BLVRD46 by BLVRD magazine

ONTWERP JE EIGEN FESTIVAL!

... Of pretpark. Of museum. Of immersieve installatie. Of animatie. Of video. Of interieur. Of branding. Of beleving. Of ...

Waarom alleen festivals bezoeken als je ze zelf kunt ontwerpen?

In de bacheloropleiding Mixed Experience Design leer je hoe je totaalbelevingen creëert, van concept tot visualisatie. Ontwerp niet alleen een festival, maar ook pretparkdecors, immersieve installaties, musea, animaties, video, interieurs, beursstanden, 3D belevingen, branding en gra sch design. Combineer technologie, storytelling en design om werelden te bouwen die mensen écht meenemen in een ervaring. Wil jij mee de toekomst van totaalbeleving vormgeven?

Ontdek MXD, een uniek keuzetraject binnen de bacheloropleiding Toegepaste Architectuur, te Brugge, op www.howest.be/mxd

Volg ons op Instagram! howest MXD

29/05/25

EDITIE ZESENVEERTIG FIRST SEEN AT BOMBOM

On the cover:

MARIA LUIZA GRYMONPREZ

BY JANA GERMANUS

SPECIAL TNX TO Bibliotheek Brugge Bruggeplus Cinema Lumière

Concertgebouw Brugge Het Entrepot Howest

Jeugddienst Brugge Jong Volk KAAP Snuffel Stad

Brugge TURBO

EINDREDACTIE Jordy Vermote

LAY-OUT Faldona Vande Velde · Sanne De Muynck

DRUK VCP Graphics

BLVRD magazine is een gratis, tweemaandelĳks jongerenmagazine. Vorige edities gemist? Lees alle edities op blvrdmagazine.com

TEAM

Arno De Groote · Brecht Vanhoutte Jana Germanus · Jonathan Veriez · Jordy Vermote · Kato Dĳckmans Luka Franck Marjolein Velleman Nicholas Vandenbussche

© JANA GERMANUS

TEKST: KATO DIJCKMANS BEELD: JANA GERMANUS

MARIA LUIZA GRYMONPREZ, OFTE MALÚ, ZOCHT NAAR ZICHZELF EN VOND NEUROCUNT MET DIE VERZAMELNAAM VOOR HAAR VERSCHILLENDE IDENTITEITEN PERFORMT, DANST, ROEPT EN SCHREEUWT ZE OM HAAR KRACHT TE RECLAIMEN. DAARMEE MOEDIGT ZE OOK ONS AAN OM HETZELFDE TE DOEN.

HEY BITCH, NEUROCUNT IS HERE

ROCUNT

“IK WILDE IETS NIEUW DAT

OOK PAST BIJ

WAT IK DOE: BEING CUNT, BEING SENSUAL.

NEUROCUNT IS SENSUEEL, QUEER, FEMME EN DIENT OM MIJN RUIMTE TE CLAIMEN.”

Wie is Malú, de dansende fotograaf?

Malú: “Wat een grote vraag! Ik vind het moeilĳk om dat zo uit te leggen. De fotograaf is het deel van mĳ dat een master in visual arts deed, maar dat staat een beetje op de achtergrond. Het dansgedeelte kwam erna. Toen ik afstudeerde besefte ik pas hoe graag ik danser wilde zĳn. Het leek niet realistisch, maar het maakte mĳ gelukkig en daarom wilde ik het meer doen. Wie ben ik dan?

I am Neurocunt. Ik ben nu op een punt gekomen waarop ik claim wie ik ben, maar het heeft lang geduurd voor ik al mĳn verschillende lagen kende en die kon accepteren. Die zoektocht eindigt ook nooit, dus ik blĳf wel verder ontwikkelen en werken aan mezelf. Vroeger had ik nooit gedacht dit punt te kunnen bereiken.”

Wat houdt Neurocunt in?

“Ik heb die term bedacht na een zoektocht van zeven jaar. Ik had een houvast nodig, iets dat me kracht gaf, om mĳn plek in de danswereld te vinden. Ik hou van het reclaimen van woorden als bitch of cunt, of andere scheldwoorden die tegen speciﬁeke, gemarginaliseerde groepen worden gebruikt. Binnen de queer-community worden dergelĳke woorden tussen de leden onderling gebruikt en dat geeft hen kracht. Ik zeg ‘you sexy bitch’ tegen mĳn beste vrienden, maar soms ook tegen mensen die ik niet ken, als compliment: ‘You amazing bitch! Look at you, bitch! I love you, bitch. You’re my favorite cunt’.

In de ballroom-scene wordt cunt ook gebruikt om een subgenre van bewegen mee aan te duiden, bĳvoorbeeld soft cunt houdt sensueler bewegen in. Het is een uitspraak die al langer een plaats heeft in de queer community. Net als bitch werd het tegen een bepaalde groep mensen gebruikt, maar het werd gereclaimd en omgezet in een kracht. Zo ben ik ook tot het woord neurocunt

gekomen. Er wordt ook vaak neurospicy gebruikt, maar dat vond ik te braaf. Ik wilde iets nieuw dat ook past bĳ wat ik doe: being cunt, being sensual Neurocunt is sensueel, queer, femme en dient om mĳn ruimte te claimen. Ik heb niet echt een naam voor wat ik doe. Het is een personal journey en dat is het mooie aan dans; dat je er niet per se een label op moet plakken.”

Je bent een danseres met een erg uiteenlopende dansstĳl. Welke bewegingstalen combineer je om je verhaal te vertellen?

“Voordat ik voor publiek performde, deed ik hiphop en dancehall. Daarnaast ben ik opgegroeid met een Braziliaanse mama die erg goed kan dansen en heb ik sambabewegingen met de paplepel meegekregen. Mĳn heupen beginnen ook als eerste te bewegen op muziek. In mĳn danscarrière ging ik gelĳkaardige bewegingsvormen ook steeds opzoeken; stĳlen die erg sensuele bewegingen bevatten of krachtige femme-elementen. Ik gebruik niet graag het woord ‘female’, omdat ik dat erg binair vind. Ik gebruik het woord femme, omdat dat ook couranter is in de queerwereld als tegenovergestelde van butch Femme is ook de energie die ik steeds terugvond in de stĳlen die ik dans: dancehall, samba, heels en voguing. Die laatste heeft ook veel voor mĳ betekend.”

Door die stĳlen te dansen ben je bĳ de queeren ballroom-community terechtgekomen. Wat betekenen die gemeenschappen voor jou?

“De ballroom- en LGBTQIA+-community hebben me doen beseffen dat ik queer ben, iets waar ik voorheen niet bĳ stil had gestaan. Het heeft me veel zelfzekerheid gegeven in mĳn zoektocht naar wie ik ben. Deze gemeenschappen deden me inzien dat ik een rolmodel miste, zeker in mĳn tienerjaren. In ballroom komen er veel

identiteiten samen. Het is veel meer dan bepaalde bewegingen, het is een hele community. Het ontstond vanuit black and latino transwomen die nood hadden aan een safe space, want zĳ werden gediscrimineerd bĳ wit-gedomineerde dragschoonheidswedstrĳden. Dat is de kern, maar het is voor alle poc, trans- en queerpersonen die daarbuiten niet op dezelfde veiligheid kunnen rekenen. Ik heb daar een klein plekje in gevonden waar ik veel kracht uit put. In die ruimte ongeremd sensueel, queer en latina kunnen zĳn, is voor mĳ erg powerful geweest. Toen ik 21 was, ben ik daar in gerold door de lessen van Sandra Hilaerts, Suzume. Er kwam toen veel samen voor mĳ. In die lessen ontdekte ik dat ik me tot meer dan één gender aangetrokken voelde, mĳn Braziliaanse roots én dat voguing gewoon klopt met mĳn lichaam. Ik voelde me zo mezelf op die plek en die bewegingstaal, die sensualiteit, was wat ik miste in mĳn lichaam. Ik ben daar toen veel in beginnen investerenreizen naar Nederland, Portugal en Frankrĳk, verschillende balls bĳwonen - om bĳ te leren en mee te doen met battles. Het is niet zomaar een dans, het is een hele cultuur en geschiedenis die je praktiseert en respecteert. Het is belangrĳk voor mĳ dat ik ballroom heb, maar daarnaast ook mĳn eigen praktĳk uitoefen. Deze ruimte is van en voor poc transvrouwen en ik moet mĳn plaats daarin respecteren. Daarbuiten claim ik het graag op mĳn eigen manier, als Neurocunt. Het is een erg mooie gemeenschap en eentje die we koste wat kost moeten beschermen en eren.”

Neurocunt is ook de titel van een performance die je begin dit jaar voor het eerst naar buiten hebt gebracht. Hoe verliep dat maakproces?

“Ik wilde al jaren iets creëren, maar ik had daar nooit de zelfzekerheid voor. Ik ben er ook niet in opgeleid - niet dat dat nodig is om iets te maken, maar ik voelde me niet voldoende gekwaliﬁceerd. Ik word omringd door heel veel ongelooﬂĳk getalenteerde mensen, die ook niet altĳd een opleiding hebben gehad, en dat inspireerde me, maar maakte me ook onzeker. Zĳ leken een bepaalde kennis en ervaring te hebben die bĳ

mĳ ontbrak. Daarbĳ is wat ik doe ook niet zo vanzelfsprekend en eerder underground. Ik ben ook heel voorzichtig in het claimen van voguing, want ik vind het heel belangrĳk dat ik niet zomaar, zonder context, vogue op een podium breng. Ik ben nog altĳd een white persoon. Ik ben niet representatief voor wat ballroom is, het is één van de talen die ik spreek en waarin ik me kan uitdrukken. Naast neurodiversiteit staat de zoektocht naar mĳn bewegingstaal centraal. Het is dus een jarenlang proces geweest waarin ik al die lagen in beweging probeerde te vertalen. Ik heb veel gepraat, dingen geprobeerd en onderzocht. Uiteindelĳk was er een moment waarop ik, in het kader van Happy New Queer, gevraagd werd om te performen. Dat was de perfecte opportuniteit om voor het eerst een creatie te maken. Het was de push die ik nodig had. Op een korte tĳd heb ik dan iets gecreëerd waar ik nog steeds erg trots op ben, maar het voelde op dat moment erg vreemd. Iets wat al jaren in mĳn hoofd zat, sprak ik eindelĳk uit. Er zitten stukken in waarin ik superimpulsief, fucking crazy ben en rare shit doe, een scène waarin ik mĳn body reclaim én een scène met veel emotie en trauma release. Al die stukken van mĳ zitten verwerkt in de performance.”

Je stelt je erg kwetsbaar op in de performance. Waarom is die openheid belangrĳk?

