Ik strijd niet t egen de berg. Ik stri jd tegen mezelf.
De Swissalpine K78 – en andere bergmarathons
kan... niet... waar... zijn. In de laatste week, in Zwitserland, ben ik nog vier keer bij de fysiotherapeut geweest. Toen ben ik alsnog gestart.” Hij is even stil. “Ik heb een keer eerder een zweepslag gehad, anderhalve week voor de marathon van Berlijn. Tijdens het lopen voelde ik he-le-maal niks. Je kunt je kennelijk zo oppompen op adrenaline en endorfine dat je een marathon uitloopt. Twee dagen later lag ik te krimpen van de pijn.” “De gedachte: nu gaat het mis, komt niet bij me op. Hoepel op. Als je dat denkt, dan gaat het ook mis. Misschien komt het bij andere mensen wel op, maar met dat soort getut haal je die K78 niet.”
Gentianen De vraag is natuurlijk of hardlopen in de bergen ook echt iets toevoegt. Gaat het Derksen om het landschap en de bergomgeving of gaat het puur om de strijd met de hoogtemeters? Of, anders gezegd: heeft hij onderweg nog tijd om van de bergen te genieten? “Je ziet alles, je neemt alles als een film in je op. Bij de Kesch-
hütte staan velden vol gentianen. Ongelofelijk. Kennelijk staan ze net in die tijd van het jaar in bloei. Je weet niet wat je ziet. Fascinerend! Velden vol!” En dan lachend: “Ik heb er verdomd lang over gedaan daarboven, dus ik had echt wel even tijd om te genieten.” “De snelheid maakt zo’n tocht ook bijzonder. Als je hardloopt verandert het landschap sneller.” Hij trekt een verrukte blik en maakt een armgebaar: “Ahhh! Ohhh! Het gaat veel sneller.” “Ik strijd ook niet tegen de berg. Ik strijd tegen mezelf. Als je bij de Keschhütte loopt, op 2700 meter, en je lijf, je benen, alles doet pijn, dan verlang je naar…” Hij corrigeert zichzelf: “Nee wacht. Je moet als hardloper niet naar iets anders verlangen. Je moet ook niet verlangen naar de finish, want dan word je gek. Ik loop altijd vijf kilometer. Iedere vijf kilometer kijk ik hoe m’n tijd is en dan ga ik door naar de volgende vijf kilometer. Verder kijk ik niet.” “Je moet heel erg in het hier en nu zijn, ook al is het hier en nu niet echt aangenaam. Nou ja, ik weet dus niet of ik het echt onaangenaam vind. Je bent helemaal
Ieder jaar in juli wordt rond het Zwitserse Davos de Swissalpine gehouden, een hardloopwedstrijd met afstanden variërend van 10 tot 78 kilometer. Het koningsnummer, de zogeheten K78 voert van Davos (1538 m) naar Fillisur (991 m) en klimt vervolgens langs Bergün en Chants naar de Keschhütte (2632 m) en de Sertigpass (2732 m) om vervolgens weer af te dalen richting het atletiekstadion van Davos. Ruim een kwart van de route voert door hoogalpien terrein waar de atleten te maken krijgen met moeilijk begaanbare paden, blokken en sneeuw. Andere bekende bergmarathons worden onder meer gehouden op de Brocken (hoogteverschil: 1000 meter, rond de Mont Blanc (2511 meter stijgen, 1490 meter dalen), bij de Jungfrau (1829 meter stijgen, 305 meter dalen) en door het Mattertal, van St. Niklaus via Zermatt naar de Görnergraat (1944 meter stijgen, 444 meter dalen). Lopers met (nog) meer ambitie kunnen zich ook inschrijven voor de ultraloop rond Traunsee in Oostenrijk, over 70 km en 4500 hoogtemeters, of de 80 kilometer rond de Mont Blanc, met een stijging van 6000 meter.
kapot, maar het is wel heel fijn. Ken je het gebied van de K78? Die prachtige beschilderde Engadiner huizen? Je loopt van Bergün door een raar, saai dalletje omhoog naar Chants, en dan opeens, een kilometer voor Chants, gaat het landschap open. Elke meter wordt het mooier.” Opnieuw is het even stil. “Zwitserland is het mooist als je hardloopt.” hoogtelijn 1-2014 |
37