dsolomos_2007_kaimeiskalytera

…και μεις καλύτερα

56

…και μεις καλύτερα Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός»

1

…και μεις καλύτερα

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» Κείμενα και εικόνες: οι μαθητές της ΣΤʹ Τάξης 2006-2007 Επιμέλεια κειμένων: Μαρία - Έλσα Μπουκάλα Καλλιτεχνική επιμέλεια: Κώστας Παπαλέξης Στοιχειοθεσία - Σελιδοποίηση - Παραγωγή: www.SpecialPrintings.com

© Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός», 2007 Κανάρη 33 & Αμοργού, 153 43 Αγ. Παρασκευή Τηλ.: 2106396791. Φαξ: 2106395205 www.dsolomos.gr Απαγορεύεται η κατά οποιονδήποτε τρόπο αντιγραφή, φωτοανατύπωση, ολική ή μερική αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση και εν γένει κάθε εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη.

2

…και μεις καλύτερα

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» 3

4

Αντί προλόγου Τα παιδιά πολύ στενοχωρήθηκαν και κίνησαν για να βρουν το βότανο που θα έκανε καλά τον πατέρα τους. Ύστερα ο Λύκος είπε στην Κοκκινοσκουφίτσα πως έπρεπε να φύγει γιατί τον περίμενε η Γιαγιούλα για τσάι και μπισκότα. Φωνάζει τον μπάτλερ της για να την τσιμπήσει, να δει και να πιστέψει ότι είναι αλήθεια. Ως υπάκουος αυτός την τσιμπάει! Αυτή ουρλιάζει απ’τον πόνο και συνειδητοποιεί πως είναι αλήθεια. Το άλλο πρωί ο Τζακ ξύπνησε μέσα σ’ένα κλουβί. Είδε την Αλεπού να τον κοιτάζει. Ο Πιτσιμπλόμ άνοιξε με ξόρκι την πόρτα, άρπαξε την πραγματική κρυστάλλινη σφαίρα κι άρχισε να τρέχει προς το σπίτι του. Καλή διασκέδαση…

5

Αχιλλέας Δαμιανίδης Βασιλίνα Δαπόλα Παναγής Κλαδούχος Κατερίνα Νέζη Μελίνα Οβαλίδη Θέμης Πετρόπουλος Βάσια Φερεντίνου

6

ΤΙ ΤΡΙΑ, ΤΙ ΕΞΙ, ΤΙ ΕΝΝΙΑ;

Κ

άποτε, τα παλιά τα χρόνια, υπήρχε ένα ζευγάρι. Το ζευγάρι αυτό είχε τρεις γιους. Το Ρέμπελο, τον Τσέμπελο και τον Κέμπελο. Ήταν μια βροχερή νύχτα του Γενάρη, όταν ο πατέρας αρρώστησε βαριά. Τα παιδιά πολύ στενοχωρήθηκαν και κίνησαν για να βρουν το βότανο που θα τον έκανε καλά. Ο πατέρας τους τούς είπε ότι το φάρμακο προερχόταν από το λουλούδι «Πετρόλιους Μπακλαβάκιους.» Το λουλούδι αυτό φύτρωνε στις σπηλιές και το φύλαγε η φυλή των νάνων Βαγδάκ. Τα παιδιά πήραν, έτσι λοιπόν, την απόφαση να πάνε να το βρούνε. Ο δρόμος είναι μακρύς και τα παιδιά νιώθουν μεγάλη κούραση. Ξαφνικά, κοιτάζουν στα πόδια τους, και τι να δουν; Ένα στρατό από μικροσκοπικά πλασματάκια! Ο Ρέμπελος αμέσως σήκωσε το ανθρωπάκι που στεκόταν πιο μπροστά απ’ όλα τα άλλα.

– Άσε με κάτω, κατάσκοπε των Αμερίμπελων, είπε το πλασματάκι. Για να σκοτώσετε το βασιλιά μας, θα πρέπει πρώτα να σκοτώσετε όλους εμάς!

– Μα εμείς, ούτε κατάσκοποι είμαστε, ούτε εσάς ούτε το

βασιλιά σας ξέρουμε, και ούτε θέλουμε να τον σκοτώσουμε, απάντησε ο Κέμπελος.

– Μήπως ξέρετε πού βρίσκεται το λουλούδι «Πετρόλιους Μπακλαβάκιους»; ρώτησε ο Τσέμπελος. Το χρειαζόμαστε, αλλιώς ο πατέρας μας θα πεθάνει.

– Εμείς έχουμε το λουλούδι που ψάχνετε. Δεν μπορούμε όμως να σας το δώσουμε, γιατί τότε ο βασιλιάς μας θα πεθάνει. Το λουλούδι το έχουμε καλά κρυμμένο, και κάθε μέρα ένας νάνος πηγαίνει και παίρνει το χυμό του. Ο βασιλιάς μας πάσχει εδώ και χρόνια από μια περίεργη ασθένεια που δεν έχει γιατρειά. Χίλιους δρυΐδηδες φέραμε απ’ όλες τις σπηλιές της γης, και όλοι το ίδιο είπαν: «Ανίατη!» Και την ονόμασαν «Βασιλοτεμπελητιδοβαρεμάρα». Μας είπαν μάλιστα και τη θεραπεία για να ζει. Κάθε μέρα να του πηγαίνουμε φαΐ, ποτό, να μη τον βλέπει μάτι ανθρώπου και να πίνει το χυμό του λουλουδιού «Πετρόλιους Μπακλαβάκιους». Έτσι, εμείς δουλεύουμε μες στις σπηλιές, νύχτα και μέρα, για να έχει ο βασιλιάς «Βαρέλας Ξαπλάριους» όλα τα καλά, απάντησε ο νάνος.

7

– Αν γιατρέψουμε το βασιλιά σας, θα μας δώσετε το λουλούδι για να γιατρέψει κι αυτό τον πατέρα μας; ρώτησε διστακτικά ο Κέμπελος.

– Δεν μπορείτε να τον κάνετε καλά! Έχουμε προσπαθήσει πολλές φορές! Αλλά αν θέλετε, προσπαθήστε κι εσείς, δεν πιστεύω όμως ότι θα τα καταφέρετε, είπε ο νάνος και τον άφησαν κάτω. Τα τρία αδέλφια ζήτησαν λίγο χρόνο για να σκεφτούν κι αφού συζήτησαν σιγανά μεταξύ τους, είπαν στους νάνους: – Αφήστε μας να μείνουμε τρεις μέρες μαζί σας κι αν δεν τα καταφέρουμε, αποφασίζετε τι θα μας κάνετε. Οι νάνοι συμφώνησαν. Ξέρετε, φαίνονταν σκληροί και άγριοι, παρά το μέγεθός τους, αλλά κατά βάθος ήταν αγαθοί. Τόσο αγαθοί που είχαν πιστέψει τον ακαμάτη βασιλιά τους, ότι ήταν άρρωστος. Κι είχαν πιστέψει και τους δρυΐδηδες, που τους πλήρωνε ο βασιλιάς, για να επιβεβαιώνουν το ψέμα του. Το σχέδιο λοιπόν των τριών παιδιών ήταν μέσα σε λίγες μέρες, να αποδείξουν στους νάνους την αλήθεια. Οι νάνοι έδωσαν ένα σπίτι στα τρία αδέρφια κι από ένα φαναράκι στον καθένα και πήγαν να πουν τα νέα στο βασιλιά τους. Ο βασιλιάς, κρυμμένος σε μια σκοτεινή γωνιά, όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε κάποιος να του μιλήσει, με το που άκουσε τα νέα, ταράχτηκε τόσο πολύ, που ακόμη και οι ίδιοι οι πιστοί υπήκοοί του άρχισαν ν’ απορούν για την αλλόκοτη συμπεριφορά του. Διέταξε λοιπόν ο βασιλιάς μερικούς νάνους του παλατιού, να παρακολουθούν τα παιδιά ξαγρυπνώντας. Οι νάνοι ως πιστοί στο βασιλιά τους αξιωματικοί, πήγαν 8

και στάθηκαν έξω απ’ το σπίτι, μήπως κι ακούσουν ή δουν τίποτα. Όλη την πρώτη μέρα οι νάνοι φρουροί κάθονταν έξω απ’ το σπιτάκι. Την επόμενη μέρα παραξενεύτηκαν, γιατί δεν ακουγόταν μιλιά κι αποφάσισαν να χτυπήσουν την πόρτα. Όμως κανείς δεν τους άνοιξε και γι’ αυτο έσπρωξαν την πόρτα για να μπουν μέσα. Τα τρία αδέρφια καθόντουσαν χάμω και με το που είδαν τους νάνους σηκώθηκαν αμέσως τρομαγμένα.

– Τι θέλετε εσείς εδώ; ρώτησε ο Κέμπελος.

– Γιατί μπήκατε στο σπίτι; συμπλήρωσε ο Ρέμπελος.

– Ε, παραξενευτήκαμε που δεν σας ακούγαμε!… και αποφασίσαμε να μπούμε μέσα! απάντησε ο ένας νάνος και καθησυχασμένοι οι δυο νάνοι έφυγαν. Όταν βγήκαν απ’ το σπιτάκι, ο ένας είπε: – Συμπαθητικοί φαίνονται!

– Εμένα πάντως μου φαίνονται ύποπτοι, Μπίνκγο Ντίνγκο, απάντησε ο άλλος νάνος. Κι εκεί που οι δυο νάνοι κάθονταν έξω από το σπιτάκι 9

και συζητούσαν, ξάφνου ανοίγει η πόρτα και βγαίνουν τα τρία αδέρφια – Πρέπει να σας πούμε κάτι! λέει αποφασιστικά ο Ρέμπελος.

– Κατ’ αρχάς πέστε μας πώς σας λένε ! πετάχτηκε ο Κέμπελος.

– Εμένα με λένε Μπίνγκο Ντίνγκο και το φίλο μου Μπόλι Μπίνγκο.

– Ωραία! Λοιπόν, Μπίνγκο Ντίνγκο και Μπόλι Μπίνγκο, δεν πρέπει να ταραχτείτε με αυτό που θα σας πούμε αλλά... ο βασιλιάς σας πιστεύουμε πως είναι απατεώνας ! Σας εκμεταλλεύεται επειδή είστε καλοκάγαθοι, και πληρώνει τους δρυΐδηδες για να επιβεβαιώνουν το ψέμα του. Οι δύο νάνοι με το που άκουσαν τα λόγια των παιδιών άρχισαν να τρέμουν και ν’ αλλάζουν χρώμα. Αφού άλλαξαν όλα τα χρώματα της Ίριδας, χαρακτηριστικό της φυλής 10

– Μάλλον, είπε ο Μπόλι Μπίνγκο.

– Όμως θα μπορούσατε να μας πάτε στον βασιλιά σας; ρώτησαν τα παιδιά.

– Γιατί; Αφού λέτε ότι είναι ψεύτης! απάντησαν οι νάνοι.

– Ναι, αλλά θέλουμε να τον γνωρίσουμε.

– Ωραία τότε ακολουθήστε μας, αλλά μην πείτε τίποτα στους άλλους νάνους.

– Εντάξει! Οι νάνοι έδειξαν στα παιδιά τον δρόμο προς το παλάτι το οποίο ήταν στο πιο ψηλό σημείο του χωριού, δηλαδή αρκετά μακριά από το σπιτάκι που είχαν δώσει στα παιδιά. Όταν έφτασαν τα παιδιά στο παλάτι ζήτησαν από τους αξιωματικούς να δουν το βασιλιά.

– Δεν γίνεται, απάντησαν εκείνοι. Ο βασιλιάς μας αρνείται να τον δει κανείς, μέχρι να θεραπευτεί από την αρρώστια που πάσχει.

– Ωραία ας μην τον δούμε. Μπορεί τουλάχιστον να έρθει εδώ φορώντας μια κουκούλα ώστε να μην φαίνεται το πρόσωπό του; Έτσι ο αξιωματικός πήγε να φωνάξει το βασιλιά. Του είπε τι ζήτησαν τα παιδιά και αυτός συμφώνησε. Βγήκε λοιπόν φορώντας έναν κατάμαυρο μανδύα. Ο πονηρός Κέμπελος κρατούσε ένα αγκάθι και έκανε μια γρατζουνιά στο χέρι του βασιλιά. Έτρεξε γαλάζιο αίμα αντί για κίτρινο που είχαν πει οι νάνοι στα παιδιά. Πεπεισμένα τώρα πια τα παιδιά ότι ο βασιλιάς ήταν ψεύτης, έφυγαν. Την επόμενη κιόλας μέρα έδωσαν στο βασιλιά χυμό πορτοκάλι αντί για το χυμό του λουλουδιού και δεν έπαθε απολύτως τίποτα.

τους, με φωνή βραχνή είπε ο Μπίνγκο Ντίνγκο: – Αποκλείεται! Ο βασιλιάς μας δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο!

– Ναι! συμπλήρωσε ο Μπόλι Μπίνγκο. Η φυλή των Βαγδάκ, η δική μας φυλή, εμπιστεύεται το βασιλιά της. Θα πρέπει να μας το αποδείξετε. Τα παιδιά σκέφτηκαν για λίγο και ύστερα ο Κέμπελος είπε: – Αφήστε το βασιλιά σας μία μέρα χωρίς το χυμό του λουλουδιού, να δούμε τι θα πάθει. Σκεφτείτε επίσης ότι το όνομα του βασιλιά σας δεν έχει την ίδια κατάληξη με τις καταλήξεις των δικών σας ονομάτων.

– Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό! πετάχτηκε ο Μπίνγκο Ντίνγκο. Όσο για την κατάληξη του ονόματός του, ξέρουμε ότι όλοι οι βασιλιάδες έχουν ξεχωριστό όνομα από τους υπηκόους τους για να ξεχωρίζει η βασιλική καταγωγή τους. Όλα αυτά είναι γραμμένα στα τρομερά και σπουδαία βιβλία του βασιλιά. Ακόμα, και το αίμα των βασιλιάδων μας είναι κίτρινο ακριβώς όπως του βασιλιά μας του κιτρινοαίματου.

– Και πώς είστε τόσο σίγουροι για τον βασιλιά σας; Έχετε δει τα περίφημα βιβλία του ή το αίμα του; ρώτησε ο Κέμπελος.

– Τελικά νομίζω πως πρέπει να δοκιμάσουμε Μπίνγκο Ντίνγκο, είπε με παρακαλεστική φωνή ο Μπόλι Μπίνγκο. Βαρέθηκα πια σαν αγγελιοφόρος, κάθε μέρα να του φέρνω το χυμό του λουλουδιού.

– Άρα αυτό σημαίνει πως θα το κάνετε; ρώτησε ο Ρέμπελος αυτή τη φορά.

11

του για να του κρύβει το πρόσωπο. Όμως είδαν τα νοήματα που τους έκαναν οι τρεις καινούριοι φίλοι τους και κατάλαβαν ότι έπρεπε να φύγουν. Δεν απομακρύνθηκαν πολύ για να μπορούν να ακούνε και να παρακολουθούν τα λόγια και τις κινήσεις του βασιλιά. Αγριεμένος, σχεδόν έξαλλος, ο βασιλιάς, είπε στα τρία αδέλφια: – Εσείς τώρα μικρά και ανόητα παιδιά θα μπείτε στα σκοτεινά μπουντρούμια για το υπόλοιπο της ζωής σας.

– Μα πριν μας φυλακίσεις για πάντα στα σκοτεινά σου μπουντρούμια άκουσε αυτό, είπε ο Ρέμπελος: Τις μέρες που είμαστε εμείς εδώ έχουμε καταλάβει ότι δεν είσαι τίποτα περισσότερο παρά ένας κοινός ψεύτης βασιλιάς, που εκμεταλλεύεται με το χειρότερο τρόπο το λαό του. Όμως θέλουμε σαν τελευταία χάρη ένα πράγμα να μας πεις, πριν να μας φυλακίσεις. Αφού είσαι βασιλιάς, γιατί τα κάνεις όλα αυτά, γιατί κοροϊδεύεις το λαό σου αφού μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις, όποτε θέλεις; – Τέτοιου είδους ερωτήματα δεν θα πρέπει να σας απασχολούν. Το μόνο που θα πρέπει να σας νοιάζει από εδώ και πέρα είναι πώς θα περνάτε την ώρα σας, όλη την υπόλοιπη ζωή σας, εκεί κάτω στα σκοτεινά, υγρά και τρομακτικά κελιά σας, είπε ο βασιλιάς.

– Ναι, όμως..., ψέλλισε ο Κέμπελος.

– Ησυχία! είπε ο βασιλιάς και φώναξε τους λίγους, αλλά πιστούς ακόμη σ’ αυτόν νάνους να πάρουν τα αδέλφια και να τα φυλακίσουν. Ύστερα από ώρες στα σκοτεινά και υγρά κελιά τα τρία παιδιά άκουσαν μια λεπτή και σιγανή φωνούλα.

Δεν κατάλαβε ότι αυτό που έπινε ήταν φυσικό χυμός πορτοκάλι και δεν ήταν το καθημερινό του φάρμακο-δυναμωτικό από το λουλούδι. Οι νάνοι είδαν με τα ίδια τους τα μάτια ότι ο βασιλιάς τους δεν έπαθε απολύτως τίποτα, αγανάκτησαν, αλλά δεν είπαν κουβέντα. Ξεκίνησαν να πάνε στο λουλούδι μαζί με τα τρία αδέλφια που είχαν πια αρχίσει να τα εμπιστεύονται και να τα εκτιμούν. Στο δρόμο, καθώς πήγαιναν είδαν το στρατό των Αμερίμπελων. Οι Αμερίμπελοι ήταν αναπτυγμένος λαός, είχανε καταπέλτες και ζώα που κουβαλούσαν βαλλίστρες (μεγάλα τόξα). Ήταν πιο ψηλοί και φαίνονταν πιο εύσωμοι. Οι Βαγδάκ ετοιμάστηκαν για μάχη, αλλά οι Αμερίμπελοι μόλις είδαν τα τρία αδέλφια το έβαλαν στα πόδια κακήν κακώς, πιστεύοντας πως έχουν να κάνουν με τρία τέρατα. Τα παιδιά με τη βοήθεια των νάνων πήγαν και πήραν το λουλούδι που θα έσωζε τη ζωή του πατέρα τους. Στο γυρισμό, πηγαίνοντας δηλαδή για το χωριό των νάνων Βαγδάκ, συναντήθηκαν με ένα γέρο που τους φάνηκε γνωστός. Στο χέρι του είχε μια ουλή. Ήταν αναμφίβολα ο βασιλιάς Βαρέλας Ξαπλάριους. Αλλά γιατί ήταν εδώ; – Νομίζετε ότι είστε έξυπνοι; Νομίζετε ότι μπορείτε να με ξεγελάσετε με φυσικό χυμό πορτοκάλι; Εσείς ανεπρόκοποι νάνοι φύγετε από εδώ κι αφήστε με μ’ αυτά τα τρία παλιόπαιδα. Τα νανάκια δεν θέλησαν να υπακούσουν, γιατί είχαν πια βεβαιωθεί ότι ο τάχα δήθεν βασιλιάς τους, παρ’ όλο που δεν είχε πιει το χυμό του «Πετρόλιους Μπακλαβάκιους» ήταν εδώ μπροστά τους ζωντανός, αλλά πάλι με μια σκιά επάνω 12

– Ε, εσείς! Είμαι ο Μπίνγκο-Ντίνγκο κι έχω μαζί μου τα κλειδιά. Κάντε λίγα λεπτά υπομονή και θα σας ελευθερώσω. Ο Μπόλυ-Μπίνγκο είναι στην είσοδο της φυλακής και μας περιμένει μαζί με κάποιους άλλους νάνους που έχουν πειστεί από τα λόγια σας και τις ιδέες σας. Δεν πέρασαν ούτε δέκα λεπτά κι όλη η παρέα άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά για να ανταμώσει τους άλλους νάνους. Όμως πριν να φτάσουν στο τέλος της μεγάλης κυκλικής σκάλας, είδαν μια σκιά να κρατάει ένα κοφτερό σπαθί. Πλησίασαν έτοιμοι να αμυνθούν, όταν συνειδητοποίησαν πως αυτή η σκιά δεν ήταν άλλος από τον Μπόλυ-Μπίνγκο.

– Ελάτε, σας περιμένουμε, είπε το νανάκι. Οι Αμερίμπελοι έχουν συμμαχήσει με το βασιλιά μας, ενώ σχεδόν όλοι οι νάνοι έχουν επαναστατήσει με σκοπό την ανατροπή του βασιλιά.

– Μα, Μπόλυ-Μπίνγκο έχεις ακόμη το λουλούδι που σου δώσαμε πριν πάμε φυλακή, γιατί ας μη ξεχνάμε ότι ο πατέρας μας είναι πολύ άρρωστος και το έχει μεγάλη ανάγκη. Άλλωστε γι’ αυτό ήρθαμε ως εδώ! είπε ο Τσέμπελος, ο μικρότερος από τα τρία αδέλφια.

– Ναι, το έχω καλά φυλαγμένο, αλλά για να το πάτε στον πατέρα σας πρέπει να περάσετε από τη στρατιά των Αμερίμπελων που έχουν κατασκηνώσει λίγο πιο πέρα από τη φυλακή, είπε ο Μπόλυ-Μπίνγκο. Τελειώνοντας αυτές τις κουβέντες προχώρησαν και έφτασαν στην είσοδο της φυλακής, όπου συνάντησαν και τους υπόλοιπους νάνους. Όλοι μαζί ξεκίνησαν με τα λίγα όπλα που είχαν, αλλά με 13

14

– Καλή ιδέα! απάντησαν τα άλλα δύο αδέλφια.

– Όμως εάν σας πάρουν χαμπάρι… απόρησε ο ΜπόλυΝτίνγκο.

– Μην ανησυχείς, τον καθησύχασε ο Ρέμπελος, έχω το σχέδιό μου... Οι Αμερίμπελοι συνήθως φορούσαν μαύρες στολές και κράνη. Έτσι λοιπόν το σχέδιο του Ρέμπελου ήταν να ντυθούν με τις ίδιες στολές και αυτοί για να περάσουν ανάμεσα από το εχθρικό στρατόπεδο απαρατήρητοι. Ντύθηκαν λοιπόν με τα ρούχα που είχε κλέψει ο Μπίνγκο-Ντίνγκο από τους Αμερίμπελους και ξεκίνησαν σκυμμένοι για το δάσος, γιατί τα ρούχα τους έπεφταν λίγο μικρά και ήταν αρκετά πιο ψηλοί από τους Αμερίμπελους. Τα τρία αδέλφια πήραν ένα μονοπάτι που θα τους έβγαζε αρκετά πιο πέρα από το στρατόπεδο των Αμερίμπελων. Η διαδρομή μέσα στο δάσος ήταν δύσκολη. Υπήρχαν φίδια, αράχνες, σκορπιοί και πολλά άλλα έντομα που δυσκόλευαν τα παιδιά. Ξάφνου ακούνε τον Κέμπελο να φωνάζει: – Βοήθεια, βοήθεια, αυτό το φυτό μου έφαγε το παντελόνι!

– Μη φωνάζεις, ψιθύρισε ο Ρέμπελος, θα μας πάρουν χα... Και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του, να σου οι Αμερίμπελοι να τους κυνηγούν. Έτσι αρχίζει ένα κυνηγητό μέσα στο δάσος. Η κατάσταση ήταν δύσκολη, αλλά ευτυχώς οι φίλοι μας ήταν πιο μπροστά και κατάφεραν να τους ξεφύγουν. Ξαφνικά, εκεί που πίστευαν ότι είχαν σωθεί, βλέπουν μπροστά τους τη σκιά που είχαν δει και πριν. Ήταν ο βασιλιάς «Βαρέλας Ξαπλάριους».

αρκετό θάρρος να βαδίζουν προς το στρατό των Αμερίμπελων. Καθώς προχωρούσαν βαθιά μέσα στο δάσος άκουγαν τους Αμερίμπελους να ακονίζουν τα σπαθιά τους. Αμέσως ετοιμάστηκαν για μάχη.

– Μα, Μπίνγκο-Ντίνγκο, εμείς θέλουμε να πάμε το λουλούδι στον πατέρα μας, αλλά και να σας βοηθήσουμε, όμως αν καθίσουμε εδώ θα καθυστερήσουμε ή ακόμα χειρότερα θα..., είπε ο Κέμπελος.

– Μην ανησυχείτε, θα κρατήσουμε τους Αμερίμπελους μακριά σας, όσο εσείς θα απομακρύνεστε από το στρατόπεδο μας, είπε ο Μπίνγκο-Ντίνγκο.

– Κοιτάξτε... πετάχτηκε ένας νάνος.

– Οι Αμερίμπελοι! συμπλήρωσε ένας άλλος. Ήταν όντως οι Αμερίμπελοι με όλα τους τα πολεμικά μηχανήματα. Ξεπερνούσαν τους διακόσιους, ενώ οι νάνοι ήταν πολύ λίγοι. Ξαφνικά άναψαν φωτιές και μέσα από τις φλόγες φαίνεται μια σκοτεινή σιλουέτα. Ποιος να ήταν άραγε; Οι Αμερίμπελοι ήταν εξοπλισμένοι με πολύ καλύτερα όπλα από τους νάνους. Όπλα που οι νάνοι δεν είχαν καν σκεφτεί ότι μπορεί να υπάρχουν. Οι Αμερίμπελοι είχαν όμως ένα κακό. Μπορεί να φαινόντουσαν τρομακτικοί με τις μαύρες στολές, τις μεγάλες ασπίδες τους, τις άγριες φάτσες τους και το ύψος τους, καθώς ήταν ψηλότεροι από τους νάνους, όμως κατά βάθος ήταν θρασύδειλοι και πολεμούσαν για να κερδίσουν πλούτη και δύναμη.

– Γιατί να μην περάσουμε απαρατήρητοι μέσα από το σκοτεινό δάσος, ρώτησε ο Ρέμπελος, 15

– Νομίζατε ότι θα μου γλιτώνατε, ε; – Α, αυτό που κάθε λίγο και λιγάκι εμφανίζεται αυτός μπροστά μας δεν σας φαίνεται περίεργο; απόρησε ο Τσέμπελος. Ο βασιλιάς γέλασε και βγάζοντας το σπαθί του προκάλεσε το Ρέμπελο να ξιφομαχήσουν. Ο Ρέμπελος πάλεψε με το βασιλιά. Παρ’ όλα τα μαγικά κόλπα του βασιλιά, ο Ρέμπελος κατάφερε να τον σκοτώσει. Μέσα από το μανδύα του έπεσε στο χώμα ένας φάκελος. Ήταν κιτρινισμένος και είχε επάνω του μια κόκκινη κηλίδα. Πώς αλήθεια είχε φτάσει αυτό το γράμμα στα χέρια του βασιλιά; Αμέσως ο Ρέμπελος το άνοιξε και κοιτώντας το πάγωσε. Το γράμμα έγραφε: «Αγαπητά μου παιδιά, Ελπίζω με το ταξίδι που κάνατε να ωριμάσατε και να μάθατε την αλήθεια. Εάν ακόμη σας είναι άγνωστη, να ποια είναι: Πριν πολλά χρόνια, πριν γεννηθείτε εσείς, ήμουν βασιλιάς των νάνων της φυλής Βαγδάκ. Τότε είχαμε ειρήνη με τους Αμερίμπελους. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμη. Μια μέρα ήρθε ένας μάγος ως μάντης. Η φυλή μου τον πίστεψε, εγώ όμως όχι. Αλλά δεν έκανα τίποτα. Περίμενα να φύγει. Ένα βράδυ μπήκε στο δωμάτιό μου. Ξάφνου ξύπνησα, μα πριν προλάβω να αντιδράσω μου έριξε ένα ξόρκι, με καταράστηκε και πήρε τη μορφή μου. Ύστερα με εξόρισε από τη φυλή. Κι έτσι έφυγα. Ο μάγος παρέμεινε στη θέση μου και νομίζω πως εκεί συνεχίζει να είναι και σήμερα. Ελπίζω να τα καταφέρατε και να μην πάθατε κάτι κακό. Ήθελα να μη 16

με δείτε να πεθαίνω διότι σε έξι μέρες από τότε που φύγατε, με είχε καταραστεί ο μάγος ότι θα με σκότωνε με τα ίδια του τα χέρια. Και τώρα σας δίνω μια ευχή από τα βάθη της καρδιάς μου: Να προσέχετε ο ένας τον άλλο, να είστε τίμιοι άνθρωποι, γεροί και δυνατοί. Στη ζωή υπάρχουν πολλά. Πολλά που δεν έχετε ζήσει ακόμη. Ζήστε τα, χαμογελαστά, όπως σας θυμάμαι από μικρά. Ο Πατέρας σας Ριχάρδος Τυρόκαρδος» Τα παιδιά κατάλαβαν ότι ο πατέρας τους είχε πεθάνει. Πολύ λυπημένα αποφάσισαν να επιστρέψουν. Εκεί που περπατούσαν για το χωριό συνάντησαν τους νάνους και τους

εξήγησαν τι είχε συμβεί και τους διάβασαν το γράμμα τους πατέρα τους. Οι νάνοι στη συνέχεια τους είπαν ότι είχαν νικήσει τους Αμερίμπελους. Έτσι κίνησαν όλοι μαζί για το χωριό των Βαγδάκ. Εκεί τα τρία αδέλφια πήραν το θρόνο και από τότε όλα ήταν ειρηνικά μεταξύ των Βαγδάκ και των Αμερίμπελων, που ήξεραν ότι δεν θα μπορούσαν πια να πάρουν το λουλούδι «Πετρόλιους Μπακλαβάκιους». Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Και όπως πολλές ωραίες και περιπετειώδεις ιστορίες έτσι κι αυτή τελειώνει με ένα μεγάλο τσιμπούσι κάτω από τα δέντρα, στην πλατεία του χωριού Βαγδάκ.

17

Σοφία Βοργιά Θαλασσινή Βοσταντζόγλου Ειρήνη Ευθυμίου Στέφανος Ιορδανόπουλος Δημήτρης Κοντός Λουκάς Κουνούπης Μαθιός Στυλιανίδης

18

ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ (Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ)

Μ

– Ηρέμησε, Γιαγιούλα, ηρέμησε!

– Για-γιού-λα; Λύκε, εγώ είμαι ΜΟΝΟ 100 χρονών! Είπε εκείνη έξαλλη.

– Δεν είναι και λίγο..., της απάντησε ο Λύκος. Ωχ, μα... γιατί το είπε τώρα αυτό; Μόνο εκείνος το ξέρει. Η Γιαγιά από το θυμό της άρχισε να κλαίει και να τον χτυπάει πάλι με τη μαγκούρα της, αλλά και με την παντόφλα της. Ο Λύκος προσπάθησε να την ηρεμήσει, μα εκείνη όλο τον έδιωχνε. Πέρασαν δύο ώρες... πέρασαν άλλες δύο... και η Γιαγιά εκεί... έδινε τη μάχη της! Ξαφνικά σκέφτηκε πως ίσως τελικά ο Λύκος να είχε αλλάξει. Αλλά αμέσως άλλαξε γνώμη, πιστεύοντας πως αυτή η συμπεριφορά του θα ήταν στο κόλπο για να την καλοπιάσει και να την βάλει σαν λαχταριστό μεζέ στο πιάτο του. Έτσι, τελικά, τον έδιωξε κακήν κακώς! Έλα όμως που ο Λύκος τη συμπάθησε και ήθελε σώνει και καλά να τον συμπαθήσει κι αυτή! Γι’αυτό το λόγο άρχισε να της προσφέρει δώρα. Πρώτα της έφερε σκουλαρίκια. Αυτή τα αρνήθηκε:

ια φορά κι έναν καιρό, μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα, η Κοκκινοσκουφίτσα ξεκίνησε για το The Mall για ν’αγοράσει ψεύτικα λουλούδια από το ανθοπωλείο. Είχε πια βαρεθεί να τα μαζεύει από το δάσος.

Tα αγόρασε και πήγε σπίτι της περνώντας μέσα από το μεγάλο δάσος. Ξαφνικά, ο κακός Λύκος πετάχτηκε μέσα από έναν πελώριο θάμνο με στόχο την Κοκκινοσκουφίτσα. Όμως δεν υπολόγισε καλά τη δασική βαρύτητα κι έτσι χτύπησαν κατακέφαλα ο ένας με τον άλλο. Στο λεπτό έπαθαν αμνησία. Ο Λύκος σηκώθηκε, έκανε γύρους στο δάσος και βρήκε τυχαία το σπίτι της Γιαγιάς της Κοκκινοσκουφίτσας. Μα... αντί να τη φάει (όπως θα περιμέναμε) κάθησε και μίλησε μαζί της. Η Γιαγιά μόλις τον είδε φώναξε: – Κακέ Λύκε, φύγε, φύγε, φύγε! Και πήρε τη μαγκούρα της κι άρχισε να τον χτυπάει το Λύκο μας. Εκείνος, λόγω της αμνησίας, προσπάθησε να την ηρεμήσει λέγοντας: 19

20

– Μα... δεν με ξέρεις; Η κοπέλα με το κόκκινο σκουφάκι... Η γνωστή Κοκκινοσκουφίτσα.

– Συγγνώμη, αλλά είμαι νεοφερμένος σ’αυτά τα μέρη. Και... για πού το ’βαλες «γνωστή Κοκκινοσκουφίτσα»; ρωτάει.

– Να μαζέψω λουλούδια.

– Μπορώ να έρθω μαζί σου για παρέα; – Ασφαλώς! απάντησε εκείνη. Έτσι, οι δυο τους στρώθηκαν με κέφι να μαζέψουν λουλούδια. Ο Λύκος ήταν πολύ ευγενικός, καλόκαρδος και γενναιόδωρος μαζί της... με λίγα λόγια ακόμα δεν γνώριζε πως έπαιζε λάθος ρόλο. Ύστερα από αρκετή ώρα είπε στην Κοκκινοσκουφίτσα πως έπρεπε να φύγει, γιατί τον περίμενε η Γιαγιούλα για τσάι και μπισκότα. Πολύ ευγενικά τη ρώτησε αν ήθελε να πάει μαζί του. Η Κοκκινοσκουφίτσα που διψούσε κιόλας δέχτηκε μετά χαράς. Σκεφτόταν πως μόλις είχε αποκτήσει έναν πολύ καλό φίλο. Ούτε που πέρασε από το μυαλό της πως ο Λύκος θα έμενε για πάντα... λύκος! Μετά από λίγες μέρες ή εβδομάδες που η Κοκκινοσκουφίτσα είχε τα γενέθλιά της, ο Λύκος της έφερε δώρο ένα υπέροχο κουτί με σοκολατάκια σε διάφορα σχήματα. Η γεύση τους ήταν μοναδική! Η Κοκκινοσκουφίτσα μας συγκινήθηκε. Τη μέρα των γενεθλίων της η Κοκκινοσκουφίτσα δέχτηκε κι άλλα δώρα: από την Ωραία Κοιμωμένη ένα μπουκέτο κατάλευκα τριαντάφυλλα, από τη Σταχτοπούτα ένα δαχτυλίδι από άγρια λουλούδια –μάλλον αγορασμένα κι αυτά από το The Mall, αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία– από

– Είμαι λίγο γριούλα, είπε, για μπιζού. Μετά της έφερε λουλούδια: – Θα μαραθούν, όπως μαράθηκα κι εγώ! Του είπε. Τότε ο Λύκος σκέφτηκε, σκέφτηκε και τελικά της υποσχέθηκε πως δεν θα πειράξει ποτέ την εγγονή της, την Κοκκινοσκουφίτσα. Η Γιαγιά τότε έπεσε αναίσθητη από τη συγκίνηση. Ο Λύκος τη συνέφερε τραγουδώντας τραγούδια αγάπης. Και το τραγούδι του ήταν τόσο γλυκό που έγιναν τελικά φίλοι... κολλητοί. Τότε ήταν που όλα στο δάσος γύρισαν άνω-κάτω. Όλοι οι παραμυθένιοι ήρωες συμπάθησαν το Λύκο, επειδή μέσα στην ευτυχία του πρόσφερε απλόχερα στον καθένα ό,τι είχε ανάγκη, πραγματοποιώντας μιαν ευχή του. Έσωσε τα Τρία Γουρουνάκια από έναν άλλο κακό Λύκο, αφού πάλεψε ο ίδιος μαζί του και τον κατατρόπωσε! Μετά τους έχτισε ένα γερό σπίτι για να μην κινδυνεύουν πια. Βοήθησε επίσης την Ωραία Κοιμωμένη κι έτσι εκείνη δεν τρυπήθηκε από το αδράχτι και δεν έπεσε σε βαθύ ύπνο. Ο βασιλιάς πατέρας της τον ευχαρίστησε πολύ γι’ αυτό και του έδωσε κτήματα να καλλιεργεί. Στη Σταχτοπούτα από την άλλη έφερε ένα χρυσοκέντητο γοβάκι για να πηγαίνει κρυφά στις δεξιώσεις κι εκείνη του έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο ευχαριστώντας τον. Μια μέρα που ο Λύκος περπατούσε στο δάσος ευχαριστημένος και περήφανος πέφτει πάνω στην Κοκκινοσκουφίτσα. Την κοίταξε με θαυμασμό. Εκείνη τον κοίταξε παραξενεμένη και ρώτησε: – Ποιος είσαι; – Μα... ο Λύκος, απαντά. Εσύ; 21

τους Επτά Νάνους ένα αστραφτερό κοχύλι σαν διαμάντι και... άλλα πολλά. Το πάρτι που στήθηκε στο δάσος ήταν τέλειο. Πέταξαν φωτοβολίδες, βεγγαλικά και ήπιαν την καλύτερη μπίρα που υπήρχε στο δάσος! Μετά από αρκετή μπίρα οι νάνοι μέθυσαν για τα καλά! Η Γιαγιά ετοιμαζόταν για το πάρτι της Κοκκινοσκουφίτσας. Είχε φορέσει τα καλά της και καμάρωνε στον καθρέ-

φτη. Γυρίζοντας να φύγει είδε ένα βιβλίο στο πάτωμα και θέλησε να το βάλει πίσω στη θέση του. Το βιβλίο ήταν μεγάλο και βαρύ. Η Γιαγιά το σήκωσε με δυσκολία και πηγαίνοντας το στη βιβλιοθήκη γλίστρησε από τα χέρια της κι έπεσε. Πέφτοντας το βιβλίο άνοιξε εντελώς τυχαία και η Γιαγιά φευγαλέα διάβασε κάτι για μια αμνησία. Της τράβηξε το ενδιαφέρον. Διάβασε πιο προσεκτικά και είδε πως έγραφε για την... Δεν θα καταλάβετε, 22

αλλά τελοσπάντων... έλεγε για την περίφημη στο δάσος χαλντοκεντικοτεριβατίτιδα! Το βιβλίο ανέφερε ότι όποιος πάθει τέτοιου είδους αμνησία προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει τους άλλους φίλους του, δίνοντας τους δώρα, που θα ήθελαν ν’ αποκτήσουν πάρα πολύ. Το βιβλίο όμως δεν έμενε στα συμπτώματα, προχωρούσε στη θεραπεία. Η αμνησία αυτή θεραπεύεται μ’ ένα απλό φιλί.

– Μα... έτσι ακριβώς συμπεριφέρεται και ο Λύκος, ψέλλισε η Γιαγιά... Ωχ, όχι! Κοκκινοσκουφίτσα μου! Φώναξε. Η Γιαγιά αποφάσισε να βρει τρόπο για να παρακολουθεί τις κινήσεις του Λύκου. Πριν όμως προλάβει να καταστρώσει το οποιοδήποτε σχέδιο... ο Λύκος στο πάρτι πλησίασε και φίλησε την Κοκκινοσκουφίτσα και... έτσι έγινε... το πράγμα που όλοι φοβόμασταν! Τα μάτια του Λύκου έγιναν και πάλι κόκκινα, τα νύχια του ξεπετάχθηκαν μυτερά, το πρόσωπό του ξαναβρήκε το πλατύ κακό χαμόγελο, έγινε ξανά ο περίφημος κακός... μα πάρα πολύ κακός, Κακός Λύκος! Ο Λύκος άρχισε ξαφνικά να τους κυνηγάει όλους για... να τους φάει. Ένας Νάνος πήγε να κρυφτεί σ’ ένα συρτάρι, μα πριν προλάβει καν να φτάσει στο συρτάρι, ο Λύκος τον έκανε μια μπουκιά!

– Τώρα έμειναν έξι Νάνοι! είπε μοχθηρά ο λύκος. Δύο Νάνοι έτρεξαν να κρυφτούν στη ντουλάπα μα ο Λύκος τους πρόλαβε και τους έφαγε κι αυτούς. Ο Λύκος τότε είπε και πάλι: – Τώρα έμειναν τέσσερις Νάνοι! Άλλος ένας Νάνος με την καινούργια του εφεύρεση, τα 23

περίφημα ακαταμάχητα παπούτσια που κολλάνε κόλλησε στο ταβάνι. Ο Λύκος όμως ούτε κι αυτόν τον άφησε να γλιτώσει. Πήρε τη δασική ηλεκτρική σκούπα και τον... ρούφηξε! Έπειτα τον τράβηξε έξω από τη σκούπα και τον έφαγε.

– Πάει κι αυτός... τώρα έμειναν μόνο τρεις... χε χε χε! Ο επόμενος Νάνος είχε κρυφτεί στο τζάκι, μα τσουρουφλίστηκε. Ο Λύκος μόλις τον είδε χάρηκε. «Νάνος καπνιστός», σκέφτηκε και τον έφαγε με όρεξη (έβαλε εννοείται

από πάνω και λίγο πιπέρι). Αφού τον έφαγε κι αυτόν ο Λύκος είπε με κακό, μοχθηρό και σατανικό ύφος ότι τώρα πια έμειναν μόνο δύο Νάνοι. Ωχ, όχι! Όλοι οι φίλοι μας στο δάσος καταβροχθίζονται από αυτόν το χαζό, Κακό Λύκο! Μην έχοντας χορτάσει ακόμα Νάνους, ο λύκος είπε: – Ας φάω τώρα τον Πρίγκηπα για σαλάτα, τη Σταχτομπούτα και την Ωραία Κοιμωμένη για ορεκτικό, για κύριο 24

γεύμα τη Χιονάτη και για επιδόρπιο τους τελευταίους δύο Νάνους. Ο προτελευταίος Νάνος όμως είχε κρυφτεί στο βαρέλι με τη μπίρα και ήταν τύφλα στο μεθύσι. Ο Λύκος του είπε: – Τη μπίρα ή τη ζωή σου!

– Ε... Χικ! Εεεεε; Δεν ξε... ξέρω. Χικ! Μπορεί... χικ! Κάνε ό,τι θες...

– Θα πάρω τη μπίρα απαντά αυστηρά ο Λύκος κι αφού την πίνει με μια ρουφηξιά, λέει: – Συγγνώμη, μπερδεύτηκα! Τη μπίρα και τη ζωή σου! Μόλις όμως έφαγε τον προτελευταίο Νάνο κι επειδή ήταν ευαίσθητος στο αλκοόλ και είχε πιει μπόλικη μπίρα, ο Λύκος μέθυσε και τότε είπε: – Τώρα δεν έμεινε κανένας Νάνος πια και χύμηξε να φάει την Κοκκινοσκουφίτσα. Όμως ο ένας Νάνος, που ο Λύκος είχε ξεχάσει, ήταν κρυμμένος δίπλα στην Κοκκινοσκουφίτσα. Μόλις ο Λύκος όρμησε να την αρπάξει να τη φάει, ο Νάνος είπε: – Κοκκινοσκουφίτσα, εγώ θα σε προστατέψω! Εεεε... τώρα που το σκέφτομαι... μπορείς ίσως να προ... προ... προστατέψεις εσύ εμένα; Ωραίο πάρτι! Όταν πια έφτασε λαχανιασμένη η Γιαγιά, ο Λύκος είχε φάει και τον τελευταίο Νάνο! Η καημένη η Γιαγιά άρχισε να τραβάει τα λιγοστά μαλλιά της... μέχρι που ξαφνικά… το μάτι της πέφτει στην κουφάλα ενός δέντρου. Η Κοκκινοσκουφίτσα, η εγγονή της, ήταν εκεί ζαρωμένη. Είχε γλιτώσει από τα δόντια του Λύκου! Συνεννοήθηκαν με το βλέμμα οι δυο τους. Το σχέδιο γιαγιάς – εγγονής ήταν απλό: να καλέσουν τον Κυνηγό που 25

θα άνοιγε την κοιλιά του Λύκου. Αυτό ήταν εύκολο αφού εκείνος (ο Λύκος) από την πολυφαγία ήταν τόσο βαρύς που δεν μπορούσε καθόλου να κουνηθεί! Έτσι κι έγινε: Ο Κυνηγός κατέφτασε, ειδοποιημένος από τα δασικά σινιάλα Γιαγιάς-Κοκκινοσκουφίτσας και είπε: - Λύκε! Εεεε... χρειάζεσαι δίαιτα. Τι κοιλιά είναι αυτή; Πόσα περιττά λίπη; Θα σε βοηθήσω εγώ να αδυνατίσεις... βγάζοντας τους όλους μέσα από την τεράστια κοιλιά σου! Τότε ο Κυνηγός ετοιμάστηκε να πυροβολήσει την κοιλιά του Λύκου. Είχε ξεμείνει όμως από σφαίρες!

- Θα σε φάω κι έσενα Κυνηγέ, είπε ο αχόρταγος χοντρομπαλάς Λύκος. Αλλά με τόσο βάρος στη γεμάτη του κοιλιά ο Λύκος κινούταν σε slow motion. Έτσι ο Κυνηγός πήρε ένα μαχαίρι, άνοιξε την κοιλιά του Λύκου και όλοι βγήκαν έξω με ανακούφιση, γεροί και δυνατοί! Αγκαλιάστηκαν κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα (όλοι εκτός από τον Κακό το Λύκο)! Και τι έμαθε η καλή μας Κοκκινοσκουφίτσα; Να αποφεύγει τα πολυσύχναστα μέρη όπως το The Mall!

26

27

Κατερίνα Κετικίδου Βασιλική Κούμπου Τηλέμαχος Μανουσάκης Μαρία - Νεφέλη Μαυρομμάτη Γιώργος - Πλάτων Περλέρος Ζοζεφίνα Σιμοπούλου Δημήτρης Τσελίφης

28

ΤΟ ΧΡΥΣΟ-ΚΕΧΡΙΜΠΑΡΕΝΙΟ ΑΓΑΛΜΑ

1

πάει για ψάρεμα. Η Ελισάβετ ήταν μόνη. Ξαφνικά, ακούει αναταραχή από το νερό. Γυρίζει και τι να δει! Το τέρας του Λοχ Νες! Και της λέει με βλοσυρό βλέμμα: Αν θες ένα παιδί πολύ να πα να κουρευτείς γουλί! Και το τέρας εξαφανίστηκε μέσα στο νερό. Η Ελισάβετ μονολογεί: – Θε μου, τι ακούν τα ωραία μου αυτάκια; Το μυαλό της γεμίζει απελπισία. Φωνάζει τον μπάτλερ της για να την τσιμπήσει, να δει και να πιστέψει ότι είναι αλήθεια. Ως υπάκουος αυτός την τσιμπάει! Αυτή ουρλιάζει απ’τον πόνο και συνειδητοποιεί πως είναι αλήθεια. «Πρέπει να κουρευτώ γουλί τελικά!» σκέφτηκε με θλίψη. Φωνάζει τον μπάτλερ να της φέρει το χρυσό ψαλίδι που είχε πάντα μαζί του! Ο μπάτλερ εκνευριστικά υπάκουος την κουρεύει γουλί. Οι τεράστιες ξανθές μπούκλες της γεμίζουν το ανθόσπαρτο έδαφος γύρω από τη λίμνη. Ύστερα από εννιά μήνες η Ελισάβετ αποκτά ένα υγιέστατο μωρό. Ο Λούδο

Μια φορά κι έναν καιρό στην πόλη της Ζουαζανένδης, ζούσε η βασίλισσα της Αγγλίας, Ελισάβετ ΧΧVIII και ο βασιλιάς Λουδοβίκος XXXIV. Τα παιδιά είχαν μόλις παντρευτεί. Είχαν κάνει ένα γάμο... μα τι γάμο! Αντάξιο της τάξης τους.

– Έλι, ντάρλινγκ, έλα κοντά να σου πω κάτι!

– Λούδο, τι είναι, χρυσέ μου; – Κοίτα τι σου έχω, λατρεία μου!

– Α! Εισιτήρια! Για τη Eurovision; τον ρωτάει κατενθουσιασμένη και του δίνει ένα φιλάκι.

– Όχι, καλή μου, λέει ο Λούδο, για τη Σκωτία είναι!

– Αχχχ... τι καλά! Τρέχω να ετοιμάσω τις βαλίτσες μου!

– Καλή μου... μα, τα έχω ετοιμάσει όλα εγώ. Σε δύο ώρες πετάμε για τη Σκωτία.

– Λούδο, αγάπη μου, είσαι θησαυρός! Το ζευγάρι ήταν πολύ αγαπημένο. Το μόνο σύννεφο στην αγάπη τους ήταν πως η Έλι ήθελε πολύ ν’αποκτήσει παιδί, αλλά δεν μπορούσε! Μια μέρα στη Σκωτία, η Έλι καθόταν στις όχθες της λίμνης του Λοχ Νες και ο Λούδο είχε 29

χάρηκε πολύ και οργάνωσε ένα μεγάλο πάρτι. Σ’αυτό το πάρτι ήρθε η αφρόκρεμα απ’όλη την Ευρώπη. Οι μάγισσες και οι μάγοι εύχονται στη νεογέννητη πριγκιποπούλα όλα τα καλά. Της εύχονται να γίνει όμορφη, έξυπνη, πλούσια, ελκυστική και μοντέρνα. Ξαφνικά όμως, κι ενώ η ατμόσφαιρα είναι χαρούμενη και το γλέντι έχει φτάσει στο αποκορύφωμά του, ο ουρανός σκοτεινιάζει... τα φώτα της μεγάλης σάλας σβήνουν. Τα

κεριά σβήνουν κι αυτά. Μέσα από τον καπνό ξεπροβάλλει ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ ΙΙ και λέει με βροντερή φωνή: – Αν και δεν με καλέσατε, εγώ ήρθα και θα ευχηθώ στην κόρη σας. Η ευχή μου όμως θα είναι κατάρα γι’αυτή! Πλησιάζει την πριγκίπισσα και λέει: – Όταν φτάσεις στα είκοσί σου, μικρή μου νόστιμη πριγκιποπούλα και μπεις σε ελικόπτερο, που σίγουρα θα μπεις, γιατί θα έχω φροντίσει εγώ γι’αυτό, τότε το ελικόπτερο θα 30

31

πέσει. Οι άλλοι θα έχουν καεί, χα, χα, χα, εσύ θα παραμείνεις μια κούκλα, αλλά θα πέσεις σ’ ένα βαθύ λήθαργο. Μόλις είπε τα λόγια αυτά εξαφανίστηκε! Οι γονείς της όμορφης πριγκιποπούλας στο άκουσμα της κατάρας του τρομερού μάγου, πέφτουν σε βαθιά κατάθλιψη κι απελπισία. Εκείνη τη στιγμή, ανοίγει η θεόρατη πόρτα της τουαλέτας, από την οποία ξεπροβάλλει, μέσα σ’ένα εκτυφλωτικό φως, η μάγισσα Κασσάνδρα. Δεν είχε προλάβει ακόμη να ευχηθεί για την πριγκιποπούλα. Σκέφτηκε λοιπόν: «Θα με πιστέψουν αυτή τη φορά;» Θα την πιστέψουν! Διότι ξέρουν από τη Μυθολογία πως η Κασσάνδρα έλεγε την αλήθεια, αλλά κανείς δεν την πίστευε. Τότε η Κασσάνδρα είπε: – Μια βδομάδα μετά το λήθαργο της πριγκιποπούλας, το σώμα της θα μεταφερθεί στην Αίγυπτο σε μια πυραμίδατάφο που δεν έχει ανοίξει ακόμη. Θα ξυπνήσει μόνο όταν έρθει ο πραγματικός έρωτας και τη φιλήσει.

32

2

– Αχ, τι ωραία! είπε αυτή με θαυμασμό. Η χαζούλα το πίστεψε με την πρώτη. Εκείνη τη στιγμή, ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ εμφανίζει από το πουθενά ένα ελικόπτερο. Τη βάζει μέσα και γελάει σατανικά... χα, χα, χα! Δεν πρόλαβαν να ταξιδέψουν πάνω από μισή ώρα και το ελικόπτερο έγινε στάχτη πάνω στις βουνοκορφές του Σκατιαμπέλ. Η κατάρα τελικά πραγματοποιήθηκε! Η Κασσάνδρα όμως ακολουθούσε! Η ευχή της έπιασε τόπο. Το σώμα της πριγκίπισσας μεταφέρθηκε σε μια κλειστή πυραμίδα.

Πέρασαν τα χρόνια , η πριγκίπισσα μεγάλωσε και όλες οι ευχές είχαν πραγματοποιηθεί. Έγινε όμορφη, έξυπνη, ελκυστική και μοντέρνα. Έφτασαν όμως τα εικοστά γενέθλιά της. Ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ τελικά τα κατάφερε. Παρόλο που ο πατέρας της είχε διατάξει να καταστραφούν όλα τα ελικόπτερα, ο Ντέβιντ πήρε τη μορφή ενός σοβαρού και αξιόπιστου κυρίου και πλησίασε τη βασιλοπούλα, που έκανε βόλτα στους κήπους. Της λέει: – Ωραία μου δεσποινίς, κερδίσατε ένα δωρεάν ταξίδι στη Χαβάη.

33

3

Ο Ιντιάνα Τζόουνς ΙΙΙ έφτασε επιτέλους στην Αίγυπτο για την αποστολή «Χρυσό Άγαλμα». Ο χάρτης του τον οδήγησε στην κλειστή είσοδο της πυραμίδας μας. Το συνεργείο του δούλεψε πέντε μέρες σκληρά, μέχρι να καθαριστεί η είσοδος της πυραμίδας. Η πύλη άνοιξε. Ένας κρύος αέρας διαπέρασε το κορμί του. Η σκόνη σύννεφο. Οι κατσαρίδες χείμαρρος. Τα σκουλήκια τσουνάμι. Ο Ιντιάνα Τζόουνς απτόητος περπάτησε μέσα στο στενό

διάδρομο της πυραμίδας που στένευε όλο και περισσότερο. Με ταχύτητα και επιδεξιότητα περνάει το στενό σημείο και ανάβει τη μοναδική δάδα που κρατούσε. Βρέθηκε μπροστά σε μια σαρκοφάγο. Στη βάση της σαρκοφάγου έγραφε: «Εδώ κείτεται το χρυσό-κεχριμπαρένιο άγαλμα του βασιλιά Χέχροπα.»

– Τόσο εύκολα το βρήκα; Καμία παγίδα δεν με περίμενε; Εγώ που έχω περάσει τόσα και τόσα στις ταινίες μου να μην

34

μπορώ να επιδείξω την παλικαριά μου, την εμπειρία και τη γνώση μου!

– Τι σημαίνει αυτό; Εδώ τελειώνει το έργο; αναρωτήθηκε ο Ιντιάνα.

– Τα λεφτά μας! Μας κοροιδεύετε κλέφτες! Εκείνη την κρίσιμη στιγμή ο Ιντιάνα ανοίγει τη σαρκοφάγο και βλέπει τη βασιλοπούλα. Γυρίζει μαγεμένος από την ομορφιά της στο κοινό που διαμαρτύρεται.

Κι όμως, το έργο μάλλον δεν τελειώνει εδώ! Πλησιάζει τη βασιλοπούλα και της δίνει το γνωστό φιλί. Μετά από πέντε λεπτά ιδρώνει, τον πιάνει πονοκέφαλος, εκνευρίζεται. Της ξαναδίνει ένα φιλί, περιμένει βαριεστημένα και σκέφτεται: «Μήπως έχω μπει σε λάθος παραμύθι;». Κάνει να φύγει. Εκείνη τη στιγμή όμως η πριγκίπισσα αρχίζει να βήχει. Τον αρπάζει από το χέρι, τον τραβάει πάνω της και λέει: THE END!

35

Λουίζα Αρέθα Στεφανία Βερροιοπούλου Έφη Καζάντζα Άρτεμις Καπλανίδη Περικλής Κατσαούνης Λυδία Νασούλα Γιώργος Χατζηελευθερίου

36

Ο ΠΙΣΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ ΤΖΑΚ

Μ

του πρότεινε ο Μπαρμπα-Κώστας να πάρει το σκύλο, ο Μπαρμπα-Μήτσος παραξενεύτηκε, έτριψε το παχύ μουστάκι του, έκανε το δύσκολο και ρώτησε με πονηριά τον Μπαρμπα-Κώστα: – Τι σ’ έπιασε, γείτονα, και θες να δώσεις το σκυλί σου; – Ε, να... ψέλλισε ο Μπαρμπα-Κώστας, σκέφτηκα πως εγώ είμαι πιο νέος, φυλάω τα πρόβατα και μόνος μου, εσύ όμως... γέρασες πια, θες ένα βοηθό. Ο Μπαρμπα-Μήτσος μετά από λίγη ώρα σκέψης, δέχτηκε. Είχε δίκιο ο γείτονάς του, γέρασε πια, κουράστηκε και χρειάζεται λίγη βοήθεια. Ο Μπαρμπα-Κώστας, όταν είδε πως ο Μπαρμπα-Μήτσος είχε πειστεί, τον κυρίευσε η απληστία κι άρχισε τα παζάρια: - Πόσα πρόβατα θα μου δώσεις για το σκύλο, ΜπαρμπαΜήτσο; – Είκοσι.

– Δεν γίνεται να μου δώσεις πέντε-έξι παραπάνω; – Είκοσι-δύο.

ια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα καφέ τσοπανόσκυλο, ο Τζακ. Ο Τζακ ήταν πολύ πιστός στο αφεντικό του, τον Μπαρμπα-Κώστα. Ο Μπαρμπα-Κώστας ήταν ένας παχουλός άνθρωπος μεσαίου αναστήματος. Θα μπορούσε κανείς να πει πως ήταν ψηλός, ιδιαίτερα αν τον έβλεπε να βαδίζει πλάι-πλάι με το γέιτονά του, τον Μπαρμπα-Μήτσο. Ο Μπαρμπα-Μήτσος ήταν ένας χοντρός και κοντός παππούς και ζούσε δίπλα στον Μπαρμπα-Κώστα χρόνια ατελείωτα. Ο Τζακ είχε γεράσει πια και ο Μπαρμπα-Κώστας, που δεν του περίσσευαν τα φαγώσιμα και τα χρήματα, είχε αρχίσει να τον νιώθει περισσότερο σαν βάρος παρά σα σύντροφο και βοηθό. Αποφάσισε λοιπόν να ξεφορτωθεί τον πιστό του σύντροφο και να τον δώσει στο γείτονά του, τον Μπαρμπα-Μήτσο. Ο Μπαρμπα-Μήτσος, που αγαπούσε πολύ τον Τζακ και όλα αυτά τα χρόνια ζήλευε τη μεγάλη αφοσίωση αφεντικού και σκύλου, πάντα ήθελε ν’ αποκτήσει ένα τσοπανόσκυλο σαν τον Τζακ, πόσω μάλλον τον ίδιο το Τζακ. Όταν όμως 37

– Ε... πι...πιστεύω πως σου αξίζει περισσότερο εσένα ο Τζακ. Εγώ δεν είμαι άξιος για τέτοιο σκύλο!

– Καλά, καλά! Έκλεισε! Θ’ανταλλάξουμε το σκύλο με είκοσι-τρία πρόβατα. Και οι δυο γείτονες έδωσαν τα χέρια. Ο Τζακ όμως, που τα είχε καταλάβει όλα, πληγώθηκε από την απόφαση του Μπαρμπα-Κώστα να τον πουλήσει έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, κι επειδή δεν ήθελε ν’αλλάξει

– Είκοσι-τέσσερα.

– Είκοσι-τρία κι έκλεισε.

– Και δεν μου λες, βρε Μπαρμπα-Μήτσο... εσύ γιατί νοιάζεσαι τόσο για τα πρόβατα αφού θα πάρεις τον πιστό Τζακ; Είναι πολύτιμος και το ξέρεις.

– Μπαρμπα-Κώστα, δεν μου τα λες καλά... αν είναι τόσο πολύτιμος, έξυπνος και πιστός ο Τζακ όσο μου λες, γιατί δεν τον κρατάς εσύ το σκύλο κι εγώ τα πρόβατά μου; 38

αφεντικό, προτίμησε να το σκάσει τη νύχτα πριν τη μέρα που θα τον έπαιρνε ο Μπαρμπα-Μήτσος. Έφυγε κρυφά και αθόρυβα και κρύφτηκε στο δάσος. Το επόμενο πρωί, όταν ο Μπαρμπα-Κώστας είδε πως ο Τζακ είχε εξαφανιστεί, δεν πίστευε στα μάτια του! «Τι θα πω εγώ τώρα στο Μπαρμπα-Μήτσο;» σκεφτόταν. Αφού έστιψε γερά το μυαλό του για πολλή ώρα, αναφώνησε: «Το βρήκα!» Κατά το μεσημέρι, φάνηκε κι ο Μπαρμπα-Μήτσος με τα πρόβατα. Ο Μπαρμπα-Κώστας μόλις τον είδε να πλησιάζει έβαλε τις φωνές κι άρχισε να τραβάει τα μαλλιά του: – Ωχ, τι έπαθα, Μπαρμπα-Μήτσο μου!

– Τι έπαθες; – Ο γείτονας σου, ο Χρήστος, ο μοχθηρός, ξέρεις πόσο μισεί τον Τζακ από τότε που τον δάγκωσε νομίζοντας πως ήθελε να κλέψει δύο από τα πρόβατά μου.

– Ναι, τα ξέρω αυτά.

– Ε, χθες το βράδυ, όταν έβγαλα το φαγητό του Τζακ, άκουσα βήματα. Σίγουρα ήταν ο Χρήστος που πλησίασε και του έβαλε φόλα κρυφά.

– Και...; ρώτησε με αγωνία ο Μπάρμπα-Μήτσος.

– Και... τι; Ψόφησε! Ο Τζακ ψόφησε!

– Πω, πω τι πάθαμε! Και τώρα τι θα κάνω αυτά τα πρόβατα; Όσο αυτοί κανόνιζαν τι θα κάνουν τα είκοσι-τρία πρόβατα, ο Τζακ περιπλανιόταν στο δάσος. Είχε αρχίσει να νυχτώνει και ο Τζακ δεν μπορούσε πια να δει τίποτα. Τα δέντρα ήταν τόσο πυκνά που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τον ουρανό. Είχε αρχίσει να φοβάται.

Ευτυχώς όμως, ο Τζακ δεν άργησε να κάνει έναν καινούριο φίλο στο δάσος, το λαγό. Συναντήθηκαν κοντά σ’ ένα πηγάδι όταν διψασμένος από το δρόμο και κουρασμένος από την πορεία, ο Τζακ σταμάτησε για λίγο να πιει νερό και να ξεκουραστεί. Ξαφνικά άκουσε μια φωνούλα: – Πώς βρέθηκες εσύ εδώ; Σ’ αυτό το πηγάδι; – Το είδα από μακριά και διψούσα πολύ. Είμαι κουρασμένος και γέρασα πια, δεν αντέχω τόση ταλαιπωρία.

– Αυτό το πηγάδι είναι το πιο απόμακρο σ’αυτή την περιοχή. Να προσέχεις, έχει άγρια ζώα εδώ.

– Κι εσύ; Εσύ πώς βρέθηκες εδώ; Δεν φοβάσαι; – Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, εδώ με παράτησε το αφεντικό μου πριν μια βδομάδα. Ψάχνω ακόμα να βρω ένα καλό μέρος να μείνω. Είχαν λοιπόν και τα δύο ζώα την ίδια τύχη. Πρώτος άρχισε να μιλάει ο Τζακ. Είπε στο λαγό όλη του την ιστορία, πώς έφτασε ως εδώ: – Η αλήθεια είναι πως το αφεντικό μου με παράτησε, γιατί έχω πια γεράσει και δεν είμαι χρήσιμος για τίποτα. Μου κάνει όμως εντύπωση, γιατί είχαμε περάσει πάρα πολλές ωραίες στιγμές μαζί, είπε ο Τζακ τελειώνοντας.

– Έτσι είναι όλοι οι άνθρωποι, ο εγωϊσμός τούς πνίγει.

– Μα να θέλει να με πουλήσει στο γείτονά του το Μπαρμπα-Μήτσο για είκοσι-τρία πρόβατα; Το’ σκασα κι εγώ μόλις το κατάλαβα και πήρα το δρόμο μου προς το δάσος.

– Εμένα από την άλλη, είπε ο λαγός ούτε καν σκέφτηκε να με πουλήσει, αλλά με παράτησε εδώ. Τα δυο ζώα συνέχισαν να μιλούν όλο το βράδυ. Έγιναν καλοί φίλοι, γιατί ο ένας μπορούσε να καταλάβει καλά τον 39

άλλο. Ήταν και οι δυο προδομένοι. Ο Τζακ όμως πέρασε πολλές δυσκολίες στο δάσος, γιατί εκτός από φίλους είχε και εχθρούς! Του επιτέθηκαν διάφορα άγρια ζώα, που –παρά τις δυσκολίες– τα αντιμετώπισε με επιτυχία. Πολέμησε με λύκους και αλεπούδες ενώ αναγκάστηκε ν’αντιμετωπίσει κυνηγούς που απειλούσαν να τον σκοτώσουν και άλλα άγρια ζώα. Η περιπέτεια όμως που τον σημάδεψε ήταν εκείνη που έζησε λίγο μετά τη γνωριμία

του με το λαγό. Περπατώντας χαρούμενος για τον καινούριο φίλο που απέκτησε, έπεσε πάνω στην αλεπού, την πονήρω! Αυτή του πούλησε ένα σωρό ψέματα κι εκείνος την πίστεψε: – Γεια σου, καλό μου σκυλάκι. Πώς σε λένε; – Τζακ! Εσένα; – Αλεπού. Είμαι πολύ κουρασμένη, μήπως μπορείς να μου χτίσεις μια φωλιά να πέσω να κοιμηθώ; Είμαι τόσο 40

σχεδόν παντού, μόνο στο δάσος δεν σκέφτηκαν να πάνε. Όσο έψαχναν ο Μπαρμπα-Κώστας καταλάβαινε όλο και περισσότερο το Τζακ. Είχε καταλάβει πως ο σκύλος του το ’σκασε για να μην αλλάξει αφεντικό. Είχε καταλάβει πόσο ο Τζακ τον αγαπούσε αλλά και πόσο ο ίδιος αγαπούσε το Τζακ. Είχε αρχίσει να νιώθει ενοχές για όλα αυτά που παρά λίγο να κάνει στον πιστό Τζακ. Ο Τζακ συνέχιζε να περπατά στο δάσος με μικρές και λίγες στάσεις. Μετά από μέρες έφτασε σ’ ένα χωριό. Κάποιοι χωρικοί τον πήραν στο σπίτι τους. Εκεί τον φρόντιζαν, τον τάιζαν, του έδιναν νερό και σε αντάλλαγμα τον έβαζαν να φυλάει τα πρόβατά τους. Ο Τζακ πέρασε καιρό με τους χωρικούς και γέρασε περισσότερο. Όταν γέρασε πολύ, οι χωρικοί αποφάσισαν να τον σκοτώσουν, γιατί πια γέρο και ανήμπορο κανείς δεν τον ήθελε σπίτι του. Ο Τζακ στην αρχή δεν ήξερε τι να κάνει αλλά μετά από πολλή σκέψη αποφάσισε να το σκάσει και πριν καλά καλά το καταλάβει βρέθηκε και πάλι χαμένος στο δάσος. «Καλύτερα χαμένος στο δάσος, παρά έτοιμος για σφάξιμο στο χωριό!» σκέφτηκε. Το μόνο κακό στο δάσος ήταν πως δεν είχε τόσο πολύ και καλό φαϊ όσο είχε μάθει να τρώει με τους χωρικούς. Περπατούσε τρία μερόνυχτα με λίγες και μικρές στάσεις. Ο Μπαρμπα-Κώστας παρόλα τα χρόνια που είχαν περάσει συνέχιζε να ξυπνάει κάθε πρωί και να ψάχνει το Τζακ. Έψαχνε τώρα πια και στο δάσος. Ένα πρωί ο Μπαρμπα-Κώστας πέτρωσε. Του φάνηκε πως είδε το Τζακ στο δάσος. Τρίβοντας τα μάτια του για

γριά που δεν μπορώ πια να φτιάξω μόνη μου τη φωλιά μου. Πονάει και η μέση μου βλέπεις!

– Μάλιστα, ευχαρίστως! είπε ο συμπονετικός Τζακ. Μπορεί κι εγώ να είμαι γέρος αλλά όχι τόσο όσο εσύ. Μέσα σε μία ώρα ο Τζακ είχε τελειώσει κι επειδή ήταν κουρασμένος ξάπλωσε κι αυτός παραδίπλα. Η Αλεπού τότε σκέφτηκε: «Εμπιστέψου με εσύ, χαζέ, κοιμήσου και μετά θα μπορώ να σε φάω ή να σε κάνω ό,τι θέλω.» Το άλλο πρωί ο Τζακ ξύπνησε μέσα σ’ένα κλουβί. Είδε την Αλεπού να τον κοιτάζει.

– Αλεπού μου, ευτυχώς που είσαι εδω! Βγάλε με από’δω σε παρακαλώ!

– Γιατί να σε βγάλω; Αφού εγώ σ’έβαλα.

– Τι; Πώς τόλμησες; – Αλεπού είμ’ εγώ!

– Θα σου ξεφύγω!

– Ναι, καλά! Και πώς; – Θα...θα σκεφτώ κάτι! Μετά από ώρες ατελείωτης σκέψης, ο Τζακ είδε ένα μυτερό κλαδάκι κοντά του έξω από το κλουβί. Δοκίμασε να το φτάσει και τα κατάφερε! Πήρε λοιπόν το κλαδάκι κι άνοιξε με δυσκολία μ’αυτό την πόρτα του κλουβιού που τον είχε κλείσει η Αλεπού. Επιτέλους, ήταν ελεύθερος. Έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε αποφασισμένος να μην εμπιστευτεί κανέναν πια! Στο μεταξύ, ο Μπαρμπα-Κώστας είχε πει την αλήθεια στον Μπαρμπα-Μήτσο, πως δηλαδή ο Τζακ δεν ψόφησε, αλλά το ’σκασε όταν κατάλαβε τη συμφωνία που είχαν κάνει. Άρχισαν τότε και οι δυο να τον ψάχνουν. Πήγαν 41

να δει καλύτερα και να σιγουρευτεί έτρεξε προς την κατεύθυνση του σκύλου. Την ίδια στιγμή και ο Τζακ τον είδε κι άρχισε κι αυτός με ορμή να τρέχει κατά πάνω του! Ο Μπαρμπα-Κώστας αγκάλιασε τον πιστό του σκύλο κλαίγοντας. Γύρισαν μαζί στο σπίτι. Όταν έφτασαν, ο Μπαρμπα-Μήτσος πλησίασε το Μπαρμπα-Κώστα και του είπε; – Τον βρήκες; Ωραία! έχω τα είκοσι τρία πρόβατα. Δώσ’ τον μου τώρα!

– Όχι, Μπαρμπα-Μήτσο! Έχασα τον Τζακ μία φορά και κατάλαβα πως είναι ο καλύτερός μου φίλος. Δεν τον ξαναχάνω! Δεν μπορώ να τον ανταλλάξω με είκοσι τρία πρόβατα. Ούτε με εκατό μπορώ!

– Γαβ! κάνει ο Τζακ συμφωνώντας. Από τότε οι δυο τους ζουν αγαπημένοι και θα τους χωρίσει μόνο ο θάνατος. Τα χρόνια πέρασαν και ο Τζακ κι ο Μπαρμπα-Κώστας γέρασαν πολύ. Μια μέρα, όπως καθόταν στην κουνιστή του καρέκλα, ο Μπαρμπα-Κώστας λιποθύμησε και δεν ξαναξύπνησε. Αυτό δεν μπόρεσε να το βαστάξει η καρδιά του Τζακ κι ένα ηλιόλουστο πρωϊνό έμεινε για πάντα ακίνητος κάτω από το δέντρο που κοιμόταν.

42

43

Αθηνά-Μαρία Αλοΐζου Γιώργος Γκούμας Βασίλης Δερμιτζάκης Αλεξάνδρα Θωμά Αλέξανδρος Νίτσος Δάφνη Νούνεση Κατερίνα Φίλη

44

ΕΙΚΟΣΙ ΛΕΠΤΑ ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ

αντιγράφει, αλλά να προσπαθεί. Μια μέρα από αυτές του τέλους της σχολικής χρονιάς, σ’ένα διάλειμμα, αποφάσισαν να βγάλουν μια ομαδική φωτογραφία. Στήθηκαν, χαμογέλασαν, πόζαραν και… κλικ… πριν καλά - καλά το καταλάβουν είχαν μεταφερθεί σ’έναν αλλιώτικο κόσμο! Ο Λεωνίδας αρχίζει να γελάει. ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Κοίτα! Ένας πεταλουδάνθρωπος! ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΑ: Μίλησε η φοράδα! ΜΑΚΗΣ: Χα! Χα! Ένα ιπτάμενο φλογοβόλο! ΧΡΗΣΤΟΣ: Για δες! Από πότε μιλάνε οι κατσίκες; ΕΥΑ: Να, ο Κοντορεβυθούλης! ΑΛΕΞΙΑ: Για κοίτα να συμμαζέψεις τ’ αυτιά σου γάιδαρε! ΡΑΝΙΑ: Ε! Παιδιά σταματήστε να κοροϊδεύετε ο ένας τον άλλον! Απλώς όλοι μας υποστήκαμε μία ολοκληρωτική μετάλλαξη μ’ αυτή την αλλόκοτη μεταφορά μας. Περάσαμε στη… μυθική διάσταση. ΟΛΟΙ: Σταμάτα να φιλοσοφείς, πνεύμα του δάσους! Είχαν πράγματι όλοι μεταμορφωθεί: η Αλεξία σε νάνο,

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια πόλη, τη Μακρινούπολη, σ’ένα γυμνάσιο, ήταν μια παρέα επτά παιδιών. Ελάτε τώρα να τους γνωρίσουμε: ΑΛΕΞΙΑ: Γελάει πολύ. Θα της ταίριαζε η παροιμία: «Σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει.» Ονειροπόλα και αφελής. Αισιόδοξη και κοκέτα. ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΑ: Αδέξια, ευέξαπτη και ντροπαλή. Φιλική και εξωστρεφής. Γελαστή και επιμελής. ΡΑΝΙΑ: Ενεργητική, πονηρή και φιλική. Παρεξηγεί εύκολα και συγχωρεί. Μπορεί να μη φαίνεται, αλλά είναι ευαίσθητη και την ενδιαφέρει η μόδα. ΕΥΑ: Εξωστρεφής και δε φοβάται να εκφραστεί. Μοντέρνα και δεν σταματά να επικοινωνεί με φίλους και γνωστούς με όποιον τρόπο. ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Κοινωνικός, εκφραστικός, λίγο αγενής κι αθλητικός. ΜΑΚΗΣ: Ενεργητικός, τσαμπουκάς και δεν τα παρατάει εύκολα. ΧΡΗΣΤΟΣ: Μουσικός τύπος, φιλικός, δεν του αρέσει να 45

η Κρυσταλλία σε μικρή νεράιδα, η Ράνια σε πνεύμα του δάσους, η Εύα σε ξωτικό, ο Χρήστος σε δράκο, ο Μάκης σε Φαύνο και ο Λεωνίδας σε Πήγασσο. ΕΥΑ: Κοιτάξτε! Μια κοπέλα! ΛΙΛΙΛΑ: Γεια σας, Εκλεκτοί του μυθικού βασιλείου! ΡΑΝΙΑ: Εεεε...; Σε ποιους μιλάτε; ΛΙΛΙΛΑ: Μα φυσικά σ’εσάς! Μεταφερθήκατε στον κόσμο μας για να μας σώσετε από το σατανικό και ύπουλο

μάγο Πιτσιμπλόμ με τη μεγάλη μύτη, ω Εκλεκτοί! ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΑ: Δεν νομίζω να είμαστε τόσο σπουδαίοι και γενναίοι όσο νομίζετε! ΛΙΛΙΛΑ: Μα, ναι! Το λένε οι προφητείες και οι γραφές ότι εσείς θα μας σώσετε, ω Εκλεκτοί! ΧΡΗΣΤΟΣ: Εντάξει, καλά όλα αυτά, αλλά υπάρχει κάτι για να φάμε; ΛΙΛΙΛΑ: Βεβαίως! Στο παλάτι σας θα έχετε εικοσιτετρά46

ωρη πρόσβαση στη ντουλάπα των τροφίμων η οποία θα γεμίζεται καθημερινά. ΑΛΕΞΙΑ: Θα έχουμε δικό μας δωμάτιο; Αν ναι, θα έχουμε σετ μακιγιάζ; ΛΙΛΙΛΑ: Μακι... τι; ΑΛΕΞΙΑ: Α! Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μακιγιάζ! ΛΙΛΙΛΑ: Καλά, πάμε τώρα! Έτσι, τους ξενάγησε στο κάστρο. Ήταν μεγάλο κι επιβλητικό. Ήταν πολύχρωμο, με πολλά παράθυρα και πολλά φυτά, φύλακες και πόρτες ασφαλείας. Είχε 108 δωμάτια. Οι υπηρέτες ήταν εξυπηρετικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν. Η Λιλιλά τους πήγε σ’ένα μεγάλο δωμάτιο που οι τοίχοι ήταν από χρυσό και πολύτιμους λίθους. Στο κέντρο της αίθουσας υπήρχε ένας βωμός με μία σφαίρα. ΛΙΛΙΛΑ: Αυτή την κρυστάλλινη σφαίρα πρέπει να προστατεύετε. Αυτή κρατάει όλα τα μυθικά πλάσματα στη ζωή. Ο κακός μάγος Πιτσιμπλόμ θέλει να κλέψει τη σφαίρα και να πει ένα μαγικό ξόρκι έτσι ώστε να αποκτήσει απεριόριστη δύναμη και να κυριαρχήσει στο μυθικό κόσμο. ΡΑΝΙΑ: Ουάου! Πώς θα το κάνουμε εμείς αυτό; Πώς θα προστατεύσουμε τη σφαίρα; ΛΙΛΙΛΑ: Αυτό εξαρτάται από σάς. Ό,τι χρειαστείτε θα το βρείτε στη βιβλιοθήκη. Εγώ τώρα φεύγω. ΜΑΚΗΣ: Ε! Περίμενε! Βοήθησέ μας! ΛΙΛΙΛΑ: Γεια σας! Και εξαφανίστηκε. Τα παιδιά δεν ήξεραν τι να κάνουν. Την πρώτη φορά αντικατέστησαν τη σφαίρα μ’ενα μπαλόνι. Ο Πιτσιμπλόμ, που δεν φημιζόταν για την καλή του όραση, πέρασε το μπαλόνι για την αληθινή σφαίρα και το έκλεψε.

47

σαν την κρυστάλλινη σφαίρα. Ο Πιτσιμπλόμ κατάφερε και πάλι να την αρπάξει και χαρούμενος μ’ ένα κλικ των δακτύλων του μεταφέρθηκε έξω από το κάστρο. Άρχισε να τρέχει με τη λαστιχένια μπάλα στα χέρια κατευχαριστημένος, όμως η μπάλα του γλίστρησε απ’ τα χέρια κι άρχισε να χοροπηδάει σ’ όλο το δάσος ώσπου προσγειώθηκε στη λίμνη του δάσους που λεγόταν Μπούρα-Μπούρα. Όταν ο Πιτσιμπλόμ έφτασε στη λίμνη Μπούρα-Μπούρα κι είδε ότι στα

Κρατώντας το μπαλόνι έτρεχε στα λιβάδια ξεφωνίζοντας από τη χαρά του. Όμως ξαφνικά... μπαμ! και το μπαλόνι έσκασε μέσα στα χέρια του! Μόνο τότε ο Πιτσιμπλόμ κατάλαβε το κόλπο τους και γύρισε σπίτι συντετριμμένος. Τη δεύτερη φορά που τους έκανε «επίσκεψη» ο Πιτσιμπλόμ, τα παιδιά είχαν προετοιμαστεί από το πρωί της προηγούμενης μέρας. Είχαν τοποθετήσει στη θέση της σφαίρας μια λαστιχένια μπάλα, την οποία είχαν βάψει πολύχρωμη 48

νερά της επέπλεε μια απλή ξεβαμμένη κόκκινη και πράσινη λαστιχένια μπάλα, τότε κατάλαβε ότι του την είχαν φέρει για μία ακόμα φορά. Το ίδιο βράδυ, ενώ τα παιδιά κοιμόντουσαν, ο Πιτσιμπλόμ άνοιξε με ξόρκι την πόρτα, άρπαξε την πραγματική κρυστάλλινη σφαίρα κι άρχισε να τρέχει προς το σπίτι του. Ο συναγερμός χτύπησε και τα παιδιά ξύπνησαν. Έτρεξαν στο δωμάτιο που ήταν η σφαίρα και είδαν πως έλειπε. Αμέσως ξεκίνησαν για το σπίτι του Πιτσιμπλόμ και βάδιζαν όσο πιο γρήγορα γινόταν. Μόλις έφτασαν εκεί, είδαν τον «Μυτόγκα» να ψάχνει στη βιβλιοθήκη του λέγοντας: «Ούτε αυτό είναι... Να πάρει! Ούτε αυτό!». Το σπίτι ήταν μικρό και αποπνικτικό. Πέτρινο και βρώμικο. Φωτιζόταν μόνο από ένα μικρό κεράκι. Υπήρχαν ράφια με βιβλία, φίλτρα και πολλές αράχνες. Είχε ένα τζάκι, δύο παλιές καρέκλες, ένα μικρό ξύλινο τραπεζάκι –όπου είχε ακουμπήσει ο Πιτσιμπλόμ τη σφαίρα– και ένα κρεβάτι. Με λίγα λόγια το σπίτι ήταν ένα αχούρι. Τα παιδιά κρυφοκοιτούσαν από το μοναδικό παραθυράκι του σπιτιού κι έλεγαν: ΑΛΕΞΙΑ: Τι σχέδιο έχουμε; ΕΥΑ: Εγώ λέω να γυρίσουμε σπίτι. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα! ΡΑΝΙΑ: Σταμάτα επιτέλους! Για όλα υπάρχει λύση! ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΑ: Εγώ λέω να χωριστούμε σε δύο ομάδες∙ η μία ν’ απασχολεί τον «Μυτόγκα» και η άλλη να πάρει τη σφαίρα. ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Τα αγόρια θα τον απασχολούν και τα κορίτσια, που είναι πιο ήσυχα, θα πάρουν τη σφαίρα.

49

ΜΑΚΗΣ: Ωραία! Πάμε! ΧΡΗΣΤΟΣ: Περίμενε! Τι θα πούμε; ΜΑΚΗΣ: Βρισιές και κοροϊδίες! ΧΡΗΣΤΟΣ: Α...! ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Είμαι σαΐνι σ’ αυτά!

Η Κρυσταλλία πήγε προς τη σφαίρα. Την έσπρωξε, δεν μπορούσε να τη σηκώσει, και την έδωσε στην Αλεξία με τα χίλια ζόρια. Εκείνη έτρεξε στην Εύα, την άφησε μπροστά της και η Εύα κυλώντας την, όσο πιο γρήγορα μπορούσε, την έδωσε στη Ράνια, η οποία την πέταξε γρήγορα έξω από το παράθυρο. Τα αγόρια, εν τω μεταξύ, έβριζαν τον Πιτσιμπλόμ. Όταν τα κορίτσια είχαν πια σιγουρευτεί πως η σφαίρα βρισκόταν έξω από το σπίτι του ύπουλου μάγου, η Εύα έκανε το σινιάλο στα αγόρια και αμέσως έφυγαν όλοι, εκτός από το Μάκη ο οποίος εσπρωξε τον Πιτσιμπλόμ μέσα σ’ένα καζάνι με βραστό νερό. Όταν γύρισαν τα παιδιά κρατώντας τη σφαίρα, όλοι τους υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα και κραυγές χαράς. Τα παιδιά ένιωθαν μια απέραντη χαρά. Ήξεραν πως είχαν σώσει τη μυθική διάσταση. Την επόμενη μέρα, η Λιλιλά είχε διοργανώσει μια τελετή απονομής μεταλλίων γενναιότητας. Μαζί με το μετάλλιο έδωσε στον καθένα τους κι ένα μυθικό χάρισμα. Στην Κρυσταλλία δόθηκε το χάρισμα να πετάει, αφού στο μυθικό κόσμο ήταν νεράιδα, στην Αλεξία, που είχε πάρει τη μορφή νάνου, να μικραίνει και να μεγαλώνει σε μέγεθος, στη Ράνια να προβλέπει το μέλλον, επειδή είχε οράματα ως πνεύμα του δάσους, στην Εύα να μπορεί να δημιουργήσει λουλούδια, γιατί τα ξωτικά είναι κοντά στα φυτά, στο Λεω50

νίδα να γίνεται αόρατος αφού όταν πετούσε πήγαινε τόσο γρήγορα που σχεδόν δεν φαινόταν, στο Μάκη να τρέχει πάρα πολύ γρήγορα, εφόσον είχε αποκτήσει πόδια ζώου γρήγορου και δυνατού και στο Χρήστο να μπορεί ν’αλλάξει προσωρινά το χρώμα ενός αντικειμένου, γιατί ως δράκος ήταν πολύχρωμος. Μετά απ’ όλα αυτά η Λιλιλά τους έστειλε πίσω στον κόσμο τους μ’ ένα αστέρι. Γύρισαν πίσω. Ήταν χαμένοι.

Άκουσαν να χτυπάει το κουδούνι για το τέλος του διαλείμματος και κατάλαβαν... Στο δικό τους κόσμο, είχαν περάσει μόνο είκοσι λεπτά! Έμειναν άφωνοι! Από τότε, χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους για να βοηθούν τους ανθρώπους που τους έχουν ανάγκη. Κι όλοι μας πρέπει να βοηθάμε όσο μπορούμε όλους τους ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη και μας χρειάζονται.

51

52

ΤΙ ΤΡΙΑ, ΤΙ ΕΞΙ, ΤΙ ΕΝΝΙΑ; (7) ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ (Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ) (19) ΤΟ ΧΡΥΣΟ-ΚΕΧΡΙΜΠΑΡΕΝΙΟ ΑΓΑΛΜΑ (29) Ο ΠΙΣΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ ΤΖΑΚ (37) ΕΙΚΟΣΙ ΛΕΠΤΑ ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ (45)

53

54

56

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» – Αθήνα 2007