“Ik was erg onzeker om Neurocunt te maken, omdat ik lang heb geworsteld met autisme en ADHD. Dat laatste wordt snel als iets grappig of quirky gezien en rond autisme bestaan er ook nog veel stereotypen. Het wordt niet serieus genomen. Die twee botsen zo hard en dat maakt het zo’n intense combinatie. Als kind en als jongere heb ik daar enorm mee gestruggled. Mensen noemden mĳ dom, naïef, traag, overemotioneel, een dramaqueen… Ik kon dat allemaal niet claimen, want ik tastte in het duister. Ik wist niet wie ik was tot mĳn 21ste. Pas op die leeftĳd ontdekte ik dat ik neurodivers en queer was. Ik wil nu laten zien dat ik er trots op ben, ook al is het niet makkelĳk. Nu haal ik kracht uit dat anders-zĳn. Die neurodiversiteit

was wel de grootste, meest heftige voor mĳ. Het is iets wat ik in het stuk eindelĳk kan claimen. Vroeger lachten mensen mĳ vaak uit, nu kan ik met intentie laten zien dat ik ook echt grappig bén. Daarnaast ben ik een sensueel persoon, wat ook veel moeilĳkheden met zich meebrengt. Het zĳn allemaal lagen die ik onder de aandacht wil brengen. Al die verschillende lagen heb ik verwerkt in deze performance en breng ik naar buiten in de bewegingstalen die ik ken. Het is sensual, animalistic.”

De performance is een verwerkingsproces voor jezelf. Wat hoop je te bereiken bĳ het publiek?

“Mĳn performance Neurocunt gaat over mĳ, maar het is natuurlĳk ook een manier om heel veel mensen aan te spreken die ook Neurocunt zĳn. Ik wilde niet enkel een zelfportret maken, maar ook iets wat gelĳkgestemden verbindt. Community is zo belangrĳk voor mĳ. Neurocunt is voor mĳ het genezingsproces dat ik nodig had, maar kan eveneens voor iedereen zĳn die zo’n proces doormaakt of nodig heeft. Het is voor iedereen die een voorbeeld nodig heeft van een veelgelaagde identiteit om zich minder alleen te voelen. In de kunst- en queerwereld zĳn er ook veel neurodiverse mensen. Ik heb gemerkt dat dat vaak samengaat. Beide groepen denken sowieso al out of the box en misschien zĳn ze daardoor niet los van elkaar te zien. Being neurodivergent, being artistic and being queer Dat is dé beste combinatie.”

Je geeft je kennis en ervaringen ook door via workshops, zoals de Femmergy-workshop. Wat mogen mensen daarvan verwachten?

“Femmergy, dat komt van femme en energy, maar zoals ik al zei gaat het om de energie in het algemeen en is het niet gelinkt aan gender. In de workshop staat zelfzekerheid centraal. Ik wil mensen niet zomaar op hakken laten dansen, want de techniek is erg belangrĳk. Ik heb daar een basiskennis van, maar ik wil in mĳn lessen ook niet té technisch gaan. Voor mĳ zĳn de hakken belangrĳk want ze zĳn ook een verlengde van mĳn persoonlĳkheid en van mĳn lichaam. Het geeft me extra power, voel me fab en hot. Jammer genoeg is mĳn lichaam niet meer in staat om dat lang vol te houden door chronische pĳn en moet ik soms accepteren dat het zonder moet. Daardoor heb ik wel op andere manieren leren bewegen, wat tot meer inspiratie leidde en me deed groeien als performer. Het is een tool, maar wat ik belangrĳker vind is die sensualiteit vinden. Ik vraag aan de deelnemers om te komen in kledĳ, make-up en schoenen die hen zelfvertrouwen geeft. Voor sommigen horen daar ook hakken of make-up bĳ, voor anderen niet.

Soms durven mensen niet zo ver te gaan, al moedig ik ze wel aan om in mĳn lessen de kans te grĳpen om te zĳn wie ze altĳd al hebben willen zĳn.”

Naast je workshops en je performance ben je nog met veel andere zaken bezig. Hoe combineer je dat als neurodivers persoon?

“Er zĳn momenten in m’n leven waarop het redelĳk doods is en andere momenten waarop het allemaal in één keer op me afkomt. In Brugge vond ik het best moeilĳk om mĳn draai te vinden, maar ik ben wel dankbaar voor de start die ik daar kreeg. Door de vele projecten waaraan ik meewerkte, merk ik dat mĳn aanwezigheid nu wel een positieve impact heeft. Het is een heel fĳn gevoel, maar daarvoor moest ik Brugge achter me laten om daarna weer eventjes terug te kunnen komen. Ik heb drie keer aan het Prisma-festival meegewerkt en vooral de eerste editie was erg betekenisvol. Toen heb ik veel vrienden kunnen inleiden en een podium kunnen geven. Dat zĳn de stemmen die gehoord moeten worden. Daarnaast probeer ik zelf ook events te organiseren, enkel voor de Belgische ballroom-community (just bring it nvdr.). Het is allemaal erg veel en soms denk ik dat ik full-time niet zou overleven. Dan voel ik intense paniek en wil ik verdwĳnen. Vroeger had ik ook nooit gedacht dat ik deze levensstĳl zou aankunnen. Het is heel lastig in de kunstwereld, zeker in de danswereld, om te blĳven doorgaan.

Dat is wel confronterend in vergelĳking met andere dansers, maar je moet gewoon bĳ jezelf blĳven. Rest is important for the journey. Ik bots elke dag op mĳn eigen grenzen. Er zĳn dan periodes dat ik erg veel doe en achteraf ben ik daar trots op, maar ik kan dat niet volhouden. Ik werk part-time in museum M in Leuven omdat het mĳ rust geeft. Het is een erg fĳne werkplek waar ik een speciaal contract heb dat afgestemd is op mensen zoals ik. Het ADHD-gedeelte – de periodes waarin ik enorm veel doe – wisselt af met het autismegedeelte – de momenten waarop ik crash door overprikkeling en vermoeidheid - het is zo intens. Ik vind het belangrĳk om daar open over te zĳn, ook op sociale media. Soms is het nodig om te

zeggen dat ik me kut voel. I am that fab bitch, but every day is a battle. Je kan die bitch zĳn, die cunt zĳn, die queen zĳn, maar er is altĳd een keerzĳde. Het is een balans vinden in rust en hard gaan en dat is zó moeilĳk. Ik vind vooral rust aan de zee, de natuur inspireert mĳ ook. Mĳn mama en ik zĳn echte praeiras, beachgirls. Ik heb letterlĳk meer bikini’s dan ondergoed.”

Hoe kĳken je ouders naar de Neurocunt?

“Mĳn beide ouders zĳn erg trots. Mĳn mama begrĳpt het ook. Ik ben erg gepriviligeerd met zulke steunende ouders. Het is niet altĳd makkelĳk geweest voor hen, om hun dochter zo sensueel op het podium te zien, want ze willen mĳ beschermen natuurlĳk. Het is wel wie ik ben en dat gaat niet veranderen.”

Je broer Mathias stond eerder al op de cover van BLVRD. Is het onbeschaamd jezelf zĳn iets dat jullie hebben meegekregen van thuis uit of is dat iets waar jullie samen vooral in gegroeid zĳn?

“Dat komt echt voort uit het privilege van zulke steunende ouders te hebben. Ze zĳn zelf erg creatief en open. Mĳn mama is ook met van alles en nog wat bezig, heeft 101 dingen gedaan, en mĳn papa werkte jaren in de muziek- en festivalsector. Mĳn broer en ik zĳn opgegroeid in de wereld van muziek en kunst. We hebben echt geluk gehad dat we, ondanks ons hobbelige pad, iets in de kunstwereld kunnen doen. Het was niet makkelĳk. Toen ik besefte dat ik na al die jaren niet als fotograaf aan de slag wilde gaan, maar meer wilde bewegen, is er wel een gesprek geweest over hoe realistisch dat nieuwe doel was. Ik wist toen nog niet wat mĳn noden waren als neurodivers persoon. Vooral mĳn papa stelde zich, uit bezorgdheid, wel vragen over die ommeslag. Ik heb hard gewerkt, waardoor ik mezelf nu een performer kan noemen. Voltĳds ergens werken op een oncreatieve plek, ging gewoon niet. De combinatie die ik nu heb, werkt voor mĳ en dat komt omdat ik – door coaching en therapie – nu de woorden heb om mĳn noden te uiten. Het was een lang proces om deze manier van leven en werken uit te bouwen. Een gangbare levensstĳl is niet iets wat ik aankan. Mĳn broer en ik zĳn beiden wie we zĳn, ongeremd onszelf. En dat werkt wel, want veel mensen zĳn bang om zichzelf te zĳn. Wat is er mooier dan tonen this is me and I’m fucking crazy?”

Je hebt het in ieder geval al ver geschopt. Wat zou je de mensen die nog zoekende zĳn willen meegeven?

“Je moet openstaan voor jezelf. Als je neurodivers bent, claim het; als je queer bent, claim het; poc of welke achtergrond dan ook, claim je ruimte, je verdient het. Dat is makkelĳk om te zeggen, maar het vergt tĳd en moeite. Ik ben nu 29 – in juli 30 –

en ik kan dat nu pas. Ik kan dit misschien niet voor lang doen, maar fuck it, ik doe het toch. “You are devine timing, you are nature”, heb ik ooit in een podcast gehoord. Wees jou en neem daarvoor de tĳd die je nodig hebt. Het is nooit te laat. Als je voelt dat je iets nodig hebt, dat er iets ontbreekt, ga het gewoon gaan doen. Niet omdat je bekend wil worden, maar doe het omdat het je gelukkig maakt. In je passie kan je dat soms uit het oog verliezen. Het is belangrĳk dat je dicht bĳ je kern blĳft. Ga terug naar dat kindse in jou. I’m here to be a free, artistic, cunty and happy capybara.”

NAILS BY @FRECKLED_NAILBAY

Onbeperkt naar goede films. Met de Cineville Pass ga je zo vaak als je wil naar de cinema vanaf € 18,5 per maand. Ook geldig in Lumière Brugge. Info via cinevillepass.be

DORP 2025: ZAAALIG

© ISAAC PONSEELE

DE ZOMER STAAT VOOR DE DEUR, EN ACHTER DE SCHERMEN WORDT DE SITE VAN HET ENTREPOT STILAAN

KLAARGESTOOMD VOOR EEN NIEUWE

EDITIE VAN DORP: HET DIY-FESTIVAL

WAAR JONGEREN ZÉLF HET HEFT

IN HANDEN NEMEN. ORGANISEREN, CREËREN, ONDERNEMEN - HET MAG EN HET KAN. VIER ZOMERSE WEEKENDS IN AUGUSTUS, ELK ONDER DE VLEUGELS VAN EEN ANDERE ORGANISATIE.

VERWACHT JE AAN FRISSE IDEEËN, EIGENZINNIGE INVULLINGEN EN EEN FLINKE DOSIS DOENERSZIN.

