PRACE POGLĄDOWE depozytariuszem tej Konwencji i strażnikiem przestrzegania przyjętych regulacji prawnych, ze stałą siedzibą w Genewie. Państwa, które głównie ze względów religijnych nie mogły zgodzić się na przyjęcie zatwierdzonego znaku Czerwonego Krzyża, utworzyły u siebie w 1929 roku za zgodą MKCK Towarzystwo Czerwonego Półksiężyca (kraje muzułmańskie) oraz Czerwonego Lwa i Słońca (Iran w latach 1922–1980), obecnie również Czerwonego Półksiężyca, co przedstawia rycina 2. W związku z częstymi przypadkami samowolnego ustanawiania własnego znaku ochronnego do oznakowania personelu medycznego MKCK podjął starania i liczne konsultacje międzynarodowe w celu uzgodnienia nowego, neutralnego znaku ochronnego, który byłby uznawany przez wszystkie państwa na świecie i traktowany równoznacznie jak znaki Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Po długotrwałych negocjacjach 8 grudnia 2005 roku podczas międzynarodowej konferencji MKCK w Genewie przyjęto w formie Trzeciego Protokołu Dodatkowego do Konwencji Genewskich nowy, uniwersalny znak ochronny – Czerwony Kryształ. Znak Czerwonego Kryształu przedstawia rycina 3. Posługiwać się nim mogą państwa, które z różnych powodów (głównie religijnych lub politycznych) nie mogą używać do oznakowania personelu medycznego i duchownego oraz stałych i ruchomych obiektów medycznych Czerwonego Krzyża lub Czerwonego Półksiężyca. Znak ten można stosować również łącznie ze znakami narodowych stowarzyszeń Czerwonego Krzyża lub Czerwonego Półksiężyca. Polska ratyfikowała III Protokół Dodatkowy, wprowadzający nowy znak 16 stycznia 2007 roku. Obecnie znak ten stosuje państwo Izrael. Tak więc aktualnie obowiązują 3 znaki ochronne personelu medycznego podczas konfliktów zbrojnych: Czerwony Krzyż, Czerwony Półksiężyc i Czerwony Kryształ. Znaki te podlegają międzynarodowej ochronie prawnej i nie można ich używać do innych celów niż oznakowanie personelu medycznego i duchownego oraz stałych i ruchomych urządzeń medycznych. Pod groźbą sankcji karnych nie mogą być zatem używane do oznakowania i reklamy w warunkach pokojowych gabinetów medycznych, stomatologicznych, hurtowni farmaceutycznych, oznakowania pojazdów sanitarnych i karetek pogotowia. Jedyny przypadek – mogą być one stosowane na medycznych pojazdach wojskowych, które w warunkach pokojowych ćwiczą elementy współdziałania na wypadek wojny. Idee, które postulował H. Dunant w swojej książce, zostały rozszerzone i uszczegółowione w latach późniejszych w kolejnych konwencjach międzynarodowych i innych uregulowaniach prawnych dotyczących przestrzegania prawa humanitarnego podczas konfliktów zbrojnych.
Rycina 2. Czerwony Krzyż, Czerwony Półksiężyc Figure 2. Red Cross, Red Semi‑Moon
Rycina 3. Czerwony Kryształ Figure 3. Red Crystal
Po konflikcie z członkami Komitetu i wycofaniu się z czynnej działalności do końca życia pisał swój pamiętnik, w którym w 1868 roku zanotował: „Nie byłem ani uczonym, ani lekarzem, ale zwykłym obywatelem. Opisałem cierpienia, których byłem świadkiem. Widok okropności tego rozległego pola bitwy, na którym zostałem aż do 30 czerwca (bitwa rozegrała się 24 czerwca) wzbudził we mnie gorące pragnienie, aby w przyszłości ofiary wojny były uznawane za święte, bez względu na stopień i narodowość. Uderzył mnie straszny widok, jaki przedstawiały masy rannych umierających bez uzyskania pomocy, niewystarczająca ilość personelu medycznego objawiła mi się jako rzecz zasmucająca dopiero w ostatnim momencie. Widok rannych pod Solferino podsunął mi pomysł, początkowo jeszcze niesprecyzowany, o pilnej konieczności i możliwości zapewnienia stałego bezpieczeństwa rannym i tym, którzy niosą pomoc. Pomysł ten jakkolwiek uważany wokół mnie za utopię, coraz bardziej dojrzewał w moim umyśle przed publikacją mojej książki, w której, natchniony przez Opatrzność, głosiłem, że każdy ranny leżący na ziemi powinien być uznany za świętego, bez względu na swoją narodowość [6]”.
Henri Dunant – twórca Międzynarodowego Prawa Humanitarnego i neutralności personelu medycznego
63