SMT wydanie Xll

STOWARZYSZENIE MŁODYCH TWÓRCÓW

S T Y C Z E Ń 2 0 2 4 W Y D A N I E X I I

MIESIĘCZNIK I LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCEGO IM. MIKOŁAJA KOPERNIKA W KATOWICACH

MIESIĘCZNIK I LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCEGO IM. MIKOŁAJA KOPERNIKA W KATOWICACH

STOWARZYSZENIE MŁODYCH TWÓRCÓW Drodzy czytający!

Redakcja SMT serdecznie wita Was w nowym roku! Niech w 2024 stresu będzie mniej, sztuki więcej, a postanowienia niech przetrwają próbę czasu.

Gdzieś pomiędzy dojadaniem resztek ze świąt, odsypianiem Sylwestra, a oczekiwaniem na upragnione ferie (jeszcze tylko trochę!) ląduje najnowsze wydanie – niech pomoże Wam przeczekać te liminalne zimowe dni.

Lecz niech szary deszcz za oknem i oczekiwanie na zasłużoną przerwę zimową nie odwraca Waszej uwagi! Jak co miesiąc czekają na nas przecież nasi wybitnie uzdolnieni (i skromni – dlatego my w ich imieniu nie jesteśmy) zwycięzcy.

A pierwszymi zwycięzcami roku 2024 zostało wyjątkowe trio – Kinga Szczembara wraz z wierszem „Jałta”, ponownie Kinga Szczembara wspólnie z Mar za rozmowę „Ten się śmieje, komu nie straszne silne kobiety” oraz zgarniająca już kolejną wygraną Wiedźma za pracę „Total eclipse of the heart”!

Takich emocji jeszcze nie było, aż żal, że nie mamy tu w redakcji swojego Caesara Flickermana, by opisać ten wyścig na szczyt. Przypominamy również, że jeśli sami chcecie spróbować sił w rywalizacji (może nie aż tak ekstremalnej jak na arenie Igrzysk Śmierci), zapraszamy do wysyłania Waszych wytworów do gazety, by wzięły udział w konkursie na Dzieło Miesiąca – z tyłu gazety znajdziecie również kod QR do głosowania na zestaw prac z tego wydania.

A teraz pozostaje jedno – wsłuchać się w emocje, których muzykę komponują Wam nasi artyści. Życzymy nadzwyczajnie przyjemnej lektury.

Z miłością, redakcja gazety.

Kultura to tylko niezbędna rekompensata za nieszczęścia, które nas spotykają./Pewność siebie tak naprawdę często jest niepewnością którą próbujemy zamaskować swoje słabe strony./Nikomu nie życzyłaby miłości.

To gość, którego chętnie witasz, a potem nie możesz się go pozbyć./Szlachetne zdrowie, nikt się nie dowie, jako smakujesz, aż sie zepsujesz./The poem begins not where the knife enters but where the blade twists./Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od was nie wymagali.

POEZJA

poezja

*TEKST REDAKCYJNY

Jak pisać wiersze?

Pisanie wierszy może być bardzo ekscytujące i kreatywne! Oto moje rady,

które mogą wam pomóc. Ważne jest to, aby znaleźć inspirację – zastanówcie się, co was inspiruje. Może to być natura, miłość, emocje, czy nawet codzienne życie. Łatwo znaleźć inspirację wokół siebie. Wybierzcie temat, o którym

będziecie pisać – może być to konkretne zagadnienie lub zwyczajnie coś, co Was fascynuje. Często zmienia się to w trakcie pisania.

Eksperymentujcie stylem i strukturą wiersza; możecie spróbować pisać poezje rymowaną lub wolną. Działajcie z długością linii, rytmem i zastosowaniem metafor. Bawcie się językiem. Wiersze dają nam możliwość zabawy z frazeologią. Poszukajcie interesujących słów, zastosujcie przenośnie i porównania, aby przedstawić czytelnikowi obrazy i dźwięki ze swojej wizji.

Po napisaniu wiersza warto przeczytać go jeszcze raz i wprowadzić ewentualne poprawki. Możecie zmienić słowa, usunąć lub dodać inne. Korekta jest ważnym elementem procesu twórczego.

Po zakończeniu wiersza możesz pokazać go innym. Pisanie wierszy to proces, który może być nie tylko satysfakcjonujący, ale także inspirujący do dalszego rozwoju. Nie bójmy się eksperymentować i być kreatywnym.

