Fecr-i Afak Dergisi 4. Sayı

ŞEB-İ HİCRÂN ‚Şüphesiz güçlükle beraber bir kolaylık vardır‛ İnşirah Suresi/5 İlk hüzün düştü aklıma. Kalbi titreten, gözü buğulandıran bir hüzün… Gecelerden bir gece, şeb-i hicrân demişler ismine. Hilâl’in ziyasında, yıldızların gölgesinde kalemim bu hüznü yazdı sonra.

‚Bir matematikçi başaramaz ama bir şair tek bir mısraına bütün sonsuzluğu sığdırabilir…‛ Muhammed İkbal

Geceme hüzün, hüznüme hicrân düştü. Şeb-i yeldâm, şeb-i hicrân oldu. Semâ, siyah ferâcesini giyinmiş; ay, hilâl olmuş; yıldızlar, ışığım olmuştu. Artık her gecenin fecri, müjde olmuştu bana. Siyah güller içinde açan bembeyaz bir gül goncasıydı benim için fecir… Şeb-i hicrânın ardında gizliydi o hüzünlü bakış, o ceylan gözler, o gizlenemeyen katre katre gözyaşları… Ömrüm, yandıkça eriyen bir mum gibiydi. Dağlar ardından gelip nârımı söndüren, estikçe ruhumu üşüten bir sabah yeliydi beklediğim… Sonrası aşkın sultanı Fuzûlî’den bir şiirdi: ‚Gamından şem’teg yandım sabâdan sorma ahvâlim Bu ahvâli şeb-i hicrân benimle yâr olandan sor‛ Sanki Yakub’un (a.s.) gözyaşları yağdı üzerime, taa Ken’an ilinden. Üşüdüm, titredim… Karışsın istedim Yûsuf (a.s.) için hüzün damlalarım. Rabbim istemedi, ağlayamadım. Anladım ki bu benim değil Yakub’un (a.s.) şeb-i hicrânı imiş…

Hani hüzün vardı her bir zerremde. Bu sefer de senetü’l hazen ile aşk-ı kübrânın Kübrâsı (r.anha.) zihnimde. Sanki Hatice (r.anha.) annem Sevgilinin Sevgilisine yeni kavuşmuştu. ‚Ey annem! Duy sesimi mâtemine beni de kabul et‛ dedim. Rabbim yine istemedi, ağlayamadım. Anladım ki bu da benim değil Habibullah’ın (s.a.v.) şeb-i hicrânı imiş…

Hicrân var, hüzün var, melâl var göğsümde. Şehrayin müjdesi beklerken mâtem düştü geceme. Önce Yakub peygamberimden bir dua: ‚Ben tasa ve üzüntümü ancak Allah’a arz ederim…‛, sonra Musa peygamberimden bir dua geldi hatrıma: ‚Rabbim! Gönlüme ferahlık ver.‛ Tüm kalpler aşk ile hicrânın beraber anıldığı bir yaseminler ülkesi… Tüm gönüller aşkın rahmeti ile hicrânın zahmetinin beraber olduğu, içinden sadece üç harfini: ‚ayn, şın ve kaf‛ ı âşikâr eden bir alfabe… Tüm dillerde o tek hece… işte bu yüzden aşkın şairi Fuzûlî’den bir hicrân şiiri daha: ‚Kamu bîmârına cânân deva-yı derd eder ihsan Niçün kılmaz bana derman beni bîmar sanmaz mı

senetü’l hazen… İşte buydu şeb-i hicrân. Dua dua yakarış, şükür, teslimiyetti. ‚Allah bizi zâyi etmez‛ diyebilen Hz. Hacer teslimiyetiydi bizimkisi. Artık âfâk, fecri müjdeledi ve bir şeb-i hicrân daha bitti. Şimdi şükür zamanı: ‚Bizden o üzüntüyü gideren Allah’a hamd olsun…‛

Şeb-i hicrân yanar cânım döker kan çeşm-i giryânım Uyarır halkı efgânım kara bahtım uyanmaz mı‛

Gecelerimizi şeb-i yeldâ yaptık, sonra şeb-i hicrân oldu… Bu yüzden dergimizin ilk sayısında ‚ŞEB-İ YELDÂ‛ idi yazımız. Bu sayımızda da ‚ŞEB-İ HİCRÂN‛ oldu…

Ne dağlar kabul etti hüznümü, ne sahrâlar, ne de deryâlar.

Meğer arzın her köşesi beytü’l ahzân olmuş, asrın her yılı

Selam hem şeb-i yeldâyı hem de şeb-i hicrânı bilenlere, anlayanlara, yaşayanlara…

Burak Yazıcı

[YAZ] ٥٣٤١ | SAYI:4

Çağın Ömer’i -Üstad Necip FazılHamza Kaplan “Birden Necip Fazıl göründü merdivenlerde müthişti.” C.Z Üstad Necip Fazıl Kısakürek; çağımıza fikirleriyle, duruşuyla, davasına olan sadâkatiyle damga vurmuş büyük bir isim. Onun doğumu kaynaklarda 26 Mayıs 1904 olarak geçer. Fakat Üstad’ın esas doğumu 1934 yılında, Abdülhâkim Arvasi Efendi ile tanıştıktan sonradır. Onu gördükten sonra bambaşka bir insan olarak tekrar doğmuştur ve onu tanıdıktan sonra her şeyini ve herkesi kaybetmiş, fakat her şeyin ve herkesin sahibi olan Allah’ı bulmuştur. Onsuz geçen 30 yılını üzüntü ile şu ifadelerle haykırmaktadır: “Tam otuz yıl saatim işlemiş ben durmuşum Gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmuşum” Paris’in kasvetli kaldırımlarında daha doğmamış bir mütefekkir olan Üstad, kendisini gece hayatının ve kumarın tam ortasında bulmaktadır. Haftalarca güneşi görmeden, sabahın ilk ışıklarına dek bir cümbüş çemberinde geçmektedir günler. Fikir sancısının ıstırabını çekmekte ve içini ‚Otel Odalarında‛ dökmektedir. Fransa’da bulamamıştır aradığını. Ve bohem hayata elveda diyerek tekrar ülkeye ‛Gecesi sümbül kokan, Türkçesi bülbül kokan‛ biricik sevdalısı Fatih’in şehri İstanbul’a döner. İnsanların hayatlarında dönüm noktaları vardır. Ve bir insan bazen tek başına kendini adadığı davaya bin insandan daha fazla faydalı olabilir. Bu tamamıyla bir inanç ve adanmışlık meselesidir. Biz biliriz ki, ölümü göze almış bir insan, ölümü göze alamamış bin insana bedeldir. İşte o sebepten Kâinatın Sevgilisi (sav): ‚Allah’ım iki Ömer’den birine hidayet nasip et‛ diyerek, kırkın kırkıncısı olan Hz. Ömer’in (r.a) hakiki doğumuna bu dua ile vesile olmuşlardır. Hz. Ömer bizzat bu duadan sonra doğmuştur. Öncesinde kız çocuğunu diri diri toprağa gömen ve elleriyle yaptığı putlara tapan, fakat rahmet peygamberini tanıdıktan sonra, dünyadayken cennetle müjdelenen, aşere-i mübeşşerelik makamına nail olan bir emirul-müminin. Onu öldürmeye giden birinin onunla tekrar dirilmesi, işte hakikat namına aradığımız ne varsa burada gizli! Üstad Necip Fazıl çağımızın Ömer’iydi(r.a). Geçmişi de, geleceği de, yaşamış olduğu dönem itibariyle de çok benziyordu ona. İslam’ın ilk yılları. Dârul-Erkam’da gizli gizli ibadet. Hz. Ömer dayanamaz ve hemen atılır: ‚Ey Allah’ın Resulü, bizim davamız haktır, neden gizli gizli ibadet ediyoruz. Çıkalım Kâbe’de müşriklere inat ibadet edelim, sonucu ne olursa olsun onlara inancımızın hakikat olduğunu gösterelim.‛ Ve 14 asır sonrası. Allah demenin yasak olduğu yıllar. İnsanlar ezan sesine hasret. Sandallara binip denize açılarak kimsenin duymadığı yerlerde, gözyaşı ve hıçkırıklarla Allah-u Ekber nidaları. Bu durumu Üstad kabullenemez, kabullenmemeliydi de ve hemen atılır: ‚Gelin Ankara’nın orta yerinde Allah diyelim. Geliniz işte iz‛ Çağın Ömer’i(r.a), rahminde cemiyetin bir doğum sancısıydı, mukaddes emanetin dönmez davacısıydı.

Sanat için soyunana alkış tutanların şakşakçısı değil, bizzat onların karşısında net bir ifade ve kişilikle duran, etiyle kemiğiyle Allah’a adanmış sarıksız bir evliya idi O! Bütün kapılarda ağlamış ölüm kapısında gülmüştü. Yüreğini yakan bir çift bakışa teslim olmuş, ruhuna hakikat çivisi çakıldıktan sonra artık yerinde duramaz olmuştu. Parası yoktu, şöhreti yoktu, makamı yoktu. Allah demekten, Allah’ı anlatmaktan vazgeç diyen müdüre ‚istifa dilekçem masanın üzerindedir‛ diyerek, ne denli Allah ve Resül sevdalısı olduğunu tescil ettirmişti. Kökü ezelde, dalı ebedde olan mukaddes davanın muazzez bir ferdiydi O! Zindandan Mehmed’e değil, ötelerden aldığı haberle bütün bir gençliğe seslenmişti. Kimsesiz seyyahıyken meçhuller caddesinin, artık Allah Resulünün müstakbel bir talebesi olma şerefine ermişti. Gücenmeden, sıkılmadan, yılmadan bütün bir ümmetin vebalini boynunda taşımayı göze almıştı O! Kimsesiz bir sokak ortasında yapayalnız yürürken, yolların ve kaldırımların sesine kulak vererek bulmuştu Allah yolunu.

Uzanıvermek istedi taşlara boydan boya. Susmadı, susturulamadı, baş tacını ayakaltına almak isteyenlere tahammül edemedi. Tıpkı Efendiler Efendisi aleyhissalatu vesselam gibi bütün çağlara yegâne ve biricik mirası, ötelerden aldığı haberi duyurabilmekti. Üstad, peygamber ocağından aldığı manevi terbiye ile ‚Bir Gençlik‛ hayal ediyordu. Bu gençlik, öyle bir gençlikti ki; haksızlık karşısında susmayacak, zalimi sevmeyecek, sevemeyecek, zaman, mekân ve olgu kavramlarını, içerisinde bulunduğu şartlara uyarlayabilecek, başında takkesiyle beş vakit secdeye gidecek, bir elinde tespih, bir elinde kitabıyla, zulmün karşısında yıkılmaz bir kale gibi duracak, gücünü imandan, aksiyon ve hareketini İslam’dan alacak olan bir gençlik hayaliydi bu. Bu inanç mefkuresinde, ‚Büyük Doğu’nun‛ temellerini inşa eden Üstad, ‚Yalnızca İslam‛ ilkesinden yola çıkarak kısa zamanda büyük bir kitleye ulaşmayı başarabilmişti. Yüzlerce kez konferanslara gitti. Anadolu’yu karış karış gezdi. Tıpkı bir kuş gibi, ağzındaki tohumları Anadolu’nun bağrı yanık topraklarına bıraktı. O tohumlar yıllar sonra büyüyüp filizlenecekti. Kurmuş olduğu Büyük Doğu Dergisi 16 defa kapatıldı. Defalarca mahkemelik oldu, hapis yattı, gerici denilerek yaftalandı. Fakat o davasından bir zerre dahi dönmedi. ‚Ya hep İslam, ya hiç İslam, İslam hep olmadığı yerde, hiçe taliptir‛ sloganıyla bütün çağlara İslam’dan 2

aldığı güçle haykırdı. Şimdi Üstad Necip Fazıl’dan bizlere tevarüs eden Büyük Doğu nedir onu anlamaya çalışalım: Hak ile batıl mücadelesinin, tavan yaptığı bir zaman dilimi. Ve her şeye rağmen, dünyalara meydan okuyabilme azmini gösteren, müstesna ve yüce bir gençlik. İslam’ın sancağını Efendiler Efendisine uzanan silsileden, Üstad Necip Fazıl kanadıyla, büyük bir aşk ve iştiyakla teslim alan ve bu sancağı gelecek nesillere taşıyabilme gaye ve endişesiyle gece gündüz çırpınan, kalbinde iman ve alnında nur olan, Büyük Doğu Gençliği. Her zaman kalplerde ve gönüllerde yer edinmiş, Allah ve Resul davasını, daha da yüceltebilmek adına; anneden, babadan, yardan, diyardan keza her şeyden vazgeçen bir gençlik. Mukaddes emanetin mirasçıları, Allah ve Resul yolunun seyyahları, küfür ateşine karşılık insanlığa ab-ı hayat ve Ayasofya'nın kalbi olan Büyük Doğu Gençliği. Materyalizmin babası Parmenides'in küfrüne, İmam Gazali edasıyla, Leibniz'in dinsizlik teorilerine karşılık ''Allah'ın olmadığı hiçbir yer yoktur düsturuyla; sanatta, edebiyatta, fikirde, düşüncede, her yerde ve her şeyde illa İSLAM'' diyen ve bu fikirle hareket eden bir gençlik. 21.yüzyılın asrı saadet temsilcisi, nur yolun yolcusu ve gökteki yıldızlar kadar aziz ve müstesna Büyük Doğu Gençliği. Selam olsun asrımızın Ömer’ine, selam olsun Büyük doğudan doğan inkişaf güneşine.

Müslüman Şair Cengizhan Konuş ‘’Şairler(e gelince), onlara da sapıklar uyarlar.

Baksana onlar her vâdide şaşkın şaşkın dolaşırlar.

Ve onlar yapamayacakları şeyleri söylerler. Ancak iman edip iyi işler yapanlar, Allah'ı çok çok ananlar ve haksızlığa uğratıldıklarında kendilerini savunanlar başkadır. Haksızlık edenler, hangi dönüşe (hangi akıbete) döndürüleceklerini yakında bileceklerdir’’. (Şuara, 224-227)

emir ve yasaklarına uymak olmalıdır. Şairlere dair ayetler inmesinin nedenleri, cahiliye döneminde şairlerin şiiri şehvet duygularını kamçılayacak şekilde kullanmaları, övme ve yerme aracı olarak görmeleri ve şiirin içinde kavmiyetçiliği barındıran unsurlara yer vermeleridir. Şiir, ilham. Yaratma (kün) eyleminin kime ait olduğunu bilmeyen beyin, şiiri yaratılan eser, şairi de yaratan olarak ele alır. İlham bir yönüyle vahiyle ilişkili. Farkları oldukça çok. Vahiy Peygambere Cebrail aracılığıyla doğrudan yollanıyor. İlhamsa şairin parçaları birleştirmesiyle ortaya çıkıyor. Şairin sorumluluğu işte burada. Bir eser meydana getirirken eserin marifetini kime atfedecek? Zatına atfederse muhakkak ki kendi gözünde tanrılaşacak ve kendine tapınmaya başlayacak. Kendinin yani şairin/ şiirin dışına çıktığında mutsuz olacak. Marifeti kendi dışında bir Varlık’a atfeden Müslüman şairse ortaya koyduğu eserle övünmek bir yana, eserin mahiyetinin kendisinin oluşuna ne kadar etki ettiğini düşünecektir.

"Şurası muhakkak ki beyanda sihir vardır, şurası da muhakkak ki şiirde de hikmetler vardır".

(Ebu Dâvud, Edeb 95, (5011); Tirmizi, Edeb 63, (2848) Efendimiz’in hadis-i şeriflerinde buyurduğu gibi şiirin bir yanı sihir, bir yanı hikmettir. Malumdur ki, Arabistan yarımadasında şiir önemli bir yer tutuyordu. Çeşitli panayırlarda şairler şiirlerini söylerlerdi. Bu da sözün, şiirin Araplar için ne kadar kıymetli olduğunun bir vesikasıdır. Hatta Peygamber Efendimiz insanları Allah’ın dinine çağırmaya başladığı zaman müşrikler O’nu şair, Kur’an’ı da şair sözü diye yaftalamak istemişler, bunun üzerine Hakka Suresi’nin 41. ayeti nüzul olmuştur.

Varlık sahasından payına düşeni kelimeler yoluyla alan Müslüman şairin görevi irşad etmek değil, irşad olmaktır. Dikkatinizi çekmek istiyorum; büyük evliyaların birçoğu şiirle iştigal ederlerdi. Şiir sözün üstünlerinden. En evvel Kur’an, sonra hadis, sonra şiir. Bir bilinçle yola çıkan şair, kendi dışındaki Varlık’a sözüyle yalvarmaktadır. Nefsi şiir yoluyla irşad ederken aslında söyler gibi görünen şey içinden konuşmasıdır.

Bütün bunlardan sonra akla gelen şu soruyu cevaplamaya çalışacağız. Müslümanların şiirle irtibatı ne olacaktır? Müşrikler Efendimiz’i ve İslam’ı hicveden şiirler söylerlerdi. Bunun üzerine Efendimiz, Hassan bin Sabit, Abdullah bin Revaha, Kaab bin Malik gibi mü’min şairlere müşriklere karşılık vermelerini söylerdi. Şiir ancak Allah’ın dinine hizmet ettiği sürece kıymetlidir. Bunun ötesi ancak Efendimiz’in hadislerinde buyurduğu gibi ‘’insanın içinin irinle dolmasından daha fenadır’’.

Müslüman şairin sorumluluğu en evvel Kur’an’ı ve hadisleri hayatının ilk sayfasına koymasıdır. Onun üzerine düşünmek, tefekkür etmektir onun sözünü kuvvetlendirecek şey. Her şeyin şiire bulaştırıldığı bu dünyada geçiş üstünlüğü Kur’an’nındır.

Necip Fazıl, şiiri Allah’ı arama sanatı olarak görürken pek de haksız değildi doğrusu. Zira Yaradan’ıyla irtibatını kaybetmiş insanın hâli çölde serap gören insanın hâli gibidir. Müslüman kişinin önceliği daima Allah’ın rızasını gözetmek ve O’nun 3

Biz Hangi Çağın Çocuklarıyız?

Sefa Toprak

Çağ dediğimiz değirmen, içinde yaşadığımız şu günlerse eğer; sormalı mıyız acaba kendimize, biz hangi çağın çocuklarıyız? Elimizdeki ‚bugün‛ hangi ‚dünün‛ uzantısı ve hangi ‚yarının‛ gebesi? Nedir bu yaşadığımız hengâmenin eleştirel haritası? Kimdir müsebbibi ki adına tarih denilen hafızanın boşaltılmış içi ve okunmaz elimdeki bu İslam yazıları?

sız hâlin tokadı nereden gelecektir?

