dsolomos_2007_stiskiatisakropolis

Στη σκιά της Ακρόπολης Φωτογραφικό οδοιπορικό των μαθητών της Δʹ Τάξης

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα, Ιούνιος 2007

Στη σκιά της Ακρόπολης Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» Κείμενα και εικόνες: οι μαθητές της Δʹ Τάξης 2006-2007 Επιμέλεια κειμένων: Μαρία - Έλσα Μπουκάλα, Καλλιρρόη Παπαθέου - Μπουκάλα Καλλιτεχνική επιμέλεια: Κώστας Παπαλέξης Στοιχειοθεσία - Σελιδοποίηση - Παραγωγή: www.SpecialPrintings.com

© Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός», 2007 Κανάρη 33 & Αμοργού, 153 43 Αγ. Παρασκευή Τηλ.: 2106396791. Φαξ: 2106395205 www.dsolomos.gr Απαγορεύεται η κατά οποιονδήποτε τρόπο αντιγραφή, φωτοανατύπωση, ολική ή μερική αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση και εν γένει κάθε εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη.

Στη σκιά της Ακρόπολης Φωτογραφικό οδοιπορικό των μαθητών της Δʹ Τάξης

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα, Ιούνιος 2007

Τα ψηλά τείχη…

… και πίσω ξεπροβάλλει ο Παρθενώνας …

… αιώνες τώρα.

Στα Προπύλαια …

… οι ακούραστες κολόνες …

… βρίσκονται υπό προστασία.

Ο Παρθενώνας …

… το δώρο της Αθήνας στη θεά της …

… πάντα όμορφος, είτε με συννεφιά, είτε με λιακάδα.

Τι ρυθμός είναι;

Με τόσα σχήματα; Ιωνικός.

Οι σκαλωσιές, το μάρμαρο και ο Αττικός ουρανός.

… και το φως.

Το Ερέχθειο.

Παιχνίδια με το φως.

Τι συμβαίνει μ’ αυτό το φάτνωμα;

… και η ιερή ελιά. Το δώρο της Αθηνάς.

Ακούραστες εδώ κι αιώνες…

…στηρίζοντας με χάρη.

Μια ηρωική πράξη!

Το σύμβολο της θεάς, και της Αθήνας.

Η πολεμική πλευρά της Αθηνάς. Το άτυχο άλογο κατασπαράσσεται από το βασιλιά των ζώων.

Περιμένοντας τους θεατές.

Από τα ρωμαϊκά χρόνια.

Στα πόδια της Ακρόπολης, το θέατρο του Διονύσου.

Η ορχήστρα, και η θυμέλη.

Το πανάρχαιο θέατρο.

Το Ηφαιστείο (Θησείο) στο λόφο του Αγοραίου Κολωνού.

Και οι στύλοι του Ολυμπίου Διός.

Ο Αρδηττός, το Στάδιο…

…και το Αστεροσκοπείο.

