζαλίζομαι λίγο. Έστριψα στο διάδρομο. Κοιτούσα μια δεξιά και μια αριστερά για να το βρω. Κάποια στιγμή είδα ένα μαγαζί που πουλούσε μουσικά όργανα. Στη βιτρίνα του είχε ένα σαξόφωνο και μία κιθάρα. Είχα τα μάτια καρφωμένα πάνω τους και δεν μπορούσα να τα ξεκολλήσω. Ώσπου σκέφτηκα ότι έπρεπε να πάρω τα εισιτήρια. Αναστέναξα και συνέχισα να περπατάω στο διάδρομο. Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω το μαγαζί γιατί ο διάδρομος είχε τόσες πολλές διακλαδώσεις που έμοιαζε με λαβύρινθο. Στο τέλος το βρήκα και μπήκα μέσα λαχανιασμένος. Αν και κουρασμένος, ήμουν πάρα πολύ χαρούμενος που θα έπαιρνα τα εισιτήρια! Είδα έναν πάγκο που έγραφε από πάνω: Tickets. Περπάτησα προς τα εκεί καταχαρούμενος.

- Καλησπέρα σας! Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω; μου είπε ένας μπρατσωμένος άντρας.

- Γεια. Θα ήθελα δύο εισιτήρια για τη συναυλία των Under the Sea. - Μάλιστα... μισό λεπτό να κοιτάξω... Το τηλέφωνο μου χτύπησε. Άνοι13

Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΝΙΚΑ

ξα βιαστικά την τσάντα για να το βρω.

- Εμπρός; - Ναι γεια, είμαι ένας φίλος της αδερφής σου. Ο Μάικ. Σε παίρνω τηλέφωνο να σου πω ότι... η αδερφή σου έχει χτυπήσει...

- Τι; Πώς; - Μην ανησυχείς... δεν είναι σοβαρό... είχαμε πάει σε μία συναυλία στο Λονδίνο και είχε μεθύσει... έπεσε κάτω και χτύπησε το κεφάλι της.

- Δηλαδή είναι καλά...

- Οι γιατροί δε μας λένε ακόμα τίποτα και ήθελε να δει μόνο εσένα.

- Εντάξει, έρχομαι...

- Εδώ; - Ναι...γεια... Έκλεισα το τηλέφωνο και το έχωσα στην τσάντα μου.

- Συγγνώμη δεν θέλω τα εισιτήρια τελικά... είπα βιαστικά, χωρίς καν να ξέρω αν με άκουσε! Πριν το καταλάβω είχα φτάσει στο ασανσέρ και χτύπαγα με μανία το κουμπί. Είχε περάσει το πολύ μισό λεπτό αλλά μου φάνηκε σαν ώρες οπότε αποφάσισα να πάω με τις κυλιόμενες σκάλες. Έσπρωχνα τον κόσμο που ήταν κοντά μου για να περάσω και να φτάσω στο Λονδίνο όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Κατέβηκα τις σκάλες, βγήκα από το εμπορικό κέντρο, βρήκα ταξί, έφτασα στο αεροδρόμιο, έβγαλα εισιτή15

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

ριο και επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο τόσο γρήγορα που δεν είχα καταλάβει καν ότι τα είχα κάνει όλα αυτά. Μία ξανθιά αεροσυνοδός, που είχε τα μαλλιά της κότσο, μου έδειξε τη θέση μου. Κάθισα και αναστέναξα τόσο πολύ δυνατά που νομίζω ότι με άκουσε όλο το αεροπλάνο. Μόλις που πρόλαβα να κλείσω τα μάτια μου και τότε άρχισε να μιλάει η φωνή από το μεγάφωνο: Σας ευχαριστούμε που προτιμήσατε τις υπηρεσίες μας για τις μετακινήσεις σας. Σε λίγο θα απογειωθούμε. Σε περίπου 2 ώρες θα φτάσουμε στο αεροδρόμιο του Λονδίνου. Τότε η κοπέλα που καθόταν δίπλα μου άρχιζε να φωνάζει και να στριγκλίζει. Μάλλον θα ήταν τρελή.... Τρεις αεροσυνοδοί είχαν έρθει από πάνω της και προσπαθούσαν να την ηρεμήσουν. Ξαφνικά σταμάτησε και έκανε νόημα στις αεροσυνοδούς να ησυχάσουν. Μάζεψε γρήγορα τα πεσμένα ακουστικά της και τα έχωσε βαθιά μέσα στα αυτιά της. Κούναγε το κεφάλι της με το ρυθμό του τραγουδιού που άκουγε και τότε κατάλαβα ποιο τραγούδι ήταν... Ένα τέλειο τραγούδι των Under the Sea!!! Ενθουσιάστηκα πάρα πολύ κι άρχισα να κουνάω και εγώ το κεφάλι μου με το ρυθμό. Στην τελευταία στροφή αρχίσαμε με τη διπλανή μου να τραγουδάμε πολύ δυνατά. Όταν τελείω-

σε το τραγούδι αυτή έβγαλε τα ακουστικά και αναστέναξε.

- Ωραίοι οι Under the Sea ε; ρώτησα. Πριν προλάβει να απαντήσει άπλωσα το χέρι μου και της είπα: «Τζο!» Αυτή μου απάντησε απλά «Μονίκ», μετά σηκώθηκε, πήρε μαζί της και το αλεξίπτωτο και πήγε να ρωτήσει την αεροσυνοδό πού είναι η έξοδος. Από τότε δεν ξαναήρθε στη θέση που καθόταν. Το υπόλοιπο ταξίδι μου ήταν ήρεμο, αλλά σκεφτόμουν συνέχεια την αδερφή μου. Τελικά ήταν καλά. Απλώς είχε πάθει μια μικρή διάσειση. Ευτυχώς...

3 μήνες αργότερα

Ήμουν πολύ στενοχωρημένος που δεν πήγα στη συναυλία των Under the Sea και έτσι αποφάσισα να πάω στη επόμενη συναυλία πάση θυσία. Έμαθα πως θα γινόταν κι άλλη από την αδερφή μου. Είχε στενοχωρηθεί που δεν πήγα στη συναυλία εξαιτίας της κι έτσι μου πήρε εισιτήριο. Η επόμενη συναυλία θα γινόταν στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στην Αθήνα. Ήμουν ήδη εκεί. Είχα φτάσει πριν από μία εβδομάδα, γιατί έπρεπε να είμαι σίγουρος ότι δε θα την έχανα με τίποτα. Για να πάω στη συναυλία δανείστηκα ένα βανάκι από ένα φίλο μου. Στο δρόμο για εκεί είδα ένα νεαρό που είχε το χέρι του υψωμένο και το κούναγε σαν να έκα16

Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΝΙΚΑ

Λά ου ρα

Είναι βράδυ, είμαι στο δωμάτιό μου. Ακούω μουσική, το αγαπημένο μου συγκρότημα, τους Under the Sea, τον καινούργιο τους δίσκο. Έχω ακούσει πολλές φορές το αγαπημένο μου κομμάτι, το «Wrong Flight». Το έχω μάθει απ’ έξω. Ξαφνικά η αδερφή μου με φωνάζει...

- Έλα γρήγορα ν’ ακούσεις, έχουν συναυλία στο Άμστερνταμ οι Under the Sea! - Εεεεε; Άκουσα καλά; - Έρχομαι! Ανοίγω την πόρτα τρέχοντας και πέφτω κάτω από τον ενθουσιασμό μου... ξανασηκώνομαι και κατεβαίνω, κουτρουβαλώντας, στις σκάλες. Τώρα δεν έχω εξετάσεις, όπως την προηγούμενη φορά, που έκαναν συναυλία στο Μάντσεστερ! Θα πάω σίγουρα. Κατεβαίνω γρήγορα κι ακούω στην τηλεόραση: - Το αγαπημένο σας ροκ συγκρότημα, οι Under the Sea, κάνουν συναυλία στο Άμστερνταμ... Πληροφορίες στο site του συγκροτήματος: www.underthesea. com. Γιορτάστε το φεστιβάλ του περιβάλλοντος μαζί με το αγαπημένο σας συγκρότημα! Τρέχω στον υπολογιστή να προλάβω φτηνά αεροπορικά εισιτήρια. Βρήκα αμέσως εισιτήρια για Άμστερνταμ σε 2 μέρες... Μια χαρά τιμή! 100 ευρώ το άτομο...

νε ωτοστόπ. Μάλλον θα πήγαινε και αυτός στη συναυλία, γιατί από το κεφάλι ως τα νύχια ήταν ντυμένος με ρούχα και μπιχλιμπίδια από τους Under the Sea. Σταμάτησα μπροστά του.

- Πού είναι το Τerra Vibe Park; ρώτησα, ήταν η μόνη φράση που είχα μάθει στα ελληνικά.

- Ξέρεις αγγλικά; με ρώτησε στα αγγλικά.

- Ναι, είμαι Ιρλανδός. Ξέρεις κατά πού πέφτει το Τerra Vibe Park; - Πας να δεις τους Under the Sea; - Ναι.

- Θα σου πω πού είναι η συναυλία αν με πας μέχρι εκεί.

- Εντάξει! Ξεκινήσαμε να προχωράμε και πήγαινα εκεί που μου έλεγε. Είχα μπερδευτεί λίγο γιατί αυτός μάλλον ήταν αμερικανός και μίλαγε λίγο περίεργα. Όταν φτάσαμε μπροστά στην πύλη του Τerra Vibe, πάρκαρα το αυτοκίνητο εκεί κοντά, βγήκαμε και πήγαμε να πάρουμε τα εισιτήρια.

17

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

πάω χωρίς να μου συμβεί κάτι κακό! Ούτως η άλλως την έχασα τώρα τη συναυλία... δε λες καλά που δεν έπαθα τίποτα! Είναι κι αυτό ένα θέμα...

2 μέρες μετά

- Πήρες τα βιβλία σου μαζί; Έχεις πολύ διάβασμα!

- Ναι, ρε μαμά, τα πήρα, πόσες φορές θα το πούμε; - Φεύγω, γεια σας, τα λέμε... είπα. Η μητέρα μου επανέλαβε: - Τα πήρες όλα; - Ναι, ρε μαμά, ναι! Έλεος... όλες οι μητέρες ίδιες είναι τελικά... Η δικιά μου δε διαφέρει σε τίποτα... Ήρθε το ταξί...μπαίνω μέσα...

- Αεροδρόμιο παρακαλώ! Κοιτάζω το πρόσωπο του ταξιτζή... είναι στρογγυλό και κατακόκκινο, τα μάτια του με κοιτάζουν αλλήθωρα. Αυτός πρέπει να είναι μεθυσμένος, το καλό που του θέλω να μην είναι...! Περνάνε λίγα λεπτά... «ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ;» Αυτός σίγουρα είναι μεθυσμένος... το ταξί πηγαίνει από δω κι από κει... δεν έχω ιδέα με πόσα πάμε, πάντως πρέπει να είναι πολλά! Θα τρακάρουμε, πηγαίνει ευθεία προς ένα δέντρο! Αρχίζω να φωνάζω! Και… «κρακ»!Τρακάραμε, αυτό ήταν, πάει η συναυλία! Ήρθε η αστυνομία, όλοι οι άνθρωποι μας κοιτούσαν, έπρεπε να δώσω κατάθεση, να με εξετάσει προληπτικά γιατρός και να χάσω το αεροπλάνο μου. Τι γρουσούζα που είμαι! Ούτε σε μια συναυλία δεν καταφέρνω να

3 μήνες αργότερα

Αυτή τη συναυλία δεν τη χάνω με τίποτα! Έχασα τις δυο προηγούμενες. Σε αυτή θα πάω σίγουρα! Θα βρω στο ίντερνετ εισιτήρια! Η συναυλία είναι σε δυο μέρες στην Ελλάδα…

2 μέρες μετά

- Μαμά φεύγω, γεια, θα τα πούμε μόλις γυρίσω.

- Εντάξει… αλλά να διαβάζεις και να προσέχεις, όχι όπως την άλλη φορά… Τα πήρες όλα; - Ναι, γεια… Σήμερα θα πάω με το αυτοκίνητο του πατέρα μου για να έχουμε καλά ξεμπερδέματα, όχι όπως την προηγούμενη φορά... Μπήκα στο αυτοκίνητο, ξεκινήσαμε να προχωράμε, είχε κίνηση και αγχώθηκα μήπως χάσω το αεροπλάνο. Άρχισα να στριγκλίζω στο αυτί του πατέρα μου ότι έχω αργήσει, ότι θα χάσω το αεροπλάνο, ότι θα χάσω τη συναυλία, ότι… είχα πάθει υστερία! Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Έχω κλείσει εισιτήρια, ευτυχώς γιατί δε θα προλάβαινα… Άκουσα να φωνάζουν το όνομά μου από τα μεγάφωνα για να μπω στο αεροπλά20

Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΝΙΚΑ

νο… Πήγα τρέχοντας στην πύλη μου και μπήκα στο αεροπλάνο. Ήμουν ο τελευταίος επιβάτης, μόλις μπήκα, το αεροπλάνο ξεκίνησε… Άρχισα να ακούω μουσική με τα ακουστικά μου… Έφτασα στο αεροδρόμιο, με είχε πάρει ο ύπνος. Δεν κατάλαβα καθόλου την πτήση. Κατέβηκα βιαστικά από το αεροπλάνο και μπήκα στο κτήριο του αεροδρομίου. Ξεκίνησα για να πάω στη συναυλία, είχε έρθει επιτέλους αυτή η ευλογημένη ώρα! Πήρα ένα ταξί, ευτυχώς αυτή τη φορά ο οδηγός δεν ήταν μεθυσμένος. Έφτασα στο Terra Vibe Park όπου γινόταν η συναυλία… Πήγα να πάρω το εισιτήριο που είχα κλείσει στο ταμείο. Είπα το όνομά μου κι ότι είχα κλείσει ένα εισιτήριο. Μου το έδωσαν και κατευθύνθηκα προς τη θέση μου. Η συναυλία ήταν τέλεια! Είπαν όλα τα τραγούδια κι είχε πολύ ωραίο φινάλε. Μόλις το συγκρότημα βγήκε ξανά στη σκηνή για να υποκλιθεί είπαν πως είχε έρθει η στιγμή να γίνει η κλήρωση για το διαγωνισμό. Οι τυχεροί θα γνώριζαν τα μέλη του συγκροτήματος από κοντά και θα έπαιρναν αυτόγραφο. Άκουγα αφηρημένη. Δεν κερδίζω συχνά!

- Νούμερο τέσσερα: θύρα 7, σειρά 29, θέση 10! Αυτή είμαι εγώ! Τρελάθηκα από τη χαρά μου κατευθύνθηκα προς

τα καμαρίνια πρώτη πριν καν μας το πουν. Δίπλα μου είδα κάτι τύπους που οι δύο από αυτούς φορούσαν μπλούζες των Under the Sea, εκείνη τη στιγμή άκουσα το όνομά μου….

- Λάουρα; Εσύ είσαι;

Μο νίκ

Ήταν πρωί, καθόμουν στο κρεβάτι μου και προσπαθούσα να κοιμηθώ. Αλλά, όπως φαίνεται, μάταια. Όταν τελικά τα μάτια μου άρχισαν να κλείνουν να σου και χτυπάει το κινητό μου!

- Ναι, λέω με βαριεστημάρα.

- Salut Monique. Τι κάνεις χγυσό μου; Ωχ, η μάνα μου!

- Bonjour maman, της λέω. Πώς και έτσι πρωινιάτικα; - Αχ, βγε μικγό μου… Σιγά το μικρό, σκέφτομαι.

- Ναι, μαμά, τι; - Να, είπε, πήγαινε στο κανάλι νούμεγο 15.

- Ναι μαμά. Πήγα και τώρα τι; - Δεν βλέπεις; για κοίτα λίγο πγοσεκτικά τα συγκγοτήματα που εμφανίζονται στην οθόνη.

- Καλά. Κάτσε τώρα να σου τα πω. AC/DC, Red Hot Chili Peppers… Τι; - Το αγαπημένο σου συγκγότημα!

- Ναι, είναι το Under the Sea. Και;

21

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

- Κοίτα λίγο πιο πγοσεκτικά!

- Χμ ναι… ναι… εε! Οι UNDER THE SEA! Πρέπει να πάω όπως και δήποτε.

- Και πού ξέγεις ότι εγώ θα σε αφήσω; - Επειδή είσαι η καλύτερη μανούλα του κόσμου!

- Ε, λοιπόν από τώγα δε θα είμαι…

- Μαμά σου έχω πει χιλιάδες φορές πως είχα χαθεί κατά λάθος.

- Μα και ξε μα, δεν ξαναπάς ποτέ τόσο μακγιά με χαλασμένο το κινητό.

- Τι να κάνουμε, ρε μαμά, δε φταίω εγώ που μου έπεσε κάτω η τσάντα και μου έσπασε το κινητό στην πρώτη συναυλία, την οποία να σου υπενθυμίσω την έχασα και επειδή εσύ αρρώστησες.

- Ναι, τέλος πάντων. Πγόσεξε να μη χαθείς στο αεγοδγόμιο…

- Ευχαριστώ μαμάκα ευ… Μπιπ μπιπ μπιπ... Τρέχω κι ετοιμάζω τα πράγματα μου. Παίρνω το αυτοκίνητο και πάω στο αεροδρόμιο. Παίρνω τα εισιτήρια και τρέχω να προλάβω. Φτάνω στην θύρα μου, δείχνω το εισιτήριο και μπαίνω μέσα, δείχνω για μια ακόμη φορά το εισιτήριο μου στην αεροσυνοδό και περιμένω. Ουφ! σκέφτομαι, τα κατάφερα. Επιτέλους τα κατάφερα. Θα πάω στην συναυλία των Under the Sea. Βάζω τα ακουστικά μου κι ακούω μουσική από

το i-pod μου. Από το μεγάφωνο ακούγεται μια ανακοίνωση που εγώ δυστυχώς δεν την ακούω.