Bu suç ki ağırlığı bütün kâinatı hiddete getirmeye yetmektedir. İslam’dan dönme gafletinin vebali öylesine ağırdır ki o kişiye ve topluma arz ve sema, yıldızlar ve şems, hayvanat ve nebatat o kişi üzerindeki haklarından şikâyetçi olurlar.

O ilk sapkınlık halinde toplumsal yaralar baş gösterir, insan bedeninin cüzamı sapmış bir toplumda aşağılık duygusu olarak gözükür; zengin düşünce hayatını yitirip sığ bir yaşama düşmek toplumun kanseridir. Nice yalancı kahramanlar peyda olur insanları azdırmak ve saptırmakla yetkilenmiş! Mantığı, düşün“Kaymaya görsün ayağı bir toplumun…” diyerek başlı- cesi, yaşantısı ve idealleri tersine dönmüş bir milyor söze Sezai Karakoç, Çağ ve İlham I kitabında let, baş aşağı gelecek şekilde böylece cezalandırılbütün bu sorularımıza bir cevap nazarıyla bakarak maktadır. Bedenen kendini ne kadar iyi hissetse de sesleniyor bizlere. ruhen cehennemde kavrulup durmaktadır. Şuur kayması olmuştur da o şuurun ne anlama Meğer ne çetin olurmuş güngörmüş geldiğini sözlüklerden açıp bakar bir halkın baş aşağı düşüşü… ‚Ah, hale gelmiştir. ne paniktir o!‛ diyor Üstat. Uygar toplumlarda şuur alanı oldukça geCezası böylece bitmiş olmaz o topniş olur. Diri bir vücut sağlam bir lumun, sonrasında bütün insanlar dimağdır o toplum ama alçalış ve nezdinde küçük görülüp horlanır, inişe kaptırınca kendini koruyup, itibarsızlaşır. O diğer toplumlara muhafaza edip tutunacak bir güç benzemek adına yaltaklanır, yalbulamaz kendinde. Haşmetiyle etkitaklandıkça da küçümsenir. Hâlbuki lediği toplumlardan etkilenmeye Allah yolunda olanlara ve içinde başlar bu sefer, bu toplumlar çözübarındırdıklarına karşı da oldukça mün yokluğundan değil de çözüm bolmerhametsizdir. Bütün suçlunun ve luğundan dolayı batarlar. Bu hâl olayların asıl sebebinin bunlar bizim ilk afallamamız ilk paniğimiz olduğunu düşünür sürekli onları ilk ne yapacağını bilemez halimiz suçlar ve onlara eziyet eder. Asinişe, düşüşe geçişimiz. Bir bir kopan toprak parça- lında kendi başını örse vurmaktadır da öylesine serlarının, vücudumuzdan kesilen et parçaları gibi bizi semlemiştir ki bu durumun farkında bile değildir. yakıp yıktığı günler… Cihan imparatorluğunun panik ‚Kendini eskiden yücelten uygarlık‛ adına ne kalmışyılları ve şaşkınlık içinde aranan çareler; çözümsa elinde hemen hepsine nefret dolu bir isyanla basüzlükten değil de çözüm bolluğunda ne yapacağını kar. Redd-i miras yaparak ‚köksüz‛ bir medeniyet bilememe: Tanzimat, Meşrutiyet, İslamcılık, Osmanlıkurmaya çalışır fakat medeniyet denilen o muazzam cılık, Batıcılık, Türkçülük! Hepsi birer şaşkınlık müessese içinde ‚gelenek‛ bağının ne anlama geldiğiemaresi ve can havli tercümeleri. Dikiş tutmaz yarani bilmeden boşuna su taşır durur. Elinde sağlam nın ilk açılışı. Bu hâl içinde ‚ölçüler bütün bütün hiçbir tarafı kalmamıştır. Hem ahlakî hem siyasîkaybolmuştur.‛ içtimaî hem ekonomi hem de sanatsal olarak kurumuş İslam’ın en aydınlık dönemlerini yaşamış olan bir ve hiçbirinde de başarılı olamamaktadır artık. toplum ‚doğru yoldan‛ sapmış olursa. Mürted denilen Toplum bu halde iken içlerinde unutulan o eski güno felakete duçar kalırsa, düşmana karşı bir hoşgörü leri hatırlatan, uyuyan dimağları açmak için çırpıbeslenmeye başlanır; vatan hainliği sanki vatan için nan birkaç iyi insan da çıkar elbette ama onları da bir ülkücük gibi görülür. Her duyulan ve hissedilen hemencecik ‚toplum dışı‛ bir duruma getirmeyi bilir. duygu kendisi dışa doğru ifade ederken tersiyle alBelki dinleyenleri olsa kendilerine muhatap bulacakgılanmaktadır. Bir insan mürted olsa, onun toplum lardır ama onlar elleri mahkûm yazdıklarını ve söynezdinde ki düşeceği hal ve alacağı ceza bellidir. lediklerini ‚nesl-i atî‛ için yazıp söylemekle Peki ya bir İslam toplumu mürted olursa bunun aksüomuzlarındaki yükün hakkını vermeye çalışmaktadırlameli o toplum için ne olacaktır. Bunun cezasını lar. Bu toplumda düşüş aslında cezanın da bizzat kim verecektir. Elbette cezasız kalmayacak bu amanBu soruları içinden ve dışından soran insanların varsa bir kaygısı, elbette/mutlaka bir cevap vereni olması da kaçınılmaz bir elzemdir. Ve ‚aydın‛ denilen ol kimsedir ki anlata bize kalp yaftası giymiş hakikat nedir, adresi neresidir?

4

kendisi durumundadır.

kurtuluş daha kaç menzil uzaktadır? Yıkılmışlığın, ezikliğin ve zilletin her çeşit lokmasından yediğiKılavuzunu, asıl metnini yitiren toplum kendince miz bu sofradan kalkmak için acaba daha kaç öğün değer verdiği metinler okutarak bir çıkar yol bulmabeklemeliyiz? Kaç ülke daha ziyan etmeliyiz elleriya çalışır fakat Kur’an dışındaki hiçbir yol onu mizle: Afganistan, Filistin, Çeçenistan, Bosna, sahil-i selâmete çıkarmaya yetmez.

Irak, Suriye…

“Bu toplum nerede diyeceksiniz. Derim ki, gözünüzü Peki, hiç kurtuluş ümidi yok mudur bu hale gelmiş yumup elinizi uzatın, korkarım ona dokunacaksınız.” bir topluluk için? Vardır. O kurtarıcı bütüncül ruh, Diyor Sezai Karakoç. öz mayasını her şeye rağmen yitirmemiş ve hafızasını Dünkü gecenin bugünkü sabahında bakiyesi genel hat- hala diri tutan ‚imanın güneş yüzlü çocuklarının‛ ları ile çizilen çağımızın vesikası böyleyken içindedir. “yenilgi yenilgi büyüyen zaferin” hangi yenilgi safhasındayız acaba? Bizi bekleyen, bizim beklediğimiz

Dergi Üzerine...

Yrd. Doç. Dr. Halis Demir ‚Dergileri bir avuç sevdalı insan çıkarır‛ Dergi hür fikrin kalesidir. Bir dergi ancak fedakârlık, samimiyet ve ilk gençlik heyecanlarıyla çıkarılabilir. Yaş ilerleyince daha çok başka bağlantılarla çıkar dergi. Arkada bir destek olmayınca, imkân sanatçının kendi varlığıyla sınırlı olunca fikri kadar, yazar, çizer. Kelimenin tam anlamıyla parası kadar konuşur sanatçı. Çoğu zaman bu derginin son sayısında bir veda yazısı bile yer almaz. Zira bu dönmek üzere gitmek gibidir. Kim bilir belki başka bir adla, ya da aynı isimle yarım kalan heyecanları sürdürmek üzere devam ümidi vardır. Anlaşılmamak, yalnız bırakılmak, terk edilmek vardır. Bir mütefekkir yolcusunun heyecanları kalır eski dergi sayfalarında.

tiler bir şeyin ihtiyaç olduğunu belirler. Üç beş insanın bize kâr getirmeyen heyecanı sonucu ortaya gelmiş sekiz on sayfa ne anlam ifade eder.

Dergi denilince hep genç insanları düşünürüm. Önce harçlık, sonra en güzel şeyini sağlık sermayesini koyarlar imkân yerine.

Hayır, hayır küçümsemiyorum. Damlaya damlaya göl olur. Gayretten hâsılata yol olur.

Bir bakıp bırakıverdiğimiz o iki satır yazı, o kısa röportaj ve tashih hataları yazma bahsinde bir çırağın ilk eserleridir. Zaaf şu ki, Erzurum tabiriyle cin olmadan çarpmak telaş ve ukalalığı, yolun başındaki bir tehlikedir.

Dergi yazarının belki de en çok aldandığı nokta burasıdır: Yolun başında ustalık vehmine kapılmak.

Kalemi ilk eline aldığında usta olduğu heyecanına kapılmak. Kapılır ve kaybolur. İlla edep mutlaka edep. Her daim muhasebe, her yazıda muhasebe.

Aslında hani bir millik yollar bir adımla başlar ya… Hani yolculuklarda kadim dostluklar kurulur ya… Hani insanlar alışverişleri sırasında da seçilir ya…

Dergilerle beraber heyecanı olan insanlar yola çıkarlar. Gönüller konur sofraya, ortaya. Adım küçüktür, EMEK BÜYÜK. Kapitalist bir Dergi bir gönül işidir. dünyaya meydan okuma vardır. Dergi Dergi bir cemaat işidir. Uzun soçıkarmak, bir çığlığın ifadesidir. luklu dergiler sağlıklı dostluklaLakin dünyanın şartları farklıdır. rın veya büyük sermaye destekleriGüçlü ortamlar, destekler, beklennin neticesidir. Bu cümle de ser5

maye desteği olmamalıydı. Bu kelime neden bizde asırlık dergilerin olamayışının da bir izahı galiba.

Parası olan kişilerin fikrinin olmayışı, ya da kendilerini beğenir olmaları. Para ve sanat. Nasıl yan yana gelebilir ki? İşin diğer tarafı bizim gücümüz dahilinde.

Daha ilk sayıdan itibaren ‚ben bu işte yokum.‛ enaniyeti bizi ilgilendiriyor. Ne diyelim. Kimisi yolun karşısına kimisi bir hoş seda olarak tarihe geçer. Her bir yazı bu anlamıyla tarihe kayıt düşmektir.

Dergi çıkarıyor olmak biraz da nasip ve kısmet işidir. Ya tutarsa… Fakat göle yoğurt çalmaktan daha anlamlıdır. Dergi sayfaları düşünüldüğünde oradan bir yazar adayın emeklemelerini izleriz. Sabırla, azimle ve başkalarını ikaz ve nasihatlerini dinleyenlerin yol aldıklarını görürüz.

Yazı kaybolmaz. Emek za’y olmaz.

Dergi yapılan küçük çaplı işlerin bizzat failleri bakımından da değerli bulunması gerekir. Dergi bir okuldur, dergahtır, gönül sofrasıdır. Dergâha sabırla ve yıllarca hizmet gereklidir. Bir virgül, nokta veya kelime uğruna

bu mekânı terk edenlerin veya dergiden dostlarına kapıyı gösterenlerin nasipleri başka kapıdadır.

Onlara hayıflanmak yerine kalan veya giden sağduyulu insanlarla yola devam gereklidir. Ne çare ki kiminle yola çıktığımızı önceden anlama fırsatını çoğu zaman bulamayız. Derginin hür fikirlerin kalesi olmasını şu şekilde de izah mümkündür. Hacmi belirli ve kısa olan bu yazılar yoğundur da. Bu noktada başarılabildiği takdirde farklı düşünen insanların asgari müştereklerini belirlemek şartıyla aynı çatı altında yazıyor olmaları, sağlıklı tartışama ve kendini ifade etmelerini de sağlayacaktır.

Doğuştan mükemmel olmak gibi bir hastalığa saplanmış olanların işi bu noktada zaten kolay olmamalıdır. Çünkü onlara göre ‚Ben kendim‛ ve diğerleri bulunmaktadır.

Diğerleri yaşasalar bile düşüncelerinin hayat hakkı bulunmamaktadır. Kâinatta çeşitlilik esastır. İnsanlar da farklıdır bir diğerinden. Ehl-i tarikin, ‚önce refik sonra tarik düsturu‛ yolda heyecan kaybına uğramamak bakımından önemlidir. Dergiler yazarlığın ilk alfabeleri olmakla beraber ustalık dönemlerinin de eserlerini muhtevalarında iskan ederler. Bu noktadan bakınca yazarının bilindik, tanıdık veya meşhur bir kişi olma-

ması yazının okumaya değer olmasını sadece azaltır. Fakat çoğu zaman aldatıcı olur. Kanaatimce dergide yazıların nasıl yayınlanacağına karar verecek sağlıklı bir sistem bu zaafı ortadan kaldırır. Çünkü henüz rüştünü ispat edememiş birçok istidatlı kalem, dergi sayfalarında yer bulamamakta, buna karşılık bir şekilde piyasasa yer edinmiş bazı kalemler karalama da yazsalar dergide yer bulmaktadır.

Bu durum her iki farklı kişiler açısından da zayıflatan, yetenekleri kaybettiren bir süreçtir.

Dergileri bir avuç sevdalı insan çıkarır.

Onun Marşları Başka Şeye Benzemez!

Asım Gültekin Ey Kudüs acısını duymayan yürek!

Doğmadan, Es Rahmet Rüzgarı, Doğ

kardaş, biz dili bağlı gitmeye

Sana Kudüs göklerinde kara

Ey Güneş, Adı İçin Yaşamak, Gizden yanarız/savrulsun sarığımız Erzu-

bulutlardan bahseden adamı anlata- Ezgiler, Yaz Beni Güllere, Gökyüzü rum'dan Rize'ye'ezgisi, 17 ağustos bilmem mümkün mü?

Depremleri, Sızı, Azade, İzler,

depreminden bir saat önce Sakar-

Ey acısız yürek,

Karayel, Bizde Kalan İzler2, Her

ya'da bestelenen 'Hey dağlarım

Ey Selahaddin Eyyubi'nin hüznünü

Dem Yeniden, Kim, Oyunbozan.

gelin/ kurulun orta yerine kentin/

unutan zihin; Ömer Karaoğlu sana ne anlatabilir ki...

değişsin reng-i çehresi şehrin' Hemen hemen her ilde (kimilerinde

ezgisi... ya o değeri neredeyse

yirmi bin dinleyiciye kadar varan) hiç bilinmeyen Azade albümündeki Ömer Karaoğlu Türkiye'de müslüman- 1990'dan beri verilmiş konserler, lığını önemseyenlerin, müzikte

korsanları hariç elli bin satan

çağının tanığı olabilmiş sanatçı-

İzler, hatta otuz yıllık süreç

Sitem isimli beste;

'duymadan yağmurun sesini a canım

ları arasında en önemli yere sahip içerisinde yüz binlik satışı geçen koklamadan çiçeğimi a canım sanatçılardan biri. Besteleriyle

ilk kasetler..

görmeden yüreğimi a canım

Tamer Duman, hem sesi hem

düşman oldun bilmediğin güzele'

besteleriyle Taner Yüncüoğlu'nu da Üniversitelilerin eylemlerinde zikretmeden olmaz. Onların

dillerinden düşüremediği 'Esir

yaptıkları işe hep uzaktan bakıldı olmuş bileklerimiz elimiz ayağıve 'böyle bir güruh var, bir avuç

Ya Gizden Ezgiler'deki o muhteşem hüzünlü şarkı:

mız' ezgisi, yaz okullarında,

genç var, onlar İslamcı müzik yap- kamplarda söylenen 'Şehit tahtında 'duydun mu güzel çocuk! maya çalışıyorlar' gibi çok

Rabbe gülümser', 'Es rahmet rüzga- ağlamak yok hüzünden

karikatürize bir bakışla geçiştir- rı', Mekke'yi özledikçe söylediği- beni kuşatsın acı daha sana gelmedi birileri olayı.

miz 'Karanlığın ortasında parlayan den!' bir güneş' ezgileri, radyo kapat-

On beş kadar albüm... Gün Batıdan

tıran 'Ölüme değil, ölümden değil 6

Bir çok profesyonel islamcının

yerinden kımıldamadığı ama halkın

yönelik en ufak bir hesapları

2000 temmuzuna kadar doçent olma-

sokaklara döküldüğü başörtüsü

yoktur. Sadece evlerinde tv sey-

yı bekledi. Baktı ki 'islamcı'

için elele eylemlerinin oluşum

retmek gelir ellerinden. Çok çok

bir kimlikle beklemenin sonu yok,

aşamasında Ömer Karaoğlu; Taner

şanlı atalarının evladı olarak

istifa etti üniversiteden. Yeşil

Yüncüoğlu, Taşgetiren, Dilipak ve

yaptıkları milli vazife bir Avru-

popçu denilenlere hiç benzemez;

Ahmet Mercan'la il il dolaşıp di-

pa takımını yendiğinde Türk fut-

İyi bir okuyucu. Bir söyleşimizde

renti ateşine müziğiyle katkıda

bol takımının 'tarih yazdığı-

neler okuyorsunuz diye sorduğu-

bulundu.

nı'(!) coşkuyla hissedebilmeleri-

muzda bir çırpıda sayıverdikleri

dir.

şunlar oldu: Erasmus- Deliliğe

Çeçenistan'da cihadın ortasında

Övgü, Cevdet Said- Adem, Nuri

bir grup mücahit cihad türküleri

İkinciler ise daha bir problem-

Pakdil -Çağdaş Arap

söylüyor, aralarında cihada Tür-

dirler. Bunlar 17. yüzyılda filan

Şiiri Güldestesi, Gogol- Ölü Can-

kiye'den katılan gençler de var.

yaşarlar. Görseniz ne kadar hu-

lar, Rasim Özdenören'in denemele-

İşte onlardan birisi 'Şehit tah-

zurludurlar, ne kadar! Bunların

ri (dönüp dönüp okuyor) Lamiza-

tında Rabbe gülümser'i söylüyor,

hiç ümmet, kan ağlayan insanlar,

de'nin Letaif'i, tarih üzerine,

O söylüyor, mücahitlerin gözle-

haksızlıklar, zulüm gibi bir

iktisat tarihi üzerine 20-25 yıl-

rinden, o sözleri anlamasalar da

dertleri yoktur. Burada, bu dün-

lık düzenli okumalar. Eskiden be-

yaşlar akıyor. Ve bir süre sonra

yada yaşamıyorlar çünkü. Osmanlı

ri Edebiyat dergilerini takip

o genç şehid oluyor. Peki Ömer

yıkılmamış gibi yaşamaya devam

ediyor; Diriliş,Edebiyat, Mavera,

Karaoğlu'nu kimler dinliyor? Ya-

ederler bunlar. En iyi müslüman

Kayıtlar dergilerini takip etmiş,

rası olanlar, gönlü kırıklar, iz-

şimdi Yediiklim, Hece, DoğuBatı,

zeti varlıklarının en vazgeçilmez

Marmara FM'deki hazırlayıp sundu-

şartı sayanlar, sele kapılmayı

ğu Kral Çıplak programının sonun-

reddedenler, umudunu kaybetmeyip

da,

diri tutanlar, bir büyük medeni-

yazarları zikrediyor: Sezai Kara-

yetin yeniden dirilişine inanan-

koç, Nizar Kabbani, Cemil Meriç,

lar. Ömer Karaoğlu'nun müziğini

Erdem Bayazıt, Cevdet Said, Sü-

insanın ve insanlığın acısını

leyman Çobanoğlu, Ahmet Özcan.

hissetmeyenlerin sevebilmesi zor.

program için yararlandığı

da kendileridir. Gençliğin maruz

İsmet Özel'i, Sezai Karakoç'u çok

kaldığı tuzaklara karşı onlara

seviyor. İsmet Özel'den ve Sezai

Kimler sevemez bu seçkin müziği?

yardımcı olmak gibi bir his akıl-

Karakoç'tan beste yapmayı çok is-

Kimler olacak kendinden kaçanlar!

larının ucundan bile geçmez. On-

temiş. Mesela 'Sürgün Ülkeden

Kendinden kaçışın çeşitli yolları

lara göre her şeyin en mükemmeli-

Başkentler Kentine'yi ama mısra

var. Mesela yükselen (yükseltilen

ni Osmanlı yakalamıştır. Endülüs

yapısı kendi beste stiline uyma-

mi demeliyim!) değerlere kapılı-

onlara sadece dansöz ve eğlenceyi

dığından yapamamış. Eğer hakkı

verenler; modernlik hastaları.

hatırlatır; kederi, hüznü değil!

verilerek bestelenebilirse Üsta-

Refah toplumu hikayelerine kanan-

Bunlar Ömer Karaoğlu'nu dinleye-

dın da memnun kalabileceğini be-

lar. Batıcıl düşünüşe kapılan-

meyecekleri gibi dinleyenleri de

lirtiyor. Erdem Beyazıt, Akif

lar... Sadece onlar mı; Hayır!

küçümserler. Ne dinlerler peki

İnan, Ahmet Mercan, Fatih Okumuş

Mazi hastalığına kapılanlar da

bunlar: Türk Sanat Müziği! Bu mü-

beste yaptığı şairlerden bazıla-

kolay kolay sevemezler

zik tüm hisleri ihtiva eder, hiç

rı. Aslında O 'çok iyi bir yorum-

Ömer Karaoğlu'nu. Bunlar ikiye

eksiği yoktur(!) Sanat müziğinin

cu.'

ayrılırlar:

katledilerek, ırzına geçilerek yapılan icralarını bile zevkle

1985'in az bir zaman sonrasında

Birincisi 'Şanlı tarihimiz' papa-

dinlerler.

Ömer Karaoğlu'nun sesini duydu-

ğanları. Bunlar kendilerini 'Üç

Otuz yıldır müzikle meşgul Ömer

ğumda on bir yaşındaydım 'Duy Re-

kıtaya hükmeden insanların' deva-

Karaoğlu. Aslen iktisat tarihçi-

sulü kardeşim' diyordu. O zaman-

mı olarak görürler ama üç kıtaya

si,

lar yüzde beş ile ifade edilerek 7

henüz çok da tehlikeli bulunmayan-

kasetler, dinlenilen büyükler bir

rini dinlediğinizde neşeli, ehli

lardık. Müziğimiz ilahiden başka

tarafa bırakıldı. Kendi

keyif bir beste ve güfte bulmak

bir şey değildi olamazdı. Ümit nes- televizyonlarımız, radyolarımız li duvarında bir tuğla olmak için

mümkün değildir. Bu yüzden Ömer

Onun ezgilerini çalmaz oldu. Kimisi Karaoğlu'nu gönlü kırıkların, hüz-

çıkan Selam çocuk dergisini okuyor- çekindi, kimisi beğenmedi. Sezen

nün elinde pişenlerin, avucunda

dum. On bir yaşındaydım ve dergi

Aksu kadar iyi olmadığını söyledi-

ahir zaman ateşini taşıyanların,

bana Cahit Zarifoğlu'nu, Afganis-

ler. Kanal 7'de Özhan Eren mesela

Selahaddin Eyyubi'nin izini süren-

tanlı çocukları, okulların robot-

sanatsallık adına ismi burada zik-

lerin yani garip gelmiş garip gi-

laştırıcılığını anlatıyordu. Ulvi

redilecek kadar dahi bir izzeti

derlerin dinlediğini, içimizdeki

Alacakaptan, İbrahim Sadri, Mehmet

olmayanları TV'sine doldururken

konformistleri bu müziklerin pek

Efe, Mevlana İdris vardı dergide…

Ömer Karaoğlu'na ve onun gibi az

açmadığını görüyoruz ama dünyanın

Bunların Ömer Karaoğlu ile ne ala-

sayıdaki sanatçıya ambargo koymaya

birçok değişik coğrafyasında dinle-

kası var! Var; sonra dergiyi yayın- çalıştı. Sanat- edebiyattan nasibi- yenleri var Karaoğlu'nun. Yine de layan Zaman Yayıncılık bant tiyat-

ni Sezai Karakoç'a diklenmesinden

bu müziği niye yapar bu adam?!.

roları ve müzik kasetleri yayınla-

bildiğimiz Ali Bulaç bu müziklerin

Neden neşeli müzikler yapmaz.!?

maya başlar. İlk kaset Gün Batıdan

küfür olduğunu söyledi entellektüel Çünkü yarası büyük şair Cahit Zari-

Doğmadan'dır. Tepkiler, tekfirler o entellektüel! Kimi İslamcı bilinen

foğlu gibi düşünmektedir Karaoğlu:

biçimdir. Sonradan dillerden düşmez radyolarda Moğollar, Grup Yorum, o ezgiler. 'Biz'i anlatmaktadır

Yeni Türkü rahatlıkla çalınırken

'Sen Filistin hokkaları doldur kan-

çünkü.

Ömer Karaoğlu ve benzeri müzikler

la

Böylece başlar bu müziğin macerası. yasaktı Nedense tam da bu durum

Şairler eğer ahın varken

Konferansların, tiyatroların,

Uzanırlarsa tomurcuklara güllere

karşısında zihnime Cahit Zarifoğ-

sohbetlerin düzenlendiği, on binle- lu'nun şu mısraları üşüşüyor, bütün Her biri kanlı bir ateş gibi korku rin bir araya geldiği konserlerin

entelleşme çabalarıma rağmen

Bir azar bir şamar ol-

sık sık gerçekleştiği yıllar...

kurtaramıyorum bu mısraların etki-

sun' (c.zarifoğlu, daralan vakit-

Türkiye'de şimdiye kadar milyonlar- sinden kendimi. Sizin de Müslümanca insan Ömer Karaoğlu'nun ezgile-

ler)

lar ne yaparsa yapsın beğenememe

rini dinlemiş hatta söylemiştir ama hastalığınız varsa aman bu mısrala- ‚Elbette bu çabayı bir piyasa halio ezgilerin Ömer Karaoğlu'na ait

rı okumayın:

ne dönüştürerek harcayanlar da var‛

olduğunu bilmemektedirler. O ezgi-

'çoğu müslüman kafir yanında

diyor Ömer Karaoğlu: 'Bizim müziği-

leri söyleyenler, mırıldananlar onu yaslanmış yastıklara

mize taşıdığımız yüce değerleri

görseler tanımazlar bile. Bunun

sonunu beklerler filmin'

şehadeti, cihadı, aşkı, tevhidi,

birkaç

Halbuki hiç de hamaseti, ajitasyonu haksızlığa razı olmamayı, umudu

sebebi var; Biri, Ömer Karaoğlu'nun sevmemesine rağmen bu görmezden

müziklerine kolaycı ve ucuzcu bir

ismini afişe etmeye meraklı olmama- gelmeler, yok saymalar ona reva

biçimde taşıyarak ticari kaygı,

sı, mütevaziliği (yıllarca kasetle- görüldü. Mesela İran marşlarını

şöhret gibi heveslerle emeksiz bi-

rine fotoğrafını koymak bile iste-

taklit ve adapte kolaycılığına hiç

rikimsiz, zahmetsiz işler yapanlar

medi, ilk on bir kasetten son iki-

kalkışmadı O. Aslında bu, müzikte

da oldu' diye ekliyor.

sine yapımcının talebi ile fotoğraf onurlu bir şekilde sesimiz olan

Ömer Karaoğlu misak-ı milli sınır-

konulmuştu) Diğeri, bizim bir merak Ömer Karaoğlu'nu birilerinin bir

larını aşan bir öz kültür anlayışı-

edip de 'Kim söylemiş bunu' diye

türlü beğenemeyişini özeleştiri

na sahip. 'Koskoca bir İslam coğ-

bir bakmama, belki de derin komp-

hastalığımız üzerine düşünürsek

rafyası medeniyet havzamızdır' di-

leksimizle kimseyi adamdan saymama

daha derinlikli biçimde kavrayabi-

yor.

hastalığımız, sonra özel TV'ler

liriz. Karaoğlu müziğe Türkiye'de

çıktı da öğretmenimiz Show

haddinden fazla eğlendiricilik mis- İslami müzik, İslami sinema, İslami

TV, ATV oldu. Okunulan dergiler,

yonu yüklendiğini düşünüyor ve bun- dergi gibi terkipleri doğru

dinlenilen kasetler, okunulan

dan rahatsız oluyor. O'nun ezgile8

bulmuyor. Müzikte kimsenin kimseye

bir müzik formunu dayatmaya hakkı

anlayışında.

dinlemeye dahi gerek duymadan yargı-

olmadığını ama güfteler söz konusu

Geleceği sorgulamaksızın taklit et-

layan eleştirmenlerin öyle sandığı

olduğunda bir Müslümanın,

menin sağlıklı olmadığını, klasik

gibi pek de kazanmıyor. Sanatı çok

dinleyeceği müzikleri bir takım kri- türk müziğinin, türk halk müziğinin

zengin, çok farklı bir alem

terleri dikkate alarak seçişini

kutsanmasının, mukaddes

olarak görüyor. Ekonomi ise hayatı

yargılamaya kimsenin hakkının olma-

sayılmasının tıpkı biz sadece batı

idame ettirirken çok önemsiz değil

dığını düşünüyor. "Cinselliği

müziği dinlemeliyiz, batı müziği

ama çok önemsenirse, abartılırsa bu

sömürü vasıtası olarak kullanan, Rab ekseninde müzikler yapmalıyız denme- durumun birçok özelliğimizin -kul ilişkisinin hudutlarını aşan

si kadar yanlış bir eğilim olduğunu

kaybolmasına sebebiyet vereceğini,

güftelere yer veremem ben müziğimde. vurguluyor.

insana, çevreye, aileye, dostluğa,

Buna hakkım yok. Yaparsam müslümanca İktisatçılığı sorulduğunda liberal

aşka, borsa endeksiyle yaklaşılaca-

bir iş yapmış olmam" diyor ama bu

olmamaya çalıştığını, eğer

ğını, günlük dilimizi başka güzel

kaygıların, müziği kısıtlamak gibi

iktisadi düşünce tarihi okunursa

şeylerin değil de paranın belirleye-

bir sonuç doğuracağını sanmak çok

liberalliğin arkasında neler

ceğini söylüyor.

yanlış olur zira Ömer Karaoğlu 'ne

yattığının görülebileceğini söylü-

gitar gavurdur ne de ney mü'mindir'

yor. Müzik işinden, bu müzikleri

Kasîde-i Bürde ve İslami Edebiyat Furkan Selçuk Soylu Zaman tünelinde Asrı Saadet’e gittiğimizde,

ğı olan Bûsîrî'yi şöhretin zirvesine taşıyan bu kasi-

Efendimizin aleyhissalatu vesselam ruhaniyetine pazar-

deye kendisi ‚el-Kevâkibü'd-dürriyye fî medhi hayri'l-

lıksız sığınan ve O'nun ilminde yetişen muazzez saha-

beriyye‛ adini verdiği halde, yukarıdaki isimle tanın-

bilerden; Hassan Bin Sabit, Abdullah Bin Revaha, Kab

ması gördüğü bir rüyâdan kaynaklanmaktadır. Şöyle ki

Bin Zuheyr (r. anhum) gibi şairler, İslam Edebiyatını

hayatının sonlarına doğru felç hastalığına yakalandığı

zirvede yaşadılar ve yaşattılar. İslami edebiyatta

bir sırada, rivayete göre rüyâsında Hz. Peygamber

İslam Sancağı’nın temsilcileri oldular. Onlar o kadar

aleyhissalatu vesselam, Bûsîrî'den kendisi için yazdı-

büyüktüler ki sanattaki bıraktıkları izler gelecek

ğı kasideyi okumasını ister; o "Yâ Resûlallah! Ben

şair ve düşünürlere derin tesirler bıraktı, keza dü-

sizin için çok kasideler yazdım, hangisini emredersi-

şüncelerinin kaynağını oluşturdu. Bu seçkin şairlerin

niz?" deyince, Hz. Peygamber kasidenin matla beytini

meşhur olmaları elbette şiirlerinde hakkın ve hakika-

okuyarak bu kasideyi işaret eder. Bûsîrî kasidesini

tin sözcüleri olmaları, Efendimizi aleyhissalatu ves-

okurken Hz. Peygamber aleyhissalatu vesselam iki yana

selam mısralarında övmeleri, Efendimiz aleyhissalatu

doğru sallanarak zevkle dinler. Yine rivayete göre

vesselam’a derin sevgi ve coşkun muhabbet beslemeleri

Bûsîrî'yi ödüllendirmek üzere hırkasını çıkarıp yat-

olmuştur. Bu muazzez şairlerle birlikte İslami edebi-

makta olan hasta şairin üzerine örter; bir diğer riva-

yatta bir mecra açılmış oluyordu. İslami edebiyatta

yette ise vücudunun felçli kısmını eliyle sıvazlar.

şöhret bulmuş ve bu kadronun başını çeken isimlerden

Şair heyecanla uykudan uyanır, gördüğü rüyânın zevkiy-

bir tanesi de, mısralarında Efendimizi aleyhissalatu

le toparlanmaya çalışırken felçten bir eser kalmadığı-

vesselam anlattığı, coşkun muhabbetle övdüğü, peygam-

nı fark ederek sevincinden ne yapacağını şaşırır. Bu

ber sevgi ve aşkını terennüm eden 13. yüzyılda yaşamış

sırada şafak söküp sabah namazı vakti yaklaşmaktadır.

olan İmam Bûsîrî'dir. İslâmî edebiyat alanında dünya

Bûsîrî abdest alıp mescide giderken bir dervişle kar-

çapında en meşhur eseri Kasîdetü'l-Bürde diye bilinen

şılaşır. Derviş ondan bu gece Hz.Peygamber’in aleyhis-

160 beyitlik kasidesidir. (Kab b. Zuheyr’in Kaside-i

salatu vesselam huzurunda okuduğu kasideyi kendisine

Bürdesiyle karıştırmayalım). Coşkun bir peygamber aşı-

vermesini ister. İşte bu olay duyulduktan sonra kaside 9

büyük bir üne kavuşur ve zaman aşımı ile şairin verdiği isimle değil, rüyâda Hz. Peygamber

Değişme Değişimi

tarafından üzerine örtülen hırka sebebiyle

Cihan Durmaz

Kasîdetü'l-Bürde diye anılmaya baslar.'' Sana-

Değişen dünyada aynı kalamamak değişmek… Bazıları değişmek istememiş ve halini muhafaza eden, koruyan anlamında muhafazakar etiketini kullanmış. Bence bu kavram bize ait değil. Bizden değil. Değişmek, zamanın bir mahsulü. Değişime direnmek ise inatçılığın bir tezahürüdür… Evrendeki her şey değişmeye fıtraten mecburdur. Yaratılıştaki hikmet gereğince eskimek, yaşlanmak, olgunlaşmak, büyümek, küçülmek ve bir gün… Aslında bütünü kapsayan değişimim zaman dilimi ‘bir gün’dür.

tın ne olduğunu, niçin yapılması gerektiğini asrı sadetteki su emsalsiz anekdotla örneklendirsek daha iyi idrak etmiş olacağız. Hayber'in fethinden sonra Efendimiz aleyhissalatu vesselam ve sahabeler birlikte Mekke'de Kabe'yi ziyarete gitmek üzere yola çıkarlar.

Efendimizin devesini çeken şair Abdullah b.

Revaha (r.a) tam Mekke'ye girerken müşriklere karşı en keskin mısralarını yüksek sesle okumaya başlar. Manzarayı gören Hz Ömer (r.a) öne atılır ve ‚Efendimizin aleyhissalatu vesselam önünde nasıl şiir okursun‛ deyince Efendİmiz, ‚Bırak Ya Ömer onun okudukları müşriğe ok atmaktan daha tesirlidir‛ buyurur. (Çöle İnen Nur sy/501) Yakın zamanın İslam Sanatı’nda edebiyatımızın marka isimlerinden Sultanu-ş Şuara Üstad Necip Fazıl, Allah adamı Abdulhakim Arvasi Hz. ile tanışmasından sonra, ‚Anladım işi; sanat Allah'ı aramakmış/ Marifet bu, gerisi yalnız çelik-çomakmış‛ (Çile sy /39) diyerek sanatı, Allah'ı sır ve güzellik yönünden arama vasıtası olarak izah eder.

Tarihi süreçte hem asrı saadette olsun, hem 13. yüzyılda yaşamış İmam Busiri'nin Kasidetü'l Bürde adlı muaazzam kasidesinde olsun, hem de yakın İslam Edebiyatı’nda olsun idrak etmemiz ve çıkarmamız gereken ders; İslami sanat’ın; akaidin, inancın, İslam Kültür Medeniyeti’nin ruhunu ve estetiğini yakalamak keza sanatın ve şiirin niçin ve nasılını, gayesini ve ufkunu anlamakla olmalıdır. Kasidetül Bürde bize, İslam Edebiyatı’nda, şiir ve sanat anlayışı nasıl olmalıdır onu her mısra ve beytinde resmeder. Neticesinde peygamber şefkatine ve merhametine nasıl ulaşılır onu anlatır. Bu noktada yıkılmaz, sarsılmaz ve eskimez anıt gibi durur önümüzde. Keza peygamber aşkıyla dolu bir gönlün neticesinde; peygamber yardı-

İnsan doğarken bir hal üzere doğar ve devamlı bir değişimin içinde bulur kendini. Zaman, bir dere gibi akar ve üzerinde ne varsa gittiği yere sürükler. İnsan bu derenin üzerindedir ve devamlı akış halindedir ki işte bu akış değişimin ta kendisidir. Gel gelelim insanın, bir kalbinin olduğunu fark etmesi uzun sürmez. Kalp kelimesinin; dönen, değişen manasına geldiğini okuduğu kamustan öğrenir. Zaman ilerledikçe büyür gelişir. Burada değişimin olumlu tarafına muhatap olur. Ve zanneder ki hep böyle devam edecek. Ne münasebet. Yolun yarısını geçtikten sonra yaşlılık belirtileri baş göstermeye başlar. Bu noktadan sonra değişime dur demek gelir içinden. Ama dışarıya değişmediğini hissettirmeye çalışır. Dökülen saçlarının yerine yenisini ektirir, sarkan göbeğini deri kemerlerle içeri ittirir. Avon kataloglarını karıştırmaya başlamıştır artık, yaşlanmayı önlemek ister. Yeni kalmak ve hiç eskimemek! Sonra estetikle yüzünü gerdirir ve gençken çıktığı bir dağa çıkarak değişmediğini haykırır. Biz bu hikayeleri çok gördük. Sonu hep musalla taşında bitti.

Aslında değişmeye bir solukta bakacak olursak, hepimiz hayatta bir şeyleri değiştiriyoruz. Ben değiştirmem demeyin 15 yıllık cep telefonunuza dokunarak. İçimize çektiğimiz saniyelik bir nefesi, bir diğeriyle değiştiriyoruz. Ve bu son nefese kadar devam ediyor. En sonunda bir veriyoruz daha alamıyoruz çünkü nasip bu kadar. Buradan değişimin bile bir nasip dairesinde olduğunu öğreniyoruz. Eğer bir saniyelik nefesten daha fazla bir şey beklerseniz akciğerleriniz buna müsaade etmeyecektir.

Mevzu bahis hayallere ve hedeflere doğru çevirelim yönümüzü.

Hayallerimizin değişimle kesiştiği yollarda bir karar vermeniz gerekebilir. Ya değişerek gelişime uğrarız, ya da değişime ayak uyduramayıp bir kenara çekiliriz. Aslan bakkal, süpermarketlere karşı olabilir ama kendini yenileyip geliştirmediği için değişimin tokadını cüzdanında hisseder. Nitekim hayallerimizi süsleyen hedeflere attığımız her adım değişimden nasibini alacaktır. Ama yaş tahtaya basmamak şartıyla…

Hedefiniz dünyayı değiştirmekse, önce kendinizi değiştirirsiniz. Gidip başkalarına suç atmayın. Mazeret ihraç etmeye lüzum yok. Unutmayalım, zaman ve değişim iç içedir.

mının ve sevgisinin ödüllendirilişini sunar gözler önüne. Efendimiz (sav)’in hırkasıyla korunan, örtünen, ve değerlenen Kasidetü'l

Hülasa, bizler bozmadan, bozulmadan değişmeyi öğrenmeliyiz.

Değişimi lehimize çevirmek; yeniliklere açık olmayı, geniş bir vizyonu ve dinamiklere sadakati gerektirir.

Bürde gibi İslami Sanat Eserleri’nin, yeni nesil şair, düşünür ve dava adamlarına bir ışık, ufuk olması duasıyla...

10

Sanal Mücahid

şeydi bu da. Sanaldaki yoğunluğu nedeniyle dağılmıştı artık bu sohbet halkası ama olsun artık yüz

Ali Yıldız Muhafazakâr sayılabilecek bir aile ve muhitte büyümüştü. Ailesi ve çevresinin muhafazakârlığı ona dar geliyordu. Namazını ve ibadetlerini muntazam yerine getirirdi. İnanılmaz derecede sosyaldi ve çevresindeki iyi işleri organize ederdi. Mahallede bir sohbet halkası oluşturmuş ve adı konmamış bir teşkilat kurmuştu neredeyse. Derken internetle tanıştı. Nerden icap ettiyse bir mail adresi edindi. Aklına geldikçe internet kafeye gider mail kutusunu kontrol ederdi. Bunu o kadar seyrek yapardı ki, mail hesabını aktif etmesi bile gerekirdi bazen. Derken bir gün bir forum sitesi ile tanıştı. Bu forum sitesinde kendisi gibi gençler sanal bir muhabbet halkası oluşturmuşlardı ve güzel paylaşımlar yapıyorlardı. Forum işi hoşuna gitti. Önceleri forum konularını izlemekle yetindi. Artık haftada birkaç kez internet kafeye gidip forumda olan biteni takip eder olmuştu.

Neden sonra, konular açmaya başladı. Onun açtığı konular çok ilgi görüyordu. Gerçek hayatta kurmuş olduğu sohbet halkasından edindiği deneyim, tecrübe ve birikim onu sanalda da öne çıkarıyordu. Gerçek hayattaki aktifliğini sanalda da sürdürüyordu. İnternetle fazla haşır neşir olduğunu görünce bir bilgisayar edinmeye karar verdi, eve adsl bağlattı. Artık 24 saat çevrimiçiydi.

Pek fazla dışarı çıkmaz olmuştu. Arkadaşları ve çevresi onu daha az görmeye başladılar. Sıklıkla gittiği camiye de arada sırada gider olmuştu. Sanal hayatında işler son sürat devam ediyordu. Bir site protesto mu edilecek? Hemen arkadaşlarını organize ediyor, özenle zehir zemberek bir protesto metni hazırlıyor arkadaşlarıyla adeta mail yağdırıyordu. Bazı haber sitelerinde haber altındaki yorumlarda savaşlar yürütüyordu. Bu yorum savaşları bazen atışmalara dönüşüyordu. Hoşuna gitmeyen yorumlara cevap yetiştirerek sabahlıyordu kimi zaman.

Böyle gecelerde sabah namazlarını kaçırır olmuştu. Günün birinde bir paylaşım sitesinde zararlı bir grup kurulduğuna dair bir mail aldı. Oldu olası facebook’a gıcıktı ama bu grubu kapattırmak için facebook’lu olmaya karar verdi. Facebook’a çeki düzen verilmeliydi. Üye oldu. Güzel bir profil sayfası oluşturdu. Müslüman yakışıklı adamdır bunu herkes görsün dedi ve karizmatik birkaç resmini de profil sayfasına yerleştirdi. Güzel

yüze görüşemese de, birebir tanımasa da binlerce üye ile hemhâldi. Grupları yönetmekten, zararlı gruplarla mücadeleden artık bilgisayarın başından kalkamaz olmuştu. Namazları son dakikalara yetiştirebilirse

vaktinde

kılmaya

gayret

ediyor-

du. Canım işi başından aşkındı. Zaten takıldığı forum sitesi ile de görüş ayrılıkları baş gösterdiğinden yeni bir forum sitesi kurmak şart olmuştu. Ve kurdu da. Artık bir forum sahibi olmanın bütün sorumluluğu üzerinde idi. Binlerce üyenin paylaşımlar yaptığı bir forumu yönetmek her babayiğidin harcı olmadığından arada bir yolda rast gelip yalnızca selam vermekle yetindiği dostlarını göremez olmuştu. Mahallenin imamı onun başka bir mahalleye taşındığını sanıyordu. Sanal hayatındaki meşguliyet nedeniyle ancak elektrik kesilirse ya da internet bağlantısı kesilirse tuvalete gider olmuştu. Kaçırmadığı namazları kılıyordu. Sabaha kadar uyanık kalırsa bazen sabah namazı bile kılıyordu. Kendisini tamamen sanaldaki hayır işlerine vakfetmişti. Bir gece bilgisayar başında uyukluyordu. Gözlerinden uyku akıyor ama sanal sorumlulukları onu uyanık olmaya itiyordu.

Derken bilgisayar birden bire kapandı. Lamba hâlâ yanık olduğundan elektrikler gitmemişti demek ki.

Hemen bilgisayarın elektrik bağlantılarını kontrol etmeye koyuldu. Ve büyük bir sarsıntı ile kendini yerde buldu. Elektrik çarpmış ve ölmüştü.

Daha ne olup bittiğini anlayamadan kendini hesap gününde buldu. Amel defterleri incelendi. İyilikleri, kötülükleri tartıldı. Hakkındaki hüküm verilmişti ama hükmün ne yönde olduğunu bilemedi.

Kolundan tutup götürmeye başladılar. Nereye gittiğini bilmiyordu ama cenneti umuyordu. Derken bir bilgisayarın başına getirdiler. Ekranı gösterdiler. Kocaman harflerle www.cennet.com yazdığını gördü. Sonra seslendiler bir yerden: Ne duruyorsun. Tıkla gir! Dehşetle uyandı. Bilgisayarın başında uyuyakalmıştı. Her şeyin bir rüya olduğunu anladı… Rüya aklını başına getirdi mi?

Kendine çeki düzen verdi mi? Sonrasında neler oldu bilinmiyor.

gruplar, sayfalar açmıştı. Binlerce üyesi olan facebook gruplarının,

sayfalarının yöneticisiydi

artık.

Tıpkı

eskiden mahallede oluşturduğu sohbet halkası gibi bir 11

Yazının ana fikri: Sanalda olmak ile sanal olmak arasında, fark var, ebedî saadet var!

Sınavlar ve Düşündürdükleri Mehmed Said Akkoç

Hepimizin takdiridir ki bu üniversite dedikleri sistem çok farklı bir mekanizmadır. Bu sistemde öğrencilerin ders geçebilmesi için ise bağıl değerlendirme adında bir sistem üretmişler. Bizim tabirimizle altta kalanın canı çıksın düşüncesi ister istemez öğrencilerin o masum ruh hallerinin bozulması için adeta bir vesile niteliğindedir. Tabii ki bizim masum öğrencilerden bazıları ise bu işi gereğinden fazla abartarak haliyle kabak tadı veriyor. Hele ki bünyelerinde bulunan kapitalist zihin hasebiyle sınav sonrası vahim duruma hapsolmamak için icabında arkadaşlıklarını bitirir duruma geldiği bile olur bu sıralar. Birtakım öğrenciler ise ölümüne çalışıp "çalıştın mı" diye soran arkadaşlarına gerekirse çalışamayan zavallı biri gibi görünmekten de çekinmiyorlar. Çalışma hevesi olmayanlar ise soranlara ben sizler için varım havasında gayri ihtiyari konuşmayı da düstur edinirler. Gerçek şu ki sınavlardan önceki gün bütün öğrencilerin birden çalışma aşkı gelir. Fakat sorumlu olduğu alan uzun olanlar ise son gün çalışınca akıllarında kalacağını iddia ettiği halde uzunluğundan dolayı yetişemeyeceğini düşünmeleri de acınası bir durum olsa gerek. Bu sınav haftalarında aileler çocuklarının sabah akşam ders çalıştığını falan sanıyorlar ama ne yazık ki öğrencilerin birçoğu sınav haftasında normalden fazla olarak film izleme, gezme, yeni diziye başlama gibi anormal bir şekilde aktivitelere katılım gösterirler. Sınav günü öğrencilerde göre ‚Yaşamak İçin Öldür‛ filminin mantığıyla uyuşan bir psikoloji hâsıl olur diye nitelendirirlerse de yanlış olmuş sayılmaz. Sınavdan saatlerce önce not vesaire bilgi almak amacıyla gelip bildiğini unutanı mı ararsın, hiç çalışmayıp sınavdan önce arkadaşlarından duyduklarıyla sınavı yapanı mı ararsın bu ve benzeri örnekler çoğaltılabilir. Sınav vakti ortalık ya çok gürültülüdür ya da çok sessizdir ki buradan sınavın zorluğu hakkında bilgi yürütebilirsiniz. Sınav başladığında ise hababam sınıfını aratmayan sahneleri de görmek mümkün artık bu hocaların ve öğrencilerin performanslarına bağlı olarak değişik şekillerde zuhur edebilir. Fakat sınav açıklandıktan sonra öğrencilerde 4 farklı ruh hali görülebilir. Misal, ‚klasik olarak çalışmadım ama yaptım‛ sözü genelde yalanları barındıran bir bahanedir ve aslında yeterince çalışıp arkadaşlarına çaktırmadığı için onların zoruna gidecek olmasından duyacağı keyif. Bir diğeri, ‚çalıştım ama yapamadım‛, ‚ben yaptım ama hoca puan kırmış‛ ve en vahimi ise ‚Mehmet’i ben çalıştırdım ama beni geçmiş‛ olayın vahameti ortada artık arkadaşı Mehmet’i düşman olarak görecek potansiyele sahiptir. Sınavdan geçenlerin ise, geçmenin verdiği aşırı güven duygusundan dolayı kendini her an halk kahramanı ilan etmesi muhtemel bir hadisedir. Dostun iyisi sınav zamanı belli olur sözü de sınava yeteri kadar çalışmayıp medet umanların uydurduğu bir söz olsa gerek.

-Bu Bir İlandır-

DERGİMİZ BÜNYESİNDE ILLISTRATOR PROGRAMI KULLANABİLEN EKİP ARKADAŞI ARAMAKTAYIZ. İLETİŞİM ADRESİMİZ facebook.com/fecriafak 12

Beklentisiz Bir Sebat Recep Keskin İyilik yap at denize, kimselerin bilmesini isteme.

Beklentisizlik içerisinde öyle çok yol al ki herkes şaşırsın sana. Ama sen hiç oralı olma. Yorulup dinlenmekten kastın, bir işten başka bir işe koşturmak olsun. Önüne bir bardak çay koyan olursa içersin, yoksa ona da eyvAllah.

Sen dünyaya insanlıkla hükmeden bir ecdada torun olma bahtiyarlığına ermişsin. Bugün olmasa da yakın bir zamanda o görev yine sana düşecektir. Bugün üzerimize düşen birçok vazifeden belki en önemlisi büyük bir gayretle okumak ve okutmak olmalıdır. Bu coğrafya yakın bir zamanda yeni bir rönesansa gebedir. O gelişmeyi, o atlayışı yapacak güçlü insanlara ihtiyaç var. Topluma, doğru istikametler çizecek ve yine o istikamette bıkıp tükenmeden çalışacak bir nesil yetiştirmek hepimizin görevidir. Herkes önce can sonra canan desin, sen önce de canan sonra da deyip kestir at. Sen, dünya nimetlerinden nasi-

bini unutmasan da, -Rabbinin emriyle- ona takılıp kalmayacak kadar da yücesin, yine O’nun verdiğiyle.

Gayret göstermek önemlidir, daha önemli olansa gayretinde sebat gösterip onda süreklilik sağlamaktır.

Hiç durmadan yürüyeceksiniz, pes etmek küçük insanlara göredir. Siz büyüklüğe adaysınız, ama öyle bir büyüklük ki büyüdükçe küçülmek, tevazudan bir abide olmak, büyüdükçe asıl büyük olan karşısında küçülmek gibi bir büyümek.

Size hayret edenlere karşı tebessümle karşılık verecek yine işinize dönecek, az bile yapıyorum diyeceksiniz. Her geçen gün daha çok okuyacak, okudukça derinleşecek, derinleştikçe karşınızdakileri eritecek, sulhun ve ilmin üstünlüğüyle donatılmış bir dünya kuracaksınız.

Dua ile…

301’den 432 Çıktı Kaç Kaldı Ali Yıldız Bir, iki, üç, dört, beş, altı, yedi, sekiz, dokuz, on, on bir, on iki, on üç, on dört, on beş…

Evet, böyle üç yüz bire kadar yazsaydım okumaya üşenirdiniz. Haklı olarak. Neden okuyasınız ki? Neticede bildiğiniz şeyler. 1 ile 301 arasındaki bütün sayılar demek varken bunları yazmak ve okumak lüzumsuz bir iştir. Ancak oradaki her bir sayı bir insanı ifade ediyorsa ve bunların birçoğu babaysa her birini ayrı ayrı zikretmek, her biri üzerinde bir saniye düşünmek ve her birine bir an olsun üzülmek gerekir. Şair: 'Dünya dönüyor, işte ispatı / Babamız her akşam dönüyor eve.' Demişti değil mi? O kara gün 432 çocuğun babası eve dönmedi, dönemedi. 301’den geriye kalan 432 yetimin dünyası o gün dönmeyi bıraktı. Hep böyle olmayacak tabi. Bir süre sonra her şey normale dönecek. Dünya? Evet o da dönecek. Ama bir başka.

Mustafa Ruhi Şirin’e kulak verelim: Babam öldü Koptu çalar saatlerin Gergin yayı Babasız evlerde Kim susturacak Çığlıktan doğan fırtınayı Bahar gibi verirmiş babam Annemin ellerine dünyayı Yoksulluk da ölüm gibidir Çevreden kuşatır evi

Gök nasıl kucaklarsa dünyayı Herkes öğrenebilir balık tutmayı Bana denize bakmayı öğret anne Sevinçli bir şarkı söyle Koşmaya alıştır babasız tayı.

Biz ekranlarımız başında, büyüyen bir takım sayılar okurken onlarca evde bu şiir yazıldı. Maden ocağının bağrından yetimler fışkırırken biz hükümeti düşürmeye ya da ayakta tutmaya çalıştık. Cesetler üzerinde tepindik, yetimler üzerinde. Ne çok şey biliyorduk, ne çok şeyin uzmanıydık ve hiç bilmiyorduk üzülmeyi, yas tutmayı. Susmak ve üzülmek bu kadar mı zordu?

Hiç olmazsa birkaç günlüğüne bir yetim mahzunluğunu kuşansak ve 432 yetimin acısını yüklenseydik sırtımıza. Bunun mânâ aleminde bir karşılığı olurdu elbet.

Artık 301 ve 432 sayılarının kapkara anlamları var. Önümüzdeki kış kömür yakarken içimiz cız etmeli değil mi? Biraz üşümeli değil miyiz? Sizi bilmiyorum ama ben bu kış epey üşüyeceğim. Üşüdükçe 301’e Yasinler göndereceğim. Ve minik bir şiir: Sen Onlara Merhamet et Allah’ım.

13

Masumlar Ahmet Salih Şahin Burhan Sönmez’in hayatına göz atan herkes ‘Masumlar’ı okurken yarı otobiyografik bir romanla karşı karşıya olduğunu anlayacaktır. Üstelik Sönmez bu otobiyografik ögeleri romanın alt katmanlarına saklama gereği duymadan apaçık bir şekilde vermiştir. Gerçi otobiyografik olmayan bir edebi metin var mıdır? Her eser zaten yazarın hayatından fışkırmaz mı? İsmet Özel ‘Şiire Damıtılmış Hayat’ adlı kitabın sunuş yazısında şöyle söylemişti: ‚Her kitabı yazan kendi hakkında yazar ve kim olursa olsun bir kitabı okuyan, okuduğunu kendi hakkında yazılmış olduğu kanaatinden sapmadan okur.‛ İsmet Özel’in bu sözleri inancımı pekiştirdi. Romanda yer alan Cambridge, Haymana ovası yazarın hayatını derinden etkilemiş yerlerdir ve yine romanda geçen uykusuzluk Burhan Sönmez’in yıllarca peşini bırakmayan bir illettir. Romanın başkahramanı Brani Tawo’nun babaannesi Kewe de Sönmez’in annesine masallar anlatan köylü bir kadından başkası değildir. Sönmez Cambridge’de tercümanlık yaparak geçimini sağlamaktadır Brani Tawo da. Bunları örnek olsun diye verdim, otobiyografik ögeler bunlarla sınırlı değil.

Bu girizgâhtan sonra romanın muhteviyatına ve tekniğine geçebiliriz.

Romanda birbiriyle paralel olarak ilerleyen iki farklı mekân iki farklı zaman ve iki ayrı dünya var. İlki Haymana ovasındaki bir köy diğeriyse Cambridge. Haymana ovasındaki köy ile Cambridge arasındaki yarılma ve ayrılık birçok unsur kullanılarak okura usta bir anlatım ile veriliyor. Haymana’da zaman daha hissedilir, yekpare ve döngüsel bir biçimdeyken Cambridge’de ise zaman çizgisel ve insan algısını darmadağın eden bir hız ile akan bir biçimde. Nitekim köy kısmında kırk elli yıllık bir zaman dilimi üç beş sayfada anlatılırken Cambridge’te tek bir saati sayfalarca anlatıyor Sönmez. Çünkü köyde zaman bir bütünlük arz ettiği için ha

kırk yıl olmuş ha yüz yıl bir şey fark etmiyor oysa şehirde durum öyle değil, şehirde zaman parçalanmıştır, şehrin bir saati bir saatini tutmaz. Bu zaman akışlarındaki farklılık hem romana bir canlılık katıyor hem de köy kent arasındaki farklılığı hissetmemizde önemli bir yer tutuyor. Ayrıca bir Cambridge’e bir Haymana’ya savrulan okur dikkatini devamlı diri tutuyor, bu özellik okuyucuyu sürekli romanın içinde tutması açısından gayet başarılı.

Tekdüzeliği kırıyor.

Zaman akışlarındaki farklılık da bana aynı şeyi hissettirdi, vitesi kâh artıran kâh azaltan bir zaman tekniği okura bir canlılık sağlıyor.

Bu köy kent farklılığını hissetmemizi sağlayan tek şey zaman akışındaki farklılık değil. Haymana ovasındaki köy ile Cambridge anlatılırken tamamen ayrı diller ve üsluplar tercih edilmiş. Bu dil meselesi bence çok mühim. Bana göre romanın vermek istediği gerçeklik duygusuna göre dil tercihi değişkenlik göstermelidir. Her duruma göre farklı bir dil vardır. Italo Calvino da ‘Amerika Dersleri’nde ‚Bana dil hep dikkatsizce, rastgele bir biçimde kullanılıyormuş gibi geliyor ve bundan katlanılması zor bir rahatsızlık duyuyorum.‛ demişti. İşte Burhan Sönmez dili o kadar dikkatli ve içerikle üst üste gelecek şekilde kullanıyor ki, dil anlatının ayrılmaz bir parçası haline geliyor. Yani romanda anlatılanlar ancak bu dil ile anlatılabilir başkası ile değil. Köyü anlatırken kullanılan dil açıklayıcı, boşluklara yer vermeyen nitelikte. Çünkü köy hayatının kendi içinde bir bütünlüğü var. Daha sıcak, samimi, akıcı ve hikâye etmeyi seven bir dil. Şehirde ise kısa, yoğun ve boşluklu bir dil var. Çünkü şehirde bir bütünlük duygusu yok. Köyün aksine eksikliği, yarımlığı ve yetersizliği seven bir dil kullanılmış. Bu iki dil arasındaki farklılık da köy ve kent arasındaki farklılığı hissetmemizi sağlıyor.

14

Romanın temel izleği ise gurbet ve sıla özlemi duygusu üzerine inşa edilmiş. Yalnız gurbet sadece memleketinden ayrı düşme şeklinde ele alınmamış. Roman şu cümlelerle başlıyor, ‚Benim vatanım çocukluğumdu ve ben büyüdükçe uzaklaştım ondan, uzaklaştıkça da o büyüdü içimde.‛ Yani yetişkinlik demek de çocukluğun gurbeti demek istiyor Burhan Sönmez. Memleketten ayrı kalmanın yaşattığı gurbet, çocukluktan her gün biraz daha uzaklaşmanın yaşattığı gurbetin dışında bir diğer gurbet de ölüm. İnsanın sılası hayattır, gurbeti ise ölüm. Biz ölünce hayattan kopacağız ve gurbete düşeceğiz yani ölüme. Bunun için de ölümden korkarız. Tabii bu görüş tamamen batı mahsulü, bunu da söylemek gerek. İslam düşüncesine göre tam tersidir, insan dünyaya gelmekle Allah’tan ayrı düşmüştür ve dünya onun için gurbettir, ölünce Allah’a kavuşacak ve gurbeti sona erecektir. Özellikle değinmek istediğim birkaç şey daha var. Wittgenstein bölümü bence romanın en iyi bölümü olmuş.

Sinematografik bir özellikte bence, sırf bu bölümün filmi çekilse yeridir. Sonra antikacı dükkânına ‘Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok’ kitabından ilhamla BatıCephesi ismi verilmesi çok hoş bir ironi olmuş.

G.G. Marquez’in son romanını yayınevine vermeden korsan basımcıların eline geçmesi hikâyesi gerçek mi kurgu mu bilemiyorum ama o da çok hoş bir yer tutmuş romanda. Zaten romanda Marquez’in etkisini rahatlıkla görüyoruz ve J.D. Salinger’in. Bir de Bach’ın ay ışığında tuttuğu notlar hakkında anlatılan bir anekdot var ki, o da harika.

Burhan Sönmez’in masal anlatmadaki becerisi, doğu ve batı edebiyatının verimlerini bir potada başarıyla eritmesi bu romanın gücünü anlatmaya yetecektir. Bu roman hakkında daha anlatacak çok şey var ama benden bu kadar.

Yürekdede ile Padişah Mehmet Samet Sönmez Müslümanların dertleriyle dertlenen, ömrünü İslam’a adamış bir şair ve yazardır Cahit Zarifoğlu.

Yazdığı şiirlerle hem edebiyat dünyasında adından söz ettirdi hem de Müslüman gençlere yol gösterdi. 1980’den sonra da çocuk kitapları yazmaya yöneldi. Çünkü her çocuk İslam fıtratı üzerine doğar ancak bazıları çocukluk ve ilkgençlik çağında iyi bir aile eğitimi ve ahlak bilinci kazanmadığı takdirde fıtratından uzaklaşır. İşte Zarifoğlu, çocuklara İslam’ı, bir Müslümanın nasıl olması gerektiğini çocuk hikayeleriyle anlatmaya çalıştı. Bu yazımda Yürekdede ile Padişah kitabını tanıtacağım.

yüzüne ibrikle su döker, sonra hanımı ona… Böylece abdest alırlar ve Yürekdede imam, hanımı cemaat olur ve namaza dururlar. Yürekdede Allah’u ekber diye tekbir alır, hanımı aldığı manevi hazla ağlamaya başlar. İşte her namazları böyledir bu yaşlı çiftin. Bu kez de selam verdikten sonra el ele tutuşarak ormanı dolaşmaya çıkacaklardır. Ama tam o esnada gelen atlıların olduğunu görürler.

Misafirlerin lideri Yürekdede’ye teşekkür ve veda ederken şehre inmesini ve padişahtan kestiği devenin parasını istemesini söyledi. Koca cihan padişahı, halkının böyle küçük isteklerini Cuma namazının ardından dinler ve uyGözün aydın dedi Yürekdede karı- gun gördüklerine yardım edermiş.

Yürekdede Cuma günü şehrin camisinde Padişah’ın hutbesini dinler. Göz göze gelirler. Bu padişah, yayla yolunda gelen misafirlerin başıdır. Ama Yürekdede o kadar saf ve temiz kalplidir ki bunu ne yüzünden ne sesinden anlayamaz. Dede Padişah’a deve isteğini söyleyemez. Allah’tan istemesinin daha doğru olduğuna karar verip geri döner.

Yürekdede ve hanımı kışın ılık ama yazın sıcaktan durulması zor olan bir köyde yaşarlar. Yazın sıcağında köyde duramayan köylüler kafileler halinde yaylaya göçerler. Yürekdede, hasta olduğu için kafilelerle birlikte yaylaya göçemez. Bir zaman sonra iyileşen Yürekdede, hanımına yaylaya gitmek istediğini söyler. Hanımı tüm hazırlıkları yapar ve bir sabah namazı göç yoluna çıkmışlardır.

Tabi sonuçta yaşlı insanlar, o kadar yükü tek başlarına taşıyamazlar değil mi? Bir de küçük devecikleri varmış. İşte bu halde başlamışlar yaylaya doğru çıkmaya… Yayla yolunun 1. Durağına gelince dinlenmeye koyulmuşlar. Çadırlarını kurmuşlar, eşeği bağlamışlar ve namazlarını kılıp uyumaya başlamışlar. Yazar masalın başından sonuna kadar olması gereken Müslüman bilince atıf yapar. Bize kaybettiğimiz dini ve ahlaki vecibelerimizi hatırlatır.

Yürekdede ve hanımının sabah namaza kalkmalarını yazar şöyle anlatır: ‚…Nasıl uyanırmış o zaman dağ başlarında insanlar daha güneş doğmadan. Bir saat yok. Bir çalar saat yok. Bir uyandıran yok.‛ İlk

Yürekdede,

hanımının

elini

lerini çekmişti. Ayrılmak zordu ama yapacak bir şey yoktu. Yürekdede’nin bu kadar misafiri doyurabilmesi için devenin kesilmesi şarttı.

sına. Ayşe Hatun da hayırlı olsun gözümüz aydın bey diye seslendi, şükürler olsun misafir gönderene. İşte böyledir Anadolu insanı. ‚Gelen misafirin yiyeceği yemek, içeceği içecek evden bir şeyler eksiltmez, hatta bereketlendirir…‛ diye düşünürdü. Gerçekten de öyleydi. Şüphesiz Allah ikram edenleri severdi.

Yürekdede, misafirleriyle sohbet ederken onların çok acıktıklarını anladı.

Misafirlerini devesini keserek doyurdu, ağırladı. Tabi devesini kesmek o kadar kolay olmamıştı. Yıllardır beraberlerdi.

Zavallı devecik yıllardır hem hanımının hem kendisinin bütün iş15

Ayşe Nine’yle olanları kısaca konuşurlar. Konaklama yerinde çadırı kurmak için bir taşı çıkarınca altında altın, mücevher dolu kazan bulur. Altın ve mücevherleri yoksullara dağıtmak için hemen şehre iner. Çünkü çok paranın sorumluluğu da çoktur. Ve dede bu sorumluluğu kaldıramayacağını düşünür. Anadolu insanı işte… Az olana kanaat eder ve daha fazlasını istemez. İşini görüp gönül huzuruyla konaklama yerine döner.

Yanında memeleri süt dolu bir küçük deve vardır. Elindeki tüm parayı fakirlere dağıttıktan sonra kalan az bir miktarla bir deve almıştır. Hem Ayşe Nine hem de Yürek Hasan tekrar mutlu bir şekilde yaylaya çıkmışlardır. Yayla yolunda hiç bir şey kaybetmemişler bilakis Allah’ın rızasını kazanmışlardır. Ve bu onlara yeter.

Bize de yetsin.

Gözlerin Çığlığı Gül Tanrıverdi

Gözlerini kapadı. Bu bir teslim oluştu. Boğazından açılmış delikten içeri giren hortumun ciğerlerine inişini hissetti. Hissettiği bulantıyla karışık acı, gözlerini daha da sıkmasına neden oldu. Birden gözlerini patlatırcasına açtı. Başını iki yana salladı. "Tamam, yeter artık" dercesine salladı. Ona yardımcı olan kızı durdu. Gözleri buluştu. "İyi misin?" diye sordu. Baktı gözyaşları süzülüyor, hemen bir mendille sildi gözlerini. —İyisin değil mi? Başını salladı adam. Gözlerini kırpıştırdı. Dili lâl olmuştu uzun süre önce. Konuşabilseydi "iyiyim "derdi. Uzun uzun baktı kızının gözlerine. Kızı ‚Rahatladın mı?‛ diye sordu. Yine başını salladı. Gözlerini kapattı. Gecenin sessizliğine gömdü kendini. Bir kaç dakikanın rahatlığına bıraktı. Kızı başını okşadı. Alnına bir öpücük kondurdu. "Biraz uyumaya çalış" dedi. Sonra odadan çıktı. Beş dakika oldu olmadı yine babasından gelen hırıltı sesini duydu. Eline bağlı olan ufak çıngırağı sallamaya çalışıyordu. Koşarak odaya gitti. —Geldim geldim… Aynı işlemi yineledi. Uzun zamandır yapmasına rağmen her yapışında içi acıyordu. Yüzünü silerken, babasının başı titredi. Bıraktı, nefesinin düzene girmesini bekledi. Yine gözlerinden gelen yaşları sildi. Ürkek bir kuş gibi titredi adam.

Kız babasının başını okşadı. —Korkma, buradayım yanındayım. Gözleriyle kollarını işaret etti.

Kız hemen anladı. Kollarını kaldırmasını istiyordu. Uzun süre aynı pozisyonda kalması onu yormuştu. Kollarının altına birer yastık koydu.

Bacaklarını kontrol etti. Yatağının ayakucunu biraz kaldırdı. Bacaklarının şişmesini istemiyordu. Üstünü güzelce örttü. Gözlerine baktı. ‚İstediğin bir şey var mı?‛ diye sordu. Adam ‚yok‛ anlamında işaret yaptı. —Hadi gözlerini kapat dinlen biraz. Adam hemen gözlerini kapattı. Kız gülümsedi, babasının söz dinleyen bir çocuk gibi gözlerini kapatması hem hoşuna gitmiş hem de içini burkmuştu. Karşısında ki koltuğa oturup onu seyretti. Son iki yıldır yaşadıklarını düşündü. Babasını sırtında ki kaşıntı için götürdüğü geceyi hatırladı. Acile gidip geceyi orada geçirmişler, doktorlar ileri tetkik istemişlerdi. İhmal etmemiş hemen yaptırmıştı. Sonuçları alıp doktora gösterdiği zaman hiç beklemedikleri bir sonuç çıkmıştı. Doktor ‚babanız kanser kaşıntının sebebi bu‛ dediğinde nefesi tutulmuştu. Tedavi hemen başlamışlar, zor süreçler geçirmişlerdi. Başka bir dünyanın kapısından girmek ve hiç çıkamamak, bir kısırdöngünün içinde yuvarlanmaktı yaşadıkları. Uyuyan babasını seyrediyordu. Onca tedaviden sonra yoğun bakıma giden babası yaşama inadıyla hayata dönmüş fakat yatalak kalmıştı. Hastalığı durmuştu. Boğazın açılan delikten nefes alıp veriyordu. Sesi de kesilmişti. Gözleriyle konuşmayı öğretmişti babası ona. Uzun bakışlarının ardında saklı düşüncelerini hemen tahmin edebiliyordu. Babasına baktı kız. Oturduğu yerden kalktı, yanına gitti. Başını okşadı. Alnını öptü. ‚İyi ki yaşamak için inat ettin. İyi ki yanımızdasın ‛dedi. Gözlerin de yaş, dudaklarında tebessümle.

16

Mithat Abi Muhiddin Miyasoğlu

Bizim mahallede bir abi vardı, adı Mithat.

Mahallenin delikanlısı, hayır işlerinin yolcusu, futbol maçlarının golcüsü ve camimizin müdavimi… Herkes onu çok severdi. Tabii bizde onu mahallenin yeni yetişen çocukları olarak örnek alırdık. Sağ kolu İrfan sol kolu Gökhan’dı. Etrafına öyle bir neşe saçar, pozitif enerji yayardı ki onu uzaktan bile görsek ne kadar sevinirdik. Yeri geldiğinde Ayhan Işık gibi yakışıklı, er meydanında (mahalle kavgasında) Rocky (bu filmi çok severdi) gibi yiğitti. Mahalle kültürüyle yetişmiş son nesilden bir önceki nesil efradından diyebiliriz. Her üç cümlesinde mahalle kelimesini kullanarak onun için özel bir mana bütünü olan ‚mahalle kültürünü‛ ön plana alırdı hep. Daha ne olsun mahalle uşaklarını koruyup kollardı. Mahallecek birbirimize kenetli olduğumuz o günlerde Mithat abi mahallenin çocuklarına bu kültürü öğretmek gibi bir vazife addetmişti kendine. Aslında bütün mahalle maçları, mahalle kavgaları, mahallecek olan her şey özünde bu kültür zincirinin halkalarını sağlamlaştırmak için vardı ona göre.

Hiç unutmam, bir yaz günü yukarı mahalle, bizim mahalleye maç teklif etmişti. Mithat abi çarşıya gitmiş olduğundan maçtan haberi yoktu. Mithat abinin sağ kolu İrfan ve sol kolu Gökhan mahallenin çocuklarını toplayarak bir takım kurdu ve heyecanlı bir şekilde karşılaşmanın oynanacağı okulun bahçesine gittik. Biz ısınma hareketleri yaparken karşı takım yerini aldı. Fakat karşı takım son yenilgiden sonra yeni transferler yapmış, güçlenerek sahaya inmişti. Herkes İrfan abiye bakıyordu. Şaşırmış halde, gelmişken oynayalım bari diyerek karşılaşmaya başladık.

Yenilsek, acaba sadece yenilgiyle mi kalacaktık yoksa deplasmandan dayak yiyerek mi dönecektik orası muammaydı diyebilirim. Maça başladık. Fakat çekingen olduğumuzdan ruhsuz bir mücadele oluyordu. Top kayıplarının ardı arkası kesilmediği gibi yavaş yavaş gol yemeye de başlamıştık. Kaleye efsane kalecimiz Gökhan abi geçti fark yememek için. Rakip takıma göre fiziken güçsüz olduğumuzdan mıdır bilmem ayağımıza top gelmez olmuştu.

Gökhan abi kalesinde devleşmiş, İrfan abi sansasyonel şutlarıyla rakip kaleyi zorluyordu. Biz ecel terleri dökeduralım Mithat abi bizim zorda olduğumuzu galiba 6. hissiyle hissetmiş, depar atarak mahallenin gizli

çıkmazlarından çıkıp, kısa sürede bizi bulmuştu. Ama ne bulma! Bahçenin arka duvarından atlayarak geleceğini ancak Süpermen filmini izledikten sonra tahmin edebilirdim. Kimsenin de aklının ucundan geçmemişti zaten. Gökhan abinin sesiyle ani olarak arkamızı bir döndük ki, Mithat abi duvarın üzerinden aşağıya atlıyordu. Herkes hayranlıkla dikkatini oraya verdi çünkü bizim için Mithat abi süper kahramandan farksızdı. Jilet gibi pantolonunun ütüsü ve ayağındaki kunduralar göz kamaştırıyordu, tabii rakibe korku salıyordu. Oyun durdu ve hemen yanına koşmaya başladık. İrfan abi durumu anlattı ve Mithat abinin oyun düzeniyle tekrar oyuna başladık. Rakip takım şok olmuştu. Hele bir kalecileri vardı oyunbozan mızıkçısı cinsinden, her maçta oyun bitti der çıkardı işin içinden. Mithat abinin yanına geldi, 10 dakika daha oynayacaklarını ve maçın biteceğini söyledi. Mithat abi 10 dakikada takımı öyle bir taarruza geçirdi ki tek kale maç gibi rakip kaleye çökmüştük. Çalım üzerine vtr’lik çalımlar da cabası…

Nihayet biz öne geçmiştik. Rakip takımın kalecisi topu aldı ve sahayı terk etti.

Hepimiz çok yorulmuştuk.

Mithat abi herkese gazoz ısmarladı ve evin yolunu tuttuk. Eve giderken sistemli futbol oynamaktan bahsediyordu. Mithat abinin dışında kimse ne bir kulüpte oynamış ne de gerçek bir sahada maç yapmıştı. Mithat abi kararını verdi bize top oynamanın inceliklerini öğretecekti. Mahalleye geldiğimizde bizden ailelerimizden izin almamızı ve Paşa çayırına gideceğimizi söyledi. Bizlerde evlerimize gittik, izinlerimizi aldık, biraz dinlendik. Çok heyecanlıydık. Mahallenin eğri köşesinde toplandık. 20 dakika yürüyerek yol aldıktan sonra önümüze, televizyonlarda gördüğümüz futbol sahalarına benzeyen, amatör kulüplerin maç yaptığı Paşa Çayırı tüm görkemiyle bizi karşıladı. Çocuk yüreği işte ne kadar mutlu olmuştuk. Aklıma ne zaman gelse yine mutlu olurum. Mithat abi önce kısa koşular yaptırdı bize. Isınma hareketlerinden sonra; şut nasıl atılır, artistik çalım nedir ve kısa paslaşma tekniklerini de öğretti. Epeyce yorulmuştuk zaten bütün gün. Gazozlarımızı içip gofretlerimizi yedikten sonra mahalleye doğru yavaş yavaş yola çıktık.

Mahalle çocuklarını kimseye ezdirmez, onlara diklenmeden dik durmasını öğretirdi. Mahalle camimizde hizmet dendiğinde hep akla o gelirdi. Zaten bir aklı hep camideydi. Bayram namazlarından sonra şeker ikramlarını hiç bir mahallelinin unutacağını sanmıyorum. Mahallenin çocuklarını da camiye alıştırarak aslında Diriliş Nesli için küçükte olsa adım atılmasına vesile oluyordu.

Yıl 2014… Mahalle kültürü etkisini ve özelliğini kaybetti. Sokakta oyun oynayan çocuk bulmak samanlıkta iğne aramak gibi artık.

Kimse kimseyi tanımıyor. Komşuluk ilişkileri apartman kültürünün içerisinde bitme noktasına geldi. Mithat abi ve niceleri işsizlik yüzünden göç etmek zorunda kaldı. Anlayacağımız, güzel insanlar güzel atlara binip gittiler. Yollar hep gözümüzde kaldı. Bizi biz yapan değerlerimizden kopmamız ve bu hezeyanın devam etmesi tabii olarak toplumun sosyal yapısına sirayet etti. İç dinamikler paslandı diyebiliriz. Zihni bunalımlar, aile sorunları, kişilerin sadece kendini kurtarmak için yaşamaları birlik ve beraberliğimize vurulan darbeden başka bir şey değildi maalesef.

Mahalle kültürü bir mıknatıs gibi sosyal ve ahlaki değerlerimizi fertler nazarında sıkı ve diri tutan etkenlerden sadece birisi olmuştur.

Bu kültür, camii kültüründen yetkilenip güçlenerek oluşan bir dinamizm olması hasebiyle hepimizin beş vakit bu atmosferde toplanması ve bütün sorunlara karşı yekvücut hareket etmemiz iktiza etmektedir. Bu şekilde dinimize sahip çıkarken aslında dinimizin, irfanımızın bize nasıl sahip çıktığının da yakın şahitleri olacağız. Bunu söylemekten gayem, mahalle kültürünü diriltecek enerjiyi bir caminin cemaati olmak suretiyle yakalayabiliriz. Bir şeyin kıymetini o elimizdeyken bilmeliyiz. Bilemezsek şimdide değil geçmişte yaşar ve ona takılırız. Çaresiz olacak bir durum yok. Saflarımızı sıklaştırmamız, kalpten kalbe köprüler kurmamız ve selamı yaymamız felaha giden yolda önemli bir adım olacaktır.

Mithat abinin nerede olduğunu soracak olursanız, o hep içimizde bir yerde bizleri hala ve her şeye rağmen koruyor ve kolluyor.

Bu hatırayı anlatmamın sebebi ayrıntılarında bir kültürü barındırması itibariyledir. Mithat abi nerede bir zora düşen olsa oradaydı.

17

Türâb Şeyda Bulgurcu Babamın avuçlarında büyüdüm ben, annemin merhametine değin…

Nasır tutmuş eller eşlik etti küçüklüğüme, büyümenin ne demek olduğunu bilmeden büyümüşüm meğer.

Büyüdükçe duygularım küçüldü onlar küçüldükçe ben yok oldum. Hiç çocuk olmadık, bazen büyüklerden bile büyüktük. Gitmenin ne demek olduğunu ân gibi yaşadık. Kaybetmek nedir bilmedik, yürüdük yürüdük ve büyüdük. Ölmek nedir hiç anlatmadılar bize sahiden neydi ölüm biz hiç bilmedik? Bir gün kapını da çalacak sana eşlik edecek dediler, inanmadık. Adına toprak koymuşlar tek yoldaş. Şimdi hep aklımızın bir ucunda yaşamaktayız ölümü, kaybetmenin ne demek olduğunu şimdi öğrendik insan yaşamadan bilemez ders almaz derlerdi şimdi daha da çakıldı beynimize aynı kelimeler yaşadıkça öğrendik, öğrendikçe büyü-

dük ve büyüdükçe son bulduk.

Yaşadığımız ne çok şey var aslında bilmediğimiz.

Kimimiz hayatını döşenmiş satırlarda arar, kimimiz nota aralarında. Tamda seni anlatan, duygularına eş değer olan. Şimdi avuçlarında büyüdüğümüz baba hasretinden uzak. Çocukluktan kalma bir bez bebeğin eşlik eder olmuş sana, yerini almış yanında olamadığın kişinin. Kaybedilenlerin arkasından nice anılar serpiştirilmiş toprağa. Yazmaktan nasır tutmuş o eller kokladıkça babanınkine eş olan. Cennet’im diye sarıldığın annen, hepsi toprağa akran olmuş şimdi. Acıları, hasretleri. Mutlulukları, hüzünleri onlarla uğurladık. Çocuktuk ya hani bilmediklerimizi büyüdükçe öğrendik. Ölümü hatırlatmamışlardı ki bilemedik ne zaman geleceğini. Oysa şimdi aklımızda hep aynı ses ‘’ÂN GİBİ AKLINDAYIZ ÖLÜMÜN’’.

Yağmur Bilal Tırnakçı Sanki yağmura yakalanmıştım, sanki yağmur yakalamıştı beni. Ben sana geldiğimde içimdeki çöller bütün ruh coğrafyamı işgal etmişti.

Hiçbir kum tanesi bana senli bir yağmurdan bahsetmemişti. Yeniden doğmanın bulutlarca tesciliydin sen. Ben ıpıslak bir aşkla sana teslim oldum. Yağmurun parmak izleri vardı gövdemde. Sen şiir bilmem dedin, Ben şiir buldum dedim Ben şiir buldum dedim Sen şiir oldum dedin. Bir kelime arıyordum her şeyi bir şeyin içine sığdıracak.

Ve o kelimeye tutunacaktım. Ve o kelimeye tutunacaktım çöllerin umudu diye. Ben bir kelime arıyordum çöllere boyun eğmeyecek. Bir damla gibi kalbime berrak ve derin izler bırakacak bir kelime. Ben gözlerini görmeden ölmeyi göze almışken. Her okuduğunda gözlerinden öpecek bir kelime. Ve ben o kelimeyle çağıracaktım seni. Ben geceye o kelimeyi fısıldayacaktım. Gece güneşler giyinip gelecekti. Ben kışa o kelimeyi fısıldayacaktım, yazları kuşanıp gelecekti. Ben bir notaya fı-

sıldayacaktım o kelimeyi, bütün sazlar koşup gelecekti. Dünyanın bütün rüzgarlarından yağmurlarından ve karlarından bir su gibi bir bulut gibi bir bir bahar gibi yâri çağıran kelimeyi dilendim. O kelime senin adındı YARİM. Sana adınla hitap edecek cesaretim olmadığı için şimdi dilsiz bir çöl gibiyim. Ve seni çağıramadım diye korkuyorum bir sabah uyanacağım sen gitmiş olacaksın. Yokluğun silmiş olacak günlerimi, sinmiş olacak güllerime. Güllerim gün kurusu bir acıya dönüşecek diye korkuyorum. Güller vazolardan önce bahçelerde kurumuş olacaklar. Saçlarında okuduğum ürkeklik gözlerimdeki cesaretin ellerinden tutup gitmiş olacak.

Kayıp bir çocuk gibidir şimdi cesaret senin yokluğunu kayda geçirmiş. Bir sabah uyandığımda çok geç olacak. Namaz vakti geçmiş olacak güneş doğmamış olacak vakit daralmış, içim darlanmış, kalbim buruk ve sen yok olacaksın. Ve şiir o günden sonra kalbime yük olacak. Ve yağmur bütün kelimeleri silecek ve bütün kelimelerin adı YOK olacak…

18

Sen ‘v’ Gerçek… İbrahim Çelik

Matrix’in Senaristliğini ve yapımcılığını yapmış Wachowski kardeşler tarafından getirilmiş bir yönetmen olan James Mcteigue ‘’V for Vandetta’’ ile karşınızdayız. İlk izleyenler bilir. Olaylar çok karmaşık ve bir o kadar da arapsaçı gibi görünse de aslında ne karmaşık ne de bir o kadar anlaşılması imkansız.

Film aslında bir çizgi roman olan Guy Fawkes ve barut komplosundan dolayı fitili ateşlenmiştir.

Fawkes 5 Kasımın İngiltere’sinde monarşiye ve baskıya boyun eğmemek için parlamento binasını havaya uçurmak niyetindeyken yol arkadaşları tarafından ihbar edilir ve yakalanır. Ardından mutsuz bir son ile 1606’da idam edilir. Bu bir

fikirdi, o gitti lakin fikri ebedileşti. Ölmedi çünkü fikirler ölmez, yakılmaz ve idam edilmezdi, edilemedi de… ‚Fikirler Kurşun Geçirmez.”

Olmaması gereken her şey burada oluyor belki de dini, bir şekilde ilahi adaletten bahseder gibi mi kullanılıyor, yorumu sizlere bırakıyorum.

Bu ihanet, öldürülemeyen fikrin karşısında olduğu gibi baskının ve şiddetin yanındaydı. Tabii fikirle mücadele etmek gerekiyordu. Aslında bu ihanet fikre atılan bir yumruk idi lakin o yumruk havada kaldı. Fikri kutsallaştırdı…

Film eleştirmenlerce tüm zamanların en iyi filmlerinden biri olarak gösterilir. Ama çizgi romanın hayranları filmde değiştirilen ve çıkarılan kısımların, verilmek istenen mesajı bozduğunu öne sürdüler. (Çizgi romanda faşizme karşı anarşizm çatışması vurgulanırken, filmde faşizme karşı alternatif öne sürülmemiştir.) Film gösterime girdiği ilk hafta itibari ile Güney Kore, Tayvan, İsveç, Singapur ve Filipinlerde bir numaraya yükselirken konunun geçtiği yer ve çekildiği mekân olan İngiltere'de bir numaraya ulaşamamıştır. Türkiye’de ise 670 bin gibi bir seyirci kitlesi tarafından izlenmiştir.

Ve gelelim ihanetin arka bahçesine. Gazeteciler gazetecilik dışında ‚halk için değil hükümet için araştır, arka bahçede medyanın dal budak salması için araştır‛ ilkesini amaç edinmişti. Kartel medya işte budur çünkü devlet televizyonundaki spikeri hatırlarsanız belki ne demek istediğimi anlamış olursunuz… Fikri anlamış olsalar idi hükümetlerin gelip geçici olduklarını fark edecek yaptıkları Vel hasıl olayların perde arkasını komplonun kalıcı ve tarihin onları görmemiz, V for Vandetta gibi düşüncenin arka planını iyi tahlil affetmeyeceğini fark edeceklerdi. etmemiz ve iyi olmanın yetmeyip Kısacası küresel medyanın durumunu aktif olarak daha iyi olmamız gebu yapım çok iyi anlatmakta ve rektiğine varmamız lazım… hastalığının teşhisini nokta atışı yaparak seyirciye sunmaktadır. Bu Filmden birkaç replik baskının ve çürümüşlüğün ne kadar tükenmiş olduğunu halka verdikleri  Gerçeklerin gücünü bildiğim yalandan anlıyoruz. sürece kainatı bile fethedebiVe en önemlisi filmde devletin lirim. menfaati için kendine nasıl düşman oluşturduğunu görüyoruz. İktidar  Uzunca süre maske takarsan dikkat edilecek olursa hep zamaaltındaki kişiliği de unuturnında nokta atışı yaparak bir ağsun. lama duvarı oluşturuyor; nefret ve ötekileştirme yaparak kara düşün-  Kim olduğun, ne yaptığının celi bir yönetim imajı veriyor. yanında önemsizdir.

Ardından ‚biz hep kucaklarız ve hep beraber birlikte mutlu bir ge-  Size bir iş zorla yaptırılılecek için çalışırız‛ mesajını yorsa o işi en harika şekilde unutmuyor tabii. yapın çünkü tek kurtuluş yoluÖzellikle Hristiyan piskoposun yaptığı sapıklıklar anlatılır ve en önemlisi de o anda devletin bunu dinlemede olduğunu, diğer olaylar gibi her şeyden haberdar olduğunu öğreniyoruz.

19

nuz budur.



Eğer bir konu hakkında bilgin yoksa ve bunu söyleyemiyorsan yapacağın en doğru şey susmaktır.

Okçu Bey ve Ekibi 2023 Serisi 2. Bölüm

Çakırpençe Enes Karademir Dağ dayanmaz erlerin dağlar söken ısrarına…

Mehmed Akif

Okçu Bey ve Ekibi Kimdir?

Tarihe nam salmış, cihana gelmiş en güçlü ordulardan biri olan Yeniçeri ordusunun kaldırılmasından yaklaşık üç asır sonra Kampüscü gazetesindeki ‚Babı Tahayyülün Ötesinden‛ sayfasında tamamen hayal ürünü olarak ortaya çıkan bir yazı dizisidir. 2023 serisine 2. Bölümle devam ederken karakterleri tanıtmayı unuttuğumu fark ettim. Bu yazı düzenlenmemiş haliyle Geçen sene Kampüscü gazetesinde yayımlanmıştı. Şimdi biraz ekleme çıkarma yaparak (tekrar ısıtarak) sizlerin idraklerinize sunuyorum.

Okçu Bey; devletin özel yetiştirdiği kıdemli istihbaratçılardandır. Bir elindeki parmak sayısından fazla yabancı dili aksanıyla konuşabilir. Dövüş sanatlarını iyi bilir, bu alanda en sevdiği teknik Osmanlı tokadıdır. Çakırpençe karakteri vardır. Teknolojiyi tahmin sınırlarına sığmayacak şekilde kullanır. Ok yapmada ve atmada mahirdir. Devlet terbiyesi almıştır, devlet geleneklerini iyi bilir. Yeniçeri namıyla, devlet büyükleri tarafından ihya edilen yeraltı biriminin başına getirilir. Ekibini kurduktan sonra Filistin’den, Kosova’ya; Viyana gerisinden okyanus ötesine kadar geniş görev sahası içerisinde zalimlere hadlerini bildirmekle vazifelendirilir. Zulüm ile abad olanları berbad etmek en temel prensibidir. Yabancı istihbarat servisleri onu deşifre etmek için yoğun çabalar göstermektedirler. Çay içer, kitap okur, şiir yazar.

Cemati; ilginç buluşlar yapmak başlıca mahareti olmakla birlikte Okçu Bey tarafından yetiştirilmiş serdengeçtilerdendir. Bu ekipte olmasaydı dünyaca tanınan bir kariyere sahip olabilirdi. Cemati onun kod adıdır. İsmi, ‚geleceğin birleşmesi‛ manasına gelir. Soğuk esprileriyle tanınır. Az yer, az uyur, az konuşur. Çevik reflekslere sahiptir. Bileği kuvvetli olduğu kadar mangal yürekli biridir.

karanfil çiğnemeyi sever. Bilek güreşi turnuvalarında birincilikleri vardır. Okçu Bey’in sağ koludur.

Kamil; elektronik cihaz tamirinde üstüne yoktur.

Ekibin neşe kaynağıdır. Cemati’yle yakın arkadaştır.

Almanya’daki Tozkoparanlar siber atak ekibinden sorumludur. Sağı solu belli olmaz. El şakalarını çok sever (bilhassa Cemati’yle olan münakaşalarında sebep budur). Ortalıklarda fazla gezmez. Holliwood filmlerindeki sahte kahramanlardan hiç haz etmez.

Murat; nostaljik takılmayı çok sever. Murat 124 marka aracı vardır. Atıcılıkta maharetlidir. Civanmert ve duygusal bir kişiliği vardır. Cömerttir. Osmanlı tokadını birisi yemeye görsün kamyon çarptı zanneder. Satranç oyununda ve strateji geliştirmede ileri düzeydedir.

Bedri; Tophaneli olmakla birlikte, ekibin ağır görevlerinde destek amaçlı katılır. Asli olarak Özel Harekatçı’dır. Barzaniyi, paketleyerek bir gece Ankara’ya getiren seçme birliğin komutanıdır. Balık tutmayı çok sever. Babacan bir insandır. Derin bağlantıları vardır. Şahin bakışlıdır.

Ladikli Hoca; Okçu Bey’in zaman zaman istişare yapmaya geldiği ve sohbetinde bulunduğu bir kanaat önderi. Telepatik ilimlere vakıftır. Hızır aleyhisselamla görüştüğü, zamanda yolculuk yaptığı söyleniyor.

Yakut Bey; Okçu Bey’in ‚Yakut Bey olmasa ben şimdi sahaflık yapıyordum‛ dediği, Okçu Bey’e yol gösteren, ‚dede‛ namıyla ün salmış, teşkilatın bel kemiği bir İstanbul beyefendisi. Nfk’nın tüm şiirlerini adı gibi bilir. Ama gerçek adını bile hatırlamaz çünkü unutacaklarını gerçekten unutur. Elindeki bastonu yanından ayırmadığı aksesuarıdır. ‛Kırk baharın yoğurdunu yemiş adam‛ deyimi hakkında söylenegelmiştir. Sivas Köftesini çok sever.

Akın; kendisi çay ocaklarında çaycılık yaparken Okçu Bey ile tanışır. Bu muhabbet dallanır budaklanır, özel bir eğitimden sonra ekibe dahil olur. Kod adı Akhun’dur. Ekip içinde Akın ismiyle bilinir. Dinlemeyi sever, düşünmeyi sever. Uzun zamanlı görevlerde çayı o demler. Cebinde misvak taşır, ıtır kokulu esansını yanından ayırmaz.

Niyazi; Özel Harekat birliklerinde görev yapmıştır, bir gün Okçu Bey’in teklifiyle bu ekibe katılanların ilkidir. Atıcılıkta ve binicilikte ustadır. Gözüyle görebildiği her şeyi vurabilir. Dişlerinin arasında 20

12 Kasım 2022 – İstanbul Akın, Cuma namazını kıldıktan sonra düşünceli haliyle mezarlığa doğru yürümeye başladı. Yağmur sonrası hava nemlenmiş, rüzgâr daha uğultulu şekilde esmeye başlamıştı. Kaç gecedir üzerinden atamadığı bir ağırlık vardı üzerinde. Uykusuzluk ve aşırı üzüntü onu hayatından bezdirmişti. Gerçi hayattan bir beklentisi yoktu artık. Bütün hayallerinin önüne bir perde inmişti sanki. Bambaşka biri olmuştu, kapkaranlık bir oda gibi geliyordu dünya. Bazen hayallere dalıyor, Okçu Bey’le dünya kadar uzaktaki yerlerde geziyordu vatanı için. Sonra bir ses düşünce dünyasına fısıldıyordu, ‚insan fani olan sevdiklerini ne kadar şiddetle severse o kadar acı çekermiş onları kaybedince. O zaman fani olana değil baki olana bak…‛ Arnavut kaldırımı yokuşu dikkatsiz şekilde çıkmaktaydı. Islak zemin ayağı kaydırmaya müsaitti tıpkı dünya meşgaleleri gibi. Kunduralarının kaydığını geç hissetti. Mecali yoktu direnmek ve düşmemek için. Gergin şekilde gözlerini kapattı, dişlerini sıktı ve aniden kendini bıraktı. Tam o sırada Cemati çevik refleksiyle arkasından Akın’ı yakaladı. ‚Güzel tevafuk kardeş!‛. Akın gözlerini açtı ve Cemati’yi görünce duygulandı. Cemati’ye öyle bir sarıldı ki aslında tüm geçmişine sarılıyordu, sanki Okçu Bey’e sarılıyordu. Cemati’nin koluna girdi ve nemli havayı soluyarak yukarı doğru çıktılar. Ekibin diğer üyeleri onları bekliyordu.

Baltacılar Çetesi Bölgesi 20 Ağustos 2013 Bina çevresinden ve rezidanstan çete üyelerinin geldiğini gören Niyazi koridoru koşarak geçtikten sonra Patron’un odasına girdi, ‚Yüzlercesi buraya doğru geliyor, Firavunda muhtemelen helikopterle binadan ayrılıyor. Okçu Bey planın nedir?‛ Okçu Bey elindeki okun sivri ucunu sıkarak, ‚Burada kalmamız vakit kaybı olur‛ dedi. Silah sesleri içinde adrenalini üst seviyeye çıkan Bedri, Patronun yakasını daha sıkı kavrayarak, ‚Buralarda gizli geçit var mı?‛ diye sordu. Patron, can korkusuyla kafasını sallayarak duvarda asılı duran 9 kollu şamdanı işaret etti. Okçu Bey şamdanı sökercesine ters tarafa doğru çevirdikten sonra balta figürlü duvar, kapı boyunda açıldı. Labirenti andıran bu geçit merdivenlerle yeraltına doğru gidiyordu. Murat, Akın, Kamil, Cemati ve Niyazi, Bedri’nin işaretiyle gizli geçidin önüne geldiler. Okçu Bey, ‚Önce sen gir, bizi tuzağa çekmediğini bilelim‛ diyerek Patrona işaret etti. Patron, yüzünde sinsi bir gülümsemeyle geçide girdi. Ekip de kontrollü şekilde ilerliyordu. Bir süre sonra Okçu Bey, girdikleri yerin kapandığı sesini duyunca tuzağa girdiklerini hissetti. Ne olabileceğini düşündü. Baltacıların onları takip etmemesine bakılırsa başka planları var. Ekibine devam etmesini söyledi ve kapanan deliğe doğru koşmaya başladı. Deliğin önün-

de çanta olduğunu görünce ‚eyvah‛ dedi. Yüzünden ter damlalarını koluyla sildi ve çantaya doğru eğildi. İçini açtığında patlamaya sadece birkaç dakika kalmış kompleksif bomba düzeneğini gördü.

Nasıl durdurabileceğini biliyordu. Fakat kablosuz yapılmış, beyinle çalışan bir düzenekti bu. İmha etmek için özel cihaz gerekiyordu. Yanlış bir harekette infilak edebilirdi ve bombanın tesiri dehlizi mezar etmek için yeterliydi. Önce telsizden Niyazi’ye hızlı şekilde yola devam etmelerini ve asla geri dönmemelerini emretti. Daha sonra geçide açılan kapının kilit mekanizmasına ateş etmeye başladı. Kapıyı tekmeleyerek açtığında odada kimseyi göremedi. Anlaşılan binayı terk etmişlerdi. Zaman hızla geçiyordu. Ekibinin hayatını kurtarmak için gerekirse canını feda etmeye hazırdı Okçu Bey. Binanın asansörlerini gözüne kestirdi. Hızla bombayı asansöre koydu ve 20. Kat düğmesine bastı. Binadan çıkmak için en yakın kapıya doğru koşmaya başladı.

Kapıdan çıktığı esnada, patlamayı izlemek için yüzlerce metre ileriye saklanan Baltacılar onu gördü.

Fakat dikkatleri o yöne doğru çevrilmişken müthiş bir patlamayla bina yerle bir oldu. Baltacı çetesi patlama merkezinin yukarıdan olduğunu görünce çok şaşırdılar. Ortalık toz fırtınası haline gelmişti.

Gökten taş yağıyordu başlarına. Uzun bir süre kimse kimseyi göremedi. Birçok kişi taşların altında kalarak ezildi. Ne kadar vakit geçtiği bilinmez bir zaman sonra yaklaşan devriye arabalarından siren sesleri yankılanıyordu. Melun suratlı bir adam, yerde baygın halde yatan Okçu Bey’i sürükleyerek arabaya bindirdi ve polislere fark ettirmeden bölgeden çıkardı.

Ekiptekiler koşarak kanalizasyonda ilerlerken patlamanın şiddetiyle kendilerini yerde buldular. İlk akıllarına gelen Okçu Bey’di. Şimdi neredeydi ve sağ mıydı? Niyazi, telsizden Okçu Bey’e ulaşmayı denedi fakat başarılı olamadı. Bedri, zaman kaybetmemeleri gerektiğini biliyordu. Ekibi toparlayıcı, teskin edici sözler söyledi babacan bir üslupla.

Yollarına devam ederlerken Patron yorulmuş gibi yaparak dinlenmek istedi. Hepsi yere oturdu. Dinlenirlerken, Patron koşarak kaçmaya başladı. Fakat duvardaki kırmızı işaretin olduğu 3 metrelik camla tuzaklanmış yerin üzerinden atlamaya çalışınca cam, tuzla buz oldu ve Patron sivri demirlerin üzerine çakılarak son nefesini verdi. ‚Mısır’da hiç bubi tuzağı görmeyeceğiz sanmıştım, su testisi suyolunda kırıldı‛ dedi Cemati. Burada tuzakların olduğunu anlamıştılar. Daha tedbirli ve dikkatli olmaları gerekiyordu. Bir süre sonra yol bitti, ‚Çıkmaz sokak beyler!‛. Ortada tuvalet dışkılarının olduğu bir kanal vardı. Fakat yukarıdan petrol kokusu da geliyordu. Kamil cebinden peçete çıkarıp boruya sürdü ve kokladı, ‚çıkış yakın kardeşler‛ diyerek duvarları kontrol etmeye başladı. Arkası boş olan toprak duvarı yıktılar. Akaryakıt istasyonunun kaçak yakıt sakladığı kanaldan çıkmayı başardılar.

Onları gören insanlara ‚fare avına çıkmıştık yolumuzu kaybettik‛ dediler ama insanlar oralıklı bile 21

olmamışlardı çünkü, patlamadan dolayı herkes çok korkmuştu. Binayı görebilmek için yüksek bir tepeye çıktıklarında şok olmuşlardı. 20 katlı binadan geriye parçalanmış yığınlar kalmış, kara bir duman gökyüzünü kaplamıştı. Akın’ın gözleri doldu ve sessizce ağlamaya başladı. Niyazi’nin sesi hıçkırıklarla kesilerek, ‚Evet beyler, Okçu Bey bizlerin hayatını kurtarmak için kendi hayatını feda etti.

Nur içinde yatsın. Biz bu acıyla nasıl yaşarız bilemiyorum‛ derken gözleri kan çanağını andırıyordu.

de bakarak, ‚Ben diyorum ki bu adamı İsrail’e verelim. Para diyorsanız para, güç diyorsanız güç. Büyük İsrail’e giden yolun önündeki engellerden biri işte bu adamdır. Fakat eğer bu adamı başkasına satarsanız sizi rapor ederim.‛ Firavun ayağa kalktı ve sakince duvardaki baltanın ucunu kontrol etti. Salonda çıt çıkmıyordu. ‚Demek seninkilere verelim öyle mi? Sana da Büyük pisrailinede…‛ diyerek baltayı adamın kafasına fırlattı. ‚Aramıza hainler giremez!‛

Yakut Bey’le temasa geçerek İstanbul’a geri döndüler. İtalya –AISE ofisi- 21 Ağustos 2013 Kod Adı Firavun Baltacılar, Okçu Bey’i yakalamışlardı. Öldürüp öldürmeme hususunda uzun uzun tartıştılar. Fakat Firavun kod adlı reis sessiz şekilde düşünüyordu. ‚Hayatımın fırsatı önüme geldi. Bu adam, ben İngiliz istihbaratında çalışırken, Almanların Hançer Birliği örgütüne ait gemiye esrarengiz biçimde saldırı yapmıştı. Denizuçağı dedikleri bir araçla gemiyi batırıp variller dolusu altınlara el koymuştu.

Tabii biz işin aslını çok geç öğrenmiştik. Bu adamın sayesinde dünyanın en zengini olabilirim.‛ ‚Hey firavun yine hangi alemdesin? Bu adamı neden buraya getirdik? Kurtulalım gitsin. Zaten en iyi mekanımızı bunların yüzünden havaya uçurduk. Ne emredersin?‛

İstihbarat teşkilatında çalışan Alanzo’ya, kahvesini yudumladığı bir mesai gecesi, Mısır’daki temasta oldukları çeteden mail gelmişti. Bir fotoğraf vardı, yerde baygın halde yatan birinin fotoğrafı.

Alanzo fotoğrafı sistemde tarattı ve kim olduğunu öğrenince, şaşkınlıktan elinde tuttuğu bardağı üzerine döktü. İtalya’nın köklü ailelerinden Karlione’lerin aradığı ve üzerine servet değerinde ödül koyduğu Okçu Bey dedikleri kişiydi bu. Maili sildikten sonra kağıt ve kalem alarak bir şeyler yazmaya başladı. Bacağına dökülen kahveyi unutmuş gibiydi.

Sabah istifa dilekçesini hazırlamış halde, başkana ilettikten sonra Karlione’lerin malikanesine gitmek üzere yola çıktı.

Firavun yalancı bir öksürükten sonra ‚Bu adamı istihbarat örgütlerine satarsak büyük para kazanırız ve yıkılan binamızı tekrar yaptırırız hem de kale gibi olur. Şu adamın fotoğrafını çekip Avrupa’daki adamlarımıza gönderin. Ve en yüksek miktarı veren alır deyin. Eee al gülüm ver gülüm.‛ Çete üyeleri parayı duyunca çok sevindiler. Fakat içlerinden biri ayağa kalktı. Firavun’a sert şekil-

Yaz Kitaplığı Samet Temir 1-KURANI KERİM: Yaz döneminde okuyacağımız, anlamaya çalışacağımız ilk kitap Kuranı Kerim olmalıdır. Çünkü bütün kitaplar ‘bu kitabı’ anlamak için vardır. Okunmadığı zaman büyük bir eksiklik oluşturan Kuranı Kerim bizim için başucu kitabıdır. Yüce Rabbimizin Vakıa Suresi’nde ki ifadesiyle de ‘’Korunmuş yüce bir kitap’’tır. Kuranı Kerim Meali olarak da Hasan Basri ÇANTAY’ın Kuran-ı Hâkim ve Meal-i Kerim kitabını tavsiye ediyorum.

2-RİYAZUS-SALİHİN: ’’Salihler Bahçesi’’ anlamına gelen bu hadis kitabı Muhyiddin En-NEVEVİ tarafından İslam dünyasına armağan edilmiş mükemmel bir kitaptır. Peygamberimizin sünnetini, hayat tarzını, sözlerini merak edenler için gerçek anlamda bir cevap kitabı hüviyetini taşır. ‘’Kim O’nun gibi olmak istemez ki?’’ sorusuna cevap bulabileceğimiz ender kitaplardandır. Çok fazla sayıda tercümesi olsa da ben baskı 22

olarak Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları’ndan çıkmış olan ve çevirisini Diyanet İşleri Başkan Yardımcısı Prof. Dr. M. Emin ÖZAFŞAR ile Din İşleri Yüksek Kurulu üyesi Prof. Dr. Bünyamin Erul’un yaptığı Riyazus-Salihin tercümesini tavsiye ediyorum.

3-SAFAHAT: Her kütüphanede bulunan ve İstiklal Şairimiz Mehmet Akif ERSOY’un yazmış olduğu eşsiz bir eserdir. Mehmet Akif’in şiirlerini incelediğimiz zaman, onun yaşadığı hayatın her yönünü orada görürüz.

O, Türk milletinin hissiyatını, yaşadıklarını, umutlarını, sitemlerini kısaca her türlü duygu ve düşüncesini şiirlerinde dile getirir. Büyük bir tarihi birikime ve eşsiz şiirlere ulaşmak isteyenler Diyanet Vakfı Yayınları’ndan çıkmış olan bu muhteşem eseri önce kütüphanemize sonra da kafamızın içine almalıyız.

4-HZ. MUHAMMED VE EVRENSEL MESAJI: Yüce Rabbimiz Kuran-ı Kerim’de Efendimiz için ‘’Üsve-i Hasene’’ yani ‘güzel bir örnek’ ifadesini kullanır. Prof. Dr. İbrahim SARIÇAM’ın yazmış olduğu bu kitap da en güzel örnek olan Hz.Muhammed’in hayatını güzel ve akıcı bir üslupla okuyucuya sunuyor. Peygamberimizin İslam mücadelesini öğrenmek ve hayatına buna yön vermek isteyenler için kaynak bir kitaptır.

5-RESİMLİ OSMANLI TARİHİ: Bizim için ‘istikbal’ göklerde değil köklerdedir. Asırları şereflendiren bir tarihimiz var. Amerika kurulurken 500. kuruluş yıldönümünü kutlayan bir Osmanlı’mız var. Gittikleri her yere İslam’ı götüren, gerçek gayesi İlayı Kelimetullah olan, halka hizmeti Hakk’a hizmet sayan şanlı bir ecdadımız var. Akdeniz’i Karadeniz’i bir Türk gölü haline getiren Tuna nehrinde abdest alıp Viyana önlerinde namaz kılan bir geçmişimiz var. İşte Yavuz BAHADIROĞLU bu kitabında dünyaya yön veren şanlı ecdadımızı anlatıyor. Her kesimden insanın anlayabileceği bu kitabı okuduğunuz zaman Osmanlı’nın azametine bir kez daha şahit olacaksınız.

6-SATILIK İMPARATORLUK: "Onlar sanıyorlar ki, biz sussak mesele kalmayacak. Halbuki biz sussak, tarih susmayacak. Tarih sussa, hakikat susmayacak."(Sezai Karakoç) Lozan ve Osmanlı'nın Reddedilen Mirası Osmanlı Devleti'nin parçalanması birkaç ay içerisinde gerçekleşti ve 1918 yılı Ekim ayının son günü artık Osmanlı’sız bir dünya haritası vardı. Sonra saltanat gitti, hilafet gitti. Kılık kıyafet, yazı, takvim baştan sona her şey değişti. Ayasofya başta olmak üzere manevi mirasımız satılığa çıkarıldı. Mustafa Armağan işte bu yıkımı ‘’Satılık İmparatorluk’’ kitabında dile getirmiş. Tarih soykırımına şahit olmak isteyenler için harika bir kitap.

7-ALLAH DE ÖTESİNİ BIRAK: Kul önce Allah’a âşık olacak. Dünyanın geçici olduğunu, biteceğini idrak edecek. Sadece sonsuz kudrete bağlanacak. Allah’a bağlı yaşayacak. Uğur KOŞAR bu kitapta herkes gibi Allah’ı anlatmıyor, O’nu adeta hissettirip yaşatıyor. Defalarca okuyacağınız bir kitap.

8-İFFETİ YAŞAYANLAR: İffeti hayatlarının her saniyesine nakış nakış dokuyan Allah dostları, insanlığa eşsiz iffet tablolarını hediye ettiler. Sözleri ve davranışlarıyla şeytanın kurmuş olduğu tuzaklardan uzak durmayı bildiler. ‘’Ben Allah’tan korkarım’’ diyerek kurtuluşa ermenin yolunu gösterdiler. Hz. Yusuf’tan, Bitlis valisi Ömer Paşa’nın evinde 2 yıl boyunca kalıp kızlarını tanımayan Bediüzzaman’a kadar uzanan büyük bir mücadele Said DEMİRTAŞ’ın kaleminden okuyucuya uzanıyor. Okuyucuya ben şu soruyu soruyorum: ’’İffet mücadelesinde sen nerdesin?’’

9-DAVAM: Davası Allah’a hizmet olan Prof. Dr. Necmettin ERBAKAN’ın hayatını ve mücadelesini anlatan ve tek bir insanın neler yapabileceğini bize öğreten bir kitap. Bu kitabı siyasi ayrımları bir tarafa bırakıp okuyalım ve bir dava adamının hayatına şahit olmaya çalışalım. ‚Ne yaptımsa Allah rızası için yaptım‛

10-BİR NESLİ NASIL MAHVETTİLER: Bu kitap hayat gibi daima şikayet edilen, fakat kendisinden vazgeçilemeyen bir sürükleniş, ölüm kadar korkunç bir gerçektir. Bu kitapta 15 milyon genç yarattık diyenlerin nasıl bir gençlik oluşturdukları çarpıcı bir üslupla anlatılmaktadır. Üzerimizdeki ölü toprağını atmamız için önemli bir adım attıran Osman Yüksel SERDENGEÇTİ’nin bu eseri her genç okumalıdır…

23

Böyle Olmamalıydı Böyle olmamalıydı!

Sonbahar gibi hüzün kokmamalıydı hayaller Ümitler bir sigara dumanı gibi; Kaybolup gitmemeliydi karanlıklara Susmamalıydı meydanlarda nidâlar!

Papatyanın son bir dalı gibi Sevmeliydi birbirini insanlar Yıkılmalıydı; kahrolası planlar, tuzaklar, nifaklar Yaşamalıydı Osman’ın devleti Yıldırım’ların, Murat’ların milleti Anlamalıydı on sekiz bin âlem, yegâne hakikati Beyazıt’ta, Fatih’te, caddelerinde Sivas’ın Hep aynı sevdalar olmalıydı Ve kavgaları büyük olmalıydı aşkların Bir duvar gibi kenetlenmeliydi müminler Samimiyete şehadet etmeliydi; melekler, cinler Kitabımızda yazmamalıydı hiç ‚keşkeler‛ Böyle olmamalıydı.

Serçe Gel seninle hal diliyle konuşak Şu yüce dağlardan uçtun mu serçe Mahşerden Mizan’dan, Sur’dan danışak Ahiret yurduna göçtün mü serçe?

Hamza Kaplan

Kabir azabından haberin var mı?

Mezar dedikleri acaba dar mı?

Orada geçirdiğin figan mı zar mı?

Zebani elinden kaçtın mı serçe? Çekilmiş gözüme yedi kat perde Çürüyüp koktun mu o kara yerde İşte ben tutuldum böyle bir derde Sırat köprüsünden geçtin mi serçe?

Serçe hiç kondun mu cennet köşküne Methini duyalı döndüm şaşkına Ol Resul Zişan Ahmet aşkına Kevser havuzundan içtin mi serçe?

Kendime Nasihât

Niye sustun serçe sualim Cehennem dediğin ateş mi Yaptığım ameller cennete Kapanan yara mı açtın mı

Suretin ardında gizli hakikat Bakmayı öğren ki görebilesin Sen kendi kendine olma barikat Olma ki huzura erebilesin

zor mu kor mu kor mu serçe?

Yıllardır içim de kaynıyor kazan Çabuk tut elini bak geldi hazan Sen garip bir kuşsun bense bir ozan Garip Furkani’yi seçtin mi serçe?

Hikmetle bakarsan koca aleme Sabredersin bin bir türlü eleme Yaşamak sıksa da mevti dileme Gönül defterinden şerri silesin

Turan Yıldırım

Kötülük fıtrata aykırı iştir Teslimiyet kârlı alış-veriştir Benliğini sahibine eriştir Yüz akıyla hesap verebilesin Yol başında 'oldum' sanıp güvenme Eserinle içten içe övünme İltifat ettiler diye sevinme Seni halktan ziyade Hak dilesin Bırak dost, bu dönek dünyayı bırak Temiz doğdun, öyle yaşamaya bak Kem fikir gönlüne olsun ki ırak Âşıklar köşküne girebilesin Muhammed Sait Altuntaş

24

Gece Gecelerden bir gece.

Zifir mi, zifir gece…

Dudakta ‚iki hece‛ Sükûnet, âh! Sükûnet; Rûhumdaki hükûmet.

Her gece bir ziyâfet İstiyorum; böylece. ‚Sabâh‛ın hasretiyle, Ömrüm geçiyor böyle.

Ne kadar kaldı, söyle; Çetrefilli bilmece… …Ve bir müjdeli haber; Getiren son peygamber (s.a.v) Bu haberle berâber Ümitlendim iyice… ‚Şafak sökecek!...‛ diye Çağıran münâdîye, Tükenmeyen hediye: Bir duâ; ‚Altı Hece‛…

Tuzak

Nevzat KARATAŞ

Yağmalanır Ömrümüz aşka meyilli kuluz özgür birer mahkûmuz

Usanmadan yıllardır kurduğum tuzaklarım Amansız acılarla, azaplarla süslemişliğim İşte şimdi o tuzaklara tereddütsüz dalasım Hor görmeyin dostlar doya doya ağlayasım

var var var var

Ne sendin nede sensizlik bende nasıl bir hal Çareler içinde çaresizliği yaşama isteğim Cehennem ne olur yak küllerimi savurasım Tutmayın dostlar bu gün sebepsiz yanasım

var var var var

Hayallerimde yaşayan sınırsız bir dünya Nice uzaklar, uzaklarda yaşanacak nice hayatlar Gizlediklerimin yaşayan canlı bedenleri Yaşamayı özendiğim yaşanmamış salakça ömürler

var var var var

Geç sen uzakları bende yaşanmamış yakınlar Yarınlar dert değil dünlerin acıtan enkazı Talihsizim diyorum tepilmiş nice talihlerim Kınamayın dostlar buymuş talihim yaşayasım

var var var var

Tattım dünya cehennemini, hala bir açlık Girmedik günah kalmadı ama dibe çakılasım Günahkârım cennetten çok cehenneme özlem Sonsuza kadar sürsün küllerimden doğasım

var var var var

kırık bir dal gibiyiz yağmalanır ömrümüz Şaban Altıntaş özlem ile kardeşiz kurşunlanır hüznümüz serkeşiz geceleri kararır gündüzümüz doymak bilmez gözümüz yiter bir gün s/özümüz zulme rıza zulümdür kararır vicdanımız umuda gem vurmuşuz ölmüşüz biz ölmüşüz Hızır İrfan Önder

25

‫‪Ecdadın Dili,‬‬ ‫‪Evladın Bilmediği‬‬

‫‪Osmanlıca‬‬ ‫بٍبً‬ ‫ب‪ٛ‬ت‪ ْٛ‬دٔيايٗ و‪ٛ‬ضى‪ٔٛ‬ذَ‪ ،‬د‪ ْٚ‬آلػاَ په ب‪ٛ‬ڭاٌّػذَ؛‬ ‫ٔ‪ٙ‬ايت‪ ،‬بر زِاْ ليرٌردٖ گسِع‪ ،‬و‪ٛ‬يذٖ لاٌّػذَ‪.‬‬ ‫غ‪ٙ‬ردْ لاچّك ايطتروٓ ص‪ٌٛ‬ر رات ًا لارارِػذی‬ ‫په ايصطس بر لاراڭٍك ص‪ٛ‬ڭردْ ‪ٚ‬ادی يي صارِػذی‬ ‫ايػيك ي‪ٛ‬ق‪ ،‬ي‪ٌٛ‬جی ي‪ٛ‬ق‪ ،‬ضص ي‪ٛ‬ق‪ ،‬ب‪ٛ‬ت‪ ْٛ‬خٍمت وطيٍّع الي‪...‬‬

‫ب‪ ٛ‬اضتغرالی ته بر ٔفخٗ ا‪ٌٚ‬ط‪ ْٛ‬ايتّيي‪ٛ‬ر اخالي‬ ‫ِحيطڭ حاٌی أطأيتڭ تّثاٌيذر صأذَ؛‬ ‫د‪ٛٔٚ‬ب ِاضی يٗ طيرِأذَ‪٘ ٗٔ ،‬جرأٍر ٔٗ ٌر آڭذَ!‬ ‫طاغاروٓ حػر ا‪ٌٛٚ‬ب بيّٕذْ آرتيك بيڭ ِطٍطً ياد‪،‬‬ ‫ظالِڭ ضيٕٗ ضٕذْ فيػميراْ ِّذ‪ٚ‬د بر فرياد‪،‬‬ ‫ا‪ِ ٚ‬طتغرق‪ ،‬ا‪ ٚ‬ط‪ٛ‬رغ‪ٚ ْٛ‬جذی ٔاگاٖ ا‪ٚ‬يٍٗ ج‪ٛ‬غذ‪ٚ‬ردی‪:‬‬ ‫وٗ ‪ٚ‬اديذْ ب‪ٛ‬ت‪ ،ْٛ‬يرير‪ ،‬أيٓ ٌر چاغالي‪ٛ‬ب ط‪ٛ‬ردی‪.‬‬ ‫ٔٗ ِحرق ٔغّٗ ٌر‪ ،‬يا رب‪ِٛ ٗٔ ،‬جاِ‪ٛ‬ج دٍِردی ‪:‬‬ ‫آغاچٍر‪ ،‬طاغٍر‪ ،‬أ‪ٚ‬رپرِػذی‪ ،‬گ‪ٛ‬يا ص‪ٛ‬ر ِحػردی !‬ ‫اغڭ ‪ٚ‬ار‪ ،‬آغيأڭ ‪ٚ‬ار‪ ،‬ب‪ٙ‬ارڭ ‪ٚ‬ار‪ ،‬وٗ بىٍردڭ؛‬‫لياِتٍر ل‪ٛ‬پارِك ٔٗ يذی‪ ،‬ای بٍبً ‪ ٗٔ ،‬در دردڭ؟‬ ‫ا‪ ٚ‬زِرد تختٗ ل‪ٔٛ‬ذڭ‪ ،‬بر ضّا‪ٚ‬ی ضاٌطٕت ل‪ٛ‬ردڭ؛‬ ‫ج‪ٙ‬أڭ ي‪ٛ‬ردی ٘پ چيىٕٗ ٔطٗ‪ ،‬چيىٕٗ ّٔس ضٕڭ ي‪ٛ‬ردڭ‪.‬‬ ‫ب‪ ٛ‬گ‪ ْٛ‬بر يُ يػيً ‪ٚ‬ادی‪ ،‬ياريٓ ليپ ليسيً گٍػٓ‪،‬‬ ‫گسرضڭ‪ ،‬خأّأڭ غٓ‪ ،‬ايچيٓ غٓ‪ ،‬واءٔاتڭ غٓ‪.‬‬ ‫خسأطس بر زِيٓ ايطترضٗ‪ ،‬غايذ ر‪ٚ‬ح ضربازڭ‪،‬‬ ‫افمٍر‪ ،‬بعذ ِطٍمٍر ب‪ٛ‬ت‪ِ ْٛ‬حى‪ َٛ‬پر‪ٚ‬ازڭ‪.‬‬ ‫‪26‬‬

‫دوً بر ليذٖ‪ ،‬صيغّازضڭ ‪-‬لأادالٔذڭّی‪ -‬ابعادٖ؛‬ ‫حياتڭ اڭ ِخيًّ غايٗ در احرارٖ دٔيادٖ‪.‬‬ ‫ٔٗ دْ ا‪ٚ‬يٍٗ يطٗ ِاتٍّرٌٗ اياِڭ پريػأذر؟‬ ‫ٔيچيٓ بر طاٍِٗ چك و‪ٛ‬وطڭذٖ بر عّ​ّاْ خر‪ٚ‬غأذر؟‬ ‫خايير‪ِ ،‬اتُ ضٕڭ حمڭ دوً‪ِ ...‬اتُ بُٕ حمُ‪:‬‬ ‫عصرٌر ‪ٚ‬اروٗ‪ ،‬آيذيٍٕك ٔٗ در‪٘ ،‬يچ بيٍّس آفالُ!‬ ‫تطٍيذْ ٔصيبُ ي‪ٛ‬ق‪ ،‬خساْ آغالر ب‪ٙ‬ارِذٖ؛‬ ‫ب‪ٛ‬گ‪ ْٛ‬بر خأّأطس ضرضري يُ أ‪ٚ‬ز ديارِذٖ!‬ ‫ٔٗ خطرأذر وٗ‪ :‬غرلڭ بٓ ‪ٚ‬فاضس‪ ،‬لأطس ا‪ٚ‬الدی‪،‬‬ ‫ضراپا غربٗ چيىٕٗ تذَ دٖ چيمذَ خان اجذادی!‬ ‫خياٌّذْ گچروٓ غيّذي‪ ،‬فىرَ ٘رج ‪ِ ٚ‬رج ا‪ٌٚ‬ذي؛‬ ‫صالح اٌذيٓ اي‪ٛ‬بيٍرڭ‪ ،‬فاتحٍرڭ ي‪ٛ‬ردی‪.‬‬ ‫ٔٗ رٌتذروٗ ‪ٔ :‬ال‪ٛ‬ش ايڭٍٗ ضيٓ بيٕ​ٕذٖ عثّأڭ؛‬ ‫اراْ ص‪ٛ‬صط‪ ،ْٛ‬فضاٌردب ضيٍيٕطيٓ يادی ِ‪ٛ‬الٔڭ!‬ ‫ٔٗ ٘جرأذر وٗ ‪ :‬اڭ غ‪ٛ‬وتٍی بر ِاضی ضراب ا‪ٌٚ‬ط‪ْٛ‬؛‬ ‫ا‪ ٚ‬لذرتٍر‪ ،‬ا‪ ٚ‬ضط‪ٛ‬تٍر خراب ا‪ٌٚ‬ط‪ ،ْٛ‬تراب اٌط‪!ْٛ‬‬ ‫چ‪ٛ‬و‪ٛ‬ن بر لبٗ لاٌطيٓ ِعبذٔذْ ييٍذيريُ خأڭ؛‬ ‫غٕاعتٍرٌٗ چيىٕٗ ٔطيٓ ِعظُ لبری ا‪ٚ‬رخأڭ!‬ ‫ٔٗ خيبتذروٗ ‪ٚ :‬حذتىا٘ي ديٕڭ دٖ ‪ٚ‬ريٍ‪ٛ‬ب‪ ،‬طاظ طاظ‪،‬‬ ‫ض‪ٛ‬ر‪ٔٚ‬ط‪ ْٛ‬غيّذی ِيٍي‪ٍٔٛ‬رجٗ ِأ‪ٚ‬اضس لاالْ ديٕذاظ!‬ ‫ييميٍّيع خأّأٍر يردٖ اغىٕجٗ يٍٗ لي‪ٛ‬رأطيٓ؛‬ ‫ضريٍّع گ‪ٛ‬وذٖ ٌر‪ ،‬بيڭٍرجٗ‪ ،‬ي‪ٛ‬زبيڭٍرجٗ ط‪ٛ‬غرأطيٓ!‬ ‫د‪ٚ‬الغطيٓ‪ ،‬ص‪ٛ‬ڭرٖ‪ ،‬اضالِڭ حرِىإ٘ذٖ ٔاِحرَ!‬ ‫بُٕ حمُ‪ ،‬ص‪ٛ‬ؼ اي بٍبً‪ ،‬ضٕڭ حمڭ دوً ِاتُ!‬

‫محمد عاكف‬ ‫‪*Latince metin arka kapak sayfamızdadır.‬‬ ‫‪27‬‬

Bülbül Bütün dünyâya küskündüm, dün akşam pek bunalmıştım; Nihayet, bir zaman kırlarda gezmiş, köyde kalmıştım. Şehirden kaçmak isterken sular zaten kararmıştı, Pek ıssız bir karanlık sonradan vâdiyi sarmıştı.

Işık yok, yolcu yok, ses yok, bütün hılkat kesilmiş lâl…

Bu istiğrâkı tek bir nefha olsun etmiyor ihlâl Muhîtin hâli "insâniyyet"in timsâlidir, sandım; Dönüp mâzîye tırmandım, ne hicranlar, neden andım!

Taşarken haşrolup beynimden artık bin müselsel yâd, Zalâmın sinesinden fışkıran memdûd bir feryâd, 0 müstağrak, o durgun vecdi nâgâh öyle coşturdu Ki vâdiden bütün, yer yer, enînler çağlayıp durdu.

Ne muhrik nağmeler, yâ Rab, ne mevcâmevc demlerdi; Ağaçlar, taşlar ürpermişti, gûya Sûr -i Mahşerdi!

-Eşin var, âşiyanın var, baharın var, ki beklerdin; Kıyâmetler koparmak neydi, ey bülbül, nedir derdin ?

0 zümrüd tahta kondun, bir semâvî saltanat kurdun; Cihânın yurdu hep çiğnense, çiğnenmez senin yurdun, Bugün bir yemyeşil vâdi, yarın bir kıpkızıl gülşen, Gezersin, hânmânın şen, için şen, kâinatın şen.

Hazansız bir zemin isterse, şâyed rûh -i ser-bâzın, Ufuklar, bu'd-i mutlaklar bütün mahkûm -i pervâzın.

Değil bir kayda, sığmazsın - kanadlandım mı - eb'âda; Hayâtın en muhayyel gayedir ahrâra dünyâda, Neden öyleyse mâtemlerle eyyâmın perîşandır?

Niçin bir damlacık göğsünde bir umman hurûşandır?

Hayır, mâtem senin hakkın değil... Mâtem benim hakkım: Asırlar var ki, aydınlık nedir, hiç bilmez âfâkım!

Tesellîden nasîbim yok, hazân ağlar bahârımda; Bugün bir hânmansız serseriyim öz diyârımda!

Ne husrandır ki: Şark'ın ben vefâsız, kansız evlâdı, Serâpâ Garba çiğnettim de çıktım hâk -i ecdâdı!

Hayâlimden geçerken şimdi, fikrim herc ü merc oldu, SALÂHADDÎN-İ EYYÛBÎ'lerin, FATİH'lerin yurdu.

Ne zillettir ki: Nâkûs inlesin beyninde OSMAN'ın; Ezan sussun, fezâlardan silinsin yâdı Mevlâ'nın!

Ne hicrandır ki: En şevketli bir mâzi serâp olsun; O kudretler, o satvetler harâb olsun, türâb olsun! Çökük bir kubbe kalsın ma'bedinden YILDIRIM Hân'ın; Şenâatlerle çiğnensin muazzam Kabri ORHAN'ın!

Ne heybettir ki: vahdet -gâhı dînin devrilip, taş taş, Sürünsün şimdi milyonlarca me'vâsız kalan dindaş!

Yıkılmış hânmânlar yerde işkenceyle kıvransın; Serilmiş gövdeler, binlerce, yüz binlerce doğransın!

Dolaşsın, sonra, İslâm'ın harem -gâhında nâ-mahrem...

Benim hakkım, sus ey bülbül, senin hakkın değil mâtem!

Mehmet Akif Ersoy

İmtiyaz Sahibi Enes Karademir Yazı İşleri Samet Temir

Editör Hamza Kaplan Burak Yazıcı

Yayın Türü Yerel Süreli

Baskı Eforcopy

İletişim Adresimiz afakdergisi@hotmail.com

28

Web Adresimiz www.fecriafakdergisi.com facebook.com/fecriafak twitter.com/fecriafak

Fecr-i Âfâk Dergisi 3 ayda bir yayımlanır.

Yayımlanmayan yazılar iade edilmez. Yazılardan kaynaklanan hukuki sorumluluk yazara aittir.

Ederi 1 Akçe