BLVRD29

negenentwintig First seen at PoP-uP etalage zeePzot

On the cover:

tristan vonderschred Photo by scorPio sisters

sPecial tnx to Bibliotheek Brugge CC Brugge Cactus Muziekcentrum Concertgebouw Brugge Do vzw Het Entrepot Howest Jeugddienst Brugge Jong Volk KAAP Cinema Lumière Musea Brugge Stad Brugge TURBO · Muziekcentrum De Zwerver

eindredactie Jordy Vermote lay-out Faldona Vande Velde · Sanne De Muynck druk VCP Graphics

BLVRD magazine is een gratis, tweemaandelijks jongerenmagazine. Vorige edities gemist? Lees alle edities op blvrdmagazine.com. Ook op jongvolk.be vind je onze content.

team

Atlesque · An-Katrien Callebaut · Brecht Vanhoutte Ellemijn Van Puymbroeck · Eva Vandendriessche Hannelore Geldhof · Iza Moreno · Lauren Rolly Marjolein Velleman · Nicholas Vandenbussche Sara Bouvry The Scorpio Sisters · Studio Pêche Yumi Demeyere

zeePzot x blvrd stellen voor:

BASTARD

BASTARD

zeePzot verwelkomt een nieuw lid in de Familie: bastard. dit stukje zeeP is sPeciaal ontworPen om je Pas gezette tattoo te verzorgen en de beschadigde huid zo sneller te doen herstellen. biologische kokosolie helPt bij het verwijderen van vuil en bacteriën, zonder de huid te irriteren. de witte klei is dan weer geschikt voor een gevoelige huid. the bastard is geurloos, natuurlijk & vegan. ook de verPakking is gemaakt van gerecycleerd PaPier, kortom een duurzame treat voor je verse ink!

hoe je de bastard Precies gebruikt? na enkele uren verwijder je het verband oF de Folie en maak je je tattoo schoon met lauw water en de bastard-zeeP deP daarna voorzichtig droog en breng vervolgens een dun laagje verzorgende zalF aan. herhaal dit Proces 3 tot 5 keer Per dag tot de tattoo helemaal genezen is.

beeld: the scorPio sisters

iedereen uit brugge (en ver daarbuiten) kent team damP als een legendarisch dj-duo dat waanzinnige Feesten nét dat tikkeltje meer geeFt. ook deze zomer zijn hannes en wannes niet weg te slaan van talloze kleurrijke aFFiches. de kers oP deze ongelooFlijk zoete taart? P&v bomboclat Festival oP 26 en 27 augustus oP het exotische strand van zeebrugge.

een gesPrek met wannes loosveldt, mc van team damP en organisator van P&v bomboclat Festival:

De temperaturen tijdens jullie sets schieten steevast de hoogte in. Hoe zou je Team DAMP zelf omschrijven?

“Team DAMP is een partycollectief met Hannes als dj en ik als MC. We vertrekken vanuit de Jamaican culture en draaien vooral dancehall, maar we deinzen er niet voor terug om ook andere genres aan te raken zoals reggaeton, afrobeat, drum ’n bass, hiphop, … Ik als MC probeer het publiek extra op te zwepen door hen te betrekken bij de set, het verhaal van de muziek met hen te delen. Eigenlijk is het simpel: Team DAMP wil goeie vibes brengen en party’s volledig op z’n kop zetten.”

Hoe is Team DAMP ontstaan?

“Zowel Hannes als ik waren vroeger ook al dj’s. Samen met onze maat Tempie vormden we het collectief Suburb Squad. We draaiden toen als resident-dj’s op onze eigen party’s in Jeugdhuis Comma, De Kelk, … Onze muziek was heel breed en erg beatgericht, zonder een specifieke voorkeur voor één genre. Maar je weet hoe dat gaat; jongeren in Brugge spreiden hun vleugels en gaan studeren in Gent of Brussel. Toen kwam het bij ons dus op een laag pitje te

staan. Een paar jaar later opende ik café De Vetten Os. In die setting organiseerden we voor het eerst een Doo Wop-party, met een knipoog naar café Doo Wop. Dat was meteen boenk erop. We merkten dat heel wat Bruggelingen levendige herinneringen hadden aan die vibes van vroeger en dat er echt wel een gemis was naar goeie feesten. Toen is de ambitie beginnen groeien. In plaats van het feest nog eens over te doen in DVO, verplaatsten we het naar Jeugdhuis Comma. Zonder ambities, just good vibes. En uiteraard wilden we net als vroeger ook zelf weer achter de desks staan. Op dat moment hadden we nog geen naam voor ons collectief. Onze homebase is de buurt rond de Dampoort in Brugge, et voila!

We voelden meteen dat het concept goed marcheerde, en sindsdien zijn we dus niet meer gestopt. Nu organiseren we ook de NAH MEAN party’s. Het enige verschil met vroeger is dat we het nu wel iets professioneler aanpakken, maar de essentie is en blijft: good vibes only (zowel voor de feestgangers, als voor onszelf).”

Waar halen jullie de inspiratie voor jullie sets? Het genre dancehall is ook geen eindeloos vat aan nieuwe muziek?

“Dancehall is een genre dat zichzelf steeds heruitvindt. Het is muziek van de mensen, van de straten, van de raves. Dancehall spreekt ook over het hier en nu in zijn lyrics. De teksten zijn dus vaak actueel en relevant. In dat opzicht blijft het eigenlijk wel een eindeloos vat hoor. Daarnaast zijn onze sets ook kruisbestuivingen van onze eigen voorkeuren. Ik ben bijvoorbeeld een classical reggae- en rocksteadyfan in hart en nieren, terwijl Hannes dan weer andere stijlen verkiest. Het zijn vooral die cross-overs die ons triggeren om een brug te slaan naar de dancehall vibes. ”

Hoe ziet de toekomst van Team DAMP eruit?

“Tijdens corona zijn we de studio ingedoken en is onze focus iets meer komen te liggen op eigen muziek. We hebben singles klaarliggen met Lisa Mercedez, Kalibwoy, Busy Signal en Charly Black. Er staan echt leuke dingen op het menu en we kunnen niet wachten om die te delen!

Doordat we ondertussen ook allemaal een druk gezinsleven hebben, zullen we minder op podia te zien zijn. We moeten jammer genoeg keuzes maken. En net daarom streven we altijd naar dat tikkeltje meer. Elke dag willen we – samen met onze community – stappen vooruitzetten om dancehall naar nieuwe plekken te brengen.”

Iets minder live sets dus, maar jullie hebben ondertussen al een heel resem om op terug te kijken. Welke plek blijft jullie het meest bij?

“Wawie, moeilijk. Als ik dan toch eentje moet kiezen, denk ik dat ik ga voor onze eerste set op Campo Solar.

Ik zat op een fantastisch leuk trouwfeest in Brussel en moest daar ’s avonds tot mijn grote spijt vertrekken om te gaan draaien op een ‘random festival in een maïsveld’. Eerlijk? Ik had geen zin om m’n vrouw

en vrienden daar achter te laten. Maar eenmaal aangekomen in de backstage hing er een mystieke sfeer, al was het publiek wel een tikkeltje té chill voor ons. Pas op, leuke vibes wel en een prachtig terrein, maar geen loco crowdsurf-sfeertje (lacht).

Wij waren onszelf aan het oppompen om de boel daar toch op z’n kop te zetten, al wisten we niet zeker of het wel zou lukken.

Ik ga nooit vergeten dat we op het podium kwamen met als eerste song Let Me Blow Ya Mind van Eve & Gwen Stefani. Het publiek ging in no time van easy chilling naar wild crowd surfing! Daar zijn we echt van het podium gestapt met een groot WAW-gevoel. Onbeschrijfelijk.”

Als jullie mogen kiezen tussen een set op Tomorrowland of eentje in jullie hometown Brugge, waar gaat jullie voorkeur dan naar uit?

“Op Tomorrowland staan wij op de Harbour House Stage. We kennen daar de organisatoren, programmators, de andere deejays, … Voor ons is dat eigenlijk gewoon een groot familiefeest. En dat is ook de essentie van wat we met Team DAMP nastreven. Op zich maakt het ons dan niet veel uit waar de party is, als we maar het gevoel krijgen dat we thuiskomen.

tekst: hannelore geldhoF beeld: lex d'hiet

Maar Brugge heeft wel zeker enkele van onze favoriete events. Feest in ‘t Park is jaarlijks een unieke plek om af te sluiten en op Benenwerk krijgen we onze eigen stage ... En dan natuurlijk onze grootste trots: het P&V Bomboclat Festival!”

Dit jaar vindt het P&V Bomboclat Festival voor een vijfde keer plaats op het strand in Zeebrugge. Wordt het een voortzetting van de eerdere edities? Of zit er dit jaar een extra dimensie in? “We zijn een festival in groei. Elk jaar is anders, en elk jaar zijn er nieuwe uitdagingen. Maar de visie blijft duidelijk: we brengen dancehall en afrobeats op verschillende podia en vertrekken daarbij vanuit bestaande communities en events. Dit jaar wordt één podium gehost door Bombastic Party (uit Dyoukes Club in Brussel), waar de clubvibes en de hiphop hoogtij zullen vieren. Een ander podium (de Mo Mamba stage) wordt gehost door Black Mamba die je misschien kent van Studio Brussel. Dit wordt het walhalla voor de trending afrosounds. Tot slot is er ook nog de NAH MEAN stage, vernoemd naar ons partyconcept in Brugge. P&V Bomboclat Festival is eigenlijk een verruiming van wat NAH MEAN hier doet. Door met verschillende podia te werken, kunnen we dus breder gaan én een ruimer publiek bereiken. Dat maakt dat je op het festival echt een

hele waaier aan actuele sounds kan vinden vanuit de Caraïben en Afrika, en dat allemaal op ons eigen exotische strand!”