Powodzenia w tworzeniu waszych własnych wierszy!

NATALIA KĘPIŃSKA

poezja

*TEKST REDAKCYJNY

Sted „Umarłych wieczność dotąd trwa, dokąd pamięcią im się płaci” pisała

Wisława Szymborska.

Edward „Sted" Stachura, wybitny polski poeta tworzący w powojennej

Polsce, urodził się we Francji w roku 1937. Jego rodzina wróciła do Polski

po emigracji dopiero w 1948 roku, a Edek rozpoczął naukę w polskiej szkole. .Mimo początkowych problemów z językiem polskim, młody i zdolny Sted przeskoczył podstawową szkołę o dwie klasy, kończąc ją w 1952 roku, a następnie w czasach licealnych zaczął pisać wiersze. Z pierwszego liceum w Ciechocinku, z powodu rosnących problemów, Stachura przeniósł się do Gdyni, gdzie mieszkał u starszego brata. Wówczas ożenił się i został ojcem, a także postanowił rozpocząć studia artystyczne, na które nie został jednak przyjęty. W związku z tym wrócił do domu rodzinnego w Łazińcu, po czym rozpoczął studiowanie romanistyki. Zarabiał, oszukując podczas grania w karty.

Pod koniec lat 50. ambitny Edward przenosi się na Uniwersytet Warszawski, gdzie kontynuuje studiowanie romanistyki. Pierwszy sukces literacki osiąga publikując „Jeden dzień", który otrzymuje uznanie wielu krytyków. W 1967 roku rozpoczyna pracę nad kultową powieścią „Siekierezady”. .Pod koniec lat 70. trafił do szpitala psychiatrycznego, gdzie zdiagnozowano u niego poważne problemy. Edward cztery miesiące przed śmiercią rzucił się pod elektrowóz, próbę samobójczą jednak przeżył. Za drugim razem niestety mu się udało. Powiesił się w mieszkaniu po zażyciu leków psychotropowych.

Zginął w wieku 42 lat 24 lipca 1979 roku, ponosząc śmierć tragiczną. .Sam Stachura pisał wiersze rzucające inne światło na rzeczywistość. Jego ekstremistyczne i ciekawe poglądy zaczęły być zauważane szczególnie w latach 80., po jego śmierci. Dzisiaj Sted jest zapominany, mimo że jego dzieła wciąż są bardzo aktualne. Jeden z jego wierszy pozostawiam Wam do przeczytania.

WOJTEK GRABOWSKI

poezja Noc albo oczekiwanie na śniadanie Ty się pochyl róża-bóg ty się do mnie pochyl

i na ucho jak kolczyk róża-bóg Moje ucho ma dzban z niego pić tylko tobie nikomu a twój kolczyk jak ucho na dzban O modlitwę mnie wabisz o, wabisz że błysk noża w najpiękniejsze serce kozy Z tobą czystość zachować to gorzej każdy lew by się spalił już dawno las popiołu z jego grzywy nic więcej Ty się pochyl róża-bóg ty się do mnie pochyl we mnie wytryśniemy jak słońce wytryśnie

EDWARD STACHURA

poezja Kręć się, kręć Kręć się, kręć się w kole czasu, Nakręcona pozytywko.

Wciąż tą samą grasz melodię, Wciąż te same słychać dźwięki.

Tocz fortuny koło dalej, Niech zatoczy pełny okrąg.

Znów historia się powtórzy, Ale jednak wciąż na nowo.

Kręć się, kręć się, karuzelo.

Malowane masz koniki.

Już ząb czasu je naznaczył, Już kolory blask straciły.

W koło takie same te twarze,

Ten sam uśmiech, oczy jasne.

W koło tacy sami ludzie, Znów scenariusz odgrywamy.

Duchy, dusze i wspomnienia.

Nieprzerwane odrodzenie, I cykl znowu się zamyka.

Zjawy wrócą znów na ziemię.

DELLDRYNN

poezja Cor, lac, os, fel, mel Przedziera się żółć przez kości do serca, Co łamią się pod czarnym ziemi ciężarem.

I pije za nowych, wyżera za stare, A sercu wyżarła już obie komory.

I mimo, że kości już gładkie już białe I czarne nań kruki i sępy burawe Dziobaniem wzbudzają ostatni raz wrzawę, Jak aktor wychodzi ponownie na brawa.

