1
Over the Sea Vol. 4 : Treasure Island
สารบัญ บทนำ
1
Sarafim Team
5
-The Treasure โดย ขุน
9
-THE LAST TREASURE โดย JINN
31
-หนทำง โดย กระต่ำยติดปี ก
48
-สมบัติชิ ้นสุดท้ ำย โดย waoekung
70
ZerzeS Team
85
-Territory Fairy Tale โดย หมูน้องเทวดำ
89
-Kranes’s Pandora โดย RielRin
102
-Contractors Company โดย babybak
122
-สมบัติของพระรำชำ โดย จิ ้งจอกโมหะ
144
-ถ้ ำหัวใจของผมมันพูดได้ โดย กวีผจญภัย
167
Pink Devil & V.Rondell Team
191
-ควำมแตกต่ำง โดย Soul Eyes
197
-สมบัติแห่งไวเวิร์น โดย PhantomWisp
213
-Treasure Island โดย Dark_Illusion
245
บทนํา “พวกเราคือใคร!” “พวกเราคือโจรสลัด” “แล้ วโจรสลัดต้ องทําอะไร!” “โจรสลัดก็ต้อง...ปล้ น?” “ลักพาตัวเจ้ าหญิง?” “จะบ้ าเรอะ เอาตัวเจ้ าหญิงมาทําไม กัปตันของพวกเราจีบสาวเป็ นรึเปล่าก็ ไม่ร้ ู” “งันก็...ลักพาตัวเจ้ าชาย?” “...นีนายไปอ่านนิยายลับในห้ องใต้ ดินมาใช่มย” ั “โอ๊ ย กัปตัน พวกเราไม่ร้ ูแล้ ว บอกมาเถอะว่าจะให้ เราทําอะไร!” เสียงกระแอมดังขึนพร้ อมใบหน้ าทีเชิดสูงอย่างวางมาด เขาผู้นีจะเป็ นใคร ไปได้ หากไม่ใช่ ‘กัปตัน’ แห่งเรือคาราวานแฟนตาเซียเรือนผมสีแดงคาดหน้ าผากด้ วย ผ้ าสีเหลืองทิงชายยาว ชุดโจรสลัดสวมทับด้ วยผ้ าคลุมสีนําเงินเข้ มแต่งแต้ มดวงดาว นับล้ านราววาดจักรวาลลงไป เอกลักษณ์ ทีไม่เหมือนโจรสลัด แต่คลับคล้ ายจะเป็ น หนุ่มเจ้ าสําอางไม่ได้ เรื องคนหนึงนีไม่มีอาวุธปื นผาหน้ าไม้ ใดๆ แต่ใครเลยจะเชือว่า แค่สองมือสองขาและรอยยิมฉีกกว้ างอย่า งนึกสนุกนัน กลับสร้ างเรื องวุ่นวายได้ ไ ม่ เว้ นแต่ละวัน ภาพที ลูก เรื อเห็น จนชิน ตาคือ การวิ งวุ่น ตามล่าหากัปตันเรื อ ผู้ช อบชิงหนี ไม่ใช่การเรี ยกประชุมด้ วยท่วงท่าเอาการเอางานเช่นนี นึกแล้ วต่างก็หันไปมองรอง กัปตันเป็ นตาเดียว...ซึงชายผู้นนก็ ั มีเพียงตาเดียวจริ งๆ เสียด้ วย รองกัปตันรวบผมสี
1
ทองมัด เป็ น จุก เล็ก ๆ ตรงท้ า ยทอย คาดผ้ าปิ ด ตาขวา แผ่ นหลัง เหยี ย ดตรง สีห น้ า เคร่งเครียดจริงจัง ดูน่านับถือยิงกว่ากัปตันตัวจริงเป็ นไหนๆ “เฮ้ ทําไมทุกคนถึงได้ มองเราสลับกับคุณท่านรองอย่างนันล่ะ แล้ วนัน! คุณ ต้ นหน อย่าเพิงหลับสิขอรับ!” สายตาของลูกเรือย้ ายไปยังร่างซึงนังคอพับพังพาบกับกราบเรื อทันที ชายผู้ นีมีผมสีเขียวสดใส แต่กลับสลึมสลือตลอดเวลา “วันนีอากาศดี” นําเสียงเอือยเฉือยดังลอดจากต้ นหน “ใช่ๆ วันนีอากาศดี กระผมเลยเรียกรวมตัวกันไง!” “น่านอน...ฟรี” “เดียว! ตืนก่อน ตืนเดียวนีนะคุณต้ นหน!” ท่ามกลางแสงอาทิ ตย์ เจิด จ้ า เรื อ คาราวานลอยเหนื อน่ านฟ้า ตัด ผ่า นหมู่ เมฆ เหล่าลูกเรือพร้ อมใจกันชมบรรยากาศฆ่าเวลาเพราะรู้ ดีว่าถ้ าต้ นหนคิดจะหลับ ลึก...ใครก็รังไม่ได้ วันนีอากาศช่างดีจริ งๆ... “สรุปแล้ วเรียกพวกเรามาทําไมกันแน่” รองกัปตันหมดความอดทนก่อนใคร เพือน “ก็...ก็...” กัปตันมองลูกเรื อทีเข้ าแถวยืนเป็ นระเบียบ มองรองกัปตัน หยุด สายตาทีต้ นหน ก่อนจะยอมกลับมายืนเชิดหน้ าชูตาวางมาดเท่เช่นเดิม “คําตอบของ คําถามทีว่าโจรสลัดต้ องทําอะไร...คือการหาสมบัติยงั ไงล่ะ!” “สมบัติ?” รองกัปตันเอ่ยทวน “พวกเรามีหน้ าทีรวบรวมนกแห่งจินตนาการ อยู่แล้ ว นันก็ถือเป็ นสมบัติไม่ใช่รึไง” “มันก็ใ ช่อยู่ห รอก...” กัปตันยักไหล่ “แต่ ทีกระผมต้ องการคื อสมบัติเหนื อ สมบัติ สมบัติทีลําค่าทีสุดในโลก!” 2
“นกแห่งจินตนาการแต่ละตัวล้ วนมีเอกลักษณ์ ต่างกันจนไม่อาจเทียบ และ มีความเลิศลําทีประเมินค่าไม่ได้ ” รองกัปตันเอ่ยอย่างเป็ นเหตุเ ป็ นผล “แล้ วคุณ... อยากตามหาอะไรกันแน่” เหล่าลูกเรือพยักหน้ าเห็นด้ วยอย่างพร้ อมเพรียง “โธ่ คุณท่ านรอง เรื อของเราน่ะ รวบรวมนกแห่ง จิน ตนาการ แต่เ มื อถาม ว่านกตัวไหนโดดเด่นมากทีสุด สวยงามมากทีสุด กลับไม่มีใครสามารถตอบได้ เรา เลยอยากตามหาสมบัติ ทีสุด ยอด สมบัติอันเป็ นหนึง! ไม่ใ ช่แค่ หนึงเดีย ว แต่คือ ที หนึง!” รองกัปตันส่ายศีรษะอย่างอ่อนใจ “ทีหนึงคืออะไร คุณเอาอะไรมาตัดสิน” “เพราะอย่างนี ถึงต้ องเรี ยกทุกคนมารวมกันไงล่ะ ” กัปตันฉี กยิมเริ งร่ าเมื อ เรียกความสนใจกลับคืนสําเร็ จ ไม่เว้ นกระทังต้ นหนทีปรื อตาขึนข้ างหนึงอย่างใคร่ ร้ ู “เรามาช่วยกันลงคะแนนเสียงกันเถอะว่านกแห่งจินตนาการตัวไหนเหมาะกับการยก ย่องเชิดชู เป็ นทีหนึงเหนือสมบัติทงมวล!” ั
3
4
#Team Sarafim ขุน JINN กระต่ายติ ดปี ก waoekung
5
6
ถึงน้ องๆ ทีมสีฟ้า ถ้ าเราเขียนในสิงทีชอบ ก็จะมีอย่างน้ อยหนึงคนทีชอบในสิงทีเราเขียน แต่ถ้าเราดมกาวแล้ วเขียน คนนันอาจไม่ใช่คนปกติเท่าไรนัก อืม... ขอให้ ดมกาวอย่างมีสตินะทุกคน sarafim พีฟิ มเอง
7
8
ผมนังมองชายร่ างสูงโปร่ งในชุดสูทสีดําสนิททีกําลังตรงเข้ ามาหาผมช้ า ๆ หน้ ากากสีขาวเต็มไปด้ วยริ วรอยแสดงให้ เห็นว่าผ่านการใช้ งานมาอย่างโชกโชน น่า แปลกคือหน้ ากากไม่มีรูสําหรับดวงตาหรื ออะไรทังสิน ลวดลายรอยยิมสีแดงสดฉีก ถึงใบหูคงเป็ นเพียงสิงเดียวทีปรากฏให้ เห็นบนหน้ ากากใบนัน “ข้ าอยากซือสมบัติของเจ้ า...” เสียงแหบพร่าดังผ่านหน้ ากากมาชวนขนหัวลุก “ฉันไม่มีอะไรจะขายให้ นาย” ผมปฏิ เ สธแบบส่ง ๆ ไป เมื อเดื อ นที ผ่ า นมามี เ รื องราวเกิ ด ขึนมากมาย เกินไปแล้ ว มากเกินกว่าทีคนอย่างผมจะรับไหวด้ วยซํา “เจ้ ามี...” ชายคนนันชี มาทางผม ถุง มื อ สีดํ า ถูก สวมทับ ไว้ เ พื อป้ องกัน ความเหน็ บ หนาวยามเทียงคืนเน้ นยําประโยคถัดไปให้ ได้ ยินอย่างชัดเจน “...ความทรงจํา...” “อะไรนะ” “เจ้ าสนใจจะขายความทรงจําหรือเปล่า”
9
The Treasure เรื องโดย ขุน “หากความรู้คือทรัพย์อนั มีค่า ความทรงจํ าก็คือกล่องสมบัติสําหรับบรรจุ” ผูซ้ ื อความทรงจํ าแห่ งปรโลก ผมเดิ นไปตามห้ องโถงกลางของคฤหาสน์ โดยมุ่งหน้ าไปยังห้ องเก็ บของ เพื อตรวจสอบสมบัติ ของพ่ อในส่วนทีผมยังไม่ไ ด้ จัดการ ทิ งข้ าวของหลายอย่า งที ยัง คงยากต่ อ การตัดสิน ใจว่า จะนํา ไปขาย หรื อจัด ที ทางให้ มัน เป็ นระเบี ยบอยู่ใ น คฤหาสน์หลังนี ตังแต่พ่อของผมเสียไปเมือสองอาทิตย์ ก่อน ทรัพย์ สมบัติทังหมดทีท่านหา มาด้ วยนําพักนําแรงก็ตกทอดมาสูร่ ุ่นลูก แม้ ว่าท่านจะแต่งงานใหม่กับหญิ งหม้ ายลูก ติดอีกคนเมือตอนผมยังเด็ก แต่สมบัติทังหมดไม่ว่าจะเป็ นคฤหาสน์ หลังนี เงินทอง มากมายมหาศาล หรื อกระทังทีดิ นอีกนับ ร้ อยไร่ ล้ วนเป็ นสิน ทรัพย์ ติดตัวพ่ อตังแต่ ก่อนแต่งงาน ด้ วยเหตุนี ผมจึงกลายเป็ นผู้สืบสมบัติทีว่ าอย่ างถูก ต้ องตามกฎหมายไป โดยปริยาย ผมแทบจําอะไรเกียวกับพ่อไม่ได้ เลย เพราะเมือท่านแต่งงานใหม่ คนทีคอย ดูแลผมก็มีเพียงพีริน พีเลียงซึงคอยเลียงดูมาตังแต่แม่แท้ ๆ ของผมเสียไปเพราะเหตุ ฆาตกรรม 10
ขณะทีเดินไปตามเส้ นทางทีทอดยาว ภาพเก่าๆ เมือคราววิงเล่นกับพีริ นใน สวนด้ านนอก ก็ยงั ปรากฏเด่นชัดไม่จางหาย ไม่นานห้ องเก็บของก็ปรากฏอยู่เบืองหน้ า ประตูไม้ แกะสลักตังตระหง่าน เด่นชัดกลางทางทีแยกออกไปสองข้ าง หากเลียวไปด้ านซ้ ายจะเป็ นห้ องสมุด ส่ว น ด้ านขวาก็คือห้ องทํางานส่วนตัวของพ่อเมือคราวยังมีชีวิต โซ่เหล็กชุบเงินคล้ องราวจับของประตูทงสองบานไว้ ั ด้วยกัน ราวกับต้ องการ พันธนาการทุกสิงด้ านในไม่ให้ ผ้ คู นภายนอกได้ พบเห็น ผมไล่ดูพวงกุญแจในมือก่อน จะเลือกดอกทีเป็ นเงินแบบเดียวกับโซ่ขนมาไข ึ เสีย งแม่กุญแจปลดล็อ คดัง ไปทัวโถงทางเดิ น พร้ อมกับ กลินอับ ชื นลอย ออกมาปะทะจมูกทันทีทีแง้ มประตูเปิ ด ด้ านในไม่มีหน้ าต่างสักบานให้ แสงสว่างจากด้ านนอกเข้ ามา หลัง จากกดสวิ ต ช์ ไ ฟ แสงในห้ อ งก็ สว่ า งขึนแสดงให้ เ ห็ น ของแปลกตา จํา นวนมากซึงมิ อาจประเมิน ค่ าได้ ไม่ ว่ าจะเป็ น งาช้ างแกะสลัก ดาบทีตี ขึนอย่ า ง ประณีตพร้ อมกับด้ ามจับทีมีปืนขนาดเล็กติ ดอยู่ หรื อกระทังเครื องทองหลากอารย ธรรมทีหาดูไม่ได้ แล้ วในพิพิธภัณฑ์ ทังนีของทุกชินล้ วนกระจัดกระจายไร้ ระเบียบจน แทบไม่เหลือทางให้ เดิน แต่ในบรรดาสมบัติทงมวลของพ่ ั อ มีสงหนึ ิ งเด่นชัดสะดุดตาอยู่ใจกลางห้ อง มันคือกล่องทองเหลืองสนิมเขรอะวางอยู่บนโต๊ ะกลมสีดําสนิท ผมก้ าวข้ าม สมบัติอืนไปเพือเปิ ดกล่องต้ องสงสัยก่อนจะพบกับกําไลข้ อมือสีทองอร่ ามทังวง เมือ วัดจากนําหนักและรูปสัมผัสแล้ ว สิงนีดูท่าจะมีค่ามหาศาลเลยทีเดียว เอาของมีค่ามาวางไว้ ในทีสะดุดตาแบบนีเลยงันหรือ 11
ถึงในแวบแรกจะคิดแบบนัน แต่เมือลองคิดดูอีกที ถ้ าผมเป็ นโจรก็คงเลือก หยิบของชินอืนมากกว่าจะมาสนใจกล่องสนิมเขรอะชินนีเป็ นแน่ ผมตัดสินใจหาทีเก็บ ใหม่ใ ห้ มัน แต่บางสิงบางอย่า งดลใจให้ ผมหยิบมัน ออกมาจากกล่องก่อนจะสวมมันเข้ าทีข้ อมือซ้ าย ทันทีทีกําไลถูกสวมอย่างเข้ าทีเข้ า ทางดีแล้ ว กลไกบางอย่างของมันก็ทํางานพร้ อมกับรัดเข้ าทีข้ อมือของผมจนแน่น “บ้ าจริง!” แม้ จะพยายามแกะเจ้ ากําไลเจ้ าปั ญหานีออก ทว่าความพยายามนันกลับ สูญเปล่า ผมหันหลังเดินกลับออกไปทางประตูห้องเก็บของ ตัดสินใจว่าไปขอความ ช่วยเหลือจากพี ริ นหรื อ ใครสัก คนทีสามารถจะแกะเจ้ ากําไลตัวปั ญหานีได้ เมือเดิ น ก้ าวแรกที ออกมาจากห้ อง ผมก็ชนเข้ ากับผู้หญิ งคนหนึงซึงเดิ นมาจากฝั งห้ องสมุด อย่างพอดิบพอดี โชคดีทีคว้ าตัวเธอไว้ ได้ ก่อนจะเสียหลักล้ มลงไปทังคู่ “ขออภัยทีผมเดินไม่ด”ู “ไม่เป็ นไรค่ะๆ ทางนีสิต้องเป็ นฝ่ ายขอโทษ ต้ องขออภัยจริงๆ ” เธอเป็ นหญิงสาวร่างเล็ก กะจากสายตาก็คงประมาณหัวไหล่ของผมนีเอง ผิวขาวสะอาดตัดกับชุดสูทกระโปรงสีดํา ใบหน้ าจิมลิมน่ารักเหมือนเด็ก แต่เหนือสิง อืนใดเลยก็คือ... “ขอเสียมารยาทนะครับ ไม่ทราบว่าคุณ...เอ่อ...พอดีผมไม่ค้ นุ หน้ าคุณเลย” ผมยิง คํา ถามคาใจออกไปแบบติ ดๆ ขัดๆ เพราะไม่ร้ ู จะถามแบบไหนให้ สุภาพต่อคนแปลกหน้ าทีสุด 12
จริงอยู่ว่าคฤหาสน์หลังนีมีคนมากมายเข้ าออกแทบจะตลอดเวลาเมือตอน พ่อของผมมีชีวิต ท่านทํางานไม่มีวนั หยุดพักจนล้ มป่ วยและเสียชีวิตไปในทีสุด ผมก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนีแม้ แต่ครังเดียว “แหะๆ ฉัน ชือวราลีค่ะ หรื อจะเรี ยกว่ าครี ม ก็ได้ ฉันติ ดหนีบุญคุณพ่ อของ คุณไว้ เยอะมากเลย” เธอแนะนําตัวและเล่าเรืองของเธอคร่าวๆ ให้ ผมฟั ง พ่อของผมได้ ช่วยเหลือ ครอบครั ว ผู้ หญิ ง คนนี มากมาย ไม่ ว่ า จะเป็ น การช่ ว ยปลดหนี นอกระบบ หรื อ ให้ ทุนการศึกษาแก่เธอโดยไม่คิดค่าตอบแทน ถึงจะเป็ นเรืองทีนานมากแล้ วแต่หญิ งสาว คนนีก็ตงใจศึ ั กษาจนสําเร็ จและหวังจะใช้ ความสามารถของเธอช่วยเหลืองานธุรกิจ ของพ่อผม บริ เวณรอบตาของเธอยังคงมีรอยบวมแดงจากการร้ องไห้ เธอเองก็คงจะ เสียใจไม่น้อยกับการจากไปของพ่อ นันคือหลักฐานเด่นชัดว่าเธอเสียใจเพียงใดกับ การจากไปของผู้มีพระคุณ ถึงเวลาจะผ่านมาสองอาทิตย์แล้ วก็เถอะ “ถึงจะช้ าไปหน่อย แต่ก็ขอแสดงความเสียใจด้ วยนะคะ” “ผมไม่เป็ นไรหรอกครับ อาจเป็ นเพราะบ้ านใหญ่ โตเกินไป ผมกับพ่อเลย แทบจะไม่ได้ เป็ นคนรู้จกั กันด้ วยซํา” อย่างทีผมว่า เอาเข้ าจริ งผมก็ไม่ได้ เสียใจอะไรมากมายกับการจากไปของ พ่อ เพราะตังแต่เด็กจนโตตัวผมเจอพ่อแทบจะนับครังได้ เลยด้ วยซํา “แล้ วคุณรู้ได้ ยงั ไงว่าผมอยู่ทีนี” ผมขยีหัวตัวเองระหว่างคุย ในหัวก็คิดแต่วิธีถอดเจ้ ากําไลชินนีออกไป 13
“พอดีคณ ุ พีรินเขาบอกมาว่าคุณกําลังมาค้ นกรุ สมบัติของพ่อ ถ้ าไม่รังเกียจ ให้ ฉนั ช่วยไหมคะ อย่างน้ อยก็ถือว่าให้ ฉนั ได้ ช่วยคุณเป็ นการทดแทนบุญคุณของคุณ สรศักดิ เถอะค่ะ” “เอาสิ อย่างแรกทีอยากให้ ช่วยคือเจ้ านีก่อนเลย” ผมยื นแขนซ้ ายไปให้ เ ธอดู หญิ ง สาวตรงหน้ า เบิ ก ตากว้ า งก่ อ นจะถอย ออกไปสองสามก้ าว ยังไม่ทนั ถามอะไร เธอก็ชิงพูดขึนก่อน “ไม่นกึ ว่าคุณจะมีรสนิยมสวมเครืองประดับนะคะ” ได้ ยินดังนันผมก็รีบพยายามอธิบายให้ เธอเข้ าใจสิงทีเกิดขึนทันที ครี มพยัก หน้ าตามเป็ นระยะแสดงให้ เห็นว่าเชือครึงไม่เชือครึง ผมจึงตัดสินใจให้ เธอลองถอด มันออกแม้ จะรู้ผลอยู่แล้ วก็ตามที สุดท้ ายพวกเราก็ได้ แต่สา่ ยหัวอย่างหมดหวัง “เอาเถอะ ใส่ไ ว้ อ ย่ างนี ก็ไ ม่ เสีย หายอะไรหรอก คุณไปตามพีริ น กับ พวก แม่บ้านให้ ผมหน่อยสิ อ้ อ เอาพวกคนสวนมายกของด้ วย บอกว่าผมจะเก็บกวาดกรุ สมบัติสว่ นสุดท้ ายของพ่อให้ เสร็จภายในวันนี” เพื อไม่ใ ห้ เ สียเวลาไปมากกว่ า นี ผมตัด บทไล่ห ญิ งร่ า งเล็ก ไปตามคนใน คฤหาสน์ มาช่วยงานโดยกะว่าจะให้ เธอกลับบ้ านไปหลังจากตามคนเหล่านีมาแล้ ว น่าเศร้ าทีเธอหัวรันกว่าทีคิด ไม่ว่ายังไงก็จะขออยู่ช่วยจนจบงาน สุด ท้ า ยแล้ ว ผมจึงได้ แ รงงานเพิ มมาหนึงคนโดยไม่ ต้อ งเสีย ค่ า จ้ า งใดๆ ทังสิน การทํา ความสะอาดห้ องเก็บของครั งใหญ่ ได้ เริ มต้ นขึน ทุก คนช่ว ยกันขน ย้ ายของหลายชินทีจะขายไปไว้ บริเวณโถงทางเข้ า บางชินนํามาประดับตามส่วนต่าง ๆ ของคฤหาสน์ ตัวผมแทบจะไม่มีความสร้ างสรรค์อยู่ในหัว หน้ าทีออกแบบจัดวาง 14
ของตกแต่งจึงเป็ นหน้ าทีของเหล่าแม่บ้านไป กว่าทุกอย่างจะเริ มเข้ า ทีเข้ าทางก็ป าเข้ าไปดึก ดืนเสียแล้ ว แม่บ้านหลาย คนเมือเสร็ จหน้ าทีก็แยกย้ ายไปพักผ่อนในห้ องพักของตนเอง จะมีบ้างทีชวนกันไป ทําอาหารในครัวซึงตัวผมได้ แต่ปฏิ เสธไปเพราะเกรงว่าจะหางานเพิมให้ พวกเธอซะ เปล่าๆ ผมตัดสินใจเดินตรวจเช็คความเรียบร้ อยตามจุดต่างๆ ในคฤหาสน์ ต้ องขอ ยอมรับเลยว่าพวกแม่บ้านเข้ าใจหามุมทีเข้ ากับสมบัติของพ่อแต่ละชินได้ อย่างลงตัว เครื องเงินถูกนํามาขัดและวางในตู้โชว์ ตามโถงทางเดิน การจัดห้ องเก็บของใหม่ใ ห้ กลายเป็ น ห้ องแสดงสมบัติเ ก่ า แก่ที สืบ ทอดกันมาซึงเป็ น ความคิ ด ทีดี ข องลุง ยุท ธ์ หัวหน้ าคนสวนประจําคฤหาสน์ “สิงห์ ไม่ไปส่งน้ องเขาหน่อยเหรอ” พีรินเข้ ามาถามขณะผมกลับมาทีโถงใหญ่ ของคฤหาสน์ ซึงตอนนีเหลือแค่ สามคน นันก็คือผม ครีม และพีริน “เดียวอีกสักพักก็แล้ วกันครับ ขอผมตรวจดูอะไรอีกนิดหน่อย” ผมบอกหญิ ง สาวร่ า งท้ ว มผู้ค อยเลียงดูผมมาตังแต่ เ ด็ ก ผมเผ้ า ของเจ้ า หล่อนกระเซอะกระเซิงจากการทํางานหนักมาทังวัน แตกต่างไปจากตอนเป็ นพีเลียง ผู้ร่าเริงเมือคราวผมยังเด็ก อย่างไรก็ตาม ความห่วงใยก็ไม่ได้ ลดน้ อยลงกว่าวันแรกที พบเจอกัน “ทางบ้ านเขาจะเป็ นห่วงเอานีสิ” พีริ น ถอนหายใจ ผมเหลือบมองครี มซึงตอนนีน่ าจะกํา ลังคุยโทรศัพ ท์ กับ ทางบ้ าน เธอถอดสูทออกไปแล้ ว เหลือเพียงเสือเชิตขาวเพือให้ ทํางานได้ อย่างถนัด 15
ตลอดทังวันเธอทังช่วยยกของและปั ดกวาดเช็ดถูแทบทุกซอกทุกมุมจนชุดเปรอะไป ด้ วยคราบฝุ่ นและสิงสกปรก พูดตามตรงผมรู้สกึ ผิดอย่างยิงทีใช้ เธอหนักเกินกว่าเหตุ “แล้ วกําไลนัน ชอบขนาดนันเลยเหรอ ใส่ไม่ถอดเลย” พีรินมองดูข้อมือซ้ ายของผม การอธิบายปรับความเข้ าใจก็ได้ เริ มขึนอีกรอบ เพราะอย่างนีแหละถึงอยากเอามันออกไปให้ พ้นๆ เสียที “นันเป็ นของสําคัญของพ่อเธอเชียวนะ ถือซะว่าเก็บไว้ ดตู ่างหน้ าแล้ วกัน” “แต่ต้องใส่ไปตลอดอย่างนันเหรอครับ” “เอาน่า เดียวพีจะลองไปถามพวกลุงยุทธ์ ให้ ว่าพอจะรู้ วิธีหรื อเปล่า พีจะไป เตรียมกับข้ าวไว้ ให้ เราไปส่งน้ องเขาด้ วยล่ะ” เธอหันมายํากับผมทังรอยยิม “ผมเหนือยมากแล้ วพี ห้ องก็มีว่างเยอะแยะไป ให้ เขาค้ างสักคืนคงไม่เป็ น อะไรหรอก” ผมหยอกเธอกลั บ ไป พี ริ น ชี นิ วมาที ผมพลางส่ า ยหน้ าเบาๆ นั นคื อ เอกลัก ษณ์ เ วลาไม่ อ นุ ญ าตให้ ผมขั ด คํ า ของเธอ เป็ นจั ง หวะเดี ย วกั บ ครี ม วาง สายโทรศัพท์พอดี “ไม่เป็ นไรค่ะ เดียวฉันขึนแท็กซีกลับดีกว่า บ้ านฉันอยู่ไม่ไกลคงไม่มีปัญหา อะไรหรอก” เหมือนเธอจะได้ ยินบทสนทนาของผมกับพีรินจึงรีบปฏิเสธทันควัน “คิดเสียว่าเป็ นคําขอบคุณจากผมก็แล้ วกัน ผมไปส่งเอง” 16
สุดท้ ายแล้ วครี มก็ไ ม่อาจปฏิ เสธได้ จึงยอมให้ ไปส่งแต่ โดยดี ผมขอตัวไป ตรวจดูของบางส่วนก่อนซึงครีมก็ขอตามไปด้ วยอีกตามเคย พวกเราเดินไปยังบันได ใหญ่ตรงกลางโถงเพือขึนไปชันสอง “ขอเสียมารยาทนะคะ คือว่าจะถามนานแล้ ว คุณผู้หญิ งกับคุณธี ระไปไหน เหรอ ไม่เห็นตังแต่เช้ าเลย” “หลังจากพ่อ ของผมเสีย ไป ผมทีเป็ นผู้สืบสายเลือดของพ่อ อย่า งถูก ต้ อ ง ตามกฎหมายก็ได้ มรดกกับสมบัติทังหมด ดูเหมือนพวกเขาจะมีปัญหากันนิดหน่อย เลยย้ ายกลับไปบ้ านเดิม” “น่าเสียดายนะคะ” จริงอยู่ว่าทังสองเป็ นคนดี ยังจําได้ ว่าคุณชนิตา ผู้เป็ นแม่เลียงของผมและ เป็ น แม่แ ท้ ๆ ของธี ระได้ เลียงดูผมซึงเป็ นลูกนอกไส้ อย่ างทะนุถนอมไม่ต่า งจากลูก แท้ ๆ ส่วนธีระก็เปรี ยบเสมือนน้ องชายคนหนึงทีโตมาด้ วยกันตังแต่ยังเด็ก ทว่าตอน พ่อผมจากไป พวกเขาก็ขอย้ ายออกไปแทบจะทันที จวบจนตอนนีก็ยัง ไม่ สามารถ ติดต่อได้ เลยแม้ แต่ทางเดียว ฟั ง จากเสีย งรํ าลือ ของพวกคนงาน ส่ว นหนึงบอกว่ า พวกเขามีปั ญหาใน เรื องสมบัติ ของพ่อ เพือหลีก เลียงปั ญหาเหล่านันจึงย้ า ยหนีไปโดยไม่ คิด จะติ ดต่ อ กลับมาอีก นอกจากนีตํารวจยังตังข้ อสันนิษฐานว่าคุณชนิตามีส่วนรู้ เห็นต่อการจาก ไปของพ่อ แม้ ผลสรุปจากทางฝ่ ายพิสจู น์ หลักฐานจะเป็ นเพราะสุขภาพของพ่อเองก็ ตาม ระหว่างทางพวกเราพูดคุยเรื องสัพเพเหระกันกระทังขึนมาถึงชันสอง ครี ม หยุดการสนทนา เธอดึงชายเสือของผมอย่างแรงก่อนถอยมาหลบด้ านหลังเล่นเอา 17
ผมทําอะไรไม่ถกู พลันสายตาของผมก็พบกับต้ นตอของปั ญหา นันคือทางซ้ ายมือซึง เป็ น บัน ไดสํา หรับ ขึนไปชันสามโดยอยู่ห่ า งจากจุด ที ผมอยู่พ อสมควร บริ เ วณนัน แม่บ้านไม่ได้ เปิ ดไฟไว้ เพราะเป็ นทางขึนไปยังห้ องนอนสําหรับแขกทีมาหาและค้ าง คืนทีบ้ าน ตรงนันเป็ นบันไดทีมีจุดพักชันก่อนจะขึนชันสามส่งผลให้ พอมองออกว่ามี ใครยืนอยู่ตรงนันบ้ าง แต่สิงทีปรากฏต่อสายตาของผมคือเท้ าเปลือยเปล่าสีเทาซีด ของใครสักคนยืนอยู่ตรงจุดพักชัน “นันใคร” ผมร้ องถามเสียงดัง มันใจแน่นอนว่าไม่ใช่คนงานของของคฤหาสน์ หลังนี ที สําคัญกว่านันคือไม่น่าจะใช่คนด้ วยซําไป ผู้ถูกถามไม่ ตอบ เพี ยงแต่เ ท้ า คู่นันเริ มเดิ นลงบัน ไดมาทีละขันอย่า งช้ า ๆ ตอนนีขาของผมแข็งจนก้ าวไม่ออกเนืองจากทุกครั งทีร่ างปริ ศนาเดินลงมา เลือดสี แดงสดก็ไหลลงมาอาบขาทังสองข้ าง “คุณลงไปแล้ วออกไปรอข้ างนอก” หลังจากรวบรวมสติ ผมหันไปผลักร่ างครี มเบา ๆ เพือไล่เ ธอลงไปชันล่า ง เธอพยักหน้ าแล้ วรีบทําตามแต่โดยดี ไม่รอช้ าผมหันกลับมาเผชิญหน้ ากับร่ างปริ ศนา นันอีกครัง ทว่ามันได้ อนั ตรธานหายไปแล้ ว เป็ นครังแรกทีรู้สกึ ว่าหัวใจเต้ นไม่เป็ นจังหวะ เม็ดเหงือเริมผุดขึนเต็มใบหน้ า ผมวิงไปเปิ ดไฟแล้ วขึนไปดูให้ แน่ชดั ว่าทีเห็นเมือครู่ ไม่ใช่ภาพมายาหรื อฝั นไป บางที มันอาจเป็ นเพราะเจ้ ากําไลบ้ านีก็เป็ นได้ 18
เมื อขึนมายัง จุด พักชัน ผมไม่ เ ห็น แม้ แ ต่ ร่อ งรอยของคน ไม่ มี กระทังรอย เลือดทีหยดลงบนพืน ตรงนันมีเพียงกระจกบานใหญ่ สมบัติชินสําคัญของพ่อซึงถูก แม่บ้านนํามาวางประดับไว้ เท่านัน “เฮ้ ย!” ผมเผลออุทานเสียงดังลันเมือมองเข้ าไปในกระจก ภาพสะท้ อนของบันได ทางขึนไปชันสามมีร่างชายผิวเทาซีด เนือตัวเปรอะด้ วยเลือดกําลังเดินลงบันไดตรงรี เข้ ามาอย่างรวดเร็ว ผมตัดสินใจกลับหลังหันพุ่งลงบันได แต่เหมือนมีอะไรมากระตุก เสือส่งผลให้ ผมเสียหลักตกบันไดก่อนทีสติจะดับวูบลง รู้ สึก ตั ว อี ก ครั งก็ ม าอยู่ ใ นโรงพยาบาลเสี ย แล้ ว ผมอยู่ ใ นห้ องพิ เ ศษที ค่อนข้ างกว้ างขวาง มีคนมาเฝ้าไข้ อยู่ประมาณสามคน หนึงในนันคือครี ม เมือเห็นว่า ได้ สติทกุ คนก็กรูเข้ ามารอบเตียงกันพัลวัน ผมสลบไปนานกว่าสามวัน แขนขวาหักอย่างสินเชิงจนต้ องใส่เฝื อกดามไว้ “หลับยาวเลยนะเรา ฉันว่าต้ องเป็ นเพราะอาถรรพ์ สมบัติข องคุณท่านสร ศักดิ แน่ๆ” ป้าตุ๊ก แม่บ้านผู้ร้ ูทกุ ความเคลือนไหวของผู้คนในละแวกคฤหาสน์ เอ่ยเสียง ดังจนลุงยุทธ์ ต้องหันไปดุ “โชคดีทีวันนันคุณวราลีไปตามพวกผมมา แต่พ อมาถึงก็พบคุณสิงห์ นอน หมดสติไปแล้ ว ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึนเหรอครับ” ลุงยุทธ์ ถามนําเสียงอ่อนโยน ผมเล่าเรืองราวทังหมดทีเกิดขึนให้ พวกเขาฟั ง ครีมเองก็ช่วยยืนยันอีกเสียงว่าเธออยู่ในเหตุการณ์ วันนันแล้ วก็เห็นเรื องราวทังหมด ด้ วย 19
“คืออย่างนีครับคุณสิงห์ วันนันหลังจากแยกย้ ายกันกลับไปพักผ่อน ผมเห็น เจ้ าธีระมาทําลับๆ ล่อๆ อยู่บริเวณสวนด้ านหน้ า ผมสํารวจดูหลังจากเขากลับไปก็พบ สิงนีครับ” เขาเดินไปหยิบถุงพลาสติกใสออกจากกระเป๋ าสะพายซึงด้ านในบรรจุห่นุ ดินเหนียวปั นเป็ นรู ปคน ทัวทังหุ่นนันมีอักขระบางอย่างทีไม่สามารถอ่านออกได้ อยู่ เต็มไปหมด ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้ สกึ ใจหายยิงเมือสิงทีกลัวทีสุดได้ กลายเป็ นจริ ง เมือพีน้ องทีเคยวิงเล่นด้ วยกันมาจะกลายเป็ นศัตรูเพือแย่งชิงสมบัติ “นีมันหมายความว่ายังไงกันคะ” ครีมอุทาน “เป็ นไปได้ ว่าสิงทีคุณสิงห์เจออาจมาจากพิธีกรรมบางอย่าง แล้ วสิงนีก็เป็ น หนึงในหลักฐานชินสําคัญของพวกนัน เขาอาจจะมีปัญหากับคุณสรศักดิ กับคุณสิงห์ ตามทีคนอืนพูดแล้ วค่อยเล่นงานลับหลัง เมือใดทีคุณสิงห์ ตาย คุณชนิตากับเจ้ าธี ระ ก็มีสทิ ธิ ในการสืบทอดมรดก รับช่วงต่อสมบัติทงหลายของคุ ั ณสรศักดิ ไป” ลุงยุทธ์ พยายามใช้ คําทีเข้ าใจง่ายทีสุด แกเองก็เป็ นหนึงในพวกคลังไคล้ ใน ศาสตร์ พวกนี จึง ไม่แปลกใจเลยหากลุง ยุทธ์ จ ะอธิ บ ายเหตุการณ์ ทีเกิ ดขึนได้ อย่า ง เป็ นเรืองเป็ นราว “ฉันว่าแล้ วไง อยู่ดีๆ ก็ย้ายออกไป ไม่ใช่ว่าคุณสรศักดิ จะถูกมันทําของใส่ ด้ วยเหรอ” ป้าตุ๊กตบแข้ งตัวเองดังฉาด 20
“อย่าคิดมากเลย เรืองทังหมดอาจเป็ นเพราะกําไลนีก็ได้ ลุงยุทธ์ พอจะมีวิธี เอาออกหรือเปล่า” ผมพยายามมองโลกในแง่ดี ยกแขนซ้ ายขึนดูกําไลทียังคงรัดแน่นเช่นเดิม “ตอนคุณสิงห์ สลบพวกเราช่ วยกันลองแล้ ว แต่ไ ม่ว่ าจะวิธี ไหนก็เ อาออก ไม่ได้ เลย” “ลองตัดแขนดูไหมคะ” “เอ่อ...ใส่ไว้ แบบนีแหละดีแล้ ว” “เดียวผมจะหาทางจัดการกับของชินนีเอง คุณสิงห์ พักผ่อนให้ เต็มทีเถอะ ครับ” สินบทสนทนา ทุกคนไม่ได้ พดู อะไรต่อ ผมจึงเปลียนประเด็นการสนทนา “พี ริ นไม่ ไ ด้ ม าเฝ้า ด้ ว ยเหรอครั บ โทรบอกแกหน่อ ยได้ ไ หมว่า ผมฟื นแล้ ว เพราะเรืองบ้ าบอนีเลยอดทานข้ าวฝี มือพีรินเลย” ทว่าบรรยากาศในห้ องกลับอึดอัดเสียยิงกว่าเดิม ไม่มีใครต่อสายให้ ผมหรื อ ให้ คําตอบว่าเหตุใ ดแกถึงไม่มา ผมถามยําอีก ครัง ลุง ยุทธ์ ยืนมื อมาบีบไหล่ของผม แน่น “คืนวันนันรินลดา นุชนาฏ แล้ วก็...เอ่อ...” “คุณสิงห์คะ พวกเขาพักผ่อนอย่างสบายแล้ วค่ะ” “แพทย์ให้ คําวินิจฉัยว่าหัวใจล้ มเหลวฉับพลัน ลุงเองก็ยังไม่กล้ าฟั นธงมาก นัก แต่ นีมันเป็ น ฤทธิ จากยาพิษ คิ ดเสีย ว่าคุณสิงห์ โชคดี ทีฟาดเคราะห์ หมดสติไ ป ก่อน” 21
หัวใจของผมเจ็บแปลบราวกับจะปริ แตกออกเสียให้ ได้ คําพูดมากมายจุก อยู่ในลําคอ ความทรงจํ าระหว่ างผมกับพีริ นผุดขึนในหัว มากมายจนมิอาจหยุดได้ เช่นเดียวกับนําตาซึงบัดนีไหลลงอาบแก้ มอย่างห้ ามไม่อยู่ งานศพของพี ริ น และแม่ บ้ า นประจํ าคฤหาสน์ อี ก สองคนถูก จัด ขึนอย่ า ง สมเกียรติ ท่ามกลางบรรยากาศแห่งความเศร้ าโศก ผมรับไม่ได้ กับเรื องทีเกิดขึนจึง ปลีกตัวจากพิธีในวันสุดท้ ายมานังทบทวนเรื องราวทุกอย่างเพียงลําพังบริ เวณสาม แยกไม่ไกลจากคฤหาสน์นกั ผมนังอยู่ตรงนันเสียจนดึกดืน ไม่อยากลุกไปไหน อันทีจริ งไม่มีแม้ แต่แรง จะลุกเสียด้ วยซํา การจากไปอย่างไม่มีวนั กลับของพีริ นสร้ างความสะเทือนใจยิงกว่า ตอนพ่อผมเสียอีกด้ วยซํา และด้ วยเหตุนี ผมจึงได้ พบกับชายผู้เรียกตนเองว่า ‘ผู้ซือความทรงจํา’ “นายเป็ นใครกันแน่” แม้ ชายปริศนาจะแนะนําตัวไปแล้ วว่าเป็ นผู้ซือความทรงจํา แต่นันก็ยังค้ าง คาใจอยู่ดี คํา ถามมากมายผุดขึนในหัวและพร้ อ มจะถามออกไป แต่เขากลับตอบ คําถามแรกในหัวโดยไม่ต้องปริปากถาม “อสุรกายแห่งปรโลก น่า จะนิยามตัวข้ าได้ ดี และมาทีนีเพราะเจ้ าเรี ยกข้ า มา” “ฉันไม่ได้ เรียกนายมา” “เจ้ า...เรียก...” 22
บุรุษปริศนาผู้ให้ คํานิยามแปลกๆ กับตัวเองพูดเสียงแหบแห้ ง ผมขมวดคิว มองเขาชีมายังกําไลข้ อมือซ้ าย “มันเรียกร้ องหาผู้สวมใส่ ใช่...เจ้ าเห็นผลพวงของมันแล้ ว สมบัติแห่งความ ตายทีสืบทอดกันมารุ่นสูร่ ุ่นนันทําให้ เจ้ าก้ าวเข้ ามาในโลกหลังความตายครึงหนึงแล้ ว เมือใดถึงช่วงเวลาคาบเกียวของไตรภพ สมบัติจะทํางาน” เป็ นเช่นนีเอง เพราะอย่างนีผมถึงเห็นวิญญาณปริ ศนาในบ้ าน และอาจทํา ให้ ติดต่อกับชายคนนีได้ ถ้ าอย่างนันก็ดีเลย “ถ้ าอย่างนันเอาไอ้ ของบ้ าบอนีออกไปเลย แกน่าจะรู้อะไรบ้ างใช่ไหม” ผมลุก ขึ น ยื นกํ า ไลไปตรงหน้ ามัน ซึ งไม่ ร้ ู ว่ า จะมองเห็ น จากหน้ า กากไร้ ดวงตานันหรือเปล่า “วิ ญ ญาณหนึ งดวง...ต่ อ การถอดมั น ออก และตามสัญ ญา ครั งนี คื อ วิญญาณของเจ้ า” ลักษณะการพูดทีแปลกประหลาดนันราวกับเน้ นยําว่าข้ อตกลงนีถือเป็ นคํา ขาด มันไม่พดู อะไรต่อ ผมจึงลดแขนลงแล้ วเข้ าไปใกล้ มากกว่าเดิม “สัญญางันหรือ ฉันไม่เคยเจอแกมาก่อน” “เจ้ าไม่มีทางเลือกอีกแล้ ว…” “นีมัน เรื องบ้ า บออะไรกัน ทังแกกับ เรื องแลกดวงวิ ญญาณอะไรนัน นีมัน เรืองตลกอะไรกันแน่ ไอ้ เจ้ าธีระมันส่งแกมาเพือชิงสมบัติไปจากฉันใช่ไหม!” ผมสับสนไปหมด ดูจากท่าทางการพูดของมันแล้ ว มันคงไม่ได้ ล้อเล่นแน่ๆ “หากความรู้คือทรัพย์อนั มีค่า ความทรงจําก็คือกล่องสมบัติสาํ หรับบรรจุ” 23
มันพูดราวกับไม่ได้ ยินคําพูดทังหมดของผม สงบนิง และไร้ การเคลือนไหว ใดๆ ของร่างกาย “มนุษ ย์ ยิ น ดี จ่ า ยทรั พ ย์ ส มบัติ ม ากมายเพื อบรรลุค วามต้ อ งการของตน เช่นเดียวกับข้ าทีอ่อนแอในโลกมนุษย์ ความทรงจําอันลําค่าของพวกเจ้ าจึงถือเป็ น พลังชันดี ข้ าได้ ทังพลังและเก็บขุมความรู้ มหาศาลมากมายไว้ กับตัว ส่วนพวกเจ้ าก็ ได้ สมปรารถนาตามทีต้ องการ” เคยได้ ยิ น เหมื อ นกัน ว่ าในอดี ต ศิ ลปิ น มากมายยอมขายวิ ญญาณให้ กับ ปิ ศาจเพือแลกกับขุมความรู้ทีสามารถเปลียนชีวิตพวกเขาให้ ดังได้ ชัวข้ ามคืน สิงทีอยู่ ตรงหน้ าผมนีอาจจะเป็ นตัวเดียวกัน อํานาจแห่งการแลกเปลียน คําๆ นีผุดขึนในหัวของผมชัวครู่หนึง “ฉันไม่เคยสัญญาอะไรกับแก ถ้ าแกจะไม่ได้ มาเพือเอากําไลออก ก็ไปให้ พ้ น” “ทุกสิงทีเกิดขึนนัน เป็ นเพราะเจ้ าเลือกเองทังสิน เส้ นทางมากมายถูกสร้ าง ไว้ ให้ มนุษย์เลือกเดิน และนีคือสิงทีเจ้ าเลือก” ชัวพริ บตามันก็พ่งุ เข้ าหาผม ใช้ มือซ้ ายบีบหน้ าของผมอย่างแรงก่อนผลัก ให้ เสียหลักล้ ม มันขึนมาคร่อมร่างจนร่ างกายของผมหนักอึง แม้ พยายามจะส่งเสียง ร้ องเรียกขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่มีคําพูดใดหลุดออกจากปากเลยสักคําเดียว “รับไป สมบัติชินสุดท้ ายทีตัวเจ้ าเองทิงไว้ ให้ ” พริ บตานัน ภาพมากมายก็ไหลพรังพรู เข้ ามาในหัวราวกับกระแสนําเชียว กราก ความทรงจําของผู้คนมากมายทังดี และร้ าย เรื องราวทุกอย่างทีเกิดขึนตังแต่ 24
อดีตกาลจนถึงปั จจุบัน ความรู้ ทุกศาสตร์ ทุกแขนง ไหลเข้ ามาในหัวไม่ยอมหยุดจน หัวของผมหนักอึง มันมากเกินไป มากเกินไปแล้ ว! “อ๊ าก!!!” ผมคํารามลัน ดินพราดเพือให้ หลุดจากพันธนาการของมัน แต่ดูเหมือนว่า ร่างกายของเจ้ าปิ ศาจจะหนักอึงขึนเรื อยๆ ผมเริ มหายใจไม่ออก หัวสมองหนักและ ปวดแทบระเบิ ดเป็ น เสียงครั งแล้ ว ครังเล่า โลกทังใบหมุนบิด เบียวทับซ้ อนกับภาพ มากมายทีไหลเข้ ามาไม่หยุด ในเสียววินาทีแห่งความเจ็บปวดนัน ผมเห็นชายหญิ งคู่หนึงใช้ ชีวิตร่ วมกัน ในบ้ านหลังเล็กอย่างอบอุ่น กระทังวันหนึงชายคนนันได้ รับสมบัติสืบทอดกันมาใน ตระกูล มันคือกําไลทีผมใส่อยู่นนเอง ั ชายคนนันได้ พบกับปิ ศาจตนนี และเขาเลือกสังหารภรรยาทีรักยิงเพือนํา วิญญาณของเธอมาเป็ นเครืองแลกเปลียนในการถอดกําไล ก่อนขายความทรงจําอัน ชัวร้ ายซึงกลายเป็ น พลัง มหาศาลให้ กับ ปิ ศ าจนันแลกกับ อํ า นาจบารมี และความ รํารวยอย่างสมนําสมเนือ แม้ จะเห็นไม่ชดั เจนนัก แต่ผมมันใจว่านันคือพ่อของผมเอง ภาพต่า งๆ ยังคงไหลเข้ ามาในหัว บุตรน้ อ ยถูกเลียงดูอย่างทะนุถ นอมใน อ้ อมอกของพ่อและแม่คนใหม่ นําตาของผมไหลอาบแก้ มทังสองข้ าง อาจด้ วยเพราะ เห็นความทรงจําเก่าๆ มากมาย อีกทังรู้ ว่าฆาตกรทีผมสาบานจะฆ่าให้ ได้ กลับเป็ น พ่อแท้ ๆ ของตัวเอง ในทีสุดเด็กน้ อยในความทรงจําก็โตเป็ นผู้ใหญ่ และสิงทีเขาทําก็คือ... 25
...ขโมยกําไลมาใช้ งาน... ผมในตอนนันทะเลาะกับแฟนสาวหน้ าตาน่ารักน่าชัง และเมือผมพยายาม อดกลันต่อความเจ็บปวดมองใบหน้ าของผู้หญิ งคนนันก็พบว่าแท้ จริ งแล้ วหาใช่ค น ไกลตัวไม่ “ครีม...” ผมพึมพําเสียงสัน เรียวแรงเริมหมดลงทีละน้ อย พวกเราคบหากันมานานก่อนทะเลาะกันเพราะเรืองการงานจนไม่มีเวลาให้ กัน นอกจากนีผมยังไม่พอใจพ่อซึงต้ องการแบ่งโฉนดและสมบัติทังหลายให้ ธีระกับ ผมคนละครึง ด้ วยเหตุนี ผมจึงขายความทรงจําทังหมดเกียวกับครี มทิงไปจนเธอเสียใจ ไม่เป็ นอันกินอันนอน และสิงทีผมได้ มานันคือพลังในการชิงสมบัติของพ่อ ภาพของผมแอบใส่ยาสังในอาหารของพ่อ ยาพิษอาคมซึงจะเกิดปฏิ กิริยา กับอาหารในชามนันๆ เมือตกลงสู่ท้องของผู้กินโดยมีการกํากับอาคมว่าต้ องเกิดกับ คนผู้นนเพี ั ยงคนเดียว “ไม่...แกเอาความทรงจําบ้ าบออะไรมาให้ ฉนั !!!” ผมตวาด พยายามใช้ แรงเฮื อ กสุด ท้ า ยแกะมื อ ของมั น แต่ ยิ งพยายาม เท่าไหร่ นําหนักของมันก็ยิงกดทับจนกระดูกของผมแทบหัก “ความทรงจําของเจ้ า” ภาพของพ่ อ ที กํ า ลัง นอนชั ก ที ห้ องทํ า งานปรากฏขึ นมา หลัง จากท่ า น เสียชีวิตไป ผมตัดสินใจสร้ างข่าวลือเกียวกับยาพิษอาคมและเชือมโยงเรื องราวเข้ า หาคุณชนิตาและเจ้ าธี ระโดยการแอบพิมพ์ ลายนิวมือของทังสองให้ อยู่ในทีเกิดเหตุ 26
หลายจุด แม้ ตํารวจจะไม่พบความเชือมโยงกับหลักฐานทีพบ แต่อย่างน้ อยก็พอจะ กันเรืองให้ ไกลไปจากตัวผมได้ อีกชันหนึง เมือแม่บ้านทราบเรื องก็ นินทากันสนุกปาก ไม่น านสองแม่ลูกก็ทนรับแรง กดดันไม่ได้ จนต้ องย้ ายหนีไปและเพือต้ อ งการให้ เรื องราวทังหมดจบอย่างสมบูรณ์ แบบ ผมจ้ างมือปื นไปตามเก็บทังสอง แม้ จะได้ ข่าวว่าคุณชนิตาถูกฆ่าตายแล้ ว แต่ เจ้ าธีระมันยังหนีรอดไปได้ อยู่ แต่อย่างน้ อยมันก็ไร้ สิทธิ สืบทอดสมบัติของพ่อเพราะ ท่านยังไม่ได้ เขียนการโอนมรดกเหล่านันเป็ นลายลักษณ์ อักษร ลูกชายแท้ ๆ อย่างผม จึงได้ รับสิทธิ สืบทอดแต่เพียงผู้เดียว ด้ วยความสามารถของปิ ศาจทีคอยช่วยเหลือ ผมจึงจัดฉากหลอกทุกคนได้ อย่า งสมบูรณ์ แ บบ ในทีสุดผมก็ตัดสินใจขายความทรงจํ าอั นชัวช้ า ทีจะกลายเป็ น พลังมหาศาลให้ กบั ปิ ศาจ แลกกับให้ มันคอยเก็บกวาดผู้ทียังมีส่วนรู้ เห็นโดยการลบ ความทรงจําคนเหล่านันทิงไป ก่อนทีความทรงจําในช่วงเวลาเดิมจะกลับคืนมา ผมออกแรงเฮือกสุดท้ ายพร้ อมด่าทอมันสารพัดจะหาคําด่าได้ เป็ นจังหวะ เดียวกับความทรงจําทีไหลเข้ าหัวเริมหยุดลง ภาพสุดท้ ายคือผมนังอยู่ ณ สามแยกแห่งนี แต่ไม่ใช่เวลาปั จจุบัน แต่เป็ น ช่วงทีพ่อผมเสียไปไม่นาน “เจ้ าต้ องการปลดกําไลนันหรือ วิญญาณของรินลดาจะช่วยปลดมันให้ เอง” “ฉันใส่ยาพิษไว้ เรียบร้ อย ไม่นานเกินรอยายพีเลียงนันตายแน่นอน” “เจ้ าจะให้ ข้าปลดมันก่อนงันสินะ...ช่างมีบาปในจิตใจมากมายนัก” ปิ ศาจแตะกําไล มันคลายกลไกออกอย่างง่ายดาย 27
“จําไว้ อย่ างหนึง เมือใดเจ้ า สวมกํ าไลนีอีกครัง ไม่ว่า จะบังเอิญหรื อ ตังใจ ปรโลกจะเรียกหาเจ้ า” “ใครจะไปโง่ทําอย่างนันกัน เพียงแค่เจ้ าเอาความทรงจํานีไป เรื องทุกอย่าง ก็จะกลับไปเป็ นปกติ จะไม่มีใครรู้เรืองจริงทีเกิดขึนอีกแล้ ว แม้ แต่ตวั ฉันเอง” “กรรมมันติดตัว กลับใจได้ แต่ไม่ได้ แปลว่าจะไม่ต้องชดใช้ …” ภาพทังหมดหยุดลง กําไลชินงามคลายตัวหลุดออกจากข้ อมือซ้ ายของผม ดูเหมือนว่าความทรมานจากบาปทีตัวผมในอดีตก่อไว้ จะจบลงเสียแล้ ว “แก ไอ้ ปิศาจ!” ผมด่าขณะทีมันลุกขึนออกจากร่าง "ลืมดูตวั เองหรือเปล่ามนุษย์ เอ๋ย แย่งทรัพย์ สมบัติอันหาประโยชน์ ไม่ได้ ถึง ขันเนรคุณบุพการี เชือดเฉือนพีน้ องและคนรอบกาย ข้ าขอถามกลับบ้ าง ตกลงว่าข้ า หรือเจ้ า ทีเป็ นปิ ศาจ" ขณะทีมันพูดร่างนันก็ค่อยจางหายไปทีละน้ อย “ความทรงจําคือสมบัติลําคําทีไม่เคยจางหาย อยู่ทีเจ้ าจะทําให้ สมบัตินัน งดงามน่าจดจําหรือเป็ นเพียงขยะอันหาประโยชน์ไม่ได้ จนต้ องขายไป” สินเสีย งนั นจุ ด ที ปิ ศ าจเคยยื น อยู่ ก็ เ หลื อ เพี ย งอากาศธาตุ บรรยากาศ รอบตัวเริมมืดลงจนมองไม่เห็นเบืองหน้ า เสียงสุดท้ ายทีผมได้ ยินดังก้ องกังวานจนหู ผมแทบระเบิด “เวลาของเจ้ าหมดลงแล้ ว ยินดีต้อนรับสูป่ รโลก”
28
อากาศหนาวเหน็บยามเทียงคืนยามฤดูหนาวนีโหดร้ ายไม่เคยเปลียนไม่ว่า จะผ่านไปนานแค่ไหน ผมกระชับเนคไทพลางปั ดเศษฝุ่ นทีติดอยู่ตรงแขนเสือสูท ออก ขณะเดินไปตามถนนทีไร้ ซงผู ึ ้ คน บางอย่างกําลังเรียกหาผม เสียงรองเท้ าหนังขัดเงาวับดังก้ องเป็ นจังหวะตามทีผมเดิน บางทีเป็ นเพราะ ชุดสูทเนือดีตวั นีทําให้ ความเหน็บหนาวไม่ใช่ปัญหาอะไรสําหรับผมมากนัก เบืองหน้ าปรากฏหญิงสาวหน้ าตาน่ารักน่าชังในชุดนักศึกษาก้ มหน้ าก้ มตา ร้ องไห้ อยู่บริ เวณม้ านังในสวนสาธารณะโดยหารู้ ไม่ว่าไม่ไกลจากจุดทีเธออยู่มีชาย สองคนร่างกายเปรอะเลือดกําลังยืนหลบอยู่หลังเสาไฟฟ้า เสือผ้ าขาดวินจนเห็นแผล ถลอกตามร่างกายชวนสะอิดสะเอียน ผมจ้ อ งมองพวกมัน พยักหน้ า ไปทางขวาเป็ น สัญญาณให้ มัน ไปที อืนซึง พวกมันก็ยอมหายไปด้ านหลังเสาแต่โดยดี “เป็ นอะไรเหรอครับคุณผู้หญิง” ผมถามอย่างสุภาพ ยืนผ้ าเช็ดหน้ าสีขาวสะอาดในมือให้ เธอซึงเจ้ าตัวก็รับ ไปแต่โดยดี “ฉัน...ถูกเขาทิงค่ะ...คนทีฉันรักเขาแอบไปมีความสัมพันธ์ ลกึ ซึงกับเพือน สนิทของฉัน” ผมถอนหายใจ ถือวิ สาสะนังลงอีก ฝั ง มัน เป็ น เรื องธรรมดาของหนุ่ม สาว เหลือบมองกําไลสีทองอร่ามบริเวณข้ อมือซ้ ายของเธอ “ฉันยังเชือค่ะ ว่าสักวันเขาจะกลับใจ” เธอพูดทังนําตา เสียงสะอืนชวนเวทนาดังไปทัวสวนสาธารณะอันเงียบสงบ 29
“กรรมมันติดตัว แม้ กลับใจได้ แต่ไม่ได้ แปลว่าจะไม่ต้องชดใช้ ” ผมบอก เอนหลังพิงพนักอย่างสบายอารมณ์ “นีคงเป็ นเรืองทีเลวร้ ายทีสุดเท่าทีฉันเคยพบ” ผมแสยะยิม “แล้ วเธออยากจะขายความทรงจํานันหรือเปล่าล่ะ...”
30
THE LAST TREASURE. เรื องโดย JINN ปู่ ของผมเป็ นใบ้ ผมนังนิงอยู่ด้านหนึงของโต๊ ะอาหารยาวขนาดสิบคนนังขณะกลืนนําลาย อย่างฝื ดคอ... ผ้ าปูโต๊ ะสีแดงขลิบทองแผ่กว้ างอยู่ตรงหน้ า รอบข้ างเป็ นห้ องอาหาร หรู หราแต่แทบไม่มีของประดับ ตกแต่ง บานกระจกสูงใสกระจ่างทอดตัวเต็มความ ยาวจากเพดานลงมาจรดพื น ผ้ า ม่ านผื น ใหญ่ เ ปิ ด ออกเผยให้ ความมื ด ขุ่นข้ น เข้ า แทรกซึมไปทัวห้ องกว้ าง... ปล่อยให้ เทียนไขไม่กีเล่ม บนโต๊ ะสะท้ อนแสงเป็ นวงจับ ใบหน้ านิงขรึมของชายชราทีนังอยู่อีกสุดฟากของโต๊ ะใหญ่ เกินจําเป็ นสําหรับคนสอง คน เน้ นร่องรอยเหียวย่นให้ โดดเด่นด้ วยแสงและเงา ดวงตาสี เ ข้ มเป็ นประกายแปลกประหลาดขณะจ้ องตรงมายั ง ผม... ประกายตาชนิดทีทําให้ ผ้ มู องเสียวสันหลังวาบ ตรงหน้ าของผมมีชาร้ อนหนึงแก้ ว “เอ่อ... คุณปู่ ... มีธุระอะไรถึงเรี ยกผมมาถึงทีนีเหรอครับ?” เสียงทีออกมา จากปากดูสันเกิน จํา เป็ นหลัง ผมยกถ้ ว ยชาขึนจิ บอย่า งรั กษามารยาท... ควัน จาก ของเหลวม้ วนตัวอยู่ในอากาศขณะคุณปู่ ทีผมไม่ได้ พบมานานเพียงแค่หรี ตา ก่อนจะ เอือมมื อไปกดกระดิงสีเ งิน ข้ า งตัวช้ าๆ เสีย งดังกังวานแผ่ ออกไปรอบด้ า นราวรอย กระเพือมของผืนนํากลางมหาสมุทร ประตูด้านหลังเปิ ดออกด้ วยเสียงเสียดหู ผมสะดุ้งสุดตัวแล้ วหันไปมอง พบ เพียงหญิงชราในชุดสาวรับใช้ สีฟ้าอ่อนแย้ มยิมบางเบา แสงจากเปลวเทียนเน้ นรอย ย่นบนใบหน้ าจนทําให้ บรรยากาศน่าสะพรึงกลัวมากกว่าอบอุ่น
31
ผมกลันหายใจอย่างไม่ทราบสาเหตุเมือเสียงรองเท้ ากระทบพืนกระเบือง ดังเข้ ามาใกล้ สายตาเลือนมองตามถาดสแตนเลสเงาวับทีถูกวางบนโต๊ ะเบืองหน้ า ผมอย่างเบามือ... บนนันปรากฏเพียงกล่องไม้ สลักลวดลายกุหลาบอย่างประณีตซึง วางอยู่กงกลางอย่ ึ างพอดีเกินไปราวกับใช้ ไม้ บรรทัดวัด ทันใดนันลมอุ่นร้ อนปะทะกับใบหูของผมเป็ นคําพูดด้ วยเสียงกระซิบ “โตขึนเยอะเลยนะคะ... คุณหนูคาร์ ล” ผมขนลุกวาบไปทัวร่ าง ทําได้ เพียงหันไปมองหญิ งรับใช้ ชราทีถอยกลับไป ซ่อนตัวในความมืดของมุมห้ อง แล้ วหันกลับมาทีกล่องตรงหน้ าช้ าๆ... เหงือเม็ดโป้ง ผุดพรายตามหน้ าผาก ความร้ อนเริมลามไปทัวใบหน้ าอย่างไม่ทราบสาเหตุ ก่อนผม จะเหลือบสายตามองใบหน้ านิงขรึมราวหุ่นขีผึงของคุณปู่ ด้ วยความหวาดระแวง “นีอะไรครับ?” ผมเอ่ยถามอย่างระวังคําพูด... เหงือหนึงหยดไหลลงกระทบผ้ าปูโต๊ ะสีแดง ใบหน้ าร้ อนขึนเรือยๆ จนรู้สกึ มึนหัว ริ ม ฝี ป ากของฝ่ ายตรงข้ า มขยับ อย่ า งไร้ เสีย ง ภาพตรงหน้ า เริ มบิ ด เบี ยว ผิดเพียน ...แต่น่า แปลกทีผมกลับยังเห็ นปากคู่นันขยับได้ ชัด เจนและตี ความได้ แ ม้ เห็นแค่การเคลือนไหว สม-บัติ ชิ นสุดท้าย... สายตาพร่ า เบลอก้ ม ลงมองลายสลัก รู ป ดอกกุห ลาบที บิ ด ตัว อยู่ต่ อ หน้ า ก่อนทีโลกทังใบของผมจะวูบดับพร้ อมสัมผัสจากชาร้ อนทีสาดกระจาย ถ้ า จะให้ ผมอธิ บ ายเรื องที เกิ ด ขึนทังหมดให้ คุณฟั ง... ผมก็ อ ยากจะถาม ตัวเองเหมือนกันว่าเรืองบ้ าๆ นีมันเริมขึนตังแต่เมือไหร่ บางทีอาจเป็ นตอนทีผมตัดสินใจขับรถขึนเขามาทีคฤหาสน์แห่งนี 32
บางทีอาจเป็ นตอนทีโทรศัพท์ จากผู้เป็ นปู่ ดังขึนเมือสองวันก่อน พร้ อมกับ เสียงของแม่บ้านชราทีเชิญผมมาทีนี บางที อ าจเป็ นตั งแต่ ต อนที ผมตกงาน ชี วิ ต ล้ มเหลว ไม่ มี แ ม้ กระทั ง ครอบครัวให้ ดแู ล หรือบางที... เรืองนีอาจเริมตังแต่ตอนทีแม่ผ้ ลู ่วงลับของผมกรอกหูว่าให้ ทํา ดีกบั ปู่ เข้ าไว้ ‘แล้ววันหนึงลูกจะได้สมบัติ’ เสียงกระซิบแผ่วเบาจากผู้เป็ นมารดา และรอยจุมพิตทีขมับขวาก่อนส่งผม เข้ านอน นันอาจเป็ นจุดเริมต้ นทีแท้ จริง... “เฮ้ ย! ปล่อยฉันออกไป! มีใครได้ ยินบ้ างไหม!” แต่ไม่ว่า จุดเริ มต้ นนันจะอยู่ตรงไหนก็ตาม ตอนนีผมก็มาลงเอยอยู่ทีห้ อ ง หน้ าตาน่าสงสัยทีสุดเท่าทีผมเคยมีโอกาสได้ เห็นในชีวิต... มันเป็ นห้ องทรงสีเหลียม จัตรุ ัสกว้ างสิบก้ าว สูงเท่าตัวผมสองคนยืนต่อตัวกัน ผนังสามด้ านโบกคอนกรี ตหนา สีเทาไม่ มีร่อ งรอยการทาสีห รื อตกแต่ ง ไฟเพดานเป็ นหลอดเปลือยห้ อยย้ อยลงมา จากสายไฟสีดํา ในห้ องมีแค่เตียงหนึงหลังและโถส้ วมตังอยู่โดยไม่มีแม้ แต่ฉากกัน ไม่ มีรูระบายอากาศ ไม่มหี น้ าต่าง ไม่มีของตกแต่งอืน... ไม่มีอะไรเลย ถ้ าจะมีอะไรให้ สนใจ ก็คงมีแค่ประตูเหล็กเนือดีสีเขียวเข้ มทีผมกําลังทุบอยู่ อย่างบ้ าคลัง และทัศนวิสยั ภายนอกทีผมเห็น ผ่านช่องสีเหลียมผืนผ้ าเล็กเท่ าแผ่ น ธนบัตรซึงเปิ ดกว้ างอยู่บริเวณเกือบล่างสุดของประตูเหล็กเท่านัน “บ้ าเอ้ ย!! เล่นอะไรกันวะ ไม่ตลกด้ วยแล้ วนะเว้ ย!!” ผมสบถใส่ประตูก่อนจะเตะอย่างจัง เข้ าไปหนึงทีด้วยอารมณ์ เกรี ยวกราด พอกันที กับ ความสุภ าพ พอกัน ที กับฉากประจบประแจง ผมถุยนํ าลายลงพืนแล้ ว ปาดส่วนทีตกค้ างออกจากริมฝี ปาก แขนเสือเชิตสีขาวยังเปี ยกและเป็ นรอยด่างจาก 33
คราบนําชา ส่วนในใจผมนึกสาปแช่งปู่ ใบ้ ทีผมไม่เคยนึกชอบมาแต่ไหนแต่ไร... นึกว่า ไอ้ แ ก่นันจะมีสมบัติ ดีๆ เหลือไว้ ให้ จริ งๆ ซะอี ก แต่นี อะไร นอกจากจะต้ อ งมานังดู กล่องงีเง่าอันนึงแล้ วยังมาถูกวางยาอีกเนียนะ นีมันเรื องบ้าอะไรกันวะ แค่นีชีวิตฉันยังไม่เลวร้ายพอรึ ไง ผมนึกในใจ ขณะทีด้ านนอกยังคงเงี ยบเชียบปราศจากสรรพเสียงเหมือ น เช่นเมือครึงชัวโมงทีผ่านมา เมือความพยายามในการเรี ยกร้ องความสนใจไม่เป็ นผล ผมจึงยกนาฬิ กา ดิจิตอลทีข้ อมือขึนมาดูเวลาอย่ างไม่ร้ ู จ ะทําอย่างไร... บนหน้ าปั ด บอกเวลาตีสาม นิดๆ แต่น่าแปลกทีผมไม่ร้ ู สกึ ง่วง แสงจากภายนอกทีส่องลอดแถบช่องสีเหลียมเข้ า มาสว่างจ้ าจนชวนให้ คิดได้ อย่างเดียวว่าน่าจะเป็ นแสงจากหลอดไฟกําลังสูง ไม่ใช่ จากเทียนไขทีเรียงรายสร้ างบรรยากาศเลียนแบบหนังสยองขวัญอยู่รอบบ้ านเหมือน อย่ า งในห้ อ งรั บ ประทานอาหาร ผมก้ ม ตัว ลงตํ าแล้ วแนบหน้ า ลงกับ พื นคอนกรี ต เปลือยเย็นเฉียบ ภาพด้ านนอกทีเห็นผ่านช่องนันเป็ นพืนห้ องแบบเดียวกัน ปรากฏ ท่อนไม้ ทรงเหลียมขัดมันเป็ นสีนําตาลเข้ มวาววับสองขาตังฉากกับพืน... น่าจะเป็ น ส่วนหนึ งของเก้ าอี ผมสันนิษ ฐานแล้ ว ขยับตัวเข้ า ไปใกล้ อีก เล็กน้ อย พอทัศนวิสัย กว้ างขึนก็จบั สังเกตขันบันไดทีทอดตัวลงมาจากด้ านบนได้ หนึงขัน และเศษฝุ่ นผงที ทิงรอยด่างดําประปรายอยู่บนพืน ผมยืดตัวขึนแล้ วปั ดเศษผงสกปรกออกจากเสือผ้ า ขณะได้ ข้อสันนิษฐาน เพิมเติมว่าห้ องนีคือส่วนหนึงของชันใต้ ดินในคฤหาสน์ ผมเริ มออกเดินสํารวจไปรอบห้ องอีกครังเมือคิดได้ ว่าคงไม่มีอะไรทีผมจะ ทําได้ มากกว่านีจนกว่าห้ องด้ านนอกจะปรากฏความเคลือนไหวของสิงมีชีวิตขึนมา... คราวนีผมเดินไล่ไปตังแต่ ผนัง ห้ องสามด้ านทีเหลือ ไล่นิ วมือ ไปตามรอยแยกต่างๆ และมองหารอยตําหนิทีน่าจะเกิดจากฝี มือมนุษย์ ในกรณีทีเคยมีคนถูกจองจําอยู่ใน ห้ องนีก่อนผม เหมือนหนังโรคจิตทีฆาตกรชอบเอาเหยือมาขังไว้ ในห้ องใต้ ดินก่อนจะ 34
นําไปทรมานหรือกําจัดทิง... ไม่แน่ว่าปู่ ของผมอาจจะเป็ นหนึงในฆาตกรโรคจิตแบบ นันก็ ไ ด้ แต่ ข้อ สัน นิษ ฐานนันก็ เป็ น อันต้ อ งตกไปเมือผมไม่ พ บอะไรทีเข้ า ข่า ยเป็ น หลักฐานยืนยันได้ เลย เป็ นอันว่าผมน่าจะเป็ นคนแรกและคนเดียวทีเคยถูกกักขังอยู่ ทีนี อย่า งทีสองคือโถส้ ว ม มันมี ลกั ษณะใหม่ ผิดคาดเทีย บกับ ความเก่าโทรม ของเตียงทีอยู่ข้างๆ บนนีเองก็ไม่มีร่องรอยอะไรเช่นกัน มันขาวสะอาดจนน่าตกใจ ยืน ยันความคิ ดที ว่ าไม่ น่า จะมี ใ ครเคยเหยี ย บย่ า งเข้ ามาในห้ องนี มาก่ อน ผมเบน สายตาไปมองเตียงทีมีลกั ษณะเหมือนเตียงตามศูนย์ อนามัยทัวไป คือรอบข้ างเป็ น โครงเหล็กยกตัวสูงจากพืนเล็กน้ อย พืนทีนอนปูฟูกแข็งทับด้ วยผ้ าห่มผืนยาว หมอน เก่าเหลืองไม่มีปลอกตังอยู่หัวเตียง ตรงกลางยังมีร่องบุ๋มเว้ าลงไปแสดงถึงร่ องรอย การนอนของผมเมือครู่ใหญ่ทีผ่านมา ผมกําลังมุ่งหน้ าตรงไปทีเตียงเพือทีจะสํารวจเพิมเติม แต่แล้ วปลายเท้ าของ ผมก็สะดุดเข้ ากับอะไรบางอย่างทีโผล่มุมแหลมออกมาจากบริเวณพืนทีใต้ เตียง ผมก้ มตัวลงมอง แล้ วก็ต้องเบิกตากว้ าง กล่องสมบัติสลักรู ปดอกกุหลาบ มือสองข้ างของผมรีบคว้ า ‘สมบัติชินสุดท้ าย’ ออกมาจากใต้ ปลายผ้ าห่มที หล่นลงมาปิ ดคลุมมันไว้ ในตอนแรกแล้ วยืดตัวขึนเต็มความสูงเพือยกมันขึนพิจารณา กับ แสงไฟในห้ อ ง... เนื อไม้ ของตัว กล่อ งขนาดเล็ ก กว่ า กล่ อ งรองเท้ า เล็ก น้ อยมี ลักษณะเนือดีแข็งแรงและละเอียด ขัดมันและทาเคลือบอย่างประณีตโดยเน้ นลาย ของเนื อไม้ ใ ห้ โ ดดเด่น สวยงาม บนฝากล่องทีสลัก รู ป กุห ลาบ... เมื อเพ่ง มองใกล้ ๆ เช่นนีก็ยิงทําให้ เห็นฝี มือของช่างทีเป็ นผู้สลักลายได้ อย่างดี ด้ วยลายเส้ นโค้ งอ่อนช้ อย ทีสร้ างรูปร่างและความเรียบเนียนทีไม่มีแม้ แต่เสียนไม้ หลงเหลือในระหว่างช่อง บวก กับข้ อสันนิษฐานทีว่ากล่องใบนีน่าจะถูกเก็บรักษามาเป็ นอย่างดีเพราะสะอาดและ 35
สภาพครบสมบูรณ์ ... ผมก็เริ มคิดว่าในนีอาจจะมีของมีค่าบางอย่างอยู่จริ งๆ ไม่ใ ช่ เพียงเรืองแหกตาทีผมนึกเคลือบแคลงมาตังแต่ก้าวเท้ าเข้ ามาทีนี ผมพลิกกล่องไปมาเพือหาจุดเปิ ด ก่อนจะพบตัวล็อคทองเหลืองวาววับที เชือมระหว่างรอยต่อของตัวกล่องและฝากล่อง... ผมไล่นิวไปตามร่ องรอยต่ อแล้ ว สัมผัสกับตัวล็อคอย่างเบามือ จุดกึงกลางมีรูสําหรับเสียบกุญแจ เหนือรู กุญแจมีอัญ มณีเม็ดเล็กจิวฝั งอยู่ สะท้ อนประกายแสงสีแดงออกมากระทบกับดวงตา... ผมลอง เปิ ดกล่องดูแต่พบว่าไม่เป็ นผล ก่อนจะเปลียนมาเขย่ากล่องไปมาเพือเดาว่ามีอะไร อยู่ด้า นใน แต่ กลับ ได้ ยิ นเสีย งคล้ า ยวัต ถุก ระทบกับ บางอย่ างนุ่มๆทีบุอ ยู่โ ดยรอบ แทนทีจะเป็ นเสียงอัญมณีจํานวนนับไม่ถ้วนกระทบกันอย่างทีผมคาดหวัง ผมดึงกล่องออกมาจ้ อง แล้ วขมวดคิว สรุปว่าตอนนี... ผมถูกขังอยู่ในห้ องทึบ กับกล่องสมบัติของปู่ ทีไม่มีแม้ แต่ กุญแจเปิ ดเนียนะ? นีมันเรืองบ้ าอะไรกัน พวกทีอยู่ข้างนอกนันคิ ดจะทําอะไรกันแน่ “คุณหนูคาร์ ล? ตืนแล้ วเหรอคะ” ผมสะดุ้งสุดตัวแล้ วหันไปทางประตูในทันที เสียงสันแบบหญิ งชราทีดังมา จากด้ านนอกพร้ อมกั บ เสี ย งปิ ดประตูแ ละเสี ย งฝี เ ท้ า ทํ า ให้ ผมรู้ สึก ตัว จากภวัง ค์ ความคิดของตัวเอง... เสี ยงป้าชุดฟ้านัน ความคิดนีแวบเข้ ามาในหัวทันทีเมือเสียง นันซ้ อนทับกับประโยคทียังตรึงอยู่ในหูเมือหัวคําทีโต๊ ะอาหาร ผมวางกล่องไม้ ในมือ ลงบนเตี ยงแล้ ว เปลียนทิ ศ มุ่ง หน้ า ไปทางประตูเ หล็ก ในฉับพลันพลางใช้ ค วามคิ ด อย่างหนัก... ก่อนหน้ านีผมไม่คิดใส่ใจว่าเธอเป็ นใครหรือรู้จกั ผมได้ อย่างไร แต่ตอนนี ผมเริ มคิด ว่า เธออาจเป็ น ทางรอดเดีย วที เหลือ อยู่ สมองหมุนรวดเร็ ว เพื อหาความ เชือมโยงระหว่างผมกับหญิงชรา จนเริ มจําได้ ลางๆ ว่าเคยเห็นเธอทีนีมาก่อนสมัยที 36
ผมยังเด็กมากและตอนทีใบหน้ านันยังไม่เต็มไปด้ วยร่องรอยของความชราเช่นตอนนี ... ชืออะไรนะ เอมี? อัลม่า? ผมยัง ไม่ ไ ด้ ตอบรั บ จนกระทังเคลือนตัว เองอย่ า งเงี ย บเชี ย บไปก้ ม มอง สังเกตการณ์อยู่ห่างๆ ผ่านช่องสีเหลียมผืนผ้ า... ภาพทีปรากฏขึนในคลองสายตาคือ ขาคู่หนึงที มีผิวหนัง เหี ยวย่น สวมถุงน่ องสีเ นือสันแค่ ข้อเท้ า กับ รองเท้ า หุ้ม ส้ น สีดํ า และเสียงเรียกชือทีดังขึนอีกครัง “คุณหนูคาร์ ลคะ?” ผมนิงไปชัวอึดใจ ก่อนจะตัดสินใจตอบรับอย่างสุภาพ “ครับ ผมตืนแล้ ว” ภายนอกแว่วเสียงคล้ ายถอนหายใจอย่างผ่อนคลายและเสียงลากเก้ าอี ผม ยังคงมองอยู่ จึงเห็นความเคลือนไหวของอีกฝ่ ายทีทิงตัวลงนังบนเก้ าอีได้ ชัดเจน... หญิงชราเหมือนจะเอียวตัวเล็กน้ อย สังเกตได้ จากขาทีบิดไปด้ านข้ าง เสียงวางของ หนัก ๆดังขึนในจุด ทีผมคาดว่าน่ าจะเป็ น โต๊ ะ ก่ อนทีเธอจะหันกลับ มาหาผมพร้ อ ม เสีย งหัวเราะเบาๆ... “ค่ อยยัง ชัวหน่ อ ย ดิ ฉัน นึกว่ า คุณท่า นวางยาผิ ด ปริ ม าณจน คุณหนูเป็ นอะไรไปซะแล้ ว” “...นีมันเกิดอะไรขึนกันแน่ครับ” บ้าเอ้ย เรื องวางยาฉันนี มันตลกนักหรื อไง นะ... ผมได้ แต่เก็บความไม่พอใจเอาไว้ พยายามไม่ให้ อารมณ์ ข่นุ มัวเล็ดลอดออกไป พร้ อมกับเสียงถามคําถาม “คุณท่านไม่อยากให้ คณ ุ หนูเป็ นอันตรายน่ะค่ะ” แต่คําตอบทีได้ รับมากลับ เหลือเชือผิดคาดจนผมงุนงง หญิงชราเว้ นช่วงเล็กน้ อยก่อนจะกล่าวเสริ ม “จนกว่าจะ ถึงเวลานัน” เวลานัน? ผมนึกในใจแล้ วเลิกคิวสูง เวลานันอะไร?? “ขอโทษนะคะ แต่ดิฉันไม่ได้ รับอนุญาตให้ พูดมากเท่าไรน่ ะค่ะ” เสียงนัน ตอบกลับราวกับล่วงรู้ ความสงสัยของผม... บ้าฉิ บ แล้ว อย่างนี จะรู้ เรื องได้ยงั ไงกัน ผมเริ มรู้ สึก ว่า ต้ องการจะเข้ าใจสถานการณ์ ประหลาดนี มากขึนทุก ทีจึง เริ มคิด หา 37
แผนการ ดูจากคําพูดผมคิดว่าฝ่ ายตรงข้ ามน่าจะเอ็นดูผมเหมือนลูกหลาน หากจะมี วิธีไหนให้ ลองคงเป็ นการผูกมิตรแล้ วค่อยๆ กล่อมให้ คายข้ อมูลออกมาทีละน้ อย ลอง ก่อนก็ยงั ดีกว่าไม่ได้ ลอง... บางทีเริมจากชือก่อนน่าจะเป็ นความคิดทีดี ผมเงยหน้ าขึนจากการส่องสังเกตการณ์มานังตัวตรง หันหน้ าเข้ าหาประตูสี เขียวขีม้ า “เอ่อ... คุณ... อัลม่า?” “เอมิเลียค่ะ” เอมิ เลียงันเหรอ ฟั งดูค้ นุ หูอยู่เหมือนกัน “ขอโทษครั บ อ่ า...เอมิ เลีย” ผมเรี ยกแล้ วยิ ม จากนันก็หุบยิ มลงเมื อเพิ ง รู้ สกึ ตัวว่าอี กฝ่ ายมองไม่เห็น “ผมเข้ าใจครั บว่าคุณพูดไม่ได้ ม าก... แต่ อย่างน้ อยก็ ช่วยบอกทีมาทีไปให้ ผมฟั งซักนิดเถอะครับ ผมงงไปหมดแล้ ว” ผมนิงคิดครู่ หนึงก่อน จะเสริม “เท่าทีคุณจะบอกผมได้ น่ะครับ” ฝ่ ายตรงข้ ามเงียบไปเล็กน้ อยราวกับกําลังครุ่ นคิด จนเวลาผ่านไปครู่ สนๆ ั ถึงเอ่ยปาก “อาจจะมีบางอย่าง... กําลังจะเกิดขึนทีนีค่ะ” ก็แล้วไอ้บางอย่างนันคืออะไรล่ะวะ ผมคิดอย่างหัวเสีย เล่นตัวจริ ง “บางอย่างทีว่าคงอันตรายมากเลยนะครับ ถึงกับต้ องเอาผมมาขังแบบนี... แล้ วพวกคุณล่ะทํ าไมถึงยัง อยู่ข้า งนอก? ไม่กลัว เหรอครับ ” ผมถามหยังเชิง ส่วนคู่ สนทนาเงียบไปอีกพักหนึง ทว่าสิงทีผมได้ ยินหลังจากนัน... กลับไม่ใกล้ เคียงกับสิงทีผมหวังเอาไว้ เลย แม้ แต่น้อย “คุณหนูยงั จําเรือง ‘สมบัติของพระราชา’ ทีดิฉันเล่าให้ ฟังตอนเด็กๆ ได้ ไหม คะ?” คราวนีเป็ นตาผมบ้ างทีต้ องจนคําพูดไปอย่างนิงอึง สมบัติของพระราชา? ยายแก่นีพยายามจะทําอะไรกันแน่ รําลึกความหลังหรือยังไงกัน 38
“ไม่ครับ ผมจําไม่ได้ เลย” “เรืองมีอยู่ว่า พระราชาคนหนึงต้ องการจะปกป้องบัลลังก์ ของตนจากเหล่า ขุนนางทีละโมบ...” เอมิเลียเริมเล่าเรืองอย่างไม่มีปีมีขลุย่ ในนําเสียงนันเปี ยมไปด้ วย รอยยิมเหมือนกําลังเล่านิทานก่อนนอนให้ เด็กเล็กฟั ง “เขารู้ ว่าตัวเขากํา ลังจะตาย และทันทีทีเขาตาย... เหล่าขุนนางก็จะขึนมาเป็ นใหญ่ ทายาททีถูกต้ องของเขาจะไม่ มีทางได้ สืบบัลลังก์ ดังนันเขาจึงคิดอุบายทีจะทําให้ ขุนนางเหล่านันแตกคอกันเสีย เอง โดยการมอบ ‘กล่องสมบัต’ิ กล่องหนึงให้ แก่หนึงในพวกเขาเหล่านัน โดยบอกไว้ ว่า ผู้ใดทีได้ ครอบครองสิงนีจะมีอํานาจเทียบเท่ากับการเป็ นพระราชาเสียเอง... ขุน นางผู้โชคดีเมือได้ สมบัติมาแล้ วก็ดีใจ โดยทีไม่ร้ ู ว่าขุนนางคนอืนต่างจ้ องมองสิงมีค่า ของเขาเป็ นตาเดียว” ผมเริมคุ้น “แน่นอนว่าขุนนางคนนันต้ องการจะเป็ นเจ้ าของสมบัตินันแต่เพียงผู้เดียว เขาจึงหักหลังขุน นางฝ่ ายเดีย วกัน ทังหมดโดยการปฏิ เ สธที จะแบ่งมันให้ แก่ค นอื น นันเองคือจุดเริมต้ น... เพราะในเมือทุกคนต้ องการสมบัตินนั จึงเกิดการแย่งชิงเพือให้ ได้ ครอบครอง... ขุนนางคนแรกถูกฆ่า สมบัติเปลียนมือ แย่งชิง ถูกฆ่า แล้ วเปลียนมือ อีกครัง... พวกเขาฆ่ากันเองเพราะต้ องการสมบัติทีไม่ร้ ู ว่าคืออะไรด้ วยซํา จนสุดท้ าย แล้ วก็เป็ นไปตามแผนการ ขุนนางชัวหมดไปจากแผ่นดิน บัลลังก์ กลับคืนสู่เจ้ าของที ถูกต้ อง” ข้ อคิดของเรื องนีคือความโลภทีนํามาซึงหายนะ... ผมจําได้ แล้ วว่าเคยได้ ยิน แต่เสียงข้ างนอกเงียบไปโดยไม่มีการสรุปข้ อคิด ผมปล่อยให้ ความเงียบครอบคลุมอยู่อึดใจหนึงขณะทีสายตาเหลือบกลับ หลังไปมองกล่อ งสลักลายกุห ลาบทีวางนิ งอยู่บ นเตี ยง... กล่อ งสมบัติ ทีไม่รู้ ว่า คื อ อะไรแต่ก็ยงั มีคนอยากครอบครอง ฟั งดูเข้ ากับสถานการณ์ ตอนนีอย่างน่าขนลุกจน ทําให้ ผมตัวชาวาบ สมองเริ มประมวลผลจริ งจังถึงนิทานก่อนนอนทีเพิงได้ รับฟั ง ถ้ า 39