WIJ SPRAKEN MET PRISCILLA,

TREKKER VAN HET FESTIVAL VANUIT

HET ENTREPOT, EN MET LUKA EN

CHELSEA: HET DYNAMISCHE DUO

ACHTER MOVEMENT, ÉÉN VAN DE ORGANISERENDE TEAMS.

Priscilla: “We pakken het iets anders aan dan vorige jaren, in die zin dat we vorig jaar het volledige festival lieten organiseren door een werkgroep, allemaal jongeren die eigenlĳk weinig of geen ervaring hadden met organiseren. Dit jaar geven we drie weekends in handen van organisatoren die wél al ervaring en naam hebben, en één weekend laten we door een (nieuwe) werkgroep invullen. De werkgroep bevat op dit moment al een viertal mensen, maar ik heb nog verschillende gesprekken met jongeren die interesse hebben om mee te werken.”

Het Entrepot stelt de site gratis ter beschikking en voorziet logistieke ondersteuning, maar laat de inhoudelĳke invulling volledig over aan de jongeren. Bestaande organisaties krĳgen een podium: elk weekend wordt duidelĳk wie achter de programmatie zit. Tegelĳk blĳft de overkoepelende identiteit van DORP zichtbaar aanwezig, onder het motto ‘Powered by DORP’. “Hoe we dat precies vormgeven, wordt de komende weken nog verder uitgewerkt.”

De plannen voor het derde weekend van DORP – georganiseerd door Luka en Chelsea van Movement – liggen al grotendeels vast. “Onder de naam ZAAALIG Fest willen we zoveel mogelĳk mensen samenbrengen die met livemuziek en dj'en bezig zĳn,” vertellen ze. “Ons doel? De kiem leggen voor een nieuw festival, dat hopelĳk elk jaar kan terugkeren.” Muzikaal belooft het alvast een rĳke mix te worden: van hiphop tot rock, afro, garage, funk, house en singer-songwriters – alles krĳgt een plek.

Luka en Chelsea zĳn geen nieuwkomers in het Brugse muziekleven. Onder de naam Movement organiseren ze al enkele jaren uiteenlopende evenementen. “Het is begonnen als een uit de hand gelopen passie voor muziek,” lacht Luka. “We startten met clubavonden waar allerlei genres aan bod kwamen, van hard-tech tot garagefeestjes. We zĳn nog steeds een beetje aan het zoeken wat het best werkt voor het Brugse jongerenpubliek.”

© ISAAC PONSEELE

“ONS DOEL? DE KIEM LEGGEN VOOR EEN NIEUW FESTIVAL, DAT HOPELIJK ELK JAAR KAN TERUGKEREN.”

Volgens Luka is er veel potentieel in Brugge, al botsen ze soms op de grenzen van gesloten scenes. “De techno/hard-tech- en dubscene zĳn groot, maar soms moeilĳk toegankelĳk. Wĳ geloven dat er net kracht zit in het samenbrengen van die verschillende genres. Terug naar muziek met gevoel – disco, funk, house, livemuziek – of op z’n minst een gezonde, levendige mix.”

Hoewel muziek de rode draad blĳft, droomt Luka meer en meer van dagevenementen met een bredere insteek. “Een festival met foodtrucks, kunst, expo’s en livemuziek,” vertelt hĳ. “In februari organiseerden we Panorama: een weekend waar jongeren uit verschillende disciplines hun werk konden tonen – van 3D-geprinte sculpturen tot schilderĳen, tekeningen en getufte tapĳten. Er was ook livemuziek, maar minder focus op djsets.” Voor Luka voelde die aanpak verrassend verrĳkend aan. “Ik moet toegeven: daar heb ik persoonlĳk meer aan gehad dan aan onze clubavonden. Het is relaxter, je kunt de hele dag blĳven hangen, gesprekken voeren, connecties leggen… Die sfeer, dat traag tempo, daar zit voor mĳ veel waarde in. Dat is dus waar we naartoe willen met het weekend tĳdens DORP. Met de ondersteuning van Het Entrepot komt dat zeker goed!”

DORP 2025:

7-8-9/8

14-15-16/8

22-23-24/8

28-29-30/8

OOK MEEWERKEN? PRISCILLA@HETENTREPOT.BE

MOVEMENT.BE HETENTREPOT

HELENA CASELLA over onverwacht succes,

dagdromen en spelen voor bomen

HELENA CASELLA IS EEN BELGISCHBRAZILIAANSE ZANGERES, PIANISTE EN COMPONISTE. HOEWEL ZE

TEGENWOORDIG IN GENT WOONT, BRACHT ZE HAAR EERSTE

LEVENSJAREN DOOR IN BRUGGE. BEGIN DIT JAAR VERSCHEEN HAAR DEBUUT 'PIT OF IMPRESSIONS' OP W.E.R.F. RECORDS. EEN INTIEME, GENRE-OVERSTIJGENDE PLAAT DIE WARM WERD ONTHAALD.

TIJDENS HAAR RESIDENTIE IN KAAP DE WERF SPRAKEN WE HAAR OVER DE REACTIES OP HAAR ALBUM, DAGDROMEN, SCHRIJVEN ALS THERAPIE EN WAAROM ZE LIEVER

SPEELT IN EEN BOTANISCHE TUIN DAN OP EEN PODIUM.

© SANDER VANDAMME

Je debuutalbum sloeg in als een bom: interviews, nationale tv-optredens, alles ging plots snel. Had je dit verwacht? Hoe voelt dat?

Helena: “Nee, totaal niet eigenlĳk. Ik had echt niet verwacht dat er zoveel zou loskomen bĳ de release: zoveel pers, zoveel reacties. Dat was best overweldigend in het begin. Maar tegelĳk ook supermooi. Zoveel warmte voelen, zoveel liefde. En het voelt ergens ook logisch. Ik denk dat de muziek echt iets raakt bĳ mensen. Het is natuurlĳk ook de eerste keer dat ik in die wereld stap: journalisten, tv... Dat is spannend. Maar het klopt gewoon. De muziek heeft haar weg gevonden. En ik heb een fantastisch team rond mĳ: van mĳn label W.E.R.F. Records tot mĳn familie en management. Ze zĳn er echt helemaal voor gegaan. Daar ben ik enorm dankbaar voor.”

Als je een ﬁctieve band mocht samenstellen, met gelĳk wie (dood of levend), wie zou erin zitten?

“Goh, da’s moeilĳk! Ik luister echt naar van alles (lacht). Maar als ik kĳk naar wie me de laatste tĳd inspireert, dan zĳn dat heel uiteenlopende artiesten. Mansur Brown, bĳvoorbeeld, ik hou van zĳn sound. Die ligt dicht bĳ wat ik zelf doe. En ik hou echt van James Blake, hĳ is mĳn grootste inspiratie.

Als het om zangeressen gaat, zou ik graag iets doen met ELIZA of Cleo Sol. Die hebben zo’n intens gevoel in hun stem. En dan hou ik ook enorm van die old school soulpiano, zoals Donny Hathaway die prachtig Rhodes speelt én zingt.

Voor de blazers? Misschien Sonny Rollins. En als drummer: Brian Blade. Hĳ is echt iemand waar ik graag naar luister. Die sfeer die hĳ brengt, altĳd met een glimlach. Ik let ook heel erg op hoe iemands persoonlĳkheid doorklinkt in hun manier van spelen. Dat vind ik belangrĳk. Dat zie je en dat voel je.”

Zĳn er boeken die je muziek beïnvloeden?

“Ja, absoluut. Ik lees heel graag Milan Kundera. Eén van zĳn boeken, Immortality, vond ik echt bĳzonder. Het is een fictief verhaal, maar tegelĳk ook heel filosofisch. Op zoveel vlakken herkenbaar. Soms betrap je jezelf erop dat je je eigen leven begint te bekĳken door de lens van dat boek, dat vind ik heel cool. Bepaalde dingen die hĳ schrĳft, blĳven gewoon hangen.

Octavia Butler is ook een grote inspiratie. Ze schrĳft scienceﬁction, vooral uit de jaren 80 en 90. Haar boek Parable of the Sower is een apocalyptisch, dystopisch en futuristisch verhaal dat verrassend veel lĳkt op wat er nu in de wereld gebeurt. Het is best wel eng, maar ook heel inspirerend geschreven. Dat inspireert mĳ ook in mĳn muziek.”

Wat is het meest verrassende dat je over jezelf ontdekt hebt tĳdens het maken van dit album?

“Dat mĳn hoofd eigenlĳk nooit stopt met denken (lacht). Veel van wat ik schrĳf zĳn gedachten die telkens terugkomen, vooral in sociale situaties. Door ze op papier te zetten, kan ik ze even vasthouden en begrĳpen. Muziek helpt me echt om mezelf beter te doorgronden. Het is voor mĳ een soort therapie.

Ik schreef het album trouwens over een lange periode, ik heb nooit echt gedacht: ik ben nu een album aan het maken. Het waren losse stukken, fragmenten. Maar als ik erop terugkĳk, zie ik duidelĳk: ik ben hypersensitief, en muziek helpt om dat te kaderen.”

Je familie zit ook in je muziek verweven?

“Ja, heel letterlĳk. Mĳn broer zingt mee, mĳn vader speelt ook op het album. Mĳn tante ontwierp enkele van de singlecovers en mĳn broer maakte de foto’s. Ik werk het liefst met mensen die dicht bĳ mĳ staan, mensen bĳ wie ik me veilig voel.”

Heeft je persoonlĳke leven je creativiteit beïnvloed?

“Ja, er speelt veel in mĳn persoonlĳke leven dat mĳn muziek beïnvloedt, maar er is niet één dominant ding. Tĳdens het maken van het album moest ik een grote lading aan gedachten uit mĳn hoofd halen en verwerken, vooral door het verlies van mĳn mama. Tegelĳkertĳd moest ik wennen aan een nieuw leven in een andere stad, een ander land, en alles alleen doen. Het was een proces van nadenken, zelfstandig worden en op mĳn eigen benen leren staan. Dat persoonlĳke verhaal zit echt in het album, dat merkte ik al bĳ de eerste singles.”

Wat betekent het nummer ‘Frozen In Sight’ voor jou?

“Dat gaat eigenlĳk over zo’n mini-momentje: je zit in een dagdroom, staart naar iemand op straat... en ineens kĳkt die persoon terug. Zo’n ongemakkelĳke seconde waar iedereen zich wel iets bĳ kan voorstellen. Ik vond dat grappig en herkenbaar, en heb het dan heel dramatisch uitvergroot in het nummer (lacht).”

Als je op eender welk podium ter wereld zou mogen staan, van een kleine jazzclub tot een stadion of iets compleet onconventioneel, waar zou dat zĳn en waarom?

