Charyzmat nr 12

CHARYZMAT Pismo Ruchu Œwiatło-Życie Archidiecezji Przemyskiej nr 12 (2013 r.) Cena 3 zł

Charyzmat nr 12

Od Redakcji Drodzy Czytelnicy! Oddajemy dziś do Waszych rąk świąteczno-noworoczny numer naszego oazowego kwartalnika. Jest to dla nas bardzo szczególny czas, bo tymi wydaniami odliczamy lata obecności „Charyzmatu” wśród Was. W tym roku z radością obchodzimy już trzecie wspólne Boże Narodzenie. Na ten szczególny czas mamy dla wszystkich nasze najserdeczniejsze życzenia oraz tradycyjne słowo Moderatora Diecezjalnego, który tym razem skupia się na prawdzie: potrzebie jej poznania, głoszenia, używania, jako broni. Zachęcamy do zagłębienia się w te przemyślenia.

W bieżącym numerze przypominamy listopadowe, wspólnotowe śpiewanie pieśni patriotycznych, które po raz drugi zostało zorganizowane przez Ruch Światło-Życie.

Tym razem wykonawców i licznych widzów gościła sala koncertowa w domu katolickim „Roma” w Przemyślu. Wewnątrz numeru krótka notatka oraz zdjęcia z wydarzenia.

Niemal w tym samym miejscu, gdzie odbył się koncert, przygotowywaliśmy dla Was kolejny wywiad. Tym razem zajrzeliśmy bowiem do studia Archidiecezjalnego Radia Fara (również znajdującego się w „Romie”), gdzie od dwóch lat, w ramach wolontariatu, posługuje oazowa młodzież. Grupka niewielka, ale poważnie podchodząca do swoich obowiązków. Liczymy, że rozmowa odsłoni nieco kulisy radiowego świata i zachęci innych do spędzania wolnego czasu ze słuchawkami na uszach i przy mikrofonie.

Jeżeli ktoś nie zamierza próbować swoich sił w radiu, powierzone talenty może wykorzystać w diakonii deuterokatechumenatu. Gorąco zachęcamy do zapoznania się z pięknym tekstem, opowiadającym o towarzyszeniu słabnącym i nieprzygotowanym podróżnikom. Tekstem tym cenniejszym, że jego autorem jest moderator diakonii, ks.

Władsław Hajduk. Ksiądz Bartłomiej Zakrzewski przygotował natomiast dla Czytelników „Charyzmatu” opowieść o podróży po Ekwadorze. Zgodnie z wcześniejszą zapowiedzią, w tym numerze publikujemy drugą i ostatnią zarazem część relacji. I tym razem ilustracją opowieści są liczne zdjęcia, pomagające przybliżyć Czytelnikowi to, co zostało opisane.

Tradycyjnie już, w numerze zamykającym stary rok zamieszczamy wykaz rekolekcji na rok nadchodzący, aby każdy zainteresowany wybrał dla siebie miejsce i czas na to szczególne spotkanie z Bogiem i wspólnotą. Nie warto czekać na ostatnią chwilę; jak pokazuje doświadczenie, plan urlopu zwykle jakoś sam dostosowuje się do planu rekolekcji. O co będziemy się dla Was wytrwale modlić.

Diecezjalna Diakonia Komunikowania Społecznego

2

SŁOWO MODERATORA Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie (Mt 2, 7)

Tajemnica Narodzenia Pana Jezusa wprowadza każdego z nas w doświadczenie Boga Wszechmocnego, który staje się Emmanuelem – Bogiem z nami i Sługą. To doświadczenie przekracza nasze ludzkie rozumowanie. Bóg ukazuje człowiekowi swoją słabość, aby każdy z nas w swoim sercu zaakceptował plan Boga, który jest jedyną drogą do zjednoczenia się z Jego miłością. Dla tych, którzy nie akceptują takiej drogi Stwórcy nie ma miejsca dla Jego Syna w „gospodzie serca”.

Oto rodzi się Prawda! „Ja jestem Drogą i Prawdą, i Życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze mnie” (J 14, 6). Jezus nie rodzi się po to, aby wywierać jakikolwiek przymus na człowieku. Przychodzi, prosząc mnie i Ciebie, abyśmy przyjęli prawdę o naszym życiu, zaakceptowali prawdę o naszej słabości i bezradności.

W każdym z nas tkwi pragnienie bycia „kimś wielkim”, bo wynika to z natury ludzkiej. Jesteśmy koroną stworzenia i współpracownikami Boga „Czyńcie sobie ziemię poddaną”(Rdz 1, 28). Grzech jednak niszczy nieustannie tę wielkość, choć w sercu ciągle na nowo pojawia się pragnienie Boga. Stąd to ustawiczne zmaganie w naszym wnętrzu, nieustanna walka. Jak trudno zaakceptować swoją słabość! Przyznanie się do tej prawdy naszego życia boli. Czujemy często wewnętrzny paraliż. Na zewnątrz potrafimy być poprawni, ale prawda nie dociera do głębin naszego serca. Możemy więc żyć „sparaliżowani” w poczuciu, że nie mam siły iść dalej, nie widząc drogi wyjścia.

Jezus nie poddaje się jednak wobec takiej postawy mojego życia. Rodzi się w stajni – w ubóstwie. Jego jedyna broń to PRAWDA! Prowadzi mnie do przyjęcia mojej własnej przeciętności z pokorą i żalem. Nie prosi bym był święty, ale bym pozwolił się Mu poznać takim, jakim jestem, żeby mógł mnie zobaczyć w prawdziwym świetle. Moja słabość nie może ograniczyć wielkości Bożej miłości. Często stawiam Panu liczne przeszkody, ale nawet i to stanowi „krzyk” mojego pragnienia złożenia w Nim całej swojej ufności.