อย่างนันทังหมดนีหมายความว่ายังไง? เธอพยายามบอกใบ้ อะไร... หรือขุนนางผู้โชค ร้ ายทีระเริงเพราะได้ รับสมบัติคนนันคือผม...? ถ้ าเป็ นแบบนัน เรืองบางอย่างทีกําลังจะเกิดขึนทีว่านัน... “คุณกําลังจะบอกว่า ทีต้ องขังผมไว้ แบบนี เพราะมีใครบางคนจะมาฆ่า--” ผมพูดยัง ไม่ทัน จบประโยคก็ ข นลุก ไปทังร่ าง ดวงตาเบิ กกว้ า งเมื อได้ ยิ น เสียงหนึงแทรกเข้ ามาชัดเจน ปัง! ...เสียงจากชันบน ดังมาจากตัวคฤหาสน์ เสียงครู ด ของเก้ า อีดัง ขึนจากห้ อ งข้ า งนอกทัน ทีเ หมื อ นอี ก ฝ่ ายลุก ขึนยื ด พรวดพราด ผมยังคงมึนงงกับเสียงปื น ก่อนทีจะรวบรวมสติได้ แล้ วแนบตัวลงกับพืน อีกครังอย่างรวดเร็ว มองผ่านช่องด้ านนอกออกไปสังเกตความเคลือนไหวของร่ างนัน อีกครัง ในวินาทีนนั สิงทีทําให้ ผมตกใจมีอยู่สองอย่าง “ฉันรู้ว่าแกเรียกคาร์ ลมาทีนี!! มันอยู่ทีไหน?!!” หนึงคือเสียงนัน... ทีดังมาจากด้ านบน และสอง... “มันเริมขึนแล้ วค่ะ... คุณหนู” ผมเบิกตากว้ าง ก่อนจะเข้ าใจว่าท่อนเหล็กสีเงินทีเอมิเลียถือลากพืนคือลํา กล้ องของปื นลูกซองกระบอกยาว ผมเดินไปเดินมาราวกับหนูติดจันเมือทุกอย่างเริมต้ น ห้ อ งที เดิ ม ไม่ มี อ ะไรเลยตอนนี กลับ ตกอยู่ใ นสภาพเละเทะเท่ า ที มัน จะ เป็ น ไปได้ . .. ช่ ว งกว่ า ชัวโมงที ผ่ า นมาหลัง จากที เอมิ เ ลีย ผละออกไปผมลุก ขึนมา จัดการหลายอย่างเท่าทีจะนึกออก ทังรือค้ นห้ องเพือหากุญแจ หาทางเปิ ดกล่อง และ 40
พยายามอย่ างดีทีสุดทีจะบันทึกเรื องราวจากเสียงทังหมดเท่าทีได้ ยิน เพือหาความ จริงเอาเองว่ากําลังเกิดเรื องบ้ าอะไรกันขึน... ดังนันตอนนีห้ องจึงอยู่ในสภาพทีข้ าว ของกระจัดกระจายกันไปคนละทิศทาง ทังหมอนและผ้ าห่มทีแผ่อยู่คนละมุมห้ อง ฟูก ทีถูกรือและถูกกรีดควักเอาวัสดุยัดด้ านในออกมาทังหมดพิงอยู่ด้านหนึงของผนังใน สภาพยับเยิน ฝาปิ ดแท๊ งค์นําทําจากเซรามิคสีขาวของโถส้ วมถูกทุ่มลงกับพืนจนเป็ น เศษเล็ ก เศษน้ อยเพื อเอาวั ส ดุมี ค มไปใช้ ป ระโยชน์ พื นคอนกรี ต เปลื อ ยปรากฏ ตัวหนังสือจากการขูดเซรามิคลงกับพืน สายตาของผมเหลือ บลงมอง ‘บันทึกเหตุก ารณ์ ’ ที เขีย นไว้ บ นพื นพร้ อม ขมวดคิวเคร่งเครียด 03.21 น. เสี ยงปื นหนึงนัด และเสี ย งของพี สาว... เคลลี วู๊ ดส์ ถามถึ ง ผม นํ าเสี ย ง โมโห 03.25 น. เสียงวิ ง เสียงปื นประมาณ 4 นัด เสียงผูช้ ายตะโกน 03.50 น. เสียงกรี ดร้อง... ผูห้ ญิ ง น่าจะเป็ นเคลลีมากกว่าเอมิ เลีย 04.02 น. เสียงตะโกนของผู้ชาย นํ าเสี ยงเหมื อนบาดเจ็ บ เสี ยงกระจกแตก น่าจะมี ผูช้ ายมากกว่า 1 คน ผมอ่านทวนซําเพือประเมินสถานการณ์ อีกรอบแล้ ว ค่อยๆนังลงกับ พืน... ตอนนีข้ อสันนิ ษฐานของผมเอนเอี ยงไปทางการ ‘ถูกปกป้อ ง’ มากกว่า ‘ถูก คุม ขัง ’ ความเป็ นไปได้ ทีผมถูกขังไว้ ในนีด้ วยเหตุผลว่าต้ องให้ การปกป้องสมบัติชินสุดท้ าย ฟั งดูเข้ าท่ากว่าอะไรทังหมดเท่าทีผมนึกออก... ถ้ าอย่างนันหมายความว่ายังไงกัน? 41
หรือว่าปู่ ตังใจจะให้ ผมเป็ นผู้สืบทอดสมบัติทีถูกต้ อง ส่วนพีสาวของผม แล้ วก็ผ้ ชู าย ปริศนาอีกสองคนมาทีนีเพือชิงสมบัติไปจากผมอย่างนันเหรอ สมบัติทีอยู่ในมือผมตอนนีมีค่าขนาดนันเชียว...? ผมมองกล่อ งไม้ ที ตังอยู่ข้ างบริ เ วณทีเป็ นที บัน ทึก เหตุการณ์ แล้ ว หยิ บมัน ขึนมานังจ้ องอย่างว่างเปล่า ความคิดไหลแล่นไปเรื องอืนราวกับสายนําทีไม่สามารถ หยุดยัง เคลลี วู๊ดส์... จู่ๆ ในหัวผมก็นกึ ถึงใบหน้ าของเธอขึนมา หญิ งสาวร่ า งท้ ว มผมดัดลอนทีแต่ ไหนแต่ไรมาก็ไ ม่เคยสนใจครอบครั ว... ผมแค่นหัวเราะ คนอย่า งเธอสนใจเพียงแค่เงิน กับคําสอนกรอกหูของแม่เรื องทีให้ เกาะปู่ ไว้ ให้ ดีๆ เหมือนกับทีแม่สอนผม ถ้ าความจริ งปรากฏว่าเธอมาฆ่าผมเพือจะ แย่งสิทธิ ครอบครองสมบัติชินนีจริ งๆ ผมก็คงไม่แปลกใจมากนัก ปั ญหาทีแท้ จริ งคือ ผู้ชายอีกสองคนนัน... ผมต้ องคิดให้ ออกว่าพวกเขาคือใคร เพราะหนึงในนันคือเสียง สุดท้ ายทีผมได้ ยิน... ผู้รอดชี วิต ส่วนเคลลีทีเสียงเงียบหายไปตังแต่ครึงชัวโมงก่อน หลัง จากการกรี ด ร้ องดัง ก้ อ งไม่ น่ า อยู่ใ นสภาพที ทํ าอัน ตรายผมได้ หรื ออาจอยู่ใ น สภาพทีไม่อาจพบผมได้ อีกตลอดกาล จริ งๆ ถ้ าถามถึงคนในครอบครั วที ใจกล้ าพอจะฆ่า ผมได้ ผมก็มี อยู่ในใจ แล้ วหนึงคน... อีริค ลูกพีลูกน้ องคนนันทีเหมือนจะไม่ชอบขีหน้ าผมเท่าไร ความคิ ด นันเข้ า มาในหัว ผมในเวลาเดี ยวกับที เสีย งปื น ดังขึนอีก สามนัด ติ ด ต่ อ กั น ผมลุ ก พรวดขึ นจากพื นแล้ วตวั ด สายตาขึ นไปบนเพดานทั น ที โ ดย สัญชาตญาณ เพราะมันใกล้มาก เสียงนันดังกังวานเข้ ากลบโสตประสาทของผมราว กับถูกตบเข้ าทีใบหูทงสองข้ ั างพร้ อมกัน เสมือนว่าดังขึนจากเหนือศีรษะผมโดยตรง อย่างไรอย่า งนัน จากนันตามด้ วยเสีย งฝี เท้ าเคลือนห่างออกไป ฟั งดูสบั สนไม่เป็ น จังหวะคล้ ายกับมีคนวิงไล่ลา่ กันอยู่สองคนหรือมากกว่า 42
ผมทรุดตัวลงนังอย่างรี บร้ อนแล้ ววางกล่องไม้ ลงกับพืนดังเดิม ยกนาฬิ กา ขึนดู และคว้ า เศษเซรามิ ค ข้ า งตัว ขึนมาขี ด บนพื นทัน ที ที รวบรวมสติ ไ ด้ อี ก ครั ง... 04.35 น. ผมเว้ นจังหวะเพือกลันกรองคําพูด เสี ยงปื นสามนัด ใกล้มาก เสี ยงวิ งสอง คนขึนไป แต่แล้ วก็ชะงัก เสียงฝี เท้ าเสียงหนึงกําลังดังเข้ ามา มุ่งหน้ าไปทางประตูเข้ าห้ องด้ านนอก ของผมไม่ผิดแน่ ผมลุกพรวดแล้ วพุ่งตัวไปแนบข้ างประตูเหล็กสีเขียวเข้ มในจังหวะทีได้ ยิน เสียงประตูด้านนอกดีดตัวเปิ ดอย่างรีบเร่งแล้ วเหวียงปิ ด เสียงลงกลอนดังกระทบกัน ราวกับผู้ลงมือสันด้ วยความลนลาน ฝี เท้ าสับสนดังลงบันไดขณะทีผมก้ มตัวลงมอง ลอดช่องสีเหลียมอย่างระมัดระวัง พยายามกะองศาทีคิดว่าผู้เข้ ามาเยือนใหม่คนนี จะมองไม่เห็นจากอีกฟากของประตู... ตอนแรกผมกํ าลังจะเรี ย กชื อเอมิ เลีย แต่ รีบ ปิ ด ปากสนิท ทัน ทีเ มือได้ เห็ น ความเคลือนไหวภายนอก ขาทีลงบนไดมาเป็ นของผูช้ าย ขาคู่นนอยู ั ่ในกางเกงยีนส์สเี ข้ มยาวปิ ดตาตุ่มและรองเท้ าผ้ าใบสีขาวทีเปื อน สีชาดเป็ นดวง... เลือด ไม่มีทางเป็ นอย่างอืนแน่ และขาคู่นีก็ไม่มีทางเป็ นของปู่ อย่าง แน่นอน... ผมคิ ดก่อ นจะรี บดึงตัวกลับ มาพิ งข้ างกําแพงเหมื อนเดิมด้ ว ยลมหายใจ รวน เหงือเริมผุดพรายตามใบหน้ าอีกครังด้ วยความร้ อนรนขณะเงียหูฟังเสียงฝี เท้ าที กระแทกพืนเป็ นจังหวะรุนแรงจากอีกฟากของประตู ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมืออีกฝ่ าย ตรงเข้ าทุบประตูอย่างแรงพร้ อมเสียงพูดทีเกือบกลายเป็ นเสียงกรีดร้ อง “คาร์ ล! เปิ ดประตู! เปิ ดประตู!” เสียงนันคือเสียงของอีริค ผมหน้ าซีดเมืออีกฝ่ ายกรีดร้ องด้ วยเสียงเหมือนกับสัตว์ ป่า... เสียงโหยหวน เสียดหูกบั ประตูทีสันไปมาทําเอาผมกลัวจนไม่กล้ าพูดตอบออกไป สายตาของผมจับ 43
จ้ อ งแข็ง ทื ออยู่กับ กล่อ งไม้ ที ถูก วางทิ งไว้ ก ลางห้ อง เสียงทังหมดเข้ า มาปะปนกัน ซ้ อนทับอยู่บนกล่องสมบัติทีเป็ นตัวต้ นเรื องของทุกสิงทุกอย่าง... เสียงปื นดังขึนจาก ด้ านนอกพร้ อมเสียงกระจกแตกกระจาย เสียงปลดกลอน เสียงฝี เท้ าหลังไหลเข้ ามา ในห้ องใต้ ดิน ร่างกายของผมสันเมือเอาใบหน้ าลงแนบกับพืนคอนกรี ต จากช่องสีเหลียม เล็กๆ ช่องเดิม... ผมมองเห็นมันทังหมด ผมมองเห็นหยดเลือดของอีริค มองเห็นขา ของคุณปู่ และเอมิเลียทีวิงเข้ ามาในห้ อง เสียงกรี ดร้ องของอีริคดังไม่หยุดขณะเสียง ปื นดังติดกันเหมือนยิงอย่างมัวซัว ตามด้ วยเสียงแกร๊ กเหมือนกระสุนหมด ขาของคุณ ปู่ วิงเข้ ามาในกรอบสีเหลียมอีกครัง... จบด้ วยเสียงปื นลูกซองดังสะท้ อนก้ องสันทุก อณูของร่างกายราวกับจะล้ วงอวัยวะภายในของผมออกมาจนหมด ร่ างของอี ริคค่ อยๆ ไหลลงจากอีกฟากของประตูจนแน่นิงลงกับพืน หยด เลือ ด... และเศษเนือ ไหลลงมาตามขอบบนของช่อ งสีเหลียมผืน ผ้ า เสียงสัต ว์ ป่ า เลือนหายไป โลหิตสีแดงข้ นซึมเข้ ามาเป็ นสายจากใต้ ประตูเหล็ก... รองเท้ าหนังขัด มันสีดําของปู่ เดินใกล้ เข้ ามา เขียร่างของอีริคทีบังช่องสายตาของผมออกไปด้ วยเท้ า มื อ เหี ยวย่ น ดั น ถาดบางเฉี ย บเข้ ามาผ่ า นช่ อ งนั น ปรากฏแซนวิ ซ ใน ถุงพลาสติกทีแดงฉานไปด้ วยเลือดวางอยู่ด้านบน “ทานมือดึกก่อนนะคะ คุณหนู...” กว่าผมจะรู้สกึ ตัวอีกครัง ผมก็พ่งุ ตัวเข้ าไปคว้ ากล่องสมบัติขึนมาทุบกับพืน คอนกรีตซําไปซํามา... เสียงกรี ดร้ องของผมเองกลบไปทัวห้ อง ความรุ นแรงของการ ทุบทํ าให้ มื อทังสองเต็ม ไปด้ ว ยรอยข่ วนโชกเลือ ดจากเสียนไม้ ในหูแว่ วเพีย งเสีย ง ฝี เท้ าของคนทังคู่ทีห่างออกไป ผมต้องรู้ให้ได้ว่าในกล่องเล็กๆ ใบนีมีอะไรอยู่กนั แน่ สุดท้ ายกล่องลายกุหลาบหลุดมือร่ วงลงกระทบพืน เศษไม้ กะเทาะรุ นแรง แล้ วแตกกระจายออก 44
ในนันปรากฏเพียงกุญแจดอกหนึงทีมีเม็ดอัญมณีสแี ดงประดับตรงกลาง... ================ เวลา 6 นาฬิ กา 13 นาที... เช้ าวันใหม่มาเยือนอย่างไร้ วีแววแสงตะวัน ผมนังกอดเข่าอยู่ท่ามกลางห้ องกว้ างทีอยู่ในสภาพกระจัดกระจายไม่ต่าง จากเดิ ม ... ข้ า งตั ว มี ซ ากกล่อ งสมบัติ ที แตกเป็ น หลายส่ว น ตรงหน้ า มี ลูก กุญแจ ทองเหลือง มือทังสองข้ างถลอกเป็ นรอยเลือด ดวงตาว่างเปล่าของผมจับจ้ องอยู่ที มันมาร่ วมชัวโมงด้ วยความคิ ดทีหยุดนิ งโดยสินเชิง... แซนวิซในถุงที รอยเลือ ดเริ ม แห้ งกรังเป็ นสีนําตาลยังวางอยู่ทีเดิมโดยไม่ถกู แตะต้ อง สิงเดียวทีถูกกําจัดออกไปคือ ศพของอีริค เสียงฝี เท้ าและเสียงเปิ ดประตูดงั มาจากห้ องด้ านนอกอีกครัง ผมไม่พูดอะไร ขณะเหลือบมองรองเท้ าคัตชูสดี ําของเอมิเลียยําลงบนเศษกระจก และเลือนเก้ าอีลง นัง ผมเลือนสายตากลับ มามองที กุญแจ อัญมณีสีแดงเปล่ง ประกายเข้ า ตา ขณะผมเอ่ยปากถาม “คุณรู้อยู่แล้ วใช่ไหม” อีกฝ่ ายเว้ นช่วงก่อนย้ อนถาม “รู้อะไรคะ?” “รู้ว่าของทีอยู่ในกล่อง... คือกุญแจสําหรับเปิ ดกล่องเอง” ผมสัมผัสได้ ถงึ บรรยากาศหยุดชะงัก ก่อนจะมีเสียงหัวเราะกังวานแผ่วเบา “เป็ น อย่ า งนันเหรอคะ? ...ไม่ น่ า เชื อว่ า นายท่ า นก็ มี อ ารมณ์ ขัน กั บ เขา เหมือนกัน” คําตอบนันควรจะทําให้ ผมโมโห... แต่ในทางกลับกันผมทําได้ แค่อยู่นิงราว กับจิตวิญญาณถูกพรากไป ตลอดเวลาเกือบสองชัวโมงทีต้ องรออย่างไม่เข้ าใจอะไรเลยคงทําให้ ผมเป็ น บ้ าไปแล้ ว 45
“ถ้ าในกล่องไม่ใช่สมบัติ... แล้ วสมบัติชินสุดท้ ายของคุณปู่ คืออะไรกันแน่?” ผมเอ่ยถามด้ วยนําเสีย งราบเรี ยบ เป็ นครังแรกทีอีก ฝ่ ายเงีย บไปนาน ผมจึงเอ่ยต่ อ “หรือความจริงแล้ วมันไม่ได้ มีอยู่มาตังแต่ต้น พวกคุณแค่ลอ่ พวกเรามาเพือจะฆ่าทิง? เพราะพวกเราเป็ น เชื อสายเลวๆ ของคุณปู่ เหมื อนนิท านเรื องนัน หรื อ พวกคุณแค่ อยากได้ ความสนุกในบันปลายชีวิต... มันคืออะไรเอมิเลีย เรืองบ้ าๆ ทังหมดทีเกิดขึน นีมันคืออะไร? ผมเหนือยจะหาคําตอบแล้ ว” ฝ่ ายตรงข้ ามยังคงเงียบ ก่อนทีผมจะได้ ยินเสียงหญิ งชราลุกจากเก้ าอี ตาม ด้ วยเสียงคล้ ายอะไรบางอย่างปลดล็อค และเสียงลันของบานพับโลหะ... เอมิเลียยืนอยู่ตรงนันในชุดหญิงรับใช้ สฟี ้าสะอาดสะอ้ าน ตรงเบืองหลังของ ประตูเหล็กทีเปิ ดออกง่ายดาย “ดิฉันคิดว่าคุณหนูคงอยากดูด้วยตาของตัวเองมากกว่ามังคะ” เธอกล่า ว ด้ วยรอยยิม “ถึงเวลาแล้ ว... ออกมาสิคะ” ผมลุกขึนยืนอย่างไร้ เ รี ยวแรง เดิ นยําข้ ามแอ่ง เลือ ดแห้ งกรั งออกไปสู่แสง ของห้ องด้ านนอก... ยืนอยู่ข้างหญิงชราแล้ วหยุดอยู่กับที มองเธอด้ วยใบหน้ าเต็มไป ด้ วยคําถาม ก่อนทีฝ่ ายตรงข้ ามจะส่งสัญญาณให้ ผมหันหลังกลับ สิงทีเข้ ามาในสายตาของผม คือประตูต้ เู ซฟเหล็กสีเขียวขีม้ าทีถูกดัดแปลง ให้ มีช่องมองสีเหลียมผืนผ้ าอยู่ด้านล่างเกือบสุดบานประตู ผมมองอย่างไม่ เข้ าใจ แต่แล้ วก็เบิกตากว้ า งเมือความจริ งข้ อหนึงปรากฏ เข้ ามาในหัวสมอง หรือว่า... “ขอโทษนะครับ คุณคาร์ วิน วู๊ดส์” เสียงทีดังมาจากด้ านหลังทําให้ ผมตวัดสายตาไปมองทันทีด้วยความรู้ สกึ ยากจะบรรยาย ร่างทีพบคือเจ้ าหน้ าทีตํารวจสามนายยืนข้ างปู่ ของผมทียังคงมีสีหน้ า นิงขรึมเหมือนหุ่นขีผึง... เขาโชว์ ตราประจําตัว แล้ วเดินเข้ ามาหาพร้ อมใส่กุญแจมือ 46
ให้ ผมทียืนนิงอย่างหมดเรียวแรง ความรู้สกึ ถูกหลอก ความเข้ าใจเรื องราว และความ เจ็บใจประดังขึนพร้ อมกันในตัวผมทีไม่มีหนทางหลบหนีอีกต่อไป ผมรู้แล้ ว... ว่าอะไรคือสมบัติชินสุดท้ ายทีว่า “คุณถูก จับ ในข้ อ หาวางระเบิ ด สถานทูต หนึงคดี แ ละปล้ น ทรั พ ย์ สองคดี รวมทังเป็ นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรมเคลลี วู๊ดส์ และสามี รวมทังอี ริค คัสเตอร์ ที เกิดขึนเมือคืน...” มันไม่ใช่กล่องสมบัติทีถูกมอบให้ อย่างไร้ จุดประสงค์ ทีเป็ นตัวจุดเรื องราว ให้ เกิดคําคืนแห่งการแย่งชิง ไม่ใช่คณ ุ ปู่ ... ทีเป็ นผู้มอบสมบัติลาค่ ํ า “...โดยรางวัลนําจับทังหมดห้ าล้ านบาทตกเป็ นของคุณปู่ ของคุณ ยินดีด้วย นะครับ มิสเตอร์ ว๊ ดู ส์” แต่เป็ นผมเอง ตัวผม... ทีถูกล็อคอย่างดีในตู้เซฟของคฤหาสน์ หลังถูกล่อมาติดกับดัก คือ สิงทีทุกคนตามหา... ผมมองคุณปู่ ทีกําลังแย้ ม รอยยิมครังแรกและครั งสุดท้ ายให้ ผมทีกําลังถูก นําตัวออกไป แล้ วเกิดความรู้ สกึ อยากแค่นหัวเราะให้ ความโง่เง่าของตัวเองเป็ นครัง แรก... เพราะตัวผมเองคือคําตอบ ตัวผมเอง... คือสมบัติชินสุดท้ าย
47
หนทาง เรื องโดย กระต่ายติ ดปี ก เบื องหน้ า เขาคือ กล่อ งสมบัติ ทีผู้คนกล่า วขวัญว่ าหากใครได้ ค รอบครอง คนๆ นันจะมีพลังเวทเหนือผู้คนนับร้ อย หากแต่ก็ไม่เคยมีใครครอบครองมันได้ เพราะ ภูติทีเฝ้าสมบัติอยู่นันไม่ย อมรับใครเป็ นเจ้ าของสักที มันเคยลันวาจาเอาไว้ ว่าหาก ใครสามารถเอาชนะมันได้ จะยอมมอบกล่องสมบัติให้ และยอมเป็ นภูติรับใช้ แต่โดยดี เด็กหนุ่มผมสีดําแซมเหลืองถือดาบคู่เตรี ยมพร้ อมจู่โจมภูตินกสีฟ้าทีกําลัง นอนหลับอยู่ทีพืนในถํา เขากระชับดาบก่อนจะกระโจนเข้ าไปฟั นโดยไม่ปล่อยให้ อีก ฝ่ ายตังตัว ทว่าชัวพริบตาทีดาบในมือขวาหวดลงไปภูติทีนอนอยู่ก็หายตัวไปทันทีทํา ให้ ดาบฟาดลงกับพืน แรงจนเกิดเสียงดังตูม ฝุ่ นควันกระจายฟุ้งล้ อมรอบตัวเด็กหนุ่ม เอาไว้ “เจ้ าอีกแล้ วเหรอเจ้ าหนู! โจมตีตอนทีข้ าไม่ทันตังตัวหลังจากทีหายไปนาน แบบนีมัน ขีโกงชัดๆ” แต่ไม่ทัน โวยวายจบดาบสีนําเงินดําในมือซ้ า ยก็วาดมาอย่า ง รวดเร็ว ภูตินกรีบร่ายเวทป้องกันขึนมาทว่าเมือดาบปะทะกับเกราะเวทกลับสามารถ ฟั นผ่านเกราะมาได้ อย่างง่ายดายราวกับไม่เคยมีอยู่ตรงนัน ภู ตินกตกใจรี บกระโดด หลบก่อนทีดาบจะมาถึงตัว เฉียดไปเพียงนิดเดียวเท่านัน “ดาบนันมัน...ดาบนิลกาฬ เจ้ าไปเอาดาบนันมาจากไหนกัน?” เสียงของ มันดูตืนตระหนกพร้ อมกับมองดาบอย่ างหวันๆ แต่เ ด็กหนุ่ม ไม่ตอบกลับโยนถุงผ้ า ให้ กบั ภูตินกสีฟ้า 48
“ข้ าหามาให้ เจ้ าได้ ตามสัญญาแล้ ว ทีนีจะยอมรับข้ าเป็ นเจ้ าของหรื อยังล่ะ” เด็กหนุ่มพูดอย่างฉุนๆ ขณะทีภูตินกเปลียนร่างเป็ นยักษ์ ตวั จิวและเปิ ดดูถงุ ผ้ านัน สิง ทีอยู่ข้างในคือ ดอกไม้ นําแข็ ง กลีบของมันเป็ นสีฟ้าใส ลวดลายสวยงามคล้ ายผลึก หิมะ ลําต้ นและใบเป็ นสีนําเงิน รอบดอกไม้ นันมีสิงทีคล้ ายกับ กล่องใสๆ ครอบอยู่ มันเป็ นเวทมนตร์ ทีทําให้ ดอกไม้ ไม่ละลายแม้ จะเจอกับอากาศร้ อนก็ตาม ภู ติ ยั ก ษ์ พิ จ ดูสิ งนั นแล้ ว ก็ นิ งไปเพราะไม่ คิ ด ว่ า เด็ ก หนุ่ ม จะสามารถนํ า ดอกไม้ มาให้ มันได้ จริ งๆ มันมองไปยังเด็กหนุ่มอีกครัง เห็นพลังเวททีแข็งแกร่ งมาก ขึน กล้ า มเนื อแข็ ง แรงเพราะผ่ า นการฝึ ก ฝนมาอย่ า งหนัก เมื อคิ ด ย้ อ นไปยัง การ เคลือนไหวของเขาเมือสักครู่ก็พบว่ามันเฉียบคมกว่าแต่ก่อนมาก แสดงให้ เห็นว่าเด็ก หนุ่มคนนีพยายามมากจริงๆ “เจ้ าไปเอามันมาจริงๆ เหรอนี...” ย้ อนกลับไปเมือประมาณสองปี ก่อน เด็ก หนุ่มคนนีมี ชือว่าเคย์ เดน เป็ น เด็ก หนุ่มที อาศัยอยู่ในหมู่บ้านใกล้ กับ ภูเขาซึงมีกล่องสมบัติในตํานานหลับใหลอยู่ เขาอาศัยอยู่กับพีสาวและน้ องชาย ที แรกเขาก็ไม่ได้ สนใจกล่องสมบัตินีนัก ทว่าน้ องชายทีสุขภาพไม่ค่อ ยดีนักจู่ ๆ ก็ล้ม ป่ วย หมอบอกว่าโรคนีไม่มีทางรักษาให้ หายขาด ได้ แต่กินยาให้ อาการดีขึนชัวคราว เท่านัน “ท่านหมอ ยานีมันทํามาจากอะไรกันทําไมถึงได้ ราคาแพงขนาดนี ” เอ็มม่า พีสาวของเคย์เดนถามหมอด้ วยสีหน้ าไม่สบายใจเมือเห็นค่ารักษาแพงหูฉี “มันมีสว่ นผสมของลูกพีชสีม่วงซึงเป็ นวัตถุดิบทีค่อนข้ างหายากและมีราคา ค่ อ นข้ า งสูง เจ้ า ต้ อ งเข้ า ใจนะ น้ อ งของเจ้ า ป่ วยเป็ น โรคที หายากมากๆ ถ้ า ไม่ ใ ช้ 49
วัตถุดิบระดับนีอาการของน้ องเจ้ าก็จะไม่ดีขนเลยสั ึ กนิดเดียว...ถึงแม้ ว่าจะรักษาตาม อาการไปเรือยๆ แต่ไม่นานก็จะกลับมาเป็ นอีก ดังนันใช้ ยานีระงับอาการไว้ ชัวคราว น่าจะเป็ นผลดีต่อน้ องเจ้ ามากกว่า” หมออธิบายอย่างใจเย็น พอเอ็มม่ากับเคย์ เดนได้ ยินดังนันก็ยิงรู้สกึ หดหู่มากขึนไปอีก “ยานีอยู่ได้ นานเท่าไหร่” เคย์เดนถามออกไป “กินวันละสองช้ อนก่อนนอน ดูจากปริ มาณในขวดนีข้ าว่าก็อยู่ได้ ประมาณ เดือนหน่อยๆ” “ถ้ าหากว่ า ข้ า หาลูก พี ช สีม่ ว งมาให้ ท่ า นได้ ร าคาของยาจะลดลงเหลื อ เท่าไหร่ท่านหมอ” “เอ้ อ ก็ลดเหลือแค่สองเหรียญเงินเท่านันล่ะ แต่เจ้ าจะไปหาลูกพีชสีม่วงมา ได้ ยงั ไง ข้ าได้ ยินกว่าลิงบูซูทีเป็ นเจ้ าถินแถบนันดุร้ายมากเลยนะแถมยังหวงอาหาร มากๆ อีกด้ วย ของถึงได้ แพงแบบนียังไงล่ะ” “ข้ าไม่ยอมให้ เจ้ าไปหรอกเคย์เดน ข้ าจะหางานทําเพิมเอง ถ้ าเจ้ าเป็ นอะไร ไปอีกคนข้ าจะทํายังไง” เอ็มม่าไม่ยอมง่ายๆ เธอเสียคนในครอบครัวมามากพอแล้ ว เธอจะไม่ยอมเสียใครไปอีกเด็ดขาด แต่เคย์เดนกลับส่ายหน้ าช้ าๆ “ข้ า อยู่เฉยๆ ไม่ไ ด้ ห รอกพี อย่า ห้ า มข้ าเลย” แววตาส่งความมุ่งมันไปยัง พีสาวตรงๆ ทําให้ เธอลําบากใจแต่ก็ยังยื นยันคําเดิ มอย่างหนักแน่น เคย์ เดนจึงยื น ข้ อเสนอ “ขอเวลาหนึงเดือน ข้ าจะเก่งขึนจนพีวางใจให้ ข้าออกไปได้ ” เอ็มม่าชังใจอยู่สกั พักก่อนจะยอมตกลงในทีสุด หลังจากนันเคย์ เดนก็ฝึกทัง เวทมนตร์ และดาบอย่างหนัก มีคนมาช่วยฝึ กบ้ าง ฝึ กเองบ้ าง จนกระทังเวลาผ่านไป 50
หนึงเดือน เคย์เดนก็เตรียมตัวออกเดินทางไปยังป่ าลิซเรย์ ซึงเป็ นทีอยู่ของลิงบูซูและ ลูกพีชสีม่วงทีใกล้ ทีสุด “เจ้ าจะไปยังไงล่ะเคย์ เดน ถึงป่ านันจะอยู่ใกล้ ทีนีมากสุดแต่ระยะทางก็ยัง ไกลอยู่ดีนะ” เอ็มม่ายังอดห่วงน้ องชายไม่ได้ ถึงแม้ ว่าเธอจะรู้ว่าพลังเวทของน้ องชาย แข็งแกร่งขึนเมือเทียบจากต้ นเดือนแต่ก็ยงั เป็ นห่วงอยู่ดี “ข้ าร่ ายเวทเคลือนย้ ายไปได้ พลังข้ ามีมากพอทีจะไปถึงทีนันได้ พีไม่ต้อง ห่วงข้ าจะรีบกลับมา” เคย์เดนให้ สญ ั ญาก่อนจะร่ายเวทแล้ วจากหมู่บ้านไป ทว่ า เขาล้ ม เหลวในครั งแรก เคย์ เ ดนกลับ มาที หมู่บ้ านในสภาพมี แ ผล ถลอกปอกเปิ ก มีผ้าพันแผลปิ ดอยู่เกือบทัวตัว แต่เขาก็ยังคงฝึ กเพิมอีกหลังจากหาย ดีแล้ วออกเดินทางไปอีกกีครังก็ยงั ไม่สาํ เร็จ จนหลายคนบอกให้ ถอดใจ คนในเมืองที เขาไปรักษาตัวบ่อยๆ เริมซุบซิบนินทา ทว่ า ในที สุด เขาก็ ส ามารถนํ า ลูก พี ช สี ม่ ว งกลับ มาได้ โดยไม่ มี แ ผลเลย หลังจากผ่านไปแล้ วเดือนกว่าๆ ทีสําคัญเขาเก็บมาถึงห้ าลูกทีเดียวทําเอาทุกคนใน หมู่บ้านต่างทึงไปตามๆ กัน พอเข้ าไปถามว่าเขาทําได้ ยงั ไงเขาก็ตอบมาดังนี “ทีผ่านมาข้ าค่อยๆ แอบเข้ าไปขโมยของพวกมันแล้ วไม่สําเร็ จสักที...แต่ว่า ครังก่อนทีข้ าไปดูเหมือนว่าจะได้ ส้ กู บั ตัวจ่าฝูงแล้ วก็ส้ ไู ด้ สสู ไี ม่มีแพ้ ชนะ พอคราวนีข้ า ไปพวกมันคงนับข้ าเป็ น พวกด้ ว ยแล้ ว ละมังถึง ไม่ โจมตี แ ถมยัง รี บ เอาอาหารมาให้ เยอะแยะ” ทว่ ายาก็ ทํา ได้ เพี ยงแค่ ยือเวลาเอาไว้ เ ท่า นัน ไม่สามารถต้ านทานโรคได้ ทังหมด ไม่นานน้ องเขาก็เริมดือยา จากทีอยู่ได้ ประมาณหนึงเดือนโดยอาการไม่ทรุ ด หนักมาก ก็เริมมีอาการอืนแทรกเข้ ามา 51
ช่วงนีก็มีคนมาทีหมู่บ้านมากขึนเพราะข่าวลือเกียวกับกล่องสมบัติทีซ่อน อยู่ในภูเขาไม่ไกลจากหมู่บ้านนัก ในโลกนีมีกล่องสมบัติอยู่มากมาย สิงทีอยู่ข้างในก็ มีต่างกันออกไปทังเงินทอง เครื องประดับ อัญมณีหรื อ ของมีค่าอืนๆ แต่จะมีกล่อ ง สมบัติอยู่จํานวนหนึงทีบรรจุสิงวิเ ศษไว้ ข้ างใน ซึงสิงวิเศษนี จะมี อํานาจต่ างกันไป และจะเลือกเจ้ าของของมันด้ วยตัวเอง ว่ากันว่าหากใครได้ ครอบครองแล้ วก็จะมีพลัง เหนือคนอืน กล่องทีเขานีก็เป็ นหนึงในนันเช่นกัน ว่ากันว่ากล่องสมบัตินันบรรจุหนังสือเวทมนตร์ ร้อยสิบบททีทรงพลังทีสุด เมือได้ ครอบครองแล้ ว จะมีพ ลัง เวทมากกว่า คนร้ อ ยคนรวมกันเสีย อีก จึงมี นัก เวท มากมายมาทีหมู่บ้านของเขาเพือพักแรมก่อนจะเดินทางไปยังภูเขา แต่ไม่ว่าใครก็ไม่ สามารเป็ นเจ้ าของกล่องนันได้ เลย และน้ อยคนนักทีจะกลับมายังหมู่บ้านแห่งนี คนทีกลับมาเล่าว่ากล่องนันมี ภูติรักษาอยู่ ผู้คนต่างเรี ยกมันว่ารู น รู ปร่ า ง เปลียนไปตามอารมณ์ ของมัน แต่ไ ม่ว่ าจะเป็ นร่ า งไหนก็ จะมีสีฟ้ าเสมอ มันเป็ นคน บอกเองว่ าของข้ า งในกล่อ งเป็ น อะไรและยัง บอกอีกว่ าตัวมันเองก็เ ป็ นสิงทีของใน กล่องเสกขึนมา หากใครเอาชนะตนได้ จะยอมรับเป็ นเจ้ าของ ครังหนึงมีคนพยายามบังคับให้ หนัง สือเวทเลือกตน ผลสุดท้ า ยคือคนคน นันบาดเจ็บปางตายแต่กลับรอดมาได้ เพราะภูติหนังสือเวทได้ ช่วยไว้ เหตุการณ์ นัน ทําให้ เคย์เดนมันใจว่าหนังสือเล่มนันมีมนตร์ รักษาทีช่วยน้ องชายของเขาได้ ! “พี ข้ าจะลองไปสู้กบั ภูติกล่องสมบัตินันดู” เคย์ เดนพูดกับพีสาวในวันหนึง ขณะที กํ า ลัง ประคองน้ องชายขึ นมาอย่ า งเบามื อ ก่ อ นจะป้ อ นยาให้ อย่ า งช้ าๆ 52
น้ องชายไอค่อกแค่กเพราะรสขมของยา พอจะป้อนคําต่อไปน้ องก็เบนหน้ าหนี เขาจึง คะยันคะยออีก “ข้ ารู้ว่ามันขม แต่เจ้ าช่วยกินหน่อยเถอะนะทาร์ ค” “เจ้ าจะเป็ นเจ้ าของมันได้ หรื อไง คนจากทัวดินแดนแห่มาทีนีตังมากมายก็ ยัง ไม่ มี ใครทํา สําเร็ จเลยสักคนนะ” พี สาวยังคงห่ว งน้ อ งชายเหมือ นเดิ ม ถึง แม้ ว่ า ตอนนีเขาจะเก่งขึนกว่าแต่ก่อนมากและมีรายได้ มากมายจากการนําลูกพีชสีม่วงมา ขายต่อ แต่ในสายตาเธอเขาก็เป็ นเพียงแค่เด็กชายคนหนึงเท่านัน “ข้ าอาจจะเอาชนะมันไม่ได้ ในตอนนี แต่ข้าจะไม่ยอมแพ้ ง่ายๆ คอยดูเถอะ” เคย์ เ ดนสบเข้ าไปในตาของเอ็ มม่ าตรงๆ เมื อเธอเห็ นความมุ่งมันที ส่ง ออกมาทาง สายตานันก็เป็ นฝ่ ายยอมแพ้ เสียเอง “พีจะช่วยเตรียมของทีจําเป็ นให้ เจ้ ารีบไปอาบนําพักผ่อนเถอะ” เช้ าวันต่ อมาเขาก็เ ดิน ทางไปยังภู เขาซึงมี ถําเก็ บกล่อ งสมบัติซ่ อนอยู่ ใช้ เวลาไม่นานก็สามารถมาถึงถําได้ เ พราะมีคนมาทํา ทางให้ บ้า งบางส่วนแล้ ว ในถํ า ค่อนข้ างมืดเขาจําเป็ นต้ องใช้ เวทจุดลูกไฟขึนมาเพือให้ เห็นทาง เดินเข้ าไปลึกหน่อย ถึงจะเจอกล่องสมบัติวางอยู่บนโขดหิน ข้ างๆ กล่องสมบัตินันมีสนุ ัขขนสีฟ้าตัวใหญ่ นอนเฝ้าอยู่ นันเป็ นการพบกันครังแรกระหว่างรูนกับเคย์เดน ภูติตัว ฟ้าลืม ตาขึนมาช้ าๆ จ้ องมองอาคันตุก ะอายุน้อยนิงๆ ก่อนจะถอน หายใจยาว “เฮ้ อ นึกว่าวันนีจะต้ องเจอกับพวกโหดๆ ได้ เจอเด็กอ่อนหัดอย่างเจ้ าบ้ าง ก็ด”ี มันยันร่างตัวเองขึนมาบิดขีเกียจอย่างสบายใจ เด็กหนุ่มรู้ สกึ โกรธเมือโดนดูถูก แต่ก็ไม่ได้ ว่าอะไร ท้ าสู้กบั ภูติสฟี ้าอย่างกล้ าหาญ 53
“จะอ่อนหัดอย่างเจ้ าว่าหรือเปล่ามาสู้กนั ดูก่อนจะรู้ เอง” เคย์ เดนว่าก่อนจะ ถือดาบเข้ าไปฟาดฟั นสลับกับร่ ายเวทโจมตี ทว่าไม่ว่าจะโจมตีแบบไหนภูติตัวฟ้าก็ สามารถป้องกันหรือหลบได้ อย่างสบายๆ และสามารถโต้ กลับได้ อย่างรุ นแรงจนเคย์ เดนเป็ นฝ่ ายเพลียงพลําเสียเอง ภูติตวั สีฟ้าร่ายมนตร์ มอบความหวาดกลัวให้ กับเด็กหนุ่ม มันทําแบบนีกับ ทุกคนทีมาทีนีเพือป้องกันไม่ให้ พวกเขากลับมาอีกเป็ นครังทีสอง พร้ อมกับร่ ายเวทย์ ส่งเด็กหนุ่มไปยังตีนเขาในสภาพสลบไสล ไม่นานนักก็มีคนมาเจอและพาไปรักษา ทว่าหลังจากรักษาตัวแล้ วเคย์ เดนก็กลับไปทีถําอีกเพือต่อสู้กับภูติสีฟ้าอีก ครังแต่ว่าผลก็ยังคงเป็ นเหมือนเดิม เคย์ เดนไปต่อสู้กับสมบัติสลับกับไปหาวัตถุดิบ มาทํายาให้ น้องอยู่พกั หนึง เขาไม่ยอมถอดใจง่ายๆ ไม่ว่าภูติสีฟ้านันจะไล่กีครังหรื อ จะทําให้ เขาหมดหวัง หวาดกลัวมากแค่ไหนเขาก็ยังไป คนในหมู่บ้านทีเคยคาดหวัง ว่าเขาจะทําได้ ก็พากันถอดใจหมด “เฮ้ อ เจ้ า ช่วยเลิกมาทีนี สักทีจ ะได้ ไหม ไม่เ ข้ าใจหรื อ ไงว่า โชคชะตาไม่ไ ด้ กําหนดให้ เจ้ าเป็ นเจ้ าของหนังสือเล่มนีน่ะ...ไม่มีสมบัติชินอืนทีช่วยน้ องเจ้ าได้ แล้ ว หรือไง” เจ้ าภูติสฟี ้าถามอย่างหน่ายๆ หลังจากเคย์เดนมาบ่อยจนมันเลิกนับไป คราว นีมันอยู่ในร่างยักษ์ และกําลังนอนสบายใจเฉิบอยู่บนโขดหินในถํา “ข้ า ไม่เ คยได้ ยิน ว่ามี สิงใดที ช่วยน้ องข้ าได้ ถ้ าเจ้ าอยากให้ ข้ าเลิกล้ ม ละก็ ยอมรับข้ าเป็ นเจ้ าของสักทีส”ิ เคย์เดนว่าพลางกระชับดาบในมือให้ แน่นเตรี ยมพร้ อม สู้เต็มทีแต่ก็ไม่ได้ กระโจนเข้ าไปเพราะภูติสีฟ้ากางเกราะป้องกันเวทล้ อมรอบตัวเอง และกล่องสมบัติ ไว้ อยู่ ถึง เข้ าไปโจมตีก็ทํ าอะไรมัน ไม่ได้ อยู่ดี มันถอนหายใจเฮือ ก ใหญ่อีกครังก่อนจะบอกอย่างหน่ายๆ 54
“...ไปหาดอกลูเซนเทียร์ มาให้ ข้าก่อนแล้ วข้ าจะยอมรับเป็ นเจ้ าของเลย” “มันคือดอกอะไรเหรอ ข้ าไม่เคยได้ ยินมาก่อนเลย” เคย์ เดนเลิกตังท่าต่อสู้ หน้ านิวคิวขมวด วันนีเขาค่อนข้ างอารมณ์ไม่ดีเพราะน้ องชายของเขาอาการเริ มทรุ ด อีกแล้ วหลังจากทรงมาพักใหญ่ๆ เขาไม่อยากเสียเวลาแม้ แต่นิดเดียว “มันเป็ นดอกไม้ ทีขึนอยู่ทีเทือกเขาไทซัน หายากทีเดียวล่ะ...เทีอกเขานัน กว้ างและอันตรายมากแค่ไหนเจ้ าก็น่าจะรู้ ” ภูติยักษ์ จิวพูดอย่างสบายๆ ขณะมองคู่ สนทนาทีกําลังคิดหนัก เทือกเขาไทซันเป็ นเทือกเขาทีสูงเป็ นอันดับต้ นๆ ของโลกและ เป็ นทีอยู่อาศัยของสิงมีชีวิตอันตรายมากมาย มีความเข้ มข้ นของเวทมนตร์ สงู ทําให้ สภาพอากาศแปรปรวนรวมถึงพลังเวทในตัวผู้คนก็แปรปรวนไปด้ วย ไม่มีนักเวทสติดี คนไหนอยากจะไปเหยียบทีนันนักหรอก เด็กหนุ่มทราบเรืองนีดีถงึ ได้ เป็ นกังวล ถึงแม้ ว่าเขาจะแข็งแกร่ งขึนมากจาก การออกไปหาวัตถุดิบมาปรุ งยาให้ น้อง แต่ก็ยังไม่มันใจว่าตัวเองจะเอาชีวิตรอดได้ หากต้ องไปทีนันจริงๆ “ไปคิด ให้ ดีๆ ก่ อนล่ะ ระหว่ างเอาชีวิ ตตัวเองไปทิงกับอยู่ดูแลน้ อ งจนสุด ความสามารถของตัวเอง เจ้ าจะเลือกอะไร...แล้ วก็ไม่ต้องมาทีนีอีกเพราะต่อให้ มาข้ า ก็ ไ ม่ ส้ ูกับ เจ้ า หรอก รี บ ไปซะ” ภู ติ ต นนันไล่เ ด็ ก หนุ่ม อี ก ครั ง เขายั ง ไม่ ไ ปในทัน ที พยายามต่อรองแต่ไม่ว่ายังไงมันก็ยังยืนยันคําเดิม สุดท้ ายถึงเลิกแล้ วกลับไปด้ วยสี หน้ าเศร้ าสร้ อย สองสามวันต่อมาเคย์เดนยังคงมาทีถําเพือทีจะต่อรองอีกแต่เมือไม่เป็ นผล ก็เลิกไป ภูติสฟี ้าจึงวางใจได้ ในทีสุด 55
ทว่าเด็กหนุ่มไม่ได้ หายไปเพือทีจะยอมแพ้ เขาพยายามหาข้ อมูลจากทุกที ทังคาราวานค้ า ขาย นัก ขายข่ าวในเมือ งและนัก ขายข่ าวในตลาดมืด จนได้ ข่า วที แน่ น อนว่ า ดอกลูเ ซนเที ย ร์ นั นจะขึ นอยู่ ใ นป่ านํ าแข็ ง ซึ งอยู่ สูง จากพื นดิ น ขึ นไป ประมาณสองไมล์ โดยจะต้ องขึนเขาทางทิศตะวันออกถึงจะสามารถไปถึงป่ านําแข็ง ได้ เร็วทีสุด สิงทีน่ากลัวทีสุดสําหรับทีนันก็คือพลังเวททีเข้ มข้ นและแปรปรวน ถ้ าหาก มีพลังไม่พอก็อาจจะเป็ นลมได้ หรื อไม่ก็อาจจะถูกสภาพอากาศทีแปรปรวนเล่นงาน สิงทีต้ องระวังต่อมาคือหมีขาวและนกฟิ นตันซึงมีนิสยั ดุร้ายและกินเนือเป็ นอาหาร น้ อยคนนัก ทีจะได้ เห็ นดอกไม้ นี เพราะทันทีที นํา ลงมาจากเขาเพี ยงสาม นาที ด อกไม้ ก็ จ ะละลายกลายเป็ น เพี ย งนํ าเปล่า เท่ า นัน ทํ า ให้ มัน เป็ น ดอกไม้ ใ น ตํานานชนิดหนึง “พีอย่าไปเลยจะได้ ไหม” ทาร์ คพูดขึนขณะทีเคย์เดนกําลังพยายามโน้ มน้ าว ให้ เอ็มม่าเข้ าใจในสิงทีตนกําลังจะทํา ทังสองคนเมือเห็นน้ องชายพยายามยันตัวขึน นังก็รีบเข้ าไปประคองทันที “ข้ าไม่เป็ นไร ข้ าอยากอยู่กบั พีนานๆ มากกว่า ไม่อยากให้ พีไปไหนทังนัน แค่กๆ” “เจ้ าจะให้ พีทนดูอ ยู่เฉยๆ ได้ หรื อ ไง พีทํ าไม่ ได้ หรอก” ยิงเห็น น้ อ งชายไอ ความมุ่งมันของเขายิงแรงกล้ ามากขึนไปอีก “แค่พีไปหาวัตถุดิบมาทํายาให้ ข้า แถมยังทําให้ พวกเรามีฐานะทีดีขึนแค่นีก็ พอแล้ ว” น้ องชายคนเล็กบอกแบบนัน พีสาวก็สนับสนุนขึนมา “ข้ าก็ ว่า อย่ างนัน เจ้ า อยู่ช่ว ยข้ าดูน้ องเถอะ ไม่ต้ องไปตามหาดอกไม้ นัน หรอก” ได้ ฟัง ดังนันเคย์ เ ดนก็เ ห็นชอบด้ วยจึง คล้ อ ยตาม ยอมตัดใจจากดอกไม้ ใ น ตํานานนันไปพักหนึง 56
อนิจจาอาการของน้ องชายเขาแย่กว่าเดิม เขาจึง ตัด สิน ใจหนี อ อกจากบ้ านและเดิ น ทางไปยัง ตัว เมื อ งที อยู่ใ กล้ ๆ เพือทีจะไปซือหินเวทสําหรับเดินทางไกล ความจริ งเขาก็สามารถใช้ เวทเคลือนย้ าย ไปที นันได้ ทัน ที แ ต่ต้ อ งเสีย เวลาอี กสองสามวันเพื อฟื นพลังเวทซึงเขาไม่ อ ยากจะ เสียเวลาไปอีกแม้ แต่วินาทีเดียวเลยด้ วยซํา “ข้ าจะไปเมื อ งไทซั น ต้ องจ่ า ยเงิ น เท่ า ไหร่ เ หรอพี ชาย” เคย์ เ ดนถาม เจ้ าหน้ าที เขามองหน้ ากลับนิงๆ ก่อนจะตอบราบเรียบ “หนึงเหรี ย ญทองสามเหรี ย ญเงิ น” ราคาที เจ้ า หน้ าที บอกนันค่อ นข้ างสูง ทีเดียวแต่เขาก็ยอมเต็มใจจ่ายไม่คิดลังเล เขาจะทําทุกวิถีทางเพือให้ น้องชายของเขา หายดีให้ ได้ หิ น เวทสํ า หรั บ เดิ น ทางไกลเป็ นสิ งที ทางการคิ ด ขึ นมาเพื อให้ บริ ก าร ประชาชนทีต้ องการเดินทางไปในทีไกล ๆ โดยไม่ต้องเสียเวลามาก ในหินก้ อนหนึง จะบรรจุเวทไว้ สาํ หรับร่ายเวทย์เคลือนย้ ายโดยเฉพาะ ราคาจะแพงขึนตามจุดหมาย ทีคนต้ องการจะไป ยิงไกลมากเท่าไหร่ก็ยิงแพงมากเท่านัน เมือมาถึงเมืองไทซันเขาก็สมั ผัสได้ ถึงกระแสพลังเวททีแข็งแกร่ งไหลเวียน อยู่ในอากาศ ถึงแม้ จะเบาบางแต่ก็ สมั ผัสได้ ว่า สิงทีให้ กําเนิดไอเวทนี ต้ องทรงพลัง มากแน่ๆ เคย์ เดนหยิบเสือกันหนาวขึนมาใส่พลางร่ ายเวททําให้ ตัวเองอุ่นขึน เมือง แห่งนีปกคลุมไปด้ วยหิมะสีขาว ลมหนาวพัดเบาๆ อยู่ตลอดเวลา มือเท้ าของเขาชา ทังยังสันเมือต้ องพบกับเวทมนตร์ เข้ มข้ นทีลอยอยู่ในอากาศ ทว่ าเขาไม่ไ ด้ ม่งุ หน้ า ไปทางทิศ ตะวันออกโดยทันที เ พราะว่ า มี บางอย่ า ง เรียกความสนใจของเขาไป ณ ทีแห่งหนึงใกล้ ๆ กับเมืองไทซัน มีสถานทีซึงไม่มีพลัง 57
เวทแปรปรวนไหลอยู่เลย เขาเดินเข้ าไปดูด้วยความสงสัยคล้ ายกับมีบางสิงดลใจให้ ไปทางนันก่อนทีจะขึนไปยังเทือกเขาไทซัน ใจกลางป่ าใกล้ เมืองนันเคย์เดนพบกับดาบเล่มหนึงปั กอยู่ทีหิน ตัวดาบเป็ น สีนําเงิ นเข้ ม แวววาวราวกับอัญมณี สวยงามราวกับท้ องฟ้ายามคําคืน บรรยากาศ รอบๆ นีไม่มีพลังเวทเลยสักนิดเดียวทําให้ เขาแปลกใจ แต่เมือสัมผัสกับดาบถึงได้ ร้ ู พลังเวทในตัวเขาหายไปบางส่วนทันทีทีสัมผัสกับดาบ ใบมีดของดาบเล่มนีแข็งแกร่ ง และคมกริบทําให้ สามารถตัดเวททีลอยมากระทบได้ ทําให้ รอบๆ ไม่มีพลังเวทอยู่เลย รวมถึงดูดซับพลังเวทของเขาเอาไว้ จนเกือบหมดเลยด้ วย ถ้ ามีดาบนีเขาก็ไม่ต้องกลัว เรืองพลังเวทแปรปรวนนันสักนิด เคย์ เดนจึงพยายามดึงดาบออกมาจากหินทว่าไม่ ว่าจะออกแรงเท่าไหร่ดาบก็ไม่มีท่าทีขยับเลยแม้ แต่น้อย “แฮกๆ สงสัยข้ าคงไม่มีทางดึงมันออกได้ จริงๆ แต่ไม่เป็ นไรหรอกยังไงดาบ นีก็เสียงเกินไปอีกด้ วย” เพราะหากมีสตั ว์เข้ ามาโจมตีเขาก็จะไม่สามารถใช้ เวทมนตร์ ตอบโต้ ได้ เท่าทีควร เสียงเกินไป ทังยังไม่แน่ใจว่าหากถือดาบนีนานๆ แล้ วพลังเวทย์ จะหายไปตลอดกาลเลยหรือเปล่าจึงถอดใจจากดาบเล่มนันและมุ่งหน้ าขึนไปบนเขา ไทซันทันที แต่พอได้ ลองขึนไปบนเทื อกเขาแล้ ว ก็พบกับสภาพอากาศอัน เลวร้ าย ลม หนาวรุ นแรงปะทะเข้ ามาพร้ อมกับหิมะ ลมหายใจเย็นเยียบจนแสบจมูกตาทังสอง ข้ างแทบมองไม่เห็ นทางข้ างหน้ า ว่า เป็ น อย่ างไร ไม่ว่ าจะร่ า ยเวทมนตร์ บทไหนก็ ดู เหมือนไม่เป็ นผลเลยสักนิดเดียว ขณะทีกําลังเดินฝ่ าลมหิมะอยู่นันก็มีหมีขาวกระโจนเข้ ามาทําร้ าย โชคดีที เคย์เดนสามารถหลบมันได้ หวุดหวิดแต่กรงเล็บของมันก็ทําเสือขาดและได้ แผลถลอก 58
มาเล็กน้ อย หมีขาวตัวนันจ้ องมองมาทีเหยืออย่างดุร้ายก่อนจะเข้ าโจมตี เคย์ เดนเอง ก็ร่ายมนตร์ โต้ กลับไปเช่นกันทว่าความแรงและความเม่นยํานันลดลงไปมาก ทว่ า ขณะทีเคย์ เ ดนกํ า ลังจะหมดแรงเสีย งฝี เ ท้ าของฝูง นกฟิ นตัน ก็ดัง ขึน เสียงร้ องของมันดังแสบแก้ วหูทําให้ หมีขาวตกใจกลัวจนหนีไป เขาเองก็ไม่ได้ อยู่เฉย รี บวิงหนีเหมือนกันสภาพตอนนันไม่พร้ อ มจะสู้กับอะไรทังนัน นกฟิ นตันพ่นนําแข็ ง โจมตีไล่หลังมาเรือยๆ เขาหลบได้ บ้างเฉียดไปบ้ างมาจนเกือบถึงตีนเขาจู่ๆ พวกมัน ถึงได้ เลิกตามและถอยกลับไป เคย์เดนถอนหายใจอย่างโล่งอกทีเห็นพวกมันเลิกตาม พลังเวทของเขาเหลือน้ อยเต็มทีจงึ ตัดสินใจกลับไปพักผ่อนทีเมืองก่อน ทว่าเมือก้ าว เข้ าสูเ่ ขตตีนเขาเคย์ เดนก็หน้ ามืดล้ มลงกับพืนทันที ร่ างกายหนักอึงจนขยับตัวไม่ได้ ทังยังรู้สกึ พะอืดพะอม สิงรอบตัวเหมือนจะหมุนวนไปรอบๆ เคย์เดนล้ มไปเพราะสภาพของพลังเวทรอบตัวเปลียนกะทันหัน ตัวเขาทังชาทังหนาว จมูกเย็นคอแห้ งและหมดแรง รู้ สกึ ได้ ว่าสติกําลังพร่ า เลือนมากขึนเรื อยๆ ทังสินหวังและเจ็บใจทีตัวเองอ่อนแอเกินไป ทังเจ็บปวดใจเมือ คิดว่าจะไม่ได้ พบหน้ าพีสาวและน้ องชายอีก ...ไม่ ค วรมาที นี เลยจริ งๆ น่ า จะเชื อคํ า เตื อ นของเจ้ า ภู ติ น ั นจะได้ อ ยู่ กับเอ็มม่าและทาร์ คนานกว่านี ข้าหนีออกมาแบบนี พวกเขาคงเป็ นห่ วงจะแย่อยู่แล้ว ข้านีมันโง่จริ ง ๆ ทว่าในขณะทีกําลังจะยอมแพ้ ไปร่างของเขาก็ถูกแบกขึนมาโดยคนคนหนึง เขาถูกพาเข้ าไปหลบในถําซึงอยู่ไม่ไกลนัก คนทีมาช่วยก่อไฟเพิมความอบอุ่นให้ และ คอยดูแลอย่างดี 59
“ท่านเป็ นใคร” เคย์ เดนถามออกไปเมือเริ มดีขึนแล้ ว คนที มาช่วยเขาเป็ น เด็กหนุ่มทีมีอายุไล่เลียกัน ผมของเขาสีนําตาล มีนัยน์ ตาสีเขียวอบอุ่น ใบหน้ าหล่อ เหลามีแผลเป็ นทีตาข้ างซ้ าย รูปร่างคนข้ างหนาและมีกล้ ามเนือทีแข็งแรง เขาคนนัน ยืนแก้ วนําอุ่นๆ ให้ กบั เขาพร้ อมกับส่งยิมอย่างอ่อนโยน “ข้ า มีชื อว่า พาวิลเป็ น นัก เดิน ทาง บังเอิญหลงมาทีเมืองนีแล้ ว มาเจอเจ้ า นอนสลบอยู่จงึ ช่วยไว้ ...เจ้ ารีบดืมนันก่อนเถอะถ้ ารู้สกึ ดีขึนเมือไหร่ ค่อยลงไปข้ างล่าง กัน” เคย์เดนดืมนําอุ่นเข้ าไปก็ร้ ูสกึ ดีขนึ เมือพิจดูชายคนนีแล้ วก็พบว่าชายคนนีมีสิงที แปลกไปจากคนอืน...เขาไม่มีพลังเวทเลยสักนิดเดียว “ข้ าชือเคย์เดนมาจากเมืองทิวลัน ข้ ามาทีนีเพือทีจะหาดอกลูเซนเทียร์ ...แต่ ข้ าว่าข้ าจะกลับแล้ วล่ะขอบคุณทีช่วยข้ าเอาไว้ นะพาวิล” เคย์เดนตอบอย่างเศร้ าๆ ถึง จะเจ็บใจแต่เขาน่าจะเลือกทางทีดีกว่า ไม่อยากนําชีวิตไปเสียงอีกเพราะครังต่อไป อาจไม่โชคดีเหมือนครังนีก็ได้ เขาจะกลับไปบ้ านเพือดูแลน้ องอย่างสุดความสามารถ แทน “เมืองทิวลัน...ใช่ ชือนีแหละ” พาวิลพึมพํากับตนเองก่อนจะถามเคย์ เดน “ทําไมถึงกลับแล้ วล่ะ เจ้ าได้ สงที ิ ต้ องการแล้ วอย่างนันเหรอ?” “ไม่ใช่หรอก สิงทีข้ าต้ องการมันยากเกินกว่าข้ าจะไปเอาไหวก็เท่านันล่ะ ” เคย์ เดนตอบไปแบบนัน หลัง จากนันไม่ร้ ู ทํ า ไมเขาถึงได้ เ ล่า เรื องของตัวเองให้ ค น แปลกหน้ าฟั งทังหมด นําตาไหลอย่างห้ า มไม่ได้ คล้ ายกับสิงทีอัด อันมานานระเบิ ด ออกมาในคราเดียว “ถ้ าอย่างนันตอนนีเจ้ าก็ยอมแพ้ แล้ ว?” พาวิลถามอย่างนัน เคย์ เดนได้ แต่ พยักหน้ าไม่ได้ ตอบอะไร “...ข้ าเองก็มีน้องชายเหมือนกัน บ้ านข้ าน่ะอยู่เมืองหลวงที 60
ออกมาครังนีก็ว่าจะมาตามน้ องกลับ ข้ าได้ ยินว่าน้ องจะไปทีเมืองทิวลันแต่ตอนทีใช้ หินเวทข้ าดันพูดผิดเป็ นไทซันถึงได้ มาโผล่ทีนี แถมข้ าไม่มีพลังเวทเลยถึงได้ กําหนด จุดทีต้ องการจะไปไม่ได้ โชคดีทีมันมาโผล่ใกล้ ๆ เจ้ าพอดี ” นักเดินทางเล่าอย่างนัน ก่อนจะพูดต่อ “เอาอย่างนีดีไหม ข้ าจะช่วยเจ้ าไปเอาดอกลูเซนเทียร์ ส่วนเจ้ าก็ช่วยข้ าตาม หาน้ อ งชายข้ า ที เมื อ งทิ ว ลัน ข้ า ไม่ มี พ ลัง เวทเลยสัก หยดเดี ย วต่ อ ให้ มี ก ระแสเวท เข้ มข้ นแค่ไหนข้ าก็ไม่สะทกสะท้ าน” พาวิลพูดด้ วยนําเสียงเชือมันทว่าเคย์ เดนกลับ ส่ายหน้ าปฏิเสธความช่วยเหลือจากนักเดินทาง “ข้ าจะให้ คนทีเพิงมาเจอกันไม่นานมาลําบากเพราะเรืองของข้ าได้ อย่างไร” “อย่าเห็นข้ าเป็ นคนอื นคนไกลเลย เจ้ าเองก็เป็ นคนของประเทศเอสเทีย ร์ เหมือนกันฉะนันเมือเจ้ าเดือดร้ อนข้ าจะช่วยเหลือก็ไม่เห็นแปลกอะไร อีกอย่างข้ าไม่ อยากให้ เจ้ ายอมแพ้ ตอนนีด้ วยถ้ าเจ้ าได้ ดอกลูเซนเทียร์ เมือไหร่ ก็รีบกลับไปอัดเจ้ าภูติ นันสักสองสามทีก่อนทีมันจะยอมรับเป็ นเจ้ านายเรื องมันก็จบ” พาวิลว่าอย่างนันแต่ อีกฝ่ ายยังไม่ใคร่แน่ใจนักเขาจึงพยายามโน้ มน้ าวต่อ “ข้ าชืนชมในความพยายามของ เจ้ าถึงได้ อยากช่วย ข้ าไม่อยากให้ เรืองมันจบแค่นีไม่อยากให้ เลิกล้ มง่ายๆ เพราะเจ้ า อุตส่าห์พยายามมาจนถึงตรงนี ถ้ าเลิกไปก็เสียดาย” พาวิ ลส่ง ยิ มมาให้ เ คย์ เ ดน เขานิ งไปสัก พัก ...จริ ง ดั ง นัก เดิ น ทางว่ า เขา อุตส่าห์พยายามมาจนถึงตรงนีแล้ วจะเลิกล้ มง่าย ๆ ได้ ยงั ไงกัน แวบหนึงเขานึกไปถึง ดาบทีพบก่อนจะขึนมาบนเทือกเขา ถ้ าเป็ นดาบนันเขาก็จะไม่ได้ รับผลกระทบจาก กระแสเวทย์มนตร์ ในอากาศเลย...เขาจะลองพยายามดึงมันออกมาให้ ได้ ! 61
“มี ...มีอ ยู่วิธี ห นึงที ข้ า ยังไม่ไ ด้ ลอง” เคย์ เ ดนค่ อยๆ พูดออกมาพลางเช็ ด นําตาบนใบหน้ า ในหัวคิดไว้ ว่าลองอีกสักครังจะเป็ นไรไป ถ้ าดาบนันจะทําให้ เขาเสีย พลังเวทย์ไปเขาก็ยอมหากมันจะทําให้ เขาสามารถช่วยน้ องชายได้ “ขอบใจเจ้ ามาก นะพาวิล เจ้ าช่างเป็ นคนดีเสียจริ งๆ เจ้ ารี บไปตามหาน้ องของเจ้ าต่อเถอะ แค่นีข้ าก็ รบกวนเจ้ ามากพออยู่แล้ ว” “เอาอย่ างนันรึ ไม่ต้ องการให้ ข้า ช่ว ยรึ ถ้ าหากว่ าเจ้ าพลาดไปแล้ วใครจะ ช่วยเจ้ าเล่า?” พาวิลยังคงห่วงเพือนใหม่ทีเพิงเจอกันมาก เขาชืนชมความพยายาม ของคนคนนี รู้สกึ อยากช่วยเหลือจากใจจริ งและสิงเหล่านันก็สือออกมาทางสายตา ท่าทางของพาวิลหมด จนเคย์ เดนรู้ สกึ ประทับใจและขอบคุณในตัวนักเดินทางคนนี เช่นกัน “เจ้ าไม่ต้องเป็ นห่วงเรืองนัน ครังนีถ้ าข้ าไม่ไหวก็จะรี บหนีลงมา...ถ้ าหากไม่ สํ า เร็ จ อี ก ก็ ไ ม่ เ ป็ นไร จะกลับ แต่ โ ดยดี เ พราะข้ าก็ ถื อ ว่ า ได้ พยายามอย่ า งสุ ด ความสามารถแล้ ว ขอบใจเจ้ าอีกครังนะพาวิล” เคย์ เดนรู้ สกึ ขอบคุณคนคนนีจริ ง ๆ เขาเป็ นคนแปลกหน้ าทีมีเมตตามากๆ ตัวตนของเขาจุดไฟความหวังให้ กับเคย์ เดน อีกครัง เคย์ เ ดนกั บ พาวิ ล ลงมาที เมื อ งพร้ อมกั น และแยกกัน ที ร้ านขายหิ น เวท หลังจากนันเคย์ เดนก็กลับไปทีก้ อนหินซึงมีดาบสีนําเงินดําปั กอยู่ เขาตัดสินใจแน่ว แน่แล้ วว่าต่อให้ ไม่มีพลังเวทเลยเขาก็จะยอมเสียง เคย์เดนดึงดาบสุดแรงเกิดอยู่สกั พักหนึง จนในทีสุดดาบก็หลุดออกมาจาก ซอกหิน เคย์ เดนเสียหลักล้ มลงกับพืนแล้ วก็มองดาบสีนําเงินดําด้ วยความดีใจและ ปลืมปิ ติก่อนจะรีบกลับขึนไปยังเทือกเขาอีกครัง 62
กระแสเวททีทํ าให้ เ วีย นหัวไม่มี อีก ต่อ ไป แต่อ ากาศยัง คงแปรปรวนหนัก เหมื อ นเดิ ม ลมพั ด แรงจนแทบปลิ ว ทังยั ง หนาวเย็ น สะท้ า นไปทั งกาย เคย์ เ ดน ตระหนักว่าสภาพอากาศทีแปรปรวนนีเกิดขึนจากกระแสเวทมนตร์ จึงชักดาบออกมา ฟั นใส่ความว่างเปล่าหนึงครัง เกิดเสียงดังเปรี ยงสนันไปทัวบริ เวณ จากทีมีลมพัด แรงก็ สงบลงเหลือแต่ หิมะตกโปรยปรายธรรมดาๆ เมือทางเปิ ดโล่งขนาดนีแล้ วเขาจึงเดินทางต่อ ระหว่าง ทางก็มีสตั ว์ร้ายเข้ ามาโจมตีเขาบ้ าง แต่เขาเองก็มีฝีมือดาบอยู่พอตัว เมือไม่มีกระแส เวทย์ทีทําให้ สบั สนก็สามารถต่อสู้ได้ อย่างเต็มที มือข้ างหนึงถือดาบธรรมดาส่วนอีก ข้ างถือดาบสีนําเงินดํา ฝ่ าฟั นอุปสรรคไปจนถึงป่ านําแข็งจนได้ ต้ นไม้ ในป่ านําแข็งทุกต้ นล้ วนใสเป็ นผลึก ไม่นานเขาก็ได้ พบกับดอกลูเซน เทียร์ มันเป็ นดอกไม้ ทีมีกลีบดอกงดงามราวกับผลึกเกล็ดหิมะ ลําต้ นและใบเป็ นสีฟ้า เข้ ม เมือเด็ดก็ติดมือมาอย่างง่ายดาย ทว่าไม่ทนั ไรดอกไม้ นนก็ ั แตกเป็ นเสียงๆ เขาจึง วางดาบสีดําลงก่อนจะร่ายเวทเก็บความเย็นขันสูงครอบดอกไม้ อีกดอกเอาไว้ ก่อนจะ เด็ดมา เขาลองกลับมาจับดาบอีกครังพบว่าพลังเวทในตัวหายไปแต่พลังเวททีร่ าย ครอบดอกไม้ ไ ว้ ไ ม่ไ ด้ ห ายไปด้ วย จึงรี บยัดใส่ก ระเป๋ าผ้ า ก่อ นจะวิ งลงจากเขาด้ ว ย ความดีใจอย่างสุดขีด เขาจําไม่ได้ ด้วยซําว่าขากลับถูกตัวอะไรโจมตีบ้างเพราะเขาดี ใจมาก ดีใจมากจริงๆ เคย์เดนพักทีเมืองนันอีกประมาณวันหนึงเพือให้ พลังเวทและพลังกายฟื น ขึนมาบ้ างก่อนจะรีบไปซือหินเวทแล้ วกลับไปยังเมืองทิวลันทันที เขาเลือกทีจะไปโผล่ ทีใกล้ ๆ กับถําเพือทีจะได้ รีบเอาของไปให้ ภูติสฟี ้าโดยเร็ว 63
พอเห็นมันกําลังนอนสบายใจเฉิบอยู่ก็โจมตีใส่เป็ นการทักทาย มันโวยวาย ใส่เขาแต่เขาก็โยนสิงทีมันร้ องขอกลับไปให้ ภูติสฟี ้าตนนันนิงไป “ข้ าไม่คิดว่าเจ้ าจะไปเอามันมาได้ จริงๆ...” “ทีนีเจ้ าจะยอมรับข้ าเป็ นเจ้ าของได้ หรื อยัง” เคย์ เดนถามอย่างใจร้ อน เขา คิดถึงครอบครัวจะแย่อยู่แล้ ว ทว่าภูติตนนันกลับตอบเสียงเศร้ า “ไม่ได้ หรอกเคย์ เดน ข้ าเลือกเจ้ าของไปแล้ ว” มันตอบโดยไม่สบตากับเขา เลยสักนิด “อะไรนะ” “เมือวันก่อนข้ าได้ เลือกเจ้ าของไปแล้ ว ส่วนข้ าทีอยู่ตอนนีเป็ นแค่เศษเสียว ของเวทมนตร์ ทีหลงเหลือ อยู่” เคย์ เดนไม่เชื อคําของภูติ รี บเข้ าไปเปิ ดกล่อ งสมบัติ ทันทีและก็พบว่ามันว่างเปล่า ภูติตนนันเข้ ามาใกล้ พร้ อ มกับพูดเสียงเบา “เจ้ าต้ อ ง เข้ าใจนะเคย์เดน ชะตาไม่ได้ กําหนดให้ เจ้ าครอบครองข้ า” “อย่ามาพูดพล่อยๆ นะ แล้ วทีข้ าลําบากลําบนไปเอาดอกไม้ นีเพืออะไรกัน เจ้ าหลอกข้ า โกหกข้ าเพืออะไรกัน!” เขาโกรธมาก โกรธจนตัวสันไปหมด ทําแบบนีไม่ ต่างจากการหักหลังกันเลยสักนิดเดียวความรู้สกึ ความหวังและทุกอย่างพังทลายทัง ยังถูกเหยียบซําจนไม่เหลือชินดี “ข้ าไม่คิดว่าเจ้ าจะไปเอามันมาจริงๆ นี ข้ าแค่อยากจะไล่ให้ เจ้ าไปไกลๆ ข้ า ก็เท่า นัน! ไม่นึกว่าเจ้ าจะไปเอามันมาได้ จริ งนีนา ตัด ใจเสียเถอะเพราะไม่ว่า ยังไง โชคชะตาก็ไม่ได้ กําหนดให้ เจ้ าได้ ครอบครองมัน เจ้ ารี บกลับบ้ านไปช่วยน้ องสาวของ 64
เจ้ าเถอะ ดอกไม้ นนน่ ั ะ...!” ยังไม่ทันทีรู นจะพูดจบเคย์ เดนบันดาลโทสะฟาดดาบใส่ ภูติสฟี ้าเต็มแรงจนเกิดเสียงดังสนันหวันไหว “ใคร? ใครมันเป็ นคนเอาไป” เขาถามตอนทีภูติกําลังจะสลายร่ างไป “ตอบ ข้ ามาเดียวนี!” “เขามีชือว่า อาเธอร์ ” มันตอบแค่นนก่ ั อนจะสลายร่างไป ขณะทีชือนีถูกตรา เข้ าไปในบัญชีดําของเคย์เดน เขาลงมาทีหมู่บ้านด้ วยสีหน้ าทะมึน ไม่สนใจชาวเมือง ทีเข้ ามาจะทักทายเขาหรื อ จะแจ้ ง ข่า วเรื องมี คนเปิ ด กล่องสมบัติ ได้ แล้ ว เอาแต่มุ่ง กลับบ้ านอย่างเดียว พอเอ็มม่าเห็นเคย์เดนก็รีบวิงเข้ ามาสวมกอดทันที พร้ อมกับลูบใบหน้ าลูบ หัวนําตาไหลพรากอย่างห้ ามไม่อยู่ เธอสวมกอดน้ องชายด้ วยความคิดถึง “เคย์ เดน เจ้ ากลับมาจนได้ เจ้ าไม่เป็ นอะไรใช่ไหม บาดเจ็ดตรงไหนหรือเปล่าพีเป็ นห่วงเจ้ าแทบ แย่” “เอ็มม่า ทาร์ คเป็ นยังไงบ้ าง” เขาลูบหลังปลอบประโลมพีสาว เธอนิงไปสัก พักก่อนจะคลายกอดไป “ทาร์ คอาการไม่ค่อยดี นัก กิน ข้ าวได้ น้อยลง...แต่ไ ม่เป็ นไรนะเดี ยวข้ าพา น้ องไปหาท่านอาเธอร์ เขาอยู่เมืองข้ างๆ นีเอง ข้ าจะขอให้ เขารักษาน้ องให้ เจ้ าไม่ต้อง เป็ นห่วงแล้ วนะ” “พี ไม่ ต้ องไป ข้ าจะไปเอง” เสีย งของเคย์ เ ดนดุ ดัน จนเอ็ ม ม่ า รู้ สึก ว่ า มี บางอย่างผิดปกติ ใบหน้ าของน้ องชายเต็มไปด้ วยความโกรธแค้ น บรรยากาศรอบตัว ดูน่ากลัวราวกับไม่ใช่น้องคนเดิมทีเธอรู้ จัก ทว่าไม่ทันได้ เอ่ยปากถามอะไรเคย์ เดนก็ หุนหันออกจากบ้ านไปอย่างรวดเร็ว 65
เคย์ เดนร่ า ยเวทเคลือนย้ ายตัวเองมายังเมื องข้ างๆ โดยไม่สนใจว่าตัวเอง ตอนนีจะมีพลังเหลือน้ อยมากแค่ไหน เขาเดินเข้ าไปในโรงแรมหนึงเดียวของเมืองนี และประกาศด้ วยเสียงอันเกรียวกราด “ใครคื ออาเธอร์ ! ” ชายผมสีนําตาลยาวดูภูมิ ฐานลุก ขึนมาพร้ อมกับ ตอบ อย่างใจเย็น นัยน์ตาสีเขียวอบอุ่นมองมายังอาคันตุกะอย่างสงสัยและตอบงงๆ “เราคืออาเธอร์ เจ้ าเป็ นใคร” เคย์เดนจึงว่าเขาคนทีจะมาชิงหนังสือเวทย์ คืน เพราะอาเธอร์ ขโมยของของเขาไป พออาเธอร์ ได้ ยินดังนันก็ตอบว่า “เท่าทีเคยได้ ยิน มาหนัง สือเวทนีไม่เ คยมีเจ้ าของ แล้ วทํ าไมเจ้ าถึงอ้ างว่า ข้ าไปขโมยเจ้ ามาล่ะ อย่ า แอบอ้ างเลยจะดีกว่า” เคย์เดนได้ ยินดังนันก็ยิงโกรธ พุ่งเข้ าไปโจมตีอาเธอร์ ทันทีแต่เขาก็หลบได้ ทํา ให้ เคย์ เ ดนพุ่ง ไปชนโต๊ ะล้ มระเนระนาด อาเธอร์ จึงว่ าหากจะสู้กันก็ ไปข้ า งนอก ดีกว่าแล้ วก็วิงออกไปทันที เคย์เดนเห็นอาเธอร์ วิงออกไปอย่างนันก็นึกว่าจะหนีจึงรี บ วิงตามไปทันที ทังสองคนมาหยุดอยู่ทีลานกว้ างแห่งหนึงในสวนสาธารณะซึงมีคนไม่ ค่อยมาก เมือได้ ส้ กู บั เคย์เดนถึงได้ ร้ ูว่าเขากับอาเธอร์ นันอยู่คนละระดับกัน อาเธอร์ มี พลังเวทสูงส่งมากเวทย์แต่ละบททีใช้ ก็ทังรุ นแรงและรวดเร็ ว ถึงแม้ ว่าดาบสีดําในมือ จะสามารถตัด เวทได้ แ ต่เ ขาก็ยัง โดนเวทที พุ่ง มาอี ก ระรอกอยู่ดี จะทิ งดาบก็ไ ม่ ไ ด้ เพราะรู้ว่าถ้ าสู้กนั ด้ วยเวทละก็เขาจะต้ องแพ้ ทนั ทีแน่ๆ แต่สดุ ท้ ายเขาก็ยงั แพ้ “โธ่ เ ว้ ย !” เคย์ เ ดนทุ บ มื อ ลงกับ พื นด้ วยความเจ็ บ ใจแล้ ว ก็ สบถออกมา มากมาย เขาไม่มีแรงเหลือพอจะทําอะไรทังนันได้ แต่นอนโทรมอยู่ทีพืน นําตาแห่ ง 66
ความเจ็บใจไหลอีกครัง รู้สกึ แค้ นสุดใจแต่ก็ร้ ู ว่าไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถชิงหนังสือเวท กลับคืนมาได้ เขาทําผิดอะไร ทําไมถึงไม่ได้ ครอบครองหนังสือเวทเล่มนัน แล้ วทีผ่านมา เขาจะพยายามไปเพืออะไรกันถ้ าหากว่า ชะตากําหนดแล้ วว่าไม่ว่ายังไงเขาจะต้ อ ง ล้ มเหลว เขาจะพยายามเพืออะไรกัน! มันน่าเจ็บใจยิงนัก! “ทีบอกว่ าหนังสือ นีเป็ นของเจ้ าช่ว ยเล่าให้ ฟังได้ ไ หม” อาเธอร์ ร้ ู สึกสงสาร เขารู้ สกึ ว่าคนคนนีต้ องมีเหตุผลอะไรสักอย่า งแน่ๆ ทังยังเห็นว่ามี ฝีมือดีข นาดนีผูก มิตรเอาไว้ น่าจะดีกว่า เคย์ เ ดนจึงเล่า ให้ ฟั งทังนําตา เขาเล่า ว่ าเขาพยายามอย่ างมากเพื อที จะ เอาชนะภูติของหนังสือเวทให้ ได้ เพือทีจะรักษาอาการป่ วยของน้ องชาย จนวันหนึงที ภูติยืนข้ อเสนอให้ กบั เขาว่าหากทําสําเร็จก็จะยอมรับเป็ นเจ้ านาย ทว่าเมือเขาทําตาม ข้ อเสนอได้ จริงหนังสือเวทกลับถูกชิงเอาไปเสียก่อน จึงว่าอาเธอร์ นนเป็ ั นขโมย “นีเป็ นดอกลูเซนเทียร์ ทีรูนต้ องการ...เรียกมันออกมาสิ มันบอกกับข้ าว่าถ้ า เอามาให้ มนั ได้ มนั จะยอมรับข้ าเป็ นเจ้ าของ” เคย์เดนยืนดอกลูเซนเทียร์ ให้ อาเธอร์ ดู “ดูเหมือนว่าคนทีผิดจริ งๆ จะเป็ นเจ้ าหนังสือภูตินีนะ ข้ าต้ องขอโทษแทน มัน ด้ ว ยจริ ง ๆ แต่ข้ า คงยอมมอบหนัง สือ นี ให้ เจ้ า ไม่ ไ ด้ ห รอกเพราะข้ า เองก็ มี เ หตุ จํา เป็ นต้ อ งใช้ มัน เหมือ นกัน ” อาเธอร์ ว่ า “แต่ เจ้ า รู้ ไ หมว่ าดอกลูเ ซนเทีย ร์ นีเป็ น ยา อายุวฒ ั นะอย่างหนึงเลยนะ ทางทีดีเจ้ าน่าจะเอาไปให้ น้องของเจ้ ากินเสียอาการป่ วย จะได้ ดีขนึ ข้ าจะไปส่งเจ้ าทีบ้ านเอง” 67
“เจ้ า...เจ้ าพูดเรืองอะไรกัน ดอกไม่นีนะเหรอ” เคย์เดนดูตกใจไม่น้อยเมือได้ ยินอย่างนัน “บางที ภู ติ นันคงคิด เรื องนี เผือไว้ แล้ ว อย่ า งน้ อ ยถ้ า เจ้ าไม่ ไ ด้ ค รอบครอง หนังสือเวทเจ้ าก็ช่วยน้ องของเจ้ าได้ ” อาเธอร์ ว่าพลางร่ ายมนตร์ ฟืนฟูสภาพร่ างกาย ให้ เคย์เดน แต่ก็พบว่าเวทไปไม่ถงึ ตัวเคย์เดนสักที ยิงร่ ายให้ เท่าไหร่ ยิงหายไปเท่านัน ราวกับมีบางอย่างคอยดูดเวทย์เอาไว้ “ทําไมข้ าร่ายเวทย์ให้ เจ้ าไม่ได้ เลย” “อ๋อ ดาบของข้ าเองแหละ มันดูซบั พลังเวทแล้ วก็ตดั เวทได้ ด้วย” เคย์ เดนว่า อย่างนันพร้ อมกับปล่อยดาบในมือ อาเธอร์ ถงึ สามารถร่ายเวทย์ให้ เคย์เดนได้ “อาเธอร์ ! คนในร้ านบอกว่าเจ้ าถูกโจมตีแล้ วก็วิงมาทางนี ใครกันทีกล้ าทํา ร้ ายเจ้ าน่ะ” เสียงหนึงดังขึนพร้ อมกับร่างหนึงวิงเข้ ามาอย่างร้ อนรน “พีใหญ่” อาเธอร์ เรียก “...พาวิล?” เคย์เดนว่าอย่างตกใจ “อ้ าว เจ้ าสองคน...รู้จกั กันเหรอ” พาวิลมีสหี น้ างุนงงพอๆ กับทังสองคน สุด ท้ ายเคย์เดนจึงได้ ร้ ูว่าพาวิลกับอาเธอร์ เป็ นพีน้ องกัน แล้ วทังสามคนก็พากันกลับไปที เมืองทิวลัน “ดอกไม้ นีน่ะต้ องให้ น้องเจ้ ากินตอนทีมันยังไม่ทันละลายถึงจะได้ ผล” อา เธอร์ ว่าอย่างนัน เคย์ เดนจึงสลายเวทมนตร์ ทีเคลือบดอกไม้ เอาไว้ แล้ วรี บให้ น้องกิน เข้ าไปก่อนจะครบเวลาสามนาที เมือได้ กินดอกไม้ เข้ าไปทาร์ คก็มีสีหน้ าดีขึนทันตา เห็น ไม่มีท่าทีทรมานอีก อาเธอร์ จงึ ร่ายมนตร์ เพือทําให้ อาการของเขาดีขนเร็ ึ วๆ 68
ทาร์ ค ค่อ ยๆ ลืม ตาขึนมาและส่งยิ มให้ พีสาวกับพี ชาย นํ าตาไหลริ นด้ ว ย ความยินดีอย่างห้ ามไม่ได้ “พีเอ็มม่า...พีเคย์เดน” เมือเคย์เดนกับเอ็มม่าเห็นว่าน้ องชายดีขนก็ ึ พากันกอดคอร้ องไห้ ด้วยความ ยิน ดี ความพยายามของเขาไม่ ได้ ไร้ ความหมาย ถึง แม้ ว่า เขาจะไม่ไ ด้ ค รอบครอง หนังสือเวทแต่น้องชายของเขาก็หายเป็ นปกติดี “พาวิล!” เสียงเคย์เดนเรียกเด็กหนุ่มเอาไว้ ก่อนทีอาเธอร์ กําลังจะร่ ายมนตร์ เคลือนย้ ายเพือกลับบ้ าน “ได้ โปรดรับดาบเล่มนีไปเถอะ ข้ าว่ามันเหมาะทีจะอยู่กับ เจ้ ามากกว่า” เคย์เดนยืนดาบสีนําเงินดํามาให้ กับพาวิล แต่ดูเหมือนอีกฝ่ ายไม่อยากรับ เท่าไหร่เพราะว่าเกรงใจ เคย์ เดนจึงคะยันคะยอ “รับไว้ เถอะ ถือเป็ นของตอบแทนที เจ้ าช่วยข้ าเอาไว้ ” พาวิลยังคงลังเล “รับไว้ เถอะพีใหญ่ ในกาลข้ า งหน้ าต้ องได้ ใช้ แน่ ดาบเล่มเก่าเพิงหักไม่ใ ช่ เหรอ” “...ขอบใจเจ้ ามากนะ” พาวิลว่า “ข้ าเองก็ขอบใจเจ้ าเหมือนกัน”
69
สมบัตชิ ินสุดท้ าย เรื องโดย waoekung แสงสีฟ้าส่องกระทบแว่นตากรอบหนา ความมืดแผ่ขยายเป็ นวงกว้ าง ขับให้ บรรยากาศน่าวังเวง มีเพียงสีขาวจ้ า จากคอมพิวเตอร์ ซงตั ึ งเด่นอยู่กลางห้ อง บนหน้ าจอรากฏภาพทีสันไหวตลอดเวลา ซ้ อนทับกับตารางสีเขียวฟ้าทีมี แต่เครืองหมายไม่ค้ นุ ตา เสียงลมหายใจดังถีๆ สลับกับนิวเรี ยวทีพรมลงบนแป้นพิมพ์ อย่างคล่องแคล่ว เงาสลัวของหญิงสาวผู้หนึงทอดยาวจากเก้ าอี อากาศเย็นเฉียบภายในห้ องช่างขัดกับภาพทีอยู่บนจอเหลือเกิน “มีโขดหินอยู่ทางซ้ าย ทิศ นาฬิ กา สามารถนังได้ แต่ค่อนข้ างตืน” เสียง หญิงสาวดังขึน นัยน์ตาเต็มไปด้ วยประกายตืนเต้ น สายตาของเธอจดจ้ องกับชายฉกรรจ์สองคนทีกําลังปี นหน้ าผาสูง หลังจาก คําพูดนัน พวกเขาก็หนั หน้ ามามองหน้ ากัน ฝ่ ายหนึงพยักเบาๆ และกระโดดไปตาม ทิศทีหญิงสาวกล่าวไว้ เศษหินบางส่วนแตกร่ วงหล่นพืนเบืองล่าง ขาทังสองของเขา ห้ อยต่องแต่งก่อนจะงอตัว ยันร่างขึนไปนังบนหินยืน “ว้ า ว ระทึก ดีจัง” ชายทีตามอยู่อดรํ าพึงไม่ไ ด้ แหงนหน้ ามองคนทีขึนไป ก่อนหน้ า เนือตัวสกปรกมอมแมม คราบฝุ่ นเกาะอยู่ทวใบหน้ ั า ตัวเขาเองก็คงมีสภาพ ไม่ต่างกัน “มาเรีย!” ชายคนแรกสะบัดหน้ าไปทางซ้ าย สายตามองวัตถุทีส่งเสียงหึง ๆ อยู่กลางอากาศ “หาทีพักให้ อาเชอร์ ด้วย” หญิงสาวทีอยู่นอกสถานทีขยับแว่นเล็กน้ อย ยิมมุมปาก
70
“ไว้ ใจได้ เลย...สิบสอง สิบสองลิปดา นายขยับตัวไปทางขวามือประมาณ 2 เมตร จากนันก็กระโดดไปพักบนแง่งผาสักครู่ ...ตามคําบัญชาของพีชายไงล่ะ” มิวาย จิกกัดตอนท้ าย กลัวหัวเราะหึๆ ในลําคอ ตัด ภาพมาที ชายสองพี น้ อง ท่ า มกลางสภาพแวดล้ อ มอัน แห้ ง แล้ ง บน หน้ าผากลางทะเลทราย ชายผู้ถูก เรี ยกว่า ‘อาเชอร์ ’ ใช้ มือข้ างหนึงปาดเหงือทีไหล อาบแก้ ม เขาค่อยๆ เขยิบตัวไปตามทีมาเรี ยว่า เนิบช้ ากว่าผู้เป็ นพีแต่ก็พอถูไถไปได้ ในที สุด ก็ พาร่ างตัวเองมาเกาะขอบหิ น ได้ สํา เร็ จ นัย น์ ต าของชายหนุ่ม เริ มพร่ า มัว เพราะความร้ อนทีกัดกร่อนเรียวแรงไปทีละนิด ‘สเวน’ ผู้เป็ นพีโยนขวดนําให้ อีกฝ่ าย ตุบ ! อาเชอร์ รับ ได้ อ ย่า งหวุด หวิ ด ถอนหายใจยาว ราวกับว่ าปลดปล่อ ย ความกดดัน ในกายออกมา เป็ น เวลาถึงสามชัวโมงที เขากับ พี ชายต้ อ งอดทนกับ แสงแดดเผา ทังยังออกแรงปี นหน้ าผาอย่างยากลําบาก ภูเขาลูกนีไม่เคยมีใครออก สํารวจ มันจึงไม่มีร่องรอยให้ เขายึดเกาะมากมายนัก บางครังจึงต้ องอาศัยผู้ช่วยนอก สถานทีอย่างมาเรีย คอยสอดส่องพวกเขาผ่านโดรนตัวจิว แม้ ว่าร่างกายของชายหนุ่มอายุยีสิบปลายๆ จะดูสมบูรณ์ แล้ วก็ตาม แต่อา เชอร์ ก็อ่อนแอกว่าพีชายมากนัก พลันคนทีถูก นินทาในใจก็หัน หน้ ามาเหมือนจะรู้ ตัว สเวนสบตากับ เลนส์ กล้ องของโดรนทีลอยอ้ อยอิงอยู่ ริมฝี ปากบางนันระบายยิมเช่นทุกครัง เพียงแต่ดูจะ แฝงเหนือยล้ า “ดูอยู่หรือเปล่า มาเรีย” “...” หญิงสาวเพียงหนึงเดียวของกลุ่มไม่ตอบอะไร เธอหันหลังให้ หน้ าจอ แล้ วเดินไปเปิ ดผ้ าม่าน พลางชะโงกออกไป หลายวันมาแล้ วทีเธอเอาแต่หมกตัวอยู่ ในห้ องกว้ างๆ นีเพียงคนเดียว เพือสนับสนุนภารกิจของสองหนุ่มพีน้ อง พวกเขาปี น เขามาสามชัวโมง เธอเองก็จ้องหน้ าจอตาแทบไม่กระพริบสามชัวโมงเท่ากันแหละ 71
ถึงอย่างนัน ให้ นงหน้ ั าคอมพิวเตอร์ นานจนปวดหลัง มาเรี ยก็ร้ ู สกึ ดีกว่าการ ไปบุกนําลุยไฟกลางทะเลทราย มันไม่ใช่ความถนัดของเธอเลย “เราจะพักกันประมาณครึงชัวโมง แล้ วปี นต่อจนถึงยอด” นัยน์ ตาสีนําตาล อ่อนทอดมองชายหนุ่มร่างผอมกว่าตนเล็กน้ อย สํารวจความพร้ อมของร่ างกายน้ อง เป็ นทีพอใจแล้ วเขาก็แหงนหน้ าขึน หน้ าผาสีนําตาลลูข่ นไปราวไม่ ึ มีทีสินสุด... อาเชอร์ เอาหัวพิงกับขอบหินทางขวา ต่อให้ พืนทีพักพิงจะมีขนาดเพียงน้ อย นิดก็มีค่าสําหรับเขาในตอนนี นัยน์ ตาสีหม่นกว่าคนพีค่อยๆ หลุบลงตํา จากนันปิ ด สนิทเหมือนต้ องการชาร์ ตแบตก่อนทําการใหญ่ “เรามาถึงจุดนีได้ ยงั ไงนะ สเวน” คําถามทีเหมือนพูดขึนลอยๆ ดวงตาของผู้พดู ยังซ่อนไว้ ภายใต้ เรื อนผมสีดํา สนิท หากเป็ นเช่นทุกครัง มือหนาของผู้เป็ นพีคงปาดเส้ นผมน่ารํ าคาญนันออกเพือ สบตากับเจ้ าน้ องทีชอบคิดมาก แต่หนนีสเวนไม่สามารถทําเช่นนันได้ เขาอยู่บนหิน คนละก้ อน ได้ แต่เอียงคอมองอีกฝ่ าย เวลาผ่านไป น้ องเขาก็ยงั เป็ นเด็กตัวน้ อยในสายตา นันสินะ จุดเริมต้ นของการผจญภัยครังนี อาจเริ มมาจากความโลภของเขา ทังสองนีแหละ สเวนปิ ดเปลือกตาลง ไหน ๆ พอมีเวลาก็ของีบเสียหน่อย ในใจหวน กลับไปความทรงจําเมือหนึงสัปดาห์ ก่อน... “สมบัติชินสุดท้ ายของกษัตริย์อาเชอร์ ” นิวเรียวจรดลงทีท้ ายตัวอักษรโบราณ พลางจ้ องไปยังข้ อมูลสําคัญทีได้ รับ มาหมาดๆ โต๊ ะกลมดูจะเล็ก ลงทันที เมือมีค นร่ างสูงสองคนแย่งพื นทียืนกันเหมือ น เด็กๆ ชายทีตัวใหญ่กว่าหรีตามองอีกฝ่ าย ก่อนจะฉกแผ่นกระดาษนันมาไว้ กบั ตัว สร้ างเสียงร้ องน่ารําคาญดังคาด 72
“สเวน! เอามาอ่ า นบ้ าง” อาเชอร์ หนุ่ม วั ย ยี สิ บ ปลายๆ อ้ าปากกว้ าง พยายามจะชิงของทีดูน่าสนใจนันคืนมา แต่จากสถิติแล้ วไม่เคยมีครังไหนทีเอาชนะ พีชายตัวเองได้ เลยสักครัง นันเหมือนเป็ นปมของเขาตังแต่เด็ก ทว่าชายหนุ่มกลับไม่ ค่อยติดเคืองใจอะไร กลับกัน เขาออกจะนับถือพีชายเขามากกว่า “ตัวหนัง สือ โบราณนีแกะยากแฮะ...เอาไปอ่ านแล้ วสรุ ปมาให้ ฟั งที อาช” กระดาษข้ อมูลปลิวว่อนเหนือลม อาเชอร์ ตกใจเล็กน้ อ ยทีสเวนโยนของให้ ตัวเองเสีย ดือๆ แวบแรกเขาก็นกึ ได้ ว่านีมันไม่เนียนเสียเลย ...ใครใช้ ให้ พีชายเขาสอบได้ อันดับหนึงในวิชาอักษรโรมันล่ะ ถ้ าคนอย่าง เขาอ่านข้ อความพวกนีไม่ออก ก็ไม่มีใครกล้ าอ่านแล้ ว! อาเชอร์ หยิบข้ อมูลแผ่นบางขึนอย่างหงุดหงิด พีมักจะเป็ นอย่างนีเสมอ ทําตัวเป็ นผู้ใหญ่ มากกว่าอายุ ทังทีห่างกันไม่กีปี แท้ ๆ “ฉันจะอ่านให้ ฟังนะ พ่อคนอ่อนวิชา” ไหนๆ มีโอกาสได้ ประชด อาเชอร์ ก็ใส่ เต็มทีด้ วยความหมันไส้ สเวนเลิกคิวสูง “...กาลเวลาล่วงผ่าน หากเจ้าได้อ่านจดหมายฉบับนี ก็ แปลว่าแผ่นดิ นของ แซนนีเวียได้พงั ทลายไปแล้ว ขอแสดงความเสี ยใจด้วยใจสัตย์ จริ ง แต่ถ้าให้พูดตาม ตรง ข้าก็คาดว่าสักวันมันจะต้องมาถึง เหล่าทายาทสายเลื อดกษั ตริ ย์ ของข้า เจ้าจงค้นหาสมบัติชินสุดท้ายที ซุ ก ซ่อนอยู่ ณ ดิ นแดนโอเรสเหนือ เกาะสวรรค์ทีบรรจุชีวิตทังหมดของข้า หากนํ าสมบัติ ชิ นนีออกมาได้ พวกเจ้าจะกลายเป็ นเศรษฐี ในพริ บตาเดี ยว ไม่ต้องอดอยากอย่างที เป็ นมาอี กต่ อ ไป เส้น ทางนันอาจจะลํ า บาก แต่ ก็น ับ ว่า น้อยนิ ดถ้า เที ย บกับ ความ อัตคัดในยุคบ้านเมืองล่มสลาย ขอให้พวกเจ้าโชคดี 73
- กษัตริ ย์อาเชอร์ ที 18”
แปะ...แปะ... สเวนปรบมือด้ วยท่าทางสุขุม แต่ในสายตาของอาเชอร์ นันช่างน่าหมันไส้ เสียจริง “เก่งมากน้ องรัก ได้ ดิบได้ ดีเป็ นถึงกษั ตริ ย์ไม่พอ ยังทิงสมบัติให้ พวกเราอีก ด้ วย” คราวนีผู้เป็ นน้ องหันควับไปทําตามขวางใส่คนพีอย่างไม่เกรงกลัว นัยน์ ตา สีนําตาลเข้ มจ้ องมองด้ วยใบหน้ าเรียบนิง บางทีเขาอาจจะยัวโมโหอีกฝ่ ายมากเกินไป สเวนยกมือสองข้ างพร้ อมกับยิมกว้ างให้ น้องชาย “โอเคยอม แต่เรืองเก่งนีฉันพูดจริงนะ” อาเชอร์ เสมองไปทางอืน เรื องโกรธน่ะหายแล้ ว แต่นานๆ ทีไอ้ พีชายเพียง คนเดียวของเขาจะเอ่ยปากชมกันซึงหน้ าแบบนี มันก็เขินบ้ างสิ ปกติแล้ วในทุกเรื อง เขาแทบจะไม่ต้องทําอะไร สเวนจะออกตัวทําให้ ตลอด อาเชอร์ เพิงรู้ตวั ไม่นานมานีว่า ตัวเองนัน กับแค่เรืองถูบ้านหรือทําอาหารยังทําไม่เป็ นเลย เพราะตัวการทียืนคําหัวเขาอยู่เนีย “แล้ วพีจะเอาไงต่อ” อาเชอร์ เอ่ยถามขึนด้ วยความสงสัย โบราณวัตถุเก่ากึก แผ่ นนี พวกเขาขุด พบได้ จ ากสวนหลัง บ้ า น ถ้ าจะพูด ให้ ถูก คงจะเป็ นแค่ ‘บริ เวณที สามารถรดนําต้ นไม้ ได้ ’ มากกว่า วันดีคืนดีพีชายตัวโตก็อยากจะเปลียนดินเพิมปุ๋ ย พอขุดลึกลงไปก็นกึ สนุก แข่งกันขุดหลุมให้ ลกึ ทีสุด ใครแพ้ จะต้ องเลียงข้ าวนอกบ้ าน หนึงมือ สิ นสัญ ญาณนั บ ถอยหลัง สเวนก็ ใ ช้ จอบขุ ด อย่ า งบ้ าคลัง เศษดิ น ฟุ้ ง กระจายทัวบริ เวณในขณะทีอาเชอร์ ทําได้ เพียงอ้ าปากค้ าง ใช้ เวลาสักพักใหญ่ กว่ า 74
พีชายของเขาจะสงบสติอารมณ์ได้ เจ้ าของนัยน์ตาสีอ่อนทําเพียงยิมแหยๆ พลางเอ่ย เสียงเบาหวิวว่า ‘ขอโทษ’ ทิงเศษซากไว้ ให้ พวกเขาทําความสะอาดถึงสองวัน! ไม่สิ ไม่ใช่ ‘พวกเขา’ แค่สเวนคนเดียวต่างหากทีทํา ยามปกติยังไม่ให้ น้อง จับงานอะไรเลย นับอะไรกับความพินาศทีตัวเองก่อขึน ก็จําต้ องเก็บเช็ดเองตามเคย และอาเชอร์ ก็ ถือ โอกาสทีพี กํ า ลัง สํานึก ผิ ด เนีย นลืมเลียงข้ า วอี ก ฝ่ ายไป เฉยๆ ดูเหมื อนงานนี สเวนมีแ ต่เสียกับ เสีย ทว่า สิงที เขาค้ นพบเพราะรู กลวงที ผู้ เป็ นพีขุดนัน คือกระดาษลักษณะเหลืองกรอบร่อแร่จะขาด และแผนทีกระดาษทีแข็ง กว่าแผ่นแรกเล็กน้ อย เปรอะเปื อนไปด้ วยฝุ่ นขลัก พอพลิกดูข้างในก็พบภาษาโบราณ เรียงต่อกันเต็มแผ่น งานนีท่าจะมีอะไรน่าสนใจเข้ าแล้ ว พอสเวนและอาเชอร์ ได้ ร้ ู สารทีอยู่ในจดหมาย พวกเขาก็เข้ าสู่ช่วงแห่งการ ตัดสินใจชะตากรรมของชีวิต ว่าจะอาศัยอยู่ทีนีต่อไปอย่างสงบสุข หรื อจะออกตาม หาสมบัติทีอ้ างไว้ ในเนือความ “อาช เราไม่ได้ แตะมากีปี แล้ วนะ” จู่ๆ สเวนก็ยิงคําถามใส่น้อง “หะ...หา” อาเชอร์ ซึงอยู่ในอาการสะลืมสะลือปรื อ ตาขึนมามองอีก ฝ่ าย ขมวดคิวเล็กน้ อย “แตะอะไร” “การไปเทียว” “...” เกิ ด ความเงี ย บปกคลุม ห้ องอย่ า งไม่ ท ราบสาเหตุ อาเชอร์ กุ ม ขมับ กั บ คําตอบของพีชาย นึกว่าเขาจะพูดอะไรเสียอีก ไปเทียวน่ะหรือ ตราบใดทียังต้ องผ่อน ค่าเช่าบ้ าน อาเชอร์ ก็ไม่ค่อยอยากจะไปถลุงเงินเล่นหรอก เขาส่ายหน้ าหวืดๆ “ฉันไม่อยากไปเทียว” 75
สเวนเบิกตาโต “โฮ่ เล่นพูดดักอย่างนีฉันจะพูดต่อยังไง” คนร่ า งเล็ก กว่ า ทํ า หน้ า งง เห็ น อย่ างนันร่ า งสูงก็ อ มยิ มนิ ด ๆ พลางคิ ด ว่ า ตัว เองเหมื อ นหมาป่ าที กํ า ลัง ล่อ ลวงหนูน้ อ ยหมวกแดงอย่ า งไรชอบกล เขาหยิ บ กระดาษแผ่นนันขึนมาส่องกับประกายของแสงแดด เห็นเป็ นเม็ดอณูของฝุ่ นตามเส้ น แสงทีทอลงมา “การเดิมพันครังสุดท้ าย” สองเท้ าก้ าวเข้ าหาอย่างมันคง ท่าทีออกจะติดคุกคามจนอีกฝ่ ายถอยหนี โดยไม่ร้ ูตวั “...ของเรา” นิวยาวจิมเข้ าหน้ าอกของอาเชอร์ นัยน์ตาสีนําตาลอ่อนเคลือบ ด้ วยแววตาวิบวับ พีของเขาบางทีก็เหมือนผู้ใหญ่ บางครังก็เหมือนเด็กทีเจอของเล่น ถูกใจ ผู้เป็ นน้ องหรีตามองเห็นความต้ องการของพีชายทีไม่อาจห้ ามได้ แค่นหัวเราะ แห้ งทีหนึง ก่อนจะถามลองเชิง “พีจะไปหาสมบัติเหรอ” ก่อนหน้ านี พวกเขาเคยเป็ น ‘นักขุด สมบัติ’ ของหน่วยงานเอกชนมาก่อ น แต่ด้วยค่าเหนือยทีไม่ค้ มุ กับแรงงานทีเสียไป อีกทังยังเป็ นงานทีแขวนชีวิตตัวเองอยู่ บนเส้ นด้ าย สเวนกับอาเชอร์ จึงถอนตัวออกมาแล้ วหางานอืนๆ ทีคนธรรมดาเขาทํา กัน ดังนัน เขาจึงมีความรู้เรืองทํานองนีอยู่บ้าง เสียงตบมือดังฉาด หูแทบลัน “เพือทีจะไม่ ต้องจ่ายค่าเช่าบ้ านอีกต่ อไป ใช่! พี จะไปทะเลทรายอาซารา ประเทศอิ นกา ตอนนี เดียวนีเลย” พูด จบเจ้ า ตัว ก็พ รวดพราดขึนบัน ไดชันสองไป เสียงรือค้ นกระเป๋ าสลับกับเสียงโครมครามของเครื องใช้ ในห้ อง พีของเขาเข้ าสู่โหมด บ้ าคลังอีกแล้ ว คราวนีท่าจะหายยากเสียด้ วย คงต้ องตามนําไปก่อน อาเชอร์ กดโทรศัพท์ในมือรัว ตะโกนขึนชันสองเสียงดัง 76
“เราจะออกเดินทางกันอีกหนึงอาทิตย์ ขอเวลาฉันจองตัวก่อน” คนน้ องหัวหมุนกับการกระทําปุบปั บของผู้เป็ นพี รี บกุลีกุจอเก็บข้ าวของใน ห้ องรับแขก ด้ วยประกาศิตเมือครู่ ทําเอาเลือดนักผจญภัยเดือดภายในอกประหนึง ไม่ได้ ลงสังเวียนมานาน ก่อนจะเตรียมตัวอะไรต่อ เขาชะงักเท้ าทีก้ าวออกไปเล็กน้ อย ตัดสินใจพูดเสริมด้ วยนําเสียงก้ องไปทัวบ้ าน “ห้ ามพีไปคนเดียวเด็ดขาด!” อ๋อ...นันก็คือเรืองราวก่อนหน้ านี สเวนหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ไม่เอาไหนเสียเลย อายุเฉียดเลขสามแล้ วเขาก็ ยังควบคุมความตืนเต้ นของตัวเองไม่ได้ ปากบอกว่าดูแลน้ องก็เถอะ สุดท้ ายน้ องเขา เนียแหละทีต้ องมาเหนือยเรียกสติเขามากทีสุด เหม่อมองน้ องชายตัวเองด้ วยความเอ็นดู น่ าเสียดายทีเวลานีเขาและอา เชอร์ ดัน อยู่ในทีๆ ไม่สามารถเอือมมือถึง กันได้ ทํ าได้ เพีย งมองเฉยๆ จากฟากหนึง พลันเพิงนึกอะไรบางอย่างขึนได้ ชายนัยน์ตาสีอ่อนเงยหน้ าขึนถามเจ้ าโดรนตัวจิว “เวลาผ่านไปเท่าไรแล้ ว” จากฝั งของห้ องปรับอากาศทีมืดสนิท หญิ งสาวหยิบแว่นขึนมาใส่พลางหัน ไปกดปุ่ มเปิ ดไมโครโฟน หยดนํ าเกาะตัว ที เส้ นผมบ่ ง บอกได้ ว่ า เมื อครู่ เ ธอเพิ งไป อาบนํามาหมาดๆ มือขาวใช้ ผ้าเช็ดผมอย่างแผ่วเบา เผยอปากขึน “31 นาที” ได้ เวลาต้ องไปแล้ ว ขยับกายยืดเส้ นยืดสายเตรี ยมรับความปวดกล้ ามเนือในอีกไม่นาน สเวน ยอมรับว่าเขาไม่เคยรู้ สกึ หมดพลังกายขนาดนีมาก่อน พอรู้ อย่างนีก็เริ มตระหนักได้ ว่าควรจะออกกําลังกายจริงๆ จังๆ บ้ างหลังจากจบงานนี 77
ชายหนุ่มปาดคราบเหงือไคลทีแขนเสือ คิดในใจว่าจะปลุกน้ องชายสุดทีรัก ของเขาอย่า งไรดี ดูเหมื อนเจ้ าตัวจะเผลอหลับลึก ไปด้ วยความเหนื อยล้ า ขื นปลุก ตอนนีมีหวังโดนโกรธแน่ๆ การเรี ย งลํา ดับ ความสําคัญของพี ชายคนโตชักจะแปลกๆ ไม่ อ ยากปลุก น้ องเพราะกลัวอีกฝ่ ายจะโกรธงันเหรอ ถ้ าใครลอบเข้ ามาในจิตใจแล้ วได้ ยินเข้ า คง ล้ ม กลิงลงไปหัว เราะท้ อ งแข็ ง ทังเขาและอาเชอร์ ต่ า งก็ ไ ม่ ไ ด้ มี รูป ร่ า งน่ า รั ก น่ า ชัง เหมือนตอนเด็กๆ แล้ ว มาทําตัวง้ องแง้ งหวังเรียกคะแนนคงยาก ความคิดบางอย่างแล่นพรูดเข้ ามา สเวนยิมอย่างพอใจ “มาเรีย ไปปลุกอาเชอร์ ที” สุดท้ ายเขาก็ใช้ ให้ คนอืนไปทําสิงทีตัวเองไม่อยากทําแทน ช่างเป็ นความคิด ทีฉลาดโดยแท้ น้ องชายไม่ส่งสายตาเคืองๆ มาหาเขา และทางมาเรี ยเองก็ไม่ได้ คิด อะไร อาเชอร์ เปิ ดเปลือกตาอย่างเชืองช้ า อ้ าปากกว้ างหาวหวอดๆ “ต้ องไปแล้ วเหรอพี” “อืม” สเวนกล่าวเสียงเรี ยบ หวังเรี ยกบุคลิกเคร่ งขรึมของตัวเองคืนมา เขา ย่อตัวลงจากนันกระโดดสูงคว้ าหมับทีรอยขรุขระของหน้ าผา “ตามมา!” คนตัวเล็กลอบถอนหายใจ จําใจกระโจนไปข้ างบนพร้ อมกับใช้ เท้ ายันร่ อง หินแตก พอจะมีทีให้ ทรงตัวอย่างมันคงแล้ วจึงกระเถิบตัวตามพีชายไป นานเท่าไรไม่ รู้ทีมือของเขาเริมสันอย่างไร้ สาเหตุ อีกทังยิงปี นก็ยิงไร้ วีแววของจุดสูงสุด เส้ นความ อดทนของเขาใกล้ ขาดผึงเต็มที สเวนลอบมองอาเชอร์ อ ยู่ห่า งๆ ตลอดเวลา เขาลังเลที จะขัด คํ าพูด ของ ตัวเอง บางที ใกล้ ๆ นีอาจมีหินงอกพอที จะนังพักได้ บ้า ง หยุดก่อนสักสิบนาทีคงไม่ เป็ นไ.. “ฉันจะไปต่อ” 78
จู่ๆ อาเชอร์ ก็โพล่งขึน แววตาดูอ่อนแรงก็จริงแต่ก็เปี ยมไปด้ วยความจริงจัง เขารู้ เหมือนทีพีชายของเขารู้นนแหละ ั ขณะทีพีชายสังเกตตัวเขาเอง ผู้เป็ นน้ องก็จ้องมองคนที นําไปหนึงก้ าวอยู่ ตลอดเวลา ทังๆ ทีต้ องใช้ ทงแรงและสมองคิ ั ดหนทางปี น แต่ยังไม่มีท่าว่าจะยอมแพ้ เขาเองก็ไม่อยากจะเป็ นตัวถ่วงของอีกฝ่ าย อยากจะก้ าวไปด้ วยกัน แม้ จะเดินอยู่ข้าง หลังก็ตามที “...ไหวนะ” “...” อาเชอร์ ไม่อยากสนทนาต่อ เขาพยายามควบคุมลมหายใจให้ กลับมาคงที เพือว่าตัวเองจะได้ ไม่หอบหายใจอีก ฟั นกรามขบกันแน่น ตลอดทางปี นป่ ายทังสองพี น้ องไม่ได้ พดู คุยกันอีก ลามไปถึงคนทีนังโต๊ ะอยู่ เธอเก็บเสียงเงียบขณะทีสายตามอง ระวังภัยให้ ตลอดเวลา เวลาผ่ า นไปจนแสงอาทิ ต ย์ เ ริ มลดความจ้ า ลง ท้ อ งฟ้ า ที สว่ า งใสค่ อ ยๆ เปลียนเป็ นสีส้ม อ่อน ดวงตะวันคล้ อยตําลงเกือบจรดเส้ นขอบฟ้า กระนันสองชาย หนุ่มก็ไม่หยุด เดินทาง หน้ าผาเมือยิ งสูงขึน พืนผิวทีสามารถเกาะเกียวได้ ก็น้อยลง พวกเขาเคลือนตัวด้ วยอัตราเร็วอันน้ อยนิด ต้ องรอบคอบในทุกๆ ย่างก้ าว หากพลาด นันถึงแก่ชีวิต “อา...ลําบากแล้ วสิ” มาเรี ย ครางในลํ า คอ เธอหมุ น กล้ องโดรนเป็ นมุ ม กว้ าง มื อ ขวาก็ รั ว แป้นพิมพ์ไม่ยงั จุดทีจะปี นต่อนันเป็ นทางชันเรียบๆ ใบหน้ าสวยย่นคิวด้ วยความเป็ น ห่วงความปลอดภัยของทังสอง ถึงจะเป็ นสเวนก็เถอะ หนทางนีต้ องคิดให้ รอบคอบ เสียแล้ ว เหมือนสเวนก็พอจะรู้ตวั อยู่บ้าง 79
“เฮ้ เราไม่ร้ ู จ ะไปต่อ ยังไงแล้ ว” ชายหนุ่มเอ่ย ถามขึน แอบเหล่ต ามองคน น้ องเล็กน้ อย หญิงสาวเพียงคนเดียวในภารกิจใช้ มือนวดขมับทังสอง ตอบด้ วยนําเสียง กึงจะไม่มันใจ “มีกิ งไม้ ใหญ่ ทีน่าจะเกาะได้ อยู่อันเดี ยว... อาเชอร์ นายกระโดดไป เกาะซะ ส่วนสเวน เหวียงตัวเองไปทางซ้ าย ตรงนันมีหินทีพอยึดได้ อยู่ แต่ระวังหน่อย นะ มัน...น่าจะยากพอตัว” เธอตัดสินใจเลือกให้ คนทีแข็งแรงกว่ารับบทหนักไป “โอเค เราจะทําตามนัน” สเวนโดดไปทางซ้ ายอย่ างรวดเร็ วและจับพืนผิว อันขรุ ขระของหินทรายไว้ แน่น ส่วนอาเชอร์ เงือมือขึนสูงแล้ วพุ่งตัวไปจับกิงไม้ มันโงนเงนตามแรงของชายหนุ่ม บ้ า งแต่ ยั ง พอทรงตัว ได้ ยัง ไม่ ทั น ที จะทํ า อะไรต่ อ เสีย งพัง ทลายของหิ น ก็ ดั ง ขึ น บริเวณหินทีสเวนเกาะอยู่เริ มจะแตกออกจากกัน อาเชอร์ ร้ ู สกึ หัวใจหล่นอยู่ทีตาตุ่ม เมือจู่ ๆ พีชายก็เด้ งตัวมาอาศัยกิงไม้ อนั เดียวกันเขา และนันทําให้ ความมันคงทีเคยมี เริมสันคลอน “เฮ้ ย!” มาเรียทําตาโต นีมันอยู่เหนือการควบคุมของเธอ “พระเจ้ า!” แกร็ก... สัญญาณไม่ค่อยดีนักดังจากฝั งรากกิงไม้ มันยังไม่หักเสียทีเดียว แต่ขืนรับนําหนักแบบนีต่อไป พวกเขาทังคู่ได้ หล่นลงไปยังจุดเริมต้ น แต่ในสภาพทีไม่ มีโอกาสเริ มใหม่เ ป็ นแน่ นัยน์ ตาของอาเชอร์ ฉายแววตืนตระหนก ในหัวสมองรู้ สึก ร้ อนเหมือนยืนจ่ออยู่ใต้ เตาผิง นับเป็ นวินาทีทีเคลือนผ่านไปอย่างเชืองช้ า สเวนเม้ ม ปากแน่น “พี! มันจะหักแน่ๆ มาเรียเราจะทํายังไงดี!” ไม่มีเสียงตอบรับ อีกฝั งหนึงนันตกใจจนพูดไม่ออก 80
แววตาของสเวนวั บ ขึ นราวกั บ คิ ด อะไรได้ เขาจ้ องมองน้ องชายด้ วย ความรู้สกึ ทียากจะบรรยาย ตัดสินใจโพล่งขึน “พีจะปล่อยมือเอง” “ว่าไงนะ?” คราวนีหัวใจของอาเชอร์ เต้ นถียิงกว่าเดิม ไม่...ไม่... รอยยิมของพีชายผุดขึนมา ตรงข้ ามกับผู้เป็ นน้ องทีนําตาเริ มคลอเบ้ าด้ วย ความสับสน หัวสมองมีคําถามตีกันแทบระเบิด เขาอยากจะรอดไปจากทีนี แต่มัน จะต้ องไม่มีการสูญเสียเกิดขึน ไม่มีวนั ยอมรับเด็ดขาด “พีไม่สนสมบัติแล้ วเหรอ! นีเราใกล้ จะได้ มนั มาแล้ วนะ” “หึ...มาถึงขนาดนียังกระตุ้นพีชายได้ ถกู จุดอีกนะ เจ้ าน้ องรัก” หยักมุมปาก ขึนอย่างขบขัน เวลาฉุกเฉินขนาดนียังมีน่ามาขําอีก สเวนรู้สกึ แย่กบั ตัวเองจริงๆ อาเชอร์ จ้องตาพี ชายตัว เองเขม็ ง ราวกับว่าสายตาอันดุดันของเขานันจะ สามารถจับให้ สเวนไม่หลุดรอดไปไหนได้ แต่นนก็ ั เป็ นแค่ความต้ องการฝ่ ายเดียว เขา ใจหายวาบเมือเห็นว่าคนตัวโตค่อยๆ หย่อนตัวเองตําลงเรือยๆ เสียววินาทีทีเอือนเอ่ย พร้ อมกับหัวใจทีค่อยๆ แตกสลาย . . “เพราะนายคือ...สมบัติชินสุดท้ ายของฉัน” พลันร่างของผู้พีก็ดําดิงสูก่ ้ นบึงของความตาย แวบแรกทีรู้สกึ ตัว เขานึกว่าตัวเองได้ ตายไปแล้ ว ภาพทีมักปรากฏอยู่ในละครนําเน่าลอยเข้ ามาในหัว เริ มจากฝ้าเพดานขาว ไล่ไปยังสายนําเกลือทีระโยงระยางผ่านตัวของเขาไป และสภาพห้ องสีขาวโพลนทีมี เครืองใช้ เพียงน้ อยชิน กับเสียงของคนสําคัญทีดังอยู่ข้างหู “พี...” 81
สเวนกะพริ บตาถีๆ เพือปรับแสง เขาก้ มลงมองชุดของตัวเอง เสือสีฟ้าตัว โคร่ ง ที ถูก ผูก หลวมๆ ทับ โดยผ้ า ห่ ม หนาสีอ่ อ น นั ย น์ ต าสีนํ าตาลกลอกไปทัวห้ อ ง ความทรงจําสุดท้ ายผุดขึนมา เขาไม่อยากจะเชือว่าตัวเองกําลังมีชีวิตอยู่ เอามืออังที จมูกพอรับรู้ถงึ ลมหายใจร้ อนๆ ครันลองจับชีพจรทีต้ นคอก็เต้ นตุบๆ ตามปกติ “...” เขายังไม่ตายงันเหรอ ข้ างๆ เขาคืออาเชอร์ ทีกําลังปาดนําตาของตัวเองทิง ทังสองพีน้ องสบตากัน เมือเห็นน้ อ งชายของตัวเองเต็มตา คนเป็ น พีก็เหมือนยกภูเขาทังลูกออก จากอก แค่ร้ ู ว่าอี กฝ่ ายยัง ปลอดภัย ดี เขาก็ ไม่สนใจสถานการณ์ ใ ดๆ อีกแล้ ว สเวน ทําท่าจะพูดทว่าเสียงกลับหายไป ลําคอของเขาแห้ งผาก อาเชอร์ รีบหยิบแก้ วนําส่ง ให้ พีชายถึงมือ “แค่กๆ ทําไมฉันถึงไม่ตาย” แค่ประโยคแรกทีทักกัน ทําเอาผู้เป็ นน้ องหมดอารมณ์จะพูดต่อ “พี...มันคนไม่ดี” อาเชอร์ กล่าวหน้ านิงๆ สเวนชะงักไปกับคํา พูดทีฟั ง แล้ วรู้ สึกเจ็บ ปวดอย่างยิง เมือเห็นน้ อ งยังทํ า หน้ าเย็นชาอยู่ก็ไม่ได้ ขดั อะไร แอบคิดว่าจะโดนด่าอีกสักกีประโยค “อยากรู้ใช่ไหมว่ารอดมาได้ อย่างไร พีร่ วงลงไปแล้ วดันกระแทกกับชะง่อน ผาอันนึงเข้ า เสือผ้ าเกียวกับหินแหลมขาดย่อยยับหมด แถมเนือตัวก็โดนขูดถลอก เป็ นทาง” อาเชอร์ ร่ายยาววีรกรรมสุดระทึกของพีตัวเอง “มาเรี ยขวัญกระเจิง เก็บข้ าว ของหนีไปแล้ ว” “...” “อ้ อ แล้ วอีกอย่าง...” ชายหนุ่มผู้พีรู้สกึ เสียวสันหลังเบาๆ 82
“นันน่ะหรื อ สิงทีพีเรี ยกว่าสมบัติชินสุดท้ าย” คนตัวเล็กยืนขึนกอดอก แต่ ละคําทีพูดออกมานันทิมแทงหัวใจของสเวน เขาเพิงรับรู้ถึงความเสียใจของน้ อง การ กระทําโดยพลการทีหวังว่าจะทําเพือคนอืน สุดท้ ายแล้ วมันอาจจะไม่ได้ เป็ นอย่างนัน สเวนก้ มหน้ านิง จิตใจล่องลอยไปไกล โดยไม่ ร้ ู ตัว สัม ผั ส จากแขนของน้ องชายเตื อ นสติ ใ ห้ เขากลับ มาสู่โ ลก ปั จ จุบัน มัน เกิ ดขึนรวดเร็ ว มาก แต่ ก็ช้ า พอทีจะทํ า ให้ สเวนรู้ ว่ า เขาเพิ งถูก กอดไป หมาดๆ อาเชอร์ กลับมายืนตรงดังเดิม ถึงใบหน้ าจะยังไร้ ซึงการแสดงอารมณ์ ใดๆ แต่ มุมปากกลับผุดยิมขึนเล็กน้ อย ถึงจะต้ องจ่า ยค่าเช่าบ้ า นไปอี กนานโข แต่ ถ้าพีชายของเขาไม่อยู่ด้วยกัน บ้ านหลังนันก็คงไม่ใช่ทีของเขาอีกต่อไป “นีต่างหาก สมบัติชินสุดท้ าย และชินเดียวในโลกด้ วย”
83
84
#Team Zerzes หมูน้องเทวดา RielRin babybak จิงจอกโมหะ กวีผจญภัย
85
86
และแล้ วกิจกรรมคาราวานก็เป็ นรูปเล่มออกมาสําเร็จ แม้ จะเป็ นเรื องสัน แต่พีก็ภูมิใจในน้ องๆ มากนะ โดยเฉพาะในวันอบรมทีน้ องๆ ให้ ความร่วมมือดีมาก ทังตอนระดมสมองและตอนสวมบทบาทตัวละคร พีชอบมากจ้ ะ เบ๊ บ – น้ องเป็ นคนทีมีทกั ษะการเขียนน้ อยทีสุด แต่น้องก็มีความพยายาม และความกระตือรือร้ นทีจะเรี ยนรู้พร้ อมพัฒนาตัวเองเสมอ แม้ ต้องปรับตัวมากกว่า คนอืน แต่น้องก็ยิมรับตลอด น่ารักมากๆ จ้ ะ ปาล์ม – น้ องมีความตังใจดีอยู่แล้ ว เวลาติชมอะไรไปก็รีบแก้ ไขและ พยายามทําออกมาให้ ดีทีสุด ใช้ เวลาทุ่มเทกับการเขียนเรืองสันครังนี ขอบคุณมากๆ จ้ ะ เพลง – น้ องมีความชอกชําเล็กน้ อยถึงปานกลางเมือได้ บทบาท 555 แต่ น้ องก็ตงใจและเริ ั มอินจนร้ องเอือ เอือ ได้ อย่างเป็ นธรรมชาติ คะแนนเสียสละประจํา กลุม่ น้ องได้ เต็มเลยนะ 555 เจส – เจสมีความกระตือรือร้ นตอนทํากิจกรรมมาก แต่อาจเพราะไม่มีเวลา มากพอ ทําให้ เรืองสันไปไม่สดุ ทังทีด้ วยความสามารถของเจสพีคิดว่าจะเขียนดีกว่านี มาก พีแอบเสียดายนิดหน่อยนะ มิน – ตอนแรกพีแอบกังวลเพราะน้ องดูเงียบๆ เกรงว่าจะเข้ ากับเพือนๆ ไม่ได้ แต่พอตอนระดมสมอง หรือตอนเปลียนกลุม่ ทํากิจกรรม น้ องก็ทําได้ อย่างไม่ เขินอาย(?) แถมตอนพรีเซ้ นท์ท่มุ เทมาก พีนีอึงเลยกับท่าหกสูง 555 ถึงจะไม่ใช่ประสบการณ์ ทีดีทีสุด แต่อย่างน้ อยพวกเราก็สนุกและมี ความสุขร่วมกันน้ า ขอบคุณจ้ า <3 87
88
Territory Fairy Tale เรื องโดย หมูนอ้ งเทวดา
กาลครังหนึงนานมาแล้ ว… มีอาณาจักรเล็กๆ แห่งหนึงทีเต็มไปด้ วยความสงบสุข แต่กลับถูกพ่อมดผู้ ชัวร้ ายสาปด้ วยมนตร์ ดํา ทําให้ อาณาจักรแห่งนีเต็มไปด้ วยความเลวร้ า ย เทพเจ้ า ผู้ พิทัก ษ์ จึง คิดแผนการช่ วยเหลือ อาณาจัก ร โดยการให้ คนในอาณาจักรค้ นหาสิงที เรียกว่า”สมบัต”ิ กฎคือต้ องนําสมบัติมาให้ ได้ หนึงชิน และต้ องมีเพือนร่ วมกลุ่มสาม คนขึนไป พระองค์ ใช้ องค์ รักษ์ นําป้ายประกาศไปติดทัวอาณาจักร หวังว่าการออก เดินทางหาสมบัติกบั เพือนร่วมกลุม่ คงสามารถทําให้ คนในอาณาจักรมีความสามัคคี กันมากขึน เพราะการจะแก้ คํา สาปนันช่ างง่ ายดาย แต่ก ลับยากในเวลาเดีย วกัน เนืองจากผู้คนมากมายต่างสนใจแต่รางวัลทีเทพเจ้ าจะมอบให้ เท่านันโดยไม่สนการ รวมกลุม่ เลย หญิงสาวมีนามว่าสโนว์ไวท์เป็ นหนีงในผู้คนทีออกเดินทางไปตามหาสมบัติ เธอเดินออกจากอาณาจักรมุ่งหน้ าไปยังป่ าดําเพือทีจะตามหากระจกวิเศษทีสามารถ บอกทุกสิงทุกอย่างได้ เนืองจากเคยมีเรืองเล่าทีเล่าขนานกันมานานว่าภายในป่ าดํามีกระจกบาน หนึงซึงมีปีศาจสถิตอยู่ เป็ นปี ศาจทีสามารถบอกทุกสิงทุกอย่างได้ เพียงแค่ต้องแลก กับบรรณาการทีปี ศาจขอมาเพียงเท่านัน 89
สโนว์ ไ วท์ เดิ นเข้ า ไปในป่ าด้ วยความรี บร้ อ นเพราะเธอกลัวว่ าใครสักคนที ออกเดินทางเช่ นเดี ยวกับเธอจะมี เป้า หมายเดีย วกัน แม้ เ ธอจะกลัวกับบรรยากาศ รอบๆ แต่เพือรางวัลเธอต้ องทําให้ ได้ หญิงสาวคิดแบบนันจึงรีบสาวเท้ าอย่างรีบเร่ งไปตามทางเพือออกจากป่ า แต่เมือเธอเดินเข้ าไปเรือยๆ เธอก็เริมหลงทาง “บ้ าจริงฉันก็ว่าน่าจะถูกทางแล้ วนะ”เธอกล่าวกับตัวเองอย่างร้ อนรนพลาง ก้ มมองดูแผนทีจนลืมดูทางแล้ วไปสะดุดล้ มกับรากต้ นไม้ ตุ๊บ! “โอ๊ ย!” สโนว์ไวท์ร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด แซกๆ เสียงพุ่มไม้ เคลือนไหวดังขึนอยู่รอบๆ ตัวของสโนว์ ไวท์ หญิ งสาวร่ างเล็ก หลับตาแน่นแม้ เจ้ าของเสียงจะเดินออกมาจากทีซ่อนแล้ วก็ตาม เจ้ าของเสียงทีว่า มองไปยังร่างเล็กอย่างนึกสงสัย มือเรียวยาวของเขาเอือมจะไปแตะบ่าของคนทีก้ มหน้ าหลับตาปี แต่ยังไม่ทันได้ จับ ยายคนนังหลับตาปี กลับลุกขึนมาทังๆ ทียังหลับตาแล้ วกรีดใส่หน้ าเขาสุดเสียง! "คะ...คุณ จะ....ใจเย็นก่อน" แต่ดเู หมือนคนทีกรีดร้ องราวกับคนบ้ าจะไม่ฟังเขาเลย เสียงนันยิงดังขึนเรือยๆ จนเขาชักเริมกลัวว่าจะมีใครมาเห็น 90
"คุณ!" ชายหนุ่มหน้ าหวานตวาดดังลันอย่างทีเขาไม่เคยทํามาก่อน ทําเอา ทังเขาและเธอต่างตกใจ "คุณเป็ นใคร" สโนว์ ไ วท์ ที หายจากอาหารตกใจเงยหน้ า ขึนมองชายหนุ่ ม ผู้มี ลัก ษณะ แปลกๆ ดวงหน้ าเกลียงเกลาคิ วบางสีอ่อ นบนเส้ นผมสีเดี ยวกัน มีหูกระต่ายตังอยู่ พร้ อมขยับไปมา คนถูกถามกลับก้ มหน้ านิงเงียบ แต่สกั พักชายหนุ่มเจ้ าของใบหน้ าหวานสวยพลันมีนําตาไหลพรังพรู ทําเอา เธอทําอะไรไม่ถกู "นีๆ คุณกระต่ายอย่าร้ องไห้ สิ คุณเป็ นผู้ชายนะ!" สโนว์ไวท์พยายามหาทางปลอบใจนายกระต่ายทีร้ องไห้ อยู่ตอนนี "กระ...ต่าย มันขีกลัวนี" กระต่ายหนุ่มเงยหน้ าขึนสบตาหญิ งสาวพลันหัวใจเจ้ า กรรมดัน เต้ นโครม คราม ‘ผู้ชายทีไหนน่ารักขนาดนีคะ!’ แต่นันไม่ใช่เวลาจะมาคิดสักหน่อย สโนว์ ไวท์ ไล่ความคิดบ้ าๆ นันออกไป มือไม้ อยู่ไม่สขุ "คุณชืออะไรล่ะ ฉันชือสโนว์ไวท์" เธอถามพร้ อมกับแนะนําตัวเอง กระต่าย หนุ่มเช็ดนําตาออกจากใบหน้ า เขาฉีกยิมแม้ นําตาจะยังคงร่วงเผาะๆ อยู่เลยก็ตาม "ผมแรบบิท ยินดีทีได้ ร้ ูจกั นะ" แรบบิทเอียงคอแล้ วฉีกยิมกว้ างจนตาหยี 91
ชายหนุ่มจ้ องมองสโนว์ไวท์พลางตังคําถาม เมือคนข้ างกายเริมเงียบลง "สโนว์ไวท์จะไปไหนเหรอ ให้ ผมไปด้ วยได้ ไหม" สโนว์ไวท์ตงท่ ั าจะปฏิเสธแต่กลับโดนสายตาอ้ อนวอนของแรทบิทเข้ าไปเจ้ า ตัวชักเริมใจอ่อน เธอคิดอยู่นานก่อนจะเอ่ยปาก "แต่มีข้อแม้ นะ" สโนว์ไวท์ชนู ิวขึนมาเธอกล่าวด้ วยนําเสียงเคร่ งเครี ยด "ฉันสังอะไรนายต้ องทําตาม" แรทบิท กระต่ายหนุ่มพยักหน้ ารับคําแม้ จะ ไม่ค่อยเข้ าใจเท่าไหร่ "ตกลงครับ" กระต่ายหนุ่มยิม ผ่านมาสองวันแล้ วนับตังแต่ทงสองเริ ั มเดินทางมุ่งสูป่ ่ ามายา ซึงจําเป็ นต้ อง ข้ ามแม่นําไปอีกฟาก หลังจากทีได้ ออกมาฟ้าก็ใกล้ มืดแล้ วพวกเธอ จึงรีบหาของกินทันที ถ้ าออกจากป่ าช้ ากว่านีพวกเธอคงหิวแล้ วเผลอกินเห็ดพิษทีมีสีสนั น่าอร่ อย เข้ าไปแน่ๆ สโนว์ ไวท์ คิดอย่ างดีใจหลังจากนันต่างคนก็ต่างแยกย้ ายไปหาของป่ ากิ น โดยทีไม่มีใครสังเกตเลยว่ามีคนกําลังแอบตามดูอยู่ห่างๆ "แรทบิท นายคิดว่าไงถ้ าจบการเดินทางครังนีเราจะเจอกันอีกไหม" แรทบิทมองหน้ าสโนว์ ไวท์ ทีทิงคําถามไว้ ให้ เขาแล้ วสาวเท้ าก้ าวออกไปให้ ยาว ขึนจนนําทิงห่างไปไกล โดยเห็นเพียงแค่แก้ มแดงๆ ทีแลดูน่าหยิกเท่านัน แรบ บิทยิมมุมปากเล็กน้ อย 92
"ต้ องได้ เจออยู่แล้ วล่ะครับ..." เขาพูดเบาๆ ปล่อยให้ คําพูดล่องลอยไปกับ สายลม เพือทีจะพัด ผ่านไปให้ กับหญิ งสาวคนหนึงที ต้ องการเพือนเช่นเดียวกันกับ เขา สโนว์ไวท์มองภาพข้ างหน้ าอย่างท้ อแท้ สายตาเหลือบไปมองสะพานยาวที ไม่เหลือสภาพ ทีควรจะเป็ นยังคงหลงเหลือไว้ เพียงแค่เชือกเส้ นหนาทีร่ อแร่ เต็มที เธอหัน ไปมองเพือนร่วมทางอย่างเป็ นห่วง "แรบบิทนายไม่ต้องตามฉันมาก็ได้ นะ" นําเสียงทีเต็มไปด้ วยความเป็ นห่วงของหญิงสาวทีเพิงรู้ จักกันได้ ไม่นาน แต่ กลับเติมเต็มความอบอุ่นแทรกไปทัวหัวใจของชายหนุ่ม แรบบิทมองสโนว์ ไวท์ อย่าง เลิกลัก ตัวเขานันกระสับกระส่ายใจหนึงไม่อยากเดินไปในทางทีน่ากลัวเช่นนันเลย แต่เพือนสาวของเขากลับจะมุ่งหน้ าเดินไปให้ ได้ สโนว์ไวท์ไม่รอให้ แรบบิทคิดเยอะรีบก้ าวไปข้ างหน้ าโดยทิงชายหนุ่มไว้ "ผะ...ผม" ยังไม่ทนั พูดเสร็จ สายตาก็เหลือบไปเห็นหญิ งสาวผมดําร่ างเล็ก จับเชือกเปื อยเพือจะเกาะข้ ามไปอีกฝั ง ในตอนนันสมองของเขาคล้ ายจะว่างเปล่า หัวใจคงเรียกได้ ว่าหายไปแล้ ว ในดวงตาสีเขียวสดใสสะท้ อนภาพของเชือกทีสโนว์ ไวท์ กําลังเกาะเพือข้ าม ไปอีกฝั งขาดต่อหน้ าต่อตา “สโนว์ไวท์!” เขาร้ องอย่างตกใจหัวใจเจ้ ากรรมตกไปทีตาตุ่ม ใบหน้ าชาวาบ ตู้ม! 93
ร่างของหญิงสาวกระทบลงพืนนําอย่างจังสโนว์ไวท์รีบตะกายขึนมาแต่แล้ ว กลับจมสลับไปสลับมา ต่อมาเสียงอะไรบางอย่างก็ตกลงกระทบนําเช่นเดียวกับเธอ แต่สติของเธอเริมจะหมดลง ภาพตรงหน้ าเหลือเพียงแค่ความมืดมิดและหนาวเหน็บ ทีร่างกายสัมผัสได้ แรบบิททีกระโจนลงมาช่วยสโนว์ ไวท์ อย่างไม่กลัวตายคล้ ายจะลืมอะไรซัก อย่าง …ว่าตนเองว่ายนําไม่เป็ น เขาร้ องลันทันทีทีกระโจนลงนํา "อ๊ ากกกกกกกก" "ช่วยผมด้ วยผมว่ายนําม่ายเป็ นนนนนนน" กระต่ายหนุ่มร้ องลันก่อนทีร่างกายจะค่อยๆ จมลงไป... แค่กๆ ดวงตาสีนําเงินคมกริ บจ้ องมองมาทีเขาอย่างหิวโหย ในมือของชายหนุ่ม ร่ างกํายําถือค้ อนขนาดใหญ่ ทีสลักด้ วยลวดลายสวยงามเอาไว้ และมีภาษาแปลกๆ สลักกํากับไว้ บนค้ อน แรบบิทนําตาคลอเบ้ า 'ตายแน่ ตู' คือ นิยามที ชายหนุ่มเจ้ าของหูก ระต่ายนุ่ม ๆคิ ดหลังจากทีฟื น ขึนมาเจอ ชายหน้ า บากหน้ า เหมื อ นหมี ก รี ซ ลีย์ ถื อ ค้ อ นไว้ ราวกับ ว่ า จะเอามาฟาด กระต่ายตัวนีแล้ วค่อยแซะเครืองในไปกิน "อ๊ ากกกกกกก" กระต่ายหนุ่มร้ องลันสุดเสียงทําเอาคนตัวใหญ่ กว่าหลาย เท่าเซวูบ ด้ วยแรงเสียงพิฆาตของกระต่ายตัวจ้ อย 94
เจ้ าของดวงตาสีนําเงินแวววาวมองกระต่ายขีกลัวด้ วยท่าทีนึกสนุกเขาจะ เป็ นใครไปไม่ได้ นอกจาก!!! เทพเจ้ าแห่งสายฟ้าธอร์ ทีเพิงกลับจากการไปเยียมน้ องชายมานันเอง!! 'นีมันอาจจะเป็ นการขอบคุณฉบับกระต่ายตัวนีสินะ!' ธอร์ คิดขณะวางค้ อนก่อนจะจับกระต่ายหนุ่มขึนมาแล้ วเขย่าสุดแรง "โอ้ ไม่เป็ นไร ข้ ารู้ว่าเจ้ าดีใจทีเจ้ ารอดตาย!" ธอร์ หวั เราะ ใครผ่านเข้ ามาเห็น คงคิดว่าไอ้ บ้าคนหนึงกําลังคิดทํามิดีมิร้ายกับชายหนุ่มหน้ าหวานทีตอนนีเหมือนจะ สลบไปแล้ ว อนิจจัง.... อีกฝั งหนึงหญิงสาวทีชือสโนว์ไวท์ถกู พัดมาอยู่ตรงเจดีย์ขนาดใหญ่ ทีพังเสีย หายจากพายุเมือคืนก่อน 'อย่าถามว่าทําไมฉันรู้ ว่าเจดีย์พงั ก็คนสวยทีแลดูไม่ใช่คนเขาพูดมานี' สโนว์ ไวท์ คิดในใจพลางเหลือ บไปมองหญิ งสาวในชุดผ้ าไหมสีขาวปั กดิ น ทองกํา ลังมองทีเธอด้ วยสายตาเป็ นประกายคล้ ายเจอของถูกใจ ดวงตาเรี ยวสวย เหลือบมองเหยือสาวสวยตัวแต่หวั จรดปลายราวกับเช็คสภาพของในสต๊ อก "ข้ าสนใจเจ้ ามากเจ้ าอยากมาเป็ นลูกข้ าไหมน้ องสาวก็ได้ นะจ๊ ะ” นางพญางูขาวหรืออีกชือหนึงคือไป๋ ซู่เจินเชิญชวนสโนว์ ไวท์ ทีเปี ยกโชกจาก การโดนแม่นําพัดพามาถึงเจดีย์โดยทีนางพญางูขาวลืมสนใจสภาพคนทีตัวเองกําลัง ขอเป็ นลูก ใบหน้ าหวานยับยู่ยีทันทีเมือนึกขึนได้ ว่ากระต่ายหนุ่มทีกระโดดลงมาช่วย เธอหายไปไหน 95
'ทังๆ ที กลัว อยู่ แ ท้ ๆ ' สโนว์ ไ วท์ ยิ มที มุ ม ปากอย่ า งเศร้ าๆ แล้ ว เธอก็ ไ ด้ ตัดสินใจบางอย่างไป "ฉันจะเป็ นน้ องสาวของคุณก็ ได้ ขอแค่ คุณช่ วยฉัน ตามหาเพื อนหน่ อยได้ ไหม" สโนว์ไวท์ขอร้ องไป๋ ซู่เจิน นางพญางูขาวยิมบางแล้ วพยักหน้ า "ได้ เลยจ้ ะ เดียวข้ าจะให้ ภูตของข้ าช่วยตามหาคนนันให้ ช่วยบอกลักษณะ ของเค้ าได้ ไหม" เมือพูดคุยกันเสร็จนางพญางูขาวก็ร่ายคาถาเกิดแสงประกายสีม่วง เป็ นประกายล่องลอยอยู่บนอากาศก่อนจะจางหายไป "เอาล่ะไปกันเถอะ ชายทีเจ้ าตามหาอยู่กบั เทพแห่งสายฟ้าธอร์ " เมือกล่าวเสร็จนางพญางูขาวและสโนว์ ไวท์ ก็ออกเดินทางไปด้ วยกันอย่าง เร่งรีบ "ว๊ ากกกกกกกก" "อ๊ ากกกกกก" "อย่าาาา" ส่วนฟากกระต่ายหนุ่มก็กรีดร้ องไปตลอดทางทีไปกับธอร์ เพราะเจ้ าลุงหน้ า บากพาเค้ าไปตามหาเพือนด้ วยการผ่าฟั นอันตรายอีกมากมาย ไม่ว่าจะเป็ น ผ่า น ต้ นไม้ กินคน ป่ ามายา และอีกมากมาย "เจ้ าร้ องแบบนีก็แปลว่าสนุกสินะ" ธอร์ พดู ไปหัวเราะไปแล้ วผลักแรบบิทให้ เดินหน้ าต่อ "ม่ายยยยช่ายยย!" 96
แล้ วอย่างนีจะเจอกันเมือไหร่ละ่ เนีบ ผ่านไปหลายวันนับตังแต่วนั ทีเขานันไปช่วยสโนว์ไวท์ ทีจมนําแล้ วดันลืมนึก ไปว่าตนว่ายนําไม่เป็ นแล้ วจมนําด้ วยอีกคนโดยทียังไม่ทันได้ ไปช่วยเพือน ของเขา การได้ อยู่กบั ธอร์ ความคิดว่าจะถูกกินนันแทบไม่หลงเหลืออยู่เลย เพราะนอกจากการทีชายหนุ่มเจ้ าของค้ อนยักษ์ ผ้ นู ีช่วยเหลือเขาตอนจมนํา ช่วยเขา จากการกินเห็ดพิษและไม่วายเขายังเผลอหลงไปในดงพืชกินคน คนที ช่ ว ยก็ ไ ม่ ใ ช่ ค นอื นคนใกล้ เขาคนนันคื อ ธอร์ เ พิ มเติ ม คื อ การดูแ ล กระต่ายซือบืออีกหนึงเท่านันเอง ไม่แน่ใจว่าทุกอย่างเป็ นความบังเอิญทีถูกวางไว้ ทํา ให้ เขาได้ เจอกับสโนว์ไวท์อีกครัง "แหม ไม่คิดเลยนะว่าจะได้ มาร่วมทีมกับพวกเจ้ าอย่างนี" ธอร์ โอบไป๋ ซู่เจิน "เราต้ องเป็ นเพือนทีดีต่อกันแน่ๆ เลย!" ฝ่ ายถูกกอดหน้ าเริมเขียวจนเกือบคลําโดยหารู้ ไหมว่าไอ้ คนทีกอดนันกําลัง อยู่ในอารมณ์ลลลาเกิ ั นเหตุ เมือไป๋ ซู่เจินทนไม่ไหวก็จัดการฟาดนิวมือเรี ยวสวยลงไปบนแขนแกร่ ง ของ อีกฝ่ ายจนแดงเทื อก ฝ่ ายคนโดนฟาดร้ องโอดครวญเบาๆ อย่า งน่าสงสารแต่มัน ก็ ไม่ได้ เรียกความน่าสงสารเลยแม้ แต่น้อย สโนว์ไวท์ปรบมือคล้ ายว่าให้ มารวมตัวกันตรงนีอีกสองคนก็รีบเดินตามมา ทันที ปล่อยให้ แรบบิทนอนพักผ่อนต่อไป "เป้าหมายของพวกเราคือป่ าดําแต่ต้องระวังกันหน่อยนะ เขาบอกว่ามัน อันตรายมาก" สโนว์ไวท์พดู "เจ้ าจะไปเอาอะไรในป่ าแห่งนันกัน" ธอร์ ถามด้ วยนําเสียงเรียบ 97
"ข้ าอยากได้ กระจกวิเศษ" สโนว์ไวท์ตอบตรงคําถาม "ข้ าก็ไม่ได้ อยากจะสอนอะไรเจ้ ามากหรอกนะ" ธอร์ กล่าวพลาวเอามือมา รองไว้ ทีคาง "เจ้ าจะพาเพือนของเจ้ าไปลําบากถึงในป่ าทีอันตรายขนาดนันเชียวหรื อ คน ขีกลัวอย่างเจ้ านี" ธอร์ ชีไปยังเจ้ ากระต่ายเพือนร่ วมเดินทางกับเขาทีกําลังนอนหลับหลังจาก เจอสโนว์ไวท์ "เจ้ านียอมมาหาเจ้ าเพือจะช่วยเหลือเจ้ า หมอนีคิดว่าเจ้ าเป็ นเพือนทีดีทีสุด และไม่อยากให้ เจ้ าเป็ นอันตรายจึงคิดจะตามหาเจ้ าตลอด" ธอร์ ชีนิวมาทีส โนว์ไวท์ "แต่เจ้ ากลับไม่ใส่ใจมันและมุ่งหวังสมบัติอย่างเดียว เจ้ าไม่คิดเลยเหรอว่า หมอนันจะรู้สกึ อย่างไร" "ธอร์ " ไป๋ ซู่เจินส่งเสียงเพือจะหยุดธอร์ "ลองไปคิดดูก่อนทีจะออกเดินทางไหม" สโนว์ไวท์พยักหน้ าก่อนจะเดินจาก ไปแล้ ว ลองทบทวนความคิ ดดูอี กทตามที ธอร์ บอก เธอหยุดลงใกล้ ๆ ลําธารเล็ก ๆ กวักนําขึนมาล้ างหน้ าล้ างตา "เอาไงดีละ่ เนีย" แซ่กๆ เสียงใบไม้ พริวไหวมาตามสายลมช่วยสร้ างความผ่อนคลายให้ กับเธอเป็ น อย่างมาก 98
"นีพีสาว พีเชือไหมสมบัติทีวิเศษน่ะมีอยู่ทกุ ทีทัวโลกเลยล่ะ" "ความรั กก็เป็ น สมบัติอ ย่างหนึงทีหลายๆ คนเฝ้าเก็บรักษาแต่ก็ก ลับยอม เสียให้ คนทีเรารักได้ " "ชีวิตก็เป็ นสมบัติอย่างหนึงทีมีค่า" "หลายๆ คนเปรียบเทียบว่าสมบัติต้องเป็ นของวิเศษ" "สมบัติต้องมีราคาแพง" "แต่พีเชือไหมมิตรภาพนะคือสมบัติทีดีทีสุด" สโนว์ไวท์สดับฟั งเสียงทีมาพร้ อมกับสายลมแล้ วยิมบางๆ "อ่าใช่..." เธอลุกขึนจากลําธารแล้ วกําลังออกเดินกลับไปหาทุกๆ คน แต่ไม่ทนั ไรชายหนุ่มร่างบางก็วิงพุ่งเข้ ามาหาเธอแล้ วสวมกอดแน่น "สโนว์ไวท์อย่าหายไปอย่างนีสิ...ฮึก...ฮือ ออ...ผมเป็ นห่วงนะ!" สโนว์ไวท์ลบู หลังคนตัวใหญ่กว่าเบาๆ "ไม่ร้องนะฉันอยู่นีแล้ วเด็กดี ฉันจะไม่จากนายไปไหนแล้ ว" แรบบิทกอดสโนว์ไวท์มืออีกข้ างปาดนําตา 'มิตรภาพอยู่ตรงหน้ าเจ้ าแล้ ว....ดูแลมันให้ ดีละ่ ' สโนว์ไวท์และแรบบิทสะดุ้งทันทีเมือได้ ยินเสียงพวกเราสองคนมองหน้ ากัน เพียงไม่นานใบหน้ าก็แดงราวกับว่ามีคนเอาสีนําไประบายเสียอย่างนัน "ขอบคุณทีคอยช่วยเหลือข้ ามาตลอดนะแรบบิท" กระต่ายหนุ่มสะบัดหน้ า "ขอบคุณสโนว์ไวท์ต่างหากทีช่วยเพิมความกล้ าให้ ผม" ดวงคาสองคู่สบตาก่อนจะเคลือนมาใกล้ กนั 99
กึก! "อุ๊บ แย่จงั อดเห็นฉากสวีตกันเลย" ธอร์ มองมาทีสโนว์ไวท์กบั แรบบิท "เป็ นคู่ทีน่ารักมากเลยนะจ้ ะ" ไป๋ ซู่เจินหัวเราะเบาๆ สโนว์ไวท์อ้าปากค้ าง ส่วนแรบบิทหน้ าแดงกว่าเก่า "ไม่ใช่อย่างนันซักหน่อย!" สโนว์ไวท์ตะโกนออกมาก่อนจะหน้ าแดงกว่าเดิม เสียงหัวเราะแรกของอาณาจักรนีกลับมาอีกครังโดยพวกเขา ชายหนุ่มที แอบตามพวกสโนว์ ไวท์ มายิ มบางแล้ ว มองภาพตรงหน้ า เขา หัวเราะกับตนเองเบาๆ “เราว่าแล้ วเจ้ าต้ องทําได้ ” ชายหนุ่มหลับตาพริ มก่อนทีร่ างของเขาจะเลือน หายไป เมือดวงอาทิตย์ อันสดใสของวันนีเริ มพ้ นจากขอบฟ้า สโนว์ ไวท์ และพ้ อ ง เพือนก็ได้ ไปหาเทพเจ้ าพร้ อมกับสมบัติ พระราชวังกว้ างใหญ่ไพศาลเต็มไปด้ วยของแปลกๆ มากมายทีทังเคยเห็น และไม่เคยเห็นพืนหินขัดมันวาวระยิบระยับจนแสบตา "ไป๋ ซู่เจินเจ้ าว่าไหมคนใช้ ทีนีคงหมดเงินไป กับการทําความสะอาดพวกนี แน่ๆ เลย" ธอร์ กระซิบกระซาบในนางพญางูขาวทีชืนชมกับศิลปะแบบมนุษย์ อยู่หัน มามอง ด้ วยสายตาไร้ อารมณ์ "เจ้ าเลิกพูดได้ แล้ วมันน่ารําคาญเยียงนัก" ธอร์ ทําหน้ าบึง ส่วนคนที ทําให้ เขาหน้ าบึงกับไปเล่นกับน้ องสาวทีเจ้ าตัว มโนไปเอง 100
"เฮ้ อ" ชายหนุ่มสองคนหันหน้ ามามองกันเองอย่างเข้ าใจหญิ งสาวทีต่างคน ต่างชอบกลับไม่สนใจไยดีพวกเขากันเลย พลันเสียงแตรสัญญาณดังขึนกึกก้ องไปทัวท้ องพระโรงพร้ อมกับปรากฏร่ าง ของเทพเจ้ าผู้ปกปั กษ์ รักษาอาณาจักรแห่งนี ชายทีมีผมสีทองสว่างยาวจรดหลังใส่ เสือผ้ า ยาวกรอมเท้ าบนศีรษะมีรัดเกล้ า แสนงามประดับ อยู่ใ นมื อของท่ านนันทรง คทามนตรา ดวงตาสีอําพันสว่างไสวมองพวกเขาด้ วยความอบอุ่น ริ มฝี ปากกระจับ แย้ มยิมขึน "เราขอขอบคุณพวกเจ้ ามากทีช่วยเหลือดินแดนแห่งนีให้ กลับมาเหมือนเก่า สมบัติทีเจ้ าหามาได้ นันแม้ จะแลดูง่ายแต่ถ้าไม่สงั เกตดีๆ พวกเจ้ าทังสีคน คงจะไม่ร้ ู" "รางวัลทีพวกเจ้ าอยากได้ คืออะไรบอกข้ าเถอะแล้ วข้ าจะให้ พวกเจ้ า" พวกเราทังสีมองหน้ ากันภายในใจทุกคนกลับมีคําตอบเดียวสโนว์ ไวท์ ยิ ม มุมปาก "พวกเราไม่ ต้ องการอะไรมากขอแค่ ใ ห้ ทุกคนทังโลกได้ เป็ น มิ ต รต่ อ กัน ก็ เพียงพอแล้ ว" เทพเจ้ ามองเหล่าผู้กล้ าหาญทีช่วยปลดปล่อยคําสาปองค์ เทพมนตราวาด แล้ วชูขนเหนื ึ อฟ้าคทามนตราเรืองแสงอํานาจ "เจ้ าจักได้ ตามปราถนา...สมแล้ วทีข้ านันเลือกพวกเจ้ า" และแล้ วเรืองราวทังหมดก็จบอยู่เพียงเท่านี… หรือแท้ ทีจริงมันอาจจะเป็ นจุดเริมต้ นใหม่ก็ได้ 101
Kranes’s Pandora เรื องโดย RielRin ...รู้จกั ‘กล่องแพนโดร่ า’ ไหม อะไรกัน ทําสายตาเหมือนกํ าลังคิ ดถึงเรื องน่าเบื อสุดๆ แบบนัน เธอคิ ดว่า ฉันจะเล่าตํานานโบราณให้ฟังรึ ไง ไม่มีทางหรอก เพราะสิ งที ฉันกํ าลังจะเล่าคื อความ จริ งไม่ใช่เรื องเล่าไร้สาระ ตังใจฟังและทําความเข้าใจให้ดีล่ะ ‘กล่องแพนโดร่ า’ ก็คือ ‘สิ งทีเก็บสมบัติหรื อสิ งสํ าคัญของผู้ทีล่วงลับไปแล้ว’ ยังไงล่ะ ผมจําไม่ได้ ว่ าครังสุดท้ ายทีต้ องยืนอยู่ก ลางสายฝนหนาวเหน็บแบบนีคื อ เมือไหร่ ไม่แน่ใจว่าตัวเองมีความรู้สกึ มืดมนหน่วงๆ ในใจแบบนีครังล่าสุดตอนไหน ความจริ ง ผมควรจะเดิ น ไปยัง โบสถ์ เ พื อหลบฝน หรื อ บางที อ าจจะเดิ น ออกไปอีกไม่ถงึ ร้ อยเมตรแล้ วเข้ าไปนังในร้ านกาแฟ ดืมเครื องดืมอุ่นๆ ขณะเฝ้ามอง หยดนํากระทบหน้ าต่ าง ทว่ าร่ างกายรวมทังจิต ใจของผมกลับหยุด นิงอยู่ ณ จุด ที ความปรารถนาแสนเนินนานถูกฝั งลงไปในผืนดินและทับด้ วยแผ่นหินหนาหนัก ผมอยากจะโกหกตัวเองให้ นานกว่านีอีกสักนาทีเหลือเกิน ทว่าผมรู้ ดี...ว่า ต่อให้ หนีไปสักเท่าไหร่ ไม่นานความเป็ นจริ งก็จะตามผมมาทันเสมอ มันจะคว้ าคอ ผมทีกําลังหลงระเริงในฝั นแสนหอมหวาน ฉุดรังผมลงไปในห้ วงแห่งความสับสนอัน มืดมิดสุดจะหยัง ฉีกทึงร่างกายด้ วยความเจ็บปวดทีไม่อาจยอมรับ ถ้ างันสู้เผชิญหน้ าแบบนีไปเลยอาจจะดีกว่า อย่างน้ อยผมก็เตรี ยมใจเอาไว้ แล้ ว “ถึงแบบนัน...” ผมกลับรู้สึกว่ายังยอมรับไม่ได้ 102
ผมเพ่งมองสิงทีอยู่ตรงหน้ าอีกครัง หวังว่ามันจะเปลียนเป็ นอย่างอืน อะไรก็ ได้ ทีไม่ใช่เรืองบ้ าๆ แบบนี แต่แผ่นหินซึงเป็ นหลักฐานของความเป็ นจริ งแสนอันเย็น ชาและโหดร้ ายยังคงตังอยู่เช่นนัน คล้ ายจะเยาะเย้ ย โอ้ อวดชือซึงสลักอยู่ด้วยความ หยิงยโส ใช่แล้ ว มันกําลังบอกผมว่า ‘ไม่ว่ายังไงผมก็พ่ายแพ้แก่ความตายได้เสมอ’ “ทังๆ ทีผมอุตส่าห์รีบแล้ วแท้ ๆ เชียว...!” เสียงพูดทีลอดออกมาจากลําคอ ตีบตันนันไม่ สะท้ อ นกับ สิงใด “ทํ าไมถึง ทิงผมไปง่ ายๆ แบบนีล่ะ !?” ผมตะโกนใส่ ‘ป้ายหลุมศพ’ สีเทา “คุณพ่ อครับ !” ไม่มี เสียงอะไรตอบกลับมา ดีแ ล้ ว ...บางทีผมอาจจะแค่ อยากโวยวายหรื อร้ อ งไห้ ต รงนีให้ หมด พอจบเรื องผมก็ต้อ งลืมๆ ไปซะ เพือให้ ผม กลับไปยังวันเวลาอันแสนปกติได้ “ผมอุตส่าห์ถ่อมาตังหลายร้ อยกิโลเมตร แต่...ผมไม่ได้ มาหาไอ้ ป้ายหินบ้ า นีสักหน่อย! ผมมาเพือพบคุณพ่อนะ!” ท่ามกลางสายฝนอันเงียบสงัดและสุสานไร้ ผ้ คู น มีผมทีร้ องตะโกนคล้ ายคน บ้ าอยู่คนเดียว ไม่สิ ถึงจะมีคนอยู่หรือจะถูกมองด้ วยสายตากระวนกระวาย หรื อถูกซุบซิบ นินทายังไง ผมก็ไม่สนใจ ผมแค่อยากจะระบายความอัดอันในใจนี ในเมือทุกอย่าง ของผมมันพังทลายลงไปต่อหน้ าผมก็ควรมีสทิ ธิ ทีจะโอดครวญ และผมยังต้ องลืมทุก อย่างให้ ได้ อีก ถ้ าไม่ยอมให้ ร้องโวยวายเสียตังแต่ตอนนีล่ะก็...ผมต้ องบ้ าแน่ “ผมน่ะ...! เพือจะได้ มาพบกับคุณอีกครังผ---“ แล้ วเสียงของผมก็หายไป ตอนทีใครบางคนคว้ ามือของผมไป ความรู้สึกแบบนีมัน... ชัวขณะผมคิดว่าไม่อยากหันไปเพราะความฝั นนีคงจะแตกสลายทันที แต่ ว่าร่างกายกลับตอบสนองได้ รวดเร็ วกว่าความคิด 103
“...นาย” สิงทีผมเห็ นคือ เด็กชายตัวเล็กน่ารั กราวกับ เทวดา ทังเส้ นผมสี ทองเหมือนแสงแดดอ่อนและดวงตาสีนําทะเลสดใสทําให้ ผมนึกว่าเห็นทูตสวรรค์ เข้ า แล้ ว จริ ง ๆในทีแ รก ทว่ า ความอบอุ่น ที ส่ง ผ่ านมายัง มือ ของผมกลับยื น ยัน ว่ านี คื อ สิงมีชีวิตไม่ใช่เทวดาหรืออะไรทังนัน “คุณคือ ‘เครเนส ฟรี ซิท’ ใช่ไหมครับ” เด็กชายเอ่ยปากถาม ดวงตาสีสวย สบดวงตาสีหม่นสนิมของผมด้ วยความเว้ าวอนอย่างประหลาด ทําไม…เด็กคนนีถึง... “คุ ณ พ่ อ ของคุ ณ ...ศาสตราจารย์ ฟ รี ซิ ท ให้ ผม...ให้ ผ มมารอคุ ณ ครั บ ! ขอบคุณมากครับ ทีอุต ส่า ห์ . ..มาถึงที นี ผมนึกว่ า ...จะ จะ...ไม่ ไ ด้ . ..เจอคุณแล้ ว !” ข้ อความทีทําให้ หวั ใจแทบหยุดเต้ นวิงผ่านโสตประสาทของผมอย่างรวดเร็ ว “พ่อของฉัน...” ผมพูดทวนด้ วยเสียงทีแผ่วเบากว่าปกติ “ทําไมถึงต้ องให้ นายมารอฉันล่ะ” “ศาสตราจารย์มีสงที ิ อยากให้ คุณครับ ศาสตราจารย์ บอกว่า...ไม่ว่ายังไงก็ อยากจะให้ มนั กับคุณให้ ได้ ความจริงท่านอยากจะมอบมันด้ วยมือขอ—“ “พอ! ไม่ต้อ งพูดอะไรต่อทังนันแหละ...” ผมขัด พร้ อ มกับหลับตาลงเพื อ ระงับความรู้สกึ ทีพลุง่ พล่านในชัวพริบตา “งัน...ช่วยไปกับผมทีเถอะครับ!” มือของผมถูกดึงอย่างแรงแต่เพราะความ เป็ นเด็กของอีกฝ่ าย ผมจึงไม่ได้ เสียการทรงตัวเลยแม้ แต่น้อย “นีเป็ นคําสังเสียของ ศาสตราจารย์...เพราะงันผมขอร้ อง ได้ โปรดไปรับมันมาด้ วย” เมือความรู้สกึ ปั นป่ วนภายในใจถูกดวงตาสีนําทะเลคู่นันทําให้ สงบลง ผม จึง รู้ สึก ถึงแสงแดดอ่อ นๆ สายฝนที เคยพรมลงมาได้ ห ายไปหมดแล้ ว ทว่ า คํ า ถาม มากมายกลับไม่หยุดตาม
104
เด็กคนนีต้ องการจะบอกอะไรผม พ่อของผมทิงอะไรไว้ ให้ งันหรื อ แล้ วทําไม ต้ องเป็ นเด็กคนนี ทําไมถึงไม่ให้ สาํ นักงานกฎหมายหรืออะไรก็ตามจัดการ ไม่ว่ายังไง นีมันไม่มีเหตุผลเลยแม้ แต่น้อย ถึงยังงัน... “ให้ ฉนั ไปทีไหนล่ะ” ตัวผมทีเหมือนกับตกเหวไปแล้ วยังคงอยากจะหาทาง กลับขึนไป ถ้ า มีอะไรทีสามารถช่ว ยประคับประคองจิต ใจของตัวเองต่อไปได้ ผมก็ อยากคว้ ามันเอาไว้ “บ้ านเก่าของคุณ ทีทีศาสตราจารย์ อยู่จนถึงวินาทีสดุ ท้ าย” เด็กชายยิม... รอยยิมนันช่างแสนอบอุ่นนันราวกับแสงตะวัน มันขจัดซึงความกังวลและพร่ างพรม ความรู้สกึ หลากหลายลงในใจของผม เด็กคนนี...มีบางสิ งทีทําให้ผมนึกถึงคุณพ่อ ผมมีความทรงจําในวัยเด็กเลือนรางมากเพราะผมแยกจากพ่อตังแต่อายุ 10 ขวบเท่านัน แต่สถานทีต่างๆ ทําให้ ภาพตกค้ างในหัวปรากฏขึนมาทีละน้ อย “ถึง แถบนันจะพัฒ นาไปมาก แต่ว่ าในเขตนี น่า จะคุ้น ตาคุณอยู่สินะครั บ เพราะมี ต้ นไม้ อ ายุม ากเยอะก็ เลยไม่ค่ อ ยมี ใครอยากโค่ น นอกจากทางเดิน นีแล้ ว รอบๆ เลยเป็ นป่ าเล็กๆ ไป” เด็กชายทีเดินนําพูดขึนด้ วยนํ าเสียงชวนให้ ผมคิดถึง อากาศอันอบอุ่น “อือ” “ศาสตราจารย์ เ ล่า เรื องของคุณเครเนสให้ ผมฟั ง เยอะแยะเลยล่ะ ครั บ ” เสียงนันเจือความเศร้ าหมองมากขึน “บอกว่าเป็ นเด็กที วิเศษสุด ๆ ทังหัว ดี สุภ าพ แล้ วก็--” “หุบปาก!” 105
“...คุณเครเนส” เด็กชายหันกลับมามองผมด้ วยท่าทางตกใจทันที ส่วนผม เอามือปิ ดปากของตัวเองและเผลอขบฟั นกับนิวแบบทีมักทําเวลาไม่สบายใจ “...ฉัน ฉันไม่อยาก...ฟั งน่ะ” ผมส่ายหน้ าเชืองช้ าพลางลดสายตาลงตํา “ผะ ผมขอโทษครั บ ผมลืมไปว่ าสํา หรับ คุณแล้ ว เรื องของศาสตราจารย์ น่าจะทําให้ ร้ ูสกึ เจ็บปวด” “ช่างมันเถอะ” ผมรู้ว่าเด็กคนนีอยากจะทําให้ ผมรู้ สกึ ดีขึน อยากให้ ผมฟั ง เรืองของพ่อว่าระหว่างทีผมไม่อยู่พ่อได้ ทําอะไรบ้ าง หรื ออยากให้ ผมรู้ ว่าพ่อรักผมแค่ ไหน แต่ผมทนฟั งไม่ได้ จริงๆ “งันถ้ า ผมไม่พูด อะไรเลย จะดี กว่ า ไหมครั บ ” เด็ กชายถามด้ ว ยนํ าเสีย ง อ่อนโยน ผมส่ายหน้ าเชืองช้ า ถึง จะไม่อยากได้ ยินเรื องความรู้ สกึ ของพ่อเพราะมัน ทําให้ จิตใจทีกําลังจะสงบปั นป่ วน แต่ความสงสัยในใจยังคงทํางานอยู่ “ฉันอยากรู้ ว่าพ่อทําอะไรก่อนทีจะ...” ผมเงียบไปชัวขณะ “ได้ ยินว่าหมกมุ่นกับห้ องใต้ ดิน หรื อ ว่านันคือของทีพ่อจะให้ ฉนั รึเปล่า เล่าแต่เนือหา ขอล่ะ” “ครับ ศาสตราจารย์ มีงานค้ นคว้ าครับ และของทีจะให้ คุณก็เป็ นของทีเขา ภาคภูมิใจทีเดียว เพียงแต่ไม่สามารถให้ ใครรู้ได้ ” “...และงานนันคือสาเหตุทีทําให้ พ่อหัวใจวายสินะ” สินคําถามผมรู้ สกึ ว่า บรรยากาศหนักอึงขึนมาทันที “มั น เป็ น ข่ า วลื อ ที ฉัน บัง เอิ ญได้ ยิ น มา” ผมพูด ต่ อ ด้ ว ยเสีย งที เบาและ ราบเรี ยบยิงกว่าเดิม “ฉันไม่ร้ ู หรอกว่างานวิจัยทีนายพูดมันคืออะไรกันแน่ เพียงแต่ ฉันเชือว่านันคือสาเหตุทีพ่อตาย งันพ่อกําลังทําอะไรอยู่ละ่ ” เด็ กชายอํ าอึง ดวงตาสีสวยกลอกไปมาอย่า งลนลานตอนแรกเขาทํา ท่ า เหมือนจะไม่ยอมพูดเด็ดขาดแต่สดุ ท้ ายก็ทนต่อสายตาแน่วแน่ของผมไม่ได้ 106
ใบหน้ าซึ งเต็ ม ไปด้ วยความลํ า บากใจก้ มตํ าคล้ า ยต้ องการหลบหน้ า “ศาสตราจารย์ช็อคจากการฉีดสารเคมีเข้ าร่ างกายตัวเองครับ” ...อะไรนะ “...ผมไม่อยากเล่าเรืองนีให้ คณ ุ ฟั งเลย เพราะงันกรุณาบอกว่า ‘พอแค่นี’ จะ ได้ ไหมครับ” ใบหน้ าอ่อนหวานหลุบตําพร้ อมกับพูดด้ วยเสียงปวดร้ าว “เล่ามาเถอะ” ในตอนทีผมฝื นยิมอย่างแห้ งแล้ ง...พลันมีเสียงเบาๆ ทีทําให้ หัวใจกระตุก แกร๊ ก “ระวัง!” ร่ า งกายของผมขยับไปตามสัญชาตญาณ นําหนักถูกทิงลงทีขา ขวา ส่วนเท้ าซ้ ายก็ยนั ร่างเด็กชายตรงหน้ า ปั ง! วัตถุขนาดเล็กตัดผ่านอากาศด้ วยความเร็ วเหนือกว่าเสียง มันพุ่งผ่าน จุดซึงเคยมีร่างเล็กๆของเด็กชายยืนอยู่ ถ้ าผมไม่ได้ ถีบเขาออกไปกระสุนนันก็คงฝั ง เข้ าเต็มไหล่บอบบางนันแน่ ทว่าขณะผมกําลัง เรี ยบเรี ยงสถานการณ์ ในหัว เสียงที คุ้นเคยก็ดงั ขึนมาอีกครัง แกร๊ ก...และมันใกล้ กว่าเดิม ผมยกสองมือขึนอย่างยอมจํานนเมือรู้สกึ ถึงบางสิงทีประทับลงมาด้ านหลัง หัวตัวเอง ปกติผมเป็ นคนมีความระวังตัวสูงมาก ไม่ควรจะปล่อยให้ ใครเข้ าใกล้ ง่ายๆ แบบนีเลย ยิงเป็ นคนพกอาวุธแบบนีด้ วย ไม่ส.ิ ..ประสาทผมทือตังแต่ถกู เด็กคนนีแตะ ตัวในสุสานแล้ ว ...ฮึม ควรจะทํายังไงดีล่ะ สถานการณ์ตอนนีคือ ผมถูกจับตัวระหว่างทางเดินผ่านป่ าขนาดเล็ก จุดนี ห่างจากตัวเมื องค่อ นข้ า งมาก แถมตังแต่เ ดินมาจากสุสานก็ไ ม่เห็น คนเดินผ่ านไป 107
ผ่านมาเลย สรุ ปคือเป็ นสถานทีเปลียว ฝั งของเรามีตัวผมเองและเด็กผู้ชายทีน่าจะ ช่วยอะไรไม่ได้ หนึงคน อีกฝ่ าย...จะให้ หนั ไปมองทังทีปื นจ่อหัวได้ ยงั ไงเล่า! “พวกคุณต้ องการอะไร! ปล่อยคุณเครเนสนะ!” เด็กชายตัวจ้ อยร้ องตะโกน ทันทีแต่ยงั ไม่กล้ าพุ่งเข้ ามา “กํ า ลัง คุ ย เรื องน่ า สนุก กัน พอดี เ ลยสิน ะ” เสี ย งที พูด ขึ นเป็ น ผู้ ชายและ เหมือนเขาจะเป็ นคนจ่อปื นมาทีหัวผมตอนนีด้ วย “จะทําอะไรคุณเครเนสน่ะ!?” ผมอยากบอกให้ เด็กคนนันเงียบก่อนจะทําให้ สถานการณ์ แย่ลง แต่ผมคิด ว่าหากพูดออกไปโดยไม่คิดหน้ าคิดหลังผมอาจจะถูกเป่ าสมองทันที สิงทีผมควรทํา นอกจากสังเกตและวิ เคราะห์ สถานการณ์ ก็ค ง... ผมเรี ยกวิธี การเอาตัวรอดต่ างๆ ขึนมาจากห้ วงความรู้ในสมองพลางค้ นหาวิธีทีดีทีสุด “คุณต้ องการอะไร” ผมตัดสินใจว่าการเจรจาต่อรองน่าจะเป็ นทางเลือกที ปลอดภัย ที สุด แต่ การที ผมจะยืนข้ อ เสนอบางอย่ างแลกกับ ชี วิต ตัว เอง ผมต้ อ งมี ข้ อมูลก่อนว่าอีกฝ่ ายต้ องการอะไร ทว่าผมกลับได้ ยินเสียงหัวเราะอย่างชัวร้ ายและ ได้ รับคําตอบเป็ นคําถามใหม่ “นายคือลูกชายของฟรีซิทสินะ” “ใช่” “งันก็พอดีเลย ฟรี ซิทติด หนีเราอยู่เป็ นล้ านเลยล่ะ คุณลูกชายจะช่วยจ่า ย แทนคุณพ่อหน่อยได้ ไหม” ประโยคนันทําให้ ความเยือกเย็นของผมมอดไหม้ แทนที ด้ วยความไม่พอใจอย่างรุนแรง “...ฉันมีเงินติดตัวไม่ถึงหมืนด้ วยซํา อีกอย่างฉันไม่คิดว่านันคือเป้าหมาย จริงๆ ของพวกแกด้ วย” เสียงของผมแข็งกร้ าวขึนเมือความรู้ สกึ โมโหกําลังวิงพล่าน “จริงๆแล้ วพวกแกต้ องกา—“ พลัก! ความเจ็บปวดแล่นไปทัวศีรษะ ผมนิวหน้ าด้ วยความไม่พอใจ บางที คงพูดอะไรไม่เข้ าหูเลยถูกมันฟาดด้ วยด้ ามปื น 108
“อ่ ะ!?” ผมเผลอส่ง เสียงร้ อ งด้ วยความตกใจเมื อถูกกระแทกเข้ า ทีกลาง หลังเต็มแรงจนล้ มลงไปกองกับพืน ไอ้บ้าเอ้ย! ฟาดหัวแล้วถีบซํ าเลยงันเรอะ!? “คุณเครเนส!!” เด็กชายตะโกนด้ วยเสียงเล็กแหลมซึงแฝงก้ อนสะอืนเอาไว้ บางทีเขาคงรู้สกึ สับสนและสินหวังจนเกือบจะร้ องไห้ ออกมาแล้ ว “อุ่ก!” ผมไม่มีเวลาคิดเรื องเด็กคนนันนานนัก ใครบางคนเหยียบหลังของ ผมพร้ อมกับทิ งนํ าหนักตัว ลงมา ตอนนีนอกจากจะขยับไม่ได้ ผมยังหายใจลํา บาก เพราะความอึดอัดอีก นับว่าสถานการณ์แย่ลงทุกทีๆ ผู้ชายอีกคนหนึงเดินมาหยุดตรงหน้ าผมพลางนังยองๆ ตรงหน้ า “แน่นอน ว่าฉันไม่ต้องการเงินคืนหรอก การลงทุนทีไหนอยากได้ ต้นทุนคืนล่ะ เขาต้ องการกําไร ทังนัน” ชายแปลกหน้ าหัวเราะในลําคอ “แล้ วแกก็ดันจะชิงทังเงินทุนทังกําไรฉันไป เนียนะ” นิวเรียวยาวของอีกฝ่ ายชีไปยังเด็กชายซึงยืนตัวสันอยู่ ...เด็กคนนันเหรอ “เด็ก...ทําไม” ผมรู้ว่าเด็กคนนีไม่ใช่เด็กธรรมดาทัวไป อีกทังยังมีบรรยากาศทีคล้ ายกับพ่อ มาก ถึงจะรู้ว่าไม่ใช่แต่บางทีผมก็เผลอคิดว่าเขาเป็ นลูกชายบุญธรรมของพ่อ ไม่สิ... ลึกๆในใจผมไม่คิดว่าแบบนัน ผมคิดว่าเขาอาจจะเป็ น ‘พ่อทีโคลนนิงร่ างตัวเอง’ ด้ วย ซํา “เด็กนันคือ ‘กล่องแพนโดร่า’ ทีฟรีซิทให้ กําเนิดขึนมา” ...หา “แต่ถงึ พูดไปแกคงไม่ร้ ู หรอกมังว่าไอ้ เด็กนันมีค่าแค่ไหน ไม่สิ ไม่ ร้ ู หรอกว่า มันเป็ นอะไร” ...กล่องแพนโดร่ า 109
“เอ้ านี คุณ ‘กล่องแพนโดร่ า’ รี บๆ ส่งของทีฟรี ซิทให้ เก็บไว้ มาได้ แล้ วมัง ก่อนทีฉันจะเป่ าหัวหมอนีกระจุย” “...คุณเครเนส” เด็ กชายพูดด้ วยเสียงสันเครื อ ดวงตาสีนํ าทะเลมี นําตา คลอ “อย่างน้ อยก็บอกกันหน่อยสิว่าพวกแกต้ องการอะไร” ผมเค้ นเสียงออกมา อย่างยากลําบากเพราะแรงกดดันจากปากกระบอกปื น “ทังเรื องของพ่อแล้ วก็เรื อง ของเด็กคนนัน” ชายหนุ่มกรีดยิมเย็นยะเยือก บางทีเขาคงคิดว่านีคงเป็ นคําขอสุดท้ ายของ ผมเลยยอมพูดให้ ฟัง “เอาแบบรวบรัดล่ะนะ ฟรี ซิททํางานวิจัยเกียวกับสิงทีเรี ยกว่า ‘กล่องแพนโดร่า’ พวกมันเก็บของมีราคาเอาไว้ และมีความสามารถพิเศษเพือปกป้อง ของข้ างใน อย่างเด็กนีน่ะมี ‘ความสามารถกึงอมตะ’ ไม่มีวันแก่และสามารถฟื นตัว จากบาดแผลรุนแรงได้ น่าอิจฉาไหมล่ะ” ...กล่องแพนโดร่ าทีมีความสามารถกึ งอมตะ “พวกมันเกิดขึนจากอะไรไม่มีใครรู้ หรอก แต่ฟรี ซิทได้ เด็กคนนีมาและหมอ นันรู้ตวั ดีว่า ‘กล่องแพนโดร่ า’ ไม่มีทางปรากฏตัวให้ คนทียังไม่ถึงฆาต พอรู้ ว่าตัวเอง ใกล้ ตายเลยอยากจะได้ ความสามารถ ‘กึงอมตะ’ และพยายามฉีดสารเคมีทีสร้ า ง ขึนมาจากเลือดของเด็กนันมาใส่เส้ นเลือดตัวเอง สุดท้ ายก็...ตู้ม ตายไง” ...งันเหรอ “หยุดนะ! ไม่เห็ นเหรอว่า คุณเครเนสไม่ อยากได้ ยิน แบบนัน! อย่างน้ อ ย ทําไมพวกคุณถึงไม่ให้ เกียรติคนทีตายไปแล้ วบ้ างล่ะ!?” “หา” กลุ่มชายทีจับตัวผมเอาไว้ เลิกคิวขึนพร้ อมกับส่งเสียงประหลาดใจ อย่างเสแสร้ ง พลัก! ผมถูกด้ ามปื นกระแทกหน้ าผากจนรู้ สกึ ว่ารอบข้ างเริ มพร่ าเบลอไป หมด 110
“คุณเครเนส!!” ผมได้ ยินเสียงกรี ดร้ องโหยหวนทีคุ้นเคย แต่กลับรู้ สกึ ลังเล ทีจะตัดสินว่านันคือเสียงของใครกันแน่ “ถึงแกจะมีคําถามเต็มหัวแต่ฉนั คงเลิกเล่นแค่นีแหละ ส่งของทีเก็บไว้ มาซะ ‘กล่องแพนโดร่า’” ปากกระบอกปื นถูกกดลงบริ เวณขมับของผมอีกครังเพือยําเตือน สถานะของพวกเราทังคู่ “ไม่งนไอ้ ั เด็กนี...ตายแน่” แบบนี...เองสิ นะ “นอกจากแกแล้ วฟรีซิทมันยังพยายามทําอะไรอยู่อีกไม่ใช่รึไง ส่งมาซะ” ในขณะทีบรรยากาศกําลังตึงเครียด ความเป็ นและความตายถูกเอ่ยราวกับ เรืองล้ อเล่นนัน ...ตัวผมกลับ ‘ระเบิดหัวเราะ’ ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ “ฮะ ฮะ ฮะๆ” ผมรู้สกึ ได้ ถึงความสดใสของเสียงทีดังออกมาเหมือนกับว่าความมืดในใจ ถูกปั ดเป่ าหายไปจนหมด จากเสียงหัวเราะเบาๆ ก็เริมดังขึนๆ อา ความรู้ สกึ ของการเข้ าใจเรื องราวทังหมดนีมันเป็ นแบบนีนีเองสินะ ไอ้ คําพูดทีมีเนือก็ไม่ใช่มีแต่นําก็ไม่เชิงแบบนันทําให้ ข้อความในหัวปะติดปะต่อกันอย่าง ไร้ รอยโหว่ ความขุ่นข้ องในใจทีราวกับรูโพลงในห้ วงความคิดถูกเติมเต็มด้ วยคําตอบ มัน...สุดๆไปเลย “เฮ้ ย บ้ าไปแล้ วเหรอวะ!?” พลัก! ด้ ามปื นถูกกระแทกอีกครังตรงจุดเดิม แต่ผมแทบไม่ร้ ู สกึ เจ็บปวดอีก แล้ ว บางที อ าจจะชิ น ชากับ มุก การข่ ม ขู่แ บบเดิ ม ๆ ชายที ใช้ เ ท้ า เหยี ย บตั ว ผมไว้ พยายามทิงนําหนักลงมามากขึนส่วนอีกคนพยายามเงือปื นฟาดผมอีกครัง ทว่าน่า เสียดายทีพวกเขาขยับตัวไม่ได้ ภาพทีปรากฏในดวงตาของผมอาบไปด้ วยสีแดงเจือ จางพร้ อมกับใบไม้ ทีหยุดนิง “ใครว่าฉันไม่ร้ ูจกั ‘กล่องแพนโดร่า’ ล่ะ” แล้ วห้ วงอากาศพลันระเบิดไอนําเลือดออกมาราวกับบุปผาทีเบ่งบาน 111
“...รู้จกั ‘กล่องแพนโดร่ า’ ไหม” ผูช้ ายซึงมีเส้นผมสีนําตาลทองเป็ นประกาย ถามผมด้วยนําเสียงขี เล่น ผมคิ ดว่าจนป่ านนีแล้วจะมาพูดเล่านิ ทานตํ านานปรัมปราให้ฟังหรื อไง ทัง ทีตัวผมถูกมัดกับเก้าอี แบบนี แท้ๆ แต่ยงั ทํ าตัวเหมื อนว่าพวกเรานังอยู่ในร้ านกาแฟ ธรรมดา “อะไรกัน ทําสายตาเหมือนกํ าลังคิ ดถึงเรื องน่าเบื อสุดๆ แบบนัน เธอคิ ดว่า ฉันจะเล่าตํานานโบราณให้ฟังรึ ไง ไม่มีทางหรอก เพราะสิ งที ฉันกํ าลังจะเล่าคื อความ จริ งไม่ใช่เรื องเล่าไร้สาระ ตังใจฟังและทําความเข้าใจให้ดีล่ะ” ชายซึ งเคยมี สีหน้าเริ ง รื นกระแอมก่ อนปรับนํ าเสี ยงจริ งจัง “‘กล่องแพนโดร่ า’ ก็ คือ ‘สิ งที เก็ บสมบัติหรื อสิ ง สําคัญของผูท้ ีล่วงลับไปแล้ว’ ยังไงล่ะ” ผมพูดออกไปทันทีว่า “ยังจะล้อเล่นอี กนะครับ” ใช่แล้ว สถานการณ์ ตอนนี ใช่เวลามาพูดเรื องแบบนี หรื อไง ผมถูกลากตัว มาจากข้างถนน ถูกเจาะเลือดไปจนรู้สึกเหมือนร่ างกายจะแห้งไปหมด สุดท้ายก็ โดน จับมานังบนเก้าอี บ้าๆทีมีสายรัดหนังอยู่แทบทุกทีแบบนี อี ก คิ ดว่าตัวเองเป็ นใครกัน ถึงได้เข้ามาพล่ามเรื องไร้สาระโดยไม่คิดจะพูดอะไรให้ฟังเลย “เธอนีจริ งจังชะมัด ไม่สิ แบบนียิ งดีไปใหญ่” ชายคนเดิ มแกล้งทําเสียงงอนแต่ผมก็เมิ น “เด็กอะไรเย็นชาจริ ง” ผมยังคงไม่ฟังเรื องไร้แก่นสารเช่นเคย “แต่ว่าฉันพูดจริ งนะเรื องของ ‘กล่องแพนโดร่ า’ น่ะ” ผมอยากจะขัดแต่อีก ฝ่ ายดันส่งสายตาซึ งเปล่งประกายอย่างประหลาดมาจนผมชะงัก “ตังแต่สมัยก่ อ น แล้ว เมื อมนุษ ย์ ใ กล้จ ะตาย ถ้าหากมี ความตังใจอันแรงกล้าที จะรักษาหรื อส่ง มอบ อะไรบางอย่างล่ะก็ จะสามารถสร้างปาฏิ หาริ ย์ขึนมาได้” ...ชือของปาฏิ หาริ ย์นนคื ั อ ‘กล่องแพนโดร่ า’ 112
กล่องแพนโดร่ ามีรูปร่ างคล้ายมนุษย์ มีเลือดเนือและลมหายใจ แต่พวกมัน มี ความสามารถพิ เศษราวกับเวทมนตร์ ในการรัก ษาสิ งที ถูกส่งมอบมา หาก ‘กล่อ ง แพนโดร่ า’ ถูกเปิ ดออกหรื อว่าได้ส่งมอบสิ งนันๆ ตามความต้องการของผู้สร้ างแล้ว พวกมันก็จะสลายไปราวกับเป็ นเพียงเศษฝุ่ น “ทําไมถึงมาเล่าเรื องแบบนีให้ผมฟังล่ะ เท่าที ได้ยินคงไม่ค่อยมี คนรู้ และไม่ จํ าเป็ นต้องให้ใคร...ไม่ตอ้ งให้ผมรู้สกั หน่อย” “เธอฉลาดเกิ นคาดเลยนะ นีอายุ 10 ขวบจริ งเหรอ” อา ผมเลิ กหงุดหงิ ดกับผูช้ ายคนนีแล้ว “เอาเถอะ ฉัน จะบอกให้ละกัน แต่เ ดิ มตอนแรกพวกเราก็ อยากจะให้เธอ เป็ นแค่หนูทดลองหรอกนะ แต่ผลเลื อดมันดันดี กว่าที คิ ดไว้น่ะสิ แถมแววตาก็ ใช้ได้ เลย” ...หา “ร่ างกายสมบู รณ์ แ ข็ งแรง ภู มิต้านทานดี ด้วยซํ า แถมจิ ตใจยังแข็ งแกร่ ง ” เขาหัวเราะในลํ าคอพร้ อมกับวาดรอยยิ มใสซื อ “ไม่สนใจจะรั บความสามารถของ ‘กล่องแพนโดร่ า’ ดูบ้างเหรอ” คําถามนันเรี ยบง่ายและไม่มีอะไรแอบแฝงทว่าเย็นยะ เยือก ท่า มกลางต้ นไม้ ที โอบล้ อมผมเห็ น เด็ก ชาย...ไม่ สิ ‘กล่อ งแพนโดร่ า ที พ่ อ สร้ างขึน’ กําลังสลบอยู่ ‘กล่องแพนโดร่า’ ในรูปลักษณ์ของเด็กผู้ชายทีอายุเท่ากับผมในวันทีได้ เจอ พ่อครังสุดท้ ายนังพิงต้ นไม้ พ ร้ อมดวงตาทีหลับพริ ม บางทีอาจจะกระเด็นมาเพราะ แรงกระแทกจนสลบไปก็ได้ “อือ..” ในตอนทีผมขยับตัว ‘กล่องแพนโดร่ า’ ก็ลืมตาขึน “คุณเครเนส... แล้ วพวกนัน...” 113
เอาล่ะ ทบทวนกันหน่อยดีกว่า ผมกลับมายังเมืองเกิดเพือเยียมหลุมศพ ของพ่อ ซึงผมรู้ มาว่าพ่อของตัวเองได้ พยายามค้ นคว้ าเรื องบางอย่าง แล้ วต่อมาผม ได้ เจอกับเด็กคนนีซึงรับฝากบางสิงมาจากพ่อ รู้แค่ว่ามันคือผลงานทีเขาภูมิใจ แต่ไม่ ทัน ได้ ร้ ู มากกว่ า นันดัน ถูกจับ ตัว ซะได้ น่ า โมโหตัว เองจริ ง ๆ ยัง ดี ที ทํ า ให้ ผมเข้ า ใจ อะไรๆมากขึน พ่อค้ นคว้ า ‘กล่องแพนโดร่ า’ พร้ อมกับ ‘บางอย่าง’ แล้ วคงเอางานวิจัยอีก ชินฝากไว้ กบั เด็กคนนีในตอนทีรู้ว่าตัวเองกําลังจะตาย แต่เพือยือชีวิตพ่อพยายามฉีด สารเคมีทีทดลองมาได้ เข้ าในร่างกายตัวเอง ซึงสุดท้ าย...มันล้ มเหลว “คุณเครเนสครับ?” ถ้ าหากผมถามตัวเองว่า ทําไมเด็กคนนีถึงมี ‘ความสามารถกึ งอมตะ’กันล่ะ ผมทีคลุกคลีกบั พวกกล่องบ่อยๆ จะตอบได้ ทนั ทีและนันก็เป็ นสิงทีผมเล็งเอาไว้ “ของทีพ่อของฉันฝากเอาไว้ คืออะไร” ผมหรี ดวงตาทีมีสีแดงเลือดเจือจาง ลง “เอ๊ ะ แต่ว่ายังไม่ถงึ ...” “เอาออกมา ‘กล่องแพนโดร่า’” อีกฝ่ ายกลืนนําลายอย่างเชืองช้ าคล้ ายกับ มันหนืดคอ ดวงตาสีนําทะเลซึงกลอกไปมามีของเหลวสีใสเอ่อคลอ “ฉันบอกให้ เอา ออกมาเดียวนี” “ฮึก!” ‘กล่องแพนโดร่า’ สะดุ้งเฮือกก่อนจะใช้ มือสันเทาหยิบกระดาษทีพับ หลายทบออกมาจากกระเป๋ าเสือแล้ วส่งให้ ผม ผมพ่น ลมหายใจด้ วยความรู้ สึกหลากหลายก่อนจะคลีแผ่นกระดาษออก มันเต็มไปด้ วยตัวอักษรเรียงยาวบางทีคงเป็ นจดหมาย ข้ อความในนันคือ... ‘เครเนสลูกรัก ตอนทีพ่อเขียนจดหมายนีพ่อเหลือเวลาไม่มาก ไม่มีเวลานังเรี ยบเรี ยงอะไร เลย ถึงยังงันพ่อก็อยากจะบอกว่าพ่อคิดถึงลูกเหลือเกิน พ่อเสียใจทีลูกหนีไป ถ้ า มี 114
โอกาสพ่ออยากจะเจอลูกอีกครัง กอดลูกและสัญญาว่าจะดูแลลูกอย่างดี พ่อลืมเรื อง ของแม่ได้ แล้ ว พ่ออยากจะขอโทษทีเคยละเลยตัวตนของลูก พ่ออยากอยู่กบั ลูกเหลือเกินเครเนส แต่พ่อไม่มีเวลา ความหวังของพ่อมีแค่ การทดลองทีไม่สมบูรณ์ แต่ถ้าลูกได้ อ่านจดหมายฉบับนีคงแปลว่าการทดลองของ พ่อล้ มเหลว พ่อเอาแม่คืนมาจากความตายไม่ได้ และพ่อก็ถูก ความตายเอาชีวิตไป เหมือนกัน ดังนันแล้ วสิงเดียวทีจะหลงเหลือให้ ลกู คงมีเพียงเด็กคนนีเท่านัน เด็กคนนี เป็ นสิงเดี ย วที พ่ อสามารถสร้ า งขึนมา เป็ น ตัว แทนของพ่อ เป็ น หลักฐานยื น ยัน ถึง ความรู้ สึก มากมาย พ่ อ อยากให้ เขาอยู่ กั บ ลูก ทํ า ในสิ งที เราไม่ เ คยทํ า เหมื อ น ครอบครัวธรรมดา แม้ ว่าพ่อจะอยากทําเองก็ตาม พ่อรักลูกมากนะ พ่อขอโทษจริงๆ ทีต้ องส่งจดหมายนี’ ...ตัวอักษรหยุดลงเพียงแค่นี อะไร “นีคือ...สิงทีพ่อฝากมาให้ ฉนั งันเหรอ” “ครั บ จดหมายนีคื อข้ อความสุดท้ ายของศาสตราจารย์ ท่า นไม่สามารถ ทดลองสําเร็จอย่างทีข่าวลือว่ากัน ดังนันแล้ วสิงทีผมได้ รับมาจึงมีแค่จดหมายนี และ ...สิงที ผม สิงที ‘กล่อ งแพนโดร่ า ’ อย่ า งผมรั ก ษาเพื อส่ง มอบให้ คุ ณเครเนสคื อ ‘ความรู้สกึ ทีมีต่อคุณเครเนส’ ความรักทีพ่อของคุณพยา—“ “แค่นีเหรอ” ฉึก! เลือดสีแดงสาดกระเซ็นออกมาจากหน้ าอกของเด็กชาย “เอ๊ ะ...” ใบหน้ าน่ารักบิดเบียวด้ วยความเจ็บปวด ดวงตาสันไหวด้ วยความ สับ สน สายตาไล่ม องตามความเจ็ บ ปวดและหยุด ลงตรงหนามสี แ ดงที พุ่ง ทะลุ ร่างกายของตัวเอง “...คุณ เครเนส...นี...มัน...” มือเล็กพยายามคว้ าผมเอาไว้ แต่ก็ถกู ปั ดออก 115
“ฉันถามว่าแค่นีงันเหรอ!?” “อึก!?” “ไม่ใช่ว่าแกเก็บความลับของการทดลองอมตะหรื อฟื นชีพคนตายไว้ เรอะ!? สุดท้ ายมีแค่จดหมายเน่าๆ นี กับความรู้สกึ งีเง่าของไอ้ แก่นนเนี ั ยนะ!?” แคว่ ก ...ผมฉี ก จดหมายในมื อ เป็ น ชิ นเล็ก ชิ นน้ อ ยก่ อ นจะทิ งลงพื นและ เหยียบยําอย่างไม่สนใจ “ฉั น ไม่ ไ ด้ ถ่ อ มาเพื อคํ า สังเสี ย แบบนี แต่ ม าเพื องานวิ จัย นั นต่ า งหาก! อุตส่าห์คิดว่าจะได้ อะไรกลับไปแท้ ๆ!” ผมตะคอกใส่ร่างทีถูกหนามสีแดงยกสูงขึนมา อย่างเหลืออด ‘กล่องแพนโดร่ า’ มองผมอย่า งไม่เ ข้ า ใจ ริ ม ฝี ป ากสันระริ กเอ่ย ถามด้ ว ย ความสับสนและอ่อนแรง “...ทําไม” “ฉันไม่เคยรักพ่อ” ผมตอบกลับทันที “แค่คิดว่าอาจจะมีสิงทีพ่อทําไว้ หรื อ สร้ างไว้ อย่าง ‘แก’ มาจับตาดูเลยทําตัวเป็ นเด็กดี ร้ องไห้ หน้ าหลุมศพ ถึงครึงหนึงจะ ร้ องไห้ จริงๆ ใกล้ เป็ นบ้ าจริงๆ ก็เถอะ แต่มันไม่ใช่เพราะเสียใจซะหน่อย” ผมเหยียด ยิม “แค่เจ็บใจทีตาแก่นนชิ ั งตายไปซะก่อน ทังทีฉันอยากเป็ นคนฆ่ามันกับมือแท้ ๆ” “อุก...ทําไม ทําไมล่ะคุณเครเนส!? ทําไม!? ทําไมคุณถึง...” “หา แกนีไม่ร้ ูอะไรสักอย่างเลยสินะ” ผมแค่นหัวเราะ ก่อนจะสะบัดมือ ฉึก! “อะ...อัก!!” เถาวัลย์ หนามสีแดงแทงทะลุด้านหลังของ ‘กล่องแพนโดร่ า’ และตวัดรัดเข้ าทีคอของมันจนส่งเสียงน่ารําคาญออกมา รู้งีทําให้สลบไปเหมือนเจ้าพวกนันก็ดีสิ “คุณพ่อ แสนดี ข องฉัน เล่า อะไรให้ ฟั ง บ้ า งล่ะ ฉัน หนี อ อกจากบ้ า นเพราะ ความเข้ าใจผิ ด เหรอ? ฉั น ออกไปหางานรึ เ ปล่ า ? หรื อ ว่ า ฉั น ถู ก ญาติ พ าไป 116
ต่างประเทศ? ทังหมดนันไอ้ แก่เวรนันเป็ นคนพูดเองทังนัน! อยากฟั งความจริ งไหมล่ะ ...” ผมหัวเราะก่อนจะเบือนสายตาไปยังทิศทางทีเป็ นบ้ านของตัวเองซึงยังเดิน ไปไม่ถงึ “พ่อคิดว่าฉันทําให้ แม่ตาย...เพราะแม่ตายตอนคลอดฉัน พ่อเลยชอบทํ า ร้ ายฉันเสมอ กรอกหูฉนั ซําๆ ว่าฉันคือฆาตกรโสโครก แต่ในขณะเดียวกันถ้ าอารมณ์ ดีเขาจะพูดว่าฉันคือ ‘แม่ทีตายไปแล้ ว’ เขาบอกว่าฉันเหมือนแม่มาก บางครังก็ซือชุด กระโปรงมาให้ ด้วย โรคจิตสุดๆ เลยเนอะ” ผมรู้สกึ ว่ารอยยิมของตัวเองฝื ดเคืองชอบ กลแต่ก็เล่าต่อ “ต่อมามันก็เริมหนักขึน...มากขึน ฉันทนขยะแขยงตัวเองและพ่อไม่ได้ เลยหนีออกมา” “...เรืองแบบนัน” “เป็ นความจริ งทังหมด พอหนีอ อกจากบ้ า นฉัน ก็ไ ม่มี ทีไป สุดท้ า ยดันถูก พวกมาเฟี ยเก็บไปเลียง เลยได้ ร้ ู เรื องของ ‘กล่อ งแพนโดร่ า’ แถมยังได้ ไอ้ นีมาด้ วย” ผมยืนมือขวาเข้ าไปใกล้ อีกฝ่ าย บนฝ่ ามือมีวตั ถุสแี ดงทีเต็มไปด้ วยหนามแหลมอยู่ “พวกฉันคัดลอกความสามารถของพวกแกมาได้ หลายปี แล้ ว ตาแก่นันช้ า ไปหน่อย...สุดท้ ายกลับมาตายก่อนทีฉันจะใช้ ไอ้ นีจัดการ” ผมกํามือพร้ อมวัตถุสีแดง ทีหายไป ใช่แล้ ว ผมมาทีนีเพือเอาอะไรใหม่ๆกลับไปแทนความฝั นทีพังทลายลงไป แต่ ดัน ได้ จ ดหมายมาเนี ยนะ!? ผมคิ ด ว่ า ‘ผลงานที ภาคภู มิ ใ จ’ จะเป็ น เรื องการ พยายามคืนชีพแม่ แถม ‘กล่องแพนโดร่ า’ ทีมักจะมีความสามารถพิเศษตามสิงที เก็บรักษาก็เป็ น ‘กึงอมตะ’ สิงทีมันรักษาควรเป็ นอะไรทีดีกว่านี! ควรเกียวกับการ วิจยั นัน! ผมตะคอกตัวเองในใจด้ วยความหงุดหงิด ให้ ตายสิ! เสียเวลาไปตังเท่าไหร่ เพือจดหมายงีเง่า 117
“เอาเถอะ...ได้ ‘กล่องแพนโดร่ า’ ยังดีกว่าไม่มีอะไรกลับไปนีนะ” ผมถอน หายใจด้ วยความรู้ สกึ ไม่สบอารมณ์ นัก “แล้ วก็ทนเจ็บหน่อยละกัน เพราะวิธีเดียวที จะทํ า ให้ พวกแกไม่ห ายไปหลัง จากถูก เอาของไปแล้ วมี แ ค่ อ าการบาดเจ็ บ รุ น แรง เท่านัน” แถมความสามารถเจ้ านีก็คือ ‘กึงอมตะ’ อีกต่างหากคงไม่ตายง่ายๆ หรอก อุตส่าห์นกึ ว่าความสามารถนันจะได้ มากจากการเก็บทฤษฎี คืนชีพคนตาย เอาไว้ เ สีย อี ก ที ไหนได้ ก็ แ ค่ ค วามปรารถนาของคนสร้ างกล่อ งที ทํ า ให้ เ ป็ น แบบนี ต่างหาก ตาแก่นนอยากให้ ั มนั เฝ้ามองผมเติบโต ความต้ องการนันทําให้ ‘กล่องแพน โดร่า’ มีความสามารถเพืออยู่ดแู ลผมให้ นานทีสุด ครืด ผมรู้สกึ ได้ ถงึ แรงสันจากกระเป๋ าเสือโค้ ท และเมือหยิบโทรศัพท์ มือถือ ออกมาจึงพบว่าเป็ นสายจากคนทีผมเดาเอาไว้ อยู่แล้ ว “ผมจะเขียนรายงานส่ง ไปทีหลัง แต่ต อนนี ช่วยมารับผมก่อ นครับ อ้ อ ... เตรี ยมทีสําหรับ ใส่ ‘กล่อ งแพนโดร่ า ’ ทีหนึงด้ ว ยนะครับ ” ผมพูดรั วไปโดยไม่ เปิ ด จังหวะให้ อีกฝ่ าย [อะไรนะ เครเนสสรุ ป แล้ ว ข่ าวลือ ว่ าพ่ อ ของนายสร้ าง ‘กล่องแพนโดร่ า ’ ขึนมาได้ คือเรืองจริงงันเหรอ แล้ วของข้ างในล่ะ] “น่าผิดหวังครับ ไม่มีมลู ค่า ไม่มีอะไรเลย แถมความสามารถของหมอนีดัน เอาไปใช้ ไม่ได้ เลย อย่างดีก็เอาไปเป็ นหนูทดลองต่อได้ แค่นัน หรื ออาจจะมีคนขอซือ ต่อแต่คงได้ ราคาไม่สงู หรอกครับ” [งันเหรอ แย่หน่อยนะ] “แล้ วของทีผมขอได้ เอามาไหมครับ” [อือ เอามา--] ตู๊ด พอได้ ยินเรืองทีอยากรู้ทีสุดแล้ วผมกดตัดสายทันที เด็กชายยังคงอยู่ที เดิม ในสภาพทีใบหน้ าซีดเซียวและร่างกายอ่อนล้ าจากการเสียเลือด 118
“รู้ไหมว่าฉันกําลังจะทําอะไร” ผมหัวเราะเบาๆ “อีกสักพักหัวหน้ าของฉัน จะเอารถมารับแก แล้ วก็เอา ‘นํามัน’ ทีฉันขอไว้ มาด้ วยไงล่ะ” “...นัน” “กลางคืนแถบนีมันมืดและหนาวไปหน่อยน่ะ มีไฟกองใหญ่ ๆ คงอุ่นสบาย เลยเนอะ แถมไม่ไกลจากนีก็มีเชือเพลิงไซส์ยักษ์ ด้วยนี” ผมแค่นหัวเราะก่อนจะพูด ต่อ “ฉันเคยคิดไว้ ตอนหนีออกจากบ้ าน...สักวันฉันจะเผาบ้ านหลังนันให้ เป็ นจุณ เผา ตาแก่นนรวมทั ั งทุกอย่างทีมันมี!” ‘กล่องแพนโดร่า’ นิงเงียบไป มันจ้ องมองผมด้ วยดวงตาสีสวยซึงเต็มไปด้ วย คราบนําตา “ฉันไม่เคยมีความสุข! บ้ านหลังนันไม่ต่างอะไรกับกรงทีมีตาแก่โรคจิตคอย จ้ อง...ในเมือมันตายไปแล้ ว ฉันก็ทําอะไรมันไม่ได้ แต่ว่าฉันสามารถทําลายสิงทีเคย เป็ นของมันได้ !” นีอาจจะเป็ น แค่ การระบายอารมณ์ ไ ร้ สาระ แต่ ว่า ผมเชื อว่ ามัน จะทํ า ให้ จิตใจทีใกล้ บ้าคลังนีสงบลง ถ้ าสถานทีซึงเคยกักขังผมเอาไว้ มอดไหม้ ไปต่อหน้ า ผม อาจจะรู้สกึ ...ดีขนึ “...คุณเครเนส” อยู่ๆ ‘กล่องแพนโดร่า’ ก็เรียกผมอีกครัง “อะไรอีก” ผมหรีตาด้ วยความรํ าคาญ ทังทีเพิงบอกว่าจะเผาบ้ านหลังนัน ทิ งแต่ ดูเ หมื อ น ‘กล่อ งแพนโดร่ า ’จะไม่ ส นใจเรื องนั นเลย ผมคาดหวัง สีห น้ า ตื น ตระหนกแบบทีคิดว่าพ่อน่าจะทําแท้ ๆ “...ขอโทษครับ” อะไรนะ “ถ้ าหากว่า...คุณพ่อของคุณไม่ทําร้ ายคุณแบบนัน...คุณคงเติบโตมาเป็ น เด็กทีสดใส และไม่ได้ หมกมุ่นกับความโกรธแค้ นแบบนี” 119
ความรู้สกึ บางอย่างวิงพล่านทัวสมองหลังไหลไปตามเส้ นเลือดและระเบิด ออกมาในห้ องหัวใจทีคับแคบ พร้ อมกันนันถ้ อยคํามากมายพลันปรากฏขึนอย่างไร้ การควบคุม ผมพยายามรังสติตัวเองไม่ให้ หลงไปกับความคิดมากมายทีเกิดขึนมา อย่างกะทันหันทว่ามันช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน “คุณเครเนส...ขอโทษ ขอโทษครับ ผมขอโทษจริ งๆ” ‘กล่องแพนโดร่ า’หลัง นําตาออกมาในขณะทีพรําคําพูดเดิมๆโดยไม่มีทีท่าจะหยุด คําขอโทษหล่นลงในใจ ของผมอย่างเชืองช้ า กระทบจิตใจอันกลวงเปล่า ตกตะกอนราวกับทรายในท้ องทะเล เพิมทวีคณ ู ภายในเวลาเพียงเสียววินาทีจนอัดแน่นห้ องหัวใจ ไม่! นีมันไม่ใช่ผมเลย! คนทีถูกคําขอโทษกล่อมจนหวันไหวนีไม่ใช่ผม ผม ไม่มีวนั ให้ อภัยหรือลืมเรืองในอดีตเด็ดขาด! “ขอโทษ...” เสียงน่ารําคาญยังไม่หยุดสร้ างความปั นป่ วนต่อห้ วงความคิด และเมือถ้ อยคําอันแผ่วเบานันทับซ้ อนกันมากขึน ผมก็ทนไม่ได้ อีกต่อไป “...หุบปาก!” มือขวาถูกตวัดไปข้ างหน้ าอย่างรวดเร็ว ฉึก! แท่งแหลมสีแดงแทงทะลุหัวใจของอีกฝ่ าย ร่ างนันกระตุกริ มฝี ปากอ้ า กว้ างคล้ ายพยายามกรีดร้ อง ดวงตาซึงคลอด้ วยหยาดนําตานันจดจ้ องผม “...ขอโท-” “หยุดพูดสักทีไอ้ กล่องเส็งเคร็ ง!!” ผมตะโกนเสียงดังอย่างทีตัวเองไม่เคย ทํามาก่อน “หุบปาก! ถึงแกขอโทษไปก็ไม่มีอะไรเปลียนทังนัน!” ปั ง! ผมเหวียงหมัดขวาของตัวเองเต็มแรง มันเฉียดใบหน้ าของ ‘กล่องแพน โดร่า’ ไปเพียงนิดเดียวเท่านัน “แกคิดว่าขอโทษตอนนีมันจะเปลียนอะไรได้ ...!” ถึงผมจะตะคอกใส่ทว่า ร่างเล็กเบืองหน้ าไม่ขยับอีกแล้ ว บางทีคงหมดสติไปเพราะเสียเลือดมาก “...คิดว่าจะ เอาชีวิตพังๆ ของฉันมาแก้ ให้ ใหม่หรือไง!?” 120
ผมคิดมาตลอดว่าจะแก้ แค้ นอย่างไรบ้ าง เชือมันว่าผมไม่มีทางไว้ ชีวิตพ่อ ต่อให้ เขาขอโทษแทบเป็ นแทบตายหรื อร้ องไห้ มากแค่ไหนก็ตาม แต่สดุ ท้ ายผมกลับ หวันไหวเพีย งเพราะคํ าขอโทษจากเศษเสียวของพ่ อ มัน ไม่ ใช่ พ่อเสีย ด้ ว ยซํ า ไม่ มี ความผูกพันกับผมเลยสักนิดเดียว ถึงอย่างนันผมกลับคล้ อยตาม ...ถ้ าพ่อไม่ทําเรืองแบบนันความรู้สกึ เคียดแค้ นพวกนีคงไม่มีทางเกิดขึน ถ้ า เริมต้ นพลาดตังแต่แรกก็หมดกัน “ตอนนีน่ะมันทําอะไรไม่ได้ ทงนั ั น” บางสิงทีใสและเย็นทําให้ สายตาของผม พร่ามัว ไม่นานสิงนันเอ่อคลอก่อนจะไหลลงมาตามแก้ มอย่างเชืองช้ า ...ไม่สามารถแก้ ไขอะไร ไม่สามารถเปลียนแปลงอะไร เพราะงันถึงเจ็บปวด ...เพราะงันถึงถูกทับถมด้ วยคําถาม “...ทํา ไมถึงต้ องเกิ ดเรื องแบบนี ขึนล่ะ ” ทังทีผมเองก็ อยากเป็ น ‘เด็ก ที มี ความสุข’ คนหนึงเท่านันแท้ ๆ
121
Contractors Company บริษัทรับจ้ างทํา (ไม่ ) จํากัด เรื องโดย babybak อัลมอส สมิธกําลังนังมองกลุม่ ก้ อนเมฆทีลอยเคว้ งอย่างเบือหน่าย ดวงตา สี นํ าตาลแดงปรื อ ลงช้ าๆ ไอร้ อนจากดวงอาทิ ต ย์ แ ละแสงแดดที ร้ อนระอุ เ ป็ น สัญญาณบ่งบอกได้ เป็ นอย่างดีว่าในวันนีเขาไม่สามารถออกไปทําภารกิจขององค์ กร ลับได้ อีกครังหนึง ภารกิจตามหาสมบัติคืนเจ้ าของ อาจฟั งดูเหมือนง่ายหากไม่ได้ ลงรายละเอียด แต่กว่าอัลมอสจะตระหนักได้ ว่าภารกิจนียากกว่าทีเขาคิดก็เมือเหลือเวลาอีกเพียงไม่กีวันเท่านัน อัลมอสถอนหายใจเสียงดังก่อนฟุบหน้ าลงบนเคาน์ เตอร์ เส้ นผมยาวสีขาว เทาลู่ต ามแรงโน้ ม ถ่วงกระจายไปทัวบริ เ วณก่อ นจะเงยหน้ าขึนมาอีกครัง ดวงตาสี นําตาลแดงจ้ องมองไปยังไฟล์ข้อมูลของผู้ว่าจ้ างทีเป็ นถึงมหาเศรษฐี เฒ่าของเมืองนี ก่อนเหลือบไปมองโปรไฟล์ของชายหนุ่มรูปร่างหน้ าตาธรรมดาทีถูกระบุว่าเป็ นสมบัติ ซึงเด็กหนุ่มจะต้ องตามหาและนํากลับมาส่งคืน “ไง วันนีไม่ออกไปทํางานเหรอ” กลินของแอลกอฮอล์เป็ นเอกลักษณ์ ตาม ด้ วยร่างทีกําลังเดินโซซัดโซเซเข้ ามานังตรงเก้ าอีบาร์ อัลมอสเหลือบมองใบหน้ าเรี ยว รูปไข่ภายใต้ ผ้าคลุม ผมสันกุดย้ อมเป็ นสีแดงเพลิงดูแปลกตาไปจากแต่ก่อนทําให้ เขา เลิกคิวนิดหน่อย ทว่าขนาดหน้ าอกหน้ าใจทีล้ นเกินเสือกล้ ามสีขาวบางเป็ นตัวบ่งชีได้ ว่าบุคคลนีเป็ นสตรีเพศทีเด็กหนุ่มรู้จกั เป็ นอย่างดีอย่างแน่นอน “แดด” อัลมอสพูดด้ วยนําเสียงเหนือยหน่าย 122
“หึ ถึงบอกให้ รีบหาพาร์ ทเนอร์ ไง” อัลมอสหัน ไปแยกเขี ยวใส่คู่สนทนา เด็ก หนุ่มตัดสิน ใจหยิ บแฟ้ มเอกสาร สัญญาจ้ างส่งให้ อีกฝ่ ายดูก่อนฟุบหน้ าลงกับโต๊ ะอีกครัง จริ งอยู่ทีว่าพาร์ ทเนอร์ เป็ น สิงสําคัญมากสํา หรับ พวกเขา การมีค่หู ูเปรี ยบเสมื อนการพกทีชาร์ ตพลัง ติดตัวไป ด้ วยตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าการไม่มีพาร์ ทเนอร์ จะเป็ นไปไม่ได้ ทุกคนใน องค์กรล้ วนเริมต้ นจากการทํางานด้ วยตัวคนเดียวก่อนเสมอ ขึนอยู่กับว่าใครทีจะพบ คนทีสามารถของตนเองเจอได้ เร็วกว่ากันเท่านัน “สมบัติ ที เป็ น มนุษ ย์ เ หรอ แถมยัง อยู่ใ นเขตป่ าเวทมนตร์ อี ก ” หญิ ง สาว ปริ ศนาพูดขึนหลังจากอ่ านไฟล์ข้อมูลจบ มือเรี ยวเอือมไปหยิบแก้ วทีใส่นําอําพัน สี สวยมากระดกรวดเดียวจนหมด “ให้ ช่วยไหมล่ะ” “อย่าคิดว่ามีพาร์ ทเนอร์ แล้ วจะมาโฉบงานคนอืนได้ ละ่ เบลลินี” เด็กหนุ่มผม ขาวพูดขึนด้ วยนําเสียงเนือยๆ เบลลินี ย่ น จมูก เมือโดนปฏิ เสธการช่ วยเหลือ จากคู่สนทนา หญิ ง สาวจึง เลือกทีจะเตือนถึงระยะเวลาทีเหลืออยู่ในการทําภารกิจแทน “เหลืออีกแค่ห้าวัน เจ้ าควรจริงจังกว่านีนะ” อัลมอสไม่ได้ ตอบกลับคําเตือนนัน เพียงแต่หยิบแฟ้มเอกสารกลับคืนจาก เบลลินีแล้ วตัดสินใจลุกขึน “ไม่บอกก็ร้ ูแล้ วน่า ถึงได้ มานีเพือเอาผลึกอีนอสนีไง” เด็กหนุ่มผมยาวหยิบ ของสํา คัญออกมาจากกระเป๋ ากางเกง แสงสะท้ อ นจากเม็ด ยาสีใสทํ าเอาเบลลินี ขมวดคิวเมือเห็นสิงนัน 123
“ใช้ มนั อีกแล้ วเหรอ อายุไขเจ้ าจะลดเหลือเท่ามนุษย์ธรรมดาอยู่แล้ วนะ” ผลึ ก อี น อสคื อ ยาแปลงสภาพที องค์ ก รผลิ ต ขึ นมาเพื ออั ล มอส สมิ ธ โดยเฉพาะ ความสามารถคื อ ช่ วยในการอํา พรางให้ ผ้ ใู ช้ ก ลายร่ า งเป็ น มนุษย์ โ ดย สมบูรณ์ โดยยังคงความสามารถของการเป็ นแวมไพร์ อยู่ด้วยครึงหนึงเช่นกัน ฤทธิ ยา จะมีผลในเวลากลางวันเท่านัน ยาวนานถึง
ชัวโมงนับตังแต่เริมออกฤทธิ
อัลมอสยักไหล่อย่ างไม่ สนใจ ทีเจ้ าหล่อนพูด มานันก็เป็ นความจริ ง อยู่ไ ม่ น้ อย โดยปกติอายุขยั ของแวมไพร์ เช่นพวกเขาจะเป็ นอมตะหากดืมเลือดมนุษย์ อย่าง สมําเสมอ แต่กบั อัลมอสทีเป็ นครึงแวมไพร์ เกิดจากมารดาซึงเป็ นแวมไพร์ และบิดาที เป็ นเพียงมนุษย์สามัญ ทําให้ เด็กหนุ่มมีอายุจํากัดเพียง
ปี โดยประมาณเท่านัน
และถ้ า หากมี อุบัติ เ หตุร้ายแรงในช่ ว งเวลากลางวัน เด็ ก หนุ่มเองก็ อ าจถึง ชี วิ ต ได้ เช่ น กัน ดัง นันในแต่ ละครั งทีเขาต้ อ งกิ น ผลึก อี นอสเพื อออกไปทํ า ภารกิจ เสียงภั ย ต่ า งๆ แลกกับ ทุก ๆครั งที กิ น ยาเข้ าไป อายุขั ย ของอัล มอสจะลดลงไป ปี โ ดย อัตโนมัติ “ข้ าไม่สนเรื องพวกนันหรอกน่า ทําภารกิจให้ สําเร็ จก็พอ... ข้ าไปก่อนนะ” เด็กหนุ่มกล่าวด้ วยนําเสียงยานคางตามนิสยั อัลมอสลุกขึนสะบัดผมสีเทาขาวของ ตนเอง หันหลังเดินออกจากประตู ทิงให้ เบลลินีมองตามไปอย่างเป็ นห่วง ตลาดกลางเมืองยังคงมีผ้ คู นพลุกพล่านอยู่เสมอไม่ว่าจะผ่านไปกียุคสมัยก็ ตาม อีกทังยังเป็ นแหล่งขุมทรัพย์ของการสืบหาข่าวสําหรับสมาชิกในองค์ กรอีกด้ วย อัลมอส สมิธ ในชุด นักผจญภัยพร้ อมผ้ า คลุมกันแดดเดินวนไปรอบตลาด อย่างเอือยเฉือยเพือมองหาเบาะแสทีเขาสามารถเข้ าถึงได้ โดยง่าย เด็กหนุ่มเกลียดที 124
ทีมีคนพลุกพล่าน เขาไม่ชอบให้ ใครมาสัมผัสถูกตัวโดยไม่ร้ ู จักกัน ไม่เว้ นกระทังตอน ออกมาจับจ่า ยซือของ หากไม่ใช่เหตุผลเกียวกับภารกิจอย่ าหวังว่าลูก ครึงแวมไพร์ อย่างเขาจะย่างกรายมาเหยียบตลาดในเมืองแห่งนีเลย ในระหว่างทีกําลังพยายาม เบียงตัวหลบผู้คนอยู่ อัลมอสพลันเหลือบไปเห็นป้ายหน้ าร้ านขายผลไม้ เขาค่อยๆ เดินไปหยุดยืนอยู่ด้านหน้ า แสร้ งทําเป็ นยืนเลือกแอปเปิ ลสีแดงสดทีแปะป้ายอย่าง ใหญ่โตเอาไว้ ว่ามาจากเขตป่ าเวทมนตร์ “ท่านป้า แอปเปิ ลพวกนีเอามาจากป่ าเวทมนตร์ จริ งเหรอ” อัลมอสเริ มจาก การเรียกความสนใจก่อน ฝ่ ายคนขายเมือเห็นว่ามีลกู ค้ าจึงรี บเดินตรงมาในทันที “ใช่ แล้ ว ล่ะ แอปเปิ ลพวกนี ข้ า รับ มาจากชายป่ าเวทมนตร์ ด้ ว ยมื อ ของข้ า เองเลยนะ! รสชาติ ของแอปเปิ ลป่ าเวทมนตร์ น่ะ หว๊ า น... หวาน แถมยัง เพิมพลัง กายได้ ด้ว ย” แม่ค้าขายผลไม้ พดู เสียงดังเพือเรียกลูกค้ า หลายคนหยุดเลือกซือสินค้ าเพือหันมาฟั ง อัลมอสเห็นว่าอีกฝ่ ายเริมพูดออกมาถึงวิธีเข้ าไปในป่ าแล้ วจึงพูดต่อ “ข้ าจะเชือได้ ยงั ไงล่ะ แอปเปิ ลนีดูๆไปมันก็ไม่เห็นมีอะไรแตกต่างจากแอป เปิ ลปกติเลยนะ” เด็กหนุ่มแสร้ งทําเป็ นยกแอปเปิ ลสีแดงสดมาหมุนดูรอบๆ “เจ้ านีไม่ร้ ู อะไรเสียแล้ ว ข้ าน่ะรับมาจากคนในป่ าเองกับมือเลยนะ” หญิ ง เจ้ า ของร้ านพูด เสีย งดัง เด็ กหนุ่ม ค่อ ยๆยิมออกมาเมือเห็ นว่ า อี ก ฝ่ ายเริ มโมโหขึน มาแล้ ว จึงรีบพูดต่อ “ข้ าไม่เชือป้าหรอก บอกข้ าสิว่าจะไปเจอคนคนนันได้ ทีไหน” “จะซื อไม่ ซื อ สงสัย อะไรมากความจั ง เลยเจ้ า เนี ย!” แม่ ค้ าขายผลไม้ โวยวายออกมาเมือเห็นว่าคุยกับลูกค้ าคนนีไปก็เปล่าประโยชน์ อัลมอสค่อยๆ ผละ ออกจากร้ า นอย่า งสบายอารมณ์ ในเมื อเขาอ่ านใจแม่ค้ าคนนันและได้ รับ ข้ อ มูลที ต้ องการมาแล้ ว เด็กหนุ่มเดินผ่านกลุม่ คนมากหน้ าหลายตาในตลาดไปยังตรอกซอย 125
เล็กๆ แห่งหนึง ซึงถ้ า หากไม่เ พ่งสังเกตดูแล้ ว ตรอกแห่งนีจะหลุดรอดสายตาไปได้ อย่างง่ายดาย อัลมอสหยุดยืนอยู่หน้ าร้ านทีมีชือเรี ยบง่ายว่า ‘คาเฟ่ ขนมหวาน’ ป้ายร้ าน ทําจากแผ่น ไม้ ทีผ่านการใช้ งานมาอย่างยาวนานจนตัวอัก ษรหลุดลอกออกมาเป็ น บางส่วน หากนันเป็ น เพีย งแค่ ภายนอกเท่า นัน เสีย งเอี ยดอ๊ าดดังขึนเมือก้ าวเข้ า สู่ บริเวณเขตพืนไม้ ของร้ านค้ าแห่งนี ภายในร้ านตกแต่งด้ วยโทนสีลกู กวาด ตู้ขนมเค้ กทีเปิ ดไฟทิงไว้ ยังคงมีขนม เค้ ก ก้ อ นใหญ่ ก ลินหอมหวานวางอยู่เ ต็ ม ตู้ อาจเป็ น เพราะเวลาเที ยงตรงในวัน ที อากาศแสนจะร้ อนอบอ้ าว จึงทําให้ สถานทีแห่งนีไม่มีลกู ค้ าเลยสักรายเดียว “มีใครอยู่ไหม” เด็กหนุ่มผมยาวถามเสียงเบาท่ามกลางความเงียบสงัดใน ร้ าน “สมิ ธ? นันเจ้ า เองหรอกรึ ” เพี ยงไม่ถึง อึดใจ เสีย งแหบแห้ ง ก็ดัง มาจาก บริ เวณใดไม่อาจทราบได้ หากอัลมอสกลับเดินตรงดิงไปยังหลังเคาน์ เ ตอร์ ในทัน ที เด็กหนุ่มจ้ องมองไปยังบานประตูลบั ทีซ่อนอยู่ใต้ พืนไม้ เขาก้ มลงเปิ ดมันออก เผยให้ เห็นชายแก่สงู อายุทีกําลังปี นบันไดขึนมา “ขึนมาก่อ นสิท่ านลุง ” เด็ก หนุ่มว่ า พลางเอือมมือ ไปช่ว ยดึงผู้อ าวุโสกว่ า ขึนมาจากช่องทางลับ ชายแก่หวั เราะน้ อยๆเป็ นการขอบคุณ ก่อนทีทังสองคนจะเดิน มานังโต๊ ะทีอยู่ทางด้ านหลังร้ าน “วันนีเจ้ ามีภารกิจอะไรมาขอให้ ข้าช่วยล่ะ” ชายแก่เอ่ยขึน “ป่ าเวทมนตร์ ” อัลมอสพูดขึน คนอาวุโสกว่ ามองด้ วยความสงสัย เขาจึง เปิ ดแฟ้มเอกสารก่อ นยืนไปตรงหน้ า อีกฝ่ าย ชายชราหยิ บเอกสารขึนมาอ่านอย่า ง รวดเร็ว ใช้ เวลาอ่านเพียงไม่นานชายชราก็เอ่ยปากพูดด้ วยนําเสียงตึงเครียด “เจ้ าทําภารกิจไม่สาํ เร็จแน่หากไม่มีพาร์ ทเนอร์ ” 126
อัลมอสยกมือขึนสัมผัสกับเส้ นผมสีขาวเทาของตน เฉกเช่นทุกครังทีมีเรื อง ไม่สบายใจ “ถึงแม้ ข้าจะไม่มีพาร์ ทเนอร์ แต่ข้าก็ทําภารกิจสําเร็จมามากมายแล้ วท่านลุง ข้ าไม่ต้องการคู่หหู รอก” ชายชรามีท่าทีเป็ นกังวลอย่างเห็นได้ ชัด ทําให้ เด็กหนุ่มลูกครึงแวมไพร์ พูด ขึนมาอีกครังหนึง “ท่านลุง ไม่ใช่ว่าตัวข้ าไม่ห่วงชีวิตของข้ าเอง เพียงแต่ว่าการหาพาร์ ทเนอร์ ไม่ได้ ง่ายขนาดทีว่าท่านเดินหาตามตลาดแล้ วจะเจอหรอก... อีกอย่าง ยิงเป็ นข้ ายิง ไม่มีใครรู้ว่าตัวข้ าจะมีพาร์ ทเนอร์ หรือไม่ ดังนันข้ าแค่พยายามทําทุกวันให้ ดีทีสุดก็พอ เพียงเท่านีข้ าคิดว่าอายุขยั ปี ของข้ ามันก็ค้ มุ ค่าแล้ ว” ชายชราเมือได้ ยินคําตอบของเด็กหนุ่มตรงหน้ าทําได้ เพียงพยักหน้ ายอมรับ กับสิงทีอัลมอสตัดสินใจไปแล้ ว ผู้อาวุโสตัดสินใจเดินกลับไปยังห้ องลับใต้ ดิน ก่อนจะ กลับขึนมาพร้ อมมีดสันด้ ามสลักลายสวยงามและปื นสันอีกหนึงกระบอก “สิงนี” ชายชราชี ไปยังมีดสันทีส่องประกาย “เป็ นมีดลงเวทย์ อาคมเอาไว้ เหมาะสําหรับการโจมตีระยะใกล้ หรือเวลาคับขัน จําเอาไว้ ว่ามันจะไม่สามารถโจมตี เข้ าใส่ผิวหนังมนุษย์ได้ มีผลต่อเฉพาะสัตว์เวทเท่านัน” อัลมอสหยิ บด้ า มมี ด สลักลายขึนมาทดสอบนําหนัก เมื อชายชราเห็น ว่ า เป็ นไปด้ วยดีจึงชีไปทีกระบอกปื นซึงวางอยู่ข้างกัน “ส่วนนีเป็ นปื นพลังเวท ไม่มีลูก กระสุน” เด็กหนุ่มทําหน้ าประหลาดใจ “เห็ นตรงปลายไกนี ไหม ทุกครั งที เจ้ า เหนียวไกมันจะดึง พลัง กายออกมา เปลียนเป็ นพลังเวท” เขาอธิบายก่อนจะส่งปื นมาให้ อลั มอสได้ ลองใช้ ปัง! เสียงปื นดังก้ องไปทัวบริเวณร้ าน เป็ นจังหวะเดียวกับทีครึงแวมไพร์ ทรุ ดลง ไปนังบนพื น เส้ น ผมสีขาวเทาร่ วงลงมาปรกบริ เวณใบหน้ าจนมองไม่เ ห็นรอบข้ า ง 127
เสียงจังหวะหัวใจทีมักจะได้ ยินอย่างแผ่วเบากลับกลายเป็ นเสียงดังดังรัวกลอง เด็ก หนุ่มหายใจหอบ ก่อนจะได้ รับการช่วยเหลือจากมือทีเหียวย่นของชายชราเจ้ าของ ร้ าน “ร่างกายของเจ้ ายังไม่ชินกับมัน... หากไม่จวนตัวจริ งๆ ข้ าไม่แนะนําให้ เจ้ า ใช้ ปืนนีเท่าไหร่หรอก” “ท่า นควรบอกข้ าให้ เร็ ว กว่า นีนะ” อัลมอสพูดหลังกลับมายื นอีก ครังด้ ว ย นําเสียงประชดประชัน เรียกเสียงหัวเราะจากผู้อาวุโสกว่าได้ เป็ นอย่างดี “ในร่างกายของเจ้ าน่ะ ไม่ได้ มีแค่เลือดเพียงอย่างเดียวหรอกนะ แต่มีพลัง เวทแอบแฝงอยู่ในรูปแบบของคลืนด้ วย เจ้ าปื นนีมีกลไกทีเปลียนพลังงานในตัวของ เจ้ าให้ กลายเป็ นคลืนกระสุนทีส่งผ่านไปยังปลายกระบอกปื น” ชายชราอธิ บาย “ของ พวกนีเอาไว้ ใช้ ส้ กู บั อมนุษย์ และสัตว์ เวทต่างๆ ถ้ าหากเจอมนุษย์ ในป่ านันก็ระวังตัว ด้ วย หากเขาอาศัยอยู่ในป่ าเวทมนตร์ ได้ แปลว่าไม่ธรรมดา” เด็กหนุ่มผมยาวพยักหน้ ารับกับคําเตือนนัน ก่อนบอกลาและมุ่งหน้ าสู่ป่า เวทมนตร์ ต่อไป แสงอาทิตย์ยามเย็นดึงดูดให้ ใครหลายคนหยุดดูจนลืมหายใจ แต่ไม่ใช่กับ เด็กหนุ่มผมยาวทีตอนนีจําต้ องเร่งฝี เท้ าให้ เร็ วขึนเพือไปถึงตัวป่ าก่อนพระอาทิตย์ จะ ตกดิ น ทว่า สถานการณ์ ไ ม่ เป็ น ใจเสีย เท่า ไหร่ เพราะประตูเมื อ งในเวลานี ถูกล้ อ ม กรอบไปด้ วยกลุม่ ชาวบ้ านเป็ นจํานวนมาก “พีชาย มีเรืองอะไรกันรึ” อัลมอสสะกิดถามหนึงในชาวบ้ านที มารวมตัวกัน ชายคนดังกล่า วหันมา มองเด็กหนุ่มในชุดนักผจญภัย เขาดูสงสัยไม่น้อยทีได้ พบกับเด็กหนุ่มวัยรุ่ นในเวลา พลบคําแบบนี แต่ก็ยอมตอบกลับมาแต่โดยดี 128
“เขาลือกันว่าเจอพวกแวมไพร์ โผล่แถวนีน่ะสิ พวกเราก็เลยมารวมตัวกันปิ ด ประตูเมืองเวลากลางคืนเพือความปลอดภัยของคนในเมือง” ชายแปลกหน้ ามองชุด ผจญภัยของอัลมอส “เจ้ าคงไม่คิดจะออกไปข้ างนอกในเวลานีหรอกนะ เจ้ าหนู” เด็กหนุ่มพยายามข่มความโกรธเอาไว้ ในใจ คนตรงหน้ าไม่ร้ ู เลยสักนิดเดียว ว่าเจ้ าหนูทีเขาเรียกในความจริงมีอายุถึง ปี แล้ ว แถมยังเป็ น(ครึง)แวมไพร์ ทีคน เมืองกลัวกันนักกันหนา นีพวกเขาไม่ร้ ู เลยล่ะสิว่ าพวกแวมไพร์ น่ ะแฝงตัว มาอยู่ใ นเมื อ งนี ตังนาน แล้ ว! “อา... พอดีข้าต้ องรีบเดินทางไปต่างเมือง พวกท่านพอจะให้ ข้าผ่านทางไป ได้ สกั คนหนึงได้ รึเปล่า” อัลมอสเอ่ยปากลองเจรจาดู แต่ดูเหมือนอีกฝ่ ายจะเห็นเขา เป็ นเพียงเด็กผู้ชายธรรมดาเท่านัน “ถึงจะมีเหตุผลมากขนาดไหน แต่ถ้าพวกข้ าปล่อยเด็กแบบเจ้ าออกไปทังๆ ทีรู้ว่ามีแวมไพร์ เพ่นพ่านอยู่ข้างนอกนันมันไม่ดีหรอก” เมือเห็นว่าอีกฝ่ ายยังคงยืนยัน ไม่ให้ เขาออกไปจากเมือง เด็กหนุ่มจึงแสร้ งทําเป็ นยอมแพ้ และล่าถอยออกมา อัลมอสปลีก ตัว ออกมาจากกลุ่มชาวบ้ าน เขาแอบซ่ อนตัว ไปตามเงามื ด อย่า งเงียบเชี ยบ พระอาทิต ย์ ลับขอบฟ้ าเป็ นที เรี ย บร้ อยแล้ ว ทํ าให้ ฤทธิ ของผลึก อี นอสหมดฤทธิ ลงเช่นกัน ดวงตาสีนําตาลเข้ มเปลียนกลับมาเป็ นสีนําตาลแดงอีกครัง พร้ อมกับสัญชาตญาณของนักล่าทีพลุ่งพล่านขึนกว่าเดิม เด็ ก หนุ่ ม แฝงตั ว ไปตามเงาริ ม กํ า แพง พยายามสอดส่ อ งหาแกนนํ า ท่ามกลางกลุม่ ชาวบ้ านทีชุมนุมกันอย่างหนาแน่นจากระยะไกล เพียงไม่นานเขาพลันสังเกตเห็นชายร่างใหญ่ ผิวสีทีดูเหมือนจะเป็ นแกนนํา ชายคนดังกล่าวยืนอยู่แถวหน้ าสุดพร้ อมกับคบเพลิงในมือ เสียงเฮดังขึนทุกครังยาม ชายผิวสีเอือนเอ่ย ทําให้ เหล่าทหารตรงประตูเมืองได้ แต่มองหน้ ากันอย่างไม่ร้ ู ว่าจะ ทําอย่างไรดี 129
“ทําตัวได้ เด่นชะมัด... ไม่สนุกเลย” อัลมอสพึมพํา เขาแฝงตัวลงไปปะปน กับกลุม่ ชาวบ้ านอีกครัง พยายามเบียดแทรกตัวจนสามารถประชิดตัวหัวหน้ ากลุ่มใน ทีสุด “ข้ าบอกแล้ วไงว่าพวกท่านต้ องปิ ดประตูเมืองเดียวนี!” “พวกข้ าทําไม่ได้ หรอก! ยังพิสจู น์ ไม่ได้ เสียหน่อยว่ามีแวมไพร์ เพ่นพ่านอยู่ ข้ างนอกจริงๆ” เสียงตะโกนโต้ ต อบกัน ไปมาระหว่ างทหารและชาวบ้ า นยัง คงดังขึนเป็ น ระยะ ดูเหมือ นแกนนํ าฝ่ ายชาวบ้ า นจะหัวเสีย อยู่ไ ม่น้ อยทีไม่สามารถบัง คับ ให้ ฝัง ทหารทํ า ตามความคิ ด ของตนเองได้ ชายแกนนํา กลุ่ม สบถอย่ า งหัว เสีย ก่ อ นเดิ น ออกมายืนอยู่ด้านข้ างอัลมอสด้ วยความบังเอิญ “ท่านคือคนทีเห็นแวมไพร์ หรือ” เด็กหนุ่มลูกครึงแวมไพร์ ถามขึน อีกฝ่ ายหัน มามองเขาอย่างงุนงงเล็กน้ อย แต่ก็พยักหน้ าตอบกลับมาอย่างใจเย็น “ใช่แล้ ว ข้ าออกไปล่าสัตว์ ตอนกลางคืนใกล้ ๆกับเขตป่ าเวทมนตร์ เมือสาม วันก่อน แล้ วไปเจอเข้ ากับซากสัตว์ตวั ใหญ่เยอะแยะไปหมด ทีสําคัญคือมีรอยกัดตรง บริ เวณคอน่ะสิ” ชายผิ วสีตอบด้ วยนําเสียงตึง เครี ยด “ในป่ าเวทมนตร์ นันจะต้ องมี แวมไพร์ อาศัย อยู่แน่น อน พวกมันจะออกมาตอนกลางคืน เสมอ ดัง นันข้ าเสียงให้ ชาวเมืองออกไปไม่ได้ เด็ดขาด” อัลมอสได้ ยินคําตอบก็นิงไป โดยปกติแล้ วแวมไพร์ จะดูดเลือดมนุษย์ เพียง เดือนละหนึงครังเพือเพิมพลังชีวิต ดังนันจึงเป็ นไปไม่ได้ แน่ทีสัตว์ โชคร้ ายพวกนันจะ ตายเพราะฝี มือของแวมไพร์ “แล้ วท่านได้ เห็นร่างของแวมไพร์ หรือไม่” อีกฝ่ ายส่ายหน้ าเป็ นคําตอบ เด็กหนุ่มรับรู้ได้ ในทันทีว่าสิงทีทําเรื องเลวร้ าย แบบนันไม่ใช่พรรคพวกของตนเองอย่างแน่นอน ทว่าชายผิวสียังคงพูดถึงทฤษฎี ของ ตนเองทีเชือมันว่าเป็ นฝี มือของเหล่าแวมไพร์ เด็กหนุ่มตัดสินใจจ้ องเข้ าไปในดวงตา ของคู่สนทนา 130
“ถึงข้ าจะไม่เห็นตัวแวมไพร์ แต่เจ้ าคิดว่ามันจะเป็ นอะไรไปได้ ...” เสียงพูด ของผู้นํา ชาวเมื องเงีย บลง ดวงตาแปรเปลียนเป็ นว่ า งเปล่า เป็ นสัญญาณบ่ งบอก ว่าอัลมอสได้ สะกดจิตอีกฝ่ ายสําเร็จเป็ นทีเรียบร้ อยแล้ ว เด็กหนุ่มยกยิมขึนก่อนบังคับ ให้ ชายผู้นําผิวสีพดู ในสิงทีเขาต้ องการ “เป็ น สัตว์ ป่ าหรอกหรื อ แปลว่าข้ า เข้ าใจผิดไปนันเอง” เริ มจากการแสดง ละครก่อน ดวงตาทีว่างเปล่าของชายผู้นํากลุ่มหันไปหาชาวเมืองทีอยู่บริ เวณรอบๆ “พวกเราควรเลิกชุมนุมกันได้ แล้ ว เจ้ าไปบอกคนอืนให้ กลับบ้ านของตนกันเถอะ” “เดียวสิโทมัสทําไมเจ้ า พูดแบบนีล่ะ ” เสีย งค้ านดังขึน อัลมอสหยุดคิดครู่ หนึงก่อนจะพูดต่อ “ข้ ามานึกดูแล้ ว ข้ าเองก็ไม่ได้ เห็นตัวแวมไพร์ เองกับตา อาจเป็ น สัตว์ ชนิดอืนก็ได้ ทําแบบนีคนทีมีธุระต่างเมืองเร่ งรี บก็ออกจากประตูเ มืองไม่ได้ กัน พอดี” เสียงบ่นระงมของชาวเมืองอีกหลายคนทียังคงตืนกลัวอยู่ดังสะท้ อนไปทัว ในยามราตรี เมือเห็น ว่า อีกฝ่ ายกลับ คํา เหล่าทหารจึงออกมาช่ วยต้ อนให้ ชาวบ้ า น ทยอยกลับไปทีพักของตน เหลือเพียงไม่กีคนทียังยืนดูด้วยความหวาดระแวง เด็กหนุ่มออกคําสังให้ ผ้ นู ํากลุ่มผิวสีเดินกลับบ้ านตนเองซึงอยู่ห่างออกไป สามช่ ว งตึก ร่ า งนันเดิ น ผ่ า นภรรยาที นังรออยู่บ ริ เ วณห้ อ งรั บ แขกของบ้ า นไปยั ง ห้ องนอน จัดการล็อคประตูขงั ตัวเองไว้ อย่างหนาแน่น “ต่อให้ ข้าอาละวาดแค่ไหน ขอให้ คืนนีเจ้ าอย่าเปิ ดประตูให้ ข้าออกมา” คน ผมยาวบังคับให้ ชายแกนนําชาวเมืองพูดด้ วยนําเสียงนิงเรี ยบ ฝ่ ายภรรยาทียืนอยู่อีก ฟากของประตูตกใจกับคําพูดของผู้เป็ นสามี ทว่ายินยอมทําตามโดยดี หลังจากมันใจว่าเขาจะถูกขังอยู่ในห้ องตลอดทังคืนนี อัลมอสจึงหยุดการ สะกดจิตอี กฝ่ าย เพี ยงไม่นานจึงได้ ยิน เสีย งตะโกนอาละวาดของชายแกนนํ ากลุ่ม ชาวบ้ านดังมาถึงหน้ าประตูเมือง 131
อัลมอสถอนหายใจ ดวงตาสีนําตาลแดงหันไปมองทางทีชายผู้โชคร้ ายเดิน กลับไปด้ ว ยแววตาทีอ่ านไม่อ อก เด็ ก หนุ่มตัด สิน ใจก้ าวขาออกจากเมือ งไปอย่ า ง เงียบงัน โชคร้ ายของอัลมอสยังไม่หมดเพียงเท่านี อาจเพราะบังเอิ ญ ความไม่ ร้ ู วันรู้ คืน หรื ออะไรก็แ ล้ วแต่ ทว่า มันส่ง ผลให้ เด็กหนุ่มต้ องออกมายืนอยู่หน้ าทางเข้ าป่ าเวทมนตร์ ในวันคืนเดือนมืดอย่างน่าขนลุก เช่นนี “ให้ ต ายเถอะ มื ดเป็ น บ้ า” เด็กหนุ่มบ่ นออกมาด้ ว ยนําเสียงเหนือยหน่า ย ถึงแม้ ว่าดวงตาของแวมไพร์ จะทําให้ มองเห็นในทีมืดได้ ดีแค่ไหน แต่ตัวเขาเองยังไม่ อยากใช้ ความสามารถนันจนพลังหมดและมันคงจะไม่ดีแน่ถ้าหากว่าต้ องเข้ าไปเจอ กับสัตว์ป่าดุร้ายในสถานทีทีไม่ค้ นุ ชิน มันคงยากกับการต่อสู้หรือหลบหนีอยู่ดี ท่ามกลางบรรยากาศทีเงียบสงบ อัลมอสตัดสินใจย่างก้ าวเข้ าสู่เขตดินแดน ป่ าเวทมนตร์ สัมผัสวูบวาบทีแขนทําให้ เด็กหนุ่มรู้สกึ แปลกประหลาด ข้ อมูลเดียวของ เขาในตอนนีคือทุกๆเช้ า แม่ค้าคนนันจะมาหยิบเอาตะกร้ าแอปเปิ ลสดจากบริ เวณริ ม ป่ าแถบนี ดังนันเด็กหนุ่มจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้ องดักรอเพือพิสจู น์ ว่ามีใครอาศัย อยู่ในป่ าจริงหรือไม่ ตุบ เพียงออกแรงเล็กน้ อย ลูกครึงแวมไพร์ หนุ่มก็กระโดดขึนมาอยู่บนยอด กิงไม้ ไ ด้ อย่า งไม่ย ากเย็ นนัก เบลลินีเคยบอกเสมอว่า เขาเป็ นคนเอือยเฉือยและไม่ ระวังตัว ดังนันอัลมอสจึงทําการสํารวจบริเวณรอบต้ นไม้ เพือให้ แน่ใจว่าไม่มีสตั ว์ ร้าย อยู่อย่างแน่นอนเสียก่อน เมือเห็นว่าไม่น่ามีอันตรายใดๆ เด็กหนุ่มจึงหลับตาลงและ เข้ าสูห่ ้ วงนิทราโดยเวลาไม่นาน 132
‘อะไรกัน ตาเจ้าสี ประหลาดสุดๆไปเลย’ ภาพของเด็กชายตัวเล็กที ร้ องไห้ สะอึกสะอื นปรากฏขึนท่ามกลางความมื ด ก่ อนที อัลมอสจะตระหนักได้ว่านันคื อตัว ของเขาเอาในอดีต ลูกครึ งแวมไพร์ หนุ่มยื นมองภาพหยาดนํ าตาของตนเองที ร้ องไห้ ครํ าครวญอยู่กบั ตักของผูเ้ ป็ นมารดา เด็กชายตัวน้อยเงยหน้าขึ น แล้วต้องตกใจเมื อ ใบหน้าของมารดาทีตนรักแปรเปลียนเป็ นใครอี กคน ‘สัตว์ประหลาด!’ มารดาผูใ้ ห้กําเนิ ดกลับผลักไสเขาออกมา อัลมอสตัวน้อย มองใบหน้าของมารดาทีเปลียนไปอย่างไม่เข้าใจ เด็กน้อยผูน้ ่าสงสารได้แต่เช็ดนํ าตา ทีเจิ งนองบนใบหน้าและหันหลังวิ งหนีหายไปในความมื ด ‘เจ้าคนไม่มีพ่อ! เจ้าเด็กประหลาด!’ เสี ยงเหยี ยดหยามดังก้องไปในความ ฝัน ‘เด็กปี ศาจ ออกไปทีนีเดียวนีนะ!’ “ม... ไม่” อัลมอสขมวดคิว เด็กหนุ่มครึงแวมไพร์ ยังคงไม่ตืนจากฝั นร้ ายที แสนยาวนาน เปลือกตาสีไม้ ยังคงปิ ดสนิท เขาสะดุ้งเป็ นบางครังในความฝั น ส่งผล ให้ ต้นไม้ สนไหว ั ...ซ ..ซ... ซี ... อัลมอสไม่ร้ ูสกึ ตัวเลยว่ากําลังรบกวนสิงมีชีวิตบางตัวอยู่ งูเหลือมสีขาวราว กับกระดาษเคลือนตัวมาอย่างเฉือยชาไม่แพ้ คนทีนอนหลับอยู่บนต้ นไม้ ทว่าว่องไว พอทีจะเลือยเข้ าไปใกล้ โดยไม่ทนั ให้ อีกฝ่ ายรู้ตวั เจ้ างูเหลือมเผือกค่อยๆเคลือนตัวเข้ ารัดตัวอีกฝ่ ายอย่างแยบยล แต่อัลมอส ยัง คงไม่ ตืนจากความฝั น เมือเห็น ดัง นันงูเ หลือ มตัวใหญ่ ยัก ษ์ จึง ค่อ ยๆเพิ มแรงรั ด อย่างไม่เร่งรีบ การแกล้ งเหยือให้ ตายช้ าๆคือสิงทีงูเหลือมรักมากทีสุด 133
“อะไรกันเนีย! ” ในทีสุดลูกครึงแวมไพร์ จึงตืนขึนเสียที แรงรัดบริ เวณกลาง ลําตัวทําให้ เขาขยับอย่างยากลําบาก เด็กหนุ่มพยายามดินให้ หลุดจากพันธนาการมี ชีวิต แต่ดเู หมือนจะสู้แรงของเจ้ าสัตว์เลือยคลานตัวนีไม่ได้ เลย ในระหว่างนันดูเหมือนเจ้ างูเหลือมจะได้ ใจมากกว่าเดิม มันเพิมแรงรัดทํา ให้ อลั มอสรู้สกึ ปวดร้ าวไปทัวทังตัว เด็กหนุ่มได้ แต่นกึ เสียใจว่าทีเบลลินีพูดกรอกหูมา ตลอดว่าเขาเป็ นคนไม่รอบคอบนันเป็ นความจริงมากเพียงใด อัลมอสหมดแรงจะต่ อสู้ พระอาทิต ย์ ทีโผล่พ้น ขอบฟ้ าทํา ให้ พลังของเขา ลดลงไปในทันที เขาไม่เหลือแรงทีจะดินรนอีกต่อไป ลูกครึงแวมไพร์ หนุ่มหลับตาลง ช้ าๆ พยายามยอมรับความจริงทีเกิดขึนว่าเขาคงกําลังจะตายในอีกไม่กีอึดใจ ใบหน้ าของพ่อทีดูเลือนรางลอยเข้ ามาให้ ห้วงความคิด ยืนคู่อยู่กับมารดา แสนรักของเขา รวมไปถึงเบลลินี ผู้เฒ่าร้ านขายเค้ ก บอสขององค์ กร รวมไปถึงเพือน และคนรู้จกั อีกหลายคนของเด็กหนุ่ม “เฮ้ ย!” เสียงตะโกนเรี ยกดังมาจากทีไหนไม่อาจทราบได้ สิงถัดมาทีเกิดขึนคือ อัล มอสรู้สกึ ว่าตนเองกําลังล่องลอยอยู่กลางอากาศ ก่อนจะตกลงมาตามแรงโน้ มถ่วงสู่ พืนดิน เจ้ างูเหลือมตัวโตดูเหมือนจะตกใจมากเสียจนคลายกําลังทีรัดเขาออก เมือ เห็นโอกาสอัลมอสจึงรี บกระทุ้งส้ นรองเท้ าของตนและแทงมีดเคลือบยาพิษลงไปที บริเวณผิวหนังลืนของงูเหลือมในทันที งูยกั ษ์ ข่ฟู ่ อเมือได้ รับบาดเจ็บ เด็กหนุ่มลูกครึงแวมไพร์ ตะลึงไปในทันทีเมือ ลืมคิดไปว่าอีกฝ่ ายยังมีพิษทีจะสามารถวกกลับมาฉกเขาได้ อีกครัง ดูเหมือนคราวก่อนคงเป็ นแค่โชคช่วยทีเขาตกลงมาจากต้ นไม้ อัลมอสรู้ สกึ ปลงตก เขาในตอนนีบาดเจ็บจากการถูกงูรัดจนและตกลงมาจากทีสูงจนกระดูกแทบ แตก ไม่สามารถทําอะไรได้ อีกแล้ ว ทีสําคัญยิงกว่าคือพลังแวมไพร์ ทีถูกริ ดรอนลงมา ของเขายังดูไร้ ค่าเสียจนน่าสมเพช 134
ฉัวะ! แสงจากดาบสะท้ อนเข้ าตาของเด็กหนุ่มทําให้ ต้องหรี ตาลง หัวของพญางู เหลื อ มเผื อ กลอยปลิว ข้ า มศี รษะตกไปด้ า นหลัง เมื ออัล มอสลืม ตาขึนจึง พบกั บ ใบหน้ าของผู้ชายคนหนึงซึงเหมือนกับบุคคลทีเขากําลังตามหาอยู่ไม่ผิดเพียน! “เจ้ าเป็ นอะไรรึเปล่า” ชายหนุ่มคนนันถามด้ วยนําเสียงทุ้มตําขัดกับใบหน้ า ทําเอาอัลมอสรู้สกึ งุนงงไปไม่น้อย ลูกครึงแวมไพร์ หนุ่มไม่ได้ ตอบอะไรกลับไป เพียง แค่พยักหน้ าอย่างระมัดระวังก่อนดันตัวลุกขึนด้ วยเรี ยวแรงทีเหลือน้ อยตังแต่หัววัน สายตาพลัน เหลือ บไปเห็ นตะกร้ า ทีบรรจุแ อปเปิ ลสีแ ดงสดเอาไว้ จ นเต็ ม เกือบล้ นออกมา มันวางไว้ ใต้ ต้นไม้ อีกต้ นหนึง เด็กหนุ่มหันไปมองใครอีกคนซึงกําลัง เช็ดเลือดงูทีเปรอะเปื อนก่อนจะเก็บดาบเข้ าฝั ก อัลมอสหยุดคิ ดในทันที ตัวเขาในตอนนีบาดเจ็ บคงไม่สามารถลักพาตัว หรือบังคับให้ อีกฝ่ ายตามตนมาได้ อย่างแน่นอน ถึงแม้ ว่าเขาจะมีพลังในการรักษาใน ตัวเอง ต่อให้ ถ่วงเวลาบาดแผลเหล่านีคงหายไม่ทันรังอีกฝ่ ายอยู่ดี แต่สมบัติทีถูกสัง ให้ ตามหาเล่นมาปรากฏอยู่ตรงหน้ าแล้ วแบบนี เขาต้ องทําอะไรสักอย่าง เด็กหนุ่มตัดสิน ใจเดิ นไปหาอีกฝ่ ายอย่างเชืองช้ า แม้ ทุกย่า งก้ าวจะทําให้ เขารู้สกึ เหมือนตายทังเป็ นก็ตาม “ท่าน...” อัลมอสเอ่ยปากขึนก่อน อีกฝ่ ายมองกลับมาด้ วยสายตางุนงง “มีอะไรหรือ” สมบัติเดินได้ ถามกลับ อัลมอสมองอีก ฝ่ ายทีก้ มตัวไปยกตะกร้ า แอปเปิ ลขึนมา ก่ อนจะเอ่ย ปาก ถามต่อ “เจ้ าคือคนทีนําแอปเปิ ลไปวางไว้ ให้ แม่ค้าทุกเช้ าเองใช่มัย” ดูเหมือนคําถาม นีจะแปลกประหลาดเกินไปจนอีกฝ่ ายเลิกคิวขึน “ใช่ แ ล้ ว ข้ า เอง” ผู้ช่ ว ยชีวิ ต พยัก หน้ า ตอบคํา ถามนันพร้ อมกวัก มื อ เดิ น นําอัลมอสไปทีบริ เวณชายป่ า “ท่านแม่ค้าคนนันมักจะให้ เงินข้ าไว้ เสมอ ข้ าเลยเอา มาวางให้ เขาทุกๆวัน มันกลายเป็ นธุรกิจ แบบนีตังแต่ตอนไหน ข้ าก็ไม่ร้ ู เหมือนกัน ” 135
เขาพูดพลางหันไปมองอัลมอสทีเดินกระเผลกขาอย่างเชืองช้ า ชายหนุ่มผมสันวาง ตะกร้ าลงทีนอกเขตป่ าเวทมนตร์ แล้ วจึงหันมาพูดกับลูกครึงแวมไพร์ หนุ่ม “นีทางออก เจ้ าควรออกจากป่ าแห่งนีก่อนจะเป็ นอันตรายไปมากกว่านีนะ” อัลมอสเบิก ตากว้ างในทันที “ด... เดียวสิ! ทําไมข้ าต้ องออกไปด้ วยเล่า ” เด็กหนุ่มโวยวายออกมา ทําให้ ค่สู นทนาหลุดยิมและหัวเราะออกมาเสียงดัง “เจ้ าอยู่ ด้ วยตัวเองได้ ไม่เกินหนึงวันแน่ๆ ข้ าว่าเจ้ ากลับไปดีกว่า” คําพูดของอีกฝ่ ายทําเอาอัล มอสฉุนกึกเลยทีเดียว “ข้ าโดนลอบโจมตีตอนเผลอต่างหาก! ปกติข้าไม่ได้ เป็ นแบบนีซักหน่อย” พูดประโยคแรกออกมาด้ วยเสียงดังลัน แต่พอเห็นอีกฝ่ ายทําหน้ าทําตาไม่เชือ เด็ ก หนุ่มผมยาวจึงพูดด้ วยนําเสียงทีเบาลง “งันเจ้ าจะไปไหน มาทําอะไรทีป่ าแห่งนี” คู่สนทนาถามกลับมา อัลมอสนิง ไปเพียงครู่ หนึงก่อนจะเอ่ยปากตอบ “ข้ า... ข้ าไม่มีทีไปหรอก” เขาพูดเพียงเท่านัน เล่นละครด้ วยการตีบทเจ้ านําตาเป็ นเด็กถูกทิง หากมีการประกวดอะไรสักอย่างอัล มอสคงได้ รางวัลอย่างไม่ต้องสงสัย “ข้ าแค่ไม่ร้ ูจะไปทีไหน” ดูเหมือนจะได้ ผลอยู่ไ ม่น้อย เมื ออีกคนเริ มมีท่าทีอ่อนลง “งันเจ้ าชืออะไร ล่ะ” “อัลมอส... ข้ าชืออัลมอส สมิธ” “เอาล่ะคุณสมิธ” อีกฝ่ ายเอ่ยขึน “ข้ าชือเรย์มอนด์ จะเรียกเรย์ ก็ได้ ข้าไม่ถือ” แม้ อี กฝ่ ายจะไม่บ อกนามสกุลไม่ว่ า ด้ วยเหตุผลใดก็ ต ามแต่ ทว่ าอัลมอสมันใจได้ อย่างเต็มทีร้ อยเปอร์ เซ็นแล้ วว่าชายหนุ่มตรงหน้ านีคือภารกิจของเขาอย่างแน่นอน เด็กหนุ่มถือโอกาสนีสํารวจอีกฝ่ ายไปในตัว เรย์มอนด์เป็ นชายหนุ่มอายุประมาณ ปี ต ามในแฟ้ม เอกสารทีได้ มา เขามีผมสันสีนํ าตาลอ่ อนและดวงตาสีเขี ยวเป็ น ประกายซึงดูแล้ วไม่ใช่คนถินนีอย่างแน่นอน ดังนันในเอกสารจึงไม่ระบุว่าเรย์ มอนด์ มาจากเมืองไหนก่อนจะเข้ ามาทํางานในบ้ านเศรษฐี เฒ่าและอยู่ๆก็หายตัวไป 136
“ท่านเรียกข้ าว่าอัลก็ได้ ” เรย์มอนด์พยักหน้ ายอมรับให้ กับชือเรี ยกนัน ก่อน จะเอ่ ยปากพูด ต่อ “เราอยู่ต รงนีนานไม่ ได้ ไปกันเถอะ” พูดจบชายหนุ่มจึงเดิน นํ า ทางเข้ าสูก่ ลางป่ าลึก ระหว่างทางพวกเขาเจอสัตว์ เวทอยู่หลายตัว ครังแรกพวกอัลมอสเจอกับ เสือโคร่งตัวใหญ่ยกั ษ์ เด็กหนุ่มลูกครึงแวมไพร์ หยิบมีดสันออกมาทันที แต่ไม่ทันได้ ใช้ มีดเล่มนัน เรย์มอนด์ชิงพูดขึนมาเสียก่อนว่าสัตว์ ในป่ าแห่งนีฉลาดมาก ถ้ าเราไม่ไป ทําอะไรพวกมันก่อน เราก็สามารถอยู่ด้วยกันได้ อย่างสงบ “อ้ าว แล้ วทําไมข้ าโดนทําร้ ายล่ะ” เด็กหนุ่มผมสีขาวเทาอดประท้ วงขึนมา ไม่ ได้ เรี ย กเสีย งหัว เราะจากคู่สนทนาก่อ นจะได้ ยิ นคํ าตอบกลับ ทีทํ าเอาเด็ กหนุ่ม ถึงกับฉุนกึก “เจ้ านอนดินจนไปรบกวนรังของมันไงล่ะ” “ข้ านอนดินทีไหนกันเล่า!” สิงมี ชีวิต ตัวที สองยังคงสร้ างความประหลาดใจให้ อัลมอสเป็ นอย่างมาก เขายืนจ้ องกระต่ายป่ าซึงมีขนาดเท่ากับสุนัขจิงจอกด้ วยความตกตะลึง ไม่ทันได้ ยิน เสียงเรย์มอนด์เปลียนสรรพนามของเขาจนไม่มีความสุภาพเหลืออยู่แม้ แต่น้อย “เราใกล้ ถึง หรื อ ยัง เรย์ ” ลูก ครึ งแวมไพร์ เ ริ มบ่ น เมื อเดิ น เท้ า มาหลายสิบ กิโลเมตร แต่ดเู หมือนจะส่งไปไม่ถงึ คนเดินนําหน้ าเลยแม้ แต่น้อย เรย์ มอนด์ ยังคงเดิน ไปข้ างหน้ าอย่ามันคงผิดกับตนเองทีในตอนนีกลับเริ มปวดแผลมากขึนอย่างไม่อาจ ทราบได้ ดูเหมือนร่างกายของอัลมอสจะเสียหายหนักมากเกินไป ทุกๆครังทีย่างก้ าว เขารู้สกึ เหมือนตัวเองอยู่ในสมรภูมิรบก็ไม่ปาน ความเจ็บปวดราวกับถูกเหล็กร้ อนบีบ ไปทัวร่างทําให้ เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างของเด็กหนุ่มทรุดลงกับพืนเสียงดัง ตุบ เป็ น สัญญาณให้ คนทีเดินนําไปไกลหันกลับมามอง “เจ้ าไหวรึเปล่าเนีย” ชายหนุ่มผมสันเดินย้ อนกลับมา 137
“...ไม่ถามพรุ่งนีไปเลยเล่า! ข้ ายังไหวน่า” คนผมยาวกว่าเหวตอบ พยายาม ทรงตัวเพือจะลุกขึนยืน แต่ดเู หมือนร่างกายของเขาจะอ่อนแอเกินกว่าจะทําอะไรได้ เสียแล้ ว เรย์มอนด์ถอนหายใจกับสภาพของเด็กหนุ่มผมขาว เขายืนมือไปตรงหน้ า อีกฝ่ าย “อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ ว บ้ านของข้ าอยู่ทีใกล้ ๆ ริ มแม่นําตรงโน้ นเอง” อัลมอส เงยหน้ ามองอีกฝ่ าย ใจหนึงกอยากจับมือให้ เรย์ มอนด์ ช่วยพยุงตัวเขาขึนมา ส่วนอีก ใจหนึงก็ไม่ไว้ ใจอีกฝ่ ายถึงขนาดนัน เด็กหนุ่มชังใจก่อนตัดสินใจยืนมือไปสัมผัสกับ มือของอีกฝ่ าย เหมือ นกับ มีสายลมพัดผ่ าน ความเจ็บ ปวดทัวร่ างกายของอัลมอสค่อยๆ หายไปราวกับไม่เคยมีมาก่อน พร้ อมกับความรู้ สกึ ถึงพลังแข็งแกร่ งทีเพิมมากขึนจน ตัวเขาเองยังตกใจ เด็กหนุ่มเบิกตากว้ างรีบชักมือออกในทันที “เป็ นอะไรไป” อี กฝ่ ายเลิกคิ วถามด้ ว ยความสงสัย ลูก ครึ งแวมไพร์ ทํ าได้ เพี ย งส่า ยหน้ า หวื อ กั บ คํ า ถามนันก่ อ นจะดัน ตั ว ลุก ขึนด้ ว ยตนเอง เขารู้ สึก ได้ ถึ ง อะดรีนาลินทีพลุง่ พล่านไปทัวร่างกายอย่างหยุดไม่ได้ “ข้ า คิ ด ว่ า ... ข้ า คิ ด ว่ า ข้ า สบายดี ” อัลมอสพูด พึม พํ า กับ ตนเอง ฝ่ ายเรย์ มอนด์ทีเห็นว่าเพือนร่ วมทางคนใหม่ของเขากลับมาเดินได้ ด้วยตัวเองเป็ นปกติแล้ ว จึงหันหลังกลับไปเดินนําเหมือนเดิม ทิงให้ อลั มอสยืนสงบสติตวั เองอยู่ตรงนัน ...ออกมาทําภารกิจหาสมบัติให้ กบั องค์กร แต่ดเู หมือนจะเจอสมบัติของตนเองเข้ าให้ เสียแล้ วสิ... บ้ านของเรย์มอนด์เป็ นเพียงกระท่อมเล็กๆ ตังอยู่อย่างโดดเดียวท่ามกลาง ป่ าใหญ่แห่งนีเท่านัน อัลมอสไม่ได้ กินยาผลึกอีนอสเลยหลังจากตืนนอนในวันทีโดนงู รัด เพราะอีกฝ่ ายเห็นเขาในฐานะของครึงแวมไพร์ เต็มตัวตังแต่แรก รวมถึงหากเขามี พลังอยู่แค่ในเกณฑ์มนุษย์ทวไป ั การอาศัยอยู่ในป่ าแห่งนีคงจะวุ่นวายมากกว่าเก่า อีกหนึงความลับทีอัลมอสได้ ร้ ูคือ เรย์มอนด์เป็ นผู้ใช้ เวทมนตร์ 138
นันเป็ นเหตุผลทีสามารถอธิ บายได้ เป็ นอย่างดีว่าทําไมอีกฝ่ ายจึงสามารถ มาอยู่ในป่ าทีแสนจะอันตรายได้ เพียงลําพัง ในตอนนีอัลมอสพูดได้ อย่างเต็มปากว่า แทบจะไม่มีผ้ ใู ช้ เวทมนตร์ หลงเหลืออยู่ในอาณาจักรแห่งนีแล้ ว หลังจากยุคล่าแม่มด เมือ ปี ก่อน ผู้คนส่วนใหญ่ ทีมีเวทมนตร์ ถูกจับมามัดมือมัดเท้ าเพือเผาทังเป็ น มี เพียงส่วนน้ อยเท่านันทีแฝงตัวอยู่ท่ามกลางชาวเมืองคนอืนได้ อย่างแยบยล เด็ กหนุ่ม ยัง คงคิด ไม่ ตกเรื องทีว่ าจะทํ าอย่า งไรดี เขามาอยู่ทีนี ได้ สามวัน แล้ ว ดังนันจึงเหลือเวลาอีกวันเดียวก่อนจะหมดเวลาส่งภารกิจ “อัล วันนีเจ้ าเอาแอปเปิ ลไปวางไว้ หน้ าทางเข้ าป่ าหน่อยสิ” เสียงพูดดังขึน ก่อนทีเรย์มอนด์จะเดินมาพร้ อมกับตะกร้ าแอปเปิ ลในมือ อัลมอสสะดุ้งกับเสียงเรี ยก นัน แต่ก็ยินยอมไปแต่โดยดี ระยะทางจากกระท่ อ มกลางป่ ามายัง ทางกลับ ไปสู่เ ขตเมื อ งนันยัง ไกล เหมือนเดิม ใช้ เวลาเดินเกือบหนึงชัวโมงเต็มถึงจะเดินมาถึงบริ เวณริ มชายป่ าได้ เด็ก หนุ่มผมยาววางตะกร้ าผลไม้ ลงกับพืน ทอดสายตามองเข้ าไปในเมือง ก่อนตัดสินใจ ส่งข่าวเรืองภารกิจให้ กบั องค์กรของตนเอง ในระหว่างทางกลับไปยังกระท่อมนัน อัลมอสสัมผัสได้ ถึงสายตาทีจับจ้ อง มาได้ หลายครัง สัญชาตญาณในตัวของเขาถูกปลุกขึน เด็กหนุ่มคอยหันซ้ ายหันขวา มาตลอดทางแต่ไม่พบกับใคร ในทีสุดอัลมอสจึงตัดสินใจเดินอ้ อมไปอีกทางหนึงจน เจอเข้ ากับลานโล่งกว้ าง “เจ้ าเป็ นใคร” อัลมอสถาม ก่อนจะหยิบปื นเวทมนตร์ ทีเหน็บเอาไว้ ข้างเอว ออกมา จิตสังหารถูกแผ่ออกมาเป็ นเครืองป้องกันตัว “คิ คิคิ” เสียงหัวเราะทีน่าขนลุกดังขึนพร้ อมกับการปรากฏตัวของหญิ งสาว ดวงตาสีโลหิต “โดนจับได้ ซะแล้ วล่ะ” เจ้ าหล่อนพูดกับเขาด้ วยนําเสียงแหลมสูง
139
“ตอบข้ ามาว่าเจ้ าเป็ นใคร!” ลูกครึงแวมไพร์ ตวาดกลับ เขากระชับปื นในมือ แน่นก่อนเล็งไปทีบริเวณศีรษะของอีกฝ่ าย หญิ งสาวแกล้ งทําเป็ นตืนกลัวในคราแรก เมือเห็นปื น แต่แล้ วเธอกลับแสยะยิม เขียวคมทีริมฝี ปากทําให้ อลั มอสเลิกตากว้ าง “เธอ... แวมไพร์ เหรอ” “ถ้ าใช่ แล้ วจะยังไงเหรอ” เจ้ าหล่อนพูดกลับด้ วยนําเสียงยียวน เด็กหนุ่มผม ยาวหรีตาลงก่อนจะตัดสินใจเก็บปื นเปลียนมาเป็ นการใช้ จิตสัมผัสเข้ าสู้แทน เพราะ ยังไงปื นกระบอกนีก็คงยิงเจ้ าหล่อนไม่เข้ าอยู่ดี “เก็บปื นแบบนันน่ะ... ไม่ระวังตัวเลยนะเจ้ าเนีย” คําพูดของอีกฝ่ ายทําให้ เด็ กหนุ่ม คิ ดหนัก ตอนนี เขากํ า ลัง โดนปั นหัว อยู่แน่ น อน อัลมอสสัมผัสได้ ถึง การมี ตัวตนของบางสิงบริ เ วณใกล้ ๆ นี แต่สมั ผัสของดวงวิ ญญาณทีอ่ อนเกินกว่าจะเป็ น มนุษย์ทําให้ เขาเกิดสับสนขึนมา เด็ก หนุ่มตัด สิน ใจหยิบ ปื น ทีเหน็บ ไว้ ข้างกายขึนมาอีก ครังทังๆทีตังการ์ ด ต่อสู้ไปด้ วย ระหว่างนันเอง หญิงสาวปริศนาก็พ่งุ เข้ ามาประชิดตัวเขาเสียแล้ ว “เฮ้ ย!” อัลมอสกระโดดหลบได้ ทันท่วงที เด็กหนุ่มดีดตัวขึนไปยืนบนต้ นไม้ ได้ อย่างเฉียดฉิว ประกายมีดทีกระทบกับแดดทําให้ ลกู ครึงแวมไพร์ หายใจได้ ไม่ทัว ท้ อง “เจ้ าต้ องการอะไรกันแน่” ดูเหมือนอีกฝ่ ายจะไม่อยากสนทนา เจ้ าหล่อนกระโดดขึนมาบนต้ นไม้ ด้วย เช่นกัน สองแวมไพร์ ประชันหน้ ากันภายใต้ แสงอาทิตย์ ช่างเป็ นเรื องทีหาดูได้ ยากยิง นัก อัลมอสชักมีดสันเล่มโปรดของตนออกมาก่อนทีทังสองคนจะฟาดฟั นกันอีกครัง เขาต้ อนหล่อนจนตกลงมาจากต้ นไม้ ได้ ในระหว่ างที ดูเหมือนชัยชนะจะ เข้ าข้ าง จิตสังหารทีพุ่งมาจากด้ านหลังทําให้ เด็กหนุ่มต้ องรีบหันกลับไปมองในทันที ภาพของสิงโตตัวหนึงปรากฏขึน แต่สงที ิ ดึงดูดความสนใจของเขากลับเป็ น บริเวณส่วนหัวทีมีสองหัวนัน! 140
โฮก!! เจ้ า สิงโตคํารามลัน อัลมอสกระโดดหลบจากคมมีดของหญิ งสาว ปริศนาได้ อย่างหวุดหวิด เขาชักปื น เวทมนตร์ ก่อนจะเหนียวไกในทันที ปั ง! เสียงปื นดังกึกก้ องไปทัวทังป่ า ปื นเวทมนตร์ ดูเหมือนจะได้ ผลไม่น้อย เพราะเขาเห็นสิงโตสองหัวเดินเซไปข้ างหลัง มันคํารามก้ องกว่าเดิมและพยายามวิง เข้ ามาหาเขาอีกครัง อัลมอสหายใจหอบ เขาเปลียนอาวุธกลับ ไปเป็ นมีดเพือต่อ สู้กับแวมไพร์ สาว เสียงปะทะกันของศาสตราวุธดังกึ กก้ องไปทัวป่ า ดวงอาทิตย์ ที ลอยสูงขึนบน ท้ องฟ้าทําให้ เขาเริมอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ ชดั ผิดกับอีกฝ่ าย และแล้ วเด็กหนุ่มก็พลาดท่า มีดสันประจําตัวถูกปั ดออกจากมือ พร้ อมกับสัมผัสทีเย็นเยียบทีลําคอ อัล มอสสูดลมหายใจเข้ า สิงโตสองหัวเดินวนอยู่รอบนอกทําเอาอัลมอสถึงกับเหงือตก “อึก...” “ครึ งแวมไพร์ อ ย่ า งเจ้ าน่ ะ มาทํ า อะไรที นี กั น ” หญิ ง สาวถามด้ ว ยเสีย ง กระซิบ บนใบหน้ าสวยมีรอยคมมีดของเขาบาดอยู่ทําให้ เลือดไหลเป็ นทาง แต่เพียง ไม่นานรอยแผลนันกลับหายไปด้ วยความสามารถของแวมไพร์ หญิงสาวตรงหน้ าเริมกดแรงลงบนใบมีดอีกครัง อัลมอสยังคงปิ ดปากเงียบ ในใจได้ แต่คิดว่าเจ้ าหล่อนคงจะต้ องฆ่าเขาทิงเป็ นแน่ ลูกครึงแวมไพร์ หนุ่มรวบรวม เรียวแรงทีแทบไม่มีเหลือมากุมรอบข้ อมือของอีกฝ่ าย พยายามยือไม่ให้ แวมไพร์ สาว ตรงหน้ าสามารถมาปลิดชีพตนเองได้ “หึ ยั ง คิ ด จะสู้อี ก เหรอ” หญิ ง สาวแค่ น เสีย งหัว เราะ หล่ อ นมองดู มื อ ไร้ เรียวแรงของครึงแวมไพร์ ทีกําลังขัดขืนอย่างสุดกําลัง “ถ้ าเจ้ าไม่ ตอบล่ะก็” แวมไพร์ สาวโน้ มตัวลงมาพูด ทีข้ างใบหูของอัลมอส เด็กหนุ่มรู้สกึ ขนลุกไปทัวทังร่ าง แรงกดทีบริ เวณลําคอเพิมมากขึนทําให้ อัลมอสเลิก ขัดขืน เขาปล่อยมือจากอีกฝ่ ายและได้ แต่นอนรอความตายอย่างเงียบงัน 141
“ตาย!” จิ ตสัง หารจากแวมไพร์ เต็ มตัวทํ าให้ อัลมอสอยากสํา รอกออกมา เขามองเห็นเจ้ าหล่อนยกมีดในมือขึน เงามัจจุราชเคลือนผ่านตัวเขาไปในตอนทีหญิ ง สาวเงือมือขึนและแทงลงมาบริเวณลําคอของเขาอย่างสุดกําลัง! “หยุดเดียวนี นะ!” เสียงตะโกนดัง ขึนพร้ อมกับ ร่ างของชายหนุ่ มดวงตาสี เขียวโผล่ม า แวมไพร์ สาวหยุดชะงักในตอนทีปลายมีด ทิมลงไปแล้ วเล็กน้ อย ภาพ ตรงหน้ าทําให้ เรย์มอนด์ชะงัก เขาร่ายเวททําให้ เจ้ าสิงโตสองหัวไม่สามารถขยับได้ “เจ้ ามาทํ าอะไรที นี โซเฟี ย” ดูเ หมื อนอี กฝ่ ายจะไม่ ได้ สนทนากับ เขา เรย์ มอนด์ก้าวขามาใกล้ กบั หญิงสาวด้ วยแววตาไม่เป็ นมิตร ทําให้ แวมไพร์ สาวรี บทรุ ดลง กับพืนในทันที “ข... ขออภัยเพคะองค์ชาย” อัลมอสเบิกตากว้ าง มองภาพของชายหนุ่มที ยืนกอดอกด้ วยความตกตะลึง “สรุปว่า... นีเจ้ า เอ๊ ย นีท่านคือองค์ ชายเรย์ มอนด์ แห่งอาณาจักรเวทมนตร์ ทีล่ม สลายไปเมือ ปี ก่ อนงันสิ ... เอ๊ ะ ข้ าต้ องพูดว่ ายังไงดี” อัลมอสพูด ขึนหลัง เข้ าใจเรื องราวทังหมด แวมไพร์ สาวทีชือโซเฟี ยนันเป็ นคนทีคอยดูแลเรย์ มอนด์ ม า ตลอดหลังอาณาจักรล่มสลายและเมือแยกตัวกันออกมา เจ้ าหล่อนก็ตามมาดูแลอยู่ ห่างๆด้ วยความเป็ นห่วง ดังนันซากศพของสัตว์ ทีชาวเมืองเห็นอยู่ล้วนเป็ นฝี มือของ เธอนันเอง “พูดเหมือนเดิมเถอะ อาณาจักรของข้ าน่ะไม่มีเหลือแล้ วด้ วยซํา” เรย์ มอนด์ พูดด้ วยนํ าเสียงเศร้ าสร้ อ ยจนอัลมอสสัมผัสได้ สองแวมไพร์ ม องหน้ ากันก่อนเด็ ก หนุ่มจะพูดขึน “พวกเจ้ าสองคน... อยากเริมต้ นใหม่รึเปล่า” เรย์มอนด์เงยหน้ าขึนมามองเขาด้ วยความสงสัยเช่นเดียวกันกับโซเฟี ย อัล มอสอมยิมก่อนจะพูดต่อ “มาทํางานกับข้ าไหม ลบตัวตน ทีอยู่ฟรี สวัสดิการพร้ อม ขอแค่ลยุ ได้ ทกุ เมือ” 142
“งานอะไรกัน” โซเฟี ยถามขึน “รับจ้ างน่ะ... บริษัทรับจ้ างทําไม่จํากัดไง” ภารกิจตามหาสมบัติคืนแก่ เศรษฐีเฒ่ า : Fail บุคคลที ต้ องการตามหาหายสาบสูญ ไม่ เจอร่ องรอยอะไรที กระท่ อม กลางป่ า “เขียนรายงานให้ สนุกนะ” เบลลินีพูดขึนเมือพวกเขากลับมายังบาร์ ใต้ ดิน หญิงสาวผมแดงแลบลินใส่อลั มอสทีหน้ าซีดในทันทีเมือได้ ยินคําว่ารายงาน ก่อนหัน ไปหาชายหนุ่มอีกคนทีเดินตามหลังมา “หวัดดีพ่อหนุ่มรูปหล่อ... เป็ นพาร์ ทเนอร์ กับเจ้ าเด็กบ้ านีปวดหัวหน่อยนะ” เจ้ าหล่อนเอ่ยแซวทําเอาคนฟั งหน้ าเหวอ เดือดร้ อนถึงคนโดนพาดพิงทีต้ องแก้ ต่างให้ พาร์ ทเนอร์ คนใหม่ตวั เองฟั ง “หุบปากไปเลยน่า! ไม่ จริ งซัก หน่อยเรย์ ” เบลลินีหัวเราะคิกคัก รี บลุกหนี พร้ อมกั บ กระดาษในมื อ ที โผล่ พ้ นซองเอกสารออกมา สายตาของเจ้ าชายไร้ อาณาจักรไวพอทีจะสังเกตเห็นข้ อความนันพอดี ภารกิจช่ วยตามหาสมบัติ : Mission Complete ช่ วยหาพาร์ ทเนอร์ ให้ อัลมอส สมิธ สําเร็ จ
143
สมบัตขิ องพระราชา เรื องโดย จิ งจอกโมหะ “ข้ าจะเตือนเจ้ าเป็ นครังสุดท้ าย โจรเอ๋ย จงกลับไปเสียเถิด สมบัตินันไม่มี ค่าอันใดแก่เจ้ าเลย” ผู้พิทักษ์ สสุ านปรากฎตัวขึนมาตรงหน้ าผมกันกลางระหว่างผม กับบานประตูห้องสมบัติไว้ “ท่านก็น่าจะรู้ดี ตอนนีผมน่ะมาไกลเกินกว่าจะถอยหลังกลับได้ แล้ ว…” ผม ไม่ยอมให้ มนั เสียเปล่าหรอก ผมเดินผ่านร่างโปร่งใสของนางไปยังบานประตู “ข้ าเตือนเจ้ าแล้ วนะ…” แล้ วนางสลายไปเหมือนทุกครังดังภูตผี ผมเอือม มือออกไปเปิ ดบานประตูบานสุดท้ าย...เพือจบเรืองทุกอย่างทีเราได้ เริมไว้ “นาราเร็ วเข้ า! นีจะเป็ นการค้ นพบครังใหญ่ ทีสุดเลยนะ” ผมหัน ไปเรี ย ก นาราในขณะกําลังวิงไปตามอุโมงค์ถําอันซับซ้ อนซึงนําไปสู่สสุ านของจอมทรราช จอมทรราชเป็ นกษั ต ริ ย์ ผ้ ูป กครองดิ น แดนแห่ ง นี เมื อพั น กว่ า ปี ม าแล้ ว พระองค์ ขึนชื อเรื องความเก่ ง กาจมากพอๆ กับ ความโหดร้ าย หลัง จากพระองค์ สินพระชนม์ ล ง สุสานของพระองค์ ก็ ถู ก สร้ างขึนภายในถํ าแห่ ง นี มั น เป็ นถํ าที สลับซับซ้ อนทีสุดในโลก ดัง นันถ้ าใครจะเข้ ามาในถํานี จะต้ องว่าจ้ า งคนซึงชํานาญ เส้ นทางคอยนําทางให้ และใช่ผมกับนาราก็เป็ นหนึงในนัน “รอด้ วยสิ!” นาราตะโกนไล่หลังผมมาแล้ วเราทังคู่ก็มาหยุดตรงหน้ าประตู สุสานของจอมทรราช มันเป็ นซุ้มประตูทีเกิดจากการแกะสลักผนังถําให้ เป็ นรู ปร่ า ง 144
สิงโตหน้ าตาน่ากลัว ไม่ต้ องสงสัยเลยว่าจอมทรราชนันโปรดสัตว์ ชนิ ดนีมากขนาด ไหนเพราะในสุสานนี ไม่ ว่า มองไปทางไหนก็เ ต็ม ไปด้ ว ยรู ปปั นพวกมันตังเรี ย งราย ตังแต่ปากทางยันหน้ าห้ องพระศพ ผมรีบผ่านซุ้มประตูไปอย่างรวดเร็ วโดยคอยเรี ยก นาราเป็ นระยะๆ จนกระทังมาหยุดทีรู ปปั นสิงโตขนาดใหญ่ บนทางเดินสุสานใกล้ ๆ กับห้ องฝั งพระศพ รู ปปั นนีเป็ นพญาราชสีห์ทีกําลังร้ องครวญครางโดยตรงหน้ าของ มันมีนางสิงโตนอนสินใจอยู่ “แน่ใจหรอว่าเราจะไม่ไปบอกพวกในหมู่บ้านกันก่อน” นาราถามผมอย่าง ไม่แน่ใจนัก นาราเป็ น เพือนผมมาตังแต่ ผมเด็กๆ พวกเราสองคนอาศัยอยู่ในหมู่บ้า น ผู้นําทางซึงอยู่ไม่ห่างจากปากถําแห่งนีนัก เนืองจากหมู่บ้านนีเล็กมากทําให้ นอกจาก ผมแล้ วก็มีเพียงนาราเท่านันทีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน “แน่ สิ ถ้ า เราเอาเรื องนี ไปบอกพวกนัน ก็ไ ม่ ก ลายเป็ น ว่ า พวกนันมาเอา สมบัติไปก่อนเรารึไงกัน” ผมตอบนารา เรื องอะไรกันทีผมจะปล่อยให้ คนอืนมาเอา สมบัติของจอมทรราชไปเล่า ผมค่ อ ยๆ ล้ ว งมื อ เข้ า ไปในปากของสิง โตและเลือนคัน โยกที อยู่ภ ายใน จากนันผนัง ข้ า งๆ รู ป ปั นก็ เ ปิ ดออกเป็ น ช่อ งสูง ขนาดครึ งตัว คนให้ มุด เข้ า ไปได้ ไ ม่ ยากเย็นนัก “สุด ยอดเลย ไม่ อ ยากเชื อว่ า เธอจะเจอมัน จริ ง ๆ” นาราดูตื นเต้ น สุด ๆ จากนันเธอก็ชมผมจนผมหุบยิมไม่อยู่กนั เลยทีเดียว ความจริงแล้ วผมเองก็ไม่คาดคิด เลยด้ วยซําว่าจะหามัน เจอ ผมเจอมันขณะเดินกลับ หลังจากพาเหล่านักท่ องเทียว กลุม่ หนึงเทียวชมสุสาน ตอนนันผมเดินตามหลังทุกๆ คน แล้ วจู่ๆ ก็มีลมมาจากไหน 145
ก็ไม่ร้ ูพดั เอาแผนทีปลิวไปจากมือผมเข้ าไปในปากรู ปปั นนีอย่างน่าประหลาด พอผม ล้ วงมือเข้ าไปจึงได้ พบกับคันโยก ผมนําเข้ าไปในช่องนันก่อนแล้ วค่อยให้ นาราตามเข้ ามา เมือผ่านเข้ ามาเรา ก็พบกับทางเดินทางทีมืดมิดไร้ แสงไฟ ผมร่ายเวทแห่งแสงขึนมา เมือมีแสงสว่างเราก็ เห็นทางเดินทอดยาวลึกลงไป ตอนนันเองมีบางสิงปรากฎขึน “ข้ าขอเตือนเจ้ า เหล่าโจร กลับไปเสียเถิด สมบัติของจอมทรราชไม่มีค่าใด สําหรับพวกเจ้ าหรอก” มันปรากฎขึนตรงหน้ าของเราสองคน เป็ นร่ างโปร่ งใสเสียจน เราแทบจะมองไม่เห็นแม้ อยู่ในแสง แต่เราก็สมั ผัสได้ ว่ามันอยู่ตรงนัน จากนําเสียงคง จะเป็ นผู้หญิง “นีมัน! อยากบอกนะว่าท่านคือผู้พิทกั ษ์ สสุ าน” นาราถามร่างใสๆ นัน “ผู้พิทกั ษ์ สสุ าน?” ผมหันไปหานาราพร้ อมเครืองหมายคําถามบนใบหน้ า “เมือพระราชาสินพระชนม์ จะมีการเลือกผู้ภักดีต่อพระองค์ ขึนมาคนหนึงที จะยอมสละชีพเป็ นวิญญาณคอยดูแลทรัพย์ สมบัติต่ างๆ ซึงถูกเก็บ ไว้ ในสุสานของ พระราชา ใช่ไหมคะ” เธออธิบายก่อนจะหันไปทางร่างโปร่งใสเพือถามนาง “จะว่าเช่นนันก็ได้ …” วิญญาณเว้ นจังหวะเล็กน้ อยก่อนพูดต่อ “แต่ข้าขอ เตือนเจ้ าอีกครัง กลับไปเสียเถิด กลับไปเสียแต่ตอนนี ก่อนทีเจ้ าจะหันกลับไปไม่ได้ ” ดูเหมือนคุณผู้พิทกั ษ์ สสุ านจะไม่ค่อยอยากต้ อนรับเราเสียเท่าไหร่ “อย่างนีก็แปลว่ามีสมบัติอยู่จริงๆ ใช่ไหม” ผมถามกลับไปยังผู้พิทักษ์ สสุ าน โดยไม่ฟังคําเตือนของนางแม้ แต่น้อย “สมบัตินนมี ั อยู่จริ ง แต่มีไม่มีคุณค่าราคาใดๆ สําหรับพวกเจ้ าหรอก” นาง ยืนยัน 146
“ถ้ าอย่างนันมันก็คงอยู่ในนีสินะ” ผมรีบจับมือนาราเดินผ่านร่ างโปร่ งใสไป อย่างรวดเร็ว “ข้ าเตือ นเจ้ า อยู่นะ!” ผู้พิ ทักษ์ ขึนเสีย งเล็ก น้ อยแต่ ก็ไม่ไ ด้ ตามเรามา เรา ค่อยๆ เดินเข้ ามาลึกขึนตามทางเดิน “เราไปทําให้ ผ้ พู ิทักษ์ สสุ านโกรธแบบนีจะดี หรอ” นาราถามผมขณะทีเดิน อยู่ เธอดูกงั วลมากเลยทีเดียวทีผมทําให้ สตรีโปร่ งใสโกรธ “ไม่ร้ ู สิ แต่เราจะกลับไปทังๆ ทีรู้ ชัดแล้ วว่ามันอยู่ใกล้ แค่เอือมก็คงไม่ได้ ใ ช่ ไหม” ผมตอบ สมบัติทีเราพูดถึงกันเป็ นสมบัติในตํานานซึงถูกเล่าต่อๆ กันมาในบริ เวณนี ว่ากันว่า จอมทรราชมีสมบัติอยู่ชินหนึงทีได้ มอบพลังอํานาจให้ แก่เขา สมบัตินันทํา ให้ เขาสามารถสยบอาณาจักรในแถบข้ างเคียงและแผ่ขยายอํานาจของเขาออกไปได้ แต่หลังจากจอมทรราชได้ ตายลงก็ไม่มีใครหาสมบัตินันพบ เพราะตํานานนีทําให้ มี ผู้คนมากมายต่างหลังไหลกันเข้ ามายังสุสานเพือค้ นหาสมบัติทีซ่อนอยู่ แต่ก็ไม่เคยมี ใครหามันพบ จนกระทังผมไปพบกลไกเปิ ดประตูนนเข้ ั าโดยบังเอิญ เราสองคนเดินเข้ ามาเรื อยๆ อุโมงค์ ถําก็ค่อยๆ ขยายออก เป็ นลานกว้ างมี หินงอกหินย้ อยจํานวนมากทีก่อตัวกันสลับซับซ้ อนราวกันเขาวงกต ผมเลยเสกลูกไฟ เวทมนตร์ ขนมาอี ึ กลูกหนึงแล้ วก็สง่ มันเข้ าไปเพือดูทางข้ างใน “ทีนีเราจะไปทางไหนดีละ่ ” นารากับผมมองหน้ ากันอย่างสับสนนิดหน่อย ในขณะทีเราไม่ร้ ูจะไปทางไหนดี ผู้พิทกั ษ์ สสุ านก็ปรากฎตัวขึนมาอีกครัง “พวกเจ้ าไม่ฟังข้ าเลยหรืออย่างไรกัน” นางว่า “แต่ท่านไม่คิดจะบอกใบ้ เราหน่อยหรือ ซักเล็กน้ อยก็ยงั ดี” ผมกวน 147
“เหตุใดข้ าต้ องบอกเจ้ าด้ วยเล่า โจรเอ๋ย” นางถามกลับ “ก็ แ บบ ทดสอบปั ญญาว่ า เราเหมาะสมที จะครอบของสมบัติ ข องจอม ทรราชไหมอะไรอย่างนันไง” นางฟั งผมแล้ วก็ถอนหายใจเล็กน้ อยก่อนจะพูดออกมา “ข้ าบอกเจ้ าแล้ วว่า สมบัตินันมันไปมีค่า อะไรแก่เ จ้ า แต่ถ้ าเจ้ าต้ องการเช่น นันล่ะก็ …” นางค่ อยๆ เล่า เรืองเหมือนเป็ นนิทาน...นิทานเกียวกับจอมทรราช “กาลครังหนึงนานมาแล้ ว มีพระราชาทีโหดเหียมอยู่พระองค์ หนึง ใครๆ ก็ ต่างเรียกเขาว่าจอมทรราช หากมีสงใดที ิ เขาต้ องการก็จะหามาครองไม่ว่าด้ วยวิธีไหน มีอยู่วนั หนึงพระองค์ ได้ ไปล่าสัตว์ ในป่ ากับเหล่าคนสนิท พระราชาได้ เห็นสิงโตตัวผู้ นอนอยู่ จึงได้ ถามคนสนิทว่า ‘นันมันตัวอะไรกันช่างดูสวยงามยิงนัก’ ‘สิงโตพะยะค่ะ’ คนสนิท ตอบ เมือพระราชาได้ ยิน ดัง นันก็ ได้ มีคํา สังให้ จับสิงโตทังหมดมาเป็ น สัต ว์ เลียงในราชวังของพระองค์…” “ไม่บอกก็ร้ ูว่าชอบมาขนาดไหน มีตงไว้ ั ตงแต่ ั หน้ าประตูยันห้ องพระศพเลย ทีเดียว โอ๊ ย!” ผมพูดขัดก่อนทีจะโดนนาราตีเข้ าอย่างแรงทีต้ นแขน “ถ้ าเจ้ ารู้ ดีขนาดนี ข้ า คงไม่ต้ องเล่าต่ อแล้ วกระมัง” นางพูด ด้ วยนําเสีย ง โมโหนิดๆ ก่อนจะหายตัวไป “ให้ ตายสิขอให้ เขาช่วยแท้ ๆ แล้ วไปกวนเขาอีกนะ” นาราโกรธยกใหญ่ “เอาน่าๆ ฉันขอโทษ” ผมพูดพลางเอามือถูต้นแขนทีถูกตี ให้ ตายสิเธอตีแรง จริงๆ “แล้ วทีนีเราจะทํายังไงกันดีละ่ ” เธอถาม 148
“อืม…ชอบสิงโต” ผมเดินสํารวจรอบๆ บริ เวณพลางใช้ ความคิด ก่อนทีจะ ไปสะดุดตาเข้ ากับบางสิง “นีไงล่ะ นารามาดูนีสิ” ผมร้ องเรียก สิงทีอยู่ตรงหน้ าเป็ นภาพสลักรู ปสิง โตขนาดเท่ าฝ่ ามือทีถูก สลักอยู่บนหิ น งอกหินย้ อย มันเป็ นรูปราชสีห์อ้าปากคํารามถึงแม้ มันจะเลือนรางเพราะโดนหินงอก หินย้ อยค่อยๆ ปิ ดทับลงมาเกือบพันปี แต่ก็ไม่สามารถทําให้ ดวงตาถมึงทึงของรู ปสลัก ดูน่ากลัวน้ อยลงได้ เลย “นีมันง่ ายขนาดนีเลยหรอ” นาราถามขณะมองไปยัง ทางทีมีรูปสิง โตถูก สลักอยู่บนหินงอกหินย้ อยเป็ นระยะ “จะง่ ายหรื อยากก็ ไม่ร้ ู หรอก แต่ต อนนี เรามีท างไปต่อ แล้ ว ” พวกเราเดิ น ต่อไป หลังจากเดิ นตามหัวสิง โตที ทําหน้ าไม่ต้ อนรับ เหล่านันมาซักพัก เราก็พ บ อุโมงค์ทางเดินทีมีรูปสลักอยู่ด้านบน “ข้ าไม่ต้องบอกใบ้ อะไรพวกเจ้ าก็หาทางมากันได้ อยู่ดีมิใช่หรื อ ” วิญญาณ ปรากฎตัวขึนโดยไม่ทนั ตังตัวทําเอาเราสองคนตกใจกันหมด “อย่าโผล่มาไม่ให้ ซุ่มให้ เสียงแบบนีสิ!” ผมพูดด้ วยนําเสียงสัน “ข้ าไม่มีร่า งเนือ สามารถปรากฎได้ ทุกทีทีปรารถนา ก็ ย่อมต้ องเป็ นเช่น นี มิใช่ร”ึ ผู้พิทกั ษ์ ว่า ผมสาบานเลยว่าผมรู้สกึ ได้ ถงึ ความขบขันอยู่ในนําเสียงนันด้ วย “แต่เอาเถอะ แค่ทางวงกตง่ายๆ คนเมือพันปี ก่อนก็คงไม่ได้ อะไรมากมาย” ผมพยายามพูดข่มแก้ อาย 149
“ระวังไว้ เถิดเหล่าโจร ความประมาทนีจะเป็ นภัยแก่ตัวเจ้ าเอง” นางเตือน ก่อนจะหายไป “ฉันว่าเราไปกันเถอะ…” นาราพูดขึนหลังจากทีเงียบมานาน แล้ วเราสอง คนก็เดินทางกันต่อไป เราเดินกันมาเรือยๆ มองหาภาพสิงโตเป็ นบางครังเมือเจอทางแยก แต่เรา ไม่ค่อยพูดคุยกันเลยจนทําให้ เกิดบรรยากาศน่าอึดอัด คงเป็ นเพราะผมไปพูดกวนผู้ พิทกั ษ์ สสุ านหลายครังหลายคราซึงดูเหมือนจะทําให้ นาราไม่พอใจสักเท่าไหร่นกั “นารา เธอคิดว่าสมบัตินีมันคืออะไรหรอ…” ผมพยายามชวนเธอคุย เธอ ยังคงเงีย บ ให้ ตายสิผมไม่ช อบทีเธอเป็ นอย่างนี เลย “ฉัน ว่านะมันจะต้ อ งเป็ นดาบ วิเ ศษที ใครก็ ต ามได้ ค รอบครองจะทํ าให้ เ ขามี อํา นาจ ผู้ค นหวาดกลัวยอมทํ าตาม คําสังแน่นอนเลย” ผมพูดพลางทํามือทําไม้ ไปด้ วย “อุ๊บ!” นาราพยายามปิ ดปากกลันขํา อืมค่อยดีขนหน่ ึ อย “ฉัน ว่ า มั น จะต้ อ งเป็ นอั ญมณี ที จะมอบความรู้ ทุ ก อย่ า งที ผู้ ครอบครอง ปรารถนามากกว่า” เธอออกความคิดเห็นบ้ าง จากนันเราก็พดู คาดเดาเรื องสมบัติกัน ไปอีกตลอดทางสันๆ นัน หนึงในนันมีเรืองทีน่าสนใจอยู่เป็ นตํานานทีเล่าต่อกันมาใน หมู่พ วกที มาจากเมื อ งหลวงเขาว่ า กัน ว่ า สมบัติ ชิ นนี เป็ น อัญมณี จ ากพระเจ้ าซึ ง สามารถทําให้ คําขอของเจ้ าของเป็ นจริงได้ ทุกประการ พอสุดทางถําก็กลายเป็ นพืนทีกว้ างอีกครัง แต่คราวนีทีต่างกันก็คือโพรงถํา นีเล็กกว่าเขาวงกตก่อนหน้ านีมากนอกจากนันไม่มีหินงอกหินย้ อยอีกต่อไปแต่กลับ เต็ ม ไปด้ ว ยวงอาคมเวทเล็ก ทังบนพื นและผนัง ถํ า นอกจากนันในห้ อ งนี ยัง มีโ ครง 150
กระดูกนอนอยู่ป ระปรายอี กด้ วย มัน ทําให้ ผมเข้ าใจบางอย่าง เราสองคนไม่ ใช่ค น กลุม่ แรกทีค้ นพบทางลับนีแต่ทกุ คนทีพบมันไม่เคยได้ กลับออกไปต่างหาก ผมพยายามรวบรวมสติ ค่อยๆ ก้ มลงสํารวจวงเวทเหล่านันอย่างละเอียด มันเป็ นเวทสายดําแบบง่ายๆ เป็ นกับดักทีจะทํางานเมือมีใครซักคนเหยียบลงบนนัน ถึงเวทพวกนีจะไม่รุน แรงถึงตายแต่ ถ้าโดนเข้ า แล้ ว ล้ มลงบนวงเวทอืนๆ อีกละก็ค ง ปางตายแน่นอน แต่ ก็มีวงเวทบางวงทีแปลกออกไปเหมือนจงใจเขียนให้ ผิดพลาด เพือให้ มนั ใช้ งานไม่ได้ เสียอย่างนันบางทีคงจะเป็ นทางเดินทีจะใช้ ผ่านห้ องนีไป คง ถือเป็ นโชคดีของผมทีมีความรู้ ในด้ านเวทมนตร์ จึงดูวงเวทพวกนีออกได้ โดยง่ายแต่ ถ้ าเป็ นคนแบบนาราละก็...ผมไม่อยากจะคิดเลย ในโลกนีเราสามารถแบ่งเวทมนตร์ ออกได้ เป็ นสามสายหลัก ๆ คือ หนึงเวท สายขาวมันถูกเรียกกันว่าเป็ นเวทอันศักดิ สิทธิ คอยช่วยฟื นฟูและปลอบประโลมดวง จิตของมนุษ ย์ กําเนิด ขึนมาจากความปรารถนาดีของผู้ร่าย สองเวทสายธรรมชาติ ถือเป็ นเวทพืนฐานทีทุกคนต้ องเรี ยนรู้ เราสามารถใช้ มันได้ ไม่ว่าเพือจุดประสงค์ ทีดี หรื อไม่ เช่ นเวทแสงสว่ างที ผมใช้ และสุดท้ ายเวทสายดํ า หรื อบางครังเรี ยกกัน ว่ า ศาสตร์ มืดเป็ นเวททีทุกคนต่างรังเกียจเพราะมันเป็ นเวททีเกิดจากความประสงค์ ร้าย มัน ไม่ ไ ด้ ทํ า ร้ า ยเพี ยงแค่ร่ายกายแต่ก รี ดลึกลงไปถึงดวงวิ ญญาณ แต่ ถึงทุก คนจะ รังเกียจเราก็ต้องเรี ยนรู้ มันเพราะคนโบราณส่วนใหญ่ มักใช้ เวทเหล่านีในการทํากับ ดักเช่นวงเวทพวกนี
151
“เห็นทีครังนีเจ้ าคงไม่ต้องการความช่วยเหลือจากข้ าแล้ วกระมัง” ในทีสุดผู้ พิทกั ษ์ ก็ปรากฎตัวขึนมาอีกครังคราวนีท่ามกลางวงเวทเลยทีเดียว “ท่านผู้พิทกั ษ์ วงเวทพวกนีเป็ นฝี มือของท่านใช่ไหมคะ” นาราถามนาง “ผิ ด แล้ ว สาวน้ อ ย ของเหล่ า นี ไม่ ใ ช่ ผลงานของข้ า หรอก ของพระราชา ต่างหากเล่า” นางเฉลย “พระราชา? จอมทรราชน่ะหรื อ ข้ าไม่เคยได้ ยินมาก่อนว่าเขามีพรสวรรค์ ทางเวทมนตร์ ด้วย...” นาราเป็ นคนสนใจประวัติศาสตร์ เป็ นอย่างมากเมือรู้ ว่าจอม ทรราชเขียนวงเวทได้ เธอก็ซกั ไซ้ ผ้ พู ิทกั ษ์ เสียยกใหญ่ เพราะเรื องนีไม่เคยมีการบันทึก หรือเล่าขานกันมาก่อน “พระราชาไม่ได้ มีพรสวรรค์หรอก จะว่าไร้ ซึงพรสวรรค์ ก็ยังได้ เสียด้ วยซําแต่ พระองค์หลงใหลในศาสตร์ มืดและแอบศึกษาอยู่เรือยมา...” นางเล่า นาราตาเป็ น ประกายยิ งกว่ าเดิ มเมือได้ ยิ นที ผู้พิ ทักษ์ พูด ผมเข้ า ใจนะว่ า ทําไมเธอถึงตืนเต้ นขนาดนันเพราะนาราเองก็ไม่มีพรสวรรค์ ด้านเวทมนตร์ เลยแม้ แต่ น้ อยขนาดเวททีง่ายทีสุดนาราก็ไม่สามารถใช้ ได้ ซึงเป็ นประเภททีหาได้ ยากมากแม้ สมัยก่อนคนทีมีพรสวรรค์ นันมีอยู่เพียงหยิบมือแต่เมือผู้มีพลังเวทแต่งงานกับผู้ไม่มี พลังลูกทีเกิดมาก็จะกลายเป็ นผู้มีพรสวรรค์ ไปเสียหมดทําให้ พอเวลาผ่านมาคนทีไม่ มีพลังจึงค่อยๆ ลดหายไปมีอยู่น้อยมากทีลูกของผู้มีพรสวรรค์ จะเกิดเป็ นแบบนารา อย่างหมู่บ้านของผมเองก็มีแค่นาราคนเดียวทีไม่มีพรสวรรค์ ในเวทเลย ถึงอย่างนัน เธอก็ยงั ปรารถนาทีจะใช้ เวทมนตร์ ได้ เหมือนคนอืนๆ
152
“นารา…” ผมเรี ยกเธอหลังจากทีคุยกับผู้พิทักษ์ เสร็ จแล้ วนางก็หายตัวไป เหมื อ นทุ ก ครั ง “เราไปกัน เถอะ” จากนันเราก็ ค่ อ ยๆ เดิ น ไปตามทางที ซ่ อ นอยู่ ท่ามกลางวงเวทพวกนัน หลัง จากผ่ า นวงเวทเหล่า นันมาได้ เ ราก็ เ จอเข้ า กับ ประตูบ านใหญ่ ข วาง ทางเดินอยู่บานประตูทําขึนจากไม้ ทีเก่าแก่ผพุ ังเหมือนพร้ อมทีจะสลายกลายเป็ นผง ทันทีทีเราสัมผัส ส่วนมือจับประตูเองก็ขนสนิ ึ มเสียจนดูแทบไม่ออกแล้ วว่าเป็ นรู ปตัว อะไรแต่ถ้าให้ ผมเดามันก็คงเป็ นรูปสิงโตอีกนันแหละ แล้ วผู้พิทักษ์ ก็ปรากฎขึนมาอีก ครัง แต่คราวนีดูเหมือนจะไม่ได้ มาช่วยเหมือนครังก่อน “ด้ ว ยความหวั ง ดี ข้ า ขอเตื อ นพวกเจ้ า ทางที ดี พ วกเจ้ า ควรกลับ ไปเสี ย โดยเฉพาะเจ้ าสาวน้ อย” นางเตือนเราไม่ให้ เข้ าไปหลังบานประตู แต่ร้ ู สกึ นางจะไม่ อยากให้ นาราเข้ าไปเป็ นพิเศษ “ทําไมล่ะคะท่านผู้พิทกั ษ์ ” นาราถามอย่างไม่เข้ าใจ “สิงทีอยู่หลังประตูบานนีไม่เหมือนกับทีผ่านๆ มาหรอกนะ สําหรับผู้ทีไร้ ซึง เวทมนตร์ อย่างเช่นเจ้ ามันอันตรายเกินไปทีจะ…” ยังไม่ทันทีผู้พิทักษ์ จะพูดจบ นารา ก็วิงทะลุผ่านร่างโปร่งใสของนางไปผลักประตูให้ เปิ ดออกแล้ วหายเข้ าไปข้ างในอย่าง รวดเร็ว “รี บตามไปหยุดนางเร็ วเข้ า !” ผู้พิทักษ์ ขึนเสียงอย่ างทีไม่เ คยทํา มาก่อ น ส่วนผมก็ได้ แต่ยืนอึงอยู่กบั ที ให้ ตายสินาราทําไมเธอวิงเข้ าไปอย่างนันเล่า “เร็ ว! หรื อเจ้ าจะรอให้ นางเหลือแต่ร่างไร้ วิญญาณเสียก่อน!” นางตะคอก ซําเพือให้ ผมได้ สติแล้ วรีบวิงตามเธอไป 153
เมือผ่านประตูเข้ ามาผมก็พบกับโถงขนาดใหญ่ บนเพดานมีช่องขนาดให้ ตัวคนลอดตัวลงมาได้ อยู่ช่องหนึงให้ แสงจันทร์ ลอดลงมา ซึงวันนีเป็ นคืนวันเพ็ญทํา ให้ ภายในค่อนข้ างสว่างพอสมควร นอกจากแสงแล้ วก็ยังมีก็ยังมีรากไม้ และเถาวัลย์ แทรกตัว ลงมาอี กด้ วยแต่เพราะเพดานสูงมาก ทําให้ รากไม้ ไม่ได้ ย าวลงมาจรดพื น ตรงกลางห้ องทีแสงทอดตัวลงไปมีแท่นหินสูงประมาณอกตังอยู่รอบๆ แท่นหินมีร่าง ไร้ วิญญาณนอนรายล้ อมอยู่ บ้ างก็ถือดาบบ้ างก็ถือคทา บนแท่นนันมีอะไรบางอย่าง วางอยู่แต่ผมเห็นไม่ถนัดนักเพราะนารากําลังยืนอยู่หน้ ามัน “รีบหยุดนางเสียก่อนทีนางจะแตะต้ องมันไม่เช่นนันเจ้ าได้ เสียนางไปแน่ ” ผู้ พิทกั ษ์ กดเสียงลงเพือไม่ให้ นาราได้ ยิน “นารา…” ผมเรียกเธอพร้ อมกับค่อยๆ ก้ าวเข้ าไปใกล้ ๆ “อย่าเข้ ามานะ!” นารากรีดร้ องห้ ามไม่ให้ ผมเข้ าไปใกล้ เธอ เธอดูแปลกมาก เหมือนสติเริมไม่อยู่กบั เนือกับตัว “ฉะ...ฉั น เจอมัน กะ...ก่ อ น มัน ควรที จะเป็ น ขะ...ของฉั น ” เธอเริ มพู ด ตะกุกตะกักจนน่ากลัว ผมควรรีบพาเธอออกมาจากตรงนันเดียวนีเลย “นารา ถอยออกมาก่อนเถอะถ้ าหากว่ามันเป็ นกับดักล่ะ” ผมพยายามเกลีย กล่อ มให้ เ ธอมาหาผมแต่ ดูเ หมื อนจะไม่เ ป็ นผล อะไรกันที ทํา ให้ เ ธอเปลียนไปจาก ปกติได้ ถงึ ขนาดนี “อย่ามาหลอกกันซะให้ ย าก นายจะหลอกให้ ฉัน หลงกลแล้ วนายก็จะแย่ ง มันไปจากฉัน!” นาราพูดอย่างหวาดระแวง ถ้ าเธอพูดอย่างนันอย่าบอกนะว่าของบน แท่นหินนันก็คือ… 154
“เด็ก น้ อย ถอยออกมาเสียเถิด” คราวนี ผู้พิทักษ์ เ ป็ น ฝ่ ายกล่อ มเธอ สตรี โปร่งใสเอ่ยในขณะทีเคลือนกายเข้ าไปใกล้ “ไม่ ฉั น ไม่ ห ลงกลท่ า นหรอก ท่ า นคิ ด ว่ า ฉั น ไม่ คู่ ค วรกั บ มั น ท่ า นก็ เ ลย พยายามกี ดกันไม่ใ ห้ ฉันเข้ า มา ถึงฉัน จะไร้ พรสวรรค์ แ ต่ จอมทรราชเองก็ เหมือนกัน ทําไมฉันจะเป็ นคนครอบครองมันไม่ได้ ” นารายิงถอยตัวเข้ าไปใกล้ แท่นหินมากขึน “เจ้ าเข้ าใจผิดแล้ ว สิงนันไม่ใช่สมบัติของจอมทรราช มันเป็ น...” ในขณะทีผู้ พิทกั ษ์ สสุ านกําลังจะพูดต่อนาราก็ขดั ขึนมา “โกหก มันบอกฉันหมดแล้ ว ท่านต้ องการทีจะครอบครองมันเอาไว้ เสียเอง ท่ า นถึ ง ได้ พยายามไล่ฉั น กลับ ไปแล้ ว ก็ ห ลอกล่ อ ให้ เพื อนฉั น ร่ า ยเวทปลดผนึ ก วิญญาณของท่านเพือทีท่านจะเป็ นอิสระและครอบครองมัน...” นาราตะคอกออกมา พร้ อมปั ดป่ ายมือไม่ให้ วิญญาณเข้ าไปใกล้ จากนันเธอก็หันไปพูดพึมพํากับแท่นหิน ผมอาศัยจังหวะนีค่อยๆ ขยับเข้ าไปใกล้ นาราอย่างระมัดระวัง “ไม่ว่ามันจะบอกอะไรแก่เจ้ า จงรู้ ไว้ ว่ามันไม่เป็ นความจริ งเลย” ผู้พิทัก ษ์ ตอบกลับเรียบๆ ดูเหมือนนางจะเริมกลับมาเป็ นปกติอีกครังหลังจากทีนางตะคอกใส่ ผมตอนอยู่หน้ าประตู “ไม่จริง มันบอกทุกอย่าง ท่านนันแหละทีโกหก!” นาราเบียงออกไปเพือให้ เราได้ เห็น ‘มัน’ มันเป็ นสร้ อยทองคําขาวประดับด้ วยอัญมณีสีดําสนิทถึงแม้ มันจะ เต็มไปด้ วยฝุ่ นและหยากไย่จบั หนาแต่ก็ไม่อาจทําให้ ประกายแสงของมันหมองลงได้ เลย เมือมองไปยังอัญมณีผมก็ร้ ูสกึ เหมือนโดนมนตร์ สะกด ‘เจ้ าปรารถนาสิงใดงันรึ’ จู่ๆ ก็มีเสียงเสียงหนึงดังขึนมาในหัวของผม มัน เป็ นเสียงแห้ งๆ ทีฟั งดูไร้ ซงชี ึ วิต 155
“นันเสียงของใครกัน” ผมพูดออกมาด้ วยเสียงทีแผ่วเบา ‘ข้ าคือมณีแห่งอํานาจ ข้ าสามารถมอบทุกสิงให้ แก่เจ้ าได้ ถ้าหากเจ้ าเป็ นผู้ ครอบครองข้ า’ อัญมณีพูดกับผมในหัว ตอนนีผมเข้ าใจแล้ ว เมือกีนาราไม่ได้ พึมพํา ไปคนเดียวแต่กําลังคุยกับอัญมณี “ทุกอย่างเลยหรื อ” ผมพยายามกดเสียงลงให้ เบาทีสุดเพือไม่ให้ วิญญาณ สาวนันได้ ยิน ‘ใช่แล้ ว ทุกสิงทีเจ้ าปรารถนา เพียงแค่เจ้ าครอบครองข้ า’ ทุกๆ ครังทีเสียง ของมันดังขึนมันเหมือนกระตุ้นให้ ผมเกิดความอยาก แน่นอนผมค้ นพบทางเดินฝ่ า เขาวงกตนํานาราผ่านวงเวท ถ้ าไม่มีผมเธอคงไม่สามารถมาถึงตรงนีได้ หรอก ดังนัน ผู้เหมาะสมกับมันควรเป็ นผมไม่ใช่นารา “โจรเอ๋ย ถ้ าเจ้ ายังอยากให้ เพือนของเจ้ ามีชีวิต รอดก็จงรี บพานางออกมา จากอัญมณีโดยเร็ ว” เมือนางเห็น ว่าพูดกับนาราไม่ได้ ผลจึงมาบอกให้ ผมกันนารา ออกจากอัญมณี ผมจึงเดินเข้ าไปใกล้ นาราเพือกันเธอออกมา... ออกมาจากอัญมณี ของผม เมือนาราเห็นผมเดินเข้ าไปใกล้ เธอจึงรี บหันไปหมายจะคว้ าสร้ อยมณีก่อน ผมจะไปถึง เพียงเสียววินาทีก่อนทีนาราจะได้ สมั ผัสมันผมก็ร่ายเวทสร้ างมวลไฟร้ อน ระอุขึนมาแผดเผาปลายนิวของเธอ เพือนของผมกรี ด ร้ องออกมาอย่างเจ็บปวด ผู้ พิทกั ษ์ สสุ านเองก็ตกตะลึงกับสิงทีผมทํา “เหตุ ใ ดเจ้ าจึ ง ใช้ เวทอั ค คี แ ทนที จะใช้ เวทศิ ล าสร้ างกํ า แพงกั น หรื อ พันธนาการนางไว้ เล่า” นางถาม ขณะเดียวกันนาราก็ใช้ มืออีกข้ างซึงยังดีอยู่กุมแผล เอาไว้ แล้ วจ้ องมองมาอย่างระแวดระวัง 156
“ฉัน ก็ แ ค่ เ ตือ นไม่ ใ ห้ เ ธอมายุ่ง กับ ของของฉัน เท่ า นันเอง...” ผมพูด ด้ ว ย นํ าเสีย งเย็ น ยะเยื อ กอย่ า งที ไม่ เ คยเป็ น มาก่ อ น “แต่ จ ะว่ า ไป…” ผมเว้ น จัง หวะ เล็กน้ อย “ความคิดของท่านก็ดีนะ สร้ างกรงขังเอาไว้ ก็ไม่เลว” ในวินาทีทีผมร่ ายเวทออกไปพืนหินรอบเท้ านาราก็ก่อรู ปกลายเป็ นกรงแต่ เพือนผู้ไร้ พลังเวทของผมกลับตอบสนองเร็ วกว่าทีคิด เธอกระโดดหลบออกไปก่อน กรงหิ นจะก่ อรู ป สมบูรณ์ เธอพุ่ง ตัวไปยังศพซึงกระจัด กระจายอยู่แล้ ว หยิบดาบมา จากมือของโครงกระดูกโครงหนึง เป็ นดาบขึนสนิมเก่าครํ าครึแต่เท่าทีดูน่าจะมีอายุ ไม่เกินร้ อยปี ก่อนผมจะทันได้ ร่ายมนตร์ ใดๆ ต่อ นาราก็วิงเข้ ามาตวัดดาบใส่ผมอย่าง รวดเร็ว ผมพยายามเบียงตัวหลบแต่เธอก็บิดให้ ปลายดาบหมุนกลับมาเฉือนต้ นแขน ผมไป ผมกระโดดถอยออกมาตังหลักอย่างสับสน ทําไมผมไม่เห็นรู้ มาก่อนเลยว่าหนอนหนังสืออย่างเธอจะใช้ ดาบเป็ นด้ วย จากตอนแรกทีผมคิดว่าจะสยบยัยนีได้ ง่ายๆ อาจจะต้ องคิดใหม่เสียแล้ ว “สงสัยรึไงว่าฉันไปเรี ยนดาบมาจากทีไหน” นาราค่อยๆ เดินเข้ ามาหาผม พลางแสยะยิม ใบดาบครูดเข้ ากับพืนถําเกิดเป็ นเสียงดังระคายหู “แน่ละ...ไม่มีใคร... สนใจหรอก...ทุกๆ วัน...ว่าเวลาที...พวกนาย...ได้ เรี ยนเวทมนตร์ ...พวกผู้ใหญ่ ...เอา ฉัน...ไปไว้ ไหน!” เธอตะโกนสลับกับคอยกวัดแกว่งดาบในมือใส่ผมไปมาเธอไม่สน ด้ วยซําว่าผมฟั งอยู่หรือเปล่า ผมพยายามหลบคมดาบและร่ ายเวทศิลาสวนกลับแต่ เธอสามารถหลบหรือไม่ก็ใช้ ดาบผุๆ นันปั ดป้องได้ หมด “ใช่สิ นายมันไม่เห็นหัวฉันอยู่แล้ วนี สําหรับนายฉันมันก็เป็ นแค่...ลูกไล่ของ นาย!” นาราค่อยๆ รุกไล่ผมไปจนถึงกําแพงในจังหวะทีเธอฟั ดดาบลงมากลางหัวของ ผมผมก็พลิกตัวหลบไปด้ านข้ างทําให้ ดาบฟาดเข้ ากับกําแพงถําอย่างแรงจนใบดาบ 157
แตกออกเป็ นเสียง อดีตเพือนผมบ้ าคลังของผมโยนด้ ามดาบทิงไปอย่างรวดเร็ วก่อน จะคว้ ามีดสันจากศพแถวนันขึนมาแล้ วเริมโจมตีมาทีผมอย่างต่อเนือง ผมเข้ าใจการกระทํ าของเธอดี เธอพยายามโจมตีอย่ างสมําเสมอเพือขัด ไม่ ใ ห้ ผมร่ า ยมนตร์ บ ทใหญ่ พ อจะจัด การเธอในคราวเดี ย ว อย่ า งไรก็ ต ามวิ ธี ก าร เอาชนะเธอมันไม่ได้ มีทางเดียวหรอกนะนารา ผมร่ ายเวทเสกลิมหินไปโจมตีใส่เธอ ก่อนจะวิงไปยังตรงกลางห้ องอีกครังและแน่นอนเธอหลบมันได้ จนหมด นาราขว้ าง มีดสันในมือตรงมาหาผมอย่างรวดเร็ วและใช้ จังหวะทีผมกําลังเบียงตัวหลบนันเอง เธอก็กระโดดมาหาผมอย่างรวดเร็ วพร้ อมกับมีดอีกเล่มในมือซึงน่าจะเอามาจากศพ ไหนซักศพแถวนีแต่นนไม่ ั สาํ คัญอีกต่อไปแล้ ว “นารา เธอแพ้ แล้ ว” ผมค่ อยๆ เผยรอยยิ มออกมาเพราะตอนนีทุกอย่า ง เตรียมการเสร็จแล้ ว ผมพึมพําคาถาเพียงสองสามคํา นาราก็ถูกลิมหินนับสิบทีปั กเรี ยงรายอยู่ ตามพื นถํ าพุ่ง เข้ า ใส่จ ากทุก ทิ ศ ทาง เธอติ ด กับ ผมแล้ ว ผมไม่ ไ ด้ ใ ช้ เวทโจมตี เ พื อ ป้องกันตัวแบบขอไปทีหรอกนะถึงผมจะเสกลิมหินขึนมาทีเดียวเป็ นสิบๆ ด้ วยความ รวดเร็วไม่ได้ แต่ถ้าแค่ควบคุมพวกมันทังหมดละก็ขอเพียงสองสามคําเท่านัน ต่อให้ จะสามารถหลบพวกมันทีละสองสามอันได้ แต่เธอไม่มีทางหลบลิมทีเดียวพร้ อมกัน ได้ หมดหรอก ซึงมันเป็ นไปตามทีผมคิดเธอพยายามหลบพวกมันแต่สดุ ท้ ายแล้ วเธอ ก็โดนลิมอันหนึงปั กเข้ าที ต้ นแขนขวาอีกอันทีน่ องขวาอีกสองที ขาซ้ าย ผมร่ ายเวท สร้ างกรงหิน ขึนมากักขัง นาราทีนอนอ่อนระโหยโรยแรงอยู่ถึงแม้ เธอจะไม่สามารถ ต่อกรอะไรผมได้ อีกแต่ผมก็ไม่อยากประมาทเหมือนตอนแรก 158
“เธอคงลืมไปแล้ วสินะ ว่าบรรดาคนในหมู่บ้านทังหมด นอกจากเธอจะเป็ น คนทีไร้ ซงพลั ึ งเวทแล้ วฉันก็เป็ นคนทีมีพรสวรรค์มากทีสุดด้ วย” ผมคุกเข่าลงไปคุยกับ เธอเล็กน้ อยก่อนจะลุกขึนเพือไปเอาสมบัติของจอมทรราช “ทะ...ทํา ทําไม” นาราพูดออกมาด้ วยนําเสียงอันขาดห้ วง ผมหยุดฟั งเธอ อย่างระแวดระวัง “ทําไมมันต้ องเป็ นฉัน ทําไมฉันถึงต้ องเกิดมาไม่มีพลัง ทําไมฉันต้ องเป็ นตัว ประหลาดอยู่คนเดีย ว ทําไมมัน ถึง ไม่เ ป็ นนาย ทํา ไม!...” เธอตะโกนคําถามในใจ มากมาย ก่อ นจะร้ องไห้ กับโชคชะตาของตน “แค่เ พราะไม่ มีมัน เลยกลายเป็ นตัว ประหลาดสํา หรั บ ทุก คน ต้ องแปลกแยกจากคนอื น ต้ อ งพยายามยิ งกว่ า คนอื น ในขณะทีฉันไม่มีมนั เลยแต่นายกลับมีมันมากกว่าทุกๆ คน ทําไมกัน ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนายทีสุด” นาราเกลียดผม ข้ อนีผมรู้ ดีผม ผมรู้ มานานแล้ วสายตาของเธอ เมือมองมาหาผมมักแฝงไว้ ด้วยความเกลียดชังแต่ผมก็เลือกทีจะเก็บเงียบเอาไว้ ถ้ า ไม่เลือกทางนีเราจะยังต้ องสู้กันอยู่รึเปล่านะ ไม่สิ ตอนนีมีสิงสําคัญกว่าอยู่ตรงหน้ า แล้ ว อีกเพียงไม่กีก้ าวผมก็จะได้ ครอบครองทุกสิง แค่ไม่กีก้ าวเท่านัน “ขอเพียงมีเวทมนตร์ เท่านัน ความปรารถนาของฉัน… เหตุผลทีฉันอยากได้ ...สมบัติ ...” เสียงของนารากํา ลังขาดลงที ละน้ อ ย อีก ไม่นานเธอคงจะตายแต่เธอ กลับทําให้ ผมเกิดคําถามเล็กๆ ขึนภายในจิตใจของผม เหตุผลทีเธออยากได้ สมบัติก็ เพราะอยากได้ พลัง เวทเพื อจะได้ ไม่ แ ปลกแยกกับ คนอื น แล้ ว ผมละ อํ า นาจ? ทรัพย์สนิ เงินทอง? พลังอันมหาศาล? ไม่ ไม่ ไม่ใช่ เดียวสิเหตุผลของเรา มันคืออะไร กัน ทําไมเราถึงเข้ ามาในถํานีล่ะ... 159
สิ บกว่าปี ก่ อ น ผมได้ถือ กํ าเนิ ด คื อในหมู่บ้า นเล็กๆ ใกล้กับทางเข้าสุสาน ของจอมทรราช ผมเกิ ดมาพร้อมพรสวรรค์อนั มากกว่าใครในหมู่บ้าน บางคนอาจคิ ด ว่ า มัน เป็ นพรจากพระเจ้ า แต่ สํา หรั บ ผมมัน เป็ นเหมื อ นคํ า สาป ในตอนเด็ ก ผม ปรารถนาที จะมี เ พื อนผมจึ งไปเล่ น กับพี ๆ ในหมู่บ้ า นแต่ เ พราะผมไม่อ าจควบคุม พรสวรรค์ของตัวเองได้มนั เลยทําให้พวกเขาบาดเจ็บและไม่เข้ามาใกล้ผมอี ก นับแต่นนผมก็ ั พยายามฝึ กฝนอย่างมากเพื อที จะควบคุมมัน เวลาผ่านไป ผมทําได้สําเร็ จแต่ก็ไม่มีใครอยากเป็ นเพือนกับผมอยู่ดี จนวัน หนึ งผมเห็ น พวกวัย รุ่ น ในหมู่ บ้ า นกํ า ลัง มุ ง ทํ า อะไรกั น อยู่ อ ย่ า ง สนุกสนาน ด้วยความอยากรู้ผมจึงเข้าไปดูแต่มีคนเห็นผมเข้าพวกเขาเลยหนี ไปหมด เหลื อไว้เพี ยงเด็กผู้หญิ งคนหนึ งกํ า ลังนังร้ องไห้อยู่ บนพื น นันเป็ นครังแรกที ผมพบ นารา เพือนคนแรกและคนเดียวของผม นาราเป็ นเด็กรุ่ นราวคราวเดี ยวกับผม เธอเป็ นคนขี อายและมักจะถูกกลัน แกล้งเป็ นประจํ าเพราะว่าเธอมี คําสาปเหมื อนที ผมมี เพี ยงแต่คําสาปของเธอมันตรง ข้ามกับผมโดยสิ นเชิ ง เธอไม่สามารถใช้เวทมนตร์ ใดได้เลย เพราะความแตกต่างนัน เธอเลยถูกรังแกจากพวกเด็กโตในหมู่บ้านเรื อยมา จนกระทังผมไปเจอเธอ หลังจาก นันไม่มีใครแกล้งนาราอี กเลย พวกเราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ในที สุดผมก็ มี เพื อนแต่มีอ ยู่อย่างหนึงซึ งผมทํ าให้ กลัวเหลื อเกิ น ทุกครังที เธอมองมาหาผมสายตาของเธอไม่ต่ างไปจากเด็ กคนอื นในหมู่ หวาดกลัว อิ จ ฉา รังเกี ยจ ผมกลัว… กลัวมากๆ ว่าซักวันจะเสียเธอไป วันหนึงนาราได้เล่ าเรื องสมบัติข องจอมทรราชให้ผมฟั งตลอดเวลาที เล่ า ดวงตาของเธอเป็ นประกายงดงามแล้วเธอก็ เล่าถึง ความปรารถนาของเธอที จะขอ 160
จากสมบัติ พลังเวทเพื อจะได้เ หมื อนคนอื นจะได้ไม่ ต้องแปลกแยกอี ก ต่อไป ตอน นันเองมันทําให้ผมมีความปรารถนาขึ นมา ปรารถนาที จะเป็ นคนหามันเจอ เป็ นคน มอบมันให้นารา เพือเธอจะได้ไม่เกลียดผมและยอมเป็ นเพือนของผม...ตลอดไป ใช่แล้ ว ผมนึกออกแล้ ว ผมไม่ได้ ต้องการมันเพือตัวเอง ผมต้ องการมันเพือ นาราแต่ตอนนีผมกําลังปล่อยให้ เธอตาย “นารา!” ผมละทิงสมบัติทีรออยู่ตรงหน้ าหัน กลับไปเพือช่วยเธอ แต่ในจังหวะทีผมกําลังหันไปหาเธอนาราก็พังกรงออกมาอย่าง ไม่น่าเป็ นไปได้ เธอผลักผมออกไปด้ านข้ างก่อนจะเอือมมือไปเพือคว้ าสร้ อยคอ “ในทีสุด ความฝั นของฉัน!” เธอร้ องตะโกนด้ วยความปิ ติ ในวินาทีนันก่อน จะล้ มลงผมก็ได้ แต่คิดว่าเธอจะยังยกโทษให้ ผมอยู่รึเปล่านะ แต่บางทีผมอาจไม่มีวนั ได้ รับคําตอบ… ทันทีทีนาราสัมผัสกับอัญมณีมันก็ เปล่งประกายเจิดจ้ าเพียงแต่แสงนันไม่ได้ ก็จากการทีอัญมณีได้ มอบพลังให้ เธอแต่ เป็ น เพราะมันกําลังกัดกินพลังวิญญาณของเธอต่างหาก ผมร้ องตะโกนด้ วยความ ตกใจและรีบวิงเข้ าไปช่วยเธอ แต่ทุกอย่างมันกลับสายเกินไปนาราในอ้ อมแขนของ ผมบัดนีได้ กลายเป็ นเพียงร่างอันแห้ งกรังไร้ ซงลมหายใจและสั ึ ญญาณของชีวิต หยด นําใสๆ เอ่อล้ นออกมาจากดวงตาของผม ทําไมผมถึงไม่ออกกันนะว่ามันเป็ นเพีย ง กับดักของพระราชา ทําไมผมไม่สมั ผัสมันแต่แรกบางทีถ้าผมตายไปเธออาจจะยังมี ชีวิตอยู่ด้วยซํา แถมผมยัง…ผมยังไม่ได้ ขอโทษเธอเลย แล้ วผู้พิทกั ษ์ ก็เดินเข้ ามาหาผม นางไม่ได้ หายไปไหนเลยทําเพียงเฝ้าดูพวก เราสองคนเข่นฆ่ากันอย่างเงียบๆ นางมองดูการต่อสู้อย่างเศร้ าสร้ อยราวกับนางได้ พบเห็นเรืองราวเหล่านีอยู่เรือยมาแต่ก็ไม่อาจหยุดยังมันได้ 161
“ข้ า เตื อนเจ้ า แล้ ว” สตรี ไ ร้ สีพูด เพี ย งสันๆ แล้ ว นิ งเงีย บไปแต่ นางก็ ไม่ ไ ด้ หายไปไหนยังคงยืนอยู่ข้างๆ ผมซึงกอดร่างไร้ วิญญาณของนาราไว้ ... “...ผมขอถามอะไรท่านหน่อยจะได้ ไหม” ผมพูดอีกครังหลังจากนิงเงียบมา นานพอสมควร พอพูดอีกครังเสียงของผมก็กลายเป็ นเหมือนคนมีเสมหะในลําคอ “อะไรอย่างนันหรือ เด็กน้ อย” นางถามผมกลับ นางยังคงยืนนิงอยู่ “อัญมณี อัน นี …” ผมพูด ก่ อ นจะหัน ไปมองมณี สีดํ า สนิ ท ซึงยัง คงเปล่ ง ประกายอยู่บนแท่นหิน จนถึงตอนนีไม่ว่าเวลาไหนทีมองมัน มันก็ยังคงมีเสียงแหบ แห้ งคอยล่อลวงให้ ผมครอบครองมันอยู่อย่างไม่ขาดสาย “...มันเป็ นผลงานของจอม ทรราชเหมือนกันหรือ” เมือได้ ฟังดังนันนางจึงปฏิเสธอย่างเรียบๆ ก่อนจะเริมต้ นเล่านิทานอีกครัง “กาลครังหนึง มีพระราชาผู้โหดเหียมเสียจนใครต่อใครต่างกล่าวขานว่าเขา เป็ นจอมทรราช อาณาจักรข้ างเคียงของพระองค์ มีอยู่อาณาจักรหนึงซึงมีแม่มดเฒ่า ปกครองอยู่ นางแม่มดมีสร้ อยคออยู่เส้ นหนึงทีว่ากันว่างดงามยิงกว่าสร้ อยเส้ นใดบน แผ่นดินมันถูกประดับด้ วยเพชรนํางามใสกระจ่าง พระราชาได้ ยินเข้ าจึงอยากเอาใจ ชายาของตนเลยส่งทูตไปขอสร้ อยจากแม่มดเฒ่าด้ วยข้ อเสนอแลกเปลียนกับเพชร พลอยและทองทํามากมายแต่ทําอย่างไรแม่มดก็ไม่ยอมรับข้ อเสนอ พระราชาก็ได้ ส่ง ทูตไปอีกถึงสามครังสามคราพร้ อมด้ วยทรัพย์ สินทีมากกว่าครังก่อนหน้ าเป็ นเท่าทวี แต่น างแม่ม ดก็ไ ม่ยอมมอบสร้ อ ยให้ แก่พ ระองค์ เสีย ที การปฏิ เสธของแม่ มดทํ าให้ พระราชาโกรธเกรี ยวเป็ นอย่ างมากสุด ท้ ายพระองค์ จึง ยกกองทัพ ไปหาแม่ม ดเฒ่ า และเผาทังอาณาจักรเป็ นเถ้ าธุลี การกระทําในครังนีทําให้ นางแม่มดโกรธแค้ นเป็ น อย่างมาก ในวาระสุดท้ ายของนางก่อนจะมอดไหม้ ไปพร้ อมกับดินแดนนางจึงได้ ร่าย 162
คําสาปแก่สร้ อยเส้ นนัน ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปกีร้ อยกีพันปี สร้ อยเส้ นนีก็จะยังคง งดงามไม่มีเสือมสลาย มันผู้ใดได้ เห็นสร้ อยเส้ นนีอยู่ในสายตาจะถูกล่อลวงด้ วยภูตผี และมันผู้ใดทีสัมผัสสร้ อ ยวิญญาณของมัน จะกลายเป็ นเครื องสังเวยให้ แก่ อัญมณี จากนันเพชรบนสายสร้ อยก็เปลียนเป็ นสีดําสนิทยิงกว่าท้ องฟ้ ายามรัตติกาล ใครก็ ตามทีได้ เห็นมันต่างฆ่าฟั นแย่งชิงมันและสุดท้ ายก็ถกู มันกัดกินวิญญาณ” “แล้ ว จอมทรราชรอดพ้ น จากสร้ อยคอต้ องสาปนี ได้ อย่า งไรกัน ” ผมถาม ด้ วยความสงสัย สร้ อยคอเส้ นนีมันล่อลวงทุกคนที มองมัน อย่างนันพระราชาเองก็ ควรจะโดนล่อลวงไปด้ วยไม่ใช่หรือ “บางทีอาจเป็ นเพราะพระราชาได้ ครอบครองสิงทีตนปรารถนาแล้ วกระมัง เหมื อนเช่ นเจ้ าซึงพบว่ า เจ้ า ต้ องการเพี ยงเพื อนของเจ้ ายัง คงอยู่กับ เจ้ า เมื อความ ปรารถนาทีแท้ จริงปรากฎอยู่ต่อหน้ าเจ้ าย่อมไม่ใยดีคําล่อลวงเหล่านี” คําตอบของผู้ พิทกั ษ์ เหมือนเป็ นการตอกยําว่า ผมยังคงมีชีวิตอยู่ตรงนีเป็ นเพราะนารา ในวินาทีที ผมจําได้ ว่าความจริ งแล้ วผมต้ องการอะไรมันก็ช่วยผมออกมาจากความตายซึงอยู่ ห่างแค่เพียงเอือมมือเท่านัน ผมค่อยๆ ลุกขึนยืนอีกครังก่อนจะวางร่างของนาราพิงแท่นหินเอาไว้ ให้ แสง จันทร์ อาบไล้ ทัวร่ างของเธอ หลังจากมองเธอเป็ นครังสุดท้ ายแล้ วเดินไปยังทางตรง ข้ ามกับทีผมและนาราเดินเข้ ามา “เจ้ าจะไปทีไหนของเจ้ ากัน” วิญญาณหายตัวมาโผล่ตรงหน้ าและถามผม “แน่นอนอยู่แล้ วไม่ใช่หรื อ ก็ต้องไปหาสมบัติน่ะสิ” ผมตอบนางก่อนออก เดินต่อไปอย่างรวดเร็ ว บางตํานานกล่าวว่าสมบัตินันสามารถทําได้ ทุกอย่างแม้ แต่ 163
คืนชีวิตให้ กบั คนตาย ดังนันนารารอก่อนนะ ผมจะรีบหามันให้ พบเพือพาเธอกลับมา อีกครัง ผมเดินเข้ าไปในห้ อง ภายในไม่มี อะไรเลยนอกจากหี บหิน อ่อนใบใหญ่ ที ตังอยู่กลางห้ อง ผมเดินเข้ าไปสํารวจอย่างระมัดระวัง มันเป็ นหีบทีสูงประมาณช่วง เอวยาวประมาณหนึงช่วงตัวคนแต่ไ ม่กว้ างมากนัก ลวดลายเป็ นอักษรเวทโบราณ จากการตรวจคราวๆ น่าจะเป็ นเวทผนึกแถมหลายชันเลยทีเดียว หลังจากผมตรวจดูจนแน่ ใจแล้ วว่าไม่มีกับ ดักหรื อเวทมนตร์ อืนๆ แฝงอยู่ ผมจึงร่ายเวทปลดผนึกของหีบออกทีละชันทีละชัน เนืองจากเวทผนึกเหล่านีเป็ นเวท โบราณจึงมีโครงสร้ างเวทมนตร์ ไม่ค่อยซับซ้ อนมากนัก ผมเลยสามารถปลดมันออก ได้ โดยง่าย เมือผนึกชันสุดท้ ายถูกปลดออก ผมก็ค่อยๆ เลือนฝาหีบออกไป มันหนัก พอสมควรเลยทีเดียว รอก่อนนะนาราผมจะพาเธอกลับมาเดียวนี แต่ทนั ทีทีเปิ ดหีบออก ไม่มีรัศมีของดาบแห่งอํานาจ ไม่มีประกายแวววาว ของอัญมณีแห่งปั ญญา สิงทีอยู่ภายในมันไม่สามารถเรี ยกว่าสมบัติได้ เลยด้ วยซํา! “มันหมายความว่ายังไง...” ไม่มีสมบัติ แล้ วทีผ่านมามันสูญเปล่าอย่างนัน หรือ… แล้ วนารา... ผมค่อยๆ ทรุดตัวลงข้ างหีบสมบัติ “กาลครังหนึง มี พระราชาผู้โหดเหียมจนใครๆ ต่างกล่าวขานว่าเป็ นจอม ทรราช…” ผู้พิทกั ษ์ สสุ านปรากฎตัวขึนอีกครัง “พระราชามีชายาอยู่พระองค์หนึงซึงงดงามยิงกว่าผู้ใดในแผ่นดิน พระองค์ ทังรักทังหลงนางยิงนัก ไม่ว่าชายาจะเอ่ยปากขอสิงใดพระองค์ ก็จะสรรหามาให้ …” ในขณะทีผู้พิทกั ษ์ เล่า ร่างของนางก็ค่อยๆ ปรากฎชัดขึนราวกับถูกแต่งแต้ มสีสนั 164
“แต่แล้ ววันหนึงเรื องน่าเศร้ าก็ได้ เกิดขึน พระชายาได้ สินชีวิตลง พระราชา เศร้ าโศกเสียใจจนแทบเสียสติ พระองค์พยายามทําทุกวิถีทางเพือทีจะยือแย่งนางมา จากความตาย แต่สดุ ท้ ายแล้ ว…” นางเดินเข้ ามาและนังลงตรงปากหีบ “สุดท้ ายแล้ ว เมือไม่สามารถนํานางกลับมาจากความตายได้ พระราชาจึง ได้ ใช้ เวทมนตร์ ดํากักขังร่ างและวิญญาณของพระชายา…สมบัติของพระองค์ ไว้ ใน หีบนี ตลอดกาล…” วิญญาณกล่าวด้ วยนําเสียงเศร้ าสร้ อยพลางใช้ มือของนางลูบไล้ ศีรษะของร่ า งไร้ วิ ญญาณอันแห้ ง กรั ง ใช่แ ล้ ว ในหี บ นี ไม่ มี สมบัติ อ ะไรเลย มี เ พี ย ง ซากศพแห้ งเหียวศพหนึงเท่านันเอง… “และพระชายาก็คือคุณ...สินะครับ” ผมพูดออกไปขณะมองผู้พิทักษ์ ก่อน จะมองไปยังร้ างแห้ งกรั งในหี บ อีก ครัง ทังสองสวมใส่เ สือผ้ าชุด เดี ย วกัน ถึง แม้ ว่ า เสือผ้ าของศพจะผุพงั ไปตามกาลเวลาก็ตามแต่ก็ยงั เหลือเค้ าโครงให้ สงั เกตได้ อยู่ “ใช่แล้ ว ไม่มีวิญญาณผู้พิทกั ษ์ หรืออะไรทังนัน มีเพียงข้ าทีโดนกักขังเอาไว้ ในนี” นางยอมรับด้ วยเสียงเรียบๆ “แล้ วทําไมท่านไม่เตือนพวกเรา” “ข้ าเตือนเจ้ าแล้ ว เด็กน้ อย แต่พวกเจ้ าไม่ฟังข้ าเอง...” นางเงียบไปพักหนึง แล้ วจึงพูดต่อ “ทุก ๆ คนให้ คุณค่ า แก่ สิงต่ า งๆ ต่ า งกัน ไป เช่ น ยาจกให้ ค่ า ของเศษเงิ น มากกว่าเศรษฐี ข้ าทีชมชอบอัญมณีให้ ราคามันมากกว่ามีดดาบหรื ออาหาร เช่นกัน สวามีข้าก็ถือว่าข้ าเป็ นสมบัติทีมีค่าเหนือกว่าสิงใด แต่พวกเจ้ าไม่ได้ คิดอย่างสวามี ข้ า มันก็แค่นนเอง” ั 165
“แต่ถึง อย่างนันการทีผมค้ นพบคันโยกนันก็เป็ นเพราะท่า นสินะ” ผมพูด ด้ วยนําเสียงว่างเปล่า ผมถูกหลอกมาตังแต่ต้น ถ้ าผมเข้ ามาเพียงลําพังนาราก็คงไม่ ... “จะว่าเช่นนันก็ได้ ข้ าเฝ้ารอมาอย่างยาวนาน เชือเชิญผู้คนมากมายเข้ ามา เพือให้ ช่วยปลดปล่อยข้ า แต่สดุ ท้ ายก็ไ ม่มีใครรอดชีวิตมาถึง จะมีก็เ พียงแต่เจ้ า ...” คํ า ตอบของนางแฝงไว้ ด้ วยความละอาย...ที ล่ อ ลวงผู้ คนมาจบชี วิ ต เพี ย งเพื อ ปลดปล่อยตนเอง “นารา…” ผมพึมพําชือของเพือนเพียงคนเดียวของผมผู้ต้องตายเพราะคํา โปปดของวิญญาณ “อย่ า งไรก็ ตามข้ า ต้ อ งขอบคุณเจ้ า ขอบคุณจริ งๆ ที ช่ ว ยปลดปล่อ ยข้ า ” วิญญาณสตรีผ้ ไู ด้ กล่าวขอบคุณผมเป็ นครังสุดท้ ายด้ วยนําเสียงสันเครื อราวกับจะรํ า ไห้ ก่อนจะหายไป เมือนางจากไปร่ างเนือของนางก็ค่อยๆ สลายกลายเป็ นเพียงฝุ่ น ราวกับถูกปลดปล่อยออกจากพันธนาการอันยาวนาน เอาละ ผมเองก็ควรไปบ้ างสินะ ผมยันตัวลุกขึนอย่างช้ า ๆ ก่อนจะพึมพํ า คาถาบทใหญ่ออกมาบทหนึง และแล้ วถําก็ค่อยๆ ถล่มลงมา “นาราฉันกําลังไปหาเธอแล้ วนะ”
166
ถ้ าหัวใจของผมมันพูดได้ เรื องโดย กวีผจญภัย -1บรรยากาศของภูเขาลูกเดียวในเมืองริมทะเลแห่งนี รอบข้ างเป็ นต้ นไม้ ใหญ่ ใบสีเขียวกําลังเอียงเอนจากแรงลม ทางเดินทีเป็ นพืนดินสีนําตาลเปี ยกชุ่มจากฝนที ตกอยู่ เท้ า ของผมเหยีย บแอ่ งนํ าเจิ งนองจนมี โ คลนกระเซ็น มาเปื อนรองเท้ า และ กางเกงขาสีส่วน เสือแขนกุดดูซอมซ่อของผมติดกับผิว หนังเพราะมันเปี ยกไปหมด เส้ นผมสันสีดําเป็ นเงาจากหยดนําทีโปรยปราย ฟั นกัดกรอดและนัยน์ ตาสีฟ้าของผม ไม่อาจมองเห็นสิงรอบข้ างได้ มากกว่านี ทัศนวิสยั มันพร่ามัวเพราะนําฝน ...และนําตา คงเป็ นเป็ น ครังที ร้ อยกว่าแล้ วกับการถูกกลุ่ม เด็กเกเรแถวบ้ า นกลันแกล้ ง ทังทีอายุสิบสองเท่ากันแต่พวกนันรู ปร่ างสูงใหญ่ กว่าและแข็งแรงกว่ามาก พวกนัน มักล้ อเลียนเรื องผมไม่มีพ่อแม่และต้ องอาศัยอยู่กับลุงตามลําพัง เรื องเรี ยนวิชาฟั น ดาบและร่ า ยเวทย์ ไ ม่ เ ก่ ง จนอาจารย์ เ อื อ มระอา มี อี ก หลายเรื องที พวกเขาล้ อ ผม เพราะไม่ว่าจะทําอะไรก็ตาม ทุกอย่างจะมันล้ มเหลวไปหมด แล้ วช่วงหลังผมมักจะ ถูกพวกนันรุมทําร้ าย ทังเตะต่อย รีดไถเงินหรือทําลายข้ าวของในกระเป๋ าของผม เพราะโรคประจําตัวแต่กําเนิดทําให้ ผมออกกําลังกายมากไม่ได้ ร่ างกายที อ่อนแอจึงเป็ นภาระชันดีสาํ หรับคุณลุง ทังค่าใช้ จ่ายในชีวิตประจําวัน ค่ายารักษาโรค ค่าอาหาร ทังหมดจู่ๆ คุณลุงต้ องมาแบกรับเพราะการจากไปอย่างกะทันหันของพ่อ แม่ ลุงจึงกลายเป็ นคนติดเหล้ าและไม่ใส่ใจอะไรผมอีก 167
ผมได้ แ ต่อดทนมาโดยตลอด ทังแผลถลอก รอยฟกชํา ความเจ็บ แค้ นใจ ผมได้ แต่นอนกอดหมอนและดูรูป ภาพต่างหน้ าของพ่อ แม่ต อนไปเทียวคณะละคร สัตว์ช่วงผมสีขวบ เราทุกคนในรูปยิมแย้ ม ทุกครังทีเห็นภาพความสุขนันมันทําให้ ผม รู้สกึ อุ่นวาบในใจขึนมาอย่างน่าประหลาด ภาพความทรงจํามากมายปรากฎขึนใน ห้ วงความคิด ผมข่ม ตาลงแล้ วนอนร้ อ งไห้ พยายามสะอืนในลํา คอไม่ ให้ ใครได้ ยิ น มัน เจ็บปวดไปหมด ทังบาดแผลและความกลํากลืน ยิ งรู้ ว่ าไม่มี ใครใส่ใจผม ทังเพือน ครอบครั ว ทุก คนทอดทิ งผมไปแล้ ว ความโดดเดี ยวเข้ า โจมตี หัว ใจของผม มัน ไร้ ความหวังทีจะลืมตามาพบกับคําว่าพรุ่งนีอีก วันนีเป็ นฟางเส้ นสุดท้ าย ณ ท่าเรือเดิม บ่ายสามโมงเช่นเดิม ผมนึกว่าพวกเขาจะแค่รุมทําร้ ายหรื อขู่ กรรโชกเหมือนเคย เป็ นอย่างวันก่อนๆ ทีเคยเป็ น แค่ฝันร้ ายทีผ่านมาอีกหนึงวัน...แต่ ไม่จบแค่นนั วัน นี พวกเด็ ก เกเรค้ น เจอรู ป ดูต่ า งหน้ า พ่ อ แม่ผมที ซ่ อ นเอาไว้ ในกระเป๋ า สตางค์ ผมพยายามดินรนต่อสู้แต่ได้ รับเป็ นหมัดกับรองเท้ าสวนกลับมายังใบหน้ า และท้ องจนลงไปกองกับพืน ผมร้ องไห้ ผมกราบกราน ผมขอร้ อง ขอแค่เรื องนีเรื อง เดียวพวกนายจะพาผมไปถ่วงนําทีท่าเรื อ จะให้ บังคับให้ ผมแก้ ผ้าต่อหน้ าพวกนาย อย่างทีเคยทําก็ได้ แต่ขอร้ อง...รูปนัน..ความทรงจํานัน
168
พ่อ...แม่...กําลังถูกฉีกออก รู ปภาพกลายเป็ นเศษกระดาษทีปลิวไปกับลม และกระจั ด กระจายบนพื น ผมรี บ คลานไปเก็ บ ชิ นส่ ว นพวกนั นอย่ า งเจ็ บ ปวด พยายามรวบรวมชินกระดาษสีต่างๆ ทีดูไม่เป็ นรูปและเอามารวบรวมไว้ ในมือ แต่พวกนันกลับกระชากชินส่วนความทรงจําในมือผมไป และโยนมันลงทะเล วิน าที นัน ผมรู้ สึก ราวกับ คนขาดอากาศหายใจ ทุกอย่ างในหัว มัน ตือตัน และด้ านชา ความคิดปฏิเสธทุกอย่าง ผมพยายามดึงร่ างอันเจ็บปวดขึน เดินราวกับ ซากศพ ใช้ มือทังสองพยายามตามเก็บชินส่วนทีปลิวไปกับสายลมอย่างน่าสังเวช แต่ มันก็ไม่เหลืออะไรอีก ทําได้ แค่คกุ เข่าลงมองเศษรูปภาพหายไปในเกลียวคลืนจากริ ม ท่าเรือ เมื อหัว ใจผมรับ ความรู้ สึก นี ไม่ ไ หวมัน จึง กลายเป็ น เสีย งกรี ด ร้ อ งออกมา อย่างบ้ าคลัง ผมตะโกนเรี ยกพ่อแม่นับครั งไม่ถ้วน ส่วนเจ้ าพวกนันส่งเสียงหัวเราะ เยาะกับท่าทีของผมราวกับปิ ศาจ รู้สกึ ตัวอีกทีคือผมวิงขึนไปบนภูเขา ผมวิง วิง วิง วิงแล้ วก็วิง ผมไม่ร้ ูเหมือนกันว่าจะวิงไปทําไม ทังทีร่ ายกายยังเจ็บจากการถูกรังแก ทัง ทีรู้ว่ามันไม่ได้ ช่วยให้ ผมได้ รูปดูต่างหน้ านันคืนมา ไม่ได้ ช่วยให้ ผมชนะเจ้ าพวกเด็ก เกเร ไม่ไ ด้ ช่ว ยให้ ผมฟั น ดาบหรื อร่ า ยเวทย์ เก่ งขึน ไม่ได้ ช่ว ยให้ คุณลุงเลิก ติดเหล้ า ไม่ได้ ช่วยอะไรเลยสักนิด สิงเดียวทีผมอยากทําตอนนีคือหนี 169
หนีจ ากทุก อย่า งบนโลกใบนี ทุกอย่างทีรวมหัว กันกลันแกล้ งผม หนี จาก ความอ่อนแอ ความขลาดเขลา ความไร้ ค่า ความน่าสมเพช ความเปราะบาง ผมทําอะไรผิดหรื อไงกัน พระเจ้ าทอดทิงผมไปแล้ ว ใช่ไหม ทุกอย่ างถึงได้ เลวร้ ายอย่างนี นีคือวันทีแย่ทีสุดในชีวิตผม วันทีทุกอย่างประดังเข้ ามาจนผมไม่เหลืออะไรเป็ นทีพึงในชีวิตอีกแล้ ว ไม่นานนักร่างกายก็ประท้ วง ผมเริมเหนือยหอบเพราะร่ างกายทีไม่แข็งแรง อยู่เป็ นทุนเดิม เมือวิงฝ่ าลมพายุเป็ นระยะทางไกลแถมเป็ น ทางขึนยอดเขา ผมยิ ง รู้สกึ เหมือนหายใจไม่ทนั ตัวของผมเซไปมาและหงายล้ มลงกับพืนแฉะ นอนแผ่หลา แล้ วหายใจหอบเอาอากาศกับนํ าฝนเข้ า ปากไป สิงที เห็น มีเ พี ยงใบไม้ เ ขีย วแก่ บัง ท้ องฟ้าสีเทาหม่น ผมไม่สนว่า จะถูกลุงดุเพราะทํา ชุดเปื อนโคลนหรื ออะไรอีกแล้ ว ตอนนีใน สมองของผมมีความคิดมากมายทะลักเข้ ามา ภาพความทรงจําครังทียังมีความสุข เมือหายไปแล้ วมันทําร้ ายเราได้ มาขนาดนีเลยหรื อ มันเหนือยเหลือเกิน...ผมแบกรับ ความรู้สกึ พวกนีมากจนทนไม่ไหวแล้ ว ใครก็ได้ ช่วยผมที ขอร้ องล่ะ... สินความคิดในใจนัน นําตาพรังพรู ออกมาจากดวงตา จนไม่แน่ใจแล้ วว่ า หยดนําบนใบหน้ าเป็ นเม็ดฝนหรือความเศร้ าของผมกันแน่
170
-2ตัวผมซึงเปี ยกโชกด้ วยนําฝนนังกอดเข่าพิงต้ นไม้ มาได้ สกั พักหนึงแล้ ว ไม่ แน่ใจว่าผ่านไปนานเท่าไรแต่ความทุกข์ ทรมานในใจของผมมันช่างยืดยาวเหลือเกิน ผมไม่ได้ ร้องไห้ เพือระบายความรู้ สกึ อีกต่อไป มีเพียงเสียงฝนพรํ ากระทบใบไม้ และ พืนดิน ผมมองไปแอ่งนําขังบนพืนถนน แม้ จะยังมีฝนตกจนทําให้ เห็นเงาตนเองไม่ ชัดแต่มันก็มากพอทีจะทําให้ ร้ ู ได้ ว่าดวงตาของผมบวมชําทังจากการรุ มทําร้ ายและ ร้ องไห้ มันเป็ นแววตาของคนหมดอาลัยตายอยาก แววตาของคนทีไม่อยากจะต่อสู้ เพือวันพรุ่งนีอีก กลินไอฝนทํ าให้ ผมสงบใจขึนมาบ้ า งแต่ ไม่ ได้ ทํ าให้ บ รรยากาศอันมื ดมน รอบตัวผมหายไปแม้ แต่น้อย ต่อจากความสินหวังคืออาการหนาวสัน ร่ างกายผมเริ มต่อต้ านเสือชุ่มนํา ผมลองจับตามแขนขาทําให้ ร้ ูว่าอุณหภูมิในตัวลดลงอย่างน่าใจหาย ถ้ าไม่หาทีหลบ ฝนทีดีกว่าต้ นไม้ นีผมอาจไม่สบายหนักหรือถึงขันหมดสติเพราะความหนาวเย็นเลยก็ ได้ ผมพยุงตัวเองลุกขึนมาเดินโซเซไปตามทางราวกับเท้ าซ้ ายขวาไม่สมั พันธ์ กัน พยายามมองไปรอบข้ างเพือหาจุดพักริมทางสําหรับพ่อค้ าแต่ตอนนีมีเพียงป่ าทึบ เท่านัน ขณะพยายามหาทีหลบฝนนัน ผมได้ ยินเสีย งอะไรสักอย่า งขยับในไม้ พุ่ม เล็กทีห่างจากตัวผมไม่ถงึ สิบช่วงก้ าว 171
ความคิดแรกคือเป็ นเพราะแรงลมฝนทําให้ เกิดการกระทบของใบไม้ แต่อีก ความคิดหนึงก็มองว่าเป็ นสัตว์ มีพิษหรื อสัตว์ กินเนือทีกําลังออกหากินช่วงโพล้ เพล้ และพอได้ สติดงั นันตัวผมจึงหยุดชะงักลงและมองไปต้ นเสียง ยิงพุ่มไม้ นนขยั ั บมากเท่าไหร่ ผมยิงหวาดผวามากเท่านัน ร่ างกายซึงหนาว เย็นจากพายุกลายเป็ นความยะเยือกจากความหวาดกลัว และตอนนันมี กระต่ายสีขาวกระโจนออกมา ใช้ ตาสีแดงขุ่น มองซ้ ายขวา ปากขมุบขมิบอะไรสักอย่าง ขนสีขาวของมันเปื อนดินนําตาลช่วงขา ผมถอนหายใจยาวเมื อเห็ น อย่ า งนันก่ อ นจะก้ ม ตัว ลงอย่ า งยากลํา บาก เพราะเจ็บชายโครงอยู่แล้ วพูดคุยกับมัน “เล่นเอาฉันเหนือยเก้ อเลยนะ” เมือว่าจบก็ใช้ มือพยายามลูบมันเบาๆ ตาม ลําตัว เจ้ าปุก ปุยหลับตาพริ มคล้ า ยตอบสนองกับท่า ทีอ่อนโยนพร้ อ มเงยคอขึนจน สังเกตเห็นปลอกคอสีชมพูเข้ า ผมขมวดคิวเล็กน้ อย ยกตัวมันขึนมาดูทีสายคาด เขียนชือลิลลีเอาไว้ “ลิลลี แกมีเจ้ าของแล้ วสินะ..หรื อว่าแกหลุดออกมาจากกรงเจ้ าของแก?” ผมถามทังกับลิลลีและตัวผมเอง ดูจากลักษณะแล้ ว เจ้ าสีขาตรงหน้ าได้ รับการดูแล เป็ นอย่างดีจงึ ไม่น่าจะเป็ นกระต่ายป่ าทีมีคนแกล้ งเอาสายคาดดูราคาแพงผูกคอไว้ แน่ “เจ้ านายแกคงอยู่บนนีสินะ มากันเถอะ ฉันจะพาแกไปหาเจ้ านายเอง” ผม ว่าแล้ วค่อยๆ ลุกขึน จับเจ้ ากระต่ายเอาไว้ ในอ้ อมแขนแล้ วพามันเดินไปตามทาง ข่าวดี สําหรั บผมคื อ ถ้ า มีกระต่ายเลียงอย่างนีแสดงว่า ต้ องมี คนอาศัยอยู่ บนภูเขานีเช่นกัน 172
ผมค่อนข้ างประหลาดใจทีมีค นอยู่บนเขาลูก เดียวในเมืองนี ผู้ใหญ่ หลาย คนมักจะเตือนผมเสมอว่าอย่า เข้ ามาใกล้ แถบนีเป็ น อันขาด ว่ากัน ว่าเป็ น ทีอยู่ของ สัตว์ดรุ ้ ายหลายชนิดและลากยาวไปจนถึงแม่มดต้ องคําสาปตามนิทานด้ วย เรืองสัตว์ร้ายผมพอจะเข้ าใจแต่เรื องแม่มดนันออกจะเป็ นนิทานเพือหลอก ให้ เด็กกลัว จะได้ ไม่ กล้ าเข้ าไปในป่ าซะมากกว่า เพราะเส้ นทางในภูเขาลูกนีหลาย ครังใช้ เป็ นทางผ่านของพ่อค้ าผู้มาส่งของบริเวณท่าเรื อ จึงเป็ นพืนทีทีสําคัญบนเกาะ นี แต่อีกเหตุผลหนึงคือกลัวว่าเด็กจะหลงทางในป่ านี ต่อให้ เวทมนตร์ จะมีจริ งแต่ ก็ ไม่ได้ หมายความว่าเรืองแม่มดต้ องคําสาปนันจะดูมีเหตุผลขึนมา หลายครังทีผมพยายามมองภูเขาลูกนีจากตีนเขาแล้ วจินตนาการว่าตนเอง ได้ ผจญภัยในนัน ได้ เรียนรู้สมุนไพรสําหรับการใช้ เวท มีสตั ว์ ประหลาดมากมายให้ ฝ่า ฟั น ไม่นกึ เลยว่าจะได้ มาสํารวจเองเพราะสาเหตุแบบนี ผมเดินจากจุดทีพบลิลลีได้ ไม่ไกลนักก็พบเป้าหมาย แม้ ฝนจะตกจนทําให้ สังเกตรายละเอียดได้ ไม่มากนัก แต่ผมพอรู้ว่ามันเป็ นบ้ านไม้ ชันเดียวทีดูเก่าแต่ได้ รับ การดูแ ลรั ก ษาและเคลือ บเงาอย่ า งดี ผนัง รอบข้ า งทํ า จากกระจกใส มี ข้ า วของ มากมายอยู่ข้างใน หลังคายืนออกมาจากตัวบ้ านพอเป็ นส่วนหลบฝน มีนาฬิ กาเก่าๆ ยืนจากตัวหลังคาอีกที เลขโรมันระบุว่าตอนนีเกือบจะสีโมงเย็นแล้ ว ทัน ที ที เห็ น ผมรี บ อุ้ม ลิลลีเดิ น ไปยัง บ้ า นหลัง นัน ยื น พัก ตรงชายคาแล้ ว มองดูโ ดยรอบอี กที จากหน้ า ต่า งทํา ให้ เห็ นเฟอร์ นิเ จอร์ ไ ม้ ตู้เ หล็ก แจกันลายสวย เครืองเคลือบดินเผา ภาพวาดสีเก่าดูราคาแพงและอืนๆ ทีมากพอจะทําให้ ร้ ู ว่านีไม่ใช่ บ้ านสําหรับพักอาศัย แต่เป็ นร้ านค้ าของเก่า 173
ผมเดิ น ไปทีประตูสีเขี ยวอ่ อน กระจกตรงทางเข้ ามี ป้า ยแขวนไว้ เ ขี ยนว่ า ‘ปิ ด’ เห็นดังนันจึงลองเคาะดูสองสามทีพร้ อมพูดกึงตะโกน “สวัสดีครับ มีใครอยู่ไหม มีใครอยู่รึเปล่าครับ” แต่สดุ ท้ ายก็มี เพียงเสียงเม็ดฝนกระทบหลังคาไม้ เป็ น คําตอบแทน ผมจึง ลองผลักประตูและบิดลูกบิดแต่มนั ถูกล็อคเอาไว้ ไม่สามารถเข้ าไปในร้ านได้ ผมถอนหายใจยาวแล้ วยืนพิงกระจกร้ าน มองไปยังทัศนียภาพเบืองหน้ า พายุไม่มีท่าทีจะหยุดง่ายๆ ผมลูบขนปุกปุยของลิลลีอีกครัง “เห็นอย่างนีแล้ ว ฉันคิดถึงพ่อแม่ขึนมาเลยละ” ผมยิมเศร้ า ละสายตาจาก หยดนําทีโปรยปรายมาดูกระต่ายในอ้ อมแขน “แกจะเข้ าใจไหมนะ ว่าการสูญเสียมัน หนาวเย็นเหมือนตอนยืนตากฝนคนเดียวแล้ วไม่มีใครใส่ใจ แกโชคดีนะลิลลีทียังมีคน รอแกกลับบ้ านอยู่” ทีจริงผมอาจทึกทักเอาเองก็เป็ นได้ บางทีลิลลีอาจถูกเจ้ าของทอดทิงไว้ ใน ป่ านีไปแล้ ว หรือบางทีแค่อาจจะพลัดหลง แต่ไม่ว่าความจริ งจะเป็ นแบบไหน ตอนนี ผมกับ เจ้ า สีขาตัว นี คงรู้ สึก เหมื อ นกัน คื อ ไม่ มี ใ ครอยู่เ คี ย งข้ า งตัว เราอี ก ต่ อ ไป เรา อ่อนแอเกินกว่าที อยู่ได้ ก ลางสายฝนเพีย งลําพัง นีคงเป็ น สาเหตุทีเมือผมกอดลิลลี แล้ วรู้สกึ อบอุ่นใจขึนมาอย่างน่าประหลาด ตอนนันเองมีเสียงดังแกร๊ กแทรกเสียงพายุจนผมหันขวับไป ประตูทีควรจะล็อคอยู่ถกู เปิ ดออก ผมเลิกคิวอย่างประหลาดใจ มันคงไม่ใช่แรงลมแน่ๆ ทีทําให้ ประตูเปิ ด เมือ คิดได้ อย่างนันจึงผลักประตูเบาๆ ลองเดินเข้ าไปในร้ าน เสียงกระดิงทีห้ อยอยู่บริ เวณ 174
ประตูดงั ขึนตามด้ วยแฉะชืนจากรองเท้ าเปี ยกสัมผัสพืนกระเบืองดังอย่างช้ าๆ ตาม จังหวะก้ าวเดิน ภายในร้ านถูกตกแต่งอย่างสวยงามพอกับทีเห็นจากภายนอก ผมได้ กลิน หอมของดอกไม้ สีฟ้ าที ไม่ ร้ ู จัก ในแจกัน เจ้ า กระต่า ยในมือ ผมมี ท่า ที ขยุกขยิ ก มัน กระโดดไปอยู่บนเคาน์ เตอร์ ชําระเงินด้ า นซ้ าย ราวกับว่ านีคือตํา แหน่งประจําทีมัน เคยอยู่มานานแล้ ว ผมนึกประหลาดใจเลยคิดว่านีอาจเป็ นร้ านของเจ้ านายมันก็ได้ ไม่นานนักประตูก็ปิดลง เสียงพายุสาดจึงเบาลง ความอบอุ่นเริมก่อตัว เมื อลองเดิ นสํา รวจด้ านในร้ า น ผมไล่สายตาดูชุด เกราะเงิ นยุคกลาง รู ป หล่อของกษัตริย์ยคุ โบราณ ขวดยาเวทมนตร์ ดาบเหล็ก อาวุธต่างๆ ไม้ เท้ ารู ปร่ างคด งอน่าประหลาด จนมาถึงโต๊ ะเครืองแป้งเก่า มีกระจกทีดูหมองไปบ้ างแต่ยังใช้ งานได้ ติดตังอยู่ ผมจึงเห็นสารรู ปของตัวเองในตอนนีทีเละเทะสินดี เส้ นผมสีดําเปี ยกโชก เสือกับ กางเกงชุ่มนํ าเปื อนดินโคลนไปหมด แม้ แต่แก้ มของผมยังมี คราบดิ นติดจน ต้ องใช้ มือป้ายออก ผมหายใจฟื ดฟาดเล็กน้ อยเหมือนมีอาการคัดจมูก “อยากได้ ผ้าเช็ดตัวไหม” เสียงเด็กสาวโพล่งขึนมาจนผมตกใจแล้ วหันขวับ ไปดูอย่างรวดเร็ว และมันก็ทําให้ ผมประหลาดใจยิงกว่าเดิม ไม่มีใครเลยสักคนในร้ าน ผมหมุนรอบตัวอย่างเร็ วแต่ไม่ว่าจะส่วนไหนของ ร้ านก็ไม่มีร่องรอยของมนุษย์อยู่เลย เมือเห็นอย่างนันผมจึงอยู่ในอาการตระหนก “โทษที ทําให้ ตกใจสินะ ฉันอยู่ทางนี ” เสียงนันบอกผมอีกครัง คราวนีผม มันใจว่า ต้ นเสีย งมาจากทางขวามือจึงหันไปแต่ สิงทีพบเป็ นเพีย งหีบไม้ ข นาดใหญ่ คล้ ายกับหีบสมบัติของโจรสลัดวางอยู่บนพืน 175
ผมยัง คงมี ท่ า ที เ หลอหลา มองซ้ า ยขวาเพื อหาต้ น กํ า เนิ ด ของเสีย งก่ อ น ตามมาด้ วยเสียงอีกหนึงครัง “ฉันคือหีบตรงหน้ าเธอนันละ” -3สารภาพตามตรง ณ วิน าทีนัน ผมรู้ สกึ เหมือนไม่ มีอากาศหายใจไปชัวครู่ ผมลองพิเคราะห์หีบไม้ ตรงหน้ าอีกครังก่อนเผลอถามคําถามทีคิดในใจออกไป “หีบไม้ พดู ได้ งนเหรอ ั ?” “ถูกและผิด” เสีย งเด็กสาวว่า “ยิน ดีทีได้ ร้ ู จัก ฉันชือมูน เป็ น แม่มดใจร้ า ย แห่งภูเขาทีพวกผู้ใหญ่ หลายคนพูดกันนันละ แต่ไม่ต้องเป็ นห่วง ฉันไม่จับเธอไปต้ ม กินหรือทําพิธีบชู ายัญอะไรนันหรอก” คงเพราะผมมันแต่ตกตะลึงกับเรื องแปลกใหม่ตรงหน้ า จึงไม่ทันสังเกตว่า ฝั งตรงข้ ามแนะนําตนเอง กว่าจะรู้ตวั อีกทีผมก็เลิกลักโค้ งตัวแนะนําอย่างตะกุกตะกัก “ยะ...ยินดีทีได้ ร้ ู จักครับ ผะ...ผมชือรู ทครับ อะ...เอ่อ บังเอิญเจอกระต่ายกลางป่ า เลยลองตามหาเจ้ าของอยู่ครับผม” “นี ไม่ต้องใช้ คําว่า ‘ผม’ หรื อ ‘ครับ’ กับฉันก็ได้ ดูแล้ วท่าทางนายกับฉันก็ น่าจะอายุสบิ สองพอๆ กันนีนา เอานี เช็ดตัวให้ แห้ งก่อนเถอะเดียวจะเป็ นไข้ หวัดซะ ก่อน” สินประโยคนัน หุ่นชุดเกราะเหล็กพลันขยับตัวอย่างยากลําบากแล้ วยืนปลาย หอกทีมีผ้าขนหนูพาดอยู่มาให้ ผมจึงหยิบมันมาอย่างกล้ าๆ กลัวๆ ก่อนพูดขอบคุณ ครับเสียงเบาแล้ วใช้ มนั เช็ดใบหน้ ากับศีรษะ 176
แม่มดต้ องคําสาป? ช่างเป็ นตลกร้ ายซะเหลือเกินทีเรื องพวกผู้ใหญ่ พูดนัน เป็ น เรื องจริ ง สิงทีน่า ประหลาดใจกว่าคื อแม่ มดนันไม่ไ ด้ เป็ นยายแก่คางยาว สวม หมวกทรงแหลม มีแ มวดําเป็ นสัตว์ เลียงคู่ก าย มีค วามใจร้ ายเป็ น หนึง ชอบหลอก ผู้คนมาเพือทําร้ ายแล้ วใช้ เป็ นส่วนหนึงของการปรุงยาในหม้ อขนาดยักษ์ แต่กลับเป็ น หีบไม้ เด็กสาว (?) อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม ท่าทางใจดีอีกด้ วย “ขอบคุณมากนะทีพาลิลลีกลับมา” แม่มดมูนกล่าวขอบคุณ “เอ่อ ...สรุ ปแล้ วเป็ นกระต่ายของคุณมู...ของเธอสินะ” ผมหยุดคํา สุภาพ เอาไว้ ในลําคอเพราะนึกได้ ว่าเราอายุเท่ากัน “ใช่ มัน วิ งหนี ไ ปจากร้ านตอนฉั น เก็ บ ของอยู่ ขอบใจมากเลยที พามั น กลับมาฉันกําลังลําบากใจพอดี แล้ วก็ขอโทษด้ วยทีไม่ได้ เปิ ดประตูรับเธอตังแต่แรก เดียวนีมีโจรป่ าเยอะน่ะ” “มะ...ไม่เป็ นไร” ผมส่ายมือทังสองปฏิ เสธคําขอโทษ พอจะเข้ าใจแล้ วว่าที จู่ๆ ประตูเปิ ดเองได้ ก็คงเป็ นเพราะ การร่ายมนตร์ ของเธอ “เธอ...เป็ นหีบไม้ พดู ได้ งันเหรอ?” ผมเอ่ยพลางเอาผ้ าเช็ดตัวพาดคอไว้ “อืม จะว่าอย่างนันก็ไม่ถกู ล่ะน่ะ เอาเป็ นว่าฉันไม่ใช่หีบไม้ ทีจู่ๆ ก็พูดได้ แล้ ว ฉัน ก็ ไ ม่ ใ ช่ แ ม่ ม ดอย่ า งที คนด้ า นนอกพูด กัน ฉัน เป็ น แค่นัก เวทที เปิ ด ร้ านค้ า ในป่ า ลึกน่ะ” มูนอธิบาย “แล้ ว เธอไปอยู่ใ นหีบ ทํา ไมล่ะ ออกมาคุยกัน ...” ผมว่ าขณะเดิน ไปที หี บ สมบัติแล้ วทําท่าทีจะเปิ ดมันออก
177
“ไม่ได้ นะ!” เสียงตะโกนนันดังกัมปนาทยิงกว่าฟ้าร้ อง จู่ๆ มีดดาบทีวางอยู่ รอบร้ านค้ าลองมาจ่อทีคอหอยจนผมต้ องเงยหน้ าแล้ วยกมือเป็ นท่าทียอมแพ้ ผมเห็น เงาสะท้ อนของดวงตาตนเองทีเบิกกว้ างบนคมเหล็กแหลม “ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ!” ผมพูดด้ วยเสียงตกใจ ความเงี ยบก็ เข้ า แทรกกลางคัน มี เพีย งเสียงฝนพรํ าด้ า นนอกกับ เสีย งฟ้ า ร้ องครังหนึง แล้ วตอนนันอาวุธก็ร่วงกราวลงกับพืนเป็ นเสียงเหล็กกระทบหลายครัง ก่อนทีพวกมันจะค่อยๆ ไถลกลับสูต่ ําแหน่งเดิม ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ร่างกายรู้สกึ อ่อนแรงกับการโจมตีอย่างกะทันหัน เมือครู่ “ทําให้ ตกใจอีกแล้ ว...ขอโทษนะ” หีบสมบัติว่าเสียงเบาเหมือนเธอรู้ สกึ ผิด “ฉัน...ให้ ใครเห็นร่างกายของฉันไม่ได้ ” “เห็นร่างกายไม่ได้ ?” ผมสงสัย “อืม เป็ นคําสาปน่ะ ทีจริ งทีพวกผู้ใหญ่ พูดมาก็ถูกบางส่วนนะ ฉันถูกสาป จริงๆ นันล่ะ” มูนว่า ผมได้ ยินเสียงพ่นลมหายใจของเธอ “สาปงันเหรอ” ผมถามยํา “ถ้ าหากมีใ ครเห็ นร่ า งกายฉันแม้ แต่ป ลายเส้ นผมล่ะก็ . ..” เธอเว้ นช่ วงพูด “ฉัน...ก็จะกลายเป็ นฝุ่ นทันที” ผมกลืนนําลายอึกหนึงแล้ วยืนนิงอยู่ตรงนัน ไม่แน่ใจว่านานเท่าไรเพราะใน หัวได้ แต่คิดเรืองทีเธอพูด
178
คําสาป? สรุปมันมีจริงๆ สินะ เพราะไม่ค่อยถนัดด้ านเวทเท่าไหร่ นักเลยไม่ แน่ใจเรืองของเวทสําหรับสาปมนุษย์ หรื อสัตว์ ว่ามันทํางานอย่างไร แต่ถ้านีเป็ นเรื อง จริงมันก็ไม่ต่างอะไรไปจากการฆ่าเธอทังเป็ น ไม่สามารถให้ ใครเห็นร่างของเธอได้ “เธอ...เลยต้ องอยู่แต่ในหีบสินะ” “ใช่ เพราะถ้ าอยู่ข้างนอก ต่อให้ ปกปิ ดแค่ไหนยังไงก็มีคนเห็นฉันอยู่ดี” หีบ ไม้ ว่าเสียงตํา “ขอโทษนะ...” จู่ๆ ผมก็พูดออกไปอย่างนันโดยไม่มีสาเหตุ ไม่ร้ ู เหมือนกัน ว่าทํา ไม แต่จู่ๆ มี ความรู้ สึกหนึง ทิ มแทงเข้ ามาในใจ ไม่ร้ ู ว่ าเป็ นความรู้ สึกผิ ดหรื อ เศร้ ากันแน่ แต่ตอนนีผมอยากขอโทษเธอก็เท่านัน “ขอโทษฉันทําไมกันล่ะ นันมันคําพูดฉันต่างหาก เล่นเอาดาบมาจอคอหอย เธอแบบนัน” “นันเพราะถ้ าฉันเปิ ดเธอก็ตายไม่ใช่รึไง” มูนไม่ไ ด้ ตอบอะไร แล้ วตอนนันเอง หุ่น อัศวิน เหล็กเดินมาทางผมอี กครั ง ก่อนจะหยิบผ้ าเช็ดตัวทีพาดคอผมไปยังหลังร้ านค้ า เสียงโลหะกระทบพืนเบาลงตาม ระยะห่าง “นังก่อนก็ได้ เดินขึนเขามาคงเหนือยแย่” เด็กสาวเอ่ย ฉับพลันเก้ าอีนวมสี ม่วงมังคุดขยับมาทางดันด้ านหลังจนเสียหลัก ผมเผลอร้ องเหวอออกมาแล้ วล้ มตัวลง นังไปอย่างรวดเร็ว “ขอบใจเธอเรืองลิลลีอีกครังนะ อยากจะดืมอะไรอุ่นๆ หน่อยไหม” มูนถาม ตอนนันเหมือนได้ ยินเสียงเหล็กจากหลังร้ านอีกครัง บางทีถ้าผมขอเครื องดืมกับเธอ 179
อาจจะมีห่นุ เหล็กตัวเดิมเดินมาพร้ อมแก้ วช็อกโกแลตร้ อนก็ได้ แต่ผมไม่ได้ ตอบนําใจ นันกลับเปลียนเป็ นคําถามแทน “แล้ วเธอใช้ ชีวิตยังไงน่ะ ฉันหมายถึง เธอต้ องอยู่ในหีบนีตลอดเวลา จะกิน จะนอน จะทําอะไรยังไงกัน” ผมอยากจะรู้ว่าเธอใช้ ชีวิตได้ อย่างไร จริ งอยู่ว่าตอนนีอาจจะมีเจ้ าหุ่นเหล็ก คอยรับใช้ กับดาบเคลือนทีได้ คอยป้องกันจากอันตราย แต่ต้องใช้ ชีวิตอยู่ในหีบตรง หน้ าทีมีขนาดใหญ่กว่าร่างของผมสักสองสามเท่าได้ ก็ไม่ต่างอะไรไปจากเรื อนจําขัง เดียวดีๆ นีเอง “นายนีแปลกจริงๆ นะ” มูนพูดด้ วยนําเสียงประหลาดใจ “ปกติแล้ วคนส่วน ใหญ่ทีมานอกจากถามเรืองสินค้ าแล้ วก็จะไม่สนเรืองพวกนีเท่าไหร่” “โทษที ที ฉัน ไม่ เ ก่ งวิ ช าเวทมนตร์ ” ผมยิ มแหย เป็ น ความจริ ง หลายครั ง หลายคราทีผมเดินบนถนนแล้ วเห็นแม่ค้าใช้ เชือกลอยได้ จัดข้ าวของ ผมยังไม่ร้ ู เลย ด้ วยซําว่าร่ายมนตร์ บทไหนหรือใช้ ยาอะไรทําให้ มันลอยได้ “เปล่า ไม่ใช่อย่างนัน” เธอปฏิเสธทันควัน “ฉันหมายถึง นายใส่ใจคนอืนจน เกินเหตุน่ะ เมือกีนีตอนนายอยู่ด้านนอก ฉันก็เห็นนายผ่านลิลลี นายยังนอนร้ องไห้ อยู่กบั พืนเลยนีนา” “อึก ...เห็ นตอนนันด้ ว ยเหรอ” ผมผงะไปเล็ก น้ อย นึกไม่ ถึงว่ า จะมี เ วทที สามารถมองเห็นผ่านดวงตาของสัตว์ได้ ด้วย “ใช่ แล้ วก็ฉนั ชอบประโยคนันมากเลยล่ะ ทีนายว่าการสูญเสียมันหนาวเย็น เหมือนตอนยืนตากฝนคนเดียวน่ะ” มูนใช้ นําเสียงหยอกล้ อ 180
“พอเถอะ แค่นีฉันก็อายจะแย่แล้ ว” ผมเอามือปิ ดหน้ า ต่อให้ ไม่ดูกระจกก็ร้ ู ได้ ว่าตอนนีหน้ าผมคงแดงกําแน่ๆ “ฮะๆๆ แต่นนล่ ั ะ สาเหตุทีฉันเปิ ดประตูให้ นายเข้ ามา” เธอหัวเราะร่วน “?” ผมเลิกคิวขึนอย่างอดสงสัยไม่ได้ “นายน่ะ...เป็ นห่วงคนอืนยิงกว่าตัวเองซะอีก ทังทีตอนทีฉันเห็นนายตรงนัน นายดูเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก แต่นายกลับช่วยลิลลีแล้ วตามหาเจ้ าของให้ อีก ฉันเลยไว้ ใจนายให้ น ายเข้ า มาในร้ า นได้ ไม่ อย่า งนันแล้ วปกติคนทัวจะเข้ าร้ า นฉัน ไม่ได้ เลยถ้ าไม่ได้ นดั กันอย่างลับๆ ไว้ ก่อน” “งัน...เหรอ” ผมเอ่ยเสียงเบา เพิงจะมารู้สกึ ตัวเอาตอนนีเหมือนกันว่าตัวผมทําอะไรไม่ได้ คิดหน้ าคิดหลัง เลยสักนิ ด ทังที ตัว เองยังจะเอาไม่รอดแต่ก ลับ ยืนมือ ไปช่ วยคนอืน ความจริ งแล้ ว บริเวณทีผมเจอเจ้ ากระต่าย ผมเองก็ไม่ร้ ูจกั เส้ นทางด้ วยซํา ไม่ร้ ูอะไรเลย ทังหมดเป็ น เพี ยงความคิด แวบแรกทีชักนํ าไป ดัง นันถ้ าหากตอนนันผมไม่ไ ด้ โ ชคดีแ บบนีล่ะ ก็ บางทีตอนนีผมอาจจะหลงป่ าลึกหรือถูกสัตว์ดุร้ายกัดกินไปแล้ วก็ได้ มาคิดดูอีกทีผมคงบ้ าไปแล้ วจริ งๆ แต่น่าประหลาดทีผมกลับไม่ร้ ู สกึ เสียใจ เลยทีทําอย่างนันลงไป “จริงสินะ ฉันยังไม่ได้ ตอบคําถามนายเลยนีนา มัวแต่สาธยายซะยาว” หีบ ไม้ ว่า “แนะนํา ตัว อี กครัง ฉัน ชือมูน เป็ น นัก เวทที อาศัยอยู่ใ นกล่องนี ดังนันนี ไม่ ใ ช่ กล่องพูดได้ แต่แค่มีคนอยู่ในนีแล้ วพูดออกมาก็เท่านัน” ผมได้ ยินเสียงพายุฝนสาดกระทบหลังคาไม้ กบั กระจกร้ านเป็ นช่วงๆ 181
“อ้ อ แล้ วก็ฉนั ไม่ได้ นังกอดเข่าอยู่ในนีตลอดเวลาอย่างทีนายคิดว่าจะเป็ น หรอกนะ ทีจริ งข้ างในนีกว้ างพอๆ กับ บ้ านหลังหนึงเลยละ ถึงจะมีหลายๆ เรื องไม่ สะดวกแล้ วต้ อ งควบคุมจากด้ านนอกก็ตามทีเถอะ” ไม่ แน่ใจว่าหูแว่ว ไปรู้ เปล่า แต่ เหมือนได้ ยินเสียงข้ าวของกับเสียงหุ่นเหล็กทีหลังบ้ านเคลือนทีตอนเธอพูดประโยค นันจบ “มันเป็ นเรืองของเวทจําพวกสร้ างมิติเสริ มขึนมา ใช้ สารสกัดจากเขียวเสือ ป่ าหายาก บดให้ ละเอีย ดแล้ วผสมกับนําค้ างจากใบสนยัก ษ์ ก่อนร่ ายเวทประเภท สังเคราะห์สงของด้ ิ วยส่วนประกอบแห่งความซือสัตย์...” ประโยคหลังจากนันผมฟั งได้ ไม่ถนัดนักเพราะสิงทีมูนอธิ บายมีแต่คําทีผม ไม่ร้ ูจกั แต่คิดว่าคงเป็ นเวทย์ ระดับสูงพอสมควร ไม่แน่อาจจะสูงกว่าทีอาจารย์ ของ ผมสอนด้ วยซํา เพราะยังไม่เคยเห็นอาจารย์หรือคนในเมืองคนไหนทีใช้ เรื องพวกนีมา ก่อน โดยเฉพาะการสร้ างมิติใหม่ทีมาขนาดใหญ่กว่าวัตถุทีใช้ งาน สิงทีน่าประหลาดใจกว่าบ้ านในหีบก็คือความสามารถของมูน การทีเด็กวัยสิบสองเท่ากับผมสามารถเคลือนทีสิงของได้ ดังใจนึก ควบคุม ดาบให้ กวัดไกวต่อสู้ได้ ควบคุมหุ่นชุดเกราะให้ เป็ นหุ่นรับใช้ สร้ างมิติขึนมาใหม่เอง ใช้ เวทได้ อย่างคล่องแคล่วถึงขนาดนี บางทีเธออาจจะเป็ นนักเวทอัจฉริ ยะทีเก่งทีสุด ในเมืองนีหรือในโลกเลยก็เป็ นได้ สิงทีผมคิดอาจจะดูเกินจริงแต่อย่างน้ อยผมก็ไม่เคย เห็นเด็กอายุเท่านีใช้ เวทมนตร์ ได้ ชํานาญราวกับมืออาชีพทีไหนมาก่อน แต่ความจริงนีดูย้อนแย้ งเหลือเกิน หากเธอมีความสามารถถึงเพียงนี ทําไม ถึงต้ องคําสาปทีห้ ามไม่ให้ ใครมองเห็นเธอ? เพราะถ้ าเข้ าใจไม่ผิด ในโลกใบนีคําสาป 182
ก็เป็ นเหมือน ‘ยาพิษ’ อย่างหนึงทีถูกสร้ างขึนมาเพือกระทําการตามทีต้ องการ แต่ถ้า มีใครต้ องการลบล้ างมัน สิงทีต้ องทําก็คือสร้ าง ‘ยาถอนพิษ’ เพือหักล้ างสิงทีมีอยู่ไป หรื อคนทีสาปเธอจะเป็ นนักเวททีเก่งกล้ าสามารถมากจนไม่อาจต่อกรได้ หรือเป็ นคําสาปทีสร้ างขึนมาเพือการแลกเปลียนกับพลังทีล้ นเหลือ หรื อเธอมีเหตุผล อะไรกันแน่ “ฉันรู้ ว่ านายคิ ดอะไรอยู่” เสียงจากหีบไม้ ว่าจนผมหลุดจากห้ วงความคิ ด “นายคงคิดว่าฉันเก่งขนาดนีทําไมถึงได้ ถกู สาปสินะ” “เธออ่านใจได้ ?” ผมประหลาดใจ “เปล่า แค่เห็นว่านายเหม่อไปพักหนึงเลยเดาเอาน่ะ คงอยากรู้ สินะว่าทําไม ฉันถึงได้ โดนสาป” “อืม ถ้ าเธอไม่ว่าอะไรนะ” ผมเอ่ยอย่างเกรงใจ มูนหัวเราะเบาๆ เมือได้ ยินผมพูดอย่างนันก่อนตามด้ วยเสียงถอนหายใจ ยาว “ทีจริง...ฉันก็ไม่อยากพูดถึงมันเท่าไหร่ แต่...” “พอ หยุดเลย” ผมโพล่งขึนมาพลางยกมือทําท่าห้ าม “ถ้ าเธอไม่อยากพูด ฉันก็จะไม่ถาม ทีจริงฉันไม่น่าถามมันเลยด้ วยซํา ขอโทษนะ” “ไม่เป็ นไรๆ ถือว่าเป็ นการตอบแทนทีนายช่วยลิลลี อีกอย่างถ้ าจะเล่าให้ . ..” เธอใช้ นําเสียงเป็ นมิตร พยายามไม่ให้ ผมรู้สกึ ผิดกับคําถามนัน “เราทุกคนมี เรื องที ไม่ อยากจํา ทังนัน” ผมพูดขัดจังหวะเธอแล้ วมองไปที กระจกที อยู่ตรงโต๊ ะ เครื องแป้ง ผมเห็น เงาของตัว เองในนัน “เราทุก คนมีเ รื องที ไม่ อยากจําแล้ วก็ไม่อยากให้ ใครรู้กนั ทังนัน ฉัน เธอ เราทุกคนนันล่ะ” 183
บรรยากาศในห้ องเงียบไป เสียงฝนจากข้ างนอกกับแสงจากฟ้าแลบทําให้ ทุกอย่างดูสว่างชัวขณะก่อนจะตามด้ วยเสียงคํารามจากท้ องฟ้าสีเทา “ฉันรู้ดีว่ามันรู้สกึ อย่างไรเวลาทีนึกถึงเรืองเลวร้ ายในอดีต จะกับตัวเองหรื อ ...” ผมหรีตาลงแล้ วพูดเสียงเบา “กับคนทีเรารักก็ตาม” ทีจริงผมเห็นภาพทหารอีกเมืองหนึงฆ่าพ่อแม่ของผมตายต่อหน้ าต่อตามา เป็ น พันครั งในความฝั น ถึง แม้ รูป ดูต่า งหน้ าตอนไปสวนสนุก จะทํ า ให้ ผมรํ า ลึก ถึง วันวานทีเปี ยมไปด้ วยรอยยิมและเสียงหัวเราะ แต่ในขณะเดียวกันมันก็ทําให้ ผมนึก ถึงตังแต่ช่วงเวลาทีผมร้ องไห้ และความยากลําบากเหมือนกัน ความทรงจําจึงเป็ นทังกําลังใจให้ มีชีวิตต่อไปและเป็ นทังเชือกทีหน่วงรังฉุด ลากเราสูอ่ ดีตทีโหดร้ ายเช่นกัน “ฉั น สาบานว่ า จะไม่ ถ ามเธอเรื องนี อี ก ” ผมยกมื อ ข้ างหนึ งขึนมาเป็ น สัญลักษณ์ของคําสาบาน ผมไม่ร้ ูว่าเด็กสาวในหีบตรงหน้ าพบเจอเรืองอะไรมาบ้ าง แต่บางอย่างทีผม ผู้อ่อนแอคนนีจะพอทําได้ คือไม่ให้ อดีตนันกลับมาทําร้ ายเธออีกครัง อย่างน้ อยแค่ ช่วงเวลาสันๆตรงนีก็ยงั ดี ความเงียบงันก่อตัวได้ สกั พักก็มีเสียงพ่นอะไรสักอย่างดังออกมาก่อนตาม ด้ วยเสียงหัวเราะของมูน “ฮะๆๆ ท่าทีนันมันอะไรน่ะ ฮะๆๆ โอ๊ ย ยิงกว่าตอนนายยืนคุยกับกระต่าย นอกร้ านอีกนะเนีย อย่างกับคนแก่แน่ะ ฮะๆๆ ฉัน ฉัน ฉันหายใจไม่ทันแล้ ว ฮะๆๆ ฆ่า กันรึไงเนีย” แม้ เธอพูดจนจบแต่ก็ยังหัวเราะไม่หยุด บางทีถ้ ามูนไม่ได้ อยู่ในหีบ ผม อาจเห็นเธอก้ มตัวลงเพราะหัวเราะจนท้ องแข็งก็ได้ 184
ผมยิมเจือน หัวเราะแห้ งเมือได้ ยินเสียงนันแต่ก็ไม่ได้ ตอบโต้ อะไร ผมคิดใน ใจด้ วยซําว่าถ้ าเธอหัวเราะได้ ขนาดนีก็คงไม่เป็ นไรแล้ ว “นายนีแปลกจริงๆ นันล่ะ สนแต่คนอืนจนลืมตัวนายเอง” เธอว่าแม้ ยังพ่น หัวเราะออกมาบ้ าง “ก็อาจจะจริง” ผมพ่นลมหายใจสัน และมันก็เป็ นความจริ ง ผมแทบจะลืมเรื องทีผมถูกฉีกรู ปดูต่างหน้ าพ่อแม่ ผมไปสนิทใจ ตังแต่ทีเจอมูนในร้ าน เห็นหีบไม้ พูดได้ เห็นหุ่นเหล็กรับใช้ เห็นเรื องน่า ตืนตา หนําซําผมกลับรู้สกึ สบายใจเมือได้ พบเจอสิงเหล่านันอีกด้ วย “ทีจริ ง ฉันอยากจะถามนายว่ าทํ าไมถึง นอนอยู่บนพืนอย่ างนัน แต่ ว่า ... นายเป็ น คนแรกที พอฉัน จะเล่า เรื องให้ ฟั ง แล้ ว นายไม่ ใ ห้ ฉั น เล่ า ” ผมก็ ไ ม่ แ น่ ใ จ เหมือนกัน แต่ตอนจบประโยคนันเหมือนได้ เสียงมูนสันเครื อ “ดังนันฉันก็จะไม่ถาม นาย ถือว่าเราเท่ากันแล้ วนะ” จู่ๆ เธอก็เอ่ยอย่างร่ าเริ ง ไม่แน่ว่าถ้ าหีบไม้ มีริมฝี ปาก ผมอาจเห็นเธอยิมอยู่ก็ได้ ไม่ร้ ูว่าทําไมเหมือนกัน แต่ผมอยากเห็นรอยยิมของเธอ ผมไม่แน่ใจว่ามูนมีรูปร่างหน้ าตาเป็ นอย่างไร แต่อย่างน้ อยนําเสียงของเธอ ตอนทีเราพูดคุยกันทําให้ ผมรู้สกึ สงบใจอย่างน่าเหลือเชือ นีอาจเป็ นหนึงในเหตุผมที ผมเกือบจะลืมเรืองทีเกิดในวันนีก็ได้ ตอนนันผมได้ ยิน เสีย งเอี ยดอ๊ า ดของชุด เกราะเคลือนที ได้ อี ก ครั งจากฝั ง ซ้ ายมือ สิงทีผมเห็นคือชุดเกราะเหล็กสีเงินเคลือบเงา ดูองอาจสามารถ แต่กลับใส่ผ้า กันเปื อนสีชมพูลายดอกทานตะวันราวกับเป็ นแม่บ้านแสนเรียบร้ อยคนหนึง เรียกได้ ว่าความน่าเกรงขามทีได้ มาจากสงครามหมดลงไป ณ จังหวะนัน 185
“ไม่น่าเลย เจ้ าหุ่นรบ” ผมพูดกึงหัวเราะ แล้ วหอกเหล็กก็ตกลงมากระทบหัวผมดังก๊ อง “โอ๊ ย มันเจ็บนะ!” ผมใช้ มือลูบหัวบริเวณทีโดนโจมตี “ก็ช่วยไม่ได้ นีนา ในร้ านนีไม่มีอะไรอย่างอืนทีพอจะเคลือนไหวได้ สะดวก เท่าเจ้ าหุ่นนีแล้ ว” เธอว่า “แล้ วใส่ผ้ากันเปื อนอย่างนีเนียนะ” ผมใช้ เสียงสูงขึนมา “กันสนิมน่ะ” หีบไม้ เอ่ยราวกับจะหยอกล้ อผม จากนันหุ่นเหล็กก็ยืนเสือผ้ า สีนําตาลอ่อนให้ ผมจึงรับ มันมาดูอย่างสงสัย เมือลองคลีดูจึงรู้ ว่า เป็ นเสือคอกว้ า ง สําหรับเด็กผู้ชายกับกางเกงสีดําเนือนุ่ม ขนาดของชุดมันดูพอดีกับร่ างกายผมราวกับ ถูกสังตัดมา “ทีจริงตัวนายเปี ยกโชกอย่างนีฉันน่าจะให้ นายเปลียนเสือตังแต่แรกแล้ ว” มูนอธิบาย “ฉันไม่มีเงินซือหรอกนะ” ผมรู้ตวั ดี ในกระเป๋ ากางเกงทีเปี ยกอยู่ตอนนีไม่มี เหรียญเลยสักแดงเดียว และยิงดูจากเนือผ้ าทีเธอให้ มา ถึงจะไม่ใช่เจ้ าของร้ านขาย เสือแต่ก็พอรู้ว่ามันได้ รับการตัดเย็บอย่างดี ทีสําคัญมันดูมีราคาอีกด้ วย “ฉันยกให้ นาย ถึงเก็บเอาไว้ ก็ไม่ร้ ูจะเอาไปทําอะไร” “ให้ เจ้ าหุ่นใส่ก็ได้ นีนา” “มันเล็กไปสําหรับเขา” “นันน่าจะเป็ นสาเหตุทีเธอยกให้ ฉนั จริงๆ สินะ” แล้ วเธอก็หัวเราะร่ วนออกมา ผมสัมผัสเนือผ้ าอย่างดีตัวนีแล้ วถามเธอถึง ห้ องนําเพือเปลียนชุด ก่อนทีหุ่นเหล็กจะชีไปทางหลังร้ านก่อนจะนําทางผมไป 186
-4ชุดสีนําตาลอ่อนดูเข้ ากับ ผมกว่า ทีคิดไว้ ม าก เนื อผ้ าทีเนี ยนนุ่มเบาสบาย ทําให้ ผมเคลือนตัวได้ คล่องแคล่วเทียบกับชุดเดิมทีดูฝืดและลําบากต่อการยกแขนขา เพราะผ้ าแข็งทือเหมือนหิน ยิงกว่านันมันเปลียนเด็กกะโปโลคนหนึงให้ กลายเป็ นชน ชันสูงในเมืองเลยทีเดียว อย่างน้ อยก็กบั มูนทีเหมือนเห็นผมออกมาแล้ วบอกล้ อเลียน ผมว่า ”นายเป็ นใคร” แม้ แต่ผมเองยังตกใจเมือเห็นตัวเองในกระจกเลย “พรุ่ ง นีจะเอามาคื นให้ ” ผมบอกความคิด ในใจไป ไม่ ว่ายังไงชุดนี มันก็ ดู แพงเกินไปทีผมจะรับเอาไว้ ผมรู้สกึ เกรงใจไปจนถึงรู้ สกึ ผิดเลยด้ วยซําหากจะต้ องรับ เอาไว้ “ก็บอกแล้ วนีนาว่าไม่เป็ นไร” “ยังไงก็เถอะ มัน...” “ไม่เป็ นไรก็คือไม่เป็ นไร ถือซะว่าเป็ นคําขอบคุณเรื องลิลลี อีกอย่าง นานๆ ทีจะมีเด็กอายุเท่าฉันเข้ ามาในร้ าน ฉันไม่ได้ คยุ กับใครแบบนีมานานแล้ ว...” ประโยค หลัง เธอมีเสียงดูเศร้ าและเหงาหงอย ก่อนจะพูดขึนมา “ขอบใจนะ” ผมกลืนนําลายหนึงอึกลงคอ ก่อนถอนหายใจสัน จริ งสินะ คงเพราะมูนต้ องอยู่ใ นหีบมาโดยตลอด จะออกไปไหนมาไหนก็ ไม่ได้ เท่าทีฟั งเธอเล่า ถึงจะมีคนมาทีร้ านบ้ างแต่ก็แค่ความสัมพันธ์ ในฐานะเจ้ าของ ร้ านกับลูกค้ าเท่านัน ไม่มที างทีเธอจะได้ คยุ หรือเล่นกับคนรุ่ นราวคราวเดียวกันอย่าง แน่นอน คําสาปนันคงไม่ต่า งอะไรไปจากการฆ่าเธอทังเป็ น การมีชีวิตอยู่โดยไม่ มี ใครเลยน่ะ มันเป็ นไปไม่ได้ หรอก 187
ทีจริง มูนทําให้ ผมย้ อนกลับมานึกถึงตัวเองเหมือนกัน ตลอดเวลาทีผ่านมา หลัง จากพ่ อแม่ ของผมตาย ผมก็ก ลายเป็ นคนหวาดกลัวสังคม ไม่มี เพือนหรื อ ใคร เข้ าใจผมสักนิดเดียว สุดท้ ายก็ตกเป็ นเป้าหมายของการถูกรังแก วันคืนทีผ่านมาจึง ไม่ใช่การเล่นอย่างสมวัยแต่เป็ นการถูกกลันแกล้ งตลอดมา ทังเรื องในอดีตทีต้ องยอมรับ เรื องที เกิดขึนในวัน นี ผม เธอ ต่างก็ พบเจอ เรืองราวร้ ายๆ มาด้ วยกันทังนัน แล้ วตอนนีเราก็ไม่มีใครเลยทีจะรับฟั งเราหรื อพูดคุย กับเราในฐานะของคนหนึงคนบนโลกใบนี “พรุ่ งนีฉันมาทีนีได้ อีกรึเ ปล่า” ทังทีผมเป็ นคนไร้ สังคมโดยสินเชิง แต่กลับ พูดประโยคทีแม้ แต่ผมเองยังประหลาดใจนันออกไป ตอนนันในห้ องเงียบไปพักหนึง ฝนเริ มซาลงบ้ างแล้ ว เสียงเม็ดนํากระทบ หลังคากับกระจกแทบไม่เหลือ บรรยากาศด้ านนอกเริมสว่างขึน ผมไม่แน่ ใจว่าความรู้ สึกในใจของผมส่งไปถึงเธอรึ เปล่า แต่อย่า งน้ อยถ้ า หัวใจของผมมันพูดได้ มันคงตะโกนออกมาเต็มเสียงว่าอยากมีเพือนสักคนทีอยู่เ คียง ข้ าง เพือนสักคนทีเข้ าใจความรู้สกึ ทีต้ องเจอ ถึงแม้ จะได้ พูดกันแค่เล็กน้ อย ถึงแม้ ยัง ไม่ได้ ร้ ูจกั กันนาน ถึงแม้ ยงั ไม่ร้ ูเรืองราวทังหมดก็ตามที แต่ผม... ผมอยากมีเธอเป็ นเพือน “ช็อกโกแลตดํา” เสียงเด็กสาวดังขึนมา ผมเลิกคิวด้ วยความสงสัย แต่ยงั ไม่ทนั จะได้ ถามอะไรเธอก็ว่าต่อ “ฉัน ชอบกิน ช็อ กโกแลตดํา ช็ อกโกแลตทีใส่นําตาลน้ อ ยๆ รสขมๆ นันละ ตังแต่อยู่ในหีบนีฉันทําได้ แต่อาหารธรรมดาๆ แต่ทําขนมไม่ได้ เลย ฉันจะฝากเงินให้ นายไปซือให้ ฉนั ตกลงไหม” 188
“แปลกดีนะทีชอบกินของรสขม” ผมเอ่ยอย่างยียวน “เดี ยวจะให้ นายลองกิน ดู ถึงตอนนันอย่ างมาแย่งฉันก็แ ล้ ว กัน” มูน ตอบ กลับ ก่อนจะพูดอีกครังด้ วยเสียงร่าเริง “พรุ่งนีมาหาฉันให้ ได้ นะ” และตอนนันเมฆฝนได้ จ างหายไป แสงแดดสีส้มอ่ อนยามเย็น ส่องเข้ ามา ผ่า น ทํ า ให้ ห ยดนํ าตามกระจกร้ านเป็ น ประกายระยิ บระยับ สิงของโบราณช่ า งดู สวยงามอ่อนโยน บรรยากาศภายในร้ านทีเย็นชืนดูอบอุ่นขึนมาทันตา ไม่ร้ ูว่าเพราะแสงอาทิตย์ทีส่องเข้ ามาอย่างกะทันหันทําให้ มองเห็นภาพลวง ตารึเปล่า แต่เหมือนผมเห็นหีบไม้ ตรงหน้ าเป็ นเด็กหญิ งในชุดกระโปรงยืนย้ อนแสง กับกระจกอยู่ ผมถักเปี ยสีขาว แก้ มสีชมพูระเรือ ยิมกว้ างแล้ วเอียงคอ ตอนนีกลางหน้ าอกของผมมีความรู้ สกึ หนึงทีอุ่นวาบขึนมา ผมไม่ร้ ู ว่าควร จะทําตัวอย่างไรหรือบรรยายเท่าไรให้ พอกับความรู้ สกึ ทีเอ่อล้ นขึนมาในตอนนี ผมตอบรับในลําคอ “อืม!” แล้ วยิมยิงฟั นให้ เธอ
189
190
#Team Pink Devil&V.Rondell Soul Eyes PhantomWisp Dark_Illusion
191
192
ถึง น้ องๆ ลูกทีมสีม่วง น้ องปั ญคนขยันร่วมแบ่งปั นปั นความคิด ภาษาสวยวิจิตรช่างประดิษฐ์ บรรยายฝั น ผจญภัยทะเลสยองร่ วมเพือนผองท่องเทียวกัน ชอบแนวสยองขวัญฉากเธอนันอลังการ น้ องเสแต่งลืนไหลมองการณ์ไกลมีไหวพริบ เชือมโยงรู้จกั หยิบวัตถุดิบมาผสาน เค้ าโครงมีหกั มุมธาตุหลายกลุม่ บวกจินตนาการ มุมมองในเนืองานฝึ กเล่าขานได้ อีกยาว น้ องแปมแสนพากเพียรตังใจเขียนทุกอักษร ลีลาในบทตอนแทรกคําสอนน่าสืบสาว สร้ างปมด้ วยตํานานดังนิทานเด่นเรืองราว ตัวละครมีดําขาวมิติพราวผูกปริ ศนา น้ องผิงสมองใสนึกสิงใดให้ บทบาท ขีอายแต่ไม่ขลาดกล้ าขีดวาดฉลาดหา ย่อเรืองวางเหตุการณ์ ดนู ่าอ่านเห็นปั ญญา สบโอกาสเร่ งพัฒนาจะก้ าวหน้ าชํานาญไว
193
Caravan Thai Fantasia แชร์ ไอเดียสร้ างสรรค์ สวนสนุกเราบุกบันเล่นตลอดวันได้ เพือนใหม่ กรงนกบ้ านผีสงิ เรือไวกิงหลุมอวกาศผจญภัย ทีมสีม่วงตะลุยไปปลุกพลังใจ ณ ดรีมเวิล์ด Pink devil พีพิงค์ ขอบคุณเรืองราวดีๆ นะคะ
194
จดหมายถึงน้ องๆ ทีเข้ าร่ วมโครงการ Caravan Thai Fantasia 4 ดีใจมากค่ะทีได้ มีโอกาสเข้ าร่วมโครงการแรลลีอบรมครังนี เป็ นครังแรกทีมี โอกาสได้ พดู คุยและอบรมเกียวกับการเขียนนิยายให้ น้องๆ ทีสนใจโดยตรง ตืนเต้ น มากๆ เลยค่ะ งานสนุก น้ องๆ ทีมาเข้ าร่วมโครงการน่ารัก มีความตังใจ กระตือรือร้ น ทีจะพัฒนาตัวเอง มีไฟทีจะสร้ างผลงานสนุกมีคุณภาพและเป็ นนักเขียนทีดีใน อนาคต สิงทีอยากจะฝากไว้ ก็คือ อย่ากลัวทีจะพลาด และอย่าอายทีจะแก้ ไข การ เขียนนิยาย เทคนิคการเล่าเรือง การใช้ ภาษา และทุกสิงทีประกอบขึนเป็ นงานเขียน หนึงชินเป็ นทักษะทีต้ องใช้ เวลาเรียนรู้และบ่มเพาะ การเกิดข้ อผิดพลาดเป็ นเรือง ปกติ ถ้ าไม่มีก้าวแรกก็จะไม่มีก้าวถัดไป ถ้ าไม่เคยพลาดก็จะไม่ร้ ูว่าอาจผิดตรงไหน และจะพัฒนาอย่างไร การยอมรับความผิดพลาดอาจจะไม่ใช่เรืองง่าย แต่ถ้าทําได้ เราก็จะเก่งขึนอีกมากเลยค่ะ ระยะเวลาของกิจกรรมอาจจะสันแค่หนึงวัน แต่ความรู้ ประสบการณ์ และ ความสนุกทีเราได้ มาจากหนึงวันนันจะอยู่ติดตัวน้ องๆ ทุกคนไปอีกแสนนาน ทุกคนไปหาสมบัติด้วยกัน แต่อาจจะเจอสมบัติคนละอย่างกัน อย่าลืมเอา สมบัติทีได้ มาวันนันมาใช้ ให้ เปล่งประกายอย่างเต็มทีนะคะ ขอเป็ นกําลังใจและอวยพรให้ ประสบความสําเร็จค่ะ V.Rondell 195
196
ความแตกต่ าง เรื องโดย Soul Eyes บนโลกนี มีสิงทีเรี ยกว่าสมบัติเฉพาะกายแต่ละคนอยู่… มันเป็ นอัญมณี ประจําตัวซึงแต่ละคนทีเกิดมาเด็กทุกคนจะกอดมันไว้ เมือแรกเกิด นันคือสิงทีทุกคนรู้ และให้ เหตุผลว่าเป็ นสิงทีพระเจ้ าประทานมาให้ อัญมณีเฉพาะตัวมีหลายรูปแบบ หากแบ่งเป็ นกลุ่ม จะได้ ประมาณ 9 กลุ่ม นันคือ กลุม่ แรก : อัญมณีแห่งความอ่อนโยน มีลกั ษณะเป็ นผลึกลูกบาศก์ สีส้มใส ผู้ที ครอบครองจะเป็ น บุค คลที มี ความอ่ อ นโยนดังชื อของอัญมณี พวกเขาเป็ น ผู้ที รอบคอบและมีมิตรสหายมากมาย กลุม่ ทีสอง : อัญมณีแห่งการรังสรรค์ มีลกั ษณะเป็ นผลึกหกเหลียมสีทราย ผู้ที ครอบครองจะมีนิ สัยชอบทดลองสิงแปลกใหม่ ขณะเดีย วกัน ก็ชื นชอบการเข้ า สังคม โดยส่วนใหญ่แล้ วคนทีได้ ครอบครองอัญมณีนีจะโตมาเป็ นนักเล่นแร่แปรธาตุ กลุม่ ทีสาม : อัญมณีแห่งความหลากหลาย มีลกั ษณะคล้ ายเปลวเพลิง มี สีสนั สารพัดผิดกับอีก กลุ่มทีเหลือ ผู้ทีได้ ครอบครองจะมีความเฉลียวฉลาด ส่วน ใหญ่จะเป็ นอัจฉริยะในด้ านทีตนสนใจ แต่บางคนก็มีความสามารถหลากหลายทาง อีกทังยังเป็ นกลุม่ ทีมีจํานวนประชากรผู้ครอบครองเยอะทีสุดด้ วย กลุ่ม ที สี : อัญมณี แ ห่ ง ความแข็ งแกร่ ง มี ลัก ษณะเป็ น ปริ ซึม สีเ งิน ผู้ที ได้ ครอบครองมีนิสยั เข้ มแข็ง คอยปกป้องผู้อ่อนแอ และมีความเป็ นผู้นําสูง กลุม่ ทีห้ า : อัญมณีแห่งความเป็ นมิตร มีลกั ษณะเป็ นผลึกหกเหลียมสีขาว ใสคล้ ายเพชร รวมถึงผู้ทีครอบครองจะเป็ นบุคคลทีชืนชอบการเข้ าสังคม มีอัธยาศัยดี ทีสุด ในบรรดาอัญมณี 9 กลุ่ม นอกจากนี ผู้เป็ นเจ้ าของอัญมณีแห่ งความเป็ น มิต ร 197
มักจะมีนิสยั รักพวกผองมาก สายสัมพันธ์ ระหว่างเขากับเพือนๆ จึงแข็งแกร่ งเกินกว่า สิงใด กลุ่มที หก : อัญมณีแ ห่ง การชีนํ า มีลักษณะเป็ น รู ป ดาวห้ าแฉกสีฟ้ าแกม เขี ย ว ผู้ทีครอบครองมัก มี นิ สยั ชอบสังสอนผู้ค น เป็ น บุค คลที นํา พาแสงสว่ างมาสู่ จิตใจของผู้คน แต่ก็มีบ้างทีกลายเป็ นอาญชญากรทีชักจูงให้ คนทําความผิดได้ อย่าง ไม่เกรงกลัวกฎหมาย กลุ่มที เจ็ ด : อัญมณีแ ห่ง การก่อ กํา เนิ ด มี ลกั ษณะเป็ น อัญมณีรูปใบไม้ สี เขียวอ่อน ผู้ทีครอบครองมักจะเป็ นบุคคลทีชอบอยู่กับธรรมชาติ สนใจในต้ นไม้ สัตว์ และสิงมีชีวิตอืนๆ มักเป็ นพวกศิลปิ นทีคอยสร้ างความเบิกบานให้ แก่ผ้ พู บเห็น บาง คนก็วาดรูป บ้ างทําการแสดง ช่วยทําให้ โลกใบนีน่าอยู่ขนึ กลุ่มที แปด : อัญมณี แห่งการทํ าลาย มีลักษณะเป็ น ผลึก รู ปจัน ทร์ เ สียวสี แดง ผู้ได้ ครอบครองมีนิสยั ใจร้ อน เด็ดขาด ชืนชอบการเป็ นหัวหน้ า พวกเขามักจะ เป็ น พวกที คอยกํ าจัด ศัตรู ห รื อ กบฏอย่ า งลับ ๆ ส่ว นมากมัก จะเป็ น สายลับ หรื อ มื อ สังหาร กลุ่มที เก้ า : อัญมณีแ ห่ งการปล่อ ยวาง มี ลกั ษณะกลม ขนาดเท่ า กํา ปั น ผู้ใหญ่ สีม่วงอ่อน ผู้ทีได้ ครอบครองมักจะเป็ นพวกนักบวช พวกเขาไม่ค่อยสนใจใน สิงแวดล้ อ มรอบข้ าง ชอบศึกษาปรัช ญาและค้ น หาคํา ตอบของชี วิต นอกจากนียัง ชอบแยกตัวไปอยู่ตามลําพัง ตามป่ า หรื ออาจจะอยู่ในโบสถ์ คอยรั บใช้ พระเจ้ า อี ก ด้ วย เสียงจอแจจากสิบสองเสนาธิ การดังระงมอืออึงทัวห้ องประชุมขนาดใหญ่ โต๊ ะไม้ สกั ทองชันหรูมีกองเอกสารวางเต็ม เก้ าอีสีนําตาลบุนวมแดงชันเลิศไม่ อาจทํา ให้ อารมณ์ของผู้ทีอยู่ในห้ องดีขนมากเท่ ึ าใดนัก 198
“เด็กนันไม่ใช่มนุษย์!” เสนาธิการท่านหนึงตวาดพร้ อมทุบโต๊ ะ พลางจ้ องไป ยังบุคคลหัวโต๊ ะซึงยังนังสงบนิง “แค่เขาไม่มีอัญมณี! ท่า นใช้ มันเป็ นเครื องตัดสิน ได้ อย่างไรว่าลูกข้ าไม่ใ ช่ คน!” เสนาธิการอีกคนกล่าวแย้ ง อัญมณีสที รายทรงหกเหลียมทีผูกไว้ กับข้ อมือสันไป มา ดวงตาสีทองเขาจ้ องไปยังบุรุษผู้กล่าวหาทียืนเยืองกันออกไป อีกฝ่ ายมีอัญมณี ห้ อยไว้ ทีคอ ลักษณะคล้ ายปริซมึ สีเงิน “จริงอย่างที...ว่า ทุกคนบนโลกล้ วนเกิดมาพร้ อมอัญมณีเฉพาะกาย แต่ลกู ชายเจ้ ากลับไม่มี… เป็ นเรื องน่าประหลาด” อีกหนึงบุรุษกล่าวขึน เส้ นผมสีขาวยาว ระพืนกับชุดคลุมสีเดียวกัน ทําให้ อญ ั มณีสฟี ้าแกมเขียวทีผูกไว้ ตรงเอวดูโดดเด่น “ใช่ว่าลูกชายเขาจะไม่ใช่คน เด็กนันอาจแค่มีความพิเศษแบบทีพวกเราไม่ มี” สตรีชดุ ดําเอ่ยเสียงเรียบ แววตาสีแดงดุจปี ศาจจับจ้ องไปยังบุรุษผมขาวทีพูดก่อน หน้ า ตุ้มหูทีทําจากอัญมณีสแี ดงเป็ นรูปจันทร์ เสียวแกว่งเล็กน้ อย “ท่านมีความเห็นอย่างไร” เธอหันไปถามผู้สงู วัยข้ างกาย หญิ งชรามีริวรอย ตามวัยทีล่วงเลย กระนันกลับดูภูมิฐานน่าเกรงขาม ชุดสีนําตาลยาวเป็ นสีเดียวกับไม้ เท้ าทีเธอใช้ คํายันตัวยามลุกขึนยืน “เรดอนพูดถูก เด็กนันอาจมีประโยชน์กบั เราในอนาคต” เธอกล่าว “แต่ท่าน…” บุรุษเจ้ าของปริ ซึมสีเงินขัดขึน แต่ชะงักไปเมือถูกสายตาเย็น เยือกของหญิงชราจ้ องมา “เจ้ าสงสัยในคําพูดของข้ าหรื อ?” เขาส่ายหัว หญิ งชรากล่าวยืนยันอีกครัง ว่ า เด็ ก ที เกิ ด มาไม่ มี อัญมณี ไ ม่ ใ ช่ เ รื องประหลาด มัน เป็ น ความประสงค์ ข ององค์ มหาเทพอย่างแน่แท้ ถ้ าความสามารถทีเด็กคนนีมีจริ ง อาจถูกใช้ ในทางทีผิดหากอยู่ ในมือคนชัว ดังนันจึงเห็นควรให้ ทุกคนปิ ดเรื องนีไว้ เป็ นความลับ และอย่ าให้ เด็กนัน ออกนอกพระราชวังเป็ นอันขาด 199
“ไฮด์ ผนึกแก้ วของพ่ออยู่ทีไหนกันน่ ะ?” ชายวัย กลางคนตะโกนถามเด็ ก หนุ่มทีกําลังนังอ่านหนังสืออยู่ใกล้ หน้ าต่าง “เมือเช้ าท่านอาไอโอยืมไปครับ” เด็กหนุ่มตอบเสียงเรี ยบ จ้ องมองพ่อของ ตนทีทําทีลกุ ลนเมือได้ ยินคําตอบ อัญมณีสีทรายทีข้ อมือแกว่งรุ นแรงยามทีเจ้ าของ ยกมือขึนลง “ท่านพ่อใช้ ผลึกทรายแทนได้ ครับ ข้ าเคยเห็นท่านไนต์ ใช้ อยู่ครังหนึง” เขา ยิม แล้ วชีไปยังขวดแก้ วทีมี ผลึกทรายอยู่เกิน ครึง พ่อหันมาขมวดคิ ว เขาจึงเดินไป จัดการปรุงยาต่อจนส่วนผสมทังหมดเข้ าที “เจ้ านียอดไปเลยนะ ยังเด็กแท้ ๆ แต่กลับมีความรู้ เรื องนีดีกว่าพ่อเสียอีก ” เขาเอ่ยชมบุตรชาย “เป็ น เพราะข้ า ได้ นัก เล่น แร่ แ ปรธาตุข องพระราชวัง ทุก ท่ า นช่ ว ยสอนให้ ต่างหากครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างถ่อมตัว พ่อยืนมือมาลูบเส้ นผมของเขาด้ วยสายตา เอ็นดู “เจ้ าต้ องเป็ นนักเล่นแร่แปรธาตุทีดีแน่ พ่อเชือเช่นนัน” พลันประตูก็ถูกเคาะ จากด้ านนอก ทหารยามคนหนึงเรียกตัวพ่อไปทีหอนักล่นแร่ แปรธาตุเพือทําการวิจัย ธาตุช นิดใหม่ทีเพิงถูก ค้ นพบ พ่อ หันมากําชับ ให้ เ ขาดูแ ลตนเองดี ๆ ก่อ นจะรี บออก จากบ้ านไป ปั ง! เสียงปิ ดประตูไม้ อย่างรี บร้ อนของผู้เป็ นพ่อ ทําให้ ใจของเด็กหนุ่มเริ ม ร้ อนรน ไฮด์อยากจะเข้ าร่วมการวิจัยนันด้ วย แต่ทุกคนบอกว่าเขายังเด็กเกินไป การ วิจยั ธาตุมีอนั ตรายมากจึงไม่ให้ เขาเข้ าร่วม เด็กหนุ่มทรุ ดตัวลงบนเก้ าอีไม้ อย่างหงุดหงิด แล้ วต้ องสะดุ้งเมือสัมผัสถึง เปลวไฟทีลุกพรึบขึนมาอย่างรวดเร็ ว เขากลอกตาแล้ วยืนมือไปข้ างหน้ า ไฟจึงมอด ลง เหลือเพียงเถ้ าของเก้ าอีไม้ เท่านัน ไฮด์ถอนหายใจอย่างอ่อนแรง 200
“เหมือนเจ้ าจะชอบเผาของในบ้ านตัวเองนะไฮด์ ” เสียงทุ้มดังมาจากทาง หน้ าต่าง ไฮด์หนั ไปมองจึงพบเด็กหนุ่มวัยไล่เลียกับเขาทียืนมองอยู่ ร่ างสูงสมส่วนได้ รูปชวนขัดใจของเพือนสนิทช่างขัดกับรูปร่างผอมบางของเขาเหลือเกิน "เจ้ ามาเพือจะซําเติมข้ าหรือออกซ์" ไฮด์บ่นอุบอิบ ออกซ์ ยิมแล้ วเข้ าบ้ านมา อย่างถือวิสาสะ กระนันไฮด์ก็ไม่ว่าอะไร “ข้ ามาแจ้ งว่าทางราชสํานักมี งานให้ เจ้ ากับ ข้ าไปช่วยต่างหาก” ออกซ์ ยิ ม เมือเห็นว่าเพือนตัวดีขมวดคิว “จะให้ ข้าไปเผาเหมืองทีไหน” ไฮด์ ถามอย่างมี อารมณ์ ขัน เพียงแต่สีหน้ า ฉงนนันกลับไม่แสดงความขันทีว่า “ไปช่วยเรียกนําให้ ประชาชนทางฝั งเหนือต่างหาก” ออกซ์ ยิม “พ่อเจ้ าค้ าน แทบตายเมือรู้ว่าเจ้ าต้ องออกจากเขตราชวัง” “ท่ า นพ่ อ แค่ เ ป็ น ห่ วงข้ า อี ก อย่ า ง…ข้ าไม่ มีอัญมณีเ หมือ นเจ้ า ” ไฮด์ ชี ไป ทีอัญมณีสเี ขียวอ่อนรูปใบ้ ไม้ ทีออกซ์ห้อยคอเอาไว้ แล้ วพูดต่อ “ขืนออกนอกวัง ข้ าคงกลายเป็ นตัวประหลาด” เขาก้ มหน้ าลง ในสมองยัง นึกถึงภาพของบรรดาผู้คนทีพบเจอและคําสอนจากผู้เป็ นพ่อ …อัญมณีเฉพาะกาย สิงที ใช้ แบ่ ง กลุ่ม คนตามลักษณะของอัญมณี ทีติ ด ตัว มาแต่ เ กิ ด นับ เป็ นสิงสํา คัญ เหมือนหัวใจทีทําหน้ าทีสูบฉีดเลือด แต่เขากลับไม่มีมัน และไม่ว่าจะสร้ า งอัญมณี อะไรขึนมาให้ ก็ตาม มันก็มกั จะหลอมละลายเมือเขาสัมผัส “ข้ าเตรียมชุดคลุมมาให้ เจ้ าแล้ ว พวกนักเล่นแร่แปรธาตุส่วนใหญ่ ก็ซ่อนอัญ มณี ข องตัว เองทังนัน อี ก อย่ า ง ข้ า เองก็ ไ ปกับ เจ้ า ” ออกซ์ ก ล่า วแล้ ว ยื นชุด คลุม สี นําตาลเข้ มให้ ไฮด์ เด็กหนุ่มรับมันไปอย่างจํายอม “ไม่ มีใครกล้ าปล่อยให้ เ จ้ าอยู่คนเดีย วนานหรอก เขากลัวเจ้ าจะเผาบ้ า น ตั ว เองทิ ง” ออกซ์ เ อ่ ย ถึ ง เรื องสมั ย เด็ ก พ่ อ ของไฮด์ ถู ก เรี ย กไปทํ า งานด่ ว นจึ ง 201
จําเป็ นต้ องให้ ไฮด์ซงอายุ ึ ขวบอยู่บ้านเพียงลําพัง แต่เพียงไม่ถึงนาทีหลังจากทีเขา ออกจากบ้ าน เสียงร้ องไห้ ของไฮด์ก็ดงั ลันออกมาพร้ อมกับเปลวเพลิงขนาดใหญ่ ทีลุก โชนทัวบ้ านทังหลัง โชคดีทีตอนนันท่านทีเป็ นหัวหน้ าอัศวินไปช่วยไฮด์ออกมาได้ ทนั “เจ้ าเป็ นกวีเอกของราชสํานัก ทําไมต้ องไปช่วยเหลือประชาชน?” ไฮด์ ถาม ออกไปเมือนึกถึงตําแหน่งทีออกซ์รับราชการอยู่ “ข้ าก็ไม่ร้ ู สงสัยพวกสิบสองเสนาธิการเห็นว่าเจ้ ากับข้ าเป็ นนักดับเพลิงเลย เอาประโยชน์ตรงนีมาใช้ มง” ั ออกซ์ตอบพลางยักไหล่ แต่นันไม่ใช่คําตอบทีไฮด์ พอใจ นัก เขามี พ ลัง ในการเผาสิงต่ า งๆ รอบตั ว ได้ แต่ ข ณะเดี ย วกัน ก็ สามารถเสกนํ า มหาศาลได้ เช่นกัน ยิงถ้ าออกซ์ อยู่ด้วยมันยิงจะทําให้ การเสกนําง่ายขึน ดังนันเวลา เกิดเพลิงไหม้ เขากับออกซ์จงึ เป็ นคนแรกๆ ทีผู้คนนึกถึง “เราจะออกเดินทางกันวันไหน” ขณะทีปากเอ่ยถาม ไฮด์ ก็จัดแจงกระเป๋ า เดินทางเรียบร้ อยไปแล้ ว “ตอนนี” เขาตอบสันห้ วน ออกซ์มองเพือนชายข้ างตัว “ถ้ าเจ้ าเก็บอาการตืนเต้ นสักนิด ข้ าจะดีใจมาก ทีเ ดีย ว” ออกซ์ ถ อนหายใจยาวเมือตลอดเส้ นทางตังแต่อ อกจากเมือ ง ไฮด์ เ อาแต่ ชะโงกหน้ าดูทิวทัศน์สองข้ างทางมาตลอด พวกเขาจะนังรถม้ าของราชวังมาก็พอจะ เป็ นจุดเด่นอยู่แล้ ว ไฮด์ยงั ทําตัวเหมือนเด็กแบบนีอีก ออกซ์ อาย… “ก็ข้ าไม่เ คยออกนอกวังเลยนี ใครจะไปคิ ดว่ านอกวังมันจะบรรยากาศดี ขนาดนี เนอะคาร์ บอน!” ไฮด์สง่ เสียงเรียกคนขับรถม้ าอย่างอารมณ์ ดี เธอเป็ นลูกสาว ของคนฝึกม้ าคนก่อนทีอาสาเป็ นคนพาพวกเขาไปส่งยังเมืองทางตอนเหนือ และเธอ ผู้ครอบครองอัญมณีแห่งความเป็ นมิตร 202
“แต่ท่านก็ตืนเต้ นอย่างทีท่านออกซ์ว่าจริ งๆ นันแหละค่ะ จริ งสิ! ข้ างหน้ ามี ร้ านอาหารร้ านนึงอร่ อยมากเลย พวกท่านอยากลองชิมไหมคะ” คาร์ บอนตอบกลับ แล้ วชักชวนต่อด้ วยเสียงหวานใส แต่คําสรรพนามทีใช้ เรียกนันขัดใจไฮด์อยู่ไม่น้อย “แวะสิ ข้ าหิ วแล้ ว ” ออกซ์ ตอบเสีย งเรี ย บ ไม่ นานนักรถม้ าของพวกเขาก็ หยุดลงหน้ าร้ านอาหารขนาดกลางร้ านหนึง ป้ายไม้ หน้ าร้ านสลักอักษรสีทองเป็ นชือ ร้ าน เมือเปิ ดประตูเข้ าไปก็พบโต๊ ะไม้ ทรงกลมหลายโต๊ ะ ไฮด์กําลังจะนังลงทีโต๊ ะๆ หนึง พลันก็มีเสียงเรียกทีคุ้นหูดงั ขึน “ท่าน…ไม่คิดว่าจะเจอท่านทีนีนะครับ” ไฮด์ เดินเข้ าไปทักทายหญิ งสาวที ส่งเสียงเรี ยกพวกเขา เธอเป็ นหญิ งสาวอายุ ประมาณสามสิบต้ นๆ ใบหน้ ายิ มแย้ ม กระนันเธอกลับรับราชการระดับสูงในราชวังได้ สบายๆ “ก็ท่านหัวหน้ าน่ะ สิ ให้ ข้ ามาเป็ น ผู้บรรยายหลักการสอนศาสตร์ ต่ างๆ ให้ เหล่านักเรี ยนทีเมืองนี แล้ วพวกเจ้ าล่ะ” เธอบ่นก่อนถามพวกเขา อัญมณีสีฟ้าแกม เขียวถูกใช้ เป็ นกําไลข้ อมือ แสดงถึงกลุม่ ของผู้ชีนําทีเธอสังกัดอยู่ เด็กหนุ่มตอบ “ข้ ากับออกซ์ ต้องไปแก้ ปัญหานําแล้ งทีเมืองทางเหนือครั บ ส่วนคาร์ บอนเป็ นคนขับรถม้ าให้ พวกข้ า” ไฮด์ ยิมแล้ วทําท่าจะเดินกลับไป ทว่ากลับ ถูกเรียกตัวไว้ เสียก่อน “ไฮด์ ทุกคนในราชสํานักรู้ ว่าเจ้ าไม่มีอัญมณี” เธอกระซิบ “แต่พวกเราทุก คนรู้ว่าเจ้ ามีความสามารถทีพิเศษกว่าทีใครทังหมดเคยมี เราหวังว่าเจ้ าจะใช้ พลังนัน ในทางทีถูก ทางราชสํานักยังรอทีจะพิจารณาตําแหน่งสําคัญๆ ให้ เจ้ าอยู่นะ” “ขอบคุณครับท่าน” ไฮด์ยิมแล้ วเดินกลับโต๊ ะของตนเอง “โดนสอนเรืองอะไรมาอีกล่ะ” ออกซ์ทกั เมือไฮด์นงลงเรี ั ยบร้ อยแล้ ว “ก็เรืองพลังกับอัญมณี ท่าน…บอกว่าต้ องใช้ ในทางทีถูกน่ะ” เขาตอบแล้ ว กลอกตาอย่างเบือหน่าย อาจเป็ นเพราะสมัยเด็กเขาถูกสอนเรื องนีมาบ่อยมากจน เอียนก็ได้ 203
“ข้ าเชือว่าท่านไฮด์ ไม่เดินทางผิดหรอกค่ะ” คาร์ บอนยิมให้ แต่ต้องหุบยิม เมือออกซ์เอ่ยขัดขึนมา “พลังของไฮด์ก็เหมือนดอกกุหลาบ สวยงามแต่มีหนามแหลม พร้ อมจะทิม แทงคนทีต้ องการมันทุกเมือ" เขาพูดแค่นนแล้ ั วหันไปสนใจอาหารตรงหน้ าเมือของที สังมาเสิร์ฟเรียบร้ อยแล้ ว “ข้ าไม่มีวนั เดินทางผิด ข้ าสัญญา” ไฮด์ สบตาคาร์ บอนเพือยืนยันคํานันอีก ครัง “ออกซ์ ทํา ไมเจ้ าต้ อ งเขม่ นคาร์ บอนเสียขนาดนัน” ไฮด์ เ อ่ยถามหลังจาก ออกจากร้ านอาหารมาได้ ไม่นาน เขาสังเกตว่าออกซ์ มีทีท่าเย็นชากับคาร์ บอนจนผิด สังเกต ทังทีปกติออกซ์ทีครอบครองอัญมณีแห่งการก่อกําเนิดไม่ค่อยเขม่นใคร “ข้ าแค่ไม่ชอบนาง” ออกซ์เอ่ยเสียงเรียบขณะทีมือกําลังเขียนบทกวีบทใหม่ จู่ๆ รถม้ าก็หยุดลง “นันออกซ์กบั ไฮด์ใช่ไหม” เสียงแหบพร่าของผู้สงู วัยดังขึนทางประตูรถ ไฮด์ เปิ ดประตูรถดู จึงพบกับว่าเป็ นนักบวชศักดิ สิทธิ ของราชสํานักหล่อนมีนามว่าฮีเลียม “ท่า นฮีเ ลีย ม ผมนึกว่า ท่านกํา ลังเตรี ยมตัวสวดภาวนาให้ องค์ ห ญิ งที เพิ ง ประสูติเสียอีก” ไฮด์เอ่ยทัก หน้ าทีส่วนใหญ่ของนักบวชหรือพวกผู้ครอบครองอัญมณี แห่ ง การปล่อ ยวางคือ การสวดภาวนา ฟั ง คํ าสารภาพบาป ยิงฮี เลีย มเป็ น นัก บวช ศักดิสิทธิ ของราชสํานัก ยิงไม่น่ามาเดินอยู่ลาํ พังแบบนี “ข้ ากําลังจะไปหาสมุนไพรมาประกอบการสวดภาวนา ขอติดรถพวกเจ้ าไป ด้ วยได้ ไหม” ฮีเลียมขอร้ อง และไฮด์ก็ไม่ใจร้ ายขนาดจะปฏิเสธ เขาลงไปพยุงให้ หญิ ง ชราขึนรถม้ า จากนันจึงสังให้ ออกเดินทางต่อ “พระผู้เป็ นเจ้ าทรงประทานพรอันประเสริ ฐ มาให้ เรา” ฮีเลีย มโพล่งขึนมา ออกซ์ยงั มีสหี น้ าเรียบเฉย ผิดกับไฮด์ทีขมวดคิวจนผูกเป็ นโบว์ 204
“การไม่เห็น ไม่ได้ แปลว่าไม่มี” เธอกล่าวขึนอีก นันยิงทําให้ ไฮด์ สงสัย แต่ หลังจากนันเธอก็นังเงี ยบมาตลอดทาง จนกระทังถึงจุด หมายจึงลง ทิ งให้ ไ ฮด์ นัง คิดถึงประโยคสองประโยคนันซําไปมา “ท่านฮีเลียมหมายถึงเจ้ า” ออกซ์บอก ไฮด์พยักหน้ า “แล้ วมัน หมายความว่ ายัง ไง พรอันประเสริ ฐ ไม่ เห็น ไม่ใ ช่ไม่ มี” ไฮด์ ถาม เพือนสนิท ออกซ์สา่ ยหน้ า เขาเองก็ไม่ร้ ูคําตอบ “คาร์ บอน ข้ าขอไปนังกับเจ้ าได้ ไหม” เมื อเห็ นว่าออกซ์ นังเขี ยนแต่ บทกวี ไฮด์ จึงเอ่ย ถามคนขับรถ เธอตอบตกลงกลับมา เขาเลยเปลียนที นังออกมารั บลม เย็นๆ ข้ างนอก “หน้ า ท่านดูกังวลนะคะ มี เรื องไม่สบายใจหรื อ” เธอเอ่ยถาม เขายิ มแล้ ว ส่ายหน้ า “ข้ าแค่ร้อนเท่านันเอง ข้ างในอุดอู้จะตาย” เขายิม “ข้ ามีเพือนทีเป็ นนักทํานายอยู่หลายคนนะคะ พวกเขาเคยบอกว่าคนทีนัง คอตก มองพืน หลังค่อม คือคนทีกําลังคิดมาก” เธอยิมแล้ วพูดต่อ “เหมือนกับท่าน ตอนนีเลย” “ข้ าแค่สงสัยในคํ าพูดของท่า นฮีเลียม นางบอกกับ ข้ าว่า พระผู้เป็ นเจ้ าได้ ประทานพรอันประเสริฐมาให้ และการไม่เห็นไม่ได้ แปลว่าไม่มี” ไฮด์ ถอนหายใจ “ข้ า ไม่เข้ าใจ” “นางอาจหมายถึงตัวท่าน มีสมบัติทีพิเศษกว่าอัญมณีล่ะมังคะ…สมบัติลํา ค่าทีใครก็ต้องการ” เธอเอ่ยแล้ วยิมให้ เขา และมันทําให้ เขาต้ องยิมตอบ “ขอบคุณ”
205
“ความวุ่นวายของเมื องหลวงแตกต่างกับ ทีนีนัก ว่า ไหมท่านออกซ์ ” บุรุษ สวมชุดเสนาธิการเอ่ยถามออกซ์ทีนังผิงไฟอยู่ข้างๆ กัน เลยออกไปนิดหน่อยเป็ นกลุ่ม เต้ นระบําทีไฮด์กบั คาร์ บอนกําลังร่วมสนุกอย่างลืมวัย “ก็ใช่ แต่การทีมีคนเยอะแบบนีก็ว่นุ วาย” ออกซ์ ตอบแล้ วโยนฟื นใส่กองไฟ “มีคําสังให้ ท่านมาตรวจดูหวั เมืองเป็ นเวลาหนึงเดือน ไม่คิดว่าท่านจะหอบผู้ติดตาม มาเยอะแยะขนาดนี ท่านโซด์” “การเดิ น ทางต้ อ งมี เ พื อนสิถึง จะสนุ ก ” โซด์ ยิ ม “ยิ งมี เ พื อนมาก เรายิ ง ช่วยเหลือประชาชนได้ มาก นันเป็ นหน้ าทีของเสนาธิการอย่างข้ า” เขาพูดอย่างมันใจ และภาคภูมิ ออกซ์เบือนหน้ าหนีพลางแอบคิด หน้าทีอย่างสุดท้าย… “ท่านโซด์ ไม่ไปร่วมเต้ นระบําด้ วยกันหรื อครับ? สนุกมากเลยนะ” ไฮด์ เอ่ย ชวนด้ วยรอยยิม โซด์กลับปฏิเสธ “มีสาวๆ บางคนไม่อยากให้ ข้าไปสัก เท่าไหร่ ” โซด์ ยิม แล้ วก็ต้องหลบเมื อ เห็นมีดสันเล่มหนึงเฉียวผ่านหน้ าเขาไป หญิ งสาวชุดดํา หน้ าตาสะสวยนางหนึงเดิน มาขนาบข้ างไฮด์ “ก็ลองเจ้ าไปดูสิ เสนาธิการผู้อ่อนโยนได้ เหลือแต่ชือแน่ๆ ” เธอยิม ตุ้มหูรูป จันทร์ เ สียวสีแดงบ่ งบอกถึงกลุ่ม ผู้ทําลาย และเธอคนนีเป็ นสายลับให้ ราชสํานัก … พ่วงด้ วยตําแหน่งคู่หมันของโซด์ “รู้ไหมไอโอ เจ้ าขีหึงขึนเป็ นกองเลยนะ” โซด์ ว่า แล้ วก็ร้องเสียงหลงเมือเจอ ฝ่ ามือพิฆาตจากคู่หมันของตนเอง “พูดไม่คิด ” การหยอกล้ อของสองหนุ่มสาวทํ าให้ ไฮด์ ยิมออกมาเล็กน้ อ ย เขาเองก็อยากจะหัวเราะให้ ได้ แบบนีบ้ างสักครังหนึง แต่จะมีใครกล้ าฝากชีวิตไว้ กบั ตัวประหลาดอย่างเขา… 206
“ท่านไฮด์คะ นีเป็ นนําผลไม้ ทีเพือนๆ ท่านโซด์ ทําไว้ ค่ะ อร่ อยมากเลยล่ะ ” คาร์ บอนยืนนําสีม่วงอ่อน กลินหอมชวนดืมให้ เขา “ครู ครั บ ผมว่านํ าไม่หอมนะ ตอนนีเริ มกลินตุๆ แล้ วครั บ มันเน่ าแล้ วนะ ครับครู” นายเอยกมือขึนท้ วงเมือครูวิชาเคมีเริมออกนอกเรือง พวกเขาจะเรี ยนสมบัติ ของไฮโดรเจนนะ ไม่ใช่จะมาฟั งวิธีการอ่อยสาวของไฮโดรเจน! “งันพอแค่นีแล้ วเข้ าโหมดวิชาการกันดี ไหม” ครู สาวมองนัก เรี ย นตัว แสบ ผ่านแว่นกรอบทอง แน่นอนว่าได้ รับเสียงค้ านจากเพือนร่วมห้ องคนอืนๆ ทันที เธอจึง เริมอ่านต่อ “ถึงแล้ วล่ ะค่ ะ” ทัน ทีที เท้ า สัม ผัสพื น ไฮด์ ก็ ร้ ู ถึง ความแห้ ง แล้ ง ของที นี ลมร้ อนพัดพาเศษ ทรายมาจนไม่คิดว่านีจะเป็ นดินแดนทางเหนือ “แห้ ง ขนาดนี คงไม่ใ ช่ ฝีมื อธรรมชาติ แ น่ๆ ” ออกซ์ เ อ่ ย เขาคุก เข่ าลงเพื อ สัมผัสกับผืนดินทีแตกระแหง ยิงทําให้ มันใจขึนไปอีกว่าต้ องมีบุคคลทรงพลังเวทอยู่ เบืองหลังแน่ “ต้ น ตอจะมาจากไหนล่ะ” ไฮด์ ถ าม แววตาสงบนิ งบอกว่ าเขาพร้ อมจะ ต่อกรกับคนทีทําร้ ายประชาชนเมืองนีแล้ ว “ไปทีแม่นําในป่ าฝั งนัน เราน่าจะเจอ ทีนันเป็ นแหล่งต้ นนํา” ออกซ์ ชีไปทาง ป่ าโปร่ ง ไฮด์ ไม่รอช้ ารี บก้ าวออกไป คาร์ บอนจึงรี บวิงตาม แต่เมือถึงต้ นนํา ทังสาม คนต้ องชะงักเมือเห็นเด็กหนุ่มหน้ าตาเหมือนไฮด์ยืนอยู่กลางริ มแม่นําทีแห้ งขอด เขา ยิมรับราวรอคอยการมาเยือนของทังสามคน “ปล่อยให้ รอนานเหลือเกิน สหายข้ า” เด็กหนุ่มคนนันพูด 207
“ใครเป็ นเพือนเจ้ า” ไฮด์ตอบอย่างเย็นชา แต่เด็กหนุ่มนันกลับยังยิมรับด้ วย หน้ าตาใสซือ “เจ้ าไงไฮด์ เด็กประหลาดทีไม่มีอญ ั มณีเหมือนคนอืนบนโลกนี” เมือพูดจบ เด็กหนุ่มต้ องเอียวตัวหลบเมื อไฮด์ ซัด เวทเพลิง เข้ าใส่ บรรยากาศเริ มอบอ้ าวขึนมา อย่างไม่ทราบสาเหตุ “ทีนีไม่ใช่ทีของเจ้ า ไฮด์ …มากับข้ าสิ” เด็กหนุ่มก้ าวเข้ ามาหา แต่ไฮด์ กลับ ซัดเวทเพลิงบทใหญ่ใส่อีกแทนคําตอบ ทว่าเปลวไฟกลับทําอะไรเด็กหนุ่มนันไม่ได้ “ท่านไฮด์ ! สงบสติก่อนค่ะ!” คาร์ บอนคว้ าข้ อมือไฮด์ ความร้ อนราวเปลว เพลิงทําให้ เธอเผลอร้ องด้ วยความเจ็บปวด กระนันกลับไม่ยอมปล่อยมือ “คาร์ บอน…” ไฮด์ ลดพลัง ในตัว ลงเมื อเห็น ว่า หญิ งสาวบาดเจ็บ จากการ สัมผัสร่างกายเขา และนันเปิ ดช่องว่างให้ ศตั รูร่ายเวทโจมตีพ่งุ ใส่ทันที เปรียง! เสียงของสายพลังทีปะทะกันระเบิดดังไปทัวผืนป่ า “ข้ าเกลียดการถูกเมิน” ออกซ์ออกมายืนประจันหน้ ากับเด็กหนุ่ม ไฮด์มีฝาแฝดหรือเปล่า ออกซ์แอบคิด แต่ก็คงไม่ใช่ถ้าฝาแฝดของไฮด์ จะทํา เรืองเลวร้ ายขนาดนี ท่าทางจะต้ องจับส่งให้ ลงุ แคล พ่อของไฮด์อบรมเสียให้ เข็ด “ขอโทษที ข้ าแค่อยากพาเพือนข้ าไปในทีทีเหมาะกับเขา” เด็กหนุ่มปริ ศนา ยิม “ทีนีคือบ้ านของไฮด์ และทีนีเหมาะสมกับเขา” ออกซ์ยืนยันเสียงหนักแน่น “เหมาะสม ทีที มีแต่ค นกัง ขาเรื องอัญมณีน่ ะหรื อ ไม่ มีใครไว้ ใ จเขาสักคน แม้ กระทังเจ้ า” ออกซ์ชะงักเมือเด็กหนุ่มนันพูดออกมา ไฮด์หนั ขวับเมือได้ ยินคํานัน “ออกซ์ เจ้ าไม่ไว้ ใจข้ า” เสียงสันๆ ของไฮด์ทําออกซ์ลาํ บากใจ เขาปฏิ เสธไม่ ลง ทีผ่านมาแม้ จะสนิทกันมากแค่ไหน แต่ไฮด์ ก็ประหลาดคนชอบกล ทังเรื องทีหมอ นีร่ายเวทเพลิงได้ โดยไม่ต้องเรี ยน ดับมันได้ ด้วย แถมอารมณ์ ยังขึนๆ ลงๆ ทําให้ ใน หลายครังออกซ์ก็อดคิดไม่ได้ ว่าเป็ นเพราะไฮด์ไม่มีอัญมณี 208
“ออกซ์ ข้ าต้ อ งการคํา ตอบ!” ไฮด์ ก ระชากเสีย งใส่เ พื อน ออกซ์ นิ งเงี ย บ ระหว่างทีไฮด์ขบฟั นแน่นอย่างผิดหวัง “แม้ แต่เจ้ าก็ไม่ไว้ ใจข้ า… ข้ าคือตัวประหลาด” ไฮด์กล่าวแล้ วเดินหันหลังให้ ทว่ากลับถูกคาร์ บอนวิงมาขวางหน้ าไว้ “ไม่เห็นประหลาดเลย!” เธอบอกเสียงดัง “ถึงท่านไฮด์ จะไม่มีอัญมณีแต่ก็คอยช่วยนักเล่น แร่ แปรธาตุคนอืนๆ นีคะ ซํายังใจดี เข้ ากับคนอืนก็ง่าย แค่ไม่มีอัญมณีไม่เห็นแปลกเลย!” คาร์ บอนยังคงพูด ต่อไป “ท่านไฮด์น่ะสําคัญกับทีนีนะคะ!” “สาวน้ อย บอกข้ าหน่อยสิว่าไฮด์ สําคัญกับใคร เขาไม่มีอัญมณี …เขาไม่มี ค่า” เด็กหนุ่มนันบอก คาร์ บอนหันขวับไปมองแล้ วตอบด้ วยนําเสียงมุ่งมัน “ท่านไฮด์สําคัญกับทุกคนบนโลกนี ถ้ าไม่มีเขา ธาตุสําคัญ อีกมากมายคง จะไม่ได้ รับการค้ นพบ ยาทังหลายคงไม่ได้ ผลิตเช่นกัน… และเขายังสําคัญกับข้ ามาก ด้ วยค่ะ!” คําตอบของสาวน้ อยเพียงคนเดียวทําให้ อีกสามหนุ่มนิงอึง โดยเฉพาะคน ถูกพาดพิง แบบนีเข้ าข่ายสารภาพรักไหม เด็กหนุ่มมองคาร์ บอนสลับกับไฮด์สกั พักแล้ วจึงหลุดหัวเราะออกมา “งันหรื อ สําหรับ ทีนีไฮด์ มีประโยชน์ มากกว่า การจุดไฟสินะ” เด็กหนุ่มยิ ม “งันทีนีคงเหมาะกับเจ้ า” “ท่านไม่มีอญ ั มณีเหมือนไฮด์สนิ ะ” ออกซ์เอ่ยถาม เด็กหนุ่มพยักหน้ า “ไม่ ใ ช่แ ค่ ข้ า แต่ อีก หลายคนทีอาศัยอยู่ใ นห้ ว งอวกาศกว้ า งใหญ่ ล้ว นไม่ มีอญ ั มณี” คําตอบของเด็กหนุ่มทําให้ ทงสามคนตาค้ ั างไปอีกรอบ ออกซ์ ทีได้ สติก่อน จึงพูดต่อไป “ไฮด์สาํ คัญกับทีนี เขาเสกนําและไฟได้ อย่างอิสระ…พวกเราจะลําบากถ้ า ขาดเขาไป” 209
“เช่นนันช่วยเสกนําทีว่า ให้ ดูหน่อ ย คนอย่างไฮด์ มีมากในอวกาศ แต่ไม่ มี ใครเสกนําได้ สกั คน” เด็กหนุ่มพูดเป็ นเชิงท้ า ออกซ์ จึงเดินไปหาไฮด์ ทียืนตาค้ างอยู่ แล้ วตบหน้ าเพือนสนิทเบาๆ “ทํางาน” เขาบอกแล้ วเดินไปหยุดตรงริ มแม่นํา มือทังสองประสานกันอยู่ ระหว่างอกพลางร่ายเวทบทยาว ไฮด์เดินมาขนาบข้ าง ยืนมือขวาออกไปข้ างหน้ า มือ ซ้ ายจับทีบ่าของออกซ์แล้ วร่ายเวทบทเดียวกัน ตอนนันเองได้ ปรากฏมวลนําขนาดใหญ่เหนือผืนฟ้า มันค่อยๆ หย่อนตัวลง มาแล้ วตกใส่แม่นําในทีสุด ไฮด์ สะบัดมือขวาแรงๆ และสายนําก็เริ มไหลอย่างเชียว กราด มันเพิมระดับขึนอย่างค่อยเป็ นค่อยไปจนกระทังเติมเต็มลํานําในทีสุด เด็กหนุ่มปริศนายิมอย่างยินดี “เจ้ าไม่ทําให้ ข้าผิดหวัง เจ้ าคู่ควรกับทีนี” ว่าแล้ วร่ างของเขาก็ค่อยๆ เลือน หายไปจนในทีสุดก็เหลือเพียงความว่างเปล่า “งัน เราก็ กลับ กัน เถอะ” ออกซ์ อ อกเดิน ไปที รถม้ า ก่อ น ปล่อ ยให้ ไ ฮด์ กับ คาร์ บอนอยู่กนั ตามลําพัง “เอ่อ คาร์ บอน ทีเจ้ าบอกว่าข้ าสําคัญกับเจ้ าคือ…” ไฮด์ เกิดอาการติดอ่าง ชัวขณะ เมือเห็นใบหน้ าแดงกําของหญิงสาว “ขะ ข้ าว่าเรารีบกลับราชวังกันเถอะค่ะ!” เธอรีบวิงตามออกซ์ไป ไฮด์ยิม… เขาคิดว่าเธอคงจะไม่โกหก เมือกลับมาถึง ออกซ์นําเรืองนีไปรายงานกับสิบสองเสนาธิ การและบอกถึง ความสามารถพิเศษของไฮด์ และทุกคนต่างลงความเห็นว่าจะประกาศให้ ชาวเมือง ทุกคนรับรู้ถงึ คุณสมบัติพิเศษนี รวมถึงการแต่งตังไฮด์เป็ นจอมเวทของราชสํานักด้ วย “ท่านพ่อ…ข้ ากลัว” ไฮด์บอกอย่างกังวลเมืออยู่ด้านหลังเวทีมอบตําแหน่ง จอมเวท เขารู้ สกึ ประหม่าเมือต้ องออกไปเจอผู้คนมากมายขนาดนัน แคลลูบหัวลูก ชายของตนแล้ วบอกกับเขา 210
“ไฮด์ เจ้ าเป็ นคนพิเศษอย่างทีโลกนีไม่เคยมี เจ้ าเสกไฟได้ เสกนําได้ เข้ ากับ คนอืนได้ …มีความอ่อนโยนและเด็ดขาด ลูกรัก เจ้ าเป็ นสมบัติทีสําคัญของพวกเรา ทุกคน” “แต่…” ไฮด์แย้ ง “อัญมณีเป็ นแค่สมบัติรูปธรรมทีบอกถึงความสามารถทีคนๆ นัน การทีเจ้ า ไม่มีมนั ไม่ได้ แปลว่าเจ้ าไม่มีความสามารถ แต่เจ้ ามีมากเกินไป… มากเกินกว่าทีอัญ มณีใดจะรองรับพลังของเจ้ า จงตระหนักถึงตัวของเจ้ าเอง และนันคือสมบัติของเจ้ า” ผู้เป็ นพ่อสอน “ครู จบง่ายดี นะครั บ ปาหมอนจบมากเลย” นายเอรายคนเดิมท้ ว งขึนอี ก เมือครูสาวปิ ดหนังสือแล้ ววางมันลงกับโต๊ ะ “จริ ง ๆ การแต่ ง นิ ย ายโดยใช้ ธ าตุม าเป็ น ตัว เดิ น เรื องมัน ยากมากนะ ครู อุตส่าห์ทําเพือพวกเธอเลยรู้ไว้ ด้วย!” “แต่ครู คะ ออกซิเจนเป็ นผู้ชายแบบนี เวลาเขียนสูตรเคมีของนําพวกสาย วายก็เลือดพุ่งพอดีสิคะ” เด็กหญิ งคนหนึงยกมือขึนถาม และแน่นอนว่ามันก็ทําให้ นักเรียนหญิงอีกหลายคนส่งเสียงฮือฮา รวมถึงตัวครูเองด้ วย “แหม จะให้ มนั นอร์ มอลตลอดก็ไม่ได้ หรอกนะ เธอก็คิดว่าพวกเขาร่ วมมือ กันใช้ เวทมนตร์ เ อาสิ” ครู สาวเอ่ยพลางเกาแก้ ม ของตนอย่ างเขิ นอายทีถูกลูกศิษ ย์ รู้ทนั “อยากเอาไปแต่ ง เป็ น ฟิ คจั ง เลย ครู ค ะ หนู ข อแต่ ง ต่ อ ได้ ไหมคะ” เด็ ก นักเรียนอีกคนยกมือขอนุญาตบ้ าง
211
“ครู ค รั บ งันพวกผมขอเอาธาตุไ ปทํ า เกมส์ ไ ด้ ไ หมครั บ เกมส์ ต่ อ สู้สร้ าง สารประกอบ” นักเรี ยนชายอีกกลุ่มเสนอขึนมา และทังห้ องเรี ยนก็เริ มเซ็งแซ่ไปด้ วย เสียงและไอเดียของบรรดาเด็กรุ่นใหม่ไฟแรงทีคุณครูยังต้ องส่ายหัว “เอาล่ะๆ ใครจะเอาไปต่อยอดยังไงก็ตามสบายเลย ครู ไม่หวงหรอกนะ แต่ การบ้ า นสํา หรั บ วัน นี …” เหล่า ลูก ลิง โอดครวญทัน ที เ มื อได้ ยิ น คํ า ต้ อ งห้ า มอย่ า ง การบ้ าน กระนันก็ยอมหยิบสมุดปากกาขึนมาจดตามคําสังทีจะออกจากปากครู สาว แต่โดยดี “จงเขียนคุณสมบัติของธาตุตามตารางธาตุทัง กลุ่มมาให้ ครบ และเขียน อธิบายสมบัติของธาตุไฮโดรเจนพอสังเขป ส่งภายในวันศุกร์ นี” “ครูครับ แต่ธาตุมีแค่ หมู่เองนะ!” “ในนิยายของครู มีเก้ าธาตุ และครู อิงตามหนังสือเรี ยนของพวกเธอ ไปหา มาว่าครูกําหนดแบบไหน ลักษณะนิสยั ของคนแต่ละกลุ่มก็เป็ นสมบัติของธาตุแต่ละ หมู่นนแหละ” ั เธอยิม “อีกอย่าง ในเรื องนีมีข้อคิดทีไม่เกียวกับเรื องสมบัติของธาตุด้วย ครู ขอให้ พวกเธอเก็บไปคิดแล้ วเขียนมาส่งด้ วยนะ” พอดีกับทีเสียงออดดังขึน หัวหน้ าห้ องจึง บอกทําความเคารพแล้ วบรรดานักเรียนจึงพากันย้ ายก้ นไปเรี ยนคาบถัดไปพร้ อมกับ เสียงวิจารณ์ถงึ ธาตุเก้าหมู่ ของเธอ “สมบัติแปลว่าความถึงพร้ อม ไม่จําเป็ นว่าพวกเธอจะต้ องมีมันเป็ นรู ปธรรม เสมอไปและไม่ว่ า เธอจะแตกต่า ง แปลกแยก หรื อโดนต่อ ว่ ายัง ไงก็ ต าม หากเธอ ตระหนักได้ ถึงสมบัติทีเธอมีอ ยู่ในตัวของเธอ เธอจะไม่ มีวันเสียใจ” เธอพึมพําแล้ ว มองตามแผ่นหลังของบรรดาลูกศิษย์ทีเดินผ่านลงบันไดไปจนลับสายตา
212
สมบัตแิ ห่ งไวเวิร์น เรื องโดย PhantomWisp “มนุษย์มีคําพูดว่าความเบื อหน่ายสามารถฆ่าคนได้” ข้ าเอียงคอมองภาพสะท้ อนจากผลึกทีส่องแสงออกมา แสงสว่างสีฟ้าอาบ ย้ อมผ้ าม่านเก่าๆ ขาดๆ และกองสิงของสีแดงเข้ มทําให้ เกิดโทนสีและเงาประหลาด อากาศทีนี เย็นเฉียบจนให้ ความรู้ สกึ เหมื อนเข็มทิมแทงผิวซึงมันช่วยได้ มากในการ กระตุ้นให้ ข้ามีสติตลอดเวลา ถึงแม้ ข้าจะไม่จําเป็ นต้ องนอนก็ตาม แต่มานังหายใจทิงโง่ๆ นานแสนนาน แบบนี ข้ าไม่เหม่อหรือสติแตกไปก็ดีแค่ไหนแล้ ว คิดแล้ วก็ถอนหายใจ ทําไมเหม่อไม่ได้ น่ะหรือ ก็ถ้าข้ าเหม่อจนพลาดโอกาส จะได้ ออกไปจากทีนีขึนมาจะทําอย่างไรกันเล่า ถึงแม้ ว่าผ่านมาสิบแปดปี แล้ วจะยัง ไม่มีแม้ แต่รอยร้ าวบนกําแพงรอบเกาะเลยก็ตามที ไหนๆ ช่ วงนี ข้ าก็ ว่างอยู่แล้ ว ถ้ า จะอธิ บายให้ ฟัง คงไม่เป็ นอะไรหรอก ถื อ เป็ นการทวนบทพูดในการอธิบายให้ เจ้ าเด็กนันฟั งในอนาคตก็แล้ วกัน เอาล่ะ...เริมทีตรงไหนนะ อ้ อ “ยินดีต้อนรับเข้ าสูโ่ ลกแห่งจิตใต้ สาํ นึก” ใช่แล้ ว ประโยคนีนีเอง แน่นอนว่าทุกคนคงเคยได้ ยินคําว่าจิตใต้ สํานึกกัน ใช่ไหม แล้ วเคยอ่านเรื องราวของพวกตัวเอกทีเกิดมาพร้ อมพลังมหาศาลในร่ างกัน บ้ างหรือเปล่า ประเภททีเกิดมาโง่ๆ โดยทีไม่ร้ ูอะไรเกียวกับตัวเองเลย แต่วันดีคืนดีถ้า รู้สกึ ถึงพลังทีซ่อนเร้ นในตัวเองขึนมาเมือไหร่ ก็จะพบกับตัวละครปริ ศนาในจิตใจของ ตัวเองมาสอนวิธีการใช้ พลัง 213
ใช่ ตัวละครปริศนาทีว่านันก็คือข้ าเอง ส่วนทีข้ าบอกว่าติดแหงกมาสิบแปดปี จริ งๆ ข้ าจําไม่ได้ แล้ วล่ะว่าตังแต่มี ตัวตนขึนมานีเวลาผ่านมาเท่าไหร่ เพราะตังแต่ เจ้ า ของร่ างคนก่ อนม่ องเท่งไป ทุก อย่างก็กลายเป็ นความมื ดสีดํ าสนิท เพี ยงแต่เจ้ าของร่ างคนปั จจุบัน ทําให้ ข้า จําได้ แม่นว่าตังแต่เขาเกิดผ่านมากีปี แล้ วเพราะเขาเป็ นคนแรกทีทําให้ ข้าไม่สามารถออก จากเขตจิตใต้ สาํ นึกได้ แม้ แต่ก้าวเดียว หากมองออกไปนอกห้ องสีแดงนี เจ้ าจะเห็นว่าทีนีเป็ นเกาะแสนสวยทีราย ล้ อมด้ วยหาดทรายสีขาวสะอาดและท้ องทะเลสีครามกว้ า งใหญ่ ท้ องฟ้าด้ านบนมี ดวงอาทิตย์สอ่ งสว่าง บรรยากาศงดงามชวนให้ จิตใจสงบสุข ท้ องทะเลและผืนฟ้านันคือจิตใจของเจ้ าของร่ างในรุ่ นนี ส่วนเกาะเล็กๆ คือ จิตใต้ สาํ นึกของเขา ดินแดนของข้ า เจ้ าบ้ านัน อ่า...รู้สกึ จะชือ ‘อลัน ไวท์’ เขาเป็ นคนแรกทีทําให้ ข้าออกจากเขต นีไม่ไ ด้ แม้ แต่ก้ าวเดียว ถ้ า เป็ นรุ่ นก่อ นล่ะ ก็ข้า ยังสามารถยึด ร่ างหรื อ เข้ า ไปก่ อกวน สภาพจิตใจให้ กลายเป็ นคนอารมณ์ร้ายได้ นึกถึงเมือก่อนแล้ วสนุกจริ งๆ เพียงแต่เมือ เด็กนีเกิด ขึนมา กํ าแพงโปร่ งใสทีล้ อ มรอบเกาะดูจะแน่นหนาขึน ข้ าเฝ้า มองมาสิบ แปดปี ไม่ว่าจะลองวิธีไหนกําแพงโง่นีก็ไม่มีแม้ แต่รอยร้ าว รวมถึงสภาพอากาศด้ าน นอกก็ ไม่เคยแปรปรวน ท้ องฟ้ายัง แจ่มใส คลืนลมยังสงบ มีอย่ างมากก็แค่ ฟ้าครึ ม และฝนตกพรําๆ ปกติ แ ล้ ว คนเราจะมี ค วามรู้ สึก ด้ า นลบ ไม่ ว่ า จะเป็ น ความโกรธ เกลีย ด อิจฉา หรืออะไรก็ตาม สิงเหล่านันจะทําให้ ข้าพังกําแพงได้ ง่ายขึน เพียงแต่ไอ้ เด็กนี จิตใจเต็มเปี ยมไปด้ วยคุณธรรมจริงๆ เป็ นคนประเภททีข้ าเกลียดทีสุดเลย มนุษย์มีคําพูดถึงเรืองแบบนีว่าอะไรนะ เกลียดอะไรได้ อย่างนันใช่รึเปล่า “มาสมัครสอบครับ” 214
เสียงคุ้นๆ ของไอ้ เด็กบ้ าดังขึนมาจากผลึกแก้ วตรงหน้ าข้ า สิงนีทําให้ ข้าเฝ้า มองอีกฝ่ ายได้ ง่า ยและชัดเจนมากขึน ถ้ าหากไม่ไ ด้ ใช้ ผลึกนีก็สามารถมองเห็นโลก ภายนอกได้ อยู่แต่จะถูก จํากัดว่ามองเห็นได้ ในมุมมองสายตาของอลัน ไวท์ เท่านัน แถมภาพจะค่อนข้ างพร่ าเลือนเหมือนมองผ่านผิวนําทีเต็มไปด้ วยระลอกคลืน ต่าง จากผลึกนีข้ าสามารถมองเห็ นทังเด็กนีและสภาพแวดล้ อมของเขาได้ ด้วย สะดวก กว่ากันตังเยอะ ข้ าดึงสมาธิ กลับมายังภาพในผลึกสีฟ้า ร่ างของเด็กหนุ่มผมสีนําตาลและ ดวงตาสีดํ า กํ าลัง ยื นกระดาษที ประทับ ตราสัญลัก ษณ์ ข องสถาบันสอนเวทมนตร์ อันดับหนึงของโลก (ในสายตาของพวกมนุษย์ละ่ นะ) ให้ กบั เจ้ าหน้ าทีทียืนประจําการ ณ จุดรับสมัคร ใช่ แ ล้ ว เจ้ า เด็ ก อลัน มาสมัค รเข้ า เรี ย นเพราะอายุค รบสิบ แปดปี มนุษ ย์ ผู้หญิงแก่ๆ ทีบ้ านของเด็กนีขอร้ องให้ หลานชายตัวดีมาสมัครสอบ ไม่อย่างนันอลัน คงไปเป็ นนักบวชตังแต่สปีี ก่อนแล้ ว ทําดีมากเจ้ ามนุษย์ ถ้ าข้ าออกไปได้ เมือไหร่ จะละ เว้ นครอบครัวนางเป็ นพิเศษก็แล้ วกัน อย่างน้ อยถ้ าเข้ ามาเรียนก็ยังมีโอกาสทําให้ เด็ก นีเจอเรืองซวยๆ จนสติแตกมากกว่าไปบวชล่ะ (ถ้ าเป็ นอย่างหลังข้ าคงสติแตกก่อนที จะทําให้ เจ้ าบ้ านีสติแตก) กลับมายังปั จจุบนั ก่อน เด็กหนุ่มผมสีนําตาลหน้ าตาจืดๆ โง่ๆ ยืนใบสมัคร ให้ เจ้ าหน้ าทีทีกวาดตามองขึนลงตังแต่หวั จรดเท้ าด้ วยสายตาเคลือบแคลง ข้ า แสยะยิม เหตุที อยากให้ เ จ้ า เด็ ก นีออกมาเรี ย นที โรงเรี ย นนีส่วนหนึงก็ เพราะแบบนีนีล่ะ ใครใช้ ให้ อลันเกิดมาเป็ นเด็กทีได้ รับความรักความเอ็นดูจากคนใน หมู่บ้า นมาตลอดล่ะ โรงเรี ยนเวทมนตร์ อันดับหนึงนีส่ว นใหญ่ จะมี แต่พวกเจ้ าชาย เจ้ าหญิง ลูกขุนนาง คนทีมีพรสวรรค์โดดเด่นมาเรี ยนเท่านัน และเจ้ ามนุษย์ (รวมถึง เผ่าพันธุ์อืนทีอยากจะมาทําตัวลําบากเนียนๆ เป็ นมนุษย์กบั เขาด้ วย) พวกนันมักจะมี ใบหน้ างดงามและออร่าทีบ่งบอกว่าไม่ใช่คนธรรมดา 215
เจ้ าเด็กโง่นี ด้ วยใบหน้ าจืดๆ สีผมและสีตาโคตรจะธรรมดา แม้ จะแต่งตัว สะอาดสะอ้ านสุภาพเรียบร้ อยแต่ชดุ ชาวไร่ก็ยงั ดูเก่ากว่าชุดเรี ยบๆ ของพวกเจ้ าหญิ ง เจ้ าชายอยู่ดี ไม่แปลกใจว่าคนคุมสอบจะมองมาด้ วยสายตาแบบนัน ถึงแม้ ว่าข้ ากับอลันจะเป็ นคนคนเดียวกัน แต่ข้ากลับรู้ สกึ ขอบอกขอบใจที เจ้ าคนคุมมองอลันด้ วยสายตาเหยียดหยาม การทีอยู่ในหมู่บ้านสงบสุขและมีแต่คน เอ็นดู จู่ๆ ออกมาโลกภายนอกแล้ วเจอสายตาแบบนีเข้ าไปก็ต้องกระทบกระเทือ น จิตใจของเจ้ าโง่นีไม่มากก็น้อย และดูท่าว่าจะมีอีกหลายคนยินดีทีจะใช้ สายตาแบบนี มองมาด้ วย เมือสภาพจิตใจยําแย่ข้าคงหาทางพังกําแพงออกไปได้ ไม่ยาก เจ้ ามนุษย์คนคุมใบสมัคร เจ้ าจะเป็ นอีกคนทีข้ าละเว้ นตอนออกไปได้ ก็แล้ ว กันนะ! เมืออลันถูกมองด้ วยสายตาไม่เป็ นมิตรและใบสมัครสอบในมือยังไม่ถูกรับ ไปเสียที เด็กหนุ่มก็ทํ าสีห น้ างุน งงแล้ วถามอย่า งสุภ าพด้ ว ยรอยยิม “มีอ ะไรรึ เปล่า ครับ?” ... ข้ าลืมไป เจ้ าเด็กโง่นีถึงจะหน้ าตาจืดๆ แต่ดนั มีอาวุธร้ ายกาจซ่อนอยู่ พอมองไปที ผู้คุม การรั บ สมัค ร ...เสร็ จ ไปอี ก หนึง เจ้ า มนุษ ย์ นันทํ า หน้ า คล้ ายรู้สกึ ผิดทีไปมองด้ วยสายตาดูถูก หลังจากยิมเอ็นดูให้ แล้ วรับใบสมัครไปอย่าง ว่าง่ายก็ปล่อยให้ เจ้ าเด็กบ้ าเดินเข้ าไปในตัวอาคารด้ านหลังเพือไปรอสอบ คงเดากันได้ แล้ วสินะว่าไม้ ตายของเจ้ าเด็กอลันคืออะไร มันคือ รอยยิ ม ถึง หน้ าตาเด็กนีจะธรรมดาสุดๆ สีผมสีตาไม่มีอะไรโดดเด่นกว่าคนอืนๆ เลยก็ตาม แต่ เมือเด็กนียิมออกมา ร้ อยทังร้ อยคนมองก็จะตกหลุมเสน่ห์ไปเรียบร้ อย ถ้ าจะให้ อธิบายให้ เห็นภาพ ข้ าขอยกประโยคของมนุษย์ ผ้ หู ญิ งแก่ๆ ทีเป็ น ยายของอลันมาก็แล้ วกัน ‘เป็ นรอยยิ มทีบริ สุทธิ มองแล้วรู้ สึกปลอดภัย รู้ สึกสบายใจ 216
คล้ายกับว่าไม่ว่าทีผ่านมาทําเรื องแย่ขนาดไหนก็จะได้รับการให้อภัยอย่างไม่มีข้อแม้’ ตามนันล่ะ พูดตรงๆ แบบไม่คิดอะไร ข้ าเองก็เห็นด้ วยทีเด็กนีจะไปเป็ นนักบวชนะ หมอ นีมีทังคุณธรรมในใจ ทังความใฝ่ ฝั นทีจะรั บใช้ พระเจ้ า แม้ แต่ความสามารถในการ ปลอบประโลมผู้คนเจ้ านีก็ยงั มี เด็กคนนีคือคนทีเกิดมาเพือเป็ นนักบวชอย่างแท้ จริง ถ้ าหากเขาไม่ใช่ข้าละนะ ส่วนเจ้ าคนคุมการสมัคร ข้ าเปลียนใจแล้ ว ถ้ าออกไปได้ เมือไหร่ เจ้ าคือคน แรกๆ ทีข้ าจะจัดการ จําไว้ เลย! ภาพทีปรากฏคือห้ องโถงขนาดใหญ่สขี าว แสงสว่างจากโคมไฟผลึกเวทชัน เลิศส่องตกกระทบกับพืนกระเบืองขัดเงาและโต๊ ะกับเก้ าอีเข้ าชุดกันจนทําให้ คนมอง รู้ สึก ว่า ทุก สิงในห้ อ งนีเปล่งประกายระยิ บ ระยับ ภายในห้ องโถงแห่ งนี ก็ มี หัว สีสัน จัดจ้ านของเจ้ าพวกเด็กทีมาสอบเข้ าอยู่เต็มไปหมด ทุกคนนังลงบนเก้ าอีเตรี ยมสอบ เรียบร้ อย บรรยากาศเงียบกริ บชนิดทีว่าหากใครทําดินสอตกคงได้ ยินกันทังห้ องโถง แน่นอน นาฬิ กาโบราณเรื อนใหญ่ ทีอยู่บนผนังด้ านหน้ าของเด็กทีเข้ าสอบทังหมด เป็ นสีดําสนิท มีเพียงเข็มนาฬิ กาและตัวเลขเท่านันทีเป็ นสีฟ้าจาง ท่ามกลางสายตา ของเด็กๆ นับพันคน เข็มยาวของนาฬิ กาค่อยๆ เคลือนไปยังเลขสิบสอง พรึ บ สายใยสีขาวเริมก่อร่างเป็ นชุดข้ อสอบบนโต๊ ะของแต่ละคนอย่างรวดเร็ ว มี เด็กมนุษย์หลายคนสะดุ้งอย่างตกใจแต่เมือตังสติได้ ก็รีบลงมือทํา ข้ ามองทุกอย่างผ่านผลึกด้ วยสายตาเบือหน่าย ถึงเวทสร้ างข้ อสอบเมือครู่ จะดูน่าสนใจแต่ก็เป็ นเพียงทริคเล็กๆ ทีทําให้ การสอบดูน่าแปลกตาในสายตาของเจ้ า 217
พวกเด็กน้ อยอ่ อนต่อโลกเท่ านัน เทคนิคก็ ง่ายดาย แค่ ตราวงแหวนเวทเคลือนย้ า ย เล็กๆ ไว้ บนโต๊ ะแต่ ละตัว แล้ ว ก็ตราไว้ กับกระดาษข้ อสอบด้ วย บวกกับใช้ เ วทภาพ ลวงตาเข้ าช่วยให้ ดเู หมือนกับมีเส้ นใยออกมาก็ทําให้ เจ้ าพวกเด็กๆ ตืนเต้ นกันแล้ ว เหอะ! กระจอกชะมัด กะอีแค่เคลือนย้ ายสิงของเล็กๆ แค่พันกว่าชินเองยังต้ องลงวงเวทไว้ ถ้ าข้ า ออกไปได้ แค่กระดิกนิวก็ทํา ให้ ทังโต๊ ะทังเก้ าอีรวมถึงอาคารหลังนีไปตังทีอืนได้ แล้ ว มนุษย์นีกระจอกเสียจริง ข้ าแปลกใจชะมัดทีมนุษย์เป็ นเผ่าพันธุ์ทีมีจํานวนมากทีสุดบนโลกนี เวลาผ่า นไปช้ าๆ มี เพี ยงเสียงลมหายใจกับ เสียงขีด เขี ยนลงบนกระดาษ เท่านัน ข้ าเริมหาวหวอด กลิงลงไปซุกกลางกองหมอนและกองผ้ าข้ างตัว สัมผัสนุ่ม นิมอบอุ่นทําให้ ร้ ูสกึ ผ่อนคลาย แม้ อุณหภูมิเย็นเยียบรอบด้ านจะไม่ได้ ทําให้ ร่างกาย ข้ าสันเหมือนสิงมีชีวิตด้ านนอก แต่ข้าก็ยงั ชอบความรู้สกึ ของการได้ ซุกผ้ าห่มอุ่นๆ อยู่ ดี ข้ าหลับตา แม้ จะไม่ได้ ใช้ สายตามองข้ าก็ยงั รับรู้สงต่ ิ างๆ ในเขตแดนของข้ า รวมถึง ยัง สัมผัสได้ รางเลือ น ว่ า เจ้ า เด็ ก อลัน ยัง คงขี ด เขี ยนคํ า ตอบลงในกระดาษ ข้ อสอบ มีบ้างทีหยุดชะงักเพราะคิดไม่ออกและเปลียนไปคิดข้ ออืน เพราะเราคือคนคนเดียวกัน ดังนันสิงทีอลันรู้สกึ หรื อสัมผัสได้ ข้ าก็สมั ผัสได้ เช่นกัน ผ่านไปสักพัก ข้ าก็ ลืมตาขึน เข็มนาทีข องนาฬิ กาสีดําขยับเดินหน้ าไปอี ก ช่อง เกิดเสียงฮือฮาอย่างตกใจของเด็กทีนังสอบอยู่เมือกระดาษข้ อสอบในมือสลาย กลายเป็ นเส้ นใยแบบตอนแรกแล้ วเลือนหายไป หมดเวลาในการสอบข้ อเขียนแล้ ว พวกเด็กมนุษย์ ต่า งลุก ขึนจากทีนังแล้ ว ทยอยเดินออกทางประตูด้า นข้ า ง เสียงพูดคุยกันก็วนเวียนอยู่กบั ข้ อสอบทีถูกเก็บไปเมือครู่ ว่าทําได้ หรื อไม่ได้ บ้าง ด้ วย 218
ความทีแต่ละคนคงเป็ นชนชันสูงเลยค่อนข้ างสํารวมกิริยามารยาทอยู่ เสียงจากพวก นันเลยดังแค่ในระดับกระซิบกระซาบ ช่วงเช้ าจะเป็ นสอบข้ อเขียน ส่วนช่วงบ่ายจะสอบภาคปฏิบตั ิ การสอบเข้ าโรงเรี ยนเวทมนตร์ นีกินเวลาหนึงวันเท่านัน เพือไม่ให้ เด็กๆ ที อยู่ในดินแดนห่างออกไปเสียค่าใช้ จ่ายในการเช่าทีพักมากนัก และถึงจะบอกว่าตอน บ่ายสอบภาคปฏิบตั ิก็แค่วดั ระดับเวทมนตร์ เท่านัน ไม่มีอะไรทีน่าสนใจสักนิด หลังจากกลิงไปกลิงมาไม่นาน เวลาในการสอบภาคปฏิบตั ิก็มาถึง คราวนีห้ องโถงสีขาวห้ องเดิมถูกเก็บโต๊ ะออกหมดแล้ ว เหลือเพียงเก้ าอี ที วางเรียงรายอย่างเป็ นระเบียบ ด้ านหน้ าทีเป็ นเวทียกสูงขึนมานันมีบรรดาอาจารย์ ยืน ประจําที อยู่ ตรงกลางเวทีเป็ นอ่ างนํ าโบราณทียกสูงขึนมาจากพืนเกือ บหนึงเมตร จากตรงนีข้ าพอมองเห็นว่านําในอ่างโบราณทีพวกอาจารย์ ทังหลายดูทะนุถนอมนัน เป็ นนําใสกระจ่างไร้ สงใดเจื ิ อปน จากความรู้ทีข้ ามี นํานันคงเป็ น... เสียงฮือฮาดังขึนเมืออาจารย์ คนหนึงขานเรี ยกชือเด็กผู้เข้ าทดสอบคนแรก เด็กผมทองคนนันลุกขึนเดินไปยังเวทีด้วยท่าทางสุขุมและสง่างามมากทีสุดเท่าทีจะ ทําได้ แต่ยงั มีเค้ าของความประหม่าในสีหน้ าของเด็กคนนันเล็กน้ อย อาจารย์ ทียืนรอ อยู่ข้างเวทีเองก็คงจะสังเกตได้ เหมือนกันเพราะยิมให้ เด็กคนนันอย่างอ่อนโยน ดูท่าเด็กนีจะเป็ นพวกชนชันสูงอีกคนหนึงละนะ ทัน ที ที เจ้ า คนหัว ทองก้ า วไปหยุด ยื น หน้ า อ่ า งนํ าโบราณที รายล้ อ มด้ ว ย อาจารย์ ห ลายคนนัน เสียงฮือฮาของเด็ กๆ ซึงนังอยู่ด้านล่างก็เงี ยบลง อาจารย์ ใ ส่ แว่นคนหนึงเอ่ยกับเด็กผมทองคนนันสองสามประโยคก่อนทีเด็กนันจะจุ่มมือลงไปใน อ่างนําอย่างว่าง่าย เวลาผ่านไปเพียงชัวหนึงลมหายใจ อาจารย์ อีกคนทียืนอยู่ข้างๆ ก็ประกาศ ออกมาสันๆ “ธาตุหลักแสง 70” 219
เด็กคนนันโค้ งตัวทําความเคารพบรรดาอาจารย์ ก่อนจะเดินออกจากห้ อ ง โถงไป การสอบภาคปฏิบตั ิของเด็กคนนันเสร็ จสินลงแล้ ว ทีเหลือคือรอการประกาศ ผลในอีกสามวันให้ หลัง ให้ ข้า อธิ บายเพิมอีก นิด ทุกสิงบนโลกใบนี ประกอบขึนมาจากธาตุต่า งๆ ทังนัน โดยเฉพาะสิ งมี ชี วิ ต นันไม่ มี ท างประกอบขึ นมาจากธาตุเ ดี ย วได้ ดัง นันที อาจารย์ ค นเมือกีพูดหมายถึง ผลการทดสอบเวทมนตร์ ของเด็ก ผมทองคนนัน เขา สามารถใช้ เวทธาตุแสงได้ ดีทีสุดเพราะถ้ าเทียบเวททังหมดเป็ น 100 ในตัวเด็กนันมี ธาตุแสงอยู่ 70 ส่วนอี ก 30 ทีเหลือคือเวทธาตุต่างๆ ทีหากอยากจะรู้ ละเอียดจริ ง ๆ ต้ องทดสอบด้ วยวิธีทีพิเศษกว่านี แต่ถึง จะบอกว่าธาตุหลักเป็ น ธาตุแ สงก็ ไม่ได้ หมายความว่าเขาจะใช้ เวท ธาตุอื นไม่ไ ด้ เลย ทุกอย่างเกิดจากการฝึ กฝนทังนัน เพี ยงแต่ เขาจะถนัด การใช้ เวท แสงมากทีสุดเท่านันเอง อย่างเช่นเมือก่อนข้ าเคยรู้จกั คนสองคน คนหนึงมีธาตุหลักเป็ นธาตุนํา แต่ ฝึกตัวเองจนเป็ นจอมเวทไฟทีเก่งกาจได้ ส่วนอีกคนมีธ าตุหลักเป็ นความมืด แต่หมอ นันดันไปฝึกจนเชียวชาญเวททุกธาตุ “เวทมนตร์ น่ะ คื อหนึงในความยุติธรรมของโลกใบนี นะ เป็ นอิ สระที ไม่ถู ก จํ ากัดด้วยสิ งทีได้มาตังแต่เกิ ด” แต่นนก็ ั เป็ นอดีตทีนานมาแล้ ว “อลัน ไวท์” เสีย งเรี ย กชือเจ้ าเด็ก อลัน ทํา ให้ ข้า หลุด ออกจากภวัง ค์ เด็ กนันลุก ขึนเดิ น ด้ วยสีหน้ าประหม่าเพราะสายตาจากเด็กคนอืนๆ จ้ องมา อลันกึงวิงกึงเดินไปยังเวที อย่ า งรวดเร็ วเท่ าที จะทํา ได้ พอมาหยุด ยื นตรงที เด็ก หลายคนก่ อ นหน้ าเคยมายื น ทดสอบแล้ ว เสียงราบเรียบของอาจารย์คนหนึงก็กล่าวขึน “อลัน ไวท์ วางมือของเธอลงไปในนํานี” 220
เด็กนีวางมือลงในนําอย่างหวาดหวันนิดๆ ข้ าหรีตาลง สัมผัสของนํานันเย็น เหมือนกับนําทีละลายจากนําแข็งซึงก็ละลายมาจากนําแข็งจริ งๆ นันล่ะ สมัยก่อนที เจ้ าเด็กอลันจะเกิดข้ าเคยไปเยือนต้ นกําเนิดของนํานีครังหนึง ธารนําแข็งหมืนปี ทีอยู่ บนยอดเขาทางตอนเหนือ เมือละลายนําแข็งด้ วยแสงอาทิตย์ จะได้ นําทีบริ สทุ ธิ ทีสุด ในโลก ยิ งเก็ บ นํ าแข็ ง มาจากระดับความสูง มากเท่ า ไร ความบริ สุท ธิ ก็ จ ะยิ งมาก เท่านัน เหมาะสําหรับการร่ายเวทหรือใช้ ในพิธีกรรมต่างๆ เพี ย งแต่ห นทางไปเทื อกเขานันลํา บากมาก มนุษ ย์ นี พัฒ นาขึนมาเยอะ ทีเดียว แม้ ข้าจะรู้สกึ ได้ ว่านําในอ่างโบราณนีจะไม่ได้ เอามาจากธารนําแข็งทีสูงมากๆ เท่ า ไรเพราะนอกจากนํ าจากธารนํ าแข็ ง ยิ งสูง ยิ งบริ สุท ธิ แล้ ว เมื อละลายออกมา อุณหภูมิจะยิงตําอีกด้ วย นําเย็นจัดค่อยๆ ฉกฉวยความอบอุ่นจากมือไปทีละน้ อย เมือสังเกตดูรอบ ข้ า งก็ พบว่ า บรรดาอาจารย์ ที ยื น ล้ อมอยู่สร้ า งเขตอาคมกันแสงไว้ เพราะเป็ น เขต อาคมพิ เศษเมือมองจากที นังด้ านล่า งจึงไม่ เห็ นความเปลียนแปลงใด บนเวที แต่ สําหรับตัวคนทียืนอยู่ในเขตอาคมนันจะพบว่าแสงสว่างรอบตัวหายไป มีเพียงแสง เรืองๆ จากลวดลายของอ่างนําโบราณเท่านันทีคอยส่องสว่าง เจ้ าเด็กอลันหันซ้ ายหันขวาอย่างตืนตระหนก แต่เสียงของอาจารย์ บางคน กระซิบปลอบว่าไม่มีอะไร ให้ อยู่นิงไว้ อันทีจริ งข้ าควรจะนอนกลิงอยู่อย่างนีแล้ วรอดูผลลัพธ์ ของการทดสอบไป เงียบๆ แต่ ถ้า คะแนนข้ อเขีย นแย่ขึนมา ถ้ า คะแนนสอบส่ว นนี ไม่ ดีจ นสอบไม่ ติ ด แล้ วข้ าจะทํายังไง! ตามปกติแล้ วเวลาตรวจสอบเวทมนตร์ แบบนีธารนําจะก่อร่ างภูตเข้ ามาใน จิตใจของผู้เ ข้ าทดสอบ ในตอนที ภูตเข้ า มาตรวจสอบถึงจิ ตใต้ สํา นึกที ข้ าอยู่ ข้ าจึง สาปภูตตนนันซะ เป็ นการเล่นตุกติกนิดหน่อยทีไม่มีใครจับได้ หรอก 221
หลังจากทดสอบเสร็ จ สามวัน อลัน ไวท์ จึงได้ เ ข้ า ไปเรี ย นในโรงเรี ย นเวท มนตร์ อันดับ หนึงด้ วยคะแนนสอบเข้ าสูงสุด ถึง แม้ ว่าคนทีทดสอบหลังเจ้ าเด็กนีจะ ทุลกั ทุเลหน่อยเพราะทันทีทีอลันเดินออกจากห้ องโถง ก่อนทีเด็กคนถัดไปจะวางมือ ลงไปในนํ าจากธารนํ าศัก ดิ สิท ธิ นัน อ่ า งโบราณก็ มี ร อยร้ าวทํ า ให้ ต้ อ งเปลียนทั ง ภาชนะโบราณและนําในนันใหม่ “อลัน ขืนยังไม่นงที ั เดียวศาสตราจารย์จะหักคะแนนเอานะ!” เวลาผ่านไปราวๆ สองเดือนแล้ วตังแต่เจ้ าเด็กอลันได้ เข้ ามาเรี ยนทีนี ทังที คาดหวังไว้ แ ท้ ๆ ว่ า เจ้ าเด็ ก บ้ า จะต้ อ งโดนดูถูก เหยี ย ดหยามสารพัด แน่ นอน แต่ ดู เหมือนข้ าจะประเมินอานุภาพของรอยยิมล้ างสมองตําเกินไป ตอนแรกๆ พวกเด็กมนุษย์ ชนชันสูงก็ไม่ค่อยอยากจะคบหาสมาคมกับเจ้ า เด็กบ้ านไร่ นีนัก แต่หลังจากคุยด้ วยกันสองสามครัง อลันสามารถกลมกลืนกับพวก นักเรียนเชือพระวงศ์หรือท่านหญิงท่านชายผู้มีหน้ าตาและความสามารถโดดเด่นได้ อย่ า งไม่ น่ า เชือ หรื อ พูด ให้ ถูก คื อ พวกเด็ ก มนุษ ย์ นันกลมกลืน กั บ เด็ก ชาวไร่ ค นนี ต่า งหาก ทํ า ให้ ต อนนี ในห้ องเรี ย นไม่ มี ท่ า นหญิ ง น้ อ ยหรื อ เจ้ า ชายคนไหนวางท่ า เย่อหยิงอีกแล้ ว ทุกคนเล่นหัวกันสมกับวัยได้ ...ไม่ตลกเลยนะ! โอเค...จริงๆ ส่วนหนึงก็เป็ นความผิดข้ าเองทีทําให้ เด็กบ้ านีได้ คะแนนสอบ เข้ าเป็ นอันดับหนึง แต่ใครจะไปรู้ละ่ ว่าความอิจฉากับการเสียหน้ าทีตาสีตาสาทีไหน ก็ไ ม่ร้ ู มาแย่ง อัน ดับหนึงของพวกราชวงศ์ ช าวมนุษ ย์ นี จะถูกลบล้ า งได้ ด้ ว ยรอยยิ ม เดียว น่ากลัวเกินไปแล้ ว! เสียงก๊ อกแก๊ กของไม้ เท้ าดังขึนทําให้ เด็กๆ ทุกคนสงบลง เจ้ าของไม้ เท้ าคือ ชายชราร่างเล็กคนหนึง ข้ าจําได้ ว่าคนคนนีคือศาสตราจารย์ ผ้ สู อนวิชาประวัติศาสตร์ 222
หลังจากทีมนุษย์ เฒ่าเดินลากขามายังโพเดียมหน้ าห้ องและเริ มสอน ข้ าก็กลอกตา อย่างเบือหน่าย ถึงแม้ ว่าเหตุการณ์ ระหว่างช่วงเวลาหลังจากทีเจ้ าของร่างคนเก่าตายไป จนถึง ช่วงทีเจ้ าเด็กอลันเกิดมาจะน่าสนใจว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึนมาแล้ วบ้ าง แต่เนือหา ทีคนคนนีสอนกลับเอาแต่วนเวียนอยู่กบั ประวัติศาสตร์ ยุคก่อนสงครามสีดํา ไม่ยอม สอนเกียวกับยุคหลังจากนันเสียที เนือหาของยุคก่อนสงครามนันข้ ารู้หมดแล้ ว และจําจนขึนใจด้ วยซํา เพราะว่ า ก่ อ นที ทุก อย่ า งรอบตัว ข้ า จะตกสู่ค วามมื ด มิ ด นันคื อ ช่ ว งที เริ ม สงคราม ดังนันเข้ าใจไหมว่า ข้ าต้ องการฟั ง เกียวกับประวัติศาสตร์ หลังสงคราม! ที เจ้ ากําลังสอนน่ะข้ ารู้หมดแล้ ว ราชาเมือตอนนู่นนีนันมีอนุกีคนข้ าก็ร้ ู ดังนันเลิกสอน ซําๆ เสียที! “ราชารุ่นที แห่งวาเฟรย์จงึ ทําการเจรจา...มีอะไรจะสงสัยไหมนักเรี ยน” ขณะทีศาสตราจารย์ ตรงหน้ ากํ าลังพูดถึง ราชาทีข้ า จําได้ ว่าโดนลูกชายลอบสังหาร เด็กคนหนึงทีนังข้ างกายอลัน ไวท์ก็ยกมือขึน เขาเอ่ยขออภัยทีขัดจังหวะการสอนและ จะขอถามคําถามทีไม่ค่อยเกียวข้ องกับเนือหาทีกําลังเรี ยนอยู่เท่าไรนัก หลังจากชาย ชราอนุญาตให้ เขาถามได้ เด็กคนนันก็เอ่ยด้ วยเสียงดังฟั งชัด “ศาสตราจารย์ครับ ‘สมบัติแห่ งไวเวิร์น’ นีมีจริงไหมครับ” คําถามนันส่งผลให้ เกิดเสียงฮือฮาดังขึนรอบห้ องเรี ยน ‘เป็ นไปไม่ได้น่ะ นัน เป็ นแค่ ตํ านานไม่ ใ ช่ ห รื อ’ ‘แต่ ว่ า ตํ า นานมั ก จะมี เ ค้ า มากจากเรื องจริ งนะ ’ ‘ศาสตราจารย์คะ เรื องนีหนูก็อยากรู้ค่ะ’ เด็กนักเรียนต่างส่งเสียงเซ็งแซ่ “สมบัติแห่งไวเวิร์น?” อลันทําหน้ าสงสัยแล้ วหันไปทางเพือนๆ ซึงพอดีกับที ชายชราทํามือเป็ นสัญลักษณ์ให้ ทกุ คนเงียบเสียงลง 223
“ผมรู้ ว่าทุกคนคงจะสงสัยเกียวกับสมบัติแห่งไวเวิร์น ” ชายชรากล่าวด้ ว ย เสียงแหบพร่า ดวงตาใต้ แว่นทรงกลมกวาดมองลูกศิษย์ ตัวน้ อยทีนังฟั งตาแป๋ ว “แต่ ก่ อ นอื นเรามาฟั งตํ า นานสมบั ติ แ ห่ ง ไวเวิ ร์น ด้ วยกั น ก่ อ น แล้ ว ผมจะอธิ บ ายถึ ง สมมติฐานของนักประวัติศาสตร์ ให้ ฟัง” เขายกมื อ ห้ ามเด็ ก ที ทํ า ท่ า จะค้ า น “ไม่ ๆ ผมรู้ ว่ า แกนหลัก ของเรื องมั น เหมือนกัน แต่ทกุ คนก็ได้ รับฟั งเรื องนีในฐานะเรื องเล่าใช่ไหม” นําเสียงเนิบช้ าค่อยๆ เอ่ย “หากจะให้ เล่าเรื องนัน คงมีเนือหาบางส่วนทีอาจตกหายไปบ้ าง หรื อเพิมเติ ม ขึนมา พวกเรามาทําความเข้ าใจเนือเรืองให้ ตรงกันก่อนดีไหม” เมือไม่มีใครคัดค้ านอะไรอีก ศาสตราจารย์ เฒ่าก็เริ มเล่าเรื องราว...ทีอาจ เป็ นนิทานก่อนนอนของใครหลายคน “คงรู้จกั ไวเวิร์นใช่ไหม เป็ นมังกรพันธุ์หนึงทีตัวเล็กและมีแค่สองขา” กาลครังหนึง ก่ อนสงครามสี ดําไม่นาน มี ไวเวิ ร์นตัวหนึงอาศัยอยู่ในถํ าลึก กลางหุบเขา เพราะมันสี ขาวทังตัวจึ งแปลกแยกจากไวเวิ ร์นตัวอื นในฝูง วันและคื น ผ่า นไปทํ าให้ม ันเริ มเบื อหน่า ย สิ งที น่ าสนใจสํ าหรับ มัน คื อ ข้า วของที ส่ องประกาย ระยิ บระยับ ดังนันมันจึงเริ มขโมยสมบัติจากเผ่าพันธุ์ต่างๆ ไม่ว่าจะยากดี มีจน หรื อ แม้ก ระทังสมบัติข องราชาแห่ ง เผ่ าพันธุ์ ก็ไม่ เว้น สร้ างความเดื อ ดร้ อ นไปทุกหย่อ ม หญ้ า มี ผู้ก ล้า มากมายที เดิ น ทางมาปราบมัน ทว่ าถู กภู ต เงา ข้ ารั บใช้ของไวเวิ ร์น ขัดขวางเสมอมา วันหนึง เจ้าชายลําดับทีสามของแคว้นข้างเคี ยงได้เ ดิ นทางไปเพื อปราบไว เวิ ร์น ตัว นี ทว่ า ระหว่ า งทางโดนภู ต เงาโจมตี ทํ า ให้ เ จ้ า ชายได้รับบาดเจ็ บ ราวกับ โชคชะตาเล่นตลกเพราะผูท้ ีช่วยชี วิตเจ้าชายคือไวเวิ ร์นตัวทีเขาจะไปปราบนันเอง เวลาผ่านไปทําให้เจ้าชายได้เรี ยนรู้ ลกั ษณะนิ สยั ของไวเวิ ร์น มันฉลาดมาก ทว่าซุกซนคล้ายเด็กเล็กๆ เขาคิ ดว่าจะสามารถเป็ นมิ ตรกับมันได้ เพี ยงแต่ภู ตเงานัน ไม่ค่อยชอบหน้าเพื อนใหม่ของนายมันเท่าไหร่ แต่ก็ทําอะไรไม่ได้หลังจากที เจ้าชาย 224
หายจากอาการบาดเจ็บและกลับแคว้นไป เขาก็ ยงั ติ ดต่อกับสหายต่างเผ่าพันธุ์ตวั นี อยู่ ตอนทีทุกอย่างจะไปได้ดว้ ยดีนนเองก็ ั มีข่าวลือว่าไวเวิ ร์นสังหารมนุษย์ ทีแรกเจ้าชายพยายามแก้ต่างข่ าวลื อมากมายที พุ่งเป้ามายังสหายของเขา ทว่ า ศพมากมายที ถู ก ควักดวงตาไปยิ งเป็ นการเร่ ง ให้ เ ขากํ า จัด ไวเวิ ร์น ตัว นันเสี ย ท่ามกลางแรงกดดันจากทุกฝ่ าย เจ้าชายก็ยงั ยืนกรานว่าเพือนของตนบริ สทุ ธิ แต่แล้วในยามยําคําของวันหนึง ไวเวิ ร์นผู้เรี ยกให้เจ้าชายไปยังสถานที นัด พบเพืออวดสมบัติตามปกติ เพราะเห็นว่าไม่ได้เจอกันนานเขาจึงยิ นดี ทีจะออกไปพบ และตังใจจะปลอบโยนเรื องทีมันโดนมนุษย์ใส่ร้าย เพี ย งแต่ นึ ก ไม่ ถึ ง ว่ า ไวเวิ ร์ นกลับ ไม่ ไ ด้ ส นใจเรื องข่ า วลื อ ด้ ว ยซํ า มั น กระตือรื อร้นทีจะอวดสมบัติใหม่ให้เพือนรักดู ท่าทางเหมื อนเด็กทํ าให้เจ้าชายสบาย ใจขึนมาว่าเพือนของตนคงไม่คิดมาก เขาเปิ ดกล่องไม้ทีไวเวิ ร์นดันมาอวด สิ งที อยู่ใน กล่องไม้เล็กๆ ทีถูกสร้างขึนอย่างประณี ตสะท้อนแสงสุดท้ายของวันจนเกิ ดประกาย แวววาว มันคือลูกตาของมนุษย์ ทังชันเรียนเงียบกริบ มีเพียงเสียงของชายชราทียังดังอยู่ “เจ้ าชายไม่สามารถปล่อยให้ สตั ว์ทีทําร้ ายมนุษย์ มีชีวิตต่อไปได้ จึงฆ่าเพือน ด้ วยมือ ของตนเอง และหลัง จากนันไม่น านสงครามสีดํ าก็ ปะทุขึน และแน่นอนว่ า หลังจากสงครามจบลง มีห ลักฐานจํ านวนไม่น้ อยว่ าเจ้ าชายองค์ นีได้ รวบรวมแว่ น แคว้ นต่างๆ ของมนุษย์เข้ าด้ วยกันเป็ นอาณาจักรอันยิงใหญ่ ใช่แล้ ว เจ้ าชายลําดับที สามของแคว้ นเล็กๆ นันคือปฐมราชาของพวกเรานันเอง” ชายชรากล่าว “ศาสตราจารย์ คะ แล้ วทําไมไวเวิร์นตัวนันถึงช่วยชีวิตเจ้ าชายละคะ” เด็ก สาวคนหนึงยกมือถาม 225
“พิ จ ารณาจากคดี ข โมยดวงตาแล้ ว สาเหตุ ที มั น ไว้ ชี วิ ต เจ้ า ชายเพราะ ดวงตาและเส้ น ผมของเจ้ า ชายนันเป็ นประกายทํ าให้ ไ วเวิ ร์น สนอกสนใจในฐานะ สมบัติชินใหม่” เขาว่า “และเจ้ าชายมีท่าทีเป็ นมิตรด้ วย ในสายตาสัตว์ พวกนีจะรู้ สกึ ว่าไม่จําเป็ นต้ องออกแรงล่าเหยือ เหยือก็ไม่หนีไปไหน” “แล้ วเรืองสมบัติของไวเวิร์นล่ะครับ” เมือมีคนถามตรงประเด็น ทังชันเรียนก็เงียบเสียงลงเพือรอฟั งคําตอบ “เรืองนีก็เป็ นทีถกเถียงกันมานานนะ” ศาสตราจารย์ กล่าว “จากหลักฐานที ค้ นพบ ทังการเปรี ยบเทียบเรื องยุคสมัย คดีฆาตกรรมต่อเนื องที ศพถูก ควักดวงตา ออกไป ทังสัต ว์ ร้ายสีข าวที มี คนเคยบัน ทึก ภาพไว้ ตอนนี นักวิ ช าการหลายคนได้ คาดคะเนพิ กัด ของถํ าที เป็ นรั ง ของไวเวิ ร์ น โดยดู จ ากปริ ม าณเวทบนผิ ว ดิ น การ เจริ ญเติบโตของต้ นไม้ การเปลียนแปลงของป่ า” ภาพสามมิ ติทีเกิด จากเวทมนตร์ ลอยขึนมาให้ นกั เรียนทุกคนเห็นชัดๆ “วิชาพวกนีจะเรี ยนในชันปี สงู ๆ ดังนันตอนนียัง ไม่ต้องไปสนใจนะนักเรี ยน อ่า พูดถึงตรงไหนแล้ วนะ...ใช่ๆ ทังทีคาดคะเนได้ เกือบ ร้ อยละแปดสิบแล้ วว่าสถานทีตังของรังไวเวิร์นเมือหลายร้ อยปี ก่อนนันอยู่บริ เวณไหน แต่ ไ ม่เ คยมีใ ครค้ น พบถําที เป็ น ที เก็บ สมบัติ เ ลยแม้ แต่ ค นเดี ย ว นันเป็ น ปริ ศนามา จนถึงทุกวันนี” เสียงกริงดังขึนเป็ นสัญญาณหมดคาบ ชายชรายิมให้ นักเรี ยนในชันแล้ วพูด เตือนถึงการสอบกลางภาคทีกําลังจะมาถึงก่อนจะเดินออกจากห้ องไป “น่าสนุกชะมัดเลยเนอะ นายว่ าสมบัติแห่ง ไวเวิร์นนี มีอยู่จริ งรึ เปล่าอลัน ” เสียงของเด็กหนุ่มผมทองทีนังข้ างตัวหันมาชวนคุยอย่างออกรส ทําให้ ข้าหลุดออก จากภวังค์ “เฮ้ ย ทําไมหน้ าซีดล่ะ ไม่สบายเหรอ” หน้ าซีดงันหรือ
226
ข้ ามองภาพทีสะท้ อนออกมาจากผลึก เจ้ าเด็กอลันก็มีทีท่าคล้ ายกับเพิงตืน จากฝั น ร้ าย ใบหน้ า จื ด ชื ด นันซี ดเผื อ ดลงถนัด ตา แต่ ด วงตาฉายแววสับ สนอย่ า ง ชัดเจนพร้ อมกับตอบเพือนไปว่าไม่เป็ นไร “ถ้ าไม่ร้ ูสกึ อะไรเลยสิแปลก” ผ่านมานับร้ อยปี พวกมนุษย์ ตําช้ าเล่าเรื องราวในตอนนันแบบนีเองหรอก หรือ “จริงสิ หลังจากไวเวิร์นตายนี ภูตเงาหายไปไหนกัน” เด็กหนุ่มอีกคนตังข้ อ สงสัย “เจ้ านายตายก็ตรอมใจตายตามล่ะมัง ไม่ร้ ู เหมือนกัน เผ่าภูตเงานีสูญพันธุ์ ไปหมดแล้ วด้ วยนีนา” ข้ าหัว เราะ หัวเราะลันให้ กับคําพูดของเจ้ าเด็กมนุษย์ งีเง่าพวกนีแม้ ร้ ู ดีว่ า เสียงของข้ าไม่มีวนั ส่งไปถึงใคร อยากลองฟั งนิทานสนุกๆ สักเรืองไหมล่ะ กาลครังหนึงนานมาแล้ วมีภูตเงาฝาแฝดไม่สมประกอบคู่หนึง แฝดน้ องมี แต่วิญญาณไม่มีร่าง ได้ แต่สิงอยู่ในร่ างพีชายเหมือนกาฝาก วันหนึงพวกเขาได้ เจอ กับไวเวิร์นโง่ทีสามารถสร้ างร่างเนือให้ วิญญาณไร้ ร่างตนนันได้ สิงตอบแทนทีไวเวิร์น ตนนันร้ องขอมีเพียงอย่างเดียวเท่านัน แล้ วหลัง จากนันล่ะ ไวเวิ ร์น พบกับมนุษ ย์ กระจอกคนหนึง ทังๆ ทีภู ตเงา เตือนแล้ วว่า อย่าไว้ ใจมนุษย์ แต่ เจ้ านันก็ไม่ฟั ง ผลสุดท้ ายเป็ นยังไง โดนตายอนาถ เพราะมนุษย์คนนัน ตลกสินดี แล้ วภูตเงานันมีทางเลือกอืนนอกจากไปล้ างแค้ นรึไง ข้ าหรีตามองเสียวหน้ าของเจ้ าของร่ างในปั จจุบัน ถ้ าข้ ายึดร่ างเขาได้ เขาก็ จะตาย มันดูไม่ยตุ ิธรรมกับเด็กคนนีใช่มยล่ ั ะ
227
“ช่วยไม่ได้ นี เจ้ าเป็ น คนบอกเองว่าต่อ ให้ ต้อ งใช้ วิ ธีไหนก็ต้องล้ างแค้ นให้ สํา เร็ จ ” ใบหน้ าจื ด ชืด นันยิ มแย้ ม เมื อคุย กับเพื อน ข้ า จํ าไม่ ได้ แ ล้ ว ว่ าชาติก่ อ นเขา หน้ าตาเป็ นยังไง...รวมถึงหน้ าตาของข้ าเองด้ วย “ใช่ไหมล่ะ เจ้ าพีโง่” บางทีข้าก็ร้ ู สกึ ว่าฉายาโรงเรี ยนเวทมนตร์ อันดับหนึงนีย่อมาจาก โรงเรี ยน เวทมนตร์ (ทีใช้ งานนักเรียนหนักเป็ น) อันดับหนึงต่างหาก เมือการสอบกลางภาคทีทําให้ นกั เรียนทังโรงเรี ยนใต้ ตาคลําจนเหมือนโดน ใครต่อยมามากกว่าอดหลับอดนอนจบลง เพียงสามวันต่อมาคะแนนของเด็กทุกคน ก็ถูกแปะไว้ บนกระดานรวม เรี ยกได้ ว่า ใครได้ คะแนนดีห รื อ ไม่ ดีก็ แ ปะประจานให้ เห็นชัดๆ โดยไม่นําพาว่านักเรี ยนแต่ละคนฟื นจากการอ่านหนังสือแบบหามรุ่ งหาม คํากันหรือยัง เท่านันยังไม่พอ หลังจากคะแนนสอบออกยังไม่ทนั จะผ่านพ้ นการสอบซ่อม ทางโรงเรียนก็ดนั สังให้ ทกุ ห้ องทุกชันจัดงานเทศกาลประจําปี ทีจะอนุญาตให้ คนนอก เข้ าชมได้ ด้วย บอกตามตรงว่ า ข้ าเริ มแยกไม่อ อกว่า นัก เรี ย นทีเดิ น สะโหลสะเหลนี เป็ น มนุษย์หรือซากศพคืนชีพ “พวกผู้ชายอย่ ามัว อู้ง านนะ มาช่ วยยกของหน่อ ยซี !” เสียงแหลมสูง ของ สาวน้ อ ยผมสันทีดัง ลันทําให้ พ วกผู้ชายที ทําท่ าเหมือ นจะขาดใจตายในไม่ กีวิ นาที สะดุ้งโหยง ยัยหนูรองหัวหน้ าห้ องนีดูเป็ นคนเดียวทียังดูมีชีวิตชีวาแม้ ขอบตาจะคลํา เหมือนเพือนๆ รุ่ นเดี ยวกันก็ตาม “อย่ามาโอดครวญนะยะ รี บทํ าจะได้ เสร็ จไวๆ ไง บ่นเป็ นคนแก่ไปได้ ” เด็กสาวเท้ าสะเอวแล้ วมองพวกเพือนๆ เดินขนของขวักไขว่ ชวนให้ นึกถึง ภาพฝูงมดงานกําลังทํางานอย่างแข็งขัน มือหนึงถือแบบร่ างในขณะทีอีกมือก็คอยชี สังให้ พวกเพือนๆ ไปวางของในจุดทีต้ องการ 228
“อลันมาช่วยตรงนีหน่อยสิ!” “โอ้ ได้ เลย” เจ้ าเด็กบ้ าขานรับอย่างแข็งขันแล้ ววิงไปช่วยเด็กหนุ่มอีกสามคนในการยก โต๊ ะ เรี ย นเข้ ามาจัด ในซุ้ ม ท่ า ทางกระฉับ กระเฉงร่ า เริ ง ของเจ้ า นี ทํ า ให้ ดูโ ดดเด่ น ท่ามกลางฝูงซาก—หมายถึงพวกเด็กมนุษย์คนอืน กิ จ กรรมที ห้ อ งของเจ้ า อลัน จัด ขึนรู้ สึก จะเป็ น ร้ านนํ าชาและขนมหวาน ในขณะทีพวกเด็กผู้ชายวิงวุ่นกับการยกของ เด็กสาวๆ ทีเหลือก็ง่วนกับการตกแต่ง ซุ้มและจัดวางขนมหวานให้ ออกมาดึงดูดสายตา อากาศตอนเช้ า มืดแบบนียัง เย็น อยู่แม้ จ ะเริ มมี แดดแล้ ว ก็ต าม กลินหอม ของขนมหวานผสานกับไอร้ อนจากเตาอบทําให้ สหี น้ าเจ้ าพวกเด็กน้ อยทังหลายดีขึน ขนมบางส่วนทีถูก แยกมาสําหรั บเป็ นเสบีย งให้ ทีมงานโดยเฉพาะก็ถูกแจกจ่า ยลง ท้ องแต่ละคนไปเรียบร้ อยแล้ ว “เร็วเข้ า ห้ องเราต้ องเตรียมของให้ เสร็ จก่อนพิธีเปิ ดนะ!” รองหัวหน้ าห้ องที ทําหน้ าทีแทนหัวหน้ าห้ องทีโดนไล่ไปช่วยยกโต๊ ะได้ ดีเยียมกล่าวยําแม้ งานห้ องตอนนี จะเริ มเป็ นรู ป เป็ นร่ างแล้ ว กว่ า 80% “ยัง ขาดอะไรอีกรึ เปล่า นะ จริ งสิ” เธอมองไป รอบๆ ก่อนจะเดินไปยังซุ้มของห้ องข้ างๆ ทีทําท่าว่าจะส่งคนไปตามเจ้ าหน้ าทีมาดู ความเรียบร้ อยเหมือนกัน “พอดีเลย คุณซี เรเน่ค ะ ขอรบกวนฝากอลันไปด้ ว ยนะ อลัน นายไปตาม อาจารย์มาเช็คความเรียบร้ อยของตู้แช่แข็งหน่อยสิ ฉันกลัวว่ามันจะพังเอา” เจ้ าเด็กอลันวางเก้ าอีทียกมาลงแล้ วพยักหน้ ารับคําสังจากรองหัวหน้ าห้ อง แต่โดยดี ข้ าหาวอีกครังหนึง น่าเบือชะมัด แต่ข้าก็ไม่ มีอะไรทีน่าสนใจกว่าเฝ้ามอง ชีวิตของอลัน ไวท์ให้ ทําแล้ ว 229
เด็กทังสองคนเดินไปตามทางเดินทีเต็มไปด้ วยนักเรี ยนผู้กําลังขะมักเขม้ น จัดงานออกมาให้ ดีทีสุด เมือเทียบกับนังหนูรองหัวหน้ าห้ องเมือกี เด็กสาวทีชือซีเรเน่ ดูตรงกันข้ ามอย่างเห็นได้ ชดั รองหัวหน้ าห้ องดูมนใจในตั ั วเองและกล้ าพอทีจะนําคน ขณะทีซีเรเน่เต็มไปด้ วยความเรียบร้ อยและหัวอ่อนไม่ส้ คู น เด็กสาวก้ มหลบตาคนอืน ตลอด ขนาดเดินมากับเจ้ าอลันยังเดินตามอยู่ด้านหลังเลย “เอ่อ...” เพราะความเงียบทีซีเรเน่สร้ างขึนทําให้ เจ้ าเด็กอลันอดไม่ได้ ทีจะ หาเรืองชวนคุย “งานเทศกาลนีก็สนุกดีเนอะ ถึงจะเหนือยไปหน่อยก็เถอะ” “ค่ ะ ...” นางตอบกลับ มาเสี ย งแผ่ ว จนต้ องตั งใจฟั ง ดี ๆ ข้ า บอกเลยว่ า ลักษณะนิสยั อย่างเด็กนีสําหรับชนชันสูงแล้ วนับเป็ นหมากอย่างดีเลยล่ะ ไม่กล้ าคิด อะไร ไม่กล้ าโต้ แย้ ง ทําตามกระแสรอบด้ านไปเรือยๆ ใช้ ชีวิตอยู่แค่ในกรอบทีคนรอบ ข้ างกําหนดให้ แค่ต้องระวังอย่าไปสะกิด ‘อะไร’ ให้ พวกนางพังกรอบออกมา “อ่า...แล้ วห้ องของคุณซีเรเน่ทําซุ้มเกมสินะ เห็นช่วยเรียงของเมือกี” “ก็แค่ช่วย...นิดหน่อยเอง” แล้ วความเงียบก็เข้ าปกคลุมบทสนทนาอีกครัง ก่อนทีสาวน้ อยจะเริ มเปิ ด ปากขึนมาก่อน “ว่าแต่...คุณอลันปรับตัวกับโรงเรียนนีได้ แล้ วสินะคะ” “อื อ พอดูไปดูมาโรงเรี ย นนี ก็น่ า สนุกดี น ะ ถึง การสอบจะยากไปหน่อ ยก็ เถอะ” เจ้ าเด็กอลันยิมอย่างร่าเริง “อย่างวิชาประวัติศาสตร์ ผมเกือบสอบตกล่ะ” ซีเรเน่ยิมบางๆ ดวงตาทีซ่อนอยู่ในเงาผมหลุบลงพืน “แล้ ว คุณพ่อคุณแม่ ของคุณอลันไม่ดเุ อาหรือคะ” “หือ? ไม่นีครับ” เขาตอบ “พวกท่านยังขําด้ วยซําตอนเห็นคะแนนแต่คุณลุง ชมเรืองอันดับด้ วยล่ะ แล้ วคุณซีเรเน่ละ่ ” 230
“...ก็ ไ ม่ ไ ด้ ดี สัก เท่ า ไหร่ ห รอกค่ ะ ” นางก้ มหน้ า ลงตํ า “สอบไล่ที ผ่ า นมา คะแนนรวมของฉันได้ แค่อนั ดับที เอง” “เป็ นคนทีถ่อมตัวจังเลยนะ” อลันหัวเราะเบาๆ ดวงตามองไปทีเพือนร่ วม ชันอย่า งเป็ น มิตรและกระตือรื อร้ น “ว่ าแต่อัน ดับของเราใกล้ เคี ยงกันเลยนะ ผมได้ อันดับที ล่ะ สงสัยวิชาประวัติศาสตร์ จะดึงลงไปเยอะเลย--- คุณซีเรเน่ เป็ นอะไรรึ เปล่าครับ” ท้ ายประโยคเอ่ยถามเมืออีกฝ่ ายหยุดเดินกะทันหัน โอ๊ ะ บรรยากาศแบบนีมัน... “...แท้ ๆ” “เอ๊ ะ?” “ทัง ๆ ที ฉัน อุต ส่า ห์ พ ยายามมากแท้ ๆ ทํา ไมคนทีเอาแต่ เล่นแถมเป็ นแค่ สามัญชนอย่างนายถึงสอบได้ อันดับดีกว่าล่ะ!” นางเค้ นเสียงออกมาด้ วยนําเสียงที คล้ า ยคลึงกับการกรี ดร้ อง ก่อ นจะชะงักพร้ อมกับยกมื อขึนปิ ด ปาก ดวงตากลมโต คลอไปด้ วยนําตาฉายแววสับสนก่อนนางจะวิงหนีไป ก็พอเดาได้ อ ยู่แล้ วน่ ะนะว่ านางจะระเบิด อารมณ์ ออกมา แต่นึกไม่ถึงว่ า เรื องที ทํา ให้ น างถึง กับพังกรอบสาวเรี ย บร้ อ ยบอบบางออกมาจะเป็ นเรื องคะแนน สอบ มนุษย์สมัยนีนีจิตใจถูกกระทบกระเทือนง่ายกว่าเมือก่อนเยอะเลยแฮะ เปรียะ ข้ าเงยหน้ าขึน เสียงบางสิงแตกร้ าวแผ่วเบาเรียกให้ ข้าละความสนใจไปจาก ภาพของเด็ กหนุ่มทียืนนิ งหลังจากโดนตวาด สภาพรอบด้ า นเปลียนเป็ นหาดทราย และท้ องฟ้าสีครามอีกครัง ถึงแม้ ว่าท้ องฟ้าสดใสในคราวนีจะสีหม่นลงและมีเมฆครึม กว่าทีเคยเป็ นมาก็ไม่สาํ คัญเลยเท่ากับสิงทีข้ ากําลังมองอยู่ ข้ าเอือมมือไปแต่สิงทีเกิดขึนอย่างทะนุถนอม ภาวนาให้ มันไม่ใช่ภาพลวง ตา กําแพงทีช่วงชิงอิสรภาพของข้ าไปสิบกว่าปี ได้ เกิดรอยร้ าวขึนแล้ ว 231
“แปลกจังแฮะ” ตอนทีกํ า ลังมองบริ เ วณรอบๆ ซุ้ม ที เต็ม ไปด้ ว ยผู้ค นมากมายมาซือขนม หวาน ใครบางคนก็พดู ขึนมาแบบนี “หมายความว่ า ยัง ไงน่ะ ” อลัน ทีกํ าลังคี บขนมหวานใส่ถุง กระดาษอย่ า ง ระมัดระวังหันมาถาม กลินหอมหวานของนําตาลและกลินทีเป็ นเอกลักษณ์ ของชา ลอยกรุ่นไปทัวบริเวณ “พวกอาจารย์ ดูเครี ยดๆ ยังไงก็ไม่ร้ ู แถมคนทีมางานก็ดูแปลกๆ นะ” คนที ยกถาดใส่ข นมมาวางโชว์ เพิมออกความเห็น แถมอธิ บายเสริ ม “ดูสิ มี แต่ผ้ ชู ายตัว ใหญ่ ๆ หน้ าบูดๆ เดินไปเดิน มาเต็มไปหมดเลย ฉันว่างานนีมันต้ องมีเรื องแน่ๆ เอ๊ ะ หรือพวกเขาจะเป็ นสายลับมาล้ วงข้ อมูลในโรงเรียนเรา” “บ้ าน่า อ่านนิยายสืบสวนมากเกินไปแล้ วเพือน” หลายคนหัวเราะคิกคักกับ ข้ อสัน นิษฐานของอีก ฝ่ าย ซึงเด็กที จุดประเด็ นก็เ ถียงอย่างจริ ง จังด้ วยใบหน้ า เคร่ ง ขรึม “พวกนายอย่าทําเป็ นเล่นนะ โรงเรียนของเราขึนชือในหลายๆ ด้ าน หนึงใน นันคือเครื อข่ายข้ อมูล” คราวนีมีนักเรี ยนหลายคนเขยิบมาฟั งอย่างสนอกสนใจ ทํา เป็ นมองไม่เห็นสายตาจิกๆ ของรองหัวหน้ าห้ องทีกําลังยิมหวานแนะนําชาทีเหมาะ กับขนมให้ ลกู ค้ าอยู่ “ตามข่าวลือทีบ้ านฉันได้ มาน่ะนะ สมบัติแห่งไวเวิร์นน่ะมีอยู่จริ ง และตอนนีหน่วยเครือข่ายข้ อมูลกับหน่วยวิจัยของโรงเรี ยนเรากําลังวิเคราะห์ หาทาง ค้ นพบถําทีเป็ นทีซ่อนสมบัติอยู่ และข้ อมูลตรงนีไม่ได้ เปิ ดเผยให้ สาธารณะชนรับรู้ ” แว่วเสียงใครสักคนถามว่าถ้ ามันเป็ นข้ อมูลลับสุดยอดแล้ วนายไปรู้ มาได้ ยังไง เจ้ าคน ต้ นเรืองก็หวั เราะหึๆ แล้ วบอกว่าเป็ นความลับทางการค้ า “โรงเรียนเราก็ออกจะรวย จะหาสมบัติในตํานานนันไปทําไมกัน”เจ้ าเด็กอ ลันยกมือถาม 232
“ไม่ใช่ แค่เรื องรวย ต่อให้ ใ นถําทีเก็บสมบัติจะมีห รื อไม่มี สมบัติลําค่าอยู่ก็ ตาม การค้ นพบสมบัติ แ ห่ ง ไวเวิ ร์น น่ ะ มี คุณ ค่ า มากทางด้ านประวั ติ ศ าสตร์ น ะ” รอยยิมภูมิใจบนใบหน้ าของเด็กนีน่าหมันไส้ ชะมัด “ทีต้ องค้ นหาแบบเป็ นความลับ เพราะมีพวกนักผจญภัยหลายกลุม่ ไม่ได้ ใส่ใจเรืองคุณค่าทางประวัติศาสตร์ ไงล่ะ ขืน พวกนันหาเจอก่อน รับรองว่าหลักฐานในอดีตทังหลายทังแหล่นีปลิวไปกับสายลม แน่ๆ” “แต่ด้วยความสามารถของโรงเรี ยนเรา ฉันว่าอีกไม่นานก็คงหาพบ สมบัติ แห่งไวเวิร์นนันน่ะ” ถ้ อยคํา มันอกมันใจตามประสาเด็ก ๆ ทํ าให้ ข้ ายกมุมปากขึนอดที จะเอ่ ย ตอบกลับไปแม้ เจ้ าเด็กทีพูดมากนันจะไม่มีทางได้ ยินก็ตาม “ไม่ มีทาง” “อลัน?” คราวนีทุกสายตาจับจ้ องมาทีเจ้ าเด็กอลันด้ วยความตกใจ รวมทัง ข้ าและเจ้ าอลันเองด้ วย ถ้ อยคําแข็งกร้ าวและสีหน้ าเปี ยมความมันใจตอนทีประกาศ ออกมาว่ าไม่ มี ท างหาสมบัติแ ห่ ง ไวเวิ ร์น เจอต่ า งจากบุค ลิก ปกติ ข องเจ้ า ตัว อย่ า ง รุนแรง อลันเผยสีหน้ าตกใจในสิงทีพูดออกมา แต่ในขณะที กําลังจะเอ่ยปากอธิ บาย ถึงความผิดปกตินี เสียงระเบิดก็ดงั ขึน “เกิดอะไรขึนน่ะ!?” ทุกคนหมอบตัวลงตํา หลายคนสร้ างเขตอาคมป้องกัน ขึนมาปกป้อ งตัว เองและเพือนพ้ องตามสัญชาตญาณ เหล่า เด็ กสาวกรี ด ร้ อ งสันๆ ด้ วยความตืนตระหนกในขณะทีเด็กหนุ่มใจกล้ าหลายคนก็ยนั ตัวขึนมาดูรอบๆ “ครัวห้ องไหนระเบิดหรือไงกัน” หลายคนคาดเดาสิงทีเกิดขึน บางคนก็บ่น อุบว่างานเทศกาลทังทีทําไมทางโรงเรียนไม่เช็คสภาพอุปกรณ์ดีๆ กันนะ [“...ซ่า...ประกาศจากทางโรงเรียน...ซ่า...”] 233
ท่ามกลางเสียงสงสัยของบรรดานักเรี ยนและผู้เข้ าร่ วมงานทังหลาย เสียง ประกาศทีเต็มไปด้ วยเสียงคลืนแทรกก็ดังขึน [“...ขอให้ ...ซ่า...นักเรียนทุกคนรวมถึงผู้เข้ าร่ วมงานรี บ...ซ่า...ไปรวมกันที หอประชุมกลาง ทุกคนรีบหนีไปหอประชุมเร็วเข้ า---กรีด!!---”] เสียงประกาศทีจบลงด้ วยเสียงกรี ดร้ องทีเต็มไปด้ วยความหวาดหวันทําให้ ทุกอย่างเงียบกริบคล้ ายผืนนําทีสงบนิงก่อนก้ อนหินทีเรี ยกว่าความกลัวจะถูกโยนลง ไป คลืนความตระหนกทีแผ่กระจายทําให้ ทุกอย่างอลหม่าน เสียงระเบิดทีดังขึนอีก สองครังยิงตอกยําให้ ทกุ คนตระหนักได้ ถงึ อันตราย น่าแปลกทีอาจารย์ และเจ้ าหน้ าที ในโรงเรียนกลับหายตัวไปในสถานการณ์แบบนี “ทุกคนใจเย็นๆ ก่อน!” หัวหน้ าห้ องทีอยู่ในโอวาทของรองหัวหน้ ามาตลอด คราวนีตะโกนลัน “แตกตืนกันแบบนียังกล้ าเรี ยกตัวเองเป็ นนักเรี ยนของโรงเรี ยนเวท มนตร์ อนั ดับหนึงอีกเหรอ!” เป็ นวิธีการที ฉลาดไม่เลว จงใจใช้ ป ระโยคกระตุ้นศักดิ ศรี ทีมี อยู่เต็มเปี ยม ของเพื อนร่ ว มโรงเรี ย นที เป็ น ชนชันสูง ไปกว่ า ร้ อยละเก้ า สิบ โดยไม่ ต้ อ งพูด ถึง ต้ น ตระกูลเพือหลีกเลียงปั ญหาคนไม่พอใจทีหลัง ข้ ามองเด็กหัวหน้ าห้ องชีให้ การอพยพ เป็ นไปอย่างเป็ นระเบียบ ซึงจะช่วยให้ หนีได้ ไวและปลอดภัยกว่าเบียดเสียดกันเอง เยอะ โซนจัดกิจกรรมในเทศกาลนีจะถูกแยกเป็ นส่วนๆ ตามชันปี ทําให้ ตอนนีไม่มีรุ่น พีมาช่วยเลย ดูท่าทางว่าเด็กกลุม่ อืนคงจะมีปัญหาเช่นกัน ผ่า นไปชัวอึด ใจหนึงลานที เจ้ า พวกเด็ก อลันใช้ จัดซุ้ ม ก็ป ราศจากผู้ค น มี เพียงคนช่วยอพยพไม่กีคนเท่านันทียังเหลืออยู่ หัวหน้ าห้ องหันมาพูดกับเพือนๆ ที เหลือรวมถึงอลันด้ วย “พวกเราก็รีบไปกันเถอะ---“ หือ? “หมอบลง!!” 234
วินาทีทีข้ าสัมผัสได้ ว่ามีพลังบางอย่างพุ่งตรงมาทางนี ใครบางคนก็ตะโกน ขึนก่อนเสียงระเบิดและไอร้ อนจะปะทุขนึ เปลวไฟลุกโหมเป็ นวงกว้ างก่อนจะหายไป ทิงไว้ เพียงร่องรอยความเสียหายขนานใหญ่ ดูเ หมื อ นจะมีบ างคนร่ า ยเขตอาคมป้อ งกัน ตัว ทัน แต่ มัน ก็ ไ ร้ ค่ า เมื อเขต อาคมพังในไม่กีวินาทีทีปะทะกับการโจมตีของอีกฝ่ าย ผลลัพธ์ ทีออกมาคือร่ างของ เด็กหนุ่มสาวทีหมดสติท่ามกลางข้ าวของทีพังทลายและไอร้ อนทีหลงเหลือจนภาพ เบืองหน้ าบิดเบียว แต่แล้ ว เขตอาคมทีโรยตัวลงมาก็ ปิดกันบริ เวณแถบนีไว้ อ ย่า งรวดเร็ ว ปิ ด ตายทางหนีของเด็กพวกนีโดยสินเชิง “จับได้ แล้ ว” เสียงอู้อีดังลอดใต้ หน้ ากากสีดําทีปิ ดหน้ า รอยสักแมงป่ องกับกุหลาบหินสี แดงบนแขนทีโผล่ออกมานอกชายเสือทําให้ ข้ารู้ ว่าพวกเขาเป็ นใคร เงาร่ างของชาย หนุ่มในชุดดําสนิทสีคนเดินไปสํารวจพวกทีหมดสติอยู่ “ในที สุดก็จับได้ ซ ะที เด็กโรงเรี ย นนีหนี เก่งชะมัด กลุ่มเมือกีทังทักษะเวท มนตร์ ทังเซนส์การต่อสู้ และความสามัคคีเหนือกว่าเด็กรุ่ นเดียวกันเยอะเลย เผลอ นิดเดียวเผ่นไปกันหมด” ยังมีหน้ ามาพูดอีกเจ้ าโง่เอ๊ ย ดูท่าทางพวกนักล่าสมบัติพวกนีคงได้ รับข้ อมูล มาไม่พอถึงได้ โจมตีพวกเด็กๆ ชันปี สงู ๆ ทําให้ พวกทียังไร้ ประสบการณ์ อย่างชันเรี ยน ของเจ้ าเด็กอลันพาคนหนีได้ ไปเกือบหมด “แต่ เ ล่ น แรงไปแล้ วมั ง เด็ ก พวกนี เลยได้ แผลกั น เยอะเลย” หนึ งใน ผู้ก่อการร้ ายชุดดําเปรยกับสภาพเละเทะของเด็กหนุ่มสาวทีหมดสติ บาดแผลหลาย แห่งพุพองเพราะความร้ อน แขนหรือขาของบางคนบิดเบียวผิดรูป “ช่ วยไม่ไ ด้ นีนา ใครใช้ ให้ โ รงเรี ย นของพวกมัน เก็บ ข้ อมูลลับ ไว้ แ น่ นหนา ขนาดนีล่ะ” 235
ในขณะทีผู้บกุ รุกกําลังพูดคุยกัน แรงสะกิดแผ่วๆ ก็ดงึ ความสนใจทังข้ าและ เจ้ าเด็กอลันให้ หนั ไป...ทีแท้ ก็เป็ นหัวหน้ าห้ องทีข้ านึกว่าตายไปแล้ วนีเอง “นายยังขยับไหวอยู่รึเปล่า...” เสียงของอีกฝ่ ายแผ่วเบาและขาดเป็ นห้ วงๆ เมือเทีย บกันแล้ วดูท่ าเจ้ าโง่อ ลันจะโชคดี กว่า คนอื นนิ ดหน่ อยตรงทีมีแ ค่แ ผลเลือ ด อาบ แต่แขนขายังปกติดี “ฟั งนะ ตอนนีน่ะมีพวกเราหลายคนเสียเลือดมากเกินไป” สี หน้ าของคนพูดบิดเบียวเล็กน้ อยเพราะความเจ็ บปวด “ฉันจําได้ ว่าแอบหยิบวงเวท สําเร็จรูปมาจากยัยรองหัวหน้ าอยู่ มันน่าจะอยู่ในลินชักในซุ้ม” “จะให้ ฉันไปหยิ บสิน ะ” อลันเข้ าใจสิงทีอี กคนอยากจะบอกอย่ างรวดเร็ ว จากทีข้ ากวาดตามองเจ้ านีถือว่าสภาพร่ างกายดีทีสุดในบรรดานักเรี ยนห้ าหกคนที บาดเจ็ บ แล้ ว การจะให้ อ ลัน เป็ น คนวิ งไปหยิ บ แผ่ น วงเวทถื อ เป็ น การตัด สิน ใจที ถูกต้ อง หลัง จากตกลงหน้ าที กัน เรี ยบร้ อย หัว หน้ า ห้ องก็ รวบรวมแรงถามขึนมา กลุม่ ผู้มาเยือนดูแปลกใจทียังมีคนได้ สติอยู่ พวกมนุษย์ โง่ทังหลายก็คุยจิกกัดยียวน กันไปมา บทสนทนาไร้ สาระพวกนันข้ าขอข้ ามไปก็แล้ วกัน เพราะสิงแปลกปลอมที ข้ าสังเกตได้ คือเครืองมือหน้ าตาประหลาดชินหนึงในมือของเจ้ าคนชุดดําทียืนหลังสุด ต่า งหาก ท่ า ทางที คล้ ายกับรออะไรบางอย่า งแถมยังจ้ องเครื องมือ โง่ เ ง่า นันตาไม่ กระพริบอีก “นั นคื อ อะไร” หั ว หน้ าห้ องเองก็ ดู จ ะสัง เกตเครื องมื อ นั นเหมื อ นกั น “เครืองมือของโรงเรียนเรา พวกคุณขโมยมางันเหรอ ต้ องการอะไรกันแน่ถึงประกาศ เป็ นศัตรูกบั โรงเรียนนีกัน” ดูท่าเจ้ าเด็กนีคงจะเคยเห็นของชินนีมาก่อน “เรียกว่าปล้ นจะดีกว่านะ” หนึงในแขกทีไม่ได้ รับเชิญหัวเราะหึๆ ในลําคอ “ส่วนเรื องเป็ นศัตรู น่ะ เด็กน้ อยแบบพวกแกคงไม่ร้ ู สินะว่าโรงเรี ยนนีน่ะเป็ นศัตรู กับ 236
พวกนักล่าสมบัติทงหมดนานแล้ ั ว ทีพวกฉันลงมือนีก็เป็ นการทําตามความปรารถนา ของพีน้ องร่วมวงการหลายคนแน่นอน” “นักล่า...สมบัติ?” เด็กหนุ่มทวนคําก่อนจะแสดงสีหน้ าเข้ าใจสถานการณ์ “สมบัติแห่งไวเวิร์นสินะ” ตอนทีตัว อัน ตรายคนนันกํ าลัง จะโต้ ตอบอะไรกลับ ไป เครื องมื อ หน้ า ตา ประหลาดก็ส่ง เสียงดังขึนมากะทันหันพร้ อมกับแสงสว่ างวาบออกมาเหมือ นมีใคร โยนระเบิดแสงมาใส่ “ตอนนีแหละ!” เสียงผู้หญิงเสียงหนึงตะโกนลันเป็ นสัญญาณ เจ้ าเด็กอลันทีรอเวลาอยู่แล้ ว รีบลุกขึนแล้ ววิงไปทางซุ้มทีพังพินาศทีห่างออกไปไม่ไกลนัก ท่ามกลางเศษซากของ ข้ าวของทีกองระเนระนาด ใต้ เศษไม้ สีชมพูอ่อนทีจําได้ ว่าเป็ นอดีตตู้เก็บของทีขนมา ตังไว้ เ ก็ บเงิ น หรื ออุป กรณ์ อืนๆ อย่ างช้ อ นหรื อ ถุง พลาสติ ก ใส่ขนมได้ สะดวกมี มุ ม กระดาษแผ่นหนึงโผล่ออกมา แผ่นวงเวทฉุกเฉิ นทีเอาไว้ ใ ช้ เคลือนย้ ายนัก เรี ยนทังหมดทีอยู่ในรัศ มีสาม ร้ อยเมตรทันที เป็ นหนึงในมาตรการรักษาความปลอดภัยของเหล่านักเวทตัวน้ อยใน กรณีทีเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงเกินกว่าจะแก้ ได้ ระยะทางลดลงเรือยๆ อย่างรวดเร็ว อีกนิดเดียวก็จะคว้ าแผ่นวงเวทนันได้ วินาทีทีปลายนิวสัมผัสถึงมุมของกระดาษแผ่นนัน “พอแค่นีล่ะ” ภาพเบืองหน้ าเต็มไปด้ วยสีแดงฉานในทันที ท้ องฟ้าตอนนีเต็มไปด้ วยเมฆมืดครึม สายลมโหมพัดแรงและคลืนทะเลที สาดซัดเข้ าหาฟั งอย่างรุนแรง บรรยากาศทีเหมือนพายุจะเข้ าทว่าข้ าก็ยังออกมายืน ยิมแย้ มทีริมหาดทรายอยู่ดี 237
หยาดนํ าหยดแรกที กลันตัว จากก้ อนเมฆดํ า ทะมึ น เหนื อ หั ว ตกกระทบ ใบหน้ าของข้ าแล้ วร่วงหล่นไป ทิงไว้ เพียงความรู้สกึ เย็นเฉียบ ก่อนทีหยดนําหยดแล้ ว หยดเล่าจะร่วงหล่นตามลงมา เสียงฝนตกหนัก เสียงคลืนทียิงก่อตัวสูงขึนทุกที เสียง ของลมทีพัดโหมอย่างบ้ าคลัง นีเป็ นครังแรกทีทีแห่งนีมีพายุฝน เบืองหน้ าของข้ าคือกําแพงโปร่งใสทีเกิดรอยร้ าว ถัดออกไปคือร่ างของใคร คนหนึงทียืนอยู่ในทะเลไม่ห่างจากกําแพงออกไปนัก ร่ างนันซวนเซเมือโดนคลืนซัด จนน่าสงสาร ‘อี กนิ ดเดียวเท่านันทุกคนก็จะกลับไปอย่างปลอดภัย’ ‘อี กนิ ดเดียวเท่านันพวกเพือนๆ ทีบาดเจ็บก็จะได้รับการรักษา’ ‘ขอโทษนะ’ เสีย งโอดครวญซํ าไปซํ ามาดัง ก้ อ ง ข้ า หรี ตามองร่ า งของอลัน ไวท์ ที มา ปรากฏอยู่เบืองหน้ า จิตสํานึกทีถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงนันจะหาทางหนีจาก สิงทีเผชิญ เป็ นธรรมชาติของสิงมีชีวิตทัวไป การทีเขาจะ ‘หนี’ มาถึงทีนีก็ไม่ใช่เรื อง แปลก ข้ า ก้ าวเข้ าไปชิด กํ า แพง ไม่ สนใจสายฝนที กํ าลัง ตกหนัก เอ่ ยคํ า ถามต่ อ จิตใจทียังสับสนของคนตรงหน้ า “ทังๆ ทีไม่ใช่ความผิดของนายแท้ ๆ ทําไมต้ องขอโทษด้ วยล่ะ งานเทศกาลที ทุกคนต่างทุ่มเทแรงกายและแรงใจกลับมาพังพินาศเพราะฝี มือของคนพวกนัน” ‘...ขอโทษ...’ “ทีทุกๆ คนต้ องบาดเจ็บก็เพราะคนพวกนัน” ‘…นัน...สินะ...’ “ทังที นายและเพื อนๆ ควรจะได้ ส นุก สนานกับ งานเทศกาล แต่ ต้ อ งมา บาดเจ็บสาหัสแบบนี คนทีผิดคือใครกันแน่” อีกฝ่ ายเงียบไปครู่หนึง ก่อนจะแค่นเสียงออกมา ‘...นักล่าสมบัติ...’ 238
“แล้ วเพือนๆ ทียังบาดเจ็บอยู่ นายต้ องปกป้องพวกเขาจากนักล่าพวกนัน ไม่ใช่เหรอ” ‘ใช่...ต้ องปกป้อง...’ อลัน ไวท์เงยหน้ าขึนสบตาข้ าเป็ นครังแรก ดวงตาคู่นัน สันไหวก่อนจะพูดออกมาด้ วยใบหน้ าทีคล้ ายกับจะร้ องไห้ ‘ช่วยด้ วย’ ฟ้าแลบท่ามกลางความมืดครึมเกิ ดแสงสว่างจ้ ากระทบเสียวหน้ าของข้ า และเขาก่ อ นที เสีย งฟ้ า คํ า รามดัง ลันจะตามมาพร้ อมๆ กับ กํ า แพงโปร่ ง ใสที แตก ละเอียดร่วงกราวลงกับพืน ข้ ายืนมือออกไปให้ เด็กคนนี อลันลังเลอยู่เสียววินาทีแล้ วเอือมมาคว้ ามือ ของข้ าไว้ ราวกับเป็ นทีพึงสุดท้ าย ข้ ายิมอ่อนโยนปลอบเด็กโง่ทีมีท่าทางหวาดหวันว่า จะสูญเสียเพือนผองไป “ไม่เป็ นไรหรอก นายเหนือยมามากพอแล้ ว” นําเสียงปลอบโยนทีเอ่ยแผ่ว เบา ตอนทีข้ าดึงให้ เขาก้ าวขึนมาบนหาดทรายทีตอนนีเม็ดทรายกลายเป็ นสีดําสนิท ส่วนตัวข้ าก้ าวลงไปในทะเลบ้ าคลังแทน ในตอนทีมือทังสองข้ างเลือนหลุดจากกัน เจ้ าเด็กนันเอ่ยถามขึนมาคําหนึง ‘นายเป็ นใครน่ะ’ ข้ าเพียงเหยียดยิม “ราตรีสวัสดิ” “อลัน!” เสียงกรี ดร้ องของเพือนๆ ทีนอนหมดสภาพบนพืนดังลันเมือหนึงในนักล่า สมบัติชุด ดํากระชากดาบออกจากร่ างของ อลัน ไวท์ โลหะทีเปื อนเลือดสีแดงฉาน สะท้ อนแสงอย่างเยียบเย็น เจ้ าของดาบสลัดหยดเลือดทีเปรอะเปื อนออกลวกๆ “ดูเหมือนจะยังไม่เข้ าใจสินะว่าพวกแกอยู่ในฐานะอะไรน่ะ” เขาเอ่ยเสียง เย็น สาวเท้ าไปยังร่ างของเด็กสาวทีเมือกีเพิงปาระเบิดแสงมาถ่วงเวลา ดาบในมือ 239
เงือขึนเตรียมแทงลงมา “ตัวประกันทีก่อเรืองวุ่นวาย หายไปคนหรือสองคนก็ไม่เป็ นไร หรอก” “จะทําอะไรก็รีบทําเถอะ ตอนนีทําไมไอ้ เครื องนีมันดังไม่หยุดเลย” นักล่า สมบัติทีถือเครืองมือหน้ าตาแปลกๆ พูด เข็มทีอยู่บนเครื องมือนันหมุนอย่างบ้ าคลัง รอบทิศและส่งเสียงไม่หยุด “ไหนบอกว่าเครืองนีชีไปทางทีซ่อนของสมบัติแห่งไวเวิร์น ได้ ไม่ใช่เหรอ อย่าบอกนะว่าเครืองมันพังแล้ ว อุตส่าห์หยิบมาได้ แท้ ๆ” นักล่าสมบัติคนทีถือดาบไม่ได้ สนใจว่าใครจะบ่นอะไร เขายกดาบขึนโดย ไม่สนใจต่อสายตาหวาดกลัวของสาวน้ อยทีบาดแผลขนาดใหญ่ บริ เวณเอวยังเลือด ไหลไม่หยุด “มะ ไม่นะ!” เสีย งโลหะแทงทะลุเ นื อและเลือ ดสีสดที ทะลัก ออกจากบาดแผลดัง ขึ น พร้ อมเสียงแตกหักของเครืองมือหน้ าตาประหลาด ร่ างทีถูกแทงเบิกตากว้ างก่อนจะ ล้ มลงข้ างร่างของสาวน้ อยทีหลับตาแน่น ข้ ามองแอ่ งเลือดที รองรับร่ างนักล่า สมบัติในชุดดํา บาดแผลที หมอนีแทง ทะลุหลังข้ ายังเจ็บอยู่เลยแม้ จะห้ ามเลือดแล้ วก็ตาม ถ้ าไม่ได้ ล้างแค้ นก็คงคาใจไปชัว ชีวิตแน่ๆ เลย “อะ อลัน...” พวกเพือนๆ ของอลัน ไวท์ มองมาทีข้ าด้ วยสีหน้ าตกใจสุดขีด ก่อนจะเปลียนเป็ นดีใจทีเพือนยังมีชีวิตอยู่ บางคนก็รีบบอกให้ ข้ารี บหนีไป ข้ าเพียง ยิมอ่ อนโยนให้ เด็ กพวกนีสงบใจไว้ ไม่ต้ องห่ว งเจ้ ามนุษ ย์ โง่ ไว้ ข้ าจัดการกับนักล่า สมบัติไม่เจียมตัวเสร็จเมือไหร่พวกเจ้ าคือรายต่อไป ทังทียิมแบบทีอลันยิม แต่ทําไมสีหน้ าเจ้ าเด็กพวกนีถึงแข็งเกร็งขึนมากันนะ ช่า งเถอะ เพราะตอนนี เหยือชุด ดํา ที เหลือ ดัน สัง เกตว่ า ข้ า จัด การหนึงใน พวกนันได้ แล้ วพวกเขาเริ มดึงอาวุธออกมาและชีมาทางข้ าด้ วยสายตาเกรี ยวกราด 240
ข้ า โยนท่ อ นเหล็ ก เปื อนเลื อ ดในมื อ ทิ ง เสีย งเคร้ งยามมั น ตกกระทบพื นเป็ นดั ง สัญญาณเริมการโจมตี “เอาล่ะ มาเล่นกันเถอะ” เงาทีอยู่ใต้ เท้ าขยับไหวและพุ่งออกมาปกป้องข้ า จากการโจมตีของพวกนักล่าสมบัติ ความรู้สกึ ทีได้ มีร่างกายในโลกแห่งความเป็ นจริ ง ดีเสียจนข้ าอดหัวเราะไม่ได้ หลังจากจัดการศัตรูคนแรกทีพุ่งเข้ ามาเสร็จ ข้ าก็หันไปเอียงคอเป็ นเชิงถาม พวกทียืนคุมเชิงห่างออกไปว่าจะไม่เข้ ามาโจมตีอีกเหรอ ข้ ายังเล่นไม่เสร็ จเลยนะ เงา ข้ ายืดตัวขึนมาและบิดเร่าๆ ไม่พอใจ เห็นไหมล่ะ มันก็ไม่พอใจเหมือนกัน! “ใช้ เงาต่ างแขนขาและดวงตาสีแดง รวมถึง เครื องมื อชี มาแถวนี” คนพูด เขย่ าเครื องมีทีพังคามือเบาๆ “แกคือ เผ่า พันธุ์ ทีเชื อว่า สูญพันธุ์ไ ปตังแต่สามร้ อยปี ก่อน ‘ภูตเงา’ สินะ” เงาด้ านหลังข้ าขยับแล้ วแผ่ตัวออกกันมีดสันทีถูกขว้ างมาจากมุมอับอย่าง รวดเร็ ว ข้ า ไม่ ตอบรับและไม่ป ฏิ เสธ สิงที ข้ าทํ าคือ หัว เราะคิ ก คักและไล่ต้ อนนักล่า สมบัติ ทีเหลืออย่างสนุก สนาน อา...ความรู้ สึกของการต่อ สู้ทีไม่ได้ สมั ผัสมานานนี ชวนให้ คิดถึงเหลือเกิน ในไม่ช้านักล่าสมบัติก็เหลือแค่คนสุดท้ าย หมอนันกุมแขนทีข้ าเพิงตัดขาด ไปเมือกีแล้ วมองข้ าด้ วยสายตาพรันพรึง ข้ าสบสายตานันแล้ วยิมให้ “ขอบคุณมากนะ จะช่วยให้ ไปสบายเดียวนีล่ะ” เงาสีดําเลือยขึนมาบนแขน ข้ าแล้ วยืดออกไปในอากาศ เกียวกระหวัดจนกลายเป็ นอาวุธปลายแหลม “ก่อนจะ ตายมีอ ะไรอยากพูด มัย” ถือ ว่ า เป็ น การตอบแทนที มาบุก โรงเรี ยนแล้ ว ทํ า ให้ อ ลัน สะเทือนใจจนข้ าหลุดออกมาได้ ดูท่าเจ้ ามนุษย์ชดุ ดําก็คงรู้ตวั ว่าข้ าไม่ปล่อยให้ เขารอดแน่นอน ดวงตาสงบ นิงลงก่อนจะถามข้ า “ภูตเงา สมบัติแห่งไวเวิร์นมีอยู่จริงรึเปล่า” 241
ข้ าแย้ มรอยยิมไร้ เดียงสา “ไม่มีหรอก” ขณะทีมองหยดเลือ ดทีสาดกระเซ็นจนเลอะแก้ ม ข้ าถอยหลังออกมาเพื อ หลบร่ า งที ล้ ม ลง พอจั ด การกั บ เจ้ านั ก ล่ า สมบัติ ห น้ า โง่ เ สร็ จ ข้ า ก็ เ ดิ น ไปกระทื บ เครืองมือหน้ าตาแปลกๆ ให้ พงั ยับกว่าเดิม เจ้ าเครื องนีทํางานได้ ดีเกินไปหน่อยดันชี มาทางทีจะไปยังทีซ่อนสมบัติแห่งไวเวิร์นได้ จริ งๆ ด้ วย ดังนันข้ าต้ องทําให้ แน่ใจว่า มันจะใช้ งานไม่ได้ อีกเป็ นครังทีสอง สถานทีหลับใหลชัวนิ รันดร์ ของเธอคนนัน ถึงตายก็ ไม่ยอมให้ ใครมาแตะ ต้ องหรอก ตอนนีภาพเบืองหน้ าข้ าคือผลึกสีฟ้า กองผ้ าสีแดงสดระเกะระกะ ห้ องทีมืด สลัวและหนาวเหน็บ ข้ าพลาดไปจริงๆ ย้ อนกลับไปเมือไม่กีอึดใจทีแล้ ว เมือจัดการกับเจ้ าพวกผู้บุกรุ กเสร็ จ สิงถัด มาทีต้ องทําก็คือทําลายเขตอาคมและอาละวาดไล่ล้างบางพวกมนุษย์ โง่ทังหลายซะ แต่ ข้ า ลืม ไปว่า ร่ า งของเจ้ า เด็ ก อลันที ยัง ไม่ เ คยฝึ ก เวทมนตร์ จ ริ ง จัง นันไม่ สามารถ รองรับพลังทังหมดได้ นานๆ กลไกของร่ างกายตามธรรมชาติเ มือเจอเรื องทีร้ ายแรงมากๆ ก็จ ะหาทาง ‘หนี’ อย่างเมือตอนทีจิตใจของเด็กนันถูกกระทบกระเทือนก็หนีจนข้ าได้ ออกมา ครังนี เมือร่างกายรับพลังไม่ไหวก็หาทางหนีโดยการผนึกข้ ากลับเข้ าไปนังจ๋องในเขตจิตใต้ สํานึกเหมือนเดิม บ้ าเอ๊ ย! แถมหลังจากทีข้ าอาละวาดไปซะขนาดนัน แทนทีเพือนมนุษย์ ทังหลายจะ มองว่าเจ้ าอลันเป็ นตัวประหลาดแล้ วไปบอกอาจารย์ จนโดนสังคมหวาดระแวงแต่ก็ 242
ไม่เลย เจ้ าพวกนันตอนแรกก็องไปเหมื ึ อนกันแต่ดนั ตัดสินใจว่าจะช่วยกันปกปิ ดเรื อง ทีอลันอาละวาดรวมถึงใช้ พลังแปลกประหลาดไว้ เป็ นความลับ เป็ นมิตรภาพทีน่าซาบซึงจนข้ าขนลุก! สรุปเหตุการณ์ คร่ าวๆ คือพวกอาจารย์ ถูกร่ ายคําสาปกักอาณาเขตไว้ ตอน กําลังประชุม ทําให้ ไ ม่มีใครโผล่อ อกมาตอนเกิด เหตุก ารณ์ ว่นุ วาย ส่วนเครื องมือ ที พวกนักล่าสมบัติขโมยไปก็เป็ นเครืองมือทีชีไปยังทีซ่อนสมบัติแห่งไวเวิร์นจริ งๆ แต่ไม่ มีใครรู้ ว่าทําไมเครื องนันดันชีมาทีลานจัดงานเทศกาล พวกนันเลยมาถล่มงานเพือ หาต้ นตอว่าในงานมีอะไรและเป็ นการสังสอนทางโรงเรียนไปในตัว แต่ถงึ แผนการออกอาละวาดจะพัง แต่ก็ยงั มีเรืองดีๆ เกิดขึนล่ะนะ “น่าเบือชะมัด สมุนไพรตัวที ต้ องใส่น่ะ อันทีสองจากขวามือต่า งหาก” ข้ า กลอกตาเมือมองจากในผลึกแล้ วเจ้ าเด็กโง่นนหยิ ั บสมุนไพรผิดในวิชาคหกรรม ‘เอ๊ ะ? อ้ อ ขอบคุณนะ’ อลันตอบกลับมาอย่างร่าเริง เพราะกํ า แพงได้ พัง ลงไปครั งหนึงแล้ ว ทํ า ให้ ข้ าสามารถติ ด ต่ อ กับ อลัน โดยตรงได้ ตอนแรกๆ เจ้ าตัวก็ตกใจอยู่แต่แล้ วก็เริมชิน เป็ นไม่กีครังทีข้ ารู้ สกึ ขอบคุณ ความโง่ของเจ้ าเด็กนี หลอกง่ายชะมัด! เพือไม่ให้ เกิดเหตุการณ์ ออกไปอาละวาดแล้ วโดนเด้ งกลับอีก ข้ าตัดสินใจ จะฝึกเจ้ าเด็กอลันให้ เก่งเพือทีข้ าจะได้ ยดึ ร่างโดยไม่มีปัญหา เพราะฉะนันช่วยรอก่อนนะ ข้ ายกมือขึนทาบอก กุญแจทีจะเป็ นทางเข้ าสู่สมบัติแห่งไวเวิร์นเก็บอยู่ทีนี จะไม่มีใครเข้ าไปรบกวนนางได้ ตลอดกาล เหลือเพียงล้ างดินแดนมนุษย์นีซะ “พี ข้ารักเขาจริ งๆ นะ” แว่วเสียงอ่อนหวานจากอดีตทีห่างไกล ข้ าหลับตาลง 243
วางใจเถอะ ความรักทีถูกทรยศของเจ้ าน่ะ ข้ าจะเอาเลือดมนุษย์ ทังดินแดน มาเซ่นขอขมาให้ เอง “หลับให้ สบายเถอะนะ เอเรดีน”
244
Treasure Island เรื องโดย Dark_Illusion “แผ่นดิน ผืนฟ้า และมหาสมุทรกว้ างใหญ่ การผจญภัยตืนเต้ นเร้ าใจ ความ สนุกสนานท้ าทาย อสูรร้ ายมากมายยากทีจะพิชิต... สมบัติทีไม่สามารถจะประเมิน ค่าได้ ทุกสรรพสิงล้ วนผ่านตาคู่นีของข้ ามาหมดแล้ ว พวกเจ้ าอย่างรู้ สิงใดกันล่ะ เจ้ า พวกเด็กน้ อยทังหลาย” ชายชราอยู่บนเก้ าอีโยกหน้ าระเบียงบ้ านของเขาเอ่ย ขณะ มองเหล่าฝูงทะโมนที รอฟั งนิ ทานเรื องเล่าจากผู้อาวุโสอย่างเขาเฉกเช่นทุก วันไม่ มี เบือ “คุณปู่ ฮะ ผมอยากฟั งเรืองสมบัติสดุ ท้ ายปลายขอบฟ้า ผมว่าเรื องนันสนุก สุดละ เล่าให้ ฟังหน่อยน้ านะปู่ นะ” เด็กชายวัยเจ็ดขวบเอ่ยถามด้ วยเสียงเจือยแจ้ ว รบ เร้ าให้ ผ้ เู ฒ่าตรงหน้ าเล่าเรืองนันเสียให้ ได้ คุณปู่ ทีเด็กน้ อยเรียกขานหัวเราะเบาๆ “นีพวกเอ็งไม่เบือกันรึไง เรืองนีข้ าเล่าให้ ฟังไม่ร้ ูกีร้ อยรอบแล้ ว” แม้ เอ่ยเช่นนันแต่ริมฝี ปากเหียวย่นกลับยกยิมอารมณ์ ดี เด็กๆ เองก็ฉีกยิม กว้ างออดอ้ อนราวกับการได้ ฟังชายชราเล่าเรืองนีเป็ นอะไรทีสนุกยิงกว่าสิงใดทังปวง ดวงตาสีฟ้าหม่นสบตาเหล่าฝูงลิงตัวจ้ อยทีจ้ องมองเขาตาไม่กะพริบ ชายชราหลับตาลง แล้ วผ่อนลมหายใจยาว “เรืองทีข้ าจะเล่าเป็ นเรืองราวการผจญภัยของเด็กหนุ่มผู้หนึง เอ้ า! กระเถิบ เข้ ามาใกล้ ๆ นี ข้ าไม่มีแรงตะโกนเล่าตลอดสามชัวโมงหรอกนะ ฮะๆๆ” “ณ บ้ านเล็กหลังหนึงในหมู่บ้านอันแสนห่างไกลเมืองหลวง” ........ ..... 245
... “ข้ าทนอุดอู้อยู่ทีนีต่อไปไม่ไหวแล้ ว พอกันทีกับงานรี ดนมวัว กวาดมูลสัตว์ ไม่มีอะไรทีจะทําให้ ชีวิตเราดีขึนแม้ แต่นิดเดียว” เด็กหนุ่มผมแดงวัยสิบแปดปี ตวาด ใส่ผ้ เู ป็ นแม่อย่างหัวเสีย คราดสําหรับทําความสะอาดฟาร์ มถูกโยนทิง มันกระแทก บานประตูโรงนาดังลัน เรี ยกให้ สตรี วัยกลางคนอุ้มทารกน้ อยออกมาจากโรงครัวอีก ฝั ง “แล้ วจะให้ แม่ทําเช่นไร เลวิส ขอเวลาสักปี สองปี ได้ ไหม ให้ เลเวียร์ โตกว่านี อีกหน่อยแล้ วแม่จะทํางานเหล่านีแทนลูกเอง ได้ ไหม...” นางอ้ อนวอน แขนข้ างหนึง สันอย่างผิดปกติ ผิวหน้ าโทรมเต็มไปด้ วยคราบเขม่าควันและเม็ดเหงือไหลซึมทัวทัง หน้ า เด็กหนุ่มกลับไม่สนใจกับภาพตรงหน้ า เขากระแทกเท้ าเดินกลับเข้ าไปใน ตัวบ้ าน ในห้ องของเลวิสถูกจัดเก็บเรียบร้ อยเป็ นอย่างดี ปลายเตียงมีถุงหนังโทรมๆ ใบหนึงบรรจุไว้ ซงข้ ึ าวของสําคัญเพียงไม่กีชิน หนึงในนันคือล็อกเก็ตรู ปหัวใจซึงมีรูป วาดของผู้เป็ นแม่และน้ องสาวทีเด็กหนุ่มแอบวาดไว้ เขานํ าล็อกเกตสวมไว้ กับ ตัว ยื นมองแหล่ง พัก พิง ของตนตังแต่เ กิด อย่ า ง อาลัยอาวรณ์ชวครู ั ่ วางจดหมายฉบับหนึงลงไว้ ทีโต๊ ะข้ างเตียง ด้ วยหวังว่าผู้เป็ นแม่ จะเข้ าใจในเส้ นทางทีเขาเลือก รับสมัครลูกเรื อค้นหาสมบัติมูลค่ามหาศาล คือใบประกาศแผ่นเล็กๆ ทีเด็ก หนุ่มเห็นตอนออกไปจ่ายตลาดเมือสามวันทีแล้ ว และกําหนดออกเดินทางคือวันนี เขาจึงต้ องหาวิธีอะไรก็ตามทีจะทําให้ เขาสามารถจากลาทีแห่งนีได้ แม้ ว่า วิธีดงั กล่าวจะสร้ างความเจ็บปวดทังตัวเอง และคนทีเขารักมากทีสุดก็ตาม เพราะรู้ว่ามารดาของตนนันไม่มีวนั ยินยอมให้ จากไปไหนไกล และเวลา...เหลือไม่มากแล้ ว 246
เด็กหนุ่มออกมาพร้ อมกับถุงหนังสะพายไว้ บนไหล่ รัวบ้ านผุๆ ถูกกระชาก เปิ ดแรงจนแทบจะป่ นเป็ นเศษไม้ ผู้เป็ นมารดาใจหายวาบ วางลูกเล็กลงบนพืนแล้ ว จึงถลาวิงไปรังแขนลูกชายคนโตของนางไว้ “เลวิส มันไม่ใช่อย่างทีแม่คิดใช่มยั ลูกจะไม่ทิงแม่ไปอีกคนใช่ไหม ได้ โปรด ลูกไม่ต้องทํางานแล้ วก็ได้ แม่จัดการทุกอย่างได้ ขอเพียงสิงเดียว อย่าทําแบบนี...” หยาดนําตาใสไหลริ นจากคนเป็ นแม่ไม่ขาดสาย ชายหนุ่มกัดฟั นแน่นก่อนจะสะบัด แขนข้ างทีรังเขาไว้ ทิงอย่างไม่ไยดี “ทีไอ้ พ่อบ้ านันยังทิงเราไปได้ ข้ าไปอีกคนจะได้ ลดภาระแม่ไม่ดีหรือไง!” เอ่ยจบคําเด็ กหนุ่มก้ าวออกนอกรัวบ้ านโดยไม่หันกลับมามองอีก ทิงผู้ใ ห้ กําเนิดและน้ องสาวไว้ ข้างหลัง นําตาลูกผู้ชายไหลทอเป็ นสาย แม่ ข้าขอโทษ แต่ข้าจํ าเป็ นต้องไป... เบืองหลังชายหนุ่ม โลกของสตรีคนหนึงได้ พงั ครืนแตกสลายไปต่อหน้ า เธอ ทรุดลงแนบกับพืนร้ องไห้ เจ็บปวดเสียยิงกว่าตอนทีสามีผ้ เู ป็ นทีรักทิงนางและลูกไป “เลวิส... อย่าทิงแม่กบั น้ องไป... แม่ไม่เหลือใครแล้ ว...” เด็ กหนุ่ม วิงจากบ้ านมาโดยไม่ไ ด้ ห ยุด พัก จนกระทังเขายื นอยู่เ บืองหน้ า ท่าเรือของหมู่บ้าน ลมทะเลตีพัดกลินเกลือเข้ าใส่หน้ า เสียงคลืนกระแทกแนวเขือน ไม้ และเสียงเรือประมงลําเล็กทีถูกผูกไว้ ริมฝั งกระทบกันไปมา พ่อค้ าชาวเรื อต่างส่ง เสี ย งเอะอะกัน วุ่ น วายผิ ด จากปกติ เหล่ า ลูก หาบพากั น หิ วเสบี ย งกรั ง ข้ าวปลา อาหารแห้ งเดินเรียงแถวขึนเรือลําใหญ่ทีสุดเท่าทีเด็กหนุ่มเคยเห็นมา โต๊ ะไม้ เก่าๆ วางอยู่หนึงตัวด้ านหน้ าเรื อ ชายผู้หนึงนังอยู่ทีนัน เขาสวมชุด หนัง ดูมี ราคา ในมือ ถื อปากกาขนนกจุ่ม หมึก ขี ดเขี ยนอะไรบางอย่า งบนกระดาษ เหล่าคนงานหลากหลายอาชีพต่อแถวยาวเข้ าหาโต๊ ะตัวนัน บุรุษชุดหนังทําเพียงจ้ อง แต่ละคนทีเดินเข้ ามา สนทนาเพียงไม่กีประโยคก็เอ่ยปากไล่ 247
เหตุก ารณ์ เ ช่นนีดํ าเนิน ไปเรื อยๆ ส่วนมากล้ วนต้ อ งก้ มหน้ าเดิ นจากไป มี เพี ย งส่ว นน้ อ ยที ชายชุด คลุม โยนถุง เงิ น ให้ ห นึงถุง และเดิ น ขึนเรื อ ลํา นันไปพร้ อม สัมภาระเพียงหยิบมือ ด้ านข้ างมีป้ายไม้ เขียนด้ วยสีลายมือห่วยๆ ว่า รับสมัครลูกเรื อ เพือผจญภัยหาสมบัติสดุ ขอบโลก หลายอัตรา! เลวิ สวิ งเข้ า ไปต่ อ แถวบ้ า ง ระยะห่ า งระหว่ า งตัว เขากับ โต๊ ะที จะกํ า หนด ชะตาชีวิตของเด็กหนุ่มต่อจากนีใกล้ เข้ ามาเรื อยๆ จนในทีสุดชายผู้สวมชุดคลุมก็ได้ สบตากับเขา และเอ่ยคําถามเดิมทีใช้ กบั คนอืนก่อนหน้ านี “เจ้ าทําอะไรได้ ” “ทุกสิง...ตามแต่ท่านจะสังขอรับ” “นันไม่ใช่สิงทีข้ าต้ องการได้ ยิน ข้ ามี คนงานเยอะมากพอแล้ ว ข้ าต้ องการ พวกทีมีความสามารถพิเศษติดตัว เช่น พ่อครัว นักล่าสมบัติ หรื อ นักสู้ หากเจ้ าไม่ใช่ ข้ าก็ไม่ต้องการ จะไปไหนก็ไป” ชายชุดหนังกําลังจะเรียกคนต่อมา เลวิสเห็นเช่นนันถึงกับหน้ าเสีย เอ่ยขัด การกระทํานัน “ได้ โปรดเถิดท่าน ให้ โอกาสข้ า จ้ างข้ าด้ วยค่าจ้ างครึงหนึงของคนพวก นันก็ได้ ข้ าพร้ อมทํางานทุกอย่างทีท่านสัง ขอแค่พาข้ าไปด้ วย” ถึงตอนนีชายชุดหนังเริมแสดงความหงุดหงิดขึนมา แต่ก่อนทีเขาจะได้ เอ่ย สิงใดบุรุษอีกคนหนึงเดินมาสะกิดเขาจากด้ านหลัง ชายคนนีสวมชุดคลุมหรู หราและ หมวกปี กหนังทรงสามเหลียมดูแปลกตา บ่งบอกได้ อย่างชัดเจนถึงตําแหน่งของเขาที ชายชุดคลุมยังต้ องนอบน้ อม “เจ้ าหนู ทําไมถึงอยากขึนเรือให้ ได้ เสียขนาดนันล่ะ” ผู้มาใหม่เอ่ยถาม เสียง นุ่มขัดกับแรงกดดันเย็นเยียบหนาวถึงไขกระดูก ดวงตากร้ านโลกจ้ องเด็ กหนุ่มตาไม่ กะพริบ ถึงขาจะสัน แต่เลวิสก็จ้องกลับพร้ อมยืนกรานเสียงแน่น 248
“เพราะผมเบือหน่ายชีวิตทีเป็ นอยู่ ผมอยากเห็นโลกภายนอก อยากผจญ ภัยไปพร้ อมกับพวกท่าน ได้ โปรดขอโอกาสผม...แม่ผม...” แม้ ยังเอ่ยไม่จบประโยคดี กัปตันก็ยกมือให้ พอ ก่อนจะหันไปหาชายอีกคนก่อนหน้ านี “แจ็ค พาหมอนีไปด้ ว ย จ้ างเขาเท่ากับคนอืนนันแหละ เชือฉัน เจ้ านีจะมี ประโยชน์ ในอนาคต ซานตามาเรี ยของข้ า ต้ อนรับทุกคนทีมีหัวใจเรี ยกหาการผจญ ภัย” เขาพูดกับชายชุดคลุมหนังเพียงเท่านันแล้ วเดินขึนเรือไป “สํานึกบุญคุณเขาไว้ ละ่ นันกัปตันโคเปอร์ เขาคือคนทีให้ โอกาสแก และทํา ทุกอย่างตามทีสังตามทีพูดด้ วยล่ะ เอานีค่าจ้ างก้ อนแรก แล้ วขึนเรื อไปได้ แล้ ว เราจะ ออกเดินทางในอีกสองชัวโมง” พาหนะล่อ งสมุท รกางใบเรื อแล่นไปตามลมออกสู่ม หานที สีนําเงินเข้ ม มี การกล่าวแนะนํากัปตันและหัวหน้ าผู้คุมเรื อเล็กน้ อย แจกจ่ายหน้ าทีแต่ละคน และ แจ้ ง ถึง เป้ าหมายในการออกเรื อครังนี มัน คือ เกาะแห่ งหนึงอยู่ไ กลสุด โพ้ นทะเล มี เรื องราวตํา นานต่ างๆ มากมายเอ่ย ถึง มัน แต่ กลับไม่มี ใครรอดชี วิต กลับมาพิ สจู น์ เรืองเล่าพวกนันได้ สกั ราย ว่ากันว่า สมบัติราชาโจรสลัดตังอยู่ทีนัน หลังจากเรือเดินสมุทรออกเดินทางได้ ไม่นานนัก เหล่าลูกเรื อทีไม่ชินกับการ เดินทะเลต่างพากันสํารอกมือเช้ าทียังย่อยไม่หมดนันออกมา นันรวมถึงเลวิสด้ วย เสียงหัวเราะดังลันทัวทังลําเรือ ไม้ ถูพืนถูกโยนมาหน้ าเด็กหนุ่มพร้ อมถังใส่ นํา ก่อนจะโดนสังให้ จดั การเช็ดถูทําความสะอาดเรื อให้ เรี ยบร้ อยร่ วมกับเพือนทีเป็ น ลูกเรือชันแรงงานอีกคนสองคน ตกกลางคืนอากาศหนาวเหน็บลูกเรือส่วนใหญ่ไปรวมตัวกันอยู่ทีท้ องเรื อซึง อุ่นกว่า มีทังขนมปั งและซุปให้ กินกันไม่อันสําหรับคืนแรก แต่เด็กหนุ่มกลับยืนมอง 249
ดวงดาวทอประกายเต็มฟ้าสะท้ อนเหนือ ผิวทะเลสีดําไกลสุดลูกหูลกู ตาอยู่บนยอด เสากระโดงเรือ ลมหนาวสะท้ านกายไม่ เท่า หนาวใจยามต้ องไกลบ้ าน ห่ างจากคนที เคย ดูแ ล อย่ า งไรเสีย เขาก็ เ ป็ น เพี ย งเด็ ก หนุ่ม อายุสิบ แปดที ไม่ เ คยเดิ น ทางเป็ น ระยะ ทางไกลแบบนีมาก่อน เด็กหนุ่มแหงนมองจันทร์ ในหัวเต็มไปด้ วยคําถามมากมาย คืนนี...แม่จะหลับหรื อยังนะ ยาที เตรี ยมไว้ให้...ได้กินครบหรื อเปล่า จะยัง โกรธอยู่ไหมนะ... อ๊ ะ...นีเราร้องไห้หรื อเนีย ขี แยชะมัด... ขณะทีอยู่ในห้ วงความคิดพลันมีเสียงเอ่ยถามจากเสากระโดงทีอยู่เหนือขึน ไป น่าแปลกทีเด็กหนุ่มยืนอยู่ตรงนีตังนานกลับไม่ร้ ู ถงึ การคงอยู่ของเขา “ไม่ไปสนุกข้ างล่างหรือไงฮะเรา” ชายผู้มาใหม่ซึงทราบทีหลังว่าเป็ นต้ นหน ประจําเรือถาม “อ่า...ไม่ละครับ ว่าแต่ผมอยู่ตรงนีรบกวนพีชายหรื อเปล่า ” เลวิสเอ่ยถาม อยากหวาดๆ สําหรับเด็กหนุ่มอายุน้อยทีสุดบนเรื อลํานี เพียงครึงวันผ่านมาสอนให้ เขารู้ว่า การสงบเสงียมเจียมตัวเป็ นทางเลือกทีดีทีสุดทีนี “ฮ่าๆๆ ปกติไม่ค่อยมีใครขึนมาคุยกับข้ าบนนีหรอกนะ อยู่เป็ นเพือนคุยกับ ข้ าก็ดีเหมือนกัน ข้ าแชงค์ เจ้ าล่ะ” “เลวิสครับ ว่าแต่ดดู าวจากบนเรือนีก็... เป็ นประสบการณ์ ทีดีเหมือนกันนะ ครับ” “เก็ บ ภาพสวยงามนี ไว้ เ ถอะ อยู่บ นท้ อ งทะเลน่ ะ อะไรก็ เ กิ ด ขึนได้ วัน นี งดงาม พรุ่ งนี อาจเป็ นนรก เด็กหนุ่มอย่างเจ้ าไม่ น่าเอาชีวิตมาทิงบนเรื อนีเลย เฮ้ อ มา! ดูดาวเป็ นไหมล่ะเรา หืม” แชงค์กล่าวถามในขณะทีตนหยิบบุหรีขึนมาจุด “ดูว่าสวยได้ ครับ แต่เรืองชือกับตําแหน่งนีไม่ร้ ูหรอกครับ แหะๆ” 250
“เฮ้ ย! เป็ นคนเรื อมันต้ องหัดดูดาวให้ เป็ นไว้ เจ้ าหนู นีๆ มองไปตรงนันเห็น ไหม นันดาวเหนือ เราใช้ ในการกําหนดทิศ แต่ก็ต้องรู้ ตําแหน่งดาวอืนด้ วย...” สอง ชายผู้ใหญ่เด็กยังคงสนทนากันไปตลอดทังคืน เลวิสผล็อยหลับไปตอนใกล้ รุ่ง รู้ สกึ ตัว อีก ที ต ะวัน ก็ โ ผล่พ้ น นํ าเสีย แล้ ว เด็ ก หนุ่ม รี บ จรลีโ รยตัว ลงมาจากเสากระโดงเพื อ ทํางานตามทีตนได้ รับมอบหมายทันที เป็ นเวลากว่าสองเดือนมาแล้ วทีพวกเขาล่องสมุทรอย่างไร้ จุดหมาย มีการ ประชุมระดับหัวหน้ าลูกเรื อกันอยู่บ่อยครังเพือกําหนดทิศทางของเรื อ เสบียงทีมีอยู่ ใกล้ หมดลงเต็มที ดูท่าต้ องเบนเป้าหมายสูเ่ กาะแห่งใดแห่งหนึงเพือหาอาหารขึนเรื อ เสียก่อน การเดิ นทางนีผ่านพ้ นเขตทีมีการบันทึก ข้ อมูลในแผนทีแล้ ว นับจากนีคื อ เส้ น ทางปริ ศ นาทีพวกเขาไม่มีข้ อมูล หวังว่ าคงอีกไม่น านนักจะถึงเกาะสัก เกาะ มิ เช่นนันพวกเขาคงต้ องกินกันเองเป็ นแน่ โชคดีเหลือเกินทีผ่านไปสองวัน ต้ นหนได้ พบเกาะเล็กแห่งหนึง กัปตันสังหัน หัวเรือไปทิศดังกล่าวทันที ไม่นานสําเภาทีแล่นข้ ามทะเลมากว่าสองเดือนก็จอดเทียบ ใกล้ เ กาะนัน เรื อ เล็ ก กับ ลูก เรื อ ส่ว นใหญ่ ถู ก ปล่อ ยออกไปสํา รวจ และนํ า เสบี ย ง กลับมาให้ มากทีสุด เด็กหนุ่มเหยียบลงบนผืนทราย โหยหาผืนแผ่นดินทีไม่ได้ สมั ผัสมานานจน อยากจะล้ มตัวลงนอนบนชายหาดนุ่ม แต่ด้วยคําสังทีได้ รับมา ทําให้ เขาต้ องตรงเข้ า ป่ าไปพร้ อมกับลูกเรือคนอืนๆ ทันที ผลไม้ พืช พัน ธุ์สมบูรณ์ สัตว์ ป่ าขนาดเล็กกระโดดวิ งกระโจนไปทัวพงไพร หนึงในลูกเรือเคยเป็ นนักล่าเก่า เขาขึนศรกีครังก็ได้ สตั ว์ ขนาดเล็กติดตัวกลับมาเป็ น เสบียงทุกครัง ส่วนคนอืนๆ ควานหาพืชผักผลไม้ กนั มาเป็ นกระบุง 251
เด็กหนุ่มเดินก้ มเก็บของกินอย่างเพลินมือ รู้ สกึ ตัว อีกทีเขากลับพลัดหลง จากกลุม่ ลูกเรือ ป่ าทีเคยมีสสี นั เสียงร้ องเจือยแจ้ วของสิงสาราสัตว์พลันเงียบหาย ทันใดนัน เสียงโหวกเหวกกรีดร้ องดังห่างออกไปไม่ไกลนัก เสียงหนึงตะโกน ให้ ทกุ คนกลับขึนเรืออย่างเร่งร้ อนตามมาด้ วยเสียงโหยหวนจากคนเดิม เลวิสกระโจน พาร่างของตนกลับเข้ าชายหาดทันที ไม่ต้องมีลางสังหรณ์ เขาก็ร้ ู ว่ามีบางสิงเลวร้ าย เกิดขึน พ้ นป่ าทึบเป็ นป่ าโปร่ง แมกไม้ หนาบางตาลงสิงทีปรากฏเบืองหน้ าเด็กหนุ่ม ทํ า ให้ ใจเขาถึ ง กั บ หายวาบ ร่ า งหนาของสิ งมี ชี วิ ต รู ป ร่ า งคล้ า ยมนุ ษ ย์ ห น้ าตา อัปลักษณ์ตวั สูงกว่าสองเมตร มือหนึงหิวท่อนไม้ ตะปุ่ มตะปํ าโชกเลือด อีกมือหนึงหิว ศี ร ษะหนึ งในลูก เรื อ คณะเดี ย วกั น เหวี ยงไปมาอย่ า งสนุ ก มื อ ดู เ หมื อ นเจ้ าตั ว ประหลาดจะได้ ของเล่นแล้ ว จึงไม่สนใจเด็กหนุ่มทีอยู่ห่างออกไปไม่มากนัก เลวิสก้ าวถอยหลังด้ วยฝี เท้ าเบาทีสุด จับจ้ องสิงมีชีวิตประหลาดนันอย่า ง ไม่คลาดสายตา ขณะทีเขาค่อยๆ ก้ าวอยู่นันเองกลับมีเสียงแหวกพงไม้ กอหญ้ าจาก ด้ านข้ าง มอร์ แกน นายช่างเรือวิงออกมาจากป่ าอย่างไม่คิดชีวิต ก่อนขาข้ างหนึงจะ ถูกคว้ าไว้ ด้วยท่อนแขนหนา ฝ่ ามือกว้ างบีบแน่นจนกล้ ามเนือปูดโปนบิดผิดรู ป มัน จับตัวมอร์ แกนฟาดลงกับพืนทีสองทีจนเขาหัวแตกเลือดไหลเป็ นทาง แขนข้ างหนึง ถูกดึงหลุดจากไหล่เอาเข้ าปากเคียวกรุ บๆ ท่ามกลางเสียงกรี ดร้ องของนายช่างทียัง ไม่หมดสติ จนกระทังหัวของเขาถูกกําปั นทุบยุติเสียงแผดร้ องนันลง ทังหมดนันเกิ ดขึนในเวลาไม่ถึงนาที สติของเด็ กหนุ่มกลับเข้ าร่ า งอีก ครั ง พบว่าตัวประหลาดอยู่ห่างออกไปสังเกตเห็นเขาแล้ ว ในขณะที เจ้ าตัวข้ างหน้ าทีเพิง จะกระซวกมนุษย์เข้ าไปทังร่างก็หนั มาสนใจเขาเช่นกัน เด็กหนุ่มออกตัววิงอย่างไม่คิดชีวิต อีกไม่กีเมตรก็จะถึงชายหาดแล้ ว เขาจะ เอาชี วิตมาทิงไว้ ทีนีไม่ ได้ สัตว์ ประหลาดนันวิงตามหลัง มาอย่ างรวดเร็ ว ระยะห่า ง 252
กระชันชิ ด เข้ า มาเรื อยๆ และในขณะที ระยะห่ า งเหลือ เพี ย งหนึงช่ ว งแขน เจ้ า ตั ว ประหลาดเหวียงแขนหมายคว้ าเหยือตรงหน้ าให้ มน! ั วืด! เสียงวัตถุพ่งุ ผ่านแผ่นหลังเด็กหนุ่มไปอย่างน่าหวาดเสียว เลวิสม้ วนตัวลอด ผ่านขอนไม้ ใหญ่ไปได้ อย่างเฉียดฉิว ตรงหน้ าเป็ นปากทางสูช่ ายหาดแล้ ว เด็ ก หนุ่ม คาดว่า ตนคงเป็ น คนสุดท้ า ยทีหนี ออกมาได้ โ ดยยัง มีลมหายใจ เขม่าดินปื นระเบิดออกจากปลายกระบอกโลหะ ฝั งลูกตะกัวจมเข้ าไปในผิวหนังตัว ประหลาดทีตามออกมาถึงชายหาด สิงแปลกปลอมมาพร้ อมความเจ็บปวดทําให้ มัน ไม่กล้ าก้ าวต่อไป ทําได้ เพียงขู่คํารามมองเหยือซึงเมือครู่อยู่ห่างแค่เอือมค่อยๆ วิงหนี ออกจากเกาะพวกมันไป “แฮ่กๆ... ขะ...ขอบคุณครับ...กัปตัน ” เลวิสหอบหายใจถีนอนแผ่หลังจาก กลับขึนเรือมาได้ กัปตันเก็บปื นพกกราดตามองเหล่าลูกเรื อของตนถึงกับกุมหัวถอน หายใจ “งานเข้ าตังแต่ยงั ไม่ไปไหนเลยหรือนี” เขาสบถอย่างหัวเสียแล้ วจึงเดินกลับ ห้ องท้ ายเรือไปทิงให้ รองกัปตันสังการเรืองต่างๆ ต่อไป ในวันนัน มีลกู เรือเสร็จพวกสัตว์ประหลาดเขมือบคนไปห้ ารายจากทังหมด สามสิบคน บนเรื อลํานีมีช่างอยู่สองคนซึงทังสองล้ วนตกเป็ นอาหารให้ เจ้ าพวกนัน เคียวเล่น เนืองจากเด็กหนุ่มพอจะหยิบจับซ่อมแซมสิงของได้ บ้าง จึงได้ รับหน้ าทีเพิม มาอีกตําแหน่ง หลังจากวันนัน การเดินทางเป็ นไปด้ วยความรอบคอบมากขึน ทุกเกาะต้ อง สํารวจพร้ อมอาวุธครบมือ หากสถานการณ์ ไ ม่น่าไว้ วางใจจะเป็ นการเก็บเกียวพื ช พันธุ์ธัญญาหารแค่เพียงริมเกาะเท่านัน และกลับขึนเรืออย่างรวดเร็ว ในคําคืนคืนหนึง เด็กหนุ่มนังคุยกับแชงค์อย่างเช่นทุกที 253
สายลมพัดหวิวเป็ นครังคราวพาความหนาวสะท้ านทรวง โชคดีทีมีหนังสัตว์ อุ่นๆ กับปลาแห้ งให้ กินเล่นคลายหนาวได้ บ้าง ราตรีนีหมอกลงจัดแทบมองไม่เห็นผิว นํา แชงค์จงึ ต้ องตืนตัวอยู่ตลอดเวลาเพือไม่ให้ คลาดสายตาจากสิงใดๆ ทีจะเป็ นภัย ต่อเรือลํานีได้ แสงจันทร์ เต็มดวงส่องสว่างกับเรือไม้ แล่นเอือยไปเรือยๆ เสี ย งดัง กึก จากบางสิงกระแทกใต้ ท้ องเรื อ แรงสันสะเทื อ นปลุก ลูก เรื อ ทังหมดตืนจากนิทรา แชงค์ สอดส่ายสายตาหาสิงผิดปกติ กลับไม่พบสิงใด คราวนี เป็ นหน้ าทีเด็กหนุ่มลงไปตรวจสอบใต้ ท้องเรื อ แรงกระแทกดังกล่าวอาจสร้ างความ เสียหาย และรวมถึงความฉิบหายให้ กบั เรือลํานีได้ เป็ นดังทีคาด แผ่นไม้ ปรากฏรอยแยกฉีกขาด มีรูปรัวขนาดเท่าผลแตงโมพา นําเค็มพุ่งทะลักเข้ ามาในลําเรื อ เพียงไม่นานระดับนําเอ่อล้ นเข้ ามาก็ไต่ระดับมาถึง ระดับเอว เด็กหนุ่มรีบงัดค้ อนตะปูทีพกติดตัวอยู่เสมอหาของใกล้ ๆ ตัว และดํานําลง ไปตอกปะรูรัวตรงท้ องเรื อให้ เรี ยบร้ อย ในระหว่างนันเอง เด็กหนุ่มมองลอดผ่านรู ไป เห็นเงาสิงมีชีวิตขนาดยักษ์ ดวงตาขนาดเท่าศีรษะมนุษย์จดจ้ องมายังเขา เพียงพริบตาสิงนันก็หายไป เลวิ ส คิ ด กั บ ตั ว เองว่ า คงตาฝาดไป แต่ ห ลัง จากนั นไม่ กี วิ น าที ก็ เ กิ ด แรงสันสะเทือนอีกครัง คราวนีเป็ นบริ เวณหัวเรื อ เด็กหนุ่มอุดรู รัวเรี ยบร้ อย รี บวิงขึน ไปดูสถานการณ์ด้านบน เมือไปถึงก็ต้องอ้ าปากค้ าง เสาหัว เรื อที ยืนออกไปนอกตัว เรื อ รวมถึง ไม้ สลักรู ปนางฟ้า แหว่ง หายทัง แถว เหลือแต่เพียงเศษไม้ แตกกระจายไปทัว เด็กหนุ่มมองขึนไปบนเสากระโดงเรื อหา แชงค์ผ้ นู ่าจะให้ คําตอบได้ กลับต้ องขมวดคิวหนักกว่าเดิมเมือเห็นเขายืนตัวสัน ปาก ขยับเอ่ยกับตัวเองอยู่คําเดียวซําแล้ วซําเล่า เด็กหนุ่มอ่านปากได้ ใจความว่า โม...บี ...ดิ ก... 254
เกิดแรงกระแทกอีกครัง คราวนีลูกเรื อบางคนทียืนอยู่บนดาดฟ้าเรื อถึงกับ ตกนําตกทะเลไป แชงค์ทีได้ สติ จุดตะเกียงหัวเรือชูสอ่ งไปเบืองล่าง นีคือจุดเริมต้ นของหายนะ ท่ามกลางแสงจันทร์ และตะเกียงไฟทีส่องสว่าง วาฬขนาดมหึมาทีใหญ่ ยิง กว่าวาฬทัวไปถึงสีเท่าพุ่งกระโจนขึนจากผิวนํา ปากอ้ ากว้ างเผยฟั นซีเรี ยงคม กลืน กินเสากระโดงเรือไปส่วนหนึงรวมถึงแชงค์ทีอยู่บนนัน แล้ วกลับสูท่ ้ องทะเล เรื อไม้ โยกไปมาครู่ ห นึง ตะเกี ยงไฟร่ วงหล่นลงมาข้ างเลวิสพร้ อมกับแขน ท่อนหนึงของต้ นหนเรือ เด็กหนุ่มตะโกนร้ องลันกับภาพตรงหน้ า ทุกคนแตกตืนสับสน อลหม่านไปหมด ใครจะคาดคิดว่าครังหนึงในชีวิตต้ องมาประสบพบเจอกับตํานาน ของชาวเรือตัวเป็ นๆ วาฬยักษ์ ล่มเรื อ โมบี ดิ ก กัป ตัน สังเตรี ย มปื น ใหญ่ ทัน ที ระลอกคลืนพุ่ง เข้ า ใส่ ตัว เรื อ เกิ ด เป็ น แรง กระแทกจนเรือเอนไปด้ านข้ าง เสียงกัมปนาทลันใส่เป้าหมาย นําระเบิดแตกกระจาย ปลายหางอสูรยักษ์ ตวัดใส่เสากระโดงเรื อหักโค่น คร่ าชีวิตเหล่าลูกเรื อทีหลบไม่ทัน ยานพาหนะล่องสมุทรเอนเอียงจนลูกเรือตกนํากลายเป็ นของหวานวาฬยักษ์ ตัวนีไป ทันที นอกจากปื นใหญ่ ทียังคงลันอย่างต่อเนือง ฉมวกแหลมยังถูกขนมาเพือใช้ พิฆาตวาฬยักษ์ รองกัปตันคว้ าอาวุธเรียวแหลมนําคณะลูกเรื อจ้ วงแทงอสูรร้ ายอย่าง ไม่ คิด ชีวิ ต ของเหลวสีแดงทังจากมนุษ ย์ และอสูรแห่ง ท้ อ งทะเลชโลมไปทัวทังเรื อ จนกระทังรองกัปตันพลาดท่า ฉมวกแหลมปั กแน่นติดเนือวาฬยักษ์ ลากร่ างของเขา ดําดิงลงใต้ ท้องทะเล ผ่านไปเพียงอึดใจ วาฬยักษ์ กลับมาอาละวาดอีกครังพร้ อมกับฉมวกแหลม ทีปั กติดอยู่โคนหัว สถานการณ์ยําแย่หากปล่อยเช่นนีต่อไปคงถึงคราวทีเรือลํานีต้ องอับปาง 255
ตอนนันเองกัปตันโคเปอร์ ตดั สินใจบางอย่างได้ เขาเอาตัวเองผูกเข้ ากับถัง นํามัน เลวิสทีกําลังจ้ วงแทงอสูรร้ ายอย่างไม่ลดละเห็นดังนันจึงวิงกลับมายืนคุ้มกัน กัปตันของตนพร้ อมเอ่ยถาม “ท่านจะทําอะไรครับ” “เด็ กน้ อ ย...สัญญากับข้ า จงสืบทอดเจตนารมณ์ ข้า สมบัติ ณ สุดปลาย ขอบฟ้า ไปเอามาให้ ได้ ” เด็กหนุ่มยังไม่ทนั เข้ าใจสิงทีกัปตันกล่าว โมบีดิกก็อ้าปากออกกว้ างหมาย จะงับลําเรื อให้ ขาดเป็ นสองท่อ น กัปตันโคเปอร์ ยัดหนังสือเก่า ๆ เล่มหนึงใส่มือเขา ก่อนจะคว้ าฉมวกไว้ ในมือ วิงแบกถังนํามันก้ าวเข้ าสู่ปากประตูนรก อาวุธแหลมยาว ถูกปั กลงบนลินของอสูรร้ ายจนมันชะงักละทิงการโจมตีนนไป ั หัวของมันส่ายไปมาในขณะทีกัปตันยังคงยึดด้ ามจับไว้ อย่างเหนียวแน่น “เอาชีวิตข้ าไป แลกกับเรื อและพีน้ องข้ า” ปื นพกคู่ใจถูกยกออกมาก่อนลัน ไกเข้ าใส่ถงั นํามันทีอยู่ด้านหลัง ระเบิดเพลิงนํามันถูกจุดขึนพร้ อมกับชีวิตของกัปตัน ทีดับสินอย่างน่าสลด ควันไฟคุกรุ่ นภายในปากอสูรร้ ายทําให้ มันละทิงเป้าหมายดํา ดิงจากไปกลับคืนสูใ่ ต้ ท้องทะเลลึก ไม่มี เวลาให้ เศร้ า โศกเสีย ใจ เด็ก หนุ่มรี บซ่ อมแซมเรื อ เพื อประคองให้ มัน สามารถแล่นต่อไปได้ โชคยังดีทีเพียงแค่สองวัน สายนําและสายลมก็ได้ พาลูกเรื อที เหลือมาถึงเกาะร้ างเกาะหนึง หลุมฝั งศพเหล่าลูกเรื อทีเสียชีวิตถูกทําขึนอย่างเรี ยบง่าย สําหรั บคนทีสูญ หาย หรือ...ถูกกลืนกิน พวกเขาก็เพียงแค่ฝังข้ าวของเครื องใช้ ประจําตัวลงไปในหลุม แทน เบืองหน้ าเด็กหนุ่มมีหลุมเปล่าอยู่สองหลุมด้ วยกัน หนึงนันถูกใส่ไว้ ด้วยเข็มทิศ และบุหรี อีกหนึงนันมีข้าวของเครืองใช้ มากมายรวมถึงหมวกปี กหนังทรงสามเหลียม อีกหนึงใบ 256
เลวิสวางห่อผ้ า เปื อนเลือดลงในหลุม แรกอย่ างบรรจง แล้ วจึงค่อ ยๆ กลบ ทรายคืนทังสองหลุม แชงค์ ชี วิตที เหลื ออยู่ ผมจะใช้มนั อย่างคุ้มค่า และก็ กัปตัน... สมบัติทีว่า ผมจะคว้ามันมาให้ได้ครับ หลังจากการไว้ อาลัยให้ เหล่าบรรดาผู้เสียชีวิตจบลง ในตอนนีคณะลูกเรื อ ถูกแยกออกเป็ นสองฝั ง หนึงคือผู้ยังคงยึดมันแน่วแน่ในการเดินทางต่อ อีกหนึงคือผู้ เหนือยล้ าหมดแรงใจยากจะฝื นซึงมีมากกว่าพวกแรก ทังหมดได้ สํารวจเกาะแห่ง นี พบว่าเป็ นเกาะร้ างโดยสมบูรณ์ ไม่มีผ้ คู นหรื อสัตว์ ป่า แต่มีพืชพันธุ์ธัญญาหารอุดม สมบูรณ์ เหมาะแก่การตังรกราก เหล่าผู้ทีเลือกจะหยุดการเดินทางและเริมต้ นใหม่บนเกาะนีล้ วนแล้ วแต่เป็ น ลูกเรืออายุมาก จึงเหลือแต่เหล่ามือใหม่ทียังมุมานะหาสมบัติในตํานานนัน เนืองจากเด็ก หนุ่มได้ สืบ ทอดความสามารถในการค้ นหาตํ าแหน่ง การดู สายลมและคลืนทะเลจากแซงค์ วิช าช่างทีมีมาแต่ต้ น เขาจึง ได้ รับ การแต่งตังจาก พวกทีเหลือให้ เป็ นกัปตันคนต่อไป เลวิ สมิ อ าจฝื น ใจผู้ที ต้ องการหยุด อยู่ ที นี ได้ ในฐานะผู้ นํ า คนใหม่ เขา ตัดสินใจพักอาศัยบนเกาะแห่งนีเป็ นเวลาสองเดือนเพือทําการตระเตรี ยมแผนการ ต่อ ไป รวมถึง เสบี ยงกรั ง และการคื นชี พ ซานตามาเรี ยกลับ มาให้ โ ลดแล่นบนท้ อ ง สมุทรได้ ดงั เดิม สองเดือนนีจึงเป็ นการพักผ่อนและอําลาผองเพือนที ผจญความลําบากมา ด้ วยกันอย่างถาวร เมือครบกําหนดเรือซานตามาเรี ยถูกซ่อมแซมสมบูรณ์ ด้วยการร่ วมมือจาก ลูกเรื อทุกคน เสบียงอาหารได้ รับการขนลําเลียงใส่ท้องเรื อจนเต็ม แต่ท ว่ามีลกู เรื อ เพียงสิบคนเท่านันทียังคงยืนยันจะเดินทางต่อตามเจตนารมณ์เดิม 257
และแล้ วใบเรื อของซานตามาเรี ยกกางออก แล่นสู่ทะเลอีกครังท่ามกลาง บรรยากาศซับซ้ อน ไปสูก่ ารจากลาชัวนิจนิรันดร์ จากวันเป็ นเดือน จากเดือนเป็ นปี ผ่านมาแล้ วสามปี นับจากเกาะสุดท้ ายที จากมา การตามล่าหาสมบัติในตํานานยังคงดํา เนินต่ อไป กระดาษแผ่นยัก ษ์ บอก พิกดั ตําแหน่ง ถูกขีดเขียนระบุพืนทีต่างๆ เละเทะไปหมด ยังไม่รวมกระดาษอีกนับ สิบแผ่นกระจายไปทัวทังห้ องกัปตัน ลูกเรือทีมีสบิ คนลดเหลือเพียงครึงหนึง หลายคน เผยสีหน้ าสินหวัง หลายคนโหยหาแผ่นดิน หลายคน... สติ เริ มผกผัน เสบียงทีขาด หาย บางช่วงแม้ ปลาตัวจิวสักตัวก็ไม่สามารถหาได้ นานนับเดือน ซากศพของสหายจึงต้ องถูกฉีกแบ่งกันอย่างทัวถึง “เห็ น เกาะห่ า งจากเราอี ก สามสิบ ไมล์ ! ” ชายหนุ่ม ตะโกนลันจากยอด เสากระโดงเรือ ผู้คนทีเหลือต่างตืนตัวทันที เรื อไม้ ลํางามถูกบังคับให้ แล่นสู่เกาะนัน ด้ วยความเร็วเต็มอัตรา เมือก้ าวเท้ าลงถึงเกาะ สังแรกทีทุกคนทําคือการหาสิงใดก็ได้ มาประทังชีวิต ตน ผลหมากรากไม้ ริม หาดถูก กวาดมากองจนเหี ยน ก่ อ นจะถูก แปรเปลียนเป็ น พลังงานสูร่ ่างกายของคนทังห้ า พวกเขาตังที พักหลับ กัน ณ ริ มหาดนันเอง โดยมีก ารสลับ เปลียนเวรกัน ตลอดทังคืน นับเป็ นเรืองน่ายินดีทีไม่เกิดเรืองร้ ายใดๆ ในคืนนัน วันรุ่ งขึนเลวิ สนําทีมคณะลูกเรื ออีกสามคนเข้ าสํา รวจเกาะ โดยทิงไว้ หนึง คนคอยเฝ้าทีพักและเรื อ เกาะแห่งนีมีพืชไม้ และสัตว์ ต่างๆ แปลกตาไปอย่างสินเชิง เหล่าสัตว์เองก็ดเู ป็ นมิตรอย่างไม่น่าเชือ ชายหนุ่มปี นมาถึงยอดเขาหนึงพร้ อมกับผอง เพือนและสุนขั ป่ าตัวหนึงทีเดินตามเขามาไม่ห่าง ดูท่าคงจะติดใจเนือปลาปิ งฝี มือชายหนุ่มไม่น้อย 258
เมือทอดสายตาดูจึงพบโบราณสถานแห่งหนึงตังอยู่ใจกลางเกาะ ทังหมด รีบลงจากเขาด้ วยความตืนเต้ น มุ่งหน้ าสูท่ ีแห่งนัน ครึงวันถัดมาทังหมดก็ยืนเบืองหน้ าประตูหินสลักรู ปร่ างพิสดาร บานประตู มีอกั ขระจารึกด้ วยภาษาโบราณ พวกเขาค่อยๆ เดินเข้ าไปด้ านในอย่างระวัดระวัง คบไฟถูกจุดส่งให้ กัน เผย ให้ เห็นผนังถําเต็มไปด้ วยภาพวาดบอกถึงเรืองราวอารยธรรมบนเกาะแห่งนี ดูเหมือ นว่ าเดิ มที เกาะแห่ง นีเคยเป็ น ศูน ย์ กลางแห่ งวัฒ นธรรมโบราณ มี ความรุ่งเรืองถึงขีดสุดในยุคนันแต่กลับต้ องเผชิญภัยธรรมชาติทําให้ เกาะแห่งนีจมดิง ลงสูใ่ ต้ สมุทรมาอย่างยาวนาน แม้ การสํารวจโบราณสถานแห่งนีจะลําบากจากอาคารทีพังทลายไปตาม กาลเวลา แต่น่าแปลกทีกลับไม่พบเจอกับดักหรืออันตรายใดๆ ทางเดินทอดยาวไปสู่ โถงกลางปราสาทหิน ณ ทีแห่งนี ทุกสิงล้ วนมีมูลค่ามหาศาล แม้ แต่ก้อนหินทีใช้ สร้ างปราสาทก็ ล้ วนแล้ วแต่มีมลู ค่าทางศิลปะและความเก่าแก่ เบื องหน้ า ของคนทังสีคื อ แท่ น ศิ ลาเต็ ม ไปด้ ว ยอั ก ขระแปลกๆ มากมาย แวดล้ อมด้ วยเสาหินสีทิศทีมีจารึกอักษรโบราณในลักษณะเดียวกัน ครันจะเดินผ่าน ไปกลับไม่มีทีทางให้ ไปต่อ เลวิสจึงนําหนังสือเก่าทีได้ รับมาจากกัปตันคนก่อนออกมา เปิ ดไล่อ่านอย่างถีถ้ วนเผือจะมีคําบอกใบ้ อะไรเหลือทิงไว้ สิงทีน่าสงสัยทีสุด คือใจความสันๆ ในหน้ าสุดท้ ายของหนังสือ แผ่นกระดาษทุกหน้าร้อยเรี ยงเรื องราวทุกคําคื นแห่ งการเดิ นทาง บทนํ าคื อ เรื อแล่น บทสรุปคือเรื อจม กุญแจคือหน้าแรก บทสุดท้ายวานเขี ยนที ชายหนุ่มเปิ ดกลับไปอ่านหน้ าแรกทุกตัวอักษรกลับไม่พบสิงใด แต่แล้ วเขา ก็พลันฉุกคิดบางสิงได้ 259
เมือเปิ ดหนังสือมา หน้ าแรกนันคือบทนํา ดังนันหน้ าแรกทีแท้ จริ งนันย่อม มิใช่กระดาษแผ่นแรกทีเห็น หน้าปกหนังสือต่างหากคือหน้าแรก! และเมือเลวิสสังเกตดีๆ ก็จะพบอัญมณีสกี ลืนไปกับแผ่นปกก้ อนหนึงจมอยู่ ข้ างใน เขาจัดการแงะมันออกมาวางลงบนแท่นศิลา ทันใดนันเสาหินทังสีเรื องแสง ตามรอยอักขระที มีอยู่ แสงจากอัก ขระซึม ลงสู่พืนห้ องบังเกิ ดอัก ขระหลากสีสันแผ่ ขยายทัวทังห้ อง อัญมณีสดี ําเข้ มลอยตัวเหนือแท่นศิลารวมแสงจากทัวอาณาบริ เวณแล้ วจึง ยิงเป็ นเส้ นตรงไปยังผนังด้ านหนึง ราวกับมนตร์ มายาได้ จางหายไป ในทีสุดพวกเขาก็ได้ ค้นพบสิงทีค้ นหามาอย่างยาวนาน สมบัติสดุ ท้ายแห่งปลายขอบฟ้า เมือเดิ นลอดผ่านผนังนันนํ าสู่ห้องหนึงคาดว่าคงเป็ น ท้ องพระคลัง เต็มไป ด้ วยเพชนนิลจินดา อัญมณีวาววับ เครื องเรื อนทําจากทองคํา ตลอดจนวัตถุโบราณ อันประเมินค่ามิได้ ทุก คนช่ ว ยกั น ขนข้ า วของต่ า งๆ นํ า กลับ ไปขึนเรื อ จนหมด พวกเขาอยู่ พักผ่อนทีนีต่ออีกสองเดือนเพือเตรียมกายเตรียมใจมุ่งกลับบ้ านของพวกเขา เลวิสแล่นเรือเดินทางกลับตามพิกัดในแผ่นที ชายหนุ่มหลับตาลง ในทีสุด การเดินทางอันแสนยาวนานนีก็จะได้ จบลงเสียที หมาป่ าขนฟูติดตามมาด้ วยนอน หมอบข้ างเขาไม่ห่าง แม่ครับ ผมทําสําเร็ จแล้วนะครับ เลเวียร์ พีจะกลับไปหาน้องแล้วนะ สีปี สามเดือน ยีสิบสองวัน คือเวลานับแต่แต่ทีเด็กหนุ่มเดินทางออกจากบ้ าน ในทีสุดเขาก็กลับมาถึงที ทีเขาจากมาอีกครังพร้ อมกับสมบัติติดตัวมากมาย 260
ชายหนุ่ ม เปิ ดประตู รั วอย่ า งเบามื อ เดิ น ตรงเข้ า ไปในตั ว บ้ าน หวั ง ว่ า น้ องสาวตัวน้ อยจะกระโดดกอดเขาอย่างน่ารัก หวังว่าจะได้ เห็นสตรี คนหนึง คนทีทํา ให้ เขาตัดสินใจเดินทางไปเสียงชีวิตเพือนําสมบัติกลับมา แต่เหตุไฉนบ้ านของเขาถึงได้ ว่างเปล่าไร้ ร่องรอยของชีวิตเช่นนี ชายหนุ่มวิงไปหาโรงหมอซึงผู้เป็ นแม่ต้องไปทําการรักษาเป็ นประจําเผือจะ ได้ พบคนทีเขารักทีนัน ทีโรงหมอผู้คนยัง คลาคลําเฉกเช่ นทุกวัน แต่เ มือพวกเขาเหล่า นันได้ เห็ น หน้ าชายหนุ่ม ก็จดจํ าได้ บางคนมองเขากลับ ด้ วยสีหน้ าสงสารเวทนา บางคนมอง ด้ วยแววตาเหยียดหยาม แต่ชายหนุ่มไม่ได้ สนใจสายตาคนพวกนัน เขาเดินตรงไปหาหมอเฒ่าเพือสอบถามถึงแม่และน้ องสาวตนทันที หมอคนนันอึกอักอยู่ครู่ หนึง จึงเอ่ยขึนมา “นีเจ้ าไปอยู่ทีไหนกัน น้ องสาว เจ้ าป่ วยตายด้ วยโรคขาดสารอาหารเมือต้ นปี ทีแล้ ว ส่วนแม่เจ้ าก็ถกู โรคเก่ารุ มเร้ าและ เศร้ าตรอมใจตายตามไปเมือสินปี ” เลเวียร์ แม่...ตายแล้ว... ความคิ ด นี แล่ น ย้ อนไปมาอยู่ ใ นหั ว ชายหนุ่ ม นานหลายนาที ก่ อ นจะ กระชากคอเสือหมอชราตะคอกใส่หน้ าว่า “ไหนหมอบอกแม่จะมีชีวิตอยู่ได้ อีกสิบปี ไง! ทําไม! มันเป็ นแบบนีได้ ยงั ไง! นีไงเงิน ผมหามาแล้ ว รักษาแม่ผมสิ เอาแม่ผมคืน มา!” ชายหนุ่มทรุดลงกับพืน ความตายผ่านตาเขามาหลายต่อหลายครัง แต่ไม่มี ใครไหนที เจ็ บ ปวดได้ ถึง เพี ย งนี ทุก สิงทุก อย่า งที ทํ าไปล้ ว นสูญเปล่า ไม่ มี อี ก แล้ ว น้ องสาวทีเขาหวังจะได้ ดูแลเลียงดูด้วยความรัก ไม่มีแล้ วมารดาทีคอยส่งรอยยิมให้ ทุกครังยามพบหน้ า หยาดนําตาใสไหลรดลงมาอาบแก้ มชายหนุ่มไม่มีหยุด “นีเป็ นจดหมายทีเลอาร์ ทิงไว้ ก่อนสินใจ ฉันคงให้ ได้ เท่านีแหละ” หมอเฒ่า เอ่ยไว้ เพียงแค่นนก่ ั อนจะเดินไปตรวจคนไข้ คนอืนต่อ 261
ชายหนุ่มเดินอย่างหมดอาลัยตายอยาก รู้ ตัวอีกทีก็เดินมาถึงสุสานประจํา หมู่บ้านเสียแล้ ว เบืองหน้ ามีป้ายหินสลักอยู่สองป้ายตังอยู่ท่ามกลางป้ายหินหลายร้ อยแผ่น เลอาร์ อิ คารัส พักอยู่ทีนี เลเวียร์ อิ คารัส พักอยู่ทีนี เขาทรุดลงนังพิงหนึงในป้ายนัน หยิบซองจดหมายทีถูกขยํายับเต็มไปด้ วย รอยเปี ย กชืนจากนําตาเปิ ดออกมาเผยให้ เห็นกระดาษแผ่ นหนึงมี ข้อความเขียนไว้ สันๆ ด้ วยลายมืออันแสนคุ้นเคย ถึง เลวิ ส ลูกรัก แม่คิดถึงลูกเหลื อเกิ น เด็กน้อยของแม่เติ บโตเป็ นเด็กหนุ่มหล่อเหลา กล้า หาญ เหมื อนพ่อ ของลูก เลยนะ อยากรู้ เหลื อเกิ น ตอนนี ลูกจะเป็ นยังไงบ้า งนะ จะ สบายดีไหม กิ นข้าวอิ มหรื อเปล่า ได้ทําสิ งต่างๆ อย่างทีลูกฝันไว้ไหม อยากเหลื อเกิ น อยากยืนอยู่ข้างลูกตอนทีลูกประสบความสํ าเร็ จ อยากโอบกอดลูกยามที ลูกท้อถอย แต่แม่คงได้แต่หวังสิ นะ เวลาของแม่ใกล้หมดลงแล้วล่ะ เลเวี ยร์ ก็ไปรอแม่ก่อนหน้านี แล้ว แม่คงทิ งน้องไว้นานไม่ได้ ขอโทษนะ ขอโทษจริ งๆ ที ไม่สามารถเลี ยงดูลูกให้สุข สบายเหมือนใครเขา ขอโทษทีไม่ได้อยู่รอเจอลูกอี กครังนะ หวังว่าลูกจะยกโทษให้แม่ แย่ๆ คนนีนะจ๊ ะ รักเสมอ และรักตลอดไป แม่ของลูกจ้ะ “นั นคื อ ข้ อความที ชายหนุ่ ม คนนั นได้ รั บ หลัง จากกลับ มาพร้ อมสมบั ติ มากมาย จํ า ไว้ เด็ กน้ อ ยทังหลาย สมบัติแ ก้ ว แหวนเงิน ทองมากมายนัน มัน มิอ าจ 262
เทียบได้ เลยกับเวลาและความรัก อย่าละเลยสองสิงนีเสียล่ะ เอ้ า! เชียร์ คาน แม่เจ้ า มาตามกลับแล้ ว แยกย้ ายกันเสียทีข้าจะได้ ไปนอน โฮะๆๆ” ชายชรานังโยกเก้ าอียิมให้ เหล่าฝูงทะโมนทีตังใจฟั งเรื องเล่าของเขาอย่าง ตังใจ รวมถึงยิมให้ แม่ๆ ของเหล่าเด็กน้ อยทีมารับลูกของตนกลับบ้ าน บางคนถึงกับ มาร่วมนังฟั งด้ วยเสียนี เมือเด็กๆ แตกฝูงกลับบ้ านไปหมด ชายชราจึงลุกขึนยืนจากเก้ าอีโยก หมา แก่ขนฟูทีเดินออกมานอนหมอบข้ างขาชายแก่ตอนทีเขาเล่าถึงกลางเรื อง มันยืนขึน ใช้ ลนเลี ิ ยมือผู้เป็ นนายด้ วยความเป็ นห่วงก่อนจะพาเขาเดินกลับเข้ าไปภายในบ้ าน “ฮ่า ๆๆ ดีนะทีแกไม่ทิ งฉัน ไปอี กคน” ชายชราเดินไปนอนลงบนเตียงส่ว น หมาขนฟูนนก็ ั หมอบอยู่เคียงข้ างอย่างรู้หน้ าที “ต้ องหลับอีกแล้ วเหรอ บาปของข้ า... ไม่มีคืนไหนเลยทีผมจะไม่คิดถึงแม่ ไม่คิดถึงเลเวียร์ ผมชดใช้ บาปพอรึยงั ครับ อยากไปหาเหลือเกิน...” ชายชรานอนหลับตายิมนําตาหยดสุดท้ ายไหลลงพร้ อมกับลมหายใจทีแผ่ว เบาลงจนกระทังหมดไป
263
1