Waar kijk je zelf het hardst naar uit? “Ik ben enorm dankbaar voor het werk dat Black Mamba heeft verzet. Ze heeft een super dope line-up in elkaar gebokst met enkele spraakmakende toppers zoals DBN Gogo en TxC. Maar ook de komst van rijzende sterren zoals Ayra Starr, 1da Banton en Stylo G maakt me oprecht gelukkig.

Weet je, dit jaar is de eerste keer sinds 2019 dat we terug voluit kunnen gaan. Ik voel dat iedereen er zo veel zin in heeft. Het wordt sowieso genieten, los van wie er op het podium staat. We brengen good vibes, en mensen omarmen dat. Het is de hoogmis voor afrobeats- en dancehalllovers! Oh en misschien ook nog vermelden: ga zeker alle eetkraampjes af voor culinaire hoogstandjes en laat je inspireren in de Bomboclat Market!”

P&v bomboclat Festival 26 & 27 augustus

team.damP

Duik in de muziek van Pak Yan Lau

tekst: iza moreno

Pak yan lau is een belgische comPoniste en imProvisatie-artieste uit brussel. tijdens amok zal zij de bezoekers van het jan guilini-zwembad gedurende hun zwembeurt laten genieten van één van haar soundscaPes 'sogni liquidi'. hier moesten we meer over weten, daarom nodigden we haar uit voor een interview.

Pak Yan, jij maakt soundscapes, wat door velen gedefinieerd wordt als een geluidslandschap. Natuurlijk vullen verschillende artiesten deze definitie anders in. Wat is een soundscape voor jou?

Pak Yan: “Voor mij is een soundscape niet zozeer een klanklandschap maar een klankenstaat, een momentopname van zijn. Ik zou het ook een soundstate kunnen noemen. Harmonie, melodie en progressie staan minder centraal binnen mijn werk. Ik kies ervoor om te focussen op textuur en emotie. Om dit te bekomen werk ik vaak binnen het zachtere. Zeer luid spelen is iets wat ik soms

doe en wel leuk vind, maar dat ligt niet binnen mijn comfortzone. Veel klanken die mij raken, ontplooien zich juist in een zachter register, waar er nog ruimte is voor detail. Daarom kies ik er vaak voor om te spelen met verschillende texturen en dynamieken. Klanken, krakend of ritselend, die de muziek een bepaalde fysicaliteit geven. Vaak gebeurt er heel veel in de microlagen van de stilte.”

©

louvel

Een artiest gaat uit van inspiratie. Zijn er omgevingen of elementen die jou speciaal inspireren?

“Mijn grootste inspiraties komen uit het gevoel van beweging en reizen. Daar heb ik de tijd en ruimte om open te staan voor inspiratie. Wat ook heel boeiend is, is onderzoek en experiment voor opdrachten en projecten. Dit jaar ben ik vooral met het element water bezig, omdat ik verschillende opdrachten gekregen heb die in verband stonden met dit element, zo ook de opdracht voor AMOK in het Zwembad Jan Guilini. Het is een beetje een waterjaar zonder dat ik weet waarom, maar ik vind het fantastisch. Het geeft me de kans om op een andere manier mijn muzikaal denken te benaderen. Sommige deuren zou ik niet geopend hebben, mocht ik niet de kans gekregen hebben om dit te doen.”

Hoe ga je, na dat onderzoek, verder aan de slag om organische elementen, zoals water, om te zetten naar elektro-akoestische soundscapes?

“Het artistieke gedeelte voor mij is vooral luisteren en voelen welke geluiden ik onder water zou willen plaatsen. Voor mij is het bijvoorbeeld logisch dat alle onderwatergeluiden ook onder water zullen werken. Maar ik ben heel benieuwd om niet-onderwatergeluiden onder te dompelen zoals een piano, vogels, auto's? Dit is vaak een proces van trial en error. Omdat geluid helemaal anders werkt onder water is het vaak technisch zoeken; zo gaat geluid vier maal sneller onder water. Gelukkig helpt AMOK mij en bieden ze me de technieken aan die nodig zijn. Eenmaal ik de opnames gemaakt heb, dan gaat het over naar de postproductie om er een compositie en een geheel van te maken. Hier finetune ik alles en test ik nog eens fysiek of het al dan wel niet klinkt, niet enkel artistiek, maar ook wetenschappelijk.”

Mensen noemen jouw werk magisch en poëtisch. Wat voor soort ervaring hoop jij de zwemmers in Brugge mee te geven?

“Op zich heb ik op dat vlak weinig verwachtingen. Ik zou graag de mensen gewoon raken. Maar deze opdracht is wel vrij specifiek en ik hoop stiekem dat de nietsvermoedende zwemmer toch verrast wordt door opeens iets onder water te horen. Diegene die wel op de hoogte zijn, kunnen hun eigen compositie maken door bijvoorbeeld hun zwemritme aan te passen. Want ook uitademen onder water zal de compositie beïnvloeden, net zoals de zwemslag ook invloed zal hebben. Elke zwemmer kan zo hun eigen ritme maken.”

Je zal de laatste dag ook zelf aanwezig zijn op AMOK om live te spelen. Hoe incorporeer jij dit in het geheel van jouw werk?

“Het idee is om live te spelen, bovenop de onderwatercompositie. Op die manier kunnen de mensen zowel boven als onder het water luisteren. Als je tot aan je oren onder water zit, maar met je hoofd nog boven, dan zal je de twee werelden horen. De compositie heet Sogni Liquidi, wat vloeibare dromen betekent. Ik zou heel graag de absurditeit die je soms hebt in dromen, bijvoorbeeld vogels onder water en walvissen boven water, kunnen weergeven. Maar natuurlijk weet ik nog niet wat goed zal werken tot na de tests, waarbij ik zelf in het in het Guilini-zwembad duik.” dat het interessant zal worden, daar bestaat geen twijFel over. je kan de sogni liquidi van Pak yan lau ontdekken in het zwembad jan guilini tijdens amok Festival. een gewoon toegangsticket voor het zwembad voldoet om van haar muzikaal talent te genieten, en die zwembeurt krijg je er gratis bij.

PLAYTIME 20.22

an immersive gaming exPerience in een historische context

ben je een gamingFanaat oF wil je meer te weten komen over de eindeloze gamewereld? duid dan het weekend van 16, 17 en 18 sePtember met stiP aan in je agenda, want dan wordt de stadsschouwburg jouw Playground om alles rond het thema te ontdekken en te beleven. Playtime 20.22 is intussen aan z’n derde editie toe en het Festival blijFt volledig gratis. dankzij het goedgevulde Programma is er voor elk wat wils. de deuren staan het hele weekend oPen om jou met oPen armen te ontvangen en onder te domPelen in alle vormen, maten en gewichten van de gamingwereld.

Peter van Cultuurcentrum Brugge vertelt: “Het festival gaat normaal gezien door in maart, maar nu hebben we ervoor gekozen om Playtime 20.22 naar september te verplaatsen en geven we met dit event het startschot van het nieuwe cultuurseizoen. Toch een spannend moment. Het is een heel laagdrempelig festival, want het is gratis en je kunt eender wanneer binnen- en buitenwandelen. We merkten tijdens de vorige edities dat de Stadsschouwburg als open plek een concept is dat heel erg aanslaat. Dat vrijblijvende karakter wilden we zeker behouden. Er zijn wel enkele workshops en VR-activiteiten waarvoor je best reserveert, maar de bottom line blijft dat je kunt komen en gaan wanneer je wilt.”

tekst: jolien van acker

© michel de Pourcq

Young, free & wild

Het festival is nog maar aan z’n derde editie toe, maar gooit al grote ogen. “Wij trekken de kaart van de interactie tussen gaming en het maatschappelijke en artistieke, waarbij we het belangrijk vinden om die luchtige noot te behouden.” vertelt Peter. Zo komt William Bouva (stand-upcomedian en gamer) opnieuw naar een van onze panelgesprekken en zijn de broers Devillés ook weer van de partij met enkele arcadegames die in de gangen van de statige Stadsschouwburg zullen staan. Er komt ook een Nederlandse startup met een arcadegame die ons bewust leert omgaan met technologisch afval. Ze zullen ook een workshop organiseren waarin je leert hoe je dat afval kunt ombouwen en een nieuw leven kunt geven. Heel interactief dus allemaal.

Inclusie all the way

Het festival is niet enkel interactief, maar heeft ook oog voor inclusie. Zo zullen de kelders van de Stadsschouwburg in een nieuw jasje gestoken worden door de Nederlandse Zuraida Buter, bedenker van het concept ‘playful art’. Met haar werk gaat ze op zoek naar de diepere raakvlakken tussen gaming en andere kunsten. Voor ‘Playtime’ werkte ze enkele games uit waarbij de focus ligt op inclusiviteit en diversiteit in gaming. Zo heeft ze een project ‘Girls make games’ waarbij ze jonge tienermeisjes betrekt om games uit te werken en te maken. Er zal ook een ruimte zijn waarin ze werkt rond cooking games: hier gaat ze aan de slag met recepten vanuit alle hoeken van de wereld en kun je die, en daarbij ook de verschillende culturele insteken, al spelenderwijs ontdekken.