Ο Λυκαβηττός…

Απέναντι από την Ακρόπολη…

Στη σκιά της Ακρόπολης

Και, παφ! Να, μπροστά μου μια πόλη που είχα δει δυμα. Τα γέννησα τη μέρα που γιόρταζαν τα Παναθήναια. Προς τιμήν της θεάς Αθηνάς. στο όνειρό μου! Ναι ! Αυτή είναι! Η Αθήνα! Έχω πάει πίσω στο χρόνο! Τα Παναθήναια γιορτάζονται κάθε χρόνο και κάνουν θυσίες για τη θεά Αθηνά. Μα το πιο ωραίο Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι βρίσκομαι στην μέρος της γιορτής είναι η πομπή. Στην πομπή αρχαία Αθήνα. Τώρα; Πρέπει να δουλέψω για να παίρνουν μέρος όλοι οι Αθηναίοι. Οι κοπέλες απ’ μπορέσω να ζήσω. Αρχικά βοηθώ τις μαμάδες να τις πιο πλούσιες οικογένειες της Αθήνας υφαίνουν μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Δουλεύω σε σπίτια έναν πέπλο, και τον βάζουν πάνω σ’ ένα καράβι πλουσίων και όλα τα παιδάκια με αγαπούν πολύ. με ρόδες. Το καράβι αυτό αρχίζει την πορεία του απ’ το νεκροταφείο της Αθήνας, τον Κεραμεικό, Με λένε Αφροδίτη. Κρίμα, σήμερα δεν μπορώ και την τελειώνει στην Ακρόπολη όπου ντύνουν να βγω έξω. Θα μου μάθει η μητέρα μου να ματο άγαλμα της θεάς με το νέο πέπλο. γειρεύω, κι έχω και να καθαρίσω το δωμάτιο του αδελφού μου. Σ’ εμάς τα κορίτσια μάς μαθαίνουν Δυστυχώς, τώρα τα παιδιά μου είναι επτά χρονοικοκυριό και δεν μορφωνόμαστε. Τουλάχιστον νών, και το αγοράκι, ο Κίμωνας, πρέπει να πάει είμαι ακόμα μικρή και μπορώ να βγαίνω έξω. Ο αδελφός μου είναι στο Σχολείο. Κι ο πατέρας στην σχολείο με τον έμπιστο δούλο, το Μενέλαο, με τη γραφίδα και την πλάκα με κερί. Η γραφίδα είναι Αγορά. ένα εργαλείο με το οποίο χαράζουν πάνω στην πλάκα με κερί, και από τη μια μεριά είναι μυτερό Βρήκα έναν ωραίο Αθηναίο, ψηλό, έξυπνο, σοφικι από την άλλη πλατύ. Έτσι, από τη μια μεριά στή. Που διδάσκει τη ρητορική και την πολιτική χαράζει, κι από την άλλη σβήνει. τέχνη. Και γέννησα δύο αξιαγάπητα μωράκια δί-

Φτιάξαμε αρνί. Του αδερφού μου του άρεσε πολύ, αλλά τώρα βγήκε έξω με τον φίλο του τον Κλέοβη. Ο πατέρας δυστυχώς δε δοκίμασε γιατί είναι σε συμπόσιο. Θα πιούνε κρασί, θα φάνε καλά, θα ακούσουν τις αυλητρίδες που παίζουν τον αυλό, και θα συζητήσουν και θα διασκεδάσουν πολύ. Και ο Περικλής πολύ καλή δουλειά έκανε στην Αθήνα, ολοκλήρωσε τα Μακρά Τείχη που ένωσαν την Αθήνα, τον Πειραιά και το Φάληρο.

Στον πάνω όροφο είναι τα δωμάτια των παιδιών, του Κίμωνα και της Αντιγόνης. Στον όροφο τα δωμάτια των μεγάλων, και στο υπόγειο τα δωμάτια των ξένων. Η Αφροδίτη κι εγώ, η Αντιγόνη, τρέχουμε ως την Αγορά. Δεν είναι κανείς. Είναι πολύ αργά. Νυστάζουμε, αλλά δε χάνουμε το κουράγιο μας. Συνεχίζουμε και τέλος εξαντλημένες, κουρασμένες και παγωμένες φτάνουμε στα Προπύλαια. Μπροστά μας βλέπουμε το άγαλμα της Αθηνάς. Τα ζαφειρένια μάτια της και το ψηλό της κοντάρι λάμπουν στην πανσέληνο. Μετά προχωρούμε στον Παρθενώνα. Πάνω στη ζωφόρο του είναι ανάγλυφη η πομπή των Παναθηναίων. Περιτριγυρίζουμε τους ναούς, και φτάνουμε σε μια προεξοχή του βράχου. Από κει βλέπουμε την ασημένια θάλασσα, καθώς πέφτει το φως του φεγγαριού πάνω της,