Kraina mlekiem i miodem płynąca, Gdy kruk dziób by wsadził do słodkiego tak miodu, Et hic in Arcadia, tu też by się utruł, Bo mleko już zsiadłe – to wszystko neutrum.

FILOMATA

Jakaś pieśń, jakakolwiek Gdybym mógł napisać pieśń Byłaby o sercach, Nędznikach i mordercach, Pozłacana starą lutnią.

Gdyby można bez mydlanych Refleksji i odbić Brzydoty czarownic Tak śpiewać o świecie, to bym śpiewał.

Lecz rokrocznie spadają W ciemnych lasach poroża, A świat na rozdrożach Te same błędy powtarza.

A nie ma przecież pieśni w uliczkach, W żółtawej mgle latarni.

Wszyscy jesteśmy niezdarni, Starając się to opisać.

FILOMATA

poezja Herbata.

Zaparzyłam herbatę.

Herbata była zbyt gorąca, aby się jej napić, parowała.

Wzięłam kubek i usiadłam przy oknie.

Zobaczyłam na chodniku przed blokiem parę idącą, trzymając się za ręce.

Chłopak trzymał w ręku pierścionek, oświadczy się jej dzisiaj, założą wspólnie rodzinę i będą ze sobą do śmierci.

Myśląc o nich przypomniałam sobie o chłopaku, Który był moją pierwszą miłością.

Zmarł.

Herbata parowała trochę mniej.

Nadal patrzyłam przez szybę.

Zobaczyłam w oknie budynku naprzeciwko starszą panią, która gotowała herbatę dla siebie i swego męża.

Z wyglądu przypominała moją babcię.

Moją największą życiową inspirację, która herbatę musi pić sama,

bo nie jestem w stanie znaleźć dla niej trzydziestu minut.

Herbata miała temperaturę idealną do wypicia.

Na tym samym chodniku, po którym przed chwilą szła para, spacerowała matka z córką.

Dziewczynka była zapatrzona w swoją mamę niczym w swojego boga.

Chyba szły do kina, na ich pierwszą „randkę”.

Ich widok przypomniał mi o pięknej relacji z moją mamą.

Zniszczyłam ją, będąc nastolatką.

Herbata jest już zimna.

Zerkam przez okno.

Nikogo nie widzę.

Światła w oknach budynku naprzeciwko zgasły.

A jedynym żywym stworzeniem na ulicy wydaje się być bezdomny pies.

Wylałam lodowatą już herbatę do zlewu.

ANNIE

Pewność siebie tak naprawdę często jest niepewnością, którą próbujemy zamaskować swoje słabe strony./Bez poczucia winy nie istniałby żaden pisarz./Nigdy nie jest za późno, aby być tym, kim chcesz być./Może nie istniała prawda. Może nie było niczego tak prostego jak jedna prawda./Najgorzej w życiu to samotnym być./When a man lies he murders some part of the world. These are the pale deaths which men miscall their lives. All this I cannot bear to witness any longer. Cannot the kingdom of salvation take me home./Hola, młodzieńcy! Co to za prywatka? Alkohol, powiadam wam, jest najgorszym wiedźmina wrogiem./When the power of love overcomes the love of power, the world will know peace./Living is easy with eyes closed.

PROZA

proza ...Biografia fantastyki

*TEKST REDAKCYJNY

wieszcza

–

Harasimowicza

o

podszyta

„Adamie”

nutą

Cezarego

Z czym kojarzy nam się Adam Mickiewicz? Wielki poeta, wieszcz narodowy. Napisał „Dziady”, postrach

każdego ucznia przed kartkówką i opis bigosu okrzyknięty epopeją narodową (oczywiście „Pan Tadeusz” ma sobą o wiele więcej do przekazania, ale umówmy się, przeciętnego dwunastolatka interesuje to tyle, co rozmowa jego matki w sklepie z dawno niewidzianą koleżanką).

I tyle, martwy posąg, relikt minionych czasów.

Pocztówka romantyzmu, symbol polskiej martyrologii. „Adam” w porywający sposób gra z tym wyobrażeniem. Przedstawia człowieka z krwi i kości, który, niczym w greckiej tragedii, jest popychany

przez siłę wyższą do wypełnienia przeznaczenia.