© michel de Pourcq

Retro | terug van weggeweest Peter kijkt vooral uit naar het luik over ‘erfgoed’ in de gamingwereld dat je als bezoeker zult kunnen (her)ontdekken. “Zo zullen we werken rond games uit het jaar 2002, toen Brugge Culturele Hoofdstad van Europa was. Maar we gaan ook aan de slag met een unieke collectie van 14 heel populaire retrogrames, die het MoMa (Museum of Modern Art) in New York aankocht. Dat is toch wel een opvallend gegeven dat ze die games in hun vaste collectie hebben opgenomen. We vonden het een leuke aanleiding om die games te presenteren en het verhaal erachter te vertellen: waarom zijn deze games zo iconisch, waarover gaan ze, wat is hun belang en welke stempel drukten ze op het gaminglandschap? Het is duidelijk, er valt niet meer te ontsnappen aan de gamingmicrobe!” sluit Peter enthousiast af.

Playtime 20.22 koninklijke stadsschouwburg 16-17-18 sePtember 2022 ccbrugge.be

-26jaar:

cc brugge zoekt jongeren voor nieuwe theatervoorstelling

ROOTS - It’s all in the language

cc brugge slaat oPnieuw de handen in elkaar met een bekende, vlaamse regisseur om een theaterstuk te maken met talent van eigen bodem. en dat mag je letterlijk nemen, want de steracteurs en -actrices zijn leerlingen uit het vijFde en zesde middelbaar.

Een schot in de roos BLVRD zit aan tafel met Liesbet en Lore, twee collega’s van het CC Brugge die voor de derde keer starten met het schooltheaterproject. “Deze keer coördineert Anna Vercammen opnieuw het artistieke proces en nemen wij de praktische coördinatie op ons”, vertelt Liesbet. “We werkten samen met Anna voor de eerste twee edities en dat verliep heel goed. Voor het nieuwe stuk willen we volop inzetten op de jongeren en hun ervaringen met taal, cultuur en tradities. Maar iedereen die zin heeft om artistiek bezig te zijn en zijn/haar ervaringen te delen op een podium, is welkom.”

Groeiproces

“Inderdaad", vult Lore aan, “Het is geen klassiek, narratief stuk, de kracht is dat we vertrekken van situaties en verhalen die de jongeren vertellen, recht uit hun eigen leefwereld. Anna geeft wel impulsen door de jongeren opdrachten en vragen te geven, maar het is wel de bedoeling dat wat er omgaat in de jongeren, ook gebruikt wordt in het stuk.”

© michel de Pourcq

“Dat merk je heel goed tijdens de brainstormsessies”, zegt Liesbet. “De jongeren delen hun ervaringen en Anna observeert en noteert. De volgende sessie borduurt ze voort op de thema’s die naar boven kwamen en tegen het einde van de sessies weet ze waar ze naartoe wil met het stuk. Dan kan het echte werk beginnen: de repetities.”

“Daarom werken we zo graag samen met Anna", merkt Lore op. "Ze slaagt er telkens in om een diverse groep mensen naar elkaar toe te laten groeien. Je merkt dat ze ontmoeting en verbinding met anderen centraal stelt. Voor haar draait 'ROOTS - It's all in the language' rond de ontmoeting met culturen die je (nog) niet kent, of talen die je niet begrijpt. Het gaat erom dat je je ook kunt verplaatsen in de leefwereld van een ander, ondanks de verschillen op vlak van taal of levenswijzen.”

Theaterrevival

Hoe kom je als Cultuurcentrum op het idee om zelf theater te maken met een bende jongeren?

Lore: “Tja, wij kijken vooral welke theaterstukken we opnemen in ons programma, het komt minder vaak voor dat we zelf theater maken. We merkten dat scholen wel nog naar theater gingen kijken met hun leerlingen, maar dat het voor de studenten moeilijker werd om zelf een theaterstuk te maken. Steeds minder scholen begeleiden zelf een creatieproces

van een theatervoorstelling, zo mist een groot deel van de jongeren de kans om in een los (amateur)toneelgezelschap een voorstelling te maken. We vinden het belangrijk om alle jongeren een stem te geven, letterlijk op scène, maar ook ernaast. Daarom hebben we als Cultuurcentrum beslist om de handen in elkaar te slaan met professionele theatermakers en dat leverde dit unieke project op. Wanna be part of the team? Neem contact op met liesbet.cartreul@brugge.be of lore.missinne@brugge.be. Het traject is volledig gratis. Je bent altijd welkom op de eerste sessie om te zien of het iets voor jou is. In het najaar van 2022 zijn er 3 brainstormsessie, vanaf januari ‘23 start je met één repetitie per week. Het stuk gaat in première tijdens het Brugotta Festival, het laatste weekend van de paasvakantie.

roots - it’s all in the language theater door jongeren seizoen 22-23 ccbrugge.be/Future

© michel de Pourcq

tekst: jolien van acker

24

KONVOOI 2022

van 25 tot 28 augustus vindt het kunstenFestival konvooi voor de derde keer Plaats in de industriële achterhaven van brugge, naast het entrePot. een mix van installaties en interventies, audioen visuele kunst, vullen het boeiend Programma in en voorzien een bijzondere dynamiek zowel met de ruimte, als met het Publiek. blvrd magazine sPrak met één van de vijF curatoren van deze editie, dajo van den bussche, over zijn Praktijkervaringen bij het cureren van konvooi 2022.

tekst: an-katrien callebaut beeld: isaac Ponseele

KONVOOI 2022 vindt plaats in de industriële achterhaven van Brugge, waardoor de kunstwereld buiten zijn museale context treedt. Wat is de unieke meerwaarde van deze ongebruikelijke locatie bij het organiseren van een kunstenfestival?

Dajo: “Ik was van het begin al geïnteresseerd in het idee van een niet-museale context. Het is al de tweede keer, of derde keer nu liever, dat ik iets cureer op zelfstandige basis zonder echt verbonden te zijn aan een instituut. De twee voorafgaande keren waren ook in een offspace, die oorspronkelijk niet actief bestemd was om kunst tentoon te stellen. Ik ben nu ook een master proposal aan het schrijven over een curatoriaal gegeven dat ik wil doortrekken naar de toekomst toe, wat hier op inspeelt. Het focust zich op hoe een niet-institutionele plek in veel gevallen potentieel een interessantere piste kan zijn om kunst in te exposeren, omdat deze steeds een historiek heeft waarbij ook een bepaalde voorafgaande functie telkens aan gebonden is.

Met KONVOOI is dat net hetzelfde. Ik ga iets cureren in één loods waar de hele groepstentoonstelling op gebaseerd en gecentreerd zal zijn. Initieel was het de bedoeling dat ik via een archief de historie van deze loods zou onderzoeken. Al snel bleek deze niet zo diep, wat ergens ook wel interessant is, omdat de ruimte op zich wel een bepaalde tijd met zich meedraagt. Dat is zichtbaar aan de staat van de binnen- en buitenkant. Het is verbazingwekkend boeiend hoe een lege loods nietszeggend is en toch ook heel veel zegt op hetzelfde moment, net door zijn locatie in de achterhaven van Brugge. Dit trok mij vooral

aan en het is ook zeker iets waar ik na Konvooi verder mee aan de slag wil als curator. Dus, als antwoord op je vraag, denk ik dat de locatie zeker een meerwaarde heeft. Daarbij gaan de geselecteerde kunstwerken ook in dialoog met de loods, waardoor het bepaalde vragen kan oproepen, maar ook de kijker uitnodigt om de ruimte samen met de kunst te ontdekken.

Tijdens het vier dagen durende festival ligt de focus niet enkel op visuele kunst, maar ook auditieve kunst, muziek, performance en interactieve workshops delen het podium.”

Was het een voordeel om met vijf curatoren/ collectieven samen te werken rond deze multidisciplinaire mix van kunst? Had iedereen zijn eigen invalshoek en taak bij het selecteren en samenstellen van de werken? “Bij de taakverdeling was overeengekomen dat we allemaal dezelfde verantwoordelijkheid hebben. Van Het Entrepot uit is die vraag ook gekomen en we hadden snel een consensus over wat onze taak was. Wij, de curatoren, hebben ons eigenlijk louter gefocust op de selectie en de communicatie rond die selectie. Of deze samenwerking goed ging: in het begin soms minder want we zijn een heel uiteenlopende groep met verschillende karakters, maar ondertussen zijn we heel hecht en zitten we op dezelfde golflengte. Als één iemand aangeeft zich ergens niet goed bij te voelen, dan is er steeds begrip en gaan we er samen dieper op in, wat fijn en vlot werken is. We hebben wel heel lang gemijmerd over het algemeen concept van het festival. Eenmaal dat dit uit de weg was, is iedereen zijn eigen pad gaan bewandelen, op zoek naar een interessante programmatie.