Κοιτάζω πίσω και βλέπω ότι είμαι στην Ακρόπολη. Προχωρώ λίγο με το άλογο και βλέπω μια επιγραφή «Προς Αθήνα». Και βλέπω τους ανθρώπους με χιτώνες και με φουστίτσες. Πηγαίνω σ’ ένα ξενοδοχείο και κλείνω ένα δωμάτιο. Το βράδυ ακούω απ’ το διπλανό κτίριο μια γιορτή. Δεν έχω ιδέα τι είναι, γιατί δε διάβαζα ιστορία όταν ήμουν μικρή. Δεν καταλαβαίνω τι λένε οι άνθρωποι. Λέω απομέσα μου «μιλούν αλαμπουρνέζικα». Σήμερα θα πάει ο αδελφός μου, ο Ήφαιστος, στην παλαίστρα. Θα γυμναστεί εκεί. Σήμερα είναι και Είναι δύσκολη η ανάγνωση των κειμένων, αφού τα γενέθλιά του. Θα το γιορτάσουμε με μεγάλο είναι ένα μονοκόμματο πράμα από κεφαλαία φαγοπότι. Φοράμε τους πιο ωραίους χιτώνες μας γράμματα. Όμως σιγά σιγά τα παιδιά μαθαίνουν και περιμένουμε τους φίλους μας. Το φαγοπότι να διαβάζουν καλύτερα με τη βοήθεια του γραμαρχίζει. Γέλια, φωνές, μουσικές, μυρωδιές και ματιστή, που είναι ο δάσκαλος της ανάγνωσης, τραγούδια. της αριθμητικής και της γραφής. Κι έχουν κι έναν άλλο δάσκαλο, τον κιθαριστή, που τους διδάσκει Σήμερα είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ο Ήφαιτο χορό και τη μουσική. στος θα πάρει μέρος. Του ευχόμαστε καλή τύχη κι αυτός φεύγει με τον πατέρα. Είμαστε γεμάτοι Τα μικρά παιδιά ακούνε όμορφες ιστορίες. Όχι με αγωνία. Είναι απόγευμα. Βλέπουμε τον πατέρα δράκους και ιππότες, όχι με πολέμους και καταμε τον Ήφαιστο στεφανωμένο με κλαδιά ελιάς κι στροφές, ούτε ναυμαχίες, αλλά τα ομηρικά έπη έναν κατάλευκο χιτώνα. Τα μάτια μας γεμίζουν και μύθους του Αισώπου. Τα παιδιά κάθονται δάκρυα. ανυπόμονα και ήσυχα για να δουν και να ακούσουν. Η ζωή είναι ήρεμη, αλλά ένα νέο σπάζει την ησυχία. Έσπασε η συνθήκη με τους Πέρσες. Κι έτσι Η κόρη μου η Αντιγόνη μένει στο σπίτι, με βοηξεσπά ένας πόλεμος που θα κρατήσει τριάντα ένα θάει και μαθαίνει νοικοκυριό. Μόνο στις μεγάλες χρόνια. Τριάντα ένα χρόνια πολέμου. Τριάντα ένα γιορτές βγαίνουμε από το σπίτι, και ποτέ μόνες. χρόνια πείνας. Δεν σας συστήθηκα! Είμαι στραΤο σπίτι είναι πλούσιο. Στο σαλόνι είναι η εστία. τηγός της Αθήνας. «Να πάρουμε το στόλο και να

