Η διεθνής Δάφνη Πατακιά
Ένα αληθινά λαμπερό κορίτσι κάνει ήδη ξεχωριστή καριέρα στο σινεμά και υπόσχεται μόνο τα καλύτερα για το μέλλον. Από την Αρετή Μπίτα
H
Δάφνη Πατακιά έχει κάτι που σε μαγνητίζει. Το βλέμμα της κι αυτό το πλατύ χαμόγελο επιβεβαιώνουν ότι το κορίτσι αυτό έχει, χωρίς αμφιβολία, χαρισματική παρουσία στη μεγάλη οθόνη και ένα λαμπρό μέλλον! Μπορεί να ζει και να εργάζεται στην Γαλλία, αλλά το ελληνικό της ταπεραμέντο κατάφερε να την καθιερώσει και να την κάνει να ξεχωρίσει στη γαλλική βιομηχανία του θεάματος –και όχι μόνο. Πρόσφατα, πρωταγωνίστησε στο “Djam” (ελληνικός τίτλος: «Μποέμικη Ψυχή») του Tony Gatlif, μια ταινία με θέμα το ρεμπέτικο, η οποία γυρίστηκε στην Ελλάδα και την Κωνσταντινούπολη και έκανε την πρεμιέρα της στο 70ό Φεστιβάλ των Καννών, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές. Η Δάφνη Πατακιά είναι ένα ανερχόμενο αστέρι της διεθνούς κινηματογραφικής σκηνής, έχοντας ήδη σημαντικές διακρίσεις στο ενεργητικό της, για το νεαρό της ηλικίας της. Επιλέχθηκε ως ένα από τα 10 ανερχόμενα ταλέντα στον θεσμό “Shooting Stars” της Berlinale και είναι υποψήφια για το βραβείο César 2018 –το γαλλικό αντίστοιχο του Oscar. Η Δάφνη, με τον αέρα της ήρεμης δύναμης που αποπνέει, είναι ένα φωτεινό αστέρι στον χώρο του θεάματος, διεθνώς.
Δάφνη, δεν μεγάλωσες στην Ελλάδα. Γεννήθηκες στις Βρυξέλλες, στην καρδιά της Ευρώπης. Πώς «εισχώρησε» μέσα σου το μεράκι της υποκριτικής; Είχαν σχέση οι γονείς σου με το θέατρο; Όντως γεννήθηκα και μεγάλωσα στις Βρυξέλλες. Θυμάμαι έντονα την αυλή του σχολείου μου. Πήγαινα στο Ευρωπαϊκό Σχολείο. Ιταλοί, Έλληνες, Άγγλοι, Βέλγοι, παιδιά από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, παίζαμε και μαλώναμε σε όλες τις γλώσσες. Θυμάμαι την παέγια που έτρωγα από το τάπερ της ισπανίδας συμμαθήτριάς μου, τους Πορτογάλους που κλαίγανε φορώντας τις φανέλες της εθνικής τους ομάδας όταν χάσανε στο τελικό του Euro και θυμάμαι να βάζουμε στοιχήματα για το ποιανού η χώρα θα κερδίσει στην Eurovision. Νιώθω τυχερή που μεγάλωσα ανάμεσα σε τόσες διαφορετικές κουλτούρες. Με τους γονείς και την αδερφή μου συμμετείχαμε σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα στις Βρυξέλλες. Κάθε Κυριακή ανελλιπώς, κάναμε πρόβες και ανεβάζαμε παιδικές θεατρικές παραστάσεις στα ελληνικά. Εκεί μου γεννήθηκε η ιδέα να γίνω ηθοποιός. Οι σπουδές σε δραματική σχολή μου φαίνονταν σαν φυσική συνέχεια όταν σκεφτόμουν το μέλλον μου και οι γονείς μου με στήριξαν στην απόφασή μου.
WHITE TALES ΙΟΥΝΙΟΣ 2018 |
33