Nummer 81 DE PENSEELSTREEK 29
Ze zijn heel blij dat de buitenkant door de Gemeente goed wordt onderhouden. Een jaar of drie geleden is het houtwerk, na het uitvoeren van enkele schuurproefjes, weer helemaal in het originele kleurenpalet geschilderd. Dorien vertelt, dat ze wel even moest slikken toen ze plotseling de kleur oker op de vensters zag. Maar er was geen ontkomen aan: zo was het werkelijk geweest. Als ik vraag hoe het is, om zo alleen te wonen en geen buren te hebben, beginnen haar ogen te glanzen. Heerlijk, zegt ze. Dat vrije, zo meteen in het groene van de natuur te kunnen stappen, dat is zó fijn. Door de week komen hardlopers langs en wandelen er mensen om hun hond uit te laten. Die komen vaak op vaste tijden en dan wordt er natuurlijk wel eens tijd genomen voor een praatje. Intussen ervaart ze veel van die langskomende mensen min of meer als haar ‘buren’. En dan zijn er ook nog de weekendwandelaars. Als ze langswandelen, hoort Dorien ze dikwijls praten over de schoonheid van Casa Bianca. Als vakantiehuisje welteverstaan. Permanente bewoning op zo’n afgelegen plek? Nee, dat niet. Maar Dorien en Peter zijn er helemaal verknocht aan en genieten mateloos van de natuur. Ze vertelt met een grijns dat er vroeger vanwege die vrijheid flinke feesten werden gegeven. Lekker met Ierse muziek. Niemand die er immers last van had. Hilarisch was het eens, toen ze net tijdens een Open Monumentendag zo’n feest gaven en de wandelaars gewoon de tuin inliepen om ook een biertje te bestellen. Ze dachten dat het openbaar was. Affiniteit met het boerenleven is hen beide via de grootouders met de paplepel ingegoten. Peter kan zijn passie voor groen, natuur en dieren helemaal uitleven op deze plek. Hij houdt in z’n eentje de hele tuin bij en heeft hier eens een roofvogelasiel gerund. Dat heeft hij helaas gestopt vanwege de alsmaar strenger wordende regelgeving, maar roofvogelonderzoek is nog steeds één van zijn belangrijkste bezigheden. Ook heeft Peter Spaanse Sayaguesa-runderen naar Nederland gehaald. Deze overleven gemakkelijk in de natuur en worden ingezet voor natuurbegrazing op de Planken Wambuis en het Drents Friese Wold. Ze doen het prima. Dorien geniet van zijn passies mee. Ook zij kent inmiddels veel van wat er om het huis groeit en bloeit. Ze wijst me vol trots op de zeldzame Zwarte Rapunzel, die ze hier hebben gezaaid en het inmiddels steeds beter doet. Dat diepgewortelde gevoel voor het buitenleven, weten wat er om je heen in de natuur gebeurt, is een inspiratiebron voor beiden, ook al beleven ze dat op een verschillende manier. Ze voelt zich een gezegend mens, om op zo’n plekje thuis te kunnen komen na een dag werken als zelfstandig Arbeids- en Organisatiepsycholoog. Ze ervaart door dit natuurlijke en authentieke leven een prima balans. Net als Peter hoeft ook zij hier nooit meer weg.
Column Hilvers-ting De nieuwe tijd brengt allerlei gewenste en ongewenste moderniteiten met zich mee. Zo hebben we sex-ting; beelden waar je al na twee minuten niet blij meer mee bent - of zou moeten zijn - worden verspreid. Door jezelf of door de ander(en). Iets dat al veel ouder is, is Hilvers-ting. Dat is dat je bij de bakker vertelt over jezelf of over anderen. Ik heb daar in onze wijken grondig onderzoek naar gedaan. Dat leek eerst niet mee te vallen, want de dames van de bakker vertellen niets, helemaal niets, nada. Maar toen werd ik geholpen - en dat is tevens ook een belangrijke conclusie van het onderzoek - want het beschaafde pantser van de gemiddelde wijkbewoner blijkt een dun laagje ‘beschaafsel’. Zonder ingewikkeld aandringen vertellen en vertellen en vertellen ze. Een beetje sociaal wenselijk over zichzelf, maar gelukkig ging dat naadloos over op sociaal onwenselijke verhalen over buren, buurtgenoten, de juffen op school, de kassière van de Jumbo en zo verder. Na ’n week eenvoudige ‘openingsvragen’ stellen aan buurtbewoners die ook op een brood staan te wachten, wist ik zoveel dat ik zowat de straat niet meer op durfde. Want wat als je - voor zeker - weet wat je overbuurman draagt onder z’n badjas als hij de container buiten zet op maandagochtend. En ik weet nu dat je je zorgen moet maken als je partner “deze keer wel even alleen” naar het ‘10-minuten-gesprek’ gaat. En dat ze de camper daar altijd parkeren om de buren dwars te zitten. En ik weet wat er af en toe onderin de groencontainer zit bij mij om de hoek. En waar de kittens van nr. 47 zijn gebleven. Morgen kijken wat ’t kopen van een halfje brood weer oplevert aan smeuïgheid. Voor de kwarkbollen ga ik al lang niet meer. L.C. BEUKer
Dorien Meijer bij haar geliefde Casa Bianca aan de Zijpendaalseweg
Reageren op deze column? redactie@penseelstreek.nl o.v.v. BEUKer