- Αλλαγή θύρας για το Άμστερνταμ. Όσοι πάνε προς Άμστερνταμ παρακαλούνται να πάνε στη Θύρα 3. Μπαίνω στο αεροπλάνο και κάθομαι, η αεροσυνοδός παίρνει το μικρόφωνο κι αρχίζει να λέει κάτι που δυστυχώς το άκουσα: - Καλώς ήρθατε στην πτήση για Λονδίνο. Σας εύχομαι ένα ωραίο και άνετο ταξίδι. Δέστε τις ζώνες σας, απογειωνόμαστε. Παρακαλώ κλείστε όλες τις ηλεκτρονικές συσκευές.

- ΛΟΝΔΙΝΟ, πλάκα μου κάνετε; Με έπιασε υστερία. Τρεις αεροσυνοδοί προσπαθούσαν να με ησυχάσουν! Συνέχισα έτσι για μερικά λεπτά, μέχρι που από το πεσμένο ακουστικό, άκουσα την εισαγωγή από το αγαπημένο μου τραγούδι «Wrong Flight». Κάθισα ήρεμα, βάζοντας το στη διαπασών, και με το χέρι μου έκανα νεύμα στους γύρω μου να ησυχάσουν. Λίγο πριν τελειώσει το τραγούδι, συνειδητοποίησα πως ο διπλανός μου, ένας κοκκινομάλλης με μπούκλες και μακριά μαλλιά, κουνούσε το κεφάλι του στο ρυθμό και τα μαλλιά του μου γαργαλούσαν τα αυτιά. Και οι δυο μας στριγκλίζαμε στο τελευταίο ρεφρέν: I᾽M IN THE WRONG FLIGHT! Ενώ ετοιμαζόμουν να ξαναρχίσω 22

Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΝΙΚΑ

κάπου την ξέρω, λέω από μέσα μου. Ξαφνικά η αεροσυνοδός αρχίζει να ουρλιάζει. Τότε ήταν που κατάλαβα. Ήταν η αεροσυνοδός στη λάθος πτήση μου. Μάλλον της δημιούργησα τραύμα γιατί όταν σηκώθηκα να την καθησυχάσω, άρπαξε ένα αλεξίπτωτο και πήδηξε από την έξοδο κίνδυνου. Τώρα, πείτε μου, ποια ήταν η πιο τρελή. Όχι, πείτε μου! Έφτασα στον προορισμό μου ασφαλής για μία φορά. Πώς το έπαθα; Ε; Απ’ ό,τι είχα δει η συναυλία θα γινόταν στο «Terra Vibe Park», αλλά καθώς δεν ήξερα τόσο καλά την Αθήνα, χάθηκα. Στο δρόμο βρήκα ένα περίπτερο. Από εκεί αγόρασα ένα χάρτη της Αθήνας. Έψαχνα επί ώρες να βρω το μέρος όπου θα γινόταν η συναυλία αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ήξερα ακόμα πως η συναυλία θα γινόταν στις έξι. Καθώς περπατούσα είδα επιτέλους έναν περαστικό. Τον ρώτησα αν ήξερε πού ήταν το «Terra Vibe Park». Εκείνος με τη σειρά του άρχισε να μου λέει κάτι στα ελληνικά που δεν το κατάλαβα. Στο τέλος με ρώτησε αν ήξερα αγγλικά και του απάντησα πως ναι, ήξερα. Ύστερα μου τα είπε όλα από την αρχή αλλά αυτή τη φορά στα αγγλικά. Μετά από πολλή περιπλάνηση έφτασα

την υστερία μου, ο διπλανός μου είπε: - Ωραίοι οι Under the Sea, ε; Τζo, είπε και μου έδωσε το χέρι.

- Μονίκ, κι επειδή ήθελα να φύγω, έβγαλα το αλεξίπτωτο που ήταν κάτω από το κάθισμα μου, έτρεξα στην αεροσυνοδό και ρώτησα πού ήταν η έξοδος κινδύνου.

3 μήνες μετά

Ήξερα πως η μητέρα μου δε θα με άφηνε να ξαναπάω σε συναυλία ή κάπου πιο μακριά, έτσι στράφηκα στον πατέρα μου. Πήγα στο σπίτι τους κι εκεί: - Μπαμπάκα, μπαμπακούλη μου, είπα, μπορείς να μου δώσεις χρήματα να πάω σε μια συναυλία; τον ρώτησα. Και να μου δώσεις και την άδεια να πάω!

- Μάλιστα, παιδί μου. Εγώ να σου δώσω λεφτά, αλλά στη μαμάκα σου τι θα πω; - Άσ’ τα αυτά, θα τα κανονίσω εγώ.

- Χμμ... Ωραία. Αλλά θα σου δώσω μόνο 500 ευρώ. Εντάξει; - Μάλιστα. Γεια! Έτσι λοιπόν είμαι έτοιμη και ο προορισμός μου: Ελλάδα - Αθήνα. Στο αεροπλάνο κάθισα στο παράθυρο ήσυχη πια πως θα τα καταφέρω. Κάποια στιγμή ζητάω από την αεροσυνοδό ένα αναψυκτικό. Αυτή με κοιτάζει καλά καλά, την κοιτάζω κι εγώ, 23

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

στον προορισμό μου. Πήρα το εισιτήριο μου και πήγα να καθίσω. Δίπλα μου, είδα έναν τύπο, που μου φάνηκε γνωστός. Ήταν ο τύπος από το αεροπλάνο ο (πώς τον λένε; Το βρήκα!) Τζο. Είχε φέρει και κάτι φίλους του. Έναν Όντι και έναν Τζορτζ.

φωνάζω συλλαβιστά κοντά στην τεράστια συσκευή που φορούσε στο αυτί του: - Κύ-ρι-ε Χο-σε Λου-ις Μα-ρί-α Α… δε θυμάμαι το υπόλοιπο… Θα μου κρα-τή-σε-τε τη βα-λίτσα; - Όχι, νεαρέ μου, δεν έχω σκύλο! Πέταξα τη βαλίτσα κι έφυγα τρέχοντας, έμεινα με τα ρούχα που φορούσα εκείνη τη στιγμή: το μπλουζάκι των Under the Sea κι ένα σκισμένο τζιν! Καθώς έφευγα τον άκουσα να λέει: - Αχ, τα νιάτα! Είχα τόση ένταση που ούτε που κατάλαβα το ταξίδι! Το μόνο που κατάλαβα ήταν το χέρι της αεροσυνοδού που με επανέφερε στην πραγματικότητα λέγοντάς μου πως το αεροπλάνο είχε προσγειωθεί εδώ και δύο ώρες και παραλίγο να είχα φύγει με την επομένη πτήση για την Κίνα. Πήγα στο κέντρο της πόλης, όπου βρήκα πολλές παμπ. Διάλεξα μία και μπήκα μέσα. Κάθισα και παράγγειλα μια μπίρα. Μετά από λίγο είδα έναν τύπο να μπαίνει μέσα και να έρχεται προς το μέρος μου. Κοιτούσε επίμονα την μπλούζα μου και νόμιζα ότι γύρευε καβγά. Τελικά, όμως, με πλησίασε κι άρχισε να μου μιλάει. Τον έλεγαν Τζορτζ και ήταν αμερικανός. Μιλούσε πολύ γρήγορα και δεν τον καταλάβαινα καθόλου. Ήπιαμε, ήπιαμε, ήπια-

Όντι

Παρακολουθούσα τηλεόραση όταν είδα μια εκπομπή για τους Under the Sea και για τη συναυλία που θα γινόταν στο Μάντσεστερ. Ήμουν τόσο χαρούμενος που πηδούσα «μέχρι το ταβάνι». Αποτέλεσμα: τρία μεγάλα καρούμπαλα! Ετοίμασα τη βαλίτσα μου τόσο γρήγορα που δεν ξέρω καν τι έβαλα μέσα. Για να κερδίσω χρόνο, όπως κατέβαινα τη σκάλα, την έριξα στα σκαλιά κι άρχισε να κατρακυλάει ενώ εγώ ακολουθούσα. Όταν έφτασα κάτω, η βαλίτσα είχε ανοίξει. Έτσι συνειδητοποίησα τι είχα βάλει μέσα: ένα λαμπατέρ, χάπια για το βήχα, ένα χαρτί τουαλέτας… το πάπλωμά μου κι ένα μαγιό… μμμ… πολύ χρήσιμο χειμωνιάτικα… Έκλεισα τη βαλίτσα κι εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα να πάω επάνω να βάλω πιο χρήσιμα πράγματα μέσα. Είδα όμως τον 80χρονο κουφό και με πάρκινσον γείτονά μου και μου ήρθε μια ιδέα. Άρχισα να του 24

Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΝΙΚΑ

σα πολύ αργά κι έχασα το αεροπλάνο για Άμστερνταμ. Έτσι, έχασα και τη δεύτερη συναυλία. Σίγουρα θα πάω στην επόμενη!

με, μεθύσαμε, πήγαμε να φύγουμε, χάσαμε την ισορροπία μας, πέσαμε και αποκοιμηθήκαμε. Σηκώθηκα πιο πριν από τον Τζορτζ. Όταν εκείνος ξύπνησε τον ρώτησα τι ώρα ήταν και μου απάντησε νυσταγμένα ότι ήταν μια και είκοσι πέντε. Επίσης του είπα ότι είχαμε χάσει το τρένο για το Μάντσεστερ. Είχε πια αναχωρήσει. Ένιωθα απίστευτο θυμό αλλά και τόση κούραση που δεν ήξερα αν ήθελα ν’ αρχίσω να χτυπάω το χέρι μου στο παγκάκι από τα νεύρα μου ή να πέσω ξανά για ύπνο. Δεν έκανα τίποτα από τα δύο. Έφυγα μόνο.

- Τα λέμε... είπα βαριεστημένα. Με αυτόν τον τρόπο έληξε η πρώτη μου προσπάθεια για την συναυλία των Under the Sea βέβαια θα έχω άλλη μια ευκαιρία να πάω στην επόμενη συναυλία.

3 μήνες μετά

Διάβαζα ένα κόμικς επιστημονικής φαντασίας. Στην τελευταία σελίδα είχε αφιέρωμα στην επόμενη συναυλία των Under the Sea. Ήταν σε λίγες μέρες στην Αθήνα. Έψαξα για τη βαλίτσα μου αλλά δεν τη βρήκα. Θυμήθηκα ότι την είχα αφήσει στον 80χρονο κουφό γείτονά μου, Χοσέ κάτι. Πήγα και του χτύπησα την πόρτα αλλά μάταια. Δεν άκουγε τίποτα. Σηκώνω το πόδι μου και βαράω την πόρτα όπως οι αστυνομικοί. Η πόρτα δεν άνοιξε αλλά το πόδι μου τσακίστηκε. Ακουμπάω το πόμολο της πόρτας και αυτή ανοίγει. Δεν υπάρχει κανένας. Κοιτάζω από εδώ, κοιτάζω από κει. Τίποτα. Αρχίζω να φωνάζω. Καμία απάντηση. Βρήκα τη βαλίτσα μου πάνω στον καναπέ του Χοσέ, την πήρα και πήγα στο σπίτι μου. Έβγαλα το πορτατίφ κι οτιδήποτε άλλο δε χρειαζόμουν. Ύστερα έβαλα μέσα τα απαραίτητα πράγματα και το αεροπορικό μου εισιτήριο. Πήγα προς το αεροδρόμιο. Όταν έφτασα στην Αθήνα έμαθα από έναν ντόπιο πού ήταν ο χώρος όπου θα γινόταν η συναυλία. Θα γινόταν στο Terra Vibe Park. Αυτός ήταν κι ο επόμενος

3 μήνες μετά

Μου τηλεφώνησε η μητέρα μου και μου είπε να γυρίσω στη Μαδρίτη για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μου. Έπρεπε να πάω γιατί η μητέρα μου επέμενε και... στην Ισπανίδα μαμά δεν μπορείς να φέρεις πολλές αντιρρήσεις! Θα προλάβω όμως, τη συναυλία των Under the Sea που είναι την επόμενη μέρα; Το πάρτι ήταν τόσο καλό όσο το είχε υποσχεθεί η μητέρα μου. Όπως ήταν αναμενόμενο ξύπνη25

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

προορισμός μου. Όταν έφτασα στο Terra Vibe Park πήγα στην έκδοση εισιτηρίων. Τι φοβερή σύμπτωση! Τι μικρός που είναι ο κόσμος! Ποιον συνάντησα εκεί; Τον Τζορτζ κι έναν φίλο του!

• Να έχω τα μάτια μου ανοιχτά μπας και βρω καμία όμορφη γυναίκα. Συμφώνησα και μπήκα στο ίντερνετ να βρω ξενοδοχείο και τη συντομότερη και φθηνότερη πτήση για την Αγγλία. Θα πήγαινα πρώτα στο Λονδίνο για λίγο τουρισμό και μετά με το τρένο θα πήγαινα στο Μάντσεστερ. Η επόμενη πτήση για Λονδίνο ήταν σε μία ώρα άρα δεν την προλάβαινα και επέλεξα την πτήση που θα γινόταν σε τρεις μέρες. Ό,τι έπρεπε. Μία μέρα πριν την παραμονή. Έφτιαξα τη βαλίτσα μου βάζοντας τα απαραίτητα. Οι άλλες τρεις μέρες πέρασαν με ανυπομονησία. Επιτέλους ήμουν στο αεροδρόμιο. Κόσμος παντού. Έμενε ακόμα μία ώρα για την πτήση και σκέφτηκα να φάω κάτι. Πήγα σε ένα φαστφουντάδικο και παρήγγειλα. Ε, από φαστφουντάδικο δεν το περίμενα αυτό. Περίμενα για μισή ώρα μέχρι να έρθει η παραγγελία μου! Τόσος κόσμος πια! Όταν ήρθε σκέφτηκα πως δεν είχα χρόνο και τα έφαγα στο χέρι. Η πτήση ήταν καλή. Το ίδιο και το αεροπλάνο. Ο διπλανός μου όμως ήταν ανυπόφορος. Μόλις απογειωθήκαμε άρχισε να φωνάζει το «Πάτερ ημών» δυνατά. Έπρεπε να κάτσω δίπλα σε έναν υψοφοβικό ιερέα; Άσε που όταν

Τζο ρτζ

Ήμουν στο μπάνιο κι έκανα ντους. Το ραδιόφωνο έπαιζε δυνατά μουσική όταν κάποια στιγμή το τραγούδι τελείωσε κι άρχισαν να μιλούν από το σταθμό: «Υπενθυμίζουμε τη μεγάλη συναυλία που θα δώσουν οι Under the Sea στο Μάντσεστερ για να γιορτάσουν τη νέα χρονιά. Το δημοφιλές ροκ γκρουπ…» Δεν άκουσα άλλα. Μόλις άκουσα για το αγαπημένο μου συγκρότημα τελείωσα το ντους μου γρήγορα και πήρα τους γονείς μου να τους ρωτήσω για το ταξίδι. Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να τους πείσω. Η μάνα μου με ανάγκασε να γράψω και να μάθω απ’ έξω τα εξής: • Να μη μιλάω σε ξένους.

• Να προσέχω πάντα αν κάποιος με ακολουθεί.

• Να μη δοκιμάσω ούτε μία ρουφηξιά τσιγάρου.

• Να μην πίνω πολλή μπίρα.

• Να μη δοκιμάσω καμία ουσία που θα μου δώσει κάποιος ξένος.

• Να πληρώσω κάποια από τα έξοδα του ταξιδιού.

28

Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΝΙΚΑ

κοιμόταν ροχάλιζε σαν νταλίκα.

To αεροδρόμιο ήταν λίγο πιο μικρό από αυτό της Νέας Υόρκης. Η πόλη ήταν μεγάλη και έφτασα αργά το βράδυ. Μπήκα σε μια παμπ για να πιω κάτι και μετά θα πήγαινα στο ξενοδοχείο. Πριν προλάβω να παραγγείλω, είδα έναν τύπο με μια μπλούζα με τα πρόσωπα του αγαπημένου μου ροκ γκρουπ και αμέσως κατάλαβα πως είχε έρθει για ακριβώς τον ίδιο σκοπό. Πλησίασα και άρχισα να του μιλάω: - Ακούς Under the Sea; - Ναι, μου λέει με ισπανική προφορά, και έχω έρθει για να τους δω στη συναυλία που θα δώσουν στο Μάντσεστερ.

- Και εγώ το ίδιο. Είσαι από δώ; - Όχι, από την Ισπανία. Εσύ; «Καλά είχα καταλάβει την προφορά» σκέφτηκα.

- Από τη Νέα Υόρκη. Έτσι γνωριστήκαμε. Τον έλεγαν Όντι και θα πήγαινε και εκείνος με τρένο στο Μάντσεστερ. Και πάνω που μιλούσαμε παρήγγειλα μία μπίρα, και μετά άλλη μια μπίρα, και μετά μια άλλη μπίρα. Και αυτός κι εγώ είχαμε μεθύσει για τα καλά μέχρι που πήγαμε να φύγουμε από την παμπ αλλά χάσαμε την ισορροπία μας από το μεθύσι, πέσαμε και κοιμηθήκαμε. Όταν ξύπνησα, ο Όντι είχε ήδη σηκωθεί. Φαινόταν τόσο στενο-

χωρημένος τόσο που δε με πρόσεξε που σηκώθηκα. Πήγα προς το μέρος του και με κοίταξε με ένα αγουροξυπνημένο και βαριεστημένο βλέμμα.

- Ξέρεις τι ώρα είναι; με ρώτησε με το ίδιο βλέμμα. Κοίταξα το ρολόι μου.

- Μία και είκοσι πέντε, είπα χωρίς να καταλαβαίνω.

- Μία και είκοσι πέντε! ξαναείπα όταν κατάλαβα πια.

- Ακριβώς. Και ξέρεις τι χάσαμε; - Το τρένο! Έχει φύγει από τις εννέα το πρωί, είπα αγανακτισμένος και βάρεσα το χέρι μου στον πάγκο.

- Σε παρακαλώ, όχι δυνατούς θορύβους το κεφάλι μου με πεθαίνει.

- Καλά, είπα χαμηλόφωνα, ξέρεις πότε είναι το επόμενο τρένο για Μάντσεστερ; - Αύριο πρωί πρωί.

