Helke Misselwitz

Helke Misselwitz: Viaxes por un país que xa non existe / Journeys Through a Country Which Doesn't Exist Anymore

Primeira retrospectiva española / First Spanish Retrospective

un pola cuestión histórica e marchei co corazón cheo de xente: a propósito de Helke Misselwitz.

F I Came for History and I Left With a Heart Full of People: On Helke Misselwitz.

Sempre mantiven unha relación especial cos filmes realizados na época en que vin ao mundo e, en especial, con aqueles que se refiren á miña cultura; é coma se portasen un segredo do que eu non debería ser coñecedor. Souben deles polos sons que puiden ouvir pero non entendía, e polas faces que vía pero cuxa expresión non era quen de interpretar daquela. Esas cintas permitíanme existir unha vez máis, non como a persoa que eu coidaba que era, senón como unha parte I've always had a special relationship with films made at the time I came into this world, especially those relating to my culture. It's as if they were carrying a secret I was not supposed to know about. I learn from them about the sounds I might have heard but didn’t understand and the faces I saw but couldn't read at the time. Those films let me exist once more, not as the person I thought I was, but as a tiny part of bigger movements. They make me realize who I am.

minúscula duns mecanismos maiores, e fixeron que me dese de conta de quen son. Helke Misselwitz rodou algunhas das súas obras máis logradas arredor da época en que eu nacín, a cal coincidiu coa chamada reunificación da República Democrática Alemá e a República Federal de Alemaña: a caída do muro de Berlín. Filmes como Sperrmüll, Winter Adé ou Wer fürchtet sich vorm schwarzen Mann, que documentan os derradeiros días dun país que agoniza, dinme máis da vida en Alemaña Oriental do que me aprendeu nunca a miña formación xermanooriental. Son cintas que deixan constancia dun mundo que está a mudar e que poden ser descritas como viaxes por un país que xa non existe. Con todo, é mellor non baixar a garda porque, malia ser Misselwitz unha cineasta que se asocia con facilidade á DEFA e a unha potente dupla emancipación, referida a un pobo e á muller en particular, as súas películas resultan moito máis complexas que as consignas políticas baixo cuxa bandeira se realizaron. En repetidas ocasións me topei con elas nun contexto máis ou menos político ou histórico, e ao final sempre quedei pampo ante a súa absoluta franqueza, curiosidade e brillantez formal. Eu ía pola cuestión histórica e marchaba co corazón cheo de xente. Misselwitz, que naceu en Zwickau en 1947 (un ano antes de ver a luz a obra de Rossellini Germania anno zero), seguiu unha traxectoria bastante infrecuente dentro do sistema profesional regrado da RDA. Antes de estudar na escola de cinematografía de Babelsberg, a directora xa se formara como ebanista e fisioterapeuta; tamén traballou como moderadora para televisión, profesión que debeu de influír no papel que ela mesma desempeña nas súas películas, xa que non é, en absoluto, unha observadora muda. Así, moitos dos seus filmes benefícianse enormemente da súa presenza tras a cámara, a carón dela ou mesmo ante ela. Non entrevista os seus protagonistas: tópase con eles. No seu traballo documental existe certa timidez dos protagonistas cara á cámara, mais tamén certa intimidade entre a realizadora e eses mesmos protagonistas. Son infindas as metáforas con que se tentou describir a relación entre o director e os seus personaxes principais, pero ningunha me convenceu tanto como a que suscita unha escena da magnífica Winter Adé de Misselwitz. No filme faise un percorrido en tren desde o lugar de nacemento da autora, Zwickau, ata o mar Báltico. Polo camiño, a realizadora fala Helke Misselwitz shot some of her most accomplished works around the time I was born. This time coincided with the so-called reunification of the German Democratic Republic and the Federal Republic of Germany: the fall of the Berlin Wall. Documenting the final days of a dying country, films like Sperrmüll, Winter Adé or Wer fürchtet sich vorm schwarzen Mann tell me more about life in East Germany than my West German education had ever told me. Those films document a changing world. They can be described as journeys through a country which doesn't exist anymore. However, it's better to remain careful because, although Misselwitz is a filmmaker easily associated with DEFA and a strong double emancipation, relating to a people and to women in particular, her films are much more complex than the political slogans under whose banner they were made. Time and time again, I've encountered them in a more or less political or historical context, and I always ended up feeling blown away by their sheer openness, curiosity and formal brilliance. I came for History and I left with a heart full of people.