“Ik hou gewoon zó van tuinen. Echt, ik ben verliefd op botanische tuinen. Er is er eentje in Rio waar ik elke keer naartoe ga als ik daar ben, zo’n enorme tuin met van die gigantische bomen, palmbomen,… Het is daar zó mooi. Daar spelen, zelfs zonder podium, lĳkt me magisch. Je voelt je verbonden met eeuwen van groei en natuur, alsof je zelf een verlengstuk bent van wat daar leeft.

Alsof je niet alleen voor mensen speelt, maar ook voor de bomen. Dat vind ik zo mooi. In Gent heb je ook die botanische tuin, het Palmarium, daar kom ik supergraag. Ze organiseren daar soms concerten, en dat lĳkt me dus echt een plek waar ik ooit zou willen spelen. Dat past ook gewoon bĳ mĳn muziek. Het voelt daar rustig, natuurlĳk... ik voel me daar thuis. En dan heb je nog die ﬂy-over in Gent, waar ze met autoloze zondag de weg afsluiten voor optredens, dat lĳkt me ook echt de max!”

HELENA CASELLA LIVE ZIEN?

OP 14 OKTOBER SPEELT ZE IN CACTUS CAFÉ IN BRUGGE, I.S.M. KAAP.

HELENA_CASELLA KUNSTENCENTRUMKAAP

© TINY GEEROMS

MET MEER NUMMERS OP ZIJN NAAM DAN

LEVENSJAREN, TIMMERT DE 23-JARIGE

RAPPER EN SONGWRITER ROOFTOP J - IN HET DAGELIJKSE LEVEN JARI - STEVIG AAN

DE WEG ALS ONAFHANKELIJKE ARTIEST. ZIJN

LAIDBACK STIJL EN EERLIJKE TEKSTEN DOEN

DENKEN AAN ARTIESTEN ALS MAC MILLER, J. COLE EN FELLY, EN MAKEN HEM TOT EEN

FRISSE STEM IN DE BELGISCHE HIPHOPSCENE.

OP WOENSDAG 11 JUNI STAAT HIJ OP HET

PODIUM IN SNUFFEL. EEN UITGELEZEN

MOMENT VOOR EEN GESPREK OVER MUZIEK, GROEI EN DROMEN.

Je hebt al 36 nummers uitgebracht als onafhankelĳke artiest. Hoe ben je aan dit avontuur begonnen?

Jari: “Klopt! Als kind was ik al op jonge leeftĳd gefascineerd door muziek. Zo speelde ik eerst piano, later ook drums en nog wat later ook gitaar. Als puber luisterde ik voornamelĳk naar rockbands: Foo Fighters, U2, Queens Of The Stone Age, Nirvana, Rise Against, Red Hot Chili Peppers, The Black Keys, etc.

Vandaag de dag speel ik enkel nog gitaar en hou ik me voornamelĳk bezig met rappen en lyrics schrĳven. Ik schreef mĳn eerste nummer toen ik in 2016 op reis was met m’n ouders en een willekeurige instrumental beat opzocht via YouTube. Sindsdien ben ik obsessed door hiphop en wat later ben ik dan ook zelf beginnen teksten schrĳven. Mĳn kamer had een raam waardoor ik op het dakterras kon, toen mĳn ouders nog niet wisten dat ik rookte, ging ik daar zitten om stiekem sigaretten te roken en teksten te schrĳven. Vandaar de naam Rooftop J, de J is een referentie naar mĳn voornaam.”

Wat heeft je ertoe gebracht om in het Engels te rappen, terwĳl je uit Brugge komt?

“Mĳn favoriete (Hip-Hop)muziek is Engelstalig. Ik heb het gevoel dat ik me beter kan uitdrukken in het Engels dan in het Nederlands. Amerikaanse cultuur heeft ook een grote invloed gehad op me toen ik als kind opgroeide in België. Zo keek ik bĳna enkel Engelstalige series en ﬁlms en luisterde alleen maar naar Engelstalige muziek.”

Je werkt vaak samen met producer Yung Offender. Hoe zĳn jullie elkaar tegengekomen, en wat maakt jullie samenwerking zo sterk?

“Ward en ik kennen elkaar oorspronkelĳk van tennisclub ‘T.C. Orscamp’ in Oostkamp. We waren er als kind allebei lid en onze ouders kenden elkaar ook. Wat later werden we nog closer door gemeenschappelĳke vrienden en zagen we elkaar

ook buiten de tennisclub. Ward is oorspronkelĳk begonnen als house-dj voor hĳ de switch maakte naar hiphop. Al snel bleek dat we heel goed overeenkwamen en een gezamenlĳke visie hadden over de muziek die we wilden maken. Als je muziek met iemand maakt, is het belangrĳk dat je 100 procent jezelf kan zĳn, dat er een ontspannen en open sfeer hangt en dat er een bepaalde chemie is, en dat was bĳ ons absoluut het geval. Op 31 oktober 2025 is het exact zeven jaar geleden dat Ward en ik onze eerste song ‘Momma Told Me’ uitbrachten. Het begin van een heel goede vriendschap en vruchtbare muzikale samenwerking. Love you brother!

Wat onze samenwerking zo sterk maakt, is het feit dat we allebei gewoon students of the game zĳn. We houden van Hiphop en doen er altĳd alles aan om onszelf te pushen en betere muziek te maken.”

Zĳn er bepaalde thema's die je altĳd probeert te verwerken in je muziek?

“Ik probeer voornamelĳk om inspiratie te halen uit het dagelĳkse leven, maar ik kan ook gewoon pure ﬁctie schrĳven. Ik probeer me niet vast te houden aan een bepaalde regel. De regel is dat er geen regels zĳn!

Maar ik leg mezelf zeker ook wel bloot in mĳn teksten. Zo zĳn liefde, familie en vriendschap thema’s die vaak terugkomen. Ik heb ook de neiging om een nummer te schrĳven nadat ik een bĳzondere reis heb gedaan of als er bĳzondere dingen gebeuren in mĳn persoonlĳke leven.”

Wat vind je belangrĳker: de boodschap van een song, of het gevoel en de vibe die het overbrengt?

“Goede vraag! Voor mĳ persoonlĳk zĳn het gevoel en de vibe belangrĳker. Als mensen die zelf geen muziek maken een nummer luisteren, en ze vinden de beat en vibe al niet goed, is de kans groot dat ze zelfs niet eens naar de tekst zullen

luisteren. Ik kan biased zĳn omdat ik natuurlĳk zelf muziek maak, maar de vibe is het hart van een nummer, en als die al niet goed zit, doet het er eigenlĳk weinig toe wat je in je teksten allemaal vertelt.”

Meer dan een miljoen streams als onafhankelĳke artiest — had je dat ooit verwacht toen je begon?

“In geen duizend jaar (lacht). Ik ben heel dankbaar voor de positie waarin ik me momenteel bevind maar op hetzelfde moment ben ik nog niet 100 procent tevreden van waar ik op dit moment sta. Ik heb grote ambities en dromen en zal er alles aan doen om deze waar te maken, maar als het iets langer duurt of als ik het gevoel heb dat ik het plafond heb bereikt, kan dit best wel frustrerend zĳn. Het belangrĳkste is om consistent te zĳn, altĳd te blĳven bĳleren en me vooral te amuseren.

‘It’s not about the destination, it’s about the journey’!”

Merk je dat er meer ruimte komt voor hiphop in West-Vlaanderen?

“Dat begint stilaan te komen, ja! Maar ik vind dat er zeker nog veel meer mogelĳkheden mogen komen, en daarom niet enkel voor Hiphop. Als (opkomende) artiest is het niet evident om veel speelkansen te krĳgen en daar kan zeker nog meer op worden ingezet. Dan denk ik bĳvoorbeeld aan residenties in cultuurhuizen of muziekcentra die artiesten nog meer gaan ondersteunen.”

Op 11 juni sta je in Snuffel in Brugge. Wat kunnen we verwachten van je live show daar?

“Yes, klopt! Jullie mogen een energieke set verwachten waarin we heel veel unreleased muziek gaan brengen. Ik kan jullie ook al verklappen dat ik volop bezig ben aan mĳn debuutalbum, dat in het najaar zal uitkomen. Wie weet speel ik een paar nummers die op het album gaan komen voor de eerste keer live in eigen stad!”

WAT ONZE SAMENWERKING

ZO STERK MAAKT, IS HET

FEIT DAT WE ALLEBEI GEWOON STUDENTS OF THE GAME ZIJN.

Wat is je ultieme droom als artiest?

“Om voltĳds muziek te kunnen maken, op tour te gaan en grote festivals te spelen. Ik droom al van kinds af aan om op Rock Werchter en Pukkelpop te spelen dus dit zou echt wel bucket list type sh*t zĳn als ik dit kan waarmaken. En eenmaal we dat gedaan hebben in België, verder gaan om Europa en wie weet ook de US te veroveren!

Ook tv-werk is iets wat ik mezelf zie doen. Ik ben iemand die geboren is om anderen te entertainen dus ook dit kan een logische piste zĳn. Ik heb beloofd aan mezelf en aan mĳn familie dat ik ooit zal meedoen aan ‘De Slimste Mens Ter Wereld’ en ik ben niet van plan om die belofte te breken.”

Heb je plannen om in de toekomst te tekenen bĳ een label, of blĳf je liever onafhankelĳk?

“Ik hou mĳn opties open! Als er een aanbod komt dat ik niet kan weigeren, bestaat de kans zeker dat ik ga samenwerken met een label. Langs de andere kant heb je vandaag de dag ook geen label meer nodig om het te kunnen maken in de muziekwereld. Het draait allemaal rond leverage hebben en in een positie te zitten om te kunnen onderhandelen. Als Sony of Universal dit lezen; jullie mogen me altĳd contacteren, ik hou van labels! (lacht)”

ROOFTOPJMUSIC SNUFFELHOSTEL

CIRQUE PLUS

DEZE ZOMER JOUW ULTIEME HANGPLEK IS (ZELFS ALS JE DENKT DAT JE NIET VAN CIRCUS HOUDT)

CIRQUE PLUS? DAT IS DRIE DAGEN VERTIER EN PLEZIER, STUNTS EN SHOW, ACROBATIE EN CLOWNERIE IN DE ALLERMOOISTE TUIN VAN BRUGGE. HET CIRCUSFESTIVAL STAAT (NOG!) NIET BEKEND ALS HOTSPOT VOOR JONGEREN, MAAR GELOOF ONS, DAT IS HET WEL. HIER ZIJN DRIE REDENEN OM JE TE LATEN BETOVEREN DOOR DE MAGIE VAN HET GROOTSEMINARIE.

I NIET ENKEL CIRCUSFESTIVAL, MAAR OOK

DE MOOISTE ZOMERBAR VAN BRUGGE

... slechts drie dagen toegankelĳk voor publiek!