Stworzony do wielkości, a jednak ciągle zbaczający z drogi do niej przez swoją ludzką naturę. Całość jest

spowita w atmosferę tajemniczości kreowaną przez narratora, którego tożsamość stanowi dla czytelnika zagadkę i skłania do przewrócenia kolejnej strony, żeby ową rozwiązać.

.Siłą książki Harasimowicza jest to, że nie jest to typowa biografia, a książka fabularna, pozwalająca „zaprzyjaźnić się” z kolejnymi postaciami.

Obserwujemy ich życie, codzienne sytuacje, śmiejemy się i płaczemy z nimi. To przybliżenie życia poety,

nieidealnie oddane, nie w 100% wierne faktom, ale przystępne dla czytelnika dużo bardziej, niż opasły tom zawierający więcej przypisów niż tekstu.

Styl w jakim powieść została napisana, jak i tempo, dają wrażenie oglądania filmu. Akcja dzieje się szybko, obrazy ciągle się zmieniają. Trudno się dziwić, jak inaczej na przestrzeni zaledwie 500 stron przedstawić całe życie, od narodzin do śmierci.

Aspekt emocjonalny na tym bardzo cierpi. Brakuje

zatrzymania się na chwilę, głębszej opisowości. Nie poznajemy wyglądu przestrzeni, czy odczuć innych bohaterów niż Mickiewicz. Ciężko z nimi sympatyzować. To jedynie figury, tło dla głównej

gwiazdy. O ten stan rzeczy możemy obwiniać albo brak przestrzeni, konieczność zmieszczenia tak wielu wątków w określonej objętości (ale czy to dobre wytłumaczenie (?), w końcu książka może mieć

dowolną grubość, nie ma ograniczeń jak na przykład w filmie, gdzie widzowie zwyczajnie nie wysiedzą za długo na sali kinowej). Drugim wytłumaczeniem jest po prostu styl pisarski autora, w jego „Testamencie” sytuacja ma się podobnie, dogłębnie poznajemy jedynie dwie postacie, choć w tym przypadku lepiej to działa niż przy „Adamie”. Żeby nie było, że na tępo tylko narzekam, muszę oddać sprawiedliwość i wspomnieć o absolutnie mistrzowskiej scenie Wielkiej Improwizacji.

Szybkość akcji, budowa zdań i cały nastrój sprawiają, że nie da się odłożyć książki choćby na sekundę.

Czytelnik ma wrażenie, jakby siedział obok Mickiewicza i razem z nim zapisywał strony w gorączkowym szale.

Kolejną dużą zaletą jest przystępny język i łatwość w czytaniu. Książka jest po prostu przyjemna

i wciągająca. W żadnym momencie nie przynudza ani nie męczy, każąc odłożyć lekturę i może wrócić za jakiś czas.

Krótkim słowem podsumowania z całego serca polecam sięgnąć po „Adama” w wolnej chwili. Idą ferie, to doskonały sposób na spędzenie kilku zimnych wieczorów. Opowieść pozwala się odprężyć, lektura sprawia przyjemność, daje wrażenie jakby oglądania filmu (i to bez męczenia oczu wpatrywaniem się w ekran!). Z pewnością przypadnie humaniście do gustu, ale również fani period drama bez wątpienia znajdą w niej coś dla siebie.

DANNY MIŁEK

PUBLICYSTYKA the fall of men

publicystyka

*TEKST REDAKCYJNY

„Las zbliża się powoli – kto po wojnie mordował w Dębrzynie?” – warto przeczytać, warto wiedzieć.

Powojenne lata to okres zapomniany przez historię, przecież tak ciężko podnieść się po latach traumy, lęku i paniki – po prostu czasie wojny. Jednak lęk bardzo szybko może przerodzić się w agresję.

Po czterdziestym piątym w kraju panował chaos, ludzie szukali na nowo swojego miejsca lub utraconych bliskich. Nie każdemu udało się wrócić do domu. Los ludzi wracających z robót w Niemczech do okolic lasu Dębrzyna miał być owiany ponurą ciszą. W Grzęsce już nie mordowali „wojenni wrogowie", tylko Polak Polaka zabijał, a świadkami tragedii – drzewa. Nikt nigdy nie poniesie konsekwencji. Dlaczego tak wiele osób dokładnie znających nazwiska bandytów nigdy ich nie wydało? Jaki był motyw sprawców? Dziś Józefa Misiąg i Władysław Łania opowiadają ich historię. Sprawę morderstw w Dębrzynie.