Misselwitz, who was born in Zwickau in 1947 (one year before Rossellini’s Germania anno zero saw the light of day), has followed a rather unusual trajectory within the regulated career system of the GDR. Before studying at the film school in Babelsberg, the director had already trained to be a cabinetmaker and a physiotherapist. She also worked as a moderator for television, a profession that must have influenced her own role inside her films as she is anything but a silent observer. Many of her films gain immensely from her presence behind, next to, or even in front of the camera. She doesn't interview her protagonists, she encounters them. In her documentary work there exists a shyness of the protagonists towards the camera but also an intimacy between the filmmaker and the very same protagonists. There have been endless metaphors trying to describe the relationship between directors and their protagonists but none has convinced me as much as one provoked by a scene in Misselwitz’s magnificent Winter Adé. The film follows a train route from Misselwitz’s birth place, Zwickau, to the Baltic Sea. On the way the filmmaker talks to different women about their life and work in socialism. At a diamond wedding, she talks to the elderly wife and husband. Suddenly, we see her dancing with the husband and talking to

con varias mulleres da vida e do traballo destas baixo o socialismo. Nunhas vodas de diamante conversa cos dous anciáns cónxuxes; de súpeto vémola bailar co home e falando con el, en algo que constitúe unha sorte de entrevista pero feita bailando. Un momento así describe á perfección a perspectiva adoptada por Misselwitz: danzar coa xente. Todas as persoas que filma interactúan con ela. En Wer fürchtet sich vorm schwarzen Mann, Misselwitz tócalle as tatuaxes a un dos provedores de carbón. A responsable da empresa en Prenzlauer Berg (Berlín), a quen está a retratar, dille á realizadora cando cortar. Non é só que a súa presenza se deixe sentir a cada segundo: é que resulta esencial nese enfoque tenro e directo que adoptan as súas películas. Misselwitz é unha cineasta que entende a política a través do intercambio humano e simplemente mirando as cousas como ela as percibe. Non se trata de elaborar argumentos, trátase de mirar. Moi a miúdo emprega dous fíos paralelos nos seus filmes, dos cales un se refire á maneira de mirar algo e o outro amosa como é ese algo en realidade. En Aktfotografie – z.B. Gundula Schulze intercala reflexións sobre a representación da muller na fotografía comercial e imaxes de mulleres a faceren a súa vida diaria. Logo de mergullarse nas celebracións das vodas de diamante de Winter Adé, mantén outra conversa coa dona na que chega a saber das traizóns do home e da falta de amor no que parecía ser unha relación ben bonita. Alén diso, a directora grava televisores repetidamente, inserindo relatos e medios oficiais nun mundo contraditorio. Misselwitz, que criou a súa filla mentres vivía nunha pensión, cursou estudos de cinema, pero decidiu facerse autónoma tras o seu paso polas aulas, empresa moi pouco común e arriscadísima na RDA. Na década de 1980 realizou algunhas curtas fascinantes, xa que ao principio o sistema cinematográfico de Alemaña Occidental, dominado por varóns, se interpuxo na senda que debería levala a converterse en realizadora de longametraxes. Non foi ata máis adiante cando traballou co famoso director da DEFA Heiner Carow e, logo do colapso da RDA, tivo a posibilidade de facer longas; con todo, como adoita ocorrer, da súa loita xurdiron algunhas das películas máis potentes que se fixeron na RDA. Tomemos a súa curta Marx-Familie, por exemplo. Nesta cinta, feita por encarga para o centenario him. It's a sort of interview but it’s done in dancing. Such a moment describes Misselwitz's approach perfectly: she dances with people. Whoever she films interacts with her. In Wer fürchtet sich vorm schwarzen Mann Misselwitz touches the tattoos of one of the coal suppliers. The woman in charge of the company in Prenzlauer Berg, Berlin, who she is portraying, tells the filmmaker when to cut. Her presence is not only felt in every second, it is essential for the tender and direct approach of her films. Misselwitz is a filmmaker who understands politics through human exchange and simply looking at things in the way she perceives them. It's not about making arguments, it's about seeing. Very often she employs two parallel threads in her films. One is concerned with how something is looked at and the other shows what it really looks like. In Aktfotografie – z.B. Gundula Schulze she intercuts reflections on the representation of women in commercial photography with images of women living their daily life. After plunging into the celebrations regarding the diamond wedding in Winter Adé, she has another talk with the wife in which she learns about the husband's betrayals and the lack of love in what seemed to be such a nice relationship. Misselwitz, furthermore, repeatedly films television sets, embedding official narratives and media in a contradictory world. Raising her daughter while living in a boarding house, Misselwitz studied film but decided to become a freelance worker after school, a highly unusual and risky endeavor in the GDR. During the 1980s she made some fascinating documentary shorts as her path towards becoming a feature film director was at first made impossible by the male-dominated film system in East Germany. It was only later that she worked with famous DEFA director Heiner Carow and, after the collapse of the GDR, was able to realize feature films. However, as is often the case, her struggle brought about some of the strongest films ever to be made inside the GDR. Take her short Marx-Familie, for example. In the film, which was commissioned for the centenary of Karl Marx's birth, Misselwitz combines personal texts of the philosopher and his wife about their poor living conditions with historical photographs and filmed images of an abandoned East Berlin apartment. The latter is typical for her detailed observations of furniture, rooms and the little objects that have by now been transformed into