En hier zijn we wel vrij snel aan uitgekomen. Het was vooral heel interessant om verschillende disciplines samen te zien komen. Bijvoorbeeld een nightlife collectief, waarvan ik op organisatorisch vlak niet echt veel vanaf wist. Als een diverse groep sporen we elkaar ook steeds aan om nieuwe dingen te ontdekken en dat is heel fijn.”

Wat hoop je met KONVOOI 2022 te bereiken of teweeg te brengen bij het publiek? “Ik denk dat er twee antwoorden op die vraag zijn: een persoonlijk en een collectief. Het collectieve antwoord, als ik voor iedereen mag spreken, is dat we een inclusief festival willen aanbieden met een safe space als hoofdfocus. Dit komt frequenter voor op publieke evenementen, maar het is en blijft een cruciaal gegeven. Die safe space is misschien niet altijd vanzelfsprekend in een havengebied, dus dat gevoel van veiligheid was heel belangrijk voor ons, net als de inclusiviteit. Daarnaast is het met onze programmatie ook de bedoeling dat er voor iedereen ruimte is om nieuwe dingen te ontdekken. We zijn ons bewust dat de line-up slechts een kleine fractie van Brugge toont. We hebben weinig lokale kunstenaars gekozen, omdat we juist bepaalde performances, live acts, en kunstenaars willen introduceren aan de Bruggelingen. Dit doordat er in Brugge soms toch nog wat moeite is met een progressiever, alternatief programma.

En dan vanuit een persoonlijk niveau, denk ik, of hoop ik natuurlijk, dat Konvooi bepaalde deuren gaat openen. Het heeft me wel laten inzien dat dit het deel van het pad kan zijn dat ik later ga of wil bewandelen. Cureren biedt mij andere mogelijkheden in vergelijking met m'n eigen praktijk; mensen ontmoeten, schrijven, ruimtelijk denken, etc.”

konvooiFestival.be dajo.vandenbussche

zoekt baasje

tekst: ellemijn van P uymbroeck beeld: studio P êche

Op een mooie zomerdag stelt Hermien, de voorzitter van het Blauwe Kruis, een elfjarige American Stafford aan ons voor. Meteen valt op dat Yasco’s rechteroortje rechtop staat, terwijl het andere plat ligt. Het geeft hem iets unieks. Hermien stelt voor om naar de knuffelruimte te gaan, een van de favoriete plekjes van de viervoeter.

Yasco wandelt vlotjes mee tot aan de hoeve van het asiel. Daar bevindt zich een vergaderruimte die tegelijk ook dienst doet als knuffelruimte voor de honden. Het is een huiselijke kamer waar speeltjes, manden en kussens liggen. Zo ervaren de honden een gevoel van een echte thuis en blijven ze niet voortdurend in hun hok. Er staat ook een zetel, waar Yasco zich meteen zonder gêne in neerploft. Hij is er duidelijk helemaal op zijn gemak! Ook de trappen naar de bovenverdieping schrikken hem niet af. Yasco is een verkenner.

Staffords hebben niet de beste reputatie, maar Yasco bewijst dat je nooit kunt veralgemenen. Deze cutie doet niets liever dan knuffelen. Met zijn elf lentes is hij niet meer van de jongste, maar volgens Hermien biedt een seniorhond net bepaalde voordelen. “Waar je een puppy nog zelf moet opvoeden, is dat bij een senior al gebeurd. Zindelijkheidstraining, naar de hondenschool gaan … Dat is allemaal niet meer nodig. Oudere honden slapen veel en hebben minder lange wandelingen nodig. Ze trekken ook niet tijdens de wandeling. Yasco is wel nog heel fit voor zijn leeftijd. Hij kan dus zowel bij jonge mensen met een actief leven geplaatst worden, als bij oudere mensen. Deze goedgemutste stafford verdient echt een tweede kans.”

yasco zoekt een nieuw, gezellig huisje waar nog geen andere dieren verblijven. wil jij je over deze suPerknuFFelbare viervoeter ontFermen? contacteer dan het blauwe kruis.

blauwekruis-brugge.be

DE GESPAAKTE KOMPANEN

ze zijn met 6 en allemaal aFkomstig uit brugge. jakob, cezar, gust, thibaut, brecht en warre doen iets waarvan de term voor velen onbekend is: ze maken tallbikes. warre omschrijFt het als “joenge gasten met goeste die etwa willen doen met velo’s” en dit alleen al brengt hen samen.

tekst: marjolein velleman beeld: brecht vanhoutte

Wat zijn tallbikes?

Thibaut: “Tallbikes zijn, letterlijk vertaald, hoge fietsen. Het zijn twee of meerdere fietsen die op elkaar worden gelast.”

Warre: “Je zit hoger in het verkeer, wat het ook veiliger maakt. Jij ziet iedereen en iedereen ziet jou. En wanneer ze je zien, verschijnt vaak een glimlach op hun gezicht. Iemand op zo’n fiets is iets wat je natuurlijk niet dagelijks tegenkomt. Het leuke is ook dat er oneindig veel mogelijkheden zijn en elke tallbike is uniek en persoonlijk.”

Hoe is dit tot stand gekomen?

Brecht: “Het begon toen Warre zei dat hij al heel lang een tallbike wou maken. We hebben dan besloten om het gewoon eens te doen, waarom niet hé? We kenden elkaar al allemaal en hebben daar gezamenlijk werk van gemaakt.”

Warre: “De eerste tallbike hebben we in een viertal uren gemaakt. Het was een beginsel, maar hij is wel lang meegegaan. Er hebben al veel mensen mee gereden en we hebben hem nog steeds, hij is ondertussen wel al wat verstevigd.” (lacht)

Jakob: “We zijn ook allemaal mensen die aan fietsen kunnen sleutelen en we zijn allemaal voorstanders van jonge initiatieven in Brugge. We hebben deze twee dus gecombineerd.”

Thibaut: “Er zijn veel communities, in de VS bijvoorbeeld, van mensen die ook zo’n fietsen maken. Ze organiseren rondritten in grote groepen en wij wilden hun voorbeeld volgen. Zo hebben we de eerste tallbike gemaakt en hebben we later ook een vzw opgericht. Op die manier kunnen we al het positieve dat tallbikes met zich meebrengen hier ook verspreiden.”

Zijn er bepaalde vooruitzichten?

Jakob: “Eenmaal we er aan begonnen waren, beseften we dat we er ook veel meer mee kunnen doen. Het concept is zeer vrij en we kunnen er een eigen draai aan geven, ook kunnen we mensen aanzetten om hun eigen fietsen te maken en vermaken. We staan bijvoorbeeld binnenkort, op 18 september, op de autoloze zondag hier in Brugge. Je kunt bij ons terecht voor fietsherstel-workshops en we zullen om het uur een joyride organiseren. We zullen helpende handen voorzien en de mensen dingen aanleren, maar laten hen zelf hun eigen fiets herstellen. ”

Thibaut: “We willen dus onze kennis doorgeven en mensen leren initiatief nemen om zelf aan hun fiets te werken wanneer het nodig is.”

Warre: “We zijn ook verder aan het plannen om enkele workshops te geven in samenwerking met andere organisaties, maar dat moeten we nog wat uitstippelen.”

Brecht: “Tallbikes zijn straatlegaal, er is geen enkele wet die geschonden wordt. Maar tallbikes verkopen is nog een heel ander verhaal en dat is ook niet onze bedoeling. Ik zie het als ons eigen kunstobject, een fietscultuur en wij bieden onze kennis en ons materiaal aan, aan anderen.”

Warre: “We proberen alles heel low-budget te houden en willen dat ook blijven doen. We recycleren en recupereren heel veel. We werken met oude fietsen die we krijgen en zijn dus altijd op zoek naar oude fietsen en werkmateriaal. Het is onwerkelijk hoeveel mensen een oude fiets in hun tuin hebben staan waar ze niets mee doen. Uiteindelijk worden die fietsen gewoon naar het oud ijzer gebracht, terwijl wij er veel meer mee kunnen doen. Er zijn ook zo veel mensen die rondrijden met een fiets die kapot en gevaarlijk is en gewoon geen geld aan een fietsenmaker willen geven, wat ik begrijp. Zij kunnen bij ons dus terecht om hun eigen fietsen zelf te herstellen.”

Jullie hebben ook een clubhuis op de site van DORP, hoe zit dat? Warre: “We hebben onze caravan geschonken gekregen. Ik vertelde aan de papa van Cezar over ons idee van de tallbikes en dat we op zoek waren naar een werkplek. We hebben via hem dan de caravan gekregen van Brugge Plus in ruil voor het geven van enkele workshops. Zij hadden hem niet meer nodig en wij konden hem gebruiken. We hebben toen de douche en keuken eruit gehaald en er onze eigen werkplek van gemaakt. We zijn van plan de deur nog uit te breiden zodat we een grotere toegang hebben tot de caravan.”

de gesPaakte komPanen zijn nog oP zoek naar iemand die de buitenkant van hun caravan een kleurtje wil geven. een kunstenaar, oF gewoon iemand die graag schildert, die hun naam en wat tekeningen oP de caravan wil schilderen. interesse? stuur hen gerust een berichtje via instagram!

klinck: “klassieke muziek hoeFt niet in een isolement. moeten we niet meer zelF toe staPPen naar een Publiek met de Pintjes in de hand?”