Dlatego Bóg staje się dzieckiem, aby nie stwarzać mi barier w zbliżeniu się do Niego. Moim ratunkiem jest uznanie wszystkich swoich niewierności, braku gorliwości i zapału. On tylko może dać mi życie. Ja mogę dać Jemu tylko swoją słabość. „W rzeczywistości jestem wciąż jeszcze człowiekiem o podwójnym obliczu, faryzeuszem i obłudnikiem bez wewnętrznej czystości i prostoty (…) Cóż więc? Mam z powodu tego wszystkiego smucić się i rozpaczać, walczyć rozpaczliwie o oczyszczenie, oskarżać się? Bogu dzięki, że nie grozi mi już takie ustosunkowanie się do mojej nędzy (…). Wiem, że zostałem zbawiony i odkupiony przez Jezusa. On za mnie oddał Ojcu Niebieskiemu wszelką cześć i chwałę, i czystą miłość. Cóż z tego, że ja nie jestem zdolny do doskonałych, czystych aktów, że jestem tak nędzny i skażony, kiedy Jezus jest ze mną i we mnie, i «per Ipsum, cum Ipso et In Ipso» mogę oddać Bogu wszelką cześć i chwałę. Dlatego nie wolno mi się smucić moją nędzą i rozpaczać, ale z wielką wiarą i ufnością musze się garnąć do Jezusa, przyoblekać się w Jego sprawiedliwość” (ks. F. Blachnicki, Spojrzenia w świetle łaski, s. 43, Kraków 2010). Życzymy wszystkim, aby czas kontemplacji Misterium Narodzenia Pańskiego był zanurzeniem się w świetle Prawdy, którą przynosi Chrystus. Stańmy więc z pokorą wobec tej Tajemnicy i wołajmy w naszej słabości do naszego Pana, aby nas przyciągnął do siebie.

DAJ SIĘ POZNAĆ TEMU, KTÓRY SIĘ NARODZIŁ!

Moderator Diecezjalny Ruchu Światło-Życie ks. Daniel Trojnar Para Diecezjalna DK Urszula i Stanisław Radło

Charyzmat nr 12

Dziwna pasja W przemyskim studiu archidiecezjalnego radia Fara dzień, jak co dzień. Ktoś przy konsoli, ktoś za szybą dźwiękoszczelnej kabiny, potocznie zwanej „akwarium”, inny jeszcze śledzi na ekranie komputera wykresy, przypominające zapis ekg. Tego popołudnia cztery oazowiczki pomagają, na miarę swoich możliwości, w przygotowywaniu audycji. I tak co miesiąc, od dwóch lat

R

adio Fara ma swoje studia na terenie Archidiecezji Przemyskiej w Krośnie, Jarosławiu i właśnie w Przemyślu. To ostatnie nosi imię błogosławionego ks. Jana Wojciech Balickiego. Posługują w nim siostry Franciszkanki Rycerstwa Niepokalanej. Dzisiaj nad pracą wolontariuszy czuwa siostra Patrycja. Od dawna znam dziewczynki, które chcę zapytać o dość oryginalny sposób spędzania wolnego czasu, jakim jest posługiwanie w katolickim radiu. Ela i Anita to już piętnastoletnie panny, uczennice ostatniej klasy gimnazjum. Przyjaźnią się od czasów podstawówki. Siostry Karolina i Małgosia jeszcze podstawówki nie skończyły; jedna ma dwanaście, a druga jedenaście lat.

Charyzmat: Wasi rówieśnicy ślęczą właśnie przed komputerem albo umawiają się na imprezę. Wy z markerami w dłoniach czytacie katolicką prasę, zakreślając intensywnym kolorem po kilka linijek w każdym tekście. Co to za dziwna pasja?

Ela: Dziwna? Raczej nie... Na pewno dość wymagająca, ponieważ ze względu na szkołę nie mamy zbyt wiele wolnego czasu. Myślę jednak, że warto mieć jakąś odskocznię od nauki.

Karolina: Dla niektórych rzeczywiście nie ma życia poza komputerem. Bardzo staramy się im powiedzieć, że jest „Mały

Rycerzyk Niepokalanej” albo „Mały Gość Niedzielny”, takie ciekawe pisma, dzięki którym możemy pogłębiać swoją wiarę.

Skąd pomysł na radiowy wolontariat? Jak się tu znalazłyście?

Ela: Poszłam kiedyś z mamą do studia i prowadziłyśmy na żywo modlitwy: najpierw koronkę do Miłosierdzia Bożego, a potem różaniec. Spodobała mi się atmosfera w radiu. Spytałam, czy może przydałby im się ktoś do pomocy i tak już trzeci rok jestem wolontariuszką.

Anita: Ja tu jestem dzięki Eli. To ona zaproponowała mi, abym z nią poszła i tak nagrałam swoją pierwszą audycję. Pamiętam, że bardzo się wtedy denerwowałam.

Gosia: W naszym przypadku siostry szukały dzieci, które mogłyby opowiedzieć swoim koleżankom i kolegom o dziecięcych gazetkach katolickich. U nas w domu często czyta się prasę katolicką, rodzice kupują nam np. „Małego Gościa Niedzielnego”…

A do radia przyprowadziła nas Ela – nasza starsza kuzynka.

Zatem to wszystko wina Eli… Ela: Chyba raczej mojej mamy, bo to ona wzięła mnie kiedyś do radia. A potem już samo poszło (śmiech).

3

Charyzmat nr 12

Czy poza prasówkami z młodzieżowych i dziecięcych gazet katolickich, zajmujecie się w radiu czymś jeszcze?

Anita: Razem z Elą pomagamy jeszcze w wolnych chwilach poprawiać dźwięki, wycinać niepotrzebne fragmenty i dodawać muzykę.

A więc do tego służy komputer z owymi dziwnymi wykresami!

Tak, korektę robi się przy pomocy specjalnego programu.

Realizujemy też drobne nagrania, takie jak ogłoszenia. Młodsze dziewczynki robią tylko swoją małą prasówkę.

Jak Siostra ocenia udział młodych oazowiczów w działalności Radia Fara?

Siostra Patrycja: Ci, którzy przychodzą regularnie i wiernie pomagają, są dla nas prawdziwym wsparciem. Niestety zdarzają się i tacy, którym brakuje wytrwałości… W pracy terminowej, której owoce docierają do wielu miejsc, potrzebni są ludzie, na których można polegać.

A wracając to tych wytrwałych: macie tremę przed audycją?

Anita: Przed moimi pierwszymi audycjami bardzo się stresowałam, teraz już mniej, jednak zawsze mam małą tremę.

Ela: Ja miałam dokładnie tak samo! Przez pierwsze pół roku strasznie się denerwowałam już na sam widok mikrofonu. Teraz to już rutyna. Ktoś kiedyś w studiu powiedział, że z czasem to zaczyna wciągać jak paluszki (śmiech).

Karolina: Mnie się bardzo podoba praca w radiu. Ja i siostra przychodzimy tu z przyjemnością, więc raczej się nie stresujemy.

Jak to było, gdy po raz pierwszy musiałyście wystąpić na żywo?

4

Ela: Starałam się tak ustawić do mikrofonu, żeby tylko nie było słychać, jak głos mi się trzęsie. Do tej pory mam tremę przed wejściami na żywo!

Gosia: Nie było aż tak źle, ponieważ już wcześniej przyglądałyśmy się pracy starszych dziewczyn.

A jak się wtedy nagle zechce kichnąć? Albo się po prostu pomylisz?

Anita: Jak chce mi się kichnąć, a zdarza się to, to odwracam się jak najdalej od mikrofonu i kicham. A jak się pomylę to mówię to jeszcze raz bez błędów.

Ela: Poza tym większość naszych audycji jest jednak nagrywana, więc wszystko łatwo da się poprawić. Podczas audycji na żywo każdemu zdarzają się pomyłki, to nic strasznego.

Wszystkie należycie do Ruchu Światło-Życie. Starsze dziewczyny nawet już kilka lat. Czy Oaza w jakiś sposób przygotowała Was do podjęcia decyzji o zaangażowaniu się w pracę diecezjalnego radia?

Karolina: W Ruchu jesteśmy praktycznie od urodzenia, bo nasi rodzice należą do niego od wielu lat. To samo można powiedzieć o dwóch naszych starszych siostrach. Cała nasza rodzina stara się żyć charyzmatem oazowym, rodzice angażują się w różne diakonie i dla nas jest naturalne żeby też robić coś bezinteresownie dla innych.

Ela: Ja w radiu znalazłam się głównie dzięki Oazie. Wolontariat jest dla mnie uzupełnieniem formacji. Mogę lepiej przygotować się do późniejszej posługi w diakoniach. To, co dowiem się w radiu przekazuje na oazie, a to, co na oazie – w radiu.

Siostro, czy młodzież chętnie garnie się do takiej posługi? Czy trzeba mieć jakieś szczególne cechy charakteru, żeby

Charyzmat nr 12

...dla nas jest naturalne, żeby też robić coś bezinteresownie dla innych...

poświęcić wolny czas na służbę przy mikrofonie i konsoli?

Ela: No, przy konsoli to my co najwyżej mikrofon włączamy! (śmiech).

Siostra Patrycja: Tak, na pewno trzeba mieć pewne talenty. Pomaga bardzo, gdy ma się łatwość mówienia i umiejętność znalezienia się w różnych miejscach i sytuacjach, ponieważ jest to praca wymagająca dotarcia do różnych wspólnot czy środowisk. Musimy umieć zbliżyć się do każdego, zebrać informacje i przekazać je w sposób zrozumiały słuchaczom.

Wiedza pewnie też się przydaje, skoro rozmawia się na bardzo różne tematy? O Kościele, jego historii czy choćby charyzmacie poszczególnych wspólnot…

Siostra Patrycja: Przydaje się, to prawda. Jeżeli się tego nie wie, przed realizacją materiału należy się po prostu przygotować, zgłębić temat. Chociaż niektórzy mówią, że o wiele ciekawiej wychodzą wywiady, w których prowadzący nie ma wielkiego przygotowania, bo wówczas z większym zainteresowaniem i dociekliwością zadaje pytania.

A czy formacja oazowa jakoś pomaga, podprowadza do pracy w radiu katolickim?

Siostra Patrycja: Jak najbardziej! Akurat u nas w radiu stałe wolontariuszki z Oazy są po prostu wierne posłudze i sys-

tematyczne. Poza tym nie boją się tematów, które im powierzamy.

Szczególnie widać to w prasówkach dziecięcych, które odbieram jako bardzo naturalne, oddające rzeczywiste zainteresowania, a nie wyuczone i przygotowane specjalnie dla audycji.

Posługa wpisana jest w charyzmat Ruchu Światło-Życie, a co wolontariat w radiu może dać młodemu człowiekowi?

Siostra Patrycja: Myślę, że dzięki niemu zyskuje się otwartość na coś nieznanego i przygotowanie do wypowiadania się w sprawach Kościoła przy innych okazjach i okolicznościach.

A poza tym takie praktyczne, konkretne umiejętności, jak obsługa programu do obróbki dźwięku czy praca redaktora.

Ela: A ja, dzięki mojej radiowej znajomości z siostrami Franciszkankami, wstąpiłam do Rycerstwa Niepokalanej. Wiem, że takie plany mają też Karolina i Gosia.

Dziękuję za rozmowę, życząc wielu duchowych owoców i wytrwałości w posłudze. A czytelników Charyzmatu zapraszam do odbiorników, w każdy ostatni wtorek miesiąca, gdy przemyskie studio nadaje na żywo audycje o Ruchu ŚwitałoŻycie. rozmawiała Monika Jasina

5

Charyzmat nr 12

Przemyscy Patrioci

P

o południu 11 listopada br. świeżo wyremontowana sala Domu Katolickiego „Roma” w Przemyślu wypełniona była po brzegi. Wspólne śpiewanie pieśni patriotycznych, przygotowane przez Ruch Światło-Życie Archidiecezji Przemyskiej, cieszyło się – podobnie jak w roku ubiegłym – ogromnym zainteresowaniem.

Zaczęto tradycyjnie – od modlitwy.

Chwilę później wszyscy śpiewali już hymn narodowy, następnie „Bogurodzicę”. Po godzinie programu przeplatanego słowem o historii naszej ojczyzny i trudnych losach Polaków przyszedł czas na świadectwa. Wygłosiły je dwie osoby, które czasy stanu wojennego pamiętają, jakby to było wczoraj. Po wspomnieniach, jakże ważnych szczególnie dla młodego pokolenia, wychowanego w wolnej Polsce, widzowie usłyszeli jeszcze kilka pieśni śpiewanych przez Oazę oraz dwa występy solowe. Na końcu zaprezentowała się Czarna 13 Przemyska drużyna harcerska, która wykonała m.in. pieśń pt. „Przemyskie Orlęta”. Około godziny 17 pełni patriotycznego ducha widzowie i wykonawcy opuścili gościnne mury „Romy”.

Uważam, że takie inicjatywy, jak śpiewanie patriotyczne czy marsze pozwalają nam cieszyć się wspólnie wolną ojczyzną – powiedziała jedna z uczestniczek wydarzenia.

Aleksandra Majka

6

Charyzmat nr 12

Na ścieżkach ekwadorskiej ziemi cz. II

L

udność zamieszkująca Ekwador nie jest bardzo zróżnicowana pod względem rasowym. Zdecydowanie największą grupę etniczną stanowią Metysi – 65% całej populacji Ekwadoru, Indianie – 25%, Kreole, ludność wywodząca się od hiszpańskich kolonizatorów, to 7% całego społeczeństwa, a także mniejszość pochodzenia afrykańskiego.

To dla tych ludzi nauczyliśmy się odprawiać Mszę świętą w języku hiszpańskim. Mieliśmy także sposobność (na prośbę ks. Andrzeja) posługiwać modlitwą wstawienniczą.

Młoda Ekwadorka nad którą się modliliśmy otrzymała łaskę ksenoglosji: rozumienia i mówienia w języku polskim.

Zmówiła z nami różaniec oraz wyśpiewała Ciebie Boga Wysławiamy! „To dar języków” – stwierdził zaskoczony ks. Andrzej. Takiego znaku Bożej mocy nikt z nas się nie spodziewał. Wspólnotowy wysiłek i modlitwa przyniosły oczekiwane owoce. Życie z miłosierdzia W mieście Machala mieliśmy radość skorzystać z noclegu u rodziny Carchi – Tandazo, bliskich Normana Tandazo, który opiekował się nami podczas całego naszego pobytu w Ekwadorze. Kiedy wchodziliśmy do mieszkania zwróciłem uwagę na małą tabliczkę nad drzwiami wejściowymi.

Okazało się że widniał na niej napis: „Pokój i miłość niech panuje w naszym domu”. I tego doświadczyliśmy w tej rodzinie, korzystając z ogromnej życzliwości i gościnności.

Następnego dnia niesamowitym doświadczeniem okazało się spotkanie z osobami chorymi psychicznie w tzw. Domu Miłosierdzia, gdzie pracuje rodzona siostra Normana. Dom ten powstał z inicjatywy Ekwadorczyka, Bolivara Sancheza Zambrano, należącego do Odnowy w Duchu Świętym.

Przechodząc kiedyś ulicami tego portowego miasta znalazł na bruku bezdomnego człowieka chorego umysłowo, który nie był w stanie sam o siebie zadbać. Tknięty słowami Jezusa: „Wszystko cokolwiek uczyniliście… Mnieście uczynili” (Mt 25, 40), zabrał nieznajomego i zbudował mu z bambusów legowisko, potem karmił, mył i otoczył opieką. Po jakimś czasie pojawili się następni. Razem więc zaczęli 7

Charyzmat nr 12 sobie pomagać. Chodzili po domach żebrząc, aby przeżyć.

I tak powstała wspólnota-dom, który już od kilkunastu lat utrzymuje się z jałmużny. Pani dyrektor opowiadała, że jak czegoś im brakuje, to na murze wywieszają napis: Brakuje nam środków czystości i ludzie sami przynoszą. Próbowali utrzymać się z restauracji ale nie wyszło. „Bóg pokazał, że mamy żyć z miłosierdzia” – podsumowała dyrektorka. Kiedy weszliśmy na jadalnię ku naszemu zaskoczeniu zobaczyliśmy duży obraz Jezusa Miłosiernego z napisem: Jezu ufam Tobie! Tam też przeżyliśmy wspólną Eucharystię z mieszkańcami i personelem. Obecnie dobudowywane jest jeszcze jedno skrzydło budynku dla kolejnych kilkudziesięciu osób – dzieło Miłosierdzia Bożego!

Droga dla nowej wspólnoty Pan Bóg stawiał nam wiele osób na naszej drodze. Jedną z nich by ks. Leon Juchniewicz, który zaimponował nam swoja pasją służby drugiemu człowiekowi. W swojej już ponad 20-letniej „karierze” misjonarza w mieście Santo Domingo udało mu się zbudować kościół, plebanię i założyć katolicką szkołę pod patronatem św. Maksymiliana Marii Kolbego do której uczęszcza ok 120 uczniów. Jest to niebywałe osiągnięcie, gdyż szkoła utrzymuje się z niewielkiej miesięcznej opłaty składanej przez rodziców. Dyscyplina i wychowanie w duchu chrześcijańskich zasad przynoszą oczekiwane owoce, a kolejnych chętnych do zapisywania swoich pociech nie brakuje.

8

Charyzmat nr 12 Ilość przygód związanych z ludźmi i miejscami podczas naszego pobytu w Ekwadorze jest tak duża, że nie sposób o wszystkim nawet nadmienić. Naszym zadaniem było również promowanie Ruchu Światło-Życie w tamtej części świata. Udało się zorganizować spotkanie z młodymi ludźmi w Los Encuentros, na którym daliśmy świadectwo o odkrywaniu Jezusa we wspólnocie oazowej. Nasze wystąpienie w Telewizji Los Encuentros, wiele przeprowadzonych rozmów z duchownymi (również z ks. bp. Walterem) i świeckimi oraz modlitwa wielu ludzi Ruchu z naszej diecezji, wydaje się, że otworzyły drogę dla nowej wspólnoty oazowej. Zainteresowanie było niemałe, a możliwości są ogromne. Możesz zapytać: co można zrobić by Ruch powstał na ekwadorskiej ziemi? „Nie należy się pytać co można, a co trzeba robić”. Tak mawiał Sługa Boży ks. F. Blachnicki. Ale czy serce oazowicza jest na tyle otwarte, by „czynić uczniów ze wszystkich narodów”, by „głosić Ewangelię aż po krańce świata”, tak by uwierzyli? Czy serce oazowicza jest na tyle otwarte, by iść do ubogich, nieść pokój i miłość, by służyć modlitwą i żyć z miłosierdzia? „Jezus odpowiedział: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego. To, co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem. Nie dziw się, że powiedziałem ci: Trzeba wam się powtórnie narodzić. Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha».”

(J 3, 5-8) A Ty, narodziłeś się na nowo? ks. Bartłomiej Zakrzewski

9

Charyzmat nr 12

Wierność posłudze

D

ochodzi godzina dwudziesta trzecia. Padam. Nie mam już siły chodzić, słuchać, myśleć… Normalny stan pracującej matki-Polki pod koniec każdego dnia. Rodzina nakarmiona, obiad na jutro przygotowany, starsza latorośl odpytana z fizyki, chemii, wiedzy o społeczeństwie i Bóg wie jeszcze czego, młodsza wykąpana i ukołysana do snu. Prasowanie zaliczone wczoraj, jutrzejsze dopiero się suszy, włosy umyję rano, przed wyjściem do pracy… Uf ! Prawie koniec. Prawie.

Jeszcze trzeba siąść przy komputerze i sprawdzić, co przyniósł elektroniczny listonosz; czekam na teksty i zdjęcia do najnowszego numeru „Charyzmatu”. Jak się uda i wszyscy będą punktualni, to może nawet ten świąteczny numer dotrze do Czytelników… na święta, a nie dwa tygodnie później. Nie bardzo jestem w stanie pojąć, dlaczego termin wyznaczony dwa miesiące wcześniej nie może zostać dochowany, nawet z rozsądnym marginesem na spóźnienie, wynoszącym dwa, góra trzy dni? Czy się zapomni, nie ma czasu, czy coś znowu innego? Ja wiem, że muza bywa kapryśna i literackie natchnienie nie przychodzi ot tak, na zwołanie, a już tym bardziej nie uwzględnia terminów wyznaczonych z tak dziwnych powodów, jak konieczność dokonania korekty i oddania numeru do składania i druku. Nie przejmuje się również tak banalną rzeczą jak kolportaż, bo przecież skoro gazeta dociera do każdej parafii, to ktoś ją tam na czas przywozi. I to już jest zmartwienie tego kogoś. Muza, puszczona samopas, zaczyna się rozpychać i rządzić; najpierw terminu nie dotrzyma, potem obrazi się na skróty i korektę, a już jak ją poprosić, by zrobiła coś wymagającego podejścia jedynie warsztatowego, to się nadmie i oświadczy, że wszak muzą ci jest, a nie rzemieślnikiem i nie napisze nic

10

poniżej epopei narodowej, bo to uwłacza jej godności. Trzeba nam pilnie Muzę okiełznać, na smycz ułowić i prowadzić przy nodze, niech służy! Tylko wówczas na coś może się przydać.

Rozmawiałam niedawno z pewną siostrą, która – odpowiadając za pracę w radiu – ma podobne doświadczenia. Powiedziała: „W pracy terminowej, której owoce docierają do wielu miejsc, potrzebni są ludzie, na których można polegać”.

Zdaniem siostry, formacja oazowa jest dobrym sposobem, by uczyć się odpowiedzialności za wspólne dzieło: „Akurat u nas w radiu stałe wolontariuszki z Oazy są po prostu wierne posłudze i systematyczne”. O, gdyby tak słowo pisane doczekało się podobnego podejścia! Gdyby tak numer zamykać na czas, z zapasem dla grafika, drukarni i kolportażu… Tymczasem nerwowo odświeżam pocztę elektroniczną na zmianę ze stroną portalu społecznościowego, może coś zostało wysłane, tylko zaginęło na łączach? Albo – nie daj Boże – autor zmożony grypą żołądkową nie jest w stanie utrzymać mdlejących dłoni na klawiaturze?

Wyłączam komputer, przecieram klejące się ze zmęczenia powieki i postanawiam iść spać. Przypomniałam sobie właśnie sentencję, którą niedawno przeczytałam: „Nie mów swojemu Bogu, że masz wielki problem. Powiedz swojemu problemowi, że masz Wielkiego Boga”. Powiedziałam. Problem się wystraszył i zrobił malutki. Przyłożyłam głowę do poduszki i zamiast natychmiast zasnąć, mocowałam się jeszcze z myślami o wierności posłudze. Bo przecież rozpoczynając od własnego podwórka, nie tak trudno zadumać się nad tym tematem nieco bardziej ogólnie. Jak bardzo potrzebna jest owa wierność w każdej sprawie: rozpoczynając od obowiązków domowych, a na powinnościach wobec kraju kończąc. Osobiście lubię mieć do czynienia z ludźmi słownymi, odpowiedzialnymi, dla których wyznacznikiem działania jest owo ewangeliczne „dotrzymanie przysięgi dla siebie niekorzystnej”. Sama staram się tak postępować, a czy odnoszę w tej kwestii jakikolwiek sukces, to już lepiej niech powiedzą osoby zmuszone znosić mnie prywatnie, zawodowo i oazowo.

Czy to przypadkiem nie jakiś znak czasów: niefrasobliwe podejście do życia i niesionych przez niego zobowiązań? Tyle teraz dookoła wolnych związków, partnerskich układów, luźnych rozmów i nieustannego wymieniania wszystkiego na nowszy model… Wszędzie słyszę, że mam prawo, jestem tego warta, muszę to mieć. Jedynym moim obowiązkiem jest zadbać o siebie i własny komfort.

Jeżeli nawet tak jest, jeżeli ten świat oszalał, to przecież gdzieś, w którymś miejscu musi się zacząć proces uzdrawiania. Dlaczego nie ode mnie?

Monika

Charyzmat nr 12

Po prostu towarzyszyć Wyciągamy mapę, znajdujemy drogę do celu i spontanicznie wyruszamy. Kiedy jednak już jesteśmy w drodze, okazuje się, że nie mamy zbyt dobrych butów czy ochrony przed wiatrem i deszczem.

Stajemy się zmęczeni, spragnieni i głodni. Wtedy dopiero przychodzi myśl: przecież powinienem się przygotować i wziąć wszystkie potrzebne rzeczy! W tym miejscu rodzi się potrzeba stanięcia przy wspomnianym podróżniku. Jednak nie tylko po to, aby go w drodze wspomagać. Trzeba być przy nim, by w porę go zatrzymać. Dopiero wtedy, gdy powstrzymany zacznie się zastanawiać nad celem podróży i jeszcze skorzysta z rady innych, wtedy przygotuje się dobrze

K

iedy zostałem poproszony o napisanie kilku słów na temat diakoni deuterokatechumenatu, zastanowiłem się czym właściwie ma stać się ten artykuł. Zewsząd bowiem docierają do nas tak bardzo różne informacje dotyczące tego zagadnienia. Można je znaleźć chociażby w ogólnie dostępnych materiałach na stronach www czy tematycznych artykułach w czasopismach. Wydaje się, że znakiem czasu jest powrót do pierwotnej gorliwości chrześcijańskiej, gdy zastanowienie się nad sensem formowania naszych braci i sióstr w Chrystusie jest jednocześnie poszukiwaniem drogi, do ich serca. Ta myśl musi w nas być obecna w szczególny sposób. Jako świadkowie Ewangelii, niosący światło, chcemy bowiem nie tylko towarzyszyć ludziom w poszukiwaniu Chrystusa. Chcemy być przy nich, gdy Go znajdą i razem rozwijać się w miłości ku Niemu.

Można rzec, że w różnorodności jest nasza siła, ale fundamentem jest jedność, bez której nie można w żaden sposób tworzyć czegoś trwałego.

Sam deuterokatechumenat nawiązuje do starochrześcijańskiego katechumenatu, o którym wiemy, że był to okres przygotowania ludzi dorosłych do chrztu i trwał kilka lat. Jednak jeżeli chodzi o formację ludzi już ochrzczonych zależy nam, aby poznawać pełnię chrześcijańskiego życia, które umocnione sakramentami staje się z każdym dniem coraz bardziej świa-

domym pójściem za Chrystusem w Kościele. Dlatego wtórny (powtórzony) katechumenat wydaje się być właściwą drogą do utrwalenia wiary, zdobycia umiejętności dzielenia się nią i, co ważne, tworzenia nowego oblicza wspólnoty wierzących w Chrystusa. Zrozumieć, że chrześcijanin, to człowiek, który dorasta do tej godności, to początek poszukiwania, ale też wzajemnego wspierania się.

Przychodzi mi na myśl pewien obraz. Bo jest tak, jakbyśmy chcieli wyruszyć w podróż. Wyciągamy mapę, znajdujemy drogę do celu i spontanicznie wyruszamy. Kiedy jednak już jesteśmy w drodze, okazuje się, że nie mamy zbyt dobrych butów czy ochrony przed wiatrem i deszczem. Stajemy się zmęczeni, spragnieni i głodni. Wtedy dopiero przychodzi myśl: przecież powinienem się przygotować i wziąć wszystkie potrzebne rzeczy! W tym miejscu rodzi się potrzeba stanięcia przy wspomnianym podróżniku. Jednak nie tylko po to, aby go w drodze wspomagać. Trzeba być przy nim, by w porę go zatrzymać.

Dopiero wtedy, gdy powstrzymany zacznie się zastanawiać nad celem podróży i jeszcze skorzysta z rady innych, wtedy przygotuje się dobrze.

Tu stajemy my, jako diakonia deuterokatechumenatu. Jak łatwo się domyśleć, nie chodzi tu wcale o kilka posługujących osób, ale docelowo o wielkie rzesze uczniów Chrystusa trosz-

11

Charyzmat nr 12

czących się wzajemnie o rozwój wiary i życie sakramentalne. Stało się jednak tak, że jako diakonia podejmujemy się szczególnej misji.

Chcemy tworzyć okazję do zatrzymania się.

Robimy to głównie poprzez organizowanie w rejonach naszej archidiecezji spotkań formacyjnych. Docelowo maja one zrzeszać uczestników Oazy Nowego Życia po pierwszym stopniu. To właśnie uczestnicy tych rekolekcji spotykają się w szczególny sposób z Chrystusem i obierają Go, jako swojego Pana i Zbawiciela. Wyruszają w podróż, ale… słabną. Jak wspomniany podróżnik stawiają sobie cele, które można osiągnąć tylko wtedy, kiedy jest się odpowiednio przygotowanym. Każdy dzień jest swoistą wędrówką i niełatwo zmagać się z trudami podróży. Potrzeba tej jednej chwili, która otworzy nam oczy na to, co już mamy i na to, co jeszcze jest nam potrzebne.

Te chwile zatrzymania się nazywamy rozmowami ewangelicznymi. Rozważając kolejne wersety Pisma Świętego, stajemy się coraz bardziej ukształtowani, aby żyć Słowem Bożym, żyć we wspólnocie, dawać prawdziwe świadectwo wiary, odkryć głębię modlitwy, żyć liturgią sakramentalną i nieustannie się przemieniać. W tej wędrówce potrzeba też drogowskazów.

One to, dobrze poznane, nie pozwalają nam błądzić. Stają się motorem do dalszego zmagania się. Nazywamy je: „Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej”. Pochylamy się nad kolejnymi: Jezus Chrystus, Niepokalana, Duch Święty, Kościół, Słowo Boże, Modlitwa, Liturgia, Świadectwo, Nowa kultura, Agape czyli piękna miłość, którą Duch Święty rozlewa w naszych sercach. U ich początku jest specjalne nabożeństwo,

w którym kandydat wyraża swoją decyzję pójścia za Jezusem we wspólnocie uczniów.

Diakonia deuterokatechumenatu i w tym stara się spełnić swoje powołanie. Po prostu – towarzyszyć. Być przy tych, którzy szukają dalszej drogi i z nimi wzrastać. „Ewangelizacja zawsze dokonuje się przez słowo i prowadzi do kontaktu ze słowem Bożym. (…) Ewangelizacja przez słowo prowadzi do sakramentów i trwania w życiu sakramentalnym. (…) W końcu ewangelizacja włącza człowieka do wspólnoty wierzących, do Kościoła”. (ks. Franciszek Blachnicki, „Została nam powierzona Ewangelia”). Wydaje się, że w tych słowach można znaleźć siłę do dalszej pracy z ludźmi. Bo wcale nie jest tak łatwo iść i głosić wspierając innych. Ale Słowo, które nieustępliwie wypełnia serce, chce być głoszone. Tylko trzeba uwierzyć. W słowach: módlmy się za siebie nawzajem, jest coś więcej niż tylko wezwanie. To właśnie jest sens wspólnoty. To dzięki temu diakonia deuterokatechumenatu, może być potrzebna i spełniać swoje posłannictwo.

Może drogi czytelniku, sam zastanawiasz się nad tym, jak realizować swoje chrześcijańskie powołanie. Nieśmiało, ale z przekonaniem płynącym z serca proszę: znajdź brata lub siostrę w Chrystusie. Podaj mu dłoń i idźcie razem do Boga. Dzielcie się wzajemnym odkrywaniem Jego Miłości. Poszukujcie Go w Kościele, radujcie się mocą sakramentów. Spełnisz swoją posługę, spełnisz misję deuterokatechumenatu. ks. Władysław Hajduk

„CHARYZMAT” pismo Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Przemyskiej redaguje zespół Skład, łamanie, redakcja techniczna

GRAffia

www.kaligraffia.pl

12

Charyzmat nr 12

TERMINARZ REKOLEKCJI EWANGELIZACYJNYCH, TEMATYCZNYCH I DOMOWEGO KOŚCIOŁA W ARCHIDIECEZJI PRZEMYSKIEJ – 2013/14 Rodzaj, Temat

Termin

Miejsce

OAZA REKOLEKCYJNA DIAKONII ( ORD )

17 – 22 I 2014

PRZEMYĝL „Collegium Marianum”

Oazy Nowego ĩycia Domowego KoĞcioła StopieĔ I

31.I - 15.II 2014

STARA WIEĝ „Willa”

REKOLEKCJE TEMATYCZNE „ROLA SŁOWA BOĩEGO W ĩYCIU MAŁĩEēSKIM I RODZINNYM”

21 – 23 II 2014

PRZEMYĝL „Collegium Marianum”

DUCHOWOĝû MAŁĩEēSKA

14 – 16 III 2014

KROSNO oo. Kapucyni

Maria i Edward Jodłowscy tel. 13 43 833 42 663 146 314

DIALOG MAŁĩEēSKI

14 – 16 III 2014

RADYMNO

Barbara i Wiesław Litwinowie tel. 506 606 634

17 – 30 IV 2014

PRZEMYĝL „Collegium Marianum”

17 – 30 IV 2014

KROĝCIENKO WYĩNE

TRIDUUM PASCHALNE

TRIDUUM PASCHALNE

OAZA REKOLEKCYJNA ANIMATORÓW EWANGELIZACJI ( ORAE )

30 IV – 4 V 2014

D.R. RZEPEDħ

Prowadzący

Kontakt Collegium Marianum

Ks. Daniel Trojnar tel. 16 67 609 66 godz.:1530 – 1730 O. Marian KĊpka SI Maria i Stanisław Lelek

Maria i Stanisław Lelek tel. 13 46 965 50, 661 235 355

Ks. Witold Burda

Beata i Krzysztof Zalescy

Edyta i Dariusz Tkaczowie

tel. 509 590 875

Collegium Marianum Ks. Daniel Trojnar tel. 16 67 609 66 godz.:1530 – 1730 Ks. Janusz Łuc

Maria i Edward Jodłowscy tel. 13 43 833 42 663 146 314

Ks. Janusz Krygowski

Collegium Marianum

Halina i Janusz Krajnikowie

tel. 16 67 609 66 godz.:1530 – 1730

13

Charyzmat nr 12

Rekolekcje zimowe dla dzieci młodzieży W czasie ferii zimowych odbędą się następujące turnusy:

Oaza Ewangelizacji (dla uczniów III klas gimnazjum i starszych przed I stopniem ONŻ) OE odbędzie się w Rzepedzi w dniach 1722.01.2014. Poprowadzi ją ks. Janusz Krygowski. Koszt rekolekcji to 170 zł.

Oaza Światłości (dla uczniów kl. I i II gimnazjum) Rekolekcje odbędą się w Rzepedzi w dniach 28.01-2.02.2014. Poprowadzi je ks. Bartłomiej Zakrzewski. Koszt: 170 zł.

Zimowa Oaza Dzieci Bożych Rekolekcje dla uczniów szkół podstawowych odbędą się w Maćkowicach w dniach 28.01-2.02.2014, poprowadzi je ks. Mateusz Berdechowski oraz w Rzepedzi w dniach 22-28.01.2014, poprowadzi je ks. Łukasz Piróg. Koszt: 170 zł.

Przy zapisach należy podać dane uczestnika: imię, nazwisko, data urodzenia, parafię, dokładny adres i telefon kontaktowy.

Po dokonaniu zapisu i otrzymaniu jego potwierdzenia należy w terminie 14 dni dokonać wpłaty bezzwrotnej zaliczki w kwocie 50 zł na konto: 95 1930 1318 2009 4017 3225 0001 koniecznie z dopiskiem, w którym należy podać: nazwę i miejsce rekolekcji, imię i nazwisko uczestnika, parafię. Zaliczkę można także wpłacać bezpośrednio w Biurze CM w godzinach otwarcia.

Wszelkich szczegółowych informacji na temat formacji udziela Moderator DFD, ks. Krzysztof Mierzejewski tel. 602513288, e-mail: kmierzejewski@oaza.pl lub dfd@przemysl.oaza.pl W sprawie zapisów na rekolekcje należy kontaktować się wyłącznie z Biurem Collegium Marianum

14

Charyzmat nr 12

SZKOŁA ANIMATORA 2014 I ROK FORMACJI Spotkanie formacyjne

Prowadzący

Termin

Miejsce

Koszt

Rekolekcje X kroków ku dojrzałoĞci chrzeĞcijaĔskiej

Moderator DDD ks. W. Hajduk

17-28.01.2014

Maükowice

Moderator DFD ks. K. Mierzejewski

22.01.02.02.2014

PrzemyĞl CM

300 zł (130 zł zaliczka do 05.01)

Oaza Rekolekcyjna Animatorów Ewangelizacji

Moderator DDE ks. J. Krygowski

30.0404.05.2014

RzepedĨ

130 zł 160 zł doroĞli

II ROK FORMACJI Spotkanie formacyjne

Prowadzący

Termin

Miejsce

Koszt

Kurs Oazowy dla Animatorów (KODA)

Moderator Diecezjalny ks. D. Trojnar

22.0102.02.2014

RzepedĨ

300 zł (130 zł zaliczka do 05.01)

Triduum Paschalne w formie rekolekcji

Moderator Diecezjalny ks. D. Trojnar

17-20.04.2014

PrzemyĞl CM

130 zł

KODA, 2 uzupełnienie

Moderator DDMis ks. A. Wąsik

30.0501.06.2014

Maükowice

70 zł

Diecezjalna Oaza Modlitwy

Moderator DDM ks. B. Zakrzewski

13-14.06.2014 Dukla

?

III ROK FORMACJI Spotkanie formacyjne

Prowadzący

Termin

Oaza Rekolekcyjna Diakonii

Moderator Diecezjalny ks. D. Trojnar

17-22.01.2014

Centralna Oaza Matka

06-08.06.2014

Miejsce

Koszt 200 zł (70 zł zaliczka do 25.01)

KroĞcienko n/D

Wcześniejsze zapisy obowiązują chętnych do udziału w: Rekolekcjach X kroków, Kursie Oazowym dla Animatorów, Oazie Rekolekcyjnej Diakonii, Triduum Paschalnym w formie rekolekcji, Oazie Rekolekcyjnej Animatorów Ewangelizacji, Centralnej i Diecezjalnej Oazie Matce Na pozostałe spotkania formacyjne przyjeżdżamy do godz. 1700 w dniu przyjazdu, bez wcześniejszego zgłoszenia.

15

FOTOGALERIA

fot. www.oaza.przemyska.pl

Jesienny Dzień Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych, Wadowice 2013

Jesienny Dzień Wspólnoty rejonu Jarosław

Jesienny Dzień Wspólnoty rejonu Krosno

Jesienny Dzień Wspólnoty rejonu Przemyśl

Jesienny Dzień Wspólnoty rejonu Sanok

Jesienny Dzień Wspólnoty rejonu Przeworsk

po prawej: jesienny Dzień Wspólnoty rejonu Rymanów

Zapraszamy na stronę internetową: www.oaza.przemyska.pl