- Κανένα λεωφορείο; Ταξί; Αεροπλάνο; Αν νοικιάζαμε κανένα αυτοκίνητο; - Τίποτα. Τα λεωφορεία και τα ταξί αργούν λόγω της παραμονής. Το αεροδρόμιο είναι σε απόσταση μιάμισης ώρας με αυτοκίνητο κι αυτοκίνητο δεν μπορούμε να νοικιάσουμε γιατί τέτοια μέρα όλα είναι κλειστά. Αφού τα είπε όλα αυτά, σηκώθηκε κι έφυγε λέγοντάς μου, με το ίδιο πάντα βλέμμα, ένα βαρύ «τα λέμε». Πάλι καλά που περνούσε ένα ταξί τη στιγμή που 29

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

βγήκα και με πέταξε μέχρι το αεροδρόμιο.

ήθελαν ούτε να ακούν για ταξίδια μετά απ’ όσα συνέβησαν την προηγούμενη φορά.

- Όχι, με τίποτα δεν σε ξαναφήνω να φύγεις αν πρώτα δεν γίνεις είκοσι. Δεν θα ξαναρισκάρω να σε χάσω. Είχα πει στους γονείς μου ότι η πόλη ήταν τεράστια και ότι είχα χαθεί και δεν έβρισκα το δρόμο μου για το σταθμό για να αποφύγω να τους πω ότι μέθυσα.

- Αυτή τη φορά θα έχω και χάρτη και στη χειρότερη περίπτω-

3 μήνες μετά

Έξι μήνες πέρασαν μετά την αποτυχία μου και οι Under the Sea δίνουν άλλη μία συναυλία στο Άμστερνταμ, Ολλανδία, σ’ ένα φεστιβάλ για να γιορτάσουν αυτή τη φορά το περιβάλλον. Ορκίστηκα στον εαυτό μου πως αν πήγαινα δε θα έβαζα σταγόνα αλκοόλ στο στόμα μου. Αλλά τζάμπα όρκος. Οι γονείς μου δεν 30

Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΝΙΚΑ

ση, μπορώ να ρωτήσω κάποιον.

- Αυτό να το σκεφτόσουν την προηγούμενη και τελευταία φορά που είχες πάει μόνος σου ταξίδι.

- Μα, πηγαίνουμε κάθε χρόνο για να βλέπουμε το θείο που ζει πια μόνιμα εκεί από τότε που γνώρισε τη θεία κι έχω μάθει απ’ έξω τους δρόμους. Άσε που μπορεί να με προσέχει αυτός.

- Καλά, θα το σκεφτώ.

- Ευχαριστώ πολύ!

- Το σκέφτηκα, δε θα πας. Ο θείος σου έχει ήδη πολλές σκοτούρες.

- Θα σας αφήνω να με παίρνετε τηλέφωνο κάθε μισή ώρα.

- Δεν ακούω τίποτα. Δε θα πας τελεία και παύλα.

- Μα…

- Δεν έχει μα. Και αν με πάρεις όγδοη φορά τηλέφωνο να με παρακαλέσεις δε θα πας ποτέ στη συναυλία των Πώς Τους Λέν Τέλος Πάντων, ακόμα κι αν γίνεται ακριβώς απέναντι από το σπίτι σου.

- Καλά. Γεια!

- Γεια! Έτσι λοιπόν έληξε άλλη μία προσπάθεια για να πάω στη συναυλία των Under the Sea. Πολλές φορές μου ήρθε στο μυαλό να το σκάσω αλλά δεν είχα λεφτά. Μάλλον θα πρέπει να περιμένω να έρθουν εδώ για να δω αυτήν την περιβόητη συναυλία. Λίγες μέρες μετά περπατούσα στους δρόμους της Νέας Υόρκης

με τα μούτρα μέχρι το πεζοδρόμιο. Σήμερα ήταν η συναυλία των Under the Sea που οι γονείς μου δε με άφησαν να πάω. Τότε πέρασα από ένα μαγαζί ηλεκτρονικών ειδών. Κοίταξα τη βιτρίνα. Είχαν κυκλοφορήσει κάτι νέες τηλεοράσεις τεράστιες, 80 ιντσών. Έδειχναν τους Under the Sea και τη συναυλία τους στο Άμστερνταμ που τώρα τελείωνε. Τους έδειχνε να κατεβαίνουν από τη σκηνή. Γράμματα περνούσαν στο πάνω μέρος της οθόνης: «ΑΜΕ-

ΣΩΣ ΜΕΤΑ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ. ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥΣ Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΤΟΥΣ ΕΠΟΜΕΝΟΥΣ ΜΗΝΕΣ. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΟΠΟΥ ΕΓΙΝΕ Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥΣ. ΥΠΗΡΞΑΝ ΤΕΧΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ; ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΙΟ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ, ΤΙ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΕ ΣΤΑ ΚΑΜΑΡΙΝΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΣΕ ΛΙΓΟ.» Τρε-

λάθηκα! Επόμενη συναυλία είπε; Έτρεξα στο σπίτι μου κι έβαλα το κανάλι στο οποίο θα γινόταν η συνέντευξη. Είχε αρχίσει ήδη. Ο τραγουδιστής μιλούσε εκείνη τη στιγμή: - ...οπότε θα έλεγα ότι τα τεχνικά προβλήματα ήταν ελάχιστα αν όχι κανένα.

- Άκουσα για ένα διαγωνισμό που μπορεί να γίνει.

- Ναι. Κάθε άτομο που αγοράζει 31

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

εισιτήριο για τη συναυλία μπαίνει αυτομάτως στο διαγωνισμό στον οποίο 5 νικητές παίρνουν πάσο για μια είσοδο στα καμαρίνια για να τους υπογράψουμε μπλουζάκια, αφίσες κι άλλα.

- Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον. Και γι’ αυτή τη συναυλία που λέγαμε ότι θα κάνετε; - Α, ναι. Θα γίνει στην Αθήνα, Ελλάδα, για το Rock Festival. Θα είναι κι άλλα συγκροτήματα εκεί, όπως… Έκλεισα την τηλεόραση κι άρχισα να ουρλιάζω από τη χαρά μου. Αυτή τη φορά θα πήγαινα οπωσδήποτε στη συναυλία. Και αυτή τη φορά δε θα το έλεγα στους γονείς μου. Ετοίμασα τη βαλίτσα μου αλλά τη στιγμή που πήγαινα να κατεβώ τα σκαλιά θυμήθηκα κάτι. Είχα ξεχάσει τη βαλίτσα μου πάνω στο κρεβάτι μου. Μετά θυμήθηκα και κάτι άλλο. Δεν είχα λεφτά για αυτό το ταξίδι. Εκείνη τη στιγμή χτυπάει το κινητό μου. Η μάνα μου …ωχ…

- Έλα μαμά!

- Γεια σου, γιε μου. Πού είσαι; - Σπίτι μου κι αν νομίζεις πως ετοιμάζομαι να φύγω για τη συναυλία των Under the Sea κάνεις λάθος, είπα μασώντας τα λόγια μου με μία ανάσα.

- Έχουμε εισιτήρια για τη «Λίμνη των κύκνων», θες να έρθεις; - Όχι βέβαια, φυσικά και δε θέλω.

- Α, νόμιζα ότι θα σου άρεσε. Εμείς θα λείπουμε, εντάξει; - Ναι, καλά, είπα και της το έκλεισα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να πάω να τους κλέψω μερικά λεφτά. Ζούσαν στον ακριβώς απέναντι δρόμο. Το είχα ξανακάνει μία φορά στην πρώτη δημοτικού για να εντυπωσιάσω ένα κορίτσι παριστάνοντας τον πλούσιο. Αλλά τότε τους είχα πάρει 10$ και νόμιζα ότι είχα κάνει την μπάζα της ζωής μου και πως με λίγη οικονομία θα μου έφταναν για όλη μου τη ζωή! Εντάξει, πρωτάκι ήμουν! Πού να ήξερα ότι θα τα χαλούσα την πρώτη κιόλας μέρα σε γλυκά. Τώρα όμως έπρεπε να τους κλέψω γύρω στο ένα χιλιάρικο μόνο για το εισιτήριο. Αποφάσισα να πάρω το πράγμα στα σοβαρά. Έβαλα μία μαύρη μάσκα του σκι, ένα μαύρο παντελόνι κι έφυγα για το σπίτι των γονιών μου. Καθώς διέσχιζα το δρόμο μια 90χρονη, περίπου, γριούλα (και λίγο βάζω) με περπατούρα, με είδε και νόμιζε ότι ήμουν ένας πραγματικός κλέφτης. Με κυνήγησε πετώντας την περπατούρα και τα ψώνια που κουβαλούσε. Με πιάνει και με σηκώνει από το γιακά, με χτυπάει με τη σακούλα, που είχε ένα καρπούζι μέσα, στο κεφάλι, μου πιάνει το χέρι με τραβάει πρώτα αριστερά κι όπως με έφερε μετά δεξιά απλώνει το πόδι της 32

Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΝΙΚΑ

και μου βάζει τρικλοποδιά. Πέφτω κάτω. Σηκώνομαι κι αρχίζω να τρέχω. Κοιτάζω πίσω και τη βλέπω να με κυνηγάει. Κάποια στιγμή, όταν με έχει πλησιάσει, πετάγεται, με πιάνει από τα πόδια και με ρίχνει πάλι κάτω. Μου λέει με τρεμουλιαστή φωνή: - Σήκω αν είσαι πραγματικά άντρας! Σηκώνομαι αν και ξέρω ότι θα φάω το ξύλο. Μου πιάνει το χέρι και το γυρίζει ανάποδα. Μου κάνει κεφαλοκλείδωμα, με σπρώχνει και με ρίχνει κάτω. Τέλος, μου γυρνάει την πλάτη, μαζεύει όσα είχε ρίξει και συνεχίζει να περπατάει σέρνοντας την περπατούρα της με υπερηφάνεια και λέγοντάς μου υποτιμητικά: - Φαντάσου να ήμουν και 40 χρόνια νεότερη, δηλαδή 80 χρονών. Τότε θα έβλεπες εσύ και οι άλλοι που μας ληστεύετε τα σπίτια! Κι εγώ της απάντησα, όταν πια είχε απομακρυνθεί τόσο ώστε να έχω μια απόσταση ασφαλείας σε περίπτωση που ξαναερχόταν να μου δώσει κι άλλες: - Τι κατάλαβες που χτύπησες ένα μικρότερό σου; εκείνη ευτυχώς το μόνο που έκανε ήταν να γυρίσει και να με κοιτάξει με ένα θανατηφόρο βλέμμα. Όταν μπήκα στο σπίτι των γονιών μου με το αντικλείδι σκέφτηκα πρώτα να πάω να βάλω κανένα χαντζαπλάστ στις πλη-

γές μου. Μετά τα λεφτά. Ήξερα ένα κάδρο πίσω από το οποίο είχαν τοποθετήσει ένα ηλεκτρονικό χρηματοκιβώτιο. Ποιος να ήταν ο κωδικός; Περνάει λίγος χρόνος και μετά σκέφτομαι και γράφω: «1-2-3-4». «Ντινγκ»! Ακούγεται από το ηλεκτρονικό χρηματοκιβώτιο και η πόρτα του ανοίγει. Μέσα είχε πολλά ματσάκια από χαρτονομίσματα των 100$ αλλά εγώ πήρα μόνο 4-5 για να έχω. Βγαίνω έξω προσέχοντας μήπως πέσω πάνω στη γριά κι αφού είδα πως το πεδίο ήταν ελεύθερο πέρασα το δρόμο. Μάλλον η φαντασία μου πρέπει να ήταν πως είδα τη γριά να με στοχεύει με μία καραμπίνα καθισμένη μπρούμυτα σε μια σκεπή. Με το που την είδα άρχισα να τρέχω προς το σπίτι μου γιατί νόμιζα πως ήταν αληθινή και πως η ώρα μου ερχόταν, αλλά αφού δεν με πυροβόλησε, άρχισα να έχω αμφιβολίες. Πήγα στο σπίτι μου πολύ χαρούμενος με την επιτυχία μου. Πήρα την τσάντα μου κι έφυγα για το αεροδρόμιο, το οποίο, ως συνήθως, είχε πολύ κόσμο. Έβγαλα εισιτήριο για Ελλάδα κι έφυγα για την πύλη. Under the Sea, σου έρχομαι. Το ταξίδι ήταν καλό. Αλλά, ως συνήθως, το φαγητό ήταν χάλια. Μόλις έφτασα στην Αθήνα πήγα να φάω κάτι πιο ανθρώπινο. Βρήκα ένα εστιατόριο και παρήγγειλα, παρ’ όλη 33

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

την ασυνεννοησία, πίτα με σουβλάκι, που αν κατάλαβα καλά ήταν κρέας. Ήταν πολύ νόστιμο αν και πασαλείφτηκα με την άσπρη καυτερή σάλτσα του. Όλα ήταν καλά. Δυσκολεύτηκα να βρω έναν οδηγό στη γλώσσα μου. Άνοιξα και είδα το μέρος όπου θα γινόταν η συναυλία, ένα πάρκο, το Terra Vibe Park.

- Ταξί! Φώναζα εγώ αλλά κανένα δε σταματούσε, μάλλον λόγω της προφοράς μου. Πήρα πιο δραστικά μέτρα. Με το που είδα ένα ταξί να έρχεται μπήκα μπροστά του κόβοντάς του το δρόμο. Εκείνο σταμάτησε απότομα με ένα στρίγκλισμα των φρένων. Ένα πρόσωπο βγήκε από το παράθυρο και άρχισε να μου φωνάζει. Εγώ δεν κατάλαβα τι μου είπε και χάρηκα για αυτό.

- Ταξί! είπα.

- Α, θέλετε ταξί; Εδώ! Παρακαλώ, μπείτε. Προφανώς κατάλαβε την προφορά μου και μίλησε στη γλώσσα μου.

- Παρακαλώ, δώστε μου τη βαλίτσα σας να τη βάλω πίσω.

- Όχι, δε χρειάζεται, ευχαριστώ. Δε μου άρεσε πολύ αυτή η υπερβολική ευγένεια του. Έτρεξε και μου άνοιξε την πόρτα για να μπω με ένα πλατύ ψεύτικο χαμόγελο. Τι να μαγείρευε άραγε; Συμπεριφερόταν λες κι έμπαινα σε πολυτελή λιμουζίνα.

- Πού πάμε; ρώτησε.

- Στο Terra Vibe Park είπα και του έδειξα ένα μέρος στο χάρτη.

- Αμέσως! είπε με το ίδιο πλατύ ψεύτικο χαμόγελο. Με οδήγησε σε μία αλάνα. Σταμάτησε.

- Εδώ είναι το Terra Vibe Park; ρώτησα.

- Φυσικά κι όχι, μου είπε άγρια, είναι απλώς το μέρος όπου όλοι οι επιβάτες αδειάζουν τις τσέπες τους και αφήνουν όλα όσα κουβαλάνε στον καλό ταξιτζή.

- Τι; - Δεν έχω χρόνο, τελείωνε! είπε κι έβγαλε από την τσέπη του έναν απειλητικό σουγιά. Δε μίλησα, ούτε κουνήθηκα. Είχα παγώσει.

- Τελείωνε! είπε κι έφερε το σουγιά πιο κοντά στο λαιμό μου. Έβγαλα τα ματσάκια που είχαν περισσέψει από το πορτοφόλι μου στην εσωτερική τσέπη του παλτού μου και του τα έδωσα. Δυστυχώς ήταν πολλά. Τι θα έλεγα στους γονείς μου; - Χα, χα, βλέπω ότι έχεις και πολλά. Μα, τι είναι αυτά; Δολάρια; Σε έφερα μέχρι εδώ, σε κορόιδεψα τόσο πολύ, μόνο και μόνο για να πάρω τα δολάριά σου; Είχε κοκκινίσει σαν παντζάρι. Κι έλεγε κάτι παρόμοια με αυτά που είχε πει όταν είχα μπει μπροστά του. Αφού τελείωσε με αυτά που έλεγε, άνοιξε την πόρτα μου, με κλώτσησε κι εγώ έπεσα έξω. Μετά ευτυχώς μου πέταξε τα λε36

Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΝΙΚΑ

φτά μου κι έφυγε αφήνοντάς με στην αλάνα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν οτοστόπ. Δεν περνούσε κανένα αυτοκίνητο κι ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω όταν ένας τύπος πέρασε με το αμάξι του. Με ρώτησε κάτι που δεν κατάλαβα. Το μόνο που κατάλαβα ήταν το Terra Vibe Park! Οπότε πήγαινε κι αυτός να δει τους Under the Sea! - Ξέρεις αγγλικά; τον ρώτησα με όσο πιο εύκολο τρόπο μπορούσα.

- Φυσικά και ξέρω, απλά νόμιζα πως ήσουν ντόπιος. Λοιπόν μήπως ξέρεις κατά πού πέφτει το Terra V… - Πας να δεις τους Under the Sea; τον διέκοψα.

- Ναι!

- Κι εγώ. Θα σου πω πού είναι το Terra Vibe Park αρκεί να με πάρεις μαζί σου.

- Σύμφωνοι! Με λένε Τζο. Εσένα; - Τζορτζ. Χάρηκα! Καθώς πηγαίναμε προς τη συναυλία με ρώτησε: - Αλήθεια, τι έκανες σε εκείνη την αλάνα; Του είπα την ιστορία με τον ταξιτζή.

- Θα πρέπει να προσέχεις, με συμβούλευσε, με τα ταξί σε αυτή την περιοχή. Τριγυρνάνε γύρω από το αεροδρόμιο ψάχνοντας για τουρίστες κορόιδα. Τους πε-

ριποιούνται σαν βασιλιάδες και μετά ή τους πάνε σε ένα απομονωμένο μέρος ή στον προορισμό τους και τους ξεφραγκιάζουν.

- Πάλι καλά που μου το είπες.

- Να ’το. Το Terra Vibe Park! Κι έμεινα με ανοιχτό το στόμα καθώς έβλεπα το Terra Vibe Park να εμφανίζεται μπροστά μου. Το εκδοτήριο ήταν γεμάτο κόσμο. Η φιγούρα του τύπου μπροστά μού ήταν γνωστή. Αλλά πού τον είχα δει; - Όντι! Η φιγούρα γύρισε και με κοίταξε.

- Τζορτζ! Τι κάνεις εσύ εδώ; - Ό,τι κάνεις κι εσύ, φίλε. Ήρθα να δω τους Under the Sea. Ανυπομονώ να τους δω ζωντανά για πρώτη φορά - Πρώτη; Δεν πήγες να τους δεις στο Άμστερνταμ; - Όχι. Είχα προβλήματα με τους γονείς μου. Εσύ; - Είχα τα γενέθλια μου και με κράτησαν οι γονείς μου.

- Α, ξέχασα να σας συστήσω. Τζο, από δώ ο Όντι. Τα είχαμε πιει κaι χάσαμε την πρώτη συναυλία των Under the Sea. Όντι, από δώ ο Τζο. Με πέταξε ως εδώ όταν ένας ταξιτζής με εγκατέλειψε σε μια αλάνα. Αν δεν είχε σταματήσει, θα ήμουν ακόμα εκεί.

- Χάρηκα, είπε ο Τζο.

- Παρομοίως, είπε ο Όντι.

- Παρακαλώ; είπε ο ταμίας όταν φτάσαμε μπροστά του.

37

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

- Τρία εισιτήρια, είπε ο Όντι. Κερνάω εγώ!

- Ευχαριστώ, τα δολάρια μου δεν πιάνουν μία εδώ.

- Θύρα 3, σειρά 8, θέσεις 21-23. Οι θέσεις ήταν τέλειες. Η συναυλία καλύτερη. Και το τέλος ακόμα πιο καλό. Το συγκρότημα άρπαξε τα όργανα και τα έσπασε στο πάτωμα! Δίπλα μας καθόταν ένα κορίτσι που είπε: - Τζο, εσύ είσαι; - Μονίκ; Πόσος καιρός πέρασε; - Πολύς.

- Ω! Δε μας τα είπες αυτά Τζο, είπα εγώ.

- Βουλώστε το, δεν τρέχει τίποτα μεταξύ μας, γύρισε στη Μονίκ, τρέχει; - Φυσικά και όχι. Όλοι οι άντρες ίδιοι είστε.

- Καλά, συγγνώμη.

- Ησυχία! Ο διαγωνισμός! Ο τραγουδιστής πήρε το μόνο όρθιο μικρόφωνο: - Είστε έτοιμοι για το διαγωνισμό; - Ναι! Είπαμε όλοι μαζί.

- Ωραία! Ο ντράμερ μας έχει τους λαχνούς. Ο ντράμερ πήρε τη μπαγκέτα και τρύπησε το μεγαλύτερο τύμπανο. Μέσα υπήρχαν οι λαχνοί. Ο κιθαρίστας έβαλε το χέρι του στο τρυπημένο τύμπανο. Είδα την αγωνία στο πρόσωπο του Όντι και του είπα: - Μην ελπίζεις, δεν πρόκειται να βγούμε.

Ο κιθαρίστας τράβηξε το λαχνό, πήρε το μικρόφωνο και είπε: - Νούμερο 1: θύρα 3, σειρά 8, θέση 20!

- Αυτή είμαι εγώ! είπε η Μονίκ. Ο μπασίστας πλησίασε. Διάλεξε ένα λαχνό, πήρε το μικρόφωνο και είπε: - Νούμερο 2: θύρα 3, σειρά 8, θέση 23!

- Αυτός είμαι εγώ! Ναι! είπε ο Όντι. Σειρά του ντράμερ.

- Νούμερο 3: πάλι θύρα 3, πάλι σειρά 8, θέση 22!

- Καλά επίτηδες το κάνουν; Είναι οι ίδιο αριθμοί. Αλλάζει μόνο η θέση.

- Τζο, κοίτα νομίζω ότι αυτός είσαι εσύ.

- Ναι! Εγώ είμαι! Σειρά του τραγουδιστή. Αυτή τη φορά τα ανακάτεψε πολλή ώρα.

- Νούμερο τέσσερα: θύρα 7, σειρά 29, θέση 10! Επιτέλους κάτι διαφορετικό.

- Φτου, έμεινα απ’ έξω. Τον τελευταίο λαχνό θα τον τραβούσε ο μάνατζερ του συγκροτήματος. Νούμερο 5: θύρα 8, σειρά 18, θέση 13!

- Όχι, είπα.

- Μην ανησυχείς, θα σου πάρουμε εμείς αυτόγραφο.

- Ευχαριστώ, Μονίκ. Περιμένετε λίγο. Ακούτε τι λέει το κοινό; Στήσαμε όλοι αυτί.

40

Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΝΙΚΑ

μετακομίσει στην Ιταλία στα 14 μου, εξήγησε η Μονίκ.

- Καλά. Να προχωράμε...

- Ναι, πάμε. Προχωρήσαμε στο διάδρομο μέχρι που φτάσαμε, σε μια πόρτα που έγραφε με χρυσά γράμματα Under the Sea. Ανοίξαμε την πόρτα και μπήκαμε μέσα. Οι Under the Sea ήταν ήδη μέσα. Ο τραγουδιστής μας καλωσόρισε.

- Καλώς τα παιδιά! Ο βοηθός μας μοίρασε μπλουζάκια, και οι Under the Sea τα υπέγραψαν. Αρχίσαμε να μιλάμε. Μας είπαν για την ιστορία τους. Μας τραγούδησαν τα τελευταία τραγούδια τους, που δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμα, εμείς τους είπαμε τι περάσαμε για να τους δούμε στις προηγούμενες συναυλίες. Στο τέλος παραγγείλαμε πίτσες. Έπειτα, δυστυχώς, ήρθε η ώρα του αποχωρισμού. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο αλλά ξεχάσαμε μια λεπτομέρεια. Ήμασταν τελείως άφραγκοι. Αυτό το καταλάβαμε αργά, όταν είδαμε πως κανένας μας δεν είχε λεφτά.

- Και τώρα; είπαμε με ένα στόμα! Αυτό όμως, είναι μια άλλη ιστορία...

- Η θέση είναι άδεια!

- Λένε: η θέση είναι άδεια. Ο τραγουδιστής είπε: - Αφού είναι άδεια θα διαλέξουμε άλλον. Ο μάνατζερ έβαλε το χέρι του στο σπασμένο τύμπανο.

- Νούμερο 5: θύρα 3, σειρά 8, θέση 22!

- Εγώ είμαι αυτός, φώναξα.

- Οι νικητές να ακολουθήσουν τη φωτεινή γραμμή που οδηγεί στα καμαρίνια. Μία πράσινη φωτισμένη γραμμή εμφανίστηκε κάτω από τα πόδια μας. Εμείς προχωρήσαμε. Πίσω μας ακολούθησαν κι άλλοι, πολλοί από τους οποίους πήγαν να μας κλέψουν τα εισιτήρια. Φτάσαμε σε μια πόρτα όπου δύο φρουροί είδαν τα εισιτήριά μας και μας άφησαν να μπούμε στα καμαρίνια. Μέσα βρισκόταν ήδη η άλλη νικήτρια.

- Λάουρα, εσύ είσαι; - Μονίκ; Δεν το πιστεύω. Εσύ, εδώ; - Κι όμως.

- Δεν ήξερα ότι ήσουν φαν των Under the Sea. - Συγγνώμη, τι γίνεται εδώ; ρώτησε ο Τζο.

- Εγώ με τη Λάουρα ήμασταν κολλητές στο σχολείο όταν είχα

41

ένα ημερολόγιο γεμάτο ελπίδα ζονται πυρετωδώς! Οι φίλοι μου στενοχωρήθηκαν πάρα πολύ όταν τους το ανακοίνωσα... Δεν ήξεραν τι να πουν. Μέσα σε έξι μέρες έγιναν τόσα, και αύριο αφήνουμε τον τόπο μας και τους δικούς μας. Είναι πολύ περίεργο, ποτέ δεν περίμενα πως θα έφτανε μια τέτοια στιγμή. Μαζεύω τα πράγματά μου κι ελπίζω να πάνε όλα καλά..!

7 Ιουλίου 2000

Είναι η πρώτη φορά που γράφω ημερολόγιο. Θέλω να έχω ένα σύντροφο. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Νιώθω πιο μόνος από ποτέ. Ήταν μεσημέρι, χθες, τρώγαμε όλοι μαζί όταν ο πατέρας μου με λυπημένο ύφος μου ανακοίνωσε πως έπρεπε να φύγουμε για την Ελλάδα. Ο πατέρας μου απολύθηκε από τη δουλειά του πριν ένα μήνα. Στην Αλβανία είναι δύσκολο να βρει κάποιος δουλειά αυτή την εποχή. Τα έχασα… Πώς θα το πω στους φίλους μου; Πώς μπορώ να αφήσω τον τόπο που γεννήθηκα κι έζησα δώδεκα χρόνια; Πώς θα αποχωριστώ τις συνήθειές μου; Και αν δε βρω φίλους; Πώς θα αντέξω τη μοναξιά;

14 Ιουλίου 2000

Είμαι μέσα στο πλοίο, σκέφτομαι τους φίλους μου με τους οποίους θα έπαιζα μπάλα αν ήταν μια κανονική μέρα στο σχολείο… Είναι περίεργο. Από τη μία στιγμή στην άλλη αλλάζει ριζικά η ζωή μου. Όμως δεν έχει νόημα που γράφω όλα αυτά … Κλείνει το ημερολόγιό του.

13 Ιουλίου 2000

17 Ιουλίου 2000

Πέρασαν έξι μέρες, αύριο φεύγουμε και οι γονείς μου ετοιμά-

Φτάσαμε.

42

Στο λιμάνι είχε πολ-

ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΓΕΜΑΤΟ ΕΛΠΙΔΑ

λή κίνηση. Ο ήλιος έκαιγε, οι άνθρωποι ήταν βιαστικοί και μάλλον ήξεραν πού πάνε, ενώ εμείς όχι! Περπατούσαμε από σπίτι σε σπίτι κουβαλώντας τα πράγματά μας. Χάρη σε έναν μακρινό συγγενή μας βρήκαμε προσωρινή στέγη.

λάχιστον τη γλώσσα, γιατί θα συναντήσω σίγουρα λιγότερες δυσκολίες αργότερα… Ανυπομονώ να αρχίσει το σχολείο περιμένοντας να κάνω νέες γνωριμίες!

11 Σεπτεμβρίου 2000

Ξύπνησα το πρωί όλο αγωνία. Δεν ήξερα πώς θα είναι στο σχολείο, πώς θα μου φερθούν οι δάσκαλοι και τα παιδιά. Ο μοναδικός μου φίλος, το παιδί που γνώρισα πριν λίγες μέρες στις εγγραφές στο σχολείο, έφυγε για την Ιταλία αναζητώντας καλύτερη τύχη. Στο δρόμο για το σχολείο, παρατήρησα τα άλλα παιδιά και συνειδητοποίησα ότι είχαν όμορφες χρωματιστές τσάντες, ενώ εγώ είχα βάλει τα βιβλία μου σε μια σακούλα του σούπερ μάρκετ. Τα ρούχα μου ήταν διαφορετικά και τα παιδιά με κοιτούσαν περίεργα. Δεν ήταν όλα όπως τα περίμενα. Στο σχολείο ήλπιζα πως θα ήμουν ίσος με τους άλλους και πως δε θα ήμουν τόσο διαφορετικός. Το προαύλιο ήταν γεμάτο παιδιά από τα οποία κάποια γύρισαν να με κοιτάξουν. Τρία κορίτσια ήρθαν και με ρωτούσαν διάφορα πράγματα για τη ζωή μου. Όταν έμαθαν την καταγωγή μου… Χτύπησε το κουδούνι και μπήκα στην τάξη. Ο μαθηματικός με σύστησε στους συμμαθητές μου. Με κοι-

19 Αυγούστου 2000

Είμαι αισιόδοξος! Επιτέλους βρήκαμε σπίτι, δεν είναι παλάτι αλλά τουλάχιστον δεν έχουμε υποχρέωση σε κανέναν. Υπάρχουν βέβαια και μερικά προβλήματα. Οι άνθρωποι μας κοιτούν περίεργα και καχύποπτα. Ελπίζω πως όταν μας γνωρίσουν καλύτερα δε θα έχουν αμφιβολίες πια για μας. Δε βγαίνω από το σπίτι συχνά γιατί προς το παρόν νιώθω άβολα με τη συμπεριφορά των παιδιών απέναντί μου. Παρόλα αυτά θέλω να πιστεύω ότι θα βρω φίλους που να μ’ εκτιμούν γι’ αυτό που είμαι.

3 Σεπτεμβρίου 2000

Σήμερα πήγα με τον πατέρα μου στο σχολείο για να γραφτώ. Το κτήριο του σχολείου εδώ είναι πολύ πιο όμορφο απ’ ότι στην πατρίδα μου. Περιμένοντας τον πατέρα μου, που τακτοποιούσε την εγγραφή μου, γνώρισα ένα παιδί το οποίο ήταν κι αυτό από την Αλβανία. Αυτός όμως δε μιλάει καθόλου ελληνικά. Νιώθω τυχερός που εγώ μιλάω του43

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

τούσαν όλοι και ήμουν περισσότερο ντροπαλός απ’ όσο έπρεπε. Μάλλον αυτό δεν ήταν καλό. Ρώτησα πού να κάτσω κι όλοι αμέσως απλώθηκαν στα θρανία. Τελικά κάθισα μόνος μου στο πρώτο θρανίο. Κακή αρχή… Ελπίζω ότι η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη.

καθισμένος δίπλα μου άρχισε να μου μιλάει για τις δυσκολίες της ζωής, μου έλεγε ότι είμαι πλέον μεγάλος και μπορώ να αντιμετωπίζω δύσκολες καταστάσεις. Δεν καταλάβαινα πολλά, ήμουν φαίνεται ακόμα ζαλισμένος… Φαινόταν πως ήθελε να μου πει κάτι σοβαρό. Τον ρώτησα τι συμβαίνει και προσπάθησα να σηκωθώ… δεν μπορούσα. Κοίταξα το γιατρό με αγωνία κι εκείνος μου κούνησε καταφατικά το κεφάλι… Κατάλαβα.

14 Σεπτεμβρίου 2000

Οι μέρες πέρασαν και τα πράγματα δεν καλυτέρευσαν. Δεν έχω κάνει φίλους, όλοι με κοιτάνε με απαξίωση. Ίσως να φταίει η «τσάντα» μου και τα ρούχα μου. Ζήτησα από τον πατέρα μου να μου πάρει καινούργια τσάντα και μου απάντησε πως θα δούμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε χρήματα ούτε για φαγητό.

19 Οκτωβρίου 2000

Πρώτη μέρα σχολείο, σήμερα η μαμά μου μετά από πολύ καιρό με σήκωσε από το κρεβάτι σαν να ήμουν μικρό παιδί, δεν μπορώ μόνος μου. Μπήκα στην τάξη με το καροτσάκι και τη μητέρα μου, κάνεις δε μίλαγε… μόνο κάποια παιδιά με κοιτούσαν περίεργα, με μια ειρωνεία στο βλέμμα, στο θρανίο που κάθισα καθόταν ένα κορίτσι που δεν είχα ξαναδεί… Μου μίλησε και με ρώτησε πώς με λένε. Απάντησα. Εκείνη την έλεγαν Λουίζα! Δε μιλούσε πολύ… όμως ήταν πολύ εκφραστική, αυτό μου άρεσε..!

20 Σεπτεμβρίου 2000

Είμαι ακόμα ζαλισμένος. Μέχρι τώρα όλοι ήταν πάνω απ’ το κεφάλι μου, η μητέρα μου έκλαιγε απαρηγόρητα. Τώρα επιτέλους έμεινα μόνος μου. Τι συνέβη; Πώς βρέθηκα εδώ; Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα φρενάρισμα, λάστιχα να τρίζουν στο δρόμο κι έπειτα… βρέθηκα ξαπλωμένος εδώ. Προσπαθώ να κουνήσω τα δάχτυλα τον ποδιών μου και δεν μπορώ. Απελπίζομαι…

26 Οκτωβρίου 2000

Δε γράφω πολύ πια επειδή βρήκα επιτέλους μια αληθινή φίλη, τη Λουίζα. Είναι ένα γλυκό ξανθό κορίτσι! Έχει γαλαζοπράσινα μάτια και ροδοκόκκινα μάγουλα.

21 Σεπτεμβρίου 2000

Σήμερα νωρίς το πρωί ένας γιατρός μπήκε στο δωμάτιό μου και 44

ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΓΕΜΑΤΟ ΕΛΠΙΔΑ

να παίξω. Το σήκωσε κι η Λουίζα, παίζει κι αυτή βιολί! Παρόλο που τώρα τελευταία κάνουμε πολλή παρέα δε μου το είχε αναφέρει ποτέ, χάρηκα γι’ αυτήν την σύμπτωση. Θα της προτείνω να έρθει αύριο σπίτι μου για να κάνουμε πρόβες.

Είναι πολύ όμορφη αλλά πάνω απ’ όλα πολύ καλή! Δε φαίνεται να την πειράζει που είμαι ανάπηρος. Με αγαπάει γι’ αυτό που είμαι. Προχτές την είχα καλέσει στο σπίτι μου, ένιωθα πολύ αμήχανα επειδή είναι πολύ μικρό και δεν έχει πολλά πράγματα μέσα. Τη Λουίζα δεν την ένοιαξε και δεν έκανε κανένα σχόλιο. Μιλάγαμε πολλή ώρα και περάσαμε καλά. Στο σχολείο οι καθηγητές ρώτησαν αν υπάρχουν παιδιά που να παίζουν κάποιο μουσικό όργανο. Σήκωσα το χέρι μου γιατί παίζω βιολί, έχω όμως πολύ καιρό

2 Δεκεμβρίου 2000

Συγγνώμη που έχω τόσο καιρό να γράψω, αλλά δεν έβρισκα χρόνο… Την 28η Οκτωβρίου όλα πήγαν καλά. Μάλλον θα ‘πρεπε να πω «πολύ καλά»! Όλοι έλεγαν πως εγώ κι η Λουίζα παίζαμε πάρα πολύ καλά βιολί κι 45

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

ο καθηγητής της μουσικής ήταν περήφανος! Νομίζω πως είδα δάκρυα στα μάτια της μητέρας μου… Οι μέρες κύλησαν ήσυχα μαζί με τη Λουίζα. Ο πατέρας μου, χάρη στο θείο μου, το μόνο συγγενή που ’χουμε εδώ, βρήκε μια καλή δουλειά και μετακομίσαμε σε καινούργιο σπίτι. Δεν είναι βέβαια τόσο καλό, αλλά πολύ καλύτερο απ’ αυτό που μέναμε.

γω και καμιά φορά μου πιάνουν και κουβέντα! Ένα παιδί όμως με αντιπαθεί φοβερά. Δεν έχω ιδέα γιατί, αλλά πάντα με κοιτάει με πολλή κακία κι όταν του ζητάω ένα μολύβι ή κάτι άλλο, κάνει πως δε μ’ ακούει…

8 Φεβρουαρίου 2001

Θυμάσαι που σου ‘χα πει πως την πρώτη μέρα στο σχολείο κάποια κορίτσια με είχαν χαιρετήσει; Λοιπόν, με αυτά τα τρία κορίτσια τώρα κάνουμε παρέα! Είναι πολύ καλές! Όχι όμως, καλύτερες από τη Λουίζα!

1 Ιανουαρίου 2001

Καλή χρονιά! Πέρασα πολύ ωραία χτες, γιόρτασα με τη Λουίζα και τους γονείς μας. Οι γονείς της Λουίζας έφτιαξαν μια πολύ ωραία βασιλόπιτα και μας την έφεραν. Το φλουρί ήταν ανάμεσα στο δικό μου κομμάτι και της μητέρας μου. Εκείνη επέμενε ότι ήταν δικό μου παρόλο που ήταν πιο πολύ απ’ την πλευρά της. Τελικά, με τα πολλά, την πείσαμε να το πάρει. Η οικογένεια της Λουίζας μου έκανε κι ένα δώρο: μια μαύρη πανέμορφη σχολική τσάντα! Είναι πολύ βολική κι επιτέλους τα παιδιά δε θα με κοροϊδεύουν!

15 Μαρτίου 2001

Πριν μια εβδομάδα ξεκίνησα ζωγραφική στο δήμο! Άλλος ένας τρόπος για να ξεχνιέμαι… Θα μπορούσα να πω ότι όλη τη μέρα σκέφτομαι τη Λουίζα! Ανυπομονώ κάθε μέρα να πάω σχολείο για να τη δω, τώρα πια τη βλέπω διαφορετικά, ίσως κάτι παραπάνω από φίλη! Είμαι γεμάτος αισιοδοξία.

4 Απριλίου 2001

Σήμερα έχω γενέθλια! Όλοι όσοι το ξέρουν μου εύχονται χρόνια πολλά. Μερικοί μου έδωσαν και δώρα! Είναι όλα τόσο υπέροχα. Τα καλύτερα μου γενέθλια! Όσα ευχήθηκα βγήκαν αληθινά! Ο πατέρας μου μού έκανε ένα δώρο για τα γενέθλιά μου, ένα πάρτι. Κάλεσα λίγα παιδιά, αλλά ήταν

14 Ιανουαρίου 2001

Μερικά παιδιά μου είπαν «με γεια!» για τη νέα μου σχολική τσάντα. Τα πράγματα γίνονται όλο και καλύτερα στο σχολείο: Με καλημερίζουν το πρωί, με χαιρετούν το μεσημέρι που φεύ48

ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΓΕΜΑΤΟ ΕΛΠΙΔΑ

μου θείος πέθανε από έμφραγμα στις οκτώ το βράδυ. Άφησε την τελευταία του πνοή με το χαμόγελο στα χείλη… γιατί αυτό ήταν και είναι το πιο σημαντικό, να χαμογελάς και να ελπίζεις!

ωραία. Πρώτη και καλύτερη τη Λουίζα! Επίσης κάλεσα τα τρία κορίτσια τη Μαρία, την Ελένη και την Άννα. Κάλεσα και τρία αγόρια. Ήταν υπέροχα γιατί η Λουίζα με φίλησε για να μου ευχηθεί. Ένιωσα κάτι πολύ ωραίο… Κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια, ίσως κάτι που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ στη ζωή μου! Η Λουίζα μου χάρισε μία φωτογραφία, όπως της είχα ζητήσει, για να τη θυμάμαι για πάντα…

4 Μαϊου 2001

Έγινε η κηδεία…

16 Μαϊου 2001

Πηγαίνοντας σχολείο μπόρεσα να ξεχαστώ λίγο γιατί η Λουίζα με τον πιο γλυκό τρόπο με παρηγορούσε λέγοντάς μου να κοιτάξω τον ουρανό και να χαμογελάσω. Γιατί αυτό θα ήθελε και ο θείος μου! Με ρώτησε αν το είχα κάνει ποτέ... Όχι, δεν το είχα κάνει ποτέ, το έκανα…

20 Απριλίου 2001

Είμαι πολύ θυμωμένος… Δεν το πιστεύω, ο μόνος άνθρωπος που εμπιστευόμουν πάρα πολύ ήταν η μαμά μου κι η ίδια με πρόδωσε! Την έπιασα μέσα στο δωμάτιό μου να ψάχνει το ημερολόγιό μου. Έχω απογοητευτεί… Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έκανε κάτι τέτοιο. Όταν μπήκα μέσα στο δωμάτιό μου, με το που με είδε προσπάθησε να δικαιολογηθεί. Ποιος ξέρει πόσο καιρό θα το έκανε αυτό; Το μόνο που κέρδισε είναι να πέσει στην εκτίμησή μου.

15 Ιουνίου 2001

Τέλειωσε το σχολείο. Τα πράγματα είναι σχεδόν τέλεια πια, ακόμα και το αγόρι που δε με χώνευε άρχισε να μου μιλάει τώρα. Έχω πολλούς φίλους, όχι μόνο απ’ το σχολείο. Αυτή είναι η τελευταία φορά που γράφω, δεν έχω ανάγκη να γράφω σε ημερολόγιο πια. Φέτος μου έτυχαν πάρα πολλές ατυχίες αλλά είχα και πολλές επιτυχίες. Και το καλό… νικάει πάντα το κακό!

2 Μαϊου 2001

Τα δυσάρεστα γεγονότα ξανάρχισαν να πέφτουν σαν βροχή στη ζωή μου. Ο αγαπημένος

49

η όμορφη πόλη Πρόλογος

Αναμνήσεις

Μπιπ! Μπιπ!

- Τζέικομπ, ήρθε το φορτηγό! Φώναξε τα παιδιά! Φεύγουμε!

- Πάρε καμιά κούτα θα μου πέσουν! Ελάτε, παιδιά! Έιμι, πρόσεχε μη σου πέσει!

- Ωχ! Μου έπεσαν όλα! Φύγετε εσείς και θα τα μαζέψω εγώ. Μόλις έφυγαν άρχισε να μαζεύει τα πράγματα προσεχτικά… Καθώς μάζευε, πρόσεξε κάποιες φωτογραφίες απ’ το παρελθόν της…

- Φορτώστε εσείς το φορτηγό, θα σας συναντήσω στο καινούργιο σπίτι, πρέπει να κάνω κάτι ακόμα. Σηκώθηκε, έκλεισε την πόρτα και κάθισε σε μια γωνιά του άδειου δωματίου, κρατώντας τις φωτογραφίες στα χέρια της. Ενώ κοίταζε τις παλιές της φωτογραφίες, άρχισε να θυμάται το παρελθόν της…

- Τζάσπερ, σήμερα το απόγευμα θα πάω με τους φίλους μου βόλτα στο δάσος. Θα έρθ…

- Έιμι, γιατί μιλάς πάλι; Σε παρακαλώ να προσέχεις στο μάθημα! Η κυρία Βικτόρια, η καθηγήτριά μας, ήταν πολύ καλή, θύμωνε μόνο όταν μιλούσαμε. Ευτυχώς, ο Τζάσπερ κατάλαβε τι ήθελα να του πω και μου έκανε νόημα πως συμφωνεί. Πέρασαν οι ώρες και το απόγευμα ήρθε. Ετοιμάστηκα, ήμουν έτοιμη να φύγω, η μυρωδιά της βροχής, που έμπαινε απ’ το ανοιχτό παράθυρο, με παρέσυρε και πήγα προς τα εκεί. Κοίταξα και θαύμασα την υπέροχη πόλη μου. Τα σπίτια, το καθένα διαφορετικό, όλα μονοκατοικίες με όμορφους κήπους γεμάτους φυτά και λουλούδια ευωδίαζαν. Σε κάθε φράχτη ήταν ακουμπισμένο κι ένα 50

Η ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ

μας τραβάει προς την επικίνδυνη πλευρά. Τον ακολουθούμε και διακρίνουμε πατημασιές στη λάσπη. Μας ξεφεύγει αλλά αποφασίζουμε να μην τον ακολουθήσουμε.

- Πού να είναι οι άλλοι; Κάτι δεν πάει καλά. Πώς θα το πούμε στο Μάικ για το σκύλο του; Ψιθύρισε ο Τζάσπερ.

- Νομίζω πως είναι καλύτερα να γυρίσουμε πίσω!

- Και οι υπόλοιποι; - Μπορεί να τους συναντήσουμε στο δρόμο.

ποδήλατο. Τα παράθυρα και οι πόρτες, όπως πάντα ανοιχτές, κανένας δεν ένιωθε φόβο για ληστεία, όλοι είχαν ίσα δικαιώματα. Κατέβηκα, πήρα το ποδήλατό μου και ξεκίνησα, είχα αργήσει. Έπρεπε να βιαστώ! Στο δρόμο δεν υπήρχαν αυτοκίνητα κι έτσι δε φοβόμουν. Ανέβηκα το λόφο και συνάντησα τον Τζάσπερ. Προχωρήσαμε μέχρι το δάσος.

Στο δάσος

Το δάσος ήταν καταπράσινο, με ψηλά δέντρα και πολύχρωμα λουλούδια. Περπατούσαμε φλυαρώντας. Κάποια στιγμή ο Τζάσπερ με έπιασε από το χέρι και με σταμάτησε απότομα.

- Τι έγινε; ρώτησα τον Τζάσπερ.

- Καλύτερα να μην προχωρήσουμε προς τα δω.

- Γιατί; Τι συμβαίνει; - Λένε πως από εδώ και πέρα συμβαίνουν κακά πράγματα…

- Το άκουσες αυτό; είπα.

- Ποιο, το γάβγισμα; - Ναι, μου θυμίζει το σκύλο του Μάικ. Αρχίσαμε να τρέχουμε προς τα εκεί. Ο σκύλος ήταν δεμένος με αλυσίδα στον κορμό ενός μεγάλου δέντρου. Ξαφνιαστήκαμε, ο Μάικ δε θα έδενε ποτέ το σκύλο του, ειδικά με αλυσίδα! Και ο σκύλος, γιατί βρίσκεται μόνος του εδώ; Τον λύνουμε κι εκείνος

Η εξαφάνιση

Πέρασαν τρεις μέρες και τα παιδιά δεν είχαν δώσει κανένα σημείο ζωής. Το πρωί της τέταρτης μέρας τα παιδιά ήρθαν στο σχολείο. Κάτι διαφορετικό υπήρχε πάνω τους. Ο Μάικ ενώ πάντα ήταν χαρούμενος και ζωηρός σήμερα ήταν κουρασμένος και βαριεστημένος. Η Κέιτ παρόλο που συνήθως ήταν ήρεμη και φιλική, σήμερα έδειχνε κάπως απόμακρη. Και οι υπόλοιποι ήταν εξίσου διαφορετικοί. Το κουδούνι είχε ήδη χτυπήσει όταν εγώ και ο Τζάσπερ πήγαμε να τους ρωτήσουμε τι είχε γίνει.

- Πού ήσασταν τόσες μέρες; τους ρώτησα με αγωνία.

- Κάπου, να μη σε νοιάζει! μου απάντησε απότομα η Κέιτ.

- Γιατί μου μιλάς έτσι; Τι έγινε; Έι, πού πας; 51

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

- Άφησέ με, έχει χτυπήσει το κουδούνι. Πάω στην τάξη! Όλη την υπόλοιπη μέρα τα παιδιά δε μας έδιναν καμία σημασία… Στο διάλειμμα η συμπεριφορά τους ήταν επιθετική. Κάποια στιγμή ο Μάικ επιτέθηκε σε ένα μικρότερο παιδί. Αυτό δεν είχε ξανασυμβεί ούτε στο σχολείο ούτε και στην πόλη μας. Δεν καταλαβαίναμε τι τους είχε συμβεί ή τι είχαν δει αλλά θα προσπαθούσαμε να το ανακαλύψουμε… Όταν τελείωσε το σχολείο εγώ

και ο Τζάσπερ τους ακολουθήσαμε… βρεθήκαμε πάλι στο δάσος. Ακούσαμε το Μάικ, την Κέιτ και τους άλλους να συζητάνε για μια κλοπή που θα έκαναν… Εγώ και ο Τζάσπερ μείναμε άφωνοι.

- Αυτό που σας είπα στο μάθημα, για την κλοπή… το καταλάβατε; είπε ο Έρικ.

- Ναι, τι ώρα όμως θα πάμε; ρώτησε η Κέιτ.

- Χμμμ…Τα μεσάνυχτα, στην πλατεία.

- Εντάξει, θα τα πούμε εκεί…

52

Η ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ

με έξω από ένα σπίτι. Ευτυχώς, δίπλα στο φράχτη του σπιτιού υπήρχε ένας μεγάλος κάδος απορριμμάτων και κρυφτήκαμε πίσω του! Η Κέιτ άνοιξε την πίσω πόρτα του φράχτη και μπήκαν μέσα…

- Τζάσπερ, πρέπει να τους σταματήσουμε!

- Εντάξει, πάμε! Σηκωθήκαμε και τρέξαμε προς το μέρος τους.

- Παιδιά, τι πάτε να κάνετε;!

- Ό,τι θέλουμε! Να μην ανακατεύστε!

- Τι έχετε πάθει; Από το πρωί που εμφανιστήκατε στο σχολείο έχετε αλλάξει πάρα πολύ… Φέρεστε τόσο απότομα και επιθετικά!

- Δεν έχουμε αλλάξει καθόλου, πάντα έτσι ήμασταν! Μόλις είπαν αυτά τα λόγια άρχισαν να τρέχουν πάλι προς την πλατεία, εμείς τους ακολουθήσαμε. Κοιτάξαμε παντού αλλά δεν τους βρήκαμε. Ήμασταν κουρασμένοι κι αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι μου…

Εγώ και ο Τζάσπερ αρχίσαμε να τρέχουμε για να μη μας δουν τα παιδιά. Μόλις βρεθήκαμε αρκετά μακριά, σταματήσαμε να πάρουμε μια ανάσα.

- Τζάσπερ, αυτό που ακούσαμε είναι πολύ σοβαρό! Κάτι πρέπει να κάνουμε!

- Θα πάμε και εμείς εκεί.

Η κλοπή

Χτύπησε το κουδούνι, ήταν ο Τζάσπερ, έπρεπε να κατέβω.

- Είσαι έτοιμη; - Ναι, πάμε! είπα αποφασισμένη. Ξεκινήσαμε για την πλατεία. Στο δρόμο δε μιλούσε κανείς από τους δυο μας. Ήμουν φοβισμένη, και απ’ ό,τι έβλεπα ήταν και ο Τζάσπερ. Όταν φτάσαμε στην πλατεία, κανείς δεν είχε φτάσει ακόμα.

- Λες να ξεκίνησαν κιόλας; είπα αναστατωμένη.

- Δε νομίζω, δεν είναι ακόμα μεσάνυχτα.

- Εντάξει, τότε ας περιμένουμε. Πέρασαν δέκα λεπτά. Ξαφνικά είδαμε τον Έρικ και τους υπόλοιπους να έρχονται από μακριά… Τρέξαμε και κρυφτήκαμε πίσω από κάτι δέντρα. Τους βλέπαμε να συζητούν αλλά δεν μπορούσαμε να ακούσουμε τι έλεγαν… Μετά από λίγο τους είδαμε να ξεκινούν. Όταν απομακρύνθηκαν λίγο αρχίσαμε να τους ακολουθούμε. Ένα τέταρτο μετά φτάσα-

Η εφημερίδα

Ήρθε η άλλη ημέρα, Κυριακή πρωί. Όταν ξύπνησα αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο τον Τζάσπερ να έρθει να μιλήσουμε για τα παιδιά μήπως και βρούμε κάποια άκρη. Όπως πάντα η μαμά μου πήγε να πάρει μια εφημερίδα.

53

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

Πέρασαν πέντε λεπτά και ο Τζάσπερ ήρθε. Αρχίσαμε να μιλάμε για το Μάικ, την Κέιτ και τους άλλους όταν ξαφνικά μπήκε η μαμά μου ταραγμένη.

- Παιδιά, κοιτάξτε τι λέει η εφημερίδα!

- Για φερ’την να δούμε! Την άνοιξα βιαστικά και άρχισα να διαβάζω δυνατά…

Απειλή

Για πρώτη φορά στην πόλη μας, εμφανίστηκε ένας νέος ιός. Ο ιός αυτός υπήρχε γύρω από την πόλη, ώσπου κάποια άγνωστα άτομα τον μετέφεραν μέσα… Η διάγνωση έδειξε ότι όποιος κολλήσει τον ιό δεν μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματά του και τον εαυτό του. Η έρευνα δεν 56

Η ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ

έχει ολοκληρωθεί πλήρως, έτσι δεν ξέρουμε αρκετές λεπτομέρειες ώστε να βρεθεί το αντίδοτο. Υπολογίζουμε να βρεθεί σε περίπου τρεις μήνες. Υπουργός Υγείας Κρις Γουίλσον

κάνουμε. Τελικά αποφασίσαμε να τους βοηθήσουμε και πήγαμε να τους βρούμε. Δεν μας ένοιαζε αν θα κολλήσουμε αυτόν τον ιό, ήμασταν έτοιμοι.

Στο σπίτι της Κέιτ

Ξεκινήσαμε αλλά δεν ξέραμε πού να πάμε. Τελικά ο δρόμος μάς έβγαλε στο σπίτι της Κέιτ. Χτυπήσαμε το κουδούνι, μας άνοιξε η μαμά της. Φαινόταν πολύ αναστατωμένη.

- Τι έχετε; - Παιδιά μου, μπορεί εσείς να ξέρετε… η κόρη μου από τότε που είχε χαθεί κι εμφανίστηκε έχει αλλάξει πολύ! Είναι τόσο επιθετική και απότομη μαζί μας… Μ’ εσάς είναι το ίδιο επιθετική; - Ναι, έχετε εφημερίδα; - Ναι, γιατί ρωτάς όμως; - Κοιτάξτε την εφημερίδα στην τελευταία σελίδα. Πέρασε αρκετή ώρα και κανείς δε μιλούσε…

Κοιταχτήκαμε και κανένας δε μιλούσε.

- Λες να είναι αυτό; Με ρώτησε ο Τζάσπερ.

- Πιστεύω πως ναι.

- Τώρα τι θα γίνει; Θα περιμένουμε τρεις μήνες; Κάτι πρέπει να κάνουμε εμείς!

- Τι όμως μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας; - Δεν ξέρω, γιατί σκέφτομαι ότι αν πάμε κοντά τους θα κολλήσουμε κι εμείς.

- Ναι, αλλά... Σκέψου και τους φίλους μας και τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας! απάντησα αποφασισμένη για όλα. Σκεφτόμασταν όλη τη μέρα τι θα 57

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

60

Η ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ

- Τι έχετε να πείτε γι’ αυτό, κυρία Μόρινσον; ρώτησε ο Τζάσπερ. Η κυρία Μόρινσον δεν απάντησε αμέσως.

- Δεν ξέρω, δεν έχω λόγια, δεν το περίμενα αυτό…

- Κανείς δεν το περίμενε, αλλά δεν το έκαναν και επίτηδες!

- Τώρα όμως κάτι πρέπει να κάνουμε, να τους βοηθήσουμε, είπα.

- Εντάξει, απάντησε η κ. Μόρινσον.

- Η Κέιτ είναι πάνω; - Ναι, απάντησε φοβισμένη. Ανεβήκαμε γρήγορα τις σκάλες. Μόλις ανοίξαμε την πόρτα του δωματίου, είδαμε την Κέιτ ξαπλωμένη να κοιτάζει το ταβάνι. Ούτε καν γύρισε να μας κοιτάξει.

- Τι κάνετε εδώ; μας είπε.

- Ήρθαμε να σε δούμε και να σου μιλήσουμε για κάτι πολύ σημαντικό…

- Δε με ενδιαφέρει, δε θέλω να ακούσω! Δε σας κάλεσα, φύγετε!

- Όχι, θα μας ακούσεις, είναι για το καλό σου!

- Δε με νοιάζει, αλλά αν είναι μόλις μου το πείτε να φύγετε, τότε ακούω… Εξηγήσαμε στην Κέιτ αυτά που είχαν συμβεί. Η Κέιτ μόλις τελειώσαμε μας έδιωξε, λέγοντάς μας πως όλα αυτά ήταν βλακείες και ότι ήταν μια χαρά!

Στο σχολείο

Τη Δευτέρα το πρωί καθώς ετοιμαζόμουν για το σχολείο, σταμάτησα απότομα, κάθισα στην καρέκλα μου και άρχισα να εξετάζω με αγωνία αν είχα αλλάξει, αν είχαν αλλάξει τα συναισθήματά μου… Αλλά επειδή, όπως έλεγε η εφημερίδα, δεν καταλάβαινες ότι είχαν αλλάξει τα συναισθήματα σου, πήγα να ρωτήσω τη μητέρα μου αν φερόμουν περίεργα.

- Μαμά, έχεις προσέξει τίποτα διαφορετικό στο χαρακτήρα μου; - Όχι, τίποτα απολύτως, γιατί ρωτάς; - Τίποτα, τίποτα έτσι απλά…

- Καλά, εντάξει, ό,τι πεις. Έφτασα στο σχολείο. Μόλις είδα τον Τζάσπερ έτρεξα προς το μέρος του…

- Τζάσπερ, τι κάνεις; - Καλά, μια χαρά, εσύ; - Καλά κι εγώ.

- Απ’ ό,τι βλέπω είμαστε καλά και οι δύο, οπότε…

- Οπότε... πώς γίνεται αυτό; Πώς γίνεται να μην έχουμε κολλήσει τον ιό; - Δεν ξέρω, αλλά αυτό θα μας βγει σε καλό…

- Ναι, θα μας βγει σίγουρα σε καλό!

- Πρέπει όμως να ανακαλύψουμε γιατί δεν κολλήσαμε τον ιό!

- Έχεις δίκιο. Αύριο θες να πάμε στο γιατρό; 61

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

- Ναι, πιστεύω είναι το καλύτερο!

- Άντε, πάμε μέσα.

- Εντάξει, πάμε…

- Ε… έχετε ακούσει γι’αυτόν τον ιό; - Ναι.

- Ε… να, επισκεφθήκαμε ένα παιδί που είχε τον ιό, μείναμε μαζί του ώρα, αλλά δεν τον κολλήσαμε!

- Λοιπόν, ελάτε να σας εξετάσω μήπως έχετε τίποτα, είπε ο γιατρός σαν να μην το πίστευε ότι δεν κολλήσαμε τον ιό. Η εξέταση κράτησε πολλή ώρα…

- Όντως παιδιά, δεν έχετε τίποτα. Σήμερα το πρωί μου έστειλαν από το υπουργείο τα νεότερα των ερευνών για το αντίδοτο. Είναι απλό, το αντίδοτο για τον ιό αυτό το έχετε μέσα σας. Δεν είναι τίποτε αλλό παρά η αγάπη που έχετε για όλους… Η αγάπη μάς προστατεύει από τον ιό κι αυτή μας θεραπεύει. Πρέπει μόνο να ξέρουμε πως υπάρχει, να έχουμε συνείδηση... Σηκώθηκα από τη γωνία, πήρα τις φωτογραφίες και τις έκλεισα στο κουτί προσεκτικά…

Η αποκάλυψη

- Έιμι, είσαι έτοιμη να έρθω από εκεί να πάμε στο γιατρό; - Ναι, Τζάσπερ, είμαι έτοιμη, έλα όσο πιο γρήγορα μπορείς για να μην αργήσουμε!

- Εντάξει, θα είμαι εκεί σε πέντε λεπτά, γεια!

- Γεια χαρά! Μετά από πέντε λεπτά ο Τζάσπερ ήρθε…

- Τζάσπερ μισό λεπτό κατεβαίνω!

- Εντάξει, περιμένω… Φτάσαμε στο Ιατρείο, μου έκανε εντύπωση το όνομα του γιατρού λεγόταν «Δρ. Φάουστερ» (ήταν πολύ αστείο)!

- Γεια σας, γιατρέ, είπα με ενθουσιασμό.

- Γεια σας, παιδιά. Τι θα θέλατε;

62

οι άλλοι... κι εγώ και μισή στο δάσος! Φιλάκια!

- Μμμ… γεια.

Πρόλογος

- Καλημέρα σας! Είμαι η Φοίβη, είναι ο Μάρκος εκεί; - Γεια σου Φοίβη, μισό λεπτό… Μάρκο, Μάρκο!!

- Τι θες πάλι, ρε μαμά; - Είναι η Φοίβη στο τηλέφωνο!

- Ωχ! Πάλι; Τι θέλει; Ο Μάρκος παίρνει από τα χέρια της μητέρας του το ακουστικό και εκνευρισμένος λέει: - Ναι; Τι θέλεις; - Γεια σου! Πάλι τα νεύρα σου έχεις; - Λέγε!

- Θα πάμε με τα παιδιά στη σπηλιά, στο δάσος.

- Ασ’ το καλύτερα… βαριέμαι.

- Έλα! Θα είναι και η Αλίκη κι ο Αλέξανδρος!

- Ααα… τι καλά, τότε θα έρθω σίγουρα, είπε ειρωνικά.

- Έλα, μη γίνεσαι κακός!

- Καλά, θα σας κάνω το χατίρι.

- Τέλεια! Θα τα πούμε στις έξι

Κεφάλαιο Πρώτο

Ο Μάρκος πλησιάζει στη σπηλιά. Τα παιδιά μόλις τον βλέπουν χοροπηδούν ξεφωνίζοντας. «Κοίτα τα χαζοχαρούμενα!» σκέφτεται απαυδισμένος. Ο Αλέξανδρος τον πλησίασε : - Επιτέλους ήρθες! χαμογέλασε. Έχουμε χωριστεί σε ομάδες κι αρχίζουμε το παιχνίδι!

- Ποιο παιχνίδι πάλι; είπε βαριαναστενάζοντας.

- Κρυφτό και είμαστε μαζί! λέει η Φοίβη δίνοντάς του μια μεγάλη αγκαλιά κι ένα φιλάκι… Ο Μάρκος αποτραβιέται και σκουπίζει το μάγουλό του.

- Ας αρχίσουμε! Νυχτώνει! είπε η Αλίκη. «Η φοβητσιάρα!» σκέφτηκε ο Μάρκος.

- Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, 63

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

εικοσιπέντε, τριάντα, τριανταπέντε, σαράντα… Η Φοίβη έτρεξε και κρύφτηκε πίσω από ένα κοντινό δέντρο. «Τσ, τσ, τσ, τι χαζομάρες!» σκέφτεται ο Μάρκος και σκαρφαλώνει σ’ ένα βράχο για να κρυφτεί.

- Εκατό….φτου και βγαίνω… Η Αλίκη αρχίζει να ψάχνει στα δέντρα τριγύρω. Ο Αλέξανδρος έφυγε για να ψάξει πιο μακριά. Η Αλίκη δε δυσκολεύεται να βρει τη Φοίβη. Τρέχουν και οι δυο γελώντας προσπαθώντας να ξεπεράσει η μια την άλλη. Πέφτουν κάτω από τα γέλια κι αρχίζουν να συζητούν χαρούμενα. Κοιτάζοντάς τες ο Μάρκος χαλάρωσε το κράτημά του στο βράχο. Τα χέρια και τα πόδια του γλίστρησαν και…

Η περιπέτεια της Φοίβης

- Ωχ! Τι έγινε; λέει ο Μάρκος ακουμπώντας με τα ακροδάχτυλά του το νέο του σώμα. Νιώθω λίγο περίεργα… ή μάλλον… πολύ, αηδιαστικά κοριτσίστικα. Ναι! Μα πώς έγινε αυτό; Πού βρίσκομαι; Σ’ ένα νεκροταφείο. Άρχισα να περπατάω ανάμεσα στους τάφους παρατηρώντας τα ονόματα των νεκρών που ήταν χαραγμένα πάνω στις πλάκες. Σκεφτόμουν όλους αυτούς τους ανθρώπους που τα κορμιά τους, άψυχα, κείτονταν κάτω από το χώμα. Όλα αυτά που είχαν περάσει, στιγμές λύπης, χαράς, αγωνίας κείτονταν μαζί τους εκεί. Φανταζόμουν τον εαυτό μου, πως μετά από χρόνια, αφού είχα ζήσει όλη μου τη ζωή με ηρεμία και ησυχία, θα ήθελα να 64

ΟΙ ΑΛΛΟΙ... ΚΙ ΕΓΩ

με θάψουν χαρούμενο. Προχώρησα και είδα έναν τάφο παιδιού και η καρδιά μου ράγισε. Θα ήθελα να με θάψουν χαρούμενο επειδή είχα καταφέρει να ζήσω ολόκληρη τη ζωή μου, όχι σαν άλλα άτυχα παιδιά που είχαν σκοτωθεί στον πόλεμο ή από αρρώστιες. Κοίταξα το ρολόι μου και ήταν έντεκα και σαράντα πέντε το βράδυ. Κόντευε δώδεκα και ήμουν χαμένος σε ένα μυστήριο νεκροταφείο και ούτε ήξερα πώς είχα έρθει εδώ. Τώρα προσπαθούσα να βρω την έξοδο, όταν ξαφνικά το μάτι μου έπεσε πάνω σ’ ένα γνωστό όνομα. Πλησίασα πιο κοντά. Αυτό το επίθετο κάπου το ήξερα, μου θύμιζε πολλά… Κάθισα κάτω προσπαθώντας να το θυμηθώ, να το αναγνωρίσω. Θυμήθηκα τη Φοίβη, αλλά πού κολλούσε αυτή; Έβλεπα τον ήλιο στον ορίζοντα. Ξάπλωσα πίσω προσπαθώντας να βρω μία απάντηση, και οι εικόνες άρχισαν να γεμίζουν το μυαλό μου…

τράβηξε τη Φοίβη απ’ την μπλούζα και την πέταξε έξω από το δωμάτιο. Εκείνη άρχισε να τρέχει προς το δωμάτιό της. Έπεσε πάνω στο κρεβάτι κι έχωσε το πρόσωπό της στο μαξιλάρι. Σηκώθηκε αφήνοντας το μαξιλάρι μουσκεμένο από τα δάκρυα που έσταζαν ένα ένα όλη τη νύχτα. Κοίταξε το ρολόι, ήταν έξι και είκοσι. Η μητριά της δεν είχε ξυπνήσει ακόμα. Μάζεψε όλο το θάρρος που υπήρχε μέσα της κι αποφάσισε να πάει στο δωμάτιο του πατέρα της τώρα που είχε την ευκαιρία. Η πόρτα του δωματίου, που μέσα ήταν ο πατέρας της, ήταν κλειστή. Την άνοιξε προσπαθώντας να μην κάνει θόρυβο. Μόλις άνοιξε την πόρτα αντίκρισε το σώμα που τόσο αγαπούσε ακίνητο πάνω στο κρεβάτι. Πλησίασε και κάθισε δίπλα στο κρεβάτι ακουμπώντας το χέρι του πατέρα της, περιμένοντας κάποια αντίδραση. Γύρισε το κεφάλι της κάποια στιγμή και είδε ένα ποτήρι με ένα καφέ διάφανο υγρό. Το μύρισε. Είχε μια μυρωδιά καφέ και φαρμάκου μαζί. Τότε κατάλαβε μέχρι πού έφτανε η κακία της μητριάς της. Κοίταξε το πρόσωπο του πατέρα της, ήταν χλωμό και την κοιτούσε μ’ ένα άδειο βλέμμα. Τον ρώτησε αν ήτανε καλά και το μόνο που απάντησε ήταν: - Ξέρω ποιος μου το έκανε,

Η Φοίβη ήταν καθισμένη στο πλευρό του πατέρα της, ο οποίος ήταν βαριά άρρωστος με μία αρρώστια που δε θεραπευόταν. Το κορίτσι έκλαιγε, έκλαιγε με λυγμούς όταν η μητριά της μπήκε στο δωμάτιο μ’ ένα θυμωμένο απόκοσμο ύφος. Φωνάζοντας 65

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

αλλά δε χρειάζεται να τσακωθείς τώρα με τη μητριά σου, ούτως ή άλλως ήμουν πολύ άρρωστος. Πρέπει ίσως τώρα να κρατήσετε καλές σχέσεις γιατί μάλλον θα ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου μαζί της. Το μόνο που θέλω από εσένα είναι να βλέπεις τη θετική πλευρά των πραγμάτων, το ποτήρι να είναι μισογεμάτο κι όχι μισοάδειο. Έτσι κατάφερα και εγώ να ξεπεράσω τις δυσκολίες της ζωής. Να γελάς ακόμα και με τα πιο απλά πράγματα αρκεί να υπάρχει χαρά στην κάθε στιγμή της ζωής σου… Πήγε να συνεχίσει αλλά τα μάτια του έκλεισαν και τότε η Φοί-

βη κατάλαβε ότι τον έχασε για πάντα. Δάκρυα αυλάκωναν τα μάγουλα της Φοίβης, προσπαθούσε να βρει κάποια λύση αλλά δεν μπορούσε, το μυαλό της ήταν θολό. Καθόταν κι απλώς κοιτούσε άφωνη…

Είχαν περάσει περίπου τρεις εβδομάδες από το θάνατο του πατέρα της και τώρα σκεφτόταν σοβαρά να φύγει. Είχε αποφασίσει να βρει ένα μόνιμο σπίτι κοντά σε κάποιον που να την αγαπάει πραγματικά.

66

ΟΙ ΑΛΛΟΙ... ΚΙ ΕΓΩ

Βγήκε από το δωμάτιό της, όπου ήταν τόσες μέρες κλειδωμένη, από τότε που ο πατέρας της την είχε αφήσει μόνη της με τη μητριά της και πήγε ως το παλιό γραφείο του πατέρα της. Μπήκε μέσα κι άρχισε να ψάχνει τα συρτάρια για να βρει πληροφορίες για την υπόλοιπη οικογένειά της. Μετά από αρκετή ώρα ψαξίματος βρήκε αυτό που έψαχνε. Τα χαρτιά βρισκόντουσαν μέσα σε έναν φάκελο που έγραφε κάτι απ’ έξω με καλλιγραφικά γράμματα. Με το που τον είδε τον άρπαξε απότομα. Τον ακούμπησε πάνω στο τραπέζι και τον άνοιξε με ανυπομονησία. Μόλις άνοιξε το φάκελο το μάτι της έπεσε πάνω σε μια λίστα με ονόματα. Έβλεπε τις ηλικίες για να δει ποιος θα μπορούσε να είναι ζωντανός. Όταν άρχισε να χάνει τις ελπίδες της, είδε κάποιον που ήταν πενήντα ενός χρονών. Αμέσως σκέφτηκε να ψάξει παντού για να τον βρει. Άρχισε να ψάχνει να βρει πού μένει, πώς τον λένε… Το αποφάσισε. Την επόμενη κιόλας μέρα θα έφευγε. Θα πήγαινε να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή της. Ήταν πρωί (γύρω στις πέντε η ώρα) και ήταν έτοιμη να φύγει. Είχε μαζέψει τα απαραίτητα πράγματα και θα έφευγε νωρίς ώστε να μην την πιάσει η μητριά της. Πήδηξε, από το παράθυρο, για να μην κάνει θόρυβο, στον

κήπο. Άρχισε να προχωράει μέχρι που έφτασε στην καγκελόπορτα. Βγήκε έξω κι έριξε μια τελευταία ματιά στο σπίτι της. Ύστερα άνοιξε το χαρτί που έγραφε όλες τις πληροφορίες για το συγγενή της, έμενε στη Σκόπελο. Και ξεκίνησε το ταξίδι.

Είχε περάσει μία εβδομάδα, δύο εβδομάδες και κόντευε να φτάσει στο σπίτι του συγγενή της. Ήταν στον Πειραιά και περίμενε το πλοίο για τη Σκόπελο. Τα λεφτά για το εισιτήριο τα πήρε πουλώντας σ’ έναν έμπορο στην αγορά ένα χρυσό βραχιόλι της μητριάς της, πανάκριβο, που το είχε κλέψει και το είχε στην τσάντα της. Το πλοίο θα ερχόταν σε κανένα μισάωρο κι εκείνη καθόταν σ’ ένα παγκάκι χαζεύοντας τον κόσμο που περνούσε. Η ώρα περνούσε και η Φοίβη άκουσε τον ήχο της κόρνας ενός πλοίου. Ήταν το δικό της. Πήγε στην αποβάθρα και μπήκε στη σειρά με το εισιτήριο στο χέρι. Μετά από μία περίπου ώρα ήταν στην καμπίνα της. Είχε αποφασίσει να μη βγει από εκεί, ώστε να μην μπλέξει σε καβγάδες. Ξάπλωσε στο κρεβάτι της κι άνοιξε ένα παλιό ημερολόγιο της μαμάς της. Της το είχε δώσει λίγο πριν πεθάνει. Είπε ότι ήταν το πιο 67

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

πολύτιμο πράγμα που είχε, είχε όλα της τα μυστικά. Το άνοιξε και ήταν γεμάτο από τα ωραία, καλλιγραφικά γράμματα της μητέρας της. Έλεγε σε πολλά σημεία πόσο πολύ αγαπάει τον πατέρα και ότι η καλύτερή της μέρα ήταν όταν γεννήθηκε η Φοίβη.

Καθώς διάβαζε, συγκινήθηκε από το πόσο παραστατικά τα περιέγραφε η μαμά της. Με δάκρυα στα μάτια αποκοιμήθηκε και ήταν σε βαθύ ύπνο σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Ένα ελαφρύ χτύπημα την ξύπνησε. Κατάλαβε ότι είχαν φτάσει. Κοίταξε έξω από το παρά68

ΟΙ ΑΛΛΟΙ... ΚΙ ΕΓΩ

θυρο και φαινόταν η Σκόπελος. Σηκώθηκε αμέσως και μάζεψε τα πράγματά της. Όπως περνούσε από το μπάνιο, είδε το πρόσωπό της, ακόμη κλαμένο ήταν! Το έπλυνε γρήγορα πήρε το κλειδί και πετάχτηκε στο διάδρομο. Έτρεξε στις σκάλες και αντίκρισε μία μάζα ανθρώπων. Περιμένανε ανυπόμονα να ανοίξει η μπουκαπόρτα να βγουν όλοι έξω. Βγαίνοντας από την πύλη αντίκρισε τα καταπράσινα δέντρα της Σκοπέλου. Θαμπώθηκε από την ομορφιά της. Προσπάθησε σπρώχνοντας τον κόσμο να περάσει λίγο πιο μπροστά, για να πάρει λίγο αέρα. Ήθελε να φύγει από όλους αυτούς τους ανθρώπους για να μπει μέσα στα στενά σοκάκια του χωριού. Καθώς τριγυρνούσε προσπαθώντας να βρει κάτι, αλλά χωρίς να κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια, είδε το όνομα που έψαχνε! Καθόταν μπροστά στην πόρτα και δεν πίστευε ότι επιτέλους βρισκόταν μπροστά στο σπίτι του συγγενή της που τόσο ανυπομονούσε να δει. Χωρίς να χάνει λεπτό έτρεξε και χτύπησε το κουδούνι. Περίμενε, η πόρτα άνοιξε, η Φοίβη δεν άντεξε και δάκρυα χαράς κύλησαν από τα μάτια της κι ένα χαμόγελο εμφανίστηκε καθώς έβλεπε την απορημένη έκφραση του συγγενή της. Του έδωσε το χαρτί που είχε γραμμένες τις πληροφορίες που

χρησιμοποίησε για να τον βρει. Αυτός τις διάβασε και την κοίταξε σαν να της ζητούσε κι άλλες εξηγήσεις. Η Φοίβη άρχισε να του εξηγεί όλη της την ιστορία της. Καθώς ο θείος της, ή και κηδεμόνας της πια, κατάλαβε ότι η ιστορία της ήταν μεγάλη την πήρε μέσα και της έδωσε κάτι να πιει. Συζητούσαν με τις ώρες ώσπου ο θείος της την πήγε στο καινούργιο της δωμάτιο. Η Φοίβη μόλις κοίταξε έξω από το παράθυρο αντίκρισε μια παραλία με κρυστάλλινα νερά και έμεινε με ανοιχτό το στόμα επειδή στην Αθήνα δεν είχε δει ποτέ τέτοιες παραλίες. Ο θείος της είδε πόσο της άρεσε η παραλία κι επειδή αγάπησε τη Φοίβη από την πρώτη στιγμή κι ήθελε να την κάνει ευτυχισμένη, της πρότεινε να πάνε στη θάλασσα. Η Φοίβη άρχισε να πετάει από τη χαρά της. Χαρούμενοι και οι δύο που είχαν ο ένας τον άλλον άρχισαν να κατεβαίνουν το δρόμο για την παραλία…

Αλίκη

Άπλωσα το χέρι μου για να απαλύνω το φριχτό πόνο. Ωχ…Μα πού βρίσκομαι; Το μόνο που βλέπω είναι καθρέφτες και μια πόρτα. Προχωράω προς τον καθρέφτη για να δω αν έχω τραυματιστεί 69

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

αλλά… δε βλέπω τίποτα! Μα… είμαι αόρατος; Χμ… μάλιστα… αόρατος! Άνοιξα την πόρτα και βγήκα. Kάτι μ’ έσπρωξε προς τα μέσα. Ήμουν μέσα σ’ ένα στρόβιλο… μια χρονομηχανή. Γύρω μου έβλεπα εικόνες και χρονολογίες…

2009… 2008… 2007… 2006 και τότε πετάχτηκα μέσα σε μια εικόνα. Βρισκόμουν σε ένα βράχο στην παραλία της Μηλιάς στη Σκόπελο… πριν από 3 χρόνια! Έβλεπα την Αλίκη, έδειχνε αγχωμένη, της έγνεψα αλλά δε με κοίταξε. Μα βέβαια! Πώς να με δει; Ήταν εκεί και η παρέα του Κώστα! Τους είχα ξεχάσει! Μετά από ένα καλοκαίρι είχαν εξαφανιστεί και από τότε η Αλίκη δε μας ξαναμίλησε για αυτούς. Όλοι φορούσαν το μαγιό τους εκτός από την Αλίκη. Η Λήδα την κοιτούσε ειρωνικά. «Δε θα βουτήξεις μαζί μας;» είπε, « Φοβάσαι;» συνέχισε ο Σπύρος. «Εμ… Δε θέλω. Μην πάτε…» τους είπε η Αλίκη. «Πάμε παιδιά, ας μην ασχολούμαστε με κότες!» είπε ο Κώστας. Τα παιδιά την κοίταξαν για μια στιγμή απαξιωτικά. Έτρεξαν προς την άκρη του βράχου χαχανίζοντας δυνατά. Τα μάτια της βούρκωσαν, έδειχνε τρομοκρατημένη. Τότε έπεσαν ουρλιάζοντας ενθουσιασμένα στη θάλασσα. Τα μάτια της καρφώθηκαν στα μυτερά βράχια. Όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα. Κατάλαβε πως

ήταν μόνη της. Το τρομαγμένο πρόσωπό της σκλήρυνε. Αλλά τα μάτια της ήταν ακόμη γεμάτα πανικό. Κάτι φάνηκε ανάμεσα στα κύματα, ήταν η Λήδα, φώναζε κι έκλαιγε. «Έρχομαι» ψέλλισε η Αλίκη. Ξαφνικά η αγωνία την κατέκλυσε, από πού θα πήγαινε; Θα προλάβαινε να κατεβεί για να πάει στην παραλία κι από εκεί να τους σώσει; Το νερό έπνιγε τη Λήδα σιγά σιγά. Η μόνη της ελπίδα ήταν να βουτήξει από εκεί που ήταν. Από το βράχο. Προχώρησε στην άκρη και γάντζωσε τα πόδια της. Ο ήλιος έκαιγε το πρόσωπό της και ο αέρας φυσούσε δυνατά. Ξεκούμπωσε το παντελόνι της και το πουκάμισό της βιαστικά, αποκαλύπτοντας το μαγιό της. Καμπύλωσε την πλάτη της, τίναξε τα πόδια της και βούτηξε. «Όχι, Αλίκη!» ξέφυγε από το στόμα μου. Είχε ήδη πέσει. Την έβλεπα που με τόση αγωνία προσπαθούσε να φτάσει τη Λήδα. Την έβγαλε έξω. Ευτυχώς δεν ήταν αναίσθητη. Η Λήδα κοιτούσε την Αλίκη με γουρλωμένα μάτια, τα χείλη της ήταν μοβ. Έτρεμε. Η Αλίκη δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Γύρισαν και δυο προς τον Κώστα που τις πλησίαζε κρατώντας τον ώμο του. «Βοήθεια!» ακούστηκε. «Ο Σπύρος!», τινάχτηκε ο Κώστας αλλά σταμάτησε κρατώντας τον ώμο του, βογκώντας. Η Αλίκη σηκώθη72

ΟΙ ΑΛΛΟΙ... ΚΙ ΕΓΩ

κε κι έτρεξε προς το μέρος που ακούστηκε η φωνή. Πίσω από το βράχο ήταν ο Σπύρος ξαπλωμένος στην άμμο. Είχε χτυπήσει το σβέρκο του, μια πληγή διακρινόταν κάτω από τα μαλλιά του. «Π-π-πονάω! Τι κάθεσαι και με κοιτάς;», «Σσσς!» του απάντησε η Αλίκη λίγο εκνευρισμένη και τρομοκρατημένη. Γύρισε πίσω της και είδε τον Κώστα να στέκεται εκεί. «Η Λήδα!», ανάσαινε γρήγορα, «Δεν αναπνέει!». Η Αλίκη κοκκάλωσε, «Κινητό! Ένα τηλέφωνο!» μονολόγησε. Ο Κώστας χωρίς να πει κουβέντα έτρεξε και άρχισε να ψαχουλεύει την ψάθινη τσάντα μιας κυρίας που μόλις είχε βουτήξει στη θάλασσα. Πήρε το κινητό της κι έτρεξε προς την Αλίκη. Το άρπαξε στα χέρια της και κάλεσε γρήγορα το 166: «Χρειαζόμαστε ένα ασθενοφόρο στην παραλία της Μηλιάς! Επείγον!», «Ερχόμαστε!» απάντησε μια γυναικεία φωνή. Ο Κώστας βοήθησε τη Λήδα να σηκωθεί στα πόδια της. Η Αλίκη προσπάθησε να πείσει το Σπύρο να βγει από το νερό. Αυτός την κοίταξε βλοσυρά και της είπε να τον παρατήσει ήσυχο. Η Αλίκη ανακουφίστηκε όταν ακούστηκε η σειρήνα του ασθενοφόρου. Το ασθενοφόρο φάνηκε πίσω από τους θάμνους αλλά… προσπέρασε. Τα χάσανε! Η Αλίκη έτρεξε από πίσω ουρλιάζοντας «Εδώ!». Το ασθενοφόρο φρέναρε απότομα

κι έκανε στροφή. Οι πόρτες άνοιξαν και δύο μεγαλόσωμοι άντρες βγήκαν έξω με φορεία. Κουβαλήσανε τη Λήδα και το Σπύρο που διαμαρτυρόταν. Ο Κώστας πήδηξε στο ασθενοφόρο. Αυτό έφυγε βιαστικά. Η Αλίκη έπιασε το κεφάλι της ζαλισμένη χωρίς να δει την κυρία που έβγαινε από τη θάλασσα. Η κυρία περπάτησε προς το μέρος της. Το πρόσωπό της πήρε μια εκνευρισμένη έκφραση. Η γυναίκα κρατούσε τα κατάξανθα μαλλιά της μουρμουρίζοντας κάτι σε μια ξένη γλώσσα. Η Αλίκη συνειδητοποίησε ότι κρατούσε το κινητό της κυρίας. Η γυναίκα σήκωσε τη γροθιά της και άρχισε να της μιλάει απειλητικά. Η Αλίκη άρχισε να τρέχει και η γυναίκα την κυνηγούσε, ώσπου φάνηκε ένας άντρας που άρχισε να τρέχει προς το μέρος τους. «Αμάν!» φώναξε η Αλίκη τρομαγμένη. Ο άντρας όμως την προσπέρασε κι έπιασε απ’ τους ώμους τη φρενιασμένη από θυμό γυναίκα, που σταμάτησε λαχανιασμένη. Κάτι της είπε σε αυτή την ξένη γλώσσα και αμέσως η γυναίκα χαλάρωσε. Γύρισε προς την Αλίκη και της είπε να επιστρέψει το κινητό σε εκείνη με μια περίεργη ξενική προφορά. Η Αλίκη άπλωσε το χέρι της και η γυναίκα πήρε το κινητό. Μετά έφυγε με τον άντρα της και η Αλίκη κάθισε στην άμμο ξεφυ73

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

76

ΟΙ ΑΛΛΟΙ... ΚΙ ΕΓΩ

ο Μάρκος, αλλά ο Αλέξης! Πώς έγινε αυτό;» - Μπείτε γρήγορα στην τάξη!! Φώναξε η καθηγήτρια.

- Σήμερα θα γράψουμε το περίφημο τεστ στα μαθηματικά! «Ποιο τεστ; Δεν έχω διαβάσει τίποτα γι’ αυτό το περίφημο τεστ. Τι περίεργο όμως, νιώθω ότι είμαι έτοιμος! Πήγα να κάτσω στη θέση μου όταν θυμήθηκα πως δεν είμαι ο Μάρκος! Προχώρησα προς τη θέση του Αλέξανδρου, κάθισα. Η κυρία άρχισε να μοιράζει τα τεστ, έφτασε κι η σειρά μου. Είχα μια περίεργη αίσθηση, δεν είχα καθόλου άγχος, όπως συνήθως, αλλά ένιωθα έτοιμος ν’ απαντήσω ολόσωστα. Πράγματι, το έκανα! Βγήκαμε διάλειμμα, όλοι γύριζαν να με χαιρετήσουν σαν να ήμουν φίλος τους. Έπαιξα με τους άλλους κρυφτό και κυνηγητό. Όλοι με ήθελαν μαζί τους στο παιχνίδι. Είδα σε μια γωνιά της αυλής το Μάρκο να κάθεται μόνος του, τον λυπήθηκα. Σκέφτηκα: «Τόσο μόνος είμαι τελικά;» Πλησίασα και του ζήτησα να έρθει κι αυτός να παίξουμε μαζί. Οι άλλοι μου είπαν «όχι!». Τους ρώτησα γιατί να μην παίξει κι αυτός μαζί μας; - Είναι πολύ ενοχλητικός στο παιχνίδι. Μιλάει σε όλους άσχημα και μας βρίζει. Θέλει να κάνει τον αρχηγό. Θέλει να κάνουμε όλοι ό,τι θέλει αυτός. Καταντάει

σώντας. Άρχισε να γελάει και να κλαίει συγχρόνως. Ήταν εξαντλημένη. «Πρέπει να πάω σπίτι», μουρμούρισε. Με το που μπήκε σπίτι το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν η Φοίβη, μια κοπέλα που είχε μετακομίσει πριν από λίγες μέρες στη Σκόπελο. «Πάμε για βουτιές στη Μηλιά αύριο το πρωί; Δεν έχω ξαναπάει αλλά ο θείος μού είπε ότι είναι όμορφα. Αλλά… δεν του είπα ότι θα πάμε για βουτιές…», πρόσθεσε χαχανίζοντας. «Δεν είναι πολύ ωραία εκεί για βουτιές, ασ’ το καλύτερα!» «Εντάξει… Τα λέμε!» είπε κι έκλεισε. Η Αλίκη σύρθηκε ως το δωμάτιό της, έκλεισε απαλά την πόρτα της. Είχε βραδιάσει. Έπεσε στο κρεβάτι της και την πήρε ο ύπνος. Ήταν η πρώτη φορά μέσα στη μέρα που την έβλεπα γαληνεμένη. Άρχισε ν’ αναπνέει ρυθμικά. «Συγγνώμη», ψιθύρισα. Ένιωθα τόσο… αλαφρωμένος και ήρεμος… άφησα μια γλυκιά ζαλάδα να με κατακλύσει.

Ο κόσμος του Αλέξανδρου

- Καλημέρα, Αλέξανδρε !

- Καλημέρα, Κώστα! «Ποιος Αλέξανδρος; Γιατί με χαιρετάει αυτός; Δεν είναι φίλος μου!» Τρέχει γρήγορα στις τουαλέτες ξαφνιασμένος και γεμάτος ερωτήματα. Κοιτάζει στον καθρέφτη… «Τι γίνεται εδώ πέρα; Δεν είμαι 77

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

με κι εσύ! Αλλά κρατήθηκα, θυμήθηκα το όνειρο. Είπα πως πρέπει ν’ αλλάξω και πρέπει να το τηρήσω. Αυτό το όνειρο ήταν η πραγματικότητα!»

- Τίποτα, απλώς είδα ένα όνειρο, παράξενο. Γιατί πονάει το κεφάλι μου; - Σκόνταψες καθώς έτρεχες σε μια πέτρα και χτύπησες το κεφάλι σου.

- Δε θυμάμαι τίποτα.

- Είναι λογικό αφού χτύπησες στο κεφάλι, θα μείνεις δυο μέρες στο νοσοκομείο.

εκνευριστικός. Δεν τον αντέχουμε. Είναι καλύτερα να κάθεται μόνος του, του αξίζει! «Τόσο αντιπαθής είμαι, λοιπόν; Εγώ θέλω μόνο να τραβήξω την προσοχή και το ενδιαφέρον τους. Και τελικά μένω μόνος. Πρέπει να το διορθώσω.»

- Ας του δώσουμε μία ευκαιρία, είπα στα παιδιά. Με κοίταξαν σαν να μου έλεγαν «Δεν γίνεται τίποτα!» αλλά μου είπαν: - Εντάξει! Ας κάνουμε μια υποχώρηση. Αφού το λες εσύ, ας του δώσουμε μια ευκαιρία. «Τελικά ο Αλέξανδρος χωρίς να κάνει τον αρχηγό, είναι αρχηγός. Όλοι τον αγαπάνε και τον σέβονται.»

- Τι θα παίξουμε, Αλέξανδρε; Με ρώτησαν τα άλλα παιδιά.

- Ό,τι θέλετε!

- Κρυφτό, είπαν όλοι μαζί!!

- Α! Ωραία!

- Πέεεντε, δέεεεκα, δεκαπέεεεντε, είιιικοσι… Φτου και βγαίνω! Ο Μάρκος τρέχει να κρυφτεί. Σκουντουφλάει σε μια πέτρα, χτυπάει το κεφάλι του και μένει εκεί. Ξυπνάει και βρίσκεται στο νοσοκομείο. Η μητέρα του είναι δίπλα και τον κοιτάζει με ανησυχία: - Μάρκο, παιδί μου, γιατί έχεις ιδρώσει, τι έπαθες; «Μου ήρθε να της πω, παράτα

Πέρασαν οι δυο μέρες και ο Μάρκος βγήκε από το νοσοκομείο. Ήταν όμως ακόμη λίγο αδιάθετος και τον πήγαν στο σπίτι. Η μητέρα του τού έβαλε θερμόμετρο, είχε 37,5 πυρετό. Το επόμενο πρωί πήγε στο σχολείο, είχε λίγο άγχος πώς θα αντιμετωπίσει τα παιδιά. Όταν έφτασε στο σχολείο χαμογελαστός και με καλή διάθεση όλοι χάρηκαν που τον είδαν κι εκείνος κατάλαβε το λάθος που έκανε τόσα χρόνια. Κατάλαβε πόσο σημαντικοί είναι γι’ αυτόν οι φίλοι. Ότι χωρίς φίλους δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή. Όλοι χρειάζονται κάποιον να τους υποστηρίζει, κάποιον να τους χαμογελά ακόμα και στις πιο άσχημες στιγμές!

80

κρυφή ταυτότητα έξοδα πληρωμένα; Και για τους πέντε μαθητές μου; Α, μάλιστα. Θα το σκεφτώ και θα σας τηλεφωνήσω. Γεια σας! Άφησε το ακουστικό στη θέση του σκεφτικός.

- Τι θα λέγατε για ένα ταξιδάκι στη Βραζιλία; Ποιος ξέρει από ποδόσφαιρο; - Εγώ ξέρω πολλά, είπε ο Στίβεν.

- Ναι, αλλά εσύ δε θα έρθεις, ούτε ο Μάικ. Έχω μόνο τρία δωρεάν εισιτήρια και θα πάρω μαζί μου μόνο τον Καρλ, τον Τζωρτζ και τον Έντι.

- Για ποιο λόγο θα πάμε εκεί και πότε; ρώτησε ο Έντι. Εκείνη τη στιγμή ο Στίβεν και ο Μάικ έριξαν στον καθηγητή ένα άγριο βλέμμα κι αποχώρησαν.

- Την άλλη εβδομάδα, για να πάρουμε συνέντευξη από τον Πεκταρίνιο.

- Τι; Από τον Πεκταρίνιο; Τον

- Καλησπέρα σας, κύριε Ρόμπερτ Λούις, θα θέλαμε να μας μιλήσετε για τη ζωή σας ως επιτυχημένος δημοσιογράφος. Από πότε ασχολείστε με αυτό το επάγγελμα; - Από την παιδική μου ηλικία επειδή αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες και… μμμ…

- Τι εννοείτε; Ο καθηγητής αγριοκοίταξε τους πέντε μαθητές του λέγοντας: - Μην είσαι τόσο αδιάκριτος.

- Μα εσείς μας μάθατε να είμαστε αδιάκριτοι.

- Μη μου αντιμιλάτε γιατί θα βρεθείτε σε πολύ δύσκολη θέση. Εμένα με ξέρουν όλοι! Εγώ είμαι ο καλύτερος δημοσιογράφος της Νέας Υόρκης! Εγώ είμαι ο καλύτερος του κόσμου. Εγώ… Και ξαφνικά το τηλέφωνο χτύπησε.

- Οικία Ρόμπερτ Λούις, σας ομιλεί ο ίδιος. Πού; Ποιον; Αποκλείεται! Πόσα δολάρια είπατε; Τα 81

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

γεις. Όλος αυτός ο κόσμος να με ρωτάει συνέχεια για τη ζωή μου και για την επιτυχία μου κι εγώ να πρέπει να δώσω αυτόγραφα και ν’ απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά. Κοιτάζω το τοπίο γύρω μου με αηδία. Τόσα χρόνια κρατάω κρυφή την καταγωγή μου και, μα τα πτυχία μου, κάνω πολύ καλά. Πώς κατάντησε η Βραζιλία! Βάζω στοίχημα ότι θα μπορούσα να την αγοράσω όλη, αν ήθελα. Ευτυχώς σε λίγο θα φτάσω στο ξενοδοχείο μου και δε θα χρειάζεται να βλέπω πια μέσα στα στενάκια όλη αυτή τη φτώχεια και την παρακμή, θα διώξω

αρχηγό της Εθνικής Βραζιλίας; Απίστευτο! Είπε ο Καρλ. Ο Τζωρτζ ήταν σκεπτικός.

- Μα εσείς μας λέγατε πως μισείτε τη Βραζιλία και το ποδόσφαιρο. Θα πρέπει να πήρατε πολλές χιλιάδες δολάρια γι’ αυτή τη συνέντευξη, είπε τελικά καχύποπτα.

- Αν θες να έρθεις, αυτό δε σε αφορά.

Το ταξίδι

Φτάσαμε επιτέλους. Το ταξίδι ήταν πολύ κουραστικό. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι διάσημος, ειδικά μέσα σε ένα αεροπλάνο απ’ όπου δεν μπορείς να φύ84

ΚΡΥΦΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

το άγχος μήπως κάποιος μου επιτεθεί και με σκοτώσει. Αυτό θα είναι μεγάλο πλήγμα για τη δημοσιογραφία και τους θαυμαστές μου! Ουφ! Επιτέλους μακριά από τη φτώχεια. Μάλλον στην επόμενη στροφή θα φανεί το πολυτελές ξενοδοχείο.

- Τι σκέφτεστε τόση ώρα; ρώτησε ο Καρλ.

- Τις ερωτήσεις που θα κάνω στον Πεκταρίνιο κι έπειτα δε σε αφορά!

- Τους καημένους τους φτωχούς, εσείς τι λέτε γι’ αυτές τις συνθήκες ζωής; - Εμένα δεν με ενδιαφέρουν αυτά,

μόνο η συνέντευξη με ενδιαφέρει και αφήστε με να σκεφτώ. Αυτοί φταίνε εξάλλου για την κατάσταση στην οποία ζουν. Κατεβείτε, φτάσαμε. Το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά από ένα πολυτελές κτήριο. Αυτό είναι το καλύτερο ξενοδοχείο της Βραζιλίας; Στη Νέα Υόρκη ούτε το πιο μικρό ξενοδοχείο δεν είναι σαν αυτό! Μπήκα μέσα βιαστικός: - Ξυπνήστε με αύριο στις εννιά και σαράντα επτά! είπα στο ρεσεψιονίστα.

Πρώτη μέρα

Το πρωί κατά τις 10 άκουσα 85

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

- Πού είσαι, άνθρωπέ μου; Πριν τελειώσω τη φράση μου, μού απάντησε.

- Χίλα συγγώνμη, ντεν κατάλαμπε τι είπε χτες κύριος, ντεν μιλάει αγγιλικά, ντεν καταλαμπαίνει αγγιλικά! μου είπε μισοβραζιλιάνικα μισοαγγλικά και αποφάσισα να μην ασχοληθώ άλλο. Ετοιμαστήκαμε γρήγορα, φάγαμε το πρωινό μας και ξεκινήσαμε για την παλιά γειτονιά του Πεκταρίνιο ώστε να έχουμε όλες τις

ένα θόρυβο από το δωμάτιο του καθηγητή κι έτρεξα να δω τι συμβαίνει.

- Έχουν περάσει 13 λεπτά από την ώρα που είχα πει να με ξυπνήσουν. Τζωρτζ, πήγαινε αμέσως να παραπονεθείς στον ρεσεψιονίστα. Κατεβαίνοντας βιαστικά, για να αποφύγω την κατσάδα, συνάντησα τον ρεσεψιονίστα να ανεβαίνει τη σκάλα ιδρωμένος. Του φώναξα αγριεμένος στα αγγλικά: 86

ΚΡΥΦΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

σε την κάμερα, πρέπει να έχουμε πολύ υλικό! Φτάσαμε στο σπίτι που γεννήθηκε ο Πεκταρίνιο. Η γειτονιά αυτή ξεχώριζε από τις υπόλοιπες. Μόλις σταμάτησε η λιμουζίνα, ένα τσούρμο ανθρώπων μας περιτριγύρισε. Μας κοιτούσαν περίεργα. Σκισμένα ρούχα, χαλασμένα δόντια, βρομερή ανάσα, ρυτιδιασμένα πρόσωπα, πληγωμένα χέρια… Ο καθηγητής όλη αυτή την ώρα

πληροφορίες για τη συνέντευξη. Είναι περίεργο να βλέπεις τόση φτώχεια μέσα από μία λιμουζίνα… Κατεστραμμένα σπίτια, συμμορίες, λασπωμένοι δρόμοι, λυπημένος κόσμος, παιδιά με όπλα και τσιγάρα, άνθρωποι να κοιμούνται στα πεζοδρόμια, πτώματα στα στενά, έμποροι ναρκωτικών, παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο ξυπόλυτα με κουρέλια, βρόμικα παρατημένα ρούχα…

- Σε λίγο φτάνουμε, διέκοψε τις σκέψεις μου ο καθηγητής, ετοίμα87

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

του είχα ξεφύγει! Αλλά… μάλλον είχα χαθεί… Όλη την υπόλοιπη μέρα έψαχνα το ξενοδοχείο. Όταν επιτέλους το βρήκα είχε πια βραδιάσει. Έπεσα για ύπνο εξαντλημένος…μία συνηθισμένη μέρα του παρελθόντος…

ήταν σκεφτικός και σιωπηλός. Τι να σκεφτόταν άραγε; Μέσα από το πλήθος ένα παιδί γονάτισε μπροστά στον καθηγητή. Του ζήτησε λεφτά. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο καθηγητής το κοίταξε λυπημένα και του έδωσε μια χούφτα ριάλ. Η μέρα πέρασε γρήγορα. Βγάζαμε συνέχεια φωτογραφίες και βίντεο. Όταν κουραστήκαμε πήγαμε στο ξενοδοχείο και ξαπλώσαμε για να είμαστε ξεκούραστοι την επόμενη μέρα.

Το όνειρο

- Μαμά μου δίνεις ένα τσιγάρο; - Άσε τα τσιγάρα για λίγο και δούλευε.

- Καλά… όμως τι να κάνω; - Βρες από κάπου λεφτά, δε με νοιάζει από πού!

- Εντάξει…

- Τρέχα! Φτάσαμε έξω από το μοτέλ.

- Ληστεία! φώναξα. Σιγά σιγά, όπως πάντα, με τους πυροβολισμούς μας τους καθαρίσαμε όλους. Γύρισα στο σπίτι με τα χέρια γεμάτα λεφτά και αίμα. Επιτέλους με άφησαν να καπνίσω… Ντριν! Ντριν! Ντριν! 8:32!

Δεύτερη μέρα

Από το βράδυ είχα βάλει το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις οχτώ και τριάντα δύο για να μην συμβεί το χθεσινό. Πρέπει να μπω στο κλίμα της Βραζιλίας, γι’ αυτό θα πάω μια βόλτα στη γύρω συνοικία. Έστριψα σ’ ένα στενάκι και είδα κάτι απαίσιο που μου έφερε στο μυαλό παλιές αναμνήσεις. Ήταν ένας έμπορος ναρκωτικών. Πούλαγε ναρκωτικά σε ένα νεαρό παιδί. Ξαφνικά το παιδί με κοίταξε μ’ ένα φοβισμένο ύφος και ο άντρας άρχισε να με κυνηγά. Τότε κατάλαβα πόσο αγύμναστος ήμουν. Ολόκληρος καθηγητής, διάσημος δημοσιογράφος, και δεν μπορούσα να τρέξω δυο τετράγωνα! Έστριψα σε ένα άλλο στενό, αλλά δε σταμάτησε να με κυνηγά. Στο επόμενο στενό κατάλαβα ότι τα είχα καταφέρει,

Τρίτη μέρα

Τι όνειρο κι αυτό; Ξύπνησα ιδρωμένος. Σήμερα επιτέλους είναι η μεγάλη μέρα. Η συνέντευξη. Ετοιμαστήκαμε και ξεκινήσαμε. Σε περίπου μία ώρα φτάσαμε στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο Πεκταρίνιο μας υποδέχτηκε. Ήταν φιλόξενος και ζεστός.

- Καλησπέρα σας, κύριε Ρόμπερτ Λούις! Καθήστε εδώ!

90

ΚΡΥΦΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Καθήσαμε.

- Καλησπέρα! Είστε έτοιμος για τη συνέντευξη; - Βέβαια!

- Ας αρχίσουμε. Λοιπόν, από πότε παίζετε ποδόσφαιρο; - Από πολύ μικρή ηλικία, αν και όχι πάντα με μπάλα…Τέλος πάντων…

- Έχετε αγωνιστεί με πολλές ομάδες, ποιες από αυτές σας άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις; - Όλες, αλλά πιο πολύ η Μπαρτσελόνα.

- Πού γεννηθήκατε; - Σε ένα χωριό της Βραζιλίας.

- Αααα… και εγ… πώς ήταν η ζωή σας εκεί; - Ήταν πολύ δύσκολη, όμως χάρη στο ποδόσφαιρο κατάφερα να επιβιώσω. Αλλά γιατί δεν τελειώσατε τη φράση σας; - Επειδή… μπερδεύτηκα. Ας συνεχίσουμε τη συνέντευξη…

- Μα, είμαι σίγουρος ότι κάτι θέλατε να πείτε. Συνεχίστε, μη ντρέπεστε!

- Αλήθεια, δεν ήθελα να πω κάτι!

- Ελάτε τώρα…

- Καλά… αφού με αναγκάζετε… κι εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα φτωχό χωριό της Βραζιλίας…

- Πλάκα κάνετε; ρώτησε ο Τζωρτζ έκπληκτος.

- Η αλήθεια είναι πως όχι, αλλά δεν ντρέπομαι… δε χρειάζεται

να ντρέπεσαι για την καταγωγή σου! Ειδικά αν έχεις περάσει άσχημες καταστάσεις κι έχεις καταφέρει να επιβιώσεις και να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου… ο μόνος λόγος ντροπής είναι ότι όταν ήρθαν τα πλούτη μπροστά μου, άφησα την οικογένεια και τους φίλους μου πίσω…

- Δε χρειάζεται να ντρέπεστε! Ο καθένας θα αντιδρούσε έτσι αν έφευγε από αυτό το μαρτύριο και έβρισκε μπροστά του τη διασημότητα και την πολυτέλεια, επίσης όμως, ο καθένας θα ήθελε να μάθει για τη ζωή που περάσατε. το υπονοούμε - Κατάλαβα νο! Ας ξεκινήσω λοιπόν! Όταν ήμουν μικρός ζούσα σε φαβέλα. Εκείνη η περίοδος ήταν μια από τις δυσκολότερες της ζωής μου. Ληστείες, ναρκωτικά τσιγάρα… φόνοι, φτώχεια, επιδημίες, βρομιά… εξαθλίωση…

- Μπορείτε να μας περιγράψετε μία μέρα της καθημερινότητας σας; - Εντάξει. Το πρωί ξυπνούσα νωρίς και άρχιζα τις δουλειές. Και τι δουλειές; Ληστείες! Ληστεύαμε μοτέλ και μαγαζιά. Τρώγαμε ελάχιστα, ό,τι είχαμε κλέψει. Παίζαμε ποδόσφαιρο με δεμένα κουρέλια και, αν ποτέ κλέβαμε, με καμιά μπάλα της προκοπής. Κυνηγούσαμε φορτηγά που κουβαλούσαν τρόφιμα και γκαζάκια. Οι φίλοι μου 91

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

παράνομα. Ξεκίνησα να δουλεύω για να μαζέψω λεφτά. Μετά, ξέρετε τι έγινε…

- Πολύ ενδιαφέρον! Η ζωή σας θα ήταν πολύ ωραία ιδέα για ένα θαυμάσιο ντοκιμαντέρ! είπε ο Καρλ. Η ιδέα του μου φάνηκε πολύ ωραία και έτσι ξεκινήσαμε τη δουλειά. Το ντοκιμαντέρ είχε πολλή επιτυχία και έτσι το φτωχό χωριό, που έζησα την παιδική μου ηλικία, δεν είναι πια φτωχό!

κρατούσαν όλων των ειδών τα όπλα ενώ εγώ προσπαθούσα να μην παρασύρομαι. Το μεσημέρι κάναμε τις δουλειές του σπιτιού. Οι γονείς μου με χτυπούσαν. Το απόγευμα πάλι παρανομίες και το βράδυ ξαπλώναμε πάνω στο κρύο πάτωμα και κοιμόμασταν.

- Και πότε πήγατε στη Νέα Υόρκη; - Όταν ήμουν 18 χρονών αποφάσισα να σπουδάσω δημοσιογραφία. Πήγα στη Νέα Υόρκη

94

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωµός» – Αθήνα 2009