SMT wydanie lV

STOWARZYSZENIE MŁODYCH TWÓRCÓW

L U T Y 2 0 2 3 W Y D A N I E I V

MIESIĘCZNIK I LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCEGO IM. MIKOŁAJA KOPERNIKA W KATOWICACH

MIESIĘCZNIK I LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCEGO IM. MIKOŁAJA KOPERNIKA W KATOWICACH

STOWARZYSZENIE MŁODYCH TWÓRCÓW Drodzy Czytający, w najkrótszym i najbardziej romantycznym miesiącu roku wracamy i prezentujemy Wam czwarte wydanie ukochanego miesięcznika Kopernika, w którym zmieniliśmy trochę design! I mamy nowy plakat!

Jak co miesiąc ogłaszamy osoby, które wygrały w konkursie na dzieło miesiąca. "We are the champions" śpiewają w lutym (w kategorii proza) Oleander za Dancing on the edge, (w kategorii poezja) Passer Domesticus za Tumulus oraz (w kategorii prace graficzne) Kinga Szczembara! Bardzo gratulujemy!

Nawiązując do zeszłorocznych toreb kopernikowskich na Frankofonię, na pewno Freddie Mercury byłby z Was dumny!

A skoro o torbach mowa, łzy toczą nam się po policzkach, bo tak niewielu z Was zdecydowało się przesłać swoje pomysły na wzór na torby, które otrzymywać w przyszłości będą zwycięzcy konkursu na Dzieło miesiąca. Także do boju, Kochani, bo konkurencja dalej trwa.

A pod jakim hasłem ujrzymy następne wydanie?

WSZYSTKO, CO KRĄŻY WOKÓŁ SŁOŃCA W imię patrona i tego, co jest waszym słońcem.

Z miłością, redakcja gazety.

poezja "Niosłem swoją poezję, jak żołnierz imię w blaszce na piersiach przeciw kulom dwóch wojen" Julian Przyboś, Słońce ze wzgórz Gwoźnicy

poezja Odwilż

Niebywałe te pęta Taka pożal-się-boże Ta dżungla betonowa Na balustradzie balkonu Mija jesień kolorowa I znów zmarzlina, na żebrach Głównie, i pod palcami Sowieckie bloki, nowa farba

Nie zakryje cię, kochany Czas mija, ona ledwie przetarta Zło pomiędzy zakamarkami Zaprzątnięci sprawami (imprezami) Snują się duchy z butelkami Nieprzejęte świata pożarami

Może uda się ogrzać ten wieczysty chłód

To ostatni monument brutalizmu w Europie!

(Mawiali o smutnej ruinie, banku czy szpitala Czas o niej zapomniał, ruinę rozebrali) A nad nami wciąż chylą się, wiszą

Głuche światła mieszkań z beton-płyty Prognoza nie przewiduje odwilży Między ludźmi zimy całkowitej.

FILOMATA

poezja

Obiata

A mów i do mnie, “Moja zwolena”, Czy wprawdzie tobą sławiena?

Kiedyś napełnił me myśli? Śmierć uprzednio podjęłam, Zbożnych wiodłam, A tyś zaśmiernie,

Krzyżu przeciw, Aliż nie wstanę, Aliż nie domieściż mnie do kobierca, Gdzie syn Gospodzina, Zieloną, Jakby wstęgą nas powiązał, Tegoż ci było trzeba?

STRZYGA

poezja

Hiob miał rację

a najpierw pojawił się lęk ten toksyczny stary znajomy którego tak ciężko jest wygnać ze swojego życia później żywiłam się nadzieją zniecierpliwiona czekałam na wiosnę i zadawałam mnóstwo pytań

spragniona chłonęłam każdy promień słońca i uczyłam się nie lękać niedługo potem zawiodłam się głównie na samej sobie i odkryłam, że Hiob miał rację: śmierć byłaby wybawieniem przepłakałam kilka bezgwiezdnych nocy i krzyczałam do lustra że chcę umrzeć teraz jestem już tylko ja sama spokojny biały szpitalny sufit i nie mam już żadnych pytań 09.05.2021

VICTORIA ORZECHOVSKA

poezja ***

You left me..

You're gone... dead..

But why? Why did you leave me still in love with you?

I thought i was over it... but the last things you said, with the very last breaths.., "Please.. live a great life dear... find someone better... I love you..." Those few words.

They broke me.

Broke me like you broke my heart, leaving me here to suffer an eternity. without your suprise hugs, kisses, soft little snores..