Enkel voor Cirque Plus ruilen de grazende koeien hun plekje met aan trapeze bungelende artiesten en nieuwsgierige bezoekers. Naar jaarlĳkse gewoonte verzamelt het team van Cirque Plus zich, gewapend met schop en kruiwagen, voor de leukste teamactiviteit: het ‘koeienstrontscheppen’. De zonovergoten tuin van het Grootseminarie wordt zo op korte tĳd getransformeerd tot een wonderlĳk mooie plek mét verfrissende bar. Lokale biertjes en kleurrĳke sapjes sieren de méga betaalbare drankkaart. Ook vegan burgers, patatas bravas, loaded nacho’s, bitterballen en samosa’s van Terra Cooking staan hier op het menu. Meer nood aan een snack? They got you, met verfrissende ĳsjes, feestelĳke wafels en zoet fruit. Laat je leiden door de lichtjes en verken het betoverende terrein!

II. NIEUW DIT JAAR: GRATIS

AVONDPROGRAMMA VOL GLITTER

De zonsondergang op Cirque Plus krĳgt dit jaar een extra gouden randje, want programmatoren Els en Tim zorgden voor een zwoel avondaanbod. Vrĳdag zit vol verrassingen met muziek, circus en… onverwachte relatietherapie door de Flamingo Sisters. Op zaterdag strooien Kelly en Dolly met glitter, brutale blikken en burleske bravoure. Blĳf op zondag nog even hangen, want wie weet eindigt de laatste avond wel in een spetterend feestje. Het olĳke trio De Cowboys geeft plankgas met hun artistieke fratsen en belooft alles uit de kast te halen!

Heb je de smaak van circus helemaal te pakken? Blĳf dan plakken voor de hilarische én angstaanjagende voorstelling van MDR over een onwaarschĳnlĳke misdaad, een verdacht proces en een absurde straf. Pas op: deze voorstelling zou het verlangen kunnen opwekken om te sterven van het lachen... De voorstelling is betalend, maar jongeren onder de 26 jaar betalen hier het voordelige tarief van 8 euro.

III. CIRQUE NUMÉRIQUE GEEFT JONGE

ARTIESTEN EEN PODIUM

Startende circusartiesten hebben vaak nog geen volledige voorstelling klaar, maar zĳn volop aan het creëren en experimenteren. Onder de noemer Cirque Numerique krĳgen zĳ toch een eigen podium op Cirque Plus. Van luchtacrobatie tot clownerie en van contortionisme (oftewel: slangenmens) tot jongleren met je voeten... Hier krĳgt jong circusgeweld de kans om kennis te maken met het publiek door een kort, afgewerkt circusnummer te tonen.

Nog steeds niet overtuigd? Geen nood, want er is nog zoveel meer te ontdekken op Cirque Plus: tientallen gratis voorstellingen, interactieve installaties, wervelende workshops en adembenemende animatie. Haal je zonnecrème boven en stap door de poort van het Grootseminarie!

25, 26 EN 27 JULI IN HET GROOTSEMINARIE

CIRQUEPLUS.BE

TEKST: LUKA FRANCK

ERGENS TUSSEN DE VELDEN VAN

DE BRUGSE BUITENSTAD STAAT EEN

HUISJE WAAR MUZIEK DAGELIJKS

DOOR DE MUREN KLINKT. IK WORD ER VERWELKOMD MET GITAARKLANKEN EN EEN GLIMLACH. WANNEER ARTHUR DE VOORDEUR OPENT, MET ZIJN GITAAR

NOG ROND ZIJN NEK, STAP IK BINNEN IN DE WONDERLIJKE WERELD VAN

DE NIEUWE BAND KLUTTER. VOLGENS

FRONTMAN ARTHUR LANGBEEN

IS HET EEN UIT DE HAND GELOPEN

SOLOPROJECT, MAAR IEDEREEN DIE

ER WAS TIJDENS HUN EERSTE SHOW

OP HYPERLAB, WEET DAT DAT EEN UNDERSTATEMENT IS.

Wat is Klutter en hoe is het begonnen?

Arthur: “Klutter ontstond eigenlĳk als een uit de hand gelopen soloproject. Tĳdens mĳn Erasmus in Barcelona, zo’n drie à vier jaar geleden, ben ik meer gaan schrĳven. Met geld van mĳn Erasmusbeurs kocht ik een gitaar, en dat jaar werd een intens moment van zelfontdekking. Ik begon ook poëzie te schrĳven, waaruit later een aantal nummers ontstonden onder de naam Longleg, mĳn toenmalige soloproject - al heb ik dat materiaal nooit echt live gebracht. De eerste echte live-ervaring kwam er toen een vriendin, Janice, me vroeg om op een expo in Gent te spelen. Voor die gelegenheid stelde ik een klein groepje samen: Tibo Nassel op bas, Arno Vanhoutte op gitaar, ikzelf op gitaar en zang, met een eenvoudige drumcomputer erbĳ. Alles was nog heel basic, maar zo is Klutter eigenlĳk begonnen. Wat Klutter precies is, weet ik nog steeds niet helemaal. Ik schrĳf nummers, en wat eruit komt, dat is dan Klutter denk ik.”

De band zoals die er nu staat bestaat uit Jelle Vos op gitaar, Maarten Derous op bas, Matthias Grymonprez op drums, Tibo Nassel op gitaar en Arthur zelf als frontman.

Wat voor muziek maak je met Klutter?

“De nummers die ik met Klutter breng, voelen aan als dagboekverhalen in een mix van new wave, postpunk en hardcore punk. Ze zĳn vaak donker van toon en komen voort uit persoonlĳke ervaringen, zoals een periode waarin ik alleen woonde en vastzat in een eentonig ritme van werken en thuiskomen. Thema’s als je alleen voelen, kritiek op de maatschappĳ of verstrikt raken in een sleur keren regelmatig terug. Veel nummers starten vanuit een sombere insteek, waarin ik benoem wat er misloopt, maar gaandeweg zit er vaak een wending in. Dan volgt er iets hoopvollers, iets wat beter kan. Een soort moment van zelﬁnzicht, bĳna als zelfhulp. Opmerkelĳk is dat de muziek zelf meestal opgewekt klinkt. Dat contrast tussen lichte melodieën en zware teksten werkt voor mĳ. Het biedt een vorm van catharsis: door de songs live te brengen, kan ik die gevoelens verwerken en loslaten.”

Wat doet dat met jou, je muziek live brengen?

“Live spelen is het zotste wat er is. Vroeger haalde ik mĳn kick uit skaten, dat gaf al een stevige adrenalinerush, maar optreden gaat daar nog eens tien keer over. Het is super intens, maar tegelĳk voelt het enorm bevrĳdend. Hoewel ik vrĳ introvert ben en mezelf nooit echt als frontman zag, voel ik me op het podium helemaal mezelf. Vroeger focuste ik vooral op de sound, maar sinds ik zelf schrĳf, zĳn teksten veel belangrĳker geworden. Live willen we die intensiteit en rauwheid overbrengen. We zĳn nog volop aan het groeien als band, maar het doel blĳft: muziek maken waar mensen vanzelf op bewegen en van genieten.” 36

“LIVE SPELEN IS HET ZOTSTE WAT ER IS. HET IS SUPER INTENS, MAAR TEGELIJK

VOELT HET ENORM

BEVRIJDEND.”

Hoe verloopt het creatieve proces bĳ jou?

“Voor de vorige EP heb ik bĳna alles zelf gedaan.

Ik ben daar zeker geen expert in, maar dat is net het mooie aan de DIY-mentaliteit die uit de punk komt: gewoon beginnen, doen wat je kunt, en als het hier en daar wat brak klinkt, dan is dat maar zo. Het hoeft niet perfect te zĳn om echt te zĳn. Ik haal inspiratie uit van alles. Ik ga vaak naar optredens en laat me daardoor inspireren, maar zelfs uit genres zoals techno kan ik dingen halen die me op ideeën brengen.”

Welke rol speelt Brugge als thuisbasis in jouw muziek?

“De stad zelf beïnvloedt de inhoud van mĳn muziek niet per se rechtstreeks, maar wat wél opvallend is, is hoeveel muzikaal talent er hier rondloopt. Daardoor had ik van bĳ het begin meteen mensen om samen mee te spelen, en dat is echt waardevol.”

Vanwaar komt de naam Klutter?

“Veel mensen denken spontaan aan het WestVlaamse woord 'klutters', als in wisselgeld, maar het verwĳst eigenlĳk eerder naar het Engelse clutter — rommel, chaos. Ik hou van dat beeld: dat je in de chaos toch een soort geheel of warmte kunt vinden. Dat is wat Klutter voor mĳ betekent. Die dubbele betekenis, zowel Engels als West-Vlaams, maakt het extra boeiend.”

Hoe zie je de toekomst van Klutter?

“Ik hoop vooral dat we nog veel mogen spelen. Het dagelĳkse werkleven en die monotone sleur kunnen mentaal zwaar wegen, en live spelen is een van de weinige dingen die mĳ daar echt uit trekken. Het geeft me zuurstof. In Brugge

is er soms een tekort aan gitaarmuziek, en wĳ proberen dat gat een beetje op te vullen. Ik kĳk ernaar uit om samen te groeien als band, om te ontdekken wat Klutter nog allemaal kan worden. Ik schrĳf trouwens geen muziek met de bedoeling om bekend te worden. Wat ik maak, komt gewoon recht uit mĳ. Het is wat erin zit, en dat moet eruit.”

KLUTTER SPEELT OP 3/6 HET

VOORPROGRAMMA VOOR CLAMM IN CACTUS CLUB.

KLUTTER98

JULY 11, 12 & 13TH 2025 BRUGGE, MINNEWATERPARK

NAAM: Jerome Calcoen

LEEFTIJD: 12 jaar

JEROME.CALCOEN

NEXT GEN

HOE BEN JE BEGONNEN MET SKATEN?

“Ik kreeg van mĳn meter een klein skateboard toen ik twee jaar was, dat was nog niet zo'n goed board, maar ik leerde er wel meer rĳden en ben zo verder geevolueerd.”

WAT VIND JE ER HET LEUKSTE AAN?

“Plezier maken met je vrienden, samen chillen.”

FAVORIETE TRICK?

“De Frontside Bluntslide, dat is over de rail met je tail springen.”

SKATE JE LIEVER OP STRAAT, IN EEN PARK OF IN EEN BOWL?

“Ik vind de afwisseling leuk, maar in een bowl is mĳn minst favoriete.”

HEB JE WEL EENS MEEGEDAAN AAN

EEN WEDSTRIJD?

“Ja, ik deed onlangs nog mee aan een wedstrĳd in het buitenland, in Biarritz, en er komt er binnenkort nog eentje aan in Roeselare.”

WELKE MERKEN OF SKATERS

INSPIREREN JOUW STIJL?