do nacemento de Karl Marx, Misselwitz combina textos persoais do filósofo e da súa muller, referidos ás súas pobres condicións de vida, con fotografías históricas e imaxes filmadas dun piso abandonado de Berlín Oriental. Isto último é moi típico das observacións polo miúdo que fai de mobles, cuartos e obxectos pequenos que hoxe se transformaron en estraños recordos cargados de nostalxia. O filme describe unha ausencia de persoas, pero tamén de utopías. As súas películas parecen dicir: Mira! Así é o aspecto que teñen as cousas! Ao igual que na maioría dos seus traballos, este pode entenderse como o retrato dunhas persoas que viven á sombra da historia. Misselwitz crea instantáneas dos tempos e as súas cintas cabe velas como fotografías en movemento. Con moita frecuencia, a aqueles que está a filmar pídelles, literalmente, que se poñan ante a cámara coma se fose para unha foto; pero mesmo así eles se moven, están vivos, no canto de seren fantasmas dun pasado que apenas podemos xa aferrar. Isto queda ben patente nunha obra como 35 Fotos: esta película, feita por encarga con motivo do trixésimo quinto aniversario de Alemaña Oriental, retrata unha muller nada no ano en que se fundou a RDA a través de trinta e cinco fotografías e algunhas imaxes nas que ela as comenta. A Misselwitz impórtanlle aqueles cuxa vida non se corresponde co relato oficial da RDA, coas súas familias felices, ambientes laborais sans e igualdade entre os sexos. Nos seus filmes eu coñecín os divorciados, os perdidos, os pobres, os traballadores, os marxinados e os truáns; ela dálles voz a aqueles aos que se lles pediu que ficasen calados. Deste xeito, a realizadora capta todas as gretas e incongruencias dun sistema destinado a fallarlle á súa xente. No entanto, isto non carece das súas ambivalencias, xa que as cintas tamén prefiguran os aspectos negativos dunha unificación alemá aínda non superada por unha sociedade que parece politicamente dividida ata o mesmo día de hoxe. Misselwitz non foi a única artista que lles deu voz ás mulleres que traballaban e vivían na RDA; estaba, por exemplo, Maxie Wander, que publicou unha importante obra titulada Guten Morgen, du Schöne, na cal dezanove mulleres de distintas idades falan da súa vida. En Alemaña empregamos o termo ungeschminkt para describir algo descarnado e carente de adobíos; a súa tradución literal é «sen maquillaxe», dupla connotación que strange nostalgic memorabilia. The film describes an absence of people, but also of utopias. Her films seem to say: Look! This is what it looks like! Like most of her work, it can be understood as a portrait of people living in the shadow of history. Misselwitz creates snapshots in time. Her films can be understood as photographs in movement. Very often, she literally asks the people she is filming to stand in front of the camera as if it were a photograph. But then they still move, they are alive instead of being ghosts from a past we can barely grasp anymore. This becomes very apparent in a film like 35 Fotos. Commissioned on the occasion of the 35th anniversary of East Germany, the film portrays a woman born in the year the GDR was founded via 35 photographs and some images of her talking about them. Misselwitz cares for those whose lives do not correspond with the official GDR narrative of happy families, healthy work environments, and gender equality. In her films I get to know the divorced, lost, poor, workers, dropouts and punks. She gives a voice to those who were asked to remain silent. Thus the filmmaker captures all the cracks and inconsistencies of a system bound to fail its people. However, it doesn't come without its ambivalences, as her films also foreshadow the negative aspects of German unification still not overcome by a society that seems to be politically separated to this very day. Misselwitz was not the only artist giving voice to women working and living inside the GDR. There was, for example, Maxie Wander, who published an important book called Good Morning, My Lovely in which nineteen women of different ages talked about their lives. In German we use the term ungeschminkt when we want to describe how something is unvarnished and gritty. It literally translates as without make-up, a double connotation which fits the portraits of women in Misselwitz's films very well. Somehow she creates a protected space in front of her camera in which women finally feel free to speak out. Films like Winter Adé or 35 Fotos also deal with the act of narrating one's life. They confront us with the necessity and powerlessness of words; they are oral histories clinging to the emancipatory effect of speaking. Misselwitz's films are in strong accordance with Bertolt Brecht's lines: “Scheue dich nicht zu fragen, Genosse! / Laß dir nichts einreden / Sieh selber nach! / Was du nicht selber weißt / Weißt du nicht” (“Don't be afraid