Without you..

But even so, please be happy where you are, I love you too.

SAILOR

proza "Moralność jest pozą, którą przybieramy wobec niemiłych nam osób" Oscar Wilde, Mąż idealny

proza Sunrise

Ze wszystkich świąt mieszkańcy Keltraah szczególną wagę przykładali do przesilenia letniego.

Nic w tym dziwnego, najpopularniejszym bóstwem tu był bóg słońca.

To również nie dziwiło, patrząc na średnią temperatur i zwykle bezchmurne niebo, wraz z lejącym się z niego żarem.

W ten dzień na stołecznym rynku organizowano państwowe uroczystości.

Do miasta zjeżdżały się tłumy, chcące w nich uczestniczyć. Powiadano, że co roku były wspanialsze, więc niezliczone ludzkie masy przelewały się wąskimi, stromymi uliczkami, byle dostać się pod ratusz.

W tej masie dwie figury starały przedostać się pod prąd. Młody książe mocno ściskał dłoń Flavo, nie chcąc się tu zgubić. Mimo, że przez całe życie chyba ani razu nie opuścił Karstrinas na dłużej niż może dwa dni, to tak naprawdę nie znał miasta i sam nigdy by się nie odnalazł w plątaninie ulic, szczególnie chaotycznie w biedniejszych dzielnicach, do których zmierzali.

W miarę przebytego dystansu zaczęło się trochę przerzedzać, na tyle że para nie traciła się sobie nawzajem z zasięgu wzroku po oddaleniu się na odległość wyciągniętego ramienia.

- Gdzie ty mnie tak właściwie ciągniesz?

Zawsze spotykali się w różnych, raczej podrzędnych miejscach, ale Adonai nie kojarzył, żeby kiedykolwiek zapuszczali się aż tak daleko.

- Chcę ci pokazać coś specjalnego. Spodoba ci się, obiecuję.

Nie miał powodów, żeby w to nie wierzyć.

Flavo jeszcze nigdy go nie rozczarował. Wręcz przeciwnie, każde kolejne miejsce, które mu pokazywał przekraczały wszelkie oczekiwania.

- Wiem, że mi się spodoba - odparł łagodnym, radosnym tonem. - Tylko matka mnie zabije, jeśli nie będzie mnie o dziesiątej na balu. O ile nie zrobi tego za sam fakt opuszczania ważnych państwowych uroczystości.

Rudzielec przewrócił oczami. Bycie następcą tronu wcale go nie bawiło i chciał się wyrwać z tego życia jak najszybciej.

Miał

jednak

świadomość,

że

to

zupełnie

niemożliwe. Przynajmniej dopóki nie osiągnie pełnoletności. ciężko,

biorąc

dzieckiem

i

Później pod

nie

będzie

uwagę,

chciał

że

okazać

niesamowicie

był

jedynym

się

jeszcze

większym rozczarowaniem. To nie zmieniało faktu, że był gotów porzucić dwór w każdej chwili.

Próbował

przynajmniej

znikać

przy

oficjalnych okazjach, licząc, że może wszyscy

zapomną, że ktoś taki jak książę Adonai Vallerm istnieje.

W tym momencie polegało to na tym,

że po prostu wychodził z pałacu i szedł do swoich nowych przyjaciół, z których jedynie Flavo wiedział, kim tak naprawdę jest.

Schodzili coraz niżej, a brukowana uliczka

stawała się coraz bardziej nierówna, ale za to zacieniona,

dzięki

rozwieszonym

w

górze

sznurom z praniem. W końcu zatrzymali się przed przejściem, zasłoniętym kotarą bluszczu.

-

Zapraszam

-

Milloilan

odsłonił

przepuszczając chłopaka przodem.

liście,

Za niskim tunelem, mierzącym może z trzy

metry długości odsłonił się widok na obszerny plac.

Pośrodku płonęło wysokie ognisko. Z boku z

jakiś przypadkowych desek sklejono scenę, na

której teraz muzycy wygrywali wesoły rytm dla tańczących przed podwyższeniem ludzi. Całość była

przyozdobiona

chorągiewkami.

barwnymi

kwiatami

i

Adonai mocniej złapał rękę partnera i podążył

za nim na plac.

Od ognia biło dodatkowe ciepło, które w

połączeniu z upałem stało się nieznośne. Ado

poluzował krawatkę i zaczął podwijać rękawy koszuli, żeby chociaż spróbować przeżyć w tym skwarze.