πάμε στην Περσία με το μισό στρατό, και να αφήσουμε για άμυνα τον υπόλοιπο μισό», λέω στην Εκκλησία του Δήμου. «Οι Πέρσες είναι περισσότεροι», μου απαντούν. «Διακινδυνεύουμε πολλά, αλλά καλή ιδέα. Ίσως αν βάζαμε τοξότες να γινόταν κάτι.» «Τοξότες, ετοιμαστείτε με το σήμα μου. Πυρ!» Στους επόμενους μήνες φτάσαμε στο πιο ανατολικό κομμάτι της Περσίας. Μου λείπει η Αθήνα με την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα. Μου λείπουν οι συγγενείς μου, οι φίλοι μου. Α! Έρχεται μήνυμα. Και είναι χαρμόσυνο. Λέει: Η μάχη τελείωσε, στρατηγέ. Μπορούμε να γυρίσουμε στην Αθήνα. Όπως περπατώ στην αγορά ακούω έναν να μιλάει στο φίλο μου και να τον λέει Μενέλαο. Μετά πηγαίνω θέατρο κι ακούω κάποιους να φωνάζουν. Ρωτάω τι είναι αυτοί, και μου λένε «τραγωδοί». Όταν φτάνω στον Πειραιά, βλέπω πολλούς στρατιώτες να βγαίνουν από τα καράβια με κόκκινα ρούχα. Παραξενεύομαι γιατί οι Αθηναίοι στρατιώτες έχουν μπλε ρούχα. Και τότε όλοι με τα κόκκινα φωνάζουν: «Πάνω τους!» Και αρχίζει ο πόλεμος.

ρεί να μας πάει βόλτα. Εγώ δέχομαι μόνο αν μας πάει στην Εκκλησία του Δήμου. Έτσι και γίνεται. Βγάζω ένα σπίρτο, ανάβω ένα ξύλο και τους λέω ότι αν δεν σταματήσουν οι πόλεμοι, να γίνει Δημοκρατία, να ελευθερώσουν τους δούλους και ν’ αφήσουν τις γυναίκες να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες, θα τους κάψω. (Δεν είναι όμως αλήθεια, το κάνω για να φοβηθούν). Κι έτσι συμφωνούν. Περπατώ στα λασπωμένα δρομάκια της Αθήνας. Κατευθύνομαι προς την Αγορά. Όταν φθάνω, παρατηρώ ότι είναι όλοι άντρες. Αυτός εδώ φοράει μια περικεφαλαία και φαίνεται λίγο περίεργος. Βλέπω κάτι παιδιά που κρατούν κάτι πλάκες. Παρατηρώ ότι είναι αγόρια. Καλά, δεν υπάρχουν γυναίκες στην Αθήνα; Ανοίγει μια πόρτα και μπαίνω μέσα. Μου κάνει εντύπωση: αυτή η πόρτα ανοίγει προς τα έξω. Μια γυναίκα βγαίνει από την κουζίνα. Επιτέλους! Μια γυναίκα. Αλλά γιατί οι γυναίκες είναι μέσα στο σπίτι και οι άντρες έξω;

Α, τι βαρετά που είναι να είσαι κορίτσι, κάθεσαι μέσα στο σπίτι μια ολόκληρη ζωή και επιβλέπεις τις δούλες. Οι μόνες μέρες που βγαίνεις έξω είναι Η Ακρόπολη έτσι μεγαλόπρεπη και φαντασμαγορι- οι δυο τρεις μεγάλες γιορτές. Οι φτωχές γυναίκή που είναι βλέπεις από κει πάνω ό,τι θες. Κάτω κες μπορούν να βγούν έξω, αλλά εγώ δεν είμαι απ’ τη μεγάλη και δροσερή σκιά της υπάρχουν τα φτωχή. Με λένε Περσεφόνη και ζω στην Αθήνα. γυμναστήρια και τα σχολεία. Στα σχολεία πηγαίΠαντρεύτηκα πριν έξι χρόνια και έχω ένα μικρό νουν παιδιά από επτά χρονών ως δεκαεπτά. Στα παιδί, τον Καλλικράτη και είμαι είκοσι τεσσάρων γυμναστήρια πηγαίνουν παιδιά από δεκαεπτά και χρονών. Αύριο θα ξυπνήσω πολύ πρωί και θα πάω άνω. Όπως πάντα έχουν την ξύστρα και το μπουστην αγορά μεταμφιεσμένη σε άντρα, και μη με καλάκι με το λάδι. Πιο μακριά φαίνονται οι άντρες, ρωτήσετε τι θα κάνω αν μου πουν να γράψω κάτι. στο λιμάνι, στην αγορά και στα χωράφια. Από την Ξέρω να γράφω. Μου έκανε κρυφά μαθήματα ο άλλη μεριά οι δούλοι. Δουλεύουν γεμάτοι ιδρώτα αδερφός μου. και σκόνη κουβαλώντας βαρέλια και εργαλεία. Ρωτώ τη φίλη μου τη Ναυσικά: Από τι είναι χτιΣ’ ένα παγκάκι κάθονται δυο κορίτσια. Πιάνω σμένο το σπίτι σας; Από λάσπη και άψητα τούφιλίες μαζί τους. Η Μελένια, είναι ξανθιά με βλα, μου λέει. Αυτή είναι η μαμά μου, μου λεει γαλανά μάτια, και η Σελήνη είναι μελαχρινή. Ο ύστερα. Και μου δείχνει μια όμορφη κοπέλα με μπαμπάς τους είναι αμαξάς και μαθαίνω ότι μπο- μακριά καστανά μαλλιά πιασμένα σε δύο πλεξού-

δες. Εκείνη μας λέει να παίξουμε ήσυχα, γιατί θα διαβάσει τους Μύθους του Αισώπου στο μικρό αδερφό της Ναυσικάς. Είμαι από ένα φτωχό χωριουδάκι της Μακεδονίας, κι έρχομαι στην Αθήνα. Εδώ κάνω πολλούς φίλους. Πηγαίνουμε στην Αγορά και συζητάμε πολλά θέματα για την πόλη. Προσπαθώ να βρω μια καινούρια ανακάλυψη που θα τη χαιρόμασταν όλοι. Εγώ και οι φίλοι μου θα γινόμασταν πλούσιοι και θα είχαμε όλες τις ανέσεις. Περνούν τα χρόνια, κι έρχεται η κρίσιμη στιγμή. Ανακαλύπτω ένα πράγμα που το παίζουν όλοι. Το ποδόσφαιρο.

Τα σπίτια είναι χτισμένα δεξιά κι αριστερά χωρίς ρυμοτομία. Μπορεί σ’ ένα από αυτά τα σπίτια να ζουν οι πρόγονοί μας. Ξαφνικά ακούω να χτυπά μια πόρτα. Σκέφτομαι, και θυμάμαι ότι η πόρτα ανοίγει προς τα έξω, κι ο άνθρωπος χτυπά για να κάνουμε άκρη να ανοίξει την πόρτα. Η Αθήνα είναι μια μικρή πόλη και οι δρόμοι της στενοί. Βλέπω κάτι πλοία να πλησιάζουν. Λέω, εντάξει, θα είναι Φοινικικά πλοία που κάνουν εμπόριο. Πάω στο λιμάνι, και ξαφνικά καταλαβαίνω ότι δεν έχουν φοινικικά πανιά. Τρέχω και το λέω σ’ έναν στρατηγό, το Μιλτιάδη. Αυτός καταλαβαίνει ότι κάτι κακό συμβαίνει. Πάει στο Μαντείο των Δελφών και του λένε ότι άμα κάνετε πόλεμο θα πεθάνετε. Οι άντρες όμως δεν ακούν κι αρχίζουν τον πόλεμο. Κάποια στιγμή ο πόλεμος τελειώνει και όλοι γυρίζουν πίσω. (Μερικοί βέβαια πέθαναν).

Εγώ με τους φίλους μου πάμε κάθε πρωί στο σχολείο όπου μαθαίνουμε πολλά πράγματα με τους παιδαγωγούς. Μόλις μεγαλώσουμε πηγαίνουμε στην παλαίστρα και μετά πηγαίνουμε στην Αγορά, όπου συζητούμε για τα πολιτικά. Το βράδυ πηγαίνουμε στα συμπόσια όπου μας καλούν οι φίλοι μας. Μόλις μεγαλώσουμε κι άλλο γινόμαστε σοφι- Βλέπω ανθρώπους γύρω μου να πουλάνε και να στές και διδάσκουμε πολλά πράγματα στους νέους. αγοράζουν, να τρέχουν και να περπατούν, να γελάνε και να κλαίνε. Μα το πιο όμορφο πράγμα που βλέπω είναι η Ακρόπολη. Δεν είναι κατεΗ ζωή εδώ είναι διαφορετική. Τα σπίτια είναι στραμμένη, ούτε ένα κομμάτι δε λείπει, γι αυτό απλά, πολλά όμως είναι ωραία. Είναι μια μέρα μ’ αρέσει πολύ. Η Μαρία και γω βρίσκουμε το που έχει ήλιο και γίνεται πόλεμος. Δυο κοριτσάπιο ωραίο σπίτι να ζήσουμε. Είναι κάτω από την κια, η Λίλα και η Λόλα δεν πηγαίνουν σχολείο κι Ακρόπολη. έχουν βγει στην αυλή που δεν είναι μεγάλη. Αρχίζει να βραδιάζει. Τότε όμως μας φωνάζει ένας Τα κορίτσια δεν πάνε σχολείο και τα αγόρια πάνε. δούλος και μας λέει να πάμε να κοιμηθούμε. Το Τι τυχερά που είναι τα κορίτσια! Αλλά κάτι κάνουν επόμενο πρωί ξυπνάμε και ο πόλεμος τέλειωσε, κι αυτά. Μαθαίνουν να μαγειρεύουν και να νοικονικήσαμε. Και τα λάφυρα του πολέμου γίνονται κυρεύουν. Τελικά είναι πολύ σκληρή η ζωή. Μου δικά μας. αρέσει που γυμνάζονται οι άντρες, αλλά δεν μου αρέσει που είναι γυμνοί. Σιγά μην πάω να γυμναΤέλος πάντων η Αγορά έχει πολύ ωραία πράγματα. Έχει πολύ ωραία αγγεία, και μελανόμορφα και στώ γυμνός. Γιατί δεν παίζουν ποδόσφαιρο; Τόσο άσχετοι είναι; Πάντως έχουν πολύ ωραίο σώμα. ερυθρόμορφα. Τα μελανόμορφα είναι με μαύρες μορφές, και τα ερυθρόμορφα με κόκκινες. Εγώ έχω ένα ερυθρόμορφο. Η ζωή εδώ είναι πολύ δια- Δεν ξέρω τίποτα γι αυτό το μέρος. Είμαι μία μέτοικη. σκεδαστική.

Στη σκιά της Ακρόπολης Φωτογραφικό οδοιπορικό των μαθητών της Δʹ Τάξης Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός»

Δάφνη Ασλανίδη, Μικέλα Αϊζενστάιν, Δημήτρης Βόβλας, Βασιλιάνα Γεωργάκη, Οδυσσέας Δημητρίου, Πέτρος Δημητρακόπουλος, Ηλίας Ζόμπολας, Ελένη Κοντού, Αριάννα Καρανικόλα, Πέπη Κετικίδου, Γιώργος Καζάντζας. Ευγενία Κλαδούχου, Χάρης Κατσικογιάννης, Ιζαμπώ Κρέμου, Άρτεμις Καραγκούνη, Μαρία Κούλογλου, Διονύσης Λιβανός, Λουκάς Λίτσος, Μιχαήλ Μαρκομιχελάκης, Άννα Μπάμπαλη, Ίρις Νικηφοράκη, Νεφέλη Παπάζογλου, Στέλλα Παπαϊωάννου, Δήμητρα Παπαπέτρου-Ποριώτη, Νικόλας Σιμόπουλος, Ειρήνη Σπηλιώτη, Ελεάνα Στρούθου, Χρήστος Τρίκης, Δανάη Φουλάνη, Άννα Φίλου, Μινέλενα Χριστοπούλου.

Eκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα, Ιούνιος 2007