DarkPhoenix
1
Chapter3.05
2
APTC : Hrey Hephus
พลาด คานี้ไม่เคยมี ไม่เคยต้อง
กังวล...
แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันรู้สึกยังไง
: Hrey Hephus
DarkPhoenix
Chapter 3.05 บ้าชิ บ! เฮรย์สบทในใจหลังจากพยายามวิ่งหนี เจ้ าสายหมอก ตังใจ ้ จะหนีให้ พ้นบริเวณที่หมอกลงจัด แต่ยิ่งวิ่งไปไกลแค่ไหนก็ยิ่งย ้าเตือน ความจริง ว่าเขาหนีไม่พ้นแล้ ว ‘อาณาเขตสีขาว’ พลังในการสร้ างเขตแดนที่ไว้ ใช้ กกั ขังผู้รุก ล ้าไม่ให้ หนีไปได้ มังกรเป็ นสัตว์ใหญ่ทาให้ บางครัง้ การไล่ตามเป็ น เรื่ องยุง่ ยากเกินไป วิธีนี ้เพียงปล่อยให้ เหยื่อดิ ้นรนจนหมดแรงไปเองก็ เป็ นอันจบ เพราะอย่างไรเสียก็ไม่มีทางออก... การจะหนีให้ พ้นจากอาณาเขตอันแข็งแกร่ งของมังกรสาย หมอกมักจะมีเงื่ อนไขซับซ้ อน วิธีอื่นคือการใช้ พลังเวทมนตร์ ที่มาก พอทาลายอาณาเขตนี ้เสีย แต่ปัญหาหลักเลยก็คือเฮรย์ไม่เชี่ยวชาญ ด้ านเวทมนตร์ ส่วนฟอร์ เทียก็โดนสายฝนกดพลังเอาไว้ ทางเลือกท้ ายสุดที่เขาไม่คดิ ว่าจะทาได้ ...คือล้ มมังกรซะ หากไม่มีผ้ สู ร้ างเขตแดน เดี๋ยวสักพักหมอกหนานี ้ก็จะสลาย หายไปเอง แต่ดเู หมือนเขาจะพลาดเสียแล้ วที่พยายามหนี กลายเป็ น ว่าแม้ อยากจะต่อสู้แลกชีวิตกับเจ้ าสายหมอก แค่หาให้ เจอยังยากเลย
3
4
APTC : Hrey Hephus
‚ไม่นา่ ใจร้ อนเลยเรา‛ เฮรย์ดา่ ตัวเองด้ วยความเจ็บใจ ทีแรก ที่เขาตัดสินใจวิ่งออกมาเพื่อที่จะเดิมพันในโอกาสอันน้ อยนิด คิด ใน แง่ดีวา่ ถ้ าเขาหนีออกมาเร็ วพอก็อาจจะหนีพ้นก่อนที่อาณาเขตสีขาว จะสร้ างเสร็จ แต่เหมือนว่าเขาจะช้ าเกินไป เฮรย์ถอนหายใจยาว หมอกที่ปกคลุมจนหนาทึบทาให้ เขา มองสิ่งรอบตัวไม่ชดั นัก ทุกอย่างดูพร่ ามัวไปหมด หากไม่เดินดีๆ ก็ อาจจะสะดุดล้ มจนเจ็บตัว เม่นหนุ่ม หลับตาลง พยายามใช้ หูของตนให้ เป็ นประโยชน์ แม้ ฝนที่ตกลงมาจะซาลงบ้ างเพราะอาณาเขตสีขาว แต่ก็ยงั เป็ นเรื่ อง ยากพอสมควรที่จะแยกเสียงต่างๆ ได้ อย่างชัดเจนและแม่นยา เสี ย งฝี เท้ าดัง อยู่ ไ กลๆ เฮรย์ ตัง้ สมาธิ ฟั งลั ก ษณะการ เคลื่อนไหวแล้ วก็เริ่ มแน่ใจว่าคนคนนันคงไม่ ้ พ้นฟอร์ เทีย เขาตังใจจะ ้ กลับไปรวมกลุ่ม กันเพื่อหาทางออก หากจ าเป็ นต้ องสู้กับ เจ้ าสาย หมอกจริงๆ เขาก็อยากจะเตรี ยมแผนการอะไรไปบ้ าง แต่แล้ วเท้ าที่กาลังจะก้ าวเดินก็เป็ นอันต้ องชะงัก เมื่อหูของ เขาได้ ยินเสียงบางอย่างดังมาจากอีกทางหนึง่ คิ ้วเรี ยวขมวดเป็ นปมด้ วยความสับสน เขามัน่ ใจว่านัน่ ไม่ใช่ เสียงฝี เท้ าหนักๆ ของมังกรแน่นอน และเขาก็ไม่ได้ หแู ว่วแยกทิศทาง เสียงไม่ถกู
DarkPhoenix
เฮรย์ ห รี่ ตาลง นั ย น์ ต าสี แ ดงเลื อ ดฉายชั ด ถึ ง ความ หวาดระแวง เขาหันไปมองตามที่มาของเสียง ถึงแม้ ยามนี ้เห็นเพียง หมอกสีขาวและต้ นไม้ ที่เรี ยงกันชิด ไม่ใช่ฟอร์ เทีย... ไม่ใช่เจ้าสายหมอก... ‚ใครกัน‛ เฮรย์พมึ พาเบาราวเสียงกระซิบ มือทังสองถื ้ ออาวุธ เอาไว้ เพื่อความปลอดภัย พร้ อมเล่นงานแขกไม่ได้ รับเชิญเสมอหาก จาเป็ น เม่นหนุ่มถอยมาหลบอยู่หลังต้ นไม้ แผ่นหลัง ที่พิงลาต้ นอยู่ นันสั ้ มผัสได้ ถึงความหนาวเย็น ลึกๆ แล้ วเขาก็ร้ ูสึกหวาดหวัน่ แม้ จะ เก็บซ่อนไว้ ลกึ แค่ไหนก็ตาม ไม่อยากยอมรับว่ารู้สกึ ‘กลัว’ ขึ ้นมา ตังแต่ ้ เริ่ มสงครามเหมือนเขาได้ เปิ ดโลกที่เคยแคบเหลือเกิน ในสายตาเขา ประเมินตัวเองเอาไว้ สูงเกินไปจนต้ องเจ็บ ก่อนหน้ านี ้ เขาไม่เคยกลัวสิ่งที่เรี ยกว่าความตายเพราะมองมันเป็ นเรื่ องห่างไกล เขาไม่เคยทางานพลาดและไม่คดิ ว่าจะพลาด ทว่าสงคราม...ถ้ า ‘พลาด’ อาจหมายถึง ‘ความตาย’ และนี่เป็ นอีกครัง้ ที่เขารู้สกึ ไม่มนั่ ใจว่าตัวเองจะทาสาเร็ จไหม เขาไม่อาจหวังให้ มีใครมาช่วยเขาไว้ ทกุ ครัง้ อย่างที่ผา่ นมา ความโชคดีอาจมีจากัด และครัง้ นี ้เขาต้ องพึง่ ตัวเอง
5