Hoewel ze zicH liever acHter de draaitafel zou verstoppen, staat larosa er elke keer om Haar eigen ding te doen. tijdens een set Hoopt ze met Haar favoriete platen niet enkel de mensen aan Het dansen te krijgen, maar ook de braziliaanse warmte te verspreiden. wij Hopen, op onze beurt, Haar oprecHtHeid en gulHeid in dit portret te vangen.
Wie is Larosa, de dame achter de draaitafel?
“Toen ik jong was, had ik geen interesse om dj te zijn. Ik sta niet graag in de spotlight, dus dat leek me niks voor mij. Toch heb ik eventjes modellenwerk gedaan - niet echt een leuk wereldje – wat samenviel met een periode waarin ik Dour leerde kennen. Toen heb ik een aantal dj’s aan het werk gezien en de kans gehad om ermee te kunnen spreken. Het leek me een erg boeiende manier om jezelf mee uit te drukken. Ik luisterde meestal naar techno en, ook al is het een superbreed genre, ik kon het verschil horen tussen de dj’s. Dat kwam omdat iedereen zijn/haar/hun eigen stijl had. Ze hadden allemaal een eigen manier van draaien en dus een eigen verhaal dat ze vertelden. Op dat moment besefte ik dat ik echt van muziek hield en ook wilde leren draaien. Een vriendin van mij heeft me dan – na veel gezaag – de basis aangeleerd. Daarna heb ik via Villa Bota, door o.a. Wiebe, Jelle en Neil (Peters, Vos en Haesebrouck nvdr.), een eerste draaikans gekregen en zo is de bal aan het rollen gegaan.”
Jouw stijl is herkenbaar, maar toch erg uiteenlopend. Hoe verliep de zoektocht naar jouw verhaal?
“Op Villa Bota had ik een show waarin ik veel experimenteerde. Mijn oorspronkelijke plan was om mijn Spaanse en Braziliaanse roots te combineren met mijn liefde voor elektronische muziek. Dat doe ik nog steeds, maar de nichesound van de Braziliaanse funk is niet iets wat iedereen apprecieert. Daardoor was het moeilijk om consistent te zijn in mijn sets; ik begon met drie technonummers, mensen reageerden enthousiast, dan twee baile funk-nummers en ze waren in de war. Twee jaar geleden was niemand echt bezig met baile funk en dat frustreerde me. Nu is het genre alomtegenwoordig. Tijdens het experimenteren heb ik veel opgezocht en vanalles gedraaid: afro, latin, baile, oldschool, techno, minimal, trance, eurodance, hardgroove, latingroove, etc. Later heb ik me meer verdiept in trance en eurodance. De techno-invloeden waren steeds aanwezig, maar ik wilde het dansbaarder, met meer
ritme, meer percussie en meer instrumenten. Daardoor begon ik meer na te denken over genres die clubby zijn, four-on-the-floor en toegankelijk voor iedereen.”
Mag ik het samenvatten als je wereldvisie via muziek naar buiten brengen?
“Ja, en ik dacht eerst dat ik dat moest doen door mijn twee culturen meer te tonen, maar eigenlijk wil ik de cultuur die ik zelf heb opgebouwd, door al die jaren naar muziek te luisteren, naar buiten brengen. De platen die ik draai, lopen gelijk met de muziek die ik zelf als ik uitga wil horen in een set. Die muziek is vaak nog afwezig, zeker hier in Brugge. Dat is ook wat ik probeer te doen met BomBom.”
Wat is BomBom?
“Met BomBom probeer ik mijn favoriete muziekgenres en de dj's die mij inspireren samen te brengen in één event. Het begon als een ghettohouse, techno-house, discofeest, maar de komende edities zal het nog veel verschillende vormen aannemen, want het evolueert mee met mij. Ik weet zelf nog niet wat ik in de toekomst zal draaien en ik schakel snel in de muziek die ik beluister. Dat zal zichtbaar zijn in de lineup van BomBom. De naam betekent ‘snoep’ in het Portugees en elke editie staat er een soort snoep centraal. Vorig jaar waren er gummibeertjes gemarineerd in tequila. Dit jaar zijn het kersen, maar ik weet nog niet in welke alcohol gedrenkt. Het concept voor BomBom is ontstaan uit mijn eigen nood aan een feestje waar dansbare elektronische muziekgenres wordt gedraaid. Club Stout wordt hier in Brugge al georganiseerd, en hoewel ik die feestjes echt leuk vind, bevinden die zich meer underground. Ik wil gewoon dansen en dat iedereen samen met mij danst. Ik hoop dat ik het elk jaar opnieuw kan organiseren rond 29 mei, het hemelvaartweekend, dan wordt het misschien traditie dat BomBom het seizoen opent. Al bestaat de droom om het ook buiten Brugge – in Gent of Brussel – te organiseren.”
In de scene is er veel te doen rond de veiligheid en het comfort van het publiek. Hoe pak jij dat aan? “BomBom is een safe space, waar geen enkele vorm van discriminatie is toegelaten. Vorig jaar heb ik daar niet zo hard op ingespeeld omdat het me zodanig evident leek. Er zijn veel events die dat van de daken schreeuwen, maar als je er dan aankomt, merk je dat er geen diversiteit is in het publiek. Op de editie van vorig jaar waren er veel verschillende mensen met verschillende verwachtingen, maar iedereen kon met elkaar overweg. Mensen die mij kennen weten dat ik de laatste persoon ben die iemand zou discrimineren en dat het evident is dat er nultolerantie is op de events die ik organiseer. Ik wil dat het publiek hetzelfde gevoel heeft op BomBom als ik in Brazilië. Het is een warm gevoel, een omarming. Mensen zijn er enorm gastvrij, ook al kennen ze je niet. Ze staan ervoor open je te leren kennen. Dat is ook de mentaliteit die ik aanmoedig op BomBom.”
Door gastvrijheid als hoofdpunt te nemen probeer je Brazilië naar Brugge te brengen? “Ik ben niet geboren of opgegroeid in Brazilië, maar mijn mama heeft me wel die cultuur, gastvrijheid, empathie en warmte bijgebracht. Dat is wat ik op mijn beurt wil doorgeven aan de mensen rond mij. Mijn roots en cultuur doorgeven via muziek slaat niet per se op ik die mensen iets wil opleggen, maar eerder op de ruimte die ik wil creëren om ze het op zichzelf te laten ontdekken. Eigenlijk zou je mijn sets kunnen vergelijken met een bezoek bij mijn mama: een heleboel mensen die in verschillende talen door elkaar converseren en zich op hun gemak voelen. Als iemand dan honger heeft, zou mijn mama om elf uur ’s avonds nog eten beginnen maken. Die reflex mis ik soms in Brugge, in België in het algemeen.”
Wat is voor jou de moeilijkste overbrugging tussen België en Brazilië?
“Ik heb veel moeite met het individualisme en om die reden lang met een depressie geworsteld. Ik ben opgegroeid in een warme omgeving, met veel liefde en positiviteit. Tot mijn 15de woonde ik in Waterloo in Wallonië en de Walen zijn in mijn
ervaring meer open. Tot dan ben ik gelukkig ook nooit met racisme in aanraking gekomen. Op mijn 15de is dat allemaal omgeslagen. Elf jaar geleden ben ik naar Brugge verhuisd en daar ben ik nog steeds niet volledig aan gewend. Mijn leven is hier, mijn vrienden, mijn lief, dus ik kan er geen afscheid meer van nemen. Dan dacht ik: “Wat kan ik doen om me hier meer thuis te voelen?” Mezelf zijn en die warmte doorgeven aan andere mensen in de hoop dat ze ook wat warmer worden, bleek het antwoord. Pas het afgelopen jaar voel ik me gelukkig, omdat de mensen in mijn kring ook erg warm zijn. Ik kan er ook niet tegen dat mensen mij stereotyperen – “Oh, jij bent van Brazilië, dans je ook samba met pluimen in je kont?!” – dus waarom zou ik dat dan bij anderen doen? Ik begrijp het, mensen associëren Brazilië met carnaval, maar dat is ook omdat het een grote bron van
“JE
ZOU MIJN SETS KUNNEN VERGELIJKEN
MET EEN BEZOEK BIJ MIJN MAMA: EEN HELEBOEL MENSEN
DIE IN VERSCHILLENDE
TALEN DOOR ELKAAR
CONVERSEREN EN ZICH OP HUN GEMAK VOELEN.”
inkomsten is voor het land en het daarom extra gepromoot wordt. Ik wil niet bekend worden, maar ik hoop met mijn sets allerhande stereotypen te doorbreken en mensen op hun gemak te stellen.”
Toch word je wel al vaak aangesproken als Larosa door je sets. Hoe ga je daar mee om? “Ja, dat wel, maar ik word altijd verlegen. Soms applaudisseren er vrienden na een set en dan loop ik naar buiten omdat ik niet met die aandacht om kan. Het is wel leuk dat mensen je aanspreken en feedback geven, maar ik wil met de voetjes op de grond blijven. Het maakt niet uit wat ze vragen, ik wil altijd vriendelijk blijven. Zelf heb ik een paar negatieve ervaringen gehad met dj’s en dat breekt je ergens. Je spendeert veel tijd en geld met luisteren naar hun sets. Iedereen kan eens een slechte dag hebben, maar mensen die je
aanspreken kunnen dat niet weten. Het enige wat je kan doen is twee minuten op je tanden bijten, de mensen een leuke ervaring geven en daarna mag je lip weer op de grond hangen. Ik blijf daarin investeren omdat die vorm van connectie zoveel belangrijker is voor mij dan een post op Instagram. Uiteindelijk zal ik het ook moeten doen, want ik kan niet verwachten dat ik iedereen op straat tegenkom, maar ik hoop op te vallen door mijn toegankelijkheid.”