“Mĳn idool is Filipe Mota, hĳ komt uit Brazilië. En mĳn droomsponsor is Primitive, ook Mota skate daarmee.”

SKATE JE VAAK ALLEEN OF MET VRIENDEN?

“Als ik de vrĳdag ga skaten, ben ik er meestal alleen, maar ik vind het wel leuker om af te spreken met vrienden.”

IS ER EEN GOEDE COMMUNITY IN JOUW BUURT?

“Ja, ik skate vaak in het indoor park Beastwood, maar als het mooi weer is buiten, ga ik naar het skatepark aan Tempelhof.”

STEL: JE MAG ÉÉN PLEK IN DE WERELD

KIEZEN OM TE SKATEN, WAAR ZOU JE

HEEN GAAN?

“Met mĳn vrienden zou ik graag eens naar Woodward skatepark in California gaan, maar ook een trip naar Barcelona lĳkt me heel leuk.”

FEEST IN

HET EERSTE FEESTJE VAN DE ZOMER

MAG JE NIET MISSEN: FEEST IN ’T PARK IS AL AAN ZIJN 34STE EDITIE TOE EN NOG STEEDS GRATIS! REDEN TE MEER OM AF TE ZAKKEN NAAR HET

MINNEWATERPARK OP 28 JUNI. HET

FESTIVAL START DIT JAAR AL VANAF

12.00 UUR DUS JE KAN EXTRA LANG

GENIETEN VAN DE WERELDKEUKEN EN HET ZOMERTERRAS. OOK DE COCKTAILBAR MET WERELDSE COCKTAILS EN MOCKTAILS IS THE PLACE TO BE WIJ GINGEN IN GESPREK MET MIRA VANDAMME, KLIMAATCOACH, OVER HOE WE ZELF HET VERSCHIL KUNNEN MAKEN.

TEKST: GEERTRUI CARPENTIER BEELD: ESTHER MASSCHELEYN

’T PARK

Wat kan je dit jaar beleven op Feest in ‘t Park?

Mira: “We focussen dit jaar op klimaatactie (SDG 13, als je het graag met een nummertje erbĳ hebt). Er zĳn workshops, animaties, en leuke activiteiten die allemaal op een speelse manier met dat thema bezig zĳn. Je kan bĳvoorbeeld naar een silent disco waar je verhalen hoort van kinderen, dromers en doeners. Of met Kaplablokken bouwen aan de toekomst. En Steven Vroman, aka Low Impact Man, komt ook langs met een eco-comedyshow — hĳ probeert met humor de wereld te redden. Benieuwd of dat lukt.

Op de wereldmarkt ontdek je allerlei organisaties - van de grote namen zoals Amnesty, UNICEF, Greenpeace tot kleinere vzw’s die keihard werken aan duurzame projecten. En als je zelf nog wat speelsheid in je hebt (of gewoon zin om rond te ravotten): leef je uit in de WereldAvonturenWeide.”

Je werkt als klimaatcoach voor Stad Brugge, wat is dat juist?

“Als klimaatcoach probeer ik niet te overtuigen met grote theorieën, maar eerder door te luisteren. Ik ontmoet mensen in hun eigen leefwereld en vertrek vanuit wat hen echt bezighoudt — zelfs als dat op het eerste gezicht niks met klimaat te maken heeft.

Soms begint het heel simpel. Iemand vertelt me dat ze het belangrĳk vinden dat hun kinderen veilig op straat kunnen spelen. Dan hebben we het over verkeersveiligheid, en voor je het weet zĳn we samen aan het nadenken over meer groen, minder auto’s in de straat, plekken waar mensen elkaar kunnen ontmoeten. Uiteindelĳk zĳn we bezig met klimaatvriendelĳke ingrepen die vertrekken vanuit iets wat die persoon écht raakt.

Voor mĳ gaat het om dat kantelpunt: het moment waarop iemand voelt dat hun persoonlĳke wens ook deel kan uitmaken van iets groters. Dat het niet óf het klimaat, óf je eigen leven is, maar dat het elkaar net kan versterken. En dan wordt het pas echt leuk: als mensen niet alleen anders gaan denken, maar ook zelf dingen in gang zetten. Ik probeer steeds zo veel mogelĳk leeftĳden te betrekken en natuurlĳk ook jongeren. Die durven tenminste nog dromen luidop!”

Waarmee kunnen jongeren het verschil maken voor het klimaat?

“We willen jongeren tĳdens Feest in ‘t Park uitdagen om hun ideeën te delen, zoals ‘Wat zou jĳ doen met € 10.000 voor een klimaatactie in je buurt?’. Maar ook met kleine ingrepen zoals biovoeding kopen, recycling en upcycling van kledĳ, zoveel mogelĳk verplaatsingen met de ﬁets of het openbaar vervoer doen, ... We willen vooral de focus leggen op hoe je met kleine handelingen al iets kan bĳdragen zonder al te belerend te zĳn.

Zin om zelf de handen uit de mouwen te steken?

Feest in ‘t Park is al aan haar 34ste editie toe. Het festival kan rekenen op een trouwe poule van vrĳwilligers maar jongeren zĳn zeker welkom om het team te versterken. Ook achter de schermen is het een fĳn festival om voor te werken en de ambiance van dichtbĳ mee te maken.”

Je kan nu ook ‘Slingeren’ naar het festival? “Grotere concertzalen zoals de Ancienne Belgique en festivals zoals Tomorrowland werken daar al langer mee, maar in Brugge zĳn we het eerste festival dat de carpooltool ‘Slinger’ gebruikt. Je kan via het systeem zelf ritten aanbieden of meerĳden met iemand anders vanuit andere steden.”

Waar kĳk jĳ het meest naar uit?

“We roepen iedereen op om samen te zingen tĳdens Sing for the Climate. En eerlĳk gezegd gaat het voor mĳ niet alleen om het klimaat, maar ook tegen het onrecht dat overal ter wereld aan het toenemen is. Voor mĳ hangt het allemaal samen. De wereld lĳkt soms uit elkaar te vallen, en juist daarom is het zo belangrĳk dat we samenkomen, onze stem laten horen, en voelen dat we niet alleen zĳn. Samen zingen, roepen, het zeggen!

Dat kan ongelooﬂĳk veel deugd doen. We hebben elkaar nodig, nu meer dan ooit. Soms beseffen we dat pas als we samenkomen.

Ik kĳk natuurlĳk ook uit naar het muziekprogramma. De namen zĳn mĳ minder bekend maar van Sidi Wacho krĳg ik het nu al warm. Ze mixen oosterse klanken met cumbia, heerlĳk toch? En Zap Mama moet je toch eens gezien hebben in je leven! Eindigen doen we met onze vaste waarde TEAM DAMP. Ze zullen ongetwĳfeld voor ambiance zorgen, de tent was vorig jaar net niet gesloopt.”

FEESTINTPARK.BE

28 juni vanaf

12.00 uur

Brugge

Minnewaterpark

ingang via Bargeplein

feestintpark.be gratis mondiaal festival

19:00 / 21:00 / 23:00

12:00—17:00 Ambrassband 12:00—20:00 Wereldkeuken Zomerterras 16:00 Adja 18:00 The Fat Bastard Gang Band Team Damp

20:00 Zap Mama

22:00 Sidi Wacho Sing for the Climate 13:00 WereldAvonturenWeide 14:00—20:00 14:00—18:00 Wereldmarkt Klimaatstreken

SOUND CAST

SOUND

OCÉANE (25) IS AL DRIE JAAR EEN ENTHOUSIASTE KRACHT

BINNEN SOUNDCAST, HET JONGERENPLATFORM VAN HET CONCERTGEBOUW. HAAR LIEFDE VOOR CULTUUR IN BRUGGE REIKT VERDER DAN DAT, MET EEN JOB BIJ BRUGGE PLUS. VIA HAAR BROER ROLDE ZE IN HET SOUNDCAST-AVONTUUR TIJDENS DECEMBER DANCE EN WAS METEEN VERKOCHT. EN DAN HEB JE WARRE (18), FILM- EN FOTOGRAFIETALENT DAT VIA EEN OMWEG ZIJN PLEK VOND BIJ SOUNDCAST, MET EEN ENERGIE DIE DOET VERMOEDEN DAT ZIJN DAGEN MEER UREN TELLEN DAN DIE VAN DE MEESTEN EN REEDS PROJECTEN ZOALS KIND OFBRUGES OP ZIJN NAAM HEEFT STAAN. SAMEN MET DE ANDERE SOUNDCASTERS HEBBEN ZE DE NIEUWE 7X7 SAMENGESTELD EN WIJ GINGEN HEN EENS AAN DE TAND

VOELEN MET - HOE TOEPASSELIJK - ZEVEN VRAGEN. 7x7; zeven avonden bieden zeven keer een totaal verschillend aanbod. De nieuwe 7x7 kan je op z'n minst eclectisch noemen. Waarom pakken jullie hiermee uit en hoe stellen jullie die samen?

Océane: “Soundcast selecteert zeven voorstellingen uit het programma van 2025/26 die echt zo hard de moeite worden en waar je (jonger dan 26 jaar) voor slechts 7 euro naartoe kunt. Dat is echt een spotprĳs, want dat zĳn eigenlĳk twee pintjes en een zak chips!”

Warre: “De selectie van die zeven voorstellingen bepalen we in een overleg met de artistieke directeur Alexander. Hĳ komt het programma toelichten, we bekĳken wat beeldmateriaal en dan gaan we stemmen. Het is niet zo makkelĳk om een goeie balans te vinden tussen muziek en dans maar we hebben een toffe mix gevonden. Soms vloeien die ook samen, zoals in de dansvoorstelling 'Romeo + Julia' van Opera Ballet Vlaanderen.”

Océane: “We zĳn eigenlĳk echt enthousiast, want het is volgens mĳ de eerste keer dat ons eerste voorstel meteen goedgekeurd werd! Hoera!”

Jullie kiezen dus boeiende voorstellingen uit voor leeftĳdsgenoten, maar wat doen jullie dan tĳdens het seizoen?

Océane: “Als Soundcaster zĳn we meer dan alleen maar toeschouwers. Wĳ proberen vooral

in beeld te brengen wat er gebeurt tĳdens die voorstellingen, maar ook een blik achter de schermen te werpen.”

Warre: “Voor de eerste 7x7-voorstelling van dit seizoen, Skatepark, heb ik ook foto's gemaakt tĳdens de audities in Beastwood en die werden tentoongesteld in de Expobox in het Concertgebouw. Ik had ook hele mooie foto’s gemaakt met mĳn drone maar ik ben ze vergeten aan te leveren. Mĳn eigen schuld (lacht) Een foto-expositie opzetten voor nieuw publiek, dat is dus ook content maken. Ik hoop dit voor de nieuwe 7x7-voorstelling Corps extrêmes ook te doen. Deze is van een vergelĳkbaar kaliber: dansers klimmen op een gigantische klimmuur en slacklinen op serieuze hoogte. Dat wordt echt spectaculair.”

Océane: “Dat maakt het zo leuk: je ziet een waanzinnige voorstelling, en daarnaast mag je de choreograaf of muzikant interviewen die het allemaal bedacht heeft of een opwarming bĳwonen. Hoe cool is dat? Door de voorstellingen in beeld te brengen, hopen we natuurlĳk dat mensen die tips oppikken en gewoon zelf eens langskomen. We focussen dus echt op de 'behind the scenes', de sfeer die er hangt, en afhankelĳk van onze eigen interesses creëren we daar content over.”

“DOOR DE VOORSTELLINGEN IN BEELD TE BRENGEN, HOPEN WE NATUURLIJK DAT MENSEN DIE TIPS OPPIKKEN EN GEWOON ZELF EENS LANGSKOMEN.”

In 25/26 luidt het seizoensthema 'toujours l'amour', wat ongetwĳfeld tot de verbeelding spreekt en als een rode draad door de programmatie weeft. Hoe heeft het seizoensthema jullie geïnspireerd?

Océane: “Dat thema is inderdaad veelomvattender dan alleen onze 7x7-selectie. Als queer persoon vind ik het heel belangrĳk dat kunst en cultuur ook een extra betekenislaag hebben. De voorstellingen gaan niet alleen over de traditionele liefde tussen man en vrouw, maar ook tussen mensen van hetzelfde gender, tussen (groot)ouders en kinderen, maar pakweg ook voor erfgoed! Zo is de dansvoorstelling Badke(remix) een ode aan de Palestĳnse volksdans. Het seizoensthema nodigt uit om artiesten dieper te bevragen over een onderwerp dat iederéén interesseert. Kennen jullie trouwens al seizoensdenker Fleur Pierets?

Haar videoperformance 562 is een opsomming van de 562 vragen die ze in de afgelopen jaren kreeg als lesbische vrouw. Vragen die gaan van ‘Weet je het zeker?’ en ‘Hoe kunnen je ouders nog trots op je zĳn?’ tot ‘Je weet toch dat je naar de hel gaat?’. Daar kĳk ik echt naar uit en dat is weer iets helemaal anders dan onze 7x7.”

Kan je ons enkele wist-je-datjes meegeven over het nieuwe seizoen?

Océane: “Jazeker! De meest populaire evenementen van het Concertgebouw zĳn wellicht December Dance en Iedereen Klassiek. Maar Têtes-à-têtes is ook een heel leuk festival

omdat dit heel intiem aanvoelt en we ’s avonds een pop-up bar hebben met zicht op Brugge. Dat is echt een must-do!

We hebben dit jaar ook toffe postkaartjes van onze 7x7 die je kunt geven aan vrienden met wie je graag naar het Concertgebouw wil komen. Je kunt ze dan ondertekenen met je naam en een hartje erbĳ, helemaal in de sfeer van het seizoensthema.”

Warre: “O ja! Dat is ook nog een wist-je-datje: er is nu ook een open call voor nieuwe Soundcasters.”

Dat sluit meteen aan bĳ de volgende vraag: Hoe kan je Soundcaster worden en wat moet je ervoor doen?

Warre: “Je hoeft eigenlĳk niets te kennen van (klassieke) muziek of dans. Het enige wat telt is dat je gepassioneerd en gemotiveerd bent om voorstellingen te ontdekken en er content over te maken. En niet onbelangrĳk: we zĳn echt een toffe groep. Voor alle info kun je terecht op concertgebouw.be/soundcast.”

Op welke manier kunnen we op de hoogte blĳven van de content die jullie maken?

Océane: “Op onze Instagrampagina kan je alles volgen. Dit wordt vaak ook gedeeld via het Concertgebouw en onze eigen accounts. We zĳn soms ook actief op TikTok, maar niemand van ons focust zich daar echt op. Dus als er iemand is die ons TikTok-account onder handen wil nemen: heel graag!”

7 voorstellingen voor jongeren voor amper € 7

geselecteerd door Soundcast

Tot slot: kunnen we, naast jullie, nog jong volk spotten in het Concertgebouw?

Warre: “Het valt op dat hier veel enthousiaste leerkrachten naar een concert komen met een groep studenten, maar volgens ons denken leeftĳdsgenoten nog te weinig aan het Concertgebouw als het gaat om een avondje uit.”

Océane: “Nochtans is die 7x7 de ideale manier om eens uit te gaan voor geen geld. Ik zeg het: twee pintjes en een zak chips! En bĳ alle andere voorstellingen krĳg je ook nog eens 50% korting als je jonger bent dan 26 en 35% korting als je jonger bent dan 35 jaar. Tja, meer reclame kunnen we niet maken, hé. Kom maar af!”

SOUNDCASTBRUGGE

TEKST: SOUNDCAST

Een dromerig muzikaal liefdesverhaal, dans met duizelingwekkende acrobatie, een hemels kerstconce , een a istieke blind date waar de vonkjes vanaf spa en, een trio van klinkende symfonische klassiekers, Romeo & Julia revisited en een zalige barokpa y.

Jonger dan 26 jaar? Dan geniet je van 50% ko ing op alle andere voorstellingen.

LEESCLUBBING @HOME

Dankzĳ de Openbare Bibliotheek Brugge kan je makkelĳk zelf een leesclub opstarten. In december 2023 lanceerde de bib hun project “Leesclubbing”. We hadden er toen uitgebreid aandacht voor in ons magazine. Nog even kort opfrissen wat het inhoudt: in Hoofdbibliotheek Biekorf kan je onder de noemer “Leesclubbing” een totebag lenen. In die hippe zak vind je vĳf exemplaren van hetzelfde boek. Je verdeelt de exemplaren binnen je vriendenkring en iedereen leest hetzelfde boek. Daarna spreek je af om het boek te bespreken. In de totebag zit een lĳst met vragen die de discussie over het

boek op gang kan helpen. Na de bespreking breng je je totebag met alle boeken en vragenﬁches terug naar de bib.

Vandaag kan je nog steeds zo’n totebag lenen in Hoofdbibliotheek Biekorf. Vraag ernaar aan de literatuurbalie. Al doe je dat voortaan wel onder de noemer Leesclubbing@HOME. Aan het concept is niks veranderd, de titels van de boeken die in de totebags zitten veranderen wel op 18 juni. Vanaf dan kan je met je vrienden, collega’s, kennissen supermakkelĳk een leesclub organiseren rond deze boeken:

DEZE BOEKEN

ZIJN NIEUW IN HET AANBOD:

WOLF VAN LARA TAVEIRNE

Dé Brugse bestseller van 2024. Het boek waarin

Lara Taveirne het heeft over wat er met haar jongste broer Wolf gebeurde.

DIUS VAN STEFAN HERTMANS

De zoveelste parel van een van Vlaanderens grootste schrĳvers. Na Oorlog en terpentĳn en De bekeerlinge schreef Hertmans met Dius alweer een topboek.

OROPPA VAN SAFAE EL KHANNOUSSI

Deze jongste winnaar van de Libris Literatuurprĳs neemt je mee op een tocht langs kelders vol wietwalmen en verhalen die je hoofd doen tollen.

DE CAMINO VAN ANYA NIEWIERRA

Een adembenemend spannende thriller waarin een weduwe een pelgrimstocht loopt om duidelĳkheid te zoeken over de plotselinge zelfmoord van haar man, een voormalige vluchteling uit Bosnië.

EN DEZE BOEKEN KAN JE NOG

STEEDS LENEN IN EEN

TOTEBAG:

DUIZEND OGEN VAN SAMANTA SCHWEBLIN

Een dystopisch boek waarin in een niet nader bepaalde nabĳe toekomst veel mensen een 'kentuki' bezitten: een apparaat met het uiterlĳk van een aaibaai dier, maar met binnenin een camera die de beelden doorstuurt naar een onbekende gebruiker elders op de wereld…

MIJN ZUSJE, DE SERIEMOORDENAAR VAN

OYINKAN BRAITHWAITE

De Nigeriaanse Koredes helpt haar jongere zus Ayoola bĳ het wegwerken van de lichamen van de mannen die Ayoola vermoordt. Dan blĳkt Ayoola’s volgende slachtoffer een man op wie Koredes een oogje heeft.

CONFRONTATIES VAN SIMONE ATANGANA BEKONE

Een Young Adult met serieuze weerhaken.

TROFEE VAN GAEA SCHOETERS

Gaea Schoeters is ondertussen een gevestigde waarde als het gaat over boeken met maatschappelĳke weerklank. Trofee was wat dat betreft haar doorbraakroman.

AFROLIT VAN SULAIMAN ADDONIA

Dalilla Hermans werkte mee aan de samenstelling van dit boek.

CARWASH VAN CHRISTOPHE VEKEMAN

Pageturner van Vekeman, met humor.

Leesclubbing@KORF: het alternatief voor Leesclubbing@HOME

Zelf ben je zot van boeken, maar je vrienden, collega’s, kennissen,… zĳn niet onmiddellĳk grote lezers? Ook voor wie in die situatie zit, heeft de bib met Leesclubbing@KORF een oplossing.

Het concept is hetzelfde als bĳ Leesclubbing@HOME. De bib selecteert enkele titels en voorziet per titel vĳf exemplaren en vragenﬁches. Het verschil zit in het nagesprek waarvan de datum en de locatie (KORF in de Naaldenstraat) bĳ Leesclubbing@KORF op voorhand vastliggen en het feit dat je de andere deelnemers niet kent. Je kan immers online inschrĳven via de website van de bibliotheek en je ontmoet de andere lezers pas voor het eerst bĳ het nagesprek. Leesclubbing@KORF is met andere woorden een spannende en tegelĳk ontspannende manier om nieuwe mensen te leren kennen.

In de praktĳk merken ze bĳ de bib dat de deelnemers van Leesclubbing@ KORF vaak terugkeren bĳ een volgende sessie en dat ze elkaar dus al een beetje beginnen kennen. Misschien ontstaan er wel nieuwe vriendschappen dankzĳ de Leesclubbing van de bib?

OP 18 JUNI IS ER NOG EEN

LEESCLUBBING@KORF. ER ZIJN

NOG EEN PAAR PLAATSJES VRIJ. INSCHRIJVEN KAN OP BRUGGE.BIBLIOTHEEK.BE/ LEESCLUBBING

TEKST: DIETER TANGHE

OPENBARE BIBLIOTHEEK BRUGGE

MEER DAN EEN BOULDERZAAL

WIE DE VOORBIJE WEKEN AL EENS DOOR SINT-KRUIS FIETSTE, HEEFT HET MISSCHIEN GEZIEN: EEN NIEUW GEBOUW MET GROTE RAMEN, ZACHTE KLEUREN EN DAARBINNEN... EEN GIGANTISCHE SLANG DIE DOOR DE RUIMTE KRONKELT. NEEN, HET IS GEEN KUNSTGALERIJ OF ESCAPE ROOM, MAAR ONYX, DE ALLEREERSTE BOULDERZAAL VAN BRUGGE. HET WAS ECHTER GEEN EVIDENT PARCOURS, VERTELT MEDEOPRICHTER EN ARCHITECT VAN HET PROJECT, MATHIJS.