-

Wiesz,

mógłbyś

Skomentował Vicque.

ją

po

prostu

zdjąć

-

- I chodzić w samej kamizelce, żeby gorszyć ludzi jak ty?

-

Na

przykład

uśmiechem.

-

obdarzył

go

czarującym

proza Flavo,

dopóki

tylko

temperatury

na

to

zakładania

koszuli,

pozwalały, a czasami nawet też ignorując chłód, zwyczajnie wybierając

rezygnował

z

eksponowanie

swoich

licznych

tatuaży. Nie żeby Adonai miał na to narzekać.

Tak

wyglądał

kompletnie

dużo

ubrał,

lepiej,

ale

niż

gdyby

społeczeństwo

się

miało

odmienne zdanie. Całe szczęście, że Flavo miał gdzieś zdanie społeczeństwa.

Przeszli w głąb placu, chcąc włączyć się do

zabawy. Zgromadzeni tam ludzie stanowili istną

mieszankę kulturową, a jednak działali ze sobą

w zgodzie, każdy wnosząc do swój element tradycji.

Śpiewano,

jedzeniem.

Ich

tańczono

dwójka

nie

i

dzielono

odstawała

się od

zbiorowiska. Po niedługiej chwili znaleźli resztę przyjaciół, ubranych odświętnie.

Horax nawet zrzucił swój długi płaszcz na

rzecz

kolorowego

kardiganu

z

różnych

strzępków, z pewnością uszytego naprędce ze starych ubrań Flavo. Pomiędzy złotą biżuterią

Yohov połyskiwały teraz kołowe kryształy, a ona sama

zmieniła

wieniec

z

swój

suszonych

zwyczajny

kwiatów.

kapelusz W

na

rękach

trzymała kolejne dwa, które właśnie na nich zarzuciła.

- Myśleliśmy, że już nigdy nie przyjdziecie -

zaśmiała się serdecznie, kiedy wysoki blondyn o miodowej cerze rozdawał kieliszki.

Adonai

powąchał

płyn,

który

się

tam

znajdował. Czysty, spirytusowy zapach odrzucił

go zaraz do tyłu. Yohov za to nie zdawała się poruszona, a szczególna radość, tak rzadko u niej

spotykana,

zdwojoną siłą.

teraz

pokazywała

się

ze

- No moi kochani. No to pijmy zdrowie i oby za rok było nas tylko więcej - wzniosła kieliszek jak do toastu i wypiła jego zawartość jednym ruchem, co reszta zrobiła po niej. oooVallerm

od

razu

tego

pożałował

alkohol zaczął boleśnie drapać go w gardle.

- Bogowie, czy ty chcesz nas zabić?

kiedy

- Ciebie nie, jesteś zbyt słodki - poklepała go po policzku, jak to robią dziwne ciotki spotykane raz na pięć lat.

- Spokojnie, przywykniesz. Yov nas wszystkich przeszkoliła - zaśmiał się Theo.

Adonai nie poczuł się wcale pocieszony.

Zrobiło się lepiej, jak ktoś wcisnął mu do ręki szklankę z jakimś słodkim koktajlem. Wciąż nie pozbył się obrzydliwego posmaku czystego spirytusu, ale było już o wiele lepiej.

Później tańczyli dużo i z kim popadnie. Grupy na scenie dynamicznie się zmieniały, lecz ciągle wygrywały charakterystyczne, wesołe, południowe rytmy. W tej ogólnej radości, wirując pośród licznych par, łatwo było zapomnieć nawet o niemiłosiernym upale.

Ciepło zwyczajnie schodziło na dalszy plan.

Któż by się nim przejmował, kiedy lepiej się cieszyć. Takich beztroskich dni było zaledwie kilka w ciągu całego roku. Cała reszta to była dla tych ludzi walka o przeżycie w bezlitosnym systemie. Kolejny powód dla którego Adonai nie chciał mieć nic wspólnego ze swoją rodziną przyczyniającą się do cierpienia ludu. Sam to zresztą robił i tego nienawidził, chociaż wszystkie dostępne dla siebie środku starał się przeznaczać na naprawę chociaż odrobiny świata. Gdyby rodzice się dowiedzieli, miałby duże problemy.