© joeri thiry

tekst: soundcast

het lijkt een traditie te worden. na vorig jaar Presenteren concertgebouw brugge en het entrePot oP konvooi oPnieuw een brok klassieke muziek met een vette twist. daar zorgen elisabeth klinck, Frederik croene en het duo lukas declerck - victor guaita voor. met elisabeth hadden we een gesPrek.

“samen creëren maakt je sterker als kunstenaar’’

Als we Elisabeth voor het interview bellen, is ze op het Theaterfestival van Avignon. Daar speelt ze in de voorstelling ‘One Song’ van Miet Warlop. “Behoorlijk intens”, zegt ze, “want alle muzikanten en performers zijn ook sportlui op scène. Zo zingt de zanger terwijl hij op een loopband loopt, de contrabasspeler doet musicerend zijn turnoefeningen, liggend op de mat, en ik speel viool terwijl ik balanceer op een evenwichtsbalk.” Als we de krantenrecensies uitvlooien is ‘One Song’ een energiebom, een ode aan het leven en aan het spelen als collectief.  En laat dat nu net samenvatten waar Elisabeth voor staat.

Je hebt een opleiding klassieke viool achter de rug?

Elisabeth: “Klopt. Maar ik voelde gaandeweg dat het spelen in een klassiek orkest – hoe fijn dat ook kan zijn – niet mijn ding was. Het was de violiste Aki Saulière die mijn ogen en oren heeft geopend. Zij leerde mij beeldhouwen met klank en het belang van écht luisteren. Dit blijft de basis ongeacht welke muziekstijl ik speel.”

Wat was dan wel je ding? “Coronatijd heeft me vragen doen stellen. Dat doe je niet als je op je zeventiende naar het Conservatorium gaat. Je stapt in een systeem waarin viool je leven is. Door met vrienden in contact te komen is mijn kijk op mijn artistieke praktijk fel veranderd. Ik geloof veel meer in het collectieve, in het samen dingen creëren zoals nu met de compagnie van Miet Warlop. Dat maakt je samen ook sterker. Ik geloof niet in de eenzame kunstenaar.”

Je bent nu met verschillende projecten bezig? “Ja, eigenlijk gek hoe verschillende mensen nu plots op je pad komen. Met totaal uiteenlopende projecten als gevolg. Zo ben ik bezig met live electronics en geluidsdesign, schreef ik muziek voor een kindervoorstelling en speel ik mee in een performance. Het meest trots ben ik op een eigen album dat ik samen met Oscar Claus maakte in de Spaanse Pyreneeën. Ik geloof dat die creatie het begin is van hoe ik mijn eigen ‘stem’ kan ontwikkelen.”

Ik kan me voorstellen dat jouw stijl, die balanceert tussen akoestische klanken, experimentele elektronica en improvisatie,wel jonge mensen kan bekoren. Hoe komt het dat klassieke muziek dan toch de jeugd minder weet te raken? “Er zit een behoorlijke frame rond de wereld van klassieke muziek. Ik zie ook niet in waarom er zo’n hiërarchie moet zijn. Alsof er iets bestaat als: dit is muziek om ernstig te nemen en daaronder zit muziek in de marge. In je opleiding zou je in contact moeten komen met verschillende vormen van musiceren en kunstenaar zijn. Open staan, nieuwsgierig zijn, verwondering opwekken, samenwerken, voelen, kijken en onderzoeken, daar draait het volgens mij om.’’

klassiek oP konvooi 28 augustus om 18u30 uur konvooiFestival.be

ook diezelFde avond: Frederik croene

Pianist en componist. Werkt aan een nieuwe taal. Daarbij zijn niet-muzikale thema’s zoals de ecologische crisis aan de orde. Ook de computer als ‘instrument’ is nooit ver weg. Dit seizoen ‘Maker’ in het Concertgebouw.

lukas de clerck en victor guaita Lukas is geluidskunstenaar en muzikant. Recent ging hij zich meer toeleggen op de aulos, een antiek instrument. Samen met violist Victor wil hij met de voorstelling Ï Î  voor de luisteraar een plek oproepen waarin klank, ruimte en choreografie op elkaar inspelen.

Orchestra

Porcelain

© adel seta

hubert tuyishime, hen/hun, is de rwandese 23-jarige antwerPenaar die in 2022 de titel van de beFaamde muziekwedstrijd sound track voor zich mocht claimen. na enkele jaren uitleven in de band aedell wolFF, ging hubert in de zomer van 2020 verder met hun solocarrière als Porcelain id. je luistert naar Poëtische, meeslePende en exPerimentele melodieën waarbij tekst minstens even belangrijk is als instrument. 20 augustus brengt hubert een intiem oPtreden in salon arents, geïnsPireerd door de welbekende tiny desk concerts. artiesten mogen er een uur lang hun vier meest tyPerende nummers sPelen.

rcelain id

Hoe belangrijk is het voor jou om in Brugge op te treden en hoe pak je zo’n intiem concert aan? Hubert: “Bij mijn eerste solo-optredens vorig jaar deed ik meer kleinere concerten. Het zijn maar vier nummers, maar met die vier kan ik wel tonen hoe breed mijn waaier aan muziek is door rustigere nummers te combineren met de iets hardere. Dat is een grote uitdaging. Hoe kleiner de setting, hoe intiemer je met het publiek een connectie kan leggen. Zo creëer je intense optredens. Daar ben ik altijd al op mijn sterkst geweest. De focus ligt dan steeds op hoe hard ik iedereen kan meekrijgen om samen in het moment te zijn.

Brugge is voor mij geen kleine plek. Het is een plaats waar ik niet vaak kom, dus is het voor mij compleet onbekend terrein en belangrijk om daar publiek te vinden. Ik was een tijd geleden in de Sint-Janskerk. Dat was ook in verbinding met Musea Brugge en was keileuk. De sfeer was echt ongelooflijk en ik vond de locatie intrigerend.”

Als Antwerpenaar, luister je soms naar WestVlaamse artiesten?

“Ik ben minder bekend met West-Vlaamse artiesten. Het is niet dat ik ze niet zou appreciëren, maar het is meer iets om te ontdekken. Ik hoor heel vaak van mensen dat ze West-Vlamingen niet goed verstaan, maar ikzelf heb daar nog nooit problemen mee gehad. Het Zesde Metaal trekt mij meer aan, juist omdat zij zo’n specifieke sound hebben. Dat is het nu juist met ‘de helaasheid der dingen’ in muziek: het is heel specifiek voor de persoon die het aan het vertellen is. Het Zesde Metaal kan niet

verder liggen van mijn Antwerps-Heist accent, maar hoe meer het klinkt in mijn oren en in mijn hart, hoe meer het doordringt. Ik heb ook niets tegen puur Standaardnederlands. Bij ‘Blauw’ heb ik geprobeerd om heel strakke zinnen te vormen die waardig zijn. Verder heb ik onlangs een track ontdekt van Filip Kowlier bij een band die ik niet ken, ‘Vingers in de prieze’, en ik vond dat echt één van de lekkerste nummers die ik in de laatste maanden had gehoord. Die gaan zo hard.”

Waar komt Huberts inspiratie dan vandaan? Hoe wordt een idee uit het hoofd verwerkt naar een meeslepend nummer?

“Ik neig in het schrijfproces altijd naar de gitaar, omdat dat iets is wat in mijn vingers zit. Het is de makkelijkste manier voor mij om het idee in mijn hoofd en het uitwerken sneller te doen gaan. Voor de nieuwe plaat ben ik enorm gaan pushen om, wat ik dan meer door Bon Iver heb geleerd, de grens tussen heel traditionele sounds te laten botsen met eclectische en elektronische geluiden. Dat is absoluut fantastisch. Je merkt als je dat tegen elkaar laat botsen dat dat echt werkt. Ik wil mij zeker niet beperken tot enerzijds elektronisch of anderzijds rustige muziek, omdat ik het allebei zelf heel graag luister en het me allebei raakt op een andere manier. Ik luister bijvoorbeeld ook graag naar Frank Sinatra. Dat zijn gigantische composities met alleen maar traditionele sounds. Het hangt echt af van wat het doel is en het gevoel, want met elektronica kan je zoveel texturen maken waarmee ik nu pas bekend raak.”

Porcelain id’s muziek krijgt vaak de naam ‘poëtisch’ en ‘idyllisch’ te zijn. Welk beeld hoop je aan het publiek mee te geven? “Ik probeer het me vaak visueel voor te stellen dat je in een bepaalde ruimte jezelf kan brengen door herinneringen en beelden, maar dat je ook kan blijven hangen in die kanten. Met wat je schrijft in je nummers hoop je nooit té lang te blijven steken in de donkere kanten van waar het komt. Dat vind ik altijd moeilijk. Ik hoop dat, los van die moeilijkheid, iemand er iets aan heeft. Los van het proces, dat iemand af en toe daar een beetje troost in vindt.”

“Ik weet nog dat ik heel emotioneel werd toen ik de eerste mix van één van de nummers van mijn aankomende ep ‘Reprise’ doorkreeg. Ik moest naar mijn, toen verschrikkelijke, job en dan was ik heel open voor zo’n nummer. Ik was heel fragiel, dus het kon evengoed uitdraaien op een nummer van James Blunt uit 2008 en ik had evengoed kunnen bleiten.

Maar het was het toekomstige nummer ‘Vlaanderen’ dat ik toen doorkreeg. Ik hoop dat dat een onderdeel mag zijn van wat mijn publiek kan beleven. Het is heel moeilijk om te beschrijven wat je wilt bereiken, want ik vind het feit dat livemuzikanten bestaan al een heel gek gegeven. Verschillende helden van mij hebben allemaal andere allures op het podium. Ik hoop dat ik ook doorheen de jaren zo’n dingen mag beleven als artiest. Zodat ik een eigen performance, eigen verhaal kan vertellen en uitstralen op het podium waar ik jaren en jaren aan bouwde.”

“met wat je schrijFt in je nummers hooP je nooit té lang te blijven steken in de donkere kanten van waar het komt.”

20 augustus salon arents

museabrugge.be/salonarents Porcelain_id

© adel seta

LEFFINGE LEUREN

“naast stevige headliners geven we ook onontgonnen Parels een Podium. leFFingeleuren is een ontdekkingsFestival, muzieklieFhebbers keren hoPelijk huiswaarts met een hele Playlist revelaties.”

tekst: yumi demeyere

een Portie Post-Punk met extra oPkomend talent, alstublieFt

onder het motto “het moet niet altijd brugge zijn, Pak eens de trein naar oostende”, interviewden wij lode Pauwels, organisator van leFFingeleuren. het middelkerkse Festival Pakt dit jaar uit met een diverse aFFiche. zowel grote namen zoals whisPering sons en millionaire, als oPkomend talent zoals barno koevoet zullen te bewonderen zijn.

Wanneer het over Leffingeleuren gaat, valt de term ‘gezellig’, ‘kleinschalig’ of ‘intiem’ wel eens. Dat was niet altijd het geval. Lode: “Nee, inderdaad. Dit is de 45ste editie. Door de jaren heen heeft het festival verschillende groottes en formules gekend. Tot 2014 was Leffingeleuren behoorlijk groot: een capaciteit van 7000 man en namen zoals The Streets, Trentemoller, Gorki enzovoort. Vanaf 2014 hebben we ervoor gekozen om het festival in te perken. Nu is de capaciteit van het hoofdpodium 600 man. Een nulletje minder en iets intiemer. Er zijn genoeg grote festivals met headliners van A tot Z. Wij trekken muziekliefhebbers aan die nieuwe klanken willen horen. Naast grote namen nodigen we dus jong of opkomend talent uit.

Natuurlijk is het tof dat Millionaire dit jaar komt. Da’s een volle zaal en wild enthousiasme. Het headliner-effect is de max, maar wij hechten nog meer belang aan de kleintjes. Een mooie ervaring is zien hoe een klein concertje doorgaat voor een beperkte groep mensen en hoe dat ineens opzwelt tot iets speciaals. Dat je het publiek ziet denken: damn, die gaan nog groot worden.”

© tom leentjes

“Damn, die gaan nog groot worden”: hoe vaak heb jij die voorspelling zien uitkomen?

“Een tijd geleden stond IDLES hier op het kleine podium. Toen waren ze nog niet bekend, maar eerder in onze categorie opkomend talent, we zullen eens zien. Wauw. Dat was de max. Intussen zijn zij een grote naam in de punkrock. Ook Sylvie Kreusch trad hier op in 2018. Nu werd zij genomineerd voor Grammy’s en staat ze op elk Belgisch festival. Dour, Werchter, Pukkelpop – Sylvie Kreusch vult overal de tenten en zal ook bij ons het festival afsluiten. Jonge, nog onbekende bands of artiesten die de pannen van het dak spelen: dat zoeken wij.”

Hoe is jullie publiek omgegaan met de switch naar een kleiner, intiemer festival?

“Goed! In verhouding verkopen we meer aan mensen van veraf sinds we kleiner zijn geworden. Dat is vooral omdat we soms heel specifieke bands plaatsen die je alleen bij ons kan zien die zomer. Dit jaar hebben we bijvoorbeeld een sterk segment Engelse post-punk bands, zoals Opus Kink en The Lounge Society. Liefhebbers willen gerust reizen om hen te zien. De ticketverkoop gaat dus heel vlot.

Natuurlijk is het grootste deel van ons publiek van de kust. Oostende in alle richtingen, tot aan De Panne. Maar ook Gentenaren zijn trouwe Leffingebezoekers. Er wonen veel muziekfans in Gent hé, vaak met West-Vlaamse roots.”

Veel post-punk dit jaar, is er een genre waarop Leffingeleuren focust?

“Er is nooit één uitgesproken genre waar we ons als festival op richten. Dit jaar is er toevallig vooral rock. Gewoon omdat het zo uitgedraaid is. Er is zo goed als geen hip-hop… jammer! We hebben ook wel wat jazz, bijvoorbeeld Lander en Adriaan. Het is wel zo dat we ons niet echt op elektronische muziek richten. DJ’s zijn er om een plezant feestje te bouwen achteraf, maar er wordt niet in dat elektronische genre gegraven. We hebben dus ook geen dance stage. Wel komt ASA MOTO dit jaar, een redelijke klepper in de elektro-wereld.”

Veel rock dus dit jaar. Waar kijk jij naar uit? “De Britse band Famous en ook Ditz. En vooral Lebanon Hanover, een Brits-Duits duo dat darkwave indie maakt. Ik vond hen héél weird in het begin, maar ben er intussen mee vergroeid. Het genre klinkt vaag, maar dat doet er weinig toe. Het zijn de songs. En die zijn de max. Lebanon Hanover!

De headliner van onze Duyster Stage is Mess Esque. Dat is opgericht door Mick Turner. Hij speelt ook bij Dirty Three, samen met Warren Ellis die bij Nick Cave speelt. Ik ben super benieuwd wat dat zal geven. Ook Party Dozen heeft een link met Nick Cave, hij zingt mee op hun huidige single. Ik vrees er wel voor: ze zullen Nick Cave wellicht niet meebrengen als verrassingsgast.

Ten slotte kijk ik uit naar de Turkse band Derya Yıldırım & Grup Şimşek. Vorig jaar, toen er nog covidmaatregelen waren, hebben ze als opener gespeeld, want we hadden toen Altin Gun als slotshow. Maar nu spelen ze vrij laat op het hoofdpodium. Een setting doet veel hé. Ze waren al een echte revelatie vorig jaar, maar zullen wellicht nog intenser zinderen dit jaar.”

leFFingeleuren gaat door in leFFinge, middelkerke van 9 tot 11 sePtember.

leFFingeleurenFestival.be

seksuele oPvoeding door de ogen van mauri

tekst: sara bouvry

een nieuwe lichting #taboebrekers snijdt alweer een belangrijk onderwerP aan in de Podcastreeks: seksuele oPvoeding. bert, mauri & charline verdiePen zich in de taboes rond s o wat ontbreekt er in die lessen? waarom ligt de basis steeds bij biologie oF natuurwetenschaPPen? wat met andere genderidentiteiten en geaardheden? waarom gaan de gesPrekken niet diePer in oP lieFde, relaties en alles wat erbij komt kijken? kortom: een heleboel vragen, een bom aan research, interessante gasten en veel taboes om te doorbreken. dat is #taboebrekers 2022!

oP jongvolk.be leer je alle Podcastleden beter kennen. dit is mauri:

Kan je jezelf eens voorstellen? Mauri: “Ik ben Mauri, 20 jaar, en afkomstig uit Lokeren. Momenteel studeer ik Bestuurskunde en Publiek Management - een heel onbekende richting aan de unief (lacht). Verder spendeer ik mijn tijd vooral aan sporten - volleybal - en buiten zijn.”

Jullie kozen het thema ‘seksuele opvoeding’ voor de podcast. Waar denk je aan als je die term hoort? “Ik denk meteen aan de gebrekkige lessen seksuele opvoeding die ikzelf heb gehad op school. Ik herinner mij dat wij in de lagere school geen S.O. hebben gehad. In het middelbaar kwam seksuele opvoeding vooral aan bod in de lessen biologie en natuurwetenschappen. Het was allemaal heel theoretisch: “Dit zijn de verschillende lichaamsdelen”, “Zo moet je je voortplanten”, “Zo bescherm je jezelf”, ... En dat was het. Daar hing niets anders aan vast dan puur het biologische. Het ging niet over het relationele of het emotionele. Alles werd ook heel heteronormatief bekeken, het gaat niet verder dan de geslachten en over LGBTQIA+ kwam ook niets aan bod.

Nu we met taboebrekers daarover hebben samengezeten, merk ik dat iedereen die ervaring had. Het is zo jammer dat die lessen zo gebrekkig waren. Veel mensen hebben nood aan een deftige uitleg.”

Heb je dan al meteen actiepunten voor ogen hoe het anders kan?

“We hebben geen concrete actiepunten opgesteld, maar er zijn zeker bepaalde elementen die voor ons anders moeten. Dan denk ik meteen aan het heteronormatieve aspect - dat vinden we allemaal een hele belangrijke. Vaak krijgen de lessen seksuele opvoeding ook een negatieve connotatie, terwijl seks helemaal geen slecht concept is. Maak er een positief gesprek van, want iedereen doet het. Het is niet de bedoeling dat het mensen gaat tegenhouden of bang maken. Daarnaast denken we ook dat scholen zich beter focussen op het relationele en minder op het biologische.”

“Wat ik daarnaast ook probeer te doen, is praten met beleidsmakers. Ik heb contact gehad met een onderwijsadviseur van de Vlaamse Overheid die heeft meegewerkt aan de onderwijsdoelen. Die zijn overlaatst jammer genoeg teruggeroepen door het Grondwettelijk Hof. Er zaten hele goede vernieuwingen in, zoals het feit dat seksuele opvoeding geen vrijwillig vak meer was, maar verplicht werd. Alle doelen voor de tweede en derde graad worden nu weer herzien, dus het zal nog even duren voor alles definitief is.”

Even terug naar wie jij bent: je identificeert jezelf als non-monogaam. Kan je even toelichten wat dat voor jou dan betekent?

“Voor mij betekent dat dat ik zowel romantische als seksuele relaties kan aangaan met meerdere mensen. Een jaar geleden heb ik mijn eerste ethische non-monogame relatie gehad waarbij mijn partner meerdere partners had en waarbij ikzelf ook de vrijheid kreeg om met meerdere mensen te daten.

Ik wist al vrij lang dat ik niet voor de monogame relaties was. Puur omdat ik zelf nood heb aan veel liefde krijgen én geven. Ik bouw heel snel een band op met mensen die meer dan vriendschappelijk is. Ik voel mij graag vrij en heb veel autonomie nodig.

Uiteraard is het ook geen makkelijke keuze. Er is heel veel communicatie nodig en er zijn veel moeilijke momenten. Velen vragen me ook of ik niet jaloers of onzeker ben als mijn partner ook andere mensen ziet. Het antwoord daarop is: ja, ik ben ook niet bestand tegen jaloezie en onzekerheid. Jaloezie is daarom niet slecht. Je moet ergens kunnen aanvaarden dat je je jaloers voelt, dat moet kunnen, maar het mag je op dat moment niet tegenhouden.”

Je liet ons al weten dat je iemand bent die erg geïnteresseerd is in alles wat met seksualiteit te maken heeft. Hoe breed gaat dat? “Héél breed eigenlijk. Het genderaspect, het geaardheidsaspect, seksualiteit op vlak van seks en relaties, maar ook in alternatieve seksvormen zoals kink en bdsm ben ik allemaal geïnteresseerd. Ik ben ook geen expert natuurlijk, ik moet over alles nog veel bijleren, maar mijn interesses zijn heel breed op dat vlak en ik probeer overal een graantje van mee te pikken.”

Denk je dat de podcast van Taboebrekers ook een manier kan zijn voor jou om die interesses te uiten?

“Ja helemaal! Maar ook om nog veel meer bij te leren. We zijn constant bezig met onderzoeken, nieuwe verhalen leren kennen, met experten in gesprek gaan. Het is gewoon superinteressant.

De tijd die in het opzoekwerk kruipt, zelfs tijdens de examens, is het helemaal waard. Je leert zelf heel veel bij én daarbij kan je andere mensen ook informeren. Daarvoor doe ik het.”

#taboebrekers

lees een uitgebreide versie van dit interview oP de website van jong volk. ontdek er ook de verhalen van de andere Podcastleden. beluister de Podcast binnenkort via sPotiFy!

VERTELLEN HET VERHAAL VAN JONGEREN VIA PODCAST, VIDEO, INTERVIEWS, ILLUSTRATIE, FOTO’S, ... MEEWERKEN? EEN VERHAAL DELEN? NIEUWSGIERIG NAAR MEER VERHALEN?

Decision

to Leave

met dank aan cinema lumière kon ik de nieuwste Film van Park chan-wook in Preview bekijken. zes jaar geleden kreeg de regisseur een staande ovatie oP cannes voor 'the handmaiden', dit jaar was 'decision to leave' ook een groot succes. ik had goeie hooP

Taboe en afschuw waren voor Park de basis voor menig verboden liefdes. In de laatste feature film van de eigenzinnige Zuid-Koreaanse regisseur, 'Decision to Leave', ontbloot zich echter een andere hartstocht ten boze. Waar in 'Oldboy' een catastrofale liefde ontstaat als manier om wraak te nemen, groeit de liefde in 'Decision to Leave' uit wraakmoord. Een kleine nuance op de wraakliefdeverhouding die elk zijn eigen verhaalwereld schept.

'Decision to Leave' opent als een typisch detective/ crimeverhaal dat zich ontpopt tot een liefdesverhaal, waarna de twee verhaallijnen vergroeien tot een hybride detective/liefdesverhaal. Het deconstrueren van filmgenres lijkt een typisch Zuid-Koreaanse tendens, zowel 'Burning' van Lee Chang-dong als 'Parasite' van Bong Joonho bestaan uit verschillende genres zonder conform te zijn aan één enkel genre. Het maakt de films onvoorspelbaar en daardoor ook boeiender. Combineer dit met esthetisch aangename beelden, emotioneel boeiende personages en hersenkrakende verhaallijnen. Ze blazen een nieuwe wind in schril contrast met de Amerikaanse cinema.

tekst:

rolly

Hollywood is maar al te vaak voorspelbaar door gebrek aan originaliteit. Special effects nemen de plaats in van natuurlijke beelden en een sterke verhaallijn. Filmliefhebbers vinden in Hallyuwood het nieuwe Hollywood. Films en series zoals 'Parasite' en 'Squid Game' worden zeer gesmaakt. Amerikaanse cinema kan meegaan in deze ontsnapping van zichzelf, en zien hoe ZuidKorea hoogkwalitatieve cinema aflevert die blijft nazinderen bij alle kijkers.

Park Chan-Wook is een meester in gestileerde cinema met onverwacht geweld, met 'Oldboy' als toonbeeld. In 'Decision to Leave' is weinig gelijkaardig geweld terug te vinden. Integendeel, een van de protagonisten stopt werk en moeite in het verwijderen van bloed op een moordsite, zodat enkel een keurig lijk achterblijft. Het lijkt alsof Park bijna letterlijk de bloedsporen van 'Oldboy' afspoelt. Hij neemt een stap terug en legt zijn focus op een meer experimentele beeldtaal, gekenmerkt door vreemde overgangen. De film springt in één shot van een anatomisch skelet naar twee mensen die liefde bedrijven terwijl de ruimte mee verandert in een vloeiende camerabeweging. Kim Ji-yong als Director of Photography verricht prachtig camerawerk dat de verhaallijn completeert. Net zoals de camera onvoorspelbaar is, gaat het plot zijn eigen grillige weg. Het start met elementen van de film noire, die zelfs iets voorspelbaars in zich meedragen. Tot het plot zichzelf afsluit op de lengte van een standaardfilm. Een nieuwe onvoorspelbare wending wordt aangenomen, waarin we nog weinig van de oorspronkelijke film noire kunnen terugzien. Deze verstoorde verhaalstructuur is niets nieuws voor Park. In 'The handmaiden' bracht hij het verhaal aan de hand van drie verschillende vertelperspectieven. Nu brengt de regisseur twee verhaallijnen samen tot één groteske structuur. Hij herwerkt een van de meest klassieke verhalen binnen cinema.

Het plot van 'Decision to Leave' is ingewikkeld. Wanneer de puzzel opgelost is, gebeurt dit met immense kracht die het volledige verhaal katalyseert. De film sluit af met twee verschillende elementen tegenover elkaar, zodat er een symbolische dynamiek ontstaat: So-Rae als de zee tegenover Hae-Joon als de bergen. Het einde heeft praktisch dezelfde intensiteit als 'Parasite'. De thema’s van onmogelijke liefde en een verwrongen mentale toestand tussen verlangen en moraal worden duidelijk wanneer je de verbintenissen doorheen de film ziet. De puzzel is opgelost. Park bewijst niet enkel extreme en agressieve films te maken maar op alle filmvlakken thuis te zijn.

decision to leave sPeelt vanaF 4 augustus in de zalen bij cinema lumière.

design met een verleden:

DESIGN BY DAAAN

daan monballieu uPcyclet objecten die hij verzamelt oP rommelmarkten en in tweedehandswinkels. hij heeFt een Passie voor de 'aFdankertjes’ en geeFt ze onder het merk 'design by daaan’ een tweede leven in de vorm van lamPen. het zijn sPullen die sPreken, verlaten objecten die een geschiedenis en een verhaal hebben, de lamPen zijn echte conversationstarters en vangen het oog in een interieur.

tekst: nicholas vandenbussche beeld: atlesque

Hoe ben je op het idee gekomen om lampen te beginnen maken?

Daan: “Eigenlijk had ik gewoon hier thuis eens een lamp nodig. Ik ben altijd wel al creatief en handig geweest, dus wou ik er zelf de hand aan leggen. En voor ik het wist, had ik dus een lamp gemaakt uit wat spullen die ik had liggen. Toevallig kwam ik wat later dezelfde materialen en onderdelen tegen, dus toen heb ik eenzelfde lamp gemaakt, maar toch ietsje anders. Vanuit die ervaring is het eigenlijk beginnen groeien en voor ik het wist had ik al tien lampen gemaakt. Ik wou daar ook een fysieke winkel aan koppelen met wat vintage spullen, LP’s en natuurlijk mijn lampen. Covid stak daar echter een stokje voor en dat idee heb ik dus nog op de lange baan geschoven. Ik hoop wel nog steeds om op termijn toch zo’n winkel in centrum Brugge te openen.”

Vanwaar komt de inspiratie dan om lampen te maken uit andere spullen en ze niet ‘from scratch’ in elkaar te steken?

“Verworpen objecten zoals je vindt op rommelmarkten hebben mij altijd enorm aangesproken. Zo van die kitscherige spullen van bij de bomma en bompa (lacht). Ik heb dat dus altijd wel in mij gehad om afdankertjes een tweede kans te geven. Zo heb ik bijvoorbeeld ook een hele collectie LP’s en een onderdeel van die verzameling is eigenlijk foute, Belgische singletjes. De foto op de hoes is meestal hilarisch of zielig of meelijwekkend en dat vind ik fantastisch. Mocht je me volledig vrijlaten zou het hier vol oude spullen staan, maar ik probeer me te beperken tot objecten waar ik een lamp van kan maken.

Daarnaast mag je die ‘spullen van bij de bomma’ ook redelijk letterlijk nemen. In een van mijn eerste projecten heb ik ook onderdelen van een oude, verbrande kast van de grootmoeder van mijn vrouw verwerkt. Zij had zo een grote, bombastische Mechelse kast uit mooi eikenhout – ik denk dat iedereen zich daar wel iets bij kan voorstellen –en door een brand was die beschadigd. Toen de kast weg moest, hebben we hem eerst proberen verkopen, maar niemand wil dat soort meubilair nog. Toen heb ik hem uit elkaar gehaald en ik gebruik er nog steeds onderdelen van in mijn projecten.”

Hoe ga je te werk als je een lamp maakt?

“De eerste stap is sowieso het object en het verhaal dat eraan vastzit. Vervolgens ga ik eens door mijn verzameling en kies ik er eigenlijk wat objecten uit die naar mijn gevoel bij elkaar passen. Op die manier bepalen de objecten eigenlijk het werk. Ze vertellen hun eigen verhaal, samengesteld door mijn handen. Die objecten kunnen ook echt van alles zijn; van oude lusters, tot speelgoed, servies, cocktailshakers. Echt alles kan, zolang het een beetje tot mij spreekt.”

“Bijvoorbeeld ‘The Owls are not what they seem’-lamp is een referentie naar Twin Peaks. Er zit een klein beeldje van een uil verwerkt in de lamp en ik ben een grote fan van die serie dus voor mij paste de naam perfect. Naast dat beeldje zitten er ook een fruitschaal, onderleggers, een kandelaar, een zoutvat en een serveerkom in verwerkt om maar een idee te geven van de verscheidenheid aan objecten. Het merk, Design by Daaan, wil ik ook persoonlijk en huiselijk houden en die objecten dragen die boodschap ook perfect uit.”

Zijn de namen van je lampen altijd verwijzingen naar popcultuur?

“Nee, de namen komen eigenlijk van overal, niet enkel van vage series uit de nineties (lacht). Het komt eigenlijk van wat mij te binnenschiet bij de vorm van de lamp. Dat kan uit films komen, of muziek of nostalgie naar de tijd waaruit het object afkomstig is. De namen geven eigenlijk een beetje inkijk in mijn leefwereld en denkproces.”

Daans lampen komen in alle mogelijk vormen, formaten en kleuren en zijn unieke stukken aangezien ze worden gemaakt op basis van Daans vondsten. De lampen van Daan kan je vinden op zijn website, in La Stanza in de Ezelstraat of in Atelier Twee in de Langestraat. Ook via de website, hoef je trouwens niet blind te kopen, maar kan je in contact komen met de maker van de volgende pièce de résistance in jouw interieur, om deze eerst in het echt te bewonderen.

En als je je afvraagt waarom het design een derde A heeft, dat heeft gewoon ietsje meer. Die derde A staat voor atypisch, avontuur, authentiek... van ahja! zo goed en van alles behalve gewoontjes. De derde A is creativiteit.

daaan.be

Circusatelier

WOESH 60

zoekt Pedagogisch coördinator.

Wat is Circusatelier Woesh eigenlijk?

Elsie: “Circusatelier Woesh is een circusschool, met naschoolse lessen en kampen rond acrobatie en circustechnieken, maar onze werking gaat veel verder dan dat. In 2021 startte voor ons een eerste (vijfjarige) beleidsperiode onder het Circusdecreet. Met de invoering van het Circusdecreet  in 2008 werd de circuskunst voor het eerst structureel erkend door het beleid in Vlaanderen en dat betekende een zuurstofinjectie voor de ontwikkeling van de circussector. Maart 2019 werd dit decreet grondig gewijzigd. Het nieuwe decreet was een grote stap vooruit voor een sterk groeiend Vlaams circusveld en betekende vooral meer mogelijkheden tot structurele ondersteuning van circuswerkplaatsen, circusgezelschappen en circusateliers.

Het feit dat we nu voor 5 jaar zeker zijn van een vaste werkingssubsidie, wil ook zeggen dat we moeten professionaliseren, we zijn geen kleine speler meer. Daarom tekenden we onze nieuwe krijtlijnen uit voor de toekomst: het afstemmen van ons workshop-aanbod op STE(A)M, het digitaal verhaal kreeg een belangrijkere plaats sinds de pandemie, we willen een volwaardig aanbod uitbouwen voor mensen met een

beperking (we stelden op Cirque Plus een inclusieve voorstelling voor) en we vinden het ook erg belangrijk onze eigen docenten te stimuleren een show te gaan maken. Dit worden dus de belangrijkste werkpunten voor het komende jaar.

Daarenboven kregen we ook een positieve beoordeling van een ambitieus project binnen de bovenlokale cultuurwerking waarbij we in onze satellietsteden Roeselare, Oostende en Kortrijk mensen met een beperking willen opleiden tot (quasi zelfstandige) circusassistenten, een project waar we samen met Howest Kortrijk en het MaM de komende 3 jaar zullen aan werken.”

Dat klinkt veelbelovend. Dus daardoor zijn jullie op zoek naar nieuwe mensen?

“Door het vertrek van twee vaste leden van onze ploeg, moesten we noodgedwongen nadenken over de samenstelling van ons team: welke functies zijn er nodig en door wie moeten die ingevuld worden. Een externe coach (Steven Desanghere) maakte met ons de oefening tijdens een team-tweedaagse. Daaruit bleek dat onze ploeg jonge docenten vooral nood heeft aan een goeie ondersteuning. De pandemie heeft ook zijn sporen nagelaten op het Woesh-familiegevoel: terwijl voor corona onze vaste Woesh-

© maïm dedeene

kliek regelmatig op zondag afsprak om samen op te trekken, moeten we nu echt hard trekken om iedereen weer eens bij mekaar te krijgen.

de Circuskunsten, een 20-daagse opleiding tot circusbegeleider voor volwassenen). We nemen ook een groot deel van de kosten van die opleiding voor onze rekening voor wie zich voor bepaalde tijd voor ons engageert.

Daarenboven moeten we als jeugdorganisatie ook een API hebben, een persoon die je kan contacteren als er sprake is van grensoverschrijdend gedrag. Ons personeelsbudget is echter beperkt en in september start een nieuwe docente die - naast de lessen - logistieke ondersteuning zal bieden, maar ook een rol zal spelen in de digitalisering van ons aanbod.

Dus proberen we het op een andere manier: we gaan op zoek naar iemand die, uiteraard tegen betaling, een jaar lang ons team wil ondersteunen en die functies opnemen. Dat kan een zelfstandige zijn, maar er zijn ook alternatieve mogelijkheden van verloning (belastingsvrij) dus we hopen zo iemand te vinden die ons team kan stimuleren, inspireren, bij mekaar houden.”

Die persoon hoeft dus niet per se op de hoogte te zijn van de circustechnieken?

“Zeker niet, integendeel, zou ik durven zeggen. Een achtergrond als (sport-)leerkracht is misschien een voordeel, maar zeker geen vereiste. En iemand die openstaat voor onze 18+ modules of Vrij oefenenavonden zou natuurlijk wel de max zijn.”

Ben je daarnaast nog op zoek naar een uitbreiding van de ploeg?

“Wel, het klinkt vreemd maar circusdocent staat op de lijst van knelpuntberoepen: alle circusateliers zijn er naar op zoek. En hoewel onze Woeshfamilie heel wat leden telt die - elk volgens eigen tijd en tempo engagementen aangaan - zijn we altijd op zoek naar nieuw bloed: jonge gasten die we kunnen bestuiven met de circusmicrobe, die een monitorencursus willen volgen en wie weet, vervolgens de BIC-opleiding (Begeleider in

Op het voorbije Cactusfestival organiseerden we in de Oasis een bouwtapijt voor kleuters, onze magische zeepbellen, en een workshop ‘Ge-haaktballen’ maken … Op Cirque Plus hebben we voor het eerst ons zelfgemaakt board game uitgetest; die workshops hebben begeleiders nodig, maar daarvoor moet je geen kennis van circustechieken hebben. Wie graag met kinderen wil werken en een centje wil bijverdienen, zullen wij wel overtuigen van de circusvibe.

We willen ook meer en meer inzetten op onze ‘Vrij Oefenen-avonden’. Wij stellen onze zaal elke zondagavond open voor iedereen die met circus wil kennismaken. Je betaalt 5 euro voor de periode van september tot juni en kan dan eigenlijk elke zondagavond gebruik maken van de zaal en van het cirusmateriaal. Dat is toch al de moeite, hé!” bekijk de vacature voor Freelance Pedagogisch coördinator bij circusatelier woesh oP de website

woesh.be/nieuws