Je denkt wel na over hoe je het hele sociale media-gebeuren beter kan aanpakken. Hoe sta je er nu voor?
“Klopt… Even geleden ben ik naar C12 in Brussel geweest, om een beetje te netwerken. Ik hoorde van een booker dat de dj-industrie een beetje fucked is, wat triestig is om te zien. Ik vroeg
haar om tips om wat meer op te vallen. Ze vertelde me dat ik keihard zal moet werken om mezelf te promoten als ik trouw wil blijven aan jezelf. Zonder sociale media moet je je stem nóg luider maken. Het duurt dan ook langer voordat je doorbreekt, want de scene is onderhevig aan trends. Binnen vier jaar is hetgeen wat ik draai misschien niet meer populair en ga ik met iets nieuws moeten komen. De tweede optie is veel connecties leggen uit opportunisme, eerder dan echte interesse. Dat ligt niet echt in mijn aard, maar ik moet toegeven dat ik ook vaak kijk of ik iets via-via kan regelen. Als ik niet een klein beetje opportunistisch ben, haal ik het niet, maar het is niet de manier waarop ik mijn doel wil bereiken. Uiteindelijk wil je ergens geboekt worden omdat iemand je heeft zien draaien en het goed vond, omdat je past in het profiel dat ze zoeken. Tegenwoordig heb ik het gevoel dat je netjes en aantrekkelijk moet zijn.”
Zijn er op dat vlak verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke dj’s?
“Ik heb het gevoel dat een vrouw, ook al is dat echt een mooie vrouw, voorzichtiger is op sociale media omdat ze sowieso bekritiseerd of beoordeeld wordt. Een voorbeeld van Cloudy.mp3: mannen draaien soms in bloot bovenlijf, omdat het warm is, en dat is volledig normaal. Een vrouw die draait in een bikini om dezelfde reden doet dat zogezegd om haar borsten te tonen of om aandacht te vragen. Dan is ze plots bekend omdat ze mooi is, niet omdat ze goed draait. Soms ben ik twee uur bezig met kleren kiezen, gewoon zodat ik geen commentaar zou krijgen; het mag niet te saai zijn, niet te braaf, want dan val je niet op, maar het mag ook niet te veel decolleté zijn, want dan kijken ze alleen nog maar naar je borsten. Ik heb dat zelf al meegemaakt op de Gentse Feesten waar ik een set draaide en ik geen bh
aanhad onder mijn croptop – ik doe dat al langer, omdat ik me daar goed bij voel. Een vriendin die mee was, liep constant weg omdat ze de vuile blikken van de mannen naar mij niet kon verdragen. Zelf merkte ik het niet op omdat ik zodanig gefocust was op het draaien, maar achteraf voelde ik me erg oncomfortabel. Ook omdat mijn vriendin, die er was om mij te supporten, zich daar echt niet goed bij voelde.”
Terug naar het positieve. Je brengt muziek voor iedereen. Is er iets waar je altijd naartoe grijpt als je een set in elkaar steekt?
“Zeker nu ik mijn stijl wat heb gevonden, draai ik veel Mischluft. ‘Entertain me’ is een superleuk liedje die ik meestal naar closing toe opleg. Het is nog steeds high energy, maar de vocals zijn low energy waardoor je die piek breekt zonder het volledig naar beneden te brengen. ‘Bass Boys’ (van Hannah Laing nvdr.) is ook een nummer waar ik vaak naartoe grijp. Het zijn altijd nummers met vocals; dansbaar en meezingbaar. Het is niet ieders genre, maar dat is mijn manier om mensen samen te brengen. De bailefunknummers vormen de highlight van mijn sets. Vroeger draaide ik al snel acht of tien bailefunknummers, maar nu heb ik meer een evenwicht gevonden. Ik ben een beetje meer je m’en fous.”
Je probeert de mensen wat aan te voelen op het moment zelf?
“Ik ben altijd zo, maar ik moet wel opletten dat de slinger niet naar de andere kant doorslaat. Soms wil ik het publiek zodanig hard pleasen dat ik vergeet om zelf plezier te maken. Na tien minuten begin ik dan al te panikeren als het publiek niet reageert. Terwijl mensen wel meer nodig hebben dan tien minuten om te acclimatiseren.
Soms moet ik overgeven voor sets omdat ik zo zenuwachtig ben. Niet om mijn
draaikunsten, maar omdat ik zodanig wil inspelen op wat de mensen willen horen. Dat kan je ook niet voorbereiden. Als ik een set van meer dan een uur zou voorbereiden en het publiek reageert daar niet op, heb ik niks anders achter de hand. Ik kan moeilijk afwijken van het plan dat ik in m’n hoofd heb, daarom is het voor mij beter om geen plan te hebben. Op de opening van Vrijhaven heb ik wel beseft dat ik er klaar voor ben mijn eigen ding te doen, omdat mensen komen om te luisteren naar wat ik te bieden heb, niet per se naar wat zij willen horen. Als ik te veel ga pleasen, is het niet meer Larosa. Als je onzeker overkomt, word je ook niet geboekt. Een grote organisatie gaat niet de tijd nemen om eerst naar je verhaal te luisteren, je moet er gewoon staan.”
Waar kijk je naar uit in het komende seizoen?
“Sowieso moet iedereen 29 mei in z’n agenda schrijven, want dan is het BomBom. Daarnaast hoop ik opnieuw op Campo Solar te staan, want dat vond ik een enorm fijne ervaring. Het is een erg warm en gezellig festival en ik voelde me als artiest goed gesoigneerd. De Gentse Feesten zou ik ook graag opnieuw doen. Het maakt me niet uit waar ik sta, ik vind de vibe leuk. Simpel gezegd: deze zomer wil ik draaien waar de zon is. Ik verlang ook naar Red Rock. Vorig jaar was dat het moment waarop ik besefte dat ik niks anders meer wilde doen dan draaien en mijn mama die wens ook is gaan accepteren. Ze heeft me toen bezig gezien, gezien hoe gelukkig ik was en ze was er gerust in dat ik mijn draai wel zou vinden in het leven.”
Wil je nog iets toevoegen om af te sluiten?
“Ik zou graag iedereen bedanken die vanaf het begin in mij heeft geloofd. Zeker Sanne (De Muynck nvdr.) die echt een voorbeeld is voor mij. Ook een big shoutout naar Jane (Muss nvdr.), haar mag ik ook zeker niet vergeten! Ze heeft mij ook op zoveel verschillende manieren ondersteund. Last but not least, mijn vriend Lex die mijn klankbord is en mij in al mijn ondernemingen steunt. Al die liefde, die ik van de mensen krijg, is wat ik wil koesteren.”
TEKST: KATO DIJCKMANS BEELD: JANA GERMANUS
BOMBOM DONDERDAG 29 MEI @ JEUGDHUIS COMMA
BOMBOM.EVENTS LAURAROMEROROSAAAA
ONTWERP JE EIGEN FESTIVAL!
... Of pretpark. Of museum. Of immersieve installatie. Of animatie. Of video. Of interieur. Of branding. Of beleving. Of ...
Waarom alleen festivals bezoeken als je ze zelf kunt ontwerpen?
In de bacheloropleiding Mixed Experience Design leer je hoe je totaalbelevingen creëert, van concept tot visualisatie. Ontwerp niet alleen een festival, maar ook pretparkdecors, immersive installaties, musea, animaties, video, interieurs, beursstanden, 3D belevingen, branding en gra sch design. Combineer technologie, storytelling en design om werelden te bouwen die mensen écht meenemen in een ervaring. Wil jij mee de toekomst van totaalbeleving vormgeven?
Ontdek MXD, een uniek keuzetraject binnen de bacheloropleiding Toegepaste Architectuur, te Brugge, op www.howest.be/mxd
Volg ons op Instagram! howest MXD
IM PLATZ
Het is niet de eerste keer dat ik in Im Platz kom.
Enkele maanden geleden vroeg Seth of hij een portret van mij mocht maken. Yves Gabriëls, één van de vier Im Platzers, liep er ook rond.
Ik had voor deze gelegenheid een blinkende blauwe jurk aangetrokken. Seth heeft me geportretteerd, op mijn meest fragiele. Wil je niet meer vertellen over dat werk? Hoe ziet het eruit? Waarom kies je voor het woord fragiel? Ik herinner me een mooi fragment van een man die een oude foto van zichzelf voorgeschoteld krijgt waarop zijn zoon vraagt of hij dat is. “Vroeger wel” was zijn antwoord.
Ik vind dat ik er niet op lijk, Gelijkenis is inderdaad niet het doel maar ik vind wel dat je er op lijkt. Er zit zoals je zegt een beetje van jou in. maar er zit wel een beetje mij in en ik geloof dat dit de bedoeling is. Is het portret een spiegel waarin je iemand anders ziet?
Wat herken je en wat niet?
Voel je je nog steeds fragiel?
Is dat geen mooie manier om ernaar te kijken?
Dat er een soort fundamentele versie van jou terugkijkt waarin je je niet wilt of kunt blijven herkennen. Het was een portret van Manon maar het wordt een portret van een vrouw (die haar regels heeft?).
De week erop vertrokken we naar Bretagne.
Een artistieke residentie noemden we het. Seth schilderde langs de imposante kliffen, ik wandelde ze af op zoek naar beeldmateriaal en heel veel schelpen.
Ik had Men at Work gelezen, een boekje met cinematografische lessen van Kiarostami, en wilde daarom een film in één week maken. Niet gelukt, maar
tijdens de eerste wandeling stootte ik op een kleine markt. Zicht op zee. Ik besloot vervolgens elke dag een andere te bezoeken om er ingrediënten te kopen en tot ideeën in de keuken om te roeren.
‘s Avonds opende Seth een fles wijn en schonk twee glazen in. Hij bracht me er één naar de keuken en ging met het andere in de hand voor zijn nieuwe doek staan.
Daar stond hij dan.
Te kijken naar wat de dag hem had gebracht en wat hij ervan had gemaakt.
We beklonken de dag met “à la vie d'artiste !” en dan lachten we geniepig. Want wat een geluk dat wij dit aan het doen waren. Samen, apart, samen. Collectief individueel werk maken. En delen!
Er werd vooral veel gedeeld!
Want meningen zijn er om te delen, vinden wij.
En een hoofd is rond opdat ons denken van richting zou kunnen veranderen, schreef Francis Picabia.
Seth draaide van doek naar tafel en wierp een blik op de keuken.
Dit is een prachtig stuk Manon.
Op een avond had hij toegegeven dat hij zich oncomfortabel voelt bij het feit dat ik al de hele week aan het koken ben. Zei me dat hij ook graag kookt. Dat hij m’n eten lekker vindt. Maar hij zich vervelend voelt. Een stom mannetje of zo.
Ik voel mij ook fragiel als ik dit lees. Het is heel eerlijk en dat is sterk en mooi.
Ik heb al heel veel woorden vuil gemaakt aan het gevoel dat je hier beschrijft.
Dankjewel dat jij er schoonheid in zoekt.
Ik zie dat hij dit denkt.
Want hij zet zijn glas wijn neer en grijpt twee borden. Plaatst die tegenover elkaar op de tafel, steekt kaarsen aan, stapt naar de besteklade en opnieuw naar de tafel.
Hij is ook een mannetje. Maar wel een die de tafel dekt.
Is dit ongepast van me? Wat vind je ongepast?
Gewoonlijk staat er rechts Im Platz (zie suggestie) een tafeltje met een stilleven op.
Nu staat het te midden van de loods en is het leeg.
Seth veegt het stof van de grond rond de tafel weg.
Plots staat hij ervoor met een oud strijkijzer
Ik weet dat Seth die ooit geschilderd heeft, want ik vind dat een mooi werk.
Kun je iets subtieler naar dit schilderij hengelen? en plaatst die op het lege tafeltje.
Voor het eerst zie ik hoe hij de tafel dekt met een stilleven. Im Platz. op zijn plaats.
Seth keert terug naar zijn hokje.
Er zijn er drie op een rij. Yves Gabriëls, Kris Logghe en Seth Muylle (van rechts naar links) en het zijpad gebruikt Daniël Dehulster als opslag voor zijn werk.
Deze keer keert Seth met een masker en een kleine buste van John F. Kennedy terug.
Het masker vind ik pràchtig (en Seth weet dat maar al te goed, want ik had hem gevraagd die erbij te schilderen in mijn portret. Heeft ie niet gedaan. Komaan, zoiets vraag je toch ook niet.)
Ik had zo lang op jouw hoofd gezwoegd dat ik mijn interesse in de achtergrond ben verloren. Ik kan het er wel nog bij schilderen als je wilt. dus ik ben blij dat hij er de tafel mee dekt.
Er wordt koffie gezet terwijl ik foto’s van Im Platz maak.
De tafel is gedekt. Seth neemt plaats.
Eigenlijk begint en eindigt bijna zo goed als alles aan tafel.
Hij zal verf eten.
Het lijkt alsof ik Seth geobserveerd heb die tijd in Bretagne en in zijn atelier, maar eigenlijk heeft er veel van de observaties een nieuw leven gekregen in mijn ronde hoofd. Welke observaties? Hoe zijn ze veranderd? Waarom heb je mij geobserveerd? Als kunstenares? Als vriendin? Als vrouw? Als onderwerp?
‘Waarom deelt ze dit alles toch allemaal?’, zou je denken. Je deelt dit omdat je liefde hebt voor de wereld en tot creatie wilt komen. Ik ben geen domme lezer. Jij bent geen domme schrijver. LET’S STOP PRETENDING WE ARE.
'Ik dacht dat dit over Im Platz zou gaan.’ Wel ja, dat dacht ik ook, lieve lezer. en daar gaat het eveneens over. Ik vertrouw erop dat jullie soms tussen de regels lezen. Ik wil in de regels lezen want daar staat wat jij wilt zeggen. Trouwens er staat niets tussen de regels, enkel witte nietsheid. Dat jullie zien dat Im Platz eigenlijk hetzelfde omvat als wat een vriendschap betekent.
Collectief individueel samenleven.
Im Platz is een ruimte waar creatieve hoofden samen onder een dak huizen. Elk zijn hoofd weliswaar, maar met een gemeenschappelijk dak.
Een ruimte voor discussie.
Eén voor meningsverschil, tegemoetkomingen, prikkels…
Het is een uitnodiging om uit je schelp te komen, Inderdaad, je zit er boenk op.
De schelp die veilig en zacht voelt, maar ook daar waar je lui kan worden. Een gevaar ! voor je creatieve brein. (Ja, ook jij hebt er één.)
om te ontvangen en achter te laten.
Daarom kom ik er graag. Soms vind ik er dingen die ik niet zoek.
Je bent een engel Manon.
19
JONG VOLK
“ER IS NIETS TE DOEN IN BRUGGE.” Dat hoor je misschien vaak, maar klopt dat wel? Jong Volk bewijst het TEGENDEEL.
JONG VOLK brengt in kaart wat er echt leeft voor JONGEREN in Brugge. In de #hangouts app vind je elke dag waar je naartoe kan – van kleine EVENEMENTEN en CREATIEVE hotspots tot plekken waar je gewoon kunt SAMENKOMEN. Er is altijd iets te beleven. ONTDEK de STAD op jouw manier en MIS NIKS!
Maar Jong Volk doet meer dan een agenda vullen – het platform brengt VERHALENVAN EN DOOR JONGEREN. Via radio, podcasts, video’s, ... Ontdek de thema’s die BRUGSE jongeren RAKEN, van cultuur en welzijn tot ondernemen en studeren. Heb jij een STERK IDEE OF VERHAAL? Breng het CREATIEF naar buiten met Jong Volk.
DENK JE NOG STEEDS DAT ER NIETS TE DOEN IS? OPEN DE HANGOUTS BY JONGVOLK-APP EN ONTDEK HET ZELF.
NOORDZEE FILM
NOORDZEE FILM
TEKST: NICHOLAS VANDENBUSSCHE
BEELD: CATO CREVITS
NOORDZEEFILM, EEN CHARMANT, OLD-SCHOOL CAMERAWINKELTJE, GELEGEN IN HET HART VAN OOSTENDE AAN DE VAN ISEGHEMLAAN, IS EEN UNIEKE PLEK WAAR ANALOGE FOTOGRAFIE NOG CENTRAAL STAAT. HET BEDRIJF ONTWIKKELT ALLE SOORTEN FILMROLLETJES, DIGITALISEERT VHS-TAPES EN SUPER 8-BANDEN, EN HOUDT ZICH, KORTOM, BEZIG MET ZOWAT ALLES ANALOOG. ZE VERKOPEN OUDE CAMERA’S EN BRENGEN DE CHARME VAN HET ANALOGE TIJDPERK TERUG VOOR DE MODERNE FOTOGRAAF. WAT BEGON ALS EEN TOEVALLIGE ONTMOETING, GROEIDE UIT TOT EEN AMBACHTELIJKE ONDERNEMING VOL CHARME, VAKMANSCHAP EN LIEFDE VOOR FILM.
WE SPRAKEN MET DE TWEE OPRICHTERS, DIE HUN PASSIE DELEN, UITLEGGEN WAAROM ANALOGE FOTOGRAFIE NOG ALTIJD ZOVEEL MENSEN WEET TE INSPIREREN EN TIPS DELEN VOOR BEGINNERS.
“WAT WIJ ZIEN PASSEREN IS EIGENLIJK HET COLLECTIEF GEHEUGEN.”
Dries: “Eigenlijk is het ons gewoon in de schoot geworpen. Ik moest ooit een 16mm-film laten digitaliseren en kwam hier terecht. Na drie kwartier babbelen zei de toenmalige eigenaar ineens: ‘Zou je het niet willen overnemen?’ Mijn eerste reactie was eerlijk gezegd: ‘Niet echt.’ De zaak was destijds heel chaotisch en vol. Maar na een tijdje rondlopen, besefte ik dat er nauwelijks alternatieven waren in de regio. Ik besloot ervoor te gaan en begon met het verkopen van camera’s en het digitaliseren van films. De ontwikkeling liet ik in eerste instantie doen door een extern labo, maar ik was daar niet tevreden mee.”
Die ontevredenheid over het ontwikkelen leidde tot een tweede toevallige ontmoeting. Milan: “Ik kwam hier eigenlijk om een camera te huren en we raakten aan de praat. Ik deed thuis al aan filmontwikkeling, dus ik vertelde daarover. Kort daarna begon Dries zijn films bij mij binnen te
brengen. Het idee om de ontwikkeling zelf te doen was er al langer, maar het parcours was niet evident. Uiteindelijk hebben we de handen in elkaar geslagen, materialen aangeschaft en de machine opgestart. Na veel sleutelen, testen en verbeteren konden we afgelopen zomer echt beginnen.”
Noordzeefilm ontwikkelt alle soorten camerarolletjes zelf en beschikt over twee soorten scanners om het beste uit elk negatief te halen. Daarnaast ontwikkelen ze ook video’s. Dries vat het kernachtig samen: “Eigenlijk kunnen wij alles analoog digitaal maken en alles digitaal analoog maken.”
Waar komt die passie voor analoge fotografie vandaan? Milan vertelt: “Ik ben fotograaf. Tijdens mijn opleiding design is de passie ontstaan door een vak productfotografie te volgen. Mijn
eerste camera was digitaal, maar met een retro uitstraling. Al snel kwam ik in contact met analoge toestellen. De kwaliteit van het ontwikkelen in mijn omgeving viel vaak tegen, dus ben ik zelf kits gaan bestellen en begon ik te experimenteren. Het verschil was enorm.”
Voor Dries ligt de passie iets anders. “Ik heb regie gestudeerd en fotografeer wel, maar ik ben geen fotograaf. Eigenlijk is muziek mijn grote liefde. Toch vond ik de tastbaarheid van film ontwikkelen fascinerend. Het ambachtelijke, het fysieke van de film spreekt me aan. Daarbij helpt het dat ik er iets meer afstand van heb. Milan heeft veel knowhow meegebracht, want de leercurve is groot. We lachen hier vaak dat we verschillende petjes dragen: chef boekhouding, chef mechaniek, en ga zo maar door.”
Bij Noordzeefilm komen soms rolletjes binnen die al tientallen jaren in een camera zaten. Dries: “Soms vinden mensen camera’s met rolletjes die er al 20 à 30 jaar in zitten. Het zijn vaak familiefeesten of alledaagse momenten. Eigenlijk gaat het vaak om verloren herinneringen. Beelden die ze nooit eerder zagen. Wat wij zien passeren is eigenlijk het collectief geheugen.”
De kracht van analoge fotografie ligt volgens Dries in de beperking: “Je hebt maar 36 foto’s en je kunt ze niet direct zien. Die beperking brengt rust. Digitale fotografie is eindeloos en dat maakt het vluchtig. Veel jongeren zijn daarom juist op zoek naar dat afgebakende proces.”
Milan vult aan: “We willen analoge fotografie toegankelijk houden, vooral voor beginners. Veel mensen denken dat analoge fotografie ingewikkeld of duur is, maar wij helpen hen op weg. We geven advies over het kiezen van een eerste camera en over het ontwikkelen van film, en begeleiden klanten zoveel mogelijk. We houden ervan kennis te delen en mensen te inspireren.”
De rode draad door hun verhaal is de doe-hetzelfmentaliteit. Van machines repareren met onderdelen die eigenlijk voor auto’s bedoeld zijn, tot workshops geven over alternatieve ontwikkelmethodes, zoals film ontwikkelen met koffie. Dries: “Dat past helemaal bij ons: klein, maar fijn. We willen ambachtelijkheid en creativiteit laten samenkomen.”
Hoewel sommige klanten ongeduldig kunnen zijn of ontmoedigd raken door fouten, vinden Dries en Milan het juist belangrijk om die leercurve te omarmen. Milan: “Overbelichten is bijvoorbeeld geen ramp. In tegenstelling tot digitaal kan film daar vaak goed tegen.”
Dries besluit: “We zijn trots op wat we hier hebben opgebouwd. Noordzeefilm is een plek waar vakmanschap en passie samenkomen. We laten graag zien dat analoge fotografie niet per se nostalgie is, maar juist een creatieve uitdaging is die mensen blijft inspireren.”
NOORDZEE.FILM
SAY HI TO THE NEW BAND
IN TOWN
BELLESTATE
Een muzikaal verleden
Zangeres Gayle en gitarist Fre go way back. De goeie vrienden waren van 2009 tot ongeveer 2015 samen lid van de band Vienna. Die band schopte het best ver: ze stonden in het voorprogramma van Avril Lavigne, tourden door Nederland en traden zelfs op in Londen. “We hebben met Vienna een superleuke tijd beleefd en heel veel optredens gedaan, ook in het buitenland. Maar de band is uit zichzelf stilaan uitgedoofd. Nu is het tijd voor een nieuw hoofdstuk”, vertelt Gayle.
De titel van dat nieuwe hoofdstuk? Jawel, Bellestate. Gestart als trio –Gayle, Fre en Jens – maar intussen helemaal voltallig. “We vonden eerst maar geen drummer of bassist die bij ons paste, dus besloten we gewoon met z’n drieën te starten. We hadden al veel nummers geschreven en wilden die heel graag naar buiten brengen. Maar plots vonden we heel kort na elkaar Ward en Gerard. Zij kenden elkaar al van bij de band Wasted 24/7. Het is eigenlijk gek dat we hen nog nooit eerder ontmoet hadden, want ze zaten al jaren in dezelfde muziekscene en we wonen allemaal in Brugge. Maar bon, we zijn superblij dat we nu met z’n vijven zijn en we repeteren vollenbak.”
MIX EEN SERIEUZE PORTIE GITAAR- EN DRUMWERK MET POPPY VOCALS EN JE KRIJGT BELLESTATE. EEN OPVALLENDE NIEUWKOMER IN DE BRUGSE MUZIEKSCENE. AAN DE MICRO: GAYLE, AAN DE GITAREN: FRE EN JENS. WARD NEEMT DE BAS EN BACKING VOCALS VOOR ZIJN REKENING EN GERARD ZIT ACHTER DE DRUMS.
BELLESTATE
Bellestate in een notendop
De vijfkoppige band omschrijft z’n sound als poppunk. “Maar ik vind het moeilijk om er één genre op te plakken, want elk nummer is anders. Het blijft wel voornamelijk in de poppunkvibe”, zegt Gayle. En de ambities van Bellestate? “Muziek maken is gewoon leuk. Het doet deugd om er weer mee bezig te zijn. En het is ook zalig dat we dankzij de band nieuwe mensen hebben leren kennen. Rond muziek hangt er zoveel leuks, iedereen is ook enthousiast dat er iets nieuws is. We willen veel kwalitatieve optredens geven, ook buiten de kleine, lokale cafés. Diep vanbinnen dromen we er natuurlijk van om op grote festivals zoals Pukkelpop te spelen, maar da’s geen streefdoel.”
Uit de startblokken
Al dat repeteren doet Bellestate natuurlijk niet voor niks. Ondertussen is hun eerste single ‘LFG’ uitgebracht en binnenkort staan ze voor de allereerste keer samen op een podium.
9 MEI SPEELT BELLESTATE IN SNUFFEL
HOSTEL, GRATIS EN VOOR NIKS!
BELLESTATEMUSIC
TEKST: ELLEMIJN VAN PUYMBROECK BEELD: TIBO GEREELS
GAME ON: Spelplezier tijdens Erfgoeddag
28
DIT JAAR VIEREN WE OP ZONDAG 27 APRIL OPNIEUW
ONZE GESCHIEDENIS IN DE VORM VAN ERFGOEDDAG, ALTIJD EEN ZEER HEUGLIJKE DAG IN BRUGGE. ONDER HET MOTTO “GAME ON!” KUNNEN WE TIJDENS DEZE EDITIE KENNISMAKEN MET VERSCHILLENDE SPORTEN, SPELEN EN VORMEN VAN BEWEGING. ONTDEK TAL VAN ACTIVITEITEN, VAN UITSTAPPEN EN RONDLEIDINGEN, EEN VLEUGJE MUZIEK, EEN BEURS OVER HET ERFGOED VAN CLUB BRUGGE, EN VALSSPEELGEDRAG (NIETS MET ELKAAR TE MAKEN) TOT LEZINGEN O.A. OVER WIEGENDE HEUPEN EN DRAAIENDE KONTEN. KORTOM, ER IS VOOR IEDEREEN WEL IETS TE DOEN! VANDAAG MAG IK KENNISMAKEN MET ELENA DRUYTS, EEN JONG SCHERMTALENT VAN 12 JAAR OUD DAT ONS MEER ZAL VERTELLEN OVER HAAR SPORT EN ZO ONS ALLEMAAL ZAL DOEN HUNKEREN NAAR 27 APRIL.
TEKST: IZA MORENO
BEELD: WANNES VAN CAMP
Dag Elena, waarom ben je ooit begonnen met schermen?
Elena: “Ik heb de sport leren kennen door mijn papa die als kind heel graag wou schermen, maar toen waren er nog geen lessen voor kinderen en was het enkel een sport voor volwassenen.
Wanneer hij zag dat dit nu wel mogelijk was, heb ik een proefles gedaan. Dit vond ik zo leuk dat ik nu al vier jaar aan het schermen ben. Mijn papa is er nu wel ook zot op en hij komt altijd mee naar de toernooien en geeft me dan tips en da’s gewoon gezellig.”
Wat is nu jouw favoriete ding aan deze sport?
"Het is nooit saai! Het is telkens, ook al scherm je tegen dezelfde persoon, een beetje anders. Sommige mensen hebben ook een heel andere techniek dan ik, en dan is het pas echt leuk.
Iedere match is dus opnieuw een verrassing en dat maakt schermen zeer interessant.”
Hoe scherm jij het meest? Ben je meer een aanvaller of verdedig je meer?
“Um, normaal verdedig ik meer, maar ik ben nu mijn techniek bij het aanvallen aan het verbeteren zodat ik allebei even goed kan. En dat begint wel goed te lukken. Hoe je schermt hangt natuurlijk ook af van tegen wie je het moet opnemen (lacht).”
Sommige mensen hebben het idee dat schermen vooral voor een bepaald type mensen is, maar klopt dat volgens jou?
“Ik denk dat iedereen het kan doen. Allez, als je het later echt veel gaat doen moet je wel de outfit en een Floret hebben. Een wapen dat breekt, moet je natuurlijk vervangen, maar ik denk dat deze sport open staat voor iedereen die geïnteresseerd is.”
Waarom vind je het belangrijk dat schermen aan bod komt binnen Erfgoeddag?
“Schermen is een sport die mensen anders zien dan dat het echt is. De meeste mensen, bijvoorbeeld vrienden, denken dat ik gewoon op andere mensen sla met een zwaard. Terwijl er veel meer achter zit dan dat, en het zou tof zijn om dat eens te tonen aan mensen.”
Het is natuurlijk ook een sport die al heel lang uitgeoefend wordt, ben je daar dan extra trots op?
“Ja, dat is wel cool dat het al zo lang gedaan wordt. Als je daar dan over leest, bijvoorbeeld in het boek over het 500-jarig bestaan van onze club, de Hallebardiers, dan voelt dat ook wel heel speciaal.”
Wat is er voor jou het belangrijkste aan schermen?
“Het is een leuke sport, met veel inhoud en het draait niet alleen om slaan op elkaar met wapens (lacht).”
Zou het nog leuker zijn moest iedereen beginnen schermen?
“Dat nu ook weer niet. Het feit dat zo weinig mensen het doen maakt het nog veel specialer om wel te kunnen. Ik ken heel veel mensen die andere sporten doen, zoals volleybal of basketbal, maar op school doet er niemand anders aan schermen, en veel klasgenoten vinden het wel cool en bijzonder als ik er over vertel.”
JE HEBT HET HIER VOOR HET EERST
GEHOORD, SCHERMEN IS WERKELIJK VOOR IEDEREEN! WIL JE EEN EERSTE BLIK OP DE SPORT WERPEN? GA DAN DE HALLEBARDIERS OPZOEKEN OP HET BINNENPLEIN VAN HET BELFORT TUSSEN 14U EN 16U30 EN GENIET VAN HET WAPENGEKLETTER. IS DIT STOER GEWELD NIETS VOOR JOU?
DAN KIJK JE BEST NOG EENS IN HET ERFGOEDKRANTJE OM MEER DAN 70 GRATIS ACTIVITEITEN TE ONTDEKKEN EN DE BESTE FOTO VAN DIRK DE FAUW OOIT TE MOGEN AANSCHOUWEN OP PAGINA 2.
ERFGOEDCELBRUGGE.BE/ ERFGOEDDAG
De betekenis van sport en spel, vroeger en nu? Ontdek het op Erfgoeddag. zondag 27 april 2025 meer dan 70 gratis activiteiten in Brugge ERFGOED DAG 2025
www.erfgoedcelbrugge.be/erfgoeddag
BUY OUR STICKERBOOK. GETFREE STICKERS AT EVERYBLVRD RELEASE OR BUY THEMON OUR WEBSITE. EXCHANGE WITH FRIENDS AND COLLECTUNTILL THE BOOK ISFULL.
EEN INTERVIEW MET
SOFIE BENOOT
OVER APPLE CIDER VINEGAR
DE DERDE EDITIE VAN DOCFEST BRACHT DIT JAAR OPNIEUW EEN AANTAL FILMPARELS NAAR BRUGGE. HET BRUGS
FILMCOLLECTIEF PLATFORM WAS VERHEUGD DIT VAN
DICHTBIJ TE MOGEN BIJWONEN. UIT DE TIEN DOCUMENTAIRES DIE VERTOOND WERDEN OP HET DOCUMENTAIRE FILMFESTIVAL, SPRONG 'APPLE CIDER VINEGAR' IN HET OOG. DEZE ESSAYFILM WEKT ECOLOGISCHE VRAGEN OP WAARBIJ WE VERGEZELD WORDEN DOOR EEN FICTIEVE VERTELLER VAN NATUURDOCUMENTAIRES. HET IS EEN EERLIJKE, ZACHTE EN POËTISCHE REIS IN EN ROND STEEN.
NAAST FILMTICKETS DIE PLATFORM UITDEELDE OP HUN INSTAGRAMPAGINA, VLOEIDE HIER OOK EEN INTERVIEW UIT MET SOFIE BENOOT, MAKER VAN DE FILM. ZIJ BELOONT DE WINNAARS VAN DE KORTFILMWEDSTRIJD KIND OF BRUGES (GEORGANISEERD DOOR MOOOV FILMFESTIVAL, JONG VOLK EN BLVRD) MET EEN COACHING SESSIE. REDEN TE MEER OM HAAR IN DE KIJKER TE ZETTEN.
In ‘Apple Cider Vinegar’ komt de voor ons levende wereld, die van de mens, en de wereld van steen, die op metaforische wijze steeds naar dode materie verwijst, samen in het menselijke lichaam. Deze werelden die vaak ver van elkaar lijken te staan worden in de vorm van een niersteen dichter bij elkaar gebracht. De niersteen doet als het ware de grenzen tussen mens en steen vervagen en opent tegelijk ook een porositeit in tijd en in de filmische ruimte.
De titel ‘Apple Cider Vinegar’ is niet zo vanzelfsprekend, ook haal je deze in de film op expliciete manier aan. Vanwaar deze keuzes?
“Ik heb in de montage lang zitten zoeken naar een titel. Ze zijn vaak een samenvatting van de film. Bij mijn film voelde het banaal, alsof dan het woord ‘planet’ erin moest komen. Op een gegeven moment kwam een bevriende filmmaker langs om te kijken naar de film en feedback te geven. Hij had in het groot op zijn blad ‘APPLE CIDER VINEGAR’ geschreven en vertelde me dat het erg goed helpt bij nierstenen.
Het stond er zo in blokletters en ik vond het een mooie titel, omdat het eigenlijk een remedie is
voor iets, een vorm van hoop. ‘Apple Cider Vinegar’ heeft iets bitterzoet en humoristisch.
Het is een film die verbanden legt tussen veel verschillende dingen en kan daarom ook zo’n rare titel hebben.
Maar mijn producent dacht: 'Neen, we doen dat niet. Niemand gaat willen kijken naar een film die ‘Apple Cider Vinegar’ heet.’ Twee weken geleden kreeg ik een bericht dat er een Netflixserie uitkomt die ‘Apple Cider Vinegar’ heet en ik heb het meteen naar mijn producent gestuurd (lacht).”
Je hebt een kleine tien jaar gewerkt aan de film. Wist je op voorhand dat het een werk van tien jaar zou zijn of heeft het met je doctoraat te maken? Hoe evolueert zoiets?
“Neen. Ik zeg dat ik er tien jaar aan gewerkt heb, maar het is eerder de tijdspanne dat het geduurd heeft. Ondertussen heb ik ook een andere film gemaakt. Dankzij het doctoraat heb ik de tijd gehad om stil te staan bij de dingen, meer te reflecteren over bepaalde keuzes. Ik nam automatisch een ander tempo aan. Het is
FILMSTILL APPLE CIDER VINEGAR
een vorm die vraagt om pauzes te nemen. Ik ben dankbaar voor deze aanpak, het past bij ‘steen’. Het is soms vervelend om te zeggen dat je bijna tien jaar aan gewerkt hebt, want dat krijgt epische proporties en dat is het niet. Ik heb er dan ook niet elke dag aan gewerkt, maar het is wel de film waar ik het meeste plezier aan beleefde om te maken en daarom ben ik blij dat het lang geduurd heeft.”
Het doctoraat heeft je tijd gegeven, maar naast het maken van de film heb je ook iets geschreven: ‘Solid Ground’. Hoe verhoudt ‘Apple Cider Vinegar’ zich ten opzichte van ‘Solid Ground’? Ik heb het niet gelezen maar eigenlijk ben ik wel benieuwd. “Het staat op mijn website, als je er eens door wil bladeren. Ik heb het er gewoon op gezwierd. Het is eigenlijk een boek dat ik geschreven heb met alle bedenkingen van het maakproces van de film die als voetnoten in de kantlijn staan. Bijvoorbeeld: Wat waren mijn gedachten tijdens het schrijven van de voice-over? Waarom koos ik voor dat bepaalde perspectief?
Enzovoort… Eigenlijk gebruikte ik mijn eigen film als uitgangspunt om te reflecteren op de keuzes van elk vormelijk aspect van de film.”
Naast ‘Solid Ground’ maakte je in tussentijd ook nog een andere film. Was dat een geheel ander idee dat je wilde uitwerken? Hielp deze bij het aanvragen van financiering?
“De film heet ‘Victoria’ en was een samenwerking met nog twee andere regisseurs, namelijk Liesbeth De Ceulaer en Isabelle Tollenaere. Films zorgen op zich nooit voor financiering. Documentairefilms brengen zelden op, ze kosten vooral geld. Bovendien gaat in distributie dat geld niet naar de maker van de film maar naar andere partijen. Ik moest dat geld ook bij VAF vragen, dus ik had al aanvragen bij verschillende kanalen.”
Dat kan gewoon?
“Dat kan, maar het is erg moeilijk.” Heb je tips voor beginnende filmmakers?
“Ik geef al negen jaar les op Sint-Lucas Brussel aan masterstudenten film en ik vind het noodzakelijk om dit naast filmmaken te doen om in contact te blijven met jonge filmmakers en stemmen. Ik zie mezelf als filmmaker en lesgever, beide zijn voor mij even waardevol en inspirerend. We leren veel van elkaar.
Maar als ik dan één tip mag geven, dan is het vooral… het zijn geen gemakkelijke tijden om films te maken. Financiering verloopt heel moeilijk, er zijn veel filmmakers dus het is goed om na te denken hoe je buiten het financieringssysteem kan creëren. Ik denk dat het steeds belangrijker zal worden voor jonge filmmakers om creatief te zijn in het herdenken van de klassieke financiering. Er zijn veel jonge interessante stemmen, maar niet iedereen krijgt de kans om binnen dat circuit te maken en soms zijn de interessantste films degene die buiten dit circuit worden gemaakt. (Het is goed om over na te denken.)”
TEKST: MANON JEJCIC
KORTFILMWEDSTRIJD KIND OF BRUGES OP 30 APRIL 2025 IN CINEMA LUMIÈRE BRUGGE
VANAF 16 APRIL
Onbeperkt naar goede films. Met de Cineville Pass ga je zo vaak als je wil naar de cinema vanaf € 18,5 per maand. Ook geldig in Lumière Brugge. Info via cinevillepass.be
FIDJI ART
HOE TUFTING KUNST EN AMBACHT VERNIEUWT
BRUGGE ADEMT GESCHIEDENIS, MAAR ACHTER DIE OUDE GEVELS VERSCHUILEN ZICH TAL VAN CREATIEVELINGEN. ONZE STAD VAN
KANT EN KLOKKENTORENS BLOEIT VAN NIEUWE MAKERS, EN FIDJI
ART BRUGGE VALT DAARBIJ NIET TE MISSEN. ALS ATELIER EN CREATIEVE WERKPLAATS BRENGT HET KUNST, DUURZAAMHEID
EN AMBACHT SAMEN EN LAAT JE KENNISMAKEN MET TUFTING: EEN SPEELSE, EXPRESSIEVE TECHNIEK WAARMEE JE MET EEN TUFTPISTOOL KLEURRIJKE TAPIJTEN EN TEXTIELKUNST MAAKT.
Fidji Art: meer dan een atelier
Fidji Art is geen gewone werkplaats – het is een smeltkroes van ideeën, vakmanschap en duurzaamheid. Met een achtergrond in grafisch ontwerp en interieurarchitectuur wist oprichter Emmanuel Delbeke één ding zeker: “Mijn droom was altijd een atelier waar iedereen welkom is om te creëren. Fidji Art is die droom die werkelijkheid werd.”
Hier wordt gewerkt met natuurlijke en gerecycleerde materialen. Niet alleen omdat dat ecologisch slim is, maar ook omdat oude materialen vaak meer karakter en ziel hebben.
“Duurzaamheid en kunst horen samen. Waarom iets weggooien als je er nog iets moois van kunt maken?”
De populairste workshop bij Fidji Art is tufting – een techniek die snelheid en ambacht combineert tot iets tastbaars. Met een tuftpistool breng je vezels aan op doek, waardoor unieke patronen en structuren ontstaan. “Je begint met een ruwe schets en voor je het weet, heb je een warm, wollig kunstwerk in handen.”
Voor Emmanuel is tufting méér dan een trend; het is een manier om Brugges textielverleden opnieuw tot leven te wekken. “We vertalen de rijke weeftraditie van deze stad naar een moderne, speelse kunstvorm.” En het mooie is: tufting is voor iedereen toegankelijk. “Of je nu een ervaren maker bent of nog nooit een tuftpistool hebt vastgehouden, het gaat om het plezier van iets met je eigen handen te creëren. Mensen komen hier binnen om iets te maken en vertrekken met nieuwe ideeën, vriendschappen en energie.”
Naast het organiseren van eigen workshops, biedt Fidji Art ook ruimte voor andere creatievelingen die hun kennis willen delen. “Heb je zelf een workshopidee maar geen geschikte locatie? Onze werkruimte is te huur voor kleine groepen tot zes personen,” vertelt Emmanuel. De ruimte, ooit een kapperszaak, werd volledig omgetoverd tot een atelier. Er is een grote gemeenschappelijke werktafel, zes kleine werktafels en een coffeecorner, waardoor een huiselijke en ontspannen sfeer ontstaat. “We willen een plek zijn waar niet alleen kunst ontstaat, maar ook gedeeld wordt.”
Brugge als creatieve broedplaats
Hoewel Brugge een rijke traditie heeft in textiel en kunst, voelt het voor hedendaagse makers soms alsof ze tussen de kasseien door hun plek moeten vinden. Emmanuel ziet dat als een gemiste kans: “Brugge barst van creatief talent, maar mist soms de ondersteuning die het nodig heeft.”
Met Fidji Art bouwt hij aan een open atelier waar professionals en hobbyisten samenkomen om ideeën en technieken uit te wisselen. “Creativiteit floreert pas echt als je durft te experimenteren en samenwerkt met anderen. Die vrijheid en connectie wil ik hier stimuleren.” Daarnaast wil Delbeke Brugges textielambacht opnieuw op de kaart zetten: “Deze stad heeft een rijke geschiedenis in textiel, maar het verdient een frisse, eigentijdse invulling.”
Ondanks de bruisende energie bij Fidji Art, blijft creatief ondernemen in Brugge soms een uitdaging. “Kleine, onafhankelijke makers moeten elke euro omdraaien, terwijl gesubsidieerde initiatieven vaak makkelijker toegang hebben tot middelen.” Delbeke pleit voor meer ondersteuning voor zelfstandige kunstenaars en ambachtslieden. “Creatieve vrijheid mag niet afhankelijk zijn van grote commerciële of overheidsprojecten. Er moet ook ruimte zijn voor de kleine, unieke plekken.” Toch blijft hij optimistisch. “Fidji Art is geen fabriek, maar een plek waar kunst, vakmanschap en duurzaamheid samenkomen. En dat is precies wat Brugge nodig heeft.”
Van losse draden tot sterke banden In een wereld die steeds digitaler wordt, groeit de behoefte aan fysieke en sociale connecties. “We zitten zoveel achter schermen dat we vergeten hoe goed het voelt om iets met je handen te maken,” vertelt Emmanuel.
Bij Fidji Art ontstaan vriendschappen en samenwerkingen op een organische manier. “Mensen komen hier als vreemden binnen en vertrekken als vrienden. Dat is de magie van creativiteit.” Want creativiteit is niet alleen een vaardigheid – het is een brug tussen mensen, een manier om samen iets moois op te bouwen.
ROBIJNSTRAAT 1 8000 BRUGGE
FIDJI.ART
TEKST: MARJOLEIN VELLEMAN
DE OPENBARE
BIBLIOTHEEK
BRUGGE KOESTERT
TROOSTVERHALEN
VAN VROEGER TOT NU
BOEKEN BIEDEN TROOST EN DAT IS VAN
ALLE TIJDEN. OF JE NU EEN FERVENT LEZER BENT OF NIET, ZO’N UITSPRAAK VERBAAST JE WAARSCHIJNLIJK NIET.
HET IS ALVAST GEEN NIEUWS VOOR EEN INSTELLING ALS DE OPENBARE BIBLIOTHEEK BRUGGE, DIE AL JAREN EEN THUISHAVEN VORMT VOOR MENSEN OP ZOEK NAAR
EEN SPECIFIEKE ROMAN, EEN BLIK IN EEN BEPAALDE PUBLICATIE OF GEWOON EEN GEZELLIGE LEESPLEK. OM DIE BOODSCHAP TE DELEN MET IEDEREEN VERZAMELDEN ZE BIJ DE BIBLIOTHEEK ACHT HEDENDAAGSE TROOSTVERHALEN ONDER BOEKJE TROOST.
DIE PERSOONLIJKE EN UNIEKE GETUIGENISSEN VIND JE ER TERUG VAN 28 MAART TOT 6 JUNI EN ZIJN INTEGRAAL GELINKT AAN DE EXPO 'TROTS EN TROOST. MIDDELEEUWSE GETIJDENBOEKEN EN HUN LEZERS’ IN HET GROENINGEMUSEUM. TIJDENS DIE INDRUKWEKKENDE COLLECTIEPRESENTATIE KAN JE VAN 4 APRIL TOT 7 OKTOBER MIDDELEEUWSE GETIJDENBOEKEN OP EEN VOLLEDIG ANDERE LOCATIE ONTDEKKEN.
Boekje Troost verbindt trots en troost
Toegegeven, bij getijdenboeken denk je vermoedelijk automatisch aan het religieuze aspect rond troost - de Bijbel blijft niet voor niets volgens Guinness World Records het best verkochte boek ooit. En hoewel de getijdenboeken effectief altijd een reeks religieuze teksten bevatten, zijn het ook iedere keer unieke, handgemaakte en rijkelijk geïllustreerde boekjes. De gebedsboekjes fungeerden zo tegelijkertijd als kleine dagboekjes waarnaar terug kon gegrepen worden voor gebedsmomenten, troost en om gedachten in neer te pennen.
Ook vandaag grijpen we soms keer op keer terug naar datzelfde beduimelde boek waarvan we inmiddels hele passages uit ons hoofd kunnen citeren. Boeken transformeren zo tot werelden om in te ontsnappen en schatkamers aan herinneringen. Speciaal voor BLVRD konden wij al enkele van die pakkende troostverhalen inkijken.
Sterren van papier
Zo vind je in de collectie van Boekje Troost onder andere het ontroerende verhaal van Saar Vandeweghe terug. Haar vader overleed in 2020 en herlas de roman ‘De Peetvader’ van Mario Puzo zo vaak dat het boek bijna uiteenviel. Uit een deel van de pagina’s knipten zij en haar moeder sterren om rond de urne te strooien, papieren sterren die ze nu nog jaarlijks in haar kerstboom ophangt. Ook de rest van het boek koestert ze nog steeds en bewaart ze op een speciaal plekje in huis.
Reisdagboek reist generaties mee Hetzelfde geldt voor het reisverslag van Luc Decuypers vader waarin hij als jonge man treffend vertelt over zijn vlucht naar het zuiden van Frankrijk aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Pas in de jaren negentig werd het verslag herontdekt door de familie. Lucs vader en verhaal kregen een stem en herleefden. En dit intussen zelfs over verschillende generaties heen. De vergeelde bundel bevat persoonlijke herinneringen aan een vader die intussen grootvader zou zijn geweest.
Voel de liefde
Li Li Chong woont al veertien jaar in België, maar herkent in het kinderboek Rasa Sayang (ndlr. ‘voel de liefde’) de warmte en liefde van haar Maleisische roots en dat is precies wat ze met het boek ‘Rasa Sayang - Sing and Record Fun Book’ overdraagt naar haar zoontje Elon. Het kinderboek is een verzameling Maleisische liedjes die naar het Engels zijn vertaald. Grenzen vervagen wanneer ze samen met Elon dat ene lied zingt en zo reizen ze samen telkens een beetje naar Maleisië.
Trotse familieverbinding
Een maffia-epos, een persoonlijk dagboek en een kinderboek, drie volledig verschillende boeken en toch verbindend, troostend en van onschatbare waarde. Stuk voor stuk erg kostbare bezittingen, net zoals de getijdenboeken dat waren voor hun eigenaars eeuwen geleden. Meer zelfs, het waren en blijven boeken om trots op te zijn. Daarom legden de eigenaars van die getijdenboeken zichzelf graag vast op schilderij met hun persoonlijk exemplaar. De acht getuigenissen bewijzen dat die trotse band vandaag, terecht, niet zo anders is. Fotograaf Jonathan Veriez portretteerde de unieke relatie van elk van de acht mensen achter Boekje Troost samen met hun boek. Het legt niet alleen opnieuw mooi de (tijdloze) link met de vele getijdenboeken, maar zet de mensen achter het verhaal extra kracht bij.
Erfgoed het hele jaar door
De Openbare Bibliotheek Brugge hoopt met deze ‘spiegeltentoonstelling’ niet enkel aan te tonen dat we als mens niet zo hard verschillen van onze middeleeuwse versie - toch als het op onze band met boeken en het gebruik ervan aankomt - maar ook dat het een gigantische schat aan waardevolle en relevante documenten bevat als officiële erfgoedbibliotheek van de Vlaamse Overheid.
En wie weet maken de verhalen van Saar, Luc, Li Li Chong en de vele anderen van Boekje Troost ook ooit deel uit van dat officiële erfgoed.
BRUGGE.BIBLIOTHEEK.BE/ TROTS-EN-TROOST
TEKST: SHAVAWN SOMERS BEELD: JONATHAN VERIEZ
CULTUUR CENTRUM BRUGGE
16.05 — 25.05
Dans Theater Muziek Comedy Circus Beeldende Kunst Talks Koningin Astridpark
VOOR DE VIJFDE KEER TROKKEN
LEERLINGEN VAN ATHENEUM BRUGGE
NAAR INDIA
FRIENDS IN KOVALAM
EIND FEBRUARI TROKKEN VIJFTIEN LEERLINGEN
VAN ATHENEUM BRUGGE, IN HET GEZELSCHAP
VAN ENKELE VAN HUN LEERKRACHTEN, NAAR
50
HET INDIASE KOVALAM, EEN DORPJE IN HET ZUIDEN VAN HET LAND WAAR NIET
IEDEREEN HET EVEN GOED HEEFT. ONDER DE NOEMER 'FRIENDS IN KOVALAM’ STAKEN ZE
ER DE HANDEN UIT DE MOUWEN BIJ SISP, EEN
KLEINE NGO DIE TRACHT DE LEVENSKWALITEIT
VAN DE ALLERARMSTEN TE VERBETEREN EN OOK ONDERWIJS ORGANISEERT. IN DE REISKOFFER
OOK EEN CHEQUE VAN MAAR LIEFST 21.000 EURO, NAAST HEEL WAT SURF- EN SKATESPULLEN DIE
GEDONEERD WERDEN OM EEN TWEEDE LEVEN TE KRIJGEN. VIER LEERLINGEN VERTELLEN MET
PLEZIER OVER HUN UNIEKE ERVARINGEN TIJDENS DE INLEEFREIS.
JOANNA DEVRIESE
18 JAAR - 6DE JAAR HUMANE WETENSCHAPPEN
“Een jaar geleden kreeg ik de kans om deel uit te maken van de ‘Friends in Kovalam’-groep die eind februari 2025 naar India zou vertrekken. Het team van leerlingen en leerkrachten heeft zich een jaar lang heel hard ingezet om zoveel mogelijk geld en materiaal in te zamelen voor SISP door verschillende evenementen te organiseren. Uiteindelijk hebben we met veel trots een cheque van 21.000 euro kunnen afgeven aan dit project.
De reis naar India was echt een van de mooiste en leerrijkste ervaringen die we tot nu toe meegemaakt hebben. Enerzijds door alles dat we daar gedaan en gezien hebben, maar ook omdat we met zo’n hechte groep waren. Doorheen de reis begon iedereen nog beter overeen te komen met elkaar en wisten we dat we elkaar konden vertrouwen.
In Kovalam mochten we mee met de social worker, die ons toonde in welke omstandigheden mensen daar leven. Zo konden we met onze eigen ogen zien voor wie en waarvoor we al dat geld hadden ingezameld. Een van de eerste personen die ik ontmoette, was een vrouw die in een ‘huis’ woonde van drie meter op drie. Geen bed, geen keuken, geen toilet. Gewoon wat bakstenen op elkaar. Op die momenten besef je dat hun huis de helft van je slaapkamer is en dat zij daar elke dag, in zo’n hitte, moeten leven.
Ook op financieel vlak zit bijna iedereen in dezelfde situatie: geen werk of een heel laag inkomen of pensioen, geen middelen om medische kosten te betalen en de kans is reëel dat er in de familie ook heel wat problemen zijn. Het is een vicieuze cirkel waar geen einde aan lijkt te komen, en daarom is dit project zo belangrijk. Alle kleine en grote beetjes die SISP doet om de allerarmsten te helpen zijn veel beter dan niets. Aan het eind van iedere dag vol impressies, sprongen we allemaal in de zee om eventjes aan niets te denken en te surfen op het ritme van de golven.”
LENNERT GAILLIAERT 16 JAAR - 5DE JAAR GRIEKS-LATIJN
“Onze inleefreis naar India was een onvergetelijke ervaring die ons niet alleen heeft verrijkt, maar ons ook met beide voeten op de grond heeft gezet. We wisten dat de confrontatie met armoede zwaar zou worden, maar niets kon ons echt voorbereiden op de realiteit die we daar aantroffen.
Bij aankomst in het schooltje van SISP werden we hartelijk ontvangen. De kinderen, die in moeilijke omstandigheden leven, straalden ondanks alles vreugde uit. Ze leerden ons eten op de Indiase manier, skateboarden en zelfs traditionele dansen. Hun positiviteit deed ons beseffen hoe weinig materiële zaken nodig zijn om gelukkig te zijn.
De meest confronterende ervaring was ons bezoek aan het vissersdorpje. Samen met social workers zagen we gezinnen die moesten rondkomen met amper 300 roepie (3 euro) per maand. In België word je voorbereid op zulke beelden, maar pas als je het echt ziet, besef je hoe groot de ongelijkheid is.
Deze reis was een mix van schoonheid en confronterende realiteit. We keerden terug met een diep respect voor de mensen die we ontmoetten en het besef dat je met minder ook gelukkig kan zijn.”
STAN LIERMAN
16 JAAR - 5DE JAAR ECONOMIE-MODERNE
TALEN
“Toen ik de kans kreeg om mee te gaan op deze inleefreis, wist ik dat het een bijzondere ervaring zou worden. Maar hoe diepgaand en transformerend het uiteindelijk zou zijn, had ik nooit kunnen voorspellen. India is een land van contrasten: een plaats waar traditie en moderniteit, armoede en rijkdom, chaos en sereniteit naast elkaar bestaan. Mijn verwachtingen waren hoog, maar de realiteit bleek nog intenser, confronterender en leerzamer dan ik me had kunnen voorstellen.
Vanaf het moment dat ik landde, werd ik overweldigd door de warmte, de chaos en de geur. Mijn zintuigen moesten op volle toeren draaien. Dat is precies waarom ik van India hou: het stelt je niet alleen fysiek op de proef, maar ook mentaal. De mensen waren er zeer gastvrij, ook al was de armoede waarin velen verkeren, meteen zichtbaar. Mentaal had ik me er zo goed mogelijk op voorbereid, maar het raakte me toch diep. Dat had ik van tevoren niet verwacht, dat ik me diep verbonden zou voelen met de mensen die ik er ontmoette.
Nu ik terug ben, kijk ik met een mix van nostalgie, dankbaarheid en ook enige droefheid. Vooral omdat ik me plotseling realiseerde hoeveel luxe ik heb in mijn eigen leven. Waarom ik, en waarom niet de vrouw die ik ontmoette? We zijn beiden toch maar mensen? Ik heb geleerd dat geluk niet afhangt van wat je hebt, maar van hoe je leeft en welke relaties je aangaat. Kleine gebaren van medeleven kunnen daarbij ook een enorme, positieve impact hebben.”
AMELIE FRANSSENS
18 JAAR - 6DE JAAR
BIOTECHNISCHE WETENSCHAPPEN
“Ik vertrok eind februari naar Kovalam, een klein dorpje in het zuiden van India. Samen met veertien medeleerlingen stapte ik in dit avontuur, onder de begeleiding van drie leerkrachten en een huisarts. Toen gewoon een supertoffe bende, nu vrienden voor het leven.
We zijn allemaal vertrokken met hetzelfde doel en dat was om de wereld een beetje beter te maken. We staken de handen uit de mouwen bij SISP, die ervoor zorgt dat kansarmen de kans krijgen om naar school te gaan in een veilige omgeving, maar ook voor ouderen zorgt die het wat lastiger hebben.
Na een drukke week in Kovalam begonnen we aan een rondreis in en rond de provincie Kerala. We vertrokken met een trein naar een natuurgebied, waar we een safaritocht deden en vele dieren konden spotten: olifanten, herten, exotische vogels en nog veel meer. Daarna reisden we door naar de bergen, waar ik de mooiste landschappen heb gezien. Ik kan niet met woorden omschrijven hoe mooi het daar was.”
FRIENDSINKOVALAM
SAMEN STUDEREN IN BRUGGE?
DIT ZIJN ALLE PLAATSEN WAAR JE KAN BLOKKEN!
De examens voor hoger onderwijsstudenten komen eraan, een drukke en stresserende periode voor heel wat jongeren. Brugge Studentenstad probeert elke blokperiode het leed voor de studenten te verzachten door een gevarieerd aanbod aan studeerplaatsen te voorzien.
In mei en juni kan je op onderstaande locaties terecht. Voor meer praktische info zoals openingstijden, capaciteit en reservatie verwijzen we graag door naar de website: www.bruggestudentenstad.be/studeerlocaties
Studenten kunnen natuurlijk ook steeds op hun eigen campus terecht, want ook VIVES, Howest en KU Leuven faciliteren studeerruimte tijdens de examenperiode.
NEXT
NAAM:
Kai Willem
LEEFTIJD: 15 jaar
NEXT GEN
WAT INSPIREERT JE?
“Van alles in het leven, van de cornflakes in de ochtend tot mijn luie honden.”
WAT VIND JE HET LEUKSTE AAN HET
MAKEN VAN KUNST?
“Als je begint aan een kunstwerk denk je alleen nog maar aan kleuren en vormen en bestaat er even niets anders dan waar je mee bezig bent.”
HOE LANG WERK JE MEESTAL AAN
EEN KUNSTWERK?
“Hangt er van af, de kleinere werken zijn af in een uur of 4, de grotere worden afgewerkt over meerdere dagen.”
WELKE MATERIALEN OF TECHNIEKEN GEBRUIK JE HET LIEFST IN JE KUNST?
“Posca, acryl verf, alle soorten penselen en een paletmesje (impasto).”
WAT ZIJN JE DROMEN ALS HET
GAAT OM JE KUNST?
“Dat ik altijd de kans zal blijven hebben om met kunst bezig te zijn en dat ik ooit mijn eigen tentoonstelling krijg.”
WAT VIND JE HET MOEILIJKSTE AAN
HET MAKEN VAN KUNST?
“Elk onderdeel van het proces in het maken van kunst is tof, maar wachten tot mijn achtergrond of verf droogt is lastig.”
WAAR ZIE JE JEZELF OVER VIJF
JAAR ALS KUNSTENAAR?
“Hopelijk nog in de universiteit dromend van een verdere kunstcarrière.”
HEB JE ANDERE HOBBY'S?
“Sporten, reizen maken.”
HEB JE EEN FAVORIETE PLEK WAAR
JE GRAAG WERKT OF KUNST
MAAKT?
“Boven op mijn kamer met een goed muziekje is de ideale plek om te werken.”
DANIËLLE HUYGHE HACKT DE EERSTE AVOND VAN
DANSSTORM
EEN PRODUCTIE GECOPRODUCEERD DOOR KORREL FILM EN MAKERSHUIS ALKMAAR.
DANSSTORM 2025
VAN DE KUNSTHUMANIORA IN ANTWERPEN TOT DE THEATERS VAN NEDERLAND EN NU EEN PREMIÈRE OP DANSSTORM: DANIËLLE HUYGHE (27) TIMMERT AAN DE WEG ALS DANSMAKER. HAAR VOORSTELLING HACKED COMBINEERT DANS, FILM EN AI EN NEEMT HET PUBLIEK MEE IN EEN WERELD VAN CONTROLE EN BEVRIJDING. "HET MOET VOELEN ALSOF JE NIET MEER KUNT ADEMEN."
Je opent met je voorstelling HACKED de eerste avond van Dansstorm. Hoe voelt dat?
“Superleuk en spannend. HACKED is normaal een theaterproductie, maar nu brengen we het als locatievoorstelling. Dat brengt uitdagingen met zich mee, maar het past ook perfect bij de voorstelling. Bovendien is Brugge een interessante toevoeging aan mijn tour. Ik kijk er echt naar uit om een nieuw publiek te betrekken en te ontdekken hoe mijn werk daar ontvangen wordt.”
Waarover gaat HACKED precies?
“Over controle en hoe een lichaam daar fysiek en mentaal op reageert. In de voorstelling creëert een AIstem, ik noem haar Mathilda, zes perfecte lichamen. Ze bewegen hypersynchroon, zonder fouten, volledig getrackt en gecontroleerd. Maar dan wordt Mathilda gehackt. Langzaam krijgen de lichamen hun menselijkheid terug, stap voor stap: ze ademen opnieuw, voelen pijn, ervaren genot. De voorstelling is heel narratief, ik volg een master in theater en werk dus altijd vanuit een scenario, deze keer in samenwerking met Korrel Film. Dat maakt het lekker theatraal.”
Waarom die fascinatie voor controle?
“Ik ben al lang geboeid door gevangenissystemen en isolatie. Mijn eerste werk aan de Kunsthumaniora ging over vrouwengevangenissen. Die interesse breidde uit naar inspiratiebronnen zoals Squid Game en absurde experimenten rond opsluiting. In mijn vorige voorstelling, Into the Blue, combineerde ik dans met film en sloot ik mijn dansers op in een slaapkliniek. Met HACKED trek ik dat verder door en voeg ik AI toe aan het verhaal.”
Waarom is het spannend om deze voorstelling buiten het theater te spelen?
“In het theater heb ik volledige controle over licht, projecties en ruimte. Op locatie ligt dat anders. Ik moet me aanpassen aan de setting en dat brengt productionele uitdagingen met zich mee. Bovendien zit het publiek meer rondom en niet enkel frontaal voor de voorstelling. Dat verandert de dynamiek compleet. De afstand tussen danser en publiek verdwijnt, waardoor een intense ervaring ontstaat. Het vraagt veel concentratie, zowel van de dansers als van het publiek. Ik hoop dat dat goed werkt en dat het de voorstelling nog sterker maakt.”
Je stond met een eerdere versie van dit stuk al in de Magdalenazaal via De Dansvitrine, een traject van Danspunt waarbij choreografen samen met een coach toewerken naar een voorstelling. Wat is er veranderd?
“Toen was het nog een kort onderzoeksproject rond fight, fight-, flight-reacties. Nu is het een volwaardige avondvullende voorstelling geworden met een narratief. We werken nu ook met echte bewakingscamera’s waarmee we de dansers filmen. Daarnaast is de cast veranderd. De selectie was een uitdaging: 300 dansers schreven zich in, 40 kwamen op auditie en uiteindelijk koos ik er 6. Heel intens, maar daardoor heb ik de perfecte performers gevonden. Wat hetzelfde bleef, is de intensiteit. Het publiek moet het gevoel krijgen dat ze niet meer kunnen ademen. Dat was zo in de Dansvitrine en dat wil ik nu opnieuw.
Die ervaring bij de Dansvitrine was voor mij ook een belangrijke bevestiging. Het was de eerste keer dat ik echt feedback kreeg die me hielp om mijn ideeën verder te ontwikkelen. Een van de inzichten die ik daaruit haalde, dankzij mijn coach Dalton Janssen, was dat ik mijn creatieproces mag omarmen: veel materiaal maken, snel bewegen en die energie niet temperen. Ik ben altijd al iemand geweest die veel wil doen en het was fijn om die werkwijze geaccepteerd te zien. Het heeft me geholpen om verder te groeien en nu met HACKED voel ik dat alles mooi samenkomt.”
Waar kijk je nog naar uit op Dansstorm?
“Vooral naar de interactie met het publiek. Ik doorbreek graag de vierde wand en ben benieuwd hoe het publiek in Brugge op mijn werk reageert. Ik wil horen wat ze ervaren en hoe ze het beleven. Daarnaast hou ik van festivals. De sfeer, nieuwe mensen leren kennen, met andere makers praten, nieuw werk ontdekken – dat inspireert me. Het geeft me energie om verder te blijven groeien als maker.”
JE ZIET HACKED VAN DANIËLLE HUYGHE
OP VRIJDAG OM 20U OP DANSSTORM IN HET KONINGIN ASTRIDPARK. HACKED IS EEN CO-PRODUCTIE MET KORREL FILM EN MAKERSHUIS ALKMAAR.
Dansstorm is een interdisciplinair dansfestival dat het brede aanbod van Danspunt in de schijnwerpers zet. Het festival brengt lokaal danstalent, dansscholen, -groepen en opkomende choreografen samen en biedt hen een podium. Als trouwe partner van de danssector verrast Dansstorm zowel liefhebbers als toevallige passanten met gratis performances en workshops in de openbare ruimte. Dit jaar luidt Dansstorm bovendien het begin in van het Miragefestival, wat zorgt voor een feestelijke start.
ATELIER IN DE KIJKER
MARGO DEN BAES
“Als pas afgestudeerde beginnende artiest bevind ik me aan het prille begin van mijn artistieke reis.
Ik behaalde in 2023 mijn masterdiploma Graphic Storytelling aan Luca School of Arts te Brussel. Mijn focus ligt vooral op het maken van illustraties en het creëren van stripverhalen. Hoewel ik nog veel te leren heb, ben ik vastbesloten om mijn talent te ontwikkelen en nieuwe wegen te verkennen binnen mijn artistieke discipline.
Mijn werk kent geen vast thema en heeft een experimenterend karakter. Ik experimenteer graag met verschillende materialen en geniet vooral van het creatieve proces. Want tekenen is voor mij voornamelijk een uitlaatklep.
Ik geloof sterk in het belang van netwerken en samenwerken met andere kunstenaars. Mijn doel is om mijn werk met een breder publiek te delen en mijn artistieke gemeenschap te vinden, waar ik steun, inspiratie en groei kan vinden.”
BEZOEK MARGO HAAR ATELIER OP OPEN ATELIERS IN DE TANK. 18 MEI TUSSEN 11U EN 18U