Tymczasem słońce zaczęło zachodzić, a muzyka ucichła dając pole mistycznemu wymiarowi święta. Ludzie zebrali się wokół ogniska, obejmując się i patrząc w ogień. Grupy przyjaciół czy rodziny po kolei podchodziły, wrzucając ofiary w ogień. Były one naprawdę zróżnicowane w zależności od pochodzenia.

Najwięcej było laurowych, lub mirtowych wieńców, tradycyjnych dla Keltraah, ale znajdowały się również kwiaty, owoce czy elementy jedzenia. Yohov niedługo później znalazła się obok, chwytając Flavo i Adonaia za ramiona.

- Chodźcie, nasza kolej - pokazała na wianki, które wcześniej zrobiła.

Kwiaty były tradycją z Mirceslao, z którego pochodziła. Tak samo jak dzielenie się nimi z rodziną w ten szczególny dzień.

proza Nie mieli w takim wypadku nic innego do

zrobienia niż iść za nią i wrzucić wianki do ognia, patrząc jak jasno się palą. Później się wycofali, dając miejsce innym.

Ten obrzęd trwał dopóki nie zrobiło się

- O wiele.

- Już całkiem zapomniał o balu, decydując się zostać tu, patrząc na sztuczne ognie, a później na gwiazdy, dopóki słońce nie wstanie ponownie kolejnego dnia.

ciemno. Muzyka nie rozpoczęła na nowo, jakby

nic się nie zmieniło. Książę już zapomniał, że musi być w pałacu, czy bardziej akuratne będzie stwierdzenie, że nie chce pamiętać.

Oficjalne, państwowe obchody były w jego

opinii

strasznie

duchowości,

sztywne

którą

Szczególnie

i

czuł

wieczorny

pozbawione

między

tej

ludźmi.

bal

między

arystokratami. Sama jego forma była strasznie

denerwująca, nienawidził tych sztywnych bali z tysiącami

reguł,

których

żaden

normalny

człowiek nie będzie nawet w stanie zapamiętać.

Tu czuł się o wiele lepiej.

- Chodź, pokażę ci jeszcze coś - Flavo pociągnął go na rękę.

Zeszli z placu, żeby wdrapać się na dach

jednego z otaczających go budynków.

Na bezchmurnym niebie błyszczały już gwiazdy, więcej

odległych

ogrzewały

własne

słońc,

które

ziemie.

z

Położyli

pewnością się

na

cicho,

z

rozgrzanym kamieniu. Adonai zaraz oparł głowę na ramieniu Flavo.

-

Podoba

uśmiechem.

mi

się

tu

-

powiedział

- Mówiłem przecież.

- Wiesz, o co mi chodzi - nastolatek przewrócił

oczami na tą uwagę. - Dziękuję, że mnie tu zabrałeś.

Vicque odwrócił się trochę, żeby spojrzeć na

chłopaka.

- Nie masz za co dziękować. Nikt dzisiaj nie powinien być sam. A teraz patrz.

Po chwili na niebie rozbłysły fajerwerki od

strony szczytu góry, na której w centrum miasta mieścił

się

pałac,

rozjaśniając

wielobarwnymi smugami.

nieboskłon

- Stąd wyglądają zupełnie inaczej niż z mojego balkonu.

- Ładniej?

DANNY MIŁEK

proza You left me with ice-cold roses

Mrok z wolna zaczął ogarniać naszą ulicę, nie patrząc na wczesną godzinę. To mają do siebie zimowe wieczory, że z dniem im nie po drodze. Tak ponurymi się wydają zabieganym ludziom, tak nie praktycznymi dla ich obiektywnie niewiele wartych interesów.

Dlatego zima upodobała sobie noc jako swą kochankę i, tęskniąc za nią nieubłaganie, jak najszybciej próbuje ją do siebie z powrotem przyciągnąć.

Za sobą wlecze spokój, jakoby czuwającego nad nimi troskliwego, starszego brata. To on dla nich oczyszcza dwukierunkową drogę, czyniąc ją zupełnie nieruchliwą, czy kładzie roześmiane dzieci przedwcześnie spać, pozostawiając dookoła nieprzerwaną ciszę... Spokój powoli zaczyna pokrywać brudnoniebieskie niebo czernią, lecz nie śpieszy się, wciąż pozostawiając prześwitujące granatowe pasma.

Niczym najwybitniejszy malarz łączy barwy, tworząc co dzień to nowy wspanialszy obraz.

Nad odległymi lasami rozciąga ciemniejsze cienie cumulonimbusów, a ponad nimi rozmieszcza gwiazdy mieniące się światłem miliard razy piękniejszym niż chłodno-białe światło ustawionych po jednej stronie ulicy latarni.

I zima wtenczas nie próżnuje w oczekiwaniu na nadejście nocy. Korony drzew zasypuje świeżym białym puchem, a rozległe łąki zamienia w nietknięte ludzką obecnością śnieżne pustynie. W jej czynach czysta, piękna finezja. Perfekcja w każdym calu. Zupełnie jakby każdy pojedynczy płatek śniegu własnoręcznie sprawdzała, nim ten opadnie na ziemię. A takich zima stworzyła wiele tysięcy, każdy inny i niepowtarzalny w swym wyglądzie, możecie mi wierzyć. Że też nie mogę być w tej chwili jednym z nich. Lekkim i delikatnym. Porwałby mnie wiatr i zaniósł w zupełnie nowe, nieznane miejsce. To bez znaczenia w jakie, ja posłusznie się poddam.Naprawdę mogłabym być tym bezsilnym płatkiem i być przy tym szczęśliwa, gdybyś tylko była moim wiatrem, a nie ta zdradziecka namiętność emocji.

Wtedy z chęcią podążałabym wyznaczoną dla mnie drogą, niczym pies idący za swoim panem.

Czy to nie dziwne, że tyle kontroli powierzam ci nad sobą? Albo że wciąż patrzę na ciebie z tą bezgraniczną ufnością dziecka, gdy kierujesz mnie w tylko sobie znane strony? Lecz wiatr jest ulotny i ty także w tej kwestii z nim się nie różnisz.

Noc zastaje swą ukochaną w pełni jej uroku.

Oh, jakież szczęśliwe są ze sobą! Ani przez moment nie pozwalam sobie przyznać na głos, że tak bardzo im zazdroszczę. To nie tak, że nie chcę, to słowo samo w sobie wydaje się bardzo nieodpowiednie w tym znaczeniu. Zazdrość jest wtedy, kiedy coś posiadasz, lecz boisz się to stracić. O wiele silniejsza jest od niej zawiść, choć tak często są ze sobą mylone. Lecz zawiść jest znacznie gorsza. Zawiść to pragnienie czegoś, co ma ktoś inny, co dla ciebie jest nieosiągalne. Bądź powinnam raczej powiedzieć, co uważasz za nieosiągalne dla siebie, ponieważ często myśli się, że się na to nigdy nie zasługiwało i nie jest się wystarczająco dobrym.

Powinnam więc raczej stwierdzić, że wzbraniam się przed nazywaniem tego zawiścią, a nie zazdrością. W końcu nigdy nie posiadałam tego, co ma zima wraz z nocą. Jest to bardziej adekwatne stwierdzenie, lecz wciąż tak bardzo nie potrafi przejść przez moje usta.

Wiatr niesie za sobą nieprzyjemny chłód przeszywający mnie na wskroś. Skostniałe palce próbuję schować głębiej w kieszeniach, lecz to nic nie zmienia. Biorę głęboki wdech ostrego zimowego powietrza i próbuję zatrzymać go w płucach jak najdłużej, tylko po to by po chwili wypuścić go przez usta w towarzystwie obłoczka pary. Płatki śniegu z gracją lądują na moim szaliku, przemaczając doszczętnie wełnę i wpadając mi za kołnierz, lecz mimo to w dalszym ciągu nie spuszczam wzroku z tańczących wraz z wiatrem białych drobin. Światła nielicznych, przejeżdżających ulicą samochodów oświetlają je niczym reflektory tancerzy na scenie, lecz ten spektakl ujrzą wyłącznie nieliczni.

proza A ja będę klaskać najgłośniej, gdy ich występ nieuchronnie dobiegnie końca, ponieważ brakuje mi wolności, którą one przesycają każdy swój ruch zupełnie bez najmniejszego wysiłku.

“Proszę, nauczcie mnie być wolnym” - niemal wyrywa się z mojej piersi błagalna prośba, która już na zawsze pozostanie zawarta wyłącznie w moim tęsknym spojrzeniu.

Po tobie zostały mi zamarznięte róże. Tak piękne i dziwne zarazem. Szkarłatne kwiaty skute lodem. Tak kruche i delikatne jak serca, dlatego tak bardzo boję się je trzymać.

Najostrożniej jak to tylko możliwe muskam opuszkami palców igiełki szronu pokrywającego rubinowe płatki. A co gdy lód ustąpi? Co z nimi się stanie? Jak długo zdołają zachować obecną postać, kiedy nic nie będzie siłą trzymać ich trzymać razem? Znam doskonale odpowiedź.

Teraz naprawdę wiem. Już rozumiem, co miałaś na myśli, pozostawiając mnie z zatrzymanymi w lodzie kwiatami w dłoni.

Każda róża musi kiedyś zwiędnąć, to nieuniknione. Jeśli by nie zwiędła, to znaczy, że jest sztuczna. A takich róż nie warto trzymać. I podobnie ma serce, jeśli kiedyś nie pęknie, to po co na siłę je zachowywać?

NIKOLA SZYNDLER

proza peur maternelle

[fragment] wrzesień 3053 Kiedy byłem młodszy śniłem, że jestem w miejscach, które nie istnieją. Zanim miałem sen o Zu, śniłem bardzo często. Śniłem, że jestem na arce Noego jako jelonek, że czuję, jak Noe mnie głaska, jak sunie swoją starą dłonią bo moich plecach całych we włosowym mchu. Noe miał przepaskę na głowie z chusty, jak nosi się na pustyniach i szeptał do mnie, że jestem wyjątkowy, że jestem prawdziwy i że jestem jedyny. To ostatnie jednak wspominał z pewnego rodzaju strachem, marszcząc swoje już pomarszczone czoło i przechylając głowę.

Miałem też sny, które powtarzały się dość często, kilka dni pod rząd, a nawet kilka tygodni, budząc mnie tak gwałtownie, że niejednokrotnie kończyłem na ziemi z wielkim siniakiem na już prawie przezroczystej skórze przy kości ogonowej. Sen zaczynał się dość niepozornie, ja stojący w wodzie po kolana, trzymając nogawki sztywno, żeby nie wpadły do wody. Patrzyłem w ocean, tonąłem na tle niebieskiego, jakby chciał mnie pożreć. Przez cały sen tak stałem, aż od zgięć kolan na nogi zaczął wstępować siny kolor, aż skorupiaki zaczęły przyczepiać mi się do gładkich łydek, aż mech i wodorosty opięły mi brzuch, a z ust wypełzł mały robak.

Twierdzę, że sen, który ostatnio mnie nęka, bardzo związany jest z tamtym, choć teraz, gdy przykuty jestem do łóżka, a pociechę stanowi mi tylko potrawka z marchwi podawana o piątej, Justin Hurwitz i sporadyczne wizyty siostrzenicy, która równie zgorzkniała i niewyraźna się stała jak swoja matka i ja, bardziej dogłębnie poruszająca okazuje się treść ich obu.

- Myślałaś kiedyś, żeby pójść do Slash?

Slash, czyli nowo otwarty klub jazzowy, gdzie co niedziele odbywają się wieczorki poetyckie i dyskusyjne, o którym dowiedziałem się od mojego przyjaciela z drugiego łóżka szpitalnego.

- Mogłabyś znowu coś zarecytować. Mogłabyś coś w końcu sama napisać!

Pokręciła głową, wyciągając z torebki gumy do żucia i upychając sobie trzy na raz do ust, jakby zapomniała umyć zębów.

- Nie mam czasu w niedzielę.

- Ale w takim razie przynajmniej wiesz, co to za miejsce.

Wzruszyła ramionami, nie patrząc na mnie, a potem ze złością skrywającą wstyd na twarzy pożegnała się i wyszła.

W moim śnie nie mam jej. W moim śnie raczej z rzadka bywają ludzie. Po ostatnim razie, kiedy się obudziłem, byłem tak przerażony, że Leonard z łóżka obok musiał gadać ze mną do rana, aż się uspokoiłem. Leonard jest dobrym człowiekiem, myślę, że gdybyśmy poznali się w innych okolicznościach niż szpitalnych, moglibyśmy być bliskimi przyjaciółmi. Leonard jest tutaj z tego samego powodu, co ja, więc łączy nas coś więcej niż wspólny pokój. Mimo wszystko takie miejsca odbierają wrażliwość i chęć, próbują leczyć fizycznie, a ograbiają z zapasów wspomnień i uczuć, zalewając valium i wszechobecną bielą. Wszystko śmierdzi moczem i płynem dezynfekującym, sprzyjając niczemu prócz śmierci. Tak wygląda prawda.

Kiedy zamykam oczy widzę siebie nagiego, w pokoju ze zgaszonym światłem, gdzie ciężko jest mi dojrzeć cokolwiek. Widzę ludzi, młodych mężczyzn i kobiety, delikatnie kiwających się, przestępujących z nogi na nogę w dziwnej ekstazie. Próbuję podejść do siebie samego, ale nie mam wyboru, muszę kiwać się razem z nimi.

Sunę więc wolno w swoim kierunku, chcę sobie powiedzieć, że powinienem się czymś zakryć, szepczę sobie, że wyglądam żałośnie. Że moje ciało jest teraz równie obrzydliwe, jak mój umysł, że powinienem przestać. A kiedy stoję przed sobą w gardle zbiera mi się żółć, bo z miejsc, gdzie miałem kiedyś pieprzyki wystają małe glisty z brązową główką, wijące się jak ludzie wokół, jakby chciały się wydostać, ale jakby coś trzymało je w środku.

Wszystko kiwa się i wije, kiedy patrzę.

A potem się budzę i czuję, jak one dalej poruszają się we mnie.

ANONIM

publicystyka "[...]kulturze grozi, że zginie od środków kultury."

Fryderyk Nietzsche

publicystyka

„I need to know that I have done one thing good in my life - cytat z filmu Wieloryb”

Czy czas Oskarów to czas wyjątkowy? Kiedy myślę, o momencie, gdy z ciężkim sercem siedziałam przed telewizorem w 2017, próbując zignorować, że głęboko w sercu (gdzie ówcześnie tliła mi się miłość do Atlantydy, Zaginiony ląd; wszystko, co miało kolor czerwony bądź niebieski było dziełem sztuki absolutnie niepodważalnym; a w głowie na przemian dzwonił mi soundtrack Avatara z piosenkami Britney Spears) chcę, żeby wygrało Coco, zamiast polskiego Twój Vincent, zaczynam się śmiać jak ten dzieciak, którym wtedy byłem.

Oscary śmierdzą kapitalizmem na kilometr, mizoginia sączy się z ichnich czerwonych dywanów, a niektórzy tamtejsi eksperci wydają się być równie obeznani w sztuce filmu jak Kubuś Puchatek. Nie pochwalam tego, co tam się dzieję, ale co tam się tworzy, o moi Kochani.

Co w tym roku na pewno nie wygra w kategorii najlepszy film/najlepszy scenariusz oryginalny? W trójkącie Rubena Östlunda. I bynajmniej nie dlatego, że film jest zły – film absolutnie w doskonały i groteskowy sposób komentuje współczesną sytuację w

świecie. Otwarte zakończenie, ostre rozwolnienie (tak bardzo widowiskowe i pokazowe, że niektórzy sami biegli do toalet w czasie seansu) oraz błyskotliwe i absolutnie bezkompromisowe… naśmiewanie się z ludzi zarażonych bakterią konsumpcjonizmu i bogactwa. Co na to Akademia Filmowa?

Czego jeszcze można spodziewać się podczas seansu filmów oscarowych? Rzucania ludzkimi, odciętymi palcami w drzwi. Żadna Piła część setna, tylko absolutnie przenikliwa historia, której pomysł wypłynął z nikogo innego jak z samego Martina McDonagh, reżysera Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (który także był nominowany w 2017! I zdobył Oscary!) oraz In Bruges (2008). Najlepszy irlandzki film? Być może. Najlepszy aktor drugoplanowy? Zdecydowanie Barry Keoghan – i skłonny jestem płakać, jeśli tak się nie stanie. A tytuł filmu? Duchy Insherin.

I co jeszcze ugotowała nam śmietanka reżyserów (głównie ☹, mało reżyserek oczywiście) w 2023, roku numerologicznie opatrzonym liczbą 7, boską liczbą?

Oprócz Avatara (dziękujemy Jamesie Cameronie, nareszcie! PS. Czy dożyjesz premiery części czwartej? A co z piątą?) mamy Tár!!! I jak niezmiernie się cieszę, że to mówię, w końcu możemy ujrzeć boską, absolutnie boginię na miarę Tildy Swinton, Cate Blanchett w roli, która zdecydowanie zadowoli wielu z tych, którzy pałają miłością równie intensywną do ów blondwłosej madonny, co ja.

publicystyka

Oraz Wieloryb, z pierwszoplanową rolą na miarę Roberta de Niro w Taksówkarzu (ponoć, hm…) Brendana Frasera. Na koniec wspomnę tylko o Aftersun z sentymentu do Paula Mescala (kojarzymy z Normal People?), film jednak na kolana mnie nie rzucił, na rzepkach sińców nie mam.

A nawiązując do Trzech bilboardów McDonagh, w ramach wsparcia w czasach

mizoginii równie cudownie smakującej, co muchomor sromotnikowy, a równie trującej, przedstawiam fragment przemowy Frances McDormand z 2017 roku: "Oddycham bardzo szybko, więc jeśli bym się przewróciła, podnieście mnie, bo mam kilka rzeczy do powiedzenia. To byłby zaszczyt, gdyby wszystkie nominowane we wszystkich kategoriach, stanęły dziś razem ze mną. Aktorki, kobiety-filmowcy, producentki, reżyserki,

scenarzystki,

operatorki,

kompozytorki,

scenografki,

wszystkie!

Okej,

rozejrzyjcie się dookoła, bo każda z nas ma do opowiedzenia niezwykłe historie i projekty, na które potrzebuje dofinansowania. Ale nie róbcie tego na dzisiejszych imprezach. Zaproście nas do swoich biur za kilka dni. Albo możecie przyjść do naszych.

Chcę zostawić was z dwoma słowami: inclusion rider"

MCINCLUSIONRIDER

fotografia "[...]ludzkie ciało żyje obrazami..."

Olga Tokarczuk, Prawiek i inne czasy

ANTOSIA SIARKOWSKA

fotografia

Wyobraźcie sobie miejsce, które w każdej małej uliczce wypełnione jest intesywnym zapachem moringi. Słońce i lazur morza. Wasze oczy wszędzie spotkają zachwycające widoki. Te, stworzone ręką Boga i te, stworzone ręką człowieka. Piękna architektura osadzona na monumentalnych klifach, wbrew logice i grawitacji.

La grande bellezza-Wielkie piękno. To Capri, wyspa do odwiedzenia której zainspirowaly mnie opowiadania Gustawa Herlinga-Grudzińskiego.

rysunek "[...]należy tak urządzić świat empiryczny, by doświadczał [człowiek] w nim tego, co prawdziwie ludzkie..."

Karol Marks

rysunek i malarstwo

"Gdybym tylko mógł usłyszeć Głosy wróbli i jeszcze raz poczuć jak wciąga mnie dzieciństwo Gdybym tylko mógł cofnąć czas i jeszcze raz poczuć jak obejmują mnie ramiona rzeczywistości Wtedy chciałbym umrzeć umrzeć szczęśliwy"

"Gdy plujesz w górę, zasłoń twarz." przysłowie żydowskie

Jim Morrison

rysunek i malarstwo

OLIWIA SZYNDLER

"Idąc w ciemny szlak nieznany, Od złych duchów opętany, Z krain, kędy bóstwo Noc Samowładną dzierży moc I w gwieździstej lśniąc koronie Na swym czarnym siedzi tronie, Świerzom wrócił w nasze światy..."

Edgar Allan Poe, Kraina Snu

rysunek i malarstwo

OLLIE MAJCHRZAK

a gruesome sense of humour

rysunek i malarstwo

DANNY MIŁEK

you are my sun

one day of peace

rysunek i malarstwo

vivenne

robots

willie

FAEFFEY

rysunek i malarstwo

domek na wzgórzu

ANIA FICEK

MIESIĘCZNIK I LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCEGO IM. MIKOŁAJA KOPERNIKA W KATOWICACH

E X E U N T

O M N E S

MIESIĘCZNIK I LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCEGO IM. MIKOŁAJA KOPERNIKA W KATOWICACH

STOWARZYSZENIE MŁODYCH TWÓRCÓW Redakcja gazety: Mar Copik Kinga Szczembara Franek Dyla Estera Białas Danny Miłek Antosia Siarkowska Zosia Wojciechowska Zosia Łakomska Ollie Majchrzak Iza Laskowska Zuza Smydra Nikola Szyndler Opiekunka gazety: Ewelina Foltyn Data wydania: 14.02.2023 Rysunek na okładce autorstwa Danny'ego.

Plakat i logo gazety autorstwa Franka Dyli. Źródła do wstawionych grafik pod linkiem: https://docs.google.com/document/d/1eqMRBhHLhgahbGUYFE_RzZLZ8cRfWmQMekftFouQ6E U/edit?usp=sharing Link do głosowania na dzieło miesiąca na instagramie gazety. *regulamin i wytyczne nadsyłania prac dostępne są na stronie szkoły i jak powyżej.