“We zĳn hier nu zes jaar mee bezig,” begint hĳ. “In het begin was ik samen met Dorian op zoek naar een locatie in Brugge. Eerst waren we ver gevorderd met een kerk in Sint-Michiels, maar dat is uiteindelĳk afgesprongen door vergunningen die bleven aanslepen. Daarna hebben we ingediend op de stelplaats in Assebroek samen met Basics vzw. Ook dat is niets geworden. Uiteindelĳk zĳn we hier beland: een leegstaand pand waar vroeger tegelwinkel Intercarro zat.”

Hoewel het gebouw niet ideaal was qua hoogte, groeide de goesting. Het werd al snel duidelĳk dat het niet enkel om klimmen zou gaan. “Dean sloten we onderweg aan, een zelfstandige elektricien met dezelfde droom. Jonas kwam erbĳ als horecaman. Al snel werd het concept breder dan boulder: een plek waar ook buurtbewoners gewoon iets kunnen komen drinken en eten. Een plek die leeft.”

Die aanpak voel je als je binnenstapt. Alles is warm ingericht, met tweedehandsmeubels die ook effectief te koop zĳn. “We houden van hergebruik. En zo blĳft het interieur ook voortdurend veranderen.”

De slang doorheen het verhaal

Het opvallendste element in de klimzaal? Een enorme slang die door de ruimte kronkelt. “Dat idee gaat al mee sinds het kerkverhaal. In dat concept liep de slang tot aan het altaar. Nu is ze hier letterlĳk en ﬁguurlĳk gegroeid. Ze is niet alleen visueel aanwezig, maar ook doordacht qua klimstructuur: we hebben de exacte hoeken en moeilĳkheidsgraden tot in detail laten uitwerken. De kleurkeuze - natuurlĳke tinten - verwĳst naar de roots van boulderen: buiten klimmen. En de naam Onyx? Die verwĳst naar zowel het zwarte mineraal als de slang uit Pokémon. Dat is toch wat ik ervan maak, maar iedereen van het team heeft er een andere betekenis voor.”

Snelle opbouw en grote dromen

In december begonnen ze met slopen, in januari startte de opbouw. “Op iets meer dan drie maanden tĳd is alles gerealiseerd. We zĳn daar best trots op. Het klimgedeelte is professioneel geplaatst en gecertiﬁceerd, maar de rest - de bar, het interieur, de bekleding - hebben we volledig zelf gedaan.” Het interieur bestaat uit tweedehandsmeubilair, en alles is te koop. “We willen herstofferen en upcyclen, en geven het zo een tweede leven.”

“we dachten dat vooral doorwinterde klimmers zouden komen, maar het zijn net de vele beginners die verrassen.”

TEKST: NICHOLAS VANDENBUSSCHE

BEELD: JONATHAN VERIEZ

Toegankelĳk, leerrĳk en sociaal

De zaal richt zich bewust op een breed publiek. “We dachten dat vooral doorwinterde klimmers zouden komen, maar het zĳn net de vele beginners die verrassen. Aan het verhuur van schoenen zien we hoeveel mensen hun eerste stappen zetten.”

Voor kinderen vanaf zes is er onder begeleiding al toegang, maar een aparte kidszone met eigen wanden, klimblokken en een glĳbaanslang is onderweg.

Voor wie pas begint, is de tip simpel: “Gewoon komen klimmen en je amuseren. Kĳk ook rond naar andere klimmers, daar leer je veel van. Het leuke aan boulderen is dat het een individuele sport is, maar je lost routes vaak samen op. Als je met vrienden komt die net iets beter zĳn, steek je er nog meer van op.”

Daarnaast zĳn er nu al trainingsfaciliteiten zoals een kantelbaar Kilterboard - uniek in West-Vlaanderen - en is een Moonboard op komst. “Beide borden werken met een app en leds en maken het mogelĳk om op je eigen niveau te trainen. Ze zĳn populair bĳ klimmers die gericht willen verbeteren, maar je moet er wel verstandig mee omgaan om blessures te vermĳden.”

Toekomstplannen en eigen rust

De ambities reiken verder dan de muur. “We willen lesreeksen aanbieden voor beginners en gevorderden, meer doen met techniek, en pakketten voorzien voor verjaardagen, teambuildings of schooluitstappen. Ook verhuur voor buitenklimmen staat op onze lĳstwant daar is bĳ ons allemaal de liefde voor de sport begonnen.”

Tot nu toe kwamen externe routebouwers de boulders ontwerpen, maar het team is volledig opgeleid om dat in de toekomst gedeeltelĳk zelf te doen. “Zo kunnen we afwisselende stĳlen aanbieden én blĳven vernieuwen.”

En hebben ze zelf al kunnen klimmen? “Voor de opening kwam het er niet van, maar nu lukt het af en toe. We zĳn alle vier mensen die met van alles bezig zĳn, en dan is klimmen echt een manier om alles even los te laten en gewoon dáár te zĳn. Dat brengt mentale rust. Het is fĳn om zelf te kunnen genieten van wat we hebben gebouwd.”

BLVRD, MOOOV EN JONG VOLK PRESENTEERDEN OP 30 APRIL VOOR DE VIERDE KEER KIND OFBRUGES IN DE LUMIÈRE, DÉ KORTFILMWEDSTRIJD VOOR JONGE BRUGSE FILMMAKERS. MAAR LIEFST ZEVEN BELOFTEVOLLE GENOMINEERDEN STREDEN VOOR DE JURY- EN PUBLIEKSPRIJS.

Genomineerden Kind of Bruges 2025:

Gilles Desondre - Mine Yours

Manon Jejčič - Le Jaune et Le Bleu

Warre Van de Wouwer - Bagage

Merel Vandenberghe - Yellow

Tenzin Gyaphel - A Ghost Sonata

Suzan Vandenbroucke - Waar je haar ziet, zie je mĳ

France Van Boxelaere, Chloé Wispelaere, Bo Wybaillie & Flore Blontrock - PARANOIA

De professionele jury, bestaande uit Hannelore Gheldof, Patricia Kargbo en Lore Mechelaere, koos voor ‘A Ghost Sonata’ van Tenzin Gyaphel. Bĳ het publiek werd ‘Le Jaune et Le Bleu’ van Manon Jejčič erg gesmaakt. Ze gingen naar huis met een exclusief werk van Hans Borg en Hennie Mahieu, een bon van Kamera Express t.w.v. €100 én een coaching gesprek met Soﬁe Benoot. We spraken de twee winnaars over hun deelname én de toekomstplannen.

KIND OF BRUGES

TENZIN GYAPHEL

AGHOST SONATA

A Ghost Sonata gaat over een meisje dat haar moeder is verloren en zichzelf daardoor isoleert van de buitenwereld. Van waar kwam je inspiratie?

Tenzin: “Ik haalde mĳn inspiratie uit een monoloog in Ingmar Bergmans ‘Autumn Sonata’ en de horroraspecten uit de ﬁlms van Kiyoshi Kurosawa. Vooral zĳn normale voorstelling van spoken etc. in plaats van de jumpscare-horror spreekt mĳ aan.”

Je werkt met een sterke visuele focus. Hoe verliep het proces om de sets te vinden en in te richten? “Heel vlot! De set is gewoon het kot van een klasgenote. Ik moest haar ooit eens helpen als cameraman en had toen al mĳn oog op die gang laten vallen. Ik wist al dat ik er zeker iets mee wou doen.”

Waarom vond je het belangrĳk om mee te doen aan Kind of Bruges?

“Ik wou mĳn films delen met de stad waar ik opgroeide. Ik werk ook al 4 jaar in cinema Lumière en heb altĳd geweten dat mĳn film hier voor het eerst ging spelen. Het was een unieke ervaring om mĳn film voor het eerst met een onbekend publiek te delen. Daarnaast is de juryprĳs ook een enorme boost geweest. Het toont aan dat ik goed bezig ben. In de toekomst droom ik van een Palme d’Or, maar dat is voor later. Nu richt ik mĳ op het Tibet FilmFestival en het Dharamshala International Film Festival.

MANON JEJCIC

LE JAUNE ET LE BLEU

Dag Manon, jĳ won de publieksprĳs voor ‘Le Jaune et Le Bleu’, een video-essay. Leg dit eens uit.

Manon: “Essay vind ik een mooi woord. Het slaat op proberen. Door het in de synopsis te vermelden, duid ik erop dat het mĳn eerste poging was om een ﬁlm te maken.”

Hoe verliep jouw maakproces?

“De film maakte ik vorig jaar als eindwerk voor de masteropleiding fotografie. Ik wou iets doen met het beeldmateriaal van een familiereis naar Portugal. Het waren beelden die ik nooit eerder had bekeken. Mĳn oorspronkelĳke idee was om er een fotografisch verhaal van te maken. Daardoor verloor ik echter de emoties die zo hard in de bewegende beelden zaten. Film bleek dus het medium bĳ uitstek te zĳn."

Waarom vond je het belangrĳk om mee te doen aan Kind of Bruges?

“Ik heb erg getwĳfeld, omdat ik dacht dat mĳn ﬁlm uit de boot zou vallen. Ik vroeg me af of Brugge kan genieten van een ﬁlm die erg fragmentarisch is en zĳn tĳd neemt. En dan won ik de publieksprĳs... Misschien heb ik de zaal wel omgekocht?

De coaching met Sofie Benoot overtuigde mĳ uiteindelĳk om deel te nemen. De laatste tĳd nemen sociale, ecologische en politieke veranderingen een groot deel van mĳn hoofd in beslag, waardoor het soms voelt alsof de film inhoudelĳk verder van me komt te staan. Ik ben fan van ‘Apple Cider Vinegar’ en kĳk ernaar uit om meningen uit te wisselen over ‘Le Jaune et Le Bleu’ met Sofie.”

Hoe was het om je ﬁlm op groot scherm te zien? “Het grote scherm, heldere geluid en de zachte zetels zorgden ervoor dat je als kĳker volledig door de ﬁlm omgeven werd, als een warm bad.”

Je won de publieksprĳs. Wat brengt de toekomst?

En waar droom je nog van?

Ik hoop Kusturica te vinden en hem om te kopen met mĳn publieksprĳs. Dan zou ik hem overtuigen om met mĳ naar Mexico te gaan. Día de los Muertos moet gevierd worden!”