Nummer 61 DE PENSEELSTREEK 11
Interview met huisartsen Herman Palm en Ilona van Nispen tot Pannerden-Moorrees Door Peter Arnold, redactie
Herman, sinds 1 april jl. heb je jouw huisartspraktijk beëindigd en ben je opgevolgd door Ilona. In de afgelopen decennia heb je voor veel wijkbewoners een belangrijke en bovenal gewaardeerde rol vervuld. Kan je vertellen hoe je hier verzeild bent geraakt? In september 1980 ben ik begonnen aan de Paul Krügerstraat, waar destijds een ‘conglomeraat’ van huisartspraktijken zat. Doch door de grote leegloop in die tijd (veel patiënten verhuisden toen nog naar Presikhaaf en Arnhem-Zuid) zocht ik al snel een nieuwe werkplek. We woonden reeds in de Jacob Marislaan, dus ik was blij toen vlakbij de praktijk van huisarts Joosten op de hoek van de Bakenbergseweg en de Van Heemstralaan overgenomen kon worden. Dat was nog een ouderwetse praktijk aan huis en aangezien de spreekkamer naast de slaapkamer van het echtpaar Joosten lag, kon ik pas spreekuur gaan doen nadat zij waren opgestaan… In ’84 kwam tot mijn opluchting het postkantoor in de Mauvestraat vrij; als overblijfsel van dit postagentschap van de familie Posthuma heb ik daarom altijd vanachter kogelvrij glas spreekuur gedaan. Hier met veel plezier een solopraktijk gehad, inclusief opleiding van co-assistenten. Dit laatste gelukkig samen met collega Fenna van de Wall in de Poggenbeekstraat, want om nou na de uitbreiding van dit co-schap 6 weken lang iedere dag met een co-assistent opgescheept te zitten, inclusief lunch, was in de niet echt ruim bemeten praktijk geen pretje! De laatste jaren werd het steeds duidelijker dat opvolging alleen veilig gesteld kan worden door samenwerking in een HOED (red.: ‘huisartsen onder één dak’), want vrijwel niemand wil meer in een solopraktijk werken. Veel tijd geïnvesteerd in de totstandkoming van het huidige pand aan de Amsterdamseweg, maar de overgang erg positief ervaren, mede doordat de samenwerking met iedereen zo goed verliep. Wat is je het meest bijgebleven? De overgang van de volkse, volgzame patiënten in de Transvaalbuurt naar de hoogopgeleide, meedenkende patiënten op de Hoogkamp… Waaraan word je liever niet herinnerd c.q. waarvan ben je nu verlost? Heb hier altijd met veel plezier gewerkt, maar vanzelfsprekend was er altijd de onvoorspelbare, niet te reguleren drukte, altijd de zorg in het achterhoofd ‘heb ik dit wel goed aangepakt?’ en daardoor konden soms gevoelens van tekortschieten overheersen. Nu ik met pensioen ben, is dat weggevallen en komt er ook ruimte vrij voor de dingen die goed zijn gegaan, gedaan en geworden… Een fijn gevoel! Ilona, kun je iets over jezelf vertellen en m.n. hoe en waarom je juist hier huisarts bent geworden? Ik ben eerst 8 jaar marine arts geweest (kijk, daar op de plank ligt mijn hoedje van destijds) en heb daarna de huisartsopleiding gedaan, de eerste helft in Amsterdam en de tweede helft in Nijmegen / Zevenaar. In Amsterdam heb ik voor de huisartsopleiding op de Wallen gewerkt en daar bestond mijn patiëntenpopulatie voornamelijk uit studenten, professoren, homoseksuelen en ook enkele hoeren, nonnen en transseksuelen. Voor mijn echtgenoot ben ik twee en een half jaar geleden naar Arnhem gekomen; we
wonen in Doorwerth en hij werkt hier bij de wijnhandel Robbers & van der Hoogen. Vroeger heb je dus in veel andere plaatsen en wijken gewerkt. Waarin verschilt de gemiddelde Hoogkamper, zowel positief als negatief? Ha, ha, vandaag bij uitzondering een recept Viagra voorgeschreven, terwijl dit in Amsterdam in onze top 10 stond… Wilde daarom al routinematig gaan vragen of hij soms ook ‘poppers’ gebruikte of wel eens blowde (red.: dan kan Viagra ernstige bijwerkingen veroorzaken), maar dat is hier helemaal niet van toepassing! Relatief hoog opgeleide Hoogkampers zijn dus heel anders, maar de veeleisendheid valt best wel mee. Het is echt een voordeel als boodschappen goed begrepen worden en niet alles tien keer uitgelegd moet worden. En het is altijd fijn dat de gemaakte afspraken hier nagekomen worden! O ja, ik heb hier veel minder last van zeeziekte… Dank voor dit interview. Herman, wat is jouw boodschap aan Ilona & de wijkbewoners en vice versa, Ilona, wat is jouw boodschap aan Herman & de wijkbewoners? H: Ilona, het eerste jaar waarin je jezelf in vele levens moet inwerken is het zwaarst; geef de moed dus niet te snel op en maak gebruik van het zelfoplossend vermogen van de meeste patiënten hier… Fijn dat ik hier heb mogen werken! I: Herman, blijf nagenieten van het afscheid en de vele positieve woorden die toen zijn uitgesproken… Nog dagelijks krijg ik in mijn spreekkamer lofuitingen over jou te horen. Fijn dat ik hier mag komen werken! Het is een prachtige omgeving.