Het vrijheidsboek binnenwerk rev.indd | Sander Pinkse Boekproductie | 11/04/16 / 12:54 | Pag. 105
dat inzicht kwam, maar ik haatte die vrouw en liep er heel erg mee rond. Toch hield iedereen zijn mond — als kind doe je je mond niet open. Die herinnering is nog altijd een nachtmerrie.” Bloem was rond de dertig jaar toen ze deze ervaring voor het eerst aan de Japanse kampen koppelde, onder meer omdat haar vader meer inzicht gaf in zijn Indische verleden. “Ik dacht: shit, misschien hebben de ouders van dat mens, mevrouw Smit, ook in een kamp gezeten…” “Mijn moeders lijfstraffen gingen soms ook te ver, ze sloeg ons hard. Maar als kind hoorde ik wat andere Indische ouders hun kinderen aandeden en dan dacht ik: dan valt het bij ons wel mee. Het is duidelijk dat ze met onverwerkte trauma’s zaten en in vele gevallen handelden zoals zij ooit waren behandeld.” Alsof ze haar verhaal kwijt móét: Bloem praat aan één stuk door. “Toen mijn moeder eens mijn drie jaar jongere broertje afranselde, misschien omdat hij te laat binnen was gekomen, besloot ik er beleefd iets van te zeggen. Het kon zo niet langer, vond ik. Dus ik zei: ‘Wilt u hem ook nog slaan als hij achttien is?’ Natuurlijk was ik bang, het was moeilijk, ze kon zich tegen mij keren, maar ik merkte dat mijn moeder haar best deed om niet meer in dat patroon te vervallen. Mijn jongste broertje, hij scheelt tien jaar met mij, heeft geen klap meer gehad.” Bloem was dus slachtoffer van geweld én getuige. “Ik heb vooral van dat laatste heel lang last gehad; toen ik met Ivan een relatie kreeg, kon ik er pas voor het eerst over praten. Ik zat vol schuldgevoelens, omdat ik anderen lijfstraffen heb zien ondergaan en daar niets aan heb gedaan — ja, in het geval van mijn broertje pas toen ik erachter kwam dat andere ouders hun kinderen niet sloegen. Eerder dacht ik dat het normaal was, dat het er nu eenmaal bij hoorde. Ik was twaalf toen ik ging beseffen dat er volwassenen waren die lijfstraffen veroordeelden en dat ik in mijn recht stond als ik hiertegen protesteerde. Dit was het grootste probleem van mijn jeugd dat ik moest oplossen. Ik begon er eerst over te schrijven. Ik heb ook ooms hun zonen zien afranselen. Het is veel erger om leed te zien dan om het zelf mee te maken, het was traumatisch. Mijn rechtvaardigheidsgevoel is denk ik gebaseerd op al die momenten in mijn leven waarop ik dacht: dit is machtsmisbruik. Je kent dat woord als kind nog niet, maar je weet dat het zo is.”
105