se axusta moi ben aos retratos de mulleres das cintas de Misselwitz. Dalgunha maneira, ela crea un espazo de protección ante a cámara no que as mulleres senten por fin liberdade para expresar as súas opinións. Por outra banda, películas como Winter Adé ou 35 Fotos tamén tratan do acto de un narrar a súa vida: enfróntannos á inevitabilidade e á impotencia das palabras e constitúen historias orais que se aferran ao efecto emancipador da fala. Os filmes de Misselwitz concordan rotundamente con aqueles versos de Bertolt Brecht: «Scheue dich nicht zu fragen, Genosse! / Laß dir nichts einreden / Sieh selber nach! / Was du nicht selber weißt / Weißt du nicht» («Non temas preguntar, compañeiro! / Non te deixes convencer, / compróbao ti mesmo! / O que non sabes por ti / en realidade non o sabes»). Nos ollos dos seus protagonistas, sobre todo en Winter Adé, existe a firme convicción de que o cinema pode axudarlles. Creen na verdade. Pode resultar inxenuo, pero é bonito e sincero. A historia sempre se moveu máis rápido que o cine. Esta idea fica ben patente cando a confrontamos cunha mudanza tan fonda como a caída, non tan definitiva —no cal temos que reparar máis de trinta anos despois—, da cortina de ferro. A Historia non ten final, e ningún medio o demostrou mellor que o cinema, que está, en si mesmo, sempre en movemento. Os tempos están a mudar, sempre. En Sperrmüll, os acontecementos que conducen á unificación de Alemaña Oriental e Alemaña Occidental tomáronlle a dianteira á idea orixinal de retratar músicos novos e ofrecer unha imaxe auténtica da xuventude da RDA; no canto disto último, máis ou menos durante a rodaxe caeu o muro de Berlín e a película, seguindo estes acontecementos, transfórmase nun documento sobre identidades perdidas e rapaces inseguros respecto ao que facer coas novas oportunidades que se lles presentan e as súas utopías perdidas. Así, pois, que podo aprender eu desas cintas verbo da época en que vin a un mundo de cambios? Principalmente, que esa época aínda non rematou porque se atopaba daquela e se atopa agora ocupada por persoas, interaccións humanas e as súas historias de intentos de supervivencia. Dunha maneira conmovedora, pero nunca sentimental, Misselwitz capta a cativeza dos humanos que se enfrontan á vida e, deste modo, revela a súa grandeza.

Texto escrito por Patrick Holzapfel para o noso catálogo.

of asking, brother! / Don't be won over, / See for yourself! / What you don't know yourself, you don't know”). There is a firm belief in the eyes of her protagonists, especially in Winter Adé, that cinema can help them. They believe in truth. It may be naive, but it is beautiful and honest. History has always moved faster than cinema. This becomes very obvious when confronted with a change as vast as the – as we have to learn more than 30 years later – not so final fall of the Iron Curtain. There is no end to History. No medium has proven that better than cinema, which is itself always in movement. The Times They Are A-Changin', always. In Sperrmüll the events leading to the unification of East and West Germany overtook the original idea of portraying young musicians and giving a true image of GDR youth. Instead, the Berlin Wall came down more or less during the shooting and, following those events, the film transforms into a document of lost identities and young people insecure about what to do with their new opportunities and lost utopias. So, what can I learn about the time I was born into a world of change from those films? Most of all, that this time is not over yet because, then and now, it is occupied by people, human interactions and their stories of trying to survive. Misselwitz touchingly but never sentimentally captures the smallness of humans confronting life and thus reveals their greatness.

Text written by Patrick Holzapfel for our catalogue.

FOTOGRAFÍA DE ESPIDOS, P. EX. GUNDULA SCHULZE. / NUDE PHOTOGRAPHY GUNDULA SCHULZE

(AKTFOTOGRAFIE, Z.B. GUNDULA SCHULZE)

12′ / 1983 / RDA Sala 2 sábado Saturday ás 17:30 h

Estrea española / Spanish Premiere

Unha película de Helke Misselwitz Escrita por Christiane Hein y Helke Misselwitz Fotografía: Jürgen Rudow Música: Volker Friedemann Seumel Con Gundula Schulze Producida por DEFA-Studio für Dokumentarfilme

A fotógrafa de Alemaña do Leste Gundula Schulze, explica vividamente o seu proceso creativo e fala sobre o seu desexo e preocupacións por capturar a personalidade completa das mulleres que retrata. Cara a fins dos anos 70, as innovadoras fotos de Schulze sufriron a desaprobación oficial porque transmitían a soidade, a pobreza e a angustia que algúns sentían na sociedade de Alemaña do Leste. In this short, East German photographer Gundula Schulze vividly explains her creative process and talks about her desire to and concerns about capturing the whole personality of the women in her work. As of the late 1970s, Schulze's innovative photo series were met with official disapproval because they captured and conveyed the loneliness, poverty and distress felt by some in East German society.

A FAMILIA MARX / THE MARX FAMILY

(MARX-FAMILIE)

6′ / 1983-88 / RDA Sala 2 sábado Saturday ás 17:30 h

Estrea española / Spanish Premiere

Escrita e dirixida por Helke Misselwitz Fotografía: Jürgen Rudow Montaxe: Yvonne Loquens Son: Peter Dienst Con Bärbel Bolle, Dieter Montag Producida por DEFA-Studio für Dokumentarfilme

Filmada cunha vella cámara Parvo L con manivela e estratexias de montaxe radicais, esta curta é un retrato experimental e alternativo da familia de Karl Marx e as súas pobres condicións de vida durante os longos anos que viviron en Londres. A curta foi producida para celebrar o centenario de Marx en 1983, pero aos funcionarios do goberno non lles pareceu o suficientemente digno. Só estreouse cinco anos despois. DEFA Film Library. Filmed using an old handcranked Parvo L camera and radical montage strategies, this short is an experimental and alternative portrait of Karl Marx’s family and their poor living conditions during their long years in London. This short was produced to celebrate Marx's 100th birthday in 1983, but officials did not find it worthy. It was released only five years later. DEFA Film Library.

35 FOTOS / 35 PHOTOS

(35 FOTOS)

7′ / 1984-85 / RDA Sala 2 sábado Saturday ás 17:30 h

Estrea española / Spanish Premiere

Escrita e dirixida por Helke Misselwitz Fotografía: Bernd Merten, Jürgen Rudow Montaxe: Karin Schöning Son: Helke Misselwitz Música: Cathrin Pfeifer Con Michael Braumann Producida por DEFA-Studio für Dokumentarfilme

Unha muller nada en 1949, ano en que foi fundada a República Democrática Alemá, fala sobre a súa vida baseándose en 35 imaxes do seu álbum familiar, cada unha das cales representa un ano. Este filme ía estrearse no 35º aniversario de Alemaña Oriental, pero os funcionarios rexeitárono por consideralo un retrato ostensiblemente negativo da vida familiar na RDA presentado por unha muller atípica. Un ano despois, estreouse cun título diferente. DEFA Film Library. A woman born in 1949, the year the GDR was founded, talks about her life based on 35 images in her family album that each represent one year. This short was to premiere on the occasion of the 35th anniversary of East Germany. Officials rejected the short, however, as an ostensibly negative portrait of GDR family life presented by an atypical woman. It was released under a different title a year later. DEFA Film Library.

ADEUS, INVERNO / AFTER WINTER COMES SPRING

(WINTER ADÉ)

116′ / 1988 / RDA Sala 1 venres Friday ás 20:45 h

Estrea española / Spanish Premiere

Unha película de Helke Misselwitz Escrita por Helke Misselwitz e Gudrun Plenert Fotografía: Thomas Plenert Montaxe: Gudrun Plenert Música: Mario Peters Son: Ronald Gohlke, Heinz Kaiser, Eberhard Pfaff, Peter Pflughaupt Producida por DEFA-Studio für Dokumentarfilme

Pouco antes da caída da República Democrática Alemá, Helke Misselwitz percorreu o país en tren entrevistando a mulleres de diferentes idades e contornas. Neste maxistral e revolucionario documental, as mulleres revelan as súas frustracións persoais e profesionais, os seus desexos e aspiracións, e ao facelo retratan unha sociedade cambiante. As súas historias cuestionan a afirmación de que Alemaña do Leste alcanzara a igualdade de xénero, socavando a imaxe oficial das mulleres. Ao mesmo tempo, unha nova independencia fai que estas falen abertamente sobre as súas vidas como nunca filmouse antes. Shortly before the collapse of the GDR, Helke Misselwitz traveled the country by train to interview East German women of different ages and backgrounds. In this documentary masterpiece, women reveal their personal and professional stories, their frustrations, hopes and aspirations—and, in doing so, paint a portrait of a changing society. It challenged East German claims to have achieved gender equality and undermined the official image of women. At the same time, a new independence helped women talk more openly about their lives than had ever been filmed before.

QUEN TEME AO HOME DO SACO / WHO'S AFRAID OF THE BOGEYMAN

(WER FÜRCHTET SICH VORM SCHWARZEN MANN)

52′ / 1989 / RDA Sala 1 sábado Saturday ás 20:30 h

Estrea galega / Galician Premiere

Unha película de Helke Misselwitz Escrita por Helke Misselwitz, Thomas Plenert Fotografía: Thomas Plenert Montaxe: Gudrun Plenert Son: Ronald Gohlke Música: Brigitte Unterdörfer Producida por DEFA-Studio für Dokumentarfilme

Un achegamento a unha pequena compañía privada que distribúe carbón para fogares no distrito de Prenzlauer Berg, en Berlín Este. A enérxica muller a cargo deste negocio lévao adiante con humor e coñecemento, e os seus sete empregados homes respéctana. As súas discusións van desde a construción do Muro de Berlín e a posibilidade de escapar cara ao Oeste ata o abuso de menores, o suicidio, a prisión e o alcoholismo. DEFA Film Library. A close-up of a small private company that delivers heating coal in the Prenzlauer Berg district of East Berlin. The feisty woman who runs the business does so with humor and understanding, and her seven male employees respect her. Their discussions range from the building of the Berlin Wall and possibly escaping to the West, to child abuse, suicide, prison and alcoholism. DEFA Film Library.

RESIDUOS VOLUMINOSOS / BULKY TRASH

(SPERRMÜLL)

75′ / 1990 / RDA Sala 2 domingo Sunday ás 17:30 h

Estrea española / Spanish Premiere

Unha película de Helke Misselwitz Escrita por Helke Misselwitz, Gerd Kroske Fotografía: Thomas Plenert Montaxe: Gudrun Plenert Música: Sperrmüll Producida por DEFA-Studio für Dokumentarfilme

Filmado en Berlín Este a comezos do verán de 1989, este documental é o retrato dun grupo punk formado por catro músicos que se fan chamar Sperrmüll (Residuos voluminosos). Helke Misselwitz céntrase especialmente en Enrico, un mozo de Berlín Este que decide quedar nesa cidade cando a súa nai Erika casa no lado Oeste, e insiste en manter a súa identidade cultural incluso despois da caída do Muro. Os mozos músicos queren seguir sendo cidadáns do seu propio Estado e teñen unha actitude máis ben escéptica cara á inminente reunificación. This documentary filmed in East Berlin in the early summer of 1989 portrays a punk band of four young musicians who call themselves Sperrmüll (Bulky Refuse). Helke Misselwitz concentrates especially on Enrico, a young East Berliner who decides to stay behind when his mother Erika marries in the West, and who insists on maintaining his cultural identity, even after the fall of the Wall. The young musicians want to remain citizens of their own state and have a generally skeptical attitude towards the looming reunification.