Książka napisana została chronologicznie, zawierając wiele perspektyw, pozwala bardzo głęboko zanurzyć się w tę historię, poznać i zrozumieć. Rafał Hetman składa kawałek po kawałku zawiłej układanki, abyśmy mogli zobaczyć szerszy obraz sprawy, mimo że pełna rekonstrukcja zdarzeń nigdy nie będzie możliwa.

Autor mimo woli zmusza nas do refleksji. Książka z pewnością nie będzie zbyt wygodna, lecz zachęcam do poznawania prawdziwej historii. Tragicznej historii, o której kiedyś nikt nie miał odwagi mówić głośno.

Milczenie nie zawsze jest złotem. Przeczytajcie.

HERA

publicystyka

*TEKST REDAKCYJNY

Polaryzacja Zwrócę dziś uwagę na niepokojący trend

narastającej polaryzacji społeczeństwa, gdzie głębokie podziały między zwolennikami ideologii

liberalnych a konserwatystami stają się coraz bardziej widoczne. Przybliżę wam teraz pojęcia, którymi

będę

Liberalizm,

się

który

posługiwać

reprezentuje

w

tekście.

dążenie

do

postępu społecznego, równości i elastyczności

tradycji (w Polsce reprezentuje tę stronę partia PO) i konserwatyzm, który kładzie nacisk na utrzymanie tradycji, wartości rodzinnych

i stabilności społecznej – takimi wartościami kieruje się partia PiS. Niestety, zamiast poszukiwać punktów wspólnych, obserwujemy narastającą konfrontację, często podsycaną przez media, od telewizji państwowych aż po Instagrama.

Dzisiejsze środki masowego przekazu, którym zależy tylko i wyłącznie na zysku, kierują się ku treściom kontrowersyjnym, które bardziej akcentują różnice między dwoma ideologiami i przyczyniają się do postrzegania drugiej strony jako wroga. Badania pokazują, że polaryzacja i tak duża ekspozycja podziałów doprowadza do tego, że przestajemy widzieć drugą stronę (w kontekście politycznym) jako coś, co może najwyżej średnio rządzić państwem, lecz zaczynamy bać się, że rządy danej partii mogą realnie zrobić nam krzywdę.

Pieniądze odgrywają kluczową rolę w napędzaniu tej spirali. Kontrowersyjne treści generują zainteresowanie i zyski,

co prowadzi do nadmiernego produkowania wiadomości nacechowanych ekstremalnymi stanowiskami, pomijając jakkolwiek idee kompromisu i ustępstw obu stron. W tym kontekście, jako społeczeństwo musimy podjąć wysiłki w kierunku krytycznej oceny informacji, świadomie wybierając różnorodne źródła, które są poza naszą bańką medialną i wspierając edukację ludzi na temat miejsc, skąd pozyskują informacje. Warto pamiętać, że dialog między liberalistami a konserwatystami nie jest niemożliwy.

Wspólna przestrzeń do dyskusji i zrozumienie różnorodności poglądów są kluczowe dla budowy mostów między tymi orientacjami.

Dążenie do jedności i kompromisów nie oznacza rezygnacji z różnic, ale raczej budowanie społeczeństwa, w którym szanujemy się nawzajem i zdajemy sobie sprawę, że różnice mogą stanowić siłę, a nie źródło konfliktów.

Musimy być świadomi wpływu mediów i pieniędzy na nasze społeczeństwo. Edukacja, umiejętność krytycznego myślenia i poszukiwanie wspólnych wartości mogą stanowić klucz do skutecznej walki z tym wyzwaniem.

NEREIDA

FOTOGRAFIA

fotografia

*TEKST REDAKCYJNY

Ze wszystkich stron

na wystawie ukazany jest jednak także obiekt

w fotografii, jednak nie można artystce odmówić otwartości i wręcz geniuszu. To naprawdę zachwycające, jak wiele odczuć i wspomnień można zawrzeć w jednym kadrze, w jednej fotografii.

A.W wystawie „Ze wszystkich stron”, która odbyła się 14 grudnia jeszcze zeszłego roku (2023, jakby ktoś zapomniał), a trwała do 7 stycznia nowego już roku, Zgierska zestawia swój pierwszy cykl z nowymi pracami. Tego też nie zobaczyłam na własne oczy (zobaczycie, że kiedyś napiszę o wystawie, na której faktycznie byłam gościem!), chociaż śmiem twierdzić, że jeszcze się powtórzy. Gdyby jednak kogoś to interesowało, to cały event dział się w Miejscu Projektów Zachęty, przy ul. Gałczyńskiego 3 w Warszawie. .Cóż, zaczynamy ten rok nieco ponuro. Nie martwcie się jednak – te nadchodzące dwanaście miesięcy postaramy się urozmaicić na tyle, by w żadnym z nich Wam się nie nudziło. A na teraz bardzo dziękuję Wam za uwagę (i życzę udanych ferii!).

Zgierskiej (autorce dzieł), sumiennej i wzorowej

ZOSIA Ł.

Dzień dobry (lub dobry wieczór), Czytelnicy

i Czytelniczki. Widzimy się po raz pierwszy

w anno domini 2024. Czuję się z tym przedziwacznie, ale pewnie jeszcze znajdę czas,

żeby się przyzwyczaić. Ciekawa jestem, jakie głupotki i żarciki pojawią się w przeciągu tych nowych dwunastu miesięcy.

Nie

wszystko

jednak

w

tym,

jak

i w poprzednim roku, jest zabawne, a wręcz

i pozytywne. Każdy z nas przeszedł jakąś swoją

traumę, czy to psychiczną, czy fizyczną i chociaż nie zamierzam prowokować żadnych trauma

responses, tak jednak temat, który dziś obrałam, będzie trochę tego wymagał.

.Debiutancki cykl Post (2016) to mocny

fotograficzny zapis stanów lękowych. W tle

pobrzmiewa trauma związana z wypadkiem samochodowym,

któremu

uległa

artystka.

Oprócz wybranych z tego cyklu fotografii, – zapisana odręcznie kartka, ocena, jaką Marcie

uczennicy, wystawiła nauczycielka ze szkoły

podstawowej. Stała się owa kartka dla artystki swoistym pryzmatem, przez który przygląda się

własnym lękom, a także różnicom między własną pamięcią, a pamięcią innych.

.Samą notkę udało mi się znaleźć na zdjęciu.

Niestety była ona zbyt rozmazana, aby wiele

z niej odczytać, ale jestem pewna, że jeśli ktoś poszuka na własną rękę, to z pewnością znajdzie

chociaż skrawek jej treści. Cała twórczość umieszczona

w

„Poście”

jest

naprawdę

nietuzinkowa. Mogłoby się zdawać, że podobne schematy były wcześniej zauważalne

źródło:https://www.fotopolis.pl/newsysprzetowe/wydarzenia/37 371-ze-wszystkich-stron-wspolczesne-traumy-naprzekrojowejwystawie-marty-zgierskiej

fotografia

“Pobyć sam Wejść na drzewo I patrzeć w niebo”

O L L I E M A J C H R Z A K

“Vilnius ne marche pas, il danse”

RYSUNEK one ear left

rysunek i malarstwo

*TEKST REDAKCYJNY

Niezwykły świat kolorów w malarstwie i rysunku Kolor w rysunku i malarstwie ma ogromny wpływ na nasze postrzeganie, odbiór i nawet nasz umysł. Poprawne użycie kolorów może wzbogacić nasze dzieła i przekazać różnorodne emocje. ..Kiedy widzimy różne kolory, nasz mózg reaguje na nie w różny sposób.

Na przykład, ciepłe kolory takie jak czerwień, pomarańcz i żółć mogą wywoływać uczucie ciepła, energii i pozytywności. Z kolei zimne kolory, takie jak niebieski, fioletowy i zieleń mogą wpływać na nasze odczucia spokoju, chłodu i tajemniczości. Odpowiednie użycie kolorów może również wpływać na nasze postrzeganie przestrzeni. Na przykład, jasne kolory mogą sprawiać, że obiekt wydaje się bliższy, podczas gdy ciemne kolory mogą sprawiać, że obiekt wydaje się dalszy. Kolor może również pomóc w tworzeniu głębi i perspektywy w obrazie. .. Wiele osób może czuć pewien lęk przed używaniem kolorów w malarstwie i rysunku. Często chcemy, aby nasze prace były piękne i harmonijne, dlatego może być nam trudno zdecydować jakich kolorów użyć, lub martwimy się, że zniszczymy jakimś kolorem obraz. Ale wiecie co? Czasami najlepsze dzieła powstają właśnie wtedy, gdy odważymy się eksperymentować z kolorami i wyrazić naszą kreatywność!

NATALIA KĘPIŃSKA

rysunek i malarstwo O L I W I A

„garden of solitude”

„śmierć w wenecji”

S Z Y N D L E R

rysunek i malarstwo „rozwój”

NATALIA KĘPIŃSKA

rysunek i malarstwo

„Pallas Atena Wyspiańskiego”

„Z wizytą u Wyspiańskiego”

OLLIE MAJCHRZAK

rysunek i malarstwo

DANNY MIŁEK

„Wiosenny bal”

Może nie istniała prawda. Może nie było niczego tak prostego jak jedna prawda./As dark as i am, i will always find enough light to adore you to pieces, with all of my pieces./I wear my glasses sincerely and my t-shirts ironically./You're automatic and your heart's like an engine, I die with every beat./At the end we'll all become stories./ I wish they would take me as i am.

MUZYKA

muzyka

*TEKST REDAKCYJNY

Wejście z buta – agresywny debiut Slayera „Show No Mercy” – to nie jest tylko album, to także prawdziwa symfonia chaosu, która otworzyła drzwi do rewolucji thrash metal’u. Wydany w 1983 roku debiut Slayera to potężne uderzenie w świat muzyczny, który zanurzał słuchaczy w świecie dźwięków, w którym rządziły szybkie riffy i agresywna perkusja. .Album od razu uderza w nas szybkim i intensywnym „Evil Has No Boundaries”. Kawałki takie jak „The Antichrist” czy „Black Magic" to prawdziwie porywające utwory, o których nie da się zapomnieć.

Nieokiełznana część instrumentalna wraz z charakterystycznym wokalem Toma Arayi, który z czasem stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych głosów na metalowej scenie, zapewniają temu albumowi ponadczasową pamięć i sławę. ..W dzisiejszych czasach „Show No Mercy” pozostaje nie tylko w świadomości fanów Slayera, ale również w kanonie klasyków metalu. To album, który wciąż potrafi wzbudzać dreszcze, a jego ostre, bezkompromisowe brzmienie sprawia, że wciąż trzyma się świetnie.

MATEUSZ MALIK

INNE

inne Fragmenty dramatu pt. Porcelanowe dzbany

ni

WSTĘP [fragment]

cytaty

z

głos

I/czerwony

I ów utwór właśnie do tego gatunku ma się zaliczać [wymyślonego przez autorkę gatunku liryki, konkretnie dramatu psychoanalitycznego], nowoczesnego gatunku, który grymas niezadowolenia wywoływał będzie na twarzach adeptów starożytności oraz romantyzmu.

Ponieważ żadnych zwyczajowych zasad się tu nie stosuje, romantyczność może być tylko przypisana przez umysły ograniczone, a analiza emocji ludzkich nazwana będzie egotyzmem przez zamkniętych w swoich ogrodach niewykiełkowanej wrażliwości i nieszczerości względem samych siebie hipokrytów. Nie ma tu epoki, do której ktoś chciałby przypisać owe dzieło. Nie ma także linii, poza którą utworu tego nie można wyprowadzić i sposobu, w jaki nie może on być zobaczony.

Poruszający problemy współczesności obrazuje konflikt pokoleń, toksyczność mesjanizmu wprowadzonego na rynek polski, utwór krytykuje wieszczy, zwraca uwagę na ich pięty achillesowe i pokazuje kruchość ich jaźni i nieartystyczne, zupełnie niedostępne dusze.

Cień rzucać będzie zarówno na pokolenie oceniających i zamkniętych w sobie starych, jak i uwięzionych w swoich pragnieniach młodych.

Dramat uderzać będzie także w problem nieoryginalności w świecie, globalizacji oraz braku świadomości. Z wielkim żalem wskazuje także na to, że powyższe problemy nie będą możliwe do rozwiązania, jeśli ludzkość nie zaczerpnie wody do dzbanu: „a ja dłonie wodę z rzeki powezmę, wypiję/ nic dzbanu nie mam, emocjonalność

pragnienia

nie

czuję”,

czyli

dopóty

emocjonalność wciąż niesłusznie widziana będzie

jako słabość. Fragmenty dramatu zawierają „Dziadów”

A.

„Kordiana” J. Słowackiego.

–

Mickiewicza

Mickiewicza

personifikacja

oraz

Adama

głos II/kwiaty – obraz współczesnej młodzieży głos

III/wilk

Słowackiego

–

personifikacja

Juliusza

głos IV/sąd – obraz współczesnej starszyzny [fragment prologu] głos III

Pomyję, pomyję po was trucizny zewsząd

Coście spuścili. I brudem i wyjątkowością zarazili.

Co rwać młode ciała do żołdu zachcieli.

I co w jasnych światłach nafty siedzieli

Gdem inny harowało, harty narodzili i pomarli Zakwasili nas, głosy. Zamknęli drogi, głosy.

Do niewybawiania wyłonieni

W cudotwórstwo wmanewrowani.

Po tłustych stóp czerwone flagi chwycili Za chwetnymi słowa polecieli.

Gdybyście wiedzieli, prorocy.

Splunę ja raz na słoneczników głowy.

Splunę drugi na zachmurzone szczyty.

I aż mi wody do ust nie wpłynie

Spluwać będę ja słowami, co was sparzą.

Dowódcy słowem, krwią plujący i w liczbę zaszyfrowany.

Ustający ledwo za skruszonym murem,

Co nie został obroniony częstochowskich cudem, Co stał przed Wami i Waszem tłuczony

inne Pałką z idolatrii, wyrzeźbiona z pychy Przez szkarłatu „I czuję życie!” wargi splamione Przez siwy włos „Ja mistrz, wyciągam dłonie”. głos IV Cicho! głosy I, II, III razem Cicho? głos IV wstaje Nie ma czasu. wychodzą [fragment aktu pt. rozmówki angielskie] czerwony „O, gdybyśmy dzielące rozerwawszy chmury, Choć przed zgonem tęsknymi spotkali się pióry, Lub słowem tylko, wzrokiem, — dosyć jednej chwili, Dosyć, by się dowiedzieć tylko, żeśmy żyli…” wilk O czym parla mon champion?

O boskości zwyciężonej, O młodości ciemiężonej? czerwony O krwistości, co spod powiek mi wypływa.

Gdzie świat nie ma broni, bo kabury. Śmierci braterskiej nie opłacają,

Bo płacy nie mają. Nie mają serca, Jul.

Wapiennemi skałami porosły im wnętrzności. wilk Choroba? czerwony Nie teraz, za choroby wypędzenie płacić mogą Umysłami ubytkiem kruszą.

I kruszą, Jul. Tak kruszą, jak kamieniołomy jeszcze nie kruszyły.

Tną mocniej niż ze stali piły.

Kilofami szturmują lepiej niż w kopalniach.

Widzisz?

wskazuje na niebo wilk Nie widzę. czerwony Bo się zdaje, że i gwiazdy z nieba złupili.

MAR

MIESIĘCZNIK I LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCEGO IM. MIKOŁAJA KOPERNIKA W KATOWICACH

E X E U N T

O M N E S

ten numer gazety dedykowany jest Kindze Szczembarze, we love you to the Moon and to Saturn, sapere aude

MIESIĘCZNIK I LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCEGO IM. MIKOŁAJA KOPERNIKA W KATOWICACH

STOWARZYSZENIE MŁODYCH TWÓRCÓW REDAKCJA GAZETY: Projektowanie i grafika: Julka Szpura Anastasia Zagrai Franek Dyla Mar Copik Korekta: Julka Szpura Ollie Majchrzak Magda Wistuba Organizacja gazety i media: Kinga Szczembara Estera Białas Nikola Szyndler Zosia Wojciechowska Promocja: Antosia Siarkowska Nikola Szyndler Toster Paweł Wilk Bartek Kleszczewski Maks Gąsior

Sekcje stałe: Wojtek Grabowski Natalia Kępińsla Danny Miłek Matylda Siesicka Lidia Podgórny Milena Powroźna Magda Wistuba Zosia Łakomska Wiedźma Mateusz Malik Zosia Wojciechowska Franek Dyla Mar Copik Opiekunki gazety: Ewelina Foltyn Agnieszka Nowicka Data wydania: 15.01.2024

Regulamin i wytyczne nadsyłania prac dostępne są na stronie szkoły i na Instagramie gazety.

Rysunek na okładce autorstwa Oliwii Szyndler. Źródła do wstawionych grafik pod linkiem: hhttps://docs.google.com/document/d/1aRT0qwdv8vJ8OfEMYllCrnzT0tc4GXUDgGskyQLI4/edit?usp=sharing Kod QR do głosowanie na Dzieło Miesiąca: