Simon Ster 45.4

Simon

Jaargang 45 | nummer 4 | juni 2014

Thema Ster: Landen Opvallende grenssituaties Diabetes in de rimboe Fact & Opinion: Federal Europe

32

25 | De redactie reed in een heuse oldtimer: De Jaguar Mark 2.

| Augusto Pinochet was de dictator van Chili. Deze dictatuur is vanaf het begin tot het eind beschreven.

| China en Taiwan gaan moeizaam samen door één deur. Lees alles over hun relatie en de geschiedenis ervan.

| Leer hoe je een vliegtuig aan de grond kan zetten.

44

52

Colofon Juni 2014/ 45e jaargang nr. 4 De ‘Simon Ster’ is een uitgave van de Werktuigkundige Studievereniging Simon Stevin van de Technische Universiteit Eindhoven. De ‘Simon Ster’ verschijnt dit jaar vijf maal.

Eindredactie Robin Mommers

Redactie Liesbeth Campmans, Lennard van Damme, Martijn Deenen, Karel Drenth, Jules Frints, Sanne Janssen, Max van Lith, Robin Mommers, Willem Prajitno, Bas Raes, Jaap Schuit, Yuri Steinbuch, Jordy Wesseling en Jeroen de Wit

Ontwerp Vormgeving vM-design

Vormgeving Robin Mommers Lennard van Damme

Illustraties en foto’s

Drukker

Redactie & leden der W.S.V. Simon Stevin

Drukkerij Snep BV

Adres

Oplage

Technische Universiteit Eindhoven Gemini-Noord 1.61 Den Dolech 2 5612 AZ Eindhoven Postbus 513 5600 MB Eindhoven Telefoon: (040) 247 33 13 Telefax: (040) 243 49 70 E-mail: redactie@simonstevin.tue.nl Homepage: wsv.simonstevin.tue.nl

900

Financieel ABN-AMRO: NL87ABNA0529096358

Abonnementen Er bestaat de mogelijkheid de Simon Ster thuis te ontvangen. Men kan zich abonneren op de Simon Ster voor €15,- per jaar, inclusief verzendkosten.

Indien u geïnteresseerd bent of meer informatie wilt, kunt u contact opnemen met de hoofdredactie op bovenstaand adres.

© Simon Stevin MMXIII Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van het bestuur der W.S.V. Simon Stevin.

De hoofdredactie behoudt zich te allen tijde het recht artikelen in te korten of te wijzigen. Plaatsing van een artikel houdt niet in dat het de mening weergeeft van de W.S.V. Simon Stevin.

Iedereen kan kopij inleveren bij de redactie in de Simonkamer: Gemini-Noord 1.61, of per e-mail: redactie@simonstevin. tue.nl

Inhoudsopgave Smile of Science

4

Opvallende grenssituaties

6

Nieuw-Zeeland sportland

9

Fact & Opinion: Federal Europe Broeikaseffect: Van ruilen komt huilen

10 20

Noord-Korea 22 Profiel: Jaguar Mk 2

25

Kijk in de Sterren

28

Mysterieus Madagaskar

30

Staut: Europese Politiek

33

La dictatura de Augusto Pinochet 34 Symposium: Moving Solutions

38

Het Pools-Litouwse Gemenebest

40

De Hobby van...

42

Vierkleurenstelling 43 Het ontstaan van 中国 en 台灣 44 Neem het voortouw!

46

Atlantis 48 Diabetes in de rimboe

50

Landen van een vliegtuig

52

Sterrenhoekjes 54 Prijsvraag 54

Redactief Beste lezer, Het collegejaar zit er bijna op en dat betekent dat er nog net een gloednieuwe Simon Ster verschijnt.

Waarschijnlijk bent u net als ik toe aan een welverdiende vakantie en ik hoop dat u dan ook even rustig de tijd neemt om net als ik in een strandstoeltje te gaan genieten van deze editie en natuurlijk van de zon.

Aangezien velen van u op vakantie zullen gaan tijdens deze periode is deze Ster, zoals u ongetwijfeld op de voorpagina al heeft gelezen, volledig geschreven in het thema landen. Hierbij maken we een reis door heel de wereld en zullen we op weg een aantal interessante artikelen tegenkomen. Van de rimboe in Kenia tot de dictatuur in Chili en van het mythische Atlantis tot het mysterieuze Madagaskar.

Naast alle stukken die door de redactie geschreven zijn, is er deze editite ook sinds lange tijd een stuk ingezonden door een van onze leden. Dit gebeurt helaas erg weinig en als u ook iets leuks, nuttigs, vernieuwends of gaafs te vertellen heeft, moedig ik u allen ten zeerste aan dit vooral in te zenden naar het adres in de colofon.

Ten slotte wil ik u graag nog allemaal ontzettend veel succes wensen met de tentamens tijdens de komende tentamenweken, hoop ik dat u het jaar voldaan afsluit en wens ik iedereen een fijne zomervakantie toe.

Tot volgend jaar!

Robin Mommers Adverteerders IHC Merwede

19

Exxon Mobil (banner Profiel)

25

Exxon Mobil

37

Frames 55 ASML 56

4

Smile of Science

Robin Mommers

De zin en onzin achter de techniek

Natuurkunde

Geschiedenis

Druppels pek

Oude boei blijkt zeemijn

Het langstlopende experiment ter wereld is nog saaier dan het gras zien groeien: wachten tot een druppel pek valt. 19 April jongstleden was er toch een doorbraak: het fenomeen is eindelijk gefilmd. De proef loopt al sinds 1927 op de Queensland-universiteit in Australië. Onderzoekers wilden aantonen dat sommige materialen die vaste stoffen lijken, in werkelijkheid stroperige vloeistoffen zijn.

Het resultaat liet lang op zich wachten. In 1938 viel pas de eerste druppel en sindsdien zijn er nog maar acht gevolgd. Nog nooit eerder werd het vallen van de druppel gezien of vastgelegd op video. In 1977 kwam John Mainstone, hoofd van het onderzoek, een dag te laat kijken. In 1988 was hij net een paar minuten te laat. Dat Mainstone de druppel ook in 2000 miste, was wel bijzonder wrang. Er was inmiddels een webcam op de druppel gezet, maar die viel vlak voor het moment suprême uit door een stroomstoring. Ook dit keer maakt Mainstone, die 57 jaar bij het experiment betrokken was, het niet mee. Hij is vorig jaar augustus overleden.

Jarenlang speelden kinderen met een ijzeren bal op het strand van Eigg, een eiland bij Schotland. Familieleden barbecueden er op en stookten regelmatig een vuurtje naast het gevaarte. Niet wetende dat ze eigenlijk te maken hadden met een zeemijn uit de Tweede Wereldoorlog. Door de harde wind waaide het zand onder de ijzeren bal weg, waardoor het metalen object ineens zijn explosieve karakter liet zien.

“De winterstorm heeft het zand verwijderd, waardoor ik ineens in de gaten kreeg dat er iets niet klopte. Mijn pa woont hier

zo’n 90 meter vandaan. Ik vermoedde altijd dat het om een oude oorlogsboei ging.

Om het ding heen zijn veel strandvuren gehouden”, onthult Dave Cormick tegenover Daily Record. Dave nam vervolgens een foto van de vermeende bom en stuurde deze voor de zekerheid naar de politie.

Binnen het uur kreeg hij een telefoontje dat de Navy Bomb Disposal Unit eraan zou komen. De dienstdoende sergeant was erg bezorgd over het feit dat de zeemijn nog niet ontploft was. “De huizen werden geëvacueerd, dieren verplaatst en de mijn zo ver mogelijk naar de zee gesleept, zodat deze diep in het zand kon worden gestopt.”

Uiteindelijk werd de zeemijn door de Britse Explosieven Opruimingsdienst gecontroleerd tot ontploffing gebracht. De Explosieven Opruimingsdienst en de kustwacht zijn Cormack maar al te dankbaar.

“Die jongen heeft het goed gedaan. Hij realiseerde zich dat dit meer was dan de meeste mensen dachten en hij had gelijk”, aldus de autoriteiten.

Geografie

Ongeclaimd land Op de 22e breedtegraad, tussen Egypte en Soedan ligt een stukje land genaamd Bir Tawil, echter claimt geen van de beide landen het gebied. Dit komt door een verschil van mening dat stamt uit het einde van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw. In 1899 werd door het condominium (een staat van gedeeld gezag) Anglo-Egyptisch Soedan een politieke grens tussen Egypte en Soedan getekend die parallel loopt met de 22e breedtegraad, waardoor het minder vruchtbare Bir Tawil onder toezicht van Soedan zou vallen en het vruchtbare stuk genaamd de Hala’ib driehoek bij Egypte hoort. Drie jaar later, in 1902, is er een administratieve grens gecreëerd door de Britten die Bir Tawil onder Egyptisch toezicht plaatste en de Hala’ib driehoek juist onder toezicht van Soedan plaatste. Deze administratieve grens was vooral gebaseerd op de stam-

men die actief waren in de twee gebieden en hun originele afkomst. Aangezien zowel Egypte als Soedan het liefst de Hala’ib driehoek in hun bezit hebben, claimen ze dus geen van beiden Bir Tawil.

5

Simon Ster 45.4 | juni 2014

Geografie

Biologie

Het opmerkelijke Baarle

Rekenen met apen

De meeste dorpen liggen in één enkel land, maar dit is niet het geval voor het dorpje Baarle. Het gefragmenteerde Baarle maakt deel uit van de Nederlandse gemeente Baarle-Nassau en de Belgische gemeente Baarle-Hertog wat leidt tot een vreemd beeld van het Brabantse dorp. Deze opmerkelijke opsplitsing ontstond aan het eind van de twaalfde eeuw.

Onderzoekers van de Harvard Medical School in Boston hebben 3 resusapen geleerd om eenvoudige sommen te maken met de getallen van 1 tot 25. Om na te gaan hoe goed de apen getallen in hun hersenen kunnen representeren en manipuleren liet het team hun ‘proefpersonen’ duizenden berekeningen maken met een systeem van geschreven symbolen, die bestonden uit de cijfers 1 tot en met 9 en de letters van het alfabet. Eerst werd de apen geleerd de symbolen voor elk nummer te herkennen: als ze het juiste symbool koppelden aan het bijbehorende nummer, werden zij beloond met hetzelfde aantal druppels water of sap. Daarna moesten ze een aantal keuzes op een computerscherm maken: 1 symbool aan de ene kant tegenover een combinatie van twee symbolen aan de andere kant. De apen werden beloond als voorheen, hetgeen hen zou moeten motiveren om de hoogste waarde te kiezen. In 70 tot 90% van de gevallen kozen de apen de hoogste waarde. Ze waren zelfs in staat om dit resultaat opnieuw te behalen met een tweede, volledig nieuwe set van symbolen. De apen maakten meer fouten bij vraagstukken waarbij het symbool aan de ene kant en het resultaat van de som van de symbolen aan de andere kant dicht bij elkaar lagen. De wetenschappers willen ook nog onderzoeken of de apen kunnen vermenigvuldigen, maar daarvoor moeten ze nog even wachten. ‘Nu, twee maanden later, tellen ze nog steeds alles bij elkaar op.’

Vanaf het jaar 1190 was Hendrik I hertog van Brabant. Om opkomende steden te vriend te houden, gaf hij veel steden stadsrechten. In het noorden van Brabant liet hij op een strategisch punt zelfs een stad bouwen, het latere ‘s-Hertogenbosch.

De graaf van Holland wilde zijn invloed uitbreiden naar het zuiden, richting Brabant dus. Hendrik I was daarop tegen, omdat hij geen sterke macht als buurman wilde hebben. In Godfried II, heer van Breda, zag de hertog een bondgenoot. Na slim onderhandelen erkende Godfried II het eigendomsrecht van de hertog over de baronie van Breda. In ruil daarvoor kreeg Godfried stukken land rondom Baarle in leen. Voor sommige stukken land werd een uitzondering gemaakt. Ze waren op

dat moment al aan anderen te leen, of de hertog behield ze zelf omdat hij over bebouwde en bewoonde stukken land belastingen kon innen. Daarom bleven die stukjes onder de hertog; de onbebouwde gronden vielen onder Breda. Deze afspraak dateert uit 1198. De gebieden van Baarle die nog onder de Abdij van Thorn vielen, gingen Baarle-onder-Thorn heten. Dit waren met name gebieden in Loveren. Zo is te verklaren dat in het centrum van Baarle een grote en een aantal kleine enclaves zijn te vinden. De wat verder weggelegen enclaves bestaan uit eenzame hoeven of akkertjes.

Ruimte

Russisch ruimtehotel opent haar deuren Op vakantie gaan in de ruimte, het kan vanaf 2016 voor slechts 120.000 euro per persoon.

Dan moet je er nog wel een retourticket bij kopen van 300.000 euro. Gelukkig krijg je er wel je eigen ruimtebutler bij! Het hotel zal op een hoogte van 350 - 400 km rondjes om de

Aarde en medio 2016 gereed zijn. De officiële naam is Orbital Technologies Commercial Space Station. Het OTCSS zal zeven gasten kunnen accommoderen in vier cabines. Gasten kunnen chillen in gewichtloze omstandigheden, turen naar de Aarde en het heelal via de twee ramen, ontspannen door TV te kijken en slapen in speciale slaapzakken (horizontaal of verticaal). Inchecken gaat niet zomaar. Je moet een trainingsproces doorlopen van tot wel drie maanden, afhankelijk van welk ruimteschip je naar het hotel lanceert. In tegenstelling tot de

tubes vloeibaar eten die astronauten krijgen, zullen er ‘echte’ magnetronmaaltijden meereizen, die opgewarmd kunnen worden als het etenstijd is. Een week lang overleven op vliegtuigvoedsel heeft nog nooit eens mens geprobeerd, maar de Russen denken dat het haalbaar is. De Soyuz ruimtecapsule zal er ongeveer twee dagen over doen om het OTCSS te bereiken. Ervaren astronauten zullen de gehele reis meereizen als ruimtebutlers en alle gasten aan boord verzorgen. In de eerste plaats maken ze gebruik van de Russische Soyuz, maar er is ook geanticipeerd op Amerikaanse en Europese ruimteveren.

6

Opvallende grenssituaties

Alsof het bedacht is door je driejarige neefje

Tijdens de aardrijkskundeles van vroeger is het iedereen wel geleerd: een land bestaat uit al het gebied dat zich binnen zijn grenzen bevindt. Zo’n grens markeert de overgang naar een andere staat toe. In veel gevallen zijn die grenzen op bijzondere manieren tot stand gekomen, zeker in Europa. Oorlogen, oude rijken, religie, verdagen of eigendomsoverdrachten hebben tot een aantal zeer merkwaardige situaties geleid. In dit stuk zullen een paar van deze merkwaardige situaties worden behandeld.

Bas Raes San Marino Om te beginnen is gekozen voor het kleinste lid van de Europese Raad: San Marino. Dat is niet het enige bijzondere aan deze dwergstaat, het is ook nog eens de oudste nog bestaande republiek ter wereld. Het ontstaan van San Marino dateert uit de 4e eeuw na Christus, toen de Heilige Marinus zijn eigen staat stichtte om te ontkomen aan vervolging van de Romeinse keizer.

De enclave, die volledig omringd wordt door ItaliĂŤ, heeft een grondwet uit 1600 die nog steeds van kracht is, ook dat is een record.

Tegenwoordig kennen de meeste mensen San Marino van de Formule 1 Grand-Prix die daar tot 2006 werd verreden. In mei van dit jaar is het 20 jaar geleden dat op dat circuit Formule 1-icoon Ayrton Senna verongelukte. Daarnaast zullen sommige mensen San Marino kennen als tegenstander van het Nederlands voetbalelftal tijdens diverse kwalificatiereeksen. Vaak zijn dit geen bijster interessante confrontaties, aangezien het voetbalelftal van San Marino voor het grootste deel uit postbodes, kantoorklerken en tuinmannen bestaat.

7

Simon Ster 45.4 | juni 2014

Cooch-Behar enclaves In Nederland bestaat er een vrij ingewikkelde groep van enclaves op de grens met België bij het plaatsje Baarle-Nassau (voor meer informatie: zie de Smile of Science). Daar gaat het om ruim twintig stukjes grond. Dat is nog niets vergeleken met de situatie op de grens tussen India en Bangladesh. In de Cooch-Behar regio zijn iets meer dan 200 enclaves te vinden met een totale oppervlakte van ongeveer 200 vierkante kilometer. Helemaal bijzonder is het feit dat in dit complex zich een enclave bevindt, die in een andere enclave ligt, die op zijn beurt ook weer in een enclave ligt (een zogenaamde counter-counter-enclave). Nergens ter wereld komt een dergelijke situatie voor, al gaat het in dit geval slechts om een veld met jute.

Volgens een oude volkslegende zijn de enclaves ontstaan, omdat de stukjes grond inzet waren tijdens schaak- en kaartwedstrijden tussen twee lokale heersers. Een waarschijnlijkere verklaring is dat de enclaves zijn ontstaan tijdens de kolonisatie van India. Na een oorlog tussen de Britten en het Mogolrijk (één van de machthebbers in India toentertijd) vergat men bij het vredesverdrag aan te geven wat de nieuwe grens zou worden. Na de onafhankelijkheid van India werden er plannen gemaakt om de enclaves te ruilen, om het geheel wat overzichtelijker te maken. Dit werd echter meerdere keren vertraagd, onder andere doordat Bangladesh zich afsplitste van Pakistan en doordat de besluitvorming in vooral India nogal moeilijk verliep. Op dit moment ligt er een wetsvoorstel klaar bij het parlement van India om de situatie dan toch eindelijk eens op te lossen.

Brunei De oliestaten in de Arabische wereld, zoals Qatar en de landjes die vallen onder de Verenigde Arabische Emiraten, zijn allemaal relatief bekend. Deze landen danken hun rijkdom voornamelijk aan de olie die ze in grote mate in de grond hebben. Minder bekend is dat er ook een dergelijke staat ligt op Borneo, in de Indonesische archipel. Dit piepkleine staatje bestaat uit twee stukken en wordt volledig omgeven door buurland Maleisië. Het is een van de rijkste landjes ter wereld, dankzij grote reserves aan olie en aardgas.

Enclave-Exclave Stukjes land die volledig worden omgegeven door een ander land en geen vrije toegang tot de zee hebben worden enclaves genoemd. In sommige gevallen worden ze ook wel aangeduid met de term exclave.

Het verschil tussen deze termen is het gezichtspunt waarvan uit naar de gebieden wordt gekeken. Een stukje België in Nederland wordt vanuit Nederland gezien als een exclave, terwijl vanuit Belgisch oogpunt datzelfde stukje land een enclave wordt genoemd.

Brunei is een van de rijkste landen ter wereld, en dat mag gezien worden.

Het sultanaat Brunei bestaat al geruime tijd en kenden daarin periodes van bloei en grote armoede. Het land raakte in conflicten verzeild met naburige inheemse volken en uiteindelijk ook met Spaanse kolonisten. Het bleef echter min of meer onafhankelijk totdat de Britten het in de 19e eeuw tot een protectoraat maakten. Met onderbreking van de Tweede Wereldoorlog bleef dit zo tot het jaar 1984, het jaar waarin Brunei officieel weer onafhankelijk werd.

Grens Frankrijk en Nederland Op een landkaart, zou je er lang tevergeefs naar kunnen zoeken: een landgrens tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Franse Republiek. Toch bestaat deze wel degelijk, al is deze niet te vinden in Europa, maar in het Caribisch gebied. Het eilandje SintMaarten is namelijk opgedeeld in twee delen: het Nederlandse en het Franse deel (Saint-Martin).

Het eiland werd oorspronkelijk ontdekt door Columbus, maar de Spanjaarden lieten het eiland grotendeels links liggen. Het waren

8

de Fransen en Nederlanders die er zich het eerst vestigden. Het eiland was vooral interessant door zijn grote zoutvoorraden. Zout was in die tijd erg kostbaar en handig om voedsel mee te conserveren voor lange zeereizen.

De Verenigde Staten in Frankrijk Tussen twee van de stranden die werden gebruikt voor D-Day ligt een hoge rots die uitkijkt over beide stranden en de zee. De naam voor de plaats bovenop deze rots is Pointe du Hoc en deze was gefortificeerd door de Nazi’s. Deze klip was een van de zwaarst bevochten stukjes land gedurende de invasie met vele slachtoffers tot gevolg. De helft van de hier ingezette Amerikaanse troepen overleefde de aanval niet.

Vandaag de dag is er een monument en museum gevestigd op de klip ter nagedachtenis aan de invasie. Het beheer is in 1979 overgedragen door Frankrijk aan de Verenigde Staten, zodat die nu eigenaar zijn van het stukje land. Overigens zijn er meer van dit soort situaties, enkele oorlogsgraven zijn door de Fransen ook in Amerikaans, Brits of Canadees beheer gegeven.

Afrika Pointe du Hoc waarop nu nog de kraters te zien zijn, van de bombardementen gedurende de invasie.

Tijdelijke enclaves Soms wordt er besloten om een tijdelijke exclave op te richten binnen een land. Een land kan dit doen door een gebied tijdelijk als extraterritoriaal te betitelen wat betekent dat het niet meer behoort tot het respectievelijke land. Dit wordt meestal gedaan omwille van praktische redenen. Een bekend voorbeeld hiervan is het ziekenhuis waar Prinses Margriet is geboren in 1943. Ten tijde van de Duitse bezetting verbleef de Koninklijke familie in Canada, waar je volgens de wet automatisch staatsburger bent als je op Canadees grondgebied geboren bent. Aangezien dat tot een vreemde situatie zou leiden bij de Prinses werd besloten het ziekenhuis waar zij geboren zou worden, tijdelijk als extraterritoriaal aan te duiden. In Nederland wordt niet alleen gekeken naar de geboortegrond, maar ook naar de nationaliteit van de moeder.

Op die manier kon Prinses Margriet toch alleen de Nederlandse identiteit krijgen.

Wie de grenzen binnen het continent Afrika vergelijkt met die van landen daarbuiten, zal opvallen dat de Afrikaanse landen veelal kaarsrechte grenzen hebben. In de ‘oude’ continenten als Europa en Azië zijn de verschillende landgrenzen vaak op een natuurlijke wijze ontstaan. Ofwel door bepaalde bevolkingen in een gebied of door al aanwezige natuurlijke barrières.

In het Afrika is dit echter niet het geval, als gevolg van het kolonialisme. Pas vrij laat begonnen Europese mogendheden met het koloniseren van Afrika. Om een eind te maken aan de conflicten die daardoor ontstonden, besloot men in 1884 een conferentie te beleggen. Hierin werd besloten hoe men de rest van Afrika zou verdelen, wat ertoe leidde dat er lukraak grenzen werden getrokken. Vaker wel dan niet, werden deze recht door leefgebieden van verschillende stammen getrokken. Deze manier van verdeling is voor een groot deel de oorzaak van de huidige conflicten in Afrika.

9

Nieuw-Zeeland sportland

Simon Ster 45.4 | juni 2014

Duiken, glijden en rollen

Nieuw-Zeeland is een ideaal vakantieland. Je kan er prachtige vakanties houden waarin je één van de natuurparken bezoekt of waar je van het subtropische klimaat geniet in het noorden.

Verder leent het land zich ook uitstekend voor skivakanties door het hele jaar heen en wordt het land veel gebruikt voor studenten die een periode in het buitenland willen studeren. Mocht je

Ook zijn de typische vakantiesporten in Nieuw-Zeeland erg populair. Nieuw-Zeeland is een geliefde plaats voor skiërs omdat je hier kan skiën in ‘onze’ zomer. Het skiseizoen duurt hier van mei tot en met oktober. Daarnaast is ook duiken in dit land een populaire vakantiesport. De lange kustlijn en de vele riffen zorgen in combinatie met enkele scheepswrakken en de rijke combinatie aan maritiem leven ervoor dat het land bij de mooiste duiklocaties ter wereld hoort.

dat nou net van plan zijn dan is het goed om te weten dat je in

Extreme sporten

Nieuw-Zeeland uitstekend kan sporten.

Jeroen de Wit

Dit land staat naar de buitenwereld vooral bekend om zijn extreme sporten. De Nieuw-Zeelandse bevolking heeft verschillende extreme sporten ‘uitgevonden’. Enkele van deze sporten zijn zelfs alleen te beoefenen in Nieuw-Zeeland.

Sport in Nieuw-Zeeland In het dagelijkse Nieuw-Zeelandse leven speelt sport een grote rol. Ruim 80% van alle Nieuw-Zeelanders beoefent een of meerdere sporten. Het land zelf leent zich uitstekend voor verschillende soorten sporten. Zo bieden alle meren, rivieren en de lange kustlijn van het land uitstekend de gelegenheid tot het beoefenen van allerlei watersporten en zorgen de bergachtige gebieden voor mogelijkheden bij sporten als wielrennen, mountainbiken en skiën. Verder is elke stad uitgerust met een ruime hoeveelheid aan sportvelden waar rugby, korfbal, voetbal, cricket en vele andere sporten worden beoefend.

Originele Maori sporten Voordat de Europeanen Nieuw-Zeeland ontdekten werd er ook al veel gesport. De teamsporten kennen hun oorsprong in de westerse wereld, die kende de Maori nog niet. Wel werd er veel gedaan aan eenvoudige sporten als hardlopen, kanoën, surfen en worstelen.

Populaire sporten Later, nadat het westen Nieuw-Zeeland had gekoloniseerd, werden veel nieuwe sporten geïntroduceerd. Zo ook het rugby, wat daar op het moment de absolute volkssport nummer één is.

Vanuit Groot-Brittannië zijn het paardenrennen en het cricket over komen waaien, wat daar nog steeds populaire sporten zijn.

Het voetbal is een snel opkomende sport in Nieuw-Zeeland, de recente resultaten die het Nieuw-Zeelands elftal laat zien zijn veelbelovend.

Onder deze sporten vallen uiteraard de ‘doorsnee’ extreme sporten, zoals parachutespringen, raften en uiteraard bungeejumpen. Maar niet alleen de standaard avontuurlijke sporten zijn in Nieuw-Zeeland te beleven, Nieuw-Zeeland heeft ook een heel arsenaal aan sporten die de gemiddelde nuchtere Nederlander nooit in zijn hooft zou halen om aan deel te nemen. Zo kun je bijvoorbeeld in een autoband door een grot heen waden (“caving”), of in een pvc-bal van een steile helling afrollen (“zorbing”).

Wanneer je op vakantie, op uitwisseling of om een andere rede dit sportieve land bezoekt, probeer dan vooral een van de ‘extreme’ sporten. Ook is het bezoeken van een rugbywedstrijd een ware sensatie, en is het zelf beoefenen van sporten zeker een mogelijkheid. Verder leent het land zich, zoals je hebt gelezen, ook uitstekend voor ski en duikvakanties.

Rugby Rugby is de nationale sport van Nieuw-Zeeland. Elke stad heeft een rugbystadion en bijna elke bewoner volgt vol passie de prestaties van het nationale rugbyteam, met de bijnaam de ‘All Blacks’. Het team heeft deze bijnaam gekregen omdat ze altijd in een volledig zwart tenue spelen. Dit team wordt algemeen beschouwd als het beste rugbyteam ter wereld. Desondanks heeft dit team het wereldkampioenschap rugby nog maar twee keer gewonnen. Verder heeft dit team een opvallende deal met hun sponsor Adidas: Ze krijgen 200 miljoen dollar in negen jaar, en als tegenprestatie moet het team gedurende deze jaren minimaal 75% van de wedstrijden winnen.

10

Fact & Opinion: Federal Europe

Objective

Shortly after the Second World War, the countries now known as the “inner six”, France, Italy, (Western )Germany, The Netherlands, Belgium and Luxembourg, established the European Coal and Steel Community. Since then, this community has expanded to 28 members and is now called the European Union. Europe has been uniting for over sixty years, but should we take the next big step?

Should Europe be federalised into a single state?

Lennard van Damme Nation, country or state?

First, some clarification is in order concerning the differences between a nation, a country and a sovereign state. Although the three terms are often used as synonyms of one another, there are some very important distinctions to be made.

A sovereign state, or simply: a state, is an entity that operates independently on the highest level of diplomacy. States have embassies, armed forces and a head of state, while nations and countries do not.

A country is often also a state, but there are exceptions. The Netherlands for example, are a country, but not a state. Together with the countries of Aruba, Sint Maarten and Curaçao, the Netherlands form a single state: the Kingdom of the Netherlands.

While it is unusual for a state to contain multiple countries, it is not unique to the Kingdom of the Netherlands as similar structures exist in the United Kingdom (England, Scotland, Wales and Northern Ireland), Denmark (Denmark, Faroe Islands and Greenland) and a few others. In most cases however, ‘country’ is synonymous with ‘state’.

A nation is a much more emotional term, used to designate a large group of people with a common heritage and culture, usually with a certain degree of autonomy. An example is the Navajo Nation in the United States. This Native American nation is located in the US states of Arizona, New Mexico and Utah and is roughly the size of the Netherlands and Belgium put together.

The Navajo Nation has it’s own government and president, but is still part of the United States, which is a sovereign state.

A nation-state is any geographical area that is a state and contains exactly one nation. Although many countries are often refered to as nations, true nation-states are rare. This is especially true since the reach of a nation is often debateable. Some Frisians consider Frisia a nation, while others consider it to be part of the Dutch nation.

The question asked in this article is whether or not Europe should become a sovereign state. This is because the term ‘country’ is a bit more ambiguous and because the formation of a nation is a natural, cultural process rather than a legal one. In this article ‘Europe’ refers to the 28 members of the European Union unless otherwise indicated.

11

Simon Ster 45.4 | juni 2014

What exactly is a federation?

A Federation is one of two forms of statehood currently used in the world, the other being the unitary state. Federations and unitary states differ in how power is distributed between layers of government.

states, they can ignore the federal policy. Recreational marijuana is now completely legal in Washington state and Colorado. This would be impossible in a unitary state, since subdivisions such as Dutch municipalities can never overrule the central government.

What kind of countries are federations?

In a unitary state, such as the Netherlands or the United Kingdom, the central government has all the power. The state may have other layers of government (provinces, districts, municipalities) and these subdivisions may execute some powers, but it is always the central government that decides what those powers will be. The municipality of Eindhoven has no control over its own authority, it only gets this authority from the central government in the Hague. This is very much a one-way street; it doesn’t matter whether power is being given to or taken from municipalities, the decision is made in the Hague. Also, subdivisions in a unitary state do not actually have any power, they may only execute power that belongs to the central government.

A federation is very different. In a federation, such as Germany or the United States, the central government and any subdivisions share power. This means that these subdivisions have power of their own, and they can execute that power independent of the central government. While power in a unitary state may be derived from a God through a monarch, power in a federal state is always derived from a constitution. The constitution will outline what powers belong to the central (federal) government and what powers belong to the subdivisions. These powers can not be unilatteraly transfered. Any power given to the subdivisions by the constitution can only be executed by the federal government with the express consent of the subdivision.

The United States offer a bounty of examples. Marijuana is one such a case: it has been prohibited by the US federal government, but since drug policy is a power that belongs to the individual US

Federations are usually either very large countries, countries with distinct internal boundaries or both. Most states are unitary: only 27 out of 193 states are federations, but these 27 states do represent 45% of the Earth’s land surface and 40% of the population.

This is because federalisation is an attractive form of statehood when dealing with a large territory as it allows constituent parts to govern themselves relatively autonomous, allowing the federal government to focus on the big issues that cross the internal borders. This local autonomy can also be attractive when there are large differences of opinion within a country that are geographically defined (such as Belgium).

It isn’t always clear whether a state is federal or not, there are some grey areas. Switzerland is considered to be a federation, as it has most, if not all, of the properties of a federation, yet it is officially called the Confoederatio Helvetica (hence its official abbreviation CH). A confederation (or confederacy) is historically a loose collection of countries that only join together in a few issues. Historical examples are the Iroquois Confederacy (consisting of several native American tribes such as the Mohawk and Seneca), the South in the American Civil War (the Confederated States of America, CSA) and the Dutch Republic (the seven provinces of the Dutch Republic were largely autonomous). Although Switzerland calls itself a confederation, it is actually a federation.

There are currently no confederations in existance, and confederations have been historically unstable. They usually fall apart such as Serbia and Montenegro (the most recent confederation),

12

or evolve into federations, as has been the case with Germany. A majority of historical confederations lasted less than ten years.

Another ambiguous case is Spain. Although Spain is officially a unitary state, as the Spanish constitution places all power in the central government, Spain is divided into 19 Autonomous Communities. Because of the way these communities were created, it is nearly impossible for the Spanish central government to take power away from them, thus giving Spain some distincitve federal characteristics.

The European Council can easily be confused with the Council of the European Union. Not just because their names are infuriatingly similar, but also because they are similar in nature.

Whereas the Council of the European Union is comprised of ministers, the European Council is comprised of the member states’ national leaders, be it heads of state or heads of government. The European Council is the highest authority in the EU, as it is primarily responsible for setting the Union’s policy agenda. The current Council president is Herman van Rompuy.

How is the EU currently structured?

It’s a bit of a mess really. Despite the fact that the European Union is not a sovereign state and therefore most power lies in the member states, it is governed by four institutions: the European Parliament, the European Council, the Council of the European Union and the European Commission.

The European Commission is the institution responsible for running the Union. It is comprised of 28 commissioners (one for each member state), who are appointed by their national governments (but must be approved by the European Parliament). Aside from dealing with day-to-day affairs, the Commission has a de facto monopoly on initiating European law. The commission’s budget and proposals must be approved by the legislature. The current Commission president is José Manuel Barroso.

The European Parliament is the lower house of the European legislature. Its represents a constituency 751 members are elected of over 500 million people, directly by all adult European citizens every five making it the second years. Although it is a legislargest democracy in the lative body, the parliament world, after India. does not have the power to initiate legislature. Instead, its primary function is to judge the initiatives and set the budget of the European Commission. The European Parliament shares these legislative powers with the Council of the European Union, which is the upper house of the European legislature. The Council of the European Union is comprised of 28 representatives of the member states’ national governments and the exact composition of the Council changes from subject to subject. For instance, when discussing the current situation in the Ukraine, the council will be comprised of all the European ministers for Foreign Affairs. The Council of the European Union and the European Parliament have largely the same task, but with different foci: the Council has some executive power in fields such as the common foreign and security policy, while Parliament has more authority over the European Commission.

The European Parliament

Herman van Rompuy

Jose Manuel Barroso

How much power does the EU have?

Since 2009, the legal basis for the EU is provided by the treaty of Lisbon, a slightly altered version of the proposed European Constitution which was shot down in the referendums held in France and the Netherlands in 2005. The treaty distributes policy areas into three cathegories: Exclusive Competence: These are policy areas that are entirely in the domain of the Union. National governments have no authority in these areas.

•

• • • • •

Customs (since there are no borders between member states anymore, customs policy must be uniform throughout the Union) Competition rules necessary for the functioning of the internal market Monetary policy (Eurozone only) Fishing quotas Common commercial policy (such as the negotiations for a free-trade agreement between the EU and the US) Some international agreements (mostly international agreements that will affect the policies listed above)

13

Simon Ster 45.4 | juni 2014

Shared Competence: This is actually two cathegories: the first lists policy areas that are off-limits to member states if the Union has already created policy: • • • • • • • •

The internal market Agriculture and fisheries Environment Consumer protection Transport Trans-European infrastructure Energy Common safety concerns in public health matters (quarantines, prevention of epidemics etc.)

The second lists policy areas that are equally shared between the Union and the member states, the Union can create policies without limiting those of the member states: • • • •

Research, technological development and space Development cooperation and humanitarian aid Economic, employment and social policies Common foreign, security and defence policies

All policy decisions have to be approved by the European legislature. In the parliament, this is a simple majority. In the Coucil of the European Union, it’s a bit more complicated. In order to pass, a proposition must have the support of: • •

50% of the member states if the proposition came from the European Commission 67% of the member states in all other cases.

and always: • •

74% of the votes 62% of the European population

The percentage of member states and the percentage of votes is not the same, since not every member state has the same number of votes. For example: Germany, France, the UK and Italy all have 29 votes, The Netherlands have 13 votes and Malta has 3 votes. Allthough the larger countries have more votes, the system is skewed in favour of the smaller member states. Malta has one council vote per 140,000 inhabitants, while Germany has one council vote per 2,780,000 inhabitants.

Supporting Competence: These are the policy areas that are primarily the domain of the member states. The Union may only support, coordinate or supplement the policies of the member states:

This system of weighed voting is about to be abolished. From November 1st, 2014, the rules will be:

• • • • • •

•

Health Industry Culture Tourism Education, Youth and Sport Disaster prevention

No big surprises here, all of these are to be expected either because member states could not possibly create effective individual policies (Trans-European infrastructure for example) or because we cannot have a fair free market witout uniform regulation (Competition rules, customs, consumer protection, etc.).

Note that Economic policies, including the Stability and Growth Pact (colloquilly known as the 3% rule) is a policy area where the member states have a great deal of autonomy. When politicians claim we have to reduce our deficit to under 3% of our GDP ‘because of Brussels’, they are flat out lying. They conveniently use the EU as a scapegoat for implementing a policy that, while not exactly popular, is very necessary. Politicians stick to this rule because they know very well it is the right thing to do, but when criticised for it, they point their finger at Brussels.

•

55% of member states if the proposition came from the European Commission 72% of member states in all other cases

and always: •

65% of the European population

So how much power does the EU have? Quite a lot, but only in specific policy areas and even then, the support of a majority of the national governments is always required. There are even a number of cases in which unanimity is required, such as membership of the Union, Union budget, taxation, foreign affairs, defence, citizenship and others.

Treaty of Lisbon The treaty of Lisbon was signed in 2007 after previous efforts to create a European Constitution failed in 2005. The treaty seriously reformes the European Union in many ways. It is mostly geared towards improving the democratic process and strengthening the Union itself.

Although it officially entered into force in December of 2009, some parts of the treaty are still inactive. These parts will become active once a new European Commission is assembled this year.

14

Fact & Opinion: Federal Europe

Subjective

In favour of federalisation Lennard van Damme Should Europe become a single state? Absolutely. We have been moving toward this decision for over half a century and it’s about time we took it. There are a myriad of good reasons for federalisation, and only weak, superficial reasons against it.

Sovereignty ain’t worth shit Sovereignty seems to be the magic word for Eurosceptics these days, “We are losing our national sovereignty!” they shout.

They have concocted the idea that if the member states of the European Union transfer sovereignty on an issue to the Union, their influence on that issue is lost, while in fact, it grows. Unless you’re a really big country, the more sovereignty you have, the less it is worth.

Image a group of children who all go to an orchard to ask for a piece of fruit. The first child asks for an apple, but the farmer turns the child down, as he is not in the business of giving away his merchandise. The second child asks for a pear and, he too, is turned down. All the children ask for a piece of fruit and get nothing. Now imagine that these children are all siblings and their father goes to the orchard. He tells the farmer that if he doesn’t give each of his children an apple, he will beat him silly. The farmer agrees and gives the children some apples. By uniting the individual children have lost their sovereignty: they can no longer act by themselves and they all get apples, even if some wanted

a pear. However, they gained influence because united, they got their fruit, rather than nothing.

This is similar (although wildly simplified) to the current situation in the Ukraine. If each European country would individually negotiate with Russia, they would be turned down. Germany might threaten economic sanctions, but as trade with Germany accounts for only about 8% of Russian foreign trade, it will not have much impact. The UK may theaten military intervention, but since the British military budget is only 70% of the Russian budget, the Russians won’t be all that impressed. So even with complete sovereignty, the EU’s largest economy (Germany) and largest military force (UK) will both be unsuccesful when forcing an issue against Russia.

How would a united Europe fare against Russia? With 54% of Russia’s foreign trade and 315% of the Russian military budget, it isn’t hard to image that a unified effort would be much more effective. Also, while the EU accounts for 54% of Russian foreign trade, it is only 10% the other way around. This means economic sanctions will impact Russia much more than the EU. Now, a clever Eurosceptic might argue that these numbers are all fine and dandy, but they are a fact whether the EU is unified or not, so the European countries can have their influence without

15

Simon Ster 45.4 | juni 2014

giving up their sovereignty. The clever Eurosceptic would be wrong. The measures all have the same goal: getting Russia to negotiate while making sure they need a settlement more than we do. So why is Putin calling Obama? Simple: who would he call in Europe? Any of the national leaders, even Merkel, Cameron or Hollande, won’t have the diplomatic power to effectively negotiate. And neither of our European leaders, Barosso and Van Rompuy, has the authority to speak on behalf of the EU because each member state has their precious sovereignty in matters of foreign affairs.

And so America takes a leading role representing ‘the West’, even though the Ukraine is on our borders. All of our economic power and military superiority won’t mean shit until other countries have to deal with a truly united Europe. So because the British want to protect British interests, the French want to protect French interests and the Dutch want to protect Dutch interests, they all fail. Until we unite, the only interests that are actually getting some protection won’t be British, they won’t be French and they won’t be Dutch... They will be American.

Together we are strong So a united Europe will have more influence in the world, but why would we need it? Hasn’t Europe been doing just fine all this time? First of all: no, we haven’t been doing fine all this time, we have been doing fine for the last 23 years. In 1991, the Soviet Union collapsed and since then, Europe has been living comfortably in the shadow of America. Whenever there was a problem, America would step in and defend their interests, which were mostly the same as European interests.

per capita doesn’t really matter, or the world’s most powerful country would be Luxembourg. So a united Europe, while the GDP per capita would remain the same, would have a single leader representing the largest economy in the world and that means influence.

It’s cheap too!

Military expenditures show another interesting advantage of federalisation: we can stop wasting enormous amounts of money. Europe has a combined military budget that is roughly 40% of the US defence budget, yet Europe has only 10% of the military capabilities. This means that the Americans, who aren’t exectly famous for efficient military spending, are still four times as efficient as the Europeans. By federalising, we can quadruple our military capabilities without spending an extra penny, or we could maintain our military capabilities at a quarter of the cost, or anything in between. The Netherlands were originally supposed to replace the F-16 with 85 F-35s. Due to budget constraints, this number has been reduced to 37, which the defence department admits may not be sufficient. Factor in the fact that the Netherlands lost 36 F-16s in training and due to mechanical failures and the value of saving 75% of our defence budget becomes very clear. We waste over 200 billion euros per year on doing things 28 times, while once would do. So even though we have NATO, federalisation will still greatly strengthen our defence.

And it’s not just military expenditures, governments do lots of things that could easily be combined with the efforts of other member states: research and embassies are just two examples.

Democracy is key But the world is changing: the US will soon have to share its position as a superpower with other countries, most notably China and Russia. As American superiority becomes less and less selfevident, the US will have more trouble protecting their own interests and will thus put in less and less effort to protect European interests. We are really going to have to do this ourselves. Do we want to wait and see what America, Russia and China decide when the next Ukraine-crisis comes around? Or do we want to be in on those discussions defending our own interests?

The structure of the European Union is not nearly as democratic as it should be. The parliament is elected by the people, but it has far too little power, the councils are composed of people who are focussed on their own national interests and the commission is the pinnacle of backroom politics. For example, it is already known that this year, when Dutch European commissioner Neelie Kroes steps down, she will be replaced by someone from the Labour Party. It doesn’t matter what the results of the elections are, it’s simply their turn. Ridiculous.

Currently, Europe leads in very few influential cathegories worldwide: we have the 16th most populous state (Germany), the 4th economy (Germany), the 42nd largest state (France), the 4th highest military expenditures (United Kingdom) and the 25th largest military by number of troops (France). A united Europe would have the 3rd largest population, the largest economy, the 7th largest area, the 2nd highest military expenditures and the 2nd largest military by number of troops.

In order for Europe to be federalised, it has to go through some serious democratic reforms. We need one, directly elected president instead of two appointed ones. This president must form his own cabinet and he must be accountable to a reformed parliament. We need a senate similar to the US senate. An equal number of senators from each member state can ensure that no member state, even Malta with its 450.000 inhabitants, can be pushed aside by the largest member states. This senate must then replace the Council of the European Union so that, while the interests of the member states are still being respresented, the decisions are no longer being made by people who have an often contradictory national role.

This may seem irrelevant because nothing actually changes, the EU is already the largest economy in the world, but it is certainly important, because these are all factors in determining a state’s diplomatic influence. It’s the absolute numbers that count. The US is the most powerful because it has the largest economy. GDP

The European Parliament is the most democratic institution the

16

EU currently has, but even it has a serious democratic deficit.

First of all, the elections need to become truly European. When we stepped into the voting booth last month, we were voting in European elections, yet there were only be Dutch people on the ballot. The only people that could actually vote for a leading candidate were the Belgians (Guy Verhofstadt) and the Germans (Martin Schulz and Ska Keller). We need to open this up by allowing everyone to vote for whoever they want.

Together, the senate and the parliament can ensure that all decisions made in Brussels have the support of a majority of the member states and a majority of the people. The current system tries to ensure this, but fails miserably. The council of the European Union uses voting weights, but this method relies on the absurd assumption that each member state has only one opinion.

A minister can vote in the council on behalf of his entire country, even if a huge majority of his people disapprove of what he is voting for. When we have people making the decisions who have been elected to do so, they can be held accountable for it.

Admittedly, this democratic deficit is both an argument for and against federalisation. It is an argument against because we can’t have a federal government that isn’t democratic, as that would destroy the democratic foundation of our continent. It is also an argument for federalisation, because now we let undemocratic institutions make decisions for us and we accept it because the things they decide are trivial (maximum power of lightbulbs for example). If we federalise Europe, three things will happen: 1.

2.

3.

Creating real power for the federal government will force a radical democratisation.

Electoral accountablity will stop the politicians in Brussels from coming up with rediculous plans nobody wants.

The strict constitutional seperation of federal and local government will stop Brussels from meddling in our daily lives.

So, yes, the current EU is not nearly democratic enough to get the power a federal government would need to have, but a transfer of those powers to Brussels will always be accompanied by serious democratisation, thus fixing the current democratic deficit in the EU.

We’re not that different The conservative idea that we need to protect our ‘national identity’ is bullshit. The Dutch queen Maxima stated after she immigrated to the Netherlands from her native Argentina that she hadn’t found ‘the Dutch identity’, and rightly so. I am frankly insulted by the very notion of a ‘national identity’. It suggests that who I am is defined by where I’m from. Sure, I share a native language with other Dutch people, but I also share that language with over 6 million Belgians. The Netherlands don’t contain one people, they contain 17 million persons. When it comes to politics, I am not more likely to agree with another Dutch person then I am likely to agree with a Spaniard or a Swede. So even if the member states lose some sovereignty, that does not mean that

we are giving up certain issues, instead we involve more people in the decision. This will sometimes mean having to accept decisions we don’t like and our national government would not have taken, but the opposite will be just as true.

For most foreigners, Europe is already a single country. The Japanese don’t take bus tours of the Netherlands, or Italy, they take tours of Europe. In a recent poll, Americans were asked in which country (not just ‘where’, but specifically ‘which country’) they would like to live if they ever left the US. The most common answers were Canada and Europe. Sure, there were people who answered ‘the UK’ or ‘Germany’, but most of them really viewed Europe as a country. Maybe it’s because Americans are used to cultural differences within their country? Aside from language, the EU is much like the US in this regard. There are huge cultural differences within the US, no smaller than those within Europe.

The difference is that we are blind to how much alike we are.

Maybe it’s because of our different languages? I don’t know. I do know this: if I want to experience a really different culture, I’ll have to leave Europe. Even though I was born and raised in the Netherlands, I can feel much more at home, culturally speaking, in Italy or the UK than in Brabant. When it comes to culture, our national borders don’t mean shit.

Just do it already!

Once you start to block out the hysterical whining of populists who believe their nationality is somehow superior and everyone else is out to get them, federalisation becomes a no-brainer. It won’t change our daily lives, it won’t destroy our culture and it won’t mean the end of our nations. It will make our European government truly democratic, it will make us stronger and safer in a changing world and it will allow Europe to spend the 21st century self-sufficient and independent. What the hell are we waiting for?

17

Fact & Opinion: Federal Europe

Simon Ster 45.4 | juni 2014

Subjective

Opposed to Federalisation Bas Raes ‘The United States of Europe’ the ultimate wet dream for many Europhiles. All current states of Europe united under one single banner, with a central government in Brussels. Of course, once in a while everyone moves to Strasbourg for no apparent reason; almost forgot about that part. Moving on, every member will keep a large part of their autonomy for internal affairs and they can have their input in the general policies of the federation. That means, as long as that input is in line with the opinion of the European Commission. Different points of view would seriously hamper the decision-making and we can’t let that happen, can we? Nevertheless, let’s rush in making one big state of Europe.

Everyone who opposes to this is simply a blatant fool with no funded arguments. Period.

One side of the coin This joking depiction of the situation is of course slightly exaggerated, it does however show the essence of the problem. Enthusiasts have a utopic Europe in mind, where Europe is one of the global superpowers while still having a strong own identity for its individual members. In their idealism Europhilic politicians often tend to overlook any trouble that might and will arise in federalising Europe.

Unfortunately, the people that oppose further unification of Europe aren’t the ones that question this in a reasonable manner.

Most of these so-called populists use the emotions of people to establish their electorate. Simple and catchy statements like: ‘Your country will lose every form of government!’, ‘your national identity will be lost!’ and ‘the bureaucrats in Brussels will send all your hard-earned money away to other countries!’. Needless to say, these kind of statements are absolute nonsense and therefore are best ignored. And that is exactly what is done with most criticism towards Europe. Unfortunately, this is also done with arguments that have been given good thought.

The goal of this article is to show some of the more reasonable arguments on why we should be a bit more reserved with our enthusiasm about Europe.

Bothersome operation The first objection one could make against federalisation is a rather practical one: the road towards the goal will be full of bumps and setbacks. The current European Union is organised in a way that is already quite complicated. There are multiple active organs with different competences and their appointment is in many cases unclear for the public.

18

Apart from a complicated election system, a large federation would face another problem with respect to their democracy.

The vertical distance between the citizens who vote and the politicians that execute the policies will grow even further than it already has. Even now this is already a problem that exists in the Netherlands. Ordinary people complain that the politicians don’t have any bonding with the interests of the people and politicians in turn have difficulties in trying to get people to vote. Imagine a federalised Europe where these problems will only magnify.

Because not only will the electorate be larger, people will find it harder to identify with an administrator who, for example, doesn’t speak their language.

leads to slower processes. In addition, there might exist serious disagreements within the federation making the decision less unambiguous and therefore making its impact less.

Large divisions within Europe

Most eurosceptists don’t ignore or disagree with the economic and military advantages that result out of intense cooperation within Europe. That is fine, it is the numerous rules (how bent should a banana be?) that causes the aversion. We should cooperate in strategic areas (free trade, shared road and energy network and military) within Europe, but autonomy should be respected.

Making the change will require a lot of effort and serious dedication. For some people (the Dutch for instance) things might even get worse, especially in the first few years. Uniting Europe in one federation will mean that a common economic system has to be introduced. However at this moment the prosperity differs a lot between the member states. The Netherlands have a GDP of 48.222 per capita, while Bulgaria is doing a lot worse with a GDP of 6.223 dollars per capita. In order for the poorer citizens to make a living, the prosperous will have to do some concessions. Equality sounds like a nice value, but the levelling out of the wealth will meet serious resistance.

The recent monetary crisis revealed another drawback of a shared currency. While most northern members cooped relatively well with the problems, a few south-European countries struggled with the consequences. This resulted in two positions that were taken in how to tackle the crisis. North-European countries wanted the countries lagging behind to take drastic measures in order to clean up their economy. On the other hand, those countries believed they would destroy their economy by doing so and they should actually be given more space to let the economy gradually restore.

A united Europe like the United States of America seems like a good idea, but comparing the two isn’t that straightforward.

When the United States were formed the population consisted mainly of colonists that hadn’t built up a very strong identity. This in contrast to modern-day Europe where most countries have a history dating from multiple centuries ago. Many people value their own national identity greatly and trying to change that will not be welcomed enthusiastically by a lot of people.

The benefits of Europe are exaggerated With the recent conflict in Ukraine in mind, a much heard argument for a federalised Europe is that together Europe can take a more powerful position in international diplomacy. Of course, a European federation would represent a lot more people and economic power than a single member does now. However, assigning the power is not as straightforward as it seems. If the individual members of the federation retain power the decision making will be slowed significantly as a larger democracy always

Another often heard argument is that the economic benefits of a federalised Europe are huge. This would mostly come from a more intense collaboration between the member states (faster throughput of goods, less barriers, etc.) However these are things that can also be achieved by trade-agreements. To guide this cooperation a European organisation could exist, for instance a slimmer version of the current EU focussing on its core objectives.

Narrow cooperation rather than federalisation

GEZOCHT: GRENSVERLEGGERS M/V

“Binnen vier maanden een commercieel product ontwikkelen” Nuur Nuur, Product Developer IHC Merwede is wereldmarktleider in de bouw van gespecialiseerde schepen voor natte mijnbouw- en baggeractiviteiten en een belangrijke speler op het gebied van complexe custom-built offshore schepen.

Daarnaast ontwikkelen we voor alle schepen die we bouwen geavanceerd equipment en bieden we life cycle support. Dit realiseren we dagelijks met ruim 3.000 collega’s in binnen- en buitenland.

Werken bij IHC Merwede betekent dat je de kans krijgt om alles uit jezelf te halen en groter te worden in je vak.

Uitstekende arbeidsvoorwaarden zijn bij ons standaard.

Net als ruimte om jezelf te ontwikkelen en de kans op doorstroming naar hogere functies, in Nederland of bij een van onze vele buitenlandse vestigingen. Bij ons ga je het maximale uit jezelf halen. En dat is een garantie!

Kijk op www.ihcjobs.nl voor meer informatie over stages, afstudeeropdrachten en werkstudenten.

INNOVATE YOURSELF@ ihcjobs.nl

20

Van ruilen komt huilen

Het recht om te vervuilen

Barack klaagt dat Jinping meer gaat verbruiken, waarop Vladimir roept dat Barack gisteren en eergisteren al het meest verbruikt had en al dik genoeg is. Pranab verschijnt met zijn hoofd boven de tafel en zegt dat hij er nog van moet groeien. Internationale onderhandelingen over milieumaatregelen hebben de laatste jaren een kleinere kans om te slagen dan kinderen die onderling moeten bepalen wie de laatste lolly met cola-smaak uit de bak krijgt. Er is namelijk nog altijd geen opvolger van het Kyoto-protocol. Maar wat was eigenlijk het effect van dit beroemdste milieuverdrag in de geschiedenis?

Martijn Deenen Waarschijnlijk bent u, de lezer, ooit door het jeugdjournaal geïnformeerd over het Kyoto-protocol. Dit was een afspraak die een groep landen in 1997 opstelde om de uitstoot van broeikasgassen te beperken. Er zat wel een beperking aan: omdat ze bang waren voor oneerlijke concurrentie zou het Kyotoverdrag pas ingaan als minimaal 55 landen die minimaal 55% van de CO2 uitstoten het verdrag zouden bekrachtigen.

Vanwege de verschillen in bevolkingsgroei of economie werden beginjaartallen en percentages soms per land aangepast. De percentages van het originele protocol uit 1998 zijn hiernaast weergegeven. Voor Oekraïne en Rusland werd vastgesteld dat het voldoende was om de uitstoot te beperken tot het niveau van dat moment. Ook politieke motivatie lijkt een rol te spelen, getuige de 93% die voor de VS geldt, waar voor de European Community als geheel een percentage van 92% wordt genoemd. En hoewel er veel te zeggen en te bekritiseren is over het energiegebruik van Amerikanen, is het ook makkelijk klagen over een land met extremere temperaturen, grotere afstanden en een veel grotere resterende voorraad aan fossiele brandstoffen dan Europa.

In 2001 besloot president George W. Bush echter om zijn prioriteiten te verleggen en het verdrag nog voor het daadwerkelijk was ingezet al naast zich neer te leggen . Als reden voor hun afwijzing van het verdrag gaven de VS aan dat ze het oneerlijk vonden dat van landen als Brazilië, China, India en Mexico voorlopig nog geen bijdrage werd verwacht. Pas toen uitgerekend Rusland op 18

november 2004 het verdrag bekrachtigde trad het verdrag voor de meewerkende landen in werking, vanaf 16 februari 2005 wel te verstaan.

Het uitstappen van de Verenigde Staten zorgde er echter voor dat de andere landen ook minder ver wilden gaan. Zo besloot de EU uiteindelijk de doelstelling van minimaal 8% reductie niet per land te laten gelden, maar voor de EU als geheel. Hiervoor werd een mooi plan bedacht: landen konden elkaars emissierechten opkopen via een vrije markt: de vervuiler betaalt. In de praktijk is dit behoorlijk tegengevallen, om meerdere redenen. Zo is het niet alleen mogelijk om je overschot van dit jaar te verkopen, maar ook dat van andere jaren. Zo maakte het Vlaamse TV programma Basta een aardige reportage over “de schone lucht” uit 1991 die België twintig jaar later kocht van Hongarije. De prijs? Zo’n 14 euro per ton CO2.

Dat wil niet zeggen dat er niets is gelukt. De landen die het Kyotoverdrag ondertekend hebben kwamen uiteindelijk tot een reductie van 5,2% van de uitstoot in 2012 en hebben zichzelf op de conferentie van Doha verplicht om in 2020 op 18% te zitten. In landen als Duitsland en Denemarken is inmiddels grote vooruitgang geboekt op het gebied van groene energie en sommige landen hebben de doelstelling van 2020 inmiddels zelfs al gehaald (Nederland loopt overigens nog ver achter).

21

Simon Ster 45.4 | juni 2014

Zonder China, Brazilië, India en de Verenigde Staten in deze verdragen gaat het op wereldniveau echter weinig opleveren, aangezien met name de eerste drie de laatste jaren enorm gegroeid zijn. Zij vormen inmiddels samen een meerderheid van de CO2 uitstoot en zijn allen door geen enkel verdrag gebonden. Desondanks zijn er in Brazilië inmiddels grote biobrandstofboerderijen en investeert China in zonnepanelen om minder afhankelijk te zijn van andere landen voor zijn energie. In Doha is in ieder geval afgesproken dat er in 2020 een akkoord moet komen waarin deze landen wel mee zullen doen, dus wie weet is er nog hoop.

De meeste troost is misschien nog wel te vinden in het verdrag van Montreal. Jarenlang was het gat in de ozonlaag het grootste en bekendste milieuprobleem. Dit werd met name veroorzaakt door de chloorhoudende CFC’s/CFK’s die gebruikt werden als koelmiddel en drijfgas voor spuitbussen. De chlooratomen kwamen in de atmosfeer als radicalen vrij en braken het daar aanwezige ozon af. Het verdrag uit 1987 is inmiddels bekrachtigd door 196 landen plus de Europese Unie als geheel en was het eerste verdrag dat ooit universeel voor de Verenigde Naties bekrachtigd is.

De effecten van het verdrag zijn nu al waar te nemen en verwacht wordt dat de ozonlaag in 2050 weer volledig hersteld is. Waarom dit verdrag wel werkte? Omdat er betaalbare technologische alternatieven beschikbaar waren. Dus zo lang de olieprijzen blijven stijgen en de duurzame technologie blijft verbeteren, is er hoop.

Het is aan jullie om te zorgen dat dit snel genoeg gaat.

Land

Percentage

Land

Percentage

Australië

108

Luxemburg

92

protocol

België

92

Monaco

92

De tabel geeft het pecentage

Bulgarije

92

Nederland

92

Canada

94

New Zeeland

100

weer ten opzichte van het

Denemarken

92

Noorwegen

101

Duitsland

92

Oekraïne

100

landen aan het eind van het

Estland

92

Oostenrijk

92

Kyoto protocool nog aan broei-

Europese gemeenschap

92

Polen

94

kasgassen mogen uitstoten.

Finland

92

Portugal

92

Frankrijk

92

Romenië

92

Griekenland

92

Russische Federatie

100

Hongarije

92

Slowakije

92

Ierland

92

Slovenië

92

IJsland

110

Spanje

92

Italië

92

Tsjechische Republiek

92

Japan

94

Verenigd Koninkrijk van Groot-

92

Kroatië

95

Brittannië en Noord-Ierland

Letland

92

Verenigde Staten van Amerika

93

Liechtenstein

92

Zweden

92

Lithouwen

92

Zwitserland

92

Originele percentages van het

basisjaar (meestal 1990) dat

22

Noord-Korea

Een prachtige vakantiebestemmig

Er zijn maar weinig landen in de wereld waar zo weinig over bekend is als over Noord-Korea. Dat het een communistische staat met een dictatoriale leider is, er veel armoede heerst en er weinig tot geen vrijheid van meningsuiting bestaat, is alom bekend. Maar dat het ook mogelijk is er op vakantie te gaan is misschien wat minder bekend. Omdat het land gehuld is in mysterie, is het voor deze landen ster dan ook een uitgelezen moment om, middels moderne hedendaagse technologie, uit te zoeken wat er allemaal te beleven valt op een dergelijk vakantie tipje.

Karel Drenth De geschiedenis Eerst even klein stukje geschiedenis over het ontstaan van de twee Korea’s. Noord- en Zuid Korea begonnen ooit als een verenigde staat, het Koreaanse rijk. Nadat het in 1910 door de Japanners werd geannexeerd, werd de Koreaanse cultuur flink onderdrukt. Dit ging zo ver dat, vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoog iedereen een Japanse naam moest aannemen, de Koreaanse taal verboden was en vrijwel alle culturele erfstukken naar Japan werden verhuisd. Daarnaast werden er ruim 200.000 vrouwen als “Comfort Women” gebruikt en werden vele mannen het leger in gedwongen. Een uitgebreid verslag over deze periode had prima in de vorige thema ster gekund. Het belangrijkste om te onthouden is echter dat Korea flink onderdrukt was en met recht een hekel had aan buitenstaanders.

Toen Japan vervolgens werd verslagen, werd Korea in het noorden bezet door Rusland en in het zuiden door Amerika. Hoewel het oorspronkelijke doel was om Korea snel weer als een staat verder te kunnen laten gaan, liep het bij de Russisch-Amerikaanscommissie als snel vast op het type overheid dat moest worden geïnstalleerd. Doordat de koude oorlog was begonnen wou geen van beide partijen toegeven. Het gevolg was dan ook dat er uiteindelijk twee staten werden opgericht. Het noorden werd communistisch.

Dit ging in het begin erg goed. Aan de hand van het economische model dat Stalin in Rusland had ingevoerd, richtte de NoordKoreaanse economie zich snel op de zware industrie. Het delven

23

Simon Ster 45.4 | juni 2014

Skyline van Pyongyang

van ertsen in het bergachtige noorden kreeg een enorme boost door de grote hoeveelheid dwangarbeiders en de economie deed het aanvankelijk dan ook erg goed. Het uiteindelijk doel dat Noord-Korea voor ogen had, economisch gezien volledig zelfstandig worden zoals onder andere China dat had gedaan, leek goed te lukken. Noord-Korea was alleen iets te efficiënt in het delven van mineralen, waardoor de economie uiteindelijk ten onder zou gaan aan de zelf geïnduceerde inflatie. Langzamerhand raakte het ook zijn bondgenoten (voornamelijk Rusland en China) kwijt en kon het door enkele foute politieke beslissingen de ontstane hongersnood niet bedwingen. Het gevolg? Het land heeft nog steeds een voedseltekort en is afhankelijk van noodhulp uit buurland China.

Het land raakte ook steeds meer en meer gesloten. Door het beleid dat werd gevoerd werd het bijvoorbeeld verboden om handel te drijven met internationale partijen, was verhuizing binnen het land geen optie en was emigratie al helemaal verboden. Mocht je dit toch proberen dan werd je, samen met je gehele familie, opgesloten in een van de vele gevangeniskampen. Er kwam en komt dan ook weinig betrouwbare informatie over Noord-Korea naar buiten toe.

Na de bevestiging van je visum is het land alleen te bereiken middels vliegtuig. De door de Noord Koreaanse staat beheerde luchtvaartmaatschappij Air Koryo biedt deze vluchten aan en vertrekt ongeveer eenmaal per week vanuit Beijing. Erg luxe zijn de vluchten niet, Skytrax (een van de meest belangrijke beoordeelaars van luchthavens en lijnvluchten) gaf de lijnvlucht welgeteld één ster voor service. Hiermee is het de enige in deze categorie en staat het dus beneden maatschappijen als Air Zimbabwe en Ryanair.

Van de service zal je het dus niet moeten hebben. Overige reviews op internet wijzen echter wel uit dat het nog nooit is fout gegaan met de afhandeling van bagage.

Uitstekend, wat is er te doen?

Na aankomst op het vliegveld wordt het visum gecontroleerd door de douane. Een stempel in je paspoort kan er helaas niet vanaf, dit omdat dat dit nogal eens problemen kan opleveren bij de grens met andere landen. Mocht het er een zijn voor je verzameling is het mogelijk er een te verkrijgen in het havengebied Rasŏn, al wordt dit niet altijd aangeraden.

Klinkt verschrikkelijk, hoe kom ik hier?

Ondanks het algemene wantrouwen tegen buitenstaanders is het mogelijk een vakantie te boeken naar Noord-Korea. Dit kan bij een van de vele toeristenbureau’s die door de staat worden beheerd. De procedure is relatief simpel: na het opnemen van contact met een van deze reisbureaus wordt er een afspraak gemaakt over wat je als toerist allemaal wil bekijken (er zijn een paar opties) en zal het bureau een visum voor je aanvragen. Of dit ook wordt toegekend is nog tot vrij laat onduidelijk, ongeveer twee dagen voor vertrek krijg je meestal pas te horen of je welkom bent of niet. Mocht je een Amerikaans of Zuid Koreaans paspoort hebben, zijn de kansen hierop uitzonderlijk klein; De laatste Amerikaan die werd toegelaten had gevochten in de Koreaanse oorlog en was alleen welkom omdat hij bij binnenkomst direct kon worden gearresteerd.

Achterwijken die je als toerist eigenlijk nooit te zien krijgt

24

Bij aankomst wordt je ook meteen opgewacht door de touroperator(s) die je door Noord-Korea zullen rondleiden. Ze spreken goed Engels en zullen je laten zien wat ze van de staat mogen laten zien. Het is namelijk niet toegestaan vrij te reizen door het land, waardoor het hele reisschema van te voren moet worden goedgekeurd. Je bent er dus van verzekerd dat je NoordKorea op zijn best zult zien met allemaal lachende, gezonde mensen en schone straten. Dat dit beeld niet geheel correct is, moge duidelijk zijn. Vooral omdat er wel eens bussen verkeerd zijn gereden, waardoor de schaduwzijde op de gevoelige plaat is vastgelegd.

De tours in Noord-Korea beginnen vaak in de buurt van de hoofdstad Pyongyang, alwaar je wordt verwacht een krans te leggen bij het standbeeld van de grote leider. Afhankelijk van je vooraf besproken schema is de kans groot dat je verschillende (oorlogs) musea zult bezoeken en ’s avonds een optreden over de NoordKoreaanse cultuur. De meeste van deze activiteiten bevatten erg veel propaganda, maar het is aangeraden gewoon ja te knikken en dit te accepteren. Om voedsel hoef je je als toerist overigens geen zorgen te maken, er is voor jou altijd genoeg, al is de keuze niet reuze.

Screenshot uit de film Pulgasari, de Noord-Koreaanse versie van Godzilla

Feiten over de leider Naast Pyongyang zijn er nog enkele kloosters in het noorden te bezoeken en is de ongerepte natuur bij Mount Kumgang zeker een aanrader. De natuur is dan ook een van de belangrijkste attracties in Noord-Korea. Je moet echter wel goed uitkijken waar je loopt, aangezien het lokale strand aan de voet van de berg zonder waarschuwing overgaat in een militaire basis, waarvan de bewoners toeristen niet op prijs stellen. Een gemiddelde vakantie in Noord-Korea duurt ongeveer 4-5 dagen en kost, afhankelijk van wat je wilt zien, anderhalf tot tweeënhalfduizend euro.

Standbeeld van Kim Jong Il Sung

Een artikel over Noord-Korea kan uiteraard niet compleet zijn zonder een lijstje met de heldhaftige feiten die “grote leider” Kim Jong-Un heeft verricht. Echter, aangezien er vrijwel niets over hem als persoon bekend is, moeten we het daarom maar doen met een lijstje van de wapenfeiten van zijn vader (Kim Jung-Il).

Al deze feiten zijn uiteraard waargebeurd (volgens verschillende Noord Koreaanse bronnen), dus u hoeft niet te twijfelen aan de authenticiteit.

• Tijdens zijn tijd aan de universiteit heeft hij welgeteld 1500 boeken geschreven en gedoneerd aan de lokale bibliotheek. Hij had hier slechts drie jaar tijd voor nodig.

• Hij heeft zes wereldberoemde opera’s geschreven, welke iedere broadway producer met liefde wil opvoeren. Helaas zijn diezelfde opera’s nooit buiten Noord-Korea vertoond.

• Dankzij zijn gemoedstoestand is hij in staat het weer van Noord-Korea te beheersen.

• Tijdens het golfen schoot hij 11 “hole-in-ones” op een regulier 18-hole golf terrein. Hiermij eindigde hij met een score van 38, waarmee het huidige wereldrecord van 55 werd verbroken). Het was zijn eerste poging tot golf ooit, en er zijn 17 bodyguards die het verhaal kunnen bevestigen.

• Zijn oplossing voor het huidige voedselgebrek bestond uit het kweken van gigantische konijnen, welke ieder meer consumeren dan het daadwerkelijk vlees op zou leveren. Dit plan is helaas nooit werkelijkheid geworden, aangezien hij ze liet slachten voor zijn verjaardag.

• Om de Noord-Koreaanse filmindustrie op gang te helpen werden twee van de beste Zuid-Koreaanse filmmakers ontvoerd om een Noord-Koreaans, pro-communistische variant van Godzilla te produceren. De film is momenteel op youtube te vinden onder de naam “Pulgasari” en is beroemd om zijn uitzonderlijk slechte special effects en acteerwerk.

25

Profiel: Jaguar Mk 2

Simon Ster 45.4 | juni 2014

Grace, Space, Pace

Geen nieuwe techniek in deze Profiel: we nemen een kijkje in het verleden en rijden een Jaguar Mark 2 uit 1963. Zoals het een echte Jag betaamt, was dit destijds natuurlijk een luxe vervoermiddel, maar de Mark 2 was ook een ‘sport saloon’. Met de prestaties van de auto werd lovend geadverteerd. Maakt de auto dit ruim 50 jaar later ook nog waar?

Jules Frints & Jeroen de Wit We treffen een Mark 2 in uitstekende staat bij oldtimerverkoper E & R Classics in Waalwijk. De Mk 2 waar we in rijden heeft een 3.8 liter motor en is gebouwd in 1963. De kleur is zoals het hoort: British Racing Green. De spaakwielen glimmen in het zonlicht, de kat op de motorkap wil duidelijk vooruit. Tijd voor een ritje.

Binnenin Ingestapt blijkt de Mark 2 des Jaguars: houten dashboard, houten pookknop met Jaguar-embleem. Ook zit er een dakraam in dat te bedienen is met een draaihendel. Het is klasse, luxe en comfort wat de klok slaat. Een analoog klokje is overigens inderdaad aanwezig, bij de bestuurder onderin de toerenteller. In het midden van het dashboard bevinden zich diverse metertjes voor water-, olie- en benzinestand. Een bijzonder detail is de sigarettenaanstepowered by:

26

ker, die schittert door afwezigheid. Een heer van stand gebruikt immers de Cigar-knop. Verder is in de knoppenrij tussen bestuurder en bijrijder ook het contact. Het sleuteltje wordt gedraaid en een druk op de startknop ontketent deze klassieke kat.

Comfort van nu, een halve eeuw geleden De Jag rijdt voortreffelijk. De motor heeft pit en maakt een prachtig geluid. Het gevoel snel te gaan is al bij relatief lage snelheden aanwezig. Natuurlijk is het even wennen aan het rijden en schakelen met een auto op leeftijd, maar het is duidelijk dat je deze auto, eenmaal gewend, dagelijks zou kunnen rijden. In de jaren ’90 werd dit ook nog veelvuldig gedaan door onder meer tandartsen en advocaten, maar ook nu zou dit nog kunnen. Het comfort is verrassend: het is duidelijk dat de Jaguar vroeger van een ongekende klasse was, een halve eeuw later zijn er nog nieuwe auto’s te koop die het nauwelijks beter zouden doen.

Specificaties

Jaguar MK 2

Bouwjaar

1963

Motor

6 cilinder lijnmotor met 3781 CC

Vermogen (pk)

223

Aandrijving

achter

Versnellingen

4

Topsnelheid (km/u)

201

Verbruik (km/liter)

7

Prijs (€)

37.950,-

misschien meer indruk maakt: het predicaat ‘sport saloon’ in de advertentie was geen loze kreet. De eerste editie van het European Touring Car Challenge (ETCC) in 1963 werd gewonnen door de Duitser Peter Nöcker in een Jaguar Mark 2.

Met ruim 220 pk haalde de Jaguar met 3.8 motor (dezelfde als in de legendarische E-type overigens, zij het met een carburateur minder) een topsnelheid van 201 km/h en accelereerde hij van 0-100 km/h in slechts iets meer dan 8,5 seconden. Deze prestaties, in combinatie met de vijf zitplekken maakten van de Mark 2 een prachtige vluchtauto voor degenen die het wat minder nauw namen met de wet. Ook de Britse politie zette de auto om die reden in bij onder meer snelwegpatrouilles.

Conclusie De tand des tijds De Mark 2 in dit artikel berijdt deze wereld natuurlijk al ettelijke decennia, en dat moet zijn sporen hebben nagelaten. Het zijn er echter maar weinig in dit geval. Er wordt ons verteld dat de auto alleen een wasbeurt en wat kleinigheden als een nieuwe accu nodig had om klaar te zijn voor de verkoop. Het was dus al bepaald geen opknapper voor hij bij E & R Classics terecht kwam.

Toch zijn er natuurlijk wat zaken die in de loop der jaren veranderd zijn. Een vorige eigenaar besloot bijvoorbeeld een trekhaak te monteren, die in al zijn dikke zwartheid achter de coupé hangt.

Een blik op de achterzijde leert ons ook dat het hier gaat om een 3.8 ‘Automatic’. Maar hé, hadden we het net niet over het rijden en schakelen met een auto op leeftijd? Jawel, blijkbaar is er in de tussentijd iets veranderd, de tekst of de versnellingsbak. Tot slot merkte de kleinste uwer redacteuren dat de bestuurdersstoel vastzat in zijn positie, waardoor het intrappen van koppeling en gaspedaal tenenwerk werd.

Toen onze Jag een Jagje was Toen was hij heel speciaal. Zo werd ons verteld dat de Mark 2 de eerste auto was met schijfremmen op alle vier de wielen. Wat powered by:

De geteste Jaguar is na 50 jaar nog een plezier om in te rijden. Dit exemplaar is in een erg goede staat, maar heeft zeker ook de kleinigheden die een oldtimer zijn charme geven. Was het vroeger een luxe, maar ook sportieve ‘saloon’, tegenwoordig kan de Mark 2 zich zeker nog meten met enkele moderne auto’s.

27

Simon Ster 45.4 | juni 2014

E & R Classics E & R Classics is een oldtimerdealer en restaurateur. Dit bedrijf is acht jaar geleden in Kaatsheuvel opgericht door Ernest en Ron (E & R). Het bedrijf was toentertijd gespecialiseerd in reparaties en trouwautoverhuur. Na twee jaar werd het bedrijf te groot en ze zijn toen verhuisd naar Dongen. Ca zes jaar later zijn ze wederom verhuisd naar een gebouw met een grote showroom aan de A59 in Waalwijk. Dit is ongeveer twee maanden geleden.

Het bedrijf heeft tien hefbruggen om oldtimers te repareren en restaureren en zeven monteurs in dienst, wat heel erg groot is voor een oldtimerhandelaar. Hiermee doet E & R Classics alle reparatie en restauratiewerkzaamheden behalve het spuiten van de auto. Zo doen ze ook volledige restauraties aan particuliere oldtimers. Afhankelijk van de oldtimer en de staat hiervan is de prijs van zo’n restauratie ongeveer €40 000,- tot €80 000,-. Voor een particuliere restauratie staat een

ste. Geschat wordt dat er nog twintig rijdende exemplaren zijn.

Uniek aan deze auto is dat hij als “Lister” op het kenteken staat, en niet als “Jaguar”.

Rolls Royce Phantom (1928) Een hele grote, oude, klassieker. Een auto van voor de WOII, die destijds tot het absolute topsegment van de auto’s hoorden. Dit is een waar slagschip, je kan pas echt goed zien hoe groot deze oldtimer is wanneer je hem naast andere, normale, auto’s ziet.

Renault Alpine A110 (1973) De A110 is een iets kleinere auto dan de Renault Alpine A100. De A110 is echter wel een stuk zeldzamer. De A110 is de auto die in 1973 de eerste versie van het wereldkampioenschap rally won.

Naast het wereldkampioenschap is de meest bekende overwinning de rally van Monte Carlo in 1971.

wachttijd van ca. viereneenhalf jaar.

De inkoop van auto’s wordt niet bij veilingen of op marktplaats gedaan. De auto’s worden ingekocht bij particulieren. Zo heeft E & R Classics een personeelslid in Californië zitten waar hij zoekt naar ‘harde’ (zonder roest, red.) klassiekers. Wanneer de auto is goedgekeurd wordt dezen naar Nederland verscheept en wordt er in Waalwijk gekeken wat er nog gedaan moet worden aan de auto. Hierin wordt een commerciële afweging gemaakt en vervolgens wordt de auto verkocht of nog een tijdje als “belegging” gehouden. Wanneer een auto wordt verkocht dan wordt er uitgebreid foto’s van gemaakt, word hij op drieënveertig sites geplaatst en wordt deze in de showroom neergezet.

Jaguar E-type uit Austin Powers Voor een van de films van Austin Powers zijn er vijf Jaguar E-types gebruikt. Hierop is de Britse vlag gelakt. Vier van deze auto’s waren rechtsgestuurd, de vijfde was linksgestuurd en is op het moment in het bezit van E & R Classics. E & R Classics is benaderd door het grootste veilingsbedrijf ter wereld, RM Auctions, om deze auto te laten veilen.

Bijzondere auto’s In de showroom van E & R Classics staat een breed aanbod aan oldtimers, met een focus op Engelse modellen, Porsches en Mustangs. Er staan echter ook altijd een paar buitengewone auto’s.

Enkele van de unieke modellen lichten we er hier kort uit.

Lister Knobbly (1959) Een mooie auto waar er destijds maar vijfenvijftig van gebouwd zijn. De Lister bij E & R Classics is waarschijnlijk een van de laat-

Jaguar E-type

Volvo P1800 Van de Volvo P1800 “Koehoorn” zijn er slechts honderddertig gebouwd. E & R Classics heeft er op het moment twee in zijn bezit.

Deze iconische auto’s zijn voorlopig niet te koop.

SS100 Roadster (1936) Oorspronkelijk heette Jaguar SS, en bouwde het auto’s als deze SS100, welke oorspronkelijk een Saloon was, maar is ooit met oog voor detail opnieuw opgebouwd als Roadster. Na WOII werd de merknaam SS gewijzigd naar Jaguar, om ongewenste associaties te voorkomen.

Lister Knobbly

powered by:

Kijk in de Sterren

Companies of companies

29

Simon Ster 45.4 | juni 2014

A lot of companies are related to each other in some kind of way these days. Here is a map of ten of the worlds biggest corporations and their subcompanies. Enjoy!

Robin Mommers

30

Mysterieus Madagaskar

Een historie vol met vragen

Madagaskar is qua grootte het vierde eiland ter wereld en is de laatste grote landmassa waarop de mensheid zich gevestigd heeft, slechts enkele duizenden jaren geleden. Het belangrijkste voedsel van de Malagassiërs is rijst en de taal die zij spreken is het meest verwant met talen die in Indonesië worden gesproken. Dat is toch opmerkelijk voor een eiland dat niet eens 400 kilometer van het Afrikaanse vasteland ligt!

Jordy Wesseling Dat Madagaskar een eiland is zal een bekend gegeven zijn, maar dat de hoofdstad Antananarivo is en dat de president Hery Rajaonarimampianina heet zal maar bij weinig mensen een belletje doen rinkelen (dat laatste moest ikzelf overigens ook even opzoeken). De eerste en waarschijnlijk enige associatie die velen bij Madagaskar zullen hebben is de animatiefilm uit 2005, een filmpje om te lachen waarin dieren centraal staan. Zoals te zien is in die film en alle sequels, zijn de dieren op Madagaskar compleet anders dan de andere dieren uit de dierentuin. De planten en dieren op Madagaskar zijn namelijk voor ongeveer 85% endemisch.

Dat houdt in dat ze op geen enkele andere plek ter wereld (in het wild) voorkomen. Door deze onderscheidende flora en fauna noemen sommige ecologen Madagaskar ‘het achtste continent.’

afzondering duurde totdat de eerste mensen aankwamen, wat we op deze schaal gerust 88 miljoen jaar later kunnen noemen.

Deze langdurige isolatie heeft ertoe geleid dat het leven op Madagaskar zich heeft ontwikkeld tot de unieke vorm die nergens anders ter wereld voorkomt. De grooste unieke familie dieren van Madagaskar is waarschijnlijk de lemur, die ook een rol speelde in de eerdergenoemde film. Lemuren zijn kleine primaten met grote ogen en een lange staart. Ze zijn net als wij neefjes van de apen en leven voornamelijk ’s nachts. Vandaar ook hun naam die in het Latijn iets als ‘geest van de nacht’ betekent. Het geluid dat de beesten maken klinkt overigens ook enigszins als ‘lemur,’ dus dat heeft waarschijnlijk bijgedragen aan de naam (een onomatopee voor de taalfetisjisten).

Biodiversity Hotspot

Een andere unieke soort is de fossa. Dit is een carnivoor zoogdier van een kleine meter lang dat redelijk bedreigd is. Voorheen dacht men dan ook dat dit een nachtdier was, aangezien ze zelden werden gespot. Dit beest loopt echter ook gewoon rond bij daglicht, maar dat is niet zo vaak te zien omdat er nog maar 2500 exemplaren in leven zijn. Verder leven bijna alle soorten van de familie van de tenreks slechts op Madagaskar. Dat is een egelachtig beestje met als noemenswaardig feitje dat het een zeer lage

Ongeveer 88 miljoen jaar geleden brak Madagaskar van het vasteland af en sindsdien is het eiland geïsoleerd geweest. Het enige contact tussen het vasteland en Madagaskar was via zogenaamde ‘rafting events’. Dat houdt in dat een dier vast komt te zitten op een stuk vegetatie en zo de zee oversteekt. Op deze manier zijn waarschijnlijk ook de voorouders van de hierna genoemde zoogdieren vanaf Afrika op Madagaskar terecht gekomen. Deze

31

Simon Ster 45.4 | juni 2014

Ze zijn echter een kleine 400 jaar geleden uitgestorven, hoogstwaarschijnlijk door de invloed van de mens. Dat laatste kun je die mensen misschien ook niet kwalijk nemen, want het volume van een olifantsvogelei was zo’n 160 keer zo groot als dat van een kippenei; een dergelijk omelet is lastig te weerstaan natuurlijk!

De fossa slaapt zowel ’s nachts als overdag

lichaamstemperatuur heeft. Hierdoor is het één van de weinige zoogdieren waarbij de mannetjes geen balzak nodig hebben om de toekomstige tenrekjes op de juiste temperatuur te houden.

Alles wordt dus netjes binnenboord bewaard. Ook leeft op Madagaskar een duizendpootachtige die zich, net als sommige pissebedden, kan oprollen als er gevaar dreigt. Het formaat van dit Malagassische balletje is dan vergelijkbaar met een sinaasappel.

Dat laatste insect is een voorbeeld van ‘Island Gigantism’. Dat houdt in dat kleine diersoorten door een gebrek aan natuurlijke vijanden op termijn groter kunnen worden. Grote carnivore zoogdieren komen vaak niet voor op eilanden, omdat ze grote jaaggebieden nodig hebben en het voor zoogdieren lastig is om zich over water te verspreiden. Hierdoor kunnen andere diersoorten zoals reptielen, vogels en insecten uitgroeien tot grotere varianten. Het grootste voorbeeld hiervan op Madagaskar is de olifantsvogel. Deze uitvergrote struisvogels konden meer dan 3 meter hoog worden met een gewicht van bijna een halve ton.

Madagaskarplan Nadat de Duitsers Frankrijk hadden verslagen in de Tweede Wereldoorlog, maakten zij in juli 1940 het Madagaskarplan bekend.

Madagaskar was toentertijd een kolonie van Frankrijk, en de Duitsers suggereerden dat “Frankrijk het eiland Madagaskar beschikbaar moest stellen voor die Endlösung der Judenfrage”. Deze oplossing van het zogenaamde Jodenprobleem hield in om alle Europese Joden naar Madagaskar te deporteren. Dit zou moeten gaan met een aantal van 1 miljoen per jaar, gedurende 4 jaar. Nadat de Duitsers de Britten niet direct konden verslaan besloten zij om het Madagaskarplan op te geven en de voor ons bekende en veel goedkopere Endlösung door te drukken. Het Madagaskarplan had dus wellicht het leven van vele Joden kunnen sparen. Verder zouden de Joden na de oorlog Israël toegewezen krijgen dat sindsdien voor grote problemen in het MiddenOosten heeft zorgt. Als het Madagaskarplan was geslaagd waren deze problemen er nooit geweest. Anderzijds, uit Frans en Pools onderzoek uit die tijd blijkt dat Madagaskar slechts 500 tot 5000 Joodse families van een normaal leven kon voorzien. Een invasie van 4 miljoen Joden had waarschijnlijk nooit goed kunnen uitpakken.

Het formaat van een olifantsvogel, vergeleken met een mens en de kleinere struisvogel

Mensen op Madagaskar Veel soorten prehistorische megafauna op aarde, met als bekendste voorbeeld de mammoet, zijn uitgestorven nadat de invloed van de moderne mens op hun leefgebied destructieve vormen aannam. Bij de meeste van deze dieren gebeurde dit al vanaf het begin van het Holoceen, een kleine 12 duizend jaar geleden.

Vanaf dat jaartal werd de mens dankzij de neolithische revolutie echt dominant op deze aardbol. Gedurende die revolutie transformeerden we van rondtrekkende jager-verzamelaars in burgers die in vaste nederzettingen leefden en begonnen met het bedrijven van landbouw en veeteelt. Op Madagaskar hebben grote dieren als de olifantsvogels echter veel langer overleefd; een snelle verklaring is dan ook dat er pas heel laat mensen op Madagaskar terecht zijn gekomen. Dit wordt ook ondersteund door archeologische vondsten, of misschien beter gezegd, door het gebrek aan bepaalde archeologische vondsten.

Hoe de vestiging van de eerste mensen op Madagaskar in zijn werk is gegaan is één van de grootste vraagstukken uit de geschiedenis van de mens. Genetisch onderzoek naar de huidige bevolking van Madagaskar wijst erop dat hun voorouders pas tussen de jaren 500 en 1000 na Christus op het eiland terecht kwamen. Dit wordt ook ondersteund door de oudste archeologische vondsten van sporen van dorpen die waarschijnlijk rond dat jaartal gesticht zijn. Tevens zijn verschillende soorten megafauna vanaf die periode uitgestorven op Madagaskar en zoals hiervoor beschreven valt dat te verklaren door de komst van mensen. De mens was toen al over de gehele wereld verspreid, alleen Madagaskar leek overgeslagen!

32

later is dit woord verbasterd naar slechts ‘mensen’. Dan nog klinkt het als een bijzondere prestatie om 6000 kilometer oceaan over te steken met slechts een grote kano, maar het is echt mogelijk. In de Tweede Wereldoorlog spoelden namelijk wrakstukken aan van schepen die in de buurt van de Indonesche eilanden Java en Sumatra waren gebombardeerd. Ook betrof dit eenmaal een persoon in een reddingsboot die deze lange reis had overleefd. De zeestroming blijkt gunstig te zijn voor deze verre trip.

De intrede van de moderne mens op een continent leidde altijd tot een uitstervingsgolf

Een nog veel interessantere kwestie is de herkomst van deze eerste Malagassiërs. Er zijn doorslaggevende aanwijzingen dat deze namelijk deels van 6000 kilometer ver kwamen, vanuit de andere kant van de Indische Oceaan. Ten eerste is de taal die er tegenwoordig wordt gesproken erg verwant met de talen die in Indonesië worden gesproken, ongeveer 90% van de woorden is namelijk afgeleid van een taal die op Borneo wordt gesproken.

Ten tweede is de Malagassische cultuur van oorsprong meer Aziatisch dan Afrikaans te noemen. Deze cultuur omvat namelijk boten, werktuigen en muziekinstrumenten die typisch Aziatisch zijn, terwijl ze rijst en bananen eten. Die laatste gewassen zijn nu wijdverspreid, maar werden voordat dat gebeurde al op Madagaskar verbouwd. Ten slotte kan vanuit genetisch onderzoek (alweer) worden afgeleid dat deze voorouders van de huidige Malagassiërs deels Austronesisch (cultuur vanuit Indonesië) en deels Bantoe (cultuur vanuit vasteland van Afrika) waren.

Het idee dat archeologen hebben is dan dus ook dat deze Indonesische pioniers de Indische Oceaan hebben overgestoken en zo ruim een millennium geleden op Madagaskar terecht zijn gekomen. De term die in de huidige Malagassische taal ‘mensen’ betekent lijkt ook te zijn afgeleid van een woord dat in een bepaalde Indonesische taal ‘kanomensen’ betekent. De eerste bewoners van Madagaskar noemden zichzelf waarschijnlijk kanomensen en

Hoe deze verre trip in zijn werk is gegaan blijft een mysterie, maar er zijn wel aanwijzingen vanuit het genetische onderzoek. Simulaties, samen met een analyse van het mitochondriaal DNA van de huidige bevolking, leidden tot de conclusie dat bijna de gehele Malagassische bevolking afstamt van plusminus dertig vrouwen die dus ongeveer 1200 jaar geleden op Madagaskar leefden. Deze vrouwen waren gedeeltelijk Afrikaans maar het grootste gedeelte was Indonesisch. Dit kleine aantal Indonesiërs doet vermoeden dat de overtocht eenmalig en misschien zelfs per ongeluk was. Een verdwaald Indonesisch vaartuig kon met de normale golfstroom naar Madagaskar zijn gevoerd, waarna de Indonesiërs gedwongen waren om zich op Madagaskar te vestigen. Een vraag is dan nog wel: waarom waren er vrouwen op de boot? De bemanning van schepen bestond in die tijd bij die cultuur geheel uit mannen. Vrouwen waren helemaal niet aanwezig op schepen, behalve dan als de handelswaar van het schip zelf vrouwen omvatte! Als dat laatste voor dit schip het geval zou zijn, zou de bevolking van Madagaskar afstammen van een verdwaald slavenhandelsschip. Dat zou de historie van Madagaskar nóg bijzonderder dan verwacht maken!

Waren de mensen toch eerder?

De theorieën in dit artikel schetsen het beeld op de Malagassische historie dat in de afgelopen decennia ontstaan is. Uit recent onderzoek blijkt echter dat er op het eiland kleine stenen gereedschappen zijn gevonden die op de aanwezigheid van mensen duiden. Deze gereedschappen zijn ongeveer 4000 jaar oud, wat dus zou betekenen dat mensen al 2500 jaar eerder op Madagaskar aanwezig waren dan traditioneel wordt gedacht. Deze werktuigen zijn verwant met toenmalige Oost-Afrikaanse technieken, wat dus er dus op duidt dat deze bewoners ‘slechts’ de kleine overtocht vanaf het Afrikaanse vasteland naar Madagaskar hebben gemaakt. Echter lijkt het onwaarschijnlijk dat deze mensen de voorouders van de huidige bewoners zijn, aangezien het genetische onderzoek zegt dat de Malagassiërs wat betreft de Afrikaanse kant verwant zijn met het Bantoevolk. Dit volk heeft zich gedurende een aantal millennia over Afrika verspreidt, maar bereikte pas vanaf het jaar 0 de Afrikaanse oostkust en kan dus nooit daarvoor al Madagaskar hebben gevonden. Hoe de 4000 jaar oude bewoners van Madagaskar het ervanaf hebben gebracht is onduidelijk en is dus nóg een Malagassisch mysterie dat op een oplossing wacht.

33

Staut: Europese Politiek

Simon Ster 45.4 | juni 2014

Ceterum censeo politicam mutandam esse

Één van de charmes van mijn studentenhuis is het postsysteem, of beter gezegd het gebrek daaraan. Het meenemen van je oninteressante post van de vloer van de gang naar je kamer is natuurlijk een enorme moeite die ten alle tijden voorkomen moet worden, wat tot gevolg heeft dat zich bij de deur een aanzienlijke stapel van onopgehaalde post heeft opgebouwd.

Geert Lensen Het is mooi om te zien dat de post zich heeft gesorteerd op volgorde van waarde die mijn huisgenoten en ik eraan toekennen. De indeling die zich gemanifesteerd heeft is grofweg als volgt: onderop vormen reclamefolders een solide basis, in het midden bevinden zich brieven van de belastingdienst, verzekering en jemagnietdownloadenopdeuniversiteit-brieven en helemaal bovenop wacht de verse post vol smacht om opgehaald te worden, of anders af te zakken naar een lager niveau in de stapel. De stapel blijft alsmaar groeien, omdat niemand zich verantwoordelijk voelt voor post die hem of haar niets interesseert.

Een aantal weken geleden heeft onze postbode de stapel afgetopt met de tien enveloppen, welke elk een stempas voor de Europese Verkiezingen op 22 mei bevatte. Acht van de tien enveloppen liggen er nog steeds. Langzaam maar zeker zijn zij in absolute positie in de stapel gedaald, zodat ze zich nu bevinden ter hoogte van de (zogenaamd) gratis loten van loterijen. Dit betekent dus dat van de tien inwoners van mijn huis 20% is gaan stemmen. Met de opkomst onder alle inwoners van ons land is het nauwelijks minder droevig gesteld. Afgelopen verkiezingen was de opkomst een schamele 37%. Ter vergelijking: de opkomst bij de laatste verkiezingen van de Tweede Kamer was 75%. Een dusdanig lage opkomst bij de Europese Verkiezingen is een groot probleem, want op deze manier representeert het parlement in Brussel maar een klein gedeelte van de bevolking.

Toch neem ik mijn huisgenootjes noch andere Nederlanders hun geringe interesse in de Europese politiek kwalijk: de huidige politiek is saai. Dat was in de klassieke oudheid wel anders. Het oude Athene kende destijds de oudste en meest directe vorm van democratie. Anders dan het kiezen van vaste vertegenwoordigers, stemden de inwoners zelf direct over de wetgeving en de uitvoering hiervan. Deelname aan de vergadering was niet geheel open, maar de groep deelnemers was groot – zo’n zesduizend man - en werd samengesteld zonder economische klasse in ogenschouw te nemen. Alleen vrouwen, slaven en wat wij nu allochtonen noemen hadden geen stemrecht. Vlammende betogen van oude Griekse grootmeesters streelden de oren van de toehoorders en buiten de vergadering zelf werd de interesse gevoed door scherpe politieke satire in de theaters. De Grieken wisten dus al hoe de politieke belangstelling kon worden aangewakkerd en presteerde het zo om de participatie in de democratie op peil te houden.

Duizenden jaren later zijn we vergeten hoe het moet. De verkiezingscampagnes bestaan uit een luttel aantal posters met daarop de zeer inspirerende tekst ‘Europa Ja’ of ‘Europa Nee’. Wie echt zijn best deed, zet zijn leus kracht bij door er een uitroepteken achter te plaatsen. Na de verkiezingen blijkt de opkomst opnieuw bedroevend laag en de politiek voelt zich niet verantwoordelijk.

Heren politici: het volk is lui. Het raakt niet vanzelf geëngageerd met de politiek. U zult zelf actief de burger moeten motiveren om zich naar de stembus te begeven. Laat u eens inspireren door een betoog van een Griekse of Romeinse politicus en verzin eens een mooie spreuk voor op uw posters. Houd een vlammend betoog tijdens een debat op tv. Steekt u wat meer moeite in uw campagne, dan kunnen we de volgende verkiezingen gegarandeerd een hogere opkomst verwachten. Hopelijk gaan dan zelfs mijn huisgenootjes stemmen; die stapel post voor de deur wordt zo wel erg groot.

34

La dictatura de Augusto Pinochet

De dictatuur in Chili

Augusto José Ramón Pinochet Ugarte: de man die op 11 september 1973 aan de macht kwam in Chili, nadat hij en andere legerofficieren een staatsgreep pleegden waarbij de toenmalige president Allende werd afgezet. Een dictatuur die tot 11 maart 1990 duurde en die nog steeds veel invloed heeft op de sfeer in het land. Wat gebeurde er precies tijdens de dictatuur? Welke gruwelen stond het volk te wachten?

Yuri Steinbuch De coup Het is 11 september 1973 in Santiago de Chile, de hoofdstad van Chili. President Allende ijsbeert door La Moneda, het presidentiële paleis in het midden van de stad. Met een mitrailleur in zijn hand kijkt hij af en toe naar de deur, waar geluiden vandaan komen. Ze zijn nog niet binnen, maar de bommen worden op de muren en door de ramen gegooid, en het kan niet lang meer duren voordat ze wel binnen zijn. Allende voelde zich dom. Nog geen maand geleden, op 22 augustus, had hij Pinochet benoemd tot bevelhebber van het leger, omdat hij vreesde voor een staatsgreep, gepleegd door het leger. Nu, op 11 september, kwam die beslissing hem duur te staan; Pinochet is op dit moment bezig een staatsgreep te plegen. Hij had het moeten weten. Op deze dag, 11 september 1973, verloor hij zowel zijn positie als president, als zijn leven.

Het zou nog bijna een jaar duren voordat Pinochet zichzelf op 27 juni 1974 uitriep tot “opperbevelhebber van het land”. Eerst kwam er, direct na de coup, een militaire ‘raad’ (of ‘junta’), die direct de noodtoestand verklaarde, waarmee zij de macht kregen en boven de grondwet stonden. Ook werd het Congres verworpen. Dit stelde Pinochet in staat zichzelf tot president uit te roepen, voor een toen onbepaalde ambtstermijn. Het was geschied: Pinochet was president van Chili, en de dictatuur was begonnen.

De Chileense economie tijdens de dictatuur Het beeld in Chili veranderde radicaal na de machtwisseling van 1973. Het voormalig socialistisch beleid, waarbij de regering 600 bedrijven had onteigend en zeer veel invloed had in de markt, ver-

35

Simon Ster 45.4 | juni 2014

DINA schond en de vele moorden die op naam van de organisatie staan, bleef de CIA het hoofd toch betalen.

De DINA had verregaande bevoegdheden. Doordat de noodtoestand in het land was afgeroepen en daarmee ook de grondwet verworpen was (tot 1980), had de DINA vrij spel om mensen op te pakken, te martelen en, als zij dat nodig vonden, zonder pardon te vermoorden. Nog steeds zijn er ruim duizend mensen waarvan men nog niet weet wat ermee is gebeurd. Voor de nabestaanden is de hoop echter ver te zoeken.

La Moneda, het presidentiële paleis

anderde in een vrije markt. Pinochet probeerde op deze manier de inflatie te stoppen, die onderhand tot 1000% was gestegen, en op deze manier de economie te redden. Dit werd goed ontvangen bij internationale instanties, die door deze verandering weer bereid waren om geld te lenen aan het land.

Wat Pinochet echter ook deed, was flink korten in de begroting van het land. In 1975 verlaagde hij de uitgaven met 27%, en liet de uitgaven verder dalen tot de begroting slechts de helft besloeg van de begroting van president Allende. In 1975 kromp hierdoor de economie van Chili met 15%, steeg de werkeloosheid van 3% tot 20% en daalde de industriële productie met maar liefst 27%.

In 1975 moesten gezinnen 74% van het inkomen besteden aan eerste levensbehoeften, terwijl dat voor Pinochet slechts 10% was.

De DINA had ook enkele bases die gebruikt werden als concentratiekamp. Één van die kampen is Colonia Dignidad, dat door ex-Nazi Paul Schäfer werd gebruikt voor het opsluiten en martelen van politieke gevangen. Deze werden vastgehouden en gemarteld voor zowel informatie als uiteraard ook om elke oppositie tegen Pinochet de kop in te drukken. Naast concentratiekampen had de DINA ook een bacterieel oorlogslaboratorium. Hier werd geëxperimenteerd met de nieuwste chemische wapens en vergiffen – op de gevangen die hier opgesloten zaten.

Er is nog veel onbekend over de DINA en naar exacte aantallen mensen kan men slechts gissen. Zeker is dat er weinig mensen levend uit de concentratiekampen en andere gevangenissen zijn ontkomen – laat staan heelhuids.

Na een korte periode van sterke economische groei brak in 1982 de tweede grote economische crisis onder Pinochet uit. De werkeloosheid steeg tot 30% en 48% van de Chilenen leefde onder de armoedegrens. Het besteedbare inkomen was slechts een kwart van wat de Chilenen gemiddeld in 1970 te besteden hadden. Overigens ging het niet voor iedereen slecht; de 10% rijkste Chilenen zagen hun inkomsten bijna verdubbelen.

Dirección de Inteligencia Nacional De Dirección de Inteligencia Nacional, kortweg ‘DINA’, was de geheime politie tijdens de dictatuur van Pinochet. De DINA was één van de belangrijkste middelen die de militaire raad gebruikte om het volk te onderdrukken. Haar leden werden getraind op de Amerikaanse ‘School of the Americas’, een trainingsfaciliteit van de Amerikaanse overheid. Sterker nog, het hoofd van de DINA werd door de CIA betaald. Ondanks de mensenrechten die de

De vergetelheid zit vol met herinnering

36

Het referendum van 1988

CIA in Chili

In 1980 werd er een nieuwe grondwet geschreven voor Chili.

Sinds de coup in 1973, toen ook de noodtoestand werd uitgeroepen, was er geen geldige grondwet in Chili. In 1980, na zeven jaar te hebben geleefd zonder geldende grondwet, besloot de dictator om toch maar een grondwet te schrijven. Hierin legde hij vast dat hij nog acht jaar zou regeren en dat er in 1988 een referendum gehouden zou worden. De vraag? Moet Pinochet nog acht jaar langer regeren, of niet? Bij positieve uitkomst mocht de dictator nog acht jaar langer regeren. Bij negatieve uitkomst moest hij zijn tijd als dictator in 17 maanden afronden, waarna hij af zou treden.

Hoewel het door de autoriteiten van de Verenigde

Er heerste grote verdeeldheid in het land. Er waren zogenaamde ‘Ja’- en ‘Nee’-campagnes. De ‘Nee’-mensen hadden het niet makkelijk. Zij wilden hun stem laten horen, maar waren onderling erg verdeeld. Als Pinochet wegging, wat voor regering komt er dan aan de macht? De ‘Nee’-mensen probeerde het volk ervan te overtuigen dat de verkiezingen eerlijk waren en dat, als Pinochet verloor, zij de verantwoordelijkheid van het regeren aan konden.

De dictator was echter mild voor zijn tegenstanders. Dat kwam doordat hij zelfverzekerd was. Hij was ervan overtuigd dat hij, na alles wat hij naar eigen zeggen voor het volk gedaan had, zonder meer herkozen zou worden. Daarom wilde hij zijn tegenstanders niet teveel in de weg staan; ze zouden zien dat hij volledig ‘democratisch’ gekozen zou worden. Hij veranderde zijn stijl en werd van de wrede dictator de bezorgde opa die daadwerkelijk goede dingen deed voor het volk. Zo mochten bannelingen terug komen om te tonen dat hij toch echt geen dictator was.

Helaas was zijn zelfverzekerde houding niet gegrond; bij het referendum in 1988 verloor Pinochet met 56% van alle stemmen tegen hem, terwijl 44% vóór een verlengde termijn van de heerschappij van Pinochet stemde. Daarmee kwam er 17 maanden later, op 11 maart 1990, na 16 ½ jaar een einde aan de dictatuur van Pinochet.

Staten nooit is toegegeven, zijn er sterke aanwijzingen om aan te nemen dat de CIA een grote rol speelde in de coup van Pinochet in Chili. Volgens Pinochet zelf was de CIA drie jaar lang actief in Chili om de coup voor te bereiden en had de VS daarnaast economische maatregelen om de economie van Chili onder Allende te ontwrichten.

Zij zouden bang zijn dat het communisme grond zou winnen in Zuid-Amerika en zouden dat willen voorkomen, ongeacht de kosten.

De tijd na de dictatuur Vanwege het referendum dat Pinochet verloren had, werden er op 11 maart 1990 nieuwe presidents- en kabinetsverkiezingen gehouden. Om toch wat van zijn macht te behouden, zorgde de dictator ervoor dat vóór die tijd veel van de belangrijke posities werden bekleed door zijn trouwe volgelingen. Op die manier hoopte Pinochet dan ook macht te kunnen blijven uitoefenen op het land. De democratie was echter een feit in Chili.

Jaren later, in 1998, was de dictator ernstig ziek. Hij ging naar Groot-Brittannië voor medische hulp en werd daar aangehouden door de regering. Dit was een grote stap in de wereld; het was de eerste keer dat een voormalig staatshoofd werd gearresteerd op basis van universele jurisdictie. De rechter oordeelde echter dat hij te ziek was voor een proces, en Pinochet keerde terug naar Chili in 2000. Hij stierf op 10 december 2006 zonder ooit te zijn vervolgd voor zijn misdaden.

Chili is een land dat nog steeds verdeeld is. Velen zijn het erover eens dat Pinochet wreed was en het leven tijdens de dictatuur zwaar. Er zijn echter ook nog veel geluiden van mensen die de dictator steunen; zij zeggen dat hij de rechtmatige president was, die hen vroeger heeft verlost van de heidense president Allende.

Ondanks deze verschillen gaat de Chileense beschaving door nu het een van de minst corrupte en meest democratische landen is van Zuid-Amerika.

Augusto José Ramón Pinochet Ugarte

37

Simon Ster 45.4 | juni 2014

Taking on the world’s toughest energy challenges

Beste student, mijn naam is Roy van der Wijst (25) en sinds 1 september 2012 werk ik bij ExxonMobil als Process Engineer.

De locatie waar ik werk is de Rotterdam oxo-alcohol plant van ExxonMobil. Veel collega’s starten op de raffinaderij of chemische plants in hun eerste functie als Process Engineer.

Voordat ik bij dit petrochemische bedrijf aan de slag ging, heb ik Werktuigbouwkunde gestudeerd aan de TU/e. Na mijn bachelor heb ik eerst een stage in het buitenland gedaan voordat ik bij professor Brouwers en Golombok ben afgestudeerd bij Process Technology. Na mijn afstuderen ben ik direct aan de slag gegaan bij ExxonMobil.

In eerste instantie was ik nog weinig bekend met dit bedrijf, ondanks dat het toch één van de grootste particuliere bedrijven ter wereld is. Ik wist wel dat ik in de energie sector aan slag wilde, omdat hier de komende 50 jaar enorm veel uitdagingen en ontwikkelingen liggen. Tijdens de business course van ExxonMobil - de UK Masterclass – ben ik enthousiast geworden om bij ExxonMobil te gaan werken. Ik kreeg een goed beeld hoe het bedrijf werkt en van de sfeer binnen het bedrijf; met name de open en no-nonsense mentaliteit van de mensen die er werken.

Als process engineer ben je technisch verantwoordelijk voor een gedeelte van de raffinaderij of chemische plant, wat na enkele jaren TU/e een flinke uitdaging is. In mijn werk houd ik me bezig met de dagelijkse opvolging en optimalisatie van het proces, het maken van nieuwe ontwerpen (zowel technische invulling als de economische justificatie) en het voorbereiden en begeleiden van grote onderhoudstops.

Wat mij enorm aantrekt in werken bij ExxonMobil is dat het erg afwisselend werk is: het ene moment zit je op je kantoor een proces te analyseren, het volgende moment ben je buiten in de fabriek en later zit je in een vergadering met het management, allemaal op dezelfde dag.

Ook op de langere termijn biedt ExxonMobil veel mogelijkheden en uitdagingen. Iedereen neemt naast verschillende trainingen deel aan het jobrotatie systeem, waarbij je ongeveer elke 2 jaar doorstroomt naar een andere functie binnen het bedrijf. Afhanke-

lijk van je persoonlijke voorkeur kunnen de jobs inhoudelijk sterk wisselen: van bijvoorbeeld technisch expert, naar crude trader of zelfs marketing manager. Afhankelijk van jouw flexibiliteit kunnen deze jobs overal binnen Europa en op termijn wereldwijd zijn.

Op deze manier stimuleert ExxonMobil jou om jezelf continu te blijven ontwikkelen, zowel inhoudelijk als op persoonlijk vlak.

Ik denk dat ik met ExxonMobil een prima keuze heb gemaakt!

Heb je interesse? Meld je dan aan voor één van onze Masterclasses of informeer naar een van onze andere recruitment events.

Meer informatie of online solliciteren: www.exxonmobil.nl/careers Direct contact: bnlrecruitment@exxonmobil.com

38

Symposium: Moving Solutions

Over techniek die beweegt en beweging mogelijk maakt

Afgelopen woensdag 14 mei stond voor de vereniging in het teken van misschien wel de grootste activiteit van het jaar: het Symposium. Wij als SymCo hebben er in elk geval flink van genoten en geven je graag een kijkje achter de schermen bij de totstandkoming van deze geslaagde dag.

Paul Notenboom First things first, het kiezen van een onderwerp. Het onderwerp moet aan behoorlijk wat eisen voldoen: het niveau mag niet te hoog en zeker niet te laag liggen; het moet niet te abstract zijn; het moet mensen inspireren, fascineren en verwonderen en uiteraard moet er een sterke band met Werktuigbouwkunde aanwezig zijn. Eerste brainstorm-resultaten als Defensie en Offshore leken ons allemaal interessant, maar zijn toch geschrapt uit angst dat het te specifiek en beperkt zou worden. Al gauw werd daarna het onderwerp vervoer van mensen genoemd. Om ook andere vormen van vervoer een kans te geven, werd de toevoeging mensen nog even buiten beschouwing gelaten en voilà; het thema “Moving Solutions” was geboren.

Vervolgens werd er druk gezocht naar een geschikte dagvoorzitter. Iemand die niet alleen goed kan spreken, maar ook oprecht in het onderwerp geïnteresseerd is. Lieven Scheire voldeed prima aan onze wensen. Deze Vlaamse komiek is namelijk niet alleen prominent aanwezig in programmas als BNN’s Proefkonijnen, hij heeft ook nog eens een studie Natuurkunde gevolgd. “Wie?” was toch wel de meest gehoorde reactie bij het horen van zijn naam; een foto van zijn olijke gezicht zorgde echter wel voor de nodige

Lieven Scheire bleek een meer dan geschikte dagvoorzitter

39

Simon Ster 45.4 | juni 2014

“Oh hij!” momenten. Feedback van deelnemers na afloop van het symposium lieten blijken dat Lieven met zijn luchtige anekdotes, ingenieursgrappen en boeiende vragen toch wel de ster van de dag genoemd mag worden. Wie nog verder wil genieten van deze jolige Vlaming, wordt geadviseerd om eens te zoeken naar sketches van Neveneffecten en Willy’s en Marjetten.

De Citea Electric van VDL trok veel bekijks

Daarna moest de locatie bepaald worden. Evenementenlocatie IGluu op de eerste verdieping van de monumentale Lichttoren was precies wat we zochten. De ligging in het hart van Eindhoven, naast een grote fietsenstalling en op slechts 5 minuten lopen van het station, was vrijwel onovertrefbaar. De grote Arena zaal bood, naast een podium met theateropstelling, ook voldoende Evolutie van het symposiumlogo ruimte voor bedrijvenstands, de lunch en de naborrel. Slechts één aspect was helaas wel nadelig: All good things come with a price en ook IGluu was geen uitzondering. Gelukkig was de eigenaar net zo enthousiast als wij en na een goed gesprek was het contract dan ook al gauw getekend.

Nu de essentiële delen geregeld waren, was het tijd om sprekers te werven. Om het oorspronkelijke idee van vervoer van mensen er weer bij te betrekken, zijn er voornamelijk bedrijven gecontacteerd die alledaagse vervoersmiddelen ontwerpen: VDL Bus & Coach met de nieuwste elektrische bus; René Alderliesten van de TU Delft over het rompmateriaal van de Airbus A380; Lloyd’s

Het oude Philips-gebouw en symposiumlocatie

Register Rail over trein- en spoortrajectbeveiliging en tenslotte Vekoma Rides over het gehele ontwerpproces van de nieuwste en meest extreme achtbanen. Voor de Case was er uitgebreid overlegd met Tegema, die zeer enthousiast waren om studenten hun actuele, uitdagende problemen bij het beetpakken van glasvezels voor te leggen.

Dan was het tijd om deelnemers te werven. Posters en flyers, cake en koffie, schrijfmappen en laserpointers; zoveel mogelijk werd uit de kast gehaald om te zorgen dat het symposium aan niemand voorbij zou gaan. Het bleek net niet voldoende om ons streefdoel van 100 inschrijvingen te halen; in totaal mochten we 88 deelnemers ontvangen op de dag van het symposium.

Het symposium zelf ging bijzonder goed. Op een verloren set badges en de blijkbaar onvermijdelijke minuscule Powerpointproblemen na, verliep de dag zonder problemen. Enkele lezingen hadden wat inspirerender gekund, maar de overige sprekers compenseerden ruimschoots. Door minder fijne ervaringen in het verleden word ik toch wat nerveus wanneer een cateraar “ruim voldoende voor grote eters” belooft, maar ook die spanning bleek tijdens de lunch onterecht.

Wij kijken als commissie terug op een zeer geslaagde dag, niet in de laatste plaats dankzij de enthousiaste sprekers en actieve interesse van alle deelnemers. Hopelijk hebben jullie er minstens net zoveel genoten als wij en hebben onze opvolgers voldoende inspiratie gekregen om er volgend jaar een nog groter succes van te maken!

40

Het Pools-Litouwse Gemenebest

Van twee naar één naar nul naar twee landen

Wie Empire: Total War heeft gespeeld, zal Polen-Litouwen wellicht zijn tegengekomen ergens in Oost-Europa, maar een groot deel van de bevolking heeft nog nooit gehoord van dit Renaissance power house. Dat terwijl het Polen-Litouwen Gemenebest een grote stempel heeft gedrukt op de geschiedenis van Europa: van oorlog met de Ottomanen tot de eerste Europese grondwet. Daarom een beknopte geschiedenis van een immer rusteloos gebied.

Anthom van Rijn Oprichting In 1569 ging het niet goed met de Litouwers. Het Groothertogdom van Litouwen bestond al sinds de dertiende eeuw en was van aanzienlijke omvang. Dankzij het uiteenvallen het van het Mongoolse Rijk omstreeks die tijd, lagen grote stukken land voor het oprapen en dat was wat de Litouwers deden. Gedurende de vijftiende eeuw breidde Ivan III het Groothertogdom van Moskou drastisch uit en groeide tegen Litouwen aan, tot grote ergernis van beiden. Het resultaat was, naar goede middeleeuwse traditie, oorlog en de Litouwers hadden het niet makkelijk. Toen het Groothertogdom van Moskou in 1547 onder Ivan IV overging in het Tsaardom Rusland, hadden Ruslands meest oostelijke gebieden al uitzicht op Alaska terwijl de westelijke grens nog steeds werd bepaald door de grens met Litouwen.

De Russen hadden keer op keer listig land veroverd op de Litouwers, bijvoorbeeld ‘om orthodoxe burgers in het Katholieke Litouwen te beschermen van discriminatie’. Hierdoor werden de Litouwers gedwongen om steeds nauwere militaire samenwerking met de Polen aan te gaan, maar er werd ook een begin gemaakt aan grotere religieuze vrijheid voor de inwoners van Litouwen. In het jaar 1569 was Litouwen ongeveer een derde van haar grondgebied kwijtgeraakt aan de Russen in een serie van oorlogen. Er was al een nauwe samenwerking met de Polen, de Groothertog van Litouwen was ook Koning van Polen, maar de landen waren nog onafhankelijk. Dit veranderde met de Unie van Lublin waarin het Pools-Litouwse Gemenebest werd opgericht.

De Koning van Polen en de Groothertog van Litouwen werd verkozen door de nobiliteit en werd overzien door de Sejm, een soort senaat. Dit kieskoninkrijk omvatte naast Polen en Litouwen ook alle gebieden die toch al door Polen of Litouwen beheerd werden.

Hoewel de naam Pools-Litouwse Gemenebest in het begin nog gehandhaafd werd, is de naam over de loop der tijd in de volksmond gewoon Polen geworden.

Gouden Eeuw Door de unie werd Litouwen-Polen een van de modernste en grootste staten van Europa. De Russen hadden in 1558 het Litouwen goedgezinde Lijfland (hedendaags Letland en Estland) ingenomen. Het Gemenebest sloeg de handen ineen met de Zweden en Denen en verjoeg de Russen, die door de langdurige oorlogen in economisch zwaar weer terecht was gekomen. Niet alleen de Russen, ook de andere buurlanden zoals Oostenrijk en het Ottomaanse Rijk hadden het zwaar door opvolgperikelen (Tsaar Dimitri de valse I), en oorlogen (de Dertienjarige Oorlog tussen Oostenrijk en het Ottomaanse rijk). Dit gaf het Gemenebest een kans om zich te stabiliseren, het leger en de grondgebieden uit te breiden en een Gouden Eeuw te beleven. Ter contextualisering, dit is ongeveer de periode van de Tachtigjarige Oorlog. De Geuzen nemen Briel in 1572, waarmee het begin van ons kikkerlandje is

41

Simon Ster 45.4 | juni 2014

De huidige westelijke grens van Polen ligt westelijker dan deze ooit eerder heeft gelegen. gemaakt. Koning Sigismund III erfde in 1594 het Koninkrijk Zweden waardoor een waar wereldrijk ontstond, maar de Zweden moesten hier niets van hebben en na een voornamelijk Zweeds conflict tussen loyalisten en separatisten werden de twee rijken weer gescheiden. Het verzwakte Rusland daarentegen werd hard aangepakt. Grote stukken land werden veroverd en zelfs Moskou werd ingenomen. Door gerommel bij het aanwijzen van een nieuwe tsaar werd de goodwill van de Russen echter vergooid.

Moskou moest worden opgegeven waardoor Rusland de zelfstandigheid herwon, hoewel vrijwel alle landen ten westen daarvan Pools bleven.

De religieuze tolerantie in het Pools-Litouwse Gemenebest was een verademing voor veel religieuze vluchtelingen in Europa. De Dertigjarige Oorlog, een soort wereldoorlog avant la lettre, dreef religieuze intolerantie in heel Europa tot grote hoogten. Niet alleen vochten de Protestante Nederlanders tegen de Katholieke Spanjaarden, ook de Islamitische Ottomanen vochten met Protestante Tsjechische rebellen tegen de Katholieke Oostenrijkers en de Katholieke Fransen vochten zelfs met de Katholieke Spanjaarden. Eigenlijk vocht iedereen met iedereen in een van de langst durende conflicten van Europa. Polen-Litouwen vocht niet erg enthousiast mee, alleen met de Ottomanen die de grote grondwinst op de Russen met argusogen aan hadden gekeken en een invasie begonnen. Crimean Khanate, een overblijfsel van het Mongoolse rijk, lag tussen de twee grootmachten in en moest het meeste ontzien. Behalve voor de Islam, was er grote tolerantie voor Katholieken, Protestanten en Orthodoxe Christenen. Rijke religieuze vluchtelingen konden hun toevlucht vinden in Polen en droegen bij aan de welvaart van Polen.

Aftakeling Al sinds het eind van de Dertigjarige Oorlog begon de centrale autoriteit af te nemen in de oostelijke gebieden. Kozakken en Tartaren hadden lokaal steeds meer invloed gekregen en halverwege de zeventiende eeuw groeide een Kozakkenopstand uit tot een conflict dat heel zuidoost Polen omvatte. Vlak daarna vielen de Zweden Lijfland binnen en veroverden de Russen stukken land in hedendaags OekraĂŻne. De kiesmonarchie bleek tekort te schieten bij het oplossen van deze crises en het grote land was in wanorde.

Een eeuw later begon een herleving van het eens sterke land door hervormingen waarvan het opstellen van een grondwet, als eerste in Europa en tweede in de wereld, het belangrijkste was.

Ook burgerrecht en een ministerie van onderwijs droegen bij aan de opwaartse impuls.

Het mocht niet meer baten, de grondstoffenmarkt, traditioneel gezien een belangrijke bron van de Poolse welvaart, werd opengebroken door intensieve handel met de koloniĂŤn en omliggende landen moesten niets van de hervormingen hebben. Grote na-

men als Catharina de Grote van Rusland, Keizer Frans II de laatste keizer van het Heilige Roomse Rijk en de eerste van Oostenrijk en Frederik Willem II van Pruisen kenden hun geschiedenis en wisten wat een sterk Polen kon. Van 1772 tot 1795 vonden politieke en militaire ingrepen plaats die resulteerden in drie partities van Polen. Na de laatste partitie in 1795 werd het hele grondgebied verdeeld tussen Rusland, Pruisen en Oostenrijk.

Slot Aangezien we Polen en Litouwen nog steeds kennen, zullen jullie begrijpen dat beide staten op een gegeven moment opnieuw het levenslicht hebben gezien. In 1815, na de Napoleontische oorlogen, is Congres-Polen opgericht; een klein landje rond Warschau met een beschaafd oppervlak van drie keer Nederland. Dit Polen was geen lang leven beschoren en in 1832 werd het alweer geannexeerd door de Russen.

In 1919, deze keer na de Eerste Wereldoorlog, deden de Polen nog een poging en ook Litouwen werd nieuw leven ingeblazen.

De landen tussen Polen en Rusland waren niet helemaal duidelijk verdeeld; een groot deel van de bevolking wilde liever bij Duitsland horen. Dit resulteerde in gewapende conflicten tussen Polen en Rusland en, ironisch genoeg, Polen en Litouwen. Het mocht allemaal niet baten want in de Tweede Wereldoorlog werd Polen weer verdeeld onder de Duitsers en de Russen. Litouwen werd even later, in 1940, door de Sovjet-Unie geannexeerd.

Als een feniks uit de as is Polen na de Tweede Wereldoorlog wederom opgericht en Litouwen was in 1990 het eerste land dat de USSR verliet.

42

De Hobby van...

Anna van Velsen en Loes van der Donk

Veel werktuigbouwers houden van beunen, maar er zijn natuurlijk ook andere hobby’s onder de werktuigbouwers. Sommigen reizen daarvoor stad en land af. Vaak lijkt het of daar, behalve een paar toeristische hotspots, niet zoveel bijzonders te vinden is. Echter, wanneer je net wat verder kijkt dan je neus lang is, kom je soms heel bijzondere dingen tegen. Anna van Velsen en Loes van der Donk hebben een hobby die hen langs allerlei bijzondere plekken leidt.

Liesbeth Campmans Anna is een 6e jaars studente Werktuigbouwkunde, Loes heeft een bachelor werktuigbouwkunde gedaan en is inmiddels afgestudeerd bij Biomedische Technologie. Samen trekken ze er regelmatig op uit om te geocachen. Dat is een buitensport waarbij bepaalde locaties met behulp van GPS gevonden moeten worden. Deze zoeklocaties worden ook wel caches genoemd, en zijn voorzien van een ‘schat’ en een logboek. Om deze te vinden kun je voor sommige objecten simpelweg de coördinaten opvragen, terwijl je voor andere caches raadsels moet oplossen van uiteenlopend niveau. Vervolgens gebruik je GPS om naar de gevonden plaats te komen en de cache te vinden. Hier ligt meestal een waterdicht afgesloten doosje met een logboek erin, waarin opgeschreven kan worden door wie en wanneer het object gevonden is. Het is wel de bedoeling dat het object weer op dezelfde plek wordt teruggeplaatst, zodat de volgende het object ook weer kan vinden. Uiteraard is het niet de bedoeling dat de locatie verraden wordt aan andere cachers, want dat haalt het plezier uit het spel.

Anna en Loes zijn momenteel bezig met het vinden van een hele serie caches, die verstopt liggen in de buurt van Eindhoven. Deze serie hebben ze uitgekozen via de geocache website. Hier staan duizenden caches van verschillende types op aangegeven. Op deze site kunnen mensen aangeven dat ze een cache gevonden hebben of melden dat het niet gelukt is om een cache te vinden.

De serie waar Anna en Loes mee bezig zijn heet ‘Duckstad’ en bij elke cache hoort een puzzel die te maken heeft met een ander personage uit Duckstad. Zodra de puzzel is opgelost, kan er gezocht worden naar de cache. Om te voorkomen dat je urenlang aan het zoeken bent op de verkeerde plek, is het mogelijk om via de eerder genoemde website te testen of de coördinaten kloppen die uit het raadsel gevonden zijn. Uiteraard krijg je ze niet cadeau als je verkeerd gokt.

Sommige puzzels zijn vrij simpel, in de statistieken is dan te zien dat de coördinaten hiervan meestal in een keer geraden worden, terwijl anderen ingewikkelder zijn.

In de Duckstad reeks is het zo dat bepaalde caches eerst gevonden moeten worden, omdat er informatie voor het vinden van volgende caches gegeven staat op de briefjes bij de cache. De laatste is pas vindbaar als alle andere caches uit de serie gevonden zijn.

Als je eenmaal de coördinaten hebt, ben je er trouwens nog niet. Soms moet je een serie coördinaten af gaan die een eind uit elkaar liggen, waarbij de onderlinge afstand op basis van alleen de coördinaten niet altijd even makkelijk is af te leggen. Je kan immers niet zomaar door mensen hun tuin gaan heen lopen of over schuttingen gaan klimmen.

Als je op de juiste locatie bent, is het vaak nog even zoeken naar de cache. Dit is om te voorkomen dat mensen die niet van het geocachen afweten, al dan niet per ongeluk, de cache verplaatsen of kapot maken. Dit maakt het ook wat uitdagender voor de speurders. Soms moet er worden gegraaid in holle bomen, of gewroet in de grond. Een andere keer wordt er in de beschrijving al gewaarschuwd voor de aanwezigheid van brandnetels en weer een andere keer moet er een speciaal object meegenomen worden, zodat de cache tevoorschijn getoverd kan worden.

Gelukkig zijn niet alle caches moeilijk te vinden. Het is bijvoorbeeld ook goed mogelijk om een aantal coördinaten op te schrijven die in de buurt liggen van je vakantiebestemming. Zo kom je vaak op andere plekken dan wanneer je alleen een reisgidsje zou raadplegen. Helaas is het dan wel soms zo dat je de locatie moeilijk kan vinden omdat puzzels in een vreemde taal toch wat lastiger op te lossen zijn. Zo had Loes bijvoorbeeld moeite met het achterhalen van een huisnummer van een speciaal gebouw in Portugal. Met vragen in het Engels wisten de locals alsnog niet wat ze wilde weten. Gelukkig kwam ze verder door de Portugese beschrijving te laten zien en daardoor heeft ze alsnog een heleboel speciale plekken in Portugal gevonden.

Behalve de potjes met papieren logboeken, zijn er ook andere dingen die vindbaar zijn. Zo zijn er kleine objecten, travelbugs of geocoins genaamd, die van potje naar potje verplaatsen. Op een dergelijk object staat een unieke code en er zit een online beschrijving bij die aangeeft dat een object een bepaalde richting op moet, of juist zo vaak of ver mogelijk moet worden verplaatst.

Online is ook te traceren waar het object in het verleden al geweest is. Vaak zijn de travelbugs ter grootte van een sleutelhanger, zodat ze in caches passen. Niet alleen objecten zijn vindbaar, ook mensen kunnen vindbaar zijn. Zo is het mogelijk om Anna te vinden. Hiervoor hangt er een speciale hanger aan haar tas, waardoor medecachers kunnen zien dat ze ‘vindbaar’ is.

Mocht je ook geïnteresseerd zijn in geocachen, dan kun je naar www.geocaching.com gaan om te beginnen, of eens vragen of je met Anna en Loes mee mag. De redactie wenst Anna en Loes veel succes met vinden van alle caches uit de Duckstad serie.

43

Vierkleurenstelling

Simon Ster 45.4 | juni 2014

Wel binnen de lijntjes

Volgens “de vierkleuren” stelling is iedere landkaart in te kleuren met vier kleuren, waarbij aangrenzende landen niet dezelfde kleur mogen hebben. Tot vandaag de dag is deze stelling niet volledig bewezen. Wel is aangetoond dat onze eigen wereld kaart is in te kleuren met slechts vier kleuren.

Een landkaart kan dus ook worden weergegeven als een graaf. Ieder land wordt gemodelleerd als een vertex en is verbonden met andere vertices indien de corresponderende landen een grens delen. Hier bij aan genomen dat landen die elkaar in een punt raken niet aan elkaar grenzen. Door dit te doen ontstaat een planaire graaf, een graaf die in het platte vlak te tekenen is zonder dat lijnen kruisen. In de afbeelding van Luxemburg is een voorbeeld gegeven hoe de transformatie resulteert in een graaf.

Jaap Schuit Geschiedenis van bewijzen De vier kleuren stelling vindt zijn oorsprong halverwege de 19de eeuw. Toen is deze stelling voor het eerst opgedoken in de wereld der wiskundigen. Onder andere Augustus De Morgan en William Hamilton hebben zich hier mee bezig gehouden zoals is gebleken uit enkele brieven. In 1887 werd een het eerste bewijs geleverd door Kempe, maar helaas bleek dit een foutief bewijs te zijn, want tien jaar later was er een andere wiskundige die met een tegenvoorbeeld kwam. Wel klopte het bewijs voor het kleuren van een kaart met vijf kleuren. Het eerst volgende bewijs kwam in 1975 tot stand door een samenwerking van de heren Haken en Appel. Dit bewijs maakte gebruik van computerberekeningen, wat in de ogen van Wiskundige niet geldt als een formeel bewijs, ook omdat computers in die tijd niet vertrouwd werden.

Later is dit bewijs her en der nog verbeterd en aangepast maar de essentie van het 400 pagina tellende boekwerk is onveranderd gebleven.

In de figuur is ook te zien dat er vier kleuren nodig zijn om zo België, Duitsland, Frankrijk en Luxemburg in te kleuren. Dit omdat ieder van deze landen grent aan de andere drie. Indien Luxemburg was omringd met vier landen, waren er maar drie kleuren nodig geweest. In dat geval waren de omringende landen om en om gekleurd en had Luxemburg een derde kleur gekregen. Dit kan uiteindelijk worden uitgebreid naar het volgende: indien een circuit een even aantal punten heeft zijn er slechts twee kleuren nodig en wanneer dit een oneven aantal Voorbeeld van de vierkleurenstelling toegeis zal een extra kleur nodig zijn. past op Luxemburg

Grafen Om het bewijs te begrijpen dient er eerst informatie over grafen worden uitgelegd. Zo is een graaf een verzameling punten, de zo genoemde vertices, die onderling verbonden zijn met lijnen, die edges worden genoemd. Menige problemen kunnen worden gemodelleerd als een grafen-probleem, denk hier aan: het bepalen van de kortste route van A naar B, het maken van school roosters, DNA codering etc.

Mocht je tijdens het kleuren van een kaart niet uitkomen met kleuren, dan zijn er een aantal methodieken om je kleuren te wisselen zodat deze uiteindelijk wel kloppen. Maar uiteindelijk komt het neer op trail and error. Mocht je jezelf ooit vervelen kan je een poging wagen de wereld kaart in te kleuren met slechts vier kleuren zonder dat twee aangrenzende landen dezelfde kleur hebben.

44

Het ontstaan van 中国 en 台灣

Ook bekend als China en Taiwan

Als u af en toe het nieuws over het verre oosten volgt, dan is de kans groot dat u hebt gehoord over China en Taiwan. De relatie tussen deze twee landen wordt vaak negatief weergegeven in nieuwsberichten. Om een beter begrip te krijgen over de afkomst van een deel van de Aziatische studenten wordt daar in dit artikel meer over verteld.

Willem Prajitno Verschillende benamingen De eerste naamgeving voor Taiwan dateert uit het 16e eeuw.

“Ilha Formosa”, dat ook wel mooi eiland betekent, was de uitspraak van de Portugese schippers bij het bezichtigen van het hoofdeiland vanaf een afstand. Het duurde nog geen eeuw voordat Nederlanders met de Verenigde Oost-Indische Compagnie een commerciële handelspost aan de westelijke zijde van het land vestigden. Deze vestiging lag bij een plaats genaamd Tayouan waar de lokale bevolking Formaans ofwel Siraya spraken.

In de loop der tijd stond het gehele eiland bekend als Taiwan.

Officieel wordt Taiwan erkend als een staat van de Volksrepubliek van China (China) en wordt Taiwan genoemd als Republiek China.

Een andere bijnaam is: “Taiwan, provincie van China”. Vanaf 1949 veranderde het vasteland van China in het communistische China, onder leiding van Mao Zedong, na zijn overwinning in een burgeroorlog. De Republiek China (Taiwan) probeerde zich te differentiëren door een andere benaming aan zichzelf toe te kennen. In tegenstelling tot de Volksrepubliek China, die toentertijd bekend stond als Communistisch China of Rood China, stond de Republiek China ook wel bekend als het Nationalistische China

of het Vrije China. Tot 1971 maakte de Republiek China deel uit van de Verenigde Naties onder naam van “China aan het Volksrepubliek van China”. Taiwan verloor deze zetel aan China. Sindsdien is de Volksrepubliek van China ook wel bekend als China en de Republiek China als Taiwan. Door de politieke druk van het vasteland, wordt hedendaags Taiwan ook wel het Chinese Taipei, hoofdstad van Taiwan, genoemd.

Ontstaan van Taiwan Door de eeuwen heen maakte Taiwan deel uit van verschillende landen. Aan het eind van de 17e eeuw werd het land geannexeerd door de Qing-dynastie, de laatste keizerlijke heersers van dezelfde familie als op het vasteland van China. Nadat de Qingdynastie in 1895 de strijd verloor van het Japanse keizerrijk, viel het land onder het bewind van de winnaar van de Eerste ChineesJapanse Oorlog. Onder het bewind van het Japanse keizerrijk moesten de inwoners van Taiwan onder andere deel uitmaken van het Japanse keizerlijke leger in de Tweede Wereldoorlog. Na het verlies van het Japanse leger tekenden de Japanners een overgave waardoor Taiwan weer onder het bewind van de Republiek China kwam.

45

Simon Ster 45.4 | juni 2014

Het politieke systeem werd geliberaliseerd tussen 1980 en 1990 door de opvolgers van Chiang Kai-sek. De Democratische Progressieve Partij (DPP) is hierbij opgericht (ook gezien als eerste wederpartij van de KMT) en hief de krijgswet van Taiwan in de jaren 90 op. Daarmee duurde de staat van beleg in Taiwan 38 jaar.

Dit was de langste periode van krijgswet totdat Syrië de leiding overnam. Democratisering van de regering vond verder plaats en het gezag van het Chinese vasteland nam af. Als gevolg werden de Taiwanese cultuur en geschiedenis verrijkt.

Wederzijdse zeestraatrelatie

Vlag van Taiwan

De spanning tussen China en Taiwan nam toe onder andere door sociaaleconomische omstandigheden. In 1923 was de Chinese Nationale Volkspartij (Zhōngguó Guómíndǎng, ook wel Kwomintang KMT) een partij die samenwerkte met de Communistische Partij van China (CPC), beide partijen wilden China hervormen.

Het omslagpunt van de samenwerking lag bij de terugkeer van de KMT leider, Chiang Kai-shek, uit Rusland in 1924. Daar bestudeerde Chiang de politieke en militaire systemen om het Russische model toe te passen in China. Echter, hij kwam tot de conclusie dat het model niet geschikt was voor China en toonde zijn afkeer voor het communisme.

De samenwerking duurde tot 1927 waarbij een botsing ontstond tussen de KMT en de CPC, die het begin markeerde van de Chinese Burgeroorlog. Bij de afloop van de Chinese Burgeroorlog na de Tweede Wereldoorlog, verloor de KMT in 1949 van de CPC. De KMT leider vluchtte met zijn regering naar Taiwan en maakte tijdelijk Taipei de hoofdstad van de Republiek China. Er zouden rond de 2 miljoen mensen; onder andere soldaten, zakelijke elites, en intellectuelen; zijn geëvacueerd van het vasteland naar Taiwan waardoor het inwoneraantal met de helft toenam tot 6 miljoen.

Daarnaast werd ook een enorme hoeveelheid kapitaal, bestaande uit nationale schatten, goud reserves, en buitenlandse valuta’s, meegenomen naar Taiwan. De Kwomingtang regeerde over Taiwan en een aantal eilanden in de Zuid-Chinese zee: terwijl ze oppermacht claimde van geheel China, claimde de Volksrepubliek China op het vasteland de alleenheerschappij.

Gedurende de periode die ook bekend stond als White Terror, vond suppressie van politieke dissidenten in Taiwan plaats. Alhoewel de meeste vervolgingen van 1950 tot 1952 plaatsvonden, wordt de periode van 1949 tot 1987 gezien als de periode van White Terror. Naar schatting zijn 140.000 Taiwanezen gevangen genomen en duizenden geëxecuteerd voor (mogelijke) oppositie tegen de Kwomingtang. Ze werden door de Kwomingtang gezien als mogelijke spionnen voor de Communistische Partij van China.

Veel gevluchte vastelanders, intellectuelen en sociale elites werden vervolgd.

Het conflict betreft de kwestie waarbij het land met de Taiwanese autoriteit toebehoort aan China. Het gaat om het annexeren van deze stukken land of het formeel verklaren van onafhankelijkheid. De wederzijdse relatie staat ook wel internationaal bekend als de “cross-strait relationship”.

Dit jaar probeerde het parlement in maart om handelsovereenkomsten zonder herzieningen te bekrachtigen tussen de twee betreffende landen, waarbij de dienstensector meer vrijheid zou krijgen om in elkaars grondgebied te functioneren. Een groot protest ontstond waarbij de Taiwanese bevolking vreesde dat China meer macht zou krijgen over het land en zij hun onafhankelijkheid zouden verliezen. China heeft in het verleden met dreiging gereageerd op de inspanningen voor Taiwanese onafhankelijkheid. Zo zijn er in 1995 en 1996 raketten gelanceerd over de zeestraat ten gevolge van vocale steun van de president voor onafhankelijkheid. In 2005 is een anti-afscheidingswet bekrachtigd door China die stelt dat gebruik van geweld is toegestaan in geval van een formele onafhankelijkheidsverklaring van Taiwan.

Sinds de verkiezingen van 2008 waarbij president Ma van de Kwomingtang - voorstander van nauwe relatie tussen de twee landen- is verkozen, zijn verschillende overeenkomsten tussen de twee landen ondertekend. De banden zijn in de afgelopen jaren verbeterd. Het is de vraag of China zal slagen door middel van economische banden, Taiwan te annexeren. Uit een poll bleek dat het gevoel voor een Taiwanese identiteit leeft onder een meerderheid van de bevolking.

Vlag van China

46

Neem het voortouw!

Een ingezonden stuk

Studenten hebben het doorgaans financieel niet gemakkelijk. Iedere uitwonende student heeft wegens geldgebrek wel eens op de 20e van de maand een boterham met pindakaas als avondmaal gehad. Als de StuFi niet toereikend is en je ouders je niet verwennen met grote maandelijkse bijdragen, dan zal je er toch aan moeten geloven: je gaat werken. In dit artikel zal ik uitleggen waarom ik denk dat je studententijd –mocht je de zin en tijd hebben – hét moment is om te starten met ondernemerschap.

Bart Verhaegh Bij de Albert Heijn, in een kroeg op Stratumseind of veilig op de TU/e. Overal in Eindhoven is het als student mogelijk je financiële zorgen te laten verdwijnen door een weekend- of avondbaantje te nemen. Vaak bepaal je zelf in bepaalde mate hoeveel uren je maakt, die je dan zo’n 7 tot 15 euro per uur opleveren. Een zaterdagje werken is dan al goed voor een mooie 100 euro per week.

Het werk dat je verzet is echter vaak van laag intellectueel niveau; er komt weinig initiatief of innovatie bij kijken. Er zijn dus eigenlijk geen kwaliteiten nodig, die je als student Werktuigbouwkunde wél bezit. Doodzonde! Het plaatsen van “Vakkenvuller bij Albert Heijn 5076 gedurende 4 jaar” is niet echt een mooie toevoeging aan je CV. De baantjes die het makkelijkst verkregen

worden zijn namelijk vaak de baantjes die geen vooropleiding vereisen. Het resultaat is dat deze ‘makkelijke’ bijbaantjes vaak dus geen hoog denkniveau vereisen van de student. Het zijn van een student-assistent is al een mooie opstap van het naar mijn mening inhoudsloze vakkenvullen of horecawerken, maar een student-assistent houdt zijn carrière binnen de TU/e en het is veel nuttiger om ervaring op te doen buiten je bekende kring. Zo leer je veel meer mensen kennen en krijg je sneller de kans fouten te maken waar je veel van leert.

Als student Werktuigbouwkunde bezit je een hoop vaardigheden en ben je vooropgesteld een intelligent persoon; je studeert immers aan een universiteit. Mocht je een creatief persoon zijn,

47

Simon Ster 45.4 | juni 2014

iemand die wel eens buiten zijn comfort zone stapt, iemand die ambities heeft, dan is er voor jou het perfecte bijbaantje: ondernemerschap.

Je studententijd is een praktisch ideale tijd om een start-up bedrijfje op te zetten. Je hebt behoorlijk wat tijd en je bevindt je in een omgeving met hoog geconcentreerde kennis en motivatie.

Veel studenten denken dat ze vaak de middelen niet hebben om een bedrijf te beginnen, of dat ze de vaardigheden niet bezitten om ondernemer te zijn. Ondernemen gaat in mijn ogen niet over ‘een idee hebben’ of kunnen zien ‘waar geld in zit’. Ondernemen gaat over DOEN. Er zijn onnoembaar veel goede ideeën die niet worden uitgevoerd, omdat men de durf niet heeft, denkt de middelen niet te hebben, twijfelt aan het idee, maar veruit het vaakst uit procrastinatie.

Een idee tot uitvoering brengen kan men vaak het beste doen met een paar mensen. Zo houd je elkaar gemotiveerd, kan er meer werk verzet worden en kan een idee geoptimaliseerd worden omdat ieder lid van een groep uit zijn eigen ervaringen een visie schept. Als je eenmaal je idee klaar hebt voor uitvoering, is het verstandig te kijken naar je mogelijkheden. Gaat het idee geld kosten, dan is het verstandig te gaan kijken naar crowdfunding.

Om een project te financieren gaan ondernemers in de meeste gevallen naar de bank om een kredietaanvraag te doen en zo startkapitaal te verkrijgen. Crowdfunding verloopt echter zonder financiële intermediairs, maar zorgt voor direct contact tussen investeerders en ondernemers. Deze investeerders bestaan vaak uit consumenten, zogenaamde early adopters. Deze mensen willen geld betalen voor een product dat er nog niet is, maar wel vrij zeker gaat komen. Er zijn inmiddels tal van crowdfunding websites op het internet, zoals kickstarter.com en indiegogo.com. Neem eens een kijkje.

Het makkelijkste is natuurlijk het toepassen van bird in hand; je kunt je eigen vaardigheden en unieke eigenschappen gebruiken om geld mee te verdienen. Word bijvoorbeeld CAD tekenaar voor 3d prints, grafisch vormgever of ga voor een schappelijk prijsje foto’s maken op bruiloften. Je kunt het zo gek niet bedenken, of er is vraag naar. Toch is er voor een technisch student een summum van ondernemen: het op de markt brengen van een product.

Het ontwikkelen en produceren van een product is een moeilijk en duur proces. Als student is dit zeker niet gemakkelijk. Toch is er tal van voorbeelden van mensen die zich er aan gewaagd hebben, met succes! Neem bijvoorbeeld de VANMOOF commuter fietsen; een idee van twee broers die Industrieel Ontwerp studeerden aan de Technische Universiteit Delft. Zij haalden een aantal fietsen uit elkaar, probeerden zo veel mogelijk onderdelen weg te laten en toch een werkende fiets over te houden. Het resultaat is een moderne, mooie, fiets die niet kapot te krijgen is. Op de TU/e is bijvoorbeeld Werktuigbouwkunde student Olaf van Duren een nieuw product aan het lanceren: de SMALLplayer. Dit is een klein apparaatje dat je televisie verbindt met het internet en je smart-

phone. Het valt niet mee om op deze markt te concurreren met grote bedrijven als Philips en Sony, maar het lijkt Van Duren toch te lukken.

Mocht je ondernemend van geest zijn, maar weet je niet zo goed in welke markt je kunt beginnen? Zoek het bij jezelf; de student.

Kijk om je heen en zie waar studenten gebruik zouden kunnen maken van een product of service. Wij zagen dat studenten tamelijk veel moeite moeten doen om brasjasjes te kopen en dat verenigingen die tweedehands colberts aanbieden vaak erg goed lopen. Dit bracht ons op het idee voor Brasjasjes.nl. Wij kopen tweedehands jasjes op bij kringlopen in kleinere steden en verkopen deze, eventueel met vernaaide autogordels.

Zoals je ziet is er tal van mogelijkheden om een ondernemend studentenleventje te genieten. Heb je een heel goed idee en kan je goed samenwerken met een aantal mensen? Dan is het zeker geen slecht idee om eens de stoute schoenen aan te trekken en te proberen je idee ten uitvoering te brengen. En het verdient ook wel leuk.

48

Atlantis

Verzopen stad

Het eeuwenoude, fabelachtige land onder de zeespiegel. Neen, niet ons eigen kikkerlandje, maar een eiland uit de Griekse overlevering.

Max van Lith Een introductie Atlantis is een fictioneel eiland dat voor het eerst door Plato werd beschreven. Daar, het is gezegd: Atlantis is fictioneel, ergo, bestaat niet echt! De mythische stad wordt beschreven in de verhalen Kritias en Timaios. Atlantis is de plaats waar het volk van Solon vandaan komt. Solon kreeg de verhalen te horen van de priesters en vertelde het aan zijn Griekse vriend Dropides,de grootvader van Kritias. Deze laatste persoon is de woordvoerder in het verhaal ‘Kritias’. Het begin van dit verhaal luidt: “Om te be-

ginnen moeten wij ons dan in herinnering brengen dat het meer dan negenduizend jaar geleden is dat volgens de overlevering een oorlog plaatsvond tussen de volkeren die voorbij de Zuilen van Herakles (Red.: Straat van Gibraltar) woonden en alle volkeren aan deze zijde. Ik zal nu de hele geschiedenis van deze oorlog vertellen.”. Ook Timaios begint met een soortgelijke introductie: “Bij u en andere volken is keer op keer het schrift uitgevonden en al het andere dat nodig is in een staat en dan barstte opnieuw, na het gebruikelijke aantal jaren, de onvermijdelijke zondvloed los die alles weer verzwolg en bij u bleven alleen de ongeletterden en onontwikkelden over, zodat ge er weer opnieuw voorstond als een kind, zonder iets te weten van wat in dit en uw land in vroeger tijden is gebeurd. Daarom zijn in feite de afstammingsmythen die ge net over uw volk vertelde, nauwelijks meer dan sprookjes, Solon.” Beide verhalen bevatten duidelijke indicaties dat het over een fabeltje gaat.

Architectuur Ondanks de sterke hint naar fictie in het begin van zowel Kritias als Timaios, is er door de jaren heen vaak gezocht naar Atlantis.

Het land zou 11.000 jaar geleden gezonken zijn en een ruime tijd

49

Simon Ster 45.4 | juni 2014

daarvoor al hebben bestaan. De vele theorieën over de ligging van Atlantis proberen toch te verklaren waar het eiland zou liggen. Deze (vrijwel nutteloze) zoektochten zijn waarschijnlijk toe te schrijven aan het feit dat Plato een erg gedetailleerde beschrijving van Atlantis gaf. Het land bestond uit concentrische cirkels van om en om land en zeewater. Daarnaast waren er twee grote bronnen van zoet water, eentje warm en eentje koud. Dankzij de zeer vruchtbare grond en het water in overvloed, was er een bijzondere flora en fauna. De grootste bomen met de lekkerste vruchten groeide er. In de verhalen van Plato wordt niet alleen beschreven wat voor vormen het eiland had, maar vooral ook de precieze afmetingen. Met bijna cartografische precisie worden de kanalen, stroken land en havens omschreven. Dit was voor vele mensen een aanduiding voor het bestaan van Atlantis. Het leek alsof Plato zelf met een landmeter heeft rondgelopen door de steden. Ook de koningen en hun manier van regeren werd uitgebreid beschreven. Vanaf het moment dat Poseidon het mythische land heeft gebouwd, waren zijn zoons koningen. Er waren 5 tweelingen die als eerste koning waren. Daarna werden steeds de oudste zoons van deze koningen de nieuwe heerser over hun aangewezen deel van het eiland. Hun wetten en het regeerbeleid was strikt gegeven door de oudste zoon van Poseidon, de allereerste koning van het centrum van het land. Deze heeft alle wetten opgeschreven op een zuil van Orichalcum. Orichalcum was een mythische metaalsoort die alleen in Atlantis te vinden zou zijn geweest. Het metaal was, na goud, de meest waardevolle grondstof die er op de wereld te vinden was. Hoe gedetailleerd Plato over de architectuur van Atlantis was, zo vaag was hij over Orichalcum. Er is niet één trek-rek kromme gegeven in zijn geschriften, een fasediagram ontbreekt, kristalstructuren zijn niet gegeven en simpele vermeldingen van E-modulus, treksterkte of zelfs dichtheid zijn absent. Wij weten wel dat Orichalcum een roestbestendig materiaal was. De zuil werd eeuwen lang besmeurd met stierenbloed (als offers aan Poseidon), maar de wetten waren bij elke rechtszaak weer leesbaar.

Het einde van een natie Er waren tien koningen die volgens een heilig verbond samenwerkte, een utopisch landschap dat werkelijk uitpuilt van de

bouw- en voedingsstoffen en een talrijk übermensch-achtig volk.

Met deze randvoorwaarde is het niet moeilijk voor te stellen dat Atlantis een enorme strijdkracht voort kon brengen. Het centrum van Atlantis was opgedeeld in 60.000 districten. Elk van deze districten had een kampioen die als leider van dat district werd aangewezen. Deze was verplicht om éénzesde deel van de uitrusting van een strijdwagen te kunnen leveren. Op deze manier konden er te allen tijde 10.000 strijdwagens, bepakt en bemand, geleverd worden aan de koning van het centrum. Ook in de negen andere gebieden hadden de koningen regels opgesteld om een leger te kunnen leveren. Hiermee was Atlantis een strijdmacht van jewelste. Zij besloten tegen het einde van het bestaan van Atlantis om ten strijde te trekken tegen het vaste land. Europa, Afrika en Azië moesten er aan geloven, want Atlantis was er op uit om alle drie de gebieden volledig te veroveren. Het Utopische en harmonische van de samenleving in Atlantis begon af te nemen. Dappere gevechten werden gestreden, maar het volk van Atlantis veranderde van semi-goddelijk (door de zoons van Poseidon gegeven) naar sterfelijk. De oppergod Zeus was hier echter niet van gediend. “En toen Zeus, de God der goden, die naar de wet regeert en bij machte is zulke dingen te zien, bemerkte dat dit ingetogen geslacht tot een minderwaardige staat was vervallen, wilde hij hun een straf opleggen, opdat zij zich zouden matigen en tot bezinning komen.

Hij riep dus alle goden bijeen naar de verblijfplaats die door hen het meest geprezen wordt, in het midden van het hele universum gevestigd is en op alle dingen uitziet die geschapen zijn; en nadat hij hen bijeengeroepen had, sprak hij als volgt:” Wat volgt is een abrupt einde van het boek Kritias. Uit Timaios krijgen we toch een hint over het lot van Atlantis. Hij verteld, in een discussie met Solon: “Later waren er ongekende aardbevingen en overstromingen en toen kwam het afgrijselijke etmaal waarin al uw strijders ineens door de aarde zijn verzwolgen. Ook het eiland Atlantis is door de zee opgeslokt en verdwenen. Daarom is de zee daar ook nu nog ontoegankelijk. Er ligt een geweldige hoop modder in de weg. Die wierp het eiland op, toen het verzonk.”

50

Diabetes in de rimboe

Met een koelkast op zonne-energie

Zo’n zeven jaar geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met Afrika. Mijn ouders namen mij en mijn zusjes mee op reis naar dit fantastische continent om de cultuur en natuur te proeven. Drie weken reisden we van Kenia naar Tanzania met een eigen chauffeur en kok. Destijds had ik al een insulinepomp en ik koelde de insuline telkens in een lodge waar we sliepen. Om de insuline zijn werking te laten behouden moet het gekoeld bewaard worden. Maar omdat de lodges veel geld verdienen aan het toerisme en die voorzieningen wel kunnen regelen, had ik in dit op onder andere elektriciteit achtergestelde land geen problemen met mijn diabetes.

Luc van Wanroij Maar nu ben ik terug, en niet als toerist. Mijn naam is Luc van Wanroij, 22 jaar en heb nu 14 jaar diabetes. Op dit moment studeer ik bouwkunde aan de TU Delft en geniet ik bij mijn studentenvereniging volop van het studentenleven. Omdat landen als Kenia en Tanzania veel indruk op mij hebben gemaakt tijdens mijn reis, en ik een ondernemende geest heb, heb ik gekozen voor de minor ‘International Development & Entrepreneurship’. Met deze minor ga je in een groepje studenten zo’n drie maanden naar een ontwikkelingsland om een project/onderneming op te zetten.

Hier op het platteland in het zuiden van Kenia, met het mooiste uitzicht over de Kilimanjaro die boven de savanne opdoemt, verblijven wij nu. In dit gebied verpachten leden van het Maasaivolk hun grote stukken vruchtbare grond aan boeren die het land bewerken. In deze streek worden enorme aantallen tomaten verbouwd, welke in bepaalde seizoenen de vraag ver overstijgen en dus weggegooid moeten worden. Vorig jaar is er door drie TU studenten een manier bedacht waardoor er meer winst te halen valt uit de tomaten; de tomaten moeten gedroogd worden. Onze werkzaamheden richten zich op de techniek en de implementatie van dit idee.

Luc van Wanroij

51

Simon Ster 45.4 | juni 2014

Op de motor door de savanne

Waar ik zeven jaar geleden mijn insuline kon koelen in wildlife lodges, moet ik nu een uur reizen voor ik bij een koeling ben, recht door de savanne, achterop een motortje langs de giraffes, antilopes en zebra’s. Niet echt handig. Omdat insuline hier in Kenia moeilijk te verkrijgen is, heb ik vanuit Nederland een grote voorraad meegenomen. Omdat het dorpje waar wij zitten nog niet over stroom beschikt, is de meest nabije koeling de koelkast van de extreem luxe Tawi lodge. De eigenaar van deze lodge had beloofd om een koelbox op gas te regelen maar na het apparaat naar ons hutje te hebben gesleept bleek deze niet te werken. In tegenstelling tot Nederland kunnen dit soort defecten niet in een handomdraai gerepareerd worden. Er leek niets anders op te zitten dan 1x in de twee a drie weken naar de lodge te rijden en een insuline flacon mee te nemen. Deze kan ik namelijk in een Frio koel houden. Een Frio is een klein tasje met geleiachtige bolletjes erin. Zodra deze in contact komen met water, zuigen ze zich vol en zo ontstaat er een natte gelei. In het droge, hete Kenia verdampt dan langzaam het water, deze verdamping onttrekt warmte aan zijn omgeving, dus ook aan de insuline. Ideaal om in de rimboe je insuline te koelen, omdat de Frio elke keer weer opnieuw te gebruiken is.

De koelbox bij het huisje

Echter, voor drie maanden in Afrika, heb je als diabetespatiĂŤnt aardig wat insuline nodig en dan heb ik het nog niet over reserve penfills en glucagen pennen. Dit past niet in de Frio en ik wilde koste wat kost zoeken naar een alternatief om mijn insuline altijd dichtbij te hebben, na een dag zonder ben ik namelijk doodziek.

Zoals alle voorzieningen is hier ook de ambulance niet binnen een paar uur ter plekke. Ik ben op zoek gegaan naar een methode die vergelijkbaar is met die van de Frio, en die hier toepasbaar is in Kenia. Uiteindelijk heb ik de oplossing gevonden in een oude Nederlandse man die we spraken en die het had over bier koud houden in een natte sok: de gelei in de Frio heb ik vervangen door houtskool. Het werkt hetzelfde en is hier makkelijk en in grote hoeveelheden te krijgen! Van hout hebben we een kist getimmerd en op de lokale markt hebben we een stalen pot gekocht die makkelijk warmte door laat. Deze pot gaat in de kist en wordt omringd met de natte kolen. Insuline in de pot en de koelbox is klaar! Hetzelfde principe als de Frio, maar dan op grotere schaal in de rimboe!

Koude insuline in de koelbox

Waarom schrijf ik dit? Om te laten zien dat alles kan met diabetes, wie je ook bent en waar je ook gaat. Je bent net als iedereen om je heen(bijna) hetzelfde. Ik heb hier altijd al moeite mee gehad en daarom zoek ik voor mijzelf telkens uitdagingen om aan mijzelf te bewijzen dat het wel kan en dat aan diabetes (mits je er verstandig mee om gaat) geen beperkingen hoeven te zitten.

En na ons vertrek? De kist gaat een nieuw plekje vinden. Wij hebben hem een weekje uitgeleend aan een plaatselijke bar, met grote tegenzin van onze vrome begeleiders, die drinken absoluut uit den boze vonden. Zij verkochten allerlei soorten biertjes, waaronder de Afrikaanse merken Tusker en Kilimanjaro maar ook Guinness. En allemaal lauwwarm tot vrij heet. En hoewel zij in eerste instantie sceptisch waren, hebben ze er toch goed gebruik van kunnen maken. De enthousiaste barvrouwen koelden wel alleen de Guinness, het enige biertje wat juist niet heel koud moet zijn, maar ja, ieder zijn smaak!

52

Landen van een vliegtuig

Hoe je een metalen buis vol mensen redt

Hoera, bijna vakantie! Je zit in het vliegtuig naar je welverdiende vakantiebestemming en eindelijk kom je tot rust. Maar dan, alarm! De piloten – en de rest van de bemanning – liggen plots doodziek op de grond. Niemand bestuurt het vliegtuig. Hoe kom je ooit nog gezond en wel beneden?

Jules Frints De bovenstaande situatie zou zich zomaar voor kunnen doen.

Mocht je deze vakantie zoiets meemaken, dan zijn er twee opties: het hele vliegtuig gaat jammerlijk ten onder OF jij springt op, roept “Geen paniek mensen, ik lees de Simon Ster” en gaat naar de cockpit om de kist vakkundig aan de grond te zetten. Ja, jij bent de held, omdat dit artikel je de beginselen van het landen leert.

DISCLAIMER: De in dit artikel genoemde technieken, methodes en adviezen zijn slechts bedoeld voor toepassing in fantasiewerelden, simulaties en dromen. Bij gebruik in het echte leven bestaat er het risico op letsel of zelfs de dood. Zowel de auteur van dit artikel als de redactie van de Simon Ster is op geen enkele wijze verantwoordelijk voor voornoemde gevolgen van onjuist gebruik, fouten en onvolledigheden.

Een inspirerend voorbeeld Zoals het een goede cursus betaamt, beginnen we met een inspirerend voorbeeld ter motivatie. Hiervoor gaan we terug naar januari 2009, alweer ruim vijf jaar geleden. Het is 15 januari, 15.23 uur, als US Airways vlucht 1549 opstijgt van LaGuardia Airport, New York. Het vliegtuig stijgt op, op weg naar North Carolina, hoewel het dat niet zal halen. Op zo’n 860 m hoogte, 4 minuten na vertrek, heeft het vliegtuig een ontmoeting met een vlucht vogels. De vogels eindigen in de motoren van het vliegtuig, die daarmee beschadigd raken. De bemanning besluit om te keren, maar op een zeker moment meldt de captain dat het niet gaat lukken een luchthaven te bereiken. "We're gonna be in the Hudson," meldt hij. De ervaren captain stuurt het vliegtuig op 270 m boven de George Washington Bridge, om vervolgens – na een vlucht van 8 minuten – met 240 km/h in de Hudson-rivier te laden. De piloot mikte zelfs zodanig dat reddingsboten dichtbij waren, waardoor alle passagiers er goed vanaf kwamen. De landing werd de meest succesvolle waterlanding ooit genoemd en de bemanning werd geroemd en ontving zelfs een prijs, de Master’s Medal van de Guild of Air Pilots and Air Navigators, die zelden uitgereikt wordt.

De heldhaftige noodlanding is door diverse camera’s vastgelegd.

de tijd, naar februari 2000. We vliegen naar het noordwesten van Tanzania, naar een het vliegveld van Mwanza, aan de rand van het Victoriameer. Het is donker, acht uur ’s avonds. Een piloot komt een lading vis ophalen met een B707 vrachtvliegtuig. Bij een eerste landingspoging valt de stroom uit, maar dat komt wel eens voor en na een extra rondje zijn de noodgenerators aan. Bij de tweede poging raakt de matig bekwame piloot op een haar na de terminal, doordat hij te ver rechts van de smalle landingsbaan vliegt. Driemaal is scheepsrecht, dus de piloot vliegt de derde keer vanaf het meer op de landingsbaan af, roept “Geen zorgen, ik weet wat ik doe” op het commentaar dat hij te laag zou zitten, en parkeert het vliegveld in het water op zo’n vijf kilometer van de landingsbaan. Er waren geen gewonden, de bemanning werd door een vissersboot opgepikt. Volgens het verslag achteraf waren de oorzaken van het ongeluk desoriëntatie door de nacht, vliegen over water zonder visuele referenties, een gebrek aan aandacht voor navigatie-hulpmiddelen en matige vliegvaardigheden in het algemeen.

Landen stap-voor-stap Nu we kennisgemaakt hebben met de uitersten op het gebied van landingskunst, is het tijd voor the real deal: de landingscursus! Je wilt immers niet alleen wat leuke anekdotes kunnen vertellen onder het neerstorten, nee, je wilt de boel graag redden!

Dus, je zit nu in de cockpit. Welke hendels en knopjes ga je gebruiken? Tijd om de handleiding te lezen hebben we niet, er moet snel gereageerd worden. Belangrijkste is dat je de bediening van het roer – vaak in de vorm van pedalen – en de stuurknuppel of

Misschien toch wel moeilijk Nu is het natuurlijk wat veel gevraagd om direct een noodlanding met een Airbus op een rivier in een grote stad te maken na het lezen van een eenvoudig stappenplan. Zie eerst maar eens een werkend vliegtuig aan de grond te krijgen. Dat dit voor moeilijkheden kan zorgen is natuurlijk duidelijk, maar hier toch nog even een voorbeeld. Daarvoor gaan we nog wat verder terug in

Cockpit van een Cessna 337 Push-Pull: hier is het stappenplan goed toe te passen.

53

Simon Ster 45.4 | juni 2014

de grond te langzaam gaat en uit de lucht valt, is er geen ruimte meer voor correctie.

Stap 2: Roundout De snelheid is goed, het toestel is in lijn met de landingsbaan en daalt in het juiste tempo. Naarmate het vliegtuig dichter bij de grond komt, is het zaak om steeds langzamer te vliegen en steeds langzamer te dalen. Zorg dat het toestel uiteindelijk horizontaal net boven de grond hangt (“roundout”), dan ben je klaar voor stap 3.

Cockpit van een Airbus A380: wil je dit stappenplan hier gebruiken, dan moet je iets meer improviseren.

yoke (lijkt op een stuurwiel) vindt, of wat daar voor door moet gaan in jouw type vliegtuig. Met het roer kun je kleine stuurcorrecties maken, terwijl je met knuppel of yoke het vliegtuig kunt laten rollen (zijwaarts bewegen/draaien) en laten stijgen (trekken) of dalen (drukken). Verder is het fijn als je de flaps kunt bedienen, daarmee worden een lagere aanvliegsnelheid en een steilere naderingshoek mogelijk. Gevonden? Dan ben jij nu de piloot.

Stap 1: Approach We gaan er even vanuit dat het gelukt is om een geschikte landingsbaan te vinden. Landen is immers het moeilijkste aan het vliegen, dus dat vliegen zelf moet gelukt zijn, anders kunnen we net zo goed hier stoppen. Voordat de piloot de landingsbaan nadert, moet hij eerst een checklist doorlopen, met praktische zaken als de juiste brandstoftoevoer en het uitgeklapt zijn van het landingsgestel.

Nu is het belangrijk om de landingsbaan op de juiste manier te naderen. Dankzij de uitgeklapte flaps kan de piloot steiler naderen, waardoor hij een beter zicht op de baan heeft. Met het roer wordt het vliegtuig in lijn van de baan gebracht en door stuurknuppel of yoke naar voor of achter te bewegen kan de dalingssnelheid beïnvloed en gestabiliseerd worden. Om op basis van zicht de landingsbaan goed te kunnen naderen, is vooral ervaring belangrijk. Heb je dit niet, probeer dan in ieder geval erop te mikken om in de “touchdown zone” te landen. Op de landingsbaan staat deze aangegeven met steeds een aantal lange rechthoeken naast elkaar: hoe meer rechthoeken, hoe langer de touchdown zone nog is. Als je later de grond raakt, dan schiet je daarna mogelijk over de baan heen (“landing long”), maar als je te snel daalt, haal je de baan misschien niet (“landing short”). De aanbevolen aanvliegsnelheid staat in die handleiding waarvoor we geen tijd hebben, maar de vuistregel is hier 1,3 maal de stall-snelheid (de snelheid waarbij de vleugels niet genoeg draagkracht meer leveren). Bij een zwaarder vliegtuig ligt deze hoger, dus hoe zwaarder je vliegtuig, hoe harder je moet naderen.

Als je het niet zeker weet, vlieg dan liever te snel: als je net boven

Stap 3: Flare Nu we net boven de landingsbaan hangen, met nog net genoeg snelheid om niet te vallen, wordt het tijd om het toestel een beetje te kantelen. De neus moet iets omhoog, zodat het hoofdlandingsgestel de grond straks het eerste raakt. De bedoeling is dat de wielen met een zachte klap de baan raken.

Stap 4: Touchdown!

Ja hoor, het is gelukt: de wielen raken de grond. Maar het vliegtuig staat nog niet stil. Als het hoofdlandingsgestel eenmaal stevig op de landingsbaan aan het rollen is, zorgt de piloot ervoor dat de neus omhoog blijft wijzen, door aan yoke of knuppel te trekken. Zo spaart hij het neuswiel, totdat de snelheid zodanig is afgenomen dat dit zonder schade de grond kan raken. Neuswiel op de grond? Dan zijn we aan het taxiën, en kan er rustig afgeremd worden. Het vliegtuig staat veilig aan de grond.

Landingsbaan 11/29 van Newark International Airport, nabij New York.

Ruim 2000 m lang en 46 m breed, met duidelijk zichtbare “touchdown zone markers”. Deze landingsbaan werd gebouwd tijdens WOII.

Applaus!

Hoera, de kist staat aan de grond, je bent de held van de dag en in je toespraak achteraf prijs je dit artikel en bedank je de auteur voor het aandeel in je nieuwverworven heldenstatus. Je voelt je goed, het applaus van de passagiers na de bloedstollende landing klinkt nog na in je oren. Zo zie je maar weer, de Simon Ster lees je niet alleen voor je plezier, je redt er ook levens mee.

54

Sterrenhoekjes Geniet mee van deze volkomen uit hun verband gerukte uitspraken, verpraatsels en vertypsels. Mocht je er nog meer horen: aarzel niet en stuur de uitspraak en context op naar sterrenhoek@simonstevin.tue.nl!

Bas: “Neptieten is net alsof je een V8 in een oude golf legt.“ Ir. Schenkels zit in de Simonkamer en wordt er op subtiele wijze geattendeerd dat hij alweer niks aan doen is: “Waarom maakt iedereen mij altijd belachelijk als ik niks aan het doen ben?”

Random Werktuibouwer over honger: “Kindjes in Afrika, die hebben honger, jij hebt trek.” Bas zijn reactie: “Ik? Trek? Zwaluwen, die hebben trek!”

Sef over een chemisch groen snoepje: “Ik weet niet hoe crystal meth er uit ziet, maar dit ziet er uit als crystal meth.”

Karel over godsdienst: ”Ik ben Werktuigbouwer, ik geloof in Lego.”

Tiemen verteld tijdens een donderdagavond in de kroeg hoe hij zojuist geürineerd heeft: “Kijk mama, zonder handen!” Inge:”Oh shit, mijn moeder is jarig!”

Bas bij het facebook-stalken van een een jongedame: “Dat vrouwke lijkt een beetje op mij; raar koppie, maar wel goeie tieten.”

Emil dient als rugsteun voor een oudere man die van zijn scootmobiel gevallen is. Emil naderhand: “Oude mensen vinden mij gewoon lekker zitten.”

Nienke haar aanwezigheid zorgt ervoor dat Ardin ineens twee octaven hoger praat. Sef: “Nienke is een soort van dementor, maar in plaats van de ziel zuigt ze het testosteron weg.”

In de Simonkamer staat een ellenlang filmpje van een rijdende trein op. Bas: “Aan de zon te zien rijdt hij naar het noorden.”

Tiemen: “Tsja, in het noorden staat ie nooit.”

Anna: “Dat ligt eraan aan welke kant van de Effenaar je je bevindt toch?”

Inge: “De krukas van mijn fiets is scheef.”

Prijsvraag Ook deze Simon Ster bevat weer een nieuwe prijsvraag. De prijs die je kunt winnen is een bierkaart, te gebruiken in De Weeghconst.

Wil je kans maken op deze bierkaart?

Lever dan je antwoord in de Simonkamer in of stuur een e-mail naar redactie@simonstevin.tue.nl. Vermeld hierbij duidelijk je naam. De prijs wordt verloot onder de correcte inzendingen en de winnaar zal bekend worden gemaakt in de volgende uitgave van de Simon Ster.

Antwoord 45.3 ‘Mijn naam is haan’

Prijsvrag 45.4 ‘Hobbelen Prins!’

Prins Maurits wordt iedere zaterdag om 12:00 uur met een zeilwagen voor zijn paleis opgehaald door Simon Stevin voor een ritje naar het marktplein om zijn volk toe te spreken.

Op een willekeurige zaterdag besluiten Prins Maurits om 11:30 uur het eerste stukje te wandelen. Ergens op de route komt hij Simon Stevin in zijn zeilwagen tegen en stapt hij in voor de rest van de rit. Op het marktplein aangekomen blijken ze 10 minuten eerder aangekomen te zijn dan normaal.

In de vorige Simon Ster stond de volgende prijsvraag.

Hoe lang heeft Prins Maurits gelopen?

Vraag De haan van boer Bas kraait elke ochtend op een willekeurig tijdstip tussen 5:30 uur en 6:30 uur. Boer Bas zelf staat om 5:30 uur op en gaat elke ochtend op een willekeurig tijdstip tussen 6:00 uur en 7:00 uur met zijn trekker het land op.

Hoe groot is de kans dat hij op een dag op zijn trekker zit voordat de haan gekraaid heeft?

Oplossing Er is een 50% kans dat de kraai tussen 6:00 uur en 6:30 uur kraait en een 50% kans dat boer Bas tussen 6:00 uur en 6:30 uur op zijn trekker zit. De kans dat deze gebeurtenissen tegelijk plaatsvinden is dus 25%. Binnen dit interval is er nog een kans van 50% dat de kraai pas kraait nadat Bas op zijn trekker zit. De totale kans dat dit laatste gebeurd is dus 12,5%, of 1/8.

Uit alle inzendingen is Jos Feijen tot winnaar geloot en hij kan de bierkaart ophalen in de Simonkamer!

Leading in Oil & Gas Technology Frames defines itself by implementing new technologies in a dynamic market with growing internationalization. In addition, we highly appreciate a good working atmosphere in an informal setting.

Well educated ambitious people are working at Frames. Our terms of employment are correspondingly. Frames tries to stimulate its employees to continue learning, both “on the job” as well as through providing training.

Our study costs arrangement allows employees to follow an adequate education in an affordable and easy manner.

Specialized in the design, manufacturing, supply, installation and commissioning of complete systems for oil & gas treatment, separation, heat exchanging, flow control and safeguarding, we constantly expand our technological capabilities as well as our customer base to include virtually all the major oil & gas production companies worldwide.

Opportunities to grow in one of our offices are plentiful. Besides developing opportunities in the Netherlands, we are continuously looking for employees who are willing to help with the growth of our international offices.

In total, Frames has five offices in the Netherlands located in Alphen aan den Rijn, Vollenhove, Woerden and Zoeterwoude.

Besides expanding in the Netherlands, more and more Frames offices are opened abroad.

Supported by offices in Brazil, Germany, India, Malaysia, Russia, Saudi Arabia, UAE and the USA, Frames has managed to make a name for itself in the global oil & gas industry in the past three decades.

The following technology and product groups are part of the Frames portfolio:

• • • • • • • •

Flow control & safeguarding Gas & liquid treatment Separation technologies Gas processing Biogas processing Heat transfer Automation Field services

Interested?

Please visit www.jobsatframes.com or www.frames-group.com for more information.

Frames is a medium sized international company providing turn-key technology for the upstream oil & gas industry. Headquartered in Zoeterwoude the Netherlands with offices in Alphen a/d Rijn, Woerden, Germany, United Arab Emirates, USA, India, Malaysia, Brazil and Saudi Arabia. Our business plan includes a sustainable growth for the coming years. The Frames organization is characterized by an open, international, committed and relatively young staff. Visit www.frames-group.com to learn more about our company.

How do you stop thermal expansion... even by a nanometer?

Join ASML as a Mechanical Engineer and help push the boundaries of technology.

At ASML we bring together the most creative minds in science and technology to develop lithography machines that are key to producing cheaper, faster, more energy-efficient microchips.

Not surprisingly then, Mechanical Engineering at ASML is rather special. For example, most of us are familiar with handling fire-water type temperature gradients, but at ASML you’ll have to control temperatures to within an incredible +/-10 mK, which is necessary to prevent a 300 mm wafer from expanding or shrinking – even by a nanometer. If it does, catastrophic misalignments will happen. You’ll also need to work within a tolerance window of an unimaginable 0.1nm. Just two examples of what you will face at ASML. Engineering achievements that require superb understanding of thermal dynamics as well as mechanical design.

If you’re up for the challenge, we’ll put you in a multidisciplinary team and give you plenty of freedom to experiment and learn new skills. Although your silicon wafers won’t expand, your own knowledge definitely will.

www.asml.com/careers