FILM
© NOISE Film
The New Gospel DE VELE LAGEN IN DE NIEUWSTE OPENBARING VAN MILO RAU Van wie is de aarde? Van de mensen die haar bewerken of van de mensen die haar als hun eigendom beschouwen? Van de zee die haar opslorpt of vrijgeeft? Van de bomen en planten die haar sieren? Misschien is de aarde enkel eigendom van de lagen waaruit ze bestaat. Van het gesteente dat haar stevigheid biedt, haar gloeiende kern en de schokken die haar dooreenschudden. Of ze behoort toe aan de tijd. Aan die duizenden, miljarden jaren dat ze bestaat. Aan de energie en krachten waarmee ze onophoudelijk rond haar as en om de zon draait. Maar zelfs al is de planeet niet van ons, ze bestaat om zich, weliswaar tijdelijk, te schenken. Dat is een van haar bekwaamheden. Ze scheurt, ze spuwt, ze beeft, ze draagt en schenkt bloesem. In cycli koelt ze af en warmt ze weer op, ze verzandt, ze vervormt, ze verkleurt groen, geel, bruin en soms rood. En met al die transformaties vormt ze sinds millennia het strijdtoneel van menselijke belangen. Jean-Pierre Vanhee
The New Gospel vertelt het verhaal van een gebied in de laars van Italië, de Basilicata, rond de stad Matera. Het is een verbluffend ruwe maar bloedmooie streek. Zo mooi dat ze door de legendarische Pier Paolo Pasolini als de beste bijbelse filmlocatie ter wereld werd bestempeld — en Mel G ibson gaf hem gelijk. Vandaag is Basilicata tevens de locatie van
56 > juli 2021
een van die afschuwelijke kampen voor vluchtelingen: Felandina in Metaponto di Bernalda. Dat is waarom ook Milo Rau hier de setting vond voor zijn artistiek, sociaal, politiek en ecologisch drama. Met vluchtelingen en locals, moslims en katholieken, mensen mét en zonder papieren. Het werd opnieuw een Jezusfilm.